#ช่างสักรักคุณครู | 8 : Breath Into Me
สามรีบบิดรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจมาที่บ้านหลังใหญ่ในตอนเกือบสี่ทุ่ม ปกติเวลานี้เด็กอนามัยจัดแบบเขาจะต้องเตรียมตัวอาบน้ำเข้านอนแล้ว แต่วันนี้สามกลับรู้สึกร้อนใจเกินกว่าจะข่มตาหลับได้ อยากจะเจอโมจิแล้วบีบสักสองสามทีให้ร้องไห้หนักๆ
“ทำไงวะเนี่ย” คุณช่างตัวใหญ่มองไปรอบรั้วบ้านเตี้ยๆ เห็นว่าข้างบนบ้านเปิดไฟแต่กดกริ่งเท่าไหร่ก็ไม่มีคนออกมา ตอนนี้เหลือแค่พี่ยามกับข้างบ้านที่จะออกมาด่า
ถึงนาทีนี้แล้ว...ก็ต้องปีน
เขาปีนเข้าไปในบ้านหลังสวย รู้ดีว่าถ้าโดนตำรวจจับจะกลายเป็นคนมีประวัติตลอดชีวิตในคดีบุกรุก แต่ถ้าไม่ปีน...คืนนี้เขาจะนอนไม่หลับ
“ถ้าเจอจะจับตีให้ก้นแดง” สามบ่นไปเดินสำรวจรอบบ้านไป เขาจำได้ว่าหลังบ้านโมจิเป็นครัวแบบเปิด ถ้าลืมปิดหน้าต่างกระจกกว้างตรงหลังครัว คนตัวใหญ่อย่างเขามุดเข้าไปได้แน่นอน
แต่พอลองบิดลูกบิดหลังบ้านแล้วพบว่าโมจินั้นประมาทเหลือเกิน
“ไม่ล็อกประตูด้วยซ้ำ” คุณช่างบ่นก่อนจะเดินเข้าบ้าน ไม่ลืมหันมาล็อกประตูให้เพื่อกันคนเข้ามา ที่สำคัญคือกันคนหนีออกไปด้วย
เขาเปิดไฟฉายในมือถือ เดินขึ้นบันไดบ้านอีกคนโดยไม่ได้สนใจว่าถ้าเกิดนอกจากโมจิมีคนอื่นอยู่ด้วยจะทำยังไง เพราะตอนนี้จุดโฟกัสของเขามีแค่อย่างเดียว
…คือการนำคุณครูคืนถิ่น…
สามเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของคุณครูหลานชาย เห็นว่าไฟเปิดแต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ข้างใน ในเวลาเดียวกันก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากห้องดูหนัง เขาถึงเบนความสนใจไปที่ชั้นบนแทน
คนตัวใหญ่บิดลูกบิดด้วยความรู้สึกอัดแน่นในอก เมื่อแสงจากข้างในห้องนั้นค่อยๆ ลอดออกมากพร้อมกับไอเย็นจัด คนที่นั่งห่มผ้าม้วนเป็นก้อนอยู่ตรงโซฟาเบดก็หันออกมาพร้อมๆ กัน
“ผี! ” “โมจิ! ” พวกเขาตะโกนพร้อมกัน...
สามขมวดคิ้วมองก้อนอะไรสักอย่างที่นั่งกลมอยู่บนโซฟาพร้อมกับถังป๊อปคอร์น ท่าทางตระหนกทำเอาคุณช่างขมวดคิ้วแน่น
ส่วนครูแป้งมองคนที่คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจออีกแล้ว
“มะ มาได้ไง” แป้งลุกขึ้นเอาผ้าห่มออกจากตัว อากาศในห้องนี้หนาวจนขนลุก
“ประตูหลังไม่ได้ล็อก” สามบอกตามจริง
ครูแป้งอยู่ในชุดนอน สวมเสื้อยืดตัวบางกับบ็อกเซอร์ผ้านิ่มขาสั้น ตากลมโตสั่นระริกเมื่อเห็นคนที่อยากเจอมาหลายวัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาแบบนี้ถึงอยากเจอคุณสาม
...คิดแต่ว่าถ้ามัคุณสามอยู่ด้วยก็คงดี...
“ได้ยินว่าไม่ไปทำงาน” แค่สามบอกออกมาแบบนั้นคนที่ยืนอยู่ก็น้ำตาร่วงผล็อย
จากที่คิดว่าจะมาตีโมจิสักสองที พอเห็นแบบนั้นใจก็ร่วงไปอยู่ตาตุ่ม สามเดินเข้าไปหาคนที่ยืนงงอยู่ก่อนจะรวบคนขี้แงเข้ามากอดไว้แน่นพร้อมกับกดจมูกลงที่ซอกคอร้อน
“เกิดอะไรขึ้นแป้ง บอกผมที”
แป้งก้มลงซบหน้าเข้ากับอกของอีกคน...คิดไปเองว่าจะไม่ได้เจออีกแล้ว
“ผะ...ผมโดนไล่ออก ฮึก” คุณครูยกมือขึ้นกอดแผ่นหลังกว้างไว้
อาทิตย์ที่แล้วหลังจากที่ไปกินข้าวกับคุณสาม แค่วันเดียวก็มีภาพเขากับคุณสามหลุดออกมาอีกชุด เป็นภาพแป้งกับสามหน้าบ้าน ตอนนั้น...สามกำลังหอมแก้มโมจิฟอดใหญ่ ภาพชุดนั้นเป็นครูพิกุลส่งลงในกลุ่มคุณครูด้วยกัน บอกว่ามีผู้ปกครองแถวบ้านที่เจอพวกเขาส่งมาให้อีกที
แป้งไม่เชื่อ...แต่ก็เถียงอะไรไม่ออก
“ผะ...ผมไม่เข้าใจ วะ...ว่าทำไมเป็นแบบนี้” คนเล่าเล่าไปสะอื้นไป
ส่วนคนฟังขมวดคิ้วแน่น กำลังคิดว่า...ผู้ชายอายุจะ 30 น่ารักแบบนี้เหรอวะ
“ผมก็ไม่เข้าใจ เอารูปมาดู” สามละอ้อมแขนออก ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา เอื้อมมือไปหยิบรีโมตเพื่อปิดหนังผีที่กำลังโหยหวนของโมจิ ก่อนจะดึงคนที่ยืนงงมานั่งลงบนตัก...ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย
เขาไล่ดูรูปในมือถืออีกคน รูปพวกนั้นเริ่มตั้งแต่ที่พวกเขากินข้าว จนมาถึงพื้นที่หน้าบ้าน ถ่ายช็อตถี่ๆ ติดกันทำให้ได้ช็อตเด็ด...แบบนี้มันโคตรจะละเมิดความเป็นส่วนตัว
สามเดาะลิ้นไล่มองแต่ละรูป ถ้ารู้ว่าโดนถ่ายจะจัดฉากให้หนักกว่านี้อีก นับว่าคนที่ส่งมาไม่ฉลาดเอาเสียเลย แทนที่จะส่งมาแค่รูปหรือสองรูป กลับส่งมาทั้งหมด มันทำให้ดูรู้ว่าภาพพวกนี้มาจากมืออาชีพ
“เพราะแบบนั้นเลยไล่ไปใช่ไหม” สามถามคนที่นั่งเป็นโมจิซึม คนตัวใหญ่ก้มลงวางคางกับไหล่อีกคน
“โรงเรียนมีกฏครับ เขาห้ามสนิทกับผู้ปกครองอยู่แล้ว”
สามเลิกคิ้ว...มีกฏก็ใช่ว่าจะละเมิดความเป็นส่วนตัวแบบนี้ได้นี่
“แล้วภาพชุดนี้ชุดเดียวทำให้โดนให้ออกเลยเหรอ ไม่ทำการสอบอะไรก่อนหรือไง” คุณช่างถาม พยายามไม่ใส่อารมณ์ถึงจะโมโหมากก็ตาม
“จริงๆ ก่อนหน้านี้…” แป้งหลุบตามองพื้น
“อะไร? ”
“มีรูปตอนเราไปห้างด้วยกันครับ”
สามขมวดคิ้วแน่น เขาเปิดดูรูปที่โมจิบอกแล้วก็พบว่าเป็นรูปเขากับโมจิที่ลานจอดรถสองรูป ซึ่งถ่ายได้แบบมือสมัครเล่น
แป้งมองใบหน้าคมสัน เขาคิดว่าเขาทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว ทั้งไล่คุณสามไป ทั้งพยายามไม่สนใจหลายๆ อย่างที่ครูแมวและเพื่อนพยายามทำมาตลอด สุดท้ายก็จบแบบนี้อยู่ดี
“ครูพิกุลนี่ใคร ใส่แว่นแก่ๆ ใช่ไหม” สามถามถึงคนที่ส่งรูปมา เห็นชื่อในกลุ่มแช็ต
“ครับ” แป้งพยักหน้า เขาไม่เชื่อว่าครูพิกุลจะทำ แต่ก็…
“แล้วครูแมวคือใคร” สามถามถึงคนที่พิมพ์บอกให้โมจิไปเจอที่ห้องปกครอง
พอพูดถึงครูแมว...โมจิก็กัดปากแน่น
“คนที่เสียงดังๆ แก่ๆ ใช่ไหม? ” สามมองใบหน้าด้านข้างของคนที่มักจะยิ้มอยู่เสมอ เขาถอนหายใจยาว
“แล้วแจ้งตำรวจ ทำอะไรยัง”
แป้งส่ายหน้า
“อย่าเลยครับ”
“อย่าได้ไง เขาถือว่าตัวเองเป็นใคร ยุ่งเรื่องคนอื่นดีนัก ละเมิดสิทธิคนอื่น มันฟ้องได้นะ” คุณช่างว่าไปขมวดคิ้วไป ก็พอดูรู้ว่าโมจินิสัยยังไง แต่คนพวกนี้ถ้าไม่เจอคนจริงคงจะทำแบบนี้กับคนอื่นไปเรื่อยๆ
“เขาไม่ค่อยชอบผมอยู่แล้ว” แป้งบอกเสียงเบา
“ไม่ชอบเพราะอะไร” สามขมวดคิ้วแน่น ไม่เข้าใจว่าบนโลกใบนี้มีคนไม่ชอบโมจิเอ๋อๆ ฟูๆ นุ่มๆ แบบนี้ด้วยเหรอ
“ชอบว่าผมอ้วน แล้วก็...ผมชอบผู้ชาย”
“อ้วนแล้วมันจะทำไมวะ! ” เรื่องนี้สามโมโห!
แต่แป้งกลับรู้สึกเจ็บกับคำว่าอ้วนจากปากคุณสามแทน...
“แล้วเรื่องชอบผู้ชายมันจะทำไม! ” สามมองหน้าคนที่ซึมลงไปอีก
“ผมก็ไม่เข้าใจ…” แป้งไม่รู้เลยว่าทำไมครูแมวถึงเกลียดเขานัก ถ้าเป็นเรื่องรางวัลครูดีเด่น เด็กๆ ก็โหวตกันเอง...ไม่เห็นมีเหตุผลเลย
“รูปพวกนั้นมีผมติดอยู่หรา ยังไงก็ต้องจัดการ! ” สามบอกตามตรง สมัยที่โซเชียลเน็ตเวิร์กข่าวเร็วแบบนี้ ภาพหลุดไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ต่อให้เขาไม่ใช่เป็นคนมีชื่อเสียง แต่ก็ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ป้องกันปัญหาและจัดการพวกยุ่งไม่เข้าเรื่องด้วย
“คุณสามใจเย็น” แป้งปรามคนที่เดือดกว่าคนโดนไล่ออก
สามถอนหายใจเป็นรอบที่ล้าน เห็นโมจิเสียใจขนาดนี้...เขาก็อดโมโหไม่ได้ พวกครูพวกนั้นคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงมาทำให้โมจิต้องร้องไห้จนตัวบวม!
“ไม่เสียใจเหรอ...” สามสอดนิ้วเข้าไปที่มืออีกคน
“ก็เสียใจครับ” คุณครูบอกพร้อมกับจับมืออีกคนไว้ ตรงแก้มขึ้นสีเลือดจางๆ
“ไม่อยากกลับไปสอนเด็กๆ เหรอ? ”
“คงกลับไปไม่ได้แล้วครับ” แป้งยิ้มบาง ตั้งแต่เด็กจนโตเขามีความฝันว่าอยากเป็นคุณครูเด็กเล็กมาตลอด มันเป็นความฝันเดียวที่เขามี ตอนนี้ถึงได้เสียใจมาก เพราะไม่รู้ว่าจะได้กลับไปทำงานที่รักได้ไหม
“แป้ง...” สามเรียกอีกคน ก่อนจะกระชับอ้อมกอด
“แล้วคุณสามมาที่นี่ทำไม” พอเริ่มใจเย็นขึ้นมาหน่อยคุณครูก็เพิ่งสงสัย ว่าคุณน้าน้องสิบโผล่ขึ้นมาบนชั้น 3 ตรงนี้ได้ยังไงหลังจากหายไปตั้งนาน
“น้องสิบเศร้า มีคนไม่ยอมไปทำงาน” สามบอกคนที่กำลังซึมพอๆ กับหลานตัวเอง
“แล้วแป้งจะเอายังไงต่อ”
“หางานใหม่มั้งครับ แต่โดนไล่ออกมา ไม่รู้จะมีที่ไหนรับอีก” โมจิบอกเสียงแผ่ว
“มันไม่มีเหตุผลเลยนะ”
“ผมผิดกฎเอง” เพราะตัวเขาเองด้วย ถ้าคุณสามไม่ใช่คุณน้าน้องสิบ ก็ไม่มีใครสามารถใช้กฏข้อนี้เพื่อโจมตีเขาได้
“กฎบ้า คนรักกันมันผิดตรงไหน!? ”
“อะ…อะไรนะครับ” แป้งไม่เข้าใจ...ใครรักใครนะ?
ตากลมบวมช้ำหันมามองคนที่อยู่ๆ ก็โผล่มาพูดอะไรแปลกๆ เต็มไปหมด จากท่านั่งบนตักกลายเป็นว่าแป้งหมุนตัวมานั่งเกยตักหันหน้าเข้าหาคุณสาม ทำให้โมจินุ่มนิ่มใต้บอกเซอร์ตัวบางเบียดอยู่ตรงหน้าขา
“มองอะไรโมจิ? ”
“คะ...คุณสามว่าไงนะครับ? ”
จุ๊บ...สามจูบลงบนปลายจมูกอีกคน คิดมาแล้วว่าถ้าไม่พูดคงไม่รู้
“ชอบ”
“ห๊ะ!? ” แป้งทำหน้างงยิ่งกว่าเคย...ใครชอบอะไรนะ?
“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” สามถอนหายใจเมื่ออีกคนส่ายหน้า
“ผมชอบคุณ ชอบแป้ง” สามชี้มือเข้าที่แก้มนิ่ม
“ห๋าาาาา! ” คราวนี้โมจิส่งเสียงดัง ทำตัวไม่ถูกแล้ววันนี้ เดี๋ยวก็โมโห เดี๋ยวก็ร้องไห้ แล้วตอนนี้ก็ตกใจ ทั้งไม่รู้จะต้องวางมือไว้ตรงไหน ท่าทางเก้ๆ กังๆ ทำเอาอีกคนขำร่วน
“ไม่จริงหรอก! ” แป้งบอกพร้อมกับเบ้หน้า
“ไม่จริงตรงไหน” สามขมวดคิ้วมอง
“คุณสามโกหก”
“จะโกหกทำไม”
“ทำไมคุณสามถึงจะมาชอบคนแบบผม อ...อ้วนด้วย ไม่ได้น่ารักแบบคุณคนดีเลย” แป้งหลบตา
“นั่นสินะ บวมแบบนี้” สามถอนหายใจ ไม่รู้ว่าคนดีมาเกี่ยวอะไร ตามไม่ทันด้วยว่าโมจิคิดไปถึงไหนแล้ว…
“คุณสาม! ” แป้งเสียงดังเมื่อโดนบีบก้นแรงๆ
“มันเขี้ยว! จะโกหกทำไม ชอบก็คือชอบ” สามบอกด้วยความหัวเสีย “คิดสิว่าเป็นโมจิขี้แง คิดอะไรก็ไม่ค่อยทัน ถ้าไม่ใช่ผมใครจะชอบ! ”
แป้งอ้าปากเหวอ...แบบนี้ไงเล่า! ถึงคิดว่าโกหก!
สามมองคนที่เดี๋ยวหน้าแดง เดี๋ยวก็ตกใจ เดี๋ยวก็หน้าหงอย เขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงฟัดแก้มอีกรอบ
“แล้วแป้งชอบผมบ้างไหม” สามถามคนที่นั่งเกยแทบจะสิงร่างกันแล้ว
“ก็...ก็...ก็....” คุณครูทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย มือสั่นไปหมดเมื่อนึกออกว่ากำลังนั่งอยู่ในท่าไหน ยิ่งเมื่อโดนกอดแน่น...รู้สึกว่าไม่มีส่วนไหนในร่างกายเลยที่ไม่สัมผัสกัน
“ต้วมเตี้ยมเอ้ย! ” จุ๊บ...คราวนี้สามจูบตรงปาก ได้กลิ่นป๊อบคอร์นจางๆ
แป้งดันหน้าอีกคนออก ไม่เจอกันนานพอมาถึงก็ทำแบบนี้…
“คุณสามเถอะ หายไปไหนมา”
“มีคนไล่ ก็ต้องไป” สามบอกเสียงเรียบ อีกคนเลยทำหน้าเศร้า บอกหรือยังนะว่าโมจิเวลาอยู่ต่อหน้าเขานี่เก็บสีหน้าไม่อยู่เลย
“ไปทำงานที่สิงคโปร์มา” สามบอกตามจริง
แป้งหยักหน้าหงึกหงัก เพราะเข้าไปดูในเพจร้านสักก็ไม่เห็น เลยแอบคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
“งานอะไรครับ” แป้งไม่รู้ว่าควรถามดีไหมเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ในฐานะคนที่นั่งเกยตักกันอยู่แบบนี้...เลยอยากลองถามดู
“งานร้านอาหาร”
“เป็นเชฟด้วยเหรอครับ” คุณครูทำตาโต
สามลอบขำคนคิดไปเองเก่ง แต่เรื่องของตัวเองดันไม่คิดอะไรเลย
“ไม่ใช่เชฟ”
“ผู้ช่วยเชฟเหรอครับ? ”
เขาไม่อยากบอกว่าเป็นเจ้าของ เพราะยังไม่ได้เป็น จะบอกว่าเป็นผู้จัดการก็ไม่ใช่ เลยปล่อยเบลอไปก่อน ทั้งเป็นพวกขี้เกียจอธิบายด้วย
...สามเป็นพวกชอบทำมากกว่าพูด…
“งั้นไปลองทำงานด้วยกันไหม? ” สามถามอีกคน ที่จริงก็ขาดเลขาอยู่ ที่งานทุกอย่างกินเวลานานเพราะเขาไม่มีคนช่วยเรื่องเอกสาร
“งานอะไรครับ? ”
“ผู้ช่วยผม”
“ช่วย ยังไงครับ? ” แป้งผู้ประสบการณ์ในครัวเป็นศูนย์ไม่เข้าใจ ในหัวคิดไปถึงรายการเชฟมือทองที่วิ่งอยู่ในครัววุ่นวาย ต้วมเตี้ยมแบบเขาทำไม่ได้หรอก
“ผมอยากเป็นครูครับ” แป้งบอกตามตรง
สามถอนหายใจแต่ก็พยักหน้าเข้าใจ เขาว่าโมจิเหมาะกับงานนี้ที่สุดแล้ว คุณครูใจดีลาออกทำเอาหลานเขากับเด็กๆ หลายๆ คนซึมจัด
“ร้องไห้แบบนี้มากี่วันแล้ว” สามถามถึงใต้ตาบวม แต่แป้งไม่ตอบ
คุณครูคิดว่าตัวเองไม่ได้ขี้แงขนาดนั้น แต่พออยู่คนเดียวนานๆ เข้าก็แย่เหมือนกัน หลังจากวันที่โดนให้ออกแป้งก็ไม่ติดต่อใครเลยนอกจากบริการเดลิเวอร์รี เขาหมกตัวอยู่ในห้องดูหนังทั้งวันทั้งคืน ไม่กล้าบอกพ่อแม่เพราะท่านต่างก็รู้ว่าแป้งรักอาชีพนี้แค่ไหน
แป้งเสียใจจนไม่ทำอะไร เขาดูหนังไปเรื่อยๆ สลับกับการกินและนอนให้หลับไป รู้ว่ามันรังแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ แต่ก็นึกอะไรยังไม่ออก
“ไปพักผ่อนไหม เผื่อกลับมาแล้วหัวจะโล่งขึ้น” สามถามคนที่ดูเครียดพอสมควร เป็นดังคาด โมจิส่ายหน้า
“ไปเถอะนะ ไปด้วยกัน”
.
.
.
การไปเที่ยวครั้งนี้เป็นการเที่ยวแบบอารมณ์ไม่ดี เพราะแป้งยังมีอะไรมากมายอยู่ในหัว สามขับรถมารับในตอนสายโดยบอกแค่ว่าจะพาไปทะเล แต่ไม่บอกว่าจะไปที่ไหน
“ไปที่ไหนครับ”
“ไปเกาะ ชอบไหม? ”
แป้งพยักหน้าเบาๆ แอบมองคนที่อยู่ในชุดสบายๆ อย่างเสื้อกล้ามตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น พอคุณสามใส่ดันดูดี พอแป้งใส่กลับเหมือนคนใส่ชุดนอนออกมาเที่ยว
“เอาชุดว่ายน้ำไปด้วยไหม? ” ช่างถามเพราะเขาบอกอีกคนให้เตรียม
“ไปครับ” คนที่นั่งอยู่ข้างๆ พยักหน้าหงึกหงัก แต่แววตาที่มักจะสดใสกลับหม่นแสง
“ทำหน้าดีๆ หน่อยสิ” สามเอื้อมมือซ้ายมาลูบต้นคออีกคนเบาๆ
“ผมคิดถึงเด็กๆ ”
วันนี้เป็นวันพุธ ปกติแล้ววันพุธจะเป็นวันที่เด็กๆ ได้ออกมาเล่นที่สนามเด็กเล่นในตอนบ่ายของวิชาสันทนาการ เขาชอบเวลาที่ได้เห็นเด็กๆ ต่อคิวหรือแบ่งของเล่นกัน ส่วนแป้งจะมีหน้าที่ซัพพอร์ตอยู่ใกล้ๆ เขาชอบที่จะได้คุยเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับจินตนาการของเด็กๆ ที่เป็นเหมือนผ้าขาว อันไหนไม่ดีก็อยากจะสอน ส่วนอันไหนที่ดีก็อยากจะส่งเสริม
สามมองคนข้างกาย ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาให้ดู
“มีคนคิดถึงครูแป้งนะ”
“อะไรครับ”
“น้องสิบวาดมาให้” สามยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้ เขียนด้วยตัวหนังสือโย้เย้ว่า ‘ให้ครูแป้ง’
“อะไรครับเนี่ย” แป้งถามถึงภาพวาดระบายสีแนวแอบสแตรกที่ดูก็รู้ว่าเป็นของน้องสิบแน่นอน
“ไก่ทอด น้องบอกคุณครูแป้งชอบไก่ทอด”
คุณครูยิ้มจนเห็นลักยิ้มบุ๋ม ก่อนจะเงยหน้ามองอีกคนที่กำลังยิ้มให้กัน
“ไปทำหัวให้โล่งก่อน ค่อยมาจัดการเรื่องยุ่งยาก เผื่อจะคิดอะไรดีๆ ออก”
แป้งพยักหน้ารับ จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้เที่ยวไหนนานแล้วเหมือนกัน...แถมยังได้ไปเที่ยวกับคุณสามอีก
ส่วนสามเปิดเพลงในรถคลอไป เป็นเพลงวงที่แป้งชอบ เขามองตรงไปข้างหน้า เมื่อวานไปลองปรึกษาพี่ทนายบริษัทดูแล้ว คิดว่าจะกลับมาเช็กบิลพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านให้หลาบจำ
.
.
.
หลังจากนั่งรถ ต่อเรือเกือบ 6 ชั่วโมงก็มาถึงเกาะสวยทางภาคตะวันออกในตอนบ่ายแก่ ฤดูนี้น้ำทะเลเป็นสีฟ้าใสแจ๋ว เลยได้เห็นคุณครูทำหน้าตื่นเต้น
“เหนื่อยไหม” สามถามคนที่เดินขึ้นมาถึงรีสอร์ต เป็นรีสอร์ตที่ข้างหน้าติดกับหาดสวย แต่ข้างหลังมีธารน้ำไหลเอื่อย
บ้านพักแต่ละหลังแยกกันออกโดยสิ้นเชิง ทำด้วยไม้และกระจก ห้องของพวกเขามีอ่างน้ำวนที่มองเห็นทะเลได้สุดลูกหูลูกตา เห็นว่าเป็นห้องของคู่รักที่ปกติต้องจองข้ามเดือน แต่สามได้มาเพราะรู้จักเจ้าของรีสอร์ต
“ไม่เหนื่อยครับ” แป้งยิ้มให้ พอได้มาข้างนอกมองอะไรสวยๆ ก็รู้สึกดีขึ้นกว่าสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเยอะมาก แต่พอมองไปตรงเตียงคิงไซซ์ในบ้านพักไม้แล้วก็…
“ทำไม? ” สามถาม พยายามไม่ขำตอนที่เห็นโมจิเริ่มแก้มแดง
“แป้ง มานี่” เขาแกล้งตบปุลงข้างเตียง แต่อีกคนเดินมึนไปที่หน้าต่างแทน
“ด้านนอกมองเห็นหาดด้วยครับ”
สามเผลอขำคนเฉไฉ เลยโดนหันมามองค้อน
“กลัวอะไร” คนตัวใหญ่ลุกขึ้นก่อนจะก้าวเข้าไปหา เขาไล่มองตั้งแต่หัวกลมลงมาที่เอวคอดและก้นงอน คิดว่าถ้าเกิดยังอยู่ในห้องนี้...คงไม่ได้ทำอะไรแน่เลย
“ไปว่ายน้ำกัน” สามชวน
“คือ ผม…”
“อะไร? ”
“หิวข้าว...” แป้งยิ้มเขินๆ
“ลืมเลย เรายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเนอะ” ปกติคุณช่างกินข้าวเลทมาก แต่โมจิน่าจะกินข้าวตรงเวลาเพราะอยู่กับเด็กๆ และนี่ก็จะบ่ายสี่โมงแล้ว
สามเดินนำอีกคนมากินข้าวกันที่ห้องอาหารของรีสอร์ต อาหารนานาชาติละลานตาเป็นแบบบุฟเฟต์ให้เดินตัก คนที่เหมือนจะเศร้าเลยตาโต แป้งอยากลองกินเนื้อแกะมานานแล้ว!
“เดี๋ยวก็จุก” สามบอกคนที่ตักมาพูนจาน พอรู้ว่าทำให้โมจิงอนได้ก็หัวเราะ
“ไม่จุกหรอกครับ…”
“เป็นห่วงเฉยๆ ” สามบอกพร้อมกับจิ้มสเต๊กปลาเข้าปากตัวเอง เห็นโมจิกำลังม้วนสปาเกตตีซอสมีตบอลเข้าปาก
“อยากชิม” คุณช่างว่าพลางอ้าปากรอ คุณครูเลยม้วนแล้วป้อนให้
...พวกเขาทำตัวเป็นธรรมชาติจนตัวเองยังอดแปลกใจไม่ได้…
“มีคนมาแอบถ่ายอีกไหมเนี่ย” สามแซว ถ้ารู้ว่ามีกล้องมาตามถ่ายจะจับโมจิกินมันบนโต๊ะอาหารนี่แหละ ให้รู้กันทั้งโลก
“คุณสามทำให้ผมกลัว”
“กลัวอะไร เข้ามาได้ก็ต้องจองห้องพัก ถ้าเขาพยายามขนาดนั้นก็ปล่อยเขา” คนตัวโตว่า นึกแล้วก็โมโหพวกครูพวกนั้น
แต่เดิมสามอยู่ในสังคมที่แทบจะไม่เจอเรื่องพวกนี้ เพราะเลือกทำงานที่ค่อนข้างอิสระด้วย แต่พวกเพื่อนเขากลับบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่าเจอพวกเพื่อนร่วมงานที่ทั้งขี้อิจฉา และนิสัยแปลกๆ มากมาย บางทีโมจิอาจจะเจอเพื่อนร่วมงานไม่ดีก็ได้
“อร่อยไหม? ”
“อร่อยครับ” อีกคนยิ้มหวาน ทำเอาคนพามายิ้มตาม
“กินเยอะ ใส่ชุดว่ายน้ำจะพุงออก” พอบอกแบบนั้นคนที่กำลังอร่อยก็หุบปากฉับ
จริงๆ เขาแค่กลัวว่าถ้ากินเยอะไป ตอนทำ...แบบนั้น จะง่วงแทนที่จะรู้สึกดี
...สามไม่ได้พามาเที่ยวฟรีๆ อยู่แล้ว…
.
.
.
หลังจากกินเสร็จก็แวะมาเปลี่ยนชุดกันที่ห้องนอน แป้งมองคนที่ถอดเสื้อและกางเกงออกแบบไม่อายฟ้าดิน คุณครูหลับตาปี๋ ไม่นานอีกคนก็สวมกางเกงว่ายน้ำเข้าไปเรียบร้อย
“เอ่อ…”
“มีอะไร? ” สามที่บนตัวเหลือเพียงกางเกงว่ายน้ำพอดีตัวมองคนที่หลบตาเป็นพัลวัน พอเดินเข้าไปหาโมจิก็ถอยกรูด
“ผะ..ผม เอ่อ” แป้งเหลือบมองแผ่นอกกว้างและท่อนแขนล่ำสัน
แต่เดิมคุณน้าน้องสิบตัวสูงใหญ่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นการเข้ายิมเลยทำให้รูปร่างเขาเข้าที่เข้าทางมากขึ้น ไหล่และอกหนาที่มีรอยสักลายคมสวย 4-5 ลาย บริเวณหน้าท้องเป็นลอนชัดและลีนเพราะเจ้าตัวรักษามันอย่างดี ถึงจะกินข้าวมาอิ่มก็ไม่มีส่วนเกินให้เห็น ส่วนใหญ่สามจะกินอาหารที่ค่อนข้างคลีนอยู่แล้ว สะโพกสอบถูกคลุมไว้ด้วยกางเกงว่ายน้ำสีน้ำเงินพอดีตัว มันนูนออกมาด้วยตัวตน ส่วนท่อนขายาวเพรียวแต่แน่นด้วยกล้ามเนื้อก้าวเท้าเข้ามาหาอีกคน
แป้งเผลอเหลือบมองทั้งหมดนั่นแค่ชั่ววินาที...
“มองอะไร” สามถาม อีกคนเลยเบือนหน้าหนีทันที
แป้งว่าหุ่นคุณสามเหมือนนายแบบที่เขาชอบแอบดูในนิตยสาร เห็นแบบนี้แล้วใครจะกล้าเปิดชุดว่ายน้ำของตัวเองล่ะ!
“อายอะไร เห็นหมดแล้ว” สามแกล้งก้มหน้าลงไปเท่ากับใบหน้าอีกคน
แป้งเม้มปากแน่นหลับตาปี๋ ก็คืนนั้นเมาด้วย มืดกว่านี้ด้วย แต่ตอนนี้เห็นทุกอย่างเต็มตาจนเวียนหัว
“ผะ...ผมไปเปลี่ยนชุดก่อน! ” โมจิพูดเร็วปรื๋อก่อนจะคว้าชุดวิ่งเข้าห้องน้ำไป
สามหัวเราะตามหลัง...โมจินี่น้า
คุณช่างนั่งกดมือถือรอที่โซฟา ไม่นานนักเสียงกุกกักในห้องน้ำก็เงียบลง แป้งออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่คลุมไหล่
สามเหลือบขึ้นมองร่างกายขาวโบ๊ะ โมจิมีเอว สะโพกผาย ขากลมแน่น ไม่ได้เป็นคนมีพุง แต่ก็มีเนื้อให้ขย้ำ แขนขากลมกลึง โดยเฉพาะก้นเด้ง น่ากัดไปหมด
“ไหน ดูที่ขาหน่อย” สามเดินเข้าไปหาคนที่ประหม่าจนตัวแดง เขาพุ่งสายตาไปที่บริเวณรอยสักตรงสะโพก
“ต้องไปซ้ำอีกรอบนะ จะได้ชัดนานๆ ” สามแตะมือลงที่เอวอีกคน ใจจริงอยากจะรั้งกางเกงว่ายน้ำสีครีมของอีกคนลงแล้วเล่นน้ำอย่างอื่นกันแทน...
“จริงเหรอครับ? ” แป้งถามพร้อมกับเงยหน้ามอง เห็นสายตาคุณสามแล้วรู้สึกร้อนวาบไปทั่วตัว
“แป้ง…” ริมฝีปากหยักจูบลงบนต้นคอ
คุณครูเลยรีบบอก “คุณสาม ไปว่ายน้ำกันเถอะ! ”
.
.
.
“ไหนคุณสามบอกจะว่ายน้ำ? ” โมจิที่วาดฝันไว้ว่าจะได้กระโดดน้ำทะเลสีใสในยามค่ำมองสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ในรีสอร์ต
“นี่ไงสระว่ายน้ำ หรืออยากเล่นน้ำอย่างอื่น” สามถามพลางยิ้มแต่อีกคนไม่เข้าใจ
“ใช่ครับ” โมจิอยากเล่นน้ำทะเล
“คืนนี้แหละได้เล่นแน่”
“...” โมจิงง...ดึกๆ เล่นน้ำทะเลจะมองเห็นอะไร แป้งยังไม่ทันจะนึกอะไรออกก็โดนฉุดมือลงสระแล้ว
เสียง ‘ตู้ม’ ดังขึ้นเมื่อสามลากอีกคนลงสระ สระน้ำเกลือกระจายเป็นวง แป้งโดนอีกคนกอดหนึบ ในตอนชุลมุนเหมือนจะโดนจับตรงนั้นตรงนี้ไปหลายที
“คุณสาม! ”
“อะไร? ”
แป้งหันมาจ้องหน้าคนขี้แกล้ง ผมที่มักจะเซ็ตเสยไว้เสมอของคุณสามลู่ลงมา ทำให้ดูเด็กกว่าอายุเยอะมาก ถ้าบอกว่าเป็นเด็กมหาลัยก็ยังเชื่อ
คุณสามดูดี...ต่างจากคนงุ่มง่ามแบบเขา
“น้ำเย็นจัง…” แป้งบอก
“เออ เย็นจนหด” สามบอก อีกคนเลยแอบหรี่ตามองต่ำ
“อะไร มองอะไร”
แป้งยู่หน้าก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“ว่ายน้ำแข่งกันไหมครับ? ”
“เอาสิ” สามตอบรับ
“สองรอบนะครับ” คุณครูบอกด้วยความมั่นใจ
ถึงบนบกจะช้ากว่า แต่สมัยมัธยมเขาเคยได้ฉายามาว่าพะยูนเผือกเลยนะ!
พวกเขาขึ้นจากสระมาวอร์มอัพเพราะกลัวจะเป็นตะคริว สามเหลือบมองกางเกงว่ายน้ำแบบพอดีตัวของโมจิ ตรงก้นกลมมันใหญ่กว่าผู้ชายปกติ เลยน้ำให้แก้มก้นล้นออกมาในตอนที่กางเกงว่ายน้ำเปียกฟิตตัว สามตวัดสายตามองฝรั่งกลุ่มใหญ่แถวนั้นที่ดูสนใจพวกเขา คนตัวสูงดึงอีกคนเข้ามาใกล้ มือเขาวางตรงสะโพกเพื่อให้รู้ว่า...โมจิเด้งๆ นี่เป็นของใคร
“ถ้าชนะได้อะไร” คนที่ยืดแข้งยืดขาเตรียมพร้อมถามคนข้างตัว
“อะไรก็ได้” โมจิหันมายักคิ้วให้ ดูท่าทางมั่นใจ
“พูดแล้วนะ” สามรับคำ
แป้งนับ 1 2 3 ก่อนที่พวกเขาจะกระโดดลงสระพร้อมกัน เพราะช่วงตัวยาวกว่าคุณช่างเลยเหมือนใช้แรงน้อยกว่าอีกคน เขาแตะขอบสระรอบแรกได้ก่อน คิดว่ายังไงก็ชนะเห็นๆ รอบที่สองเขาถึงปล่อยให้อีกคนทิ้งห่างไป ก่อนที่จะรีบจ้ำในตอนสุดท้าย ที่สุดสามก็ชนะอย่างฉิวเฉียด
แป้งหอบฮักพร้อมกับบ่นว่านิดเดียวก็จะชนะแล้ว ทำเอาอีกคนยิ้มหวาน
“จะขออะไรดีนะ” คุณช่างว่ายเข้าไปหาอีกคนแล้วดึงตัวเข้ามาหา ตอนนี้คุณครูแก้มแดงเหมือนโมจิสตรอเบอรี่เพราะเหนื่อย
“คุณสาม...อื้อ...มือ” แป้งขมวดคิ้วและเตือนอีกคนที่บีบก้นเขาเต็มมือทั้งสองข้าง
“มือทำไม? ”
“คนมอง” แป้งเตือนอีกรอบ
ในขณะที่คุณครูวัย 28 กังวลเรื่องกาลเทศะ ช่างสามวัย 23 กลับชอบการเป็นเป้าสายตา เขาว่ากันว่าความคึกคะนองของแต่ละช่วงวัยมันต่างกัน
“ก็คุณบอกขออะไรก็ได้” สามแย้ง คุณครูถึงกับหน้ามุ่ย
คนตัวใหญ่ดึงอีกคนเข้ามาชิด ตรงสะโพกใต้น้ำเบียดกันชิด เขาถูส่วนนั้นเข้ากับของอีกคน มือใหญ่เฟ้นไปทั่วก้นแน่น เพราะบรรยากาศเริ่มสลัวและอยู่ใต้น้ำ คนมองคงได้แต่สงสัย...แต่ก็มองไม่ชัด
ในระหว่างที่อีกคนกำลังดันออก สามก็สอดนิ้วเข้าไปในกางเกงแนบเนื้อ ไต่นิ้วไปตรงใต้แก้มก้น ก่อนจะเขี่ยตรงช่องทางนุ่ม
“อ๊ะ…คุณสาม! ” แป้งซบหน้าลงกับบ่าแข็งแรงของอีกคน เขากัดปากตัวเองจนแดง รู้สึกเสียววาบและชาตั้งแต่ท้องน้อยจนถึงปลายเท้าเมื่อปลายนิ้วผลุบเข้าไป
“ย...อย่า” คุณครูร้องห้ามด้วยเสียงสั่นเทา ขาแขนที่เคยตีน้ำลอยตัวได้ทรุดฮวบลงกับอ้อมอกเมื่อนิ้วกลางสอดเข้ามาเกือบจะสุด
“อะ..อ๊า” และครางอยู่ใกล้หูอีกคนเมื่อโดนดึงนิ้วออกอย่างรวดเร็ว รู้สึกเหมือนน้ำเย็นจะเข้ามานิดหน่อย
“อยากให้พวกยุ่งเรื่องชาวบ้านมาถ่ายรูปตอนนี้จัง คงจะอกแตกตาย” สามก้มลงกระซิบกับใบหูร้อน ก่อนจะงับติ่งหูอีกคนเบาๆ
“พะ..พอเถอะ” แป้งขอร้อง เขาก้มงุดลงกับซอกคออีกคน รู้สึกอายเหมือนตัวจะแตก
“ป่ะ ขึ้นห้องเถอะ” สามดึงอีกคนขึ้นจากสระ มองสายตาหวานเยิ้มของโมจิแล้วไม่อยากเสียเวลาสักเสี้ยววินาที
แป้งเหลือบมองสิ่งนั้นของคุณสามที่เหมือนจะโตขึ้นมากกว่าเดิม
“ทะ...ที่บอกจะขอ”
สามเลิกคิ้วมองคนที่กำลังเอาผ้าขนหนูคลุมร่างกายตัวเองด้วยมือที่สั่นเทา เขากระตุกยิ้มพร้อมกับยื่นมือไปหา...แล้วขอในสิ่งที่อยากทำ
“คืนนี้...อยากอยู่ด้วยกันทั้งคืน”
แป้งละล้าละลังในตอนที่มองฝ่ามือใหญ่ มือของคุณสามมันอบอุ่น...แต่บางทีก็ร้อน
“ผะ..ผม…” เขากล้าๆ กลัวๆ ในตอนที่เงยสบสายตาเปี่ยมไปด้วยความต้องการ ก็จะยื่นมือออกไปหา...แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจอีกคน
“แป้ง มานี่เร็ว”
.
.
.
TBC.
_________________________________________________
สามใจเย็นๆๆๆ 555555 แต่คนทำธุรกิจอะเน้อ มีต้นทุนก็ต้องมีกำไร อุอิ
ตอนนี้เขียนเสร็จแล้วแต่นั่งหารูปประกอบอยู่เป็นชม. สรุปก็หาไม่ได้ค่ะ 5555555
ถ้ามีคำผิดหรือจุดแปลกๆที่หลุดไปแจ้งได้ตลอดเลยน้าา
หัวข้อ: Dear my flower #ช่างสักรักคุณครู | 15 : That's Us [8/1/2020] (อ่าน 78933 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก