หัวข้อ: ผมคือ...ตัวร้าย ตอน : รอยสักและความทรงจำ PART 4 [ดนัย X ดิน] (15.09.20) P. 5

[Jibbubu]

อะไรยังไงมานพเธอจูบธันเพราะอะไรตอบค่ะ อย่ามาให้ความหวังธันแบบนี้นะคะถ้าเธอยังไม่ชัดเจน ส่วนจื้อหลินถ้าเธอทำให้ดินของเราต้องเจ็บได้เห็นดีกันแน่ เพราะแค่นี้จ้าวซินก็ไม่ชอบดินอยู่แล้วยังจะมาพูดอะไรแบบนี้อีก

[nightsza]

อยากให้คู่ธันวามานพหวานกันอีกเยอะๆๆๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ้า

[blove]

ยังไงนพยังไง?ไปจุ๊บเขาเนี้ย ยอมรับใจตัวเองแล้วหรอ อ๊างงง  ก็คงจะประมาณนั้นแหละนะก็เป็นห่วงเขาขนาดหาข้าวให้กินเมื่อรู้ว่าเขายังไม่กินข้าว วุ้ยยยย  5555 ชอบคู่นี้รองจากหงส์เงา //โฮรรรร้องไห้กับจื้อหลินเป็นวรรคเป็นเวร  ชอบความดราม่าเรียกน้ำตาได้นี้จริง 555 ชีวิตจื้อหลินให้สุดเลย เข้าใจจื้อหลินที่ลงมือทำอะไรลงไปทั้งหมด แม้จะไม่ถูกต้องก็ตามแต่คือเข้าใจว่าทำไปด้วยวิถีของตัวเอง ‘จะสนวิธีการไปทำไม สนผลลัพธ์ที่จะได้ดีกว่า’ กว่าจะรู้ตัวว่ามันไม่ใช่ยังไงก็ไม่ได้ใจเขามา อยู่ข้างกายก็ไรตัวตน และไม่รู้ว่าจะสายไปรึป่าวกับการที่จะเสียเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวไป ถ้าดินรู้ว่าตัวเองได้ใจที่เย็นชาของจื้อหลินไปทั้งหมดแล้วตอนนี้ มิหนำซ้ำยังคิดถึงขั้นอยากจะไปอยู่ด้วย จื้อหลินเปิดใจรับดินมากขนาดไหน แทบไม่ต้องคิดเลย หวังว่าดินจะให้โอกาสจื้อหลินนะ เหมือนที่สดายุให้โอกาสเป็นเพื่อนกันเริ่มต้นใหม่กับตัวเอง  ถ้าหากแม้ดินตัดรอนยุติความสัมพันธ์เพื่อนกับจื้อหลินครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าจื้อหลินจะอยู่ยังไงกันแล้ว คราวนี้คงไม่มีชื่อจื้อหลินให้เรียกอีกเพราะจะไม่มีใครมองเห็นตัวตนของจื้อหลิน ในสายตามเราที่มองดินจนจะขึ้นเป็นหงส์นี้แหละรู้สึกโตขึ้นมาก แต่เมื่อเป็นเพื่อนกับจื้อหลินนี่คือดีในสายตาเราไปเลย 5555 ตลอดมาก็แอบรำคาญความดื้อรันไม่ฟังของดินนะ มีครั้งนี้ที่อยากจะให้ดินดื้ออีกสักครั้ง แอบๆติดต่อกับจื้อหลินกันทางใหม่ ดินจิตใจดีน่าจะไม่ทอดทิ้งจื้อหลิน เราจะเอาใจช่วยให้หลบพวกมังกร ดื้อให้ถึงที่สุด 555 //เราชอบความดราม่าแต่ว่าเป็นพวกสุขนิยม จื้อหลินดราม่าหนักแต่ท้ายที่สุดเราก็อยากให้จื้อหลินมีความสุขจริงๆสักครั้งในชีวิตวะ ที่ผ่านมาโหดร้ายเกินไปแล้ว ไม่มีใครเข้าใจจื้อหลินเลย ยิ่งเรื่องฆ่าพี่สาวยิ่งไม่น่าใช่ ไม่เอะใจอะไรกันบ้างเลยหรอ ไม่สามารถจะตามจะรู้ได้เลยหรอว่าพี่สาวของเขายังมีชีวิตอยู่ ไม่เชื่อว่าจื้อหลินจะลงมือเพราะเวลาที่จื้อหลินกล่าวถึงพี่สาวของตนบางทียังมีความรักความคิดถึงอยู่เลย สายตาที่กล่าวถึงก็ไม่ได้คั่งแค้นขนาดอยากให้ตาย คนที่มีศิลปะในหัวใจจะลวงพี่สาวไปฆ่าจริงหรอ ยิ่งคิดยิ่งส่ายหัว เป็นไปไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ ต้องรอดูตอนต่อไป และที่บอกว่าจื้อหลินไม่อาจเดาใจได้เย็นชาเหี้ยมก็เพื่อความอยู่รอดของตัวเองทั้งนั้น อ่อนแอ แยแสต่อโลกก็อาจจะโดนรังแก เลยต้องสวมหน้ากากตายด้านไว้ เวลาที่อยู่กับดินนั่นคือตัวตนที่แท้จริงของจื้อหลินแล้วแหละ สภาพแวดล้อมที่โตมาไม่แปลกที่จื้อหลินจะยังคงหลงจ้าวซินมากขนาดนั้นเพราะเป็นคนเดียวที่ทำให้มีตัวตนก่อนจะมาเกิดเรื่อง  แต่ต่อไปนี้ก็อยากให้จื้อหลินไม่แยแสต่อจ้าวซินสักทีเถอะ ครั้งนี้โกรธมากจริงจนเลือดตกยางออก  ทรมานมาเกินพอแล้วกับที่ให้ใจเขาไป ไปเล่นกับดินนะ 555 มันจะมีวันที่ความจริงจะเปิดเผยไหม อยากเห็นจ้าวซินดิ้นพล่านถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิด //โว้ยยยยยยโคตรสนุกเลย อ่านรวดเดียว วางไม่ลง กินข้าวไม่ได้ งานไม่ทำ ติดงอมแงม โหแต่งเก่งมากอ่ะ ความมาเฟียผูกเรื่องราวต่างๆ บับ สุดยอด ครบทุกอารมณ์ อ่านไปอ่านมากลายเป็นว่าชอบคู่หงส์เงามากสุด รองลงมาคู่บอดี้การ์ด แล้วตามด้วยคู่หลัก 555 รอตอนหน้าจะไม่ไหวแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่กลับมาต่อให้อ่านกัน ทำเขาเจ็บแต่ก็เรียกหมอมาดูนะเออคนเรา ชิ ตื่นมาอย่าเผลอดีใจละจื้อหลิน 5555 ว่างๆอยากให้จื้อหลินวาดภาพเอาศิลปะที่ตัวเองชอบจนหลงลืมมันไปกลับมานะ ให้เหลือความเป็นตัวเองอยู่ โอ๊ยยสนุกจริง ชอบเลย 

[อนาคี99]

ยังไงนพยังไง?ไปจุ๊บเขาเนี้ย ยอมรับใจตัวเองแล้วหรอ อ๊างงง  ก็คงจะประมาณนั้นแหละนะก็เป็นห่วงเขาขนาดหาข้าวให้กินเมื่อรู้ว่าเขายังไม่กินข้าว วุ้ยยยย  5555 ชอบคู่นี้รองจากหงส์เงา //โฮรรรร้องไห้กับจื้อหลินเป็นวรรคเป็นเวร  ชอบความดราม่าเรียกน้ำตาได้นี้จริง 555 ชีวิตจื้อหลินให้สุดเลย เข้าใจจื้อหลินที่ลงมือทำอะไรลงไปทั้งหมด แม้จะไม่ถูกต้องก็ตามแต่คือเข้าใจว่าทำไปด้วยวิถีของตัวเอง ‘จะสนวิธีการไปทำไม สนผลลัพธ์ที่จะได้ดีกว่า’ กว่าจะรู้ตัวว่ามันไม่ใช่ยังไงก็ไม่ได้ใจเขามา อยู่ข้างกายก็ไรตัวตน และไม่รู้ว่าจะสายไปรึป่าวกับการที่จะเสียเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวไป ถ้าดินรู้ว่าตัวเองได้ใจที่เย็นชาของจื้อหลินไปทั้งหมดแล้วตอนนี้ มิหนำซ้ำยังคิดถึงขั้นอยากจะไปอยู่ด้วย จื้อหลินเปิดใจรับดินมากขนาดไหน แทบไม่ต้องคิดเลย หวังว่าดินจะให้โอกาสจื้อหลินนะ เหมือนที่สดายุให้โอกาสเป็นเพื่อนกันเริ่มต้นใหม่กับตัวเอง  ถ้าหากแม้ดินตัดรอนยุติความสัมพันธ์เพื่อนกับจื้อหลินครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าจื้อหลินจะอยู่ยังไงกันแล้ว คราวนี้คงไม่มีชื่อจื้อหลินให้เรียกอีกเพราะจะไม่มีใครมองเห็นตัวตนของจื้อหลิน ในสายตามเราที่มองดินจนจะขึ้นเป็นหงส์นี้แหละรู้สึกโตขึ้นมาก แต่เมื่อเป็นเพื่อนกับจื้อหลินนี่คือดีในสายตาเราไปเลย 5555 ตลอดมาก็แอบรำคาญความดื้อรันไม่ฟังของดินนะ มีครั้งนี้ที่อยากจะให้ดินดื้ออีกสักครั้ง แอบๆติดต่อกับจื้อหลินกันทางใหม่ ดินจิตใจดีน่าจะไม่ทอดทิ้งจื้อหลิน เราจะเอาใจช่วยให้หลบพวกมังกร ดื้อให้ถึงที่สุด 555 //เราชอบความดราม่าแต่ว่าเป็นพวกสุขนิยม จื้อหลินดราม่าหนักแต่ท้ายที่สุดเราก็อยากให้จื้อหลินมีความสุขจริงๆสักครั้งในชีวิตวะ ที่ผ่านมาโหดร้ายเกินไปแล้ว ไม่มีใครเข้าใจจื้อหลินเลย ยิ่งเรื่องฆ่าพี่สาวยิ่งไม่น่าใช่ ไม่เอะใจอะไรกันบ้างเลยหรอ ไม่สามารถจะตามจะรู้ได้เลยหรอว่าพี่สาวของเขายังมีชีวิตอยู่ ไม่เชื่อว่าจื้อหลินจะลงมือเพราะเวลาที่จื้อหลินกล่าวถึงพี่สาวของตนบางทียังมีความรักความคิดถึงอยู่เลย สายตาที่กล่าวถึงก็ไม่ได้คั่งแค้นขนาดอยากให้ตาย คนที่มีศิลปะในหัวใจจะลวงพี่สาวไปฆ่าจริงหรอ ยิ่งคิดยิ่งส่ายหัว เป็นไปไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ ต้องรอดูตอนต่อไป และที่บอกว่าจื้อหลินไม่อาจเดาใจได้เย็นชาเหี้ยมก็เพื่อความอยู่รอดของตัวเองทั้งนั้น อ่อนแอ แยแสต่อโลกก็อาจจะโดนรังแก เลยต้องสวมหน้ากากตายด้านไว้ เวลาที่อยู่กับดินนั่นคือตัวตนที่แท้จริงของจื้อหลินแล้วแหละ สภาพแวดล้อมที่โตมาไม่แปลกที่จื้อหลินจะยังคงหลงจ้าวซินมากขนาดนั้นเพราะเป็นคนเดียวที่ทำให้มีตัวตนก่อนจะมาเกิดเรื่อง  แต่ต่อไปนี้ก็อยากให้จื้อหลินไม่แยแสต่อจ้าวซินสักทีเถอะ ครั้งนี้โกรธมากจริงจนเลือดตกยางออก  ทรมานมาเกินพอแล้วกับที่ให้ใจเขาไป ไปเล่นกับดินนะ 555 มันจะมีวันที่ความจริงจะเปิดเผยไหม อยากเห็นจ้าวซินดิ้นพล่านถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิด //โว้ยยยยยยโคตรสนุกเลย อ่านรวดเดียว วางไม่ลง กินข้าวไม่ได้ งานไม่ทำ ติดงอมแงม โหแต่งเก่งมากอ่ะ ความมาเฟียผูกเรื่องราวต่างๆ บับ สุดยอด ครบทุกอารมณ์ อ่านไปอ่านมากลายเป็นว่าชอบคู่หงส์เงามากสุด รองลงมาคู่บอดี้การ์ด แล้วตามด้วยคู่หลัก 555 รอตอนหน้าจะไม่ไหวแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่กลับมาต่อให้อ่านกัน ทำเขาเจ็บแต่ก็เรียกหมอมาดูนะเออคนเรา ชิ ตื่นมาอย่าเผลอดีใจละจื้อหลิน 5555 ว่างๆอยากให้จื้อหลินวาดภาพเอาศิลปะที่ตัวเองชอบจนหลงลืมมันไปกลับมานะ ให้เหลือความเป็นตัวเองอยู่ โอ๊ยยสนุกจริง ชอบเลย 

ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้นะคะ อ่านคอมเม้นต์แล้วใจสั่นเลยค่ะ มันตื้นตันไปหมด 
ขอโทษที่เคยหายไปนานนะคะ และขอบคุณมากๆอีกครั้งที่รักจื้อหลินด้วย ทั้งที่น้องพร้อมมากกับการโดนเกลียด 555
ปมของคู่จื้อหลินยังมีอะไรให้ได้ลุ้นกันอีกเยอะเลยค่ะ แต่ถึงจะดราม่ายังไง อนาคีก็สุขนิยมคนหนึ่ง ดังนั้นในตอนจบทุกคนจะต้องได้เจอความสุขแน่นอน ได้แฮปปี้ในแบบของตัวเองแน่ๆค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ตอนต่อไปจะพยายามรีบมานะค๊า

รักม๊ากกกกก
อนาคี99

[riangkarn]

รอตอนต่อไปอยู่นะค้าาา เห็นเปลี่ยนหัวเรื่องแล้วแต่ยังไม่ได้เพิ่มตอน รอติดตามอยู่นะคะ

[Kran123]

 :mew1:อ่านรอมาสามรอบแล้วยิ่งอ่านยิ่งหลงรักตัวละครทุกคนสู้ๆนะเป็นกำลังใจให้ค่ะ(เราอย่าให้จบแบบแฮปปี้ทุกคนสมหวังในรัก55555)

[Kran123]

 :mew1:อ่านรอมาสามรอบแล้วยิ่งอ่านยิ่งหลงรักตัวละครทุกคนสู้ๆนะเป็นกำลังใจให้ค่ะ(เราอย่าให้จบแบบแฮปปี้ทุกคนสมหวังในรัก55555)

[nuum]

เรื่องนี้สนุกกว่าภาคแรกอีกครับ
ชอบๆๆ


                       

[lcortsess]

 

[blove]

จื้อหลิน หายยัง พักนานแล้ว ป่านนี้หายดีแล้วเนอะ 5555 ไม่ได้มากดดันนะคะ แค่มาบอกว่าคิดถึงจื้อหลินค่ะ  555555 

[อนาคี99]

รอยสักและความทรงจำ

PART 3 [ มานพ X ธันวา]

**นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งหมด ดังนั้นไม่สามารถใช้อ้างอิงในหลักความจริงใดๆ ได้นะจ๊ะ**

*************************

“เหอะ! ได้กันครั้งเดียวดูแลเป็นเมียเชียวนะ...”



หลุดปากพูดไปแล้วพลันคิดขึ้นได้ว่าไม่ควร ครั้นจะหยุดปากก็ไม่ทัน ใบหน้าที่ควรแสดงความสะใจจึงกลายเป็นเจื่อนสี นี่มันเรียกว่าปลาหมอตายเพราะปากโดยแท้!





มานพพ่นลมหายใจคล้ายรำคาญ “ชิ”



“!!?? ” สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นทำเอาธันวาตกใจจนหัวใจดวงน้อยกระเด้งกระดอนหายไปจากอก





เสียง ‘จุ๊บ’ ดังขึ้นเบา ๆ เมื่อริมฝีปากของมานพผละจากในขณะที่ธันวายังคงเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ





“พูดให้มันน้อย ๆ หน่อย”





ธันวานิ่งค้างหัวใจเต้นโครมครามจนเหมือนจะกระเด้งกระดอนออกจากอก ตาที่โตอยู่แล้วยิ่งเบิกโพลงเกือบเท่าไข่ห่านจ้องหน้าคนที่ใบหน้าห่างกันแค่ปลายจมูกจนตาแทบเหล่ ชายหนุ่มตกใจเสียจนในหัวขาวโพลนไปหมด





...เขาโดน...จูบ?





มานพถอนหายใจแล้วถอยกลับไปนั่ง เลื่อนโต๊ะตัวเล็กที่วางสปาเกตตีออกจากตรงหน้าไปก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ของจนเข้ามาใกล้ธันวามากขึ้น ยิ่งเห็นใบหน้าตื่นตระหนกชัดเจน มานพก็ยิ่งเจ็บยอกกลางอก ตนทำอะไรลงไปไม่ใช่ไม่รู้ตัว ยิ่งกว่านั้นคือไม่ได้ทำเพราะเผลอไผลใจง่ายหรือบรรยากาศพาไป แต่ลงมือทำด้วยความตั้งใจ…





ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้นเขาทั้งคู่ไร้ปฏิสัมพันธ์กันมาเนิ่นนานโดยเฉพาะในด้านความรู้สึกดีๆ เรียกได้ว่าทุกทีที่เจอก็มีแต่แตกหัก ความทรงจำวันวานที่เคยมีไมตรีจิตต่อกันมันเลือนหายไปจนแทบจำไม่ได้



ทั้งที่คิดว่าชาตินี้ตายคงไม่เผาผี



แต่แล้ว...วันหนึ่งธันวากลับข้ามกำแพงของมานพเข้ามา มานพไม่รู้ว่าตอนนั้นธันวาคิดอะไรอยู่ แม้จะเคยระแคะระคายในความรู้สึกที่อีกฝ่ายมีให้แต่ก็ไม่เคยจินตนาการไปว่ามันจะมากมายถึงขนาดนั้น ภาพจำในคืนที่ธันวายอมมอบทุกอย่างให้ เขาไม่สามารถลบมันจากความทรงจำได้เลย



...กลับยิ่งเพิ่มพูนในความรู้สึกขึ้นทุกวัน





“...ทำไม? ” ธันวาถามขึ้นในที่สุด เมื่อสติเริ่มกลับมา



“กูไม่รู้...ก็มึงพูดไม่หยุด” มานพตอบ



“ก็...ก็...” ธันวาอ้าปากพะงาบ อยากเถียงอะไรออกไปสักอย่างแต่สมองดันประมลผลไม่ได้เพราะเหมือนมันจะยังกลายสภาพเป็นของเหลวอยู่



มานพถอนหายใจ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น “กูยอมรับว่าเรื่องคืนนั้นมันติดค้างในใจกูมาก...มึงทำเพื่อช่วยกู ทั้งๆ ที่กูร้ายกับมึงมาตลอด...กู...ติดค้างมึง...”



“หยุดพูดเถอะ” ไม่ปล่อยให้มานพพูดจบ ธันวาก็โพล่งขึ้นห้ามไว้ คำพูดของมานพชัดเจน แต่เขาไม่อยากรับรู้



“ธัน...กูเองก็ยังสับสนว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไง” แต่มานพก็ยังไม่ยอมหยุด ทั้งที่ปกติเป็นคนประหยัดคำพูดมากแท้ๆ



“บอกให้หยุดไง! ”



“.....!!?? ”



ธันวาตวาดลั่นก่อนที่จะโถมทั้งร่างเข้าหามานพทั้งที่สองมือของตนยังถูกล็อคไว้ที่ด้านหลัง เพราะตัวเล็กกว่าจึงทำให้ต้องขึ้นไปนั่งอยู่บนตักของอีกฝ่ายขณะลงมือจูบปิดปากของมานพอย่างดุดัน





เสียงเปียกชื้นเล็ดลอดเมื่อสองริมฝีปากบดขยี้กันไปมา มานพอึ้งไปอึดใจก่อนตอบรับจูบนั้น จากเป็นฝ่ายตั้งรับเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกกลับฉับพลัน





“อื้อ!? ” ธันวาอุทานเมื่อจู่ๆ ก็เกมพลิก ทั้งที่เขาตั้งใจจะจูบฝ่ายนั้นกลับเพื่อแกล้งให้ตกใจแท้ๆ แต่ดันโดนรุกกลับแบบไม่ทันตั้งตัวเสียได้ ครั้นพอจะผละหนีถอยออกจากตักก็ถูกสองมือแกร่งโอบรั้งเอวสอบเอาไว้ ฉับพลันทั้งร่างก็ถูกอุ้มขึ้นทั้งอย่างนั้นแล้วถูกพาไปโยนโครมลงบนเตียงแบบที่ธันวาเองยังจินตนาการตามไม่ทัน แถมยังไม่ทันได้คิดอะไรร่างสูงใหญ่ของมานพก็ตามลงมาคร่อมร่างของธันวาไว้ สองสายตาสอดประสานในความหมายลึกซึ้ง รสจูบที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ยังกรุ่นอยู่ตรงริมฝีปาก





“มึง...ทำแบบนี้อีกแล้ว...” มานพถามเสียงพร่าขณะคร่อมตัวเหนือร่างของอีกฝ่าย ทั้งที่ในความรู้สึกยังคงสับสนที่จู่ๆ ตนก็ไปจูบอีกฝ่ายเข้า ไม่ทันได้ตกตะกอนความคิดให้ลึกซึ้งก็ดันโดนธันวารุกจูบเข้ามาอีก ความเร่าร้อนของรสสัมผัสที่ชวนสติเตลิด กว่าจะรู้ตัวก็ตกอยู่ในสภาพที่เขากดอีกฝ่ายลงบนเตียงเสียแล้ว



“...ก็แค่ทวงหนี้...” ธันวาเองก็ตอบเสียงสั่น ลมหายใจยังคงหอบสะท้านจากรสจูบที่เหมือนจะพรากวิญญาณกันไปเมื่อครู่



“หนี้? ” มานพสงสัย



“ก็ไหนบอกว่าไม่อยากติดค้างกันไง? เอาตัวเข้าแลกสิ แล้วจะถือว่าไม่เคยติดค้างกัน” ธันวาพูดด้วยแววตาที่ติดจะเหม่อลอยหน่อยๆ



ขอมีความสัมพันธ์ทางกายอีกครั้งมันคงเป็นเรื่องที่บ้า แต่เขาไม่สนแล้วว่าต่อจากนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมานพจะเป็นอย่างไร จะเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนที่ผ่านมาหรือจะพัฒนาไปในทิศทางไหน ในเมื่อเป็นมานพเองที่เอาตัวใส่พานมาวางไว้ตรงหน้า ธันวาก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าตนมีสิทธิ์ที่จะรับ



คำพูดนั้นทำเอาใบหน้าของมานพแสดงอารมณ์หลากหลายคล้ายเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ ธันวาเหยียดยิ้มบาง ใช้แขนที่ถูกพันธนาการไว้ด้านหลังยันตัวขึ้นไปหาคนที่ยังคร่อมอยู่บนร่าง พลางเอียงหน้ากระซิบ



“ทำเหมือนคืนนั้นสิ”





จบเสียงกระซิบหวานราวกับเสียงของมารราคะที่หลอกล่อให้มนุษย์สูญสิ้นความผิดชอบ มานพโถมจูบลงบนริมฝีปากของธันวาหนักหน่วงทันที ริมฝีปากบดเบียดร่างกายเสียดสีทั้งที่สองมือของธันวายังคงถูกพันธนาการไว้ ครั้นจะเอ่ยปากขอให้ช่วยปลดปล่อยก็ไม่มีโอกาสเพราะมานพไม่ยอมผละจากริมฝีปากหอมหวานนี้ ระหว่างนั้นฝ่ามือใหญ่ก็เร่งเร้ารูดซิปเสื้อฮู้ดหนาแล้วสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวบางด้านใน ตะโบมลูบไล้บนผิวเรียบตึงจนธันวาสะท้านไปทั้งกาย





“อย...อย่าถอด! ” ธันวารีบห้ามเมื่อเสื้อยืดถูกเลิกขึ้นสูง “ได้โปรด…”





คำขอได้ผล มานพทำเพียงดึงเสื้อฮู้ดออกจนไปคาอยู่ที่แขนด้านหลังของธันวาแทน โดยที่ยังไม่ยอมปลดพันธนาการให้อีกฝ่าย เพราะสองแขนถูกยึดโยงอยู่ด้านหลังในท่าที่นอนหงายนี้จึงทำให้ส่วนเอวถึงสะโพกแอ่นหยัดขึ้นเหนือส่วนอื่นจึงไปเสียดสีกับหน้าท้องแกร่งของคนที่คร่อมร่างอยู่จนร้อนระอุไปหมด ธันวาสะท้านหอบ ส่งเสียงอื้ออึงในคอไม่ขาดเมื่อริมฝีปากถูกประทับบดเบียดครั้งแล้วครั้งเล่าจะเริ่มรู้สึกเจ็บชา แม้แต่ในโพรงปากก็ถูกกวาดต้อน เรียวลิ้นถูกเกี่ยวพันไปมาจนแทบกลืนน้ำลายไม่ทัน ส่งผลให้หยาดน้ำใสส่วนหนึ่งเอ่อจากมุมปากอย่างน่าสงสาร





ในหัวของธันวาตอนนี้มานพไม่ต่างจากปีศาจจูบที่เฝ้าจะกระชากวิญญาณผ่านริมฝีปากร้อนแรงนั้น ทั้งริมฝีปาก พวงแก้ม สันกรามจนกระทั่งซอกคอขาวต่างถูกกลีบปากร้อนชื้นของมานพไล่สำรวจจนทั่ว ทุกสัมผัสหนักหน่วงรุนแรงคล้ายกับความดิบเถื่อนในสัญชาตญาณของบอดี้การ์ดร่างใหญ่กำลังถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่อาจควบคุม





“...พี่...นพ...” ธันวาครางชื่ออีกฝ่ายเมื่อร่างใหญ่ผละออกไป สายตาปรือปรอยจับจ้องคนที่ยังนั่งคร่อมอยู่บนตัวเขากำลังยืดตัวขึ้นแล้วค่อยๆ ปลดเข็มขัดกางเกงของเขาออก ใบหน้านิ่งเฉยไม่ต่างดินปั้นตลอดเวลาของมานพตอนนี้ฉายชัดถึงความปรารถนา ลมหายใจที่รุนแรงขึ้นของอีกฝ่ายเร่งเร้าให้ส่วนกลางร่างกายของธันวาปูดนูนขึ้นมาทันทีที่ซิปกางเกงยีนส์โดนรูดลง ธันวาสูดลมหายใจทางปากจนริมฝีปากแห้งผากยังรู้สึกราวกับกำลังจะหายใจหายคอไม่ทัน เพราะตนไม่ยอมให้อีกฝ่ายถอดเสื้อมานพจึงทำเพียงเลิกมันขึ้นสูงเผยให้เห็นหน้าท้องเรียบตึงและลอนกล้ามเนื้อน้อยๆ ใต้ผิวลื่นมือถนัดตา





มานพลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอก่อนก้มลงจูบตรงแอ่งสะดือของธันวาเบาๆ อย่างห้ามใจไม่ไหว เขาไม่รู้เลยว่าตนเองเป็นอะไรไปแล้วทั้งที่ก่อนหน้านั้นยังนึกรังเกียจคนใต้ร่างนี้เข้าเลือดเข้ากระดูก หรือหากย้อนไปไกลกว่านั้นก็นึกเห็นเอ็นดูไม่ต่างจากน้องชายคนหนึ่ง มาตอนนี้เขากลับปรารถนากลืนกินอีกฝ่ายลงท้องชนิดไม่ให้เหลือซาก ความหวามหวานที่ได้ลิ้มลองเพียงครั้งในคืนที่พลาดพลั้งปลูกฝังหยั่งรากให้เขาไม่อาจถอดถอนความรู้สึกในร่างกายนี้ได้





‘ลืมมันซะ คิดเสียว่าผมชดใช้ให้พี่...เราได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกัน





‘ลืมมันเสียนะพี่...ผมขอโทษที่เอาแต่ใจ’





ถ้อยคำที่ธันวาเอ่ยทิ้งไว้ในเช้าวันนั้นมันยังคงจิกจำในความรู้สึก ให้ลืมอย่างนั้นหรือ? ถ้ามันง่ายดายเพียงนั้นเขาคงไม่ต้องร้อนรนอยู่แบบนี้ มานพย่อมรู้ชัดถึงความรู้สึกที่ธันวามีให้ เพราะการที่ผู้ชายคนหนึ่งจะยอมมีความสัมพันธ์กับผู้ชายอีกคนมันไม่ได้เป็นเรื่องที่จะบังเอิญเกิดขึ้นกันง่ายๆ หากไม่ได้มีจิตปฏิพัทธ์ แต่แม้จะรู้ชัดก็ยังชวนให้รู้สึกสับสนยิ่งกว่าว่าเรื่องระหว่างฝ่ายนั้นกับบัว อดีตภรรยาของเขามันคืออะไรกันแน่?





ในหัวของมานพมีความคิดล้านแปดไหลเวียน แต่มันก็เหมือนแค่ฟองอากาศที่ผุดขึ้นจากก้อนสมองที่กำลังเดือดเป็นลาวา ผุดพรายแล้วหายไปวูบแล้ววาบเล่า เพราะภาพตรงหน้าที่ธันวากำลังหอบครางบางเบา บิดกายเร่าไปกับรสสัมผัสที่เขามอบให้นั้นมันมีพลังทำลายล้างได้มากกว่า ไม่ว่าจะพยายามใช้ความคิดวิเคราะห์แยกแยะอย่างไรในที่สุดก็ถูกสัญชาตญาณกลืนกิน



“อื้อ! ” ธันวาพยายามกลั้นเสียงแต่ก็ยังมีเล็ดลอดผะแผ่ว ยามที่โดนจุมพิตเรื่อยจากแอ่งสะดือลงไปจนท้องน้อยด้านล่าง ริมฝีปากร้อนผ่าวของมานพไม่ได้อ่อนโยนต่อเขาเลยสักนิด รอยจูบดึงดันขบเม้ม กางเกงถูกมือแกร่งดึงทึ้งจนหลุดลอยจากสะโพกแน่น ทั้งร่างของธันวาสะท้านเฮือกเมื่อส่วนที่ร้อนจัดแข็งขึงของตนสัมผัสอากาศเย็นที่ภายนอก



ทั้งที่ยามปกติโดนก่นด่าว่าหน้าหนาหน้าทน แต่ตอนนี้บอดี้การ์ดร่างจ้อยกลับรู้สึกกระดากอายเหลือกำลังที่ส่วนนั้นของตนกำลังชี้หน้ามานพอย่างไม่อาจควบคุมได้ ให้ตายเถอะเพราะครั้งก่อนในห้องของมานพถูกปิดไฟจนมืดเขาถึงได้ใจกล้าหน้าด้าน แต่ตอนนี้ที่ไฟในห้องสว่างโร่จนมองเห็นไปหมดทุกอย่างมันทำเอาหัวใจของธันวาเกินรับไหว



“...พ...พี่นพ!? ” ธันวาผวาจะร้องไห้ให้ได้ด้วยความทำตัวไม่ถูกเมื่อสองขาถูกแยกกว้างออกจากกันแล้วถูกจูบอย่างดุดันที่ต้นขาด้านใน



“อย...อย่าพี่...” พยายามร้องห้ามเพราะกังวลว่าอีกฝ่ายจะรับไม่ได้ เขาเป็นผู้ชาย อะไรต่อมิอะไรที่ไม่ได้ต่างจากมานพนักอาจทำให้อีกฝ่ายจะรู้สึกแย่ เขาขยับสะโพกเล็กน้อยเพื่อหลบเลี่ยงแต่กลับถูกตะปบไว้แน่น การที่สองมือถูกพันธนาการไว้ทำให้ยิ่งรู้สึกอิหลักอิเหลื่อจนหลุดเสียงสั่นเครือออกมา





“!! ” ธันวาสะดุ้งวาบ สั่นเทิ้มไปทั้งร่างเพียงแค่ลมหายใจร้อนผ่าวของมานพปัดผ่านส่วนปลาย สองขาดิ้นรนขลุกขลักพยายามดันตัวออกมาให้หลุดของสองมือแกร่งที่เกาะยึดเอาไว้ จนสามารถหลบมานอนตะแคงขดตัวเข้าหากันในสภาพเปลือยท่อนล่าง





อาการปฏิเสธชัดเจนทำให้มานพชะงักไปเล็กน้อย สติรับรู้ผิดชอบที่ยังพอหลงเหลืออยู่เตือนให้เขาหยุดคุกคามคนใต้ร่างมากเกินไปกว่านี้ ผู้รุกรานกัดฟันข่มกลั้นความต้องการ ไม่อยากต้องทำเรื่องที่ฝืนใจอีกฝ่าย





“ขอ…โทษ” เสียงทุ้มพร่ากล่าวเบา ๆ ค่อยยันตัวขึ้นจากร่างที่ขดจนกลมตรงหน้าช้างๆ แต่ในขณะที่จะผละตัวออก ธันวากลับหยัดตัวตามขึ้นมาแล้วกระซิบแผ่วที่ตรงข้างหู





“แก้มัดผมหน่อยสิ...”





คำขออย่างมีนัยด้วยน้ำเสียงวอนเว้าชัดแจ้งสื่อสารให้มานพรู้ได้ทันทีว่าธันวาไม่ได้คิดขัดขืนหรือปฏิเสธการมีสัมพันธ์ บอดี้การ์ดรุ่นพี่กุลีกุจอล้วงหาลูกกุญแจในกระเป๋ากางเกงด้านหลังของตนเพื่อปลดพันธนาการให้อีกฝ่ายได้เป็นอิสระ ดำฤษณาครอบงำจนคนที่อยู่ในกฎระเบียบเคร่งครัดยังยอมขัดคำสั่งผู้เป็นนายเหนือ





เมื่อสองแขนถูกปลดปล่อยธันวาก็ดันตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของมานพในท่าเผชิญหน้ากัน สองมือเร่งเร้าถอดเสื้อสูทสีดำออกจากร่างของคนที่ตนแสนปรารถนา แม้ใบหน้าของมานพยังคงดูนิ่งเฉยเย็นชาแต่แววตาที่สื่อสารไปในทางเดียวกันนั้นก็ทำให้ธันวาเอมอิ่ม



จากผู้ล่ากลายเป็นผู้ตั้งรับ เกมพลิกกลับเป็นธันวาที่เป็นฝ่ายควบคุมบ้าง และมานพก็ไม่ได้ขัดขืน ยินยอมให้คนตัวเล็กกว่าขึ้นมานั่งแอ่นกายยั่วเย้าอยู่บนต้นขา ยอมถูกบริการด้วยการใช้มือปลดกระดุมเสื้อไปพร้อมกับการถูกจูบซับแผ่วเบาไปตามผิวเนื้อร้อนร่านของตน เสียงเข็มขัดถูกปลดพร้อมเสียงซิปกางเกงที่ถูกรูดลงจนสุดนั้นแสนบาดลึกในห้วงอารมณ์





“!!!? ” ร่างหนาสะท้านเยือกเมื่อส่วนร้อนจัดถูกกลืนกินเข้าสู่โพรงปากเล็กของอีกฝ่าย มานพหลับตา ขบกรามแน่นเพื่อข่มกลั้นอารมณ์ที่พุ่งสูงด้วยกลัวจะเผลอหลั่งตั้งแต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มต้นทำอะไร เมื่อผ่อนลมหายใจจนสามารถตั้งรับกับความวาบหวามที่เกิดขึ้นได้แล้ว เขาก็รีบคว้าใบหน้าของธันวาไว้ให้หยุดการเคลื่อนไหว





ทว่านั่นยิ่งเลวร้าย เพราะแค่ดวงตากลมโตที่ขอบตาเป็นสีแดงระเรื่อช้อนมองขึ้นมาด้วยความสงสัย ขณะปลายลิ้นแลบเลียริมฝีปากแดงช้ำไปพลางข้าง ๆ กับอาวุธแข็งชูชันที่วาววามไปด้วยหยาดน้ำลายของอีกฝ่ายด้วยแล้ว สมองของมานพก็แทบระเบิดเป็นเสี่ยง





“อ๊ะ! เจ็บ” ธันวาร้องเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกมานพทึ้งเส้นผมตรงท้ายทอย





มือแกร่งกำรอบศีรษะแล้วดึงเข้าหาอย่างไม่ปรานี ท่ามกลางความงุนงงของธันวา





“ดูคล่องเสียจริงนะ บอกมา มึงเคยทำเรื่องแบบนี้กับใคร!? ”





มานพเค้นเสียงแหบต่ำถามออกมาด้วยความสงสัย เขาคาใจมาตั้งแต่ครั้งก่อนที่ธันวาดูจะรู้ไปเสียทุกอย่างเกี่ยวกับการมีสัมพันธ์ทางกายระหว่างผู้ชายด้วยกัน มานพขบกรามแน่น เขาตั้งใจที่จะไม่สงสัย แต่ก็ไม่อาจทำใจยอมรับหากคนคนนี้เคยเป็นของใครมาก่อน





ไม่รู้ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้เกิดใจแคบอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนแบบนี้ กับคนอื่นที่เคยเข้ามาในชีวิตหรือแม้แต่กับภรรยาเก่าเขายังไม่คิดถือสาถึงอดีต แต่กับธันวา…





แค่จินตนาการว่าคนคนนี้เคยทำสีหน้าแบบนี้กับผู้ชายคนอื่น เคยเผยส่วนที่เร่าร้อนนี้ต่อหน้าผู้ชายคนอื่น เพียงแค่คิดหัวใจเขาก็ราวถูกบีบรัด ไม่มีทาง เขาไม่อาจทนได้!!





"............." ธันวาตกใจในครั้งแรก ตระหนกไม่น้อยเมื่อถูกลงไม้ลงมือและถูกมองด้วยสายตาดุดันนั้น ทว่าเมื่อได้ยินคำถาม หัวใจดวงน้อยก็เต้นเร่าในอก





...เขาขอเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะ? ว่ามานพกำลังหึงเขา…





ธันวายิ้มบาง ยืดตัวเข้าหามานพยิ่งขึ้น ก่อนออกปากกระซิบถามตรงข้างหูของอีกฝ่ายด้วยหัวใจที่เต้นระทึก “ทำไม? ”





“กูไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร! ” แสร้งตอบเสียงเหี้ยมออกมาแบบนั้นทั้งที่ชีวิตจริงไม่ได้ติด แค่คนคนนี้ แค่ธันวาเท่านั้นที่รู้สึกว่าไม่ได้ ที่ไม่ต้องการให้ใครแตะต้องมาก่อนตน





แม้จะเป็นเพียงคำตอบที่ไม่ได้หวานหู แต่นั่นก็เพียงพอให้หยาดน้ำตาของธันวาเอ่ออาบขึ้นมาได้ กลัวมานพจะเห็นจึงรีบใช้สองแขนโอบรอบคออีกฝ่ายไว้ โอบกอดศีรษะฝ่ายนั้นแล้วเอ่ยกระซิบเสียงหวาน





“ถ้าไม่นับสาว ๆ ...พี่ก็คือผู้ชายคนแรกของผม”





“...!! ” จบคำธันวาก็ถูกคว้าใบหน้าเข้าไปบดจูบรุนแรงราวกับเป็นของรางวัลที่สามารถทำให้มานพพอใจในคำตอบได้





สองร่างกอดรัดตะโบมจูบซึ่งกันและกันเพื่อสานต่อบทรักให้ต่อเนื่อง มานพผละออกครู่หนึ่ง ยืดตัวขึ้นถอดเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถูกปลดกระดุมจนหมดแล้วออกให้พ้นตัว เผยเรือนร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยใต้ผิวเนื้อตึงมือนั้นช่างเย้ายวนกระแทกความรู้สึกของธันวาจนเลือดในร่างแทบปะทุ ผิวกายไม่ได้ขาวนักแต่ก็เนียนตา รอยสักที่พาดตั้งแต่ไหปลาร้าจนถึงต้นแขนและแผ่นหลังก็ช่างเย้ายวนใจ ธันวาลอบกลืนน้ำลายคืนนั้นอาจเต็มไปด้วยความฝืนใจ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ไม่รู้ว่าเขาควรนิยามเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นนี้ว่าอะไรดี จงใจ เผลอไผล อารมณ์พาไป แต่จะอะไรก็ได้แค่ตอนนี้รู้ว่ามานพมีความรู้สึกร่วมกันไปด้วยกับเขา ต้องการมีความสัมพันธ์กับเขา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรธันวาก็ดีใจทั้งนั้น





เขามันก็แค่แมลงเม่าที่หลงใหลในแสงไฟ ต่อให้รู้ว่าเพลิงนี้อาจแผดเผาจนชีวิตมอดมลายเขาก็ยังอยากได้ใคร่ไขว่คว้า ต่อให้พรุ่งนี้ต้องตื่นขึ้นมาร้องไห้เขาก็ไม่หวั่น แค่ตอนนี้ได้อยู่ในอ้อมกอดคนตรงหน้านี้ แค่ในช่วงขณะหนึ่งนี้ ธันวาก็ไม่ร้องขออะไรแล้ว





พอมานพถอดเสื้อออกไปให้พ้นตัวได้ก็ถูกธันวาจูบเล้าโลมตั้งแต่แก้ม สันกราม ซอกคอแกร่งลามไปจนถึงแผ่นอก ธันวาจูบซับไปตามผิวลื่นที่เต็มไปด้วยรอยสักตั้งแต่คอจนถึงแผ่นอก พลันสายตาไปสะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่ง





“!? .....”





หนึ่งในรอยสักที่น่าเกรงขามรูปยักษ์ลวดลายญี่ปุ่นเข้มขลังตั้งแต่อกซ้ายไปจนถึงต้นแขน ในรอยสักใหญ่โตนั้นมันแอบซุกซ่อนหนึ่งรอยสักที่เขาเองก็เคยรู้ที่มาของมันเป็นอย่างดีมาตั้งแต่ที่พี่ชายคนนี้ยังไม่รอยอื่นเต็มตัวเหมือนอย่างตอนนี้…





มันรอยสักลายดอกบัวญี่ปุ่นสีชมพูอ่อนช้อย กลางกลีบดอกมีชื่อหนึ่งสลักเอาไว้





‘บัว’

[อนาคี99]

‘บัว’





ความร้อนเร่าในอกของธันวาพลันเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งทิ่มแทงลึก กลางตัวเย็นเฉียบราวถูกตอกอัดเข้าไปในธารน้ำแข็ง





มานพชะงักไปบ้างเมื่อเห็นว่าธันวาหยุดการเคลื่อนไหว เพียงแต่เขาไม่รู้เหตุผล และยังไม่ทันที่จะได้เปิดปากถาม ร่างเล็กบนตักก็ผละจาก





“ไปเอาโลชั่นในห้องน้ำก่อนนะ” ธันวาโพล่งขึ้น ขณะแสร้งผินหน้าหลบสายตาสงสัย





“โลชั่น? ” มานพฉงนไปเล็กน้อย มือแกร่งกักตัวคนบนตักเอาไว้ไม่ให้หนีหาย รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เขากอดเอวสอบนั่นไว้ รั้งตัวให้อยู่เผชิญหน้า จู่ ๆ ก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้





เมื่อยังถูกรั้งไว้ ธันวาก็ได้แต่กลั้นหยาดน้ำตาที่กำลังจะถะถั่ง กลืนมันลงไปในอก แสร้งยิ้ม หันมาโอบกอดมานพไว้อีกครั้งแล้วกระซิบเสียงเบาตรงใบหูร้อนจัดของเจ้าของอ้อมแขน





“ให้ผมเตรียมตัวหน่อยสิ ของพี่ใหญ่ขนาดนี้มันเข้าไปไม่ได้หรอกนะ” แกล้งบอกในเรื่องที่ชวนให้ใจสั่นปลุกเร้าคนรอให้ต้องกลืนน้ำลายลงคอแห้งผาก และมันก็มีเหตุผลพอให้มานพยอมปล่อยเขาออกมาได้ในที่สุด

















“อึก…”





“...ฮึก อือ…”





เสียงครางจากลำคอแผ่วเบาเล็ดลอดเมื่อปลายนิ้วชุ่มโชกไปด้วยโลชั่นแทรกผ่านเข้ามาพยายามให้ช่องทางนั้นขยายตัวและอ่อนนุ่มที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ ธันวาจัดการตัวเองอยู่เพียงลำพังในห้องน้ำกว้างเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับคนข้างนอก รู้ดีว่านานไปอาจทำให้อารมณ์ขาดตอนแต่ถ้าไม่เตรียมการให้ดีทั้งเขาและมานพอาจบาดเจ็บได้





อีกอย่าง...ธันวาอยากขอเวลาอีกสักนิดเพื่อทำหัวใจให้ยอมรับถึงสิ่งที่จะต้องกลับออกไปเห็น หยาดน้ำตารินรื้นแม้ไม่ถึงกับหยดเป็นสายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่เจ็บ





ไม่คาดหวังแต่ก็ยังเจ็บ…





“อ๊ะ!? ” ธันวาร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกกอดจากทางด้านหลัง พลางถูกซุกไซร้ปลายจมูกไปทั่วทั้งหลังคอจนถึงหลังใบหู ‘ยังไม่เสร็จอีกหรือ? ’ คือคำถามที่ฝ่ายนั้นเพียรถาม น้ำเสียงแลดูออดอ้อนยิ่งขึ้น ความแข็งชูชันร้อนจัดที่บดเบียดไปมาตรงหลังสะโพกเป็นสัญญาณให้ธันวาได้ทราบว่ามานพถึงที่สุดแห่งการรอคอยแล้ว





ธันวากลั้นก้อนสะอื้นที่พุ่งสูงลงคอหันไปโอบกอดต้นคอของมานพไว้แล้วซุกใบหน้าเข้ากับไหล่กว้าง ‘อุ้มกลับไปหน่อยสิ’ คือคำอ้อนที่ไม่ได้พูดกับอีกฝ่ายมานานมากแล้วนับตั้งแต่ที่พวกเขามีหญิงสาวที่ชื่อ ‘บัว’ เข้ามากั้นกลางในชีวิต





น้ำตาแทบจะไหลออกมาให้ได้เมื่อร่างถูกช้อนอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ตัวเขาไม่ได้เบาแต่ความกำยำของคนตัวสูงใหญ่ดีกรีทหารพรานเก่าอย่างมานพนั้นน้ำหนักขนาดนี้ถือว่าสบายมาก เมื่อถูกอุ้มขึ้นแทบอกแกร่งธันวาก็ซุกใบหน้าลงกับบ่ากว้างเพื่อซุกซ่อนดวงตาแดงช้ำ และเมื่อถูกวางลงอย่างเบามือบนเตียงนิ่ม เขาก็รีบตะกายขึ้นไปนั่งบนตักของมานพทันที





“...ธัน? ” มานพขานชื่อคนบนตัก ก่อนที่ริมฝีปากจะถูกปิดด้วยริมฝีปากร้อนชื้นของอีกฝ่าย และเมื่อถูกปลายลิ้นเล็กรุกรานขยับซอกซอนไปทั่วโพรงปากก็สร้างความพึงใจให้เขาไม่น้อย





“...!!? ” โดยในขณะที่จูบกันธันวาก็ขยับกายเข้าหามานพในจุดที่พอเหมาะ ขยับสะโพกเข้าบดเบียดส่วนที่ทั้งแข็งและร้อนจัดของมานพทันทีหลังจากปล่อยให้สิ่งนั้นรอคอยมาอย่างยาวนาน แล้วกดสะโพกลงไปรับส่วนนั้นเข้ามาในร่างช้า ๆ แม้จะเตรียมตัวไว้จนช่องทางนุ่มพร้อม ถึงอย่างนั้นความใหญ่โตสมร่างของมานพก็ยังทำให้รู้สึกคับแน่นจนแทบหายใจไม่ออกอยู่ดี



“อึก! ” น้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากความเจ็บ หรือความกระดากอายกันแน่ไหลซึมผ่านหางตาของธันวาเล็กน้อย ได้มีความสัมพันธ์กับมานพอีกครั้งมันยิ่งกว่าความฝัน ต่อให้จะถูกก่นด่าว่าหน้าไม่อายเขาก็พร้อมจะยืดอกรับ หรือต่อให้บนอกข้างซ้ายของอีกฝ่ายนั้นจะมีชื่อของใครอยู่ก็ตาม ผิดหรือที่เขาอยากเป็นหนึ่งเดียวกับคนที่ตนรัก อยากหลงมัวเมากับความหอมหวานของรสสัมผัสทางร่างกายที่เชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้ง



แม้ว่าอีกฝ่ายนั้นจะไร้ความรู้สึกใด ๆ กับเขาเลยก็ตาม



“อึก…อื้อ…” ธันวาครางหวานเมื่อในที่สุดก็สามารถรับมานพเข้ามาจนสุด เมื่อความทรมานในจังหวะแรกของการถูกชำแรกผ่านพ้น ความสุขสมที่แทบจะทำให้สติหลุดลอยก็ตามมา เขากดสะโพกลงไปขยับให้ส่วนที่ร้อนร่านนั้นบดเบียดเข้ากับจุดที่ไวสัมผัสที่สุดภายใน



“เจ็บหรือเปล่า? ” มานพกระซิบถาม พลางใช้ปลายนิ้วช่วยปาดเช็ดหยดน้ำตาที่กลิ้งหลุน ๆ ผ่านข้างแก้มของธันวาลงมา



คนตัวเล็กส่ายหน้ายิกพลางรีบก้มหลบไม่ยอมให้มานพได้เห็นขอบตาแดงเรื่อของตนจนต้องรู้สึกแย่ สองมือสั่นน้อย ๆ ค่อย ๆ ยกขึ้นคล้องไว้กับต้นคอหนา ก้มหน้าซุกกับบ่ากว้างแล้วขยับโยกตัวไปมาอย่างเงอะงะ มานพจึงขยับสะโพกตนเพื่อให้ความช่วยเหลือ



“อ๊ะ! ” พอถูกกระแทกสวนจากเบื้องล่างอย่างไม่ทันตั้งตัว ธันวาก็เผลอร้อง มานพฉวยจังหวะนั้นจับใบหน้าของอีกฝ่ายเข้ามามอบจูบดูดดื่มตั้งใจจะทำให้ธันวารู้สึกผ่อนคลายขึ้น



ระหว่างมอบจูบลึกล้ำมือของบอดี้การ์ดร่างใหญ่ก็ไม่อาจปล่อยทิ้งให้อยู่นิ่ง ในเมื่อธันวาไม่ยอมให้ถอดเสื้อ มานพจึงสอดมือเข้าใต้เสื้อยืด สัมผัสผิวเรียบลื่น บีบเคล้นจากสะโพกหยุ่นลากเรื่อยผ่านเอวสอบจนมาถึงหน้าอกที่มีแต่กล้ามเนื้อของธันวา ฝ่ายนั้นสะดุ้งคล้ายจะขืนตัวหนี มานพก็ฝืนบังคับกลาย ๆ รีบใช้ปลายนิ้วหนีบยอดอกเล็กของธันวาไว้จนเจ้าตัวถึงกับต้องนิ่วหน้าครางแผ่ว



“อื้อ…” ร่างเล็กกว่าบิดเร่าอยู่บนตักแกร่งเมื่อถูกโลมเล้ายอดอกหนักหน่วง เขินอายที่ถูกกระทำแต่ร่างกายกลับยินดีจนแผ่นอกแอ่นหยัดเข้าหาผู้กระทำอย่างไม่เจตนา สภาพนั้นทำให้มานพทนต่อความยั่วเย้าไม่ไหว ก้มลงใช้ปลายลิ้นแลบเสียส่วนเต่งนูนจากภายนอกเสื้อยืด



“อ๊ะ! พี่นพ? อื้อ...” ธันวาสะท้าน ตกใจที่ถูกเล็มเลียตรงยอดอก มันชวนให้วาบหวิวแปลก ๆ เมื่อถูกกระทำทั้งที่ยังมีเสื้อยืดกั้นอยู่ เพราะเนื้อผ้าไม่ได้หน้านัก เพียงครู่เดียวตรงส่วนที่ถูกดูดดุนนั้นก็เปียกชื้นซึมเนื้อผ้าเข้าไปจนถึงด้านใน



ยอดอกถูกโลมเล้าด้วยปลายลิ้น เบื้องล่างก็ยังถูกสอดคาไว้ด้วยลิ่มเนื้อ ยังความรู้สึกซ่านเสียววาบไปทั้งท้องน้อยและกระดูกสันหลัง แก่นกายของมานพที่ฝังลึกอยู่ในร่างแข็งชันจนรู้สึกได้ถึงจังหวะชีพจรของฝ่ายนั้นอย่างชัดเจน แม้จะใช้โลชั่นชโลมจนชุ่มโชกก็ยังเหมือนไม่เพียงพอต่อความใหญ่โตที่สอดแทรกจนฝืนคับฝืดเคืองอยู่ดี ความคับแน่นยังส่งผลให้ที่รองรับเจ็บร้าวอยู่บ้างจนธันวาไม่อาจขยับตัวได้ตามใจนึกนัก จึงทำได้แค่นั่งอยู่บนตักแกร่งนี้นิ่ง ๆ โอบกอดศีรษะของมานพไว้แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายได้เล็มเลียตุ่มไตบนแผ่นอกบางผ่านเสื้อยืดอยู่อย่างนั้น



“อ๊ะ! ” แต่เพียงครู่ทั้งร่างก็ต้องสะท้านเยือกเมื่อบั้นท้ายใต้เสื้อยืดถูกบีบเคล้น ทั้งที่ริมฝีปากร้อนระอุนั้นก็ยังบดขยี้อยู่ที่ยอดอกอ่อนไหว ธันวาแทบขาดใจเมื่อจู่ ๆ การรุกรานก็นักหน่วงขึ้น มานพเริ่มขยับสาวสะโพกจากเบื้องล่าง ช่องทางคับแคบหดเกร็งเมื่อร่างกายถูกโจมตีทุกทาง



มานพขมวดคิ้วมุ่น ส่งเสียงครางในลำคอด้วยความพึงใจที่ถูกบีบรัดจากด้านในของธันวา ช่องทางรักอุ่นจัดเปียกลื่นบีบรัดทุกการเคลื่อนไหวของเขาไว้ราวกับจะดูดดึงให้ยิ่งดำดิ่งสู่ภายในร่างนั้น เตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะโยกตัวของคนทั้งคู่ที่สอดประสานอย่างเป็นจังหวะ เอวและบั้นท้ายของธันวาถูกมานพตะปบเอาไว้แล้วชักนำให้เคลื่อนไหวไปอย่างที่ใจปรารถนา



“อื้อ! ” ธันวาร้องเมื่อจู่ ๆ มานพก็เอนตัวไปด้านหลังโดยมีตัวเขาแนบลงไปทับในท่าที่อ้าขาคร่อมช่วงสะโพกของอีกฝ่ายไว้ ยังไม่ทันตั้งตัวว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร ก็ต้องกลั้นหายใจเมื่อถูกมานพกระทั้นสะโพกสวนขึ้นจากเบื้องล่างในจังหวะที่เร็วและรุนแรงขึ้นกว่าเดิม โดยเฉพาะในท่วงท่านี้ที่อีกฝ่ายขยับกายได้สะดวกขึ้น



“!!!?? ” มานพสะท้านเมื่อถูกบีบรัดอย่างแรง พร้อมกับรับรู้ได้ถึงร่างของธันวาที่กระตุกไหวเป็นจังหวะ อีกฝ่ายปลดปล่อยระหว่างที่ถูกเขากระทั้นใส่จากด้านล่าง การปลดปล่อยของธันวามันราวกับเป็นการเติมเต็มช่องว่างในอกของมานพ แต่เป็นเหมือนกับการเติมเต็มด้วยเข็มที่ถูกเผาไฟจนร้อน





อิ่มเอม...แต่เจ็บปวด



มานพผ่อนการเคลื่อนไหวลงเมื่อคนบนร่างถึงจุดสุดยอด เพื่อให้โอกาสธันวาได้หายใจหายคอบ้าง สองมือโอบกอดปลอบประโลมร่างที่สั่นเทิ้มเอาไว้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหยุดเพียงเท่านี้เพราะเขาเองก็หมิ่นเหม่ที่จะปลดปล่อยแล้วเช่นกัน



“อา...อ๊ะ! พี่นพ? อ๊า!! ” ระหว่างที่สมองยังพร่าพรายกับการถึงจุดสุดยอดที่รุนแรงเกินต้านทำให้ธันวายังไม่อาจตั้งรับการขยับโยกครั้งต่อไปของมานพไหว เขาร้องประท้วงแต่ดูเหมือนจะไม่ทันกับที่ร่างกายใหญ่โตของมานพจับพลิกกดเขาลงไปนอนหงายใต้ร่างนั้นแทน ก่อนที่จะขยับโยกจนสะเทือนไปทั้งตัว



“อย...อย่าเพิ่ง! อื้อ!! ” เพราะเพิ่งปลดปล่อยร่างกายจึงยิ่งอ่อนไหว เมื่อช่องทางเล็กยังคงถูกสอดคว้านถูกรั้งให้อ้ากว้างจนถึงขีดจำกัดด้วยท่อนลำที่ราวกับท่อนเหล็กร้อนขยับสอดใส่อย่างต่อเนื่องธันวาก็แทบร้องไม่เป็นภาษา จากที่คิดว่าจะข่มกลั้นไม่ออกเสียงมาเพราะกลัวจะทำให้มานพหมดอารมณ์ก็ไม่อาจต้านทานไว้ได้อีกต่อไป



โดยไม่รู้ตัวเสียงแหบพร่าครางต่ำที่ธันวาคิดมาตลอดว่าจะทำให้มานพเกิดความขยะแขยงนั้น แท้จริงแล้วมันกลับสร้างความหฤหรรษ์ให้อีกฝ่ายได้มากกว่า ท่อนแขนใหญ่กำยำจับต้นขาของธันวาให้อ้ากว้างและสอดสวนสะโพกเข้าหาช่องทางกึ่งกลางร่างนั้นอย่างรวดเร็ว ความเป็นชายที่ทั้งร้อนและแข็งจนแทบระเบิดดำดิ่งเข้าไปยังส่วนลึกตามสัญชาตญาณว่าต้องการปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์เข้าสู่จุดที่ลึกที่สุดในร่างกายของอีกฝ่าย



“!!!! ” มานพครางต่ำในลำคอครั้งหนึ่งขณะกดร่างแล้วปลดปล่อยเข้าสู่ร่างกายของธันวา หยาดหยดร้อนผ่าวทะลักพรวดออกในจังหวะที่ได้สอดแทรกเข้าไปจนลึกล้ำที่สุด สะโพกแกร่งกระตุกถี่สองสามครั้งเพื่อหลั่งรดเมล็ดพันธุ์สู่ร่างของธันวา





“.........อื้ออออ.!!!!!! ” ผู้ถูกกระทำเผลอครางออกมา ทั้งร่างสะท้านเยือกเมื่อของเหลวร้อนระอุถูกปลดปล่อยเข้าไปในร่าง กระตุ้นให้เขากระตุกร่างแอ่นหยัดด้วยความกระสันซ่านก่อนปล่อยกายให้โยกไหวไปตามแรงกระทั้นเบา ๆ ที่มานพยังคงขยับเพื่อรีดเร้นหยาดพันธุ์เข้าสู่ร่างจนครบทุกหยด





ปล่อยตัวปล่อยใจตัวเองให้ล่องลอยดื่มด่ำไปกับความรสหฤหรรษ์ที่แสนเจ็บปวด...





สองร่างหอบสะท้านไปกับความสุขสมที่เพิ่งผ่านพ้น มานพใช้ศอกค้ำร่างตนไว้เหนือร่างของธันวาในขณะก้มใบหน้าลงซุกอยู่กับซอกคอของอีกฝ่ายทั้งที่ยังไม่ได้ถอดถอนลิ่มเนื้อออกจากส่วนลึกแม้จะอ่อนตัวลงบ้างแล้ว



ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการเป็นผู้ตั้งรับ ลมหายใจของธันวาจึงยังขาดห้วง มานพผงกศีรษะขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อลอบมองไปยังใบหน้าของธันวาที่ยังหลับตาพริ้มอยู่ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงหอบหายใจได้อย่างชัดเจน สายตาคมกริบจับจ้องพวงแก้มแดงระเรื่อของธันวาแล้วพาลคิดไปว่าช่างน่าหลงใหล ริมฝีปากสีแดงระเรื่อที่ยังเผยอน้อย ๆ ขณะหอบหายใจชวนให้อยากมองอย่างไม่อาจละสายตา อยากขบเม้มดูดดึง อยากสัมผัสอีกครั้งอย่างทนไม่ไหว



“....?? ”



....จุ๊บ



ธันวาปรือตาขึ้นมองทันทีที่ริมฝีปากถูกสัมผัส สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือแววตาที่กำลังปรารถนาในรสรักอีกครั้ง เมื่อสองสายตาสอดประสาน ความต้องการในส่วนลึกก็สามารถสื่อสารถึงกันได้โดยไม่ต้องออกปาก ธันวายกแขนสองข้างขึ้นโอบรอบคอหนา ซุกตัวเข้าหาอีกฝ่ายแล้วส่งเสียงกระซิบ



“...ทำอีกสิ”



ก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปตามที่ควรจะเป็น ธันวาเพียงปรารถนาให้ห้วงเวลานี้ยาวนานเท่าที่จะนานได้

*

*

*

*

*





ดึกสงัดหลังการโรมรันนับครั้งไม่ถ้วนสิ้นสุดลง ธันวาที่ถูกมานพสูบพลังจนสิ้นไร้เรี่ยวแรงผล็อยหลับไปเมื่อถูกทำให้ปลดปล่อยในครั้งสุดท้าย แล้วปล่อยร่างไร้สติไว้ในอ้อมกอดแกร่งของมานพโดยไม่รู้ตัว





เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเมื่อยขบแล้วลืมตาเห็นว่ากำลังอยู่ในวงแขนของใคร ธันวาก็ชะงักตกใจไปครู่หนึ่ง เมื่อลอบชำเลืองไปยังใบหน้าที่หลับสนิทของเจ้าของอ้อมกอดก็อดไม่ได้ที่จะขยับกายเข้าหาแล้วมอบจูบเบา ๆ ตรงริมฝีปากนิ่มของอีกฝ่าย





‘พี่นพ...ผมรักพี่’





‘ธันรักพี่นพ...’





หัวใจเรียกร้องตะโกนบอกคำว่ารักกับอีกฝ่ายนับครั้งไม่ถ้วน ทั้งที่รู้ว่าคำว่ารักที่ไม่มีเสียงมันไม่อาจส่งผ่านไปถึงใจของอีกฝ่ายได้ รู้แก่ใจดีแต่ก็ไม่กล้าพอจะปริปาก หากถูกปฏิเสธขึ้นมามั่นใจว่าหัวใจดวงนี้คงไม่อาจรับไหว เพราะคิดแบบนั้นจึงได้แต่นอนถอนหายใจแล้วขยับซุกตัวเข้าหาอ้อมอกอุ่น โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยนักหากรีบตักตวงได้ ยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งดี





ทว่าพอขยับสายตาก็พลันไปสะดุดเข้ากับที่เดิม...รูปดอกบัวตรงอกด้านซ้าย เขาชะงักไปครู่ก่อนเหม่อมองที่รอยสักรูปดอกบัวนั้นด้วยความเจ็บปวด ภาพในวันเก่าก่อนค่อย ๆ หวนชัดเข้ามาในความทรงจำ





‘เฮ้ยไอ้ธันดูอะไรนี่สิ’





‘โห สักมาเหรอพี่ รูปดอกบัวโคตรสวย...เฮ้ย! นี่อย่าบอกนะว่าเป็นชื่อพี่บัว? ’





‘ใช่’





‘โหพี่ ทำตัววัยรุ่นไปไหนเนี่ย? สักชื่อหญิงที่อกข้างซ้าย ถ้าเลิกกันทำไงอ่ะ? ’





‘ปากหมาแล้วมึง ฮะฮะ’





‘ก็มันจริง เห็นคนอื่นเขาสักกันแบบนี้แล้วพอเลิกก็ต้องหารูปอื่นมากลบบ้าง ไปลบบ้าง’





‘แช่งกูจังนะมึง’





‘ก็แค่เป็นห่วง พี่เพิ่งคบกับพี่บัวได้ไม่เท่าไหร่ก็ไปสักชื่อเขาบนตัวเสียแล้ว พี่ก็รู้อดีตของพี่บัวเขา ผมเลยอดห่วงไม่ได้ ที่พูดเนี่ยเพราะรักพี่หรอกนะ เป็นคนอื่นผมไม่ทักให้โดนต่อยปากเล่นหรอก’





‘เออ กูรู้มึงห่วงกู เพราะถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่มึงพูดกูคงต่อยปากแตกไปแล้วจริงๆ ’





‘นั่นไง หูยเดชะบุญของไอ้ธัน’ พูดพลางใช้สองมือปิดปากตัวเองไว้ ป้องกันเผื่อมีหมัดจากไหนลอยมา





แต่ที่ลอยมาจริง ๆ แล้วไม่ใช่หมัด เป็นเพียงอุ้งมืออุ่นที่ลูบหัวด้วยความเอ็นดู





‘ฟังนะไอ้ลูกหมา กูรักบัวเขาจริง ๆ ต่อให้เขาจะเคยเป็นอะไรมาก่อน แล้วต่อให้สุดท้ายแล้วเลิกกันกูก็จะไม่ลบรอยสักนี้หรอก’





‘ทำไมอ่ะ? หรือจะสักทับ? ’





‘มึงนี่นะ เฮ้อ กูไม่ทำอะไรกับรอยสักอันนี้ทั้งนั้นแหละ กูจะเก็บเอาไว้จำว่าครั้งหนึ่งกูเคยรักเขามากแค่ไหน’





‘อ้าว? แล้วถ้าพี่มีเมียใหม่ทำไง? ’





‘.........มึงนี่วอนโดนต่อยปากจริง ๆ แล้วนะ’





‘ก็อยากรู้’ ปิดปากหลบหมัดอีกรอบ





‘เออ! ให้มันมีวันนั้นก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน! ’





“พี่นพ...อกข้างซ้ายของพี่ยังคงสลักด้วยชื่อของเขา ที่อกข้างซ้ายของผม...มันก็ยังสลักไว้ด้วยชื่อของพี่”





ธันวาเปรยขึ้นมาอย่างลืมตัว ภาพจำนั้นยังคงชัดเจน...เรื่องในวันวานก็ยังคงชัดเจน ทั้งรักทั้งเกลียดไม่เคยจางหายไปจากใจ น้ำตาของธันวาเอ่อล้นจากดวงตาอีกครั้ง เมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้นก็ได้แต่นึกขำตัวเอง เป็นเด็กขี้แยยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้นไม่เปลี่ยนเลยนะเรา ทั้งที่เป็นเด็กวัดควรเข้มแข็ง เป็นลูกกำพร้าไม่ควรอ่อนแอ แต่ตอนยังเล็กแค่โดนรังแกก็ร้องไห้จ้า โตขึ้นมาต่อให้มีนิสัยเกเรแต่พอโดนหลวงตาว่าเอาก็มีน้ำตา ขนาดตอนมาเป็นมือปืน เป็นลูกน้องมาเฟียทั้งที มีอะไรสะเทือนใจหน่อยก็ยังร้องไห้ออกมาง่าย ๆ







ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่วันนี้เขามีน้ำตา ธันวาไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น จึงไม่อาจกลั้นมันเอาไว้ได้ เมื่อเห็นว่ามานพหลับไปแล้วเขาจึงไม่อาจกลั้นมันไว้ สุดท้ายจึงได้นอนสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของมานพ ร้องไห้เพราะดีใจที่ได้อยู่ในอ้อมแขนนี้อย่างที่ไม่เคยคิดเคยฝัน ร้องไห้เพราะเสียใจที่ไม่อาจไปไกลมากกว่าที่ฝัน ไม่ว่าวันนี้มันจะดียิ่งกว่าที่เคยจินตนาการไว้แค่ไหน สุดท้ายพรุ่งนี้ก็ยังต้องตื่นมาอยู่ดี





ธันวาหลับตาลงพร้อมหยาดน้ำตาไหลหลั่งผ่านร่องจมูก กลั่นใจไม่ให้สะอื้นแต่ก็ยังไม่วายสั่นสะท้านเพราะความร้าวรานที่อัดแน่นอยู่ในอก





สะอึกสะอื้นอยู่แบบนั้นโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้าของอ้อมกอดเองก็กำลังเฝ้ามองเขาอยู่…





“!!? ” ธันวาสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ อ้อมแขนที่โอบกอดเขาอยู่ก็รัดแน่นขึ้น ใจหายวาบเพราะคิดว่ามานพตื่นอยู่ แต่พอได้ยินเสียงครางเบา ๆ คล้ายคนละเมอที่เหนือศีรษะ แล้วพอลอบมองก็เห็นว่าฝ่ายนั้นยังคงหลับสนิทอยู่ จึงได้แต่ถอนหายใจแล้วพยายามหยุดร้องไห้เพื่อจะได้ไม่ไปกวนมานพจนตื่น





‘อยากให้คืนนี้ยาวนานนับชั่วนิรันดร์…’





ธันวาหลับไปหลังจากนั้นไม่นาน มีเพียงมานพที่นอนลืมตามองคนหลับสนิทในอ้อมแขน





“พี่นพ...อกข้างซ้ายของพี่ยังคงสลักด้วยชื่อของเขา ที่อกข้างซ้ายของผม...มันก็ยังสลักไว้ด้วยชื่อของพี่”





มานพได้ยินชัดเจนแม้ธันวาจะเพ้อออกมาเพียงเสียงกระซิบ ชายหนุ่มรอจนกระทั่งคนในอ้อมแขนร้องไห้จนหลับสนิทไป แล้วลอบเปิดเสื้อที่ธันวาหวงนักหวงหนาขึ้นดูสิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านในเพื่อเป็นการพิสูจน์ถ้อยคำที่ตนได้ยิน





เพราะอยู่ในวงการนักเลง รอยสักบนตัวของธันวาก็มีไม่น้อยไม่ต่างจากเขา เพียงแต่ที่สะดุดตาก็คือรอยสักตรงอกข้างซ้ายของฝ่ายนั้น มานพกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอด้วยความรู้สึกที่หลากหลายคล้ายกับว่าลำคอของเขาตอนนี้กำลังแห้งเป็นผง





รอยสักไม่ใหญ่มากรูปดอกกุหลาบสีแดงสดที่ก้านมันเกี่ยวพันกับตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวเขียน อ่านได้อย่างชัดเจนว่า ‘MANOP’ แล้วด้านล่างนั้นก็เขียนภาษาอังกฤษกำกับไว้ว่า ‘Love Forever’





น้ำตาของมานพเอ่อรื้นขึ้น เขาหลับตาลงเพื่อเก็บงำมันเอาไว้ หัวใจตะโกนร้องถามคนที่หลับอยู่ตรงหน้า ‘ตั้งแต่เมื่อไหร่กันธัน? มึงคิดกับกูเกินพี่น้องตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วมึงทำแบบนั้นกับกูทำไม? เป็นชู้กับบัวทำไม? ...มึง...เจ็บมากไหม? ’





แต่ก็ไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา หัวใจมานพยังสับสนหนัก แม้จะรู้สึกได้ตั้งแต่ก่อนหน้าว่าธันวารู้สึกกับเขาเกินเลยแต่ก็ไม่นึกว่าจะมากมายถึงขนาดนี้ เขาทำอะไรไม่ถูกเพราะยังไม่รู้ว่าจะรับมือกับอนาคตอย่างไร จะตอบรับธันวาในรูปแบบไหน…





มือใหญ่ดึงเสื้อยืดของผู้ที่ยังอยู่ในห้วงนิทราปิดลงแล้วลงไปนอนโอบกอดร่างนั้นไว้อย่างเก่า น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงจากหางตา ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะบรรจงจูบเบา ๆ ที่ข้างขมับขาว

****************************************************



สวัสดีค๊าาา

PART นี้ช่างจบยากจบเย็นเหลือเกิน เหลืออีก 2 คู่นะคะ

มาลุ้นกันว่ารอยสักและความทรงจำของอีก 2 คู่จะอยู่ที่ตรงไหนกันนะคะ อิอิ

ขอโทษที่มาช้านะคะ (ขอโทษที่มาช้าตลอดศกเลยค่ะ ฮรือออ)



ขอบคุณที่ยังรอนะคะ

รักเสมอ

อนาคี99

[อนาคี99]

รอตอนต่อไปอยู่นะค้าาา เห็นเปลี่ยนหัวเรื่องแล้วแต่ยังไม่ได้เพิ่มตอน รอติดตามอยู่นะคะ

ขอโทษด้วยนะคะ เปลี่ยนหัวข้อแล้วน่าจะเกิดข้อผิดพลาดเลยกลายเป็นเนื้อหาไม่ได้อัพไปด้วย กรี๊ดดด เลยค่ะ (ปาดเหงื่อ)
 

:mew1:อ่านรอมาสามรอบแล้วยิ่งอ่านยิ่งหลงรักตัวละครทุกคนสู้ๆนะเป็นกำลังใจให้ค่ะ(เราอย่าให้จบแบบแฮปปี้ทุกคนสมหวังในรัก55555)

จบ Happy ในแบบของแต่ละคนแน่นอนค่ะ อิอิ

 

เรื่องนี้สนุกกว่าภาคแรกอีกครับ
ชอบๆๆ


                       

ขอบคุณที่ชื่นชอบนะค๊า กราบสามครั้งแบบตัวบรรจงเต็มบรรทัด
 

จื้อหลิน หายยัง พักนานแล้ว ป่านนี้หายดีแล้วเนอะ 5555 ไม่ได้มากดดันนะคะ แค่มาบอกว่าคิดถึงจื้อหลินค่ะ  555555 

จื้อหลินเดี๋ยวมาตอนหน้านะคะ ตอนนี้ขอน้องธันได้เสียตัวก่อนเนอะ อิอิ
 

[nuum]

ชอบ&ชอบ ครับ
รอตอนบดินทร์ต่อนะครับ


         

[nightsza]

หวานปนขม อยากจะร้องไห้ตามธันวา

[Kran123]

 

[blove]

โว้ววทำเอาน้ำตาของลูกผู้ชายอย่างมานพไหลได้นี่มันเกินความคาดหมายไปมากเลยเว้ยธัน 5555 คนซึน ไม่รู้ตัวในความรู้ตัวเอง คนแบบนี้มันต้องโดนปั่นหัวสักอาทิตย์รับรองความสับสนที่มีว่าคิดยังไงกับเขาชัดเจนแน่นอน ธันวิ่งตามมาตลอด จังหวะให้เขาวิ่งตามบ้างมันมาแล้ว ช่วงนี้นพกำลังอ่อนลงมาก ตายใจขึ้น หึหึ นี่ธัน ลองบอกว่าผมจะเลิกรักพี่แล้ว ไม่ติดค้างอะไรกันอีกแล้วสิ จากนั้นก็ทำทีแวะไปร้านสักอ้างจะลบรอยสักดิ โอ้โห้ คงได้เห็นคนเต้นเร่าๆห้ามลบออกแทบไม่ทันอ่ะ 555 ขนาดแค่คิดว่าจะเป็นของใครมาก่อนยังออกอาการขนาดนั้น ไปหาน้วยกับคนอื่นดูสิ รับรองรู้เลยว่าคิดยังไงด้วย และไอ้ที่คาใจสงสัยว่าทำไมถึงเล่นชู้ด้วย เชื่อเถอะ ปั่นหัวสักอาทิตย์สองอาทิตย์ ก็แทบจะไม่อยากรู้อีกต่อไปแล้ว ไม่สำคัญแล้ว ไม่ว่ายังไงก็จะสนธันแค่ในปัจจุบัน ดีไม่ดีรอยสักคำว่าบัวจะไม่อยู่แล้วก็ได้ คึคึ // กรี๊ดมากตอนที่มานพบอกว่าไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้กับใครที่ว่าหวงแม้กระทั่งอดีตเขาว่าจะเคยเป็นของใครมาก่อน โอ๊ยยยแบบรักเขาไปแล้วไงพวกไม่รู้ตัว คนอื่นก็แค่ความใคร่ ภรรยาก็คือความชอบ ความสบายใจ รักแต่ไม่ลึกซึ้ง แต่กับธันเนี้ย เนี้ยมันคือความรัก รัก แบบรักอ่ะ อธิบายไม่ถูกเว้ย 555 แต่อย่างที่มานพบอกเลยว่ามันต่างกับคนอื่น  แค่ว่าสับสนเลยไม่ยอมรับออกมา ต้องมีตัวเร่งกับคนแบบนี้ คนซึนไง 55555 รักเขาไปแล้วแต่ไม่แสดงออก เขาเลยไม่รู้ไง ก็จะคิดกันไปคนละทางอย่างที่เห็นนี้ละ รอ รอใครจะมาเป็นผู้โชคร้ายให้ธันน้วยให้คนซึนหึงเล่นๆ 5555 สนุกกมากว้อย ncนี้แบบ  แข้งขาอ่อนเลย (คนหื่น) 55555 ขอบคุณนะคะที่มาอัพต่อ ดีใจมาก เห็นหลายวันแล้วแต่กลัวอ่านแล้วจบเร็วเลยเพิ่งมาอ่าน 5555 ตอนหน้าจื้อหลินจะมาแล้วววว  รอตอนต่อไปเลยค่ะ บอกเลยว่าชอบ ชอบมากๆ เป็นกำลังใจในการแต่งทุกๆตอนนะคะ ไฟท์ติ้งงงงงงง ฮึบ

[wildride]

 
 
ทำไมน้ำตาไหลทั้งที่เป็นซีนวาบหวิว

ผู้เขียนบรรยายได้ปวดตับไตหัวใจมากเลย

[อนาคี99]

รอยสักและความทรงจำ

PART 4 ดนัยXบดินทร์

**นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งหมด ดังนั้นไม่สามารถใช้อ้างอิงในหลักความจริงใดๆ ได้นะจ๊ะ**

*******************************************************









“คุณกล้าพูดได้เต็มปากไหมว่าคุณเข้าใจและรู้ทุกอย่างที่หมอนั่นคิด? ”



“ผมไม่รู้…”



“ไม่รู้? แต่ก็เลือกที่จะไว้ใจหมอนั่น”



“ใช่…ผมไม่ได้เข้าใจหรือรู้จักจื้อหลินเลย เท่าๆ กับที่ไม่รู้จักคุณ…”



“…………”



“ผมไม่ได้รู้จักพวกคุณเลย จะรู้จักก็แค่ในส่วนที่พวกคุณต้องการให้รู้จัก เห็นแค่ในส่วนที่พวกคุณต้องการให้เห็น ผมแค่อยากจะเชื่อและไว้ใจใครสักคน…คนที่สามารถเข้าใจได้ว่าผมกำลังประสบพบเจอกับอะไรอยู่ คนที่…น่าจะอยู่ในสถานะเดียวกันก็เท่านั้นเอง…”



“…ดิน”



“ขนาดกับคุณเองผมก็ยังยอมยกทั้งชีวิตนี้ให้…ทั้งที่ไม่ได้รู้จักตัวตนของคุณมากไปกว่าจื้อหลินเลยแม้สักนิด...ผมผิดเหรอ? ที่อยากจะเชื่อในตัวพวกคุณ”



“…………”



“คุณบอกให้ผมระวังตัว ห้ามเชื่อใจจื้อหลิน แล้วผมเชื่อใจคุณได้ใช่ไหม? แม้จื้อหลินจะทำร้ายผมแต่คุณจะไม่ทำเหมือนกันใช่ไหม? ดนัย? ”



“ในโลกนี้ผมไม่เหลือใครแล้วนอกจากคุณ…คนที่ผมรู้จักแค่เพียงผิวเผิน ต่อให้คุณเคยร้ายกับผมแค่ไหนผมก็ยังเลือกที่จะเชื่อคุณ ในฉากสุดท้ายหากคุณจะทำร้ายกันเหมือนที่คนอื่นๆ หมายจะทำ ผมก็หวังแค่ว่าคุณจะปรานีผมบ้าง โปรดช่วยให้ผมตายอย่างไม่ทรมาน อย่าให้ต้องเจ็บให้ต้องรู้สึกอะไร ผมขอเพียงเท่านี้คงได้ใช่ไหม? ”



ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของดนัยในตอนนั้น เขาทำเพียงคว้าร่างที่กำลังสะอื้นจนตัวโยนของบดินทร์เข้ามากอดแน่น รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นตรงบ่าที่บดินทร์ซบหน้าไว้อยู่



มังกรหนุ่มขบเม้มริมฝีปากแน่น คิ้วสวยขมวดมุ่น หัวใจของดนัยปวดร้าวราวกับเป็นแผลฉกรรจ์ บดินทร์พูดถูกทุกอย่างซึ่งเขาไม่อาจโต้เถียง สิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาพอจะให้คำมั่นกับอีกฝ่าย



“ผมจะไม่มีวันยอมให้คุณเป็นอันตราย ไม่มีวันเด็ดขาด”



ได้ยินคำมั่นนั้นบดินทร์ก็หลับตาลงพร้อมหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูต่อเนื่อง สัญญาว่าจะไม่ยอมปล่อยให้เป็นอันตราย แต่ไม่ได้ให้สัจจะว่าจะไม่หลอกใช้ บดินทร์สะอื้น รู้อยู่แก่ใจว่าในจุดที่ยืนอยู่นี้มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับความจริงใจ และที่เขาร้องไห้อยู่ตอนนี้นอกจากความน้อยเนื้อต่ำใจในความไม่เอาไหนของตัวเองแล้วมันรวมถึงความอัดอั้น ความรู้สึกสับสนปนเปคล้ายฟ้าถล่มลงมาปะทะกับพื้นดิน เหมือนเส้นความอดทนที่พยายามมาทั้งหมดมันขาดผึง



เรื่องที่จื้อหลินทำไม่ได้ร้ายแรง ใช่ว่าเขาจะรับไม่ได้แต่มันคล้ายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เขาไม่อาจอดทนต่อสิ่งที่เผชิญอยู่ เหมือนคว้าจับอะไรไว้บางอย่างแล้วมันอันตรธานไปต่อหน้า การเกลือกกลิ้งอยู่บนเส้นทางที่ไม่รู้จัก การอยู่ข้างกายคนที่ไม่อาจวางใจ ยินยอมให้ชีวิตกับเขาคนนั้นทั้งที่ไม่ได้แน่ใจเลยว่าเขาจะสามารถรักษามันไว้ได้



5 เดือนแสนสั้นนับจากวันที่จากบ้านมา



5 เดือนแสนสั้นนับจากวันที่ยอมละทิ้งชีวิตเก่าที่เขาเป็นคนลงมือทำลายจนพินาศย่อยยับลงด้วยมือของตัวเอง



5 เดือน ที่ดนัยเปลี่ยนเศษเดนข้างถนนให้เป็นหงส์เหนือใคร แต่นั่นเป็นเพียงแค่ภาพลักษณ์ภายนอกเท่านั้น เพราะแท้จริงแล้วในเนื้อแท้ของบดินทร์มันยังไม่เคยเปลี่ยน แสร้งว่าปากเก่ง แสร้งว่าเย็นชา แต่แท้จริงก็ยังเป็นแค่ไอ้ดินที่กลัวเจ็บกลัวตายอยู่วันยังค่ำ



น้ำตาที่หลั่งริน ลึกๆ แล้วมันอาจไม่ใช่เพราะโกรธหรือน้อยใจอะไรจื้อหลินหรอก มันเป็นเพียงความอัดอั้นที่สั่งสมมานานจนสุดกลั้นแล้วก็เป็นได้



หงส์หนุ่มผละออกจากอ้อมกอดอุ่นของมังกร ปาดน้ำตาลวกๆ แล้วเงยขึ้นสบตาอีกฝ่ายด้วยดวงตาแดงช้ำ



“จ้าวซิน...จะทำอะไรจื้อหลินหรือเปล่า? ” เอ่ยถามเสียงเครือ



ดนัยขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน “ทำไม? คุณยังห่วงอีกเหรอ? ”



“...ก็เขาเป็นเพื่อนผม” บดินทร์ตอบจริงจังแม้ปลายเสียงจะยังสั่นอยู่บ้าง “อีกอย่าง...ผมโกรธเขาไม่ลงหรอก ตอนที่ผมทำกับสดายุมันยังแรงยิ่งกว่านี้อีก”



“ดิน” คิ้วของดนัยผูกเป็นปมในที่สุดเมื่อได้ยินว่าบดินทร์ยังคงเห็นว่าฝ่ายนั้นเป็นเพื่อน ทั้งที่เพิ่งประสบกับตัวแท้ๆ ว่ากำลังถูกหลอกใช้ กลับยังคิดเป็นห่วงเป็นใยคนพรรค์นั้น ทั้งที่เคยเตือนแล้วว่าคนหน้าซื่อแต่ยากอ่านใจอย่างจื้อหลินนั้นไม่ควรเข้าใกล้ ก็ยังไม่ยอมฟังจนเอาตัวเข้าไปเกี่ยว



“จ้าวซินจะไม่ทำร้ายจื้อหลินใช่ไหม? ” บดินทร์ถามย้ำ ด้วยรอยน้ำตาที่ยังไม่จางหายไปจากใบหน้า



ดนัยพ่นลมหายใจทางจมูกแรงๆ ครั้งหนึ่งก่อนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจนัก “สิ่งที่จ้าวซินเกลียดที่สุดคือการถูกขัดคำสั่ง เกลียดมากหากคนในอาณัตินอกลู่นอกทาง โดยเฉพาะกับคนอย่างจื้อหลินที่จ้าวซินพยายามหาเรื่องฆ่าให้ตายวันละหลายสิบหน” ดนัยแสยะยิ้ม ทั้งที่ใบหน้าชาชืดเต็มไปด้วยความหยามหยันต่อคนที่กล่าวถึง “ผมนับถือความใจกล้าชนิดไม่กลัวตายของมันมากนะ ที่กล้าเรียกร้องความสนใจจากจ้าวซินโดยการใช้คุณ ทั้งที่มันก็รู้ผลลัพธ์ของเรื่องนี้ดีอยู่แล้วว่ามันจะไปจบที่ตรงไหน และมันจะมีสภาพยังไง”



คำพูดของดนัยเย็นชาโดยเฉพาะเมื่อเอ่ยถึงจื้อหลิน ไม่รู้ทำไมแต่เมื่อก่อนบดินทร์รู้สึกว่าดนัยจะไม่ได้รู้สึกชังอีกฝ่ายเท่าตอนนี้..เพราะเขาหรือ?



“เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะผมเอาแต่เล่นสนุก เลยทำให้เขาต้องซวยไปด้วย” บดินทร์ถอนหายใจหนักๆ ครั้งหนึ่ง แล้วเดินผละจากตรงหน้าของดนัยไปเลือกที่จะไม่สนใจอาการของมังกรคนนี้เพราะเขามีเรื่องที่น่ากังวลมากกว่า พอคลายอาการน้อยใจได้ความกังวลก็เข้ามาแทน ใจเริ่มเป็นห่วงจื้อหลินมากขึ้นจนไม่คิดติดใจที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือแล้ว



“...............” ดนัยนิ่งมองบดินทร์ที่กำลังยืนก้มหน้าใช้ความคิด หัวใจมังกรหนุ่มยอกแปลบราวเข็มทิ่มตำเมื่อได้เห็นว่าหงส์ของตนกำลังห่วงใยคนที่ไม่ควรห่วง ทั้งยังดูเหมือนว่าจะให้ใจกับฝ่ายนั้นไปจนแทบไม่เหลือแล้ว ดนัยไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าจนเหมือนกับว่าจะมีออร่าสีดำปกคลุมดวงตาเขาอยู่



“ผม...ขอไปหาเขาได้ไหม? ” พอคิดขึ้นได้ว่าจื้อหลินอาจเป็นอันตราย ใจคอที่มีแต่ความเป็นห่วงก็ผลักดันให้บดินทร์ออกปากร้องขอต่อดนัย ทั้งที่ความผิดในครั้งนี้ยังไม่ทันได้ชำระความ



“ผมไม่อนุญาต! ”



แต่แล้วทันทีที่เอ่ยปากขอ เสียงกร้าวทว่าเยียบเย็นกลับปฏิเสธพร้อมกับเงาร่างทะมึนที่ทาบทับไปบนแผ่นหลังของบดินทร์หงส์ที่ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปเผชิญหน้ากับมังกร บดินทร์กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอด้วยสัมผัสได้ว่าดนัยกำลังไม่พอใจในเรื่องนี้อย่างมาก



เสียงหัวใจของบดินทร์เต้นรัวขึ้น นานแล้วที่เขาไม่ได้สัมผัสความเหี้ยมเกรียมของอีกฝ่าย เพียงครั้งเดียวที่ถูกกระทำมันยังจิกจำในความรู้สึก แค่นึกถึงก็ทำเอาสั่นสะท้าน แล้วพอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของคุกรุ่นของดนัยในตอนนี้เข้าบดินทร์ก็อดกริ่งเกรงไม่ได้ แม้ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาดนัยจะอ่อนโยนด้วยมาเสมอไม่เคยลงมือทำร้ายให้ต้องเจ็บช้ำ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ามังกรคนนี้จะเมตตาเขาตลอดไป โดยเฉพาะเมื่อเขาทำตัวขัดคำสั่งอยู่อย่างนี้



“!!? ” บดินทร์สะดุ้งเยือกเมื่อจู่ๆ ก็ถูกจับเบาๆ ตรงหัวไหล่ทั้งสองข้างจากด้านหลังพร้อมร่างที่แนบเข้ามาใกล้



แรงสะท้านรู้สึกได้ถึงฝ่ายรุกราน ดนัยยึดหัวไหล่แข็งเกร็งของบดินทร์ไว้มั่นแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูแดงจัด ราวกับยิ่งต้องการจะกลั่นแกล้งกันให้เสียขวัญยิ่งขึ้น



“ตัวคุณหอมจัง ผมชอบกลิ่นคุณที่สุดมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว” พูดพลางสูดกลิ่นตรงซอกคอหอมที่เคยคุ้น กลิ่นยามหวาดประหวั่นของบดินทร์ที่ดนัยหลงใหลเป็นที่สุด



“คุณ...? ” ถูกเปลี่ยนประเด็นออกจากเรื่องของจื้อหลินแถมยังถูกไล่ต้อนทางร่างกายแบบไม่ทันให้เตรียมตัวเตรียมใจก่อน บดินทร์จึงพยายามโต้เถียงกลับไปแต่ติดตรงที่ความกลัวที่ปะทุขึ้นในร่างทำเอาลำคอแห้งผากไปเสียก่อน



ทั้งที่คิดเอาไว้ว่าคงจะชินกับดนัยแล้ว อยู่ด้วยกันมาจนสามารถวางใจใส่มือของอีกฝ่ายไว้จนได้แล้วแท้ๆ เอาเข้าจริงเขากลับยังกลัวในตัวตนของดนัยมากมายเหลือเกิน ในขณะที่เขายืนอยู่กลางแสงไฟสาดส่องไปทั่วร่าง ดนัยกลับยืนอยู่ในเงามืดดำที่เขาไม่อาจมองเห็น



ในขณะที่ดนัยรู้จักตัวตนของเขาทุกซอกทุกมุมรวมไปถึงครอบครัวและบุคคลอันเป็นที่รัก



เขากลับ...ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลยนอกจากชีวประวัติที่ถูกเขียนเป็นตัวหนังสือที่เขาถูกบังคับให้อ่านก่อนจะขึ้นเป็นหงส์



บดินทร์ตระหนักอยู่เสมอว่าเขาไม่ได้รู้จักตัวตนของดนัยเลย ไม่เคยอ่านใจฝ่ายนั้นออกเลยสักครั้ง แบบนั้นจึงยิ่งทำใจให้ไม่กลัวไม่ได้



“อึก!? ” บดินทร์สะดุ้งทันทีที่ถูกปลายลิ้นร้อนของดนัยแลบเลียที่ผิวอ่อนตรงหลังคอ พลางรีบหดคอหนี ก่อนจะเผลอตัวตะคอกถามออกไป “คุณจะทำอะไรน่ะ? ”



ตั้งใจจะผละออกจากการเกาะกุม แต่ดันถูกโอบกอดเอาไว้ทั้งตัวเสียได้



“คุณดนัย? ” บดินทร์ร้องด้วยความตื่นตระหนก หลังคอถูกขบกัดลามไปจนถึงสันกรามโดยที่เขาไม่อาจดิ้นรนให้พ้นได้ พอได้สติบดินทร์ก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นเหล้าเจือจางจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย ‘ดนัยเมา? ’ พลางนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้าที่อีกฝ่ายจะมาตามตัวเขา ทั้งดนัยและจ้าวซินหน้าจะอยู่ในงานเลี้ยงกับลูกค้าคนสำคัญ จึงไม่แปลกหากอีกฝ่ายจะอยู่ในอาการมึนเมา



“อื้ออ...ดนัย คุณเมา? ” บดินทร์ร้องห้ามเมื่อลำคอขาวถูกขบแทะหนักขึ้นจนเริ่มเจ็บ



“ใช่ ผมเมา...คุณผิดเองนะที่มายั่วให้ผมโกรธเอาตอนที่ผมอาจไม่มีสติพอในการยับยั้งตัวเองแบบนี้” ดนัยกระชับอ้อมกอดคนที่กำลังดิ้นขลุกขลักแล้วกดริมฝีปากลงที่ข้างหูของอีกฝ่ายเพื่อกระซิบถ้อยคำชวนตระหนก



“เพราะงั้น ผมจะไม่มีวันอนุญาตให้คุณไปเจอกับจื้อหลินสองต่อสองอีกเด็ดขาด! ” ดนัยออกคำสั่งกร้าว ข้อห้ามนั้นทำให้คนในอ้อมแขนถึงกับเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความขุ่นใจ



“...คุณ ให้ผมเป็นหงส์แต่กลับไม่ยอมให้ผมได้มีอิสรภาพแม้เพียงการไปเยี่ยมเยียนเพื่อนสักครั้งเลยเหรอ? ” แต่กระนั้นบดินทร์ก็ทำได้เพียงแค่ตัดพ้อเสียงสั่น ทั้งที่ยังไม่กล้าผินหน้าไปสบตากับคนที่ยืนอยู่เบื้องหลัง



อ้อมกอดยังคงกระชับแน่น ลมหายใจร้อนผ่าวยังคงเป่ารดอยู่ตรงข้างลำคอขาวเพราะปลายจมูกโด่งยังคงซุกไซ้อยู่ตรงนั้น และเมื่อจบประโยคตัดพ้อ ความเงียบก็เข้าปกคลุมคนทั้งคู่ไว้



นานร่วมหลายนาทีจนบดินทร์ยิ่งอกสั่นขวัญแขวน



“...ผมเกลียดมันจัง”



ในที่สุดดนัยก็เอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง



“......?? ”



“เข้าใจพี่เมธแล้วว่าทำไมถึงเกลียดคุณนัก มาเจอกับตัวเข้า ผมรู้แล้วว่ามันน่าหงุดหงิดมากจริงๆ ”



“อ...อะไรน่ะ? ” จู่ๆ ก็ถูกพูดเรื่องที่ยากจะทำความเข้าใจ บดินทร์จึงได้แต่เหวอ กฤตเมธเกลียดเขาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ดนัยจะต้องเกลียดจื้อหลินด้วยเล่า?



ดนัยกระซิบพร่าทว่าชัดเจนอยู่ตรงข้างหูของบดินทร์ “ทั้งที่ผมเจอคุณก่อน ทั้งที่ผมให้คุณได้มากกว่า แต่ก็ยังไม่มีค่าในสายตาของคุณเท่ากับมันที่คุณเพิ่งได้เจอกันแค่ไม่กี่วัน”



“มันไม่ใช่แบบนั้น ผมเห็นเขาเป็นแค่เพื่อน” ได้ยินดนัยว่า บดินทร์ก็รีบแก้ต่างในเรื่องที่อีกฝ่ายกำลังเข้าใจผิด อารมณ์หวามไหวหรือความกริ่งกลัวเริ่มจางหายไปจากความรู้สึกแล้วเปลี่ยนเป็นเคืองขุ่นกับการพูดไม่รู้เรื่องของผู้เป็นเจ้าชีวิต



“เพื่อน? ...ทั้งๆ ที่คุณไม่ได้รู้จักมันดีเลยสักนิด” ดนัยยังคงโต้แย้ง แอลกอฮอล์ในเลือดคล้ายจะทำให้ความคิดอ่านเยาว์วัยลงไปขั้นหนึ่ง



“ก็พอๆ กับที่ไม่รู้จักคุณนั่นแหละ ผมยังเป็นหงส์ให้คุณได้เลย! ”



“งั้นผมก็เกลียดมันที่กล้าดีมาเป็นเพื่อนกับคุณ”



“คุณดนัย! ” ยิ่งเถียงยิ่งยืดเยื้อจนบดินทร์ถึงกับถอนหายใจอย่างหัวเสีย แล้วตวาดกลับไปอย่างเหลืออด





“เรียกต้นสิ”





“!?? ”



“ชื่อเล่นของผม...ต้น”



จู่ ๆ ดนัยก็เผยบางอย่างออกมาทำเอาบดินทร์ถึงกับฉงน จนอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงติดเพดานถึงกับหล่นวูบ



“ต้น? ”



“ใช่…ผมชื่อต้น ชื่อที่พ่อแม่ผมตั้งเอาไว้ให้แต่ไม่เคยมีใครเรียก” ดนัยกระซิบแผ่วตรงหลังหูของบดินทร์ เล่นเอาคนในอ้อมแขนตัวแข็งไปหมดเพราะไม่ค่อยคุ้นชินกับเสียงออดอ้อนนี้เท่าไหร่นัก “ทีนี้คุณรู้จักผมเพิ่มขึ้นแล้วนะ”



“ก็แค่ชื่อเล่น” บดินทร์ค้าน



“แต่ชื่อนี้ไม่เคยมีใครรู้แม้แต่พวกมานพหรือจ้าวซิน...หรือแม้แต่พงศธรก็ยังไม่รู้เลย เป็นชื่อที่ครอบครัวผมเท่านั้นที่รู้” อ้อมกอดกระชับพร้อมเสียงกระซิบที่หวานขึ้นเรื่อยๆ “ผมอยากให้คุณเรียกชื่อนี้ เราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน” พูดพลางประทับจูบเบา ๆ ตรงข้างซอกคอหอมอีกครั้ง



“ในฐานะที่คุณเป็นภรรยาของผม ผมอยากให้คุณเรียกผมด้วยชื่อนี้”



บดินทร์ดิ้นขลุกขลักทันทีราวกับได้ยินเรื่องแสลงหู คำว่า ‘ภรรยา’ มันชวนกระดากจนไม่อาจทนไหว ใช้คำว่า ‘คู่ขา’ ยังไม่รู้สึกอะไรเท่านี้



“พูดอะไรน่ะคุณดนัย ภรรยาอะไรของคุณกัน? ” แม้ดิ้นรนก็ไม่อาจหลุดจากอ้อมกอดที่ราวกับกรงขัง ทั้งที่ตัวไม่ได้ต่างกันมากแต่บดินทร์ก็ไม่อาจสู้แรงของดนัยได้



“บอกให้เรียกต้นไง เรียกให้ผมชื่นใจหน่อยสิ” ดนัยย้ำเสียงหวาน แต่สายตากลับเจือไว้ด้วยสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาความหมาย ก่อนจะเอ่ยต่อตรงซอกคอของอีกฝ่าย



“คุณเป็นหงส์ของผมย่อมไม่ต่างจากภรรยา” ดนัยเอ่ยเรียบง่าย “เป็นภรรยา...เป็นเมียของผม”



พูดจบก็ยอมปล่อยตัวของบดินทร์ออกจากอ้อมกอด



“........” เมื่อถูกปล่อยตัว บดินทร์ก็ได้แต่ยืนสั่นสะท้าน หัวใจเต้นรัวในอกคล้ายใกล้ระเบิด “คุณ...เมาแล้วล่ะ ไปพักเถอะ ผมขอโทษที่ก่อเรื่องแล้วกันนะ”



เมื่อเห็นว่าดนัยดูแปลกไปและคงไม่อาจเจรจาความเรื่องของจื้อหลินจนรู้เรื่องได้บดินทร์จึงขอถอยออกมาตั้งหลัก อารมณ์วันนี้ของดนัยไม่ปกติและเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร พูดจบหงส์หนุ่มก็หมุนตัวหนีออกจากตรงหน้ามังกร หมายจะเดินเข้าไปหลบซ่อนในห้องน้ำ สำนึกแล้วว่าตัวเขามีส่วนผิดต่ออีกฝ่ายอยู่มากสมควรที่จะโดนโกรธ จึงคิดไปว่าหากปล่อยให้ดนัยได้อยู่คนเดียวเพื่อผ่อนคลายอารมณ์กรุ่นโกรธสักพัก ให้สร่างเมาอีกสักหน่อย เดี๋ยวก็คงจะกลับมาเป็นปกติ กลับมาเป็นดนัยที่เขาคุ้นเคย



หัวใจของบดินทร์เจ็บหน่วง เขาผิดเองที่อ้างเรื่องไม่รู้จักตัวตนขึ้นมาป้องกันตัว แล้วอย่างไรเล่า พอฝ่ายนั้นเปิดเผย เขากลับไม่กล้าพอจะแบกรับ...ช่างขี้ขลาดไม่เปลี่ยนจนน่าสมเพชเหลือเกิน!



“คุณไม่ชอบที่จะถูกเรียกกว่า ‘เมีย’ ใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่เรียกคุณแบบนั้นอีกก็ได้”



บดินทร์ชะงัก ดูเหมือนดนัยจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ คนผู้นั้นจึงยังไม่ยอมหยุดที่จะรั้งเขาไว้ด้วยถ้อยคำเสียดแทง



“ดิน...ไหนคุณเคยบอกว่าคุณยอมเป็นของผม ยอมมอบทุกอย่างให้กับผมไง” ดนัยทวงถามสิ่งที่บดินทร์เคยบอกว่าจะมอบให้ “ผมคนนี้ที่ให้คุณได้ทุกอย่างเพื่อแลกกับการที่คุณจะอยู่เคียงข้างกัน...มันยังไม่พอสำหรับคุณใช่ไหม? ”



“ดนัย...ผมว่าคุณน่าจะเมามากแล้วจริงๆ ” บดินทร์รีบตัดบท เขาพยายามใจเย็นแม้จะยังแตกตื่นในใจเมื่อได้เห็นดนัยในมุมนี้



คนที่มักมีใบหน้าแย้มยิ้มราวเทพบุตรตลอดเวลา เวลานี้หน้าตางอง้ำ คนที่มักมีแต่วาจาเชือดเฉือนกับถ้อยคำโอ้โลมไล่ต้อน แม้ตอนนี้จะไม่ต่างจากปกติมากนัก แต่อาการเหมือนกำลังน้อยอกน้อยใจนั่นก็ทำเอาบดินทร์ไม่อาจรับมือได้



...เขาควรทำอย่างไรดี?



“กับจื้อหลิน…” จู่ ๆ ดนัยก็โพล่งขึ้น “คุณดูแคร์มันจังนะ ทั้งที่คุณเพิ่งเจอกับมันแค่ไม่นาน...แต่ทีกับผม…ไม่เห็นคุณเคยกระวนกระวายแบบนั้น รับมันเข้ามาในหัวใจ ยอมให้มันใช้สิทธิ์การเป็นเพื่อน...และแม้รู้ทั้งรู้ว่าถูกมันหลอกใช้ ก็ยังยอมให้อภัยมันง่ายๆ ”



“..............”



“แต่กลับไม่เคยให้อภัยผมบ้าง…”



คำสุดท้ายของฝ่ายนั้นแผ่วลงจนบดินทร์ใจหาย เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นว่าดนัยผินหน้าหนีแล้วหันหลังให้เขาเสียแล้ว แผ่นหลังกว้างใหญ่ของมังกรยามปกติตอนนี้ดูแคบลงจนรู้สึกสงสาร ความน้อยใจจากถ้อยคำเหล่านั้นมีหรือที่บดินทร์จะสัมผัสมันไม่ได้ ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะตอบรับมันด้วยวิธีไหนก็แค่นั้น



จะทำอย่างไรดี?



“ผมแค่ห่วงเขาเพราะจ้าวซินมันโหดร้าย ที่พามานี่ก็แค่เห็นว่าเป็นเพื่อน...มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ” บดินทร์ละล่ำละลักอธิบาย ไม่รู้ทำไมเหตุการณ์ถึงชักพามาจนถึงจุดนี้ได้



“…………..”



แต่ถึงจะเอ่ยออกไปแบบนั้นสิ่งที่ตอบกลับมา กลับมีเพียงความเงียบงัน จนบดินทร์เริ่มทำตัวไม่ถูก และเพราะแบบนั้น สุดท้ายแล้วเขาจึงตัดสินใจเลือกที่จะเดินไปหาดนัย เป็นฝ่ายเข้าหาอีกฝ่ายบ้าง



ก้าวเข้าหาดนัยเพียงก้าว หยุดยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงเบื้องหลังของอีกฝ่าย กลั้นหายใจแล้วโอบกอดแผ่นหลังกว้างเข้าแนบอก ส่วนสูงที่ต่างกันไม่เกิน 10 เซ็นต์ทำให้บดินทร์สามารถซบหน้าผากลงบนไหล่ของดนัยได้อย่างพอดิบพอดี



“...ขอโทษ...ที่ผมบุ่มบ่ามออกมา จนทำให้วุ่นวายกันไปหมด”



เพราะไม่รู้ควรจะง้อแบบไหน บดินทร์จึงเริ่มด้วยการขอโทษก่อน ไม่รู้ทำไมเขาถึงยอมง้ออีกฝ่ายทั้งที่ไม่เคยคิดอยากทำ ทั้งที่เคยเกลียด ทั้งที่ยังกลัว แต่หัวใจกลับไม่อยากให้เหินห่างหมางเมิน ไม่ใช่แค่เพราะความกลัวที่จะร่วงลงสู่หุบเหวแค่เพียงถูกคนคนนี้ชิงชัง แต่ลึกๆ แล้วเขายังกลัวว่าความอุ่นซ่านที่เหมือนสิ่งหล่อเลี้ยงหัวใจที่เคยมีจะเหือดหายไปด้วย



หัวใจของบดินทร์เต้นระทึก แม้คนในอ้อมแขนจะไม่ได้ผลักไสกันแต่ก็ยังคงเงียบงันไม่ตอบรับคำขอโทษ ไม่รู้ควรทำอย่างไรแล้วจึงเลือกที่จะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น แล้วพร่ำความรู้สึกนึกคิดของตัวเองออกไปจนหมด เผื่อว่าอย่างน้อยๆ มันอาจพอทำให้ดนัยเข้าใจเขาขึ้นมาบ้าง



“จริงอยู่ที่ผมรู้สึกดีกับจื้อหลิน แต่มันก็แค่ในฐานะเพื่อน อีกอย่าง…เขาเองก็มีประโยชน์กับผมในฐานะหงส์ มีหลายอย่างที่ผมยังต้องเรียนรู้จากเขา”



“………”



“…ผม…ยังอยากมีเขาเป็นเพื่อน แต่หากถึงวันที่จะต้องเลือกระหว่างเขากับคุณ ผมก็จะไม่ลังเล…”



“แล้วคุณเลือกใคร? ” ดนัยถาม



“ต้องเป็นคุณอยู่แล้ว…ต้น”



เพียงประโยคสุดท้ายสิ้นเสียง ร่างสูงใหญ่ในอ้อมแขนก็หมุนกลับมาคว้าตัวของบดินทร์เข้าสู่อ้อมกอดพร้อมประทับจูบดูดดื่มแนบแน่น ดึงดันบังคับในทีแรก ก่อนจะอ่อนโยนลงเมื่อบดินทร์ไม่มีทีท่าขัดขืน



ริมฝีปากหยุ่นนุ่มที่เปลี่ยนมุมจูบอ้อยอิ่ง ขบเม้มอ่อนโยนอยู่กับริมฝีปากของเขานั้นเรียกขวัญกำลังใจของบดินทร์ให้กลับมาได้ในที่สุด สองมือที่เพียงเกาะยึดต้นแขนของดนัยไว้จึงค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปคล้องคออีกฝ่ายไว้แล้วโน้มลงมาคลอเคลียแล้วมอบจูบหวานล้ำให้ เพราะสัมผัสได้ว่าความคุกรุ่นของดนัยแผ่วลงแล้ว บดินทร์จึงยิ่งโอนอ่อนและเริ่มรู้สึกสำนึกถึงความผิดพลั้งของตัวเองมากขึ้น ด้วยความสำนึกผิดเขาจึงยินดีที่จะยืนอยู่ในอ้อมกอดของดนัยแล้วปล่อยให้ฝ่ายนั้นได้ตักตวงเรือนร่างนี้จนสมใจปรารถนา



“คุณรับปากแล้วนะ” เมื่อริมฝีปากผละจากดนัยก็เอ่ยย้ำคำ



บดินทร์พยักหน้ารับทั้งที่ยังหลับตา และเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงหน้าเขาก็ได้แต่ขำออกมาเบาๆ ก่อนตัดพ้ออย่างไม่จริงจังนัก



“คุณทำแบบนี้เสมอ...ชอบไล่ต้อนให้ผมจนมุมจนไม่เหลือทางเลือก” พูดพลางเขย่งขึ้นกระซิบประโยคสุดท้ายที่ข้างใบหูร้อนจัด “เพราะแบบนี้ไง ผมถึงพอใจที่ได้อยู่กับจื้อหลินมากกว่า”



เพราะดนัยนั้นจอมเจ้าเล่ห์ บดินทร์จึงอดยอกย้อนด้วยความแสบสันคืนไปไม่ได้



ดนัยดึงร่างของบดินทร์ออกห่างเล็กน้อยเพื่อสบสายตากับอีกฝ่ายตรงๆ เพื่อจะได้ประเมินจากสายตานั้นว่ามีความจริงจังในน้ำคำกี่ส่วน



เมื่อเห็นว่าแปดในสิบของสายตาที่บดินทร์ส่งมามีในทีหยอกเย้า ดนัยจึงเลิกคิ้วเล็กน้อย พร้อมถามกลับด้วยท่าทีแกล้งยียวน “คุณคิดเหรอว่าผมจะยอมปล่อยคุณไปกับมัน? ”



คิดว่าคำตอบที่ได้อาจเจ็บแสบอย่างเช่นทุกครั้ง ตามวิสัยไม่ยอมใครของบดินทร์ ทว่าสิ่งที่ดนัยได้รับกลับทำให้มังกรหนุ่มตกตะลึงไม่น้อย เพราะการตอบโต้ของบดินทร์ในคราวนี้คือการสวมกอดเขาไว้อย่างอ่อนโยนพร้อมซบศีรษะลงตรงบ่าราวกับกำลังอ้อน พลางเอ่ยตอบ



“ไม่คิดอยู่แล้ว” บดินทร์ตอบเพียงเท่านั้นแล้วเงียบไปขณะที่ยังกอดดนัยไว้แน่น



ดนัยก็ไม่คิดกลั่นแกล้งใดๆ ต่อ ไม่คิดทำโทษที่บดินทร์ดื้อรั้นอีกแล้ว เขาทำเพียงกอดตอบคนตรงหน้าแน่นเท่าที่จะแน่นได้แล้วซบศีรษะลงบนศีรษะของคนในอ้อมแขนเท่านั้น เมื่อในที่สุดต่างฝ่ายต่างก็สงบใจลงได้ ดนัยไม่เล่นแง่และบดินทร์เลิกฟูมฟาย บรรยากาศระหว่างทั้งคู่จึงกลับมาราบเรียบคลื่นลมสงบอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างคิดอะไรบางอย่างในใจเงียบๆ



หากเป็นก่อนหน้านี้ ถ้าต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่บดินทร์จะเป็นฝ่ายง้องอนดนัยเช่นวันนี้ แต่เพราะเขาไม่อยากฝืนใจตัวเองและไม่ต้องการทำลายความสัมพันธ์อันดีที่แสนเปราะบางระหว่างเขากับดนัยลงจึงยอมโอนอ่อนลงให้เท่าที่จะสามารถทำได้



ฝ่ายดนัยเองหากเป็นก่อนหน้านี้เขาก็คงไม่ใช้แผนแกล้งทำเป็นงอนเป็นเด็กแบบนี้หรอก คงใจกำลังฝืนบังคับ สร้างเงื่อนไขที่อีกฝ่ายไม่อาจปฏิเสธแล้วบีบให้บดินทร์ยอมอยู่ในโอวาทอย่างเช่นที่เคยทำ แต่เพราะตอนนี้เขาไม่อยากฝืนใจอีกฝ่าย ไม่ต้องการให้บดินทร์ต้องรู้สึกเหมือนถูกเขาคุมขังบังคับ จึงลองเปิดโอกาสให้ฝ่ายนั้นได้รุกเร้าเขาบ้าง



มังกรเริ่มจับทางได้แล้วว่าหงส์ของตนนั้นไม่ชอบการถูกไล่ต้อน แต่ชอบที่จะเป็นฝ่ายเข้าหาเองมากกว่า อย่างเช่นกรณีของจื้อหลินหรือฮัว ที่พอตนได้เป็นฝ่ายรุกบ้างก็จะรู้สึกฮึกเหิม ครั้นพอถูกเขาคนนี้เข้าหาก็เอาแต่ถอยหนีเรื่อยไป



เมื่อเป็นแบบนั้นดนัยจึงลองยอมปล่อยมือเพื่อเรียกร้องให้บดินทร์วิ่งเข้าหาดูบ้าง และดูเหมือนแผนเล็กๆ นี้จะได้ผล



มังกรหนุ่มลอบยิ้มกับความสำเร็จที่สามารถคว้าหงส์แสนดื้อนี้มาไว้ในอ้อมแขนได้โดยละม่อม อุ่นซ่านในอกไม่น้อยที่รู้สึกว่าอย่างน้อยๆ มังกรคนนี้ก็ยังอยู่ในสายตาของหงส์บ้าง ไม่ได้ถูกหมางเมินอย่างที่คิด คำว่ามอบชีวิตให้ของฝ่ายนั้นเชื่อได้อย่างสมบูรณ์



และคำว่าจะปกป้องไปทั้งชีวิตของเขาเองก็สาบานเอาไว้ว่าจะทำอย่างเต็มที่เช่นกัน





“เหม็นเหล้า”



[ต่อด้านล่าง]

[อนาคี99]

“เหม็นเหล้า”



ซึมซาบความหอมหวานได้เพียงครู่หนึ่งบดินทร์ก็บ่นออกมา



ดนัยหัวเราะแล้วผละอ้อมกอดออกจากคนที่กำลังทำหน้าเหม็น พลางเอ่ยสัพยอก “งั้นก็อาบน้ำให้ผมสิ”



บดินทร์ค้อนทั้งที่ยิ้มในหน้า พลางถามยียวน “เรื่องแค่นี้คนเป็นถึงหงส์จำเป็นต้องทำด้วยเหรอ? ”



ดนัยยิ้มร้ายพลางโน้มตัวเข้าหาบดินทร์จนแก้มแทบแนบชิด แล้วเอ่ยกระซิบที่ข้างใบหูแดงซ่าน “ยังต้องทำมากกว่านี้อีก”



จบถ้อยคำชวนคิดไกล ทั้งคู่ก็ได้แต่ยิ้ม ซึ่งทั้งสองรู้ดีว่าความหวานล้ำที่อวลอายอยู่รอบตัวพวกเขาตอนนี้นั้นมันก็แค่สิ่งที่เคลือบความขมปร่าเจียนขาดใจเอาไว้ภายในเพื่อหลอกล่อให้พวกตนยังทนเดินเคียงคู่กันไปอยู่บนเส้นทางอันแสนเจ็บปวดนี้ เมื่อได้สบสายตาที่เจือความเศร้าสร้อย ดนัยยกปลายนิ้วขึ้นมาช่วยปาดเช็ดคราบน้ำตาที่ยังคงเปื้อนตรงข้างแก้มขาว แล้วจูบซับอย่างอ่อนโยน



ระหว่างนั้นเรียวนิ้วของบดินทร์ก็ค่อยๆ ปลดสายที่คาดปืนตรงใต้อกของดนัยออกช้าๆ ค่อยๆ ปลดสายผ่านไหล่กว้างแล้วโยนมันลงไปตรงโซฟาข้างเตียง จากนั้นจึงหันมาลงมือกับกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อดีต่อ ยินดีบริการให้อย่างที่อีกฝ่ายออกปากขอ เมื่อผลัดเสื้อตัวนั้นพ้น ผิวกายขาวผาดก็ปรากฏแก่สายตา ผิวด้านหน้านั้นสะอาดสะอ้าน



ดนัยเองก็ใช้สองมือช่วยปลดซิปเสื้อฮูดของบดินทร์ออก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวในค่อยๆ สอดปลายนิ้วเข้าในสาบเสื้อ ลูบไล้ไปบนผิวเนียนมือผ่านหัวไหล่กลมมนเพื่อเป็นการดันให้เสื้อเชิ้ตนั้นหลุดออกจากร่างของบดินทร์ช้าๆ หวานปนขมคือรสชาติของผู้ใหญ่ ดนัยก้มลงลิ้มลองรสชาติของคนตรงหน้าโดยการขบแทะเบาๆ ไปบนผิวกายขาวละเอียดตรงหัวไหล่ ไล่ขึ้นมาถึงซอกคอขาวและข้างแก้ม..ยังคงหวานลิ้นไม่เปลี่ยน



บดินทร์หลับตาพริ้มปล่อยตัวปล่อยใจไปกับริมฝีปากร้อนผ่าวของดนัยที่กำลังเลียชิมอยู่บนร่าง เขาทำเพียงแค่ซบศีรษะลงบนลาดไหล่เปลือยเปล่าของผู้รุกรานตรงหน้า สวมกอดคนคนนั้นราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย



อาบน้ำกัน คือคำชวนที่กระซิบตรงริมหูก่อนที่มือแกร่งจะออกแรงดึงเล็กน้อยเพื่อพาเขาไปยังห้องน้ำ



เพราะถูกดนัยจูงมืออยู่ข้างหน้า บดินทร์จึงได้เห็นแผ่นหลังเปลือยของอีกฝ่ายชัดๆ ภาพรอยสักรูปงูตัวใหญ่เกล็ดสีดำมะเมื่อมกำลังเลื้อยผ่านกลุ่มดอกเบญจมาศสีขาว ดวงตาสีอำพันของงูตัวนั้นคล้ายจ้องตะครุบเหยื่อ ทั้งที่เป็นเพียงรอยสักแต่มันกลับมีพลังอำนาจเสียจนคนมองยังเกือบขาสั่น รอยสักนั้นใหญ่จนเต็มแผ่นหลัง ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อเจ้าของมันเคลื่อนไหว งูตัวนั้นจึงราวกับมีชีวิต บดินทร์รู้สึกคล้ายถูกสะกดด้วยสายตาของงูตัวนั้น



นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็น แต่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเต็มสองตา



“อยากสักบ้างจัง” บดินทร์เปรยขึ้นเบาๆ ด้วยเพราะเผลอไผลไปกับความสวยงามและมนต์ขลังที่ดึงดูดของรอยสักบนหลังนั้น พลางใช้ปลายนิ้วไล้เกลี่ยไปตามแนวตัวงูบนแผ่นหลังนั้นด้วยความหลงใหล



ดนัยหยุดเพื่อให้บดินทร์ได้ชื่นชม แล้วหันไปตอบสิ่งที่ฝ่ายนั้นเปรย



“รอยสักนี่มันก็ไม่ต่างจากตราประทับหรอกนะ มันจะเป็นสิ่งที่จองจำคุณไว้ที่ตรงนี้...” พูดพลางเกลี่ยปลายนิ้วไปที่ข้างแก้มเนียนแผ่วเบา “แบบนั้นคุณยังต้องการมันเหรอ? ”



“................” บดินทร์เพียงนิ่งฟัง นั่นสินะ รอยสักแบบนี้มันคงเป็นเครื่องหมายของผู้มีอำนาจ ไม่ใช่เพียงแค่รอยสักสวยงามอย่างที่เขาเคยพบเห็น การมีมันอยู่บนตัว แต่ละเส้นแต่ละสีที่ฝังบนผิวหนังคงมาพร้อมภาระหน้าที่ที่มากล้นเทียมเท่ากับอำนาจที่มันมอบให้



“ก็ถ้า...” ริมฝีปากสวยเผยรอยยิ้มบาง “มันจะสามารถทำให้ผมกลายเป็นพวกเดียวกับคุณได้ เครื่องจองจำที่มาพร้อมอำนาจล้นมือแบบนี้ สำหรับคนอย่างผมแล้ว…บางทีมันก็อาจเรียกว่าคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มก็ได้”



คำตอบของบดินทร์ทำให้ดนัยลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ “ตอนที่ผมสักมันผมก็คิดแบบคุณนี่แหละ”



“แล้วมันดีไหม? หลังจากที่คุณมีมัน” บดินทร์เอียงหน้าถาม



“มันก็ทำให้ผมรู้สึกมีพลังขึ้นละมั้ง” เรียวนิ้วที่เคยเกลี่ยอยู่ข้างแก้มเปลี่ยนไปเป็นโอบรอบท้ายทอยของผู้ถาม



คำตอบพร้อมสายตาลึกล้ำที่มองตรงมาทำให้บดินทร์พูดอะไรไม่ออก จู่ๆ ก็ราวถูกสะกดไว้ด้วยสายตานั้น คล้ายกลายเป็นเหยื่อที่กำลังจะถูกกิน แปลกที่มันดันเป็นการถูกกินโดยสมยอมยินดีจากเหยื่อผู้นี้เอง



“มอบมันให้ผมบ้างสิ ผมอยากมีพลังพอที่จะยืนเคียงข้างคุณ” คำพูดคล้ายอ้อนก่อนหันไปจุมพิตที่แขนข้างที่โอบคอเขาอยู่เบาๆ



แบบนั้นยิ่งทำให้ดนัยอ่อนยวบ ความขุ่นเคืองเรื่องหนีออกมากับจื้อหลินแทบละลายสิ้นจนไม่คิดอยากถือสาหาความอีก ติดแค่เรื่องเดียวจึงรีบคว้าใบหน้าของบดินทร์เข้ามาใกล้ แล้วย้ำชัดให้อีกฝ่ายได้ฟัง



“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปเรียนรู้วิธีนี้มาจากไหน แต่มันโคตรได้ผล”



บดินทร์เพียงยิ้มในหน้าขณะยอมให้ดนัยกระซิบข่มขู่อยู่ข้างใบหู



“อย่าให้ผมรู้ว่าคุณไปทำแบบนี้กับใครเชียว ผมจะควักตาไอ้เวรตัวนั้นขยี้ทิ้งซะ แล้วขังคุณไว้ในบ้านไม่ให้ใครได้เห็นคุณอีก”



คำขู่ที่เอื้อนเอ่ยออกมาพร้อมน้ำเสียงอุ่นทุ้มละมุนหวาน พาลให้ไม่อยากนึกกลัวเกรง ทั้งสัมผัสหยุ่นนุ่มจากริมฝีปากที่ประทับแผ่วบนผิวเนื้อนั้นก็ยิ่งทำให้ไม่รู้สึกหวาดหวั่นเข้าไปใหญ่ บดินทร์เพียงยิ้มให้ตัวเองที่ไม่คิดว่าตัวเขาจะมาถึงจุดนี้…จุดที่การเป็นคนของเจ้าพ่อแม้จะหวานปนขม แต่ก็ดันรู้สึกเสพติดคนที่มีกลิ่นอายอันตรายไปทั้งตัวอย่างดนัยไปเสียได้



ทิ้งชีวิตใส่มือไว้ให้ ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเนื้อแท้อีกฝ่ายเป็นใคร ในอกแม้รวดร้าว แต่ความรู้สึกที่ราวกับจะลอยได้นี้มันคืออะไรกันนะ…



บดินทร์ปล่อยตัวปล่อยใจล่องลอยไปกับรสจูบหวานล้ำที่ดนัยปรนเปรอให้ ร่างกายแทบไม่แยกออกจากกันแม้ขณะอาบน้ำ เรื่องจื้อหลินไม่ได้หายออกไปจากหัว เพียงแต่บดินทร์เลือกที่จะซ่อนเร้นมันไว้ก่อน แม้วันนี้เขาจะโอนอ่อนให้ดนัยแค่ไหน แต่ในสักวันเขาก็ตั้งใจที่จะหาทางเจอกับจื้อหลินเพื่อคุยกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่องให้ได้



แต่ก่อนหน้านั้นเขาต้องจัดการให้ดนัยหายโกรธก่อน





*

*

*

*

*







จ๋อม…



จ๋อม จ๋อม…



เสียงน้ำในอ่างดังจ๋อมแจ๋ม เมื่อมีสองร่างนั่งตระกองกันอยู่ในอ่างน้ำสุดหรู แสงไฟในห้องน้ำถูกปรับให้สลัว เพื่อขับวิวด้านนอกกระจกบานเขื่องให้ยิ่งสวยชัดยิ่งขึ้น วิวน้ำตกยามค่ำคืนที่ถูกแต่งแต้มด้วยไฟหลากสีสวยงาม เพราะตอนอาบน้ำเมื่อครู่บดินทร์ถูกดนัยสูบพลังชีวิตไปจนเกือบหมด ตอนนี้เขาจึงได้แต่นอนเอนตัวอิงแอบอยู่ตรงอกของดนัยเพื่อพักกายขณะแช่น้ำอุ่นแสนสบายเท่านั้น



ความเหนื่อยอ่อนทำเอาสมองของบดินทร์ทำงานอย่างเอื่อยเฉื่อย ยิ่งน้ำอุ่นกำลังดี ยิ่งวิวข้างนอกแสนสวย ยิ่งในห้องน้ำมีกลิ่นสมุนไพรอาโรม่าอ่อนๆ ยิ่งขับให้เขาเคลิ้มฝัน ห้องสวีทที่แพงที่สุดบนโรงแรมหรูที่มีวิวระดับล้านดาวให้ชมแบบนี้ เมื่อก่อนตอนยังเป็นดาราดังเขาก็คงยอมทุ่มไม่อั้นเพื่อให้ได้พักอยู่บ้างเพราะถึงอย่างไรเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งด้านการถลุงเงินถัง แม้แต่ตอนตกกระป๋องแล้วมีหนี้สินมากล้นท่วมหัวจะไม่มีปัญญานอนห้องหรูเบอร์นี้แต่ก็ยังทำตัวติดหรูอยู่ดีเพราะไม่อยากดูกากในสายตาใคร ไม่อยากถูกเหยียดหยัน เพราะเขาเกลียดการถูกดูแคลนยิ่งกว่าอะไร ซึ่งมันก็เป็นแค่ศักดิ์ศรีจอมปลอมที่เขาสร้างขึ้นเพื่อปกปิดความอ่อนแอและความขี้ขลาดตาขาวของตัวเองแค่นั้น



ในตอนนั้น...ใฝ่ฝันแทบตายว่าอยากจะขึ้นมายิ่งใหญ่มีอำนาจเหนือใครให้ได้ อยากเหนือกว่าคนที่เอาแต่ดูถูกกันให้ได้ ไขว่คว้าแทบตายสุดท้ายก็ยิ่งตกลงสู่หุบเหวอย่างน่าสมเพช



แต่พอจะตัดใจละทิ้งทุกสิ่ง อำนาจวาสนาที่เคยตัดใจทิ้งไปกลับถูกยัดใส่มือมาทั้งที่ไม่ได้ปรารถนา จากผู้ซึ่งเขาเคยเกลียดกลัวยิ่งกว่าปีศาจร้าย



อำนาจของจอมมารที่เขาไม่อาจปฏิเสธหลีกเลี่ยง



ถูกตีตราด้วยความโหดร้าย



ถูกช่วยเหลือไว้ทั้งที่ไม่ได้ร้องขอ



ถูกบังคับให้อยู่เคียงข้างทั้งที่ไม่ต้องการ



มอบทุกอย่างให้ทั้งที่ไม่ปรารถนา



ถูกไล่ต้นทั้งร่างกายและหัวใจมาจนถึงจุดที่ไม่อาจขัดขืน



เคยคิดว่าเพราะเขาคนนี้เคยทิ้งชีวิตไปแล้วครั้งหนึ่งจึงไม่ใส่ใจแล้วว่ามันจะตกไปอยู่ในมือของใครหรือใช้ทำอะไร ในเมื่อไม่อาจหนีจากเงื้อมมือแล้วก็จึงยอมยกทุกอย่างให้เพื่อแลกกับคำสัญญาว่าจะดูแลสิ่งมีค่าสุดท้ายในชีวิตของเขานั่นคือครอบครัวไว้ให้ แล้วจะยอมให้ใช้ชีวิตของคนคนนี้ทำอะไรก็ได้ ไม่แคร์ ไม่ยี่หระแม้ความตายจะมาอยู่ตรงหน้า



ถึงสัญชาตญาณการเอาตัวรอดจะยังคงบีบคั้นให้เขากลัวเจ็บกลัวตาย แต่สุดท้ายก็ตัดใจลุยกับมันได้ทุกครั้งเพียงเพราะเชื่อในคำสัญญาคำเดียวของมารร้ายคนนั้น



ทั้งที่คิดแบบนั้นมาตลอดแท้ๆ แต่พอมารู้ตัวอีกทีเขากลับเป็นฝ่ายโหยหาอ้อมกอดนี้เองเสียได้...



“........? ” ระหว่างกำลังเหม่อลอย นิ้วมือข้างซ้ายก็ถูกดนัยจับขึ้นมาคลึงเล่น



“ผมดีใจนะที่คุณยังสวมแหวนที่ผมให้ไว้” ดนัยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมสุขจนบดินทร์สัมผัสได้ เขาจึงมองตามไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของตนที่กำลังถูกลูบไล้อย่างทะนุถนอมจากคนที่เขากำลังอิงแอบอยู่



“ก็คุณสั่งให้ผมห้ามถอด” บดินทร์แกล้งตอบ “ผมเลยไม่กล้าขัด”



ได้ยินแบบนั้นดนัยก็ได้แต่ขำออกมาเบาๆ เพราะรู้ว่านั่นเป็นแค่การหยอกเย้าจากอีกฝ่าย



“ถ้าเชื่อฟังแบบนี้ไปตลอดก็ดีสิ” แล้วจึงหยอกกลับไปบ้าง ที่เป็นเมื่อก่อนคงถูกค้อนใส่ไปแล้ว แต่ครั้งนี้บดินทร์เพียงส่ายหน้าขบขัน ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคำแกล้งว่าของดนัยเท่าไหร่



“ผมก็ไม่ได้ดื้อมากเสียหน่อย”



“ตัวแสบเลยต่างหาก ถึงได้ชอบทำตัวเสี่ยงจนผมใจหายใจคว่ำไปหมดแล้ว”



“ผมขอโทษ แล้วกัน คราวหน้าผมจะระวังนะ”



ได้ยินแบบนั้นดนัยจึงรีบช้อนใบหน้าของบดินทร์ให้หันมาสบตา “พูดแบบนี้ ยังคิดจะทำอีกสินะ”



บดินทร์เพียงยิ้มไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาคงไม่คิดเถลไถลแบบนี้แล้ว แต่ก็ไม่อาจรับปากว่าจะทำให้อีกฝ่ายต้องปวดหัวอีกหรือเปล่า เพราะเขาเองก็ยังไม่รู้จะวางตัวหรือเอาตัวรอดในที่แห่งนี้ยังไงเหมือนกัน



“ดิน” ดนัยเสียงอ่อน “อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงในที่ที่ผมมองไม่เห็นอีกเลยนะ ถ้าคุณเป็นอะไรไปผมคงไม่ให้อภัยตัวเอง”



คำพูดนั้นหนักแน่นจริงจัง สายตาที่มองตรงมาที่บดินทร์ก็ชัดเจนว่าไม่ได้โกหกหรือแกล้งพูดให้รู้สึกดี บดินทร์เพียงถอนหายใจบาง แล้วซุกกายเข้าหาคนเบื้องหลังมากขึ้น



“ชีวิตผมมันไม่ได้มีค่าขนาดนั้นหรอก ขนาดตัวผมเองยังเคยคิดจะทอดทิ้งมัน...จนถึงตอนนี้ ในร่มเงาของคุณ ผมยังไม่รู้เลยว่าควรเอาชีวิตตัวเองวางไว้ตรงไหน อำนาจที่คุณมอบให้ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะมีพลังพอที่จะใช้มันได้หรือเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรทำตัวยังไง...” ยิ่งพูดปลายเสียงของบดินทร์ก็ยิ่งแผ่วลง “ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะเป็นประโยชน์ให้คุณได้หรือเปล่า”



“ดิน คุณอย่าดูถูกตัวเองแบบนั้นเลย” ดนัยเอ่ยพลางกระชับอ้อมแขนกอดร่างอุ่นจัดแน่นขึ้น หงส์ของเขากำลังต้องการคนปลอบขวัญ “คุณเก่งยิ่งกว่าที่ผมคาดไว้ตั้งเยอะ ตัวตนของคุณเป็นที่ยอมรับโดยที่ผมแทบไม่ต้องออกโรงเลยด้วยซ้ำ”



“อย่าแกล้งอวยเลย ผมหาเรื่องใส่ตัวมาเท่าไหร่แล้วคุณก็เห็น” บดินทร์แค่นยิ้ม กระดากเกินกว่าจะยอมรับคำชื่นชมสรรเสริญ



“ไม่ได้อวย ทำไมชอบดูถูกตัวเองนัก การที่คุณสามารถดูแลจัดการคาสิโนได้อย่างไม่มีข้อตำหนิ นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่ตัวเองคิดน่ะ”



“นั่นเพราะฮัวเป็นคนจัดการอยู่หลังฉากต่างหาก ผมก็แค่แสดงไปตามบท”



“แต่ฮัวไม่ใช่คนที่ยอมรับใช้ใครง่ายๆ แม้แต่ผมเองยังทำไม่ได้เลย นั่นแสดงว่าคุณเก่งกว่าผมเสียอีก”



บดินทร์ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธคำของดนัยโดยไร้คำพูดใด จะว่าไม่ดีใจเลยที่ถูกชื่นชมคงไม่ถูกนัก แค่ขัดเขินที่จะยอมรับเพราะไม่คิดว่าตัวเองทำได้ดีขนาดที่อีกฝ่ายพูด ตั้งแต่จำความได้เขาเกิดมาเป็นลูกนายทหารชั้นสัญญาบัตรที่แหกกฎเกณฑ์จนถูกเฉดหัวออกจากบ้าน เข้าวงการเพราะหน้าตาดีที่ดีแต่หน้าตาจริงๆ จนโดนเขาดูถูกไปทั่ว ชีวิตไม่เคยประสบความสำเร็จด้วยตัวของตัวเองเลยสักครั้ง จองหองพองขนไปวันๆ ให้คนที่เกลียดกันหมั่นไส้เล่น แต่ลึกๆ แล้วเขาไม่เคยรู้สึกภูมิใจในตัวเองเลย พอถูกชื่นชมแบบนี้เข้าจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังขา



“ขนาดชีวิตตัวเองยังทำเละเลย...” หงส์มือใหม่เอ่ยเสียงเบาคล้ายรำพึงกับตัวเอง พลางยกมือซ้ายขึ้นมาตั้งไว้บนเข่าข้างซ้ายที่ตั้งชันขึ้นมารองรับ รอยแผลกรีดยาวบนข้อมือข้างนั้นยังคงชัดเจน ความร้อนของน้ำที่แช่อยู่ทำให้ผิวเนื้ออ่อนขึ้นสีชมพูระเรื่อเด่นชัดกว่าพื้นผิวอื่น ที่มาของมันยังคงชัดเจนในความทรงจำเสมอเพราะมันคือรอยเดียวกันกับที่กรีดลงบนหัวใจเน่าๆ ดวงนี้เช่นกัน



ในขณะกำลังเหม่อมองร่องรอยความน่าสมเพชในอดีตของตน มือข้างนั้นก็ถูกกอบกุมไว้ด้วยมือแกร่งของคนเบื้องหลังที่เขานั่งพิงกายอยู่ เรียวนิ้วสวยบรรจงลูบไล้ผิวเนื้อเหนือรอยแผลเป็นนั้นอย่างทะนุถนอม



บดินทร์ยิ้มบาง “น่าสมเพชเนอะ ในตอนนั้นผมทำได้แค่ตายเพื่อจะได้จบปัญหาทั้งหมดอย่างคนขี้ขลาด”



“ไม่หรอก” ดนัยตอบ “ในชีวิตที่แสนสั้นของคนเราบางครั้งมันก็จำเป็นต้องฝากรอยแผลไว้บนร่างของตัวเองเพื่อการก้าวไปข้างหน้าบ้าง” พูดพลางหงายมือซ้ายของตนขึ้นเพื่อเผยร่องรอยอย่างเดียวกันกับของอีกฝ่ายให้บดินทร์ได้เห็น



“...นั่นมัน!!? ” ดวงตาคู่สวยของหงส์หนุ่มเบิกกว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นบาดแผลแบบนั้นบนแขนของอีกฝ่ายชัดๆ เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน



บนท่อนแขนขาวแข็งแรงมีรอยแผลเป็นคล้ายของมีคมบากไว้จำนวนมาก แม้จะจางมากแล้วแต่ก็ยังมองเห็นได้ว่ามันเคยเกิดอะไรขึ้น โดยเฉพาะแผลบากตรงข้อมือที่ใหญ่ที่สุด แผลที่คล้ายคลึงกับที่เขามี



บดินทร์รีบหันกลับไปมองสีหน้าของดนัยด้วยความตกใจระคนสงสัยถึงที่มาของแผลเหล่านั้น “นี่มัน? ”



“มันเป็นแผลที่ผมทำขึ้นมาเอง” ดนัยตอบพร้อมรอยยิ้มเจือความเศร้าซ่อนเร้น



“ทำไม? ”



“เป็นแผลที่ผมใช้ฆ่าตัวผมอีกคนที่อ่อนแอ” ดนัยตอบเสียงเรียบ “แล้วแผลสุดท้ายนั่น คือแผลที่ผมใช้ฆ่ามันได้สำเร็จ”



“……………” บดินทร์ไม่อาจตอบอะไรได้เลยใบบทสนทนานั้น เพราะเขาไม่รู้ควรจะปลอบโยนหรือทำอย่างไรดี มันหน่วงที่หัวใจเมื่อได้เห็น นี่หรือคืออีกด้านที่ดนัยไม่เคยเปิดเผย



สายตาสับสนที่บดินทร์ส่งให้ มันมีความห่วงใยแฝงเร้นอยู่ในนั้นที่ดนัยสัมผัสได้ มังกรหนุ่มยกมือซ้ายขึ้นลูบศีรษะทุยตรงหน้าเบาๆ บรรจงจูบตรงขมับขาวตรงหน้าแล้วออกปาก



“คุณช่วยฟังอดีตผมหน่อยได้ไหม? เรื่องของไอ้คนอ่อนแอที่ผมฆ่าตายไป”



เอ่ยขอ แล้วจึงเปิดปากเล่า



“ที่เมืองไทย ดนัยที่ทุกคนรู้จักคือลูกชายคนเล็กของนายพลยศใหญ่ที่ผ่าเหล่าผ่ากอที่สุดใช่ไหม? ” ดนัยเริ่มตันเรื่องด้วยคำถาม ก่อนเล่าต่อ “ในบรรดาพี่น้อง 4 คน มีเพียงผมที่ไม่ได้อยู่ในสายทหาร ทั้งที่พวกพี่ชายและพี่สาวต่างก็ใช่ชีวิตในเครื่องแบบตามรอยพ่อที่เป็นนายพล แถมยังได้ดิบได้ดีมียศใหญ่กันทั้งนั้น ผิดกับผมที่ดันออกมาเป็นดารานายแบบ ผู้คนต่างสงสัยว่าทำไมท่านนายพลที่เฮี้ยบขนาดนั้นถึงได้ยอมปล่อยลูกคนเล็กลอยชาย ทั้งสปอยและตามใจเกินหน้าลูกๆ คนอื่นของตัวเอง…”



“…เพราะคุณ…ไม่ใช่ลูกเขา” เพราะดนัยเงียบไปในประโยคนั้น บดินทร์จึงเผลอต่อคำให้



“ใช่แล้วดิน เพราะผมไม่ใช่ลูกเขา แต่เป็นลูกของผู้มีพระคุณที่เขาจำต้องเลี้ยงไว้ด้วยหน้าที่”



“ผมไปอยู่กับเขาตั้งแต่อายุยังไม่เต็มขวบ เป็นลูกนอกไส้ที่เขาจำเป็นต้องเลี้ยงให้ดี ทอดทิ้งไม่ได้ เปิดเผยก็ไม่ได้ ยิ่งเฉพาะเมื่อเส้นทางของตระกูลนั้นกับอนาคตของผมมันสวนทางกัน มันเลยยิ่งเกิดช่องว่าง ตั้งแต่จำความได้ผมไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนั้น แม้เขาจะเลี้ยงผมไว้ในฐานะของลูกชายคนเล็กแต่ก็ไม่ได้ให้ความอบอุ่นเช่นที่ลูกๆ ของเขาได้ ทั้งท่านนายพลและท่านผู้หญิงบอกกับผมอย่างชัดเจนเสมอว่าผมเป็นใคร และพวกเขาเป็นใคร แม้คนภายนอกจะไม่รู้ แต่ผมเติบโตมาจากการเลี้ยงดูของบรรดาพี่เลี้ยงและบอดี้การ์ด ไม่มีใครทำหน้าที่พ่อแม่…



ในบ้านหลังนั้นต่อให้ผมจะเกเรหรือทำผิดอย่างไรก็ไม่มีใครกล้าลงโทษ อยู่ในฐานะของคนที่ห้ามแตะต้อง เหมือนจะดีนะ แต่แท้จริงมันก็คือความเย็นชาต่อผมที่เป็นคนนอกบ้านก็เท่านั้น ทุกครั้งที่ผมเห็นเขาอยู่กันเป็นครอบครัว ผมไม่เคยได้มีส่วนร่วมในนั้น ด้วยฐานะที่แท้จริงทำให้ผมไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของที่นั่นได้ หึหึ มันก็เป็นแค่ความงี่เง่าของวัยเด็กแหละนะ มันถึงทำให้ตอนนั้นผมไม่ต้องการพลังอำนาจอะไรเลย แต่ต้องการแค่ใครสักคนที่เห็นผมเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว”



ดนัยเล่าเรื่อยถึงอดีตในวัยเยาว์ของตนที่บดินทร์ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีโอกาสได้ฟังจากปากของอีกฝ่าย เรื่องที่ดนัยเล่านั้นบดินทร์เชื่ออย่างเต็มหัวใจว่าไม่ใช่เรื่องที่กุขึ้นเพื่อเรียกร้องความเห็นใจอะไรทั้งนั้น เพราะทั้งสีหน้า แววตา หรือแม้กระทั่งฝ่ามืออุ่นที่บีบแน่นอยู่ตรงหัวไหล่เขาอย่างเผลอไผลนั้นมันสื่อให้เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเรื่องนี้คงเป็นสิ่งที่ฝังแน่นอยู่ในหัวใจของอีกฝ่ายเป็นแน่



“ถึงตอนเด็กผมจะเกเรเอาแต่ใจเพื่อเรียกร้องความสนใจจากที่นั่นแค่ไหน พอโตขึ้นมาผมก็รู้ดีว่ามันคงไร้ประโยชน์ ในตอนที่ผมอายุได้ 11 ปี ได้มีคนของทางพรรคไปคุยกับท่านนายพลเรื่องของผม ในขณะที่บ้านนั้นพยายามคะยั้นคะยอให้ทางพรรครับตัวผมกลับให้ได้ แต่เพราะเรื่องของพรรคในตอนนั้นยังอันตรายต่อผมที่ยังเด็กเกินไปจึงยังไม่สามารถพากลับไปได้ ทำให้ตระกูลนั้นจำใจรับเลี้ยงผมต่อไป”



ดนัยเอ่ยพลางยกมือข้างซ้ายขึ้นมามองไปที่รอยแผลแห่งความทรงจำพลางเล่าต่อ



“ดูเหมือนเป็นคนที่มีค่าสูงนะ แต่ความจริงก็แค่เด็กที่ไม่มีใครต้องการ ตอนนั้นผมเพิ่งอายุครบ 11 ปี และผมไม่อาจแบกรับมันนั่นจึงเป็นที่มาของแผลแรกที่ใหญ่ที่สุดบนข้อมือของผม แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมเป็นอะไรมากหรอก ผมถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลทันเวลาและรักษาชีวิตไว้ได้”



“การลืมตาขึ้นในวันนั้นเหมือนการได้เกิดใหม่ ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับที่ได้คว่ำไอ้ตัวผมอีกคนที่อ่อนแอลงได้สำเร็จ ผมรู้ตัวแล้วว่าตลอดระยะเวลาที่ผมเอาแต่เรียกร้องความสนใจจากบ้านหลังนั้นมันน่าสมเพชแค่ไหน และผมจะไม่มีวันกลับไปเป็นแบบนั้นอีก ส่วนร่องรอยยิบย่อยพวกนั้นมันก็แค่ความคะนองตอนวัยรุ่นที่ผมลงมือทำเพื่อข่มไอ้อีกตัวตนที่อ่อนแอของตัวเองไว้ไม่ให้โผล่ออกมาอีก…”



ดนัยยังคงเล่าทุกอย่างด้วยสีหน้าเศร้าหมอง คล้ายกับว่ายิ่งพรั่งพรูเรื่องราวออกมามากเท่าไหร่ชายหนุ่มก็เหมือนถูกดูดเข้าไปในหลุมดำมืดที่ลึกเกินหยั่งมากขึ้นเท่านั้น บดินทร์เจ็บหน่วงในหัวอกอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ฟังเรื่องราวเหล่านั้น



จุ๊บ…



“…? ….”



ความเห็นใจรินหลั่งจนไม่อาจทนฟังต่อไปได้อีก ดังนั้นทันก่อนที่ดนัยจะเอื้อนเอ่ยสิ่งใดต่อบดินทร์จึงยืดตัวขึ้นจูบปิดริมฝีปากนั้นไว้ ดนัยเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ด้วยความตกใจจากการกระทำของบดินทร์ แล้วก็พลันนึกขึ้นได้ว่าเขาคงเพลินกับการเล่าเรื่องเกินไปจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ขึ้นมาเสียแล้ว



“รู้สึกแย่เหรอ ผมขอโทษนะ คงเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ได้น่าฟังเท่าไหร่ ผมเลยไม่เคยคิดเล่าให้คุณฟัง” ดนัยกล่าวขอโทษเสียงหวาน ใช้มืออุ่นลูบข้างแก้มเนียนของบดินทร์แทนการปลอบโยน ซึ่งบดินทร์ก็ไม่ได้ขัดขืน



“ผมต่างหากที่บังคับคุณ” เพราะดันไปกดดันให้ดนัยเล่าด้วยอ้างว่าไม่รู้จัดตัวตนของอีกฝ่าย



“ไม่หรอก มันเป็นสิทธิ์ที่คุณควรรู้ ผมผิดเองที่ปากหนัก เพราะผมเองตอนที่มารับตำแหน่งที่นี่หากเรื่องไหนที่ผมไม่อาจรู้อย่างกระจ่างได้มันก็น่าหงุดหงิดมากเหมือนกัน” ดนัยปลอบพลางพูดให้บดินทร์ได้ฉุกคิดถึงเรื่องของตนเองดูบ้าง “ดิน คุณเองก็ควรเลิกดูถูกตัวเองได้แล้วนะ คุณไม่ควรปิดกั้นตัวเองเพราะแผลนั่น คุณต้องก้าวข้ามมันได้แล้ว”



บดินทร์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงเหม่อมองไปที่รอยแผลเป็นบนข้อมือของตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะถูกดนัยกอบกุมข้อมือตรงแผลนั้นไว้



“แผลนี่…ผมเองก็มีส่วนผิด” ปลายนิ้วลูบไล้รอยแผลนั้นแผ่วเบา “เพราะเรื่องเลวร้ายที่ผมทำตอนนั้น…”



บดินทร์ส่ายหน้า ไม่ยอมให้ดนัยพูดจนจบ “ต่อให้คืนนั้นคุณไม่ได้มาที่ห้องผม…ผลที่เกิดในตอนเช้ามันก็จะไม่เปลี่ยนอยู่ดี”



“ดิน...”



“ใช่…รอยแผลนี้มันเหมือนเส้นกั้นที่ผมยังไม่อาจก้าวข้าม มันรวมความอัปยศที่ผมเคยทำทั้งหมดเอาไว้ แต่ผมจะพยายามทำอย่างที่คุณบอก ผมจะพยายามมองว่ามันเป็นรอยแผลที่เป็นเครื่องหมายว่าผมคนเก่าที่เคยอ่อนแอมันได้ตายไปแล้ว และได้เกิดใหม่มาเป็นผมคนนี้”



ดนัยถอนหายใจ ยกข้อมือซ้ายของบดินทร์ขึ้นจรดจูบที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา แล้วเอ่ยปากขอ



“แผลนี่…ยกมันให้ผมนะ”



“…? ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับคุณ”



“ยกให้มันเป็นแผลของผมเถอะ คุณจะได้ลืมมันไปเสีย”



ถ้อยคำอ่อนหวานที่ออกมาจากคนตรงหน้าราวน้ำหวานชโลมหัวใจจนบดินทร์สะท้านไปทั้งอก แต่นั่นยิ่งทำให้เขายิ่งเกิดคำถาม



“ทำไมคุณถึงเลือกผมเป็นหงส์ ให้ผมอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญขนาดนั้นเคียงข้างคุณ”



ดนัยยิ้มเมื่อได้ยิน “ถามแบบนี้อีกแล้วนะ ผมเคยบอกแล้วไงว่าผมไว้ใจคุณที่สุด”



“นั่นและคำถาม” บดินทร์รีบแย้ง “ทำไม? ”



หงส์หนุ่มพยายามสบดวงตาของมังกรอย่างตรงไปตรงมาเพื่อค้นหาสิ่งที่ถูกซ่อนเอาไว้ในนั้น แต่เพราะดนัยยังคงเงียบบดินทร์จึงเอ่ยต่อ



“ผมรู้ว่าคุณถูกใจผม แต่แค่เลี้ยงไว้ข้างกายก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้...ถึงคุณจะพยายามชื่นชมยังไง แต่ผมรู้ตัวของตัวเองดีว่าทำได้แค่ไหน ซึ่งผมสัมผัสได้ว่าคุณเองก็รู้”



“ดิน...”



“เหมือนกับว่า...คุณตั้งใจให้ผมอยู่ในตำแหน่งนี้แค่ไม่นาน ให้ผมอยู่เพื่อรอใคร....” พูดไม่ทันจบก็ถูกดนัยปิดริมฝีปากเอาไว้ด้วยปลายนิ้ว



“คุณคิดถูกแล้ว เพราะผมถูกใจคุณเลยให้คุณมาอยู่ข้างกาย และเพราะคุณพิเศษมากผมถึงได้ให้คุณมีอำนาจไว้ในมือเพื่อที่คุณจะได้ปกป้องตัวเองได้ยามที่อยู่ไกลตาผม” ดนัยอธิบาย พลางยกข้อมือซ้ายของตัวเองขึ้นมาตรงหน้าของบดินทร์ “แล้วถ้าผมบอกว่าเพราะเรามีสัญลักษณ์แบบเดียวกัน ผมเลยรู้สึกว่าเราคือพวกเดียวกันถึงได้ไว้ใจคุณที่สุด คุณจะเชื่อผมไหม? ”



บดินทร์นิ่งไปครู่ ก่อนบ่นออกมา “แค่เพราะเรามีแผลที่เดียวกันเนี่ยนะ ตรรกะเพี้ยนไปนะคุณ”



ซึ่งนั่นก็ทำได้แค่ทำให้ดนัยหัวเราะออกมาเบาๆ “ผมก็แปลกแบบนี้คุณยังไม่ชินอีกเหรอ? ”



“คุณมันร้าย ผมเชื่อคุณไม่ลงหรอก ขืนไม่ระวังตัวไว้บ้างจะโดนคุณผลักตกเหววันไหนก็ไม่รู้” บดินทร์แกล้งเย้ากลับ



แม้คำถามบางข้อจะไม่ได้รับการแถลงไข แม้ทุกอย่างจะยังคงคลุมเครือสับสน แต่เอาเถอะ อย่างน้อยวันนี้ก็ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจมังกรคนนี้ขึ้นมาหน่อยแล้ว



สัญลักษณ์เดียวกันงั้นเหรอ? พูดแบบนั้นมันก็ชวนให้รู้สึกดีอยู่เหมือนกันนะ...



ดนัยก้มลงจูบ โอบกอดร่างของบดินทร์ไว้แนบอก แล้วกระซิบบางอย่างออกมาเบาๆ แค่พอให้ได้ยินกันเพียงสองคน



“ถ้าวันไหนที่ต้องผลักคุณลงเหว ผมสัญญา...ว่าจะโดดลงไปพร้อมกับคุณด้วยแน่นอน”



พูดเพียงแค่นั้นแล้วโอบกอดบดินทร์ไว้เงียบๆ



ได้ยินแบบนั้น บดินทร์ก็เพียงหลับตาลงแล้วจมสู่อ้อมกอดของดนัยเงียบๆ เช่นกัน

*****************************************************************



*********************************************

[ต่อด้านล่าง]

[อนาคี99]

ไม่ว่าต้องการให้ค่ำคืนนั้นยาวนานเท่าไหร่ ถึงอย่างไรรุ่งเช้าก็ต้องมาถึง เมื่อแสงแรกแห่งวันสาดส่องผ่านม่านบางเข้ามาในห้อง บดินทร์ก็ลืมตาตื่นขึ้นจากห้วงความฝันในอ้อมกอดของดนัย หงส์หนุ่มกะพริบตาสองสามครั้งเพื่อขับไล่ความง่วงงุน แล้วอาศัยแสงสลัวช่วยให้ได้มองเห็นใบหน้าของเจ้าของอ้อมแขนที่กำลังหลับลึกอยู่ชัดๆ



บดินทร์จ้องมองใบหน้าตรงหน้าไม่วางตา นี่คงเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่เขาได้หลับนอนกับคนคนนี้จนถึงรุ่งเช้า โดยที่ฝ่ายนั้นไม่หนีหายไปก่อนจนเหลือเพียงที่นอนข้างกายที่เย็นเยียบเช่นทุกครั้ง



…นี่เขา…โหยหาดนัยถึงเพียงนี้เลยหรือ?



บดินทร์ได้แต่ย้ำคิดกับตัวเองพลางนึกขัน ทั้งที่ไม่กี่เดือนก่อนหน้ายังเกลียดกลัวจนไม่อยากเข้าใกล้ แต่ดูตอนนี้สิ แค่ตื่นมาแล้วเห็นว่าดนัยยังหลับอยู่ข้างกันในหัวอกก็ดันเกิดตื้นตันสุขล้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเสียได้ โดยเฉพาะที่มังกรคนนี้ยอมเปิดเผยเรื่องราวมากมายให้ได้รู้ คำมั่นสัญญาที่ได้รับมาช่างหวานล้ำจนอุ่นซ่านในอกไปหมด



เรียวนิ้วยกขึ้นมาแตะเบาๆ ตรงสันกรามแกร่ง ลากเรื่อยผ่านลำคอขาว เตาะแตะไต่ไปตามมัดกล้ามงามที่ท่อนแขนแกร่งที่โอบกอดเขาไว้อยู่ เห็นว่าเป็นแขนข้างซ้ายพอดีจึงค่อยๆ ยกขึ้นมาตรงหน้า มองแผลเป็นตรงข้อมือนั้นแล้วยกข้อมือซ้ายของตนขึ้นเทียบเคียง



รอยแผลเดียวกันอย่างที่ดนัยว่าไว้ ผิดกันแค่ช่วงเวลา ดนัยได้รับมาเมื่อครั้งยังเยาว์ แต่เขาเพิ่งจะมีมันได้ไม่ถึงปี ความสดของบาดแผลแตกต่าง แต่ความเจ็บปวดของการได้รับมันมาไม่ได้แตกต่างกันเลยแม่แต่น้อย บดินทร์เหม่อมองรอยแผลทั้งคู่ เพราะอะไรกันนะ ยามที่เขาเห็นรอยแผลนี้บนร่างของคนคนนี้ถึงได้รู้สึกสนิทใจขึ้นมาทั้งที่ควรนึกสงสารมากกว่า



คงเป็นเพราะมันคือบาดแผลของผู้แพ้เหมือนกันหรือเปล่านะ ถึงได้ทำให้เขารู้สึกว่าดนัยคือพวกเดียวกัน



‘หึ’ บดินทร์หัวเราะให้ตัวเองเบาๆ เขามันก็แค่คนงี่เง่าคนหนึ่ง ที่พอเห็นด้านที่อ่อนแอพ่ายแพ้ของอีกคนเท่านั้นก็ดันใจง่ายยอมรับทุกอย่างของเขาเพียงเพราะเห็นว่าไม่ต่างกัน ลืมทุกเรื่องที่เคยต่อต้าน มองข้ามเรื่องที่เคยถูกกระทำ เปิดใจให้ได้ง่ายๆ จนได้แต่ต้องมานอนหัวเราะเยาะตัวเองอยู่แบบนี้ ‘ไอ้ใจง่ายเอ้ย’



ถึงจะปรามาสตัวเองในใจแบบนั้น แต่ก็ยังยกแผลบนข้อมือของดนัยนั้นขึ้นมาจรดแนบริมฝีปากบางเบา

***********************************************************************



**********************************************

ฟ้ายังไม่ทันสาง มานพก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืด เช้านี้มีนัดหมายว่าต้องกลับไปสู่รังวิษธร ในฐานะหัวหน้าบอดี้การ์ดเขาต้องรีบตื่นขึ้นมาจัดการตัวเองให้พร้อมเพื่อจะได้รอดูแลนายเหนือต่อจากพวกเวรดึก



ขยับเพียงนิดก็รู้สึกถึงความอุ่นในวงแขน อะไรบางอย่างเป็นเงาตะคุ่มตรงหน้าเป็นม้วนกลมอยู่ใต้โปงผ้าห่มหนา แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นธันวาคนเดิมในความทรงจำ มันตัวเล็กจึงขี้หนาว ถึงได้ชอบกระโดดโลดเต้นไม่เป็นสุขเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น เพราะความขี้หนาวของมันจึงเป็นเหตุให้มันติดนิสัยชอบออเซาะคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ชอบอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่นเพื่อคลายหนาว เพราะมันเป็นเด็กกำพร้าจึงโหยหาเพียงอ้อมกอดอุ่นและสัมผัสอ่อนโยน เป็นภาคหนึ่งเจ้านักเลงหัวไม้จอมเกเร มือปืนและลูกน้องมาเฟียผู้มีนิสัยก้าวร้าว มันจึงชอบนอนกับผู้หญิงไปทั่วเพียงเพราะมันโหยหาที่คลายหนาว ครั้นพออยู่คนเดียว มันก็จะเอาแต่นอนคลุมโปงอยู่แบบนี้คล้ายดักแด้



“กอดกูไม่อุ่นหรือไง ถึงได้ห่อเป็นแหนมแบบนี้” มานพก้มลงกระซิบข้างใบหูเย็นจัดที่โผล่เหนือผ้าห่มคล้ายเป็นเพียงการบ่นพร่ำ และมันคือการปลุกคนที่ยังหลับลึกไปในตัวด้วย



คงเพราะอ่อนเพลียมาก เสียงนั้นจึงทำได้แค่ให้คนหลับลึกส่งเสียงครางอืออาราวกับละเมอแค่นั้น



“ธัน…ตื่นมาอาบน้ำก่อน เดี๋ยวต้องขึ้นไปรับนายท่านแล้ว” เพราะดักแด้ในผ้านวมขี้เซาเกินไป มานพจึงต้องเรียกซ้ำด้วยน้ำเสียทุ้มเบา



เสียงนั้นในที่สุดก็ปลุกธันวาขึ้นมาได้ สัญชาตญาณลูกน้องดีเด่น แค่ได้ยินชื่อเจ้านายก็สามารถเรียกสติให้ฟื้นจากความง่วงงุนขึ้นมาได้ชะงัด



“...!? ” ตกใจเล็กน้อยที่พอลืมตาแล้วเห็นว่าตนยังอยู่ในวงแขนของคนในความฝัน ร่างนั้นเท้าแขนยกตัวครึ่งบนไว้ครึ่งหนึ่ง ในระยะที่ใกล้จนหัวใจแทบกระดอนออกจากอก



ธันวาขัดเขิน ยิ่งคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนยิ่งพาลให้ทำตัวไม่ถูก ในครั้งแรกนั้นเพราะเขาหนีออกจากห้องของมานพก่อนที่ฝ่ายนั้นจะตื่นจึงไม่ได้รู้สักอะไร แต่คราวนี้มัน…



ภาพความเร่าร้อนที่แล่นวาบเข้ามาในหัวอย่างกะทันหันนั้นเล่นเอาธันวาอยากจะควักสมองที่เอาแต่คิดเรื่องลามกของตัวเองออกมาขยี้กับพื้นให้หายบ้าเสียเหลือเกิน



“...พี่...พี่ไปอาบก่อนเลย ผมอาบเร็วเดี๋ยวผมอาบทีหลัง” ธันวาเอ่ยพลางขยับตัวลุกออกจากอ้อมแขนของมานพอย่างเก้ๆ กังๆ โดยที่มานพเองก็ไม่ได้รั้งไว้ ทำเพียงมองแผ่นหลังเล็กค่อยๆ หย่อนเท้าลงจากเตียงด้วยความระมัดระวังเท่านั้น เสียงร้องซีดดังขึ้นแทบจะทันทีที่ปลายเท้าสัมผัสพื้น พร้อมร่างที่เซน้อยๆ เพราะทรงตัวไม่อยู่



มานพเอื้อมมือไปคว้าไว้ตามสัญชาตญาณ ความเป็นห่วงฉายชัดขึ้นมาพร้อมความขัดเขิน



ธันวาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกช่วยเหลือ ความประหม่าทำให้ไม่สามารถมองหน้าของมานพได้โดยตรงจึงทำได้เพียงก้มหน้างุด ความใจกล้าหน้าทนอย่างเมื่อคืนหายสิ้นไปหมดจนน่าตกใจ เขินจนตัวแดงเป็นกุ้งต้มไปหมดแบบนี้มันช่างผิดวิสัย แต่ก็ไม่อาจฝืนทำเป็นกลบเกลื่อน



“เป็นไรไป? ” มานพถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าธันวาทรงตัวยืนไม่ไหว



คำถามนั้นเล่นเอาคนที่ตัวแดงเป็นกุ้งต้มอยู่แล้วยิ่งแดงจนร้อนขึ้นมาอีก เพราะไม่รู้จะตอบคำถามนั้นยังไง มันกระอักกระอ่วนเกินไปที่จะให้ตอบ ‘เพราะพี่ไง เลยเมื่อยสะโพกจนเดินแทบไม่ไหว’ แล้วด้วยเหตุผลแบบนี้จะให้พูดออกไปได้ยังไงกัน!?



สภาพอิหลักอิเหลื่อ อึกอักของธันวาที่มาพร้อมสองข้างแก้มแดงก่ำ ในที่สุดมานพก็ถึงจุดกระจ่าง



‘เพราะเมื่อคืนสินะ’ มานพลอบคิดในใจแต่ไม่ได้กล่าวอะไรเพราะไม่ต้องการให้คนในมือนั้นแตกตื่นไปมากกว่านี้ “เดินไหวไหม? ” จึงเป็นเพียงคำถามง่ายๆ ที่เหมารวมทุกอย่าง



และมันก็มีพลังพอให้อีกคนยิ่งลนลานเข้าไปใหญ่



“ไม่เป็นไรเลยพี่! ” ธันวาตอบเสียงหลง ก่อนรีบขยับร่องเสียงแล้วพยายามเอ่ยใหม่อย่างสงบ “แฮ่ม...เอ่อ...พี่ไปจัดการตัวเองตามสะดวกเลย ไม่ต้องห่วงผม”



พูดพลางขยับผละออกจากอ้อมแขนของมานพช้าๆ แสร้งทำตัวแข็งทั้งที่ขายังสั่น ก่อนค่อยๆ เดินถอยห่างออกไป ทีละก้าว ทีละก้าวด้วยความยากเย็น พลันมองเห็นเสื้อผ้าอาภรณ์กระจัดกระจายแล้วยิ่งขัดเขิน แม้เขาจะยังเหลือเสื้อยืดติดตัวไว้ แต่อีกฝ่ายนั้นล่อนจ้อนจนไม่อาจทำใจมองโดยไม่ให้กำเดาพุ่งออกจากรูจมูกได้



“...!!? ” แต่เพียงผละมาได้ไม่เท่าไหร่ ฉับพลันถูกรวบเข้าที่เอวจนเล่นเอาสะดุ้งโหยง ครั้นจะหันไปมองว่าอีกฝ่ายกำลังคิดทำอะไรก็ต้องร้องเหวอเมื่อทั้งร่างถูกยกขึ้นจนตัวลอย



แถมยังถูกอุ้มในท่าเจ้าสาวที่เล่นเอาเกร็งไปทั้งร่างเพราะทำตัวไม่ถูก ซึ่งมาพร้อมกับถ้อยคำที่ชวนขนหัวลุกเกรียวยิ่งกว่า!



“อาบพร้อมกันเลยแล้วกัน”



ธันวาตกใจจนตาแทบถลน จะดิ้นก็ไม่ได้ จะยอมแต่โดยดีก็อิหลักอิเหลื่อ รู้เลยว่าสภาพตอนนี้ของตัวเองต้องไม่น่าดูมากแน่ ๆ แต่ก็ไม่รู้จะต่อต้านอย่างไร สุดท้ายจึงได้แต่เกร็งทื่อไปทั้งตัวและยอมให้อุ้มเข้าห้องน้ำได้อย่างง่ายดายอย่างคนทำอะไรไม่ถูกเท่านั้น แล้วเพียงอึดใจเดียวก็ถูกวางลงอย่างเบามือตรงห้องอาบน้ำ ระหว่างที่ธันวาได้แต่ยืนพิงผนังพลางกลั้นหายใจแล้ว กลั้นหายใจอีกด้วยความทำตัวไม่ถูกนั้น มานพก็จัดแจงเปิดน้ำจากฝักบัว



สองร่างยืนแนบชิดกันใต้สายน้ำจากฝักบัวใหญ่กลางห้องที่ไหลลงมาประดุจสายฝน และเพราะร่างสูงใหญ่ผ่าเผยตรงหน้านั้นเปลือยล่อนจ้อน ธันวาจึงเลือกที่จะหลับตาลงเพราะไม่อยากเลือดเดือดจนกำเดาพุ่งตายไปกับภาพเรือนร่างบาดตาบาดใจนั้น



อีกทั้ง...เขาต้องรีบสลัดความหวือหวามนี้ออกจากหัวแล้วกลับไปเป็นปกติให้ได้โดยเร็วที่สุด ฝันอันแสนหวานได้จบลงแล้ว



เมื่อคิดได้ หัวใจที่เต้นรัวอยู่เมื่อครู่ก็เจ็บหน่วง ทันก่อนที่มานพจะได้ช่วยถอดเสื้อยืดที่เกะกะการอาบน้ำอยู่ออกให้ ธันวาก็ยกมือหนึ่งขึ้นแตะเบาๆ ตรงหน้าอกของอีกฝ่าย เพื่อเป็นการยั้ง



“อย่าพี่! ...พี่อาบก่อนเลย เดี๋ยวผมจัดการตัวเองทีหลัง” ธันวาเอ่ยเสียงแผ่ว พลางยึดชายเสื้อยืดขัดขืนไม่ให้ถูกถอด



“ทำไม? อาบด้วยกันจะเป็นไรไป หรือมึงกลัวกู...ทำอะไร? ” มานพเอ่ยถามด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าถึงขั้นนี้แล้วทำไมธันวาถึงยังดูขัดเขินทั้งที่ไม่ใช่วิสัยของฝ่ายนั้น ที่ไม่เคยเห็นว่าจะเป็นคนขี้อายมาก่อน อีกทั้งข้างในเสื้อตัวนั้นเขาก็ได้เห็นหมดแล้ว



นี่อาจเป็นจุดด้อยจุดใหญ่ของมานพในเรื่องชีวิตรัก ที่ตัวเขานั้นไม่ค่อยมีความละเอียดอ่อนในเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ความแข็งทื่อในจุดนี้จึงทำให้ชีวิตรักล่มไม่เป็นท่าเสมอมา แถมเจ้าตัวยังไม่ได้รู้สึกอะไรอีกต่างหาก



เพราะเป็นคนทื่อๆ แบบนี้ ดังนั้นต่อมความรู้สึกที่ราวกับก้อนหินของมานพจึงไม่อาจเข้าใจความรู้สึกของธันวาได้เลยว่ากำลังปั่นป่วนแค่ไหน บอดี้การ์ดร่างใหญ่แค่เพียงคิดว่าในเมื่อเขาทั้งคู่ได้มีความสัมพันธ์กันแล้ว เรื่องที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ควรเป็นเรื่องปกติวิสัย เพราะธันวาเหนื่อยจากเรื่องเมื่อคืน เขาจึงควรรับผิดชอบต่ออีกฝ่ายทั้งจากวันนี้และต่อๆ ไป



ทั้งที่คิดว่าธันวาคงคิดแบบเดียวกัน แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิดไป...สินะ



“คือผม…” ธันวาอึกอัก ด้วยไม่รู้จะตอบคำถามว่าอย่างไรดี



“แค่ยืนยังขาสั่นแบบนั้น ให้กูอาบให้แปบเดียวก็เสร็จ กูไม่ทำอะไรมึงแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก” แต่ดูเหมือนมานพจะยังไม่ยอมตามใจ



“คือพี่...เอ่อ...มันไม่ใช่แค่อาบน้ำ...คือผม...ผมมีเรื่องต้องทำด้วย แบบว่า...เอ่อ...ธุระส่วนตัวน่ะ” ธันวาพยายามอธิบายด้วยใบหน้าที่แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ



“อ๋อ มึงจะถ่าย…”



“ไม่ใช่! ”



ธันวาถอนหายใจแรง ในเมื่อพูดอ้อมๆ แล้วไม่รู้เรื่องเสียทีก็คงต้องบอกความจริง! เรียกความหน้าหนากลับมาแล้วโพล่งออกไปทันที



“ผมต้องเอาของพี่ออกไม่งั้นมันจะปวดท้อง! ”



“...? อะไร? ”



“ก็พี่ปล่อยอะไรเอาไว้ข้างในเล่า ก็เอาอันนั้นแหละออก! ”



บทสนทนาเหมือนที่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้พูดหรือฟังเล่นเอาทั้งธันวาและมานพถึงกับนิ่งอึ้งไปทั้งคู่ คนหนึ่งกำลังประมวลผลเรื่องที่ได้ฟัง ส่วนอีกคนนั้นวิญญาณกำลังจะหลุดจากร่างเพราะความอายจงสมองแทบระเบิด และเหมือนในที่สุดแล้วมานพก็เข้าใจความหมาย เขาพยักหน้าหงึกๆ เป็นสัญญาณ เห็นแบบนั้นธันวาจึงจัดแจงรีบเดินออกจากตรงใต้ฝักบัวเพื่อที่มานพจะได้รีบอาบน้ำตามลำพังและเขาเองก็จะได้ออกไปรอข้างนอกตามมารยาท



กระนั้นยังไม่วายถูกรั้งตัวเอาไว้ มือแกร่งโอบรอบเอวสอบดึงให้ร่างเล็กกว่าเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน ความรู้สึกบางอย่างตีวนในอกจนรู้สึกจั๊กจี้ เมื่อมานพเข้าใจความหมายของธันวาเป็นอย่างดีแล้วว่าอีกฝ่ายเก้อเขินในเรื่องอะไร เขาเองก็อยากมอบความสบายใจให้อีกฝ่ายด้วยการ...



“ให้กูช่วยนะ”



...ออกปากเสนอตัวช่วยธันวาเพื่อแสดงออกว่าเขาไม่ได้นึกรังเกียจ



“พี่จะบ้าเหรอ!!? ” ธันวาได้แต่ร้อง นี่หรือมานพจะไม่เข้าใจเรื่องที่เขาจะทำ? หรือต้องให้อธิบายใหม่กันว่าไอ้การเอาสิ่งนั้นออกจากตัวนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาช่วย!



“ทำไม? มึงอาย? ทั้งที่เรา…”



“พี่นพ! ” ธันวารีบห้ามก่อนที่มานพจะเอ่ยอะไร “การที่เรานอนด้วยกันแค่ครั้งสองครั้งมันทำให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นขนาดนั้นเลยเหรอ? ” พร้อมตั้งคำถามที่มานพไม่อาจตอบ



“พี่สามารถลืมเรื่องที่ผมนอนกับผู้หญิงคนนั้นได้งั้นเหรอ? ”



“ไอ้ธัน! มึงจะพูดขึ้นมาทำไมอีก? ” มานพถามเสียงต่ำ ร้างไร้อารมณ์หยอกเย้าเช่นเมื่อครู่ มืออุ่นที่โอบกอดรอบเอวสอบคลายลง แล้วปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระในที่สุด



“ก็พี่คอยถามอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ? ” เพราะรู้ว่านี่คือคำถามแทงใจ ธันวาจึงไม่ลังเลที่จะใช้ เพราะถ้าเขาทั้งคู่ยังไม่อาจก้าวข้ามมันไปได้ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน



“แล้วมึงมีคำตอบให้กูไหมล่ะ? ” ความหวานที่ติดปลายลิ้นอยู่ตอนนี้ขมเสียจนแทบทนไม่ไหว มานพได้แต่เพียงตั้งคำถามกลับไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด แล้วจ้องมองว่าคนที่ยังหลบสายตาไม่เลิกนั้นจะหันกลับมาตอบคำถามกันแบบไหม หรือจะมีคำตอบให้หรือไม่



เพราะมันเป็นคำถามที่ร้างไร้คำตอบมาตั้งแต่แรกแล้ว



“....................” และสิ่งที่ธันวามอบให้ก็ยังคงเป็นความเงียบเช่นเดิม



“เรียกร้องให้กูถาม มึงก็ควรมีคำตอบให้กูนะ” มานพถอนหายใจแล้วเค้นถาม ความอึดอัดระหว่างกันกำลังทวีสูง ไม่รู้ทำไมจู่ๆ สถานการณ์ถึงได้ดำเนินมาทางนี้ได้ ทั้งที่เมื่อครู่นี้มันยังมีรสหวานติดปลายลิ้นอยู่บ้างแท้ๆ แต่นี่...มันเหลือเพียงความขม



“ผมไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น” ธันวาตอบพลางชำเลืองมองไปยังมานพด้วยสีหน้าที่แสร้งว่าเย็นชาทั้งที่แววตากำลังรู้สึกเจ็บร้าวจนสุดหยั่ง “ตราบเท่าที่ชื่อของผู้หญิงคนนั้นยังอยู่บนอกพี่”



พูดจบธันวาก็ทำทีว่าจะเดินจากออกไป มันจบแล้ว ฝันหวานเพียงตื่นหนึ่งภินท์พังลงไปแล้วในความรู้สึกของเขา มันได้กลับสู่โลกของความจริงอย่างสมบูรณ์



แต่ก่อนที่จะได้ทันก้าวพ้นจากประตูห้องน้ำ ทั้งตัวกลับถูกคว้าเอาไว้อีกหน แล้วดึงเข้าสู้อ้อมกอดแกร่งที่ไม่ต่างจากกรงเหล็กกล้า แผ่นอกหนาโอบกอดแผ่นหลังสั่นระริกไว้จนแทบจะจมไปทั้งร่าง



ธันวาดิ้นขลุกขลัก เขาไม่มีความอดทนเหลือพอที่จะเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดโดยที่ไม่ร้องไห้ออกมา เขาไม่สามารถทนเผชิญหน้ากับมานพที่เย็นชาทั้งที่เพิ่งหลับนอนด้วยกันมาได้อีก



“ปล่อย! ” ธันวาร้อง แต่เหมือนยิ่งดิ้นอ้อมกอดนั้นก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น และที่น่ากลัวกว่านั้นคือมือแกร่งข้างหนึ่งของมานพกำลังล้วงเข้ามาในเสื้อเปียกลู่ มาจนถึงหน้าอกด้านซ้ายของเขา พร้อมเสียงกระซิบพร่าที่ข้างหู



“มึงพูดแบบนั้น หรือต้องการให้บนอกกูเปลี่ยนเป็นชื่อมึงแทน? ”



“!!!!?? ”



ประโยคเดียวนั้นทำเอาธันวานิ่งค้าง ตกใจเสียจนแทบลืมหายใจ สมองประมวลผลไม่ทันจนเกือบเออเร่อ





นี่หรือว่า…มานพจะรู้แล้ว!?





ติ๊ด!



-นพ นายท่านตื่นแล้ว เตรียมตัวเลย-





“!!!? ”



“…………..”



คล้ายระฆังช่วยชีวิตธันวาจะดังขึ้น เมื่อเสียงจากเครื่องสื่อสารที่พวกเขาพกเอาไว้ตลอดดังขึ้น เป็นเสียงของสิงหาที่เป็นการสื่อสารทางเดียวเพื่อเรียกบอดี้การ์ดนอกกะทุกคนให้เตรียมพร้อม



ทั้งมานพและธันวาชะงักไปเพราะเสียงนั้น กรงเหล็กนั้นในที่สุดก็คลายออก ร่างร้อนจัดของมานพผละจากแล้วเดินผ่านร่างที่สั่นเทาของธันวาไปเบื้องหน้า ธันวาลอบมองตามไปด้วยหัวใจระแวดระวัง ตกใจเล็กน้อยเมื่อร่างนั้นหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ก่อนหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง



ธันวากลืนน้ำลายลงคอโดยที่สายตายังถูกตรึงไว้กับดวงตาที่ร้อนแรงราวเพลิงผลาญของคนตรงหน้า



มานพถอนหายใจ เสยผมที่เปียกลู่ของตนขึ้นเพื่อเผยสายตาลึกล้ำมองตรงมายังธันวาแน่วแน่ ก่อนเอ่ยถามสิ่งสุดท้าย



“ถ้ามึงจะไม่ตอบเรื่องบัว งั้นมึงตอบกูเรื่องหนึ่งได้ไหม? ”



“……………….”



“มึงยอมนอนกับกูทำไม? ”



แค่ได้ยินก็รู้ได้ทันทีว่าคำถามมันจริงจังเช่นเดียวกับสายตาคู่นั้น แต่ธันวาก็เลือกที่จะหลบเลี่ยงที่จะตอบอีกครั้ง



“พี่ไม่จำเป็นต้องรู้” คือคำตอบเดียวเท่านั้นที่เขามีให้ สองมือสั่นเทายกขึ้นมากอดตัวเองไว้ด้วยความหนาวสั่น ทั้งจากหยาดน้ำที่ยังเปียกฉ่ำอยู่บนร่าง และจากความหวาดประหวั่นในหัวใจที่ไม่อาจจัดการกับเรื่องตรงหน้าได้



และเพราะเอาแต่ก้มหน้าจึงไม่อาจมองเห็นว่ามานพได้สืบเท้าเข้ามาใกล้อีกครั้งแล้ว



ฟึ่บ!



“…? ” ผ้าขนหนูถูกโยนลงมาคลุมร่างของธันวาไว้ตั้งแต่ศีรษะลงไป ก่อนที่เสียงที่อ่อนลงของมานพจะเอ่ยขึ้น



“รีบจัดการตัวเองซะ กูไปรอข้างนอก”



เอ่ยเพียงเท่านั้นมานพก็ออกจากห้องน้ำไป โดยที่ไม่ได้อาบน้ำหรือทำอะไรต่อ ครู่หนึ่งธันวาได้ยินเสียงทางฝั่งห้องครัว เพราะประตูห้องน้ำไม่ได้ถูกปิด จากเสียงที่ได้ยินธันวาเดาได้ไม่ยากเลยว่าฝ่ายนั้นคงจะล้างหน้าแปรงฟันที่ตรงนั้นเพราะไม่อยากอยู่ในห้องน้ำให้ต้องเสียเวลามีปากเสียงกับเขาอีก



ธันวาสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วกลั้นมันไว้อย่างนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะสะอื้นฮั่กออกมาอย่างสุดกลั้น สมองกับหัวใจถูกความสับสนปั่นรวมกันจนกลายเป็นของเหลว มันจึงไม่อาจประมวลผลการกระทำของมานพได้ อีกทั้งยังไม่สามารถเข้มแข็งอยู่ได้อีกเช่นกัน ดังนั้นธันวาจึงไม่ลังเลเลยที่จะปล่อยความอัดอั้นออกมาเป็นหยาดน้ำตาถะถั่ง สองมือกำผ้าขนหนูบนศีรษะแน่นหมายซึมซับความอ่อนโยนสุดท้ายที่มานพทิ้งเอาไว้ให้ แล้วร้องเอาความอ่อนแอของตนออกให้สิ้น เพราะเขาต้องรีบกลับมาเข้มแข็ง เป็นไอ้ธันวาหน้าหนาให้ได้โดยเร็วที่สุด[/color]

**********************************************************************



*****************************************



*****************************************************************************







มุมนักเขียน Talk!!



กราบสวัสดีท่านผู้มีอุปการคุณทุกท่าน ในที่สุดอนาคีก็โผล่หัวมาแล้วค๊า



** ในที่สุดรอยสักก็โผล่มาเสียที 5555 **



ดนัยเขาก็หึงเป็นเหมือนกันนะคะ อิอิ



[แอบบ่นจากบทมานพXธันวา : การเขียนบท NC มันยากขึ้นทุกวันเลยค่ะ เพราะนิยายแต่ล่ะเรื่องของอนาคีมี NC เยอะพอสมควร แถมยังเขียนเต็มตั้งแต่ต้นจนจบไม่นิยมแพนกล้องออกจากเตียงเสียด้วย จึงทำให้การจะเขียนออกมายังไงให้ดูไม่จำเจเป็นอะไรที่ยากลำบาก 555 แต่ด้วยความหื่นหืดหาดในจิตใต้สำนึก สัญญาว่าจะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดค่ะ!! วะฮะฮ่าาาาา!!]



[บ่นต่อใน Part ดนัย X ดิน] Part นี้เขียนยากมากกกก ไม่รู้ทำไม คิดบทสนทนาระหว่างดนัยกับบดินทร์ไม่ออกเลย จนขนาดเขียนตอนของมานพธันวาและจ้าวซินจื้อหลินจนจบถึงได้กลับมาพยายามเขียนดนัยกับบดินทร์ได้ (จ้าวซินxจื้อหลิน มาตอนหน้านะจ๊ะ)

สปอย : ที่ยากเพราะว่ามันจะต้องเป็นเรื่องราวที่ปูไปถึงจุด...แตก...ห๊ะ!!? แตกอะไร ใครแตก??

จะพยายามคลายทุกปมให้เคลียร์ที่สุดนะจ๊ะ ใครสงสัยอะไรถามทิ้งไว้ได้นะ เผื่ออนาคีจะหลงลืมไปจนไม่ได้แก้ปมที่ท่านสงสัยไว้ในเรื่อง จากนี้ไปเนื้อเรื่องที่ท่านว่าหนักอยู่แล้วจะเจ้มจ้นขึ้นไปอีก ทั้งที่ตั้งใจจะแต่งให้เป็นนิยายโรแมนติกเบาๆ แท้ๆ ทำไมถึงเป๋มาเวย์นี้ได้ก็ไม่รู้ 5555 (จริงจรี๊งงง)



ตอนแรกตั้งพล็อตหลังจากตอนรับตำแหน่งไว้แค่เหลือแค่ 17 ตอน ทำไปทำมาน่าจะเกินหรือเปล่านะ (ปาดเหงื่อ) ที่เกินก็น่าจะเป็นเพราะแต่ละตอนแบ่งเป็น PART เยอะเหลือเกินนี่แหละ!! ผมคือตัวร้ายจะยาวทำลายสถิติ ผมคือนางเอก ได้ไหมหนอ รอลุ้นกันนะจ๊ะ 555



ขออภัยที่นิยายแต่ละตอนออกช้าอย่างคงเส้นคงวาไม่มีตอนไหนออกเร็วได้สักตอนเลยนะคะ

สปีดตอนนี้อาจช้า ในอนาคตก็ตั้งใจว่าจะพยายามเร่งขึ้นเท่าที่ทำได้ ฮรืออออ

(พยายามมา 3 ปี ช้านานชาติแบบคงที่ไม่มีตกเลยจริง ๆ)



ขออภัยจริงๆ ที่ล่าช้าม๊ากกกกกกกค่ะ



รักเสมอ

อนาคี99

[nightsza]

หวานปนขมทุกคู่เลย รอวันที่จะหวานกันจริงๆนะ