หัวข้อ: รอพี่ที่นครพนม

[Nn.nn2023]

Intro :

เฮีย เมื่อวาน หนึ่งไม่รู้ว่าเฮียกำลังเดินทางขับรถอยู่ หนึ่งเลยโทรไป

หนึ่งโทรไปรอบที่สองเพราะหนึ่งคิดว่าเฮียถึงที่หมายแล้ว

หนึ่งคิดว่าเฮียจะออกจากนครแต่เช้า หนึ่งเลยคิดว่าเฮียคงน่าจะไม่ได้ขับรถแล้ว

หนึ่งเห็นเฮียใช้น้ำเสียงหงุดหงิดใส่ ถามว่ามีอะไร แบบไม่ค่อยพอใจตอนรับสายตอนขับรถ

หนึ่งไม่รู้ว่าเฮียจะขับรถตอนนั้นเพราะเฮียไม่ได้บอกเวลาไว้ว่าเฮียจะออกจะถึงกี่โมง

ถ้าหนึ่งทำให้เฮียรำคาญ หนึ่งขอโทษ

มันเกิดขึ้นแบบนี้อีกแล้ว
มันเกิดขึ้นตลอด

หนึ่งไม่ใช่คนดีอะไรเลย ไม่ใช่คนที่ดีมากพอที่เฮียจะต้องมาใส่ใจเป็นอันดับแรกหรอก

แต่หนึ่งพยายามสื่อสารกับเฮีย แต่เฮียไม่ยอมบอก หนึ่งจะรู้ได้ไงว่าเฮียยุ่ง

อย่างน้อยแค่ส่งข้อความมาบอก หนึ่งรู้ว่าช่วงนี้เฮียทำงานหนักมาก ต้องขับรถ ต้องดูของ หนึ่งไม่ได้อยากให้เฮียมาหาเพราะหนึ่งเข้าใจว่าเฮีนต้องทำงาน

แต่อย่างน้อยบอกกันหน่อย ขับรถตอนไหน จะได้ไม่โทรไปกวน อ่านข้อความกันบ้าง

รู้ว่ายุ่ง แต่ปล่อยให้ผมคิดเองเออเองแบบนี้ ผมก็ไม่ใช่หุ่นยนต์ ไม่ใช่หมอดูที่จะมาตอบคำถามที่ตัวเองอยากรู้จากเฮียได้ทุกอย่าง แล้วมันก็ไม่สบายใจ ผมอยากคุยกับเฮีย อยากให้เฮียสื่อสาร คนอื่นจะว่ายังไงก็ช่าง

หนึ่งไม่เคยทำอะไรไม่ดีให้เฮีย (ถ้ามีโมเม้นที่รำคาญหนึ่งขอโทษ)

เฮียก็ไม่เคยทำอะไรไม่ดีให้หนึ่ง แต่สื่อสารกันเยอะขึ้นได้ไหม เคยขอแล้วก็จะขออีก

หรือถ้าเฮียยังรู้สึกแบบเดิม ว่า "ไม่ได้จำเป็นอะไรหรอก ไม่ต้องบอกทุกเรื่องก็ได้ ก็เคยบอกแล้วว่าทำงาน คิดเอาเองก็น่าจะรู้ โตแล้ว" หนึ่งอยากบอกว่าหนึ่งคิดไม่ได้เพราะหนึ่งไม่เห็น หนึ่งจะไม่เข้าใจเลย หนึ่งรู้สึกว่าเราไม่ได้โปร่งใสต่อกัน ผมให้พื้นที่เฮียได้ถ้าเฮียต้องการ เฮียก็ให้พื้นที่หนึ่งได้ถ้าหนึ่งต้องการ - ขอพูดคำเดิมว่าสื่อสารกันเยอะขึ้นได้ไหม แค่บอก ไม่ต้องถึงกับรายงาน แล้วจะหายไปทำงานกี่วันก็ตามใจเฮีย แต่บอกให้ไม่ร้อนใจ บอกให้หายคิดถึงหน่อยก็ดี

ผมขอแค่ต้องการให้ผมรู้ รู้ว่าเฮียจะไม่ว่างจริง ๆ รู้ว่าเฮียยังคิดถึงกัน แค่บอกเลยจะได้ไม่โทรไปรบกวนเวลางาน ที่ผ่านมาผมก็ทำตลอด ทำแบบนั้นมาตลอดด้วย

การที่เฮียไม่บอก มันทำให้ผมสะท้อนปัญหาตัวเองว่า เหมือนกับเฮียไม่ได้เห็นความสำคัญของความรู้สึกผม -- ผมเคยบอกไปแล้วว่า ผมไม่ได้เรียกร้อง ไม่ได้ต้องการเวลาจากเฮียมาก --ขอแค่คิดถึงบอกคิดถึง ไม่ว่างก็บอกไม่ว่าง จะได้ไม่กวน ง่าย ๆ แค่นั้นเลย-- ไม่ต้องมาทำเป็นหงุดหงิดใส่กัน

ผมไม่ได้อยากเรียกร้องและต้องการเวลาที่เฮียมีจำกัด มาให้ผม ผมโตพอที่จะเข้าใจเรื่องแบบนี้ เฮียมีเรื่องงานที่สำคัญ แต่ในเมื่อผมเองแม้จะเป็นส่วนเล็ก ๆ ในชีวิต อยู่ไกลกัน และเป็นแฟนเฮีย เฮียละเลยมาก ๆ ยอมรับว่าน้อยใจ

หนึ่งเห็นนะว่าเฮียตอบ โทรชวนคุย โทรหาเวลาที่เฮียว่าง หนึ่งไม่รู้นะเว้ยว่าเฮียต้องฝืนไหมเพื่อมาทำอะไรแบบนี้

ความรู้สึกผมที่มีให้เฮียมันเยอะมาก มากจนน่ากลัวเลย ผมพยายามห้ามตัวเองหลายอย่างไม่ให้ตัวเองทำเกินไปหรือมากเกินไป และผมเข้าใจ

แต่ตอนนี้ผมเก็บไว้ไม่อยู่แล้ว

ผมรู้สึกว่าผมอึดอัด
ผมรู้สึกว่าผมเข้าหาฝ่ายเดียว ด้วยความที่ผมรู้สึกกับเฮียเยอะมาก

มันไม่ใช่ว่าผมไม่มีสิ่งอื่นให้ทำ งานผมมี ยุ่งด้วย เรื่องอื่นผมมี ผมยุ่งด้วย แต่ผมแบ่งเวลาให้เฮีย แบ่งเวลาให้พ่อแม่ กับครอบครัว เพราะผมเห็นเค้าสำคัญมาก ๆ เฮียก็ด้วย

ผมพร้อมที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดี ไปจนถึงขั้นสร้างครอบครัวที่ดีได้เลยด้วยซ้ำ แม้งานของผมมันจะยังไม่นิ่ง แต่ผมมองว่ามันไม่ใช่ปัญหาอะไรเพราะผมรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าผมชอบอะไรและต้องกำลังทำอะไร

หนึ่งรู้สึกว่าเฮียเองมีหน้าที่มีความรับผิดชอบที่ต้องดูแล มันยาก มันเยอะ --หนึ่งเคยขอให้เห็นความสำคัญกันมาหลายรอบแล้ว

หนึ่งไม่อยากกินเวลาหรือแย่งเวลาที่เฮียเอาไปทำงาน หาเงิน หรือแม้แต่พักผ่อนเพราะเฮียทำงานหนัก เฮียต้องใช้ชีวิต ผมไม่อยากไปแย่งมันมาถ้ามันทำให้เฮียมีความสุข

เพราะผมเองก็อยากได้ อยากเป็นหนึ่งในความสำคัญนั้นด้วย ซึ่งผมบอกมาตลอด และผมเข้าใจตลอด

หนึ่งมีแค่เฮียคนเดียว ตั้งแต่เจอเฮีย เฮียดีกับหนึ่งเสมอ หนึ่งไม่เคยมองคนอื่นเลย

แต่ตอนนี้หนึ่งรู้สึกว่าหนึ่งไม่อยากแย่งความสำคัญของเวลาอื่นในชีวิตของเฮียมาให้ผมแล้ว เพราะผมเข้าใจเฮียแล้ว มันสำคัญจริง ๆ

ถ้าเฮียคิดยังไง รู้สึกยังไง โทรหาหนึ่งได้เสมอนะ (แต่หนึ่งรู้ว่าเฮียไม่คิดอะไรเยอะแบบนี้หรอก)

หนึ่งขอโทษที่หนึ่งเดินเข้าไปในชีวิตเฮีย

ช่วงสองสามวันมานี้ผมพยายามคิดเข้าข้างตัวเองแล้ว แต่ผมทำไม่ได้จริง ๆ เพราะมันมีแต่ความคิดตัวเอง ไม่ได้ยินเสียงความคิดเฮีย เพราะเราไม่เคยกล้าพูดเรื่องนี้จริงจัง เหมือนยังหาตรงกลางให้เรื่องนี้ไม่ได้

มันเป็นหนึ่งเองแหละไม่อดทน หนึ่งเองแหละที่เด็กเอง

หนึ่งไม่อยากนอนร้องไห้แบบนี้ทุกคืนแล้ว (ไม่จำเป็นต้องโกหกกัน ผมนอนร้องไห้ทุกคืนช่วงที่เฮียทำน้ำเสียงหงุดหงิดใส่ หรือไม่ว่างแล้วไม่เคยบอกอะไร)

ผมไม่ได้มีใคร สิ่งที่ผมพยายามทำ และทำอยู่ คือลดความรู้สึกของตัวเอง และลดการกระทำที่มีให้เฮีย เพราะผมเมินเฉิยต่อคนที่ผมรักไม่ได้ ผมเมินเฉยต่อครอบครัวผมไม่ได้ด้วยเหมือนกัน

ผมเป็นคนที่มีเหตุผลมากพอ
คิดเยอะ เพื่อนน้อย เพราะหลายคนไม่เคยมานั่งคุยเรื่องลึก ๆ และไม่ได้เข้าใจผม

เพื่อนที่ผมคุยกันทุกวันนี้เค้าพยายามเข้าใจผม เพราะเค้ารู้ว่าผมไม่เหมือนคนอื่น-ไม่เหมือนจริง ๆ

ถ้าผมขาดเฮียไป ผมก็อยู่คนเดียวได้  ผมเสียใจแน่แหละ เพราะผมคิดว่าผมรักเฮีย คิดไว้แล้ว หาเหตุผลแล้ว มันรักจริง ๆ -แต่พอคิดถึงจุดเริ่มต้น ในเมื่อมันเริ่มจาก sex เฮียจะมองหนึ่งยังไงก็ได้ เฮียจะมองหนึ่งง่ายก็ได้ เฮียจะทำยังไงกับหนึ่งก็ได้

ผมไม่อยากให้เฮียทำแบบนั้นกับผมอีกแล้ว

ถ้ารักกัน ก็ทำให้เหมือนที่คนรักกันเค้าทำ

แต่ถ้าผมเห็นเฮียอ่านข้อความแล้วเฮียไม่ติดต่อผมมา ไม่ได้เป็นห่วงผมเหมือนเดิม รำคาญผมมากกว่าเดิม ผมก็คงจะคิดแบบที่เฮียคิดเวลาที่ผมเงียบไป ว่าเฮียน่าจะไม่โอเคกับผมอีกแล้ว (ทั้งที่ผมไม่เคยเงียบ บอกเฮียตลอด อยากให้เฮียเชื่อใจไว้ใจ)

ผมจะรอสายเฮีย แล้วเราจะคุยกันเรื่องนี้อีกที


Sent: 14:53
Read 18:42

"อ่าน แต่ไม่ตอบอีกแล้วแฮะ"

อืม สงสัยจะยุ่งอยู่จริง ๆ

แต่ถ้าเข้าใจ ทำไมต้องมานั่งน้ำตาไหลแบบนี้ด้วย

ทำไมไม่ทำแบบที่แฟร์ เนย เมด มันบอกว่า "รักตัวเอง รักษาใจตัวเองซะบ้าง"

แต่สุดท้าย คนที่เราอยากได้ยินคำอธิบายออกมาจากปากเค้ามากที่สุด ก็ยังคงเป็น "เฮีย" นะ

ต่อให้คนอีกร้อยพันจะพูดยังไงก็ตาม


https://youtu.be/u1nH5y86mqo

"คึดฮอดกันหรือบ่คึด บอกแนสิได้เข้าใจ
สิได้เบิ่งแยงใจ ยามได๋ที่ใจมันถาม
ถ้าหากเฮายังฮักกัน ถ้ายังฮักกัน
กลับคืนมา แนเป็นหยัง
ถ้าหากว่าบ่ฮักกัน ถ้าเบิ่ดฮักกัน
กลับมาลา แนเป็นหยัง
ใจกะย่านอยู่เด้อิหลี
ย่านความจริงบ่เข้าข้าง
ภาวนาให้ฮักยังบ่ฮ้าง
หลูโตนกันแนเด้อ ผู้ลังคน"

[four4]

ชอบเนื้อเรื่องจังตรงกับชีวิตเราดีในบางมุม รออ่านตอนต่อๆไปจากคนนครพนมครับ