Our Love ep.27
อีกอาทิตย์เดียวก็จะสอบแล้ว ช่วงนี้อาจารย์ไม่ได้สอนอะไรมากมาย ปล่อยให้นักศึกษาได้ใช้เวลาส่วนใหญ่เพื่อทบทวนบทเรียนและอ่านหนังสือสอบกัน ผมกับภคินพากันกลับคอนโดทันทีหลังเลิกคลาส กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกาย แล้วไปออกกำลังกายตามตารางประจำวัน
ผมไม่จำเป็นต้องเสียเงินจ้างเทรนเนอร์เลยเพราะมีภคินเป็นเทรนเนอร์ประจำตัว คอยชี้แนะและคอยช่วยประคองผมอยู่ไม่ห่าง พอแล้วเสร็จของผม มันถึงได้ไปออกของตัวเองต่อบ้าง เพราะภคินจะเล่นหนักและนานกว่าผม
ปกติผมจะรออาบน้ำพร้อมภคิน แต่วันนี้ผมเข้าไปอาบน้ำก่อน ออกมาแต่งตัวทาครีมตั้งแต่หัวจรดเท้า เน้นเยอะหน่อยก็หน้าท้อง ก้นและต้นขา เพราะเนื้อขยายเร็วมากช่วงนี้ ภคินยังคงมุ่งมั่นอยู่กับการดึง Cable crossover ผมเดินตัวหอมฉุยเข้าไปหา
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมวันนี้”
ภคินหยุดดึงในท่ากางแขน มองกลายๆ ก็คล้ายๆ กับมันกำลังถูกจับมัดขึงพรืด เหงื่อไหลไคลย้อย เปียกโชกไปทั่วทั้งตัวยันกางเกง (เวลาอยู่ห้อง ภคินจะไม่ใส่เสื้อออกกำลังกาย)
มันยกยิ้มมุมปาก ขยับยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“อยากกินมึง”
แก้มผมร้อนฉ่าทันทีที่ได้ยิน มันหัวเราะชอบใจ ผมต่อยอกมันไปทีแก้เขิน
…ไม่ชินสักทีกับการถูกเกี้ยวแบบนี้
“นี่กูถามจริงๆ นะ อยากกินอะไร” ผมถามกลบเกลื่อน
มันนิ่งคิด
“อะไรก็ได้”
ไอ้ ‘อะไรก็ได้’ นี่ยากยิ่งกว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษอีกนะ
ผมไม่เซ้าซี้ถามต่อ คนเราบางทีมันก็มีช่วงเวลาที่ไม่อยากกินอะไรเป็นพิเศษได้เหมือนกัน ผมเดินตรงเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นดูว่ามีวัตถุดิบอะไรเหลืออยู่บ้าง หลังจากนั้นก็หยิบมือถือมาไล่หาเมนูแปลกๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน
เวลาแบบนี้แหละ เหมาะจะลองทำอะไรใหม่ๆ ดู
พอได้เมนูผมก็ลงมือทำทันที เนื่องจากไม่เคยทำมาก่อนจึงใช้เวลาค่อนข้างนาน เกือบชั่วโมงแน่ะกว่าจะแล้วเสร็จ ได้อาหารมาสามอย่าง ผมชะเง้อคอมองเข้าไปในห้องรับแขก ภคินไม่อยู่แล้วครับ คงออกกำลังกายเสร็จและเข้าไปอาบน้ำแล้ว ผมลำเลียงอาหารออกไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าว ตักชิมอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
“จะชอบหรือเปล่านะ” ผมเปรยกับตัวเอง มองอาหารสามอย่างตรงหน้า
“ชอบสิ”
ผมสะดุ้งโหยง หันไปมอง ภคินมายืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“ตกใจหมดเลย”
มันหัวเราะ รวบกอดผมจากทางด้านหลัง ก้มหอมแก้มเบาๆ
“ขอบใจนะ” มันมองเมนูตรงหน้า “น่ากินทุกอย่าง”
ผมยิ้ม
“ไม่รู้ว่าจะถูกปากรึเปล่า ไม่เคยทำ”
“กูมั่นใจว่ามันต้องอร่อย”
“ขอบใจที่เชื่อใจ พร้อมรึยัง กูจะได้ตักข้าว”
มันพยักหน้า ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ผมตักข้าวสองจาน ทิ้งตัวลงนั่งตามบ้าง ภคินจับช้อนด้วยมือเดียว อีกมือโอบเอวผมไว้หลวมๆ ตักข้าวกิน
“กินมือเดียว ถนัดรึไง” ตอนเรียนว่าไปอย่างเพราะเขียนหนังสือด้วยมือเดียว แต่กินข้าวมันต้องใช้ส้อมร่วมด้วย
“ไม่ถนัดหรอก แต่ถ้ามีคนป้อน มันจะง่ายขึ้น”
ผมกัดปากด้วยความเขิน ไม่พูดอะไร ตักกับข้าวมาใส่จานตัวเอง คลุกรวมกับข้าว ยกป้อนคนข้างๆ ภคินอ้าปากรับ ขยับเคี้ยว มองมาด้วยสายตาแวววาว
“อร่อยกว่ากูกินเองซะอีก”
“ขี้เกี้ยวนะมึง” ผมถองมันแก้เขิน มันหัวเราะชอบใจ
ผมทำหน้าที่ล้างจาน ไล่ให้ภคินไปอ่านหนังสือ เพราะรายนั้นต้องเก็งข้อสอบให้ผม มันต้องอ่านและเก็บข้อมูลเยอะกว่า พอล้างจานเสร็จผมก็เดินออกไป ภคินนั่งอยู่บนโซฟา ตรงหน้ามีหนังสือที่เราต้องอ่าน แต่มันไม่ได้อ่านครับ นั่งไถมือถือเล่นอยู่
ผมเดินไปยืนอยู่หน้ากระจกตรงมุมสำหรับออกกำลังกาย (เป็นกระจกแบบเต็มกำแพง) หันซ้ายหันขวาเพื่อดูขนาดท้องของตัวเอง
“สงสัยวันสอบ กูต้องเปลี่ยนไซส์เสื้อกับกางเกงนักศึกษาอีกรอบแน่ๆ”
ภคินเงยหน้ามอง
“กูสั่งตัดไว้เผื่อให้แล้ว”
ผมยิ้มให้มันผ่านกระจก
“รอบคอบดีจัง”
มันตอบกลับมาทางสายตาว่า ‘ขอบคุณที่ชม มันเป็นหน้าที่ของพ่อและสามีที่ดีอยู่แล้ว’
ผมหันหลัง เดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าภคิน พุงแทบจิ้มปลายจมูกมัน ภคินวางมือถือลง
“ลูกบอกอยากให้พ่อจูบ”
มันหัวเราะหึๆ มองผมอย่างรู้ทัน
“ลูกหรือมึง?”
“ลูกดิ”
“เหรอ” มันหัวเราะ แต่ก็ยอมจุ๊บพุงผมเบาๆ ผมกำลังจะขยับหนีเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ แต่ภคินมันรวบจับสะโพกผมไว้ เลิกเปิดเสื้อขึ้น จุ๊บผ่านผิวเนื้ออีกรอบ สัมผัสผ่านเสื้อกับผ่านผิวเนื้อจริงๆ มันให้ความรู้สึกที่แตกต่าง ผมแอบจั๊กจี้เบาๆ
“พอแล้วภคิน กูจั๊กจี้”
แทนที่มันจะหยุด กลับไล่จุ๊บเพื่อกลั่นแกล้ง ผมพยายามขยับหนี ก่อนร้องอุ๊ เพราะใครสักคนในท้องดิ้น ภคินชะงักจูบลงทันที มองผมด้วยความเป็นห่วง
“เป็นไร”
“แสบดิ้น ไม่รู้ว่าลูกชอบหรือไม่ชอบ ดิ้นใหญ่เลย”
มันยิ้มละมุน ไม่จุ๊บแกล้งแล้วครับ แต่มองหน้าท้องผม พูดกับลูกแทน
“ไหนแสบ ชอบหรือไม่ชอบ ชอบยกเท้าขวา ไม่ชอบยกเท้าซ้าย”
ผมมะเหงกมันไปที
“ลูกอยู่ในท้อง ยกเท้าไหน จะเห็นไหมล่ะ”
“นั่นน่ะสิ” มันหัวเราะร่วน
“เด็กๆ อีกไม่กี่วันพ่อกับแม่ก็จะสอบกันแล้วนะ ช่วงนี้เราอาจเครียดกันหน่อย เด็กๆ ต้องเข้าใจนะ” มันคุยกับลูก
ผมยิ้ม มองเฉยโดยไม่ขัด
“พ่อรักลูกนะ” มันจุ๊บท้องผมอีกรอบเป็นการตบท้าย ผมมองหน้ามัน เลื่อนมือจับแก้ม ภคินยังนั่งอยู่บนโซฟา ผมยืนอยู่บนพื้น หน้ามันสูงเสมอพุงผม
“ขอบใจนะ”
“เรื่องอะไร” มันเงยหน้าขึ้นมาถาม
“สำหรับทุกๆ อย่าง”
มันมองตาผมแล้วยิ้ม
“เหมือนกัน ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่าง”
ไม่มีคำอธิบายใดๆ เพราะเรื่องที่จะขอบคุณกันนั้นมีเยอะเกินไป ภคินลุกขึ้นยืน ก้มจูบผมเบาๆ เพียงแค่นั้นไฟในตัวผมก็ถูกจุดขึ้นดังพรึบพอๆ กับของภคิน หน้าท้องที่ยื่นโย้ไม่มีผลใดๆ ต่อความต้องการของเราทั้งคู่ ยกเว้นแต่ต้องระวังไม่ให้กระทบกระเทือนลูกเกินไปเท่านั้น
ผมว่าเด็กๆ คงเข้าใจความต้องการพื้นฐานของเรานะ
กระทั่งวันสอบมาถึง ผมสวมชุดนักศึกษาถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าท้องยื่นจนเสื้อตึง
“ไหน ขออาจารย์ดูท้องเธอหน่อยซิ” ไม่รู้ว่าอาจารย์กลัวผมแอบสอดโพยไว้ในท้องหรือเปล่า
ผมยืนอ้ำอึ้ง อายเหมือนกันนะครับ จะให้มายืนเปิดพุงให้คนอื่นดูเนี่ย
อีกอย่าง กลัวลูกดิ้นแล้วอาจารย์จับได้ด้วย ดีแต่ว่ากลางวันเด็กๆ ไม่ค่อยดิ้นเท่าไหร่ ไปหนักกลางคืนซะส่วนใหญ่ ผมยอมเปิดให้อาจารย์ดู อาจารย์เพ่งมอง มองไม่มองเปล่า ยังมาจับๆ คลำๆ ด้วย หัวใจผมเต้นตุ๊มต่อม
“นี่ถ้าเธอเป็นผู้หญิง อาจารย์จะคิดว่าเธอท้องนะเนี่ย สภาพหน้าท้องเหมือนตอนอาจารย์ท้องเลย”
ผมยิ้มแหยรีบลดเสื้อลง เอาเสื้อใส่ในกางเกงให้เรียบร้อยเหมือนเดิม
“เข้าไปได้แล้ว”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ รีบก้าวเข้าห้องสอบไปทันที
ผมกับภคินได้ที่นั่งห่างกันไกลลิบ ผมหันไปสบตาภคิน มันส่งยิ้มมาให้เป็นกำลังใจ ผมหันกลับมาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เคลียร์หัวให้โล่งที่สุดเพื่อทำข้อสอบ
จากวันแรก วิชาแรก มาถึงวันสุดท้ายวิชาสุดท้าย ผมลุกจากเก้าอี้ เดินตรงไปส่งข้อสอบพร้อมๆ กับภคิน จริงๆ มันทำข้อสอบเสร็จก่อนผมนานแล้วละครับ เพียงแต่นั่งรอ พอผมหันไปให้สัญญาณ มันถึงได้เดินออกมาพร้อมกัน
“อาจารย์เห็นภคินนั่งมองเธออยู่ตั้งนาน ทั้งที่น่าจะทำข้อสอบเสร็จแล้ว ที่แท้ก็ตั้งใจจะลุกมาส่งพร้อมกันนี่เอง ห่างกันไม่ได้เลยนะ” อาจารย์แซว ท่านน่าจะรู้กิตติศัพท์ความติดเมียของภคินดี
ผมหัวเราะแหะๆ ยกมือไหว้ พากันออกจากห้องสอบ
ตอนก้าวออกจากห้องสอบเมื่อเทอมที่แล้ว ผมก้าวออกมาเพียงลำพังแล้วเป็นลมล้มไป แต่มาครั้งนี้ผมเดินออกมาพร้อมภคิน ผมใช้หลังมือแตะหลังมือมันเบาๆ สัมผัสให้รู้ว่าผมไม่ได้เดินเพียงลำพังจริงๆ
ภคินก้มมอง
“มีอะไร”
ผมหันไปยิ้มให้
“ขอบใจที่อยู่เคียงข้างกูนะ”
มันยิ้มรับ ตวัดจับมือผมเอาไว้หมับ ผมสะดุ้ง เพราะคนมองกันใหญ่
“เหมือนกัน” มันตอบกลับมาสั้นๆ สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความหมาย
ความอายน่ะมี แต่ความยินดีนั้นมีมากกว่า
ผมจะชักมือกลับ แต่ภคินยึดจับมือไว้แน่น
“อายเขา”
“วันสุดท้ายแล้ว ไม่มีใครสนใจหรอกน่า”
“กูสน”
มันหัวเราะในลำคอ ยอมคลายปล่อย เรานัดเพื่อนๆ เอาไว้ ใครทำข้อสอบเสร็จก่อนก็ให้ไปรอที่จุดนัดพบ ไม่รู้ว่ามากันแล้วกี่คน เราหยุดทักทายเพื่อนๆ ที่พอจะรู้จักกันบ้าง ก่อนก้าวไปตามทางเดิน
ผมมองต้นไม้น้อยใหญ่ตรงหน้า สายลมพัดโกรกเย็นสบาย มันเป็นสายลมที่ผมคุ้นชินตลอดสี่ปีที่อยู่ที่นี่
…อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ขึ้นมา
“ใจหายเนอะ” ผมบอกคนข้างๆ เสียงเครือ หลังจากนี้คงไม่มีโอกาสได้มาเดินเล่นกันแบบนี้อีกแล้ว
ความทรงจำตลอดสี่ปีหวนคืน ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามา วันที่ได้พบกับเพื่อนๆ แต่ละคน การเรียนการสอน ครูบาอาจารย์ กิจกรรมที่ได้ทำร่วมกัน ทุกภาพทุกความทรงจำผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ด
…ผมรักที่นี่มากจริงๆ…
ไม่รู้ว่าน้ำตาผมร่วงตอนไหน ภคินเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เกลี่ยเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
“ถ้าคิดถึง กูจะพากลับมาเยี่ยมบ่อยๆ”
ผมพยักหน้าทั้งน้ำตา มันเกลี่ยเช็ดให้จนแห้งเหือด จับมือผมพาจูงไปยังจุดนัดพบ
ไก่ วัฒน์ ธนาและทรายมาแล้ว เหลือแค่ดอมคนเดียว ผมเดินไปนั่งข้างไก่ มันหันมามองทันที
“ทำไมตาแดง ร้องไห้เหรอ”
“นิดหน่อย” ผมไม่ปฏิเสธการคาดเดาของเพื่อน ไก่ไม่ถามหาเหตุผลจากผม แต่ใช้สายตาถามภคินแทน ภคินยิ้ม
“มันเศร้าที่เรียนจบ น้ำตาตกระหว่างทาง”
“โธ่เอ๊ย”
เพื่อนๆ ไม่มีใครแซว ส่วนหนึ่งคงรู้สึกแบบเดียวกัน อีกส่วนคงรู้ว่าที่ผมอ่อนไหวง่ายแบบนี้เพราะกำลังท้องอยู่
ไก่โยกหัวผมเบาๆ
“กูยังต้องกลับมาเรียนต่อที่นี่อีก ใบเฟิร์นก็ยังอยู่ ไงจะนัดมาทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ”
ผมพยักหน้า ดอมมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน เราพูดคุยกันต่ออย่างสนุกสนาน บอกเล่าถึงความทรงจำดีๆ ที่ผ่านมา บอกลาเพื่อนๆ ร่วมคณะคนอื่นๆ ที่เดินผ่านมาทักทาย แต่ละคนกำลังจะก้าวไปสู่อนาคตของตัวเอง บ้างก็เรียนต่อ บางก็พัก บ้างก็จะออกไปหางานทำเลย
“ไม่น่าเชื่อเนอะ เผลอแผล็บเดียวเราก็เรียนจบกันแล้ว กูรู้สึกเหมือนเพิ่งก้าวเท้าเข้ามาเรียนเมื่อวานนี้เอง”
ผมยิ้ม น้ำตาพาลจะไหลอีกรอบ ไก่ลูบหัวผมอีกที
“ต่อให้ใครแยกย้ายกันไปยังไง แต่กูสัญญาว่าจะไม่ทิ้งความเป็นเพื่อนกับพวกมึงเด็ดขาด” ไก่หันไปสบตาเพื่อนๆ ทุกคน มาจบที่ผมเป็นคนสุดท้าย
ผมยิ้มรับ
เราเปลี่ยนไปพูดคุยเรื่องอื่นๆ กันต่อ พยายามไม่ดึงอารมณ์ให้เศร้าเกินไป เสียงหัวเราะจึงกลับมาอีกครั้ง
มีผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดนักศึกษาถูกระเบียบเดินสวยๆ เข้ามา มาถึงก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างผมทันที โอบวงแขนรอบเอว ไซ้หัวกับพุงผม
“แฟนคุณอยู่นี่ครับ คุณใบเฟิร์น” ไก่สะกิดแขนแฟนตัวเองยิกๆ เพราะพอมาถึง ใบเฟิร์นไม่ทักทายใครเลย พุ่งเข้าหาผมทันที ใบเฟิร์นหันไปมอง เอียงคอทำหน้าสงสัย
“พี่เป็นใครอ่ะ หน้าตาไม่คุ้นเลย”
ไก่อ้าปากหวอ เพื่อนๆ ในกลุ่มพากันหัวเราะร่วน ใบเฟิร์นหัวเราะตามบ้าง เกาคางไก่เบาๆ
“โอ๋ๆ ใบเฟิร์นล้อเล่น ใบเฟิร์นคิดถึงหลาน”
“เด็กยังไม่คลอด”
“ใกล้แล้ว”
เราไม่ได้คุยกันต่อเพราะยังไม่อยากให้ความลับรั่วไหล
เราตกลงจะไปฉลองกันต่อที่ห้อง โดยผมกับภคินจะกลับไปก่อนเพื่อเตรียมพื้นที่ ส่วนเพื่อนๆ แยกย้ายกันไปหาซื้อของสดกับเครื่องดื่มมาทำกินกันเองที่ห้อง
ผมคิดเมนูไว้แล้วว่าจะทำอะไร พอของสดมา ผม ใบเฟิร์นกับทรายถึงได้พากันเข้าครัวไปทำอาหารทันที
ช่วยกันคนละไม้คนละมือ อันไหนเสร็จก่อนก็นำไปเสิร์ฟก่อน ใช้เวลาไม่นานก็แล้วเสร็จ ผมเป็นคนยกอาหารจานสุดท้ายออกไป ภคินเว้นที่ว่างข้างๆ ไว้ให้ ผมทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิ ขยับปรับท่าให้รู้สึกอึดอัดน้อยที่สุด เหล้าหมดไปแล้วหนึ่งขวด ผมมองคนข้างๆ แทนที่จะเห็นมันกินเหล้ากับเพื่อนๆ ตรงหน้ามันกลับมีแค่น้ำเปล่าแก้วเดียวเท่านั้น
“อ้าว ไม่กินเหรอ” ผมน่ะกินไม่ได้อยู่แล้ว แต่มันไม่กินนี่สิแปลก
ภคินส่ายหัว
“กูไม่อยากเมา”
ผมมองงงๆ
“ทำไม”
มันมองตาผมแล้วยิ้ม
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่กูเมา กูคงไม่มีความสามารถในการดูแลมึงกับลูกแน่ๆ อีกอย่างกูว่าจะเลิกด้วย อยากเป็นตัวอย่างที่ดีของลูก”
ผมมองมันด้วยสายตาชื่นชม ไม่คิดว่ามันจะทำเพื่อลูกขนาดนี้ ขนาดผมเองยังคิดว่าจะไม่กินแค่ช่วงท้องนี้เท่านั้น คลังคลอดก็ว่าจะกลับไปกินเหมือนเดิม ไม่คิดว่ามันจะยอมตัดใจเลิกเลย
“กูชอบสายตาเวลามึงมองกูแบบนี้นะ ถ้าถูกลูกมองด้วยสายตาประทับใจแบบนี้บ้าง กูคงอยากทำดีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ” มันจับแก้มผมเบาๆ
ผมยิ้มให้มัน
“เหล้ากูหวานไม่พอใช่ไหม พวกมึงถึงได้ขยันมาเติมน้ำตาลให้กูจัง อะไรจะขนาดนั้นวะภคิน ทำเอากูแทบแดกไม่ลง”
“ทำไม อยากเลิกเหล้าเพื่อหลานบ้างเหรอ” ผมหันไปถามไอ้ดอมมันกวนๆ
“ไม่ว่ะ จิตใจกูยังไม่กล้าแกร่งขนาดนั้น”
ผมหัวเราะร่วน หันไปหยิบน้ำเปล่ามากินบ้าง ผมไม่ได้กินอาหารกับเพื่อนๆ หรอกครับ มีอาหารของตัวเองแยกต่างหาก อยากขนาดไหนก็ต้องอดใจเอาไว้ ขนาดภคินมันยังยอมเลิกเหล้าเพื่อลูก ผมก็ต้องยอมงดอาหารรสจัดเพื่อลูกเหมือนกัน
เราพูดคุยดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน เพราะอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวจึงสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่ว่าจะฮาหรือเศร้าซึ้งแค่ไหนก็ตาม หนึ่งในเรื่องที่เอามาเผากันคงไม่พ้นเรื่องของผมกับภคินและปิ่นแก้ว
วันนี้ผมยอมเกเรเข้านอนดึก เพราะต้องการอยู่กับเพื่อนๆ ให้นานขึ้น กระทั่งห้าทุ่มเพื่อนๆ ถึงได้พากันแยกย้ายกลับ คงอยากให้ผมได้พักผ่อนเยอะๆ ไงก็ไม่ได้จากกันไปไหน เดือนหน้ามีงานแต่งธนากับทราย พวกเราต้องไปในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าวอยู่แล้ว
หลังส่งเพื่อนๆ ออกจากห้อง เราสองคนที่ไม่เมาพากันเก็บกวาดทำความสะอาดห้องจนเรียบร้อยเอี่ยมอ่อง
ไม่น่าเชื่อว่าภคินมันจะทำได้อย่างที่พูดจริงๆ ทั้งที่โดนดอมคะยั้นคะยอให้ดื่มขนาดนั้น
“ไม่คิดว่ามึงจะทำได้ คิดว่าจะตบะแตกไประหว่างทางซะอีก” ผมหันไปพูดกับคนข้างๆ
“ระหว่างหน้าไอ้ดอมตอนเมา กับหน้ามึงตอนยิ้ม หน้ามึงน่ามองกว่าเยอะ”
ผมหัวเราะขบขันกับความคิดมัน เดินเข้าไปใกล้ จุ๊บปลายคางเบาๆ
“ขอบคุณแทนลูกๆ นะ”
มันมองผมกลับตาวาว รวบจับเอวผมดึงเข้าไปชิด
“กูไม่ได้เมานะน่าน”
ผมมองมันงงๆ ก็ไม่ได้เมาไง เห็นอยู่ว่าไม่ได้กิน
“แต่ไม่รู้ทำไม ถึงได้รู้สึกมึนๆ เหมือนอยากปล้ำเมีย”
ผมตาโต กำลังจะอ้าปากต่อว่าอะไรสักอย่าง แต่มันก้มลงมาปิดปากผมเอาไว้ก่อน ช้อนอุ้มพาผมเดินเข้าห้องน้ำ
ครับ มันปิดประตูตีแมวเรียบร้อย
tbc...
จ้ะ อยู่ ๆ ก็อยากปล้ำเมีย 555
ขอบคุณทุกคนค่าาา
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 255993 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก