ส่วนสูงไม่มีผลต่อแนวราบนะครับ
ตอนที่ 7 เก็บทรงไม่อยู่
นับว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกผู้ชายมาสารภาพรักแถมตัวผมยังเป็นฝ่ายโดนรุกอีกตั้งหากผมนี่งงไปหมดแล้วครับ
หลังจากที่เด็กผีประกาศตัวว่าจะจีบผมมันก็ทำอย่างที่ปากว่าจริงๆ มันใช้วิชาผีพายสะกดจิตผมเพื่อเอาการติดต่อทุกช่องทางให้ โดยมันให้เหตุผลว่าจะได้ส่องความเคลื่อนไหวของผมทุกฝีก้าว
ตกลงแล้วมึงจีบกูหรือมึงเป็นโรคจิตกันแน่วะพาย
เมื่อไอ้พายได้สิ่งที่ต้องการไปกิจวัตรในแต่ละวันของผมแทบไม่เป็นอันทำอะไรเพราะถูกมันตามตื้อแทบทั้งวัน ไม่ว่าจะเป็นเวลาทำงานเวลากินแม้กระทั่งเวลาจะนอนก็ตาม ดีแค่ไหนที่มันไม่โผล่เข้ามาตอนผมเข้าห้องน้ำด้วย
คิดไปคิดมามันเป็นอะไรที่บ้าเอามากๆที่ผู้ชายคนนึงจะแอบรักข้างเดียวมาตลอดหลายปี แต่ที่บ้าไปกว่านั้นคือตัวผมเองที่ยอมรับและยินยอมให้มันเข้ามามีอิทธิพลภายในใจ
แต่พอคิดดูอีกทีการที่ยอมมันขนาดนี้คือผมคิดผิดรึเปล่าวะ?
"เฮ้ย!"
สัมผัสเย็นที่ข้างแก้มทำให้หลุดออกจากความคิด หันไปมองด้านข้างก็เห็นเป็นไอ้พายที่ไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่และมันกำลังมองผมด้วยแววตาที่เป็นห่วงกัน
"เหนื่อยมากหรอครับนั่งนิ่งเชียว ลองดื่มนี่หน่อยสิครับรับรองสดชื่นหายเหนื่อยแน่นอน"
"ขอบใจ...แค่รู้สึกเพลียๆนิดหน่อยน่ะ"
"ไม่ต้องหักโหมมากก็ได้ครับ ผมไม่หักเงินเดือนพี่หรอก"
มันพูดแซวขณะส่งแก้วค็อกเทลสีส้มอมเหลืองมาให้ ผมสูดดมกลิ่นหอมของมินท์เข้าจมูกก่อนจะยกแก้วขึ้นลองจิบ รสชาติเปรี้ยวอมหวานของผลไม้ผสานรสชาติมินท์ทำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นขึ้นจริงๆ
"ยิ้มได้แล้วสินะครับ แบบนี้ค่อยดูดีขึ้นหน่อย"
เสียงร้องทักของไอ้พายดังขึ้นพร้อมกับความอุ่นแผ่ซ่านอยู่บนบริเวณกลางศีรษะ ผมหันไปมองไอ้พายที่กำลังยิ้มไปพลางลูบหัวผมไป
"ทะลึ่งแล้วมึง กูแก่กว่ามึงจะมาเล่นหัวกันได้ยังไง"
"หรอครับ แต่ในสายตาผมพี่ยังดูเด็กอยู่เลยนะครับ"
"กวนตีน ไปไกลๆเลยไป"
ผมฉุดคิดเล็กน้อยเมื่อบรรยากาศระหว่างเรามันดูเป็นธรรมชาติจนเกินไป ผมเริ่มใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่ออีกฝ่ายหันมาสบการกันตรงๆ ได้แต่โทษว่าเกิดจากฤทธิ์แอลกฮอล์ที่ผสมลงในค็อกเทลแน่ๆถึงได้รู้สึกแบบนี้
อยู่ดีๆไอ้พายก็มีท่าทีเปลี่ยนไป มือที่เคยลูบหัวกลับเลื่อนลงมาลูบที่แก้มแทน
แล้วนั่นอะไร...จะมาจับมือกันทำไม...แล้วทำไมต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้กันด้วย กรี๊ดดดดดด!!
ผมหลับตาปี๋ในจังหวะที่ปากของเราสัมผัสกันรู้สึกจักกะจี้แถวขอบปากเพราะอีกฝ่ายแลบลิ้นมาเลียคล้ายกับเด็กที่กำลังเลียไอศกรีมแท่งโปรด
อีกฝ่ายนัวเนียปากผมอยู่พักใหญ่ ไม่นานนักปลายคางก็ถูกมันบีบเข้าจนเผลอร้องออกมา
"อ๊ะ!"
ผมที่เริ่มเมารสจูบอ้าปากรับลิ้นร้อนที่มีรสชาติหวานอมเปรี้ยวเหมือนค็อกเทลที่เพิ่งดื่มเมื่อครู่เข้ามาเกี่ยวกระหวัดกัน
"แลบลิ้นออกมาหน่อยครับ..อืมม์"
อีกฝ่ายเร่งจังหวะจูบทั้งกัดทั้งดูดปากจนน้ำใสไหลย้อยลงปลายคาง ภายในห้องได้ยินแต่เสียงน้ำลายของเราปะปนกับเสียงหายใจดังเคล้าเข้าด้วยกัน
"ฮ๊าา พา ย พอ-อ๊ะ ก่อน
เสียงห้ามปรามกระท่อนกระแท่นของผมไม่ได้ช่วยให้ไอ้พายหยุดมือที่กำลังบี้หัวนมทั้งสองข้างลง ตอนนี้หัวนมผมเริ่มแข็งดุนดันภายใต้เสื้อแล้ว
"หยุด หยุดก่อนไอ้พาย เดี๋ยวมีคนมาเห็น!"
ผมรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดทุบเข้าที่กลางหัวของมันเพื่อเรียกสติ ทั้งผมและมันแข่งกันหอบแฮกโกยอากาศเข้าปอดอย่างรุนแรง ไอ้พายมันกอดเอวผมไว้แน่นเอาหัวมาถูไถเหมือนกับลูกแมวขี้อ้อน
"น้อยๆหน่อยนะมึงพอไม่ด่าไม่ว่าก็ชักจะเอาใหญ่ เอะอะก็กอดเอะอะก็จูบตลอด"
"ผมเตือนพี่แล้วนี่ครับว่าให้เตรียมตัวเตรียมใจไว้น่ะ"
เสียงอู้อี้ของมันตอบทั้งที่ยังซุกหน้าอยู่ที่ซอกคอผม วุ้ยยยย ขนลุกเว้ย
"พูดตอนไหนกูไม่เห็นได้ยินเลย...หยุดเลยนะขยับออกไปเดี๋ยวนี้เลย กูจะไปทำงานต่อแล้ว"
"โหดจังเลยอ่ะ แฟนใครก็ไม่รู้"
"ใครแฟนมึง! อย่ามาพูดเองเออเองนะเว้ย"
"โธ่พี่เดี่ยวไม่สงสารผมหน่อยหรอ เนี่ยรอมาเกือบสิบปีแล้วนะ"
"เรื่องของมึง ใครบอกให้รอ"
ผมชี้นิ้วคาดโทษใส่มัน ลุกผละออกจากห้องรีบตรงเข้าห้องน้ำเพื่อสำรวจสภาพตัวเองทันที
เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้เดี่ยว ดันเคลิ้มกับจูบของมันไปได้ มึงมันไอ้ใจง่ายยยย
พลั้วะ!
"อ่าวไอ้เดี่ยว มึงหายไปไหนมาตั้งนานวะ"
ผมหันไปตามเสียงของไอ้กฤษ์ที่เอ่ยทักขึ้น มันเดินผ่านผมไปยื่นที่โถปัสสาวะ
"ก็ป่าว ไม่ได้หายไปไหน"
"หรอ กูก็นึกว่าโดนสาวฉุดไปซะแล้ว เอ๊ะ หรือโดนหนุ่มฉุดไปดีวะ ฮ่ะๆ"
"ความคิดชั่วช้าจริงๆเลยมึงนี่ ...อะไร มองหน้ากูทำไม?"
ไอ้กฤษ์มันเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มันมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าจนเริ่มเหงื่อตก ไอ้ห่า อย่าบอกนะว่าไอ้กฤษ์มันดูออก
"ปากมึงไปโดนไรมาวะ ทำไมมันดูบวมแปลกๆ?"
ไอ้ชิบหาย! ไม่พูดเปล่ามันยังยื่นมือมาเขี่ยปากที่บวมเจ่ออีก ผมรีบปัดมือมันออกแสร้งทำเป็นไม่มีอะไร
"ไหน ไม่เห็นจะบวมเลยปากกูก็อวบอิ่มเป็นปกติ"
"ไม่ว่ะ มันเหมือนกับ-"
"พอเลยมึง แล้วมือมึงอ่ะล้างรึยังเอามาป้ายปากกูเนี่ย ถุ้ยยยย โคตรโสโครก"
"เออลืมเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ"
ผมก่นด่าแทรกทำเป็นล้างปากแรงๆปากที่ช้ำก่อนน่านี้จะได้ไม่ดูผิดสังเกตุ ไอ้กฤษ์มันละความสนใจหันไปล้างมือตัวเองแทนก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปก่อนผม
"ฟู่ว์ เกือบไปแล้วมั้ยกู"
ลูบหัวลูบหางปลอบใจตัวเอง พอทำธุระเสร็จผมก็เดินตามมันออกไปอีกคนโดยที่ครั้งนี้ผมเลี่ยงที่จะไม่เจอไอ้พายอีกเพราะกลัวตัวเองจะเสียสมาธิเอา
อย่างน้อยๆก็ขอพักหายใจหายคอบ้างก็ยังดีวะ
ในเช้าวันถัดมาผมอุตส่าห์ดูตารางสีเสื้อนำโชคที่เหมาะกับตัวเองแต่ไหงโชคกลับไม่เข้าข้างผมเอาซะเลย
ผมกอดอกมองไอ้ตัวปัญหาที่ยืนโปรยยิ้มหน้าระรื่นโดยข้างกันนั้นมีแม่สาวทรงโตที่แทบจะยืนสิงกันอยู่รอมร่อ ไหนจะไอ้การจับมือถือแขนอย่างสนิทสนมกันมากนั่นอีก
"ทำไมถึงไม่ยอมปฏิเสธวะ!"
เห็นแล้วมันหงุดหงิดเว้ย ไหนบอกว่าชอบเรานักหนาแล้วนี่อะไรผ่านมายังทันไม่ถึงเดือนใจมึงแปรเปลี่ยนง่ายมากขนาดนั้นเลยหรอไง
ไม่รู้ด้วยความหมั่นไส้หรือเพราะอะไร ผมบังคับขาทั้งสองของตัวเองให้ก้าวเดินไปยังจุดที่ทั้งสองคนยืนอยู่และเข้าไปแทรกกลางทันที
"สวัสดีครับคุณหนู เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกหรอครับ"
"ชะ ใช่ค่ะ เอ่อ..."
หญิงสาวมีท่าทีตกใจเล็กน้อยเธอมองหน้าผมสลับกับหน้าไอ้พายไปมา ผมไม่สนใจท่าทีของเธอและยังคงพูดจาหว่านล้อมหญิงสาวต่อไปโดยไม่ได้สังเกตุสีหน้าไม่พอใจของไอ้พายสักนิด
"ผมเดี่ยวครับเป็นนัมเบอร์วันของบาร์แห่งนี้ คืนนี้ให้ผมได้บริการคุณหนูเถอะนะครับ"
"เอ๊ะ แต่ว่าเดี๋ยวพา-"
"เชิญทางนี้เถอะครับ ผมจะบริการคุณหนูอย่างเต็มที่ โอ๊ะ!"
มือผมที่กำลังเลื่อนไปแตะแผ่นหลังของหญิงสาวถูกใครบางคนกระชากออกอย่างแรงจนเกือบล้ม
มันดึงผมออกห่างจากบริเวณที่ยืนอยู่ก่อนมันจะเดินกลับเข้าไปคุยบางอย่างกับหญิงสาวคนเดิม สักพักหล่อนก็โปกมือลาและหันมาลาผมเช่นกัน
ผมได้แต่ยืนมองตามหล่อนหายลับไป ผมกำลังจะหันไปหาไอ้พายแต่มันกลับฉุดกระชากลากแขนให้ตามขึ้นไปชั้นลอยที่เป็นห้องออฟฟิต
พอเข้ามาถึงด้านในไอ้พายก็ปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ กำลังจะแหกปากด่ามันแต่ก็ต้องหุบปากฉับเมื่อภายในห้องไม่ได้มีแค่เราสองคนแต่กลับมีเจ้าของร้านอีกคนนั่งอยู่ในห้องด้วย
ตายห่าแล้วกู พี่พีชดันอยู่ด้วยจะโดนด่าไหมวะ!
"เฮีย พายขอยืมห้องเดี๋ยวได้ไหมครับ"
"อืม นี่กุญแจออฟฟิตถ้าจะออกก็ล็อคให้เฮียด้วยแล้วกัน แล้วก็นะพาย...."
พี่พีชเดินตรงมาหาน้องชายแกก่อนจะยื่นกุญแจห้องให้ แต่ก่อนจะออกไปผมเห็นแกกระซิบบางอย่างกับไอ้พายจนมันมีสีหน้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดแล้วพี่แกก็ออกจากห้องไปเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กริ้ก!
"มึงจะทำอะไรพาย มึงล็อคประตูทำไม!"
มันไม่ตอบคำถามผมแต่กลับฉุดมือผมให้เดินไปยังโซฟาตัวเขื่องที่ตั้งตะหง่าอยู่กลางห้อง
"มันเจ็บนะเว้ย!"
แม่งไปเอาแรงมาจากไหนนักหนาวะไอ้เตี้ย!!
ผมบิดข้อมือไปมาหลังจากที่มันบังคับให้ผมนั่งลงได้สำเร็จ หันไปโวยวายใส่มันเพราะความโมโหขึ้นหน้า
"มึงเป็นอะไรของมึงพาย ทำไมต้องใช้กำลังด้วยวะ"
"..."
อืมตอบได้ดี ไม่ใช่แล้ว! มีแต่ความเงียบส่งมาให้ มันเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ตอบอะไรเลยแล้ววันนี้กูจะได้รู้มั้ยเนี่ยว่ามึงเป็นอะไร
ผมถอนหายใจหนักไม่รู้จะทำยังไง ในที่สุดก็ตัดสินใจประคองใบหน้าคนอ่อนกว่าให้เงยขึ้นมาสบตากัน
"เป็นอะไรพาย ไม่พูดออกมาแล้วกูจะรู้ไหม?"
"ก็...พี่เดี่ยว...ผมเลย"
เสียงพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ของมันที่ไม่สามารถจับใจความได้ ผมเลยเขยิบตัวเข้าไปใกล้มันมากกว่าเดิม
"อะไรนะ ขอใหม่อีกที"
"ก็เมื่อกี้พี่เดี่ยวไม่สนใจผมเลย ทั้งที่ผมก็ยืนอยู่ตรงนั้นแต่พี่ก็เอาแต่คุยกับคนอื่นอยู่ได้!"
ตะโกนเสียงดังฟังชัดจนขี้หูกระเจิงเลยทีเดียวมิหนำซ้ำมันยังสะบัดหัวหยิกใส่อีกทีนึง
แต่ว่าสถานการณ์มันดูสลับกันชอบกลนะครับ ตามจริงคนที่โกรธมันต้องเป็นผมสิไม่ใช่ตัวมันที่ไปยืนจี๊จ๊ะกับผู้หญิงหน้าระรื่น
"เห้อะ! มึงมากกว่ามั้งพาย กูเห็นยืนยิ้มหน้าสล่อนให้เขาจับมือถือแขนอยู่ได้...น่าหมั่นไส้"
"ก็คุยกันธรรมดาไม่มีอะไรซะหน่อย"
"จะไม่มีอะไรได้ยังไง กูเห็นมึงกับเขาแทบจะสิงกันอยู่แล้ว"
"พี่เดี่ยว ผมว่าพี่กำลังเข้าใจผมผิดอยู่นะครับ ผมกับ-"
"เข้าใจไม่ผิดหรอก กูลืมไปว่ามึงก็บอกชอบผู้หญิงเหมือนกันเพราะฉะนั้นมึงจะไปยุ่งกับใครก็เป็นสิทธิ์ของมึง! ปล่อยกูได้แล้ว!"
"พี่เดี่ยว! ฟังผมก่อนพี่มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดเลยนะ ผมขอร้องฟังผมก่อนนะครับ"
ไอ้พายมันลุกตามมากอดผมไว้แน่น พยายามแกะแขนที่โอบรัดตัวไว้แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะมันแรงเยอะกว่าและตัวหนากว่าผมทำให้สลัดมันไม่หลุดเสียที
"ผมขอร้องเถอะพี่เดี่ยวฟังผมก่อนนะครับ...นะครับ"
มาอีกแล้วอีสายตาพิฆาตใจคู่ต่อสู้ แม่งภูมิต้านทานกูต่ำเพราะลูกอ้อนของมึงเนี่ยแหละ ชีวิตนี้จะชนะมันได้สักครั้งไหมมมม
"กูให้เวลาแค่หนึ่งนาที"
"ครับ! แค่หนึ่งนาทีก็เกินพอแล้ว ผู้หญิงคนนั้นชื่อกิ่ง...อย่าเพิ่งมองผมแบบนั้นสิ เขาเป็นเพื่อนคนไทยที่เคยไปเรียนแลกเปลี่ยนที่แคนนาดา หลังจากที่กิ่งกลับมาไทยก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยจนบังเอิญเจอเขาเมื่อกี้เลยทักกันนิดหน่อยเองครับ เชื่อผมเถอะนะครับ"
ทักนิดหน่อยบ้านมึงสิกูเชื่อมึงก็โง่แล้ว หมามันมองจากดาวอังคารยังรู้ว่าผู้หญิงเขาอยากได้มึง ชิ!
"ฮึ เกินหนึ่งนาทีแล้วปล่อยซะที อึดอัดชิบหายจะกอดทำไมนักหนา"
"ก็ผมกลัวพี่หนีอ่ะ พี่เชื่อใจผมได้เลยนะเพราะผมไม่เคยนอกใจพี่สักครั้งเดียว"
"นอกใจบ้านมึงสิ มึงจะไปยุ่งกับใครจะเอากับใครก็เรื่องของมึงกูไม่เกี่ยว"
"แน่ใจหรอครับว่าไม่เกี่ยว แล้ว...ใครกันน้าที่ยืนโวกเวกโวยวายเพราะแค่ผมยืนคุยกับคนอื่นน่ะ"
"อะไร มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้ไหมเล่า เอ้อออ"
"หึงสะกดแบบนี้นะครับ หอหีบสระ-"
"หึงเหี้ยไรไอ้พาย! พูดจาเพ้อเจ้อนะมึงน่ะ"
"แต่ผมหึงพี่นะเวลาที่เห็นพี่เทคแคร์คนอื่นที่ไม่ใช่ผม...ผมชอบพี่นะ ชอบมากๆชอบมากจริงๆ"
"โอ่ยยย กูรู้แล้วจะพูดทำไมนักหนาาา"
พูดแล้วก็อย่าจ้องกูนานได้ไหมครับ แค่นี้กูก็เขินจนจะมุดแผ่นเหล็กหนีอยู่แล้ว
"เป็นแฟนผมเถอะนะพี่เดี่ยว"
"ห๊ะ? อะไรนะ?"
เร็วมากตั้งตัวไม่ทันครับ ขอใหม่อีกทีสิ้ไอ้ผีพาย
"ผมบอกว่า เป็นแฟนกับผมคบกับผมเถอะนะพี่เดี่ยว"
ไม่รู้จะตอบยังไงเลยตอนนี้รู้สึกว่าปากมันหนักแปลกๆ สงสัยผมคงโดนผีอำปากอยู่แน่นอนเลย
"พี่เดี่ยวอ่าาา อย่าเงียบอย่างนี้สิผมใจไม่ดีเลยนะ"
"แป๊ป ขอกูตั้งสติก่อน...เมื่อกี้มึงกำลังขอกูเป็นแฟน?"
มันพยักหน้าแรงๆจนผมบ๊อบหยิกมันสะบัดไปมา
"คือกูไม่รู้ว่ะกูขอเวลาอีกหน่อยได้ไหมวะ กู-กูไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อน"
"ไม่เป็นไรผมเข้าใจพี่ครับ แค่ตอนนี้พี่ยอมเปิดใจกับผมก็ดีมากแล้ว ขอบคุณนะครับ"
ผมหลบหน้ามันเล็กน้อย ยอมรับตรงๆเลยว่าตั้งแต่เจอมันครั้งแรกผมก็เริ่มหวั่นไหวและตั้งแต่มันเริ่มจีบใจผมก็เริ่มแกว่งไกว
ก็อย่างที่เขาว่าน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนแล้วใจผมที่โดนมันทำให้ว้าวุ่นทุกวันทำไมจะไม่อ่อนไหวล่ะ...จริงไหม
ไอ้พายยังคงมีรอยยิ้มสดใสกลับมาให้ผมเสมอแม้มันจะไม่ได้คำตอบอย่างที่มันต้องการก็เถอะ
ให้เวลากูอีกหน่อยนะพาย ขอเวลากูพิสูจน์ใจตัวเองอีกหน่อยแล้วกูจะยอมรับทั้งตัวและหัวใจของมึง
.....................................................................
หายไปหลายวันมาต่อให้แล้วจ้าาาา
ความหึงมันกระแทกตา เก็บทรงไม่อยู่ทั้งอิพี่อิน้องเลยนะ
บ
หัวข้อ: :: ส่วนสูงไม่มีผลต่อแนวราบนะครับ : : || update ตอนจบ || [03/08/21] (อ่าน 5381 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก