Our Love ep.28
เราตกลงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคุณแม่ พอเรียนจบจะย้ายกลับไปอยู่บ้านใหญ่กันเพื่อให้ใกล้หูใกล้ตาผู้ใหญ่ ใกล้โรงพยาบาลมากขึ้นด้วย
วันแรกหลังสอบเสร็จ เราพากันนอนอืดพักผ่อนอยู่คอนโดทั้งวัน วันถัดมาก็พากันไปดูความคืบหน้าของโฮมออฟฟิศ
สวยมากเลยครับ พื้นที่กว้างขวาง มี 3 ชั้น ชั้นล่างเป็นออฟฟิศ มีโถงรับรองโล่งๆ และแบ่งซอยเป็นออฟฟิศห้องเล็กๆ อีกหลายห้อง ชั้นสองเป็นส่วนของบ้าน มี 4 ห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก ห้องครัว ส่วนชั้นบนเป็นพื้นที่สำหรับออกกำลังกาย พื้นที่นั่งเล่น ลานเด็กเล่น ห้องหนังสือ มองเห็นวิวได้กว้างขวาง
ผมชอบนะ ถึงจะไม่ได้ย้ายมาอยู่ทันทีหลังคลอดก็เถอะ
หลังจากนั้นเราก็กลับไปเก็บของเพื่อเตรียมย้าย ข้าวของไม่เยอะหรอกครับ เอาเฉพาะที่จำเป็นต้องใช้จริงๆ ที่เหลือก็ทิ้งไว้ที่นี่ อยากได้อะไรเพิ่มค่อยกลับมาเอา
การย้ายไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวใหม่ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มาก เพราะภคินมันเคยพาผมไปนอนค้างที่บ้านบ้างช่วงเสาร์อาทิตย์เพื่อให้ผมรู้สึกคุ้นชิน ดีว่าทุกคนในครอบครัวมันเอ็นดูผม มองผมเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่ง ไม่เว้นแม้แต่พวกแม่บ้าน
พอเข้าสู่เดือนที่ 7 ท้องผมก็เพิ่มขนาดขึ้นอย่างพรวดพราด ดีแต่ว่าอยู่บ้านไม่ได้ออกไปโชว์ตัวที่ไหน ผมจึงสามารถผึ่งพุงบานๆ ได้อย่างอิสระ โปรแกรมดูแลตัวเองส่วนใหญ่ก็นอน อ่านหนังสือ หรือออกกำลังกาย
ในบ้านมีห้องฟิตเนสขนาดใหญ่ เพราะพ่อกับพี่ภาคชอบออกกำลังกายเหมือนกัน
หลังจากออกกำลังกายเสร็จ ผมก็มานั่งพัก ปล่อยให้ภคินได้ไปออกในส่วนของตัวเองต่อ ผมมานั่งมองเฉยๆ มองไปมือก็ลูบท้องไป ผมรู้แค่ว่าไตรมาสสุดท้ายของการท้อง ลูกจะโตเร็วมาก แต่ไม่คิดว่าจะโตเร็วขนาดนี้ ดิ้นกันเก่งด้วย
พอแล้วเสร็จภคินถึงได้ลุกขึ้นมาจุ๊บปากผมเบาๆ
“ไปเล่นน้ำกันไหม”
ผมพยักหน้า พากันเดินไปอาบน้ำ ผมใส่กางเกงว่ายน้ำแค่ตัวเดียวเดินตรงไปที่สระ เราพากันก้าวลงน้ำ (มีบันไดให้เดินลงไปได้สะดวกๆ ประมาณ 5 ขั้น ความลึกของน้ำไล่ระดับตั้งแต่ยืนได้ยันสูงมิดท่วมหัวผม) ภคินทิ้งตัวลงนั่งบนบันไดขั้นที่สาม ระดับน้ำปริ่มอยู่ที่อก มันดึงผมไปนั่งบนตัก วางมือไว้บนหน้าท้อง ลูบเบาๆ ผมตีขาในน้ำต๋อมแต๋ม เอนหลังพิงแผงอกกว้าง
“ไม่อยากคิดเลยว่าพรุ่งนี้คนจะมองกันเยอะขนาดไหน” พรุ่งนี้เราจะไปงานแต่งของธนากับทรายกันครับ ภคินเตรียมชุดไว้ให้ผมแล้ว
“ก็อย่าไปสนใจสิ”
“อืม” ผมลูบท้องเบาๆ
อีก 2 วันอายุครรภ์ผมก็จะครบ 32 สัปดาห์แล้ว (8 เดือน) ผมรู้สึกทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ผมเอนหัววางไว้บนไหล่ภคิน แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าโปร่งใส พุงลอยเหนือน้ำนิดๆ ผมลูบท้องไปมา
“อีกไม่นานก็จะได้เห็นหน้ากันแล้วนะ คนแปลกหน้าที่เรารอคอย”
ภคินหัวเราะเสียงทุ้ม
“นั่นน่ะสิ”
“ลูกชายเราต้องหล่อมากเหมือนมึงแน่ๆ”
“งั้นลูกสาวเราก็ต้องสวยมากเหมือน…”
“ย่าหรือยาย!” ผมตอบให้มันแทน ก่อนมันจะพูดว่าเหมือนผม
“ได้ๆ ย่าก็ได้ ยายก็ดี แต่ได้ข่าวว่าดั้งแหมบ น่าจะไม่ใช่ฝั่งกูนะ”
ผมถองมันไปที
“แหมบแล้วไง สวยหล่อน่ารักได้เหมือนกัน”
“แล้วใครว่าไม่น่ารักล่ะ ถ้าลูกเราเหมือนมึงจริง…” มันกระซิบใกล้หู “กูว่าเขาต้องออกมาน่ารักมากแน่ๆ”
ผมเขินไปกับคำนั้น
“เวลามึงเขินน่ารักดีนะน่าน แก้มแดงอย่างกับมะเขือเทศ”
ผมศอกใส่มันอีกรอบ
“ชอบทำร้ายร่างกายกูจัง เดี๋ยวลูกก็มีพฤติกรรมเลียนแบบ ชอบความรุนแรงหรอก”
“มึงกวนกูก่อน”
มันหัวเราะร่วน หอมแก้มผมเบาๆ
“ชมเมียตัวเองผิดตรงไหน” มันจับผมหันไปเผชิญหน้า ใช้ปลายนิ้วเขี่ยปลายจมูก ผมหลุบสายตาหนีเสีย
…ไม่ผิดหรอก แต่กูเขินไง…
ปิ่นแก้วทนมาได้ไงตั้งสามสี่ปี ผมจะละลายตายอยู่แล้ว
“น่ารัก” มันระเบิดผมด้วยคำพูดอีกรอบ
“พอแล้ว กูอายจะแย่อยู่แล้ว” ผมผลักมันออกเบาๆ มันหัวเราะชอบอกชอบใจ เลิกแซวผมอีก จับผมนั่งท่าเดิม
ผมตีน้ำเล่น ก้มมองเงาสะท้อนผ่านน้ำ หันไปเผชิญหน้ากับภคินอีกรอบ
“มึง”
“หือ?”
ผมจับคางตัวเอง ทำหน้าซีเรียสใส่
“ตอนนี้หน้ากูบานมากไหม”
มันนิ่งไปคล้ายจะอึ้ง ก่อนหัวเราะออกมาเสียงดัง
“กูคิดว่าอะไร ทำหน้าซะจริงจัง”
“ก็กูจริงจัง” ผมทำหน้าซีเรียสขึ้นอีก มันยิ้ม ดึงผมเข้าไปหา ลูบแก้มเบาๆ
“ต่อให้หน้าบานกว่านี้กูก็รับได้”
“แต่กูรับไม่ได้ว่ะ”
“เพื่อลูก อดทนหน่อยละกัน หลังคลอดค่อยลด”
ผมพยักหน้า มันมองตาผม เขี่ยปลายจมูกอีกรอบ
“วางใจได้ มองยังไงก็ยังน่ารักอยู่”
…ผมว่าผมไปว่ายน้ำเล่นดีกว่า...
วันรุ่งขึ้น เราลุกขึ้นแต่งตัวกันตั้งแต่เช้า ขับรถมุ่งตรงไปยังโรงแรมที่จัดงาน ภคินแต่งตัวอย่างหล่อ เดินสาดแสงเป็นพระอาทิตย์เข้าไปภายในงาน คนยังมากันไม่มากเพราะยังเช้าอยู่
“ถ้าไม่เห็นว่ามึงเป็นพ่อของลูกกูนะ กูจะขอเดินแยกกับมึงตรงนี้แล้ว รัศมีความหล่อแสบตา”
มันหัวเราะร่วน เราพากันไปลงชื่อพร้อมยื่นซองและของกล่องขวัญกันที่เคาน์เตอร์ทางเข้าห้องจัดงาน หลายคนพากันมองมาที่เรา ส่วนหนึ่งคงถูกความหล่อของไอ้ภคินดึงดูด อีกส่วนคงกำลังสงสัยกันว่าทำไมผู้ชายแบบผมถึงมีหน้าท้องยื่นโย้เหมือนคนท้องได้
“เฮ้ยภคิน เมืองน่าน ทางนี้ๆ!”
ผมกับภคินหันไปมองตามเสียงเรียก เห็นดอมยืนโบกมือไหวๆ อยู่อีกด้านของงาน เรารีบเดินตรงเข้าไปหาทันที
“คนอื่นล่ะ”
“อยู่ข้างในกันหมดแล้ว รอมึงสองคนนี่แหละ ป่ะ” มันเดินนำผมกับภคินเข้าไปในห้องของเจ้าบ่าว ดอมกับวัฒน์มาถึงกันเป็นคู่แรก ไก่กับใบเฟิร์นตามมาติดๆ แต่ใบเฟิร์นแยกไปอยู่กับทรายตั้งแต่มาถึงแล้ว
ธนาใส่ชุดเจ้าบ่าวสีแดงสดตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่งแต้มลายเสื้อและกางเกงด้วยหงส์กับมังกร มันมองบนทันทีที่เห็นภคิน
“งานแต่งกูทั้งทีจะให้กูหล่อกว่าสักนิดก็ไม่ได้นะ”
ภคินยักไหล่
ทำใจเหอะว่ะธนา ต่อให้มันใส่ชุดขอทานมา ออร่ามันก็โดดเด่นอยู่ดี
“ตื่นเต้นไหม” ผมถาม
“นิดๆ” แต่สีหน้ามันโคตรนิ่ง
“แล้วพวกมึงอ่ะ เมื่อไหร่จะแต่ง” ดอมหันมาแซวผมกับภคินบ้าง
ผมยกนิ้วกลางให้มันที
“ไว้รอมึงแต่งก่อนละกัน”
“จริงเหรอ” ภคินหันมาถามผม
“กูพูดเล่นหรอกน่า”
“แต่ท่ามันจะอยากแต่งจริง” วัฒน์พูดกลั้วหัวเราะ
ภคินมองผมด้วยสายตาว่าถ้าผมเห็นด้วยมันจะจัดงานแต่งให้ทันที ผมจับมือมันเบาๆ
“เอาไว้คุยกันทีหลังนะ”
มันพยักหน้า ไม่เซ้าซี้ แต่ดวงตาแฝงแววมีความหวัง
ได้ยินเสียงพิธีกรดังขึ้นเพื่อเปิดงาน พวกเราพากันตื่นตัวทันที พอใกล้ถึงฤกษ์ที่กำหนดก็มีคนเข้ามาเตือนเจ้าบ่าวให้เตรียมตัว เราแต่งกันแบบจีนผสมผสาน พักหนึ่งก็มีผู้ใหญ่เดินเข้ามาเรียกธนาให้ออกไป เสียงปรบมือต้อนรับดังสนั่น พวกเราเหล่าเพื่อนสนิทตามติดเป็นเห็บอยู่ด้านหลัง ไม่ว่าเจ้าบ่าวจะไปที่ไหน เราต้องตามไปด้วย ยกเว้นช่วงเข้าพิธีกับเจ้าสาวเท่านั้น
พอพิธีกรให้สัญญาณ เจ้าสาวก็เดินควงบิดาออกมา เสียงปรบมือดังยิ่งกว่าเดิม ทุกคนพากันร้องโอ้วอ้าทันทีเพราะความสวยสดหยดย้อยของเจ้าสาว ปกติทรายเป็นผู้หญิงไม่ค่อยแต่งตัว เน้นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ แต่งหน้าทาปากบ้างนิดๆ เพิ่งเคยเห็นจัดเต็มก็วันนี้แหละ ธนาเองยังตะลึงไป
ทรายใส่ชุดกึ่งกี่เพ้ากึ่งชุดราตรีสีแดงสด ช่วงบนเข้ารูป ช่วงล่างปล่อยบานยาวลากพื้น ใบหน้าถูกแต่งแต้มจนจำกันแทบไม่ได้ เรียวปากสีแดงสดยกยิ้มนิดๆ ดวงตาดูแน่วแน่มีพลัง แต่แฝงไปด้วยความรักและความเชื่อใจที่มีต่อธนาเพื่อนชายของผมที่ยืนอยู่ตรงหน้า มองกลายๆ ก็คล้ายๆ ลูกสาวเจ้าพ่อเชี่ยงไฮ้นะ
“สวยจัง” ผมชมเจ้าสาวเพ้อๆ ภคินก้มลงมากระซิบข้างหู
“ถ้ายอมแต่งกับกู เดี๋ยวจะเอาให้สวยกว่านี้อีก”
ผมทุบหลังมันไปที ภคินหัวเราะ เสียงปรบมือเงียบลงเมื่อพิธีกรพาดำเนินการในขั้นถัดไป
หลังจากเข้าพิธียกน้ำชาและจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ก็เป็นอันว่าเพื่อนผมเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้วหนึ่งคู่ หลังจากนี้เป็นการกินเลี้ยง เป็นช่วงเวลาอิ่มหนำสำราญสำหรับแขก แต่เหน็ดเหนื่อยสำหรับเจ้าบ่าวเจ้าสาว เพราะต้องเดินว่อนไปทั่วทั้งงานเพื่อถ่ายรูปคู่กับแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน
อาหารที่ทางเจ้าภาพจัดให้มีทั้งอาหารจีนต้นตำหรับและบุฟเฟ่ต์นานาชาติพวกผมเกาะกลุ่มคุยกันในขณะที่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวไปทำภารกิจฉีกยิ้มแห่งชาติ ผมนั่งกินอาหารอยู่ข้างๆ ใบเฟิร์น สาวน้อยเราใส่เดรสสีแดง รัดผมเป็นหางม้าอยู่ด้านหลัง แต่งแต้มใบหน้ารูปไข่ด้วยโทนสีแดงสด สวยกินกันไม่ลงกับเจ้าสาวเลย ไก่นั่งหน้าบานอยู่ข้างๆ ใบเฟิร์น ส่วนข้างผมอีกด้านเป็นภคิน
สาวๆ หลายคนพากันมองมาที่ภคินตาเป็นมัน ยิ่งรู้ว่าภคินมันอยู่ในกลุ่มเพื่อนเจ้าบ่าว แถมยังไม่มีสาวๆ ควงมาด้วยยิ่งพากันมองมากขึ้น บางคนใจกล้าเข้ามาทักทายมันด้วยซ้ำ มันก็ตอบรับไป พร้อมปฏิเสธทุกการเข้าหาอย่างนุ่มนวล จนมันรำคาญถึงขีดสุดถึงได้ขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ผม โอบเอวดึงผมเข้าไปหอมแก้ม
ครับ นั่นคือภคินมันต้องการประกาศอย่างเป็นทางการแล้วว่าอย่ามายุ่งกับมันอีก
…จบนะครับสาวๆ…
กว่าเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวจะเดินมาถึงโต๊ะเรา พวกเราก็พากันกินอิ่มแล้ว มีช่างภาพประจำงานตามติดมาด้วยหนึ่งคน
“ถ่ายรูปกันหน่อย”
พวกเราพากันลุกยืนทันที เข้าไปถ่ายรูปคู่กับเจ้าบ่าวเจ้าสาวเป็นที่สนุกสนานจนคนทั้งงานหันมามอง
นี่แหละคือข้อแตกต่างระหว่างถ่ายรูปคู่กับแขกที่ไม่ค่อยรู้จักกัน กับกลุ่มเพื่อนสนิท
กระทั่งพอใจธนาถึงได้บอกให้ช่างภาพไปเก็บภาพคนอื่นๆ ต่อ ขอพักเบรกบ้าง
“เหนื่อยกันหน่อยนะ” วัฒน์ตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“กูน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ห่วงทางนั้นมากกว่า” ธนาพยักหน้าไปทางทราย เจ้าสาวมีผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ซับเหงื่อหนึ่งผืน แม้เครื่องสำอางจะยังสวยสดเหมือนเพิ่งถูกแต่งแต้มใหม่ๆ แต่สีหน้าดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด
ใบเฟิร์นหยิบพัดที่มักมีติดตัวประจำมาพัดหน้าให้เบาๆ
“ไหวไหมพี่ นั่งพักก่อนดีกว่า”
“ก็ดี” ทรายนั่งยังเก้าอี้ที่ใบเฟิร์นเสียสละลุกให้ มองตาผมแล้วยิ้ม ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“นอกจากจะเตรียมตัวเป็นแม่คนแล้ว เตรียมตัวเป็นคุณอาไว้ด้วยนะ”
ผมมองคนพูดงงๆ
“พี่ทราย!” ใบเฟิร์นเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น หยุดมือที่กำลังพัดอยู่ทันที “จริงๆ เหรอคะ!”
ทรายหันไปมองใบเฟิร์น พยักหน้า ผมยังนั่งงงอยู่ มองหน้าทราย ย้ายไปที่ใบเฟิร์น ก่อนมาจบที่ธนา เผื่อมันจะอธิบายอะไรได้บ้าง
แต่มันไม่อธิบายอะไรครับ แค่กระแอมไอ แล้วชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้วเท่านั้น
ใบเฟิร์นร้องเย้ ก่อนพยายามกลั้นเสียงไว้ ทำท่าดีใจ ภคินอ้าปากค้าง มองธนา รายนั้นพยักหน้า ดูท่าวัฒน์จะเป็นคนถัดไปที่รู้เรื่อง หันไปกระซิบบอกดอม ใบเฟิร์นกระซิบบอกแฟนตัวเองบ้าง ไก่กับดอมตาโตท่าเดียวกัน มีผมคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงนั่งงงอยู่
“อะไรวะ”
ทรายหัวเราะ ลุกขึ้นยืน
“พักพอแล้ว เดี๋ยวไปถ่ายรูปกับแขกในงานต่อก่อน ตามสบายนะ”
ธนาขยับเข้ามาใกล้เพื่อให้ทรายควงแขนทันที แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินจากไป
ผมเกาหัว หันไปมองภคิน
“พวกมึงรู้อะไรกันวะ บอกกูหน่อย”
ภคินไม่ตอบ มองตาผม ใช้สายตาบอกว่า คิดให้มากขึ้นอีกนิดสิ ตีความสิ่งที่ธนากับทรายต้องการสื่อให้ออก
ผมนั่งประมวลผลเพิ่มตาม ก่อนตาโต
“ทรายท…”
“ชู่ว์…” วัฒน์ปราม
คงไม่ใช่เวลาเหมาะที่จะมาประกาศเรื่องนี้ตอนนี้ ผมหันไปมองภคิน มันพยักหน้ายืนยัน ผมฉีกยิ้มกว้างทันที
งั้นที่ธนาชูสองนิ้วแปลว่าท้องได้สองเดือนแล้วน่ะสิ
ข่าวดีนะเนี่ย
บ่ายของวันรุ่งขึ้น ธนาเข้ามายืนยันในกลุ่มไลน์ของพวกเราว่าทรายท้องแล้วจริงๆ
โดยให้เหตุผลว่า ส่วนหนึ่งเพราะผู้ใหญ่เร่งมา อากงอาม่าอยากอุ้มเหลนเร็วๆ อีกส่วนคือธนารู้สึกอยากเป็นพ่อคนบ้าง แบบภคิน
พวกเขาตั้งใจปล่อยกันเมื่อสองเดือนที่แล้ว คิดว่าน่าจะใช้เวลาสักปีเพื่อติดลูก เพราะไม่ได้นับวัน แถมยังไม่ขยันทำการบ้านกันอีกต่างหาก ไม่คิดว่าจะติดเร็วขนาดนี้
“ดีเนอะ จะได้ทั้งลูกทั้งหลานเลย โตมาเด็กๆ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน เสียดายบ้านห่างกันไปหน่อย”
ภคินโยกหัวผมเบาๆ
“ห่างกันขนาดไหนก็ขับรถไปหากันได้”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย
อีกไม่กี่วันเราจะได้เห็นหน้าคนแปลกหน้าที่เรารอคอยกันแล้วครับ เพราะการดูแลที่ดีจากทุกๆ คน ทั้งภคิน คุณพ่อ คุณแม่และพี่หมอ ทำให้ผมสามารถประคับประคองให้ลูกอยู่ในท้องได้อย่างแข็งแรงมาจนถึงสัปดาห์ที่ 38 เด็กๆ แข็งแรงดีมาก น้ำหนักลูกสาวผม 2,500 ลูกชาย 3,500 แสบตัวโตมาก หนักเกินมาตรฐานเด็กแฝดคนอื่นๆ ไปเยอะ เพราะส่วนใหญ่ที่ผมรู้ๆ มา จะไม่เกินสามพันกันเท่าไหร่
เป็นช่วงเวลาที่หนักหนาสาหัสสำหรับผมมาก เพราะต้องแบกรับน้ำหนักลูกๆ ไว้ถึง 6 กิโล (ไม่รวมน้ำหนักตัวเอง) ลุกนั่งเองไม่ได้ต้องมีภคินช่วยประคอง ปวดหลัง ปวดเอว หายใจก็ลำบาก นอนราบไม่ได้ แต่ต้องนอนให้มากที่สุดเพื่อให้ลูกๆ แข็งแรง สิ่งที่ห้ามขาดคือการออกกำลังกาย
เหลือเวลาอีกแค่ 3 วันเท่านั้น ยิ่งนับถอยหลังผมยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ผมต้องพยายามอดทนให้ได้มากที่สุด คุณแม่หาฤกษ์ไว้ให้แล้ว พี่หมอพร้อม ห้องผ่าตัดพร้อม แม่นมก็พร้อม รอแค่เวลาเท่านั้น
“ทำใจให้สบายนะ” ภคินพยายามปลอบประโลม ใจจริงมันอยากให้ผมผ่าคลอดตั้งแต่สัปดาห์ที่ 35-36 แล้ว เพราะเห็นว่าผมทรมานที่ต้องอุ้มเด็กๆ ไว้ แต่ผมยืนยันว่าจะรอจนถึงฤกษ์ที่คุณแม่หามาให้ ส่วนหนึ่งเพราะอยากให้ลูกได้เกิดในเวลาตกฟากดีๆ อีกส่วนเพราะยิ่งอยู่ในท้องได้ตามกำหนดการมากเท่าไหร่ ลูกจะยิ่งแข็งแรงมากขึ้นเท่านั้น ทรมานผมหน่อย แต่เพื่อลูกๆ แค่นี้ผมทำได้
ตอนนี้เด็กๆ ไม่ค่อยดิ้นกันแล้วครับ พี่หมอบอกว่าเพราะตัวโตมาก ทำให้ดิ้นกันลำบาก นานๆ ทีถึงจะดิ้นที
กระทั่งวันที่เรารอคอยมาถึง ผมมาพักอยู่โรงพยาบาลล่วงหน้าก่อนสองวันเพื่อปรับสภาพร่างกายและจิตใจให้พร้อม โดยมีภคินตามมาอยู่เป็นเพื่อน เราได้ห้องพักที่ดีที่สุด กว้างขวาง สะดวกสบาย มีเพลงเพราะๆ ฟังตลอดทั้งวัน
เพื่อนๆ พากันแวะเวียนมาเยี่ยมด้วยความตื่นเต้น ใบเฟิร์นถึงขนาดลากไก่มาเช่าโรงแรมอยู่ใกล้ๆ เพื่ออยู่เป็นเพื่อนผม พ่อกับแม่ก็พากันบินจากน่านมาอยู่ด้วย แต่พวกท่านพักอยู่บ้านใหญ่ สองตายายตื่นเต้นไม่แพ้กัน
ผมนอนเป็นปลาพะยูนอยู่บนเตียง หายใจมะเฮือกๆ ด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้นับเวลาถอยหลังกันเป็นชั่วโมงแล้วครับ ภคินที่ปกติจะสติดีอยู่เสมอ วันนี้มันยังรวนๆ
…คงตื่นเต้นไม่แพ้กัน…
“ไม่ถึง 6 ชั่วโมงเราจะได้เจอกันแล้วนะเด็กๆ” มันพูดกับลูกในท้องเบาๆ เด็กๆ คงตื่นกันอยู่ เพราะผมรับรู้ได้ถึงแรงดิ้นและหน้าท้องที่เคลื่อนไหว เพื่อนๆ มาออกันเต็มห้อง พอๆ กับคุณแม่ พ่อและแม่ผม ส่วนคุณพ่อแวะมาหาก่อนหน้านั้นแล้ว มาอวยพรให้การผ่าตัดราบรื่น
พ่อแม่ผมกับพ่อแม่ของภคินเข้ากันได้ดีเกินคาด อาจเพราะพ่อกับแม่ผมเป็นพวกคุยเก่ง ส่วนคุณแม่พื้นเพเป็นคนเหนือมาก่อน ถึงมาเกิดและเติบโตที่กรุงเทพก็เถอะ
“กูตื่นเต้นว่ะ” ไก่นั่งเขย่าขา ส่วนใบเฟิร์นเออเรอร์ไปแล้วครับ
ก่อนเวลาสามชั่วโมงพี่หมอกับพี่หมอแป้งพากันเดินเข้ามาเพื่ออธิบายขั้นตอนด้วยตัวเอง
สองชั่วโมงก่อนถึงกำหนดการณ์ ผมถูกนำเข้าไปเตรียมความพร้อม (โกนขนและใส่ท่อฉี่) ก่อนออกจากห้องพัก ทุกคนพากันเข้ามาอวยพร ผมตื่นเต้นจนมือเท้าเย็นไปหมด แม่ลูบหัวผมเบาๆ
“ขอหื้อพระคุ้มครองหนาหล้า ขอหื้อลูกกับหลานๆ ของแม่โจ้กดี”(พระคุ้มครองนะลูก ขอให้ลูกกับหลานๆ ของแม่ปลอดภัย) แม่อวยพร
ผมยกมือไหว้ ท่านกอดผมแน่น พ่อลูบหัวผมบ้าง อวยพรยาวเหยียดเป็นภาษาพื้นเมือง กอดผมเบาๆ แล้วเจ้าหน้าที่ก็เข็นรถผมไป คนที่ติดตามไปได้มีแค่ภคินเท่านั้น
ผมบีบมือภคินแน่น มือมันเย็นชืดพอกัน
“ทำจิตใจให้สบายนะคะ ตื่นเต้นมากไปจะมีผลกับความดันนะ”
ผมพยักหน้า สูดลมหายใจเข้าปอดลึก สวดท่องอยู่ในใจ ใจเย็นๆ คลอดง่ายๆ สบายๆ
ภายในห้องผ่าตัด เขาปรับอุณหภูมิไม่ให้เย็นเกินไป เปิดเพลงเพราะๆ คลอไปด้วยให้รู้สึกผ่อนคลาย ภคินแยกตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ในระหว่างนี้พี่อ่อนก็ชวนผมคุยอย่างสนุกสนาน
ภคินกลับมาหาผมอีกครั้งในชุดคล้ายเจ้าหน้าที่ในห้องผ่าตัด ใส่หมวกคลุมผม ปิดปาก ปิดจมูก มีกล้องอยู่ในมือ พอใกล้ได้ฤกษ์ก็มีกองทัพหมอและเจ้าหน้าที่พากันเดินเข้ามา เรียกว่ากองทัพน่ะถูกแล้ว เพราะเข้ามากันสิบกว่าคน นำทัพโดยพี่หมอ มีพี่หมอแป้งเป็นรองแม่ทัพ ตามด้วยวิสัญญีแพทย์หนึ่งกลุ่ม ผู้ช่วยผ่าตัดอีกหนึ่งกลุ่ม เจ้าหน้าที่รับเด็กไปทำความสะอาดอีกสองกลุ่ม
“ทำใจให้สบายๆ นะ ทั้งหมดเป็นเจ้าหน้าที่มีฝีมือ พี่จะให้หมอกราฟ วิสัญญีแพทย์อันดับหนึ่งของโรงพยาบาลเราบล็อกหลังก่อน”
ผมพยักหน้า แล้วคนกลุ่มแรกก็เข้ามาทำการบล็อกหลังผมทันที ผมเคยอ่านข้อมูลเจอมาว่าขั้นตอนนี้บางคนก็เจ็บบางคนก็ไม่ แต่โชคดีที่ผมไม่ได้เจ็บมาก พี่หมอเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าวิสัญญีแพทย์คนนี้เป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน พอเรียนจบ พี่หมอก็ชวนมาทำงานด้วย ขึ้นชื่อเรื่องมือเบามาก
พอบล็อกหลังเสร็จ คุณหมอวิสัญญีแพทย์ก็อวยพรให้การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี เดินออกจากห้องไป หลังจากนั้นก็รอให้ยาชาออกฤทธิ์ พี่หมอชวนคุยเหมือนเรานั่งดื่มชากันอยู่บ้าน ผ่านไปพักเดียวผมก็ไม่รู้สึกอะไรกับท่อนล่างอีกแล้ว
ภคินยืนถือกล้องอยู่ทางด้านปลายเท้า ในมุมที่ไม่เกะกะหมอ แต่ก็สามารถมองเห็นได้ทุกขั้นตอน
“เอาละ หมอจะลงมีดแล้วนะ”
tbc...
ในที่สุด ช่วงเวลาที่ทุกคนรอคอยกำลังจะมาถึงแล้วววว ภคินน้อยน่านน้อยกำลังจะโผล่ >//<
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 256112 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก