หัวข้อ: น้ อ ง ไ ด ค รั บ ยิ้ ม ห น่ อ ย ค รั บ[END]

[ชิงช้าไร้เงา]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"น้องไดครับ 'ยิ้ม' หน่อยครับ"
#น้องไดหน้านิ่ง


I like to be alone but I would rather be alone with you.
จริงๆแล้วฉันชอบอยู่คนเดียวนะ แต่ตอนนี้
ฉันชอบการอยู่กับเธอลำพังสองต่อสองมากกว่าอะ


◑▽◐｡◕‿◕｡◑▽◐
ขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนนะคะ^^

สารบัญ
1.น้องไดชอบเมเปิ้ล
2.น้องไดเหมาะกับเดซี่
3.น้องไดชอบสะสมเปลือกห้อง
4.น้องไดลมแรง
5.น้องไดเกลียดสตรอว์เบอร์รี่
6.น้องไดชอบดื่มชา
7.ผมเหมือนดาวเสาร์
8.ดวงตาของน้องไดเหมือนมหาสมุทร
9.ดอกทานตะวันกับความน่ารักของน้องได
10.แอปเปิ้ลบอกรัก
11.เกล็ดหิมะ
12.กล่องพัสดุของน้องได
13.น้องไดง้อน่ารักจัง
14.น้องไดน่ารักกว่าผีเสื้อนะ
ตอนพิเศษ ซานต้าวัยเด็ก
15.น้องไดทำใจพี่เต้น
16.น้องไดชอบทำอะไรให้พี่แปลกใจ
17.รอยยิ้มของไดคือเหตุผลของพี่
18.น้องไดเป็นคนซุ่มซ่าม
19.น้องไดไม่ชอบฟ้าผ่า
20.น้องไดชอบกลุ่มดาวจิ้งจอก
21.น้องไดเป็นคนเขินง่าย
22.น้องไดกับดอกแดนดิไลออน
ตอนพิเศษ สุขสันต์วันปีใหม่
23.เพลงที่น้องไดให้กับผม
24.น้องไดคือเครื่องรางนำโชค
25.พี่เวทำผมคิดเข้าข้างตัวเอง
26.พี่เวไม่ต้องหวงผมหรอก
27.น้องไดกับช่วงเวลาที่น่าจดจำ
28.ของขวัญสำหรับน้องได
29.น้องไดมองแค่พี่พอนะครับ
30.น้องไดครับ พี่มีอะไรจะบอก...
31.น้องไดคือดวงใจของผม[END]

[ชิงช้าไร้เงา]

“สวัสดีครับคุณน้า”ผมยกมือไหว้คุณน้า น้องสาวคนเล็กที่แม่ผมสนิทกับรักมากที่สุด ซึ่งผมก็สนิทกับท่านพอสมควร ท่านตกใจเล็กน้อยก่อนจะผลิยิ้มออกมา

“อ้าว! เวก้าจะมาทำไมไม่บอกน้าล่ะลูก น้าจะได้ทำอาหารไว้เผื่อ”คุณน้าพูดจบก็วิ่งเข้าไปในครัว เพื่อเอาแก้วน้ำมาให้ผมดื่ม ผมกล่าวขอบคุณ

“พอดีผมย้ายมาทำงานที่นี่แทนน่ะครับน้า คือจะขออยู่บ้านด้วยกันกับคุณน้าได้ไหมครับ?”ผมเอ่ยถามคุณน้าที่กำลังวุ่นการทำอาหาร

“ได้สิจ๊ะ ห้องก็ว่างอยู่พอดีเลย”คุณน้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ห้องอยู่ตรงไหนเหรอครับ?”ผมถามคุณน้า และในขณะเดียวกันก็มีเสียงใครซักคนเดินลงมา

“แม่ฮะ มีใครมา...”เสียงนุ่มได้หยุดลงไปซักพักเมื่อลงมาเห็นผมที่สภาพที่แบกกระเป๋าใบใหญ่ และกำลังลากกระเป๋าอีกอันไว้ข้างตัว

“อ๋อ พี่เวก้าไงลูก เวก้านี่ไดมอนด์ สวัสดีเขาสิลูก”คุณน้าพูดจบ ไดมอนก์ที่อ้ำๆอึ้งๆก็ยกมือไหว้ผม และช่วยจัดการกระเป๋าลากให้ผม สีหน้าอีกฝ่ายดูงงงวยที่เห็นผม

“เขาย้ายมาทำงานที่นี่ เลยขอมาอยู่ด้วย พาพี่เขาไปห้องนอนที่ว่างห้องนั้นทีสิลูก”คุณน้าบอกอย่างเรียบๆ ซึ่งไดมอนด์ก็พยักหน้าและจูงมือผมพาขึ้นข้างบน

“ทำเหมือนตอนเด็กๆเลยนะได”ผมทักอีกฝ่ายที่เงียบมานาน

“ก็กลัวพี่หลง”ไดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆพอกับหน้าตัวเองที่นิ่งเรียบเฉย เมื่อถึงหน้าห้อง ไดก็เปิดเข้าไป ผมก็ตกตะลึงที่ห้องตกแต่งไปด้วยลายเมเปิ้ลสีโทนร้อนแสนสวย

“พี่โชคดีจัง ได้นอนห้องที่ผมอยากนอน”ไดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียดาย ดวงตาฉายแววเศร้าสร้อย ผมยิ้มออกมาบางๆอย่างเอ็นดู ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ

“ถ้าไดอยากจะมานอนก็มาได้ตลอดเลยนะ พี่อนุญาต”ไดเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะจ้องด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจ

“จริงๆเหรอครับ”ไดถามเพื่อความมั่นใจ ผมพยักหน้า ดูเหมือนจะดีใจมากจนกระโจนไปนอนบนเตียงลายใบเมเปิ้ลนั่น

“ไดชอบลายเมเปิ้ลสีแดงเหรอครับ?”ผมถามอีกฝ่ายก่อนจะจัดการเสื้อผ้า สิ่งของออกมากองและจัดการเข้าตู้ทีละนิด

“ชอบมากๆครับ ไดชอบใบเมเปิ้ล”เสียงอุดอู้ตอบกลับ คงกำลังนอนหน้าแนบกับหมอนอย่างมีความสุข คงจะฟินน่าดู

ผมมองรอบห้องๆ ไม่ว่าจะผ้าม่าน ผ้าห่ม หมอน หรือแม้กระทั่งตู้เสื้อผ้าก็มีแต่ใบเมเปิ้ลที่ประดับประดาให้ดูสวยงาม และมองไปที่ร่างของไดที่กำลังกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างสนุกสนาน ด้วยรอยยิ้มน้อยๆนั่น

ผมนั่งตรงขอบเตียงดูอีกฝ่ายกลิ้งไปมา ผมเท้าคางดูอีกฝ่าย และอีกฝ่ายก็กลิ้งจนหน้าของผมกับหน้าของเขาใกล้กัน จนแทบจะจูบกันอยู่แล้ว เราทั้งสองรีบผละร่างออกจากกัน

“มันเพลินไปหน่อยน่ะครับ”ไดปัดมือไปมาแก้อาย คงเขินมากสินะ ผมหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ

“ทำไมเดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยยิ้มแล้วล่ะ”ผมถามไดที่กำลังเหม่อมองต้นไม้ด้านนอกที่เป็นวิว

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่เบื่อโลกสีเทานี่เฉยๆ”ไดตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผมจึงเข้าไปนั่งข้างๆอีกฝ่ายและให้อีกฝ่ายนอนพิงไหล่ผม

เขานิ่งไปซักพัก เหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็ไม่ยอมพูดเหมือนเก็บความลับเอาไว้ โดยที่ไม่กล้าบอกผม ผมจึงให้เขาทำตามที่ใจเขาต้องการ

“เรื่องตาล่ะได หายหรือยังครับ”ผมถามเรื่องสุขภาพที่เขาเป็นมาตั้งแต่เกิด โรคนี้จะต้องหาคู่เพื่อให้กลับมาเห็นสีสันต่างๆอีกครั้ง แต่ถ้าบรรลุนิติภาวะไปแล้ว เขาจะตาบอดมองอะไรไม่เห็นอีกเลย ถ้ายังหาเนื้อคู่ไม่ได้

“เหมือนเดิมครับ ยัง… เห็นแต่สีเทาขาวดำ”ไดถอนหายใจออกมา พวกเรานั่งมองวิวด้านนอกกันซักพัก จนไดขอไปทำงานที่ค้างไว้ ซึ่งผมก็ให้เขาไป




บางทีผมก็แอบหวังอยู่ลึกๆว่า ไดจะกลับมาสีสันต่างๆได้ เพราะผม...

[ชิงช้าไร้เงา]

เช้าวันนี้เป็นวันหยุดยาวของผม เพราะทางบริษัทต้องการให้ผมได้พักผ่อนก่อนไปทำงานจริง ซึ่งนั่นทำให้ผมได้เห็นไดในชุดกันเปลื้อนน่ารักๆด้วย

“คุณแม่ไปทำงานครับ ส่วนข้าวเช้าวันนี้เอาเป็นไข่กระทะแบบคลีน คู่กับข้าวโอ๊ตครับ”พูดจบก็เอามาเสิร์ฟด้วบใบหน้านิ่งเรียบ เขาแทบไม่ค่อยแสดงสีหน้าเหมือนแต่ก่อนเลย...

“อร่อยดีนะ”ไดสะดุ้งเล็กน้อย เขากำลังจ้องผมด้วยสายตาใสซื่อนั่น คงกำลังคาดหวังว่าอาหารที่ทำ ต้องดีและอร่อย

“ก็ดีแล้วล่ะครับที่อร่อย”ไดตอบกลับก่อนจะเท้าคางจ้องมองผมอยู่แบบนั้น ดวงตาสีดำสนิทแวววับวาวไปมาราวกับกวางตัวน้อย ช่างน่าจับจ้อง

“เออพี่เว...”ไดเรียกชื่อผม ผมรีบเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกฝ่าย เขาขำออกมา เพราะผมกินที่มูมมามจนเลอะปาก เขาเลยเอาทิชชู่เอาเช็ดขอบปากของผม

“แม่ฝากให้ผมพาพี่ไปร้านขายดอกไม้ จะเอาไปประดับห้องพี่และก็ห้องผม”พูดจบผมก็เก็บจานแล้วล้างให้เสร็จสรรพ

“เอาสิ ไปซื้อกัน พาพี่ไปเลย”พูดจบไดก็รีบตรงดิ่งไปหยิบรองเท้าและยื่นมือรอผม ผมยิ้มและจับมืออีกฝ่าย

ไดจับมือผมแน่นก่อนจะพาเดินไปตามถนนทางคนเดิน เดิมที่อากาศก็ดีอยู่แล้ว ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงดีจนน่าแปลกใจ ส่วนที่คนที่กำลังจูงผมอยู่ เขาก็มัวแต่เดินๆไม่สนใจอะไรเลย

“ได ไม่ต้องรีบก็ได้”ผมห้ามปามเขาให้เดินช้าลง เพราะความเร็วที่เขาเดินแทบจะเป็นวิ่งอยู่แล้ว คงตื่นเต้นที่จะได้ไปซื้อดอกไม้สินะ

“ผมอยากซื้อดอกไม้ไวๆน่ะ”พูดจบก็เลี้ยวเข้าซอยแห่งหนึ่ง และก็มีป้ายไม้ตั้งไว้ว่าร้านดอกไม้ ไดรีบเดินเข้าไปข้างใน

“สวัสดีค่ะ อ้าวม่อน!”เสียงหวานใสที่คุ้นเคยดังขึ้น ถ้าผมเดาไม่ผิดนี่คงเป็น น้อง ‘ลายไทย’ ผมยิ้มกว้างออกมา ไดปล่อยมือผมและวิ่งเข้าไปกอดลายไทยในทันที

“สวัสดีค่ะพี่เว เดี๋ยวนี้หล่อขึ้นเยอะเลยนะพี่”ลายไทยยกมือผมทั้งๆที่กำลังกอดไดอยู่

“ไทก็ว่าไปนั่น”ผมหัวเราะและปัดมือลง ก่อนจะผละสายตาไปมองที่ได

“มาซื้อดอกไม้อะไรเหล่าวันนี้?”ลายไทยเอียงหัวไปมาตามจังหวะเพลงที่เธอกำลังสวมหูฟังอยู่ข้างหนึ่ง ไดที่กำลังวุ่นกับดอกไม้ น่าเอ็นดูชะมัด

ลายไทยขยับมาใกล้ๆผมก่อนจะกระซิบอย่างแผ่วเบา “ไดบอกว่าอยากจะมาเลือกดอกไม้ให้พี่เวมานานแล้ว ไดดูจริงจังมากเลยนะ”พูดจบ เธอก็หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู เพื่อนสมัยเด็กที่สนิทมาเผาถึงที่เลย

“พี่ขอดอกเดซี่สีขาวกับสีแดงครับ”ผมบอกลายไทยก่อนจะเดินไปไดที่กำลังมองดอกไม้ที่รวมกันเป็นกระจุก คิ้วขมวดกันเป็นปม แถมยังกอดอกมองดอกไม้พวกนั้น คิดมากเกินไปแล้วนะ เจ้าเด็กน้อย

“จะดอกไม้อะไร พี่ก็ชอบหมดแหละครับ”ผมกระซิบเบาๆในหูของได เขาสะดุ้งก่อนจะเอามือดันหน้าผมออก ผมหัวเราะออกมา ปฏิกิริยาที่แสดงออกมามากๆเลย

แก้มที่แดงลามไปยันหู และสายตาที่อยากจะซื้อดอกไม้ทั้งหมดนี่ น่าเอ็นดูชะมัด เจ้าเด็กตัวน้อยน่ารัก

“ดอกไม้ทั้งหมดนี่มีแต่ความดีๆ ผมอยากซื้อมันทั้งหมดเลย”ไดบ่นอุบก่อนจะทำท่าคิดหนัก ผมลูบหัวปลอบใจเขา คิ้วที่ขมวดกันเริ่มคลายและมองที่ผม

“ลาย ขอดอกลิลลี่ออฟเดอะวัลเลย์ครับ”พูดจบลายไทยก็ทำการจัดช่อให้ดอกไม้ของผมทั้งสองคน ไดขอเป็นคนจ่ายตังค์ ก่อนจะพาผมออกจากร้าน ซึ่งคราวนี้เขาเดินข้างๆผมแบบใกล้ชิด สายตากวางน้อยจ้องไปที่ช่อดอกไม้ตัวเอง

“ไม่ชอบดอกไม้เหรอ?”ผมเอ่ยถามอีกฝ่าย ไดส่ายหน้าไปมาแต่ก็ยังจ้องที่ดอกไม้

“ชอบมากๆครับ และช่อนี้ก็ซื้อให้พี่ด้วย”ไดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ช่อนี้พี่ก็เลือกให้ไดเหมือนกันนะ”ไดเงยหน้าขึ้นมาสบตากับ ใบหน้าที่แดงเหมือนมะเขือเทศในตอนนี้น่าจะหอมแก้ม ให้หายหมั่นเขี้ยวจริงๆ

“รีบกลับเถอะครับ จะได้จัดดอกไม้”ไดรีบจูงมือผมกลับบ้าน ผมหัวเราะออกมา

“อะเอาไป ส่วนนี้ของผมใช่ไหม งั้นเอามา”เมื่อถึงบ้านเขาก็รีบถอดรองเท้าและยื่นช่อดอกของเขาให้ผม และคว้าช่อดอกไม้ในมือผมไป ก่อนจะแลบลิ้นใส่ผม เหมือนเด็กที่ขโมยของๆตัวเองไปได้แล้ว ผมหัวเราะออกมา





ความอ่อนหวานของคุณช่วยเติมชีวิตของฉันให้สมบูรณ์





ตั้งใจศึกษาความหมายมาโดยเฉพาะหรือเปล่าเนี่ย??? หวังว่าเขาจะรู้ความหมายสีของดอกไม้ที่ผมสั่งมานะ…

เด็กใสซื่อที่ทำให้ผมตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว…



เฮ้อ ผมจะบ้าตายอยู่แล้วนะเนี่ย…

[ชิงช้าไร้เงา]

วันนี้เป็นวันที่ไดจะต้องไปเรียน แต่ตอนนี้เขายังไม่ลงมาเลย ผมที่กำลังนั่งกินข้าวก็เหลือบไปมองนาฬิกาว่ากี่โมง มันจะสายแล้ว ทำไมเขายังไม่ตื่นล่ะ

“เวก้า แม่ฝากไปปลุกน้องไดที ปกติน้องไม่ตื่นสายแบบนี้นะ”คุณน้าพูดขึ้น ขณะที่กำลังล้างจาน ผมพยักหน้าและรีบกินข้าวให้เสร็จ

ผมเดินขึ้นไปเดินไปที่ห้องของไดที่มีเปลือกหอยสีส้มประดับหน้าห้อง ผมจึงเปิดเข้าไปและปรากฏร่างของไดที่กำลังนอนขดในผ้าห่ม

“ไดครับ ตื่นได้แล้ว”ผมเขย่าตัวอีกฝ่าย เขาครางในลำคอก่อนจะปัดมือออก ผมหันไปมองที่โต๊ะทำงานของเขา ที่กำลังทำอะไรซักอย่าง พอเข้าไปดูใกล้ๆ เป็นเปลือกหอยหลากรูปร่างวางเรียงรายประดับไปมา

“ไดครับ ถ้าไม่ตื่นพี่จะเอาเปลือกหอยแล้วนะครับ”ไดรีบเด้งตัวขึ้นมาในทันที ก่อนจะทำหน้าตื่นตะหนก และรีบผลักผมออกและดูงานของตัวเอง เมื่อดูแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาทำหน้ามุ่ยใส่ผม น่ารักจัง

“ห้ามยุ่งกับเปลือกหอยของผม”ขณะพูดก็เก็บใส่ลิ้นชัก และคว้าผ้าเช็ดตัวที่ตากตรงราวใกล้ๆตู้เสื้อผ้าและเข้าห้องน้ำไป

ผมเดินลงมาข้างล่างเพื่อเตรียมของจะไปทำงาน ซึ่งตอนนั้นคุณน้าก็กำลังยืนรอน้องได ผมมองที่นาฬิกาก่อนจะมองไปที่คุณน้า

“คุณน้าครับ คุณน้าไปทำงานก่อนเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งน้องไดเอง”ผมถือโอกาสขอคุณน้าที่กำลังก้มมองโทรศัพท์

“โอ๊ะ! ขอบใจนะจ๊ะเวก้า ทางไปก็… เดี๋ยวให้น้องไดบอกนะจ๊ะ ไม่ไกลหรอก”คุณน้ายิ้มออกมา ก่อนจะใส่รองเท้าและออกไปจากบ้าน ซึ่งขณะเดียวกันเวก้าก็ลงมาพอดี

“แม่ไปไหนอะ”ไดพูดขึ้นมาเบาๆ ผมหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังขมวดคิ้วสงสัย

“วันนี้พี่ไปส่งไดเอง”ผมบอกอีกฝ่าย เขาหันมามองผมก่อนจะหยิบกล่องข้าวและแซนวิชมา ผมจึงเดินเข้าเอารถที่อยู่ในโรงเก็บรถ ผมก็พึ่งจัดระเบียบได้เมื่อไม่กี่วันเอง ต้องเอาลูกชายมาใช้ละ

ไดรีบขึ้นรถไปนั่ง ผมขำออกมาก่อนจะขับไป ซึ่งระหว่างทางไดก็ชี้แทนการพูดเพราะกำลังพูดอยู่ ผมเหลือไปมองอีกฝ่ายที่เล่นโทรศัพท์ ทุกอย่างในนั้นมีแต่ลายเปลือกหอยลายสีสัน

“ไดชอบเปลือกหอยเหรอ?”ผมเอ่ยถามอีกฝ่าย ไดพยักหน้า

“ไดชอบเปลือกหอยมาตั้งแต่เด็กแล้ว พี่เวไม่สังเกตเอง...”ไดทำเสียงกระเง้ากระงอด เขาคงงอนผมแน่เลย นี่ขนาดยังไม่ใช่แฟนหรืออะไร ทำไมงอนไวซะเหลือเกินเหล่า

“พี่สังเกตสิครับ ตั้งแต่เด็กจนโตพี่ก็มีแต่น้องให้สังเกตนี่ครับ”ผมตอบกลับเชิงง้ออีกฝ่าย เขาอึ้งกับคำตอบก่อนจะหันไปสนใจด้านนอกหน้าต่างแทน

“ตอนนี้อยู่ม.6แล้วใช่ไหม”เมื่อถึงโรงเรียนผมก็ถามไดที่กำลังจะก้าวขาลง

“ครับ” ไดตอบก่อนจะเตรียมปิดประตูรถ

“ตั้งใจเรียนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะมารับเองนะ”พูดจบผมก็ยิ้มหวานให้อีกฝ่าย เขาหน้าแดงก่อนจะปิดประตูไป เป็นเด็กที่น่ารักน่าชังชะมัดเลยแหะ

[ชิงช้าไร้เงา]

ช่วงบ่ายมานี้ ท้องฟ้าค่อนข้างอึมครึมและลมค่อนข้างแรง ใบไม้ก็เริ่มร่วงโรย ผมมองดูนาฬิกา อีกไม่กี่นาทีโรงเรียนของไดก็จะปล่อยซึ่งเจ้าตัวส่งข้อความมาให้ผมเรียบร้อยแล้ว

“ทำไมรีบทำงานจังเหล่าเพื่อนรัก”มณีเพื่อนสาวลุดทอมบอยเอ่ยถาม ผมยิ้มให้เธอที่กำลังเท้าคางมองผม

“ไปรับเด็กน้อยหน้านิ่งน่ะสิ”ผมบอกเธอก่อนจะเก็บโน๊ตบุ๊คและเก็บของบนโต๊ะทำงานรูปทรงสวย และมองที่ไปหน้าต่างใสบานใหญ่ที่เผยภาพท้องฟ้ามืดครึ้ม

“เอ้าเหรอ? งั้นก็ขอให้ไปรับทันก่อนฝนจะตกนะจ๊ะ”มณีอวยพรเสร็จก็รับสายจากใครซักคนที่โทรมาหาเธอ

ขณะที่รีบขับรถมารับ ฝนก็เริ่มโปรยปรายและลมก็เริ่มแรงขึ้น เด็กนักเรียนวิ่งขึ้นรถกันชุลมุน ผมจึงพยายามหาที่จอดเพื่อรับได จนเมื่อถึง ไดก็รีบขึ้นมาบนรถทันที

ปึก! ไดรีบปิดประตูอย่างแรงและถอนหายใจออกมา ใบหน้านิ่งนั้นช่างอ่านยาก แต่โชคดีที่ยังมีดวงตาสีดำสนิทที่บอกความรู้สึกได้

กระเป๋าใบใหญ่ที่สะพายไว้ด้านหลังตอนนี้กำลังถูกกอดแน่นไว้ด้านหน้า อา… ไดไม่ค่อยชอบลมแรงเท่าไหร่ และไม่ชอบเวลาฝนตกแบบนี้เลย ความกลัวฉายแววผ่านดวงตาลูกกวางน้อยๆนั่น

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นจนเขาขมวดคิ้วและกอดกระเป๋าแน่นสุด ผมพยายามรีบขับรถให้ถึงบ้าน และเมื่อถึงบ้านเขาก็รีบวิ่งขึ้นห้องของเขาไป ซึ่งคุณน้าที่พึ่งกลับมาเหนื่อยๆก็ทำหน้าเครียดและถอนหายใจออกมา

“เดี๋ยวผมจะไปคุยกับน้องเองครับน้า ไม่ต้องห่วงครับ น้าไปทำอาหารรอเลยก็ได้ครับ”คุณน้าพยักหน้า ส่วนผมก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของไดที่ไม่ล็อคและปิดไม่สนิท

กระเป๋าถูกวางไว้ข้างเตียงและร่างของไดนอนกอดเข่าเหม่อมองต้นไม้ที่ปลิวไสวไปมา ผมไปนั่งข้างๆอีกฝ่าย เขาเหลือบมองมาที่ผมก็จะเลิกกอดเข่าและเข้ามาขึ้นคร่อมนั่งตักผม

“ขอกอดแบบนี้ซักพักนะ...”ไดพูดก่อนจะซบที่ไหล่ของผม ผมกอดอีกฝ่ายกลับก่อนจะได้ยินร้องไห้ที่แผ่วเบาข้างหูของผม

“ผมไม่ชอบลมแรงเลย...”ไดถอนหายใจออกมาทั้งน้ำตา ผมตบหลังเขาเบาๆ

เพราะตอนเด็กๆไดเคยเจอกับตัวเองซึ่งพ่อเขาประสบอุบัติเหตุ ซึ่งมาจากลมแรงแบบนี้ ยิ่งฝนตกไดจะไม่ชอบเอามากๆ เรื่องนี้ยังคงอยู่ในใจเขา จนถึงปัจจุบัน

“ไม่ต้องห่วง มีพี่อยู่ข้างๆ ไม่ร้องครับคนเก่ง”ผมบอกก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน เขาพยักหน้าและรีบเช็ดน้ำตาก่อนจะผละกอดและนั่งบนตักผม ผมลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ

“คนเก่งของพี่ไปกินข้าวกันครับ”ผมยิ้มปลอบใจอีกฝ่ายก่อนจะจูงมือลงไปกินข้าว จริงๆเขาก็เด็กเข้มแข็งนะ…



เมื่อไหร่ตาของน้องจะมองเห็นสีเหมือนพวกพี่ซักทีนะ…

น้องไดหน้านิ่งของพี่

ตาแดงไปหมดแล้ว ฮ่าๆ

[ชิงช้าไร้เงา]

“แม่! ผมไม่ชอบสตรอว์เบอร์รี่!”ไดร้องทักก่อนจะทำหน้ามุ่ย วันนี้คุณน้าได้ไปตลาดและมีลูกสตรอว์เบอร์รี่วางขายอยู่ คุณน้าก็เลยซื้อมา ซึ่งเยอะเอามากๆเลยล่ะ

“แม่ซื้อมาแล้วไงได ไดก็ลองหัดกินสตรอว์เบอร์รี่มั่งสิลูก”ผมมองคุณน้าที่ถอนหายใจออกมา คงคิดในใจว่าไดเป็นเด็กที่ค่อนข้างเลือกกินใช้ได้เลย ซึ่งผมก็รู้มาบ้างแหละว่าไดเกลียดสตรอว์เบอร์รี่

คงเพราะรสชาติที่เปรี้ยวเอามากๆของตัวมันด้วยเลยทำให้เกลียด หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะไวน์ ยัยลูกพี่ลูกน้องตัวแสบที่ชอบมาแหย่ให้ไดต้องไม่ชอบเสมอ แค่คิดก็อยากจะส่ายหน้าไปมาสำหรับความแสบของยัยนี่แล้วครับ

“ไดไม่กิน เดี๋ยวผมกินเองก็ได้ครับ”พูดจบไดก็หันขวับมามองที่ผม สายตาที่รู้สึกผิดส่งผ่านมาจากดวงตา ผมยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเต็มใจ ปมในใจบางทีเราก็ยัดเยียดให้เขารีบๆคลายไม่ได้หรอก เพราะงั้นผมเลยต้องแก้ปัญหาด้วยทางนี้ แม้บางทีอาจจะไม่ดีในความคิดบางคนก็เถอะ

ไดลุกขึ้นและเดินจากห้องนั่งเล่นไป ดูเหมือนว่าเขาน่าจะปรับความคิดกับตัวเองนิดหน่อย ผมได้แต่เป็นห่วงเขา จึงเอางานยกย้ายขึ้นไปทำงานที่ห้องของผม








ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูเวลาสี่ทุ่มของวันๆหนึ่งที่ผมกำลังทำงานก็ดังขึ้น “เข้ามาได้เลยครับ”ผมตอบกลับ ก่อนจะหันไปสนใจงานหน้าคอมที่ต้องทำต่อ ถึงแม้เดดไลน์มันจะอีกยาวนาน แต่ผมก็อยากจะทำให้มันจบไวๆ เพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะปิดเทอมของเทอมแรกแล้ว

ปรากฏร่างของไดที่ใส่ชุดนอนแล้วเรียบร้อย ทรงผมยุ่งๆนั่นทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่าเขาน่าจะนอนแล้วดันตื่นขึ้นมาเพราะเรื่องบางอย่าง ผมเดาใจเขาออกครับ สนิทกันมาตั้งแต่ตอนเด็กน้อยแล้วครับ

“มีอะไรเหรอ? ได”ผมถามอีกฝ่าย เขากระโดดไปนอนบนเตียงของผม ก่อนจะกลิ้งไปมาและหยุด

“ขอบคุณนะครับ ที่จะกินสตรอว์เบอร์รี่พวกนั้นแทน แม่รู้ทั้งรู้ก็ยังจะซื้อมาอีก เฮ้อ...”ไดเขยิบตัวไปนอนบนหมอนลายใบเมเปิ้ล ที่เตียงนี้มีหมอนสองใบครับ และไดก็ครอบครองไปแล้วใบหนึ่ง

“ไม่เป็นไรหรอก พี่รู้ไดเกลียดสตรอว์เบอร์รี่”ผมตอบกลับก่อนจะละสายตาไปมองที่ได เขาหลับไปเสียแล้ว ผมขำออกมาเบาๆก่อนจะหันไปดูงาน

‘ทำอีกซักพักค่อยไปนอนก็แล้วกัน’ว่าแล้วผมก็รีบทำงานให้เสร็จแล้วรีบไปอาบน้ำแล้วเข้านอน




หวังว่าผู้ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันมานอนด้วยกัน

จะดูไม่แปลกไปนะ…

ฝันดีนะครับน้องไดของพี่

[ชิงช้าไร้เงา]

นี่ก็หลายสัปดาห์แล้วที่ผมมาย้ายมาอาศัยอยู่บ้านของคุณน้า ซึ่งเท่าที่ผมสังเกตเห็นมาตลอด เวลายามบ่ายที่แสงแดดเริ่มอ่อนลง ไดจะชอบลงมาชงชาไปดื่ม ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นชาดำ

ถ้าถามเรื่องกาแฟ ผมแทบไม่เคยเห็นหรือได้กลิ่นกาแฟเลยแม้แต่นิด คุณน้ากับไดคงจะไม่ชอบเอามากๆเลย ถ้าให้ผมเดา

“พี่เวครับ เอาชาไหม”วันนี้เป็นอีกวันหยุุดวันหนึ่งที่ผมได้พักผ่อนหย่อนใจที่บ้าน ส่วนเจ้าเด็กตัวน้อยที่ตอนนี้กำลังนอนบนเตียงของผมก็เอ่ยขึ้น ผมมองที่เวลา นี่ก็เริ่มบ่ายแล้วซะด้วยสิ

“เอาครับ ชาอะไรก็ได้นะ”ไดพยักหน้าก็จะลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้อง วันนี้เขาแต่งตัวตามสไตล์อยู่บ้าน เสื้อแขนสั้น กางเกงขาสั้น ก็พอโชว์ผิวที่ขาวละเอียดน่ามอง ขาที่พอมีกล้ามดูน่ามอง แขนที่เรียวยาวนั่นก็เช่นกัน…

อา… ผมเริ่มจะบ้าตายแล้วสิ ไม่ยากเชื่อเลยว่าแค่การแต่งตัวก็ทำให้ผมเริ่มคิดไปไกลแล้ว ผมขำแห้งๆให้กับตัวเอง พลางมองหน้าคอมที่งานยังไม่ดำเนินไปไหน ทั้งๆที่ถ้าทำต่ออีกซัก 20 นาที งานก็น่าจะเสร็จ หรือเพราะผมมองแต่ไดจนลืมการงานที่ต้องทำเนี่ย

ก็แหม่ เกิดมาน่ารักแบบนี้ ผมจะไม่รักจนหัวปักหัวปำแบบนี้ได้ไง ผมยังไม่อยากจะรุกแบบหนักๆ เพราะผมต้องการให้น้องเข้ามหาลัยได้ให้ก่อน เรื่องคบหากันหรือสารภาพรักอะไรนั่น ผมว่าจะไว้ทีหลังเลยดีกว่า

ผมกลัวว่าน้องไดจะรังเกียจผมมากๆถ้าผมทำอะไรมิดีมิร้ายกับเขา ผมจึงเฉยๆในแบบของผมเหมือนเมื่อก่อน ที่ได้แต่มองเขาห่างๆ

“ชาโกลเด้นคาราเมลครับ”เสียงของไดปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ กลิ่นหอมๆลอยมาปะทะจมูกของผม

“ขอบคุณครับ”ผมหยิบแก้วก็ยกขึ้นมาดื่มช้าๆ รสชาติก็อร่อยหอมหวานคาราเมลดี ตามชื่อของมัน ส่วนไดก็เหม่อมองไปนอกกระจกใส และจิบชาช้าๆ

“การบ้านทำเสร็จแล้วเหรอครับ?”ผมถามอีกฝ่าย เขาพยักหน้า ก่อนจะจิบชาต่อไป

“ผมรีบจัดการงานให้เสร็จ เพื่อมาอยู่กับพี่เลยนะเนี่ย”ไดวางแก้วก่อนจะพูดขึ้น ผมชะงักไปซักพัก “ทำไมล่ะครับ?”ผมถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย

“กลัวพี่เหงา… ล่ะมั้ง?”ไดตอบกลับก่อนจะมองวิวด้านนอกต่อ เสียงที่ตอบกลับดูน้อยใจแปลกๆที่ผมถามคำถามนั้นไป

“ขอบคุณนะครับ ที่อยู่เป็นเพื่อนพี่”ผมตอบกลับอีกฝ่ายก่อนจะจิบชาและหันมาทำงานต่อ ไดครางในลำคอตอบกลับ และทุกอย่างก็เงียบลงเพราะผมหันไปทำงานต่อหลายชั่วโมง






ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง

น้องไดก็คงเหงาเหมือนพี่เลยอยากมาอยู่ด้วย

ใช่ไหมครับ

[ชิงช้าไร้เงา]

สวัสดีครับคุณนักอ่าน ผมชื่อไดมอนด์ หรือเรียกๆสั้นว่า “ได” ตอนนี้ผมอยู่ ม.6 และกำลังจะเข้ามหาลัยซักแห่งในอีก 6-7 เดือนข้างหน้า

ตั้งแต่เกิดมาผมป่วยเป็นโรคตาบอดสีที่จะเห็นแค่ขาวดำเทา ผมชินและคุ้นเคยกับโลกสีเทานี่เหลือเกิน และประสบการณ์ต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องแฟน การเรียน ครอบครัว ทำให้ผมเริ่มสร้างกำแพงบางๆที่ผมขีดเส้นเอาไว้


ผมคิดว่าตัวเองกำลังแอบชอบลูกพี่ลูกน้องคนนี้อยู่


อ่านไม่ผิดหรอกครับ พี่เวก้านั่นแหละครับ ผมแอบชอบเขาแต่ผมกลับไม่กล้าออกจากเซฟโซนที่ผมขีดเอาไว้ บางทีผมอาจจะแค่กลัว… กลัวการเจ็บปวด… กลัวการนั่งเสียน้ำตา… กลัวจะไม่ได้เป็นพี่น้องกันแบบนี้…

ผมน่ะขี้ขลาดมากเลยนะ ขี้งอแงและเอาแต่ใจ เป็นนิสัยที่ผมสร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเอง ผมไม่ค่อยชอบตัวเองในมุมแบบนั้นเอาเสียเลยแหะ…

ความรักของผมเหมือนกับดาวเสาร์ กลัวความรัก มักสร้างกำแพงในใจขึ้นมา เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียใจ ความรักครั้งแรกของผมก็คือเขานั่นแหละครับ ผมไม่ชอบคิดข้างตัวเอง เพราะงั้นใครที่ทำดีกับผม ผมจะคิดในหัวตลอดว่าเขาทำเพื่อหวังผลประโยชน์

ดูเป็นคนเลวไปในทันทีเลย… ผมหัวเราะให้กับตัวเองที่เป็นคนแบบนี้ ดูน่าสมเพชชะมัดเลย…

“ได...”เสียงอันคุ้นเคยปลุกผมจากภวังค์ ตอนนี้ผมกำลังเขียนไดอารี่อย่างเพลิดเพลิน ผมรีบปิดสมุดและเงยหน้าไปมองร่างสูงที่กำลังยืนยิ้มให้ผม

ผมเป็นพวกที่ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้ามากเท่าไหร่ เพราะงั้นจะมีแค่ดวงตาเท่านั้นที่จะสื่อความรู้สึกออกมา ในใจของผมตอนนี้คือเขินกับรอยยิ้มนั้นของเขา ที่สดใสและมีเสน่ห์เหลือเกิน

“ครับ? มีอะไรเหรอครับ?”ผมเอ่ยอีกฝ่ายที่เรียกเมื่อสักครู่ เขาเงียบไปก่อนจะจับมือผมและให้ผมแบมือ

‘ไม่นะ เขาจะทำอะไรน่ะ ไม่ๆๆๆๆ’ผมกรีดร้องในใจ ใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวแปลกๆทำให้ผมรีบก้มมองมือตัวเอง เขายิ้มก่อนยื่นกำไลและต่างหูคู่หนึ่งรูปโลกสีสวยให้ผม ก่อนจะวางบนมืออย่างอ่อนโยน

“ในฐานะอะไรเหรอครับ?”ผมถามออกมาด้วยความสงสัย ไม่นะ… มันพลั้งปาก… โอ้ย! ไอ้ได! เจ้าโง่เขลาเอ๊ย! ใครให้ไปถามแบบนั้นกัน ไม่นะๆ ผมพยายามเงียบและหาเรื่องเปลี่ยน เขาทำหน้าแปลกๆแล้ว

“ก็วันนี้มีร้านมาเปิดใหม่ พี่เข้าไปดูแล้วเห็นว่าสวยแถมน่ารักดีน่ะ พี่เลยซื้อมาให้เราไง”อีกฝ่ายตอบแบบไม่คิดมาก เสียงที่ดูสบายๆนั่นทำให้ผมโล่งอก ผมจึงดูของที่พี่เวซื้อมาให้

“มีอักษรย่อของผมด้วยเหรอครับ?”ผมเอ่ยถามอีกครั้ง เมื่อเครื่องประดับทั้งสองนั้นมีตัวย่อเป็นตัวดีสวยๆประดับด้านหลัง

“ใช่ครับ คือทางร้านเหมือนจะให้เราเลือกแบบก็ให้ออกแบบ ร้านน่ารักดี เดี๋ยวว่างๆพี่จะพาไป ดีไหม?”พี่เวก้าย่อตัวมาสบตากับผมที่กำลังยิ้มกว้างออกมา ผมพยักหน้าในทันที

“เนี่ย...”จู่ๆเขาก็เงียบไป ก่อนจะยื่นมือมาเสยผมให้เปิดหน้าชัดๆ “เวลายิ้มก็ดูน่ารักดีนะ คราวหลังยิ้มแบบนี้บ่อยๆนะครับ น้องได”พูดจบก็ลูบหัวผม และยิ้มกว้างกว่าเดิม ผมที่อ้ำๆอึ้งๆก็พยักหน้าตอบกลับไป





หรือบางที…

ผมควรจะเปิดใจ

และก้าวข้ามเซฟโซนออกมา

ขอบคุณนะครับพี่เวก้า ที่ทำให้ผมรักพี่มากจนสามารถก้าวข้ามผ่านเส้นนี้ได้…

ผมรักพี่นะครับ…

[ชิงช้าไร้เงา]

ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูไดนอนบนเตียงลายเมเปิ้ลสีส้มแดง ขนตาแพยาวนั่นช่างน่ามองเหลือเกิน ดวงตาสีดำที่นิ่งเหมือนดั่งมหาสมุทร ทำให้ผมตกหลุมรักเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ผมจ้องมองเขาก็เล่นไปตามผมนุ่มของเขา ถ้าเขาเข้ามหาลัยแล้วมีคนมาตกหลุมรักเขา ผมคนนี้ต้องทำยังไงไม่ให้เขาไปจากผม ผมดูโรคจิตไปเลยแหะ ที่รั้งให้เขาผมอยู่แบบนี้

“อย่า… ไป… ”ผมพูดเบาๆก่อนจะจูบที่หน้าผากอีกฝ่ายและเดินออกจากห้องทิ้งให้อีกฝ่ายนอนต่อไป เพราะน่าจะเหนื่อยจากการทำงานที่มากมายก่ายกอง

วันนี้คุณน้าก็ไม่อยู่เพราะต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดซึ่งน่าจะลากไปเดือนหน้าเลย ซึ่งแน่นอนครับ ไดต้องอยู่กับผมยาวๆเลยช่วงนี้

ระหว่างที่ผมนั่งเล่น ผมก็เปิดเฟสขึ้นมาเล่นไปเรื่อย ชีวิตแต่ละคนก็ดูมีความสุขดี และเสียงของไดที่ลงมาจากข้างบนดังขึ้น เขาเดินด้วยสภาพที่ผมยุ่ง ผมขำออกมา เขาทำหน้ามุ่ยก่อนจะมานั่งข้างๆผม และนอนพิงไหล่

“ทำไมพี่จะไปไหนไม่บอกผมเลย”น้ำเสียงงอแงนั่นทำให้ผมระบายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เขากอดแขนผมแน่นก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด เพราะด้วยความอ่อนเพลีย

ก่อนที่ผมจะสังเกตว่าวันนี้เขาได้ใส่ต่างหูที่ผมซื้อมาให้ ผมดีใจจังที่เขาใส่ของขวัญที่ผมซื้อให้เขา ผมลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะถ่ายรูปที่เราทั้งคู่จับมือกัน ผมอมยิ้มก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด…







“พี่เว...”เสียงทุ้มคุ้นเขย่าตัวผมเบาๆ ผมลืมตาช้าๆ ร่างของไดยืนประจันกับหน้าของผม ดวงตาสีดำที่นิ่งและลึกล้ำนั่นทำให้ผมตกหลุมรักอีกแล้ว กลิ่นชาอ่อนๆส่งกลิ่นโชยหอมมา

“ผมชงมาเผื่อพี่ด้วย”ไดพูดก่อนจะวางไปบนโต๊ะด้านหน้าผม ก่อนจะนั่งข้างๆผมและนั่งจิบชา และเหลือบมามองผมที่กำลังจ้องเขาอยู่

“ขอบคุณนะครับ”ผมบอกอีกฝ่าย ไดพยักหน้าช้าๆก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ผมชอบมากเวลาที่อีกฝ่ายยิ้ม ทำให้ผมกลับไปในวัยที่เริ่มที่ความรักครั้งแรกอีกครั้ง





อยากเป็นแบบนี้ทุกวัน

แต่ในสถานะที่มากกว่าแบบนี้

จะได้ไหมครับน้องได?

[ชิงช้าไร้เงา]

  “เอ้า! สวัสดีค่ะพี่เว มีอะไรให้ลายไทยช่วยไหมเอ่ย?”เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปในร้านดอกไม้ที่ไดเคยพา ผมยิ้มกับลายไทยที่ยิ้มต้อนรับอย่างจริงใจ


“จะมาเอาดอกทานตะวันที่พี่สั่งไว้ครับ”ลายไทยอ๋อในทันทีที่ผมบอกไป เธอรีบหยิบช่อดอกทานตะวันช่อน้อยที่ทำอย่างปรานีตและสวยงาม ผมจ่ายเงินก่อนจะรับช่อดอกไม้นี้ไว้

เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของน้องได ผมก็อยากให้น้องได้ของขวัญที่ผมต้องการสื่อให้เขารู้ว่า “ผมรักเขามากแค่ไหน” ถึงตอนนี้ผมต้องรอให้เขาเข้าปี 1 ก่อนก็เถอะ…

และเสียงไลน์แจ้งเตือนก็ดังขึ้น ซึ่งเป็นไลน์ของคุณน้าที่บอกให้ผมแวะไปเอาเค้กที่ร้าน เพราะวันนี้ท่านอาจจะกลับดึก ซึ่งก็แปลว่าเขาจะต้องไปรับเขาและก็เซอร์ไพส์วันเกิดคนเดียว งั้นผมต้องรีบไปเตรียมตัวแล้วล่ะ







ตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว ถึงเวลาที่ต้องไปรับได ผมผละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ หยิบกุญแจรถและออกไปรับเขา ซึ่งดูเหมือนไดจะยังไม่ออกมาจากโรงเรียน ซึ่งผ่านไปประมาณ 15 นาที ไดก็พึ่งออกมา ท่ามกลางเสียงของหมู่เพื่อนที่ยังคงอวยพรวันเกิดให้เขา ผมช่วยยกของขวัญที่เขายกมาสูงใหญ่

เมื่อขึ้นรถมาได้แล้ว ไดก็ถอนหายใจและระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข พลางเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความอวยพรรับร้อยในเฟส แน่นอนไดเป็นคนดังจะตายไป ก็แหม่… หน้าตาดีแบบนี้จะมีแฟนคลับก็คงไม่แปลก

“ใครให้ของขวัญมั่งเนี่ย?”ผมเอ่ยถาม ไดผละสายตาก่อนจะมองด้านนอกหน้าต่างรถ ที่กำลังเคลื่อนต่อไปเรื่อยๆ

“ส่วนใหญ่ก็ลูกน้องน่ะ”ไดตอบกลับก่อนจะส่ายหัวไปมา ผมขำออกมา

“ไม่ดีใจหรือไงเหล่า มีคนมาชอบเยอะแยะแน่เลย”ผมถามอีกฝ่าย ไดพยักหน้าก็จะหยิบซองจดหมายที่อัดแน่นไปด้วยกระดาษอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด

“ใช่ที่มีคนชอบเยอะ วันนี้ก็เลยมีแต่คนมาสารภาพรักผมกันถ้วนหน้า แต่ผมก็ปฏิเสธไปทุกรายอะครับ”ไดเท้าคาง ใบหน้านิ่งๆนั่นกลับมาอีกครั้ง ผมลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

“เป็นธรรมดาหน่า ว่าแต่เราชอบใครล่ะ ถึงปฏิเสธไปทุกรายเลย”ผมเอ่ยถามออกมา เอ่อ… เดี๋ยวนะ? ผมจะถามเขาทำไมว่าชอบใครไปเนี่ย โอ้ย…

“ไม่ไกลไม่ใกล้แถวนี้หรอกครับ”เขาตอบกลับนิ่งๆ เมื่อถึงบ้านเขาก็รีบกลับบ้านและขึ้นไปทำงานชั้นบน ส่วนผมก็เตรียมตัวที่จะสุขสันต์วันเกิดของได

ซึ่งคุณน้าก็มาแบบพอดิบพอดี จึงทำให้ผมกับคุณน้าวางแผนกันว่าจะดับไฟและเซอร์ไพส์กัน ซึ่งผมตกลงและเมื่อได้ยินเสียเปิดประตูดังขึ้น ผมก็ดับไฟ ซึ่งเสียงไดก็เดินลงมาอย่างระมัดระวัง คุณน้าเดินออกมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์เดย์

ไดตกใจเล็กน้อยก็ยิ้มออกมาและเป่าเทียน ผมจึงเปิดไฟ และพวกเราก็แบ่งกันกินเค้ก และอวยพรต่างๆนาๆ ซึ่งเมื่อเสร็จสิ้นงาน ไดก็ขึ้นผม โดยผมขึ้นตามเขาไปพร้อมช่อดอกไม้ เขาหันมาหาผมที่กำลังเดินตามเขา ผมจึงยื่นดอกทานตะวันให้

“สุขสันต์วันเกิดนะครับน้องได”ผมยิ้มให้อีกฝ่าย เขาทำหน้าตกใจก่อนจะพยักหน้าและเข้าไปในห้องของเขาเอง ผมขำออกมากับปฏิกิริยาของเขา

ดอกทานตะวันน่ะ มีความหมายว่า

ผมน่ะจะมั่นคงและซื่อตรงกับเขาเสมอ

[ชิงช้าไร้เงา]

ตุบ! มือบางสีแทนเอาแอปเปิ้ลสีแดงสดมาวางบนโต๊ะผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ปรากฏร่างเป็นเนม เพื่อนสาวคนสนิทที่ผมสนิทมาตั้งแต่ตอนม.1

“ยัยได มีคนเอาแอปเปิ้ลมาให้อีกแล้วเนี่ย”เนมถอนหายใจก่อนจะขยับเก้าอี้มานั่งกับผม และก็หมุนแอปเปิ้ลที่เขียนด้วยปากกาสีดำ ที่บรรยายความรู้สึกต่างๆนาๆไว้

ทำได้เพียงแอบมองเธอห่างๆ

กลัวเหลือเกินว่าเธอจะมีคนของใจแล้ว

“เอ้า! เนมมีคนเอาลูกแอปเปิ้ลมาให้ไดอีกแล้วเหรอ?”ฟาง หนุ่มหน้าตี๋เดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าสะพายสีเทาคู่ใจของเขา คนนี้เป็นเพื่อนที่รู้จักกันตอนม.4 เขาเป็นคนนิสัยดี ตอนนี้ก็มีแฟนไปแล้ว ฟางวางกระเป๋าตัวเองบนโต๊ะและเข้ามาอ่านข้อความ

“ทำได้เพียงแอบมองเธอห่างๆ กลัวเหลือเกินว่าเธอจะมีคนของใจแล้ว”ฟางอ่านจบก็ทำหน้าสงสัยและพลิกลูกแอปเปิ้ลไปมา “นี่มันลูกเท่าไหร่แล้วเนี่ย”ฟางพูดขึ้น พลางมองเนม เธอที่กำลังเท้าคางยักไหล่ไม่รู้

“10วันเห็นจะได้แล้วล่ะ”เสียงของหญิงสาวอีกคนก็พูดขึ้น ปรากฏเป็นร่างของมิวมิว สาวร่างเล็กผมหยิกที่กำลังทำหน้าเครียด พวกเขาพยายามตามหาคนที่เอามาหาผมมาหลายวัน แต่ก็ไม่มีวี่แววจะรู้ตัวเลย

“อย่าให้รู้นะว่าใคร”เนมพูดขึ้นก่อนจะนอนซุกแขนตัวเอง เวลาในตอนนี้ก็เช้าพอสมควร ผมพยายามคิดอยู่นะว่าใคร ทั้งๆที่ผมก็ปลีกวิเวกไม่ค่อยเข้าสังคมนะ แต่มันก็มีโอกาสที่จะเราจะเจอกัน ผมก็ได้พลิกดูลูกแอปเปิ้ลไปมา

“แต่ก็ลองเปิดใจให้เธอคนนั้นสิ”มิวมิวพูดขึ้น เนมรีบเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะทำหน้าไม่เห็นด้วย เธอเบะหน้าและส่ายหน้าไปมา

“ไดมีคนของใจแล้ว ควรจะให้เธอคนนั้นตัดใจไปซะเถอะ!”เนมพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหและไม่พอใจ เนมเป็นคนที่ค่อนข้างหวงผมมาก หวงผมเหมือนไข่ในหิน ดูแลอย่างดีจนผมก็รู้สึกอ่อนแอไปเลย

“ใจเย็นดิเนม บางทีก็อาจจะมาแค่ปั่นก็ได้นิ”ฟางห้ามปรามเนมที่กำลังโมโหและเริ่มจะโวยวาย เนมถอนหายใจออกมาดังเฮือก ก่อนจะกระทืบพื้นเบาๆ และจิปากเสียงดังไม่พอใจ

“นางคนนั้นคงพยายามจะเอาชนะใจไดให้ได้น่ะสิ แต่… ตัวน้อยมีคนของใจแล้วเหรอเนี่ย”มิวมิวทำหน้าแปลกใจ ผมพยักหน้า เธอพยักหน้าอ๋อรับ ตัวน้อยคือคำที่มิวมิวชอบเรียกตัวผม ซึ่งตอนแรกๆที่โดนเรียกก็ไม่ชิน แต่ตอนนี้ผมชินไปแล้วล่ะ

“มีคนที่ชอบแล้ว ชอบจนไม่ชอบใครคนอื่นไม่ได้แล้วล่ะ”ผมบอกมิวมิว เธอก็พยักหน้ายิ้มรับแล้วเข้าใจ ส่วนเนมก็จับมือผมไว้แน่น ก่อนจะมองวิวด้านนอก ท่ามกลางเสียงในห้องที่ครึกครื้น






ใครกันนะที่กำลังตามจีบผมอยู่…

ถ้าพี่เวก้ารู้…

เขาจะทำยังไงน้า…

[ชิงช้าไร้เงา]

“ได… คราวนี้มาเป็นรูปวาดเลยว่ะ”เนมพูดขึ้นก่อนจะยื่นลูกแอปเปิ้ลสีแดงสดวาววับให้ผม ผมพลิกลูกแอปเปิ้ลไปมา มีเพียงรูปเกล็ดหิมะที่เขียนประดับเอาไว้โดดๆ อันหนึ่งที่มีลวดลายสวยงาม พร้อมอิโมจิยิ้มกว้างตัวน้อยๆข้างๆเกล็ดหิมะ

“ใบ้ชื่อหรือเปล่า?”เสียงของฟางดังขึ้น เขานั่งลงข้างๆผมและถอดกระเป๋าสะพายคู่ใจของเขาออก และยื่นมือขอดูลูกแอปเปิ้ล

“เกล็ดหิมะ?”ผมทวนซ้ำ ก่อนจะนึกชื่อผู้หญิงที่ผมพอรู้จัก ซึ่งต้องเกี่ยวกับเกล็ดหิมะ และผมก็คิดไม่ออก ให้ตายสิใครกันที่กำลังตามจีบมา แถมสีรอยปากกานี่ เขาเรียกว่าสีฟ้างั้นเหรอ สวยดีนะ… แต่ผมเห็นสีนี้มาก่อนหน้านี้แล้วล่ะ เธอคนนี้ไม่ใช่เนื้อคู่ของผมแน่นอน ผมยิ้มมุมปากก่อนหันไปมองมิวมิวที่พึ่งมา

“เอามาให้อีกแล้วเหรอ แถมวันนี้วาดภาพมาด้วย”พูดจบก็วางกระเป๋าลงที่โต๊ะประจำของเธอ และรับลูกแอปเปิ้ลไปพิจารณาซักพักก่อนจะคืนมาให้ผม

“ยูกิ?...”จู่ๆเนมก็เอ่ยชื่อที่ผมไม่คุ้นหูขึ้นมา ผมมองหน้าอีกฝ่าย ใบหน้าสวยเข้มขมวดคิ้วก่อนจะคว้าโทรศัพท์และกดโทรทางเฟส ซึ่งสายนั้นก็รับทันที

“ว่าไง...”เสียงเย็นๆของเนมเอ่ยขึ้น แน่นอนผมไม่เคยเห็นมุมนี้ ถึงเธอจะหวงผมมากขนาดไหนก็ตาม เนมไปซักพักก่อนจะถอนหายใจออกมา และเดินจากพวกผมไป ซึ่งเธอได้ยกมือห้ามไม่ให้พวกเราตามไป

“ใครน่ะได”ฟางหันมาถามผม ชื่อเล่นนี้ผมไม่คุ้นเอาเสียเลย ผมส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบให้ฟาง เขาถอนหายใจก่อนจะมองเนมที่ยืนคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก

“คุ้นๆนะ แต่ทำไมฉันคนนี้ถึงจำไม่ได้กัน?”มิวมิวกุมขมับตัวเองก่อนจะหลับตานึกถึงใครซักคน ซึ่งตอนนั้นเนมก็เข้ามาในห้องพอดี และเธอก็มานั่งบนโต๊ะของผม

“ไม่ใช่ยูกิ...”เนมเอ่ยสั้นๆได้ใจความก่อนจะระบายยิ้มออกมา และมองลูกแอปเปิ้ลนั่นด้วยสายตาที่เดาไม่ออกว่าคิดอะไร






ผมรู้สึกดีนะ… ที่ไม่ใช่เธอคนนั้น

แต่เป็นใครล่ะ? เกล็ดหิมะ…

[LoveAlone]

 
บอกชื่อตอน วันที่อัพ ไว้ที่หัวข้อด้วยน้า คนอ่านเขาจะได้ทราบว่าลงตอนใหม่แล้ว ขอบคุนจ้า

[ชิงช้าไร้เงา]

“เอาพัสดุมาส่งครับ”เสียงของบุรุษไปรษณีย์ดังขึ้น ผมขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะลงไปข้างนอกและเซนต์ชื่อรับของ ซึ่งมันเป็นตาข่ายดักฝัน(Dreamcatcher) ที่ประดับไปด้วยพู่ขนนกอย่างสวยงาม ซึ่งเขียนกำกับไว้ว่าให้กับได ซึ่งตอนเย็นน่าจะต้องให้ได แล้วใครส่งมาล่ะ?

“ชื่อไม่คุ้นเลยแหะ… ”แถมเป็นชื่อของผู้หญิงด้วยสิ แต่นี่ยังไม่ถึงงานวันเกิดของไดเลยนิ อีกตั้งหลายเดือน แต่ไม่พอใจที่เป็นผู้หญิงส่งมานี่สิ ผมยกกล่องพัสดุไปวางที่ห้องของไดก่อนจะกลับห้องตัวเองไปทำงาน พร้อมทิ้งข้อสงสัยที่ใครเป็นคนส่งของขวัญนั่นมา







“กลับมาแล้วครับ”เสียงไดของดังขึ้น ผมเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปรับเขา ซึ่งวันนี้เหมือนจะมีเพื่อนๆของเขาซะด้วยสิ ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลยแหะ ไดถอดรองเท้าก่อนจะเก็บเข้าชั้นและหันมามองผม

“พอดีมีงานกลุ่ม เพื่อนจะขอค้างบ้านด้วย ซัก2-3วัน”ไดอธิบายเหตุผล ด้วยสีหน้าที่เรียบๆนิ่งๆ ที่กลับบ้านมาวันนี้คงเพราะเพื่อนมาส่งแน่นอน แถมแต่ละคนก็เตรียมตัวมาอย่างดีซะด้วย

“ได้ๆ ยินดีต้อนรับเข้ามาก่อน ทำตัวตามสบายเลยนะ”ผมยิ้มให้กับน้องๆ ก่อนจะที่ทุกคนจะแยกย้ายไปเหมือนรู้งานของตัวเอง แสดงว่าคงมาที่นี่บ่อยมาก

“พี่เวก้า จำหนูได้ไหม?”จู่ๆขณะที่ผมกำลังจะเดินขึ้นไปข้างบน ก็มีเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมองเธอคนนั้น ดวงตาสีดำเทาที่เต็มไปด้วยความอัดอึดบางอย่างจ้องมาที่ผม ผมคิดอยู่ซักพักก่อนจะเอ่ยชื่อที่น่าจะเป็นไปได้

“น้องเนม?”ผมเอ่ยขึ้น เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้

“หนูอยากคุยกับพี่ แต่ขอขึ้นไปคุยข้างบนได้ไหม”เนมขอร้องผมก่อนจะมองไปทางห้องนั่งเล่นที่มีเสียงเล่นกันของเพื่อนๆ คงน่าจะเรื่องสำคัญมากๆ ผมพยักหน้าตกลงก่อนจะขึ้นไปข้างบนห้องของผมเอง เนมยกกระเป๋าตัวเองลง ก่อนจะหันมองซ้ายขวารอบห้องผม

“พึ่งย้ายมาสินะคะ”เนมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมหมุนเก้าอี้หันหน้าไปหาเธอที่นั่งบนเตียงลายเมเปิ้ลสีแดงของผม

“วันนี้มีอะไรแปลกๆไหมคะ?”เนมถามทันที ผมชะงักไปซักพักก่อนจะนั่งคิดซักพัก

“มีคนส่งของมาให้ไดน่ะ เป็นตาข่ายดักฝัน”ผมตอบกลับ เนมดูท่าจะอึ้งมากๆเลยล่ะ

“พอดีหนูจะบอกว่ามีคนกำลังตามจีบอยู่ไดน่ะ หนูพยายามสืบหาคนทำก็ยังไม่เจอ ว่าแต่กล่องพัสดุนั่นอยู่ไหนคะ?”เธอลุกขึ้นก่อนจะยื่นโทรศัพท์ของเธอให้ผมดู ผมเดินนำหน้าเธอไปนำทางและหยุดที่ห้องของได เธอเปิดเข้าไปดูกล่องพัสดุ

ส่วนผมขมวดคิ้วแล้วก็เลื่อนดูภาพที่เธอเปิดให้ผมดู เป็นรูปแอปเปิ้ลหลายรูปที่เขียนประโยคพร่ำเพ้อต่างๆนาๆให้ได ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลยแหะ ผมปิดเครื่องก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ที่มีคนมาชอบได แถมตามจีบแบบนี้”ผมตอบอีกฝ่ายก่อนจะฝืนยิ้มออกมา มันดีแล้วล่ะ ถึงผมจะไม่ใช่คำตอบนี้หรือความรู้สึกนี้เท่าไหร่ ฝืน…

“แต่พี่เคยบอกหนูว่าพี่ชอบไดไม่ใช่เหรอ?”เนมวางของที่กำลังสำรวจดูลงก่อนจะมาเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของผม เธอถอนหายใจก่อนจะถ่ายรูปกล่องพัสดุ “หนูไม่ได้ให้พี่ปล่อยไดไปหาคนนั้น แต่หนูแค่อยากให้พี่พิสูจน์ตัวเองว่าพี่รักไดจริง...”เนมบอกก่อนจะยิ้มให้ผมและพยักหน้าเข้าใจและเดินลงไปข้างล่าง

“แต่พี่ก็รักจริงๆนะ”ผมรีบพูดทันที ขณะที่เนมกำลังลงไป เธอก็หยุดและหันมามองผม

“ค่ะ”เธอยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น






ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วล่ะ...

[ชิงช้าไร้เงา]

ช่วงยามบ่ายในวันหยุด ไดและเพื่อนๆของเขาก็กำลังนั่งทำงานกันอย่างตั้งใจ ส่วนผมก็นั่งทำงานที่โต๊ะเดิม ห้องเดิมๆที่ผมอยู่ประจำ สายลมพัดผ่านเข้าปะทะหน้าผม ลมเย็นๆนั่นทำให้ผมผละสายตาจากคอมไปมองนอกหน้าต่าง

วิวต้นไม้สีเขียวร่มรื่นนั่นทำให้ผมยิ้มออกมาได้ รู้สึกผ่อนคลายจิตใจผมมากๆ ความกังวลก็หายไปหมดสิ้น จนมีเสียงเปิดประตูดังขึ้น ซึ่งเป็นทำให้หลุดจากภวังค์ ผมหันไปมองที่ต้นเสียง ปรากฏร่างของไดที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งๆของเขา

เขาล้มตัวนอนบนเตียงผม ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วเอามือก่ายหน้าผาก ผมยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของอีกฝ่าย

“งานน่ะ เสร็จแล้วเหรอ?”ผมเอ่ยถามอีกฝ่ายแล้วหันเก้าอี้เข้าไปหาอีกฝ่าย เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะพยุงตัวนั่ง และมองมาที่ผม

“ยังทำไม่เสร็จ แต่เนมให้มาพักก่อน”ไดตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่คิดอะไรมาก ดูเหมือนว่างานจะไม่ได้เครียดอะไรขนาดนั้นสินะ

“ว่าแต่เรื่องมีคนมาจีบเนี่ย เนมบอกแล้วนะ”ผมพูดเข้าเรื่องประเด็นที่ผมอยากจะพูดพอดี อีกฝ่ายสบตาผม สายตาที่จ้องมองมาที่ผม เป็นความรู้สึกที่ผมไม่กล้ามั่นใจว่านั่นสายตาที่ไม่ต้องการให้ผมเข้าใจผิด

“เรื่องนี้ผมอธิบายได้นะครับ!”ไดรีบตอบกลับในทันทีทันควันที่ผมพูดจบ ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ๆผม และถอนหายใจออกมา ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อธรรมชาติเม้มแน่น สายตาแน่วแน่จ้องมาผม

“เรื่องนี้มีคนมาแอบชอบผมครับ ส่วนเรื่องแอปเปิ้ลหรือของอะไรนั่นผมไม่ได้ยุ่งอะไรเลยนะครับ”เขาตอบผมด้วยน้ำเสียงที่เปล่งไม่สุด ผมเงียบรอเขาพูดต่อ

“ผมได้คุยกับเธอและก็ปฏิเสธ พี่เวก้าไม่ต้องห่วงนะครับ”ไดพูดน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะเข้ามากุมมือผมแน่น และยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่เยียวยาจิตใจของผมที่เครียดเรื่องนั้น

ในหัวตอนนี้มีเพียงไดที่กำลังยิ้มมาให้ผม มือบางอุ่นนั่นกุมมือผมแน่นส่งผ่านความอบอุ่นมาให้ผม หัวใจผมเหมือนถูกเติมเต็มในทันที แต่ผมก็ยังคิดมาก จนไดสังเกตและเดินออกไปจากห้อง ก่อนจะหยิบเครื่องเป่าฟองสบู่มาวางบนตักของเขา

ไดลุกขึ้นไปเลื่อนประตูกระจกให้ลมผ่านเข้ามาในห้อง เมื่อลมพัดเข้ามา มือบางก็เปิดเครื่องให้ฟองสบู่ลอยละล่องตามสายลม ซึ่งก็ทำให้ดูเพลินไปอีกแบบ ไดเมื่อให้ผมเริ่มอารมณ์ดีขึ้นก็เข้ามานั่งข้างๆผม และเล่นกับฟองสบู่พวกนั้นที่ลอยมาตามสายผม

“เวลาผมเครียด ผมชอบให้ลมพัดฟองสบู่ให้ลอยเต็มห้อง มันทำให้ดูเพลินแถมผมไม่เครียดด้วยนะครับ พี่ไดชอบไหมครับ?”ไดหันมาถามด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าปกติ ดวงตาสีดำอ่อนนั่นช่างน่ามองเหลือเกิน

“ครับ พี่ชอบมากๆเลยครับ ขอบคุณนะครับ”ผมยิ้มให้อีกฝ่ายก็จะลูบหัวอย่างเอ็นดู อีกฝ่ายดูเลิกลั่กในทันที ก่อนจะหลบตาของผมไปมองฟองสบู่และเล่นกับฟองสบู่ที่กำลังลอยเต็มห้อง ซึ่งผมก็มองไดที่เล่นฟองสบู่ที่ลอยละล่องไปทั่ว จนมีเพื่อนของไดมาตามให้ทำงานต่อ





ผมว่าเราต้องเริ่มจีบกันตั้งแต่ต้นใหม่แล้วล่ะ

[ชิงช้าไร้เงา]

“พี่เวๆ มีผีเสื้อบินเกาะหน้าต่างด้วย”ไดเรียกผมก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพ ก่อนจะยิ้มออกมา ผมหันไปมองอีกฝ่ายและผีเสื้อ ก่อนจะลุกขึ้นไปแล้วยืนกอดอกมองอีกฝ่าย

“ผีเสื้อถุงทองนิ”ผมเอ่ยขึ้น อีกฝ่ายหันมาสบตากับผม และเผยยิ้มกว้างออกมา ดวงตาที่ประกายวิบวับไปมา นั่นทำให้ผมรู้ว่าเขาคงชอบและตื่นเต้น

ไดเลื่อนบานกระจกให้มีช่องผีเสื้อบินเข้าได้ ซึ่งเมื่อผีเสื้อบินเข้ามา ไดก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายอีกครั้ง

“สีมันสวยมากๆเลย”ไดเอ่ยขึ้นก่อนจะกลิ้งไปมาบนเตียงของผม

ผีเสื้อตัวน้อยๆสีส้มสวยประกายแวววับ ได้บินไปหาไดที่กำลังนอนแผ่หลาบนเตียง ซึ่งอีกฝ่ายกำลังหลับตา พักผ่อน ผมจึงใช้โอกาสนี้แหละ หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาบ้าง เพื่อเอาขึ้นมาถ่าย

แต่โชคร้ายไปหน่อย…

แชะ!

ผมดันลืมปิดเสียงโทรศัพท์ อีกฝ่ายก็ลืมตาก็ก่อนจะรีบลุกขึ้นมองผม

“พี่เวก้า! ใครให้แอบถ่ายผมกัน!”ไดโวยวายให้ผม ก่อนจะมองผีเสื้อที่บินหนีออกไป

“เนี่ย! ผีเสื้อบินหนีไปหมดเลยเนี่ย!”ทำเสียงกระเง้ากระงอด ก่อนจะคว้าหมอนมาตีผมสองสามที ผมร้องห้องอีกฝ่ายที่หัวเราะอย่างมีความสุขกับการกลั่นแกล้งตัวผม

“ก็พี่ทำผีเสื้อบินหนีนี่”ไดมองค้อนก่อนจะวางหมอนลงไปนั่งบนเตียงของผมเหมือนเดิม ก่อนจะหันหน้าหนีไม่มองผม

“ก็มีคนสวยกว่าผีเสื้อนิ พี่ก็เลยถ่ายเก็บไว้”ผมพูดพลางยิ้มให้ก่อนจะเอาโทรศัพท์เก็บไว้ด้านหลัง

ไดรีบหันมามองด้วยสีหน้าที่แดงระเรื่อ เขารีบลุกก่อนจะหยุดที่ผมและต่อยที่ไหล่เบาๆ

“พี่บ้า...”พูดด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะรีบเดินหนีออกไปจากห้อง ผมขำกับการกระทำอีกฝ่าย ก่อนจะผลิยิ้มและเปิดภาพถ่ายที่ผมถ่ายเอาไว้

[ชิงช้าไร้เงา]

“พี่เวก้าครับ”เสียงหวานนุ่มของเด็กชายตัวน้อยที่นั่งบนตักผมเอ่ยขึ้น พลางเงยหน้ามาสบตาผม ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางประกายแวววับ

“ครับ?”ผมลูบหัวก่อนจะจัดทรงผมให้เปิดหน้าของน้องไดขึ้น พลางจับตัวอีกฝ่ายให้หันมาประชันกับหน้าผม ดวงตากลมโตใสกระพริบปริบๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างสงสัย

“ซานต้า เขามีจริงไหมครับ”ผมขำออกมาก่อนจะเอาหน้าผากชนกับหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ และส่ายไปมา อีกฝ่ายครางในลำคอให้ผมหยุดแกล้งอีกฝ่าย

“มีสิครับน้องได”ผมพยักหน้าและยิ้มออกมา ดวงตาอีกฝ่ายประกายวิบวับกว่าเดิม รอยยิ้มที่ผลิออกมาอีกครั้ง

“ผมอยากได้ของขวัญจากซานต้าครับ!”ไดผละใบหน้าหวานจากหน้าผากของผม ก่อนจะชูมือขึ้นอย่างดีใจ นั่นทำให้ไดเกือบเซตกและผมล้มทันและอีกฝ่ายก็ดันมาซุกที่หน้าอกของผม

“งั้นน้องไดต้องเป็นเด็กดี ถ้าเป็นเด็กดี ซานต้าจะเอาของขวัญมาให้เด็กดีเองครับ”ผมบีบจมูกอีกฝ่ายเบาๆไปมา เขาปิดตาแน่นและทำแก้มป่องเหมือนหายใจไม่ออก ซึ่งนั่นเป็นการเล่นของน้องไดที่น่าเอ็นดูมากๆครับ

“งั้นไดจะเป็นเด็กดีครับ!”ไดผลิยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะลุกจากตักผมและไปการบ้านอย่างตั้งใจ ผมยิ้มให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของอีกฝ่าย ให้ตายสิ ผมตกหลุมรักเด็กคนนี้ไม่รู้จักจบจักสิ้น






วันต่อมา

“พี่เวก้าครับๆ ซานต้าเอาของขวัญมาให้ผมจริงๆด้วย!”ไดวิ่งมาหาผมพร้อมกล่องของขวัญชิ้นใหญ่ ก่อนจะมาชนกับผม แล้เซจนจะล้ม ผมพยุงอีกฝ่ายเอาไว้ทัน

“ระวังหน่อยครับน้องได เดี๋ยวก็ล้มอีก”อีกฝ่ายหน้ามุ่ยทันทีที่ผมดุเขา ก็ถ้าไดเป็นอะไรพี่คนนี้เป็นห่วงนะ หัดเข้าใจกันหน่อยสิ

“พี่ช่วยสนใจกล่องของขวัญผมก่อนสิครับ!”ร่างเล็กตะคอกใส่ผมเบาๆก่อนจะสะบัดหน้าหนี งอนอะไรได้น่ารักจังเลย ผมขำออกมาก่อนจะลูบหัวอีกฝ่าย

“งั้นไปเปิดกล่องของขวัญ”ผมบอกอีกฝ่ายก่อนจะพาเข้าห้องของผม ซึ่งเมื่อเปิดออกมาก็เป็นเซ็ตอุปกรณ์การเรียนของเด็กวัยอนุบาล ซึ่งไดก็ตาวิบวับไปมา มือน้อยๆสั่นจนสังเกตได้ ใบหน้าที่แดงกล่ำก็จะร้องไห้ออกมา

แล้ววิ่งเข้ามากอดผมด้วยความดีใจ ผมลูบหัวอีกฝ่ายก่อนจะปลอบอีกฝ่ายที่ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ เพราะปกติคุณน้ามักจะไม่ชอบซื้อของให้ได

ผมจึงตัดสินใจสะสมเงินของตัวเองเพื่อซื้อของน้องไดเป็นของขวัญ

ถ้าวันหนึ่งไดรู้ว่าซานต้าคนนั้น

คือพี่คนนี้

น้องจะดีใจไหมนะ???...








“สุขสันต์วันคริสต์มาสนะครับ พี่เว”ไดยื่นกล่องของขวัญสีแดง และเมื่อผมรับอีกฝ่ายก็เดินหนีจากไปเข้าห้องนอนตัวเอง ผมยิ้มออกมาก่อนจะเปิดกล่องของขวัญ



“ได้แล้วใช้ให้คุ้มกับที่ผมเคยทำนะครับ แบร่”



เป็นเซ็ตอุปกรณ์การเขียนที่เหมาะสำหรับการทำงาน ผมหัวเราะก่อนจะมองไปที่ห้องของได เหมือนก่อนไดน่ะตั้งใจรักษาของขวัญชิ้นนั้นมาก คราวนี้ผมก็จะตั้งใจดูแลรักษาให้ดีที่สุดเลยครับ


*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

สวัสดีค่ะทุกคน เป็นตอนพิเศษในวันคริสต์มาสนะคะ

ขอให้ทุกคนมีความสุขยาวไปจนวันปีใหม่เลยนะคะ


สุขสันต์วันคริสต์มาสและวันปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ^^

[ชิงช้าไร้เงา]

ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาได้เลยครับ”ผมบอกคนอีกฟากที่เคาะประตู เสียงประตูได้เปิดออกก่อนจะเป็นไดที่เดินเข้ามาหาผมและสะกิดไหล่ผมเบาๆ

“ผมอยากแต่งห้องนิดหน่อย พี่ช่วยพาผมไปที ผมไม่มีเพื่อนไปด้วย”เสียงออดอ้อนสุดขีดเอ่ยเอื้อนออกมา ดวงตานั่นออดอ้อนและเว้าวอนให้ผมยอม

“ได้สิครับ”ผมมองงานของตัวเองที่ไม่ได้รีบเร่งให้ส่ง ผมจึงตกลงที่จะพาอีกฝ่ายไปซื้อของเพื่อตกแต่งห้องตัวเอง เพราะด้วยที่คุณน้าติดงานไปต่างจังหวัดประมาณ 2 สัปดาห์ ไดก็เลยต้องมาขอผมแทน แถมวันนี้เป็นวันหยุดซะด้วยสิ

“งั้นพาพี่ไปเลย”ขณะที่ผมใส่รองเท้าก็มองอีกฝ่ายที่ยืนนับเงินที่ถือว่าเยอะมาก ไดพยักหน้าก่อนจะยื่นมือมาหาผม หวังจะช่วยให้ผมลุกขึ้น ผมจับมืออีกฝ่ายก่อนจะลุกขึ้น

ซึ่งเมื่อลุกขึ้นแล้ว ไดก็เปิดประตูและจูงผมไปตามทางในทันทีโดยไม่ลืมล็อคบ้านไว้ และก็ผ่านเดินตรงไปเรื่อยๆจนเข้าสู่หมู่บ้านที่คล้ายๆเป็นตลาดย่อมๆ ซึ่งไดก็ตรงไปที่ร้านของลายไทย ก่อนจะปล่อยมือผมและหันหน้ามามองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“พี่รอผมตรงนี้ ห้ามเข้ามานะ!”ไดบอกผมก่อนจะเข้าร้านไปทิ้งให้ผมรอ ซึ่งระหว่างนั้นผมก็คว้าโทรศัพท์มาดูโซเชียล และได้พูดคุยแชทกับเพื่อนๆ ซึ่งทุกคนก็แซวผมเป็นเสียงเดียวกัน





และแล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไป ประมาณ 30 นาทีที่ไดเข้าไปในร้านและตอนนี้เขาก็ออกมาแล้ว พร้อมกับกล่องน้อยๆสีน้ำตาลน่ารัก ซึ่งไดก็พาผมกลับบ้านทันที

“ไดซื้ออะไรมาเหรอ?”ผมเอ่ยถามอีกฝ่ายที่เดินข้างๆผม มือหนากุมมือผมไว้แน่น ด้วยใบหน้าที่ไม่ได้คิดอะไร เป็นใบหน้าที่เหมือนเขาสบายใจกับการทำแบบนี้

“ต้นไม้สวรรค์ แล้วก็กุหลาบหินน่ะครับ”พูดพลางก้มหน้าไปดูต้นไม้ที่ซื้อมา และยิ้มออกมาอีกครั้ง เป็นยิ้มที่เขาดูเหมือนจะมีความสุขที่จะได้ทำ

เมื่อถึงบ้านพวกเราทั้งสองก็มานั่งพักกันที่ห้องนั่งเล่น ไดได้เปิดกล่องที่ได้มาก่อนจะหยิบกระถางต้นไม้ที่มีรูปร่างเหมือนกุหลาบให้ ก่อนจะหันมาหาผมและยื่นให้

“นี่ครับ ของขวัญสำหรับพี่เวก้า”ไดพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและยิ้มออกมาอย่างจริงใจ ซึ่งผมก็รับไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินหนี เขาก็ได้ก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ

หัวใจผมตอนนี้เต้นรัวและดังเหมือนเสียงกลองที่ดังสนั่นไปทั่วรอบบริเวณ ใบหน้าของผมร้อนผ่าวซึ่งผมสัมผัสได้ มือก็เริ่มเย็นเฉียบ นี่ผมเขินจนเป็นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แถมการเปล่งเสียงตอนนี้ผมก็แทบเอ่ยไม่เป็นคำพูด

รุกแบบนี้พี่หัวใจจะวายนะครับ...

[ชิงช้าไร้เงา]

“ขอโทษนะเวก้าที่น้าซื้อแต่เห็ดมา”คุณน้าพูดก่อนจะยิ้มฝืดๆ ผมเอียงคอสงสัยก่อนจะมองที่ของบนโต๊ะ

“พอดีไดเขาก็ไม่ค่อยชอบ แต่น้าพึ่งนึกได้นี่สิ คงบ่นยาวได้ล่ะ”คุณน้าหุบยิ้มลงก่อนจะถอนหายใจ คุณน้าเป็นคนที่ชอบหลงๆลืมๆ แต่ผมว่าไดก็น่าจะเข้าใจนะ

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า เดี๋ยวผมกินแทนก็ได้นะครับ”ผมบอกคุณน้า ก่อนจะยิ้มจากใจจริงออกมา นี่เป็นการตามใจอีกฝ่ายมากเกินไปหรือเปล่านะ???

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมกินได้”จู่ๆไดก็ลงมาจากข้างบน และพิงที่ขอบประตูพลางกอดอกมองเห็ดบนโต๊ะ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ถ้าไดไม่ชอบ แม่ก็ไม่ได้บังคับนะ”คุณน้าบอกอย่างเป็นห่วง ไดส่ายหน้าไปมาก่อนจะยิ้มออกมา เพื่อปลอบใจคนเป็นแม่ของตัวเอง

“ไม่เป็นแม่ ผมกินได้ ผมโตแล้ว”ไดพยายามพูดให้แม่ตัวเองยอม จนในท้ายที่สุด เมื่อถึงเวลากินข้าว ไดก็ยอมกินโดยไม่มีปัญหาอะไร








เวลาประมาณหนึ่งทุ่มได้ ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าห้องของได ผมอยากจะคุยเรื่องที่เกิดขึ้น ถึงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ก็อยากขอบคุณได ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเคาะประตูเบาๆ

เสียงประตูเปิดขึ้น เผยหน้าของไดที่พึ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ หยดน้ำที่ประดับตามปอยผม ดูน่ารักมีเสน่ห์มากๆครับ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องซะหน่อย

“มีอะไรเหรอครับ?”ไดเอ่ยถามก่อนจะมองหน้าผมที่ยิ้มน่าจะแปลกตาอีกฝ่าย

“ก็เห็นว่าไดไม่ชอบกินเห็ด แต่สุดท้ายก็ยอมนี่เก่งมากๆเลยนะครับ”ผมยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะก้มลงเพื่อให้มองหน้าชัดๆ อีกฝ่ายพยายามหลบตาผมทันที

“ก็ปกตินิครับ ผมโตแล้วนะ”ไดพูดขึ้นก่อนจะหลบหน้าไป

“ขอบคุณนะครับ”ผมหยิบผ้าคลุมไหล่นั่นมาเช็ดหัวอีกฝ่ายที่ยังเช็ดไม่แห้งนัก

“ไม่ต้องก็ได้ครับ เรื่องแค่นี้เอง...”พูดด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ แก้มป่องน่ารักๆเต็มไปด้วยเลือดฝาด ดวงตาที่สั่นไหวอย่างเขินอายนั่น

ผมอยากจะเข้าไปหอมแก้มคืน และเสียดายอีกฝ่ายเอามือดันหน้าผมออก ก่อนจะปิดประตูหนีไปในที่สุด



ทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลยนะครับ
น้องได...

[ZYSQ_]

น้องไดน่ารักดีค่ะ เลื่อนอ่านเพลิน ๆ เรื่องตาน้องนี่เหมือนในมิติ Colorverse เลย แต่ผู้เขียนใช้คำว่า "โรค" ทำให้สงสัยว่าตกลงมันคืออาการป่วยหรอคะ? ถ้าเป็นคู่กันอาการก็น่าจะใกล้เคียงกันนะ แต่คุณพี่เล่นมองเห็นสีชัดทีเดียว แปลว่าไม่ใช่คู่ของน้องหรอคะ? เอ๊ะ??? อืม... น่าจะปรับเรื่องการจัดหน้าสักหน่อย แนะนำให้เพิ่มช่องว่างระหว่างบรรทัดแรกกับขอบบนและบรรทัดสุดท้ายกับขอบล่าง รวมถึงแทรกรูปภาพหรือทำสีชื่อตอนไว้ในแต่ละบท จะได้มีอะไรดึงดูดสายตาบ้าง นี่มันดูมีแต่ตัวอักษรเรียงกันเพียว ๆ ทำให้ดูกลืนกันไปหมดเลยอ่ะ (เป็นแค่ข้อเสนอแนะนะคะ ถ้าผู้เขียนสะดวกใจทำแบบเดิมมากกว่าก็ไม่ว่ากันค่ะ)

[ชิงช้าไร้เงา]

“เดินทางปลอดภัย ไปดีมาดีนะ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”ผมลูบหัวอีกฝ่าย ก่อนจะจุมพิตหน้าผากเนียนเบาๆ ซึ่งไดที่เคลิ้มเมื่อได้สติก็หน้าแดง น่ารักจัง

“โอเคไหมครับ?”ผมถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง แสงสาดส่องตามทางเดิน ซึ่งก็มีนักเรียนเริ่มมากันแล้ว

“โอเคครับ”พยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะลอบหอมแก้มผมและแลบลิ้นใส่ แล้วชิ่งวิ่งหนีผม ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวกับรถคู่ใจ เนื่องจากวันนี้ไดได้ไปเข้าค่ายสามวันสองคืน และวันนี้ไปตอนตีห้า ผมก็เลยอาสามาส่งแทนคุณน้า

ผมแอบเป็นห่วงเขาจังเลยแหะ เพราะปกติไม่เคยมาช่วงที่ไดเข้าค่ายก็เลยไม่รู้ว่าไดจะซุ่มซ่าม ทำให้ตัวเองมีแผลอะไรไหม ผมหวังว่าเขาจะระวังตัวนะ





ช่วงเวลาบ่ายประมาณบ่ายสองก็มีเสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้น ผมจึงละสายตาไปที่โทรศัพท์เครื่องสวยของผมและเปิดดู

ปรากฏภาพของไดที่กำลังยิ้มยาหยีให้กับกล้อง โดยสวมมงกุฎดอกไม้ ท่ามกลางธรรมชาติที่มีดอกไม้ประดับประดาเต็มไปหมด เข้ากับเมฆสีขาวที่ลอยละล่องตามท้องฟ้าสีคราม ช่างเข้าอะไรกันได้ดีขนาดนี้ ผมยิ้มออกมาทันทีก่อนจะพิมพ์ข้อความทักไปหาอีกฝ่ายที่พึ่งส่งรูปมา

Vega Star
“ใครเป็นคนถ่ายน่ะ สวยจัง”

Diamond V
“เนมเป็นคนถ่าย ส่วนมงกุฎมิวมิวทำให้ครับ”

“น่ารักมากๆเลยนะ”

“ชมภาพเหรอครับ ไปชมเนมนู่น”

“ตัวโมเดลต่างหาก น่ารักมากๆเลย”

“..ครูเรียกแล้วล่ะครับ ไปก่อนนะครับ”

“ครับ น้องได”

ผมขำออกมากับการเขินของอีกฝ่าย เขาคงแค่จะหนีเพราะอายแน่ๆเลย ก็มันจริงนี่ก็ไดออกจะน่ารักขนาดนั้น ผมก็ไม่ได้โกหกจากความจริง

รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขนั่น ช่างน่าดึงดูดและมีเสน่ห์มากๆ ผมกลัวจัง ว่าจะมีคนแอบมองไดอยู่ อยู่ดีๆความคิดหวงก้างของผมก็เกิดขึ้น

“แหน่ะ เอาแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ งานน่ะทำเสร็จหรือยังจ๊ะ”มณีโผล่หน้ามามองผม ก่อนจะยิ้มยียวนใส่ผม ผมหัวเราะและส่ายหน้าไปมา

“งานเสร็จแล้วไง ส่วนเรื่องยิ้มไม่บอกหรอก ยังไงแกก็รู้ไม่ใช่หรือไง”ผมยักคิ้วให้อีกฝ่ายก่อนจะทำการจัดการงานให้เสร็จสรรพ และหันไปสนใจโซเชียลของน้องไดต่อ

Diamond V
“Be the reason someone smiles TODAY”

[ชิงช้าไร้เงา]

น้องไดน่ารักดีค่ะ เลื่อนอ่านเพลิน ๆ เรื่องตาน้องนี่เหมือนในมิติ Colorverse เลย แต่ผู้เขียนใช้คำว่า "โรค" ทำให้สงสัยว่าตกลงมันคืออาการป่วยหรอคะ? ถ้าเป็นคู่กันอาการก็น่าจะใกล้เคียงกันนะ แต่คุณพี่เล่นมองเห็นสีชัดทีเดียว แปลว่าไม่ใช่คู่ของน้องหรอคะ? เอ๊ะ??? อืม... น่าจะปรับเรื่องการจัดหน้าสักหน่อย แนะนำให้เพิ่มช่องว่างระหว่างบรรทัดแรกกับขอบบนและบรรทัดสุดท้ายกับขอบล่าง รวมถึงแทรกรูปภาพหรือทำสีชื่อตอนไว้ในแต่ละบท จะได้มีอะไรดึงดูดสายตาบ้าง นี่มันดูมีแต่ตัวอักษรเรียงกันเพียว ๆ ทำให้ดูกลืนกันไปหมดเลยอ่ะ (เป็นแค่ข้อเสนอแนะนะคะ ถ้าผู้เขียนสะดวกใจทำแบบเดิมมากกว่าก็ไม่ว่ากันค่ะ)

อาการป่วยจริงๆเราลืมใส่รายละเอียดไปค่ะ จะแก้ไขเรื่องนี้อีกทีตอนที่รีไรท์ค่ะ ส่วนเรื่องทำไมเนื้อคู่ของไดถึงมองเห็นปกติ เราลืมใส่เหตุผลที่ว่าทำไม เพราะจริงๆใจของเราคือจะแต่งเป็นประมาณว่าโรคนี้เป็นกันไม่กี่คนเท่านั้นค่ะ
ส่วนข้อเสนอแนะ เรื่องนี้เรากำลังคิดอยู่ค่ะว่าทำยังไงเพราะยังงงๆกับตัวเว็บอยู่ด้วย จะพยายามปรับปรุงตรงนี้ให้นะคะ

[ชิงช้าไร้เงา]

น้องไดเป็นคนซุ่มซ่าม

วันนี้คือวันที่สองของการเข้าค่ายของน้องได นี่ผ่านไปไม่นานผมก็ดันคิดถึงเสียงทุ้มๆกับใบหน้าหวานๆซะแล้ว คิดถึงความเกรี้ยวกราดของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาได้น่าเอ็นดู

แอบเป็นห่วงด้วย…

วันนี้ผมก็ยังคงนั่งทำงานในออฟฟิศ ไม่เชิงหรอกครับ… เป็นบ้านมากกว่าบริษัท เพราะคนทำงานน้อยและเป็นกันเอง เป็นบ้านของผมและเพื่อนๆที่ช่วยกันทำธุรกิจนี้ขึ้นมา ผมรู้สึกดีใจมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งกับธุรกิจนี้

ระหว่างที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย แจ้งเตือนจากไอจีก็ดังขึ้น ซึ่งผมก็ได้กดเข้าไปน้องไดได้อัพรูปภาพปลาดาวตัวหนึ่งนอนแผ่หลาบนพื้นทรายสีน้ำตาลส้ม พร้อมกับแคปชั่นที่เขียนไว้ว่า “i’ll be your fire in the cold rain” ซึ่งผมก็ได้กดให้หัวใจไป ก่อนจะตัดสินใจทักไลน์ไปหาอีกฝ่าย

Vega Star
“ถ่ายภาพสวยดีนะครับ”

Diamond V
“งั้นเหรอครับ ขอบคุณนะครับ”

“ไปทำอะไรที่ทะเลเหรอ”

“พอดีเขาอยากให้ไปช่วยกันเก็บขยะใต้น้ำน่ะครับ
แต่เสียดายผมดันซุ่มซ่ามไปมีแผล”

“เฮ้ย แผลใหญ่ไหม เจ็บหรือเปล่า ทำแผลหรือยัง”

“ไม่เป็นไรครับ ทำแผลแล้ว แผลไม่ได้หนักหรอกครับ
ไม่เจ็บหรอกครับ คุยกับพี่เวก็สบายใจ”

“ดีแล้ว พี่เป็นห่วงนะเนี่ย จะโทรไปหาละ”
“ว่าแต่ไม่ได้นั่งเรือกับเขาเลยเหรอ”

“เขาห้ามครับ ผมมีแผลก็คงลงไม่ได้อยู่ดี ผมไปคงมีแต่คนลำบาก”
“อีกอย่างมีพี่เวอยู่ด้วย ผมไม่เหงาหรอกครับ”

“งั้นเหรอครับ”
“ดีแล้ว เดี๋ยวกลับบ้านมาก็พักผ่อนยาวเลยนะ”
“เดี๋ยวแผลมันหายช้านะ”

“โอเคครับพี่เว”
“ขอบคุณนะครับพี่”

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง”

“รอผมกลับก่อนนะครับ”


ผมยิ้มออกมากับข้อความที่ดูเหมือนออดอ้อนให้ผมรอ เหมือนกับว่าเสียงของไดเองทะลุออกมาจากเครื่องโทรศัพท์ ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว รู้สึกดีจัง…

ผมพิมพ์ตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะโทรหาอีกฝ่าย และพูดคุยกันต่างๆนาๆจนผ่านไป 1 ชั่วโมงและไดก็ขอวางสายและบอกเหตุผลว่าครูเรียกแล้ว







จะรอน้องไดกลับบ้านนะครับ

[ชิงช้าไร้เงา]

น้องไดไม่ชอบฟ้าผ่า

“โอ๊ย!”ไดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะพยายามเอาเท้าออกจากมือของผม ผมพยายามดึงกลับเพื่อที่จะทายาให้เสร็จ

“ไดครับ ทนหน่อยนะอีกไม่กี่นาทีก็ทำเสร็จแล้ว”ผมปลอบใจอีกฝ่ายก่อนจะรีบทำแผลให้เสร็จ แล้วปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ ไดทำหน้ามุ่ยก่อนจะนั่งกอดเข่าอยู่อย่างนั้น ผมนั่งข้างๆอีกฝ่าย

“เจ็บเหรอครับ”ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เพราะดวงตาน้อยๆกำลังสั่นไหว และยังมองเท้าของตัวเอง ไดพยักหน้าสองครั้งก่อนจะพิงไหล่ของผม

“วันนี้นอนได้แล้วนะครับ”ผมจับแก้มประคองหน้าอีกฝ่ายหันสบตากับผม สายตาอ้อนวอนรั้งผมไม่ให้ไปไหน เหมือนจะพยายามจะสื่ออะไรซักอย่าง ซึ่งผมเดาไม่ถูกว่าเขาต้องการอะไร แถมยังซึมลงแปลกๆด้วย

ผมเดินออกจากห้องของไดแล้วตรงไปยังห้องของผมเอง เพื่อเข้านอน ซึ่งผมก็นอนมองท้องฟ้าด้านนอกที่เต็มไปด้วยเมฆสีเทาดำอึมครึมประดับท้องฟ้า ดูเหมือนฝนจะตกซะด้วย











ปึ้ง!

เสียงเหมือนมีคนล้มลงกับพื้นอย่างจัง ทำให้ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ก่อนจะมองไปที่ด้านนอกที่ลมแรงและฝนโหมกระหน่ำตก เสียงฟ้าผ่าที่กระหน่ำผ่าลงมา ทำให้ดูสยองขวัญไม่น้อยเลย

ผมพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น พลางขยี้ตาและเปิดประตูออกมาข้างนอก ก่อนจะมองหาต้นตอของเสียง ซึ่งนั่นก็คือน้องไดที่กำลังนั่งเท้าแบะออกทั้งสองข้าง ใบหน้าที่แสดงความเจ็บปวดรวดร้าวทำให้ผมเริ่มตาสว่าง

ผมรีบพุ่งตรงไปหาเขาในทันที ก่อนจะพยายามจัดท่านั่งอีกฝ่ายให้ดีๆก่อนจะสำรวจตามร่างกาย ว่ามีบาดแผลอะไรเพิ่มเติมไหม และหาเหตุผลว่าทำไมเวลานี้เขาถึงออกมา

“ได ออกมาทำไม เวลานี้ต้องนอนนะ”ผมพูดขึ้นพลางเสยผมอีกฝ่ายให้เปิดหน้าอีกฝ่าย ใบหน้าที่เจ็บปวดปนหวาดกลัวทำให้ผมเข้าไปกอดอีกฝ่าย

“พอดีผมไม่ค่อยชอบฟ้าผ่าเลยจะขอมานอนด้วย แต่ขามันดันเจ็บแล้วสะดุดล้มน่ะครับ ผมก็เลยมานั่งอยู่ตรงนี้อยู่ซักพักแล้ว”ไดตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ก่อนจะกอดผมกลับ ผมตัดสินใจอุ้มอีกฝ่าย

“พี่บอกแล้วไงให้นอนอยู่เฉยๆ เฮ้อ… ก็ได้ ไดจะนอนกับพี่ใช่ไหม?”ผมหันไปถามได ไดพยักหน้าก่อนจะกอดรอบคอผมเอาไว้ และผมก็พาเข้าห้องนอน

วางอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มอีกฝ่าย ส่วนผมก็นอนข้างๆเขา ด้วยความอ่อนเพลียไดก็หลับลงในที่สุด ส่วนผมก็จ้องมองแต่หน้าของไดที่หลับใหล ก่อนจะผล็อยหลับตามอีกฝ่ายไป




ครั้งที่สองแล้วนะครับที่ได้นอนด้วยกัน...

[ชิงช้าไร้เงา]

น้องไดชอบกลุ่มดาวจิ้งจอก

ขณะที่ผมกำลังนอนบนเตียงนุ่มกับไดในยามบ่ายวันนี้ ช่างดูเรียบง่ายเหลือเกิน กลิ่นชาอ่อนๆลอยอบอวลเต็มห้อง ช่วยผ่อนคลายความเครียดลงได้เยอะเลย และผมก็ดันนึกถึงกลุ่มดวงดาวในวัยเด็ก ที่เคยคุยกับไดว่าชอบกลุ่มดาวไหนมากที่สุดขึ้น

“น้องไดครับ”ผมเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะมองหน้าอีกฝ่าย เขาเลิกคิ้วเชิงถามผม

“น้องไดชอบกลุ่มดาวอะไรเหรอครับ?”ผมเอามือเท้าคางมองหน้าอีกฝ่าย ไดทำหน้าคิดอยู่ซักพัก

“ผมชอบกลุ่มดาวจิ้งจอกนะ”ไดตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆก่อนจะมองกลับมาที่ผม นัยน์ตาที่ดูมีลับลมคมใน ทำให้ผมสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

“แล้วทำไมถึงชอบกลุ่มดาวนั้นเหรอครับ”ผมถามอีกเพื่อให้กระจ่างกับนัยน์ตาที่เหมือนดูคิดไม่ซื่อ หรือผมคิดไปเองกับดวงตานั่นที่น่ามอง

“ก็ดาวกลุ่มนั่นไม่มีดวงดาวดวงไหนที่สว่างและเป็นจุดเด่น แถมคนสมัยก่อนเขาก็ยังไม่รู้เลยว่ามีกลุ่มดาวนี้ด้วย...”ไดพูดจบก่อนระบายยิ้มออกมา ใบหน้าที่ขึ้นสีหน่อยๆ ดูแล้วก็น่ารักจังจนผมอยากเข้าไปหอมแก้มและฟัดอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว

“แถมผมก็อยากให้พี่เป็นกลุ่มดาวนั้นด้วยนะ”ไดพูดต่อ ก่อนจะหลบหน้าไปทางอื่น ใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อทำให้ผมอดขำไม่ได้

“ทำไมล่ะครับ พี่ไม่ได้อยากอยู่บนท้องฟ้านะ”ผมเอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มออกมากับความน่ารักนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ้าเด็กตัวน้อยทำไมเป็นคนที่น่ารักแบบนี้นะ ทำผมรักกี่รอบแล้วเนี่ย…

“ดีแล้วครับพี่เว… เพราะเวลาผมมองพี่ ก็มีแค่ผมคนเดียว… ที่รู้… ว่าพี่อยู่ตรงนั้น”ไดพูดด้วยน้ำเสียงเขินอาย ก่อนจะเงียบไปและปิดหน้าตัวเองที่พูดคำนั้นออกมา





น้องไดทำใจพี่เต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้วนะครับ...

[ชิงช้าไร้เงา]

น้องไดเป็นคนเขินง่าย

“ไปดีมาดีนะครับ”ใบหน้านิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า ผมเอื้อมมือลูบหัวอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มปลอบใจ

“พี่ไปไม่นานครับ พี่สัญญา รอพี่นะครับ”ผมปลอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนให้อีกฝ่ายรู้ เขาพยักหน้าช้าๆก่อนจะเข้ามากอดผม เป็นเด็กขี้อ้อนจริงๆ

และผมก็เคลื่อนรถออกไปยังบริษัท เพราะวันนี้ทางบริษัทของเราได้หยุดจะไปทริปเที่ยวทะเล 2 วัน 1 คืน เพราะทำงานมามากและเยอะ ก็ควรจะได้ไปพักผ่อนกับเขาเสียที

“มาเที่ยวทั้งที แกไม่ลงน้ำหรือไง”มณีหันมาถามผม ใบหน้าตื่นเต้นนั่นทำให้ผมรู้ว่าเธอชอบทะเลมากแค่ไหน ผมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะนอนแผ่หลาบนเสื่อที่ปูลงบนพื้นทรายขาวสะอาด เสียงน้ำทะเลซัดเข้าฝั่งดังกังวาลประสานกับเสียงหัวเราะของเพื่อนผม

ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์เพื่อดูว่าใครโทร ปรากฏเป็นชื่อของไดที่โทรมา ซึ่งผมได้เปิดกล้องถ่ายคนที่กระดานโต้คลื่นให้ได

“ไดดูนี่สิมีคนเล่นกระดานโต้คลื่นด้วย”ผมบอกอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมองภาพตรงหน้าจอของเขาเอง ก่อนจะทำหน้าตกใจและหันหนีไปก่อนจะหันกลับมาใหม่

“ผมไม่ค่อยชอบกระดานโต้คลื่นเลยแหะ”ไดพูดขึ้น ก่อนจะมองแขนของตัวเองที่น่าจะลุกชันขึ้นมา ผมหัวเราะออกมา

“ไม่ต้องกลัวหรอกได พี่ก็อยู่ข้างๆ”ผมปลอบใจอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มกว้างและเปลี่ยนกล้องให้เผยหน้าผม อีกฝ่ายขำออกมาเบาๆก่อนจะส่ายหน้าไปมา

“แล้วทำไมพี่ไม่ไปเล่นทะเลล่ะ”ไดถามก่อนจะก้มหน้าทำงานบางอย่างต่อ

“เดี๋ยวพี่ไปเล่นอีกทีหนึ่งน่ะครับ ช่วงบ่ายก็คงนอนฟังเสียงทะเลยาวๆ”ผมบอกกิจวัตรที่ผมวางแผนเอาไว้ ก่อนจะเพื่อนๆที่เล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน

“น่าอิจฉาพี่นะครับ”ไดพูดขึ้นก่อนจะหยิบงานอื่นๆมาทำแทน

“ไม่ต้องมาอิจฉาพี่เลย เดี๋ยวไม่ซื้อของฝากให้หน่อย”ผมพูดขึ้น ไดส่ายหน้าไปมา

“พี่นี่ชอบขู่เรื่องแบบนี้ว่ะ”ไดหน้ามุ่ยทันที มือน้อยๆก็กำปากกาทำการบ้าน ผมยิ้มเอ็นดูอีกฝ่าย “พี่เว...” จู่ๆไดก็ทักผมขึ้น ผมมองหน้าอีกฝ่ายในหน้าจอ

“เปล่าครับ… ไม่มีอะไร...”ไดปฏิเสธก่อนจะเงียบและก้มหน้าทำการบ้านต่อ

“น้องไดครับ...”ผมเรียกอีกฝ่าย

“ครับ?”

“คิดถึงนะครับ”ผมพูดจบก็ยิ้มออกมา อีกฝ่ายหน้าแดงไปซักพักก่อนจะก้มหน้าหงุดทำงานในทันที

“พี่บ้า… ผมขอวางสายไปทำงานต่อนะครับ...”ไดพูดจบก็รีบวางสายในทันที ผมหัวเราะให้กับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย คำพูดนั้นผมพูดออกมาจากใจจริงๆนะ เพราะผมคิดถึงเขาจริงๆ





ถึงจะยังไม่ใช่แฟนกัน ก็คิดถึงจนอยากจะรีบกลับบ้าน
ไปกอดเด็กน้อยขี้อ้อน...

[ชิงช้าไร้เงา]

น้องไดกับดอกแดนดิไลออน

เวลายามเย็นที่แสนเคร่งเครียดของไดทำเอาผมพาลกดดันตามอีกฝ่าย คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ดวงตาที่แข็งทื่อนั่น ผมลอบมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง

“พี่เว...”ไดเรียกผมก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ครับ?”ผมตอบกลับ

“ช่วยผมคิดดอกไม้หน่อยครับ ครูเขาสั่งงานมาแล้วผมคิดไม่ออก”ไดพูดถึงปัญหาตรงหน้าของเขาก่อนจะกุมขมับและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกครั้ง

“ดอกไม้เหรอ...”อีกฝ่ายพยักหน้า

“ดอกเดซี่?”ผมเอ่ยดอกไม้ดอกแรกที่ผมให้เขา เขาส่ายหน้าไปมา

“ผมไม่มีทางเขียนดอกไม้ดอกนั้นแน่”พูดพลางหันไปมองทางอื่นเพื่อหลบสายตาของผม ผมขำออกมาก่อนจะลูบหัวอีกฝ่าย ก่อนจะคิดถึงดอกไม้ที่ผมพอรู้จัก

“เอาเป็นดอกแดนดิไลออนไหมครับ?”ผมพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย ความหมายมันดีและเหมาะกับน้องไดดี ผมหวังว่าเขาน่าจะชอบ

“แล้วทำไมต้องดอกไม้นี้เหรอครับ?”เขาถามก่อนจะเริ่มก้มหน้าเขียนชื่อดอกไม้

“มันคือความสุข ความร่าเริงและก็ความหวังน่ะ เหมือนกับน้องไดไง”ผมเท้าคางมองอีกฝ่ายที่กำลังจด พอผมพูดจบไดก็ชะงักแล้วเงยหน้ามองหน้าผม ใบหน้าสีแดงระเรื่อนั่น… น่ารักอีกแล้วนะ


“..ขอบคุณครับ...”ไดตอบกลับก่อนจะเขียนต่อจนเขียนจบ...

[ชิงช้าไร้เงา]

ตอนพิเศษ สุขสันต์วันปีใหม่

“ไดไม่ไปเค้าท์ดาวน์กับเพื่อนเหรอครับ?”ผมถามคนที่อยู่บนตักของผมที่ขึ้นในสถานะ “แฟน” ไดเงยหน้ามามองผมก่อนจะส่ายหน้าไปมา

“เดี๋ยวมีหมีขี้งอน งอนไดไงครับ”ไดหยิกแก้มผมก่อนจะหันมาประชันหน้าผม แล้วเข้ามาสวมกอดผมเอาไว้แน่น

“สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ”ไดพูดอู้อี้ขึ้นระหว่างที่ซุกอกแกร่งของผม ผมลูบหัวอีกฝ่ายก่อนจะจูบลงบนผมนุ่มนิ่มที่มีกลิ่นสบู่จางๆลอยปะทะจมูก

“สุขสันต์วันปีใหม่เหมือนกันครับได”

“ไดกลัวพลุพี่เว...”ไดพูดขึ้นก่อนจะกอดแน่นขึ้น ผมกอดลอบอีกฝ่าย

“มีพี่อยู่ข้างๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ”ผมหอมแก้มปลอบใจอีกฝ่าย ก่อนจะบีบแก้มอีกฝ่ายไปมา

“เค้าท์ดาวน์กับพี่มาตั้งแต่เด็กไม่เบื่อเหรอครับ?”ผมเอ่ยอีกฝ่ายที่กำลังทำหน้ามุ่ยใส่ผม

“เบื่อครับเพราะตอนนั้นคนมันเยอะ ผมต้องการแค่เราสองคน”ไดพูดด้วยเสียงราบเรียบ และใบหน้าที่กลับมาปกติเหมือนเดิม ผมชะงักไปซักพัก

ทำไมเด็กคนนี้ถึงน่ารักได้ขนาดนี้ ทำผมตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเหล่าไม่มีวันจบสิ้น นับวันผมยิ่งรักเขามากขึ้นๆจนบางทีก็กลัวจะเสียเขาไปเลย

ผมจูบริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะรุกล้ำเข้าไป ทำแบบนั้นอยู่ซักพักก่อนจะที่ผมจะผละออกมาเอง อีกฝ่ายหน้าแดงก่อนจะต่อยไหล่ของผมเบาๆ

“พี่ก็เป็นคนแบบนี้อะ”ไดบ่นเบาๆก่อนจะหันไปมองทางอื่นแทน

“คนแบบไหนครับ”ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่าย ไดเอามือหยุดหน้าของผมก่อนจะดันให้หน้าของผมออกห่างจากหน้าอีกฝ่าย

“ไม่ต้องเลย”ไดลอบยิ้มก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งมือปิดที่ปากผม และเขาก็ขยับหน้าเข้ามาจูบที่มือของตัวเอง…

“เลิกแกล้งไดด้วย...”พูดด้วยใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อและน้ำเสียงที่ดูน่ารัก ทำให้ผมยิ้มออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเข้าฟัดกับหน้าของอีกฝ่ายให้หนำใจ

“ไดครับ...”ผมเรียกอีกฝ่ายจะคว้ามือบางมาและประทับจูบเบาๆ

“อยู่กับพี่ตลอดไปเลยนะครับ”พูดก็จูบลงที่หน้าผากก่อนจะเข้าไปกอดอีกฝ่ายทันที ไดกอดผมกลับก่อนจะลูบหลังผมอย่างอ่อนโยน

“ครับ สัญญา...”

“พี่รักไดนะครับ”

“ไดก็รักพี่เวเหมือนกันนะ”

สวัสดีนักอ่านทุกคนที่น่ารัก

สุขสันต์วันปีใหม่ ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ

ขอให้ทุกคนสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บไข้ได้ป่วย

ขอให้ทุกคนมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต

สิ่งร้ายๆออกไปจากชีวิต


ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ ต่อให้มีความทุกข์

ความทุกข์ก็จะหายไปในทันที ยิ้มกว้างๆเอาไว้นะคะ


สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ

ชิงช้าไร้เงา

[ชิงช้าไร้เงา]

เพลงที่น้องไดให้กับผม

“เฮ้อ...”ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะบิดขี้เกียจ พลางมองหน้าจอโทรศัพท์ที่เผยเวลาที่ใกล้เที่ยงวันแล้ว

“อ้าว ถอดใจแล้วเหรอ”คุณไม้หันมาถามผมก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ คุณไม้เป็นรุ่นพี่ที่ผมค่อนข้างนับถือมาก และดีใจมากๆเท่าที่ผมสัมผัสมาได้ เพราะน้อยครั้งจะได้เจอเขา

“ถ้าเหนื่อยเขาบอก ให้ลองทักไปหาคนที่เรารักเพื่อขอกำลังใจดูสิ รับรองแกไม่มีมานั่งถอนหายใจแบบนี้หรอก”จู่ๆมณีก็พูดต่อทันที คุณไม้หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะมองมาที่ผม มณียิ้มกว้างออกมาในทันที

“เฮ้ย! จะบ้าเหรอ ถ้าเขาไม่ว่างตอบเราล่ะ”ผมถามอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มเขินออกมา

“ไม่มีทาง!”พูดจบก็หันไปมองและฟังเรื่องประชุมงานต่อ ผมส่ายหน้าไปมากับความมั่นอกมั่นใจของมณีที่ทำให้ผมต้องปวดหัวตลอด







ในที่สุดก็ปล่อยพักเที่ยงซักที ผมรีบคว้าโทรศัพท์และเปิดเข้าไปในไลน์ และเข้าไปที่ชื่อของไดก่อนจะเข้าไปทักอีกฝ่าย

Vega Star
“ไดครับ”

Diamond V
“ว่าไงครับ?”

“พี่ขอกำลังใจหน่อยครับ”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

“งานเยอะและหนักมากเลย พี่เหนื่อยมาก”

“งั้นเหรอครับ”
“งั้นรอผมก่อนนะ”



และไดก็ส่งคลิปวิดีโอหนึ่งมาให้ผมฟัง และผมก็ได้ฟังเพลง ซึ่งระหว่างที่ผมอ่านคำแปลนั้น มันสื่อถึงจิตใจของคนๆหนึ่งที่รักอีกคน…

ผมคงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม
ว่าไดก็กำลังคิดเหมือนกันกับผมน่ะ
(ปล.ชื่อเพลงคือ Like a star ค่ะ ขออภัยที่ไม่สามารถแทรกเพลงเข้ามาได้)

[ชิงช้าไร้เงา]

น้องไดคือเครื่องรางนำโชค

เวลายามเย็นคล้อยค่ำ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมยังคงนั่งทำแต่งาน จริงๆผมก็แค่อยากทำงานให้มันหมดจะได้มีเวลากับได และประตูก็เปิดเป็นไดนั่นแหละที่เดินเข้ามา

“พี่เว ข้อนี้ผมทำไม่เป็นว่ะ”ไดยื่นสมุดมาให้ผมก่อนจะหาเก้าอี้มานั่งข้างๆผม

ผมเลยตัดสินใจหยุดทำงาน พักหน้าจอพักสายตา และหันไปสนใจกับคนตรงหน้าที่ทำหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูแบบนั้น

ขณะที่ผมกำลังสอนการบ้านให้น้องไดอยู่นั้น ก็มีผีเสื้อกลางคืนตัวหนึ่งบินผ่านเข้ามาในห้อง ซึ่งเป็นผีเสื้อกลางคืนที่มีสีน้ำตาลและลวดลายที่สวยงาม

“ผีเสื้อตัวนี้สวยจัง”ผมเอ่ยก่อนจะมองมันที่กำลังบินหาที่ ก่อนจะมาอยู่บนแป้นพิมพ์ ไดเงยหน้าขึ้นมาเหมือนคิดอะไรซักอย่าง ก่อนจะเริ่มเอาปากกาเคาะกับโต๊ะเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

“ผีเสื้อตัวนี้เขาบอกว่าจะนำความโชคร้ายมาให้นะพี่”ไดพูดก่อนจะมองหน้าผม ผมยิ้มออกมากับความกังวลนั่น น่ารักอีกแล้ว

“พี่ไม่กลัวหรอกครับ...”ผมตอบกลับไดจนอีกฝ่ายงงอยู่ซักพัก ผมขยับเข้าไปใกล้ๆหูของเขา

“ก็น้องไดเป็นเครื่องรางนำโชคของพี่ไงครับ”ผมพูดจบ ไดก็รีบผละหน้าก่อนจะทำหน้าอ้ำอึ้ง ดวงตานั่นมองซ้ายขวา ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อนั่น ผมขำออกมาก่อนจะหยีหัวอีกฝ่าย

“ทำงานต่อเร็ว เดี๋ยวไม่เสร็จนะ”ผมดุอีกฝ่ายก่อนจะสอนต่อ…

น่ารักอีกแล้วนะ