ความสุขยามค่ำคืนหายไปพร้อมเสียงปลุกของแม่ในตอนเช้า ปกติพ่อกับแม่จะไม่ปลุกเขาถ้ายังไม่ใกล้เวลาไปทำงาน วันนี้เข้างานบ่ายสามอย่างน้อยๆ ก็ขลุกอยู่ในห้องได้ถึงเที่ยง แต่นี่เพิ่งจะสิบโมงเช้าเอง กว่าจะตีกับพี่ชายเสร็จ กว่าจะคุยเรื่องโน้นนี้จบก็ได้ยินเสียงพ่อแม่ตื่นมาเตรียมทำอาหารแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก“ตื่นรึยังปิง เพื่อนมาหาน่ะลูก” เสียงแม่ตะโกนเรียกอีกครั้งจนพี่ชายที่นอนข้างๆ หยิบหมอนมาฟาดใส่หน้าให้น่านนทีรีบขานรับแม่สักที
“ตื่นแล้วววว แม่ว่าไงนะ” น่านนทีพลิกตัวนอนหงาย กอดหมอนใบเล็กเตรียมเคลิ้มหลับอีกรอบ
“เพื่อนมาหาข้างล่าง นัดกันไว้ไม่ใช่เหรอลูก อย่าให้เพื่อนรอนานสิ ตื่นได้แล้วนะ”
“อื้ม....ใครอะแม่”
“เพื่อนลูกไง หนูแพนกับภัทรน่ะ ลุกได้แล้วนะ ได้ยินไหม”
“ครับๆ ตื่นแล้ว” น่านนทีขุดตัวเองขึ้นมานั่ง แต่หัวปักไปที่หมอนบนตัก นิ่งสนิทไม่มีการเคลื่อนไหว สมุทรลืมตามองท่าปักหัวของน้องแล้วผลักอีกฝ่ายเบาๆ ตุ๊กตาล้มลุกตัวใหญ่ก็เอนลงไปนอนแน่นิ่ง
“ปิง ตื่นนนนน”
“อื้อ”
“อื้อก็ลุก เดี๋ยวแม่ก็ขึ้นมาเรียกอีก พี่จะนอนต่อ”
“ฮือออ ปิงก็อยากนอนต่อ”
“ไปๆ รำคาญ”
“โอ้ยยยย ง่วงนอนนนน”
“หนวกหู!” เสียงตะโกนอย่างหงุดหงิดของพี่ชายทำให้น่านนทีค่อยๆ ตาสว่าง หันซ้ายหันขวาหยิบโทรศัพท์มาเช็คข้อความในไลน์ที่มักจะมีคนส่งมาอรุณสวัสดิ์เสมอ สิงหาเริ่มจากการบอกฝันดีทุกคืน จากนั้นก็เป็นอรุณสวัสดิ์ทุกเช้า น่านนทีได้รับและตอบกลับจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
N.Ping อะรุนซาหวาดดดดดดด
ข้อความที่ส่งไปบ่งบอกถึงความง่วงนอนได้ดี ก่อนลุกไปอาบน้ำก็หยิบผ้าห่มคลุมหัวแกล้งพี่ชายที่ได้นอนต่ออีกครั้งก่อนวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป
คุณสิงตื่นเช้าจังวันนี้ ทำงานบ่ายสามไม่ใช่เหรอ
N.Ping เพื่อนปิงบุกมาถึงบ้านเลยเนี่ย เฮ้ออออ ยังง่วงอยู่เลย ฮือๆๆๆ
อยากนอนต่อ
คุณสิงออกจากบ้านเร็วๆ แล้วมานอนต่อห้องผมก็ได้นะ สนไหม
N.Ping สนนนนน แต่ต้องลงไปเคลียร์กับเพื่อนก่อนนะ ไม่รู้มาทำไม
ปิงบอกแล้วว่าไม่ไปๆ หงุดหงิดแต่เช้าเลย
คุณสิงพูดช่างแม่งๆๆ แล้วลงไปไฝว้เลย สู้ๆ
N.Ping บอกให้ช่างแม่ง แต่ทำไมเชียร์ให้สู้ละ ไม่เอาอะ สองรุมหนึ่งปิงแพ้ชัวร์
คุณสิงเดี๋ยวผมไปช่วย
N.Ping ไม่ต้องเลย มันมาสืบเรื่องคุณสิงนั่นแหละ ฮึ่ยยยย หงุดหงิด
อะไรนักหนาก็ไม่รู้ เกินคำว่าอยากรู้แล้วเนี่ย
คุณสิงฮ่าๆๆ ใจเย็นๆ ไปหาอะไรกินก่อนไป เผื่ออารมณ์จะดีขึ้น
N.Ping ปิงก็ว่างั้นแหละ แค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่ขึ้นมาตามอีก
คุณสิงครับ มาถึงคอนโดแล้วทักมานะ
N.Ping โอเค
ความหงุดหงิดอย่างแรกคือการตื่นนอนก่อนเวลา อย่างที่สองคือการอดกินข้าวผัดปูที่แม่เตรียมผัดให้เพราะต้องออกมานั่งร้านกาแฟในตอนเช้า มื้อแรกของวันคือช็อคโกแล็ตเย็นกับครัวซองต์แฮมชีส ราคาหลักร้อยที่สู้ข้าวผัดปูหอมๆ กับจ้อปูกรอบนอกนุ่มในจิ้มน้ำจิ้มบ๊วย เข้ากันสุดๆ
“ปิงทำงานกี่โมงน่ะ ลืมถามไปนึกว่าวันนี้หยุด” แพนมองเพื่อนที่ลากออกมาจากบ้าน ถึงเจ้าตัวจะยิ้มแต่ก็ดูไม่ค่อยมีความสุขกับอาหารตรงหน้า ต่างจากเธอและภัทรที่ชอบนัดกันไปนั่งตามคาเฟ่ต่างๆ เพื่อถ่ายรูปสวยๆ
“บ่ายโมงน่ะ เพราะงั้นเรานั่งนานไม่ได้นะ เดี๋ยวเข้างานสาย” ความจริงเริ่มงานบ่ายสาม แต่เขารู้สึกไม่อยากใช้เวลากับเพื่อนสองคนนี้นานเกินไปนัก อยากคบก็อยาก แต่ก็ไม่ค่อยอยากคุยด้วย...เฮ้อ
“อืม ถ้าได้เวลาไปเลยก็ได้ เรากับภัทรชอบนั่งชิวไปเรื่อยๆ ตอนบ่ายว่าจะไปเดินดูเสื้อผ้ากัน” แพนเองก็อยู่ในอารมณ์ไม่ค่อยร่าเริง แต่นึกว่าเดี๋ยวจะได้ไปเดินเล่นซื้อของก็คงผ่อนคลายขึ้น
“อืม แล้วเป็นไงบ้าง วันนั้นกลับกันดึกไหม เห็นรูปในไลน์กลุ่มไปต่อที่อื่นกันด้วยเหรอ” น่านนทีเห็นแพนไม่ค่อยสดใสเหมือนเดิมเลยชวนคุยต่อด้วยความเป็นห่วง
“ไปบางกลุ่มนะ เรากับเป๊บไม่ได้ไป”
“เป๊บไม่เห็นมาด้วยเลย หรือนัดเฉพาะสาวๆ”
“รายนั้นไม่ชอบรอเวลาเราช้อปหรอก ป่านนี้ไม่รู้ตื่นหรือยัง” แพนยิ้มเนือยๆ ไม่ค่อยอยากพูดเรื่องคนรักที่กำลังมีปัญหาให้น่านนทีฟัง ถึงจะเป็นเพื่อนมานานแต่น่านนทีเป็นเพื่อนผู้ชายแถมค่อนข้างเรียบร้อยมาก พอมีปัญหาเรื่องความรักเธอเลยเลือกจะคุยกับภัทรมากกว่า ทำให้หลังๆ ห่างเหินกันไปจนเริ่มรู้สึกแปลกๆ เมื่อนัดเจอกัน
“เออปิง ตกลงวันนั้นน่ะใครที่มารับแกเหรอ ดาราใช่ไหม ฉันเห็นหน้าไม่ชัดแต่คิดว่าใช่นะ สิงหาใช่เปล่า ที่กำลังเป็นข่าวน่ะ” ภัทรที่นั่งฟังเพื่อนสองคนคุยออกนอกประเด็นที่เธอต้องการรู้ไปนานจึงพูดโพล่งขึ้น
“นี่แกยังไม่เลิกซักเรื่องนี้อีกเหรอ ตกลงที่ไปตามถึงบ้านคืออยากรู้แค่นี้” แพนบ่นอย่างระอาในความอยากรู้ของเพื่อนสนิท ภัทรเคยมาเล่าให้เธอฟัง ถามย้ำว่าเธอเห็นเหมือนกันใช่ไหมคืนนั้น แต่ตอนนั้นเธอคิดเรื่องอื่นอยู่จึงไม่ค่อยได้สนใจรอบข้าง จะว่าเห็นก็เห็น แต่ก็ไม่รู้ว่าใคร
“ใจเย็นน่า แค่ถามเฉยๆ เอง ทำเป็นมีความลับกับเพื่อน” ภัทรแกล้งแซวเมื่อเห็นน่านนทีเริ่มไม่ยิ้มเหมือนเคย เธอก็รู้ล่ะว่าอีกฝ่ายไม่พอใจแต่เรื่องแค่นี้เอง แค่บอกมาว่าใครไม่เห็นจะเสียหาย บอกมาก็จบแล้ว
“แกก็ถามปิงดีๆ สิ เดี๋ยวปิงก็เล่าเองแหละ” แพนช่วยไกล่เกลี่ยให้บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ดีขึ้น น่านนทีเป็นคนใจเย็นปกติก็ไม่ค่อยโกรธใคร ถามดีๆ เดี๋ยวก็ยอมบอกเองนั่นล่ะ แต่มาไล่จี้แบบนี้อีกฝ่ายคงรำคาญ
“ก็ถามหลายครั้งแล้วมันไม่บอกนี่ แฟนใหม่แกเหรอ”
“เราไปทำงานก่อนดีกว่า เอาไว้ถ้าพวกแกอยากนัดเจอเพราะคิดถึงกันค่อยติดต่อมา” น่านนทีเคี้ยวครัวซองต์ในปากให้หมดแล้วลุกขึ้นยืน มองเครื่องดื่มและขนมที่ยังเหลือด้วยความเสียดายแต่ก็ไม่อยากอยู่ต่อ
“ปิงใจเย็นๆ สิ นานๆ เจอกันที ภัทรมันก็ชอบแซวเล่นแบบนี้แกก็รู้” แพนจับข้อมือน่านนทีไว้ไม่ให้เดินไป เจ้าของมือเลื่อนมือหลบแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินไป
“เออ แค่นี้ทำเป็นงอน”
“ไม่ได้งอน แต่ไม่ชอบ” ที่เขายังยืนอยู่เพราะหวังว่าเพื่อนจะรู้ตัวว่ากำลังล้ำเส้นทำสิ่งที่เขาไม่ชอบ เขาแสดงออกให้เห็นว่าไม่ชอบถึงขั้นนี่ ถ้าเป็นคนอื่นควรจะขอโทษแล้วเลิกพูดเรื่องนี้อีก
“เออๆ ขอโทษก็ได้ จำไว้เลยนะ มีความลับกับเพื่อนน่ะ” ภัทรขอโทษอย่างที่น่านนทีหวัง แต่ไม่มีความจริงใจ แถมท้ายด้วยคำต่อว่ากึ่งแซวซึ่งผิดที่ผิดเวลามาก ขนาดคนฟังอย่างแพนยังรู้สึกไม่ดีแทน
“พอเหอะภัทร” แพนช่วยห้ามเพื่อนให้ก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันให้ได้อาย แค่ยืนเถียงกันกลางร้านเธอก็อายจะแย่แล้ว
“เราไปดีกว่าแพน ไม่อยากเข้างานสาย ไปนะ” เขาหยิบกระเป๋าสะพายลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์เฉพาะส่วนของตัวเองถึงแม้จะยังไม่ได้กินก็ตาม เขาเบื่อการดูฉากรับส่งเป็นลูกคู่ เหมือนเล่นตำรวจดีตำรวจเลว แต่สรุปคือพยายามง้างปากเขาทั้งสองคนนั่นแหละ ถ้าเป็นคนอื่นถามเขาจะไม่โมโหเลย แต่นี่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะชวนไปไหน ทักไปหาก็ไม่ค่อยอ่านไม่ค่อยตอบ พออยากสอดรู้เรื่องคนอื่นล่ะบุกถึงบ้านเลย ช่างแม่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เบิ้ลให้สิบรอบยังไม่หายโมโหเลยเว้ย
“ฟังจากที่เล่าน่าจะนอนไม่พอกับโมโหหิวเนอะ งั้นรีบกินให้หมดเลยครับ จะได้อารมณ์ดีขึ้น” สิงหานั่งฟังน่านนทีเล่าจบก็สรุปแบบขำๆ ให้คนที่หิ้วอาหารมื้อเที่ยงมาส่งอารมณ์เย็นขึ้น
“คุณสิงอะ ไม่เข้าข้างปิงเหรอ” น่านนทีตักข้าวมันไก่เข้าปากคำใหญ่ ซดเกาเหลาเลือดหมูปรุงรสแซ่บๆ ให้โล่งคอก่อนตักข้าวคำใหม่ตามไปติดๆ ไม่ให้เสียจังหวะการเล่า และไม่รู้ตัวด้วยว่ากำลังนั่งกินยั่วน้ำลายคนอดอาหารอยู่
“ไม่ใช่ไม่เข้าข้างครับ ผมก็เห็นด้วยว่าเพื่อนคุณทำไม่ถูก แต่ในเมื่อปิงก็เดาได้แต่แรกว่าเพื่อนมาหาแบบมีจุดมุ่งหมายอื่นทำไมยังออกไปกับเขาให้อารมณ์เสียอีกล่ะ” สิงหาจิ้มสลัดโรลเข้าปากระงับความหิวตัวเอง ข้าวมันไก่เขาก็ไม่ได้กินนานแล้วเหมือนกันนะ
“ก็เล่นมาถึงบ้าน ปิงเหมือนน้ำท่วมปาก ไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วงเลยออมาก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยกลับไปเล่า”
“ต่อไปคงไม่มีอะไรแล้วมั้ง ปิงพูดชัดเจนไปแล้วนี่ ถ้าเขาเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ต้องเข้ามาเคลียร์มาขอโทษบ้างล่ะ แต่นี่ไม่มีอะไรเลยใช่ไหม”
“อืม ไม่มีทั้งข้อความทั้งโทรมา ปิงว่าคงต้องพอแล้วล่ะ เบื่อเหตุการณ์เดิมๆ เอาไว้เจอกันเวลานัดรวมรุ่นก็พอ ไม่งั้นเสียสุขภาพจิต”
“ครับ ดีแล้ว กินเสร็จจะนอนสักงีบไหม เพิ่งบ่ายเอง”
“นั่นล่ะที่ต้องการ แล้วครูสอนภาษามือจะมาตอนไหนครับ”
“บ่ายสอง ปิงไปนอนในห้องผมได้เลยนะ”
“ปิงนอนตรงนี้ด้วยไม่ได้เหรอ” ตรงนี้ที่ว่าคือโต๊ะกินข้าวที่อยู่ติดกับครัว ตากลมโตจ้องอย่างอ้อนวอน ฟันบนงับปากล่างจนหายไปหมด คนมองเห็นแล้วอย่างดึงให้กลับคืนรูปสวยๆ ตามเดิม
“นอนไม่สบายหรอก นอนบนเตียงสบายกว่านะ”
“สบายตัวแต่ไม่สบายใจน่ะสิ...ปิงกลัวผีอะ”
“โธ่ ปิงครับ ผมก็อยู่นะ กลางวันแสกๆ ผีไม่หลอกหรอก”
“นะ ขอนอนตรงนี้นะ แค่ชั่วโมงกว่าเอง นะครับ เนี่ยเอาเก้าอี้มาเรียงๆ กันปิงก็นอนยาวได้แล้ว ปิงนอนง่าย”
“เอางี้ ปิงนอนที่โซฟาหน้าทีวีดีกว่า เดี๋ยวผมย้ายมานั่งเรียนตรงนี้เอง โอเคไหม”
“ก็...ก็ได้ ตรงโซฟามีรอยเจิมปิงจำได้ สาดน้ำมนต์เยอะด้วยความขลังน่าจะยังอยู่ งั้นปิงขอผ้าห่มสักผืนนะครับ เดี๋ยวจะรีบนอนเอาแรงเลย เวลามีน้อยต้องนอนให้คุ้ม”
“ได้ครับ ถอดสูทก่อนเนอะ เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้าให้ยืม”
“สุดยอดเลย ขอบคุณนะครับ” น่านนทีรีบกินให้หมดแล้วอาสาล้างจาน เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนหลับบนโซฟาอย่างรวดเร็ว โกรธง่ายหายเร็ว กินง่ายนอนง่าย...เลี้ยงง่ายจริงๆ
งานสุดท้ายก่อนเก็บตัวเตรียมถ่ายหนังคืออัดรายการเดอะโชว์ พิธีกรและทีมงานของรายการได้รับการยืนยันจากคนใกล้ชิดว่าทำงานแบบเป็นมืออาชีพ ไม่มีนอกมีในหรือหักหน้ากันกลางรายการแน่นอน สคริปต์คำถามทั้งหมดเขาได้อ่านระหว่างแต่งหน้าในห้องแต่งตัว บางคำถามก็ได้พูดคุยถึงคำตอบคร่าวๆ แล้วชี้จุดให้สิงหาเลือกตอบเฉพาะประเด็นที่น่าสนใจ รายการจะได้ไม่ยืดเยื้อ เพราะมีการพูดคุยกันก่อนระหว่างอัดรายการจึงราบรื่น ผู้ชมในห้องส่งก็ไม่รู้สึกเบื่อหน่ายด้วย
“ไม่คิดว่าเด็กๆ คุณจะดื้อได้ขนาดนั้นเลยนะ ผมนึกว่าจะออกแนวเด็กเรียน วิชาการอะไรพวกนี้”
“แม่ผมไม่ค่อยหวังเรื่องเรียนเท่าไรเลยไม่ได้บังคับเลย เรียนอะไรก็ได้ ไม่ชอบเรียนพิเศษก็ไม่ต้องเรียนแต่สอบมาห้ามตกนะ ต้องรับผิดชอบทางที่ตัวเองเลือก อย่างตอนมัธยมมีวิชาที่ผมมีปัญหาคือศิลปะ ไม่ใช่ไม่ชอบนะครับแต่มันเป็นวิชาที่เราต้องส่งงานเยอะ แล้วผมก็ติดเล่น ส่งงานไม่ตรงกำหนดตลอด พอตอนจะสอบปลายภาคผมดันมีรายชื่อในกลุ่มคนไม่มีสิทธิ์สอบ เพราะเราส่งงานไม่ครบก็คือมีคะแนนไม่พอ ต่อให้สอบก็สอบตกแน่ๆ พอแม่รู้เท่านั้นล่ะก้นลายเลย โดนตีก็เจ็บอยู่แล้วยังต้องนั่นปั่นงานส่งครูอีก แถมตอนปิดเทอมยังบังคับให้เรียนพิเศษศิลปะด้วย แต่เรียนคอร์สกับเด็กน้อยๆ ประมาณประถมนะ”
“ฮ่าๆๆ ทำไมคุณแม่ทำอย่างนั้นล่ะ”
“แม่อยากให้อายจะได้ไม่กล้าน่ะครับ ดีว่าเป็นวิชาศิลปะ ถ้าเป็นคณิตแล้วไปนั่งเรียนบวกลบกับเด็กป.1 ป.2 ผมคงอายกว่านี้”
“แสดงว่าคุณแม่จับจุดถูก จริงๆ แล้วสิงเป็นคนขี้อายเหรอครับ”
“ใช่ครับ ตอนเด็กๆ คือจะทำตัวไม่ถูกถ้าไปอยู่กับคนไม่สนิทหรือแปลกที่ อย่างเราโตแล้วไปนั่งในกลุ่มเด็กไม่กี่ขวบ แล้วน้องๆ มองเราแค่นี้ผมก็เขินแล้ว เดินห้างก็ไม่ชอบไปคนเดียว มันทำตัวไม่ถูกต้องมีเพื่อนไปด้วย ตอนเข้าวงการแรกๆ แม่ต้องตามไปทุกงานเลยครับ”
“พูดถึงเรื่องนี้ สิงนี่เข้าวงการตอนเล่นเอ็มวีใช่ไหมครับ” พิธีกรถามเพื่อปูถึงประวัติในวงการบันเทิงของเขา สิงหาเล่าโดยย่อๆ ในจุดที่น่าสนใจตามที่คุยกันไว้ ไม่มีการพูดเรื่องการออกจากวงการไป แต่ถามชีวิตความเป็นอยู่ในช่วงพักงานคร่าวๆ ก่อนวกกลับมาปัจจุบัน ฝากผลงานที่ใกล้เข้าฉายและฝากช่องตามติดตาม
“เสียดายจริงๆ ที่เวลาเรามีจำกัด บอกตามตรงว่าผมยังอยากคุยกับผู้ชายคนนี้ให้มากกว่านี้ เมื่อก่อนผมเคยได้ดูผลงานการแสดงของเขามากมายก็ชื่นชมในความสามารถอยู่แล้ว แต่น้อยครั้งที่จะได้พูดคุยกันแบบจริงจัง คุณรู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นคนมีเสน่ห์มาก วิธีพูด วิธีเล่าเรื่องของคุณมันน่าฟังไปหมด ถ้าใครเคยติดตามเขามาก่อนน่าจะคิดตรงกันกับผม สมัยก่อนช่วงที่คุณโด่งดังที่สุดก็ยังมีเสน่ห์เทียบไม่ได้กับตัวคุณในตอนนี้ และนี่คือ...สิงหาครับ”
เสียงปรบมือจากผู้ชมในห้องส่งดังขึ้นด้วยความเต็มใจในตอนบอกลา ก่อนกลับมีทั้งทีมงานและผู้ชมเดินมาขอลายเซ็น ขอถ่ายรูป ไม่ว่าข่าวคราวของเขาจะดังไปในทิศทางไหน อย่างน้อยวันนี้หลายคนก็ได้เห็นว่าดาราหนุ่มคนนี้ช่างเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ล้นเหลือ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มช่วยเพิ่มความน่าค้นหา รอยยิ้มบนใบหน้าที่มีตลอดเวลาดูเป็นคนอารมณ์ดี น้ำเสียงพูดทุ้มนุ่มสุขุมใจเย็นแฝงด้วยความจริงใจ ข่าวลือมากมายไม่สามารถทำมาผูกติดกับผู้ชายคนนี้ได้เลย
“หล่อว่ะพี่ เจอดารามาก็เยอะแต่สิงหาคือหล่อจริงๆ ไม่ได้เกี่ยวกับตานะ บอกไม่ถูกว่ะพี่” โปรดิวเซอร์รายการยืนคุยกับพิธีกรหลังปิดรายการ ทีมงานกำลังเคลียร์คนและเก็บอุปกรณ์
“เขาเรียกออร่า เมื่อก่อนพี่ก็เคยเจอตามงานนะแต่ไม่ได้คุยอะไรมาก คุยแล้วถึงรู้ว่าเป็นคนแบบนี้ มิน่าผู้ใหญ่หลายคนถึงเสียดายตอนออกจากวงการไป”
“ดีนะที่ตอนนี้ทีวีมีหลายช่อง ไม่งั้นคิดจะกลับมาก็คงเกิดยากเหมือนกัน”
“ก็ไม่แน่หรอก ได้ข่าวว่าผู้กำกับหนังหลายคนจ่อเรียกตัวมาแสดงแล้วนี่ คนมันเก่งยังไงก็รุ่ง รอให้มีงานใหม่ๆ ออกมาแล้วเรียกมาออกรายการอีกเถอะ เขาบอกว่ากำลังจะทำคาเฟ่กับเพื่อนๆ ด้วย ยังมีประเด็นให้คุยอีกเยอะ”
“ต้องดูฟีดแบ็กตอนนี้ก่อนนะพี่ ไปครับ เลิกงานกันดีกว่า ขอบคุณนะพี่ วันนี้ก็เยี่ยมเหมือนเคย” โปรดิวเซอร์หนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณพิธีกรรุ่นพี่ก่อนแยกย้าย เขาไม่ได้เล่าเรื่องใบสั่งจากคนใหญ่คนโตของช่องหนึ่งให้คนอื่นฟัง ถึงจะพูดอ้อมๆ ว่าเป็นการรณรงค์ต่อต้านการใช้ความรุนแรงกับสตรี เด็ก คนชรา ห้ามทุกรายการร่วมงานกับดาราที่มีข่าวการใช้ความรุนแรง ต่อให้ไม่ระบุชื่อแต่ข่าวเก่าๆ ของสิงหาเพิ่งถูกขุดขึ้นมา คลิปยังมีการแชร์ต่อและพูดถึง คนทำงานเบื้องหลังต่างรู้ว่านี่คือการตัดเส้นทางในวงการ ไม่มีข่าว ไม่มีรายการ ก็ไม่มีกระแส ยังไม่ใช่การสั่งแบนแต่แทบไม่ต่างกัน แต่ก็มีความโชคดีตรงที่สื่อบันเทิงสมัยนี้มีหลายช่องทางมาก ทีวีดิจิตอลก็มีหลายช่อง สื่อออนไลน์อื่นๆ อีก ใบสั่งแบบนี้จึงมีอำนาจเต็มที่แค่ในช่องตัวเอง ส่วนช่องอื่นก็เพียงร่วมมือแต่ภายนอกเพื่อรักษามิตรภาพและผลประโยชน์ หากสิงหากลับมามีผลงานเรียกกระแสเมื่อไร คงมีคนใหญ่ๆ ออกมาฉีกหน้ากันให้เห็นแน่นอน
ภายในห้องนั่งเล่นสุดหรูของชวินได้รับรองการรวมกลุ่มของเพื่อนๆ อีกเช่นเคย โซฟาตัวใหญ่ที่เคยกระจายกันนั่งอย่างผ่อนคลายกับโล่งว่าง มีเพียงตรงกลางที่มีสามหนุ่มนั่งเบียด ไหล่ชนไหล่ กล้ามชนกล้าม สิงหายืนกอดอกมองเต้ตบเบาะนั่งที่ว่างข้างตัวเองเร่งให้เขารีบลงไปนั่งปิดท้ายแถว ตอนน่านนทีแสดงอาการกลัวผีมันก็น่ารักน่าเอ็นดูดีอยู่หรอก แต่มองผู้ชายสามคนนั่งเบียดกัน คนหนึ่งกอดหมอนอิง อีกคนเอาขาพาดบนโต๊ะด้านหน้าเพราะกลัวผีจับขา อีกคนยังเร่งให้เขาไปนั่งข้างๆ ไม่หยุดเพราะกลัวผีจะหลอกตามลำดับ ใครอยู่ริมโดนหลอกก่อน ถามจริงๆ ว่าพวกนี้สามสิบกันแล้วแน่ๆ ใช่ไหม
“เร็วๆ ดิสิง จะได้รีบเปิด มานั่งๆ” เต้เร่งอีกครั้ง ชวินใช้สิทธิเจ้าของห้องแย่งนั่งกลางไปแล้ว เขากับโบ้ที่ตั้งนั่งริมเลยรู้สึกโหวงๆ ถามว่าโบ้ไม่กลัวหรือ คำตอบคือมันไปเอาหมอนในห้องนอนสองใบมาวางปิดพื้นที่ว่างข้างตัวเรียบร้อยแล้ว
“อะไรของพวกมึงเนี่ย มึงด้วยชวิน วันนั้นกูหนีผีมานอนห้องมึงยังไม่เห็นมึงจะตกใจอะไรเลย มาวันนี้ทำเป็นกลัว”
“อ๋อ วันนั้นกูกลัวผีตามมึงมาด้วย กูเลยรีบชิ่งเข้าไปสวดมนต์ในห้อง” ชวินพูดเสียงนิ่งแต่จริงจัง เขาก็แอบหลอนตัวเองจนเกือบนอนไม่หลับ อยากชวนเพื่อนมานอนด้วยกันให้อุ่นใจแต่ก็กลัวมีแขกไม่ได้รับเชิญมาพร้อมเลย ตอนเช้าเลยรีบชิ่ง แถมยังให้เลขาหาเวลาว่างพาไปทำบุญเรียบร้อย คนอื่นอาจจะไม่เชื่อมาก แต่คนทำอสังหาฯ ขายแบบเขาผ่านเรื่องแปลกๆ มาเยอะ
“เออๆ แม่ง กูกะให้มาระดมความคิด ดูสภาพแล้วแม่งไม่น่าจะได้อะไรนะ”
“เออน่า ดีกว่ามึงดูคนเดียวนะ เปิดเหอะ เดี๋ยวกูต้องขับรถกลับไปนอนบ้านอีก” โบ้พูดอย่างหวั่นใจเมื่อนึกถึงขากลับ หรือจะเปลี่ยนใจนอนค้างดี
“โอเค เปิดแล้วนะ” สิงหาเสียบเมมโมรี่การ์ด กดรีโมทแล้วเดินมานั่งข้างเต้
ทุกคนเงียบเสียงลง ภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องนั่งเล่นกำลังฉาย สิงหาปรับความเร็วผ่านช่วงอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องจนมาถึงวันเกิดเหตุ ภาพเล่นตามความเร็วปกติ เขามองตัวเองเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปที่ห้องนอน เปลี่ยนชุดออกมา เดินไปทางครัว เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เปิดเพลง เปิดประตูระเบียงเดินออกไป นั่งบนเก้าอี้ วีดีโอคอลหาครอบครัว สายตาสี่คู่จ้องมองบรรยากาศในห้องนั่งเล่น มีเพียงเสียงเพลงดังเบาๆ เสียงสิงหาแทรกเข้ามานิดหน่อยจนแทบไม่ได้ยิน ทีวีไม่ได้เปิด
ซ่าาา ซ่าาาาา
ทีวีเปิดขึ้นมาพร้อมเสียงคลื่นแทรกทำให้สี่หนุ่มสะดุ้งโหยง สิงหารีบคว้ารีโมทกดหยุด ทั้งสี่คนเหลียวมองกันและกัน
“รีฯ ไหม”
“ดูต่อก่อนค่อยรีฯ” ชวินคนกลัวผมตอบอย่างกล้าหาญพลางหดขาที่เหยียดยาวมากอดไว้
ภาพเริ่มเคลื่อนไหวต่ออีกครั้ง สิงหาในภาพยังหันหลังยกโทรศัพท์ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติในห้อง จนครู่หนึ่งเขาก็วางโทรศัพท์ไว้เหนือเข่า ตอนนั้นคือช่วงที่เขาเห็นเงาบางอย่างนั่งอยู่บนโซฟา แต่ในภาพจากกล้องไม่มีอะไรเลย โซฟาไม่มีคนนั่ง มีเพียงทีวีที่เปิดค้างไว้ แล้วไม่นานก็ดับไป สิงหาเดินกลับเข้ามาในห้อง ยืนงงอยู่หน้าทีวีเหลียวมองรอบๆ กดปิดเพลง ปิดทีวี ไม่นานก็เดินเข้าห้องนอนตัวเองเมื่อกลับออกมาก็เดินออกจากห้องพร้อมกดโทรศัพท์ไปด้วย
“ออกจากห้องก็มานอนที่นี่ ในกล้องก็เหมือนไม่มีอะไรแล้วนะ ลองรีฯ ดูก่อนไหม” สิงหาเล่าถึงเหตุการณ์ต่อจากในภาพ
“เออ ลองรีๆ ดู แต่กล้องมึงนี่ไม่ต้องใช้แบบมีเสียงก็ได้ ห่า หัวใจจะวาย” ชวินพยักหน้ายืนยันคำพูดของเพื่อน ลูบอกปลอบตัวเอง โชคดีที่วันนั้นที่ไม่ชวนเพื่อนไปนอนในห้องนอนด้วย
“ตอนแรกกูก็ปิดเสียงนี่แหละ แต่ตอนที่เห็นคลิปห้องทำงานกูเลยกลับไปเปิดเสียง เผื่อได้ยินอะไร”
“มึงจะอยากได้ยินอะไรเพื่อ ประสาทเหรอวะ” เต้เกาหัวจนยุ่ง อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ทำไมยังไม่เลิกกลัวผีอีกวะ ถ้าเด็กรู้มีหวังหัวเราะตายห่า โคตรไม่คูลเลย
“พอๆ อย่าเถียงกัน รีฯ หมดวันแล้วมั้งเนี่ย ไม่มีอะไรเลยว่ะ” โบ้เบรกเพื่อนให้กลับเข้าประเด็น พร้อมตัดสินใจเด็ดขาดว่าคืนนี้จะไม่ขับรถกลับบ้านแน่ๆ
“เอาไงต่อล่ะ” สิงหาถามขึ้นมาลอยๆ อย่างคนรับมือกับปัญหาไม่ถูก ตอนนั้นไม่แน่ใจ พอดูคลิปให้แน่ใจก็ไม่รู้จะทำยังไงอยู่ดี ทั้งน้ำมนต์ ทั้งพระก็มาทำพิธีเต็มห้องไปหมดแล้วแต่ไม่ได้ช่วยอะไร นึกถึงวันที่น่านนทีมาขอนอนบนโซฟายังอดรู้สึกผิดในใจไม่ได้ ถ้าคนขี้กลัวรู้ว่าโซฟานั้นเคยมีผีนั่งอยู่ไม่รู้จะร้องไห้หรือเก็บไปฝันร้ายหรือเปล่า
“แต่วันนั้นตอนมึงนั่งตรงระเบียงมึงเห็นจริงๆ ใช่ไหม” โบ้ซึ่งมีสติที่สุดยังพยายามช่วยแก้ปัญหาให้ได้ อีกสองคนหันขวับตามสายตาโบ้ไปมองเจ้าของเรื่องอย่างรอคำตอบที่ลึกๆ ก็ไม่อยากฟัง
“มันก็เห็นผ่านโทรศัพท์ว่ะ กูเลยไม่มั่นใจ ก็เห็นเงาๆ กูตกใจเลยรีบวางโทรศัพท์” สิงหามองสายตาสามคู่มองเรียงกันอย่างคาดคั้น บางคนมีแววอ้อนวอนหน่อยๆ เหมือนอยากให้เขาตอบไม่เห็น
“ถ้าอยากรู้ว่าเห็นอะไรกูว่าต้องโทรถามแม่มันว่ะ แม่ต้องเห็นชัดแน่ๆ เลย” โบ้เสนอพร้อมมองสายตาอีกสามคู่ที่หันขวับกลับมาทางเขา
“เออ มึงถามยัง” ชวินหันกลับไปถามสิงหาโดยมีเต้พยักหน้าเป็นลูกคู่
“ไม่ถามเว้ย เดี๋ยวแม่กลัว”
“ก็ถามอ้อมๆ ก็ได้ แบบแม่ๆ วันนั้นที่เพื่อนสิงมาหาที่ห้องคือใครนะ มันลืมของไว้แต่สิงจำไม่ได้ว่าของใคร” ชวินช่วยคิดคำถามให้เสร็จสรรพ แต่คนเป็นลูกตัวจริงส่ายหัวให้กับความไร้สาระของเพื่อน
“แม่คงถามกลับว่าทำไมไม่โทรถามเพื่อนเองล่ะลูกว่าของใคร โง่รึบ้าคะ” ขนาดลูกคู่อย่างเต้ยังไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้
“แม่มันไม่หยาบคายแบบมึงหรอกได้ห่าเต้”
“เออ แต่ก็ไม่ควรถามไหมวะ”
“กูไม่ถามหรอก เดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“ลองรีฯ ดูใหม่อีกรอบเหอะ มันต้องมีอย่างอื่นนอกจากทีวีสิ คอยจ้องตรงรีโมทด้วยว่ามันขยับหรือเปล่า ลอยได้ไหม เผื่อผีแม่งมานั่งดูทีวีฟรีห้องมึงแต่กดไม่เป็น เพิ่มเสียงด้วยเผื่อได้ยินอะไร” ถึงโบ้จะพูดขำๆ แต่ทุกคนคิดจริงทำจริง ความอยากรู้มากกว่าความกลัวไปชั่วขณะ จะเสียใจย้อนหลังก็ไม่ทัน ความอยากรู้ทำให้คนตายได้ก็เพราะอย่างนี้นี่เอง
ภาพจากกล้องถูกฉายซ้ำอีกครั้งเพื่อดูอย่างละเอียด สิงหาเดินเข้าเปิดเพลง เดินไปที่ระเบียง นั่งลงบนเก้าอี้ กดโทรศัพท์ จากนั้นสักพักทีวีก็ติด สิงหากดหยุดแล้วย้อนภาพกลับไปใหม่ เพิ่มเสียงขึ้นอีกนิดแล้วกดเล่น เปิดประตูระเบียง นั่งลงบนเก้าอี้ กดโทรศัพท์ ก่อนทีวีจะติดรีโมทไม่มีการเคลื่อนที่ ในห้องนั่งเล่นไม่มีสิ่งใดเคลื่อนที่อย่างผิดปกติ ยกเว้นเพียงเสียง...
แกร๊ก.....
.
.
.
แอดดดดดดด.
.
.
ซ่าาาาา—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
ฝันดีจ้าาาาาาาา
หัวข้อ: ★… ◤ ห้องลับ ห้องรัก ◥ …★ —— เปิดโอนเงินวันนี้ - 25 ธันวา 62 // ตอนพิเศษ 100% (อ่าน 165670 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก