- 8.2 -
“ถ้ากูยอมมึง มึงจะปล่อยเพื่อนกูไปใช่ไหม”
ผมข่มเสียงตัวเองให้เป็นปกติที่สุด ใครจะรู้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของผมลึกๆแล้วจะรู้สึกเช่นไร ทั้งๆที่ตอนนี้ผมกลัวเหลือเกิน แต่ก็ไม่สามารถแสดงสีหน้าอย่างที่ใจต้องการได้ ถ้ามันเห็นว่าผมกลัวมันจะยอมอ่อนให้ผมบ้างไหม มันจะเปลี่ยนใจหรือเปล่า ยังไงผมก็เป็นรุ่นน้องของมัน แม้จะคนละคณะก็ตาม ไอภีมมองผมด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นจากมันมาก่อน สายตาที่มันมองผมทำให้ผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว มันเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ก่อนจะโอบรอบเอวผมแล้วรั้งตัวผมเข้าไปชิดอกแกร่งของมัน
“ไอภีม”
ผมสบถชื่อมันแล้วพยายามดันตัวมันออก
“ก็ถ้ามึงยอม กูก็จะปล่อยเกดไป”
มันพูดพร้อมอ้าปากงับริมฝีปากล่างของผมเบาๆ ก่อนจะค่อยๆดูดเม้มริมฝีปากล่างของผมเล่น ผมเจ็บบริเวณปากแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นไปพร้อมๆกัน
“รวมถึงตัวกูด้วย”
ผมพยายามส่งเสียง มันปล่อยริมฝีปากล่างของผมเป็นอิสระ ก่อนจะซุกหน้าลงบนต้นคอของผม แล้วแลบเลียตั้งแต่ต้นคอจนถึงไหปลาร้า มือมันก็ไล่แกะกระดุมเสื้อผมออกไปจนหมด
“กูไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องเล้าโลม กูขยักแขยง”
ผมพูดแล้วผลักมันออก ผมยอมให้มันทำเหี้ยๆกับผมแบบนี้ดีกว่ายอมเปิดทางให้มันเข้าไปทำร้ายเกด ผมเชื่อว่าคนเลวๆอย่างมันสามารถทำทุกอย่างได้ตามที่ปากมันบอกจริง อย่างที่มันเคยทำกับพี่เบิ้ม ถ้ายอมให้มันทำเหี้ยๆกับผมซักครั้งเพื่อหยุดความต่ำช้าของมันได้ผมก็จะยอม
“หึ เอางั้นก็ได้ กูว่าจะใจดีทำให้มึงไม่เจ็บเผื่อมึงจะติดใจ แต่ถ้ามึงชอบความรุนแรงกูก็จะจัดให้"
ผมถูกไอภีมผลักลงบนที่นอนอย่างแรง ก่อนที่มันจะตามาปลดกระชากกางเกงผมออก ตอนนี้ท่อนร่างของผมเปลือยเปล่า ผมหลับตานิ่งไม่ว่ามันจะทำอะไรกับร่างกายผม ผมก็ไม่อยากเห็นและก็ไม่อยากรับรู้
“อยากจะให้กูทำเร็วๆ มึงก็ช่วยปลุกมันขึ้นมาซิ อ้าปาก แดกของกูเข้าไป ถ้ากัดมึงตายแน่”
มันเดินขึ้นมาบนเตียงนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม ก่อนจะกระชากหัวผมให้หันไปอ้าปากรับแกนกายของมัน
ผมค่อยๆ แลบเลียสิ่งที่อยู่ในปากผมช้าๆ ใจจริงผมแอบคิดอยู่ในหัวหลายครั้งว่าอยากจะกัดแม่งให้ขาดๆไป แต่ผมก็ไม่กล้าพออีกอย่างคือมันน่าสะอิสะเอียนเกินไปที่จะทำแบบนั้น
“อือ….มึงเก่งเหมือนกันนี่หว่า ดูดซะกูเสียวเลย อืมมม…เร็วกว่านี้ อืมมมม อ่า”
เสียงครางแห่งความพอใจของมันดังผ่านเข้ามาในโสตประสาทของผม จากเดิมที่ผมเป็นคนคุมจังหวะ มันกลับกระแทกของๆมันเข้ามาในปากผมอย่างเอาแต่ใจ จนผมแทบจะสำลัก ผมเอามือดันหน้าขามันไว้หวังจะให้ช่วยย่นระยะไม่ให้ของมันเข้ามาถึงคอหอยผม แต่ก็ช่วยไม่ได้มากนัก
“อุ๊บ!!!อ็อกก….แค่ก แค่ก ช้าหน่อย ไอ อุ๊บบ สัสภีม”
ผมก่นด่ามัน แต่มันเสือกครางอย่างเหนื่อยหอบแล้วจับผมนอนคว่ำทันที ไม่ทันที่ผมจะได้เตรียมใจ มันก็ยัดแกนกายของมันเข้ามาในตัวผมอย่างแรง โดยไม่มีการเปิดทางให้ผมก่อน ผมเจ็บแต่ก็ได้แต่กัดฟันแน่น ผมรู้สึกเหมือนส่วนล่างของผมจะโดนฉีกเป็นชิ้นๆ ทั้งเจ็บทั้งจุก
“อ่า อืม……สัสโคตรเสียวเลย…..ภูมึงนี่แม่งโคตรฟิตเลยวะ ตอดกูจนเสียวKไปหมดแล้ว อ๊ะ อ่า อ่า อืมมม”
ผมนอนฟังคำพูดอันหยาบโลนของมันพร้อมกับริมฝีปากที่เม้มแน่น เมื่อไหร่มันจะจบลงซักที ผมปวดร้าวตัวไปหมด
มันกระแทกเข้ามาในตัวผมด้วยแรงที่มีทั้งหมด โดยไม่สนใจเลยว่าผมจะเจ็บซักแค่ไหน มันทำราวกับนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของผม
“อ๊ะ!!!ภู ไอสัส อืมมมมม กูจะ…..แตกแล้ว อ๋าห์”
หลังจากที่มันทำจนหน่ำใจมันก็หลับไป ผมเลยอาศัยช่วงเวลาที่มันหลับค่อยๆพยุงกายรุกจากเตียง แต่มันก็ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน ความเจ็บจากบั่นท้ายทำให้ผมอยากที่จะทิ้งตัวลงไปบนเตียงอีกครั้ง มันเจ็บราวกับว่าร่างผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ผมนอนทำใจอยู่อีกพักรอให้ความเจ็บทุเลาลง ก่อนจะกัดฝันลุกออกจากเตียงในที่สุด แล้วก้มหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นขึ้นมาใส่ ผมอยากจะไปก่อนที่มันจะตื่น ต่อจากนี้ไประหว่างมันกับผมจะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก มันได้ไปในสิ่งที่มันอยากได้ ส่วนผมก็ได้ปกป้องคนที่ผมรัก และผมหวังว่ามันจะรักษาสัญญาที่ให้ผมไว้เหมือนครั้งที่ผ่านมา และทางที่ดีไม่มาให้ผมเจอหน้าอีกเลยจะดีที่สุด ให้ทุกอย่างมันจบแค่วันนี้ วันที่กูต้องโยนศักดิ์ศรีตัวเองทิ้งไป!!!
ค่ายมวย
ผมเดินช้าๆอย่างยากลำบากพาตัวเองเข้ามาที่ค่ายมวยของลุงศรเป็นที่แรก เมื่อผมเดินเข้ามาถึงก็เห็นพวกรุ่นพี่กำลังฝึกซ้อมกันอย่างขันแข็ง มีพี่บางคนหันมารับไหว้ผมบ้าง ทักผมบ้างเมื่อผมเดินผ่านเข้ามา
“อ้าววว ไอภูเอ็งหายหัวไปไหนมาตั้งหลายวันวะ เห็นไอบอลวิ่งหาตัวเอ็งให้ขวัก”
ลุงศรทักหลังจากที่หันมาเจอผมแล้วเดินนำผมไปนั่งที่โต๊ะทำงานหน้าเวทีมวยซึ่งตอนนี้บนเวทีมีพี่ต่อกับไอบอลกำลังขึ้นชกกันอยู่
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกลุงล่วงหน้าว่าจะหยุดนะครับ พอดีผมมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อยเลยไม่ว่างเข้ามา”
ผมยกมือไหว้ขอโทษลุงศร ผมรู้สึกขอโทษแกจริงๆที่ผมทิ้งงานของตัวเองไปโดยไม่ได้บอกกล่าว ไม่รู้ว่างานที่ค่ายจะยุ่งหรือเปล่าตอนที่ผมไม่อยู่ ที่นี่นอกจากผมที่เป็นพี่เลี้ยงสอนมวยรุ่นจิ๋วให้เด็กๆแล้วก็ยังมีไอบอลอีกคนที่ทำหน้าที่เดียวกับผมช่วงที่ผมหายไปมันคงยุ่งน่าดู
“ไม่เป็นไรข้าไม่โกรธเอ็งหรอก เป็นห่วงก็แต่เอ็งจะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า เห็นเจ้าบอลบอกเอ็งหายไปตั้งแต่ที่ทำตัวแปลกๆครั้งนั้น พวกข้าก็เลยเป็นห่วงกัน”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วงผม”
“ข้าว่าวันนี้เอ็งคงทำงานไม่ไหวหรอก หน้าตาซีดเซียวเชียว กลับไปพักผ่อนที่บ้านเอ็งก่อนไปหายแล้วค่อยมา”
“ขอบคุณมากจริงๆนะครับลุงศร แล้วผมจะรีบกลับมาทำงานนะครับ”
“เออ ไปๆพักผ่อนเยอะๆ”
ผมพยักหน้ารับคำแล้วเดินกลับไปยังทางออก ถึงผมจะรู้สึกระอายใจที่ต้องละทิ้งหน้าที่ตัวเองไปอีกวัน แต่ถ้าจะให้สอนวันนี้ผมคงจะไม่ไหวจริงๆ
“ไอห่าภู!!!!มึงจะไปไหนอีก พี่ต่อพอแล้วๆ เพื่อนผมกำลังจะหนีผมไปอีกแล้ว”
ไอบอลหันมาตะโกนเรียกผม มันถอดนวมถอดเฮดอย่างไวแล้วกระโดดลงจากสังเวียนวิ่งมาดักหน้าผม
“อะไรของมึง”
ผมถาม แต่มันกลับทำหน้าบึ่งใส่ผมซะงั้น
“มึงไปไหนมารู้ไหมว่ากูตามหามึงวันละกี่รอบ”
“กูมีเรื่องต้องทำนิดหน่อย ว่าแต่มึงตามหากูทำไม”
ผมย้อนถามมัน เห็นมันบอกว่าตามหาผมแสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรซินะ ไม่งั้นมันจะตามหาทำไมหลายๆรอบ
“ไอห่านิ มึงเล่นหายไปตั้งหลายวัน ไปหาที่บ้านก็ไม่เคยจะเจอกูก็นึกว่าโดนอุ้มไปแล้ว”
“สัสบอลเดี๋ยวกูเตะปากให้”
ผมว่ามันแล้วทำท่าจะเตะมันจริงๆ แต่แม่งแค่ผมยกขาก็เจ็บไปถึงสันหลังแล้ว
“ไม่สบายหรอมึง”
มันคงจะเห็นผมทำหน้าเหย่เกเมื่อกี้ มันเลยถามพร้อมเดินเข้ามาจับตัวผม
“ตัวร้อนหนิไอห่า แล้วมายืนทำเหี้ยอะไรตรงนี้ตั้งนานสองนาน”
ด่ากูอีก ก็เมื่อกี้กูกำลังกลับแต่มึงเรียกกูไว้ไม่ใช่หรอ
“ลุงศรครับผมกลับแล้วนะครับ เพื่อนรักของผมไข้แดก”
ไอบอลมันหันไปพูดกับลุงศรแล้ว พาพยุงผมเดินกลับบ้าน ผมพึ่งจะมารู้ตัวอีกทีว่าตัวเองมีไข้ก็ตอนที่ไอบอลมันบอกผม แม้ผมจะแปลกใจที่จู่ๆตัวเองก็มีไข้ ทั้งๆที่ปกติผมไม่ใช่คนที่ป่วยง่ายอะไร แถมครั้งนี้ยังไม่มีอาการอะไรเตือนล่วงหน้าให้รู้ด้วยว่าผมจะป่วย หรืออาจจะเป็นเพราะเรื่องวันนี้
“ไอภูไอห่า เหม่อเหี้ยอะไร ฟังกูพูดบ้างไหมเนี่ย กูบอกว่าวันนี้กูจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามานอนบ้านมึงนะ”
“หะ อะ เออๆมึงนี่ก็แปลกบ้านตัวเองนอนสบายกว่ากูไม่ชอบ เสือกชอบมานอนเบียดกับกูบนผ้าปูผืนเดียว”
ผมแขวะมันระหว่างที่เปิดประตูบ้านเข้ามา ผมทิ้งตัวนั่งบนแคร่ตัวยาวหน้าบ้าน แล้วมองหาตาเหงี่ยม แต่กลับไม่เจอ สงสัยจะออกไปเมาอยู่ที่ไหนแน่ๆ
“ก็มึงนั่นแหละ พอกูชวนไปนอนบ้านกูมึงก็ไม่เคยไป กูเลยต้องมานอนบ้านมึงไง”
“กูผิดว่างั้น”
“เออ มึงผิด”
ผมกับไอบอลนั่งคุยนั่งเถียงกันไปเรื่อย ผมคุยกับเพื่อนผมเพลินจนลืมไปเลยว่า เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาผมพึ่งพบเจอกับเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมา และถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะลืมตลอดไป
“ไอภูกูกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ กูจะอยู่สามวัน เช้าวันอังคารกูค่อยกลับ”
“เออ เรื่องของมึง”
ผมบอกปัดๆแล้วมองร่างเพื่อนสนิทของตัวเองเดินออกจากบ้านไป แล้วผมก็ทิ้งตัวนอนเล่นบนแคร่ แล้วหลับไปในที่สุด
ผมหวังว่าเมื่อผมตื่นมาทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนก่อนหน้าที่ผมไม่รู้จักมัน
............................................................................
คลื่นใต้น้ำมันจะสงบจริงๆหรอภู คนอ่านคิดว่าไงคะ ถ้าอยากรู้ต้องรอติดตามตอนต่อไปนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
