เป็นเพราะไอ้เจ้า รอยยิ้มที่มันชอบถึงหายไป ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไร คนที่ทำลายรอยยิ้มของธราก็ยังคงเป็นมันเสมอ
ทั้งที่รักมาก ทั้งที่ตั้งใจจะปกป้องรอยยิ้มและความสุขของธราเอาไว้ แต่เพราะไอ้เจ้าไม่ใช่พระเจ้า มันเป็นเพียงคนบ้าบอคนหนึ่งที่รักธราอย่างสุดหัวใจ
ทว่า...รักก็เป็นแค่รัก ต่อให้หวังว่ารักของมันจะเป็นโล่ที่แข็งแกร่ง ท้ายที่สุดก็เป็นได้แค่สิ่งเปราะบางที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ
เป็นแบบนั้นแต่ก็ยังดันทุรังที่จะรักต่อไป...
ไอ้เจ้ากับธราแยกตัวกับไอ้เอ๋ที่ถูกไอ้หมอแพร์คะยั้นคะยอขอซ้อนท้ายจักรยานกลับหอ คนสี่คนแยกออกเป็นสองคู่ คู่หนึ่งทะเลาะกันไปตลอดทาง ส่วนอีกคู่มีแต่ความเงียบงัน
ไอ้เจ้าทำหน้าที่ขับรถ ส่วนธราเอาแต่นั่งเงียบมองออกไปนอกหน้าต่าง ในห้องโดยสารนั้นไม่มีเสียงอื่นใดนอกไปจากเสียงเคาะนิ้วกับพวงมาลัยของไอ้เจ้า สีหน้าของมันเต็มไปด้วยความครุ่นคิด แม้สมาธิจะยังจดจ่ออยู่กับท้องถนน แต่ขณะเดียวกันก็ยังคิดถึงความหลัง
ธราคนนี้ก็เหมือนคนที่ตายแล้วเกิดใหม่ แม้ว่าจะเหมือนมากแค่ไหนแต่ก็มีบางอย่างที่บอกว่าไม่ใช่ แค่แววตาที่มองไอ้เจ้าก็ไม่เหมือนแล้ว ความรู้สึกของไอ้เจ้าจึงเหวี่ยงขึ้นลงราวกับกราฟที่ไม่สามารถหยุดนิ่งได้ตลอดเวลาจนบางครั้งบางทีก็รู้สึกราวกับกำลังเผลอใจให้กับคนอื่นที่ไม่ใช่ธรา คนอื่นที่เหมือนธราแต่กลับให้ความรู้สึกแตกต่าง
“เจ้า” เสียงของธราทำให้ไอ้เจ้าหยุดเคาะนิ้วกับพวงมาลัยแล้วขานรับในลำคอ “มึงว่ากูเป็นคนเก่งไหม”
ไอ้เจ้ายกยิ้มนิดๆ “เก่งสิ เก่งมาก”
“แล้วมึงคิดว่ากูเก่งพอที่จะทำให้มึงลืมแฟนคนแรกของมึงได้หรือเปล่า”
ไอ้เจ้าละมือซ้ายจากพวงมาลัยไปกุมมือของธราเอาไว้ นิ้วเรียวเกลี่ยเบาๆ บนหลังมือหนา ก่อนจะบีบกระชับส่งผ่านความอบอุ่น “อย่าคิดเรื่องอื่นเลยครับ เจ้ารักคุณนะ”
“แปลกดี” น้ำเสียงของธราแฝงความตัดพ้อ “บอกไม่ให้คิด แต่มึงกลับไม่ให้ความชัดเจน”
“ชัดเจนกว่าเจ้าไม่มีอยู่บนโลกนี้หรอก”
ธราทำหน้าบึ้ง แต่ไอ้เจ้ายิ้มอารมณ์ดี ที่พูดก็หมายความตามนั้นจริงๆ ชัดเจนกว่าไอ้เจ้าคงไม่มีแล้ว รักก็บอกว่ารัก อยากได้ก็บอกว่าอยากได้ แสดงออกเปิดเผยอย่างหน้าไม่อาย แล้วจะหาความชัดเจนมากกว่านี้จากไหนมาอีก
“สีหน้าตอนพูดถึงแฟนเก่าน่าเชื่อนักนี่"
ที่ธรากังวลไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่การอธิบายให้ชัดคงเสี่ยงต่อการเปิดกล่องความทรงจำ ความทรงจำที่ไม่ได้มีแค่ความสุขสมหวัง ความทรงจำที่ทั้งอยากจดจำและอยากลืมเลือน
“ไม่มีเรื่องที่คุณต้องกังวลหรอกครับดิน เขาไม่มีทางกลับมาหาผมและผมก็ไม่มีทางกลับไปหาเขา”
ความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์ เพราะคนชื่อเจ้า จักรพรรดิ ได้ตายไปจากความทรงจำของคนคนนั้นแล้ว
“แต่มึงก็ยังไม่ลืม”
“คนบางคนก็อยู่ในฐานะที่ควรนึกถึงในความทรงจำ”
“กูต้องใจกว้างมากๆ ใช่ไหม” ธราถามเสียงห้วน
“คุณคือปัจจุบัน”
“มึงเห็นแก่ตัว”
“เจ้าเห็นแต่คุณต่างหาก ในสายตาเจ้ามีแต่คุณนะดิน”
“เชื่อมึงกูก็ควาย”
ไอ้เจ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่คนที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง ไม่ยอมคลี่ยิ้มให้เห็นสักที “ต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมดีด้วย”
“ลืมมัน ลืมมันแล้วให้ในใจมีแค่กู ถ้าทำให้กูไม่ได้ กูก็คบมึงต่อไม่ได้”
ไอ้เจ้าแทบอยากสบถออกมาทุกภาษาที่มันพูดได้ แต่คงไม่ดีแน่หากมันจะร้อนเป็นไฟตามธรา ความสัมพันธ์ของคนสองคนต้องมีคนหนึ่งร้อนและคนหนึ่งเย็น หากร้อนกันทั้งคู่ก็คงไปกันไม่รอด บทเรียนในอดีตเป็นครูได้อย่างดี
“หึ เฮงซวยไอ้สัด!” ธราตะคอกเสียงดังลั่นรถเมื่อเห็นว่าไอ้เจ้าเงียบงัน ไม่ให้คำตอบ เขาถอดแหวนออกจากนิ้วนางข้างซ้ายก่อนจะขว้างใส่ขมับคนที่เอาแต่ทำหน้านิ่ง “เอาแหวนของมึงคืนไป!”
“สวมไว้อย่างเดิมธรา” ไอ้เจ้าจอดรถเข้าข้างทางทันที มันหันมองหน้าธราด้วยแววตาอันตราย ใบหน้าคมคายของมันฉาบไปด้วยความเย็นชา มือข้างหนึ่งดึงมือของธรามาตรงหน้า ส่วนอีกมือควานหาแหวนที่ตกลงตรงไหนสักแห่งใกล้บริเวณที่นั่งคนขับ
“ปล่อยกู” ธราบอกเสียงเข้ม พยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม แต่ไอ้เจ้าจับข้อมือของเขาไว้แน่น “เจ้า! กูบอกให้ปล่อยกูไง!”
ไอ้เจ้าเม้มริมฝีปาก มันเกือบหลุดคำหยาบคายใส่ธรา วิธีเดียวที่จะทำให้ใจเย็นลงได้ก็คือต้องนับเลขในใจ นับจนใจเย็นลงจึงได้เริ่มพูดคุยกันใหม่ “ผมเข้าใจว่าคุณโกรธ แต่อย่าถอดแหวนที่ผมให้ง่ายๆ ได้มั้ย นี่เป็นแหวนแทนใจของเรา คุณทำแบบนี้ผมเสียใจนะครับ”
“แหวนแทนใจของเราเหรอวะ” ธรามองไอ้เจ้าด้วยดวงตาวาววับ “มึงคิดว่ากูโง่เหรอเจ้า แหวนวงนี้ไม่ใช่ของกู มันเคยเป็นของแฟนเก่ามึง กูพูดถูกไหม กูไม่เคยแน่ใจจนกระทั่งวันนี้ มึงเก็บไว้อย่างดี แหวนของมึงกับมัน”
“ไปกันใหญ่แล้ว”
“มึงทำให้กูรู้สึกเหี้ยๆ แบบนี้ได้ยังไง” ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความปวดร้าว “ความรักของมึงเป็นแบบนี้เหรอเจ้า กูแม่ง...เป็นตัวแทนของใครอยู่หรือเปล่าวะ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น!” ไอ้เจ้าตะโกนกลบเสียงพูดของธราที่ชะงักไปในทันที “อย่าให้ผมต้องพูดบ่อยๆ ว่าผมรักคุณ รักคุณจนผมจะเป็นบ้าอยู่แล้วธรา!”
“กูควรเชื่อมึงเหรอเจ้า” ธราถามกลับด้วยเสียงเย้ยหยัน “งั้นบอกกูสิว่าระหว่างกูกับแฟนเก่ามึง มึงรักใครมากกว่ากัน”
“ผมรักคุณ”
ธราหัวเราะเยาะ “หึ มึงโกหก”
“ผมพูดความจริง”
“พิสูจน์สิว่าจริง ทำให้กูเชื่อสิว่าคำพูดของมึงไม่ใช่แค่คำหลอกลวง”
“ผมทำได้ถ้าคุณให้โอกาส”
ธราเดาะลิ้นกับกระพุ้งแก้ม แววตาของเขาเย็นชาในขณะที่คิ้วเข้มข้างซ้ายเลิกขึ้นนิดๆ “กูให้ได้ แต่ไม่ใช่ในฐานะแฟน ตอนนี้กูกับมึงกลับไปเป็นแค่คนแปลกหน้าตามเดิม”
“ดิน…”
“มึงทำตัวมึงเองนะเจ้า มึงทำลายความเชื่อใจของกูจนไม่เหลือแล้ว”
“ทำไมความพยายามเกือบสองปีของผมต้องหมดลงแค่เรื่องของแฟนเก่า”
“ต่อด้วยสิว่าเป็นแฟนเก่าที่มึงลืมไม่ได้”
ไอ้เจ้าสบถออกมาอย่างไม่สามารถปิดกั้นโทสะได้อีกต่อไป ในขณะที่ธราหัวเราะเยาะมัน
“พูดจี้ใจดำเหรอ”
“จบเถอะเรื่องนี้”
ธรายิ้มหยัน ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มลงไปบนอกข้างซ้ายของไอ้เจ้า “จำไว้นะเจ้า ถ้ากูอยู่ในนี้คนเดียวไม่ได้ กูก็ไม่อยู่”
“แต่หัวใจของผมกว้างมากพอที่คุณจะอยู่ได้โดยไม่อึดอัด”
“คนอย่างมึงนี่มัน...” ธราหมดคำจะต่อว่า หัวใจของเขาปวดแปลบจนอยากจะหามีดแหลมๆ มาแทงหัวใจดำๆ ของไอ้เจ้าบ้าง มันพูดมาได้อย่างไร...มันคิดเหรอว่าจะมีใครทำใจกับเรื่องนี้ได้
“ผมรักคุณนะดิน ปัจจุบันของผมมีแค่คุณ”
“แต่ปัจจุบันของกูไม่อยากมีมึงแล้วไอ้สัด!”
ธราผลักใบหน้าคมคายของไอ้เจ้าให้ออกห่าง เพราะมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้หมายจะใช้ริมฝีปากสัมผัสกับแก้มของเขา
“อย่าพูดกับเมียอย่างนี้”
“มึงยังไม่ได้เป็น!”
“เหลือแค่สอดใส่เท่านั้น ผมก็จะเป็นของคุณอย่างสมบูรณ์”
“กูไม่เอามึงแล้ว” ธรามองตาขวางพลางพูดเสียงแข็ง “ไม่ชอบทับรอยใคร”
ไอ้เจ้าเอียงคอมองอย่างยียวน “แล้วคนก่อนหน้าที่คุณเอาเขา คุณคิดว่าได้ของบริสุทธิ์เหรอ”
“กูไม่ได้เคร่ง”
“แล้วกับผมล่ะ ไม่เคร่งบ้างได้มั้ย”
“กูไม่เอา”
“ใจร้ายจริงๆ” ไอ้เจ้ายกยิ้มมุมปาก “แต่คุณไม่รอดหรอก เดี๋ยวก็ตกเป็นผัวผมอยู่ดี อิ๊”
“ผัวที่หน้ามึงไอ้เหี้ย”
“ที่หน้าก็ได้ แต่ที่ตรงนั้นก็คง อะฮึ่มมมม ซี๊ดดด”
“ไอ้เวร”
ไอ้เจ้าหัวเราะชอบใจ ก่อนจะยกนิ้วขึ้นเกลี่ยแก้มของธราที่เหลือบมองมาด้วยสายตาหวาดระแวง “ถึงผมจะเผื่อใจไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งก็ต้องเลิกกับคุณ แต่ก็คิดไว้ว่าคงนานกว่านี้ที่จะได้อยู่ในฐานะแฟน ผมคงไม่เก่งพอจริงๆ ธรา หนังสือเล่มเดิม...ไม่ว่าจะเปลี่ยนสถานที่อ่าน เปลี่ยนช่วงเวลา แต่ก็ยังคงจบแบบเดิม”
“เจ้า...” ธราไม่เข้าใจที่ไอ้เจ้าพูดเลยแม้แต่น้อย ครั้นจะถามมันก็ตัดบท
“แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอก...ผมจะทำให้คุณเห็นว่าเจ้าคนนี้คือเจ้าชีวิตของคุณ” ไอ้เจ้าคลี่ยิ้มหวาน “ยิ้มให้ผมหน่อยสิครับ อยากเห็นอีกสักครั้ง...ขอร้องในฐานะคนโรคจิตที่รักคุณก็ได้”
“เป็นบ้าไปแล้วหรือไง”
“ผมบ้าตั้งแต่รู้ตัวว่ารักคุณแล้ว” ไอ้เจ้าขยับเข้าใกล้ในขณะที่ธราขึงตามอง เขาเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อไอ้เจ้าเริ่มใช้ริมฝีปากของมันมอบความหวานให้ แต่ไม่ว่าจะถูกบดคลึงหรือถูกลิ้นนุ่มสัมผัสมากแค่ไหน เขาก็ไม่แม้แต่จะเปิดปากรับการรุกล้ำ “ที่รัก อย่าทรมานตัวเองเลย แววตาของคุณบอกว่าอยากจูบผมใจจะขาด”
“กูไม่...อืมม..ม” แค่จะพูดปฏิเสธก็โดนไอ้เจ้าฉกฉวยโอกาส เรียวลิ้นร้อนของมันรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากของธรา รสชาติของอเมริกาโน่ที่เพิ่งดื่มไปเมื่อตอนเย็นยังติดที่ปลายลิ้น เขาไม่ผลักไอ้เจ้าออกแต่ก็ไม่ตอบรับเช่นกัน ทำแค่อยู่เฉยๆ ให้ไอ้เจ้าปรนเปรอ มันดูดลิ้นของเขา งับริมฝีปากของเขา กลืนกินอย่างตะกละตะกลามจนได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอหนา
“กลับห้องกันครับ” ไอ้เจ้ากระซิบเสียงกระเส่า “คืนนี้ผมต้องได้คุณเป็นผัว”
ธราเบือนหน้าหนีจากสายตาของไอ้เจ้า ริมฝีปากหนาเม้มแน่น เพราะกลัวจะหลุดสีหน้าใจอ่อนให้มันได้เห็น เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจนกว่ามันจะชัดเจน เขาไม่ควรเผยความรู้สึกไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้น...คงกลายเป็นคนที่เจ็บปวดเสียเอง เขาควรหยุดความรู้สึกที่มีต่อมันก่อนที่จะสายเกินไป
แฟนเก่าเหรอ...ดูจากสีหน้าและแววตา ก็รู้แล้วว่ายังรักอยู่เต็มหัวใจ แต่ทำไมถึงบอกรักเขาได้เต็มปาก
“ได้แน่นอน...มึงก็จะเป็นหนึ่งในเมียของกูเหมือนกัน” ธรากระซิบกลับ “ถ้าลีลาดี กูจะให้เป็นอันดับหนึ่ง”
ไอ้เจ้าชะงักไปเพียงครู่ แต่ในที่สุดก็คลี่ยิ้มกว้างเต็มหน้า ทว่าดวงตาของมันกลับเรียบนิ่ง ไม่ได้ยิ้มแย้มตาม “เล่นอย่างนี้เหรอ อ่า...ท้าทายดี ผมต้องทุ่มสุดตัวซะแล้ว”
“พยายามเข้า”
“บอกเลยว่านางเอกเอวีก็ยังลีลาดีไม่เท่าเจ้า จักรพรรดิ”
ธราหัวเราะเยาะ “ใครการันตี ผัวเก่ามึงบอกงั้นสิ”
“คงงั้น” ไอ้เจ้าตอบกลับอย่างยียวน “ร่อนทีแตกไปสามสี่น้ำ”
ธราสบถออกมา แค่คิดว่าไอ้เจ้ากำลังร่อนอยู่บนตัวของชายไร้หน้า หัวใจของเขาก็เหมือนถูกเข็มทิ่มเป็นพันๆ เล่ม
“อย่าหึงไปเลย ผมจะร่อนให้คุณยิ่งกว่าทำให้เขา”
ธราคงลืมไปแล้วว่าไอ้เจ้าก็แค่ปากเก่ง เพราะเขากำลังโมโหจึงไม่เห็นว่ามันพูดไปพลางหน้าแดงก่ำไปพลางจนเหมือนจะระเบิดตัวเองตาย
“กูไม่ได้หึง แค่รังเกียจ”
“มันเจ็บตรงนี้ ที่ใจที่ใจ”
“ตลกเหรอเจ้า”
“นิดหนึ่ง ไม่อยากให้คุณเครียด”
“ไม่อยากให้กูเครียดก็ออกไปจากชีวิตกู”
ไอ้เจ้าทำหน้าไม่ชอบใจ แต่ก็ยังแสร้งพูดติดตลก “ไปได้ที่ไหน หัวใจไม่ยอม”
“โอ๊ย! เรื่องมึงเถอะ!” ธราแทบจะยื่นมือไปกระชากหัวไอ้เจ้ามาใกล้แล้วตบสั่งสอนให้กบาลแยก จะได้รู้สักทีว่าในหัวของมันมีสมองหรือขี้เลื่อย
“อิ๊ รักคุณน้า อย่าคิดมากไปเลยจ้า” ไอ้เจ้าทำมือเป็นรูปหัวใจจนธราหลุดยิ้มให้มัน “บอกได้แค่รักมากมาย รักเธอมากมาย”
“เพลงเก่าแล้ว”
“แต่รักของเจ้าไม่เก่าเลยน้าดิน”
“รักผัวเก่ามึงเหรอ”
“ไม่-พูด-อย่าง-นี้! ไม่น่ารัก!”
ไอ้เจ้าหน้างอ ส่วนธรายักคิ้วยียวนให้มัน “ก็อย่ารัก”
“ไม่เถียงแล้ว กลับห้องดีกว่า ไปเถียงคุณบนเตียง เจ้าจะได้บอกรักให้คุณครางลั่นเลย อรุ่กๆ ๆ”
“ครางชื่อผัวเก่ามึงสิ”
“หยุด!” ไอ้เจ้าเสียงเหี้ยม “ถ้าครางจริงเดี๋ยวดินร้องไห้”
“ไม่มีใครตาย กูไม่ร้องไห้หรอกไอ้สัด”
“ปากแข็ง เดี๋ยวทำจริง”
“ลองทำสิ ตายคาตีนกู”
“กลัวแล้วเด้อ” พูดไปพลางหัวเราะอารมณ์ดี “ว่่าแต่ตอนนี้ใส่แหวนกลับไปได้ยัง”
“ยัง”
“โอเค เจ้าเก็บไว้ก็ได้ แต่ถ้าดินพร้อมเมื่อไหร่ มาใส่นะ ใส่สดงดถุง HIV ไปด้วยกัน ครื้นเครงเลยย”
“เดี๋ยวนะ...” ธราหันมองไอ้เจ้าด้วยแววตาสงสัย “มึง...เป็นเหรอ ผัวเก่ามึงเป็นด้วยใช่ไหม”
“หยุดพูดถึงผัวเก่าสักทีโว้ย!” ก็ว่าจะไม่เดือดแล้ว แต่ธราไม่ยอมจบสักที “แล้วอีกอย่าง ถ้าคุณไม่เป็น ผัวเก่าเจ้าก็ไม่เป็น”
“เกี่ยวไรกับกูวะ” ธราถามด้วยสีหน้างงงวย “ผัวเก่ามึงไม่ใช่เมียเก่ากูสักหน่อย”
“อุ้ย” ไอ้เจ้าทำทีตกใจ ก่อนจะจีบปากจีบคอ “ได้ฟีลลิ่ง ผัวเราเป็นเมียเขาเลยอะ”
“ไม่เล่น” ธราเสียงดุ “ตกลงมึงเป็นไหม”
ไอ้เจ้าส่ายหน้าแล้วคลี่ยิ้มหวาน “สะอาด ปลอดภัย ถ้าขอมาตรฐานได้ก็คงแปะไว้กลางหน้าผากจ้า”
“ดี โล่งใจ” ธราถอนหายใจอย่างจริงจัง
“คุณรังเกียจเหรอ” ไอ้เจ้าแสร้งทำหน้าเศร้า “แบบ...ประเด็นอ่อนไหวเลยนะเรื่องนี้ ถ้าเจ้าเป็นขึ้นมาจริงๆ คุณก็จะ...”
“กูก็คงเป็นไปแล้วไงเจ้า” ธรารีบตัดบทก่อนไอ้เจ้าจะเล่นบทโศกไปมากกว่านี้ “น้ำคัดหลั่งจากตัวมึงกูก็แดกไปหลายรอบแล้ว ที่ถามก็แค่ถ้ามึงเป็นขึ้นมาจริงๆ ต้องวางแผนการรักษาแล้วต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น ไม่ไปแพร่เชื้อให้ใคร”
“รู้งี้บอกว่าเป็นก็ดี คุณจะได้ไม่ไปเอาคนอื่น”
พลาดแล้วไอ้เจ้า มึงพลาด!
“มีถุงยาง”
“ไม่ได้! อย่าใช้ผิดจุดประสงค์ ถุงยางอนามัยมีไว้เพื่อลดโอกาสการตั้งครรภ์” ไอ้เจ้าพูดคอเป็นเอ็น มันต้องย้ำให้ธราเข้าใจ แต่คนรูปหล่อกลับทำแค่ยักคิ้วยียวนแล้วพูดต่อว่า
“หรือมีไว้ป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ กูก็เรียนมา อย่ามาหลอกกู”
“ฮึ่ย!” ทำเสียงฮึดฮัดขัดใจ “ยังไงก็ช่าง ห้ามไปใช้กับใครนอกจากเจ้า”
“สดได้งั้นสิ”
“ถีบหน้าหงายไอ้เหี้ย”
ไอ้เจ้าเล่นโหมดโหดจนธราหน้าเหวอ
“มึงกล้าพูดหยาบกับกูเหรอ”
“ขอโทษจ้า เป็นเพียงแค่ความในใจที่เก็บเอาไว้ไม่อยู่”
“เก็บไว้บ้างก็ดี ไม่ใช่แฟนไม่ต้องมาหึงหวง”
“เจ็บกว่านี้ยังได้อีกกกกก”
“หึ” ธราหลุดหัวเราะ ก่อนจะรั้งต้นคอของไอ้เจ้าเข้าใกล้แล้วกดจูบที่ขมับมันไปแรงๆ “โดนของกู มึงเจ็บจนเดินขาถ่างแน่”
“คลานก็ยอม”
“ปากดี”
“เอวก็ดี”
“ลีลาดีด้วยไหม”
“ที่สุดอะ”
“ปะ...กลับ”
“แน๊ รีบร้อน”
“มึงรีบก่อนมั้ย ไหนบอกอยากได้กูเป็นผัว”
“งั้นถ้าเจ้าได้คุณเป็นผัว แล้วคุณได้เจ้าเป็นอะไร”
ไอ้เจ้ารอคอยคำตอบ แค่คิดก็ฟินแค่ไหนที่จะได้อยู่ใต้ร่างหนาๆ ของดิน ธรา ผู้ชายไหล่กว้าง 63 cm แถมยังเต็มไปด้วยมัดกล้าม ภาพตอนที่เม็ดเหงื่อผุดพรายบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาคงทำให้ฟินไปยันสวรรค์ชั้นเจ็ด
อยากร้องโอ้ พระเจ้าในตอนที่เขากระแทกใส่ร่างแล้ว แต่ติดที่ว่า...ธราในตอนนี้อาจไม่ได้วางสถานะให้ไอ้เจ้าเหมือนที่ผ่านมา
“อืม...นั่นสินะ” ธราทำท่าครุ่นคิด “คู่ขาดีมั้ย”
“อยากได้แฟน” ไอ้เจ้าแหกปาก “ไม่ใช่คะแนนสงสาร เพราะฉันไม่ใช่ขอทาน มาขอเดนความรักใคร เธอก็รู้นี่น่าว่าแฟน ไม่อาจแทนด้วยคำไหนนนน!”
“เพลงเก่าอีกแล้ว ผัวเก่ามึงร้องให้ฟังบ่อยรึไงไอ้สัด ร้องอยู่ได้”
“ผัวเก่าชอบร้อง คืนที่ดาวเต็มฟ้า ฉันจินตนาการเป็นหน้าเธอ”
“น้ำเน่า”
“ถึงน้ำจะเน่าแต่ยังเห็นเงาจันทร์ อิ๊”
ธราแยกเขี้ยวใส่ไอ้เจ้า “แต่กูไม่เห็นเงาหัวมึง ขืนยังพูดถึงมัน กูจะเอามีดมาฟันคอมึงทิ้งซะ”
“ก็คุณเริ่มก่อน” ไอ้เจ้าเถียง
“กูเริ่มแต่มึงก็ไม่จำเป็นต้องสานต่อ” ธราว่ากลับ
“ไม่มีใครอยากได้ยินคำประชดประชัน” ไอ้เจ้าบอกเสียงแผ่ว
“งั้นมึงก็รู้ไว้ว่าไม่มีใครอยากประชดประชัน ถ้าอีกคนแม่งชัดเจนว่าในใจมีใครอยู่”
น็อกเอาท์!
เจอถ้อยคำนี้เข้าไปไอ้เจ้าเงียบกริบ มันเถียงต่อไม่ได้ เพราะยังคงยอมรับว่ามันรักธราคนก่อนมากกว่าธราคนนี้ ทั้งที่ก็เป็นคนเดียวกัน แต่ความรู้สึกกลับแน่ชัดว่าชอบธราคนก่อนหน้ามากกว่า
“รักกูก็มีแค่กู” ธราเอ่ยเสียงเรียบ “ทั้งที่ว่างข้างๆ และที่ในใจของมึง”
ไม่ใช่ความผิดของธรา แต่กลับเป็นความผิดของไอ้เจ้าเองที่ก้าวออกจากอดีตมาไม่ได้ ภาพจำของมันยังคงมีแต่ภาพของธราคนก่อน ที่มาอยู่ตรงนี้ก็แค่อยากได้ธราคนนั้นคืนกลับมา โดยไม่สนใจว่าธราที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นอย่างไร
“เจ้า กูเกลียดมึงนะ”
“…”
“แต่ตอนนี้ที่ว่างข้างๆ กูก็มีแค่มึงแล้ว”
ไอ้เจ้ายิ้ม เป็นรอยยิ้มเศร้าๆ ที่ไม่ชินตา “งั้นถ้าคุณเจอคนที่รัก ที่ว่างข้างๆ คุณจะยังเป็นผมอยู่ไหม ถ้าวันหนึ่งคุณเจอคนที่โชคดีคนนั้นขึ้นมา คุณจะทิ้งผมอีกหรือเปล่า”
“เจ้า...”
“ขอโทษนะ ผมทำให้คุณงงอีกแล้ว” ไอ้เจ้ากะพริบตาเพื่อไล่น้ำใสๆ ที่เริ่มคลอหน่วย “คุณหิวไหมครับดิน ไปกินโจ๊กรอบดึกกันก่อนไหม”
“อืม” ธรารับคำ ก่อนบอก “ยังไงก็ได้”
เพราะสีหน้าของไอ้เจ้า ทำให้ธราไม่กล้าขัด ทำไมถึงได้ทำหน้าเศร้าแบบนั้น แววตาของมันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่เป็นความเจ็บปวดที่เขากลับแน่ใจว่าเขาคือต้นเหตุ ทั้งที่ไม่เข้าใจกับคำพูดของมันเลยแม้แต่น้อย ทว่าหัวใจกลับปวดหน่วงไปกับมันด้วย
“โจ๊กใส่ขิงเยอะๆ ที่คุณชอบคงทำให้คุณอารมณ์ดี”
“คงงั้น”
ธราไม่เคยรู้หรอกว่าตัวเขาชอบกินโจ๊กใส่ขิงเยอะๆ จนเมื่อไอ้เจ้าเป็นคนบอกว่าเขาชอบ ทีแรกก็ได้แต่เถียงอยู่ในใจ แต่พอลองกินแล้วก็ถูกใจกับรสชาติ จากนั้นก็กินแบบนี้เรื่อยมา ทั้งที่จริงก็ไม่ได้ชอบมากมาย ใส่ก็ได้ไม่ใส่ก็ได้
ที่ชอบก็แค่เพราะไอ้เจ้าบอกว่าเขาชอบเท่านั้น...
......TBC......
เจอกันอีกทีสัปดาห์หน้าเด้อจ้าาา แต่ถ้าว่างจะรีบมาเลยยยย เสาร์อาทิตย์นี้ไปต่างจังหวัด อิ๊
หัวข้อ: 'เจ้า' ชีวิต ตอนที่ 25 เจ้าชีวิต P.26 11/03/2019 -- The End (อ่าน 177070 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก