หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท By aoikyosuke

[||WiTHOuT_YoU||]

เอิ่ม หวานแบบว่า หวานเกินไปจนขมเลยนะเนี่ย จะเอาไปกอดที่บ้าน ยังกะอิทธิเป็นตุ๊กตางั้นอ่ะ
 
 

[Bg LoVe NT]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

ยะ ได้ใจมากกกกกกกก

ต้องยังง้านนนนน อยากได้มานอนกอด

ก็บอกไปตรงๆ

[shiawase]

ก็ลุงยะแค่อยากได้  อยากกอด  พ่อหนุแยมเองงงงงง

หนูแยมให้ลุงยะใช่มั้ย??

*หนุแยม* เอาพ่ออิทไปเลยลุงยะ   

[Kipper]

  เข้ามา +1 ให้แนนตามปกติคร๊าบ

ที่เป็นหวัดอยู่หายดียังคร๊าบแนน?

[Junrai_Hyper™]

จาเอากันแล้ว

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

+_+

[nanao]

555+ ยะพูดตรงมากมาย 

[ririmu]

วี๊ด~วิ๊วววว.........ร้องแรงจิง ๆ นู๋จาอาวววอ่ะ..........ถูกใจมาก ๆ ค่า  จุดประทัดฉลอง

เล่นตัวพองาม เอาคืนหน่อย ๆ แต่ขอหวาน ๆ หืน ๆ เยอะ ๆนะคร๊า..........


++ พร้อมปูพรมนั่งรอตอนต่อปายยยย   

[Dangerous_patz]

ว้าวววววว




ไม่มาหลายวัน



จะจีบกันซะแว้วววว



ต่อไปสงสัย หวานโลดดด 

[nanalonely]

ตอน    ปล่อยมือ 




อิทธิพลยืนก้มหน้านิ่ง ถอนหายใจยาวเหยียด หลังฟังคำพูดของอารยะที่พูดออกมาจนจบ

ขอกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ เห็นเป็นตัวอะไรวะ

อยากจะโปะยา ลากพาไปทำเรื่องอย่างว่า ก็ทำได้ง่าย ๆ แล้วพอเบื่อแล้วก็มาบอกว่าไม่ต้องรู้จักกันอีก
ให้ลืมกันไปเลย

แค่นี้เหรอ

พูดง่ายดีนะ

พูดอะไรก็พูดได้ง่าย ๆ ไม่ต้องคำนึงถึงจิตใจคนฟังเลยว่าเสียใจมากแค่ไหน

รู้บ้างมั้ย ว่าต้องนอนร้องไห้กี่วัน
รู้บ้างมั้ยว่ากินข้าวไม่ได้กี่วัน นอนไม่หลับกี่วัน
แล้วก็ต้องทรมานทุรนทุรายกับความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้งเหมือนสิ่งของไร้ค่า ความรู้สึกนั้นมันผ่านไปกี่วันกัน

กี่วันถึงจะยิ้มได้
กี่วันถึงจะทำใจให้ยอมรับความจริงได้มากขนาดนี้

กี่วันถึงจะทำใจยอมรับความจริงเรื่องที่เกิดขึ้นได้ และพยายามจะลืมให้หมดทุกสิ่งเพื่อจะได้เริ่มต้นใหม่

กี่วันที่เฝ้าแต่คิดถึง ทั้งที่ถูกทำร้ายจิตใจ ทั้งที่ถูกตะโกนใส่หน้านับครั้งไม่ถ้วนว่า เป็นคนเลว เป็นตัวน่ารังเกียจ

หนาวแทบตาย หนาวจนร่างกายสั่นสะท้านเมื่อมองไม่เห็นใคร
ในวันที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า และพบว่าตัวเองถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง โดยมีกระดาษแผ่นเล็ก ๆ เขียนข้อความทิ้งไว้ให้

ต่างจากผู้ชายขายตัวตรงไหน

ศักดิ์ศรีก็โยนทิ้งเอาไว้ให้เหยียบย่ำแล้ว ยังจะอยากได้อะไรอีก
พูดอย่างนี้ แกล้งทำอย่างนี้ เพื่อจะได้หัวเราะเยาะในภายหลังให้หนำใจใช่มั้ย

“ผมไม่ใช่ตุ๊กตาครับคุณอารยะ คงให้คุณพากลับไปนอนกอดที่บ้านไม่ได้ ผมเป็นคน มีความรู้สึก ดีใจเสียใจ ร้องไห้ เจ็บปวด แล้วก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองไร้ค่า ก็วันนี้เอง ขอบคุณครับที่อย่างน้อยก็ยังเห็นผมเป็นตุ๊กตาเอาไปกอดเล่นได้ ขอบคุณมาก ๆ ครับ”

อิทธิเดินหนี กอดลูกสาวที่ส่งเสียงอ้อแอ้ไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาไว้แน่น

หยดน้ำคลอปริ่มอยู่ที่หน่วยตา

หันหลังกลับ ไม่ไปแล้ว สวนสาธารณะ ตอนนี้อยากกลับบ้าน อยากจะกลับบ้านให้เร็วที่สุด

แผลภายในใจที่คิดว่ามันตกสะเก็ดแล้ว ตอนนี้แผลปริจนเลือดหยดหลั่งรินออกมาอีกครั้ง

เจ็บ

เจ็บอีกแล้ว

ทำไมถึงพูดได้ง่าย ๆ แบบนี้

อยากจะทิ้งก็ทิ้ง อยากจะมาก็มา อยากจะพูดอะไรก็พูดตามใจชอบ เห็นเป็นตัวอะไรถึงได้ทำกันได้ถึงขนาดนี้
กูก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ

ถึงศักดิ์ศรีมันจะเหลือน้อยขนาดนี้ก็เถอะ

แต่ขอเก็บเอาไว้สักนิดเดียว ให้พอมีลมหายใจอยู่ได้ แบบนี้ไม่ได้หรือไง

เรียวแขนเล็ก ๆ ของเด็กหญิง โอบกอดที่รอบคอของพ่อเอาไว้แน่น เหมือนเป็นการปลอบใจ

เสียงที่เปล่งออกมา แม้แปลเป็นภาษาไม่ได้ แต่ถึงกับทำให้อิทธิพลน้ำตาร่วง

“พ่อเป็นคนอ่อนแอแยม พ่ออิทเป็นคนอ่อนแอ ต้องให้แยมปลอบใจอยู่ตลอด พ่ออ่อนแอจริง ๆ นะแยม”

เสียงที่เอ่ย คำพูดที่สั่นสะท้านไหวเครือ
สุดที่จะกลั้นความรู้สึกปวดร้าวเอาไว้ได้อีก

แล้วแบบนี้จะให้อารยะปล่อยไปได้ยังไง

ยิ่งเห็นผลจากการทำเลวของตัวเองแบบนี้ ยิ่งรู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปถึงหัวใจ

ฝ่ามือเย็นเฉียบ จนแทบเป็นน้ำแข็ง

เห็นแบบนี้แล้ว เลยพาลทำอะไรไม่ถูก

ใบหน้าที่เคร่งขรึมอยู่เสมอซีดเผือดจนแทบไม่มีสีเลือด หัวใจกระตุกวูบ เมื่อได้เห็นคนทีก้าวเท้าเดินผละจากอย่างช้า ๆ ไม่ยอมให้เห็นใบหน้าที่กำลังอาบไล้ไปด้วยหยดน้ำตาเลยสักนิด

ขอโทษ

ขอโทษ

ขอโทษ

คนที่ผิดจนเกินอภัย คือกูนี่เอง

คนที่ทำให้คนที่ตัวเองรักเสียใจ ยังจะมีหน้ามายืนลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างนี้อีกหรือไง

ขอโทษ

กูขอโทษอิท

กูขอโทษ

มึงได้ยินกูมั้ย กูขอโทษ กูเองที่ชั่ว กูเองที่เลว เอาความแค้นมาบังตา ไม่ยอมแหกตายอมรับความเป็นจริงบ้าง
กูขอโทษ กูขอโทษ กูขอโทษ

ไอ้อิท.....

แม้จะตะโกนร่ำร้องภายใจเสียงดังมากแค่ไหน แต่กลับเป็นเพียง เสียงแผ่วเบาที่หลุดออกมาจากริมฝีปากเท่านั้น

ไม่ไหวแล้ว

ไม่เอาแล้วแบบนี้

ปล่อยไปไม่ได้ ปล่อยอิทไปไม่ได้อีกแล้ว

ไม่ยอมกลับไปนอนคิดถึงจนแทบคลั่งอีกแล้ว ไม่ยอมหรอก ไม่อยากเสียใจอีกครั้ง ไม่อยากเสียอิทไปอีกแล้ว

ขายาว ๆ ก้าวเท้าออกวิ่ง

ระยะห่างเพียงแค่ไม่กี่ก้าว แต่ความหวาดกลัวโหมกระหน่ำ กลัว กลัวว่าคนที่เดินจากไป จะไม่กลับมาอีก

ไม่เอาหรอก

อิท

อย่าไป อย่าทิ้งไปอีกเลย

อิท

เรียวแขนโอบรัดร่างที่กำลังจะหนีห่างเอาไว้แน่น และซุกหน้าลงซบที่ไหล่ของอิทธิพล.....นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น

เสียงเด็กหญิงที่ร้องอ้อแอ้ เหมือนไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่สองคนว่าทำอะไรกัน ไม่ได้ทำให้ผู้ใหญ่สองคนรับรู้สิ่งรอบตัวบ้างเลยสักนิด

ร่างกายที่สั่นสะท้าน ไปตามแรงสะอื้น ทำให้อิทธิพลรู้สึก

ยะ

อารยะ

มึงอย่ามาร้องไห้เพราะคนอย่างกูเลย มึงพูดถูกแล้ว เราไม่ควรรู้จักกันเลย เราไม่ควรรู้จักกันตั้งแต่แรก

เราไม่ควรรู้จักกันจริง ๆ อย่างที่มึงบอก

แต่กูไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว

กูจะเป็นคนไม่รู้จักสำหรับมึงให้ได้ กูไม่อยากผิดคำสัญญาอีก

ระหว่างเรา มันเป็นได้แค่คนไม่รู้จักเท่านั้น อะไรที่ผ่านมาแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ
ไม่มีคำพูดสักคำ

อิทธิพลนิ่งเงียบ

และก้าวเดินอย่างช้า ๆ

แม้จะถูกเหนี่ยวรั้งข้อมือเอาไว้ แต่ก็ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองอีกเป็นครั้งที่สอง

“อิท.....” เสียงเรียก ของอารยะ ไม่สามารถหยุดยั้งอะไรได้อีกแล้ว

“อิท....อย่าไปนะ”

“อิท....อย่าไป....”

“มึงจะทิ้งกูจริง ๆ หรือไง......มึงอย่าไปนะอิท....ห้ามไปนะ”

ต่อให้อีกหมื่นพันถ้อยคำ ก็ไม่สามารถหยุดความคิดเอาไว้ได้อีกแล้ว

มึงทำหน้าที่ของมึงต่อไปเถอะนะ กูก็จะทำหน้าที่ของกูต่อไป ไม่ต้องกลัวว่ากูจะกีดกันไม่ให้พบหลาน
กูไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว กูไม่อยากเป็นคนเลวในสายตามึงอีกแล้ว

“อย่าไปนะอิท เราไม่รู้จักกัน แต่ทำความรู้จักกันใหม่ได้นี่ ...เราเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้หรือไง .....อิทธิพล......กูรักมึงนะ......มึงไม่รักกูบ้างหรือไง.....อิท.....อิท”

บางครั้ง

คำว่ารัก

เมื่ออยู่ผิดที่ผิดเวลา มันก็ไม่สามารถช่วยเยียวยาอะไรได้ เหมือนกับเวลานี้ คำว่ารักของอารยะ เหมือนกับสายลมแผ่วเบาที่พัดผ่านมา เพื่อที่จะพัดผ่านไป

อิทธิพล ก้าวเดินจากมาอย่างช้า ๆ เสียใจ ร้องไห้ แต่จะพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่อยากให้ตัวเองเสียใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว

ความรักมักจะมาแบบไม่รู้ตัว

แต่คนอย่างอิทธิพล ไม่กล้าพอที่จะเก็บความรักเอาไว้กับตัว ได้แต่ปล่อยให้หลุดลอยจากไป
เพราะกลัวความเจ็บปวด กลัวจะต้องร้องไห้ซ้ำอีกครั้ง กลัวว่าจะต้องเสียใจ
เฝ้าแต่พร่ำบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ถ้ารักครั้งแรก จะต้องหลุดลอยจากไป ก็ขอให้มันหลุดลอยไปด้วยฝีมือตัวเองเถอะ

ถ้าเราไม่ได้เกิดมาเป็นคู่กัน

ถึงจะเก็บรักษาเอาไว้มันก็เปล่าประโยชน์

เรียวแขนโอบรัดร่างของลูกสาวเอาไว้แน่น และสะกดกลั้นหยดน้ำตาเอาไว้

“พ่ออิทไม่ผิดสัญญากับแยมหรอก พ่อรักแยมคนเดียว ไม่ไปมีกิ๊กใหม่เด็ดขาด พ่อสัญญานะ พ่ออิทรักแยมคนเดียวจะไม่เผื่อใจไปรักใครอีกนะ พ่ออิทสัญญา”



TBC…


ปอลอที่1 ขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่มาโพสซะดึกเลย เนื่องจากพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุด แนนเลยต้องเครียล์งาน กว่าจะเสร็จดึกมากเลย รีบกลับมาโพสให้สุดๆแล้ว แต่ก็ยังดึกอยู่ดี

ปอลอที่2 +1คืนให้ทุกคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ

[FOAM]

อ่านตอนนี้แล้วววววววว



กองเชียร์อย่างเรา... เศร้าเลยยยยยยย



แต่ก้ออย่างว่าแหละ ทำกันแบบนี้  ใครจาทนได้

[april]

+1 ให้แนนคนขยัน

ลุงยะทำกับเค้าไว้ขนาดนั้น
ก็คงต้องให้ง้อพ่ออิทนานหน่อยละ จริงมั๊ยน้องแยม

[pko2]

 เเง ๆ ๆ พ่ออิท จะไม่ใจอ่อนสักหน่อยหรอ เค้าอุส่าบอกรักเเล้วน่ะ

 เเต่ก็น่ะ ลุงยะ ล่นทำซะเจ็บเเสบขนาดนั้นก็สมควรอยู่

 
 ปล. +1 เช่นเดิมค่ะพี่เเนน

[the_pooh9]

"บางครั้ง..คำว่ารัก....เมื่ออยู่ผิดที่ผิดเวลา มันก็ไม่สามารถช่วยเยียวยาอะไรได้ เหมือนกับเวลานี้ คำว่ารักของอารยะ เหมือนกับสายลมแผ่วเบาที่พัดผ่านมา เพื่อที่จะพัดผ่านไป "  หากรู้จักที่จะยึดรักนั้นไว้ตั้งแต่แรกก็คงจะดี..แต่จะมีสักกี่คนที่ไม่เคยก้าวพลาดพลั้งไป...รักนั้นหากมีทิฐิมาขวางกั้นแล้ว ก็คงเป็นทุกข์ในบางครั้ง แต่พลังแห่งรักนั้น จะช่วยนำพาคนที่รักให้ก้าวกลับมาหาเรา..ด้วยคำว่า รักและอภัย......... ..........เฮ้อ ดีกันเร็วๆน้ะ รออ่านอยู่นะฮับ 

[YO DEA]

 

เศร้าทั้งเรื่องหงษ์และนิยาย

[Junrai_Hyper™]

เฮ้อออออออออออออออ

น้ำตาจะไหล

[mantdash]

สะเทือนใจที่สุดครับแนน 

[Kipper]

ความรักมักจะมาแบบไม่รู้ตัว
แต่คนอย่างอิทธิพล ไม่กล้าพอที่จะเก็บความรักเอาไว้กับตัว ได้แต่ปล่อยให้หลุดลอยจากไป
เพราะกลัวความเจ็บปวด กลัวจะต้องร้องไห้ซ้ำอีกครั้ง กลัวว่าจะต้องเสียใจ
เฝ้าแต่พร่ำบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
TBC…

ทำไมชีวิตถึงเป็นเช่นนี้น๊อ..? คุณอิทคุณเป็นเหมือนผมเลย
ขอบคุณครับแนน  +1 ให้น๊า

[โพ่มือคลี่]

+1 ให้แล้วนะ

และก็ตามมาทันแล้วละ

ขอบคุณนู๋แนน และเทนคุงมากๆ นะ

[white coat]

เจ้แนน ขยัน จัง

มามะ เด๋วให้รางวัล 


+1 คุณแนน อีกครั้ง กับความขยัน

ฉลอง วัน พ่อ ให้น้องแยม ที่มีพ่อ 2 คน รออ่านฉาก พ่อยะ ง้อ พ่ออิท 

[shiawase]

ไหนบอกว่าจะหวานกันแล้วไง

ทำไมถึงเศร้าแบบนี้อ่ะ

ร้องไห้แล้ว   

[||WiTHOuT_YoU||]

 
ทำไมมันกลับมาโหมดนี้อีกแล้วเนี่ย
 

[[€]ŝĊörŦ]

ทำไมกลับมาเศร้าอีกแย้วงะ

แง้ๆ...เหมือนนั่งบนแพ แล้วแพ ล่มเลย

       

[both^^]

ขอโทษ

ขอโทษ

ขอโทษ

คนที่ผิดจนเกินอภัย คือกูนี่เอง
.
.


.

ตะโกนออกม๊าๆๆๆ

อย่าพร่ำแต่ในใจเส้

[Bg LoVe NT]

^
^
^
ขอลอกเจ้ข้างบนนะ



โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

 

ดีกันซะทีๆๆๆ จะเศร้าไปหนายยยยยยยยยยยยยย

[nanalonely]

ฑีฆายุโก โหตุ มหาราชา
ขอให้พระองค์ทรงเจริญพระชนมายุยิ่งยืนนาน
ขอให้พระองค์ท่านมีพลานามัยแข็งแรง ปลอดจากภัยไข้เจ็บทั้งปวง
อยู่เป็นมิ่งขวัญแก่ปวงชนชาวไทยตราบนานเท่านาน

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

 



ตอน    เรื่องปกติ




“คุณอิทธิพลครับ”

อารยะเรียกชื่อคนที่กำลังนอนหลับตา อยู่ข้าง ๆ ลูกสาว ร่างนั้นปรือตาตื่นขึ้น และก็หลับตาลงนอนต่อโดยไม่คิดจะสนใจคนที่เรียกเลยสักนิด

เพิ่งรู้ว่าไอ้อิทมันใจแข็ง ก็วันนี้นี้ ใจแข็ง ไม่เคยคิดจะยอมอ่อนข้อให้เลย

บรรดาแม่ ๆ เดินไปนั่งคุยกันอยู่หน้าบ้าน ทิ้งให้คนที่เพิ่งรู้จักกันสองคน นั่งอยู่ ด้วยกัน

“อิท...หลับจริง ๆ เหรอ....”

แม้จะพยายามเรียกอีกหลายครั้ง แต่อิทธิพลก็ยังคงนอนนิ่ง

อารยะขยับกายเข้าไปใกล้กับคนที่นอนนิ่ง และนั่งมองภาพนั้นด้วยความเพลิดเพลิน ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปคว้าหมอน ที่วางอยู่ห่างออกไป และยกศรีษะของคนที่นอนนิ่ง ๆ ให้สูงขึ้น สอดหมอนวางไว้รองศรีษะให้

“อื้อ” อิทธิพลขยับกายเพียงเล็กน้อย ปรือตาขึ้นมอง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งด้วยความง่วงงุน

“หนาวหรือเปล่า เอาผ้าห่มมั้ย เดี๋ยวเดินไปหยิบให้”

เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ที่ข้างหู อ่อนโยนจนทำให้เคลิบเคลิ้ม ไม่มีเสียงตอบกลับมา นอกจากความเงียบ

เด็กหญิงตัวเล็กยังนอนดูดนมในขวด ทั้งที่ดวงตาหลับพริ้ม
ไม่ต่างจากพ่อลูกอ่อนอย่างอิทธิพล ที่ต้องอดหลับอดนอนในเวลากลางคืน และเมื่อมีเวลาเพียงนิดเดียว
การนอนหลับพักผ่อน ก็เป็นหนทางผ่อนคลายได้ดีที่สุด

อารยะค่อยเอนกายลงนอนเคียงข้างร่างที่หลับใหล
ก่อนจะเท้าแขนขึ้น เอียงคอมองใบหน้าของคนรู้จัก ให้ใกล้ขึ้น

เอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมนิ่มที่ปรกอยู่ที่หน้าผากของอิทธิพล แต่กลับถูกปัดมือ ออก เหมือนเจ้าตัวหงุดหงิดโมโหเมื่อมีใครมารบกวนการนอน

“ฮื่อออออ”

เสียงถอนหายใจยาว ทำให้อารยะอมยิ้ม เมื่อมองภาพตรงหน้า

มาเยี่ยมหลานทุกวันหยุด ไม่ได้พูดอะไรกับอิทธิพลมากนักหรอก เพราะอิทมันจะทำเป็นเฉย บางทีก็เดินหนี
แล้วมันก็ไม่ยอมให้เดินตามด้วย

ทั้งแม่และป้ารวมทั้งแม่ของอารยะ เหมือนกับว่าได้เพื่อนใหม่ เห็นพักนี้เข้ากันได้ดี และเมื่อหลานหลับก็พากันไปนั่งคุยกันที่ศาลาหน้าบ้าน

ทิ้งให้อารยะและอิทธิพล และหลาน อยู่ด้วยกันแบบนี้เป็นประจำ จนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

เห็นคนหลับแล้วก็อยากจะหลับบ้าง

แต่คนที่หลับใหลอยู่เคียงข้าง ทำให้หลับตาไม่ลง

ผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ทำไมถึงชอบได้นะ ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ เกลียดกันสุด ๆ โกรธกันสุด ๆ ตัดสัมพันธ์กันไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้อยากจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ครั้งหนึ่งดวงตาของอารยะสะท้อนแต่ความโกรธ และความเกลียดชัง แต่ครั้งนี้ สิ่งที่สะท้อนในดวงตา
คือความอ่อนโยน ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา
อิท

ไอ้อิท

ไอ้คุณอิทธิพลครับ

เมื่อไหร่วะ เมื่อไหร่ที่กูหลงรักมึง มึงทำให้กูหลงรักมึงตอนไหนกันนะ
เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าขาดไม่ได้ เมื่อไหร่ที่เฝ้าแต่คิดถึง

อารยะนิ่งมองหน้าของคนที่ทำให้หลงรัก แล้วก็ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างที่หลับใหล

ทำไมถึงได้ใจแข็งขนาดนี้ก็ไม่รู้

จนแยมคลานได้แล้ว อิทก็ยังไม่ยอม คุยด้วย เลยสักคำ ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่แอบมองอยู่เงียบ ๆ เพราะกลัวจะทำให้ไม่พอใจ

จะใจแข็งอีกนานมั้ยกว่าจะยอมดีด้วย

นานมั้ย กว่าจะยอมคุยด้วยอีกครั้ง แต่ไม่เป็นไรหรอก อยากจะให้ค่อย ๆ ยกโทษให้ ที่ปากเสียไปบังคับให้สัญญา ผิดเองแหละนะที่โง่พูดอะไรอย่างนั้นออกไป
“ผมรักคุณจังเลยคุณอิทธิพล......คุณอิทธิพลจะขยับฐานะจากคนรู้จักให้เป็นคนรู้ใจวันไหนกันนะ ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอต่อไป นะครับ....คุณอิทธิพล”

อารยะกระซิบบอกคนที่นอนนิ่ง ๆ และค่อยก้มลงจรดริมฝีปากเข้าที่ข้างแก้มของคนนอนหลับ

แต่กลับถูกผลักใบหน้าให้ออกห่าง ทั้งที่ร่างนั้นไม่ต้องลืมตา

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ.....ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณนะครับ คุณอารยะ....โปรดอยู่ห่างผมหน่อย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าไม่เตือน”

เสียงที่เอ่ยบอกทำให้อารยะต้องผละออกห่าง เพราะคนที่ทำท่าเหมือนกำลังหลับ อาจจะลุกขึ้นมาโมโหใส่ได้ง่าย เลยต้องจำใจล่าถอย หยัดกายขึ้นอย่างเซ็ง ๆ และต้องพาตัวเอลกลับไปนั่งที่เดิม
ได้แต่นั่งมองร่างที่นอนอยู่เคียงข้างลูกสาว ด้วยความท้อใจ

นึกว่าจะทำอะไรได้บ้างซะอีก

ไอ้อิทนะไอ้อิท ไอ้คุณอิทธิพล มึงนี่มันร้ายกาจจริง ๆ

TBC….




ปอลอ +1คืนให้ทุกคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ

[iloveyou]

 

ขอบคุณครับ ที่มาลงให้อ่าน

[[€]ŝĊörŦ]

เย้ๆ...

ตอนใหม่...

ก็อารยะดันปากเสียเองนี่นา

โดนอิททำแบบนี้มันก็สมน้ำสมเนื้อแร้วงะนะ

แต่แฟนคลับเครียดแทนเจ้าข้าเอ๊ย

รอลุ้นเมื่อไหร่จะดีกันได้ วู้ๆๆๆ

     

ปล. +1 ให้เหมือนเดิมนคับคนขยัน

[||WiTHOuT_YoU||]

 

[wan]

น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน

แต่หัวใจอ่อน ๆ ของอิททำด้วยสิ่งใด

ยืมเพลงของ ดิอิมพอสซิเบิ้ล มาใช่ ( รู้เลยว่าแก่ )

+1 ให้แนน นะครับ แม่คนขยัน

[nanalonely]

^

^

^

จิ้มวัน