[08]
“ระวังครับ”
รเณศทะยานเข้าไปประชิดหญิงสาวคนหนึ่งหลังจากที่สังเกตมาพักหนึ่งแล้วเห็นว่าเธอโงนเงน คล้ายกับอาการหน้ามืด ซ้ำร่างนั้นยังอวบอิ่มบริเวณหน้าท้องโป่งนูนเพราะตั้งครรภ์ยิ่งทำให้เขาห่วงใยไปอีกหลายเท่า ตอนสัมผัสเนื้อตัวที่ชื้นเหงื่อและตามใบหน้ามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้น เขาจึงสันนิฐานได้ว่าเธอคงจะหน้ามืดเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าววันนี้
เขาจึงประคองคนท้องไปนั่งตรงบริเวณม้านั่ง แล้วควานหากระดาษมาพัดให้คลายร้อน
“เป็นยังไงบ้างครับ”
เธอปรือตามองเขาด้วยใบหน้าซีดเซียวแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพึมพำขอบคุณเบาๆ
“ช่วยหยิบยาดมในกระเป๋าให้ทีเถอะจ่ะคุณ”
รเณศล้วงเข้าไปในถุงย่ามนั่นก่อนจะมุ่นหัวคิ้วเมื่อสายตาบังเอิญเหลือบไปเห็นห่อยาขนาดใหญ่
“นี่ครับ”
คนท้องรับยาดมไป ขณะที่เขายังไม่หยุดมือพัดกระดาษให้คลายร้อน
“ขอโทษที่ถือวิสาสะนะครับ” รเณศพยักพเยิดไปทางย่ามใส่ของ “คุณเป็นเบาหวานเหรอครับ”
“จ๊ะคุณ เป็นตอนท้องนี่แหละ ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไงจ๊ะ”
“ผมเป็นเภสัชกรครับ เลยพอรู้เรื่องยาอยู่บ้าง”
“ขอบคุณที่ช่วยพยุงฉันนะจ๊ะ ถ้าไม่ได้คุณ คงล้มเจ็บแน่”
รเณศยิ้มน้อยๆ
“ยังไงก็ระวังหน่อยนะครับ ยิ่งภาวะเบาหวานตอนตั้งครรภ์แล้วด้วย ยิ่งต้องระวัง”
เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่
“จ่ะคุณ นี่หมอก็นัดมาฉีดยาทุกเดือน แต่บ้านฉันอยู่ไกล ไปมาทีก็ลำบาก”
รเณศมุ่นหัวคิ้วเพราะอาการเบาหวานในคนท้องต้องฉีดอินซูลินในบางราย ยิ่งเจ้าตัวเดินทางมาตามลำพังแบบนี้ยิ่งน่าห่วง
“แล้วมาคนเดียวหรือครับนี่”
เธอส่ายหัว
“มากับน้องสาวจ่ะคุณ แต่ไม่รู้มันเดินหายไปไหน นี่ก็ต้องรีบกลับแล้วเดี๋ยวจะถึงบ้านมืดค่ำ”
“บ้านคุณอยู่ไหนครับ”
“หมู่บ้านหลังเขาโน่นแหละจ่ะ”
รเณศนิ่งคิดเพราะเคยได้ยินป้าอนงค์เล่าให้ฟังเหมือนกันว่าท้ายป่าตรงอุทยาน พอข้ามเขาไปลูกหนึ่งจะมีผู้คนที่อาศัยอยู่บริเวณท้ายเขา เห็นว่าเส้นทางคมนาคมลำบากพอสมควร ชายหนุ่มพิจารณาท้องโป่งนูนตรงหน้าแล้วนึกเห็นใจ
“พี่ซูเนียน”
สาวน้อยราวสิบห้าสิบหกคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกล รเณศแอบพิจารณาใบหน้าและผิวพรรณที่ขาวซีดรูปหน้าตามชาติพรรณนั่นก่อนจะยิ้มให้
“เนียงรอ แกหายไปไหนมา”
“ฉันเดินหลงไปแถวตลาดมาจ๊ะ”
“ช่างเถอะนี่ก็บ่ายแล้ว กลับเขาหมู่บ้านกันเถอะ” คนท้องกวักมือเรียกผู้มาใหม่ “นี่เนียงรอคุณคนนี้เขามีน้ำใจช่วยพี่ไม่ให้ล้มเมื่อกี้”
“อุ้ย พี่หน้ามืดเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ตายแล้วๆ ถ้าพี่ซารู้ ฉันโดนดุตายเลยที่เผลอปล่อยให้พี่คลาดสายตาจนเป็นลม ยังไงก็ขอบคุณคุณมากนะจ๊ะ”
สาวน้อยหันมายกมือไหว้ขอบคุณเขาปลกๆ รเณศจึงยิ้มรับก่อนจะยืนงงเมื่ออยู่สาวเจ้าดันทำหน้าเก้อเขินจนสังเกตเห็นแก้มขาวที่ขึ้นเป็นสีชมพู ซ้ำกิริยายังดูขัดเขินจนเขานึกแปลกใจ
“คุณคนเมืองหล่อจังเลยจ้า”
รเณศเผลอขำออกมา ขณะที่เนียงรอร้องโอดโอยเพราะถูกพี่สาวหยิกที่เอวแรงๆ
“เป็นสาวเป็นแส้พูดจาอย่างนี้ได้ยังไง นังน้องคนนี้” คนท้องบ่นก่อนจะหันมายกมือไหว้ขอโทษ รเณศ “ขอโทษด้วยนะคะคุณ นังนี่มันเรียนมาน้อยไม่ค่อยรู้จักกาลเทศะอะไรกับเขาหรอก”
“น้อยอะไรกัน หนูอุตส่าห์มาสมัครเรียนในเมือง”
รเณศมองสองพี่สาวถกเถียงกันแล้วได้แต่นึกขัน
“อีกอย่างคุณคนเมืองนี่หล่อจริงๆ นี่จ๊ะ ที่สำคัญคุณเขาใจดีด้วย ไม่งั้นคงไม่ช่วยพี่ไว้หรอก” เด็กสาวพูดไปเรื่อย “ใจดีเหมือนผู้ช่วยเลยจ่ะ”
หือ?
“ผู้ช่วย?”
รเณศมุ่นหัวคิ้วทวนคำ
“คุณรู้จักผู้ช่วยด้วยหรือจ๊ะ”
“เราหมายถึงผู้ช่วยเพลิงรึเปล่าล่ะ”
“ใช่จ๊ะ”
สาวน้อยดูกระตือรือร้นในการตอบคำถามซ้ำด้วยตายังเปล่งประกายราวกับตกอยู่ในภวังค์นั่นทำให้รเณศนึกเอะใจ
“ลุงธีปอบอกว่าผู้ช่วยใจดี ใครได้เป็นผัวคงสบายทั้งชาติ”
เด็กสาวทำกระมิดกระเมี้ยน
“ลุงแกยังบอกอีกว่าถ้าเนียงรอโตอีกสักหน่อยหากผู้ช่วยยังไม่มีเมีย แกจะยกเนียงรอให้เป็นเมียผู้ช่วย”
มิน่า!
รเณศเม้มปากแวบหนึ่งเผลอนึกถึงผู้ชายหน้าดุคนนั้น น่าแปลกที่ดุดันแบบนั้นดันมีแต่คนอยากจะสานสัมพันธ์ด้วย ให้ตายเถอะ
“พูดไปเรื่อยนังเด็กนี่”
คนท้องปรามก่อนจะหันมาทำหน้าขอโทษขอโพยเขา จากนั้นทั้งคู่ก็เอ่ยลาก่อนจะผละออกไป
“ผู้ช่วยคนดี แฟนคลับเยอะเหลือเกินนะ มีตั้งแต่สาวยันแก่”
รเณศเบะปาก
.
.
เช้ามืดที่ฟ้ายังไม่ทันสว่างยินเสียงไก่ขันบอกเวลาเป็นเหมือนนาฬิกาปลุก รเณศลืมตาตื่นในเวลานี้เป็นประจำจนกลายเป็นกิจวัตรแล้ว เขานึกถึงตัวเองเมื่อก่อนที่หากดวงตะวันยังไม่โผล่ขึ้น ก็ไม่มีทางที่เขาจะลุกออกจากที่นอน ต่างจากวันนี้ที่นาฬิกาชีวิตของเขาเปลี่ยนไป ทุกเช้ารเณศตื่นแต่เช้าตรู่มาช่วยป้าอนงค์หุงหาอาหาร การตื่นมารับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเหมือนเป็นยาชูกำลังแบบหนึ่ง
แต่เช้าวันนี้แปลกออกไปจากทุกครั้งหน่อย เพราะรเณศเห็นเจ้าเปลวในชุดลายพรางเดินสะพายเป้โอบแก้มใสมายื่นให้ป้าสมัยตรงหัวบันได เปลวที่เห็นรเณศสาวเท้าเข้าไปใกล้จึงยกมือไหว้เขาทันที
“จะไปแล้วหรือ”
วันนี้คือวันที่เจ้าเปลวบอกว่าเจ้าตัวจะต้องออกไปลาดตระเวนกับเจ้าหน้าที่คนอื่นซึ่งกำหนดเวลาเกือบสัปดาห์ที่ต้องไปเข้าป่านั่นทำให้เขานึกใจหายเหมือนกัน เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่รเณศต้องเห็นเด็กหนุ่มแวะเวียนมาเล่นกับลูกน้อยอยู่แทบทุกวัน ถึงบางวันจะไปอยู่เวรที่อุทยานแต่ทุกวันเจ้านั่นจะต้องเจียดเวลาแวะกลับมาหาลูกน้อย
“กระเป๋านี่ผมใช้แล้วนะพี่”
รเณศหัวเราะชอบใจตอนที่เจ้าเปลวชี้มายังเป้ที่สะพานหลังอยู่
“เอาไปใบเดียวหรือ”
คงจะจำได้ว่ารเณศซื้อเป้มาสองใบ ใบหนึ่งให้เจ้าเปลว ส่วนอีกใบเขาฝากเจ้านี่เผื่อไปให้ใครสักคนที่ใช้กระเป๋าจนขาด จะได้เปลี่ยน
“อีกเป้อยู่ในนี้ครับ แต่จริงๆ ผมเอาไปใบเดียวก็ได้นะพี่ ไม่ต้องแบกไปอีกใบ”
“ก็เผื่อใครอยากเปลี่ยนกระเป๋า”
รเณศพึมพำ
“โอ๊ย ไม่มีใครอยากเปลี่ยนเป้หรอกพี่เนตร พี่ๆ เขามีกระเป๋าสัมภาระกันหมด”
“เอาเถอะน่า” รเณศโบกมือไหวๆ “เผื่อของใครขาดจะได้เปลี่ยน”
“ของใครจะขาดวะ”
เปลวเกาหัวแกรกๆ นึกถึงบรรดาเจ้าหน้าที่ป่าไม้รุ่นพี่แต่ละคน ก่อนจะสะดุดใจที่กระเป๋าเป้รอยปะเป็นทางยาวของผู้ช่วยฯ
เอ๊ะ! หรือว่าคนที่พี่เนตรพูดถึงจะเป็นผู้ช่วยวะ แล้วพี่เนตรจะซื้อกระเป๋าให้พี่เพลิงทำไม ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยแต่เขาไม่มีเวลาคิดละเอียดหรอกในเมื่อเวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว
ช่างเถอะ ซื้อให้ใครก็ช่าง แต่กูได้ใบนึงละวะ
“เดินทางปลอดภัย”
ป้าสมัยให้ศีลให้พรหลานชายตอนที่มันยกมือไหว้
“อ่ะนี่ป้าให้”
ป้าอนงค์ยื่นสร้อยพระให้
“ยกมือใส่หัวนะเจ้าเปลวแล้วอธิษฐานให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง ขอให้เอ็งและเจ้าหน้าที่ทุกคนที่เข้าไปปฏิบัติหน้าที่ในป่าด้วยความสุจริตแคล้วคลาดจากภยันตรายทุกประการ”
“ขอบคุณครับ”
“เดินทางปลอดภัยนะเปลว”
รเณศตบบ่าเด็กหนุ่ม
“ผมไปก่อนนะครับป้าอนงค์ ป้าสมัย พี่เนตร”
“ไปเถอะ”
ป้าสมัยแอบน้ำตาซึม รเณศเข้าใจความรู้สึกแกดีว่าห่วงใยเจ้าเปลวไม่น้อยในเมื่องานมันเสี่ยงอันตรายขนาดนั้น และคนข้างหลังก็มีหน้าที่แค่ให้กำลังใจอยู่ทางนี้
“กลับไปนอนต่อกันเถอะครับนี่ยังเช้าอยู่เลย”
เจ้าเปลวพูดขึ้นเพราะวันนี้ทุกคนตื่นเช้ากว่าเวลาปกติเป็นชั่วโมง
“นอนไม่หลับแล้ว เดี๋ยวป้าจะไปหุงข้าว”
ป้าสมัยอุ้มแก้มใสที่หลับพริ้มเข้าบ้านไป ส่วนป้าอนงค์เองก็เดินขึ้นเรือนตามอีกราย ระหว่างนั้น รเณศได้ยินเสียงสัตว์ร้องดังมาจากท้ายไร่ เขาแอบสะดุ้งโหยงแต่จำคำป้าสมัยได้ว่าเสียงนั่นดังมาจากป่าลึกโน่น เป็นเสียงร้องของสัตว์ป่าที่ออกมาหาอาหารยามค่ำคืน
“กลับไปนอนเถอะน่าพี่เนตร เดี๋ยวป่าไม้พวกนั้นผมจะดูแลเอง”
เจ้าเปลวพูดเท่ๆ เขามองตามสายตาของรเณศที่มองไปยังความมืดมิดท้ายไร่ คนกรุงยิ้มขำให้ก่อนที่เจ้าเปลวจะเดินคว้าเครื่องยนต์สองล้อแล้วขับออกไป รเณศยืนนิ่งมองแสงไฟท้ายรถจักรยานยนต์จนลับตา
‘เดี๋ยวป่าไม้พวกนั้นผมจะดูแลเอง’
‘พี่เพลิง..แกบอกว่าป่าก็เหมือนบ้านแก เป็นบ้านหลังใหญ่ที่ต้องดูแล’“ขอบคุณ”
รเณศพึมพำอยู่ในความมืดตอนที่นึกถึงภาพคนหน้าดุนั่งลูบท่อนไม้พะยูงในวันนั้น
“ขอบคุณที่ดูแลป่าไม้ให้พวกเรา”
☘☘☘☘
บรรยากาศอึมครึมเช่นนี้พาให้คนที่ต้องเผชิญหน้ารู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย ชินกรนั่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเมื่อแขกร่วมโต๊ะที่นั่งอยู่อีกฝั่งจ้องหน้าเขาราวกับจะพิจารณาความนึกคิดของกัน สุดท้ายเป็นชินกรเองที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มและสบตากับเพื่อนรุ่นพี่ที่กอดอกมองหน้าเขานิ่ง
“สรุปว่าชินยังยืนยันคำเดิมว่า เนตรไม่ได้ติดต่อเรามาเลย”
ชินกระพยักหน้าหงึกหงักหนักแน่นถึงอย่างนั้นก็รู้ดีว่าอดีตคนรักของรเณศไม่มีทางเชื่อคำพูดของเขา เตวิชคือบุคคลที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย เขาก้าวขึ้นมาบริหารโรงพยาบาลทันตกรรมของครอบครัวตั้งแต่จบใหม่ เป็นคนหนุ่มไฟแรงซ้ำยังฉลาดเป็นกรด แน่นอนว่าใบหน้ายิ้มน้อยๆ ตรงมุมปากนั่นมันก็แค่ยิ้มเป็นพิธีเท่านั้น ในเมื่อนัยน์ตาคมกริบนั่นยังดุดันและคุกคามคนถูกถามไม่น้อย
“แปลก”
“...”
“นอกจากชินแล้วเนตรไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหน แต่ไหนแต่ไรมา ถ้ามีเรื่องอะไร ชินเป็นคนแรกที่เนตรจะปรึกษา แต่ครั้งนี้เนตรหายลับเข้ากลีบเมฆไป ไม่คิดจะติดต่อกับเพื่อนรักเลยงั้นเหรอ”
ชินกรขยับตัวอย่างอึดอัด
“ครับพี่เต ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันหายไป” ชินกรแสร้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ผมว่าครั้งนี้มันคงจะเอาจริง”
“อืม”
เตวิชพยักหน้าหงึกหงัก
“ทั้งๆ ที่ไม่ได้ติดต่อกันเลย ชินยังรู้ว่าครั้งนี้เนตรเอาจริง สมกับเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ”
เตวิชยิ้มสบายๆ แต่รอยยิ้มนั่นทิ่มแทงให้ชินกรรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ชอบกล
“พี่เต”
“ครับ”
“ผมพูดอะไรสักหน่อยได้มั้ยครับ”
“เอาสิ”
เตวิชไหวไหล่
“ผมไม่รู้ว่าระหว่างพี่กับเนตรมันเป็นยังไง แต่ถ้าหากเนตรมันตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนใจมันได้หรอก” ชินกรพูดเสียงเรียบ “พี่เองก็แต่งงานแล้ว ขณะที่มันเองคงไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไหนสักที่ ผมว่าที่มันเป็นแบบนี้ มันก็ดีกับทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอพี่”
นัยน์ตาเตวิชไหววูบแต่รอยยิ้มน้อยๆ นั่นยังค้างอยู่ที่มุมปากอยู่เป็นนิจ
“เนตรเขาคงแค่งอน”
“ไม่ใช่แค่งอนมั้งครับ”
ชินกรถอนหายใจเฮือกใหญ่บางทีเขาก็อยากเขย่าศีรษะอดีตคนรักเพื่อนสนิทแรงๆ ว่าต่างคนต่างอยู่เหอะ ในเมื่อตัวเองก็เลือกครอบครัว ดังนั้นจึงควรปล่อยเพื่อนเขาให้เป็นอิสระได้แล้ว
“ยังไงก็แล้ว แต่ถ้าเนตรติดต่อมา ชินบอกพี่ด้วยนะ”
บอกให้โง่สิ!
ชินกรพยักหน้าแบบขอไปที
“หากเนตรจะไปจากพี่จริงๆ พี่อยากได้ยินจากปากเขา”
“แค่พี่ตัดสินใจแต่งงาน นั่นก็เป็นคำตอบของทุกอย่างแล้วนะพี่”
ชินกรเผลอตอบไป ก่อนจะทำหน้าลุแก่โทษเมื่อเตวิชมุ่นหัวคิ้ว
“พี่เข้าใจว่าเนตรคือเพื่อนรักของชิน ชินย่อมปกป้องเพื่อนตัวเอง แต่พี่อยากให้ชินเข้าใจพี่ด้วย ว่ามันมีเหตุจำเป็นที่พี่ต้องทำแบบนั้น”
เตวิชผละออกไปแล้ว ทิ้งให้ชินกรถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะทำตัวอ่อนเปลี้ยไหลไปกับเก้าอี้
“กะเทยปวดหัวโว้ย”
คนที่นั่งเกร็งตัวอยู่นานสะบัดผมแรงๆ ก่อนจะค้อนตาประหลับประเหลือกแล้วจะผุดลุกขึ้นตามไปอีกคน คนกุมความลับของเพื่อนมองซ้ายมองขวาก่อนจะกดโทรศัพท์ส่งข้อความบอกเพื่อนตัวเองยิกๆ ว่าอดีตคนรักเก่ายังไม่ละความพยายามในการตามหาเจ้าตัว
อีกมุมหนึ่งเตวิชยืนจ้องปฏิกิริยาของชินกรด้วยความสงสัย ขณะที่กำลังจะก้าวตามไปบังเอิญว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนมาพอดี ไหล่ของหมอนั่นเลยชนกระแทกไหล่เขาเต็มๆ
“โทษที”
เสียงทุ้มที่เปล่งออกมาโดยที่ไม่มองหน้ากันนั่นทำให้เตวิชนึกโมโหจนอยากจะกระชากมันมาคุยให้รู้เรื่องแต่ไอ้เลวนั่นดันเดินลิบโน้นแล้ว
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย”
‘ไอ้เหี้ย’ ที่ว่าเพียงแค่นยิ้มไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำหยาบคายนั่น สำหรับธามแล้วคำๆ นั้นเหมือนคำเรียกทั่วไประหว่างเพื่อนกัน อีกอย่างคนอย่างเขาหน้าหนาเกินกว่านั้น ธามแค่ยักไหล่ตอนที่มันเดินหัวเสียออกไปนั่นแหละเขาถึงได้มีโอกาสพิจารณาไอ้หมอนั่น
‘เตวิช ศศิกุลนารถ’
พี่ชายต่างมารดาของไอ้เพลิง
“เฮ้อ พี่มึงนี่สันดานเหี้ยกว่าที่กูคิดอีกว่ะไอ้เพลิงน้องรัก”
ธามลูบคางเพื่อหาข้อเปรียบเทียบระหว่างเตวิชและเพลิง แน่นอนว่าเขาย่อมเข้าข้างน้องชายตัวเองอยู่แล้วว่าไอ้เพลิงมันดีกว่าพี่เลวๆ ของมันหลายเท่า ธามรู้จักเตวิชพอผิวเผินในเมื่อไอ้เพลิงมันไม่เคยปริปากเล่าอะไร แต่เขาก็พอจะทราบถึงความระยำของมันและครอบครัวที่ทำกับน้องชายเขาอยู่บ้าง
“มึงแม่งไม่น่าเกิดมาเป็นพี่น้องกับไอ้ห่านี่เลย ให้ตายเถอะไอ้เพลิงเอ้ย”
ธามพึมพำว่าแล้วก็นึกถึงไอ้น้องชายหน้าดุ ป่านนี้ไม่รู้มันไปม่อสิงสาราสัตว์ถึงไหนแล้ว
.
.
“ฮัดชิ้ว”
เพลิงจามติดๆ กันถึงสามครั้งเรียกความสนใจจากคนอื่นๆ ซึ่งเดินแบกเป้ตามหลังมาติดๆ
“ไม่สบายเหรอผู้ช่วย”
เกิ้งร้องถามขณะที่สอดสายตาไปทั่วพงไม้อันรกชัฏ เจ้าหน้าที่สายตรวจราวๆ แปดนายตอนนี้กำลังเดินกระจายไปทั่งบริเวณนั้นเนื่องจากพบหลักฐานการตั้งแคมป์นอนบริเวณนี้ ซึ่งการเข้าพื้นที่ป่าลึกในเขตอุทยานโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตก่อนถือเป็นความผิด
“มีคนบ่นคิดถึงผู้ช่วยหรือเปล่า”
“นั่นสิจะสาวเดือนเสี้ยวหรือหลานลุงพรานกันหนอ”
เพลิงส่ายหัวไปมา
“อ้าวไม่ใช่สองคนนี้แล้วใครกันอ่ะผู้ช่วย”
“โจรป่ามั้ง”
เพลิงตอบก่อนจะกวักมือเรียกเจ้าเต็งมุดลงไปในโพรงไม้ซึ่งมีใบไม้และกิ่งไม้ปกไว้เป็นการพรางตา พอเจ้านั่นลอดเข้าไปคุ้ยด้านในได้ จึงเห็นแผ่นไม้พะยูงราวๆ สองถึงสามแผ่นซุกตัวอยู่
“จนได้สินะ”
พลดูหัวเสียไม่น้อยที่เห็นของกลาง
“แสดงว่าพวกมันคงหนีไปได้ไม่ไกล เล่นทิ้งหลักฐานไว้แถวนี้คงจะไหวตัวทัน ร่อยรองพวกนี้ยังใหม่ๆ อยู่เลยไม่เกินวันนี้หรอก”
พรานปอธีชี้ให้เห็นกองขี้เถ้าและเศษไม้ที่ใช้ทำเป็นเชื้อเพลิง น่ากลัวว่าพวกมันจะตั้งแคมป์กันบริเวณนี้ก่อนจะออกเดินทางคลาดกับพวกเจ้าหน้าที่ที่เพิ่งเดินทางมาถึง
“ทำลายเสบียงอาหารพวกมันซะ”
เพลิงพูดเสียงเรียบก่อนจะลากถุงข้าวสารซึ่งถูกซุกซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้ออกมาเททิ้ง ปกติแล้วกลุ่มผู้กระทำผิดจะลับลอบเข้ามาพื้นที่อุทยานกันเป็นขบวนการโดยมากคือการลักลอบตัดไม้พะยูงเพื่อนำไปส่งขายให้กับนายทุน ยิ่งนานวันดูเหมือนว่าคนทำผิดยิ่งเพิ่มมากขึ้น ขณะที่เจ้าหน้าที่มีจำนวนจำกัด บางครั้งการลาดตระเวนก็เหมือนแมวจับหนีที่นานๆ ครั้งจะพบเจอกับผู้กระทำผิดแบบจังๆ เพราะส่วนใหญ่คนเหล่านั้นมักมีคนดูต้นทางคอยแจ้งข่าวให้กลุ่มพวกมันไหวตัวทัน ซึ่งพอจวนตัวมันจะหลบหนีโดยซุกซ่อนสัมภาระและเสบียงอาหารไว้ตามที่ลับตา พอเจ้าหน้าที่ผ่านไปก็จะเข้ามากระทำผิดกันต่อ ดังนั้นวิธีการตัดท่อน้ำเลี้ยงคือการทำลายพวกเสบียงอาหารและของยังชีพไม่ให้พวกมันได้มีโอกาสใช้สอย
ชายหนุ่มเหลือบตามองพลและเกิ้งแกะถุงเสื้อผ้าที่ซ่อนอยู่แถวนั้นมากองกับพื้นก่อนจะจุดไฟเผา รอเจ้ากระทั่งมอดไหม้เขาก็ใช้น้ำเปล่าดับไฟเพื่อป้องกันไม่ให้มีไฟลุกไหม้ไปทั่ว เพลิงเหลือบมองใบหน้าของลูกน้องแต่ละคนที่มีสีหน้าเช่นเดียวกันคือเหนื่อยอ่อนแล้วจึงเรียกให้หยุดเดินทาง เวลาใกล้พลบค่ำนั้นพวกเขาตัดสินใจหยุดพักกันที่ริมลำธาร เพราะที่พักใกล้แหล่งน้ำเหมาะกับพักแรมมากที่สุด
หลังจากที่แต่ละคนจัดการผูกเปลกับต้นไม้แล้วขึงเต็นท์คลุมเป็นหลังคาอีกทีเพื่อกันหมอกและฝน พรานธีปอก็เริ่มก่อกองไฟและหุงข้าวด้วยหม้อสนาม เมนูเย็นนี้คือต้มยำปลากระป๋องซึ่งเก็บผักบุ้งจากริมแม่น้ำมาเด็ดใส่ เพลิงมีหมูแดดเดียวที่ป้าอนงค์ฝากมาถุงโตพอจะแบ่งให้คนหนุ่มแต่ละคนที่หิวโซกินกัน
มื้อค่ำนั้นพวกเรานั่งล้อมวงกินข้าวเงียบๆ ท่ามกลางเสียงจิ้งหรีดเรไร
“ฝีมือต้มยำปลากระป๋องลุงพรานนี่สุดยอดเลย”
เจ้าเปลวยกนิ้วโป้งให้
“หมูแดดเดียวผู้ช่วยนี่ก็อร่อยเหาะ”
“งั้นพวกนายต้องไปขอบคุณป้าอนงค์แกแล้ว”
เพลิงพูดยิ้มๆ ขณะที่เจ้าเปลวเกาหัวแรกๆ เพราะจำได้ว่าเมื่อสองสามวันก่อนมันเห็นรเณศต่างหากที่นั่งแล่หมูเอาไปตากแดดจนได้ที่แล้วนั่งหลังขดหลังขาทอดจนสะเด็ดน้ำมัน
“ทำหน้าอะไรของมึงวะเปลว”
เต็งที่เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ เอ่ยถาม
“ก็หมูนี่...”
เปลวยังไม่ทันพูดจบเพื่อนมันก็พูดแทรกขึ้น
“เออกูจะถามอยู่พอดีว่าวันนี้มึงแบกเป้ใบใหม่มา ใหม่เอี่ยมเลยนี่หว่า”
“อ๋อ พี่เนตรเขาซื้อให้”
มันพูดไปกินไป “พี่แกบอกว่าสงสารเป้ใบเก่ากลัวว่ามันจะขาดในป่าไปซะก่อน”
“มึงนี่ก็พูดไม่ดูเป้ผู้ช่วยเลย”
เกิ้งเอ่ยเย้าเพลิงพาให้ทุกคนในวงหัวเราะครืน
“พอดีเลยพี่เนตรแกบังคับให้เอาเป้ติดมาอีกใบ”
“หือ?”
เพลิงมุ่นหัวคิ้ว
“แกบอกเผื่อมีใครอยากเปลี่ยนใส่ใบใหม่”
“พี่เนตรมึงนี่ใจดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“เออสิ โคตรใจดี มีน้ำใจกับข้าไม่พอยังช่วยเลี้ยงแก้มใสให้ด้วย”
เปลวยิ้มอย่างภูมิใจ บทสนทนานั่นทำให้เพลิงซึ่งนิ่งฟังอยู่นานคิดตาม พอจะนึกภาพที่หลานป้าอนงค์เลี้ยงเด็กน้อยได้อยู่หรอก เห็นอุ้มกันอยู่ครั้งนึงท่าทางทะมัดทะแมงเชียว
“หมูทอดอร่อยเหรอผู้ช่วยยิ้มหวานเชียว”
เพลิงกดยิ้มมุมปาก
“อยากกินอีกมั้ยล่ะ ไม่อย่างนั้นจะได้เอาโยนทิ้งไป”
“โห่ผู้ช่วย”
แต่ละคนร้องโวยวายถึงมองไม่เห็นใบหน้ากันชัดๆ เพราะบรรยากาศรอบตัวเริ่มมืดสนิทต้องอาศัยแสงไฟจากเทียนที่จุดอยู่กลางวง
“ถามจริงนะผู้ช่วย ถ้าไม่ได้ทำอาชีพนี้ผู้ช่วยจะไปทำอะไรครับ”
“ไม่รู้สิ”
เพลิงยักไหล่ “ไม่ได้คิดเผื่อไว้เลย”
“แต่พี่เพลิงเคยเล่าให้ฟังว่าเคยสอบติดวิศวะฯ แต่ไม่ยอมไปรายงานตัวนี่พี่”
พลเอ่ยท้วง
“อืม”
“โห ใส่เสื้อช๊อปโคตรเท่เลยนะพี่ เสียดายแทน และอย่างนี้พ่อแม่พี่ไม่ว่าหรอวะ”
จะเหลือเหรอ เพลิงคิดในใจเพราะจำได้ดีว่าบิดาหัวเสียขนาดไหนที่เขาไม่ไปรายงานตัวหลังจากประกาศผลว่าสอบตรงติดคณะวิศวกรรมศาสตร์เพราะรอสอบใหม่เข้าคณะวนศาสตร์ แน่นอนว่าวันนั้นบ้านแทบแตก ซ้ำเพลิงเองยังโดนบิดตบจนหน้าหันที่หัวดื้อ
แต่ก็นั่นแหละเขามันดื้อด้านอย่างที่ใครๆ ว่าจริงๆ
“แล้วพี่พลอ่ะ ทำไมถึงอยากทำงานป่าไม้วะ”
“ชุดลายพรางมันเหมือนทหารดี”
“ถามจริง?”
“เออสิ ตอนแรกกูเข้าใจว่ามันคงเหมือนเรียนทหารมั้งเลยสอบเข้ามา ที่ไหนได้”
“ควายยยยยยยยยยย”
เกิ้งแดกดันเพื่อรุ่นน้องจนคนอื่นพากันหัวเราะเสียงดังลั่น พอทุกคนพากันหยุดหัวเราะ เสียงร้องของอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น
“ฉิบหาย”
เต็งเกือบทำจานข้าวหลุดมือ
“เสียงนั่น...”
“เขาบอกเข้าป่าอย่าถามหาเสือสาง หุบปากไปเลยมึง”
“หูยยยย” เต็งขยับมาจนชิดเพื่อนรัก “พวกผู้ช่วยก็ใจแข็งกันจังเนอะ มีของดีอะไรกันครับ นั่งนิ่งเชียว”
เพลิงส่ายหัวยิ้มๆ
“ไม่มี”
เต็งเห็นแบบนั้นจึงเขยิบไปกระแซะลุงตัวเองที่นั่งซดต้มยำปลากระป๋องเฉย
“ลุงๆ มีของดีอะไรบอกผมบ้างสิ”
“ข้าไม่มีหรอกเจ้าเต็ง”
“จริงเหรอแล้วสร้อยที่ห้อยคอลุงอยู่นั่นล่ะ”
“อ๋อ เหรียญพ่อหลวง”
ทุกคนทำหน้าฉงนก่อนจะขยับตัวตั้งใจฟังพรานธีปอ เพราะจากที่สังเกตมันก็แค่เหรียญบาทธรรมดาที่ใส่กรอบแล้วห้อยคอด้วยเชือกป่าน แกถอดสร้อยที่คอออกมาประนมมือยกขึ้นจรดศีรษะ
“นี่แหละสร้อยพระของข้า ปู่ย่าข้าสอนมาว่าคนในรูปนี่แหละเทวดาเดินดิน ที่ทำให้บ้านเมืองข้ามีอยู่มีกินสุขสบาย คนอื่นจะคิดยังไงข้าไม่รู้หรอก แต่ข้าเคารพบูชาเพราะคุณความดี ถ้าเอ็งคิดว่าเอ็งทำดีแล้ว พวกเอ็งอย่ากลัวอะไรเลย”
เพลิงยิ้มน้อยๆ มองแกยกมือขึ้นประนมอีกครั้ง
“แล้วใครว่าเต็งไม่มีเครื่องรางคุ้มกายกันล่ะ”
เต็งมุ่นหัวคิ้วทันที
“มองไปที่แขนขวาสิ”
เพลิงชี้ไปที่ธงไตรรงค์สามสีซึ่งปักอยู่แถบแขนด้านขวาของชุดลายพราง
“ธงชาตินั่นแหละจะคุ้มกาย”
“...”
“ถ้าทำความดี ทำสุจริตตามหน้าที่ของตัวเอง อย่ากลัวเลยภัยอันตรายจะเข้ามา แม้จวนตัวแล้วเสื้อผ้าที่สวมใส่นั่นแหละจะติดกายไปอย่างภาคภูมิ”
.
.
ค่ำคืนนั้นแก้มใสโยเยร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง ขนาดป้าสมัยพาอุ้มเดินจนจะรอบบ้านเด็กน้อยก็ยังไม่หยุดร้อง เห็นแบนนั้นรเณศจึงตรงเข้าไปช่วยแกอุ้ม น่าประหลาดที่พอได้นอนกินนมขวดในอ้อมกอดของ รเณศเด็กน้อยกลับยิ้มเสียหวานจ๊อย ไม่นานหลังจากนั้นหนูน้อยก็หลับตาพริ้มให้อ้อมกอดเขา รเณศยิ้มน้อยๆ จ้องมองคนในอ้อมกอดอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะมองผ่าความมืดไปไกล ในความมืดมิดนั่นรเณศอดนึกถึงช่วงชีวิตหนึ่งของตัวเองที่ผ่านมาไม่ได้
เวลาสองสามทุ่มสำหรับคนเมืองคือการเริ่มต้นชีวิตกลางคืนก็เท่านั้น เมืองหลวงที่มีแต่เสียงไฟไม่มีวันหลับใหล ยิ่งช่วงเย็นวันศุกร์ในมุมหนึ่งของเมืองแต่ละคนต้องออกมาพบปะสังสรรค์และดื่มด่ำกับความสนุกสนาน ไม่ว่าจะเป็นการคลายเครียดหรือหาความสุขให้ตัวเอง แต่อีกมุมหนึ่งในพื้นที่ห่างไกลความเจริญยังมีหลายสิบชีวิตที่ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย ใช้ชีวิตแบบไม่มีแสงสีหรือแสงไฟ อาจจะต้องอาศัยแค่แสงจันทร์ยามค่ำคืน
ใครบางคนที่มีกระเป๋าเป้เก่าๆ แบกไปทั่วป่า ไม่มีเสื้อผ้าให้คลายหนาวนอกจากชุดลายพราง ไม่มีเงินทองกองเท่าภูเขา แต่คนเหล่านั้นกำลังดูแลปกป้องผืนป่าให้พวกเราอยู่☘☘☘☘
ฮืออ มาแล้วววว
อาทิตย์แล้วไม่สบายจ้าเป็นภูมิแพ้ (แพ้ฝุ่นจนผื่นขึ้น) ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว
ฝากหวีดในทวิตติดแท็ค #ป่าห่มรัก ด้วยเด้อ ร้ากกก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
