ตอน 15 (part 2)
ห้องน้ำสองห้อง ห้องหนึ่งใช้สามคน อีกห้องใช้ทีละคน แต่ทำเวลาสู้สามคนนั้นไม่ได้ โชคดีที่สิงหาตัดใจเดินกลับมานั่งบนเตียงก่อนเพื่อนทั้งสามจะเข้าห้องไม่กี่นาที เมื่อน่านนทีอาบเสร็จเขาก็ใช้ห้องน้ำต่ออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มายืนมองชายหนุ่มสองคนช่วยกันปูที่นอนบนพื้นที่ว่างข้างเตียง จัดการเอาผ้าห่มสำรองมาปูพื้นจนหนานุ่มนอนสบายตัว หมอนห้าใบเรียงชิดกันบ้างแนวนอน บ้างแนวตั้งเพราะพื้นที่ไม่พอ สิงหายืนกอดอกมองชวินและน่านนทีนอนทดสอบความนุ่มของที่นอน
“ปิงก็มองตั้งนานว่าขนอะไรกันมาเยอะมาก ที่แท้มันคือที่นอนที่เอง นิ่มมากเลย”
“ปกติไอ้พวกนี้ไปค้างห้องพี่บ่อยไง บางทีก็นอนห้องรับแขก บางทีก็นอนรวมกันเลยซื้อติดห้องไว้ นอนสบาย” ชวินนอนลงข้างๆ น่านนที หลับตาพริ้มอย่างพึงพอใจกับความนุ่มสบายนี้
“เดี๋ยวนะทั้งสองคน ทำอะไรกันอยู่เหรอ” สิงหาอดใจไม่ไหวต้องถามสองคนที่คุยกันเองเออเองเสร็จสรรพ
“ก็ลองนอนไง ตรงนี้ปิงจองแล้วนะ ขอนอนกลาง”
“เออ กูนอนถัดจากปิง มึงนอนอีกฝั่ง ไอ้เต้นอนข้างกู โบ้นอนข้างไอ้สิงนะ” ชวินชี้ตำแหน่งนอนของแต่ละคนตามที่ตกลงกับน่านทีเอาไว้
“ได้ ปิดไฟเลยนะ” โบ้ยอมรับความคิดนี้ เตรียมเดินไปปิดไฟกลางห้อง
“เดี๋ยวๆๆ ปิงครับ เตียงก็มีจะลงมานอนเบียดกับพวกนี้ทำไมล่ะ”
“อ้าว ไม่นอนรวมๆ กันเหรอ จะได้นอนคุยกัน” น่านนทีมองสิงหาที่ยืนเท้าเอวมองลงมา ปกตินอนค้างบ้านเพื่อนมันก็ต้องนอนคุยกันไม่ใช่เหรอ ถ้าอีกคนนอนบนเตียงอีกคนนอนพื้นมันจะไปคุยกันสนุกได้ไง
“ใช่ๆ นอนรวมกันนั่นแหละ” เต้สนับสนุนความคิดนี้ เขานอนริมก็ได้ขอคนเยอะๆ เข้าไว้
“มึงจะบ้าเหรอ แคบขนาดนี้จะกระดิกตัวยังไม่ได้”
“นอนได้ๆ คุณสิงลองมานอนสิ ปิงว่ามันได้นะ” น่านนทีเอนตัวลงนอนให้ดู ชวินก็ขยับนอนตะแคงเพื่อเพิ่มพื้นที่ว่าง นอนเบียดๆ กันหน่อยเพื่อความอุ่นใจ
“ใช่ๆ มึงลองนอนก่อน”
“ปิงครับ นอนบนเตียงนะ” สิงหานั่งบนขอบเตียง ส่งสายตาอ้อนวอนแฟนให้เปลี่ยนใจ ให้นอนรวมกันน่ะได้แต่ไม่ใช่วันนี้ ไหนสัญญาว่าจะให้นอนกอดไง
“แต่ปิงอยากนอนกลางนี่นา” น่านนทีลุกนั่งกอดหมอน เห็นสายตาสิงหาแล้วใจอ่อน รู้หรอกว่าต้องการอะไร ถ้านอนรวมกันแล้วคนอื่นเห็นตัวเองโดนกอดคงอายเหมือนกัน
“งั้นเดี๋ยวให้นอนริมนี้ดีไหม ข้างล่างก็เป็นโบ้ ข้างๆ เป็นผม กลางเหมือนกัน”
“....งั้นก็ได้ พี่โบ้นอนชิดๆ เตียงนะ ปิงนอนไม่ดิ้น รับรองว่าไม่ร่วงมาทับแน่นอน”
“ได้ครับ งั้นย้ายหมอนขึ้นไปเลย” โบ้ยิ้มส่งกำลังใจให้สมาชิกใหม่สมาคมคนกลัวผี ที่นอนจัดเรียงลำดับเรียบร้อยตามที่วางไว้ ได้ยินเสียงสิงหากับน่านนทีเถียงกันนิดหน่อยในความมืด เพื่อนสนิททั้งสามพยายามนอนนิ่งเงี่ยหูฟังแต่เสียงเงียบลงไปแล้ว
บรรยากาศยามค่ำคืนเงียบสงบท่ามกลางกลุ่มคนที่หลับใหล ฤทธิ์แอลกอลฮอล์ทำให้ทุกคนหลับลงไปในเวลาอันรวดเร็ว ไม่มีใครรับรู้ถึงเสียงดังภายในห้องทำงานนั้น ประตูที่ค่อยๆ เปิดออก เสียงโทรศัพท์ที่ห่างหายไปนานกลับมาดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนทุกอย่างจะคืนสู่ความสงบ
“......ไป....ไป” เสียงพึมพำของชายหนุ่มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ปลุกคนคนง่ายตื่นง่ายที่สุดขึ้นมา แวบแรกที่ตื่นน่านนทียังคงงัวเงีย ได้ยินเสียงใกล้ๆ เลยจับแขนสิงหาที่พาดเอวเบาๆ แทนการตอบรับว่าตัวเองได้ยินแล้ว
“ไป.......ฮือ.....” เสียงยังคงดังและจับใจความไม่ได้ และไม่ใช่เสียงพูดจากคนข้างตัว เขาค่อยๆ ลืมตามองหาต้นเสียง พบร่างที่ลุกขึ้นนั่งกลางที่นอนด้านล่าง เป็นชวินนั่นเองที่กำลังพูดบางอย่าง น่านนทีค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งขานตอบเพราะคิดว่าอีกฝ่ายขอความช่วยเหลือ อาจจะอยากไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่กล้าไปคนเดียว
“พี่จะไปเข้าห้องน้ำเหรอ ไปสิปิงเข้าด้วย” น่านนทีจับแขนสิงหาออกจากตัว เปิดผ้าห่มเตรียมลุกแต่คนชวนยังนั่งพูดงึมงำอยู่ เขาจ้องคนที่กำลังพูดบางอย่างด้วยความสงสัย เปิดโคมไฟหัวเตียง มองคนนั่งพูดไม่หยุดอย่างแปลกใจ เขาพยายามฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไร เมื่อได้ยินประโยคนั้น...ความกลัวก็เริ่มคืบคลานขึ้นมา น่านนทีมือหนึ่งเขย่าสิงหา อีกมือควานลงไปข้างเตียงปลุกโบ้คนที่นอนใกล้ชวินที่สุด สองหนุ่มตื่นขึ้นมาไล่เลี่ยกัน ลืมตามองเจ้าของมือที่สะกิดปลุก ก่อนมองตามสายตาน่านนทีไปที่ชวิน โบ้สะดุ้งโหยงขึ้นมานั่งเบียดน่านนทีบนเตียง ส่วนน่านนทีเมื่อสิงหาตื่นก็กระถดตัวถอยไปชิดจนแทบนั่งเกยบนตัก มือเล็กๆ ชี้คนที่นั่งส่งเสียงไม่หยุด
....ชวินนั่งหลับตา.....พูดซ้ำไปซ้ำมา.....
“
ไปเล่นกันเถอะ”
เสียงเล็กๆ ดังออกมาจากปากนั้นเป็นเสียงของเด็กผู้ชาย โบ้เป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ก่อน เขาคว้าสร้อยพระของตัวเองไปคล้องคอเพื่อนที่มีอาการประหลาด สิงหาลงจากเตียงช่วยเขย่าตัวชวินเพื่อปลุกให้ตื่นขึ้น น่านนทีวิ่งไปเปิดไฟกลางห้องแล้วกระโดดกลับขึ้นเตียงเอาผ้าห่มคลุมตัว ความชุลมุนปลุกเต้ตื่นขึ้นมา มองความโกลาหลที่เกิดขึ้นอย่างมึนงงและตกใจ เมื่อเขาตื่น ชวินที่ถูกเพื่อนอีกสองคนช่วยกันปลุกก็ค่อยๆ ลืมตา หยีตามองหน้าเพื่อนกลางแสงไฟด้วยความสับสน
“อะไรวะ”
“เออ เกิดอะไรขึ้นวะ” เต้ถามตามชวินอีกคน มองหน้าสิงหา น่านนทีและโบ้แล้วรู้สึกว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“ไอ้เหี้ย....แม่ง มึงละเมอเมื่อกี้รู้ตัวไหม โคตรหลอนไอ้ห่า” โบ้ทรุดนั่งอย่างหมดแรง สิงหาขยับไปนั่งห้อยขาบนเตียง ลูบหลังปลอบน่านนทีเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรแล้ว”
“กูเนี่ยนะละเมอ”
“เออ! เหี้ยเอ้ย กี่โมงแล้ววะ” โบ้มองหานาฬิกา เขารู้สึกว่าเพิ่งนอนได้ไม่นานเอง
“ตีสี่อยู่เลย มันละเมอเหรอ กูตกใจหมด” เต้หยิบโทรศัพท์กดดูเวลาบอกเพื่อน มองสีหน้าคนบนเตียงที่ยังปลอบกันไม่เลิก สังหรณ์เล็กๆ บอกตัวเองว่าไม่น่าใช่แค่ละเมอ
“คุณสิงได้ยินใช่ไหม มันไม่ใช่เสียงพี่ชวินเลย” น่านนทีกอดแขนสิงหาแน่น ตัวที่สั่นค่อยๆ สงบลง
“ครับ ไม่ต้องไม่คิด มันตื่นแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว”
“ปิงว่าไงนะ” ชวินได้ยินคำพูดน่านนทีแล้วได้แต่งง เขาไม่รู้ตัวเลยจริงๆ
“มึงละเมอแต่เป็นเสียงเด็ก แม่งชวนไปเล่นกัน ไอ้เหี้ย ขนลุก! ไม่ใช่เสียงมึงเลยเมื่อกี้” โบ้ตะโกนตอบด้วยความหวาดกลัวไม่หาย เขาที่นอนข้างมันที่สุดก็ได้ยินเสียงนั้นชัดไม่แพ้กัน
“กูโดนผีเข้าเหรอ” ชวินบ่นกับตัวเอง เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ส่วนเต้คนที่ไม่รู้อะไรเหมือนกันขยับออกห่างจากเพื่อนเรียบร้อย
“ไม่รู้เว้ย ใครตื่นมาเจอก่อน มึงหรือปิง” สิงหาถาม เขายังสับสนกับเหตุการณ์เมื่อครู่เช่นกัน พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทมานาน กินนอนด้วยกันบ่อย ชวินไม่ใช่คนนอนละเมอแน่ๆ...ไม่ใช่มัน
“ปิงได้ยินเสียงนึกว่าคุณสิงเรียก พอตื่นเห็นพี่ชวินนั่งอยู่เลยนึกว่าหาเพื่อนไปฉี่ แต่...นั่นแหละ ปิงเลยปลุกคุณสิงกับพี่โบ้”
“มึงโอเคไหม” โบ้ถามด้วยความเป็นห่วงและอยากให้แน่ใจ
“เออ ลองขยับตัวดิ๊ คุมร่างตัวเองได้เปล่า” เต้ถามเพื่อนที่นั่งงงกับสิ่งที่เกิดกับตัวเอง เขานึกยินดีที่ไม่ได้ตื่นขึ้นมา
“...ได้ๆ นี่ไง ไอ้เหี้ย กูโดนจริงๆ เหรอวะ กูนึกว่าฝัน” ชวินสะบัดผ้าห่มออก ขยับแขนขาลุกขึ้นยืนเพื่อยืนยันอาการ
“มึงฝันว่าอะไร” เต้หลุดปากถามด้วยความอยากรู้
“ก็...”
ปัง!!!“เหี้ย!!!”เสียงดังข้างนอกห้องทำให้ทุกคนสะดุ้ง บนเตียงกลายเป็นที่รองรับร่างของชายหนุ่มห้าชีวิตที่กรูมากองรวมกัน มองประตูห้องด้วยความหวาดหวั่น เสียงดังที่เกิดขึ้นมาจากด้านนอกไม่ใช่ที่ประตู แต่เดาไม่ออกว่าคือเสียงอะไร ทุกคนกลั้นหายใจรอฟังเสียงที่อาจเกิดขึ้นอีก แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม คืนนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่มีใครสามารถนอนต่อได้ลง
หลังจากฝืนตัวเองให้ตื่นตัวตลอดเวลาจนถึงเช้า ทุกคนก็เริ่มผ่อนคลาย ประสาทที่ตึงเครียดทั้งคืนเริ่มอ่อนล้า พื้นข้างเตียงกลายเป็นแหล่งรวมพลของชายหนุ่มห้าคนให้นอนเบียดกัน น่านนทีนอนระหว่างสิงหากับโบ้ ชวินถูกเพื่อนลงมติให้นอนริมโดยมีเต้คั่นกลาง แบ่งแยกออกเป็นสามกลุ่ม คนนอนละเมอ คนไม่ตื่น คนตื่นมาโดนหลอก แสงแดดยามเช้าพัดพาบรรยากาศแปลกๆ เมื่อคืนออกไปทำให้ทั้งหมดกล้าหลับตาลงนอนต่อ
“...ข้าแต่พระสงฆ์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าทั้งหลาย ขอถวายภัตตาหาร กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้แด่พระภิกษุสงฆ์ ขอพระภิกษุสงฆ์จงรับ ซึ่งภัตตาหาร กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้ของข้าพเจ้าทั้งหลาย เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุขแก่ข้าเจ้าทั้งหลาย สิ้นกาลนานเทอญ” สิ้นคำถวายสังฆทานที่มีโบ้เป็นคนนำ ทุกคนแตะตัวกันรอรับศีลรับพรจากหลวงพ่อ น้ำมนต์เย็นๆ สาดใส่ตามร่างกาย เสียงคนนั่งข้างสิงหาขอร้องหลวงพ่อให้พรมน้ำมนต์เยอะๆ พร้อมขอที่เหลือใส่ขวดน้ำที่เตรียมมา คนนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน่านนที
เมื่อทุกคนตื่นมาช่วงบ่ายก็พร้อมใจกันอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้อง แวะกินอาหาร ซื้อชุดสังฆทานแล้วก็มาทำบุญที่วัดใกล้คอนโดฯ หลังถวายสังฆทานเพื่อความสบายใจของทุกคนเรียบร้อย ห้าหนุ่มเดินมานั่งริมสระน้ำในวัดรับลมเย็นๆ รู้สึกสบายใจมากขึ้นถึงขนาดมีบางคนอยากย้ายมานอนในวัดแทนห้องเพื่อน
“นอนวัดดีไหมวะ” ชวินถามสิ่งที่คิดในใจออกมา
“อย่าบ้าน่า มึงก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเจออะไรแน่ๆ พอเจอแล้วมากลัว” สิงหาบ่นเพื่อนที่พูดเสียบรรยากาศ ไม่เห็นเหรอว่าน่านนทีเกือบพยักหน้าเห็นด้วยแล้ว ถ้าแฟนเขาไม่กล้าไปที่ห้องอีกจะทำไง เรื่องใหญ่กว่าผีอีกนะ
“อ๋อ ที่ทุกคนนัดมาค้างคือจะมาดักจับผีเหรอ โหยยย แล้วก็ไม่บอกปิงก่อน”
“จริงๆ ก็นัดฉลองที่ปิงคบกับสิงมันนั่นล่ะ แต่พอดีเห็นว่าไหนๆ คนก็เยอะกว่าเดิมแล้ว แถมนานๆ จะว่างตรงกันยาวๆ อีก...ดีนะเนี่ยที่มีปิงอยู่ด้วย ไม่งั้นถ้าเมื่อคืนไม่มีใครตื่นก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง” โบ้อธิบายแทน มันเป็นความบังเอิญและความผิดพลาดทางการสื่อสาร บวกกับความเห็นแก่ตัวนิดๆ พลาดแล้วพลาดเลย คนเยอะสิดีตามความคิดเต้
“บางทีไม่ตื่นก็ดี ทำไมผีห้องคุณสิงเฮี้ยนจังเลย”
“ต้องถามชวินมันเลยครับ ห้องนี้มันก็เลือกให้ คนตกแต่งให้ก็มันอีก แต่เห็นใจที่ละเมอเมื่อคืน จะให้อภัยแล้วกัน”
“ตกลงว่ามันต้องเรียกละเมอหรือผีเข้าวะ หรือผีอำ” เต้งงกับคำเรียกอาการนี้ เพื่อนแต่ละคนเรียกไม่เหมือนกันเลย
“ผีอำมันต้องขยับไม่ได้ นี่มันนั่งพูดแสดงว่าผีเข้า” โบ้พูดในสิ่งที่คิด แต่น่านนทีไม่เห็นด้วย
“แต่ผีเข้าในหนังต้องทำตัวแปลกๆ แบบโวยวายๆ ไม่ใช่เหรอครับ ปิงว่าละเมอ”
“ถ้าละเมอทำไมเสียงมันเปลี่ยนล่ะ” สิงหาค้าน ไม่น่าจะมีใครละเมอเปลี่ยนเสียงตัวเองเป็นเด็ก
“เออจริง เสียงแบบเด็กๆ มึงไม่ได้แกล้งหลอกพวกกูนะ” โบ้เริ่มเห็นด้วยกับสิงหา ถามย้ำชวินอีกครั้งเผื่อเพื่อนเล่นพิเรนวางแผนแกล้งทุกคน
“จะแกล้งหลอกทำเหี้ยอะไร กูตาขาวที่สุดในกลุ่มมึงก็รู้”
“แล้วตอนนั้นมึงรู้สึกยังไง ตอนกูเอาพระคล้องคอให้ก็ไม่เห็นร้องเลย เขย่าตั้งนานกว่าจะตื่น” ยิ่งคุยยิ่งสับสน ถ้าผีเข้าเจอพระน่าจะร้องแล้วดิ้นทุรนทุรายไม่ใช่เหรอ
“ไม่รู้สึกอะไรเลย กูคุ้นๆ ว่ากำลังฝันนะ”
“เออ ตกลงฝันว่าไง” เต้นึกได้ว่าเขาถามคำถามนี้ไปแล้วยังไม่ได้คำตอบก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน
“อืม...เหมือนมีคนมาชวนกูเล่น เหมือนกูเป็นเด็กแล้วเพื่อนมาชวนไปเล่นด้วย แต่ในฝันกูไม่อยากไป พอมึงปลุกกูก็ตื่น”
“เหี้ยแม่ง ผีจะเอามึงไปอยู่ด้วยเหรอวะ”
“ไอ้ห่า แม่งอย่าพูดให้หลอนดิ๊ กูว่าไม่ใช่แบบนั้นนะ กูไม่รู้สึกกลัวเลย เหมือนมาชวนไปเล่นจริงๆ” ชวินลูบแขนตัวเองด้วยความกลัว ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายที่ไม่รู้สึกตัวเลย แถมในฝันก็เหมือนแค่วูบเดียวตื่น
“เห็นหน้าไหมครับ” น่านนทีถามรายละเอียดในฝัน เผื่อช่วยอะไรได้ หรือใครอาจรู้จัก
“จำไม่ได้เลยปิง มันเบลอ จำได้แค่ว่าชวนไปเล่น”
“ตอนแรกที่ปิงตื่นปิงนั่งฟังสักพัก สำเนียงพูดมันแปลกๆ คุณสิงได้ยินไหม” เขาหันมาถามสิงหาที่ดูตั้งสติได้เร็วที่สุด
“ผมได้ยินแค่ไปเล่นกัน แต่ก็เหมือนพูดไม่ชัดเท่าไรนะ”
“ปิงว่าเสียงเหมือนเด็กพม่าร้านส้มตำแถวบ้านเลย พูดไทยไม่ค่อยชัดปิงเลยฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง”
“ไอ้เหี้ย ผีเออีซี” เต้ตบบ่าชวินแทนคำชม อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผีไทยธรรมดา
“ฮ่าๆๆ ไอ้ห่าเต้ มึงก็คิดได้เนอะ” โบ้หัวเราะกับความคิดเพื่อน แต่พอมีชื่อนี้ก็ลดความน่ากลัวไปได้เยอะ ดีกว่าเรียกว่าผีพม่าหรือผีเด็ก
“มิน่าไม่กลัวพระไทย มึงซวยแล้ว ต้องหาพระพม่ามาปราบ” เต้คิดว่าความคิดนี้ถูกต้อง ไม่งั้นจะเฮี้ยนขนาดนี้ได้ยังไง
“ผีคนงานก่อสร้างหรือเปล่า ชวินตอนสร้างคอนโดฯ มีคนงานตายไหมวะ” สิงหาถามเจ้าของคอนโดฯ ปกติงานก่อสร้างใหญ่ๆ ก็มักมีอุบัติเหตุอยู่แล้ว
“กูว่าไม่มีนะ กูตามงานตลอดเพราะอยากอยู่เอง จำได้ว่าไม่มี แต่เดี๋ยวเอาให้ชัวร์ขอโทรหาพ่อก่อน” ชวินลุกขึ้นเดินห่างจากกลุ่มเพื่อโทรหาพ่อตัวเอง เขารวบรวมสติ ถามด้วยน้ำเสียงร่าเริงไม่ส่อพิรุธให้พ่อเป็นห่วง เมื่อได้คำตอบก็เดินกลับมาบอกเพื่อนให้หนักใจกว่าเดิม
“พ่อกูบอกว่าตอนก่อสร้างไม่มีใครตายที่ตึกแน่นอน มีบาดเจ็บสาหัสบ้างแต่ไม่ตายนะเว้ย”
“งานยากเลย แล้วตกลงผีเด็กนี่มาจากไหนล่ะ” ความหวังที่จะเป็นผีคนงานหายไป โบ้แอบบ่นด้วยความเสียดาย อย่างน้อยถ้ารู้ที่มาก็อาจช่วยได้ง่ายขึ้น อย่างตามหาญาติคนตายมาทำพิธีเรียกวิญญาณอะไรก็ว่าไป
“ปิงทำงานที่นี่น่ะ เคยมีเด็กตายที่ห้องไหนบ้างเปล่า” เต้ถามน่านนที คนที่น่าจะรู้ความเป็นไปในคอนโดฯ ดีที่สุด
“ไม่มีนะครับ ลูกบ้านส่วนใหญ่ค่อนข้างมีอายุ อยู่ในวัยทำงาน บางห้องอยู่เป็นครอบครัวแต่ก็ไม่เคยได้ยินว่ามีคนตายที่ห้องนะ หรือว่าหลงมาจากที่อื่น”
“ผีหรือหมา” สิงหาแกล้งแซวเพราะไม่อยากให้เครียด อยากน้อยตอนนี้ก็รู้อะไรมากขึ้นกว่าตอนแรก
“แฮ่ๆ ก็พูดเผื่อๆ ไว้ แล้วเราจะทำยังไงกันต่อล่ะ”
“อย่างน้อยเราก็รู้แล้วว่าเป็นผีเด็ก ความน่ากลัวมันก็น้อยลงหน่อย ไม่มีใครรู้จักพระอาจารย์เก่งๆ ด้านนี้บ้างเหรอ หรือเราควรทำบุญแบบระบุเลยว่าให้ผีตัวนี้” สิงหาบอกความคิดตัวเอง ทุกคนพยักหน้าน้อยๆ เห็นด้วย รู้เพิ่มหนึ่งอย่างยังดีกว่าไม่รู้อะไร แต่ก็ไม่ได้ทำให้กลัวน้อยลงเลย ทุกคนนอกจากสิงหาคิดตรงกัน
“บ้านกูมีพระอาจารย์ที่เคารพอยู่ ซินแสก็มี เวลาจะสร้างอะไรต้องทำพิธีหมดล่ะ แต่ถ้าต้องให้พ่อพาไปนี่สิ เรื่องใหญ่นะ” ชวินแนะนำแต่ยังไม่อยากให้เรื่องถึงผู้ใหญ่ มันดูไร้สาระถ้าต้องให้พ่อเข้ามาช่วย
“นี่ยังใหญ่ไม่พอหรือวะ มึงจะโดนสิงอยู่แล้วนะเว้ย” เต้ค้านความคิดเพื่อนทันที มันลืมหรือไงว่าตัวเองโดนอะไร
“เออว่ะ ไอ้เหี้ยกูลืมว่าคราวนี้คนโดนเต็มๆ คือกู แต่พ่อกูอยู่ภูเก็ต กลับอาทิตย์หน้าว่ะ” ชวินรู้สึกขึ้นมาทันทีว่าต้องช่วยสิงหาแก้ปัญหานี้ให้ได้ เพราะนอกจากเป็นปัญหาของเพื่อน ยังเป็นปัญหาตัวเองด้วย...ทำไมโดนหนักคนเดียวเลยวะ
“แล้วพวกอุปกรณ์อะไรที่ขนกันมานั่นล่ะ ไม่มีอะไรช่วยได้เลยเหรอ” สิงหาถามถึงกระเป๋าต่างๆ ที่ยังไม่ได้เปิด
“ส่วนใหญ่เป็นกล้องดักถ่ายสัตว์ มันมีเซ็นเซอร์ถ้าอะไรผ่านมันจะถ่ายรูปไว้ หรือถ่ายเป็นคลิปวีดีโอก็ได้ กูเอามาห้าตัว ติดให้ทั่วห้องเลย จะได้ไม่ต้องมาลุ้นเวลารีฯ ดูกล้องวงจรปิด” เต้แนะนำอุปกรณ์ที่ตัวเองขนมาอย่างภูมิใจนำเสนอ
“เอาแบบเน้นๆ ไปเลยว่างั้น” น่านนทีขำความเห็นของเต้ แต่เขาก็ไม่เคยดูคลิปจากกล้องวงจรปิด คงออกความเห็นไม่ได้ว่าอะไรดีกว่า
“แล้วก็มีสายสิญจน์ กูเอาของโรงเรียนมาว่าจะเอามาพันตู้ คงไม่ทันแล้วมั้ง” โบ้แนะนำของตัวเองบ้าง เป็นสายสิญจน์ที่เหลือจากงานบุญที่โรงเรียน ผ่านพิธีเรียบร้อยแล้ว
“คงต้องฝากความหวังไว้ที่พ่อมึงแล้วนะ เดี๋ยวพ่อแม่กูจะมาแล้ว ถ้าเจออะไรหนักๆ กูหนีไปนอนกับพ่อแม่ได้ แต่อยากให้มันจบไปสักทีมากกว่า ห้องหลายสิบล้านนะมึง อยู่ยังไม่ครบปีเลย” สิงหาขอความร่วมมือทุกคน แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็แค่ย้ายไปนอนห้องพ่อแม่ หวังแค่มันจะไม่หนักไปกว่านี้
“ก็เกือบแล้วนะ เออ มึงกลับมาเกือบปีแล้วนี่หว่า เร็วว่ะ” ชวินนึกขึ้นได้เลยเอ่ยทัก เหมือนสิงหาเพิ่งกลับมาไม่นานนี้เอง
“เออนั่นแหละ แล้วพวกเราไปไหนกันต่อดี จะห้าโมงเย็นละ” สิงหาขอความเห็นทุกคน เกือบหมดวันแล้วแต่แทบไม่ได้ทำอะไรนอกจากมาทำบุญที่วัด
“กลับห้องไอ้สิงกันเถอะ ยังสว่างอยู่ รีบไปตั้งกล้องตอนนี้ดีกว่า ไม่งั้นดึกแล้วกูไม่เข้าห้องทำงานมันนะบอกไว้ก่อน” เต้เสนอความคิดอย่างกล้าหาญ จะเข้าห้องนั้นรีบเข้าตอนพระอาทิตย์ยังไม่ตกดีที่สุด
“กูไม่อยากเข้าแม่งสักห้อง คืนนี้กูจะกล้านอนไหมเนี่ย” ชวินเริ่มคิดหนักกับการกลับไป
“แดกให้เมาแล้วหลับไปให้หมด คืนนี้ปิงก็ซัดหนักๆ เลยนะ จะได้ไม่ตื่นมาหลอนก่อนคนอื่น” โบ้แนะนำในสิ่งที่เคยห้ามเพื่อนบ่อยๆ คืนนี้ต้องเมาหลับเท่านั้นจึงจะปลอดภัย
“โหยยยย มันใช่ทางแก้ที่ไหนกันเล่า คุณสิงควรเลือกคบเพื่อนบ้างนะ”
“ผมเห็นด้วยกับพวกมันนะ คืนนี้จัดหนัด ให้เมาหลับไปเลย...จะได้ทำมากกว่าเมื่อคืน” ประโยคสุดท้ายเขาก้มลงกระซิบข้างหูน่านนที แต่บรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ กระซิบเบาแค่ไหนคนใกล้ๆ ก็ได้ยิน เอาเถอะ เพื่อนๆ เห็นแก่ความสุขของสิงหา จะไม่พูดแซวออกมาแล้วกัน
“คุณสิง!!! ในวัดนะ บาปปากไหมนั่น ไปๆ เอาน้ำมนต์ไปพรมในห้องด้วย สายสิญจน์ก็ต้องพัน พี่โบ้คืนนี้ขอเช่าพระที่คอสักองค์นะ เอาวางไว้ใต้หมอนจะได้อุ่นใจ”
“ไปตีกับชวินเอาเลยครับ มันยังไม่ถอดคืนพี่เลย” โบ้พูดจบน่านนทีหันขวับไปมองข้างหลัง ชวินเดินรั้งท้ายลากขาช้าๆ เหมือนอยากฝากชีวิตที่เหลือไว้ในเขตวัดอันศักสิทธิ์ เขาก้าวถอยหลังไปหาคนที่ครอบครองพระเครื่องไว้เต็มคอ ต่อรองขอจี้พระสักองค์มาหนุนนอนคืนนี้ แต่การเจรจาไม่ประสบผลสำเร็จโดยง่าย ชวินกลัวพลังจากสร้อยลดลงจะทำให้เกิดเรื่องขึ้นอีก ยังยืนกรานไม่ยอมถอดคืนเจ้าของและไม่แบ่งให้น่านนที สุดท้ายสิงหาต้องแยกทั้งคู่ออกจากกันก่อนจะมีการกระชากสร้อยเกิดขึ้น เดินกลับมาขึ้นรถเจ้าของรถอย่างสิงหาก็หยิบสร้อยพระที่แขวนไว้ตรงกระจกมองหลังส่งให้น่านนที รอยยิ้มปลาบปลื้ม ตาหยีจนแทบปิดครั้งแรกของวัน น่านนทีรีบพนมมือก่อนสวมใส่ หันไปส่งสายตาเยาะเย้ยคนขี้งกด้านหลังอย่างคนชนะ เรียกเสียงหัวเราะจากคนที่มองการทะเลาะของคนทั้งคู่ตลอดทาง
ภายในห้องของสิงหา กล้องดักถ่ายสัตว์ของเต้ถูกกระจายไปตามมุมต่างๆ ทั่วพื้นที่น่าสงสัย เสียงดังปังเมื่อคืนยังหาต้นตอไม่ได้เพราะกว่าทุกคนจะตื่นแม่บ้านก็เข้ามาทำความสะอาดห้องเรียบร้อย ทุกคนได้แต่คาดเดาว่าเป็นเสียงประตูห้องทำงาน ห้องนั่งเล่นมีกล้องสองตัว โถงทางเดินหน้าประตูอีกหนึ่ง ในครัวหนึ่ง พื้นที่ระหว่างห้องทำงานและห้องน้ำด้านนอกอีกหนึ่ง เหลือกล้องสองตัว สายสิณญจน์หนึ่งม้วน น้ำมนต์สองขวด สำหรับติดตั้งในห้องทำงานโดยเฉพาะ
สิงหาเจ้าของห้องใจกล้าเป็นคนเดิมนำแบบไม่มีใครเดินตามแม้กระทั่งแฟนตัวเอง เขาต้องเดินกลับออกมาลากเพื่อนที่ยืนเกาะกลุ่มกันเดินเข้ามาด้วย เขาไม่ได้ไม่กลัว แค่ไม่แสดงออกก็แค่นั้น
สิ่งแรกที่ทุกคนมองคือตู้ด้านล่าง มันยังคงปิดสนิทเช่นเดิม สิงหาถูกดันนำหน้าให้เป็นคนเปิดตู้ออกมองสภาพข้างใน มือหนาค่อยๆ เอื้อมไปเปิดออกช้าๆ ท่ามกลางใจที่เต้นกระหน่ำของสี่ชีวิตด้านหลัง เสื้อยืดด้านหลังถูกยื้อไว้แน่นจนยับด้วยมือของน่านนที หากมีอะไรในตู้ลากสิงหาเข้าไปเขาจะได้ดึงสิงหาไว้ทัน แต่เหตุการณ์นั้นไม่ได้เกิดขึ้น ข้างในตู้ยังคงมีพระพุทธรูปตั้งอยู่ในสภาพสมบูรณ์เหมือนเดิม ทุกคนค่อยผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เริ่มกระจายกันติดตั้งเครื่องลางของขลังและอุปกรณ์ตามจุดต่างๆ อย่างรวดเร็ว ตู้หนังสือมีกระจกปิดสนิท สิ่งของด้านในมีไม่มาก น้ำมนต์ในมือน่านนทีถูกพรมไปทั่วทั้งตู้ มือปาดป่ายไปตามจุดต่างๆ อย่างคล่องแคล่ว ปากอิ่มขมุบขมิบท่องนโมตลอดเวลา ผ่านจากตู้มาประตูห้อง โต๊ะทำงาน เหลือก้นขวดเลยกลับมาที่ตู้ใหม่จนหมด เต้กับชวินช่วยกันพันสายสิญจน์รอบตู้ แม้ระหว่างนั้นหน้าตาจะเปียกน้ำมนต์ที่น่านนทีสาดใส่ไปบ้างก็ไม่ย่อท้อ ยังคงหาทางพันให้รอบแล้วมัดอย่างแน่นหนา โบ้ติดตั้งกล้องดักถ่ายสองจุดในห้อง คาดว่าจะครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด ส่วนสิงหาถูกน่านนทีดึงชายเสื้อไว้ให้เดินตามไปรอบๆ ห้อง ขั้นตอนทั้งหมดดูเหมือนยุ่งยากแต่ความจริงใช้เวลาไม่นาน ทั้งห้าแทบจะวิ่งออกจากห้องเมื่อเสร็จภารกิจ เหงื่อไหลท่วมตัวทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อน ต่างมโนกันไปเองว่าภายในห้องอากาศเย็นกว่าปกติทั้งที่ไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศด้วยซ้ำ สองคู่ซี้ต่างวัยเริ่มคุยกันเพ้อเจ้อหนักขึ้นจนสิงหาต้องแยกออกจากกันก่อนจะเริ่มมโนว่าในห้องมีกลิ่นเหม็น ขนาดเต้และโบ้ยังอดหัวเราะขำกับอาการของทั้งคู่ไม่ได้ สิ่งที่เจอมันหลอนพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมโนต่อให้น่ากลัวขึ้นกว่าเดิม
อาหารมื้อค่ำย้ายมานั่งกันที่ห้องครัว กลางโต๊ะอาหารวันนี้นำเสมอเมนูเกาหลีบูเดชิเกด้วยฝีมือของเต้กับน่านนที ระหว่างทางกลับมาอยู่ดีๆ ทั้งคู่ก็คุยกันเรื่องอาหารอย่างถูกคอจนชักชวนคนอื่นให้ทำเมนูนี้กินกันที่ห้อง สิงหาจึงต้องจอดแวะให้เพื่อนและแฟนลองไปซื้อของด้วยความรวดเร็ว หม้อไฟถูกตั้งบนโต๊ะ สองคนสี่มือช่วยกันเรียงส่วนผสมลงในหม้ออย่างพิถีพิถันเพราะจะถ่ายรูปก่อนกิน สามคนที่ไม่มีส่วนช่วยเลือกจะนั่งกินอาหารอย่างอื่นที่ซื้อสำเร็จมา มีทั้งลูกชิ้นทอดน้ำจิ้มรสเด็ดที่ปากซอยคอนโดฯ ไก่ทอดหาดใหญ่กับข้าวเหนียวร้อนๆ ข้าวผัดปูที่น่านนทีขอให้ขับเลยคอนโดฯ ไปเกือบท้ายซอยเพื่อซื้อมา และที่ขาดไม่ได้คือเครื่องดื่มดับสติที่เหลืออยู่อีกมาก
อาหารทุกอย่างหมดไปอย่างรวดเร็วเมื่อไม่มีโทรทัศน์มาดึงความสนใจ ทุกคนช่วยกันจัดเก็บไปไว้ในครัวรอแม่บ้านมาเก็บกวาดเช่นเดิม กระติกน้ำแข็ง เครื่องดื่มถูกย้ายเข้าไปในห้องนอนเพื่อดื่มต่อ ความเร็วในการดื่มเร็วขึ้นเท่าตัว ไม่มีใครลืมว่าต้องพยายามเมาให้หลับเพื่อผ่านคืนนี้ไปให้ได้ ยกเว้นสิงหาที่ยังดื่มตามจังหวะปกติ มีเตือนน่านนทีด้วยความเป็นห่วงบ้างนิดหน่อย ฝ่ามือเท้าไปด้านหลังอีกฝ่าย บางครั้งก็ยกขึ้นลูบเอวเบาๆ เจ้าของเอวนิ่มเพียงแค่หันมามองบางครั้งแต่เลิกที่จะห้ามปรามไปแล้ว แขม่วตอนนั่งมันยากแถมยังอิ่มมาก ทำได้เพียงปล่อยวาง เดี๋ยวค่อยลดน้ำหนักวันหลัง
ปัง!!วงสนทนาหยุดลงอย่างพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินเสียงแปลกปลอมแต่คุ้นเคย...เสียงนั้นอยู่ห่างออกไปแต่ไม่มีใครไว้ใจว่ามันจะไม่เข้ามาใกล้เลยสักคน เต้ลุกขึ้นวิ่งมาล็อคประตูห้องนอน แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไร ใช่ไม่ใช่ จะมาไหม แต่เพื่อความอุ่นใจเขาได้แต่ทำอย่างนี้ ล็อคไว้แล้วรีบถอยกลับไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ
สายตาห้าคู่มองจ้องไปที่ประตูอย่างจดจ่อ...ด้านนอกไม่ได้มีเสียงอะไร ภายในห้องมีเพียงเสียงจากภาพยนตร์จากโทรทัศน์ สิงหาเหลือบมองนาฬิกา เที่ยงคืนกว่าแล้ว...นั่งคุยกันจนลืมเวลา เมาแต่ยังไม่ง่วง ยังไม่มีใครนอน แต่...มันเริ่มแล้ว
.
.
..แกร๊ก...
.
..........แกร๊ก.........
.
.
ก๊อก...
.....ก๊อก...
.........ก๊อก........—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
สำหรับคืนนี้....หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
หัวข้อ: ★… ◤ ห้องลับ ห้องรัก ◥ …★ —— เปิดโอนเงินวันนี้ - 25 ธันวา 62 // ตอนพิเศษ 100% (อ่าน 165516 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก