หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10

[ืniyataan]

อยากให้น้องเรนสมหวัง...

[silverspoon]

ชอบความคิดบวกของนู๋เรน

[river]

ร้ายนะ เรน

[Nattie69]

 

[Nattie69]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

สู้ๆ

[วายซ่า]

น้องมีกำลังแระ เดินหน้าจีบเต็มที่เลยลูก 

[darling]

คุณเหม กำลังโดนเด็กจีบยังไม่รู้ตัวอีก 

[darin]

ตอนที่ 8

ขอโทษ

กับข้าวบนโต๊ะอาหารเช้านี้มีแต่ของที่เขาชอบทาน แต่เรนกลับไม่รู้รสชาติของมันเลย ขณะที่สายตาของเขามองเรื่อยเปื่อย หูกลับตั้งใจฟังเสียงคุยโทรศัพท์ของเหมันต์

“แต่ผมบอกลูกไว้แล้วว่าจะพาไป”

“เอาไว้ผมจะชดเชยให้ครับ”

“ให้พาจินไปด้วย? มีเด็กไปจะรบกวนเปล่าๆ ”

“ก็ได้ครับ เจอกันที่ไหน กี่โมง”

“ครับ เดี๋ยวเจอกัน”

เรนหลุบสายตาลงซ่อนร่องรอยบางเบาในดวงตา ชื่อของใครบางคนทำให้ใจของเขาเกิดอาการโหวงเหวง เห็นทีว่าวันนี้คงได้เห็นภาพบาดหัวใจอีกแล้ว

“เรน”

“ครับ?” เรนปรับสีหน้า ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับคนเรียก

“วันนี้ว่างไหม จะออกไปไหนหรือเปล่า”

“ไม่ไปครับ คุณเหมมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ออกไปด้วยกันสิ”

“ไปไหนครับ?” เรนถามเหมือนเมื่อครู่ไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

“ฉันจะพาจินออกไปทานไอศกรีม แต่จะแวะไปทานข้าวกลางวันกับเพื่อนก่อน”

“อยากให้ผมช่วยดูจินใช่ไหมครับ” เรนถามเหมันต์ตรงไปตรงมา เขาอยากรู้เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดฝันไปไกลกว่าสิ่งที่มันเป็น

“ใช่ ถ้านายไม่ติดอะไรนะ”

ร่างสูงตรงหน้าไม่ทำให้เขาผิดหวังสักนิด สีหน้าของเรนยังสงบนิ่งแต่ใครจะรู้ว่าในใจของเขากำลังต่อสู้กันอย่างหนัก แน่นอนว่าเขาอยากไป เพราะนี่คือโอกาสที่ได้ใกล้ชิดกับเหมันต์ คือช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกัน แต่อีกใจก็รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ภาพบั่นทอนจิตใจแบบนั้นเขาไม่แน่ใจว่าอยากเห็นหรือไม่

“มีนายไปด้วยฉันอุ่นใจกว่า”

“ตกลงครับ” เพียงประโยคเดียวก็ทำให้เขาตัดสินใจได้ทันที เห็นแล้วเป็นอย่างไร เศร้าสักนิดสักหน่อยจะเป็นอะไรไป แค่ประโยคนี้ก็คุ้มค่าแล้ว

“คุณเหมจะออกไปกี่โมงครับ”

“ออกสักสิบโมงครึ่งแล้วกัน”

“ได้ครับ” เรนพยักหน้า

“ทานเถอะ”

“ครับ” เด็กหนุ่มตักอาหารเข้าปาก เลิกคิดถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น จะคิดมากล่วงหน้าไปทำไม มีของที่ชอบอยู่ตรงหน้าก็ทานก่อนแล้วกัน

• • • • •

รถยนต์คันใหญ่แล่นออกจากหมู่บ้านในเวลาสิบนาฬิกาสีสิบนาที เรนนั่งเบาะหลังคู่กับเด็กชายจินที่นั่งอยู่บนเบาะสำหรับเด็กเพื่อความปลอดภัย เขาขออนุญาตเหมันต์แล้วเพื่อจะได้นั่งเป็นเพื่อนเด็กชายจิน ทำให้ที่นั่งด้านข้างคนขับว่าง

เรนยกมือทั้งสองข้างขึ้น เขากำเป็นหมัดหลวมๆ ก่อนยกขึ้นทีละนิ้วเริ่มจากมือซ้ายพร้อมกับนับเลขไปด้วย

“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า สิบ” เรนนับไปจนถึงนิ้วสุดท้าย เด็กชายจินรู้จักตัวเลขตั้งแต่ยังเล็ก สิ่งที่เขาต้องการสอนจึงไม่ใช่การนับ แต่เป็นการกระตุ้นการพูดของเด็กชาย

เมื่อทำครบสองครั้งเขากลับมากำหมัดหลวมๆ ก่อนชูนิ้วชี้มือซ้ายขึ้นมา ส่งยิ้มให้เด็กชาย

“นี่เลขอะไรครับ” เรนคิดว่าคำถามของเขาน่าจะกระตุ้นให้เด็กชายตอบได้ แต่เขาประมาทเด็กชายตัวน้อยที่แสนฉลาดเกินไป

หนูน้อยยกนิ้วชูขึ้นสองนิ้วพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ เล่นเอาคนถามได้แต่ทำตาปริบๆ เพราะคิดไม่ถึง เสียงหัวเราะดังมาจากทางเบาะหน้าเรียกสายตาของเรนให้หันไปมอง เขาสบตากับเหมันต์ผ่านทางกระจกมองหลังพอดี ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเห็นใบหน้าเหวอของเขาเมื่อครู่ไปเต็มตา

“ขับรถไม่ต้องมองถนนเหรอครับ”

“พาล” เสียงพูดปนด้วยเสียงหัวเราะ คนพูดละสายตาที่เต็มไปด้วยความขบขันไปมองถนน เมื่อเรนแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่เห็นแล้ว จึงยกมือสองข้างขึ้นทำท่าขย้ำพร้อมกับย่นจมูกใส่คนตรงหน้า

“คิก” เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้น เรนจึงถือโอกาสนี้หันไปฟ้องเสียเลย

“เมื่อกี้คุณพ่อแกล้งอาเรนครับ”

เมื่อได้ฟังอาเรนฟ้อง เด็กชายตัวน้อยมองไปทางพ่อพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา ริมฝีปากอิ่มพูดขึ้นด้วยเสียงเบา “ไม่..แก้ง”

เรนตะลึงไปครู่หนึ่ง เท่าที่จำได้นี่น่าเป็นครั้งแรกที่เด็กชายพูดเองโดยเขาไม่ได้กระตุ้น เขาดีใจจนเผลอยิ้มกว้างโดยไม่รู้ตัว

“ใช่ครับจินพูดถูก ห้ามแกล้งอาเรนเด็ดขาด”

เมื่อครู่แม้เสียงจะเบามากแต่เหมันต์ก็ได้ยินชัดเจน มันทำให้ความกังวลในใจของเขาเบาบางลง จนนึกอยากต่อปากต่อคำกับเด็กบางคนขึ้นมา

“เมื่อกี้พ่อไม่ได้แกล้งอาเรนครับ พ่อชมอาเรนต่างหาก” เหมันต์บอกลูกชายแต่ตั้งใจให้อีกคนได้ยิน

“ผมเพิ่งรู้นะครับว่าคุณเหมชมผม”

“ชมสิ พี่ชมว่าเราเป็นเด็กน่ารัก ไม่มีใครเด็กไปกว่าเราแล้ว”

“เหอะ”

เหมันต์หัวเราะเมื่อได้ยินเสียงในลำคอของใครบางคน ชัดเจนว่าเด็กหนุ่มเข้าใจความหมาย ว่าเขากำลังบอกว่าการกระทำของอีกฝ่ายเหมือนเด็กไม่รู้จักโต แต่ลูกชายสุดที่รักของเขาดันเข้าใจไปอีกทาง

เด็กชายตัวน้อยยกมือขึ้น เมื่อเห็นเรนมองมาก็เอามือวางทาบทับกันบนอกของตัวเอง

“อะไรเหรอครับ” เรนพยายามทำความเข้าใจท่าทางของเด็กชายจิน

เด็กชายตัวน้อยตบมือเบาๆ บนอกเพื่อย้ำท่าทาง เมื่อเห็นว่าอาเรนไม่เข้าใจอยู่ดีจึงเปลี่ยนวิธี

“จิน” เด็กชายชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“ครับ?”

“จิน..เด็ก”

เรนเป็นใบ้ไปชั่วคราวเพราะไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ว่าคำว่า ‘เด็ก’ ที่พ่อของหนูน้อยพูดกับที่หนูน้อยเข้าใจนั้นคนละความหมายกัน

“ใช่ครับ จินกับอาเรนเป็นเด็กน่ารักทั้งคู่” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเรนจึงยอมรับเสียเลย ถึงความหมายจะไม่ดีเท่าไหร่แต่ได้ยินคำว่าน่ารักจากปากอีกฝ่ายก็ไม่เลว

“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะของใครบางคนดังลั่นรถ

อืม..เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเพราะเขาแบบนี้ก็ไม่เลวเช่นกัน

• • • • •

ในที่สุดเรนก็ได้เห็นตัวจริงของหญิงสาวเจ้าของอินสตาแกรม rossarin ไม่มีสิ่งใดอยู่นอกเหนือความคาดหมายของเขา ทั้งความสวยระดับเป็นดาราได้สบาย ทั้งรูปร่างที่ดูอ้อนแอ้นราวกับจะปลิวลม การเข้าสังคมคงไม่ต้องพูดถึง ถ้ายืนหยัดอยู่ในกลุ่มของเหมันต์ได้ต้องเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจไม่น้อยทีเดียว

บางครั้งเขาก็นึกสงสัยว่าทำไมคู่นี้ถึงไม่ลงเอยเป็นแฟนกันเสียที ถ้าจะบอกว่าเพราะเหมันต์ไม่ได้ชอบ ความสนิทสนมของทั้งสองฝ่ายก็ไม่ได้บอกแบบนั้น แต่ถ้าจะบอกว่าเข้ากันไม่ได้ สิ่งที่เห็นตอนนี้ก็เป็นคำตอบได้ดีไม่ใช่หรือ

เรนลอบถอนหายใจ เขาเลื่อนสายตาลงมองเด็กชายจินที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับเหมันต์ พยายามพุ่งความสนใจไปยังเด็กชายตัวน้อย ไม่มองเสีย ไม่ฟังเสีย อย่างน้อยก็ไม่เจ็บปวดมากนัก



“จิน” เสียงเรียกด้วยความเอ็นดูดังจากผู้หญิงที่นั่งฝั่งตรงข้าม เรนจำได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทของรสรินชื่อมีน

เด็กชายจินเงยหน้าขึ้นมอง เขาส่งยิ้มประสาเด็กไปให้

“อร่อยไหมครับ”

เด็กชายจินพยักหน้า

“อันไหนอร่อยสุด”

เด็กชายชี้นิ้วไปยังจานทอดมันกุ้งที่เหลืออยู่เพียงชิ้นเดียว

“เอาอีกไหมครับเดี๋ยวน้ามีนสั่งให้”

เด็กชายส่ายหน้าน้อยๆ เพื่อบอกว่าไม่เอาเพิ่มแล้ว คนถามขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรักที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“จินยังไม่ยอมพูดอีกเหรอ”

“ยัง”

“เหมือนจะไม่ปกตินะ”

เรนตวัดตามองคนพูดด้วยสายตาเย็นชา เหมันต์เดินไปคุยโทรศัพท์เรื่องงานได้ไม่กี่นาที คำพูดไม่น่าฟังก็ดังขึ้นแล้ว

“ถึงจะไม่ปกติก็ไม่เห็นเป็นไร” เสียงพูดอ่อนโยนแต่คำกลับไม่น่าฟัง

“จะบอกว่ารักพ่อก็ต้องรักลูกด้วยใช่ไหม”

“ไม่เกี่ยวกับเหมเลย” คนพูดปฏิเสธแต่กลับมีสีหน้าเขินอายให้เห็น “เพราะจินเป็นเด็กน่ารักต่างหาก ถึงจะไม่ปกติ ถึงจะบกพร่อง เราก็รัก”

“ถ้าจะพูดแบบนี้ไม่ต้องรักก็ได้ครับ” เรนใช้สองมือปิดหูของเด็กชายจิน สายตาที่มองหญิงสาวที่นั่งถัดไปลุกวาว

“อะไรกัน!” รสรินไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงและสีหน้าก้าวร้าวแบบนี้ แถมถ้อยคำยังคล้ายกับกำลังต่อว่าเธอ

“ผมว่าถ้าคุณโรสพูดอะไรดีๆ ไม่เป็น ก็ปิดปากไว้ดีไหมครับ”

ทั้งโต๊ะเงียบกริบ รสรินตัวสั่น เธอไม่เคยเจอใครต่อว่าต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มาก่อน

“เรน” ชื่อของเขาถูกเรียกขึ้น เรนหันไปมอง สายตาปะทะเข้ากับสายตาของเหมันต์

“เหมคะ” น้ำเสียงคนพูดสั่นไหว ดวงตามีหยาดน้ำคลอ

“ขอโทษคุณโรส”

“...” เรนเลือกที่จะนิ่ง เขาอยากถามว่าเหมันต์ไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนพูดถึงลูกชายหรือ แล้วจะให้เขายอมได้อย่างไร

“เรน” น้ำเสียงที่เรียกเน้นหนักขึ้น

เรนกำมือเข้าหากันแน่น เขาหันไปทางรสริน ดวงตายังคงความแข็งกร้าว “ขอโทษครับ”

“ช่างเถอะ” แม้อยากจะเอาเรื่องแค่ไหน แต่เธอก็รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรต่อหน้าคนที่เธอชอบ

เหมันต์วางมือลงบนไหล่ของเรน พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เห็นอย่างนี้ที่จริงเรนยังเด็กเลยหุนหันพลันแล่นไปหน่อย พอได้ยินคนว่าจินเลยควบคุมตัวเองไม่อยู่ โรสอย่าถือสาเลยครับ”

!!! รอยยิ้มของรสรินค้างเติ่ง

“เหมคะ..คือ...” เธออยากแก้ตัว ไม่อยากให้เหมันต์มองเธอไม่ดี รสรินไม่เข้าใจว่าเธอผิดตรงไหนในเมื่อเธอก็เอ็นดูลูกชายของเขาอย่างจริงใจ

“ยังไงผมขอตัวกลับก่อนนะครับ จินยังเล็กจะรบกวนผู้ใหญ่เปล่าๆ โรสจะได้คุยกับเพื่อนได้เต็มที่ไม่ต้องคอยระวังคำพูด”

“เหม” เสียงเรียกอ้อนวอน

เหมันต์เหมือนไม่ได้ยินเสียงของหญิงสาว เขาอุ้มลูกชายขึ้นจากเก้าอี้สำหรับเด็ก

“ไปกันเถอะ”

“ครับ” เรนลุกขึ้นยืน เขายกมือไหว้ลาคนในโต๊ะ ก่อนเดินตามเหมันต์ที่อุ้มลูกชายออกจากร้านอาหารไป

• • • • •

“โกรธเหรอ” เหมันต์ถามขึ้นเมื่อภายในรถมีแต่ความเงียบ ลูกชายตัวน้อยของเขาหลับไปเรียบร้อยแล้ว

“เปล่าครับ”

“ที่พี่ให้ขอโทษเพราะเราเป็นเด็กไม่ควรพูดจาแบบนั้น มีอีกหลายวิธี หลายคำพูด ให้เราเลือกใช้”

“ผมเข้าใจครับ”

เหมันต์ถอนหายใจยาว “ถ้าไม่โกรธแล้วทำไมถึงนั่งเงียบมาตลอดทาง”

“ผมกำลังให้รางวัลคุณเหมอยู่ครับ”

“ให้รางวัลพี่?” เหมันต์ไม่คิดว่าจะได้คำตอบนี้ เขาจึงแปลกใจจนแสดงออกมาทางสีหน้า

“ครับ คุณเหมบอกว่าผมชอบพูดจากวนทำให้ปวดหัวไม่ใช่เหรอครับ ผมก็เลยเงียบ ถือเป็นการให้รางวัลอย่างหนึ่ง”

เหมันต์ถึงกับพูดไม่ออก ความคิดเจ้าเด็กนี่มัน!

“ตกลงนี่คือให้รางวัลพี่”

“ใช่ครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้าหนักแน่น

“งั้นพี่ต้องทำยังไงถึงจะได้รางวัลนี้ทุกวัน”

“พาล”

“เดี๋ยวเถอะเรา” เหมันต์เริ่มสงสัยว่าหรือเขาจะยอมเจ้าเด็กนี่มากเกินไป ถึงกล้าพูดจาแบบนี้กับเขา

“อย่าโกรธสิครับ ผมกำลังชมคุณเหมอยู่นะครับ ชมว่าคุณเหมเป็นเด็กน่ารัก ไม่มีใครเด็กไปกว่าคุณเหมแล้ว”

“....”

เหมันต์อยากโกรธแต่ตอนนี้เขาขำมากกว่า ดูเอาเถอะเป็นผู้ชายเสียเปล่าเจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ

“สบายใจหรือยัง” เขาถามเมื่ออีกฝ่ายได้เอาคืน เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่ยิ้มกว้างอย่างสบายใจ

ไม่รู้เพราะอะไรเขาจึงยิ้มตามไปด้วย ความคิดที่อยากให้เด็กหนุ่มออกจากบ้านค่อยๆ เลือนหายไปโดยไม่รู้ตัว

[ืniyataan]

ดีที่คุณเหมมีสติ...

[mystery Y]

พี่เหมเมื่อไหร่จะรู้ตัว?

[silverspoon]

ยังดีนะมาทันได้ยิน

[Mitra]

พอพ่อเขาไม่อยู่ก็ว่าลูกเขา
นิสัยไม่ดีอ่ะ

[Nattie69]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ทำดี

[darin]

ตอนที่ 9

ของขวัญ

สืบเนื่องมาจากเมื่อวานเด็กชายจินหลับไปเสียก่อน เหมันต์จึงตัดสินใจขับรถกลับบ้านโดยไม่ได้แวะทานไอศกรีมอย่างที่ตั้งใจ เขาจึงพาลูกชายและเรนไปวันนี้แทน

เมื่อถึงห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน เหมันต์ตั้งใจอุ้มลูกชายเดิน แต่เด็กชายส่ายหน้าปฏิเสธเป็นการบอกว่าอยากเดินเอง เหมันต์จึงวางลูกชายลง เปลี่ยนเป็นจับจูงมือข้างหนึ่งแทน

“เดี๋ยวพี่จะแวะซื้อของด้วยเราไม่รีบใช่ไหม” เหมันต์ถามผู้ร่วมทาง

“ไม่ครับ” เขาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ถ้าได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันต่อให้เดินจนรองเท้าสึกก็ยอม

“เราอยากดูอะไรไหม บอกได้...” เหมันต์หยุดพูดเมื่อรู้สึกถึงแรงกระตุกที่มือ

“อะไรครับ” เสียงที่ถามลูกชายอ่อนโยน

เมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่หยุดเดินแล้ว เด็กชายจินก็เงยหน้าขึ้นมองอาเรน เขาส่งยิ้มน้อยๆ ไปให้พร้อมกับชูมือขึ้นสูง

“จะให้อาจับมือเหรอครับ” เรนเดาจากท่าทางของเด็กชาย หนูน้อยพยักหน้า

“ได้ครับ” เรนยื่นมือไปจับมือน้อยเอาไว้

“คิก” เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้นทำให้เรนยิ้มตามไปด้วย แต่เมื่อสายตาของเขาเลื่อนผ่านไปยังผู้เป็นพ่อของเด็กชายโดยบังเอิญ กลับเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนใจของอีกฝ่าย

“อะไรครับ?” เรนมองตามสายตาของเหมันต์ เด็กชายจินยืนอยู่ตรงกลาง ซ้ายจับมือเขา ขวาจับมือเหมันต์ เด็กชายตัวน้อยกำลังยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย ภาพแบบนี้มัน..

เรนปล่อยเสียงหัวเราะออกมาทันทีเมื่อเข้าใจความกระอักกระอ่วนใจของอีกฝ่าย ยิ่งเขาหัวเราะมากเท่าไหร่เหมันต์ก็หน้าดำคล้ำขึ้นเท่านั้น

“เอายังไงดีครับ” ถึงพยายามหยุดหัวเราะแล้ว แต่น้ำเสียงก็ยังปนขำอย่างช่วยไม่ได้

เหมันต์คิดจะปลดมือของตัวเองออก แต่เห็นท่าทางมีความสุขของลูกชายก็ทำไม่ลง

“เดินไปสักพักก็ได้” ชายหนุ่มตัดสินใจ เดี๋ยวพอลูกชายเริ่มสนใจอย่างอื่นเขาค่อยเอามือออก ไม่ให้เด็กชายรู้ตัว

“ครับ” เรนพยักหน้า เขาซ่อนความแสบเอาไว้แล้วหันไปมองชายหนุ่มด้วยสายตาซื่อ

“แต่ว่า..” เสียงถอนหายใจดังพอให้เหมันต์ได้ยิน

“อะไร?” เหมันต์หลุดปากถามไปแล้ว แต่เมื่อเห็นประกายเจ้าเล่ห์ในดวงตาของเด็กหนุ่มก็คิดขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรถามเลย

“เราเหมือนครอบครัวสุขสันต์เลยนะครับ ว่าแต่คุณเหมเป็นพ่อหรือแม่ดีครับ ส่วนผมยังไงก็ได้ไม่ติด”

“...”

เด็กกวนประสาทก็ยังเป็นเด็กกวนประสาทวันยังค่ำ เหมันต์ได้แต่บอกตัวเองว่าไม่น่าเลย ไม่น่าตกหลุมพรางเจ้าเด็กนี่เลย


• • • • •


เรนมองมือน้อยที่ยื่นช้อนมาหา ใบหน้าน้อยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มทำให้เด็กชายดูน่ารักขึ้นอีกเป็นร้อยเท่าในสายตาของเขา

“ให้อาทานเหรอครับ”

เด็กชายจินพยักหน้า

“ขอบคุณครับ” เรนทานไอศกรีมรสสตรอว์เบอร์รีที่เด็กชายจินตักให้ เมื่อหนูน้อยเห็นว่าอาเรนทานเรียบร้อยแล้ว ก็ตักขึ้นมาอีกหนึ่งคำแล้วยื่นไปทางผู้เป็นพ่อ

เหมันต์มองสายตารอคอยของลูกชาย แต่เมื่อคิดว่าช้อนนี้เด็กหนุ่มเพิ่งทานเข้าไปก็เกิดอาการคิดไม่ตกว่าจะทานดีหรือไม่ เขาเป็นคนรักความสะอาด ทานช้อนเดียวกับลูกชายไม่มีปัญหาแต่กับคนอื่นเขาคิดหนัก

“อ่า” เด็กชายจินออกเสียงน้อยๆ เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อยังนั่งนิ่ง เวลาเขาไม่ยอมทานข้าวน้ามดก็ทำแบบนี้

เรนพอจะเดาสถานการณ์ออก เขาจึงถือวิสาสะจับช้อนของเหมันต์แล้วตักไอศกรีมในถ้วยขึ้นมา

“คุณพ่อคงไม่ชอบไอศกรีมรสสตรอว์เบอร์รีครับ จินป้อนอันนี้ดีกว่า”

เด็กชายจินหันไปมองช้อนในมืออาเรน หนูน้อยพยักหน้า จัดการวางช้อนในมือตัวเองลง จากนั้นจับข้อมือของอาเรนยื่นไปตรงหน้าผู้เป็นพ่อก่อนปล่อยมือ

ถึงจะเก่งกล้าแค่ไหนแต่จังหวะนี้เรนก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน ยิ่งสบตาเข้ากับดวงตาคมกล้าของเหมันต์ หัวใจก็เต้นเป็นกลองรัว

เหมันต์มองมือของเด็กหนุ่ม ก่อนสายตาจะเลื่อนขึ้นมองหน้า เขาหัวเราะหึในลำคอเมื่อเห็นสีแดงเรื่อที่ปรากฎขึ้น ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนี่ก็อายเป็นเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ อาจเพราะอยากแกล้งอีกฝ่าย เหมันต์จึงจับข้อมือของเรน แล้วชะโงกหน้าเข้าไปทานไอศกรีมบนช้อน รับรู้ได้ถึงมือที่สั่นน้อยๆ ที่จริงเป็นแค่เด็กปากดีสินะในที่สุดเขาก็จับได้แล้ว

“ปล่อยได้แล้วมั้งครับ” น้ำเสียงคนพูดคล้ายไม่พอใจแต่เหมันต์กลับไม่คิดอย่างนั้น เจ้าเด็กนี่กำลังกลบเกลื่อนความอายอยู่

“ข้อมือนายเล็ก” เหมันต์จับข้อมืออีกฝ่ายโดยไม่คิดจะปล่อย

เรนใจเต้นแรงจนกลัวว่าจะทะลุออกมาจากอก เขาไม่เข้าใจคนตรงหน้าสักนิด เมื่อกี้ยังไม่อยากเดินจับมือสามคนอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลับทำได้หน้าตาเฉย

“เหรอครับผมไม่ยักรู้” เรนข่มความอาย เขากลบเกลื่อนมาได้ถึงขนาดนี้จะทำพังได้อย่างไร

“ไม่เชื่อเหรอ” เหมันต์วนนิ้วโป้งลูบแอ่งชีพจรช้าๆ

“ใช่ก็ใช่ครับ” เรนแข็งใจตอบ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะรักษาสีหน้าไปได้อีกนานแค่ไหน

เหมันต์ยกยิ้มมุมปาก ทำไมเขาจะไม่เห็นว่าเจ้าเด็กนี่กำลังอาย โดนเสียบ้างเป็นอย่างไรเล่า

“คิกๆ” เสียงเล็กๆ ดังขึ้น

“แฟน”

!!!

เหมันต์กับเรนปล่อยมือออกจากกันแทบไม่ทัน เด็กชายจินยิ้มกว้าง เขาเคยเห็นแบบนี้ในโทรทัศน์ พ่อกับอาเรนเป็นแฟนกัน

เหมันต์มองใบหน้ายิ้มแย้มของลูกชายตัวน้อย ได้แต่ทอดถอนใจ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขาอยากได้ยินเสียงลูกชาย แต่ไม่รวมครั้งนี้อย่างแน่นอน


• • • • •


เรนเดินอยู่ในร้านเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่ง เดิมเขาเป็นคนอุ้มเด็กชายจิน แต่เมื่อเดินเข้าไปในร้านเหมันต์ก็รับเด็กชายไปอุ้ม เขาเดินดูไปเรื่อยๆ ถือเป็นการเปิดหูเปิดตา เพราะตัวเขาเองถ้าไม่มากับเหมันต์ ก็คงไม่เดินเข้าร้านเสื้อผ้าที่มีราคาแพงแบบนี้

เมื่อเดินดูจนทั่วร้านแล้วเขาจึงเดินกลับไปหาเหมันต์

“ผมอุ้มจินให้ครับ”

“ไม่ต้องนายเลือกเถอะ”

“ผมไม่ซื้อครับ” เรนชะโงกหน้าเข้าไปใกล้เหมันต์อีกนิด ลดเสียงพูดลง “แพงไปผมไม่มีเงินครับ”

“แล้วใครบอกให้เราจ่าย”

“หือ?” เรนเลิกคิ้วขึ้น “คุณเหมจะจ่ายให้ผมเหรอครับ”

“ใช่”

“ไม่ต้องครับ ผมดูไปอย่างนั้นเองไม่ได้อยากได้” เรนรีบปฏิเสธ

“พี่ตั้งใจจะซื้อให้นาย”

“ทำไมครับ” เรนอยากทราบเหตุผลก่อนตัดสินใจว่าจะรับหรือไม่รับ

“ถือเป็นการขอบคุณ”

“คุณเหมเลี้ยงข้าวผมแล้ว” เรนท้วง เขากินอิ่มจนเกือบจุกทำไมจะจำไม่ได้

“นั่นครั้งก่อน” พูดถึงตรงนี้เหมันต์ก็หัวเราะออกมา “ดูเหมือนพี่มีเรื่องให้ต้องขอบคุณนายอยู่เรื่อยๆ”

“เพราะผมเป็นคนดีครับ” มีหรือเรนจะถ่อมตัว จึงทำให้เสียงหัวเราะของเหมันต์ดังขึ้นอีก แถมเด็กชายจินยังชูนิ้วโป้งให้เป็นการยืนยันว่าอาเรนดีที่สุด

“งั้นก็เลือกมา” น้ำเสียงคนพูดฟังสบาย เรนมองด้วยสายตาค้นคว้า เมื่อเห็นว่าเหมันต์อยากซื้อให้จริงๆ เขาจึงยอมรับ ไม่เห็นจำเป็นต้องดื้อรั้น

“ราคาเท่าไหร่ก็ได้เหรอครับ”

“ใช่”

“ถ้าซื้อทั้งร้าน?”

“จินหิวหรือยังครับ พ่อพาไปทานขนมดีไหม”

“ชิ” เรนแกล้งทำเสียงในลำคอ เขาหมุนซ้ายหมุนขวา ก่อนเดินตรงไปยังราวแขวนเสื้อเชิ้ต นิ้วเรียวไล่ไปตามเสื้อแบบต่างๆ ก่อนหยุดที่เสื้อเชิ้ตคอจีนสีดำตัวหนึ่ง

“ตัวนี้ดีไหมครับ” เรนหยิบเสื้อออกจากราวแขวน ทาบเข้ากับตัวแล้วหันไปให้เหมันต์ช่วยดู

“นายใส่แบบนี้ด้วยเหรอ” เสื้อเชิ้ตคอจีนสีดำสนิทแบบเรียบ เขาไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มใส่มาก่อน

“แพงดีครับ”

“หึๆ งั้นก็ตามใจ” เหมันต์อนุญาตอย่างอารมณ์ดี

“ยังไม่เห็นตอบเลยครับว่าตัวนี้ดีไหม” เรนทวงคำแนะนำจากชายหนุ่ม

เด็กชายจินเห็นพ่อไม่ตอบจึงกลัวอาเรนน้อยใจ เขารีบชูนิ้วโป้งไปตรงหน้าเพื่อบอกอาเรนว่าดี อะไรที่อาเรนชอบเขาก็ชอบ

“หนึ่งเสียงแล้ว คุณเหมว่ายังไงครับ”

“สวยดี”

“งั้นผมเอาตัวนี้นะครับ”

“อืม” เหมันต์พยักหน้า เขาตั้งใจซื้อให้เป็นของขวัญ ดังนั้นเจ้าตัวจะเลือกแบบไหนก็ตามใจเถิด

เรนนำเสื้อไปให้พนักงานที่เคาน์เตอร์ รอจนพนักงานหยิบเสื้อตัวใหม่มาให้แล้ว จึงรับบัตรเครดิตจากเหมันต์มายื่นให้ เสียเวลาอีกเล็กน้อยเขาก็ได้ถุงกระดาษใบใหญ่มาไว้ในมือ เรนมองมันด้วยดวงตาแฝงความหมายที่ไม่มีใครเข้าใจ


• • • • •


“เสื้อตัวนี้เป็นของผมใช่ไหมครับ” เรนชูถุงกระดาษในมือขึ้น เขาเดินเข้ามาคุยกับเหมันต์ในห้องทำงานที่บ้าน

“ใช่”

“ถ้าอย่างนั้นผมเอาให้ใครก็ได้ใช่ไหมครับ”

เหมันต์พยักหน้า เมื่อซื้อให้แล้วอีกฝ่ายจะเอาไปทำอะไรเขาย่อมไม่ใส่ใจ

“ถ้าอย่างนั้น” เรนยิ้มกว้าง เขาเดินเข้าไปใกล้อีกนิด วางถุงเสื้อลงบนโต๊ะทำงาน

“ผมให้คุณเหมครับ”

“ไม่ต้อง” เหมันต์ปฏิเสธ เขาไม่ขาดแคลนเสื้อแต่อย่างใด

“ผมใส่ไม่ได้หรอกครับนี่ไม่ใช่ไซซ์ผม”

“งั้นเราซื้อมาทำไม”

“เพราะผมอยากซื้อให้คุณเหมครับ ผมมาพักอยู่บ้านนี้ กินฟรี อยู่ฟรี เลยอยากตอบแทนบ้าง”

“โดยการให้พี่ซื้อเสื้อให้ตัวเอง”

“ใครบอกครับ ผมเป็นคนซื้อให้ต่างหาก คุณเหมอยากตอบแทนผม ผมก็รับแล้ว ตอนนี้ตาผมตอบแทนคุณเหมบ้าง”

เหมันต์หัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ มันก็ไปของมันจนได้สิน่า

“ว่ายังไงครับ”

“...”

“สวยนะครับ มีคนช่วยผมเลือกด้วย ลงคะแนนตั้งสามเสียง” เรนเริ่มโฆษณาเสื้อตัวที่เขาซื้อมาด้วยสีหน้าจริงจัง

เหมันต์ส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจก่อนยอมตอบรับ “ตกลง”

“อย่าลืมใส่ด้วยนะครับผมอยากเห็น”

“ได้สิ”

“ครับ” เรนยิ้มกว้าง เขาเดินออกจากห้องทำงานด้วยหัวใจพองโต

ทีละนิด ทีละก้าว หวังว่ามันจะเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ


• • • • •


“สวัสดีค่ะ” พนักงานส่งยิ้มทักทาย

“ผมขอไซซ์เอ็มครับ” เรนส่งเสื้อเชิ้ตในมือให้

“ต้องการเปลี่ยนไซซ์ใช่ไหมคะ” เธอจำเด็กหนุ่มคนนี้และจำเสื้อตัวนี้ได้ จึงสอบถามด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

“เปล่าครับ”

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

เรนมองเสื้อที่พนักงานกำลังเก็บใส่ถุงอย่างดี เขายิ้มออกมาน้อยๆ ไม่รู้ว่าจะมีวันที่เขาได้ใส่มันไหม แต่อย่างน้อยเขาก็มีเสื้อคู่กับเหมันต์แล้ว

[ืniyataan]

เอ็นดูความเสื้อคู่   

[k2blove]

เรน นายมันร้ายยยย
 
ว่าแต่โดนนิ้วโป้ง วนกลางฝ่ามือแบบนี้ เป็นใครก็ไปไม่เป็นเหมือนกันนะ อิอิอิ
 

[mamacub]

 

[silverspoon]

อยากจะแหมมมมมมม

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้าาาา

[kong6336]

ความเสื้อคู่อะเนาะ

[mystery Y]

เสื้อคู่ต้องได้ใส่แน่

[Sorrowkung]

หยอดเรื่อย ๆ 

[darin]

ตอนที่ 10

บิด

เรนนอนอ่านหนังสืออยู่ในห้อง แต่สมองเขากลับคิดไปถึงเรื่องที่เด็กชายจินไปหาหมอ เขารู้เรื่องนี้จากคิมหันต์ไม่ใช่เหมันต์ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเขาจึงไปเลียบๆ เคียงๆ ถามจากเพื่อนรักแทน

ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปในทางที่ดี แน่นอนว่าเขารู้สึกโล่งใจ เพียงแต่เมื่อกลางวันหลังจากที่ฟังจบ เขาก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้

เรนไม่แน่ใจว่าควรไปหาเหมันต์ดีไหม เพราะเหมันต์ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังโดยตรง จึงกลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเขาเข้าไปวุ่นวาย แล้วจะพาลทำให้คิมหันต์โดนต่อว่าไปด้วย ที่เล่าเรื่องในครอบครัวให้เขาฟัง

เรนพลิกตัวไปมาชั่งใจครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายก็ลุกขึ้นนั่ง

โดนว่าแล้วอย่างไร โดนก็โดนสิ ถ้ามันจะเป็นประโยชน์ต่อหนูจินเขาก็อยากจะลอง



เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น เมื่อก่อนเหมันต์จะคิดถึงแม่บ้านเป็นอันดับแรก แต่ตอนนี้เขาเอนเอียงไปทางเด็กหนุ่มที่เข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านมากกว่า

“เข้ามา” เหมันต์เอ่ยปากอนุญาต

“ยังไม่นอนใช่ไหมครับ” เสียงถามเกรงใจดังขึ้นหลังจากเจ้าตัวก้าวเข้ามาในห้อง

“ยัง มีอะไรหรือเปล่า”

“ผมขอนั่งนะครับ” เรนชี้ไปที่ปลายเตียง เหมันต์พยักหน้าอนุญาต

หลังจากอีกฝ่ายนั่งลงเรียบร้อยแล้วก็ยังคงเงียบ สีหน้าที่เขาเห็นหลากหลายความรู้สึก แต่ที่เด่นชัดคือความไม่แน่ใจตามด้วยความกริ่งเกรง

“มีอะไรก็ว่ามา”

“วันนี้ผมถามคิมเรื่องที่หนูจินไปหาหมอมาครับ” เรนสำรวจอารมณ์ของคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังนิ่งเขาจึงพูดต่อ

“อย่าโกรธคิมเลยครับผมเป็นคนเซ้าซี้ถามเอง”

“ทำไมไม่ถามพี่”

“ผมไม่รู้ว่าถามได้ไหม กลัวคุณเหมจะโกรธ” เรนตอบออกไปตามตรง

“ถ้าเป็นเรื่องของพี่ให้ถามพี่โดยตรง อย่าถามจากคนอื่น”

“เข้าใจแล้วครับ” เรนลอบถอนหายใจ แม้เสียงของเหมันต์จะดุแต่ก็แปลว่าอนุญาตให้เขาถามได้

“ครั้งนี้พี่ยกให้ไม่เป็นไร จะมาบอกแค่นี้ใช่ไหม”

“เปล่าครับ” เรนส่ายหน้า “พอดีผมคิดอะไรขึ้นมาได้เลยอยากมาคุยกับคุณเหม”

“เรื่องอะไร”

“เรื่องหนูจินครับ ผมฟังที่หมอพูดเลยเกิดความคิดบางอย่าง”

“ว่ามาสิ” เหมันต์วางเอกสารในมือลง เขาขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรง มองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ปลายเตียง

“คุณเหมคิดยังไงครับถ้าเราจะค่อยๆ บิดความเชื่อของหนูจิน จนมันกลับเข้ามาอยู่ในจุดที่ถูกต้อง”

“บิดความเชื่อเหรอ” เหมันต์ขมวดคิ้ว

“ครับ ตอนนี้จินเชื่อว่าการเงียบคือสิ่งที่ควรทำถึงไม่ยอมพูด แต่ถ้าเราบอกแกว่าความเชื่อนี้ผิด ผมกลัวว่าจินจะยิ่งสับสน หรือถ้าเราแก้โดยไม่แตะต้องต้นเหตุ ผมก็กลัวว่ามันจะเป็นปมติดอยู่ในใจของจินโดยที่เราไม่รู้ แต่ถ้าเราค่อยๆ บิดละครับ ให้จินเข้าใจว่าที่แม่บอกถูกต้องแล้วเพียงแต่จินยังรู้ไม่หมดเท่านั้น ที่ให้เงียบคือให้เงียบเป็นครั้งคราวไม่ใช่เงียบตลอดเวลา ถ้าเราบิดความคิดนี้ทีละนิดผมว่าจินจะต้องดีขึ้นแน่ๆ และไม่เหลือปมเรื่องแม่อยู่ในใจด้วยครับ”

“...”

เมื่อเห็นว่าเหมันต์นั่งเงียบเรนจึงถามขึ้นด้วยความกังวล “ผมพูดไม่เข้าใจใช่ไหมครับ ผมก็ไม่รู้จะอธิบายความคิดในหัวยังไงเหมือนกัน คือ..”

“พี่เข้าใจ”

ดวงตาของเรนสว่างวาบ “งั้น..”

“ขยับมานี่”

“ครับ?” นี่ไม่ใช่สิ่งที่เรนคิดว่าเขาจะได้ยิน

“มานี่” เหมันต์ตบมือลงข้างตัว เรนขยับเข้าไปหาช้าๆ ด้วยความไม่แน่ใจ

“พี่ต้องขอบคุณเราอีกกี่ครั้งถึงจะพอ”

มือใหญ่ยกขึ้นวางบนศีรษะของเขา เสียงที่ได้ยินนุ่มทุ้มหู อย่าถามเลยว่าตอนนี้หัวใจของเขาเต้นในอัตราที่เท่าไหร่ แค่มันไม่วายไปก่อนก็พอแล้ว

“ผมเต็มใจครับ” เรนหลุบสายตาลงเพื่อซ่อนรอยหวั่นไหวในดวงตา

“ถ้าคุณเหมเห็นด้วย เรามาแสดงละครกันดีไหมครับ” เรนตัดใจเบนศีรษะออกจากมือของเหมันต์ รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เขาจะโดนจับได้

“แสดงละคร?” เหมันต์เลิกคิ้วขึ้น

“ครับ แสดงละครให้จินดู จินเป็นเด็กฉลาด เป็นเด็กที่ตั้งใจฟัง ฟังแล้วจำได้และเข้าใจ ผมคิดว่าวิธีนี้ดีที่สุด ไม่ต้องบอก ไม่ต้องอธิบาย แต่ทำให้จินเห็นและคิดเอง”

“อืม” เหมันต์คิดว่าเป็นวิธีที่ดีทีเดียว เขารู้สึกทึ่งในตัวเด็กหนุ่มและรู้สึกขอบคุณไปพร้อมกัน

“ถ้าอย่างนั้นเป็นวันเสาร์กับอาทิตย์นี้ดีไหมครับ เราจะได้มีเวลาอยู่กับจิน ค่อยๆ ทำไปจะได้ไม่เร่งรัดจนเกินไป”

“ตกลง”

“ให้ผมเขียนบทให้ไหมครับ” เรนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่ต้อง” เหมันต์รีบปฏิเสธ “คุยกันเป็นแนวทางก็พอ”

“โอเคครับ แต่ว่า..”

“อะไร”

“คราวนี้ผมไม่เอาเสื้อแล้วนะครับ ขอเป็นอย่างอื่น”

“ตกลงเราทำเพื่ออะไรกันแน่” เหมันต์แกล้งถาม เขารู้ดีว่าเด็กหนุ่มจริงใจกับลูกชายของเขาแค่ไหน

“เพื่อทั้งสองอย่างได้ไหมครับ”

“หึๆ ตกลง อยากได้อะไรก็บอกมา”

“พาไปเที่ยวทะเลได้ไหมครับ ไปค้างสักคืนสองคืน ผมว่าจินก็คงอยากไป”

“ได้ พี่รับปาก”

“มาเกี่ยวก้อยสัญญากันครับ”

เหมันต์มองมือที่ยื่นมาตรงหน้าก่อนส่ายศีรษะ แต่เขาประมาทเด็กหนุ่มเกินไป จินจับมือของเขาขึ้นแล้วเกี่ยวนิ้วก้อยเข้าด้วยกัน จากนั้นจับนิ้วโป้งชนนิ้วโป้ง เมื่อเสร็จแล้วเจ้าตัวก็ยิ้มร่า

“ประทับตราเรียบร้อย เบี้ยวไม่ได้แล้วนะครับ”

“หึ” เหมันต์ส่งเสียงในลำคอ

“ผมไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันว่าจะทำยังไงดี ผมขอไปนอนคิดก่อน”

“ได้”

เรนลุกขึ้นยืน เขาเดินไปจนถึงประตูห้องแล้วถึงหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง

“ต้องให้ผมจุ๊บราตรีสวัสดิ์คุณเหมก่อนไปไหมครับ”

“...”

“ไม่เอาเหรอครับ น่าเสียดาย”

เหมันต์มองประตูห้องที่ปิดลง เขาโคลงศีรษะไปมา ดีได้เดี๋ยวเดียวสิน่า แต่ถ้าไม่กวนแบบนี้ก็คงไม่ใช่เรนแล้ว

• • • • •

บ่ายวันเสาร์ เรนนั่งเล่นกับเด็กชายจินอยู่บนพรมในห้องนั่งเล่น ส่วนเหมันต์นั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟา พวกเขานัดแนะกันไว้แล้วว่าจะพูดอะไรบ้าง รอเพียงคิมหันต์มาถึงเท่านั้น

เสียงโทรศัพท์มือถือของเรนดังขึ้น ในจังหวะที่เขากดรับเหมันต์ก็เงยหน้าขึ้นมอง

“ออกไปคุยข้างนอกพี่จะทำงาน”

จู่ๆ ก็เรนก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา เขาลุกขึ้นนั่งคุกเข่า โน้มตัวไปหาเหมันต์และแตะนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย

“ชู่ว วันนี้คุณเหมไม่น่ารักเลย ถ้าเป็นเด็กดีต้องเงียบนะครับ”

เหมันต์ตกใจกับการกระทำของเด็กหนุ่ม เขาถลึงตาใส่อีกฝ่าย แต่ยังไม่ทันพูดอะไรลูกชายตัวน้อยก็เข้ามากอดเขาไว้ เด็กชายยกมือแตะริมฝีปากแทนที่มือของเรน ทำเสียง ‘ชู่ว’ ให้ผู้เป็นพ่อเงียบ สีหน้ากังวลและตกใจของลูกชายทำให้เขาปวดใจ แม้แต่เรนเองก็เกือบพูดไม่ออกแต่เขาต้องแข็งใจ

เรนกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ ปลายสายคือคิมหันต์

“ว่าไง”

(กำลังจะออกแล้ว ไม่เกินชั่วโมงถึง)

“ขอสักสองชั่วโมงแล้วกัน” เรนบอกเพื่อนรัก เพราะแผนของเขาเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าคิมหันต์มาตอนนี้เขากลัวจะสะดุดและไม่เป็นไปตามที่ตั้งใจ

(ทำไมวะ)

“มาถึงแล้วค่อยเล่า”

(ได้ งั้นเดี๋ยวกูแวะซื้อของกินเข้าไป)

“อืม”

เรนวางโทรศัพท์ลง ส่งสายตาบอกเหมันต์ว่าอย่าเพิ่งพูดอะไร ห้องจึงตกอยูในความเงียบ เด็กชายจินกอดพ่อไว้ไม่ยอมปล่อย

เรนทิ้งเวลาอีกครู่ใหญ่ถึงพูดขึ้นมา “ทำไมเงียบกันละครับ”

เหมันต์เข้าใจในสิ่งที่เด็กหนุ่มทำ แม้จะขัดใจอยู่บ้างแต่ก็จำต้องเล่นตามน้ำต่อไป

“ก็เราไม่ให้พี่พูด บอกให้พี่เงียบถึง..” แม้จะตัดสินใจได้แล้วแต่เหมันต์ก็กระดากปากอยู่ดี

“ถึงอะไรครับ” เรนเอ่ยกระตุ้น

เหมันต์กลืนน้ำลายลงคอ “ถึง..ถึงจะเป็นเด็กดี”

“เข้าใจผิดแล้วครับ” เรนหัวเราะออกมา น้ำเสียงที่พูดอ่อนโยน “ผมหมายถึงขอให้เงียบตอนที่ผมพูดโทรศัพท์ เพราะผมกลัวฟังเสียงไม่ได้ยินเท่านั้นเอง พอวางแล้วพี่เหมก็พูดได้ ไม่เห็นต้องเงียบเลย”

พวกเขาเห็นพ้องต้องกันว่าจะค่อยๆ บิดความคิดของเด็กชายจิน จึงไม่ได้เปลี่ยนความเข้าใจของเด็กชายในครั้งเดียว แต่เลือกที่จะปรับมันไปทีละนิดแทน

“พี่เข้าใจผิดเอง ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พี่ก็พูดได้แล้วใช่ไหม”

“ใช่ครับ ถ้าไม่พูดแล้วเราจะคุยกันเข้าใจได้ยังไง”

“นั่นสิพี่ก็ลืมไป ตอนนี้เข้าใจแล้ว”

“เก่งมากครับ..เด็กดี” เรนพยายามแล้วแต่เขาอดขำไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นคนตรงหน้าถลึงตาใส่เขาก็ยิ่งขำ จนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อไม่ให้หัวเราะออกมา

เหมันต์แม้อยากจะเตะเด็กหนุ่มแค่ไหนแต่ลูกต้องมาก่อน เขาลอบมองสีหน้าของลูกชายตั้งแต่เริ่ม หนูน้อยฟังพวกเขาพูดอย่างตั้งใจ บางครั้งเผยอปากน้อยๆ คล้ายอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ในตอนนี้เขาอยากรู้ความคิดของลูกชายเหลือเกิน

“ค่อยเป็นค่อยไปครับ” เสียงที่พูดเบาพอได้ยินกันแค่สองคน

เหมันต์พยักหน้า เขาอุ้มลูกชายวางบนพรมแล้วลงไปนั่งเล่นด้วย รอจนหนูน้อยสนใจของเล่นมากกว่าเขาแล้ว จึงเรียกพี่เลี้ยงให้เข้ามาดูแล

“ออกไปคุยกับพี่หน่อย”

“ไม่เอาครับ”

ดวงตาของเรนเป็นประกาย เรื่องอะไรเขาจะออกไปให้โง่ ขืนออกไปก็โดนเล่นงานสิ เขารู้ตัวดีว่าทำอะไรลงไป เดิมทีละครฉากนี้ต้องเป็นเขากับคิมหันต์เล่น แต่ความรู้สึกที่อยากสัมผัสริมฝีปากของเหมันต์นั้นทำให้เขาทำลงไปโดยไม่รู้ตัว

เรนหลุบสายตามองนิ้วชี้ของตัวเอง เขายังจำสัมผัสร้อนนั้นได้อยู่เลย

“โอ๊ย!” เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ จึงตกใจเมื่อโดนดีดหน้าผากเต็มแรง ได้แต่ยกมือขึ้นลูบไปมา

“สมควรแล้ว”

“นี่มันทำคุณบูชาโทษชัดๆ” เรนบ่นพึมพำเหมือนไม่ตั้งใจให้ได้ยิน แต่แน่นอนว่าเขาตั้งใจ

“ไปหัวหินสามวันสองคืน”

“ดีดอีกก็ได้นะครับ” เรนรีบยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ดวงตาสุกใสเป็นประกาย

เหมันต์ไม่อยากหัวเราะเพราะไม่อยากให้เจ้าเด็กนี่ได้ใจ แต่สุดท้ายเขาก็อดไม่ไหว นึกสงสัยว่าจะมีวันไหนที่ชีวิตเขาจะสงบสุขบ้างไหมหนอ



เด็กชายจินมองพ่อกับอาเรนสลับกันไปมา รอยยิ้มค่อยๆ คลี่ออกกว้าง พ่อกับอาเรนคุยกันสนุกเลย ดีจริงๆ

[Sorrowkung]

เรน นายร้ายมาก

[PoyPay]

น้องขยันป้อนอ้อยให้พี่จัง ป้อนแบบถึงเนื้อถึงตัวด้วย... คิคิ...

[silverspoon]

พ่อแม่ลูกสุขสันต์

[k2blove]

พี่เหมเริ่มจะตามทันละ ที่ไม่ทันคือยังไม่รู้ว่าเรนจะมาขโมยหัวใจ อร๊ายยย
 

[river]

ตอนแรกก็นึกไม่ออกว่าเรนจะทำยังไง ไอเดียดีจริงๆ
ต้องรอดูตอนต่อไป