06:50 AM
OMG: ที่รัก
D. : ว่า
OMG: ข้าวมันไก่กับโจ๊ก เอาไรครับ
D. : ข้าวต้มหมู
OMG: ไม่มีในตัวเลือก
D. : จะกินข้าวต้ม
OMG: เอาแต่ใจจัง ถ้างั้นต้องไปกินด้วยกัน อาบน้ำยังครับ
D. : อืม หลังจากมึงปลุกสิบนาทีก็ไปอาบ วันนี้เลคเชอร์ถึงเก้าโมงแล้วขึ้นคลินิก
OMG: ผมไปส่งนะ กินข้าวเช้าเสร็จแล้วเข้ามอด้วยกัน
D. : มึงมีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ
OMG: เรื่องของผม
D. : กูถามดีๆ ไอ้เหี้ย
OMG: โทษครับท่าน เรียนบ่ายครับ แต่ผัวเรียนเช้า ต้องไปส่งผัว
D. : ผัวมึงน่ะใคร
OMG: ยังไม่รู้ตัวอีก ไปส่องกระจกไป๊ รำคาญผัวโง่
D. : หึ มาให้กูเอาก่อนแล้วจะเป็นให้
OMG: อยากครางชื่อดินแล้วค้าบ
D. : มาปากเก่งต่อหน้ากูมา
OMG: อิ๊ ไม่ว่าง ซื้อข้าวต้มอยู่
D. : ไหนบอกไปกินพร้อมกัน
OMG: เปลี่ยนใจแล้วครับ เอาไปให้ที่ห้องดีกว่า อยากครางชื่อดินแบ้ว
D. : แบ้วที่หน้ามึงอ่ะ งั้นรีบมานะ น้ำเต้าหู้ด้วย
OMG: ครับที่รัก
ไอ้เจ้าผิวปากอารมณ์ดี เช้าวันนี้ก็สดใสอีกแล้ว ธราที่รักของมันใจอ่อนลงเยอะ ไม่ได้เอาแต่ด่า คำว่าเกลียดก็ได้ยินน้อยลง ธราเปิดโอกาสให้มันเข้าหามากขึ้น ทักไลน์หาก็ตอบอย่างรวดเร็ว โทรปลุกก็ไม่มีทีท่ารำคาญแม้เจ้าตัวจะบ่นจนตื่นเต็มตา ตอนเย็นก็ยอมให้ไปอยู่ด้วย อนุญาตให้มันส่งเข้านอน บอกฝันดี ก่อนจะไล่ให้กลับห้องพร้อมคำอวยพรให้แค่ว่าฝันร้ายนะมึง แต่แค่นั้นไอ้เจ้าก็ระทวยมากแล้ว
เสียงดุที่เอื้อนเอ่ย ตาเรียวที่มองมา เกือบจะไม่ทนแล้ว เกือบใจง่ายให้ธรากินมันเข้าไปทั้งตัว จะได้ถือโอกาสวัดขนาดแล้วไปเลือกซื้อของตามสั่งให้เลย
ไอ้เจ้าถือถุงข้าวต้ม แตะคีย์การ์ดที่ลิฟต์เพื่อนำมันขึ้นมาที่ชั้นพักอาศัย ต้องขอบคุณความปลอดภัยของคอนโดฯ แห่งนี้ ทั้งเป็นส่วนตัวและไม่ต้องระแวงอันตรายใดๆ โจรโมยไม่ต้องพูดถึงเพราะแค่มดสักตัวก็ผ่านเข้ามาได้ยาก
ไอ้เจ้ายกมือเคาะประตูเป็นมารยาทก่อนจะกดรหัสเข้าห้องของธรา พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าร่างสูงในชุดนักศึกษากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา
“มาแล้วครับ” ไอ้เจ้าบอกเมื่อเห็นว่าธราไม่มีทีท่าหันมาสนใจ “ที่รักได้ยินหรือเปล่า”
“อือ” ธราขานรับแต่ตายังไม่ละความสนใจจากหนังสือ พอมีสมาธิทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที
ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ...
ไอ้เจ้าคลี่ยิ้มแม้คนที่ยิ้มให้จะไม่หันมามองก็ตาม ก่อนมันจะเดินไปที่ครัว จัดการเทข้าวต้มใส่ถ้วยแล้วยกไปเสิร์ฟ
“ดิน กินข้าว”
“รู้น่า” ธราวางหนังสือแล้วหันมาสนใจถ้วยข้าวต้มกลิ่นหอมฉุยตรงหน้า “ของมึงล่ะ”
“ไม่มีครับ ตังค์ไม่พอ”
“มึงรวยไม่ใช่เหรอ แค่ข้าวต้มถุงละไม่กี่บาท ทำไมไม่ซื้อของตัวเองมาด้วย”
“ผมไม่เคยบอกเลยนะว่าผมรวย คิดไปเองแล้ว”
“เชื่อมึงกูก็ควาย” ธราผลักหัวไอ้เจ้าไปสองที ก่อนจะบอกเสียงห้วนว่า “กินด้วยกัน”
ไอ้คนจนยิ้มกริ่ม “ดินใจดีกับผมจัง รักผมแล้วใช่ไหม”
“กูสงสาร”
“ปากแข็ง”
“ไหนบอกว่านิ่ม”
พูดมาแบบนี้ไอ้เจ้าก็ไปไม่เป็น “ไม่รู้ๆ ๆ ๆ กินกันครับ ผมป้อนนะ อยากทำหน้าที่เมียที่ดี อิ๊”
ธรากระตุกยิ้มมุมปาก ปากก็เก่ง ขี้เขินก็ที่หนึ่ง แต่ก็ยังทำตัวบ้าๆ บอๆ “งั้นมานั่งตัก”
“เดี๋ยวเสื้อดินยับ”
“มา”
ไอ้เจ้าเบ้ปากใส่คนเอาแต่ใจ ก่อนจะขยับตัวขึ้นไปนั่งบนตักแกร่ง แต่เมื่อชิดใกล้กลิ่นหอมจากตัวบุรุษเพศก็ทำเอาหัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา ธรายกแขนขึ้นโอบรอบเอวบาง ในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นวางเกยอยู่บนไหล่แคบ ไอ้เจ้าหายใจกระตุก ไม่คิดฝันว่าจะมีวันได้อยู่ในท่าล่อแหลมอย่างนี้กับธรา
“ที่รัก นั่งแบบนี้แล้วผมจะป้อนคุณยังไง”
แล้วนั่งแบบนี้หัวใจวายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ!
“หาทางเอง”
“คุณต้องรีบกินนะ เดี๋ยวจะสาย ปล่อยผมก่อน”
“ถ้าสายก็เป็นความผิดของมึง”
“โทษกันซะงั้น อ๊ะ! เจ็บครับดิน” ไอ้เจ้าร้องเสียงหลง รู้สึกเหมือนเนื้อตรงไหล่จะหลุดเมื่อถูกฟันคมๆ ของธรากัดเข้าให้
“มันเขี้ยว”
ไอ้เจ้าหันมอง ตาสบตา “อย่าให้ผมโมโห”
“อยากเห็นมึงโมโหจริงๆ”
“ทำไมไม่กลัวผมแล้ว”
“มึงมันก็แค่แมวมาขู่เสืออย่างกู”
คนหน้าเหมือนแมวเม้มริมฝีปาก ก่อนจะใจกล้าจูบที่ปลายคางหนาแล้วเลื่อนขึ้นงับริมฝีปากล่างของธรา “ลงโทษ”
“เกลียดว่ะ” ธรากระซิบเสียงพร่า มือข้างหนึ่งรั้งท้ายทอยของไอ้เจ้าแล้วดึงเข้าหา จากนั้นริมฝีปากได้รูปก็บดจูบริมฝีปากบาง เคล้าคลึงเน้นย้ำจนได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอของไอ้เจ้าที่ตอนนี้ในหัวเริ่มขาวโพลน เหมือนสมองหยุดการทำงานไปชั่วขณะ ธราบดจูบ ดุดันและหนักหน่วงจนริมฝีปากบางนั้นแดงช้ำ ไม่นานก็ส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจโพรงปากอุ่น เกี่ยวกระหวัดเอาเรียวลิ้นนุ่มมาดูดชิม
“อึก…” ไอ้เจ้าเกือบลืมวิธีหายใจ มันยกมือขึ้นทุบไหล่หนาเป็นการท้วงแต่ก็ถูกมือของธรารวบเอาไว้ แววตาของมันฉ่ำเยิ้ม หวานเชื่อมจนทำให้ธราเกือบคุมตัวเองไม่ไหว กลีบปากบางถูกฟันขาวงับ ดูดชิมจนแทบหายเข้าไปในโพรงปากของอีกคน น้ำใสไหลซึมที่มุมปากก็ถูกจัดการด้วยลิ้นร้อน ทำเอาหัวใจของไอ้เจ้าเต้นแรงจนเหนื่อย “ที่รัก...พอก่อนครับ”
“อืม” ธรารับคำ แต่สายตายังมองจ้องริมฝีปากบาง “ทำไมรสโคล่า”
“ก็เพิ่งกินอมยิ้มรสโคล่า”
“เดี๋ยวก็ฟันผุ”
“ฟันผุก็ให้หมอดินรักษา แล้วถ้าฟันไม่ผุแต่อยากโดนหมอฟันต้องทำไงอะ” ไอ้คนปากเก่งคลี่ยิ้มยั่ว “อยากได้หมอดินเป็นผัวต้องทำไงครับ”
“หึ ยั่วกูตอนนี้จะดีเหรอ”
ไอ้เจ้าหน้าแดงก่ำ เมื่อเห็นสีหน้าของธรา แววตาที่มองมาก็สื่อได้เป็นอย่างดีว่าเขาต้องการอะไร
“กินข้าวนะครับ”
“อืม”
“ป้อนนะ”
“ครับ”
ชอบฉิบหาย...ชอบจะตายอยู่แล้วโว้ย! ยังจะมาพูดเพราะให้หลงอีก!
ไอ้เจ้าแทบระทวยในอ้อมกอดของธรา ข้าวต้มในถ้วยจากร้อนๆ ก็เริ่มอุ่น แต่คงไม่อุ่นเท่าอ้อมกอดของธราเป็นแน่ ตอนนี้อะไรๆ ธราก็ดีเลิศไปซะหมด แม้เมื่อกี้เขาจะบอกว่าเกลียด แต่สายตาที่มองมาไม่เห็นจะเกลียดอย่างที่พูดเลย
“เจ้า”
“หืม”
“ห้าสิบสองนะ”
“อะไรเหรอที่รัก”
“ถุงยาง”
ไอ้เจ้าเผลอกัดริมฝีปาก หูอื้อไปกับสิ่งที่ได้ยิน “อะ...เอาแบบไหนครับ”
“เจ้าชอบแบบไหน”
“ไม่รู้ ผมไม่เคยทำ”
ไอ้เจ้าเป็นคนใจกากแต่ปากเก่งของจริง มันโตมาจนอายุปูนนี้ก็ยังไม่เคยเชยชมหญิงงาม โอกาสที่จะได้ใช้เครื่องป้องกันจึงไม่มีเลยสักครั้ง แม้จะมีคนเข้าหา แต่หัวใจของมันก็ไม่เคยเปิดรับใคร พอมีคนเข้าใกล้ก็รีบถอยห่างออกมา เพราะหัวใจของมันรอแค่คนคนเดียว เป็นของคนคนเดียว
หัวใจของมันเป็นของคนที่ชื่อ...ธรา
“งั้นเอามาทุกแบบ จะได้ลอง”
“ครับที่รัก”
ตอบรับไปแบบนั้นแต่หัวใจกำลังใกล้โคม่า ไอ้เจ้าจะรอดตายได้อย่างไรหากว่าธรายังทำตัวให้น่าระทวยด้วยขนาดนี้ กลับมาด่ากันก็ได้ กลับมารังเกียจ กลับมาหวงเนื้อหวงตัวอีกก็ได้ เป็นแบบนี้ไอ้เจ้าไม่ชินเลย!
Bee : ก๊อกๆ สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่ดิน ตื่นหรือยังคะ
ไอ้เจ้าเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก ข้อความจากดาวเภสัชฯ ปรากฎหราจนคิ้วเข้มของมันขมวดมุ่น ก่อนจะถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์มือถือของธรามาปลดล็อกแล้วเปิดดูข้อความ
“ธรา” ไอ้เจ้าเอ่ยเสียงเรียบ ทำเอาคนที่กำลังซุกซบอยู่กับซอกคอของมันถึงกับหยุดชะงัก
“ว่า”
“ยังไม่เลิกอีกเหรอ”
ธราเลิกคิ้วไม่เข้าใจเพียงครู่ ก่อนจะเห็นข้อความที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองซึ่งไอ้เจ้ากำลังเปิดอ่าน “คุยกันรู้เรื่องแล้ว”
“แล้วทำไมยังทักมาอีกครับ ทักมาทุกเช้าเลยด้วย”
ไอ้เจ้าเป็นคนขี้หึงและขี้หวงมากๆ รู้ว่าไม่มีสิทธิ์แต่มันก็มึนอ้างสิทธิ์ไปอย่างนั้น แรกๆ ธราก็รำคาญ แต่ไม่รู้ว่าชินตอนไหน พอมันตั้งคำถามก็เผลอตอบ อาจมีบ้างที่โวยวายกลับ แต่ส่วนใหญ่ก็อธิบายให้ไอ้เจ้าเข้าใจ เพราะรู้ว่าถ้าไม่อธิบายมันก็จะเป็นหมาบ้าไม่เลิก
“ไม่รู้ กูจะไปรู้ได้ไง”
“ต้องรู้สิ ก็คุณคุยกับเขาตลอด ไม่ตัดขาดจริงๆ สักที”
“ตกลงเป็นพี่น้องกันแล้ว เข้าใจกันทุกฝ่าย มีแต่มึงนี่แหละที่ไม่เข้าใจ”
“ผมเข้าใจนะ แต่ผมไม่เข้าใจว่าพี่น้องบ้านไหนบอกฝันดี บอกคิดถึงกัน มีชวนไปกินข้าว ดูหนัง ไอ้เหี้ยเอ้ย! ผมยังไม่เคยไปดูหนังกับคุณเลยนะ”
ไอ้เจ้าเลื่อนอ่านบทสนทนาของคนทั้งคู่ก็ยิ่งหัวร้อน แต่ดูได้ไม่นานมือหนาของธราก็ดึงโทรศัพท์มือถือออกจากมือของมัน
“ก็แค่คุย จะหัวร้อนอะไรนักหนา ไม่คิดจะให้กูคุยกับเพื่อนร่วมโลกเลยหรือไง อย่าบ้าให้มากเจ้า มันน่ารำคาญ”
ไอ้เจ้าเม้มริมฝีปาก จ้องรูปหน้าหล่อเหลาของคนที่มันชอบเขม็ง “เค ผมจะไม่ยุ่งแล้ว”
Bee : พี่ดินขา จะรบกวนอะไรไหมคะถ้าบีจะขอติดรถไปที่มอด้วย ทางเดียวกันไปด้วยกัน ประหยัดนะคะ แหะๆ
Bee : ยังไงตอบบีหน่อยน้า รออยู่นะคะ
“ตอบหล่อนสิ” ไอ้เจ้าบอกเสียงห้วนพลางลุกจากตัก ในขณะที่ธราคว้าข้อมือของมันไว้ “บอกเลยว่าคุณจะไปกับหล่อน จะไปรับแล้วส่งถึงหน้าคณะเลย”
“อย่าประชด”
“ผมไม่ได้ประชด คอนโดฯ หล่อนก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มาก คงสะดวกสำหรับคุณนะธรา” ใบหน้าเรียบนิ่งของไอ้เจ้ายิ่งทำให้ธราว้าวุ่นใจมากขึ้น “ถ้าคุณไม่คิดจะตัดหล่อนจริงๆ ก็บอกผมตรงๆ อย่าให้ความหวังผม ผมไม่สนุกไปกับคุณด้วย”
“เจ้า มึงโคตรไม่มีเหตุผล” ธราบีบข้อมือของไอ้เจ้าแน่นด้วยแรงโทสะที่เริ่มปะทุ “กูบอกแล้วว่าเป็นพี่น้องกัน คุยกันเข้าใจแล้ว กูไม่ได้คิดอะไร แล้วถ้าเขาคิดกูจะห้ามได้ยังไง”
“งั้นก็เล่นบทพี่ชายที่แสนดีของคุณต่อไปนะธรา ผมขอตัว”
“มึงแม่ง...คุยกันไม่เคยรู้เรื่อง กี่ครั้งมึงก็แบบนี้ อยากไปไหนก็ไป!”
ไอ้เจ้าเดินตรงไปที่ประตู มันเปิดออกแล้วกระแทกปิดดังโครมใหญ่ ปล่อยให้ธราหัวเสียกับนิสัยของมัน ไม่ชอบเวลาที่ไอ้เจ้าเป็นหมาบ้า มันไม่เคยฟังเหตุผล มันไม่เคยเชื่อใจ คำพูดของเขาเหมือนเป็นแค่คำพูดผ่านๆ ไม่มีน้ำหนักให้น่าเชื่อถือ ทะเลาะกันกี่ครั้งก็เป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน สถานะก็แค่มันเป็นทำตัวโรคจิตคอยตามเขา แต่กลับต้องมาใส่ใจยิ่งกว่าคนเป็นแฟนกัน
D. : ได้ครับ เดี๋ยวพี่ไปรับ
Bee : เย้ ดีใจจังเลยค่า จะออกมาแล้วบอกบีนะคะ รอที่หน้าคอนโดฯ
D. : ครับ
ทำไมไอ้เจ้าถึงไม่พูดง่ายๆ เหมือนคนอื่น ทำไมถึงได้ยากเย็น แค่เพราะเป็นมัน แค่เพราะเป็นไอ้เจ้า เรื่องง่ายๆ กลับเป็นเรื่องยากไปได้ในพริบตา
D. : ตอนเที่ยงมาหากูที่คณะด้วย
OMG: ไม่ได้ชื่อบีครับ
D. : อย่ากวนตีน มาหากูนะ มาคุยกัน
OMG: เรื่องของผม ผมไม่ไป
D. : เดี๋ยวนี้มึงชักเอาใหญ่
OMG: แล้วยังไง ก็เรื่องของผมอีกเหมือนกัน
D. : เจ้า กูไม่อยากทะเลาะด้วยแล้วนะ
OMG: งั้นก็อย่ามายุ่งกับผม
D. : มึงมายุ่งกับกูก่อนนะไอ้เหี้ย มาตามกูต้อยๆ ยัดเยียดนั่นนี่ แล้วสุดท้ายมาพูดหมาๆ แบบนี้เหรอวะ
OMG: ธรา คุณอาจจะลืมไปนะว่า ผมตามคุณได้ ผมก็เลิกตามได้
D. : งั้นกูคิดได้ใช่ไหมว่าคนอย่างมึงก็ดีแต่พูด
D. : จะไม่ไปไหน จะไม่ทำให้กูเสียใจ แล้วตอนนี้มึงกำลังทำอะไร
D. : กูโคตรเกลียดมึงเลยเจ้า เกลียดคนอย่างมึงจริงๆ
เพราะไอ้เจ้าก็คือไอ้เจ้า มันปุบปับเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว และวันใดวันหนึ่งมันอาจจะหายไปโดยที่ธราไม่ทันตั้งตัวเลยก็ได้ แล้วความรู้สึกของเขา...ใครจะรับผิดชอบ
OMG: ขอโทษครับที่รัก
OMG: ผมขอโทษนะ
OMG: ผมหวงคุณมาก ผมไม่ชอบที่ใครเข้าใกล้คุณ ผมโมโห ผมอารมณ์ไม่ดีเลย
OMG: ยกโทษให้ผมนะ ผมจะใจเย็นมากกว่านี้
D. : กลับมา
OMG: แต่เมื่อกี้คุณไล่ผม
D. : เจ้า กลับมาหากู
OMG: ถ้าผมเข้าไปแล้ว จูบผมนะ ปลอบผมหน่อย
D. : ครับ รีบเข้ามา
แค่เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากจบบทสนทนาในโทรศัพท์มือถือ ประตูห้องก็ถูกเปิด ไอ้เจ้าเดินตรงมาหา โผเข้ามาในอ้อมกอดของธราแล้วเป็นฝ่ายเริ่มจูบก่อน เขาแทบตั้งตัวไม่ทันแต่สุดท้ายก็จูบตอบมันกลับไป
“ที่รักครับ” ไอ้เจ้าร้องเรียก แววตาฉ่ำเยิ้ม
“หืม” ธราที่ยังคลอเคลียอยู่กับซอกคอของมันขานรับในลำคอ
“บอกผมหน่อย” มันทำเสียงอ้อน
“บอกอะไร” กระซิบถามเสียงพร่า
“บอกว่าเกลียดผม แล้วก็จูบผมแรงๆ”
“เกลียด” เสียงแผ่วเบา ก่อนริมฝีปากได้รูปจะกดจูบลงที่ลำคอ ดุนดันลิ้นให้เกิดร่องรอย “กูเกลียดมึงเจ้า โคตรเกลียดเลย”
“แต่ผมรักคุณ” เสียงของไอ้เจ้าเบาหวิว เกือบหลุดเสียงครางเมื่อใบหน้าหล่อเหลายังคงซุกซบที่ซอกคอและลิ้นของเขาก็ดุนดันอยู่บริเวณนั้นไม่ผละหนี “โคตรรักคุณเลย”
“อืม”
“คุณเป็นของผมนะ”
“ครับ”
“อย่ายุ่งกับคนอื่น”
“อยากมีคนที่สิบเอ็ด”
“ไม่ได้”
“แค่ควงได้ไหม”
ไอ้เจ้าหน้างอ “ผมเจ็บนะ หัวใจผมจะไม่ไหวเข้าสักวัน”
“แต่กูแคร์มึง” ธราอมยิ้ม “แค่นี้ยังไม่พอเหรอ”
“ไม่ครับ ผมโลภ”
“แล้วแค่ไหนถึงจะพอ”
“แค่รัก”
“ไม่รัก”
“เกลียดก็ได้”
“อืม เกลียดว่ะ” พอพูดคำว่าเกลียดก็อดไม่ได้ที่จะบดคลึงริมฝีปากบางของมัน “อย่าเป็นหมาบ้าอีกนะ ไม่อยากทะเลาะ”
“คุณก็ทำตัวดีๆ”
“ขนาดยังไม่ได้เป็นเมียยังหวงขนาดนี้”
“ผมเป็นแล้วเหอะ เป็นมานานแล้วด้วย”
แค่คุณไม่รู้เท่านั้นเอง...
“จูบอีกทีเร็ว เดี๋ยวกูไปรับน้องบี”
“ง่ะ”
“ตามใจผัวมึงหน่อย”
“โว้ยยย! ขี้โกง พูดแบบนี้ก็ต้องตามใจอยู่แล้วสิ!”
“แล้วมากกว่าจูบล่ะ”
“ได้ อยากได้มากแค่ไหนพูด”
“ใช้ปากให้กู เหมือนที่มึงเคยบอก”
“แต่คุณแต่งตัวแล้ว”
“ไม่รู้เหรอว่าเสื้อผ้ามันถอดออกได้”
“ง้าาา...ถ้าผมหัวใจวายตายผมจะโทษคุณนะที่รัก รับผิดชอบผมด้วย”
“ครับๆ”
“ร้องว่าโอ้พระเจ้าดังๆ เลยนะ ผมอยากฟัง”
“ก็เหี้ยละ!”
บางทีธราก็ได้แต่สงสัยในความรู้สึกของตัวเองว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เขาเกลียดไอ้เจ้าจริงๆ ใช่ไหม...
.......TBC.......
ขอบคุณที่ให้การต้อนรับพี่เจ้ากันนะคะะะะ ขอบคุณมากค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
