[เรื่องสั้น] ◈ Somewhere over the rainbow ◈|ตอนเดียวจบ| - 2.11.2018
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ◈ Somewhere over the rainbow ◈|ตอนเดียวจบ| - 2.11.2018  (อ่าน 1688 ครั้ง)

ออฟไลน์ Raccool

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 318
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +237/-2
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐



M y N o v e l ::

▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง █ ▇ ▆    [F i n i s h e d ]
  ☀ ☼ Dear Sunshine : วาดตะวัน ☼ ☀    [ F i n i s h e d ]
  ※ MR.GREY ※     [ F i n i s h e d ]
  ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦     [ F i n i s h e d ]
❄ Once upon a lie #บันทึกเด็กเลี้ยงแกะ ❄      [ F i n i s h e d ]
❍ Into the moonlight #ณพระจันทร์     [ F i n i s h e d ]



[เรื่องสั้น] ✡ ส ม ห ม า ย ✎    [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น] :: ◤| Summer Wine |⊿ ::     [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น] ♪ ♫ :: SENSORY SERIES :: HEAR ♪ ♫      [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น]░【 GROWTH 】#รีบโต      [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น] 。• ✈ Page 49 ✈ •。    [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น]♡ ☽ Lucky Cat ☾ ♡    [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น] ✖ Soon We'll be found ✖    [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น] #อย่าปล่อยให้ความตายหลงรักคุณ    [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น] ▣ Don't kick the chair ▣    [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น] ■ Have a ghost day #ผีของผม ■    [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น]┼ In another life ┼ #หากชาติหน้า    [ F i n i s h e d ]
[เรื่องสั้น] ◎ #มนุษย์โอ่ง ◎    [ F i n i s h e d ]









Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ Raccool

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 318
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +237/-2
Somewhere over the rainbow



เขากะพริบตา เปิดรูม่านตารับแสงตรงหน้า ภาพปรากฏเป็นท้องฟ้าใส มีเมฆขาวลอยเฉื่อย อวดตัวอยู่ แสงแดดแรงจ้าทว่าไม่ได้ร้อนจนแผดเผา ลมเย็นพัดเอื่อยไล้ลูบผิว อากาศในตอนนี้เรียกว่าดีถึงดีมาก เขาก้มหน้าลง หลบแสงอาทิตย์ พลันเห็นทะเลอยู่ใต้ผืนฟ้า น้ำทะเลสะท้อนสีฟ้า มวลน้ำไร้มลพิษเจือปนจึงใสจนเห็นเม็ดทรายขาวที่โดนน้ำทะเลคลุมไว้อีกที



เสียงนกที่เขาไม่รู้จักร้องผ่านเป็นพักๆ มองเห็นเงานกทาบใบหน้าเพียงแวบเดียว โฉบผ่านไปมาอย่างอิสระ เรือลำน้อยแล่นผ่านบ้านเล็กๆ ฝั่งซ้ายเป็นเมือง บ้านหลังน้อยวางเรียงราย อาคารสูงไม่เกินสองชั้น ไม่มีตึกสูงรกตา ฝั่งขวาเป็นหาดทรายและทะเล เบื้องบนเป็นท้องฟ้าคราม ข้างล่างเป็นผืนน้ำใส



เขาไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ไม่รู้ว่าตัวเองมาที่นี่ได้อย่างไร แต่ไม่นึกใส่ใจ



ปล่อยให้ตัวเองดื่มด่ำกับบรรยากาศที่ไม่ได้พบเจอได้ง่ายๆ



กะพริบตาอีกที เรือจอดที่สถานี ผู้โดยสารในเรือบางส่วนเดินออกไป บางส่วนเดินเข้ามา เขาเพียงเหลือบตามองก่อนหันไปมองทะเลดังเดิม



เรือโดยสารแล่นไปรอบเมืองโดยทางน้ำที่ทำขึ้นพิเศษ เมืองนี้เป็นเกาะ ล้อมรอบด้วยน้ำทะเลชั้นหนึ่ง ขยับเข้ามาก็มีคูน้ำอีกชั้นหนึ่ง ไว้ให้เรือโดยสารแล่นผ่านเช่นนี้



เขาหลับตา รับสัมผัสของสายลมอ่อนๆ ที่ปะทะเข้ามา ลมเย็นอาบไปทั่วร่าง ทว่าแสงแดดอุ่นเข้ามาผสมทำให้ไม่หนาวหรือร้อนจนเกินไป เสียงลมเสียดสีกับต้นไม้ดังซ่อกแซ่ก เสียงนกกระพือปีก เสียงคลื่นทะเล เสียงผู้คนคุยกันแผ่วเบา ไม่ได้เงียบ แต่ก็ไม่ได้รบกวน จนกระทั่งเรือหยุดที่ท่าเรือชื่อประหลาด เขาตัดสินใจออกจากเรือโดยสาร



เดินจากสถานี ก้าวขาอย่างไม่รู้เส้นทางทว่าดูชำนาญ ราวกับที่แห่งนี้เขาไม่ได้มาเป็นครั้งแรก ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นที่นี่มาก่อนแท้ๆ



“เป็นไง เที่ยวรอบเมืองมาสนุกมั้ย” เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา ร่างโปร่งชะงัก ประมวลผลว่าเสียงนั้นคุยกับตนเองจึงหันหน้าไปหาต้นเสียง



อ่า...เป็นพี่นี่เอง



“สนุกดีพี่ อากาศดี”



“บอกแล้วให้ไปลอง เราก็เอาแต่นอนอยู่ในห้องอยู่นั่นแหละ”



“ก็คิดว่าไม่ได้มีอะไรน่าสนใจนี่”



“แล้วเป็นไงล่ะ”



“ก็...สวย”



“ใช่ไหมล่ะ อย่างกับอยู่สวรรค์”



แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันแน่?



ไม่ได้เอ่ยถาม อีกฝ่ายเอ่ยขัด “อรทำอาหารไว้แล้ว ไปกินกัน”



แล้วเขาก็เดินตามอีกฝ่ายเข้าบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งไป นั่งทานอาหารที่ไม่รู้ว่าเป็นมื้ออะไรกับคนสองคนที่เขาไม่รู้จัก รู้แค่ผู้หญิงคนนี้ชื่ออร และเขาเรียกผู้ชายคนที่เขาพูดด้วยว่าพี่ เท่านั้น



เขาพยายามนึก ขุดค้นลงไปในหัวสมองถึงที่มาของการอยู่ที่นี่ ทว่ายิ่งขุดยิ่งเจอแต่ความว่างเปล่า เขาไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนและตนเองมาได้อย่างไร ภายในบ้านเล็กๆ แสงสว่างจากข้างนอกถูกกีดกั้นด้วยหน้าต่างที่คลุมด้วยม่านทึบ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมง



“กินเสร็จก็ไปอาบน้ำเตรียมนอนได้แล้ว”



พี่กล่าว ร่างโตกว่าจัดแจงเก็บข้าวของบนโต๊ะทานอาหาร เขาเดินหลบเข้าไปมุมขวาของบ้าน เปิดประตูห้องน้ำ ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย



เมื่อเสร็จธุระ เปิดประตูออกมา สภาพห้องโถงเมื่อครู่ถูกจัดแจงให้มีเตียงนอน โต๊ะทานข้าวถูกเลื่อนไปชิดผนังฝั่งหนึ่ง เตียงใหญ่วางข้างหน้าต่าง เตียงเล็กวางอยู่ท้ายเตียงใหญ่ เขาไม่รู้ว่าของพวกนี้มาจากไหน ในบ้านทีเป็นทรงสี่เหลี่ยมโง่ๆ ดูท่าจะมีข้าวของเครื่องใช้อีกหลายอย่างถูกซุกซ่อนไว้



ชายหญิงครอบครองเตียงใหญ่ ส่วนเขาเป็นเจ้าของเตียงเล็ก เมื่อทั้งสามปีนขึ้นเตียง ทั้งห้องก็บรรเลงด้วยเพลงแห่งความเงียบ



เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ด้วยซ้ำ รู้แค่ทำตามที่สัญชาตญาณบอก ปีนขึ้นเตียง หลับตานอน ได้ยินเสียงนกดังอยู่ข้างนอก พร้อมกับเสียงคลื่นทะเลไกลๆ



ลอยละล่องไปกับสายลม ปล่อยตัว ปล่อยความคิดให้คลื่นซัดสาด พาเขาไกลออกไป ออกไป



คล้ายกับมีเสียงเปียโนไพเราะดังอยู่ห่างออกไป



เขาสะดุ้งตื่น ลืมตามองเพดานห้องโถงห้องเดิม ชันตัวลุกมองเตียงใหญ่ที่ตอนนี้มีเพียงอรที่นอนอยู่ เขาหันไปที่ห้องน้ำ พี่ออกมาจากตรงนั้น ใบหน้าคมคายยกยิ้มเมื่อเห็นเขาจ้องตน



“เป็นอะไร อยากให้ช่วยอีกเหรอ”



แม้ไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่เขาพยักหน้า



“พี่ช่วยผมหน่อยนะ” เอ่ยร้องขอทั้งที่ไม่เข้าใจความหมาย



“อย่าเสียงดังล่ะ อรนอนอยู่” ร่างใหญ่กล่าวพร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้ ดันให้เขานอนลงบนเตียงแคบ เสือกพาตัวเองร่วมนอนด้วย แผ่นหลังเขาแนบกับหน้าอกอีกฝ่าย มือใหญ่ไล่จากหน้าท้องเขาไปจนส่วนกลางลำตัว ขยับนิ้ว ล้วงเข้าไปในกางเกงนอนตัวบาง ประคองส่วนอ่อนไหว ค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วขยี้ส่วนปลาย



“อืม...”



เขาทนไม่ให้ตัวเองร้องออกมาไม่ได้ สองมือพยายามปิดปากตัวเอง นอนเกร็ง ปล่อยให้อีกฝ่ายเล่นร่างกายของตนตามใจชอบ ปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัสร่างกายของตนตามที่อีกฝ่ายต้องการ



สุดท้าย เขากระตุกเกร็ง ปลดปล่อยหยาดน้ำขุ่นออกมาเลอะเปรอะเตียง หอบเอาลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ พยายามหันไปมองคนร่วมห้องอีกคนที่ยังนอนหลับสนิท หวังว่าเขาจะไม่ได้ปลุกหล่อนให้ตื่น



พี่ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดตัวให้เขา ตอนนั้นเองถึงได้สังเกตว่าที่นิ้วนางข้างซ้ายของอีกฝ่าย มีวงแหวนจดจองไว้อยู่



เขาเข้าใจความสัมพันธ์ของพี่กับอรทันที



ที่ทำอยู่ตอนนี้ ไม่ดีเอามากๆ



“ผมขอโทษนะ...”



“ทำไมหรือ”



“ไม่น่าขอให้พี่ช่วยเลย” เขาบอก เหมือนเพิ่งสำนึกได้



“ช่วยมาตั้งนานแล้ว มาคิดมากอะไรเอาตอนนี้”



ประโยคชวนให้เขาสงสัยมากกว่าเดิม เขาจำอะไรไม่ได้ถึงขั้นไหนกันแน่ ไม่เคยรู้เลยว่าตนกับพี่กำลังเล่นชู้ลับหลังอรเช่นนี้



เขาผลักอีกฝ่ายออก



“ผมว่าผมพอแล้วดีกว่า” เอ่ยเสียงที่คล้ายจะไม่ใช่เสียงของตนออกไป



คำพูดที่ไม่รู้ว่าตนบังคับให้พูดออกมาตอนไหน ร่างกายขยับ ลุกจากเตียงเล็ก



“...”



พี่เรียกชื่อเขาไว้ แต่เขาไม่สนใจเสียงรั้ง เปิดประตูบ้านออกไป ท้องฟ้ากลางคืนปรากฏ ท้องฟ้ากว้างไร้เมฆถูกละเลงด้วยสีน้ำเงินและม่วง สาดกระจายด้วยเม็ดสีขาวเป็นหมู่ดาวระยิบระยับ เป็นท้องฟ้ายามกลางคืนที่ทั้งสวยและชวนพิศวง ลมหนาวปะทะ เสียงใบไม้เสียดสี



เขากะพริบตาหนึ่งครั้ง



พลันทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเหมือนตอนแรก จู่ๆ ท้องฟ้าก็สว่าง ท้องฟ้ากลายเป็นสีฟ้า มวลเมฆปุยลอยล่อง แสงแดดอุ่นช่วยคลายความหนาว นกน้อยโผบิน



เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนเวลา นึกฉงนสงสัย แต่ไม่หยุดให้ตัวเองก้าวขา เขาเดินออกไป ออกไป ไม่รู้ว่าเดินไปที่ไหน แต่สองขาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่เดิมเท่าไหร่นัก



เขาเปิดประตูเข้าไป พบกับห้องโถงโล่งที่มีเพียงเตียงนอนเล็กๆ หนึ่งเตียง วางชิดหน้าต่าง สภาพห้องไม่ต่างจากบ้านของพี่และอร ภายในนี้มืดมิด ปิดกั้นวันเวลาจากภายนอกโดยสิ้นเชิงอีกครั้ง



สาวเท้าเดินเข้าไป ทิ้งตัวลงนอน ปิดเปลือกตา



“ตื่นแล้วหรือ กินข้าวก่อน อรทำมาให้”



“...พี่มาทำไม”



พี่ยิ้ม จัดการวางกับข้าวลงบนโต๊ะทานอาหารที่ไม่รู้เอามาจากไหน



“ผมไม่กิน” เขาว่า ลุกออกจากเตียง เดินออกจากบ้าน



เขาไม่ได้รู้สึกหิว ไม่รู้สึกอิ่ม ไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ กับข้าวที่เขากินเมื่อวานก็ไม่รู้รส เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร ความไม่รู้อะไรเลยทำให้เขาไร้สิ่งยึดเหนี่ยวหัวใจ



มันลอยเตลิดไปไกล เคว้างคว้างราวกับอยู่กลางอวกาศ



ความรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้มีชีวิตทั้งๆ ที่มีชีวิต



เขาวิ่งไปขึ้นเรือโดยสารที่ดูเหมือนจะมาจอดเทียบท่าในเวลานี้พอดี เข้าไปนั่งในเรือ ที่เดียวกับเมื่อวาน นั่งจ้องทะเลใสและฟ้าคราม เหมือนวันก่อนไม่ผิดเพี้ยน



“อากาศดีเหมือนเดิมเลยเนอะ ว่าไหม” เสียงคุ้นหูดังข้างตัว เขาหันไปเห็นพี่นั่งอยู่ข้างๆ ดวงตากลมเบิกโต



“พี่มาได้ไง”



“ก็ตามเรามา เราเองนั่นแหละ วิ่งไม่สนใจอะไร”



“...”



รอยยิ้มประดับบนใบหน้าหล่อเหลา เจิดจ้ายิ่งกว่าแสงแดดในตอนนี้ ตอนนั้นเองเขาพลันรู้แล้วว่าตัวเองวิ่งหนีจากอะไร เขาหนีพี่ หนีออกมาเพราะรู้ว่ารัก เพราะรู้ผิดชอบชั่วดี พี่กับอรเป็นคู่หมั้นหมาย และเขากำลังทำลายมัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ควรมาจบลงเพราะเด็กกะโหลกกะลาอย่างเขา



เขาไม่เหมาะกับพี่



“นึกอะไรออกหรือ”



พี่ว่า ยกมือมาปาดน้ำตาที่เปื้อนหน้าให้เขา คนเด็กกว่าเบือนหน้าหนี



“พี่มีอรแล้ว มายุ่งกับผมทำไม”



พี่ยิ้ม “พี่เคยตอบคำถามเราแล้ว”



“...ตอนไหน?”



“พี่ตอบไปหลายสิบครั้งแล้ว” เขามองอีกฝ่ายที่มีแต่รอยยิ้มประดับ พี่ยกมือซ้ายขึ้นมา ใช้มือขวาถอดแหวนที่นิ้วนาง โยนมันออกไปนอกหน้าต่างของเรือโดยสาร แหวนสีทองสะท้อนแสงอาทิตย์วิบวับเพียงครู่เดียวก็ตกคูน้ำไป



“พี่ถอดแหวนนี้ไปหลายสิบรอบแล้วด้วย”



คราวนี้รอยยิ้มของพี่ต่างจากเดิม อบอุ่นเหมือนเดิม ทว่าเจ็บปวดกว่าเดิม



“ไม่เป็นไรหรอก พี่จะรอจนกว่าเราจะจำได้”



พี่บอก ยกมือลูบหัวเขา อบอุ่นพอๆ กับแสงอาทิตย์ของวัน



เขาไม่เข้าใจ เคยบอกไปหลายครั้งแล้วเมื่อตอนไหน แล้วพี่ถอดแหวนเป็นสิบๆ ครั้งได้อย่างไร



พี่ปล่อยให้เขานั่งอยู่ในเรือโดยสารเงียบๆ มองผู้คนขึ้นลงจากเรืออย่างไร้ความนึกคิด เหม่อจมอยู่ในความว่างเปล่า ก่อนที่ทุกอย่างจะพาเขากลับไปเริ่มต้นที่ศูนย์ พี่กุมมือเขาไว้



สัมผัสอุ่นที่มือทำให้เขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง



ดึงเอาความทรงจำทุกอย่างที่เคยมีถาโถมเข้ามาใส่



ดวงตาใสเบิกโพลง เขาจำได้แล้วถึงความจริง



“ผมมาที่นี่เพื่อฆ่าตัวตาย...”



เขาเอ่ย แทบเป็นเสียงกระซิบ



“อืม”



พี่ตอบรับ จ้องมองลงไปในดวงตาเขา



เหมือนรู้ในคำตอบอยู่แล้วแต่หวังอย่างอื่นมากกว่าความทรงจำของเขา



ในวันนั้นเรือลำน้อยแล่นออกจากฝั่งผืนดิน สู่ทะเลกว้างพร้อมกับชีวิตนับร้อย มุ่งตรงสู่เกาะแห่งหนึ่ง เขาตั้งใจไปตายที่นั่น ทว่าเกิดเหตุไม่คาดฝัน เรือพลิกคว่ำ ทุกคนในเรือไม่มีใครรอดชีวิต



เขาสมปรารถนา แต่ไม่ใช่กับทุกคน



พระเจ้านำพาพวกเขามาที่เกาะแห่งนี้ แทนสรวงสวรรค์ ปล่อยให้วิญญาณเร่ร่อนพักฟื้นความทรงจำของตัวเอง ก่อนออกเดินทางต่อไป



ผู้คนในที่นี้ล้วนไร้ความทรงจำ เร่ร่อนไปตามสัญชาตญาน ฟ้าวันเปลี่ยนตามที่ตนเองต้องการ เขาเองก็เช่นกัน เร่ร่อนไปมาจนกระทั่งเจอพี่



“พี่เองก็...ตายแล้วเหรอ”



“อืม”



เสียงทุ้มตอบ ลมเย็นพัดโชยมารอบหนึ่ง อาบร่างเขาให้สะท้าน ก่อนแสงแดดอุ่นจะส่องสว่าง คลายความหนาว



“พี่กับอรต่างรู้ว่าไม่มีทางแต่งงานกันรอด เลยพากันออกเดินทางมาที่เกาะเดียวกับเรา แต่เจอพายุทำให้เรืออับปางเสียก่อน เลยต้องมาอยู่ที่นี่”



เขาตกใจ พี่เองก็อยู่ที่เรือนั้นเหมือนกับเขา



“อันที่จริง เรื่องนี้ก็เล่าหลายครั้งแล้วนะ แต่เราไม่เคยจำได้เลย”



“ทำไมผมถึงจำไม่ได้...”



“พี่ก็ไม่รู้ คงแล้วแต่คน วิญญาณที่นี่หากใครจำเรื่องของตัวเองได้ก็จะจากไป”



“แล้วพี่ล่ะ...พี่จำได้ไม่ใช่เหรอ...”



“พี่รอเราอยู่...”



“...”



ดวงตาสีเข้มของพี่สะท้อนภาพของเขาและท้องฟ้าสดใสข้างหลัง ดังกระจกเงา เขาเห็นสีหน้าตัวเองที่ราวกับจะร้องไห้



“แล้วอรล่ะ...”



“อรเองก็รอบางอย่าง...”



“แต่พี่กับอร...” เขาไม่เข้าใจ ยิ่งฟังยิ่งมีคำถาม



“พี่กับอรไม่ได้รักกันแต่แรก อรเป็นเพื่อนสนิทพี่ เราต่างเป็นคนสำคัญของกัน  พี่กับอรไม่มีทางรักกันแบบคนรัก แต่ถูกหมั้นหมายเพราะผู้ใหญ่ แต่พอเรื่องยุ่งเหยิงบานปลาย เราเลยออกเดินทางมาเพื่อหลีกหนีจากเรื่องวุ่นวาย”



“...”



“จนพี่เจอเรา คนที่พี่พร้อมจะละทิ้งทุกอย่างแล้วไปด้วย”



“...”



“อรเองก็รู้ แต่อรบอกจะรอจนกว่าอรจะเจอสิ่งสำคัญยิ่งกว่าพี่ ถึงจะยอมออกจากที่นี่”



“แต่ผม...จำไม่ได้”



“เราเหมือนจะจำได้หลายรอบ แล้วก็ลืมทุกครั้ง ไม่เคยจำได้นาน เริ่มจากศูนย์ใหม่ตอนไหนก็ได้ จนพี่ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เราจะลืมพี่เหมือนทุกทีรึเปล่า”



ทรงจำของเขาวาบเข้ามา ตั้งแต่มาถึงที่นี่ครั้งแรก เขาเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านโง่ๆ หลังหนึ่ง ไม่รู้วันเวลาผ่าน จนกระทั่งพี่เปิดเข้ามาทักทาย เขาตกหลุมรัก อยากรู้จักพี่ อยากเข้าใกล้พี่ แต่พอเข้าหากลับรู้ว่าพี่มีคนรักอยู่แล้ว กระนั้นก็ไม่สามารถห้ามใจ เขาขอร้องพี่ให้สัมผัส ลับหลังอร...



ความสุขและทุกข์แล่นเข้าทั่วร่าง



เขารู้สึกผิด ไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสอง แม้ว่าพี่จะอธิบายให้ฟังแล้ว ถอดแหวน  พร้อมไปกับเขา แต่เขาก็รีเซ็ทความทรงจำตัวเอง เริ่มนับหนึ่งใหม่ และพี่ก็เริ่มใหม่ไปพร้อมกับเขา แล้วเขาก็ลืม แหวนวงเดิมกลับมา พี่ไล่ตามเขาอีกครั้งและอีกครั้ง



“ผม...”



เขาเอ่ยอะไรไม่ออก น้ำตาไหล ไม่เคยมีใครรักเขาเหมือนพี่ เขาไม่อยากทำให้พี่เสียใจ แต่เขาก็ทำมันตลอดมา



“จะกี่ครั้งพี่ก็จะบอกว่าไม่เป็นไร พี่รอเราได้”



“แต่ว่าก่อนหน้านี้ เราไม่เคยรู้จักกันใช่ไหม”



“หมายถึงตอนมีชีวิตล่ะก็ ใช่”



“เรารักกัน...ในร่างนี้ได้เหรอ”



“ร่างไหนก็ได้”



พี่ว่า เรือโดยสารจอดเทียบท่า พี่จูงมือเขาให้ลงจากเรือ ไม่ได้เดินไปฝั่งซ้ายที่เป็นเมือง แต่เป็นฝั่งขวาที่เป็นชายหาดและทะเลใส



พี่พาเขาเดินลงไปในทะเลจนถึงครึ่งแข้งถึงหยุด น้ำทะเลเย็นแต่สัมผัสที่มือเขาอุ่น ไออุ่นจากฝ่ามือทำให้เขาไม่รู้สึกสะท้านกับสิ่งใด



พี่ชี้ให้เห็นเรือลำหนึ่งที่กำลังพายออกจากฝั่ง



“นั่นคือคนที่ระลึกความทรงจำได้แล้ว เขาจะออกจากที่นี่ไป”



“ไปไหนเหรอ”



“ที่ไหนก็ได้”



พี่บอก เขาไม่เข้าใจ ที่ไหนก็ได้หมายความว่ายังไง



“พี่ก็ไม่เคยออกไปเหมือนกัน” พี่เฉลย ยกยิ้มสู้แสงแดด “แต่คิดว่าเราน่าจะไปไหนก็ได้”



“ผมจะออกไปที่นี่กับพี่”



“พี่รู้ พี่รอเราอยู่”



น้ำตาเขาไหลหยดลงสู่ผืนทะเล ชีวิตก่อนความตายช่างโดดเดี่ยว แต่ชีวิตหลังความตายกลับเจอคนที่ทำให้ใจเขาพองโต สุขสมและโศกเศร้าไปพร้อมกัน



แต่เขาก็ไม่เคยกล้าเชื่อในรัก



“ถ้าผมจำได้ตอนนี้จะช้าไปไหม”



“ไม่มีคำว่าสายไป”



เขาร้องไห้ ทรุดตัวนั่งลงบนผืนทรายขาว น้ำทะเลที่สูงครึ่งแข้งปกคลุมเอวเมื่อเขานั่งลง พี่นั่งลงข้างเขา โอบกอดเขาไว้ เสียงนกและใบไม้เสียดสียังคงดังเหมือนเดิม



“พี่รอมานานเท่าไหร่แล้ว”



“พี่ก็ไม่รู้ ที่นี่นับวันไม่ได้ แต่เราลืมพี่ไปสิบสามครั้ง”



“ครั้งนี้ผมก็อาจจะลืมอีกใช่ไหม”



“ไม่เป็นไร ก็แค่เป็นครั้งที่สิบสี่”



“ผมต้องทำยังไงให้ผมจำพี่ได้”



“พี่ก็ไม่รู้...”



อันที่จริงพี่รู้ แต่ไม่บอกเขา เขาจะต้องเป็นคนรู้ด้วยตัวเอง เป็นคนที่เลิกผูกมัดกับอดีต เลิกโทษตัวเอง พวกเราในตอนนี้ล้วนเป็นวิญญาณ ไม่มีผิดถูก มีแค่ความรู้สึกนำทาง ถ้าเขายังรู้สึกผิด ยังตัดอดีตไม่ขาด เขาจะกลับไปเริ่มต้นใหม่



สิบสามครั้ง ไม่เพียงพอให้เขาไม่รู้สึก



เขาลุกขึ้นยืน มองสีหน้าพี่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย เสื้อผ้าที่เคยเปียกแห้งอย่างฉับพลัน เดินออกจากทะเล กลับขึ้นสู่ฝั่งเมือง พี่รู้ว่าเขาลืมพี่อีกแล้ว ครั้งที่แล้วเขาก็ร้องไห้แบบนี้



แล้วก็ลืม



ไม่เป็นไร พี่จะอยู่กับเขาใหม่



จนกว่าเราจะได้ออกไปจากที่เกาะแห่งนี้พร้อมกัน



Time heals all sorrows

Get over, no worries

'cause nothing is more precious than love











 

เสียงเปียโนดังมาจากที่ไกลๆ เขาเหม่อมองออกไปยังทะเล มองเส้นขอบฟ้า อากาศวันนี้ดีเหมือนที่ผ่านมา ลมเย็นๆ พัดโชยไล้ลูบเขาทั่วร่างกาย



พี่นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เขา



อรออกจากเกาะไปแล้ว เธอไม่อยู่รอพี่ เพราะรู้ว่าพี่จะไม่เป็นไรถ้ามีเขา อรไปตามเส้นทางที่ตัวเองได้เลือกเอง พบเจอสิ่งสำคัญ พี่ไม่รั้งเธอ ขอให้เธอเดินทางอย่างปลอดภัย



เขาจำได้อีกครั้ง พี่บอกว่าครั้งนี้ครั้งที่หนึ่งร้อยพอดี



เขาร้องไห้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พี่คอยกอดปลอบอยู่ข้างๆ คนในเกาะเริ่มน้อยลงแล้ว พี่สังเกตว่าทุกอย่างเงียบสงบมากกว่าเดิม แต่ไม่เป็นไร ถ้ายังมีเขา พี่อยู่ได้



“ผมลืมพี่...ถึงร้อยครั้งเลยเหรอ”



“อืม ไม่เยอะเหรอก”



“เยอะสิ” เขาว่า กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น แม้อรจะไปตั้งนานแล้ว แต่แหวนที่ผูกพี่ไว้ยังคงอยู่ เขายังคงคิดว่าตัวเองทำผิด เล่นชู้ลับหลังใครบางคน ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง ไม่รับฟังคำอธิบายของพี่ พลันอดีตหวนระลึก เขาจำได้ ร้องไห้ แล้วก็ลืม ทิ้งพี่ให้อยู่คนเดียวถึงครั้งที่ร้อย



“เคยบอกแล้วว่าจะรอ”



“พี่ไม่ต้องรอผมแล้ว”



“ไม่ได้หรอก”



“ผมหมายถึง...พี่ไม่ต้องรออีกแล้ว ผมจำได้แล้ว และจะไม่ลืม” เขาบอก ลุกขึ้นยืนจ้องหน้าอีกฝ่าย สายตามั่นคงจ้องทะลุแววตาของพี่



เขาจำได้ถึงอดีตชาติก่อนตาย และเรื่องราวหลังความตาย ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเกาะนี้ เขาใช้ชีวิตวนไป เจอกับพี่ทุกครั้งที่ลืม ตกหลุมรักพี่ทุกครั้งที่เจอ ก่อนกลับไปเริ่มใหม่ทำร้ายพี่ซ้ำๆ



คราวนี้ไม่เอาแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขาจะยอมรับมัน



เพราะไม่ว่ายังไง ก็มีพี่อยู่ตรงนี้



“เราไปจากที่นี่ด้วยกันนะ”



เขาบอก พี่ส่งยิ้ม โอบกอดเขาไว้ท่ามกลางสายลมและแสงแดด





เรือน้อยแล่นออกจากเกาะแห่งสวรรค์

 



END

 


ไม่รู้ว่าอ่านกันแล้วจะงงๆ กันรึเปล่า
เพราะมากกว่าครึ่งเอามาจากความฝันค่ะ  ^^;;
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน้า


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-11-2018 20:30:03 โดย Raccool »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ yunnutjae

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
ตอนแรกก็นึกว่าเป็นชู้จริงๆ  :hao5:
ก็จะซับซ้อนหน่อยๆ แต่จบดีก็โอเคค่ะ  :katai2-1:

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
มันดีมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ น้องงจำได้แล้วนะพี่ :katai2-1:

ออฟไลน์ 15magnitude

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ชอบมากๆ น้ำตาซึมเลย ชอบเรื่องสั้นคุณรคทุกเรื่องเลย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด