หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10

[mamacub]

 

[ืniyataan]

 

[วายซ่า]

เรนเป็นจอมวางแผนจริงๆ เลย 

[kong6336]

เรนนี่ร้ายจริงๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เก่งมาก เรนนน

[darin]

ตอนที่ 11

ในวันที่ไม่สบาย

เรนเหลือบสายตาขึ้นมองนาฬิกาบนผนังห้อง เขาขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ หันไปมองทางเข้าห้องอาหารด้วยสายตาเป็นกังวล

“ป้าจิตครับคุณเหมไปทำงานแล้วเหรอครับ” เด็กหนุ่มถามเพื่อความมั่นใจ

“ยังไม่ได้ไปค่ะ”

“คุณเหมลงมาสายแบบนี้บ่อยไหมครับ”

“ไม่นะคะ ปกติคุณเหมไปทำงานตรงเวลาเสมอ เมื่อคืนอาจจะทำงานจนดึกมั้งคะ”

“ครับ” เรนพยักหน้า เขาทานอาหารต่อจนเสร็จ แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของบ้าน

“เอ ทำไมคุณเหมยังไม่ลงมา” เสียงหัวหน้าแม่บ้านเริ่มเป็นกังวล เรนจึงเอ่ยปากอาสาทันที

“เดี๋ยวผมขึ้นไปดูให้ครับ”

“ได้ค่ะ ฝากด้วยนะคะ”



เรนเคาะประตูห้องนอนของเหมันต์จากเบาเป็นหนัก ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ได้ยินเสียงใดๆ ตอบรับ เขาลังเลเล็กน้อยก่อนตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป เหมันต์ยังนอนอยู่บนเตียง ดวงตาปิดสนิท

“คุณเหมครับ”

“...”

เรนเดินเข้าไปหยุดยืนข้างเตียง โน้มตัวลงแตะไหล่ของเหมันต์เขย่าเบาๆ “คุณเหมครับ”

ทุกอย่างยังคงเงียบสงบ เรนรู้สึกเอะใจจึงวางมือลงบนหน้าผากของเหมันต์

ร้อน!

ตอนนี้เขารู้ชัดแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร เรนเขย่าแขนเหมันต์แรงขึ้นพร้อมกับเรียกชื่อไปด้วย เขาต้องรู้ก่อนว่าเหมันต์ยังมีสติหรือไหม

“อื้อ”

เด็กหนุ่มใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นเหมันต์เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ

“เป็นยังไงบ้างครับ” น้ำเสียงของเรนเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ปวดหัว” เสียงคนพูดแหบแห้ง

“คุณเหมเป็นไข้ครับผมเรียกตั้งนานกว่าจะตื่น”

“ไปขอพาราฯ จากป้าจิตมาให้พี่หน่อยสิ น้ำด้วยนะ”

“ไปหาหมอไม่ดีกว่าเหรอครับ ผมพาไปเอง”

“ไม่ต้อง ทานยาก็พอ”

“แต่..” เรนลังเลเพราะเขาอยากให้เหมันต์ไปหาหมอมากกว่า แต่เห็นท่าทางแน่วแน่ของอีกฝ่ายก็ได้แต่ถอนหายใจ เรนดึงผ้าห่มที่ตกลงไปกองอยู่ที่เอวขึ้นมาห่มให้จนถึงคอ เพื่อให้ชายหนุ่มอบอุ่นเพียงพอ

“เดี๋ยวผมมาครับ”

“อืม” เหมันต์ปิดเปลือกตาลง เขารู้สึกอ่อนล้าและปวดเมื่อยไปทั้งตัว



“ได้แล้วครับ” เรนส่งถ้วยใส่ยาและแก้วน้ำให้กับเหมันต์ รอจนอีกฝ่ายทานเรียบร้อยจึงรับมาวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง

“คุณเหมอย่าเพิ่งนอนนะครับ ข้าวต้มกำลังทำเดี๋ยวก็เสร็จ”

“ไม่ล่ะ พี่อยากพักมากกว่า” เหมันต์ปฏิเสธ ตอนนี้เขาไม่นึกอยากทานอะไรสักนิด

“ไม่ได้ครับ! ต้องทานก่อนแล้วค่อยนอน” คราวนี้เด็กหนุ่มไม่ยอมง่ายๆ

“พี่ไม่หิว”

“ไม่หิวก็ต้องทานครับไม่งั้นจะเอาแรงมาจากไหน”

เหมันต์กำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธอีกครั้ง แต่ความเป็นห่วงที่ฉายอยู่เต็มใบหน้าของเด็กหนุ่มทำให้เขาปฏิเสธไม่ลง

“ก็ได้” คำตอบสั้นๆ ของเขาทำให้สีหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นร่าเริงทันตา ทำให้เหมันต์อดถามไม่ได้

“ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

“แน่สิครับ” เรนพูดด้วยน้ำเสียงสดใส “ถ้าคุณเหมป่วยหลายวันแล้วผมจะติดรถใครไปเรียน”

“...” ทำไมเขาถึงลืมไปได้ว่าเด็กกวนประสาทก็ยังเป็นเด็กกวนประสาทวันยังค่ำ

“รอแป๊บนะครับ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะลงไปเอาข้าวต้มขึ้นมาให้ แต่ปรากฏว่าเด็กหนุ่มเดินตรงไปยังห้องน้ำในห้องนอน หายไปครู่หนึ่งก่อนจะออกมา

ผ้าเช็ดตัวถูกพับเป็นสี่เหลี่ยมและวางลงบนหน้าผากของเขา ความเย็นทำให้เหมันต์รู้สึกดีขึ้น ยังไม่ทันเอ่ยขอบคุณก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อเด็กหนุ่มเริ่มปลดกระดุดเสื้อนอนของเขา

“ทำอะไร!” เหมันต์จับมือของเรนเอาไว้ไม่ให้ขยับ

“เช็ดตัวไงครับ ลดความร้อน” คำตอบมาพร้อมกับดวงตาใส่ซื่อ เหมันต์สบตานั้นครู่หนึ่งก่อนยอมปล่อยมือ

ผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดลงบนใบหน้า ลำคอ และแผ่นอกของเขา ความเย็นของผ้าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสบายตัวขึ้นมาก เพียงแต่..

กล้ามเนื้อของเหมันต์หดเกร็งเมื่อมือได้รูปของเรนลากผ่านแผ่นอกลงไปหน้าท้องและหมุนวนช้าๆ ความรู้สึกเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อยแต่ก็มากพอจะทำให้เขาตกใจ จึงจับมือของเด็กหนุ่มออก

“พี่หิวแล้วเราลงไปดูหน่อยว่าข้าวต้มเสร็จหรือยัง” เหมันต์รีบบอกเมื่อเห็นสายตาแปลกใจของเด็กหนุ่ม

เรนมองเหมันต์นิ่งก่อนมุมปากจะยกขึ้น ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า

“ครับ” รอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ ของเด็กหนุ่มทำให้เหมันต์รู้สึกไม่สบายใจ เหมือนคนโดนจับได้ว่ากำลังคิดเรื่องไม่ดี

เหมันต์พ่นลมหายใจออกมาเมื่อประตูห้องปิดลง สายตาตกลงมองผ้าขนหนูที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนบอกกับตัวเองว่ามันเป็นปฏิกิริยาทั่วไปเมื่อร่างกายถูกความเย็น



เหมันต์ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องแต่ไม่ได้ยินเสียงปิด ใบหน้าที่เคร่งขรึมเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน เมื่อเห็นลูกชายตัวน้อยยืนเกาะขอบประตูโดยไม่ได้ก้าวเข้ามา

“จินเป็นห่วงคุณเหมครับเลยตามผมขึ้นมาด้วย” เรนบอกชายหนุ่ม

เด็กชายตัวน้อยทำมือทำไม้แทนคำพูด แต่เมื่อออกท่าทางไปแล้วยังไม่มีทีท่าว่าผู้เป็นพ่อจะเข้าใจ เขาจึงพูดขึ้นช้าๆ

“เข้า..ไม่..ได้”

“ผมบอกหนูจินว่ามาหาคุณพ่อได้แต่ต้องยืนอยู่หน้าห้อง ไม่งั้นจะติดไข้แล้วไม่สบายไปอีกคน” เรนรับหน้าที่อธิบายการกระทำของลูกชายให้ผู้เป็นพ่อฟัง

“พ่อสบายดีครับไม่ต้องเป็นห่วง” เหมันต์รีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าเป็นห่วงของลูกชาย เขาไม่อยากให้เด็กชายเป็นกังวล

“สบาย..ดี?” หนูน้อยถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ

“ใช่ครับพ่อสบายดี”

เมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อยืนยัน เด็กชายจินก็หันไปมองอาเรนตาโตพร้อมกับยิ้มกว้าง

“เข้า..ด้าย”

เรนยืนอึ้งก่อนก็ปล่อยเสียงหัวเราะดังลั่นออกมา เขาได้ยินเสียงไอขลุกขลักของคนป่วยก็ยิ่งหัวเราะหนักขึ้น

“ยังเข้าไม่ได้ครับ คุณพ่อเพิ่งดีขึ้นต้องให้คุณพ่อพักผ่อนก่อน” เรนช่วยหาทางออกให้

เด็กชายจินพยักหน้าอย่างว่าง่าย หนูน้อยยกมือสองข้างขึ้นประกบกันแล้วนำไปแนบกับใบหู เอียงคอเล็กน้อย ทำเป็นท่านอน

“ใช่แล้วครับ เดี๋ยวคุณพ่อตื่นแล้วจินค่อยขึ้นมาดูอีกที”

“อื้อ” เด็กชายรับคำ เขายกมือน้อยๆ ขึ้นโบกไปมา เหมันต์จึงโบกมือตอบลูกชาย

“ไปกับพี่มดดีกว่าค่ะคุณพ่อจะได้พัก” พี่เลี้ยงของเด็กชายจินก้าวเข้ามาอุ้มเด็กชายขึ้นอย่างรู้งาน จึงมีเพียงเรนที่เดินเข้ามาภายในห้อง ในมือมีถาดใส่ถ้วยข้าวต้มเข้ามาด้วย

“กำลังร้อนๆ เลยครับ”

“เอาวางไว้..” เขาเกือบจะพูดว่าให้วางไว้ก่อน ดีที่เห็นสายตาวาววับของเด็กหนุ่ม เกือบไปแล้ว เขาเกือบลืมว่าเมื่อครู่บอกเด็กหนุ่มไปว่าอย่างไร

“เอามาสิ”

เรนนั่งลงริมเตียง เขาวางถาดลงบนโต๊ะด้านข้าง จากนั้นหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมาถือ

“ให้ผมป้อนไหมครับ”

“ไม่ต้อง” เหมันต์รีบปฏิเสธ

“งั้นระวังนะครับ ผมกลัวมือคุณเหมไม่มีแรง”

ถ้วยข้าวต้มถูกส่งมาตรงหน้า เหมันต์ยืนมือไปรับ มือของเขาสัมผัสกับมือของเรน เหมันต์เกือบชักมือออกยังดีที่มีสติจึงไม่ได้ทำ

“ขอบใจมาก เราออกไปเถอะเดี๋ยวติดไข้” แน่นอนว่าสาเหตุที่เขาอยากให้เด็กหนุ่มออกไปไม่ใช่เพราะอาการป่วยของตัวเอง

“ไม่เป็นไรครับผมไม่กลัว”

เหมันต์มองรอยยิ้มจริงใจที่เด็กหนุ่มส่งมาให้ จึงอดถามไม่ได้ “ถ้าไม่กลัวแล้วจะไม่ติดหรือไง”

“ถึงติดก็ไม่กลัวต่างหากครับ คุณเหมทานเถอะครับเสร็จแล้วผมเอาไปเก็บให้ คุณเหมจะได้พักผ่อน”

“อืม” เหมันต์พยักหน้า เขาตักข้าวต้มร้อนๆ เข้าปาก แม้ไม่นึกอยากอาหารแต่เมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงที่มองมาเขาก็อดตักเพิ่มอีกไม่ได้ เอาเถอะทานเสียหน่อยคนเดินไปเอาให้จะได้ไม่เหนื่อยฟรี

• • • • •

เรนเพิ่งส่งถาดข้าวต้มให้กับแม่บ้านตอนที่เด็กชายจินเดินเข้ามาหา เด็กชายตัวน้อยกวักมือขอให้เขาย่อตัวลง เรนจึงทำตาม หนูน้อยยื่นมือเล็กมาวางทาบบนหน้าผากของเขา เด็กชายเอียงคอน้อยๆ สีหน้าครุ่นคิด

“เป็นยังไงบ้างครับ” เรนถามด้วยรอยยิ้ม

เด็กชายส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเอามือลง

“อะไรเหรอครับ”

“ไม่ร้อน...ดี”

เมื่อได้ยินคำตอบเรนถึงคิดได้ ก่อนพาเด็กชายขึ้นไปหาผู้เป็นพ่อ เขาได้บอกไว้ว่าเหมันต์ไม่สบายเป็นไข้ ถ้าเด็กชายจินเข้าไปอยูใกล้อาจจะติดไข้ได้ ทำให้ตัวร้อนและไม่สบาย เรนมองเด็กชายด้วยสายตาเอ็นดู



“เป็นห่วงอาเรนเหรอครับ”

เด็กชายจินพยักหน้าหลายครั้งติดกัน

“อาเรนสบายดีครับ แต่ถ้าได้กอดจินจะยิ่งดีขึ้น” เรนดึงเด็กชายจินเข้ามากอด เริ่มต้นเขารักเด็กชายจินเพราะเป็นลูกของเหมันต์ แต่ตอนนี้เขาคิดว่าเขารักเด็กชายจินเพราะความน่ารักของเด็กชายเอง อาจจะรักเท่ากับที่รักเหมันต์เลยก็เป็นได้

“โอ๋...โอ๋..” แขนเล็กโอบตอบเขา พร้อมกับตบมือลงเบาๆ หลายครั้งคล้ายต้องการปลอบโยนและเอาใจ

เรนหัวเราะเสียงดังให้กับความน่ารักของเด็กชาย

อืม เขาคิดว่าตอนนี้เขาอาจรักเด็กชายจินมากกว่าผู้เป็นพ่อนิดหน่อยแล้วก็เป็นได้



• • • • •



เหมันต์ลืมตาขึ้นช้าๆ เขารู้สึกถึงแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ความรู้สึกครั่นเนื้อครั้นตัวและหนักศีรษะทุเลาลงมากแล้ว

ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สายตากระทบเข้ากับร่างที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาข้างหน้าต่าง มีหนังสือเล่มหนึ่งตกอยู่ที่พื้น เขาจำได้ว่าวันนี้เด็กหนุ่มมีเรียนทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

“เรน” เหมันต์เรียกเด็กหนุ่มที่นอนหลับตาพริ้ม เขาเรียกซ้ำอีกครั้งเปลือกตาของอีกฝ่ายจึงขยับก่อนจะเปิดออกช้าๆ

“โอ๊ะ!”

เหมันต์มองร่างที่ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง จะบอกว่าไม่ต้องรีบก็ไม่ทันเสียแล้ว ใบหน้าที่ยังงัวเงียส่งยิ้มกว้างให้เขา

“ตื่นนานแล้วเหรอครับ”

“พี่เพิ่งตื่น”

เหมันต์มองเด็กหนุ่มก้าวลงจากโซฟาพร้อมกับถามคำถามเขาไปด้วย

“เป็นยังไงบ้างครับ”

“ดีขึ้นแล้ว”

“ไข้ลดหรือยังครับ”

เหมันต์ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะปากว่ามือถึง เขาจึงไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อมือได้รูปของเด็กหนุ่มวางลงบนหน้าผาก

“ยังอุ่นๆ อยู่เลย”

“ถามพี่ก็ได้ไม่ต้องจับ” เหมันต์จับมือของเรนออก

“ทำไมละครับ” เด็กหนุ่มทำหน้าสงสัยก่อนที่ดวงตาจะเกิดประกายจ้าขึ้นมา “หรือว่าคุณเหมใจเต้นครับ”

เหมันต์คิดจะปฏิเสธแต่เขาไวไม่เท่าเด็กหนุ่ม

“ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ ผมก็ใจเต้นเหมือนกัน” มือที่เคยวางบนหน้าผากของเขาถูกยกขึ้นแตะที่หน้าอกตัวเอง เหมันต์มองใบหน้าของเรนด้วยสายตาไม่แน่ใจ อีกฝ่ายกลับส่งยิ้มกว้างมาให้พร้อมกับยักไหล่

“โธ่ ใจใครไม่เต้นก็ตายสิครับ”

“...” เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาลืมฉายาที่ตั้งให้อีกฝ่าย เหมันต์คิดว่าเขาควรเปลี่ยนเรื่องจึงถามสิ่งที่ค้างคาใจเมื่อครู่



“วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ”

“มีครับ” เรนตอบด้วยท่าทางสบายๆ

“เราโดดเรียน?”

“ผมเป็นห่วงครับ” คำตอบเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ ดวงตาสองคู่ถูกตรึงไว้ด้วยกัน เหมันต์รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างประหลาด คล้ายกับเขาทำตัวไม่ถูกเมื่อได้เห็นสายตาคู่นั้น

“ป้าจิตกับนิดก็อยู่ พี่ไม่อยากให้เราเสียการเรียน” เหมันต์ละสายตาจากเรน

“คนอื่นไม่มีใครกล้าขึ้นมารบกวนนี่ครับ ผมกลัวคุณเหมไข้ขึ้นแล้วไม่มีคนรู้”

เพราะแบบนี้สินะถึงเข้ามาอยู่ในห้องนอนของเขา ดวงตาของเหมันต์อ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว

“ขอบใจเรามาก”

“ไม่เป็นไรครับ” เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้ “คุณเหมจะเช็ดหน้าหน่อยไหมครับผมไปเอาผ้าให้”

“เดี๋ยวพี่เข้าไปล้างหน้าเอง ฝากเราไปบอกให้เตรียมมื้อเที่ยงให้พี่ที”

“ได้ครับ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเตียง เดินไปถึงประตูห้องแล้วแต่กลับหันกลับมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“หิวจริงๆ ไม่ใช่จะไล่ผมออกจากห้องเหมือนตอนเช้าใช่ไหมครับ”

“...”

“อืม ดูเหมือนจะหิวจริงๆ ด้วย” คนพูดหัวเราะแบบไม่คิดจะปิดบัง “งั้นผมรีบไปเร่งให้นะครับ”

เสียงเปิดและปิดประตูห้องดังอย่างต่อเนื่อง เหมันต์ทำได้แค่ส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ สุดท้ายก็ยิ้มออกมา ไม่คิดจะปล่อยสักเรื่องเลยใช่ไหมเจ้าเด็กนี่!

[PoyPay]

หนูจินน่ารักกกกกกกก... 

[ืniyataan]

คุมพ่อเริ่มมีอาการ...

[silverspoon]

น้ำหยดลงหินทุกวันน

[Hoya]

เอ็นดู หนูจินตอนเกาะประตูดูพ่อป่วย 

[Sorrowkung]

เรนแต๊ะอั๋งเช็ดตัว

[river]

จินน่ารักมากกกกกกก ชอบจัง

[darling]

หนูจินน่ารัก 

[Nattie69]

 

[วายซ่า]

หนูจินน่าร้ากกกกกกก

คนน้องขยันหยอดแบบนี้ คนพี่ไม่หวั่นไหวก็แปลกล่ะ   

[•♀NoM!_KunG♀•]

ระวังโดนรุกกลับนะ

[kong6336]

หนูจินน่าร๊ากกกกก

[darin]

ตอนที่ 12

รัก

“ขึ้นมา” เหมันต์พูดโดยไม่รอให้เด็กหนุ่มเอ่ยปากถาม มันกลายเป็นภาพชินตาไปแล้วที่ทุกเช้าจะเห็นใครบางคนมายืนยิ้มตาใสขอติดรถไปด้วย

“เรามีเรียนเช้าทุกวันเลยเหรอ” นี่คือสิ่งเดียวที่เหมันต์สงสัย

“เปล่าครับ ผมแค่...”

“อยากประหยัดเงินค่ารถ” เหมันต์ชิงตอบ เขามั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเจ้าเด็กกวนประสาทต้องตอบแบบนี้แน่

“ก็ส่วนหนึ่งครับ”

มีบางอย่างบอกเหมันต์ว่าอย่าถามต่อเป็นอันขาด แต่มีหรือเจ้าเด็กกวนประสาทจะยอมปล่อยโอกาสนี้ไปง่ายๆ

“แต่ที่จริงเพราะผมอยากนั่งรถไปกับคุณเหมครับ ถึงได้ยอมตื่นเช้าทุกวัน”

“เพราะรถพี่สวยถูกใจเรา” อยู่กันมานานเขาจะตามเจ้าเด็กนี่ไม่ทันได้อย่างไร

“เพราะคุณเหมหล่อต่างหากครับ” คนพูดหันมาส่งยิ้มใสซื่อที่น่าหมั่นไส้ที่สุดมาให้ และนี่เป็นอีกครั้งที่เหมันต์รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ

“ปกติเราพูดแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า...ช่างเถอะ” เหมันต์รีบตัดบท จู่ๆ เขาก็ไม่อยากได้คำตอบแล้ว

“วันศุกร์หน้าเตรียมตัวนะพี่หาเวลาว่างได้แล้ว”

ดวงตาของเรนเบิกกว้าง “ไปหัวหินเหรอครับ?!”

“ใช่” เหมันต์ลอบถอนหายใจที่เขาเปลี่ยนเรื่องได้สำเร็จ

“มีใครไปบ้างครับ” เรนถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ใจกลับเต้นแรง เขาได้แต่ภาวนาขออย่าให้ใครบางคนไปด้วยเลย

“นอกจากพวกเราแล้วมีเพื่อนพี่อีกคน”

“อ๋อครับ” ใจของเรนหายวาบ เขาพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ

“เพื่อนพี่ชื่อเขตดนัย เราน่าจะยังไม่เคยเจอ”

“ยังครับ” เรนลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยไม่ให้เหมันต์เห็น

“เตรียมตัวไว้แล้วกัน”

“ผมจะตั้งตารอเลยครับ” จะมีใครรู้ว่าเขาตั้งตารอวันนั้นแค่ไหนนอกจากตัวเขาเอง

• • • • •

“ยังอีกเหรอทำไมช้า”

เสียงบ่นกระปอดกระแปดของคนตรงหน้าทำให้เรนอดยิ้มขำไม่ได้

“ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป” เขาอธิบายอย่างใจเย็น

“อย่างนั้นเรนก็สู้หว้าไม่ได้ ดูสิแป๊บเดียวก็รู้กันหมดแล้วว่าหว้าชอบเรน” คนพูดอวดตัวนิดๆ ยิ่งทำให้เขาหัวเราะมากขึ้น

“มันไม่เหมือนกัน ผมไม่อยากให้เขาตกใจ” หลังจากที่เปิดใจคุยกันวันนั้นพวกเขาก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งเรนจึงตัดสินใจบอกออกไปว่าคนที่เขาชอบเป็นใคร บางทีอาจเป็นเพราะเขาอยากมีใครสักคนช่วยรับฟัง

“แต่ถ้ามัวแต่ช้าเรนไม่กลัวเขาจะไปชอบคนอื่นก่อนเหรอ” ลูกหว้าถามด้วยความเป็นห่วง

“ชอบใคร?”

ลูกหว้าสะดุ้งโหยง ดีที่เก็บอาการได้อย่างรวดเร็ว เรนมองเพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างตัว เขาไม่คิดจะตอบคำถาม

“ว่าไงวะ” คิมหันต์มองหน้าเรน เขามาทันแค่ท้ายประโยคจึงไม่รู้ว่าทั้งสองคนพูดเรื่องอะไรกัน

“คิม” ลูกหว้าส่งยิ้มหวานให้คิมหันต์ “ไหนๆ ก็ยังไม่ได้นั่งหว้าฝากซื้อน้ำให้หน่อยได้ไหม”

“ได้ เอาน้ำอะไร” คิมหันต์ตอบรับ เขาเป็นคนแบบนี้ เป็นคนสบายๆ และใจดี

“น้ำมะพร้าวปั่น เอามาสามแก้วเลยหว้าเลี้ยงเอง”

“ลาภปากแล้ว” คิมหันต์ยิ้มกว้าง เขาเดินตรงไปยังร้านขายน้ำ ปล่อยให้คนสองคนที่เหลือสบตากัน

“มีอะไร” เรนพูดยิ้มๆ เขารู้ได้ทันทีว่าลูกหว้าอยากพูดบางอย่างกับเขาโดยไม่ให้คิมหันต์รู้

“ไม่คิดจะบอกคิมจริงๆ เหรอ”

“ผม..” เรนพูดไม่ออก เรื่องนี้ใช่ว่าเขาจะไม่คิด เขาคิดเป็นร้อยรอบแล้ว

“ถ้าเป็นหว้า หว้าจะบอกนะดีกว่าให้รู้ตอนที่เรนปิดมันไม่ได้แล้ว ถ้าเป็นคนอื่นก็ว่าไปอย่างแต่นี่เป็นพี่ของคิม ถึงเรนไม่ได้หักหลังคิมแต่ถึงตอนนั้นคิมก็คงรู้สึกว่าถูกหักหลังอยู่ดี”

เรนถอนหายใจยาว ไม่ใช่เขาไม่อยากบอกแต่เขาแค่กลัว กลัวว่าเพื่อนจะบอกให้เขาตัดใจ ถ้าเป็นคิมหันต์พูดเขาจะไม่ทำได้อย่างไร เพราะนั่นคือพี่ชายของเพื่อน

“ถึงยังไงสักวันก็ต้องรู้ ให้รู้ตอนนี้ไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ เจ็บสั้นดีกว่าเจ็บยาวนะ”

“อืม” เรนพยักหน้า เขาไม่ได้บอกลูกหว้าว่าสำหรับเขาแล้วคงมีแต่ ‘เจ็บยาว’ เท่านั้น

“มาแล้ว” คิมหันต์วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะก่อนนั่งลงฝั่งเดียวกับเรน เขายิ้มค้างเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนทั้งสองคน

“มีอะไรวะ”

“อะนี่เงิน” ลูกหว้ายื่นเงินให้กับคิมหันต์ราวกับไม่ได้ยินคำถาม แต่อีกฝ่ายปฏิเสธ

“ไม่ต้องผมพูดไปอย่างงั้นเอง”

“เอางั้นเหรอ ขอบใจนะ ถ้างั้นหว้าไปก่อนพอดีมีธุระ” ลูกหว้าทำท่าจะลุกขึ้นแต่เรนห้ามไว้เสียก่อน

“อยู่เถอะ”

ลูกหว้ามองเรนด้วยสีหน้าลังเลแต่สุดท้ายเธอก็นั่งลง

เรนส่งยิ้มให้เพื่อนรักที่มองมาด้วยสายตาไม่เข้าใจ เขาพ่นลมหายใจออกมาเพื่อเรียกความกล้าก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟังช้าๆ และชัดเจน



คิมหันต์นั่งเงียบหลังจากฟังทุกอย่างจบ ท่าทางของเขาทำให้เรนไม่สบายใจเท่าไหร่ แต่เขาทำได้เพียงนั่งรอเพื่อนอย่างสงบเท่านั้น

“ทำไมไม่เล่าให้กูฟังก่อนหน้านี้วะ”

“กลัวมึงห้าม กลัวมึงไม่ให้เข้าใกล้พี่ชายมึง” เรนตอบออกไปตามตรง เมื่อตัดสินใจจะเล่าแล้วก็ต้องพูดความจริงทั้งหมด

คิมหันต์สีหน้าเคร่งเครียด สมองของเขากำลังสับสน ต่อให้ตายเขาก็ไม่คิดว่าเรื่องที่เพื่อนรักจะเล่าคือเรื่องนี้ เรนเป็นเกย์และชอบพี่ชายของเขา

“กูห้ามไม่ได้ใช่ไหม” ในที่สุดคิมหันต์ก็พูดขึ้นมา

“ถ้ามึงห้ามกูจะหยุด” เรนตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ถ้าเหมันต์แสดงออกว่ามีใจให้สักนิดบางทีเขาอาจจะสู้ แต่ในเมื่อไม่ใช่ เขาต้องตัดสินใจว่าจะยอมเสียเพื่อนรักไปเพราะเรื่องนี้ไหม

คิมหันต์ถอนหายใจยาว เชาคิดทบทวนไปมาก่อนพูดขึ้นอย่างช้าๆ “เรื่องนี้กูโง่เอง พอมาคิดดูมันก็สังเกตได้ไม่ยากหรอก กูควรจะรู้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้”

“คิม” เรนได้แต่เรียกชื่อเพื่อน เขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรพูดอะไรต่อ

“กูไม่สนับสนุนมึง”

คิมหันต์ยกมือขึ้นห้ามเมื่อเรนทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง

“ฟังกูก่อน กูไม่สนับสนุนมึงเพราะนั่นเป็นพี่ชายกู พี่เหมไม่เคยมีแนวโน้มจะชอบผู้ชายแล้วกูก็ไม่เคยรู้ว่าพี่กูคิดยังไงกับเรื่องพวกนี้ ถ้ากูสนับสนุนมึงอาจผิดกับพี่ชายกูก็ได้ แต่กูก็จะไม่ห้ามมึง ทุกอย่างอยู่ที่มึงแล้วว่าจะทำให้พี่เหมสนใจมึงได้ไหม”

“คิม” เป็นอีกครั้งที่เรนเรียกชื่อเพื่อนรัก แต่ครั้งนี้เขาเรียกด้วยความประหลาดใจ และเหนืออื่นใดคือความขอบคุณ

“มึงคิดว่ากูจะรังเกียจที่มึงชอบผู้ชายเหรอ สมัยไหนแล้ววะ เพื่อนเรามีตั้งกี่คนมึงเคยเห็นกูรังเกียจใครไหม”

“กูไม่เคยคิดว่ามึงจะรังเกียจกู ที่กูไม่บอกเพราะเป็นพี่มึงเท่านั้นเอง” เรนเชื่อมั่นตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเพื่อนรักต้องรับได้แน่อน

“ก็เข้าใจได้” คิมหันต์พยักหน้า ก่อนเบือนสายตาไปมองหญิงสาวหนึ่งเดียวที่นั่งอยู่

“ลูกหว้ารู้ก่อนแล้วใช่ไหม”

“ใช่” ลูกหว้าพยักหน้า “เรนบอกตอนปฏิเสธหว้า”

“พูดได้หน้าตาเฉยเลยนะ” คิมหันต์หัวเราะอีกฝ่าย แต่เป็นเสียงหัวเราะที่แฝงไว้ด้วยความชื่นชม

“ก็มันเรื่องจริง เรนไม่อยากให้หว้าเสียใจก็เลยบอกความจริง ไม่งั้นคงไม่บอกหรอก” ลูกหว้าแก้ตัวแทนเรน เธอกลัวคิมหันต์คิดว่าทำไมถึงบอกเธอทั้งที่ไม่บอกตัวเอง

“กลัวว่าผมจะโกรธเรนเหรอ ไม่หรอกเรนก็บอกแล้วนี่ว่าไม่บอกผมเพราะพี่ชาย ดีแล้วที่เรนบอกลูกหว้าอย่างน้อยก็มีคนคุยด้วยได้”

ลูกหว้ามองหน้าคิมหันต์และหันไปมองหน้าเรน แล้วกลับมามองหน้าคิมหันต์อีกครั้ง

“อะไร” คิมหันต์ถามเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่าย

“แน่ใจนะว่าไม่ได้ชอบกันโดยไม่รู้ตัว อะไรจะรู้ใจกันขนาดนั้น”

“ฮ่าๆ” คิมหันต์กับเรนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน บรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่ผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็ว

“แล้วนี่มึงมีแผนเด็ดๆ เอาไว้พิชิตใจพี่กูหรือยังวะ” คิมหันต์หันไปถามเพื่อนรัก

“มีแล้ว” เรนยิ้มอมภูมิ

“อะไรวะ! เล่ามาเร็ว”

“แผนบอกรัก”

“มึงจะบอกรักพี่กูตรงๆ เลยเหรอวะ! ไม่ได้! ไม่เวิร์คชัวร์” คิมหันต์ร้องห้ามแทบไม่ทัน เพราะเขารู้จักพี่ชายดี

“เอาน่าเชื่อกูเถอะ”

“แต่..”

“หว้าเชื่อ” ลูกหว้าส่งยิ้มให้กำลังใจเรน ใครไม่เชื่อแต่เธอเชื่อ คิมหันต์ได้ยินอย่างนั้นจึงอดแซวไม่ได้

“นี่เพื่อนหรือคอรัส ร้องรับกันดีเหลือเกิน”

“ช่วยไม่ได้ ก็ใครใช้ให้หว้าชอบเรนมาก่อนล่ะ เรนพูดอะไรย่อมต้องดีหมดอยู่แล้ว”

“ฮ่าๆ” เป็นอีกครั้งที่เสียงหัวเราะอย่างเบิกบานดังประสานกันขึ้น

เรนมองใบหน้าด้านข้างของเพื่อนรัก เขาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยตอนนี้เขาก็สบายใจเรื่องคิมหันต์แล้ว จากนี้เขาจะได้พยายามอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลใจอีก

• • • • •

เหมันต์เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของลูกชาย เขาเพิ่งกลับไปอาบน้ำที่ห้องและกลับมาเพื่อส่งลูกชายเข้านอน เป็นความเคยชินของเขาไปแล้วที่จะเห็นเพื่อนของน้องชายนั่งอ่านนิทานอยู่บนเตียงให้ลูกชายของเขาฟัง

“จบพอดีเลยครับ” เรนปิดหนังสือในมือ เหมันต์ต้องยอมรับว่าการอ่านนิทานของเขาสู้เด็กหนุ่มไม่ได้ จังหวะการเล่าและน้ำเสียงน่าฟังกว่ากันมาก

“ง่วงหรือยังครับ” เหมันต์นั่งลงบนเตียงคนละด้านกับเรนโดยมีลูกชายคั่นกลาง

เด็กชายส่ายหน้าน้อยๆ สีหน้าคล้ายกำลังตื่นเต้นกับอะไรบางอย่างจนปิดไม่มิด เหมันต์สบตากับเรนเพื่อถามว่ามีเรื่องอะไร แต่อีกฝ่ายเพียงส่งยิ้มกลับมาให้โดยไม่ยอมบอกใบ้อะไรเลย

“เกิดอะไรขึ้นครับ” เหมันต์จับแก้มลูกชายบีบเบาๆ

เด็กชายจินหัวเราะ พยายามเอนหน้าหนีมือของพ่อ ต้องพยายามอยู่พักใหญ่กว่าจะสำเร็จ เมื่อหนูน้อยเห็นว่าพ่อลามือแล้ว จึงลุกขึ้นยืนเพื่อให้ใบหน้าอยู่ใกล้เคียงกับใบหน้าของผู้เป็นพ่อ

หนูน้อยยกมือสองข้างทาบทับกันบนอก สายตามองบิดาด้วยความรัก

“จิน..”

หนูน้อยยิ้มหวาน ยื่นสองมือไปจับใบหน้าของพ่อเอาไว้

“รัก...พ่อ”

เหมันต์ตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง เขาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินลูกชายพูดประโยคนี้ออกมา

“คุณเหมครับ” เสียงพูดกลั้วหัวเราะของเรนทำให้เหมันต์ได้สติ เขาดึงลูกชายตัวน้อยเข้ามากอดไว้แน่น พูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“พ่อก็รักจินครับ รักจินมากที่สุด” ตัวของเหมันต์สั่นน้อยๆ เพราะเก็บกลั้นความดีใจเอาไว้ไม่ไหว

“โอ๋..โอ๋” เด็กชายจินตบมือลงบนบ่าของพ่อเบาๆ เขาอยากปลอบมากกว่านี้แต่ติดที่ยังพูดไม่เก่งนัก หนูน้อยพยายามนึกวิธีก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อคิดได้

“กิน..ขนม”

เรนพยายามกลั้นเสียงหัวเราะแล้วจริงๆ แต่เขาทำมันไม่สำเร็จ ยิ่งเห็นสายตาเหมือนผู้หญิงปลอบเด็กของหนูน้อยจินเขาก็ยิ่งกลั้นไม่ไหว ดีทีคราวนี้เหมันต์หัวเราะไปกับเขาด้วย

“พ่อไม่ได้ร้องไห้ครับพ่อแค่ดีใจ ดีใจที่จินยอมพูด ดีใจที่จินบอกว่ารักพ่อ” เหมันต์ลูบศีรษะลูกชายเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“รัก” หนูน้อยพูดซ้ำอย่างเอาใจ

“พ่อก็รักจินครับ” เหมันต์หอมแก้มนุ่มซ้ายขวาอย่างอดใจไม่ไหว

เด็กชายจินยิ้มกว้าง ยอมหันแก้มให้พ่อแต่โดยดี สายตาของเขาจึงสบเข้ากับสายตาของอาเรนที่มองมาด้วยใบหน้าอ่อนโยน หนูน้อยคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาแตะมือที่อกเบาๆ แล้วพูด

“รัก อาเรน”

เป็นคราวของเรนบ้างที่ต้องตกตะลึง เขาสอนคำบอกรักพ่อให้กับเด็กชายจินจนหนูน้อยพูดได้ชำนาญ แต่ไม่เคยสอนให้เอ่ยชื่อเขาสักครั้ง

“มีคนร้องไห้แล้วครับ”

เรนเพิ่งรู้ตัวว่าเขาร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงของเหมันต์ ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังชอบใจที่อาการของเขาเป็นหนักกว่าตนเอง เรนรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ก่อนส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักไปให้เด็กชาย

“อาเรนก็รักจินครับ”

“อื้อ” หนูน้อยพยักหน้าอย่างมีความสุข จึงไม่เห็นว่าดวงตาของอาเรนกำลังทอประกายเจ้าเล่ห์

“ไม่ใช่แค่จินเท่านั้นนะครับ” เรนเบือนหน้าไปมองเหมันต์ ริมฝีปากค่อยๆ ยกยิ้มกวน “ผมรักคุณเหมครับ”

แค่ก แค่ก เหมันต์สำลักอย่างช่วยไม่ได้ เพียงแค่นั้นก็ทำให้เสียงหัวเราะของใครบางคนดังขึ้นราวกับผู้ชนะ

เด็กชายจินมองคนนั้นคนนี้ที เขาเห็นพ่อหน้าแดง เห็นอาเรนกำลังหัวเราะอย่างมีความสุข เด็กชายจึงยิ้มกว้าง เขาตบมือเปาะแปะ พูดเสียงดังกว่าที่เคย

“รัก..กัน”

เหมันต์อยากจะคัดค้าน แต่เห็นสายตามีความสุขของลูกชายแล้วเขาก็พูดไม่ออก สุดท้ายทำได้แค่ดึงลูกชายเข้ามาหอมด้วยความหมั่นเขี้ยว


“เรน”

“ครับ?” เรนหันกลับไปมอง เขากำลังจะเปิดประตูเข้าห้องนอนอยู่แล้วตอนที่เหมันต์เรียก

“นายเป็นคนสอนจินใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“ขอบใจมาก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้จินมีความสุข” และอยากให้คุณเหมมีความสุขด้วยครับ นั่นคือสิ่งที่เขาพูดอยู่ภายในใจ

“พี่ก็มีความสุข”

ดวงตาของเรนเบิกกว้าง ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดออกมา เขาหลุบตาลงเพื่อซ่อนความรู้สึกก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม

“ผมก็มีความสุขครับ”

“เอาไว้พี่จะขอบคุณคิมทีหลัง”

“ครับ?” เรนเลิกคิ้วขึ้น เขามั่นใจว่าคิมหันต์ไม่ได้ช่วยคิดแผนเซอร์ไพรส์นี้

“ที่แนะนำให้เรามาพักที่นี่”

หัวใจของเรนพองโตจนใกล้จะระเบิด เขาไม่สามารถซ่อนใบหน้าแดงเรื่อเอาไว้ได้ ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มออกช้าๆ จนกลายเป็นยิ้มกว้าง

“ราตรีสวัสดิ์ครับคุณเหม”

“ราตรีสวัสดิ์”

เรนเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน เขายืนนิ่งอยู่ด้านหลังประตูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสุกใสเป็นประกาย ไม่ว่าเหมันต์จะรับรู้ความรู้สึกของเขาหรือไม่ ไม่ว่าเหมันต์จะชอบหรือไม่ชอบเขาก็ไม่เป็นไร วันนี้เขามีความสุขเหลือเกิน

(มีตอนที่ 13 ด้านล่างค่ะ)

[darin]

** วันนี้ลงให้สองตอนนะคะ 12-13 (ถ้ายังไม่ได้อ่านตอนที่ 12 ย้อนอ่านก่อนนะคะ)

ตอนที่ 13

ความเคยชิน

เขตดนัยมาถึงบริษัทของเมหันต์ก่อนเวลาเลิกงานเพียงเล็กน้อย เพื่อให้แน่ใจว่าเพื่อนรักจะไม่กลับบ้านไปเสียก่อน

“มีอะไร” เหมันต์ถามเมื่ออีกฝ่ายมาหาโดยไม่บอกกล่าว

“โจ้ให้มารับนาย คืนนี้นัดกันที่บลูบาร์”

“ทำไมไม่โทรมาจะได้ไม่เสียเวลา”

“แสดงว่าจะไม่ไป?” เขตดนัยเลิกคิ้วขึ้น

“นายทำเหมือนไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันหย่าแล้ว”

“รู้ ถึงไม่ชวนทุกครั้งที่นัดกัน” เขตดนัยรู้ว่าเพื่อนต้องให้เวลากับลูกชาย เขาจึงไม่รบกวนอีกฝ่ายมากนัก

“นายไปเถอะ ฝากทักทายพวกนั้นด้วย”

เขตดนัยหรี่ตาลง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป “นายไม่ได้มีใครใช่ไหม”

“จะมีใคร” เหมันต์หัวเราะให้กับความสงสัยของเพื่อน “ถ้ามีฉันจะกลับบ้านเหรอ”

เขตดนัยยักไหล่ “ใครจะไปรู้ เมื่อก่อนนายก็ยังโผล่หัวไปบ้าง นานๆ ครั้งแต่ก็ไป บางคืนก็เห็นทำงานอยู่ที่นี่จนดึกดื่นนี่หว่า”

“ช่วงนี้ต้องดูแลจินอย่างใกล้ชิด จินเริ่มพูดมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”

“จริงเหรอวะ! ดีใจด้วย” เขตดนัยรู้สึกยินดีกับเพื่อนอย่างแท้จริง

“จริง” เหมันต์พยักหน้า “ได้คนช่วยดีนะ” เขาอดคิดถึงคนที่พยายามสู้ไปด้วยกันไม่ได้ ถ้าไม่ได้เรนช่วยอีกแรงจินคงไม่ดีขึ้นเร็วแบบนี้

เขตดนัยมองสายตาที่อ่อนโยนลงของเพื่อนรัก เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่หรือ

“วันศุกร์นายจะไปพร้อมกันไหม” เหมันต์เปลี่ยนมาถามเรื่องการเดินทางไปพักผ่อนที่จะเกิดขึ้น

“ว่าจะถามพอดี ฉันพาครีมกับเพื่อนของครีมไปด้วยได้ไหม” เขตดนัยหมายถึงหญิงสาวที่เขากำลังดูๆ อยู่

“ตามใจนายสิ” เหมันต์ไม่มีปัญหาอะไร เขาคิดจะพักอยู่ในรีสอร์ทเป็นส่วนใหญ่อยู่แล้ว

“งั้นก็ไปเจอกันที่โน้นเลย ฉันน่าจะถึงสักบ่ายสอง”

“ได้” เหมันต์พยักหน้า

“วันนี้ไม่ไปแน่นะ” เขตดนัยลองถามอีกครั้งเผื่อว่าเพื่อนจะเปลี่ยนใจ

“ไม่ไป” เหมันต์ยังยืนยันคำเดิม

“ไม่มีอะไรแน่นะ” เขตดนัยอดแหย่ซ้ำไม่ได้ แต่เมื่อเห็นสีหน้าเริ่มไม่สบอารมณ์ของเพื่อน เขาจึงหัวเราะออกมา

“ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร ไปล่ะแล้วเจอกันวันศุกร์”

“เจอกัน” เหมันต์ตอบรับ เขาไม่ได้เดินออกไปส่งเขตดนัยเพราะอยากเร่งเคลียร์งานให้เสร็จ ไม่อย่างนั้นจะเสียเวลาติดอยู่บนถนนอีกหลายชั่วโมง

• • • • •

เหมันต์จำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนเขานั่งในห้องนั่งเล่นบ่อยแค่ไหน แต่เดี๋ยวนี้พูดได้ว่าเกือบจะทุกวัน หลังจากทานมื้อเย็นแล้วพวกเขาจะย้ายเข้ามาในห้องนั่งเล่น เด็กชายจินกับเรนมักนั่งเล่นอยู่ด้วยกันบนพรม ขณะที่เขานั่งทำงานอยู่บนโซฟา เป็นบรรยากาศที่คุ้นเคยไปโดยไม่รู้ตัว เหมันต์บอกตัวเองว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาอยากใกล้ชิดกับลูกให้มากยิ่งขึ้น

เรนขยับขึ้นมานั่งบนโซฟาเมื่อเขารู้สึกปวดหลัง ปล่อยให้เด็กชายจินเล่นเรียงเลขหนึ่งถึงสิบบนพรม หนูน้อยมองตัวเลข ทบทวนความจำและหยิบมาวางเรียงกัน จนเขาสามารถเรียงเลขหนึ่งถึงสิบต่อกันได้อย่างถูกต้อง หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองอาเรนด้วยดวงตาเป็นประกาย เรนจึงตบมือให้กำลังใจพร้อมเอ่ยชม

“เก่งมากครับ ไหนลองท่องให้อาเรนฟังหน่อย”

เด็กชายจินพยักหน้า แม้บางครั้งเขายังรู้สึกกลัวและไม่มั่นใจ แต่เขารู้ว่าถ้ามีพ่อกับอาเรนอยู่เขาจะไม่เป็นไร

“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า...” เด็กชายจินท่องอย่างช้าๆ สายตาก็มองอาเรนไปด้วย เมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้เขาก็ยิ่งมีกำลังใจ เสียงที่พูดจึงดังขึ้นอีกเล็กน้อย

“หก เจ็ด แปด เก้า สิบ”

“จินของอาเรนเก่งมากครับ” เรนไม่ได้ชมเพื่อให้เด็กชายมีความสุขแต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆ เด็กชายจินเป็นคนหัวไวและความจำดีมาก

เด็กชายตัวน้อยยิ้มเขินเมื่อได้ยินคำชมจากอาเรนของเขา หนูน้อยลุกขึ้นยืน ชูสองแขนไปหาอาเรนเพื่อให้อีกฝ่ายอุ้มเขาขึ้นไปนั่งบนตัก

“ไม่อยากนั่งกับพ่อเหรอครับ” เสียงทุ้มพูดขึ้น เด็กชายจินชะงักหันไปมองผู้เป็นพ่อ เขาส่งยิ้มหวานไปให้ก่อนส่ายหน้า เรนหลุดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นอย่างนั้น เขาอุ้มเด็กชายขึ้นมานั่งบนตัก กอดเอวเอาไว้หลวมๆ

“หึงเหรอครับ” ดวงตายั่วเย้าส่งไปหาเหมันต์

“ใครจะหึงเรา”

“ผมหมายถึงหึงจินครับ”

เหมันต์ชะงักค้าง ยิ่งเห็นดวงตาใสซื่อของเรนกับลูกชายที่มองมาเขาก็พูดไม่ออก

“ก็ใช่ พี่หมายถึงทำไมต้องหึงจินกับเราด้วย”

“อ๋อครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้าว่าเข้าใจแล้ว แต่สายตาส่อประกายขำไม่ได้บอกแบบนั้นเลย เหมันต์นึกอยากตีอีกฝ่ายขึ้นมา มันน่าจับฟาดสักทีสองที

“จริงสิ” เหมันต์เพิ่งนึกบางเรื่องขึ้นมาได้ “เรานัดคิมเรื่องไปเที่ยวหรือยัง”

“นัดแล้วครับ วันพฤหัสคิมจะมาค้างที่นี่เลย”

“อืม” เหมันต์พยักหน้า แบบนี้ก็สะดวกดีจะได้ไม่ต้องรอกันไปรอกันมา



“แล้วคุณเหมจะพาพี่มดไปด้วยไหมครับ” เรนถามถึงพี่เลี้ยงของเด็กชายจิน

“ไม่ เดี๋ยวพี่ดูแลลูกเอง..จินอยากไปทะเลไหมครับ” เหมันต์ถามลูกชายที่นั่งอยู่บนตักของเรน หนูน้อยพยักหน้าติดๆ กันให้รู้ว่าเขาดีใจที่จะได้ไปเที่ยว

“ไปที่โน่นจินอยากนอนกับพ่อหรือกับอาเรนครับ”

หนูน้อยมองพ่อแล้วเงยหน้าขึ้นมองอาเรน คิ้วน้อยๆ ขมวดเข้าหากัน อืม อืม เอาอย่างไรดีหนอ เขารักทั้งสองคนเลย

อ๊ะ! เด็กชายยิ้มกว้างเมื่อคิดได้ เขาจึงรีบตอบคำถามทันที

“อา...เรน”

เสียงขลุกขลักดังในลำคอของเรนเมื่อเห็นสีหน้าอึ้งของเหมันต์ เขารีบแก้ตัวเพราะกลัวจะโดนใครบางคนพาลพาโลใส่

“ผมไม่ได้บอกให้จินพูดนะครับ”

“อืม” เหมันต์ออกเสียงในลำคอ ลูกชายหนอลูกชายทำพ่อได้ลงคอ

เด็กชายจินเห็นสีหน้าท้อแท้ของผู้เป็นพ่อก็กลัวว่าจะเสียใจ หนูน้อยจึงรีบอธิบาย

“นอน..ได้..”

หนูน้อยส่งยิ้มหวานไปให้พ่อ

“ไม่..หึง”

“...”

เรนบอกตัวเองว่าเขาพยายามแล้วจริงๆ พยายาที่จะไม่หัวเราะแต่ใครจะไปทนไหว เด็กชายตัวน้อยกำลังบอกพ่อว่า เขานอนกับอาเรนได้เพราะพ่อบอกแล้วว่าไม่หึง

“อยากหัวเราะก็หัวเราะจะกลั้นไว้ทำไม” เหมันต์เอ่ยอนุญาตอย่างคนปลงตก เมื่อเห็นสีหน้าพิลึกพิลั่นของเจ้าเด็กกวนประสาทเข้า

“ผมกำลังดีใจต่างหากครับที่หนูจินเป็นเด็กฉลาด ฟังนิดเดียวก็เข้าใจ”

เด็กชายจินยิ้มกว้างเมื่อได้รับคำชมจากอาเรน เขามองพ่อด้วยสายตารอคอย เห็นแบบนั้นแล้วเหมันต์จะใจแข็งอยู่ได้อย่างไร

“เก่งครับ ลูกชายพ่อเก่งมาก”

หนูน้อยยิ้มกว้างขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เขารู้สึกภูมิใจในตัวเองเหลือเกิน

• • • • •

เหมันต์คิดจะเดินลงไปยังห้องครัว แต่เมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมาสายตาก็เหลือบไปเห็นประตูห้องนอนของเรน เขาเพิ่งนึกได้ว่าตั้งแต่เด็กหนุ่มย้ายเข้ามาเขาก็ไม่เคยเข้าไปเลย ห้องของเด็กนั่นจะเป็นแบบไหนกัน รกหรือเป็นระเบียบ

เหมันต์ไม่รู้ตัวว่าเขามาหยุดอยู่หน้าห้องของเด็กหนุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเคาะประตูสองสามครั้งก่อนเปิดเข้าไป

ในห้องไม่มีใครอยู่ แต่เมื่อเสียงน้ำดังขึ้นเขาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ในห้องน้ำ เหมันต์เดินไปที่โต๊ะ เขาหยิบหนังสือสารคดีเกี่ยวกับดวงดาวขึ้นมาเปิดดู ก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่

เหมันต์หยิบขึ้นมาดู เขาจำรูปนี้ได้ทันที รูปเดียวกันกับรูปในกระเป๋าสตางค์ของเรน ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะชอบรูปนี้อย่างมาก

“คุณเหม” เสียงเรียกด้วยความแปลกใจดังขึ้น เหมันต์หันหน้าไปมอง สิ่งแรกที่เขาเห็นคือแผ่นอกเปล่าเปลือย กางเกงตัวหลวมเกาะอยู่บนสะโพก เหมันต์ไล่สายตาขึ้นจนดวงตาทั้งคู่สบกัน

“ทำไมไม่ใส่เสื้อ” นั่นคือสิ่งแรกที่เขาพูด

“กำลังจะใส่ครับ”

“ใส่ซะ” อย่าถามว่าทำไมเขาถึงหงุดหงิดเพราะเหมันต์ย่อมไม่รู้ตัวเอง เขารู้เพียงว่าเขาไม่อยากเห็น แต่เพราะอะไรถึงไม่อยากเห็นนั้นเขาไม่คิดจะหาคำตอบ

เรนหยิบเสื้อที่วางบนเตียงขึ้นมาสวม เขานั่งลงบนเตียงก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่

“คุณเหมมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่มี พี่แค่เข้ามาดูห้องของนายว่าเป็นไงบ้าง”

“อย่างที่เห็นเลยครับ ผมไม่ทำรกแน่นอน” คนพูดยิ้มกว้าง เขาพอเดาได้แล้วว่าเหมันต์เข้ามาทำไม

“ชอบรูปนี้มากเหรอ” เหมันต์ชูกรอบรูปในมือขึ้น

“ครับ” เรนพยักหน้า สายตาตกลงมองรูปที่เขาถ่ายด้วยตัวเอง

“มันเป็นฝนที่ตกในเดือนธันวาคมครับ ฝนหลงฤดู”

“นายเคยบอกพี่แล้ว”

“ใช่ครับ แล้วผมก็จำได้ว่าคุณเหมเป็นคนเดียวที่เดาความหมายของรูปนี้ออก ว่ามันคือการสารภาพรัก ผนที่หลงรักฤดูหนาว” เรนมองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบาง เขารอให้อีกฝ่ายบ่นว่าเขาเป็นเด็กกวนประสาท แต่สายตาที่มองมากลับล้ำลึก ไม่มีสีหน้าเอือมระอาเหมือนเขาเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยางที่ผ่านมา

เรนหัวเราะ เขาลุกขึ้นยืน หยิบรูปออกจากมือของเหมันต์ “ผมชื่อเรนก็ต้องชอบถ่ายรูปฝนสิครับ เหมือนได้ถ่ายรูปตัวเองในแง่มุมอื่น”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่พอเห็นปฏิกิริยาของเหมันต์แล้วเขากลับกลัวขึ้นมา จนต้องยอมพ่ายแพ้เสียเอง บางทีอาจเพราะทุกอย่างในตอนนี้กำลังไปได้ดี เขากลัวว่าเพียงแค่พูดออกไปว่าเป็นเรื่องจริง ทุกอย่างจะหายวับไปกับตา

“ผมไม่ชอบถ่ายรูปตัวเองเลยชอบถ่ายรูปแบบนี้มากกว่า”

เหมันต์พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นวันหลังถ่ายรูปพี่ด้วยสิ”

“รูปคุณเหมเหรอครับ”

“รูปฤดูหนาว”

“ได้สิครับ ผมจะลองถ่ายดู” เขาจะบอกได้อย่างไรว่ารูปที่ว่านั้นเขามีมากกว่าร้อยรูป

“อย่าลืมเอามาให้พี่ดูบ้าง”

“ไม่ลืมครับ”

“พี่ไปล่ะนายจะได้พักผ่อน”

“ครับ”

“ราตรีสวัสดิ์”

“ราตรีสวัสดิ์ครับ”

เรนกดความดีใจเอาไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่เหมันต์เป็นคนพูดราตรีสวัสดิ์ก่อน หลายอย่างค่อยๆ เปลี่ยนไปแต่เขาไม่เคยกล้าถามตัวเองสักครั้งว่าเขาพอมีหวังหรือไม่ เพราะกลัวว่าคำตอบจะทำให้เขาหมดกำลังใจไปเสียก่อน

มีคนเคยบอกว่าเรื่องของความรักต้องชัดเจน แต่ความชัดเจนนั้นควรเกิดขึ้นเมื่อใด นั่นคือสิ่งที่เขาจำเป็นต้องค้นหาด้วยตัวเอง

ยังก่อน ขอเขาพยายามอีกนิด แล้วสักวันเขาจะพูดว่า “ผมรักคุณเหมจริงๆ ครับ” ออกจากปากของตัวเอง

[silverspoon]

เข้ามาลุ้นทุกวันเลยรักนี้

[ืniyataan]

มาสองตอนเลยวันนี้...ดีงาม..มมมมมมม 

[Sorrowkung]

จินช่วยทำแต้มตลอด

[วายซ่า]

พี่เหมโดนน้องหยอดทุกวัน เมื่อไหร่จะใจสั่นซักทีนะ
หนูจินช่วยอาเรนหน่อยนะ. 

[river]

เรนบอกรักบ่อยๆ พูดเหมือนหยอก เลยเหมือนล้อเล่น

[PoyPay]

พี่รู้ยังเอ่ย เหมือนเริ่มๆจะเอ๊ะๆหรือป่าวนะ...
แต่ที่รู้แน่นอนคือ น้องจินน่ารักสุดค่ะ... คุคุ...

[darin]

ตอนที่ 14

ทั้งคู่

รถซีดานสีดำสนิทแล่นออกจากกรุงเทพฯ มีเด็กชายตัวน้อยนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเบาะสำหรับเด็ก เหมันต์มองลูกชายผ่านกระจกมองหลัง เขายิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อคิดว่าก่อนหน้านี้เพียงสิบนาทีเด็กชายยังร่าเริงอยู่เลย เพียงครู่เดียวก็เงียบเสียงไปเสียแล้ว

“คิมติดต่ออาจารย์ได้หรือยัง” เหมันต์ถามถึงน้องชายที่โทรศัพท์มาบอกเมื่อวานว่าไปด้วยไม่ได้แล้ว เพราะรายงานที่ส่งอาจารย์มีปัญหาจึงไม่สามารถโดดเรียนวันนี้ได้

“เรียบร้อยแล้วครับ”

แม้คิมหันต์จะบอกว่าไม่สนับสนุนเขา แต่หลังจากที่รู้ว่าเขาชอบเหมันต์วันนี้กลับหาข้ออ้างไม่ยอมมาด้วย ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนกำลังเปิดโอกาสให้

“วันหลังค่อยนัดกันใหม่”

“ผมจะถือว่าคุณเหมบอกแล้วนะครับว่าจะพามาอีก” เรนแสดงความเจ้าเล่ห์ออกมา

“หึ” เหมันต์ไม่คิดตอบเขาเพียงแค่หัวเราะในลำคอ เพราะไม่เช่นนั้นอีกสักพักเขาอาจจะตกหลุมพรางเด็กเจ้าเล่ห์มากกว่านี้

“พี่เขตดนัยจะไปถึงกี่โมงเหรอครับ”

“พี่เหรอ?” เหมันต์หันไปมองคนที่นั่งข้างๆ เจ้าเด็กนี่ไม่เคยยอมเรียกเขาว่าพี่สักครั้ง แต่ดันเรียกคนที่ยังไม่เคยเจอหน้าว่าพี่

“โตกว่าผมก็ต้องเรียกพี่ว่าสิครับ”

“แล้วทำไมถึงไม่เรียกพี่ว่าพี่” เหมันต์ข้องใจหนัก

“ผมเคยบอกแล้ว”

“ว่าไม่อยากเรียกเหมือนคิมนะเหรอ”

“ใช่ครับ”

“แต่คิมก็เรียกเขตว่าพี่เขตเหมือนกัน”

“หึงเหรอครับ” คนพูดส่งสายตาเย้าแหย่อย่างที่ชินตามาให้ แต่เดี๋ยวนี้เหมันต์ภูมิต้านทานสูงแล้ว ย่อมไม่ถูกกวนโมโหง่ายๆ

“ตามใจเราสิ อยากเรียกอะไรก็ตามใจ”

“ผมเรียกคุณเหมว่าพี่ก็ได้ครับ”

“หือ? ทำไมถึงเปลี่ยนใจ” เหมันต์ถามด้วยความแปลกใจ ปกติเจ้าเด็กนี่มีความคิดเป็นของตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ มีหรือจะยอมทำตามที่เขาบอก

“เมื่อก่อนผมเจอเฉพาะคุณเหมนี่ครับ อยากเรียกอะไรก็เรียกได้ แต่ถ้าเจอคุณเหมพร้อมกับพี่เขตดนัย เรียกต่างกันคงฟังขัดหู อย่างนั้นก็เรียกเหมือนกันดีกว่า จะได้ไม่เกิดคำถามสำหรับคนอื่นด้วย”

ก็ยังดีที่เจ้าเด็กนี่รู้ความ เหมันต์ย่อมเห็นด้วยกับความคิดนี้อยู่แล้ว ว่าแต่..

“ไหนบอกจะเรียกพี่ว่าพี่เหม”

“ผมก็บอกแล้วเหมือนกันนี่ครับ ว่าถ้าเจอคุณเหมพร้อมกับพี่เขตจะเรียกพี่”

“หึๆ” เหมันต์อดหัวเราะไม่ได้ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่การกวนประสาทของคนข้างๆ กลายเป็นเรื่องตลก ไม่ใช่เรื่องชวนหงุดหงิด ไม่ถูกใจ เหมือนเมื่อครั้งที่เจอกันใหม่ๆ

“พูดถึงเขตพี่ลืมบอกไปว่าเขตมีเพื่อนมาด้วยนะ ชื่อครีม ส่วนอีกคนเป็นเพื่อนของครีมพี่ไม่รู้ชื่อ น่าจะแก่กว่าเรา”

“ครับ” เรนพยักหน้า เขาย่อมไม่ติดอะไรอยู่แล้ว เพราะคนที่เขาสนใจมีเพียงเหมันต์



แต่ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะคิดผิด ใบหน้าของเขาซีดเผือดเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่กับเขตดนัย นั่นย่อมไม่ใช่เพื่อนที่ชื่อครีมแน่นอน เพราะเขารู้จักผู้หญิงคนนี้ดี รสริน

“เหม” เจ้าของเสียงเรียกอ่อนหวานเดินตรงเข้ามาหา เหมันต์สบตาเพื่อนรัก อีกฝ่ายส่งยิ้มแห้งมาให้

“โรสมาได้ยังไงครับ” เหมันต์ถามด้วยเสียงสุภาพ

“ครีมชวนโรสมาเป็นเพื่อนค่ะ โรสตั้งใจมาเซอร์ไพรส์เลยไม่ได้โทรบอกคุณ”

“ครับ” เหมันต์ยิ้มบาง ก่อนจะแนะนำให้เรนรู้จักกับเขตดนัยและคนที่เขาพาด้วย

“เรน นี่เขตดนัยเพื่อนพี่ นี่ครีมเป็นเพื่อนกับเขต ส่วนโรสนายรู้จักแล้ว”

“สวัสดีครับ” เรนยกมือไหว้ไปทางเขตดนัยและครีม เขาส่งยิ้มให้กับทั้งคู่ ทำเป็นลืมเสียว่ามีอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย เขาไม่ได้เกลียดรสลินเพราะเหมันต์ แต่เป็นเพราะจิน รสรินเองก็ไม่คิดว่าเด็กหนุ่มปากร้ายจะมาด้วย เมื่อครู่เธอมัวแต่ดีใจจึงมองไม่เห็นว่ายังมีคนอื่นเดินตามมา

“เพื่อนของคิมใช่ไหม” เขตดนัยถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“ใช่ครับ” เรนรู้สึกถูกชะตากับอีกฝ่ายไม่น้อย เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีบุคลิกคล้ายกับคิมหันต์ เพียงแต่ดูเจ้าชู้และแพรวพราวกว่า

“นายเช็คอินหรือยัง” เหมันต์ถามเขตดนัย เขาอยากจัดการเรื่องที่พักให้เรียบร้อยก่อน

“เรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดสี่ห้อง มีห้องนาย ห้องเรน ห้องฉัน อีกห้องครีมกับโรสพักด้วยกัน”

“งั้นก็เอาของขึ้นไปเก็บและพักผ่อนก่อน ค่อยเจอกันตอนมื้อเย็น”

“เหมคะเก็บของเสร็จแล้วเราพาจินไปเดินเล่นที่ทะเลดีไหมคะ” เสียงถามอ่อนหวานเอาใจ เรนหลุบสายตาลง เขาจะพูดอะไรได้ในเมื่อคนที่ต้องตอบคำถามไม่ใช่เขา

“แดดยังร้อน จินต้องนอนกลางวันด้วยครับ”

“อย่างนั้นถ้าจินตื่นแล้วโทรมาหาโรสได้เลยนะคะ จินคงอยากลงไปเล่นข้างล่าง เดี๋ยวโรสไปช่วยเหมดูค่ะ” น้ำเสียงคนพูดแฝงความผิดหวังอย่างปิดไม่มิด เหมันต์ส่งยิ้มตอบไมตรี แต่ไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธให้ได้ยิน

มุมปากของเรนกระตุกขึ้น เขาเบือนหน้าไปมองทางอื่นเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็นรอยยิ้ม



เรนนอนหงายอยู่บนเตียงกว้าง เขานอนนิ่งโดยไม่เคลื่นไหวร่างกายส่วนใด พลางคิดทวบทวนไปด้วย ดูเหมือนคิมหันต์จะเปิดทางให้เขาโดยเปล่าประโยชน์เสียแล้ว ผู้หญิงบางคนคงตามติดไม่ปล่อยแน่ ดูก็รู้ว่าตั้งใจมาเพื่องอนง้อเหมันต์โดยเฉพาะ

เสียงกดกริ่งหน้าประตูดังขึ้น เรนขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ตัวเลือกเดียวที่อยู่ในหัวคือพนักงานของโรงแรม แต่เมื่อเปิดประตูออกไปกลับเห็นเด็กชายจินกำลังส่งยิ้มมาให้ หนูน้อยอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ

“นอนอยู่หรือเปล่า” เสียงทุ้มของเหมันต์ถามขึ้น

“เปล่าครับ”

“พี่จะพาจินลงไปข้างล่าง เราจะพักหรือลงไปด้วยกัน”

“ไปครับ!” เรนรีบตอบจนเหมันต์อดแซวไม่ได้

“ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ ตกลงนายเป็นเด็กหรือจินเป็นเด็กกันแน่”

“ก็ผมดีใจจริงๆ นี่ครับ” เรนไม่ขัดที่จะตอบความจริง

“ไปเที่ยวกันครับ มาอาเรนอุ้มเอง” เรนยื่นสองแขนไปหาเด็กชายจินก็โผจากพ่อมาหาทันที เหมันต์ได้แต่ส่ายศีรษะอย่างจนใจ ไม่อยากยอมรับว่าเดี๋ยวนี้เขากลายเป็นตัวสำรองไปแล้ว



เนื่องจากข้างนอกแดดยังแรง เหมันต์จึงใส่หมวกปีกกว้างให้กับลูกชาย เขาปล่อยให้หนูน้อยนั่งเล่นทรายอยู่กับเรนใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ส่วนตัวเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาดที่ตั้งอยู่ใกล้กัน

เหมันต์หันไปมองเมื่อได้ยินเสียงนั่งลงบนเก้าอี้ตัวถัดไป เขาไม่พูดอะไรเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“สาบานว่าฉันไม่รู้เรื่องนี้” เขตดนัยยกมือขึ้นทำท่าสาบานให้เพื่อนดู

“ครีมบอกว่าอยากชวนเพื่อนมาด้วยจะได้มีเพื่อนนอน ครีมไม่ได้บอกชื่อฉันเลยนึกว่าเป็นคนที่ฉันไม่รู้จัก ใครจะรู้ว่าเป็นโรส กว่าจะรู้ก็มาถึงที่นี่แล้ว”

“ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ”

“เปล่า โรสให้คนขับรถที่บ้านขับมาส่งแล้วขับกลับเลย ฉันถามว่าทำไมไม่มาด้วยกัน ก็บอกว่าอยากเซอร์ไพรส์นาย เลยยังไม่อยากให้ใครรู้”

“อืม”

“แล้วตกลงนายกับโรสมันยังไงเหรอ”

“ก็เป็นเพื่อนกัน มาเที่ยวด้วยกันได้ฉันไม่มีปัญหาอะไร นายก็ดูแลไปแล้วกัน”

“โยนให้กันแบบนี้เลยเหรอ”

“แขกของนาย นายเชิญมา แล้วฉันจะข้ามหน้าข้ามตาได้ยังไง”

“นายมันร้ายไม่เปลี่ยน” เขตดนัยคิดว่าเขามองสถานการณ์ของคู่นี้ได้ชัดเจนแล้ว แต่ไหนแต่ไหนเหมันต์เป็นคนตัดสินใจอะไรเด็ดขาด ดูเหมือนเรื่องระหว่างสองคนนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

“อาเรน..ยิ้ม..”

เรนสะดุ้งโหยงเมื่อเด็กชายจินจับแก้มของเขา เสียงพูดของหนูน้อยดึงดูดสายตาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ให้หันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน เรนรีบปรับสีหน้าแทบไม่ทัน

“ก็หนูจินน่ารักนี่ครับอาเรนเลยอดยิ้มไม่ได้” แน่นอนว่าเขาย่อมหาทางออกได้สบาย

เด็กชายจินยิ้มเขิน ช้อนสายตาเอียงอายมองอาเรน ทำเอาผู้ใหญ่อีกสองคนที่มองอยู่หัวเราะพร้อมกัน

“แต่ก่อนฉันคิดว่าจินเป็นเด็กเรียบร้อยสงสัยจะคิดผิดเสียแล้ว ท่าทางเจ้าชู้เอาเรื่อง” เขตดนัยเอ่ยชมหลานรัก

“หนูจินไม่เจ้าชู้หรอกครับแค่มีเสน่ห์แค่นั้นเอง” เรนอดเอ่ยปากปกป้องไม่ได้ หนูจินของเขาจะเจ้าชู้ได้อย่างไรกัน

“หึๆ คนนี้ใช่ไหมที่วันนั้น....” เขตดนัยเลิกคิ้วมองเพื่อนด้วยคำถามที่รู้กันดี

“ใช่” เหมันต์พยักหน้า

“ต่อไปนายก็อุ่นใจได้แล้วที่มีคนปกป้องจินขนาดนี้”

เหมันต์อดมองไปยังคนที่เขตดนัยพูดถึงไม่ได้ รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนลง ชายหนุ่มไม่รู้ตัวว่าเพื่อนรักของเขากำลังมองมาด้วยสายตาพิจารณา นี่เป็นอีกครั้งที่เขตดนัยได้เห็นสายตาแบบนี้ เขาอดหันไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่กับพื้นทรายไม่ได้ เขาเริ่มสงสัยว่าความอ่อนโยนนั้นเพื่อจินหรือเด็กคนนี้กันแน่

• • • • •

รสรินผิดหวังไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเหมันต์พาลูกชายลงไปเดินเล่นกับเด็กปากร้ายที่เธอไม่ชอบหน้า โดยไม่คิดจะชวนเธอสักคำ แม้ว่าเธอจะเอ่ยปากไว้แล้วก็ตาม แต่ถึงจะไม่พอใจอย่างไรเธอก็ได้แต่รักษาสีหน้าเอาไว้ การปะทะกับเด็กคนนี้ไม่เกิดผลดีอะไรกับเธอเลย

“วันนี้เล่นสนุกไหมครับจิน” รสรินเปลี่ยนเป้าหมายไปยังเด็กชายจิน ถ้าเธอสนิทสนมกับเด็กชายได้ย่อมเป็นเรื่องง่ายที่เหมันต์จะเปิดใจให้เธออีกครั้ง

เด็กชายจินเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ส่งยิ้มมาให้ หนูน้อยพยักหน้าเพื่อตอบว่าสนุก

“พรุ่งนี้อาไปเล่นเป็นเพื่อนดีไหมคะ”

หนูน้อยคิดชั่วครู่ก่อนส่ายหน้าไปมา รอยยิ้มของรสรินแข็งค้าง เธอไม่คิดว่าเด็กชายจะทำแบบนั้น

“ทำไมละคะอาโรสใจดีนะ” เธอฝืนยิ้มให้กับเด็กชายแม้ในใจเริ่มนึกโกรธก็ตาม

เด็กชายจินหลุบตาลง สายตาของเขาลังเลก่อนเด็กชายจะกวักมือน้อยๆ บอกให้พ่อโน้มตัวลงมาหา หนูน้อยกระซิบที่ข้างหูผู้เป็นพ่อ

“ไม่ชอบ..จิน”

เหมันต์ดึงลูกชายเข้ามากอด เขาลูบมือลงบนศีรษะก่อนจรดริมฝีปากลงบนกระหม่อมบาง

“พ่อรักจินครับ สำหรับพ่อจินเป็นเด็กที่น่ารักที่สุด” เหมันต์อยากให้ลูกรู้ว่าไม่ว่าใครจะชอบหรือไม่ชอบเด็กชายก็ตาม แต่เขาผู้เป็นพ่อรักเด็กชายที่สุด

“อะไรคะเหม จินพูดอะไรเหรอคะ” รสรินรู้สึกร้อนตัว เมื่อครู่นี้สายตาที่เหมันต์มองมามันทำให้เธอหวั่นใจ รู้สึกได้ว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอแน่นอน

“ทานข้าวเถอะครับอาหารเริ่มเย็นแล้ว” เหมันต์ไม่ตอบ นั่นเป็นความรู้สึกของลูกชายที่ต้องการบอกให้เขารับรู้เพียงคนเดียว และเขารับรู้มันแล้ว เห็นทีว่าเส้นทางระหว่างเขากับรสรินจะไม่สามารถมาบรรจบกันได้อีกต่อไป

“เหมคะ” รสรินเสียงสั่น เธอรับรู้ได้ถึงความเหินห่างระหว่างเธอและเหมันต์ หลังจากวันนั้นเหมันต์ยังคล้ายรักษามารยาทกับเธอบ้าง แต่ตอนนี้เธอไม่รู้สึกอีกต่อไป

“สั่งไวน์ไหม มีใครอยากทานหรือเปล่า” เขตดนัยแทรกกลางบทสนทนาเพื่อแก้ไขบรรยากาศอึมครึมที่เกิดขึ้น โดยได้แรงสนับสนุนจากครีมอีกคน

“เอาสิคะครีมอยากดื่มพอดี” หญิงสาวรีบยกมือเรียกพนักงาน

ระหว่างที่เหมันต์กับเขตดนัยกำลังเลือกไวน์ตามคำแนะนำของพนักงาน เรนก็อุ้มเด็กชายจินจากเก้าอี้เด็กขึ้นมานั่งบนตัก เขากอดเอวเด็กชายไว้หลวมๆ แม้เมื่อครู่เด็กชายจินจะพูดเสียงเบาแต่เขาก็ยังพอจับใจความได้

“จินครับ”

เด็กชายจินเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นอาเรนยิ้มให้เขาก็ส่งยิ้มหวานตอบ

“อาเรนรักจินที่สุดเลย”

“อื้อ” เด็กชายจินพยักหน้า เขาอยากบอกว่าเขารู้ว่าอาเรนรักเขามากที่สุด

“เด็กดี”

เรนรัดอ้อมแขนที่กอดแน่นขึ้น เขาโยกตัวไปมาเบาๆ พร้อมกับร้องเพลงที่เด็กชายชอบให้ฟัง หนูน้อยแม้จะไม่ได้ร้องเพลงตามแต่ก็โยกตัวไปด้วย สมาธิของเรนอยู่ที่เด็กชาย เขาจึงไม่เห็นว่ามีกี่สายตาที่มองเขาอยู่ ทั้งสายตาเกลียดชัง สายตานับถือ และสายตาที่อ่อนโยน

• • • • •

เรนหยุดยืนที่หน้าห้องพักของเขาซึ่งถึงก่อนห้องพักของเหมันต์ เขามองเด็กชายจินที่อยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ

“ให้ผมไปช่วยดูหนูจินให้ไหมครับตอนคุณเหมอาบน้ำ”

“เอาสิ เดี๋ยวพี่จะอาบน้ำให้จินก่อน นายก็แวะอาบน้ำที่ห้องแล้วค่อยไปยังมีเวลา”

“ครับ” เรนเห็นดีด้วย เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องพักของตัวเอง จัดการอาบน้ำชำระร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสำหรับใส่นอน ซึ่งก็คือเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสีน้ำเงินเข้ม เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงไปกดกริ่งที่หน้าห้องของเหมันต์

เด็กชายจินใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้วนั่งอยู่บนเตียง พอเห็นว่าใครมาก็ยิ้มกว้าง รอยยิ้มแบบนี้ใครบ้างจะไม่ยิ้มตาม เรนเดินไปนั่งลงบนเตียงข้างเด็กชาย หางตาเห็นเหมันต์หยิบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าและดินตรงไปยังห้องน้ำ

ระหว่างที่เด็กชายจินเลือกนิทานที่ผู้เป็นพ่อนำมาด้วย เรนก็อดมองไปยังห้องน้ำไม่ได้ หน้าของเขาแดงขึ้นเมื่อได้ยินเสียงน้ำ ได้แต่บอกตัวเองให้หยุดจินตนาการภาพว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่

เรนเล่านิทานที่เด็กชายจินเลือกมาจนเกือบจบเล่มเมื่อเหมันต์เดินออกมา เขาอดเสียดายไม่ได้ที่เห็นอีกฝ่ายใส่เสื้อผ้าครบชุด ไม่เหมือนกับที่หวังเอาไว้ว่าร่างสูงจะใส่กางเกงนอนออกมาตัวเดียว

“คิดอะไรอยู่”

“ครับ?!” อาการตกใจเกินเหตุของเขาทำให้คนที่ยืนมองหรี่ตาลง จากที่ถามไปอย่างนั้นเองเหมันต์ก็เริ่มสงสัยขึ้นมา

“ผมไม่ได้คิดอะไรครับ” เรนรีบบอกทันที

“ท่าทางของนายบอกชัดว่ากำลังคิด”

“งั้นคิดก็ได้ครับ ผมคิดว่า...”

เหมันต์รีบยกมือห้ามเมื่อเห็นดวงตาที่เริ่มวิบวับของอีกฝ่าย “พี่ไม่อยากรู้แล้ว”

“เบื่อคนรู้ทันจังครับ”

“หึๆ” เหมันต์อารมณ์ดี ถ้าเจ้าเด็กนี่ไม่ชมว่าเขาหุ่นดีก็ต้องชมว่าหล่อ วิธีเอาตัวรอดแบบนี้เขาฟังจนชินแล้ว

“จินง่วงหรือยังครับ” เหมันต์ถามลูกชาย เพราะมาเที่ยวเขาจึงไม่อยากเคร่งครัดมากนัก เด็กชายจินยกมือขึ้นขยี้ตา เรนต้องรีบจับมือเอาไว้ หนูน้อยพยักหน้าเพื่อบอกว่าตัวเองง่วงแล้ว

“งั้นผมกลับห้องก่อนคุณเหมจะได้เอาจินเข้านอน” ถึงอยากจะอยู่ต่อแต่เรนก็รู้ว่าเขาควรกลับ แต่ยังไม่ทันได้ลุกจากเตียง มือเล็กก็เอื้อมมาจับชายเสื้อยืดของเขาเอาไว้

เมื่อเรนหันไปมองก็เห็นสายตาง่วงงุนของเด็กชายจินมองมา เรนส่งยิ้มให้เด็กชาย เขารู้ว่าหนูน้อยอยากให้เขากู๊ดไนท์โดยไม่จำเป็นต้องถาม

เรนจับไหล่เด็กชายจินเอนลงนอนบนหมอนกลางเตียง เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงอก จากนั้นแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากของเด็กชายและหันแก้มซ้ายให้หนูน้อยหอม

“กู๊ดไนท์ครับ” เรนลูบศีรษะของเด็กชายจิน แต่เมื่อเขาจะลุกออกไป มือเล็กก็ยังจับชายเสื้อเขาไว้เหมือนเดิม

“สงสัยอยากไปนอนกับเรา” เหมันต์เดาจากท่าทางของลูกชาย

เด็กชายจินพยักหน้าแม้ว่าตาจะปิดอยู่แล้วก็ตาม

“ได้ไหมครับ” เรนไม่แน่ใจว่าเหมันต์จะอนุญาตหรือเปล่าจึงต้องถามก่อน

“ได้สิ” เพราะเป็นเรนเหมันต์จึงไว้ใจ ว่าอีกฝ่ายจะดูแลลูกชายของเขาอย่างดี

แต่พอเรนอุ้มเด็กชายขึ้นจากเตียง หนูน้อยก็มองพ่อด้วยสายตาลังเล เขามองคนนั้นทีคนนี้ที เมื่อเริ่มทนความง่วงไม่ไหวจึงพูดขึ้นด้วยเสียงงัวเงีย

“นอนกับ..อาเรน..กับพ่อ”

เรนตัวแข็งทื่อ เขาเหลือบสายตามองเหมันต์ อยากรู้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไร ใจของเขาเต้นไม่เป็นส่ำ ลุ้นคำตอบยิ่งกว่าเด็กชายจินเสียอีก

“งั้นก็นอนนี่เถอะ”

“ครับ” เรนอยากจะชมตัวเองเหลือเกินที่เขายังรักษาสีหน้าและท่าทางเอาไว้ได้ เขารีบวางเด็กชายจินลง ไม่ใช่เพราะกลัวเหมันต์เปลี่ยนใจ แต่เพราะกลัวตัวเองดีใจจนทำหนูน้อยหล่นลงพื้น

“ให้ผมนอนตรงไหนดีครับ” เรนหันซ้ายหันขวา สุดท้ายชี้ไปที่โซฟาตัวใหญ่ “ตรงนั้นดีไหมครับ”

“จะไปได้เหรอ” เหมันต์พูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เรนถึงเห็นมือน้อยที่จับเสื้อยืดของเขา เมื่อเห็นอย่างนั้นเรนก็อดหัวเราะตามไม่ได้

“นอนเถอะ” เหมันต์พยักพเยิดไปทางหมอนข้างเด็กชายจิน ฝั่งที่เขานั่งอยู่

“ครับ” เรนล้มตัวลงนอน เขาได้แต่ภาวนาขออย่าให้เหมันต์จับสังเกตได้ เพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงเรื่อ ส่วนใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ มือหรือก็สั่นน้อยๆ จนต้องรีบซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่ม สายตาแอบมองตามร่างสูงของเหมันต์ ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะหันหน้ากลับมา ดวงตาสองคู่จึงสบกันเข้าพอดี

“อย่าลืมปิดไฟนะครับ”

“อืม”

เรนหลับตาลงด้วยท่วงท่าของคนง่วงเต็มที เขานึกเอ่ยชมตัวเองอยู่ในใจ ช่างเป็นคำพูดที่ฉลาดเหลือเกิน

[silverspoon]

ทริปครอบครัวชัดๆ

[darling]

หนูจินเด็กดี 

[Nattie69]

 

[river]

จิน เด็กฉลาด