หัวข้อ: คุณมีผลต่อหัวใจ Ch. 11 | P.01 | 05/11/2018

[mubmy121]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************


#คุณมีผลต่อหัวใจ #พี่มีนคนดุ



- 1 -





ผมนั่งอยู่หน้าจอคอมพ์มาประมาณห้าชั่วโมง สี่นาที สามสิบวิได้แล้ว

อันที่จริงก็นั่งแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวาน

เมื่อไหร่ที่ปลายนิ้วจะเคาะลงบนแป้นเพื่อเขียนงาน ก็รู้สึกวูบโหวง ไปต่อไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้ ได้แค่ยืนในจุดที่หลงทางตรงนี้...

ลมหายใจพ่นออกทางจมูกและริมฝีปากพร้อมๆ กัน

เรี่ยวแรงไม่มี พลังงานหดหาย ไฟที่เคยจุดติดง่ายๆ ตอนนี้กลับมอด ดับ ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย นอกจากความรู้สึกหลงทาง มึนงง แล้วก็เริ่มเกลียดในสิ่งที่ทำอยู่ลึกๆ

อันที่จริงผมอาจจะไม่ได้เกลียดสิ่งที่ทำหรอก ผมแค่เกลียดชิ้นงานที่ทำแล้วมันออกมาไม่ดีอย่างที่ตัวเองคาดหวังเอาไว้มากกว่า ปกติผมไม่ใช่คนที่ Sensitive กับอะไรแบบนี้นะ แต่พอเจอคำพูดบางอย่างที่ตัวเองก็ยังเอาขึ้นมาเป็นสาเหตุแน่ชัดไม่ได้ว่าอะไรในคำพูดเหล่านั้นที่ทำผมพังจนไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนในตอนนี้

เดทไลน์งานต่างๆ ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย

ไม่ได้จริงๆ

ผมแม่งกลายเป็นไอ้โง่ loser คนหนึ่งที่แพ้กับคำพูดที่หวังดี อยากให้ผมไปได้ไกลตามหวัง

หรือผมอาจจะอ่อนแอเกินกว่าจะก้าวเดินในเส้นทางนี้วะ?

 

“ไอ้ลิน” เพื่อนคนหนึ่งในที่ทำงานเดินมาแตะไหล่ผม ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองมัน พร้อมทั้งขมวดคิ้วใส่

ไม่ได้อยากจะใส่อารมณ์กับเพื่อนเลย แต่แม่งคนยิ่งอยู่ในอารมณ์เฟลจนไม่รู้จะเฟลยังไง โดนขัดจังหวะล่นเอมวีเฟลๆ อยู่แบบนี้มันก็อดหงุดหงิดไม่ได้ปะวะ นี่อยากจะลุกขึ้นไปแล้วคัชชูน้องมิ้งค์เด็กฝึกงานยัดปากมันแล้วยื่นซองขาวลาออกกับเจ้านาย แต่ลืมไปว่าไอ้ต๊ะเป็นเพื่อนผู้มีพระคุณอันใหญ่หลวงที่ดึงผมเข้าทำงานบริษัทนี้หลังจากที่ผมเท่กับการจบมาเตะฝุ่นสามปีเศษ ส่วนการยื่นซองขาวจะไม่เกิดขึ้น เพราะไม่อยากกลับไปเป็นคนคูลเตะฝุ่นอีกแล้ว

เอาล่ะ หนึ่งสองสาม ฮึบแล้วยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะถามด้วยความสุภาพไปว่า

“มีเหี้ยไร”

“มึงเป็นอะไร ตั้งแต่โดนเจ้านายเรียกไปสวดชินบัญชรใส่ มึงก็กลับมานั่งหน้าโง่...” มันหยุดพูดไป ก่อนจะยกนิ้วขึ้นมานับ ทำเหมือนว่าผมนั่งโง่นานมาก ทั้งที่จริงๆ เพิ่งผ่านไปสองวัน “สองวัน”

แค่สองวัน แม่งจะยกนิ้วขึ้นมานับหาเตี่ยมันที่ขายของอยู่ร้านชำแถวเยาวราชทำไมวะ งง

“หมดไฟว่ะ”

“ทำไมวะ”

“ไม่รู้ดิ” ผมส่ายหน้าและก้มลงเอาหัวโขกกับโต๊ะ “กูเครียดอะมึง”

“เจ้านายเขาด่ามึงแรงเลยเหรอ”

“เขาไม่ได้ด่า เขาแนะนำด้วยความอยากให้กูพัฒนา แต่กูก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่ากูต้องมานั่งโง่งานไม่เดิน หมดไฟ หมดแรง แบบนี้ ทั้งที่ปกติไฟกูรุกโชนง่ายจะตายไป พอมาตอนนี้กูเสือกอยากลาออกไปค้นคว้าคว้าดาว”

“กูว่าถ้ามึงออกไป มึงอาจจะเกิดอาการฝุ่นมันเข้าตานะเพื่อน คิดมากทำไม ทำๆ ไปเหอะ”

“แต่มึง เดทไลน์มันใกล้แล้วแต่งานกูไม่เดิน กูต้องทำยังไง ไอ้คำว่าทำๆ ไปเหอะ มันทำๆ ไปเหอะได้ที่ไหน ที่พูดยี่ผ่านกระบวนการทางความคิดบ้างไหม อ่อลืม มึงไม่มีสมองจะมากระบวนการทางความคิดได้ยังไง”

“นี่เพื่อนไง จำไม่ได้เหรอ”

“โทษๆ แต่กูเครียดจริงๆ”

“ไปร้านกาแฟ นั่งชิล ส่องสาว เห็นมึงชอบดื่มกาแฟนักนี่ มึงก็ไปนั่งเสพบรรยากาศ เผื่องานเดิน”

“เจ๊ศรีจะไม่ด่าว่ากูอู้งานใช่ไหม”

“โถ่ไอ้โง่ลิน คืองี้นะครับ งานเราอะ มันต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ กับเวลาอันกระชั้นชิด ถ้าจะมากดดันให้นั่งคิดในห้องสี่เหลี่ยมที่มีแต่เสียงเครื่องปริ๊น เสียงแป้นพิมพ์เฉยๆ มันไม่ได้หรอก มันต้องออกไปหาแรงบันดาลใจ มึงเข้าใจปะ”

“ก็จริง เห็นร้านนึงในซอกตึก ท่าทางร้านคลาสสิกดี เดี๋ยวกูลองไปนั่งดู”

“อื้ม กลับมาฝากซื้อน้ำส้มปั่นด้วย หวานน้อย”

“คือจะใช้กูให้ไปซื้อน้ำให้ว่างั้นเถอะ ที่มึงปั่นๆ กูเนี่ย”

“บ้า มึงอะคิดมาก”

“เออ กูคิดมาก แล้วก็คิดถูกด้วย ไอ้เวร พี่ศรีถามหาฝากบอกด้วยแล้วกันว่ากูออกไปนั่งดึงดาวที่ร้านกาแฟ บาย” ผมโบกหัวมันหนึ่งที ก่อนจะลุกขึ้นและพับโน๊ตบุ๊คเครื่องแรงประจำกาย เม้าส์ปากกา สมุดโน้ตและอื่นๆ ที่จำเป็นลองกระเป๋าสะพายพาดข้างของตัวเอง แล้วเดินออกมาจากบริษัท ตรงไปยังร้านกาแฟที่ผ่านหลายครั้ง แต่ไม่เคยได้เข้าสักครั้ง เพราะที่บริษัทมันมีร้านกาแฟใต้ตึกไง แค่บรรยากาศวุ่นวายจนไม่น่านั่งขิล

 

MEAN Café

ผมยืนมองชื่อป้ายร้านที่เหมือนว่าเพิ่งทำมาใหม่สดๆ ร้อนๆ คือทุกครั้งที่ผ่านมาป้ายมันไม่ใช่อันนี้ แต่บรรยากาศร้านเหมือนเดิมทุกประการ มีแต่งเติมบ้างนิดหน่อย พอเปิดเข้าไปก็พบกับแอร์ที่เย็นฉ่ำ ต่างจากอากาศที่ร้อนระอุด้านนอก บวกกับเพลงยุค 90 ดังคลอเบาๆ ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย กับพนักงานที่ร้านไม่กี่คน ส่วนลูกค้ามามีบางตา มุมนั่งสบายมีให้เลือกมากมาย ผมเลยเดินไปจองมุมริมกระจก ที่ห่างคนพอสมควร วางของลงบนเก้าอี้จองที่ไว้ก่อน แล้วก็เดินไปสั่งกาแฟ

“รับไร” มาถึงหน้าเคาเตอร์ก็เจอกับพนักงานผู้ชายตัวสูง ผิวขาว หน้าหล่อแต่ดุมาก ผมยาวประบ่า มีส่วนหนึ่งถูกมัดรวบไปด้านหลัง เขาถามผมเสียงห้วนๆ พลางรอกดเมนูลงบนจอ “เร็วดิครับ รับอะไร”

ทำไมต้องดุด้วยวะ คนกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาอะไรดี

“อะ...เอสเปสโซ่ หวานจัดที่นึงครับ”

“ร้อยห้าบาท”

“นี่ครับ” ผมยื่นเงินให้เขาจำนวนพอดีกับยอดแล้วก็ถามต่อด้วยความที่ไม่เคยมาร้าน “ต้องรอรับเครื่องดื่มเองหรือจะเอาไปเสิร์ฟครับ”

“เคยมาดื่มกาแฟไหมครับ ถ้าเคยน่าจะรู้นะครับว่าต้องทำยังไง”

เอ้าไอ้เหี้ยนี่ กูจะรู้มึงเหรอ คนยิ่งหงุดหงิดๆ อยู่ มาพูดจาหาเรื่องแบบนี้ได้ยังไง

“ผู้จัดการร้านคุณอยู่ไหนอะ”

“ทำไม”

“จะคอมเพลน พนักงานไร้คุณภาพมากเลยนะครับ อุตส่าห์มีชีวิตรอดมาถึงปัจจุบันได้ยังไง ห่วยแตก’

“ผมเจ้าของร้าน คุณจะทำไม”

“แม่ง ไม่แดกละ เจ้าของร้านห่วยๆ แบบนี้”

กะจะมาหาที่นั่งพักใจ สุดท้ายมาเจอคนทำลายบรรยากาศดีๆ ไปอีก นี่มันช่วงเวลาชีวิตส้นตีนอะไรของผมวะเนี่ย

“สั่งแล้วก็ต้องแดก ไม่เอาเงินฟรีๆ”

เชี่ยยยยย นี่กูกำลังเจอและเจรจากับคนแบบไหนอยู่วะ!!!

 มีแต่จะแดกก็แดก ไม่แดกก็ออกไป นี่อะไร บังคับแดก

“เฮ้ยไรวะ”

“เฮียมีนๆ ใจเย็นๆ ขอโทษทีครับลูกค้า เดี๋ยวเราเอาไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะนะครับ อย่าเพิ่งออกจากร้านนะครับ” พนักงานคนหนึ่งวิ่งเหยาะๆ มาและจับเจ้าของร้านที่หัวร้อนในสามโลกแปดโลกของเขาเอาไว้ พลางหันมาขอโทษขอโพยผมด้วยสีหน้าเหมือนโลกจะแตก ผมเลยหัวเราะเหอะก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ คือไหนๆ ก็มาแล้ว ไม่อยากเสียเงินร้อยห้าบาทฟรี สงสารน้องพนักงานด้วย อีกอย่างร่างกายกำลังต้องการคาเฟอีนหนักมาก ก็เลยไม่ได้กลับออกไป นี่เดินออกมาได้ยินเสียงไวๆ จากน้องพนักงานอีกคนที่มาประมาณว่า ไปเข้าห้องน้ำแปปเดียว เฮียมารับลูกค้าเฉย

แปลว่าลูกค้าคนอื่นๆ ไม่ได้โดนแบบผมสินะ

วันเวรี่ซวยอะไรของกูนักหนาก็ไม่รู้ หงุดหงิด

 

ไม่นานนักก็มีเอสเปสโซ่แก้วกลางมาเสิร์ฟให้ผม ตอนแรกคิดว่าเป็นพนักงานร้าน แต่พอเงยหน้ามองกลับพบว่าเป็นไอ้เจ้าของร้านหัวร้อนที่เอามาเสิร์ฟผม ผมเลยดึงหน้าใส่แล้วหยิบเอสเปสโซ่เย็นขึ้นมาดื่ม

ความรู้สึกแรกเมื่อไอ้กาแฟดำนี่เข้ามาในปากคือ ...อร่อยมาก คือเข้าใจมาตลอดว่ารสชาติกาแฟอะไรแบบนี้มันก็คงจะคล้ายๆ กันนะ ทว่าพอดื่มแก้วนี้เข้าไป พบว่ามันกลมกล่อมกำลังดี แค่อึกเดียวก็ฟินไปทั้งจักรวาล

“ทำหน้าแบบนั้นอร่อยอะดิ” อีกคนที่ยืนกอดอกมองหน้าผมอยู่ยิ้มกวนตีนพร้อมกับถามอย่างรู้ทัน

ผมเลยกระแอมไอและวางแก้วลงบนโต๊ะ ก่อนจะตอบกลับไปเสียงเรียบ

“เฉยๆ”

“อร่อยก็บอกอร่อย จะมาเฉยๆ อะไร”

“นี่บังคับค้าทุกคนให้บอกว่าอร่อยปะครับ”

“เฉพาะบางคน”

“...”

“ที่…”

“...”

“ยังไม่บอกแล้วกันว่าเพราะอะไร ไว้มาอีกวันหลังจะบอก”

หะ!? วอท...???





100%

[mubmy121]

- 2 -



พอผมตั้งท่าจะถามว่าทำไมถึงต้องมาวันหลัง ไอ้คนชงกาแฟก็เดินหนีหายไปเพราะพนักงานคนอื่นเรียก ปล่อยให้ผมได้นั่งจินตนาการฟุ้งกับงานตัวเอง ซึ่งการได้เถียงกับ ‘เฮียมีน’ (เรียกตามน้องพนักงานอีกคนที่มาห้ามมวยเรา) และได้บรรจุคาเฟอีนเข้ามาในร่างกาย ก็ทำให้งานไหลลื่นได้พอสมควรเลย

ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองจะลิ้นจระเข้ซะอีก คิดมาเสมอว่ากาแฟที่ไหนมันก็เหมือนกันแหละ ต่พอมาดื่มฝีมือของเฮียมีนอะไรนั่น กลับรู้สึกว่ามันละมุน กลมกล่อมมากๆ รสชาติความอร่อยของมันยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นอยู่เลย

ถึงจะปากเสีย แต่ชงกาแฟอร่อย ให้อภัย

 

บริษัท

“อารมณ์ดีเชียวมึง” พูถามหลังจากที่เห็นผมเดินเข้ามาในบริษัท ผมเลยหันไปมองหน้ามันก่อนจะไหวไหล่

“งานเดิน ไม่ดีได้ไง”

“ร้านเป็นไง”

“ก็ดีนะ บรรยากาศดี เสียอย่างเดียว พนักงานกวนตีนไปหน่อย”

“ที่ชื่อมีนอะนะ”

“มึงรู้ได้ไงอะ”

“ลูกพี่ลูกน้องกูเอง”

“หะ” ผมนี่เหวอเลยตอนไอ้ชมพู(ทวีป)มันเฉลยว่าเฮียมีนที่ว่านั่นเป็นใครมาจากไหน ที่แท้ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของมันเนี่ยนะ “ทำไมเพิ่งมาบอกกูเนี่ย แต่เขาปากหมามากอะมึง”

“ปากหมางั้นทำอาหารอร่อยมากๆ เลยนะเว้ย ฝีมือระดับเชฟกระทะเหล็ก จริงๆ เฮียมีนมันไม่มีอะไรหรอก ปากร้ายไปแบบนั้นเอง”

“ช่างเหอะ กูกลับละ มาขนของ มึงจะกลับเลยปะ”

“ไม่อะ ทำโอ”

“เค หยุดยาว เจอกันอีกทีอาทิตย์หน้านะ”

“เออๆ” ผมลากับไอ้พู ขึ้นมาเก็บของแล้วลาคนในออฟฟิศ ก่อนจะเดินทางกลับบ้านด้วยรถเมล์ และเดินเท้าต่อไปจนถึงบ้านพัก ที่อยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ซึ่งเช่าไว้นานมากแล้ว แรกๆ แม่กับพ่อช่วยออกครึ่งหนึ่ง ผมหาเองอีกครึ่งหนึ่ง เพราะพวกท่านบอกว่าผมโตเป็นควายป่าอเมซอนแล้ว ควรรับผิดชอบชีวิตตัวเองบ้าง แต่พอได้งาน ชีวิตผมก็สดใส ไฉไลมาก จ่ายเองทั้งหมดแบบไม่เต็มใจ ฮืออ พ่อแม่บอกว่าได้งานแล้ว ต้องรับผิดชอบตัวเอง ตอนยังไม่ได้งานประจำผมทำฟรีแลนซ์ไง พ่อแม่เห็นแล้วไม่น่ารอดเลยช่วย แต่พอผมได้งานประจำ เงินเดือนมั่นคง ...ถูกตัดหางปล่อยเมรุทันทีทันใด

นี่กลับมาถึงบ้านก็ฟ้าจะมืดแล้ว แต่ช่วงกำลังจะไขกุญแจเข้าไปในบ้าน สายตาผมเหลือบไปเห็นรถเบนซ์คันหรูที่เคลื่อนมาจอดบ้านหลังข้างๆ ซึ่งผมอยู่มานานหลายปี ไม่ยักจะเจอเจ้าของบ้านสักที ตอนแรกคิดว่าร้างอยู่หรอก แต่เห็นต้นไม้เขียวขจี ได้รับการดูแลอย่างดี แถมสภาพบ้านไม่ใช่บ้านร้างด้วย วันนี้น่าจะเป็นครั้งแรกเลยที่ผมเจอเจ้าของบ้าน

เขาจอดรถหน้าบ้านหลังข้างๆ ผมและลงมา

แว๊บแรกที่มองไปรู้สึกคุ้นตาแปลกๆ ...ไอ้ชุดนี้ กับทรงผมปล่อยยาวปะบ่าแบบเซอร์ๆ หน้าตากวนๆ คิ้วขมวดเป็นปมแทบจะตลอดเวลา

“เหี้ย”

“เหี้ย”

พอเราสบตากันเท่านั้นแหละ สัตว์เลื้อยคลานแม่งออกมายั้วเยี้ยเลย

ผะ...ผมไม่คิดว่าจะเจอไอ้เฮียมีนที่นี่อะ

 

ผมพุ่งเข้ามาในบ้านทันทีหลังจากที่เจอเฮียมีน ไม่คุยอะไรกับเขาทั้งนั้นแหละ ถึงจะไม่ได้ทะเลาะกันใหญ่โตที่ร้าน แต่ด้วยการปฏิบัติกับผมของเขามันโคตรจะไม่เป็นมิตร คิดว่าถ้าน้องในร้านไม่มาห้าม เขากับผมคงได้วางมวยกันร้านแตกอะ

 

 

มีน Part

ผมตกใจมากที่เห็นว่าคนที่ผมเพิ่งไฝว้มาที่ร้านอยู่บ้านข้างๆ กัน นี่ผมเพิ่งเช่าบ้านต่อจากไอ้เจิม เพื่อนที่ย้ายไปเรียนเชฟต่อต่างประเทศพอดี มันปล่อยต่อให้ผม เสนอหลายรอบแล้ว แต่ผมไม่ได้สนใจ เพิ่งมาคิดสนใจก็ตอนที่มีปัญหากับบ้านใหญ่นี่แหละ ย้ายออกแม่ง บ่นดีนัก

แล้วย้ายมาวันแรกก็เจอกับคนคนนั้นที่ผมยังไม่รู้ชื่อหรอก รู้แค่ว่าตอนเถียงแล้วมันคลิกมาก

คลิกจนพนักงานต้องมาห้ามไม่ได้แดกหัวเขาเลย

 

ย้อนกลับไปที่บทสนทนาก่อนเอากาแฟไปเสิร์ฟ

“เฮีย ใจเย็นๆ หน่อยสิครับ ฮือออ ผมไม่น่าไปเข้าห้องน้ำเลย”

“มึงไปเข้าอะดีแล้ว”

“ดียังไง เฮียจะกินหัวลูกค้าอยู่แล้ว”

“เออ กูเป็นเจ้าของร้าน ดีก็บอกดีไง เถียงมากนักตัดเงินเดือนแม่ง”

“เฮี๊ยย” แม่งด่าหรือเรียกวะ

แต่ช่างเหอะ ตอนนี้มีเรื่องที่ต้องโฟกัสมากกว่า นั่นก็คือลูกค้าที่มาร้านตรงจังหวะที่ผมจัดการหน้าเคาน์เตอร์พอดี

ปกติผมจะอยู่ในโซนทำอาหารชงกาแฟมากกว่าไง ตอนนั้นไอ้ดามันปวดท้องเข้าห้องน้ำ แล้วน้องๆ คนอื่นแม่งหายหัวพอดี ผมเลยต้องไปรับออเดอร์ที่แคชเชียร์ ลูกค้าคนแรกที่รับคือเขา เป็นผู้ชายที่ติดไปทางผอม และไม่สูงเท่าไหร่ กะๆ จากสายตาน่าจะ ร้อยเจ็ดสิบนิดๆ เตี้ยกว่าผม เพราะผมสูงร้อยแปดสิบแตะร้อยเก้าสิบ ผลพวงมาจากกรรมพันธุ์ และการเล่นกีฬาอย่างหนักสมัยเรียน หน้าตาติดไปทางหวาน ตาโต แต่ยังมีเค้าความแมนอยู่บ้าง ท่าทางไม่ยอมคนเหมือนกัน ถึงได้ไฝว้กับผมตั้งแต่แรกเจอไง

ผมเองก็ปากหมา ปากไวด้วยแหละ

“กูจะเข้าหาเขายังไงดีวะ”

“เขา?”

“เขาที่หัวมึงอะ ไอ้ควาย กูหมายถึงลูกค้าคนนั้น จะให้พูดย้ำทำไมนักหนา”

“อ๋อ คนที่เฮียจะงับหัวเขาอะเหรอ”

“ย้ำจังนะ เดี๋ยวกูจะแหง่มที่หน้ามึงก่อนใครเลย”

“โถ่เฮียอะ นี่เฮียดันเปิดซะโหดเลยไง”

“กูขอคำแนะนำ ไม่ใช่ตอกย้ำ ตัดเงินเดือนซะดีไหม”

“ใจเย็นๆ เฮีย มันแก้ไขได้”

“How?”

“เฮียอ่อนลงกว่านี้หน่อย แล้วเอากาแฟไปเสิร์ฟเขา พร้อมกับพูดอะไรก็ได้ที่ทำให้เขาอยากมาร้านเราอีกรอบ”

 

ผมก็เลยบอกแบบนั้นไปว่า ถ้าอยากรู้ให้มาร้านผมอีกรอบ แต่ไอ้ที่จะบอกจริงๆ ผมยังคิดไม่ออกหรอก ทิ้งเป็นปริศนาให้อีกคนคิดตามเท่านั้นแหละ

ไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมขนาดที่ได้มาเป็นเพื่อนบ้านกัน

แต่ก็นะ เป็นเพื่อนบ้านอาจจะ ‘จีบ’ ง่ายกว่าก็ได้มั้ง เพราะมีโอกาสได้เจอกันบ่อย

พอคิดได้แบบนั้นผมก็ยิ้มออกเลยทีเดียว

ตอนนี้เอาเวลาไปนอนคิดเล่นๆ ดีกว่าว่าจะจีบเพื่อนบ้านตัวเองยังไง หรือจะบุกเข้าไปปล้ำเลยดีวะ?

 

 

 


 





100%

[mubmy121]

- 3 -

โจรขึ้นบ้าน





ลิน Part

ผมเข้ามาในบ้าน อาบน้ำ ทำอะไรกินเองเรียบร้อยก็ค่ำแล้ว นี่กะจะแบกคอมพ์ขึ้นไปทำงานบนห้องสักหน่อย ถ้าไม่ติดปัญหาที่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กที่หน้าบ้านตอนที่กำลังขึ้นบันได

หัวใจผมนี่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น พร้อมกับเสียงคนคุยกันสองสามคน เป็นการสื่อสารประมาณว่า ‘มึงแน่ใจนะว่าอยู่คนเดียว’ ‘เออกูแน่ใจ’ ‘ถ้ามันรู้ตัวอะ’ ‘ฟาดเลยไง’ ‘เออๆ’ ‘เจอไรรีบหยิบเลยนะ’

โจร... โจรแน่ๆ บทสนทนาแบบนี้

ผมนี่รีบก้มมองกระเป๋าในอ้อมกอดทันที คือไม่ว่ายังไงตัวกูตายได้แต่งานห้ามหายอะ ไม่งั้นบิ๊กบอสได้ตามไปเบิ้มผมถึงนรกแน่ๆ เพราะฉะนั้นผมถึงรีบถอยแล้ววิ่งแบบย่องๆ ไปที่ประตูหลังบ้าน ท่าทางพวกนั้นมันจะมากันหลายคน ผมตัวคนเดียว อาวุธไม่มีเลยนอกจากมีดทำครัว ส่วนโทรศัพท์ กระเป๋าเงิน และโน๊ตบุ๊คมันอยู่ในกระเป๋าที่ผมกอดอยู่แล้ว นอกนั้นไม่มีอะไรน่าขโมยหรอก ถึงมี ผมเอางานกับชีวิตรอดไว้ก่อนดีกว่า

 

แกร๊ก...

“ได้ละ เร็วๆ”

 

เชี่ยยย งัดเร็วฉิบหาย

ผมย่องๆ ก้มๆ หนี นี่ยังไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะหนีไปไหน เพราะไม่ว่ายังไงก็อันตรายไปหมด ถ้าอ้อมออกไปทางหน้าบ้านก็กลัวพวกมันจะเห็น จะซ่อนหลังบ้านก็ไม่มีที่พอให้คนตัวเท่าควายป่าแบบผมหลบอีก โทรหาตำรวจ ตอนนี้ไม่รู้ว่าตำรวจจะมาทันไหม สติผมแทบไม่มีเหลืออยู่แล้ว สิ่งเดียวที่ผมรับรู้ได้ชัดเจนมากๆ เลยก็คือเสียงหัวใจเต้นระทึกอย่างกับกำลังดูหนังผีอยู่

ทว่าในเงามืดก็มีแสงสว่างอยู่ เพราะพอผมหันไปมองฃองบ้านข้างๆ ซึ่งมีรั้วเตี้ยๆ กั้นอยู่ ผมเห็นเฮียมีนยืนสูบบุหรี่อยู่ จังหวะนั้นเขาเองก็มองมาทางผม สภาพชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ในอ้อมกอดมีกระเป๋าหนังที่มักใส่ของสะพานไปทำงานทุกวัน ปิดท้ายด้วยใบหน้าตื่นตระหนกขั้นสุด เหงื่อแตกพลัก

“ช่วย ด้วย” รีบวิ่งไปเกาะรั้วบ้านเขาและออกเสียงเบาๆ ราวกระซิบให้อีกฝ่ายช่วย แม้ว่าผมจะไม่ค่อยชอบหน้าของเขาเท่าไหร่ แต่วินาทีนี้ ต้องเป็นมิตรไว้ก่อน

“ทำไม”

“ช่วยด้วยๆ ผม...ผะ...ผมขอข้ามไปบ้านคุณนะ”

“เฮ้ย...”

“ชู่วววว...” ผมรีบยกมือมาทำเสียงชู่วเพื่อให้เขาไม่ตระหนกตามผม ตอนนี้ถ้าเสียงดังแล้วพวกนั้นรู้ ผมว่าอีกวันหนึ่งผมต้องเป็นข่าวว่อนเน็ต เป็นพนักงานบริษัทถูกโจรจโจ๋ฆ่าดับอนาถคาบ้านงี้ “เบาๆ เดี๋ยวโจรได้ยิน!”

“โจร?” ตอนนี้เฮียมีนเป็นฝ่ายกระซิบบ้าง แต่ผมไม่มีเวลามายืนอธิบายข้ามรั้วหรอกนะ ถ้าเกิดพวกมันมองลงมาแล้วเห็นเข้า ผมได้ซวยแน่ๆ อะ “งั้นเอากระเป๋ามาก่อนแล้วค่อยเอาตัวข้ามมา”

“คะ...ครับ” ผมรีบพยักหน้า และยื่นกระเป๋าให้เขาเอาไปวางที่พื้นรอก่อน จากนั้นก็ค่อยๆ ปีนรั้วเพื่อข้ามไปยังบ้านของเฮียมีน เขาช่วยพยุงผมนะ แต่ผมปีนเองง่ายมาก อาจจะเพราะร่างกายหลั่งสารอะดรีนาลีนออกมามั้ง เลยไม่รู้สึกว่าการปีนรั้วนี่ยากเย็น ทั้งที่แม่งสูงพอสมควรเลย เกือบเท่าอกผมอะ

แต่ในจังหวะหนึ่งที่ขาดันไปติดกับไม้ที่แตกหัน ร่างกายขาดการทรงตัว ส่งผลให้ผมพุ่งไปข้างหน้า ดีที่ได้เฮียมีนรับไว้ได้ ทว่าเราทั้งสองล้มลงไปกองกับพื้นอย่างกับฉากในละครไทย

...ดีที่ปากไม่ประกบกัน ไม่งั้นผมจะคิดว่านี่คือรายการจ้อจี้

ถุย!

 

พลัก!

“โอ๊ะ!”

“โอ้ย!”

ฟึบ!

ผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นทันทีที่ได้สติและตั้งหลักได้ ก่อนจะรีบดึงมือเฮียมีนลุกขึ้นมา แล้วนั่งเอาหลังพิงกับรั้วด้วยกัน

ใจผมยังเต้นแรงอยู่เลยอะ เราหายใจเหนื่อยหอบทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ผมปีนรั้วมาหาเขา และเขาก็รอรับผมเท่านั้นเอง

 

“โทรหาตำรวจหรือยัง?”

“ยะ...ยังดิ ผมกำลังจะขึ้นห้องนอน พวกมันก็งัดมาแล้วอะ มีสติมาขอความช่วยเหลือก็ดีเท่าไหร่แล้ว”

“จะหงุดหงิดใส่ทำไมแค่ถาม”

“โทษทีครับ”

“เข้าบ้านก่อนแล้วกัน ยุงเยอะ”

“อะ...อื้อ” ผมพยักหน้ารับ แต่ก่อนเราจะลุกขึ้นไปด้วยกัน ผมถึงเพิ่งรู้ว่าผมจับมือเขาอยู่ จับแน่นด้วย เขาเองก็มองมาที่มือของเราที่จับประสานกันอยู่เหมือนกัน เราต่างก็มองมือกันอยู่สักพัก พอได้สติกลับมาถึงรีบคลายมือและลุกขึ้นกระแอมไอแก้เก้อ “ฮึ่ม ขะ...เข้าบ้านกันเถอะครับ”

“อืม ตามมาแล้วกัน”

 

มีน Part

ผมกระแอมไอแล้วเก๊กขรึมเดินนำเขาเข้ามาในบ้านก่อน ทั้งที่ความจริงผมโคตรจะตื่นเต้นเลยที่เขาขอมาที่บ้านผม (แม้จริงๆ จะรู้เหตุผลว่าเข้ามาทำไมก็เถอะ) นี่ไม่รู้จะขอบคุณโจรดี หรืออะไรดี เพราะถือเป็นโอกาสที่ผมได้ทำความรู้จักกับเขาไปในตัวด้วย

ตอนแรกที่เห็นใบหน้านั่นส่อแววตื่นตระหนก เหงื่อแตกพลัก ในอ้อมกอดมีกระเป๋าที่ผมจำได้ว่าเขาหิ้วตอนไปร้านผม คิดว่าในนั้นคงมีงานสำคัญอยู่เลยต้องเอามาด้วย ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน กะจะแค่มายืนสูบบุหรี่ชิลๆ แล้วกลับเข้าบ้านไปนอนพัก ที่ไหนได้มีคนมาขอความช่วยเหลือ ทำท่าทางน่าสงสารแบบนั้นผมแกล้งไม่ช่วยก็ไม่ได้อีก

 

“นั่งตรงนี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเอาอะไรมาให้กิน”

“กินไม่ลงอะ เครียด”

“เครียดๆ อะต้องกินจะได้หายเครียด”

“ชอบบังคับคนอื่นเป็นปกติเปล่าครับเนี่ย”

“นั่งเครียดเฉยๆ แล้วมันได้อะไรล่ะ”

“โอเคๆ อยากทำอะไรก็ทำมาเลยครับ”

 

แต่เรามีอะไรหลายๆ อย่างไม่คลิกกันเอาซะเลย เจอกันครั้งแรกก็เถียงกันคอแตกแล้ว ถึงจะรู้เหตุผลหลักๆ มาจากความห้าวตีนของผมก็เถอะ แต่เขาก็เถียงผมคอเป็นเอ็นเหมือนกันแหละ

“แล้วมาขอความช่วยเหลือนี่ไม่คิดจะแนะนำตัวหรืออะไรหน่อยเหรอ”

“หา?”

“มารยาทอะมีไหม”

“...”

อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ นะ แม่งชอบไปพูดหาเรื่องเขาก่อน แต่พอเห็นหน้าน่ารักๆ แบบนั้นแล้วแม่งอยากแกล้งอะ ตัวก็ไม่เล็กนะ แต่มันมีคำว่าน่ารัก น่ารัก แล้วก็น่ารักลอยวนไปวนมาจนผมอยากจะเข้าไปแล้วฟัดแก้มแม่งให้ช้ำเลย

“ว่าไง?”

“ชื่อลิน”

“อืม อายุ”

“ยี่สิบสี่” น้อยกว่าผมประมาณสองปีได้

“กูชื่อมีน อายุมากกว่ามึงสองปี”

“อื้ม”

“โทรหาตำรวจ เสร็จแล้วเข้าครัวมาช่วยกูทำอะไรกินหน่อย” ผมเลือกคำแทนตัวเองไม่ถูก เลยแทนว่า กู เหมือนที่แทนกับทุกๆ คนไป เพราะสายดาร์กอย่างผม ให้ไปแทนตัวเองด้วยชื่อ มีนอย่างนั้นนะ มีนอย่างนี้นะ ผมอกแตกตายแน่นอน ส่วนจะให้แทนตัวเองด้วยความสุภาพ เห็นทีว่าผมจะทำแบบนั้นได้ไม่เกินสองนาที นาทีที่สามคงกระอักความสุภาพตายอีกนั่นแหละ

เห็นภาพไหม? เออ กูเป็นคนหยาบคายเลเวล 99 อย่าคาดหวังความจุฑาเทพบอยจากกูเลย ไม่มีให้หรอก

 

ลิน Part

ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงหัวร้อนกับคำพูดคำจาของเฮียมีนไปแล้ว แต่ยังตกใจเรื่องโจรขึ้นบ้านอยู่ เลยนึกคำเถียงเขาไม่ออก ได้แต่หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรหาตำรวจ

รอสายอยู่นานมาก ก็ไม่มีใครรับ โทรจนท้อ... ก็ไม่มีใครมารับสายง้อกูเลย

ไม่โทรแม่งละ งอน

“ตำรวจไม่รับสายผมอะ”

“พรุ่งนี้มึงค่อยไปแจ้งความแล้วกันที่สถานี”

“โห เอาจริง ถ้าไม่รับสายงี้ ผมไม่มีที่ไปจริงๆ ผมไม่โดนโจรฆ่าตายไปแล้วเหรอ” ผมตอบเฮียมีนด้วยความหงุดหงิด แต่ก็ต้องยอมวางโทรศัพท์ เพราะมันไม่มีใครรับสายจริงๆ  อะ

“บ่นไปเขาจะรับไหมล่ะ มาช่วยกูหน่อย หั่นผัก”

“เห้อ” ได้แค่ถอนหายใจแล้วลุกไปช่วยเขาทำอาหาร

ดีนะที่ผมหอบกระเป๋ามาด้วย ไม่งั้นผมได้ร้อนรนมากกว่านี้อีก แต่ที่บ้านมันไม่น่าจะมีอะไรให้ขโมยไง ของมีค่ามันอยู่ที่ตัวผมหมดแล้วอะ เข้าบ้านนั้นอย่าหวังพวก ทีวีเลย ไม่มีให้หรอก เพราะผมไม่ชอบดูทีวี ถ้าอยากดูจริงๆ เปิดโน๊ตบุ๊คดูแบบออนไลน์ก็ได้ ถ้าจะขโมยได้มีแค่ไมโครเวฟ ตู้เย็นที่แม่งไม่น่าจะแบกออกไปกันไหว ของเล็กๆ น้อยๆ พวกนั้นเดี๋ยวผมซื้อกลับเข้าบ้านอีกรอบก็ได้ แต่รอบหน้าคงต้องเปลี่ยนกุญแจบ้านให้หมด ติดกล้องวงจรปิดอะไรก็ว่าไป

“หั่นมะเขือเทศหน่อย เอาเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า”

“ครับ” ผมรับมีดจากเฮียมีนและเอามะเขือเทศที่ล้างแล้วมาเริ่มหั่น ผมทำอาหารเป็นอยู่บ้าง เพราะออกมาอยู่คนเดียว บวกกับเมื่อก่อนแม่ชอบลากเข้าครัวไปช่วยทำอาหาร เนื่องจากทั้งบ้านมีแค่ลูกชายหน่อเดียว ถ้ามีลูกสาวเพิ่มอีกคน ผมคงสบายไปแล้ว แต่ไม่มีไง หน้าที่ต่างๆ ก็ตกเป็นของผมสมัยยังไม่มีแม่บ้านช่วยงานน่านะ

และขณะที่ผมกำลังหั่นไปเพลินๆ นั้นเอง บริเวณสะโพกของผมก็ถูกมือของเฮียมีนวางทาบลงมาเบาๆ ก่อนที่ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดมาที่หลังใบหู ตามด้วยเสียงกระซิบของเขาที่ดังอยู่ใกล้มากๆ “หลบหน่อย”

“...”

“เร็วๆ”

ร่างกายผมมันช็อตไปชั่วขณะ เพราะสัมผัสนั่นของเขา

ไม่ใช่ว่าชอบ แต่...ไม่เคยโดนมือใครมา ‘วาง’ และ ‘ลูบ’ ตรงสะโพกตัวเองแบบนี้

 

 

 

 

 

 

100%

[mubmy121]

- 4 -

เรื่องบนเตียง



เหมือนว่าเขาจะรู้ตัวว่าเพิ่งแต๊ะอั๋งผมไป เจ้าตัวเลยรีบชักมือออก ดีที่ชักมือออกไว ไม่งั้นผู้มีพระคุณก็มีพระคุณเถอะ ผมสามารถซัดจนหมอบได้เหมือนกันนะ ถ้ามาทำอะไรลุ่มล่ามกับตัวผมอะ

“คืนนี้ก็ต้องนอนนี่แล้วแหละ กลับไปคงยังไม่ปลอดภัย” เฮียมีนพึมพำบอก ขณะที่ทำอาหารต่อไป ผมเองก็เห็นด้วยกับเขานะ ตอนนี้มันกลับไปไม่ได้หรอก โจรเพิ่งขึ้น เอาไว้ค่อยมาจัดการอะไรๆ พรุ่งนี้เช้าแล้วกัน เห็นทีว่าอาจจะต้องโทรลางานกับบริษัทด้วย โจรงัดบ้านขนาดนี้ ต้องไปแจ้งตำรวจ เปลี่ยนกุญแจบ้าน ดูเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยสักหน่อย ถึงแม้ว่าบ้านผมมันจะไม่มีอะไรน่าขโมย แต่แบบนี้มันไม่ปลอดภัยปะวะ เกิดโจรมันโมโห ที่ไม่มีอะไรให้ขโมย มาเสียเที่ยว มันงัดมาอีกรอบฆ่าผม ผมจะทำยังไง

หรือจะไปค้างห้องเพื่อนก่อนสักพักดี?

“คงงั้นครับ รบกวนเฮียด้วยนะครับ” เรียกเฮียเลยแล้วกัน มันติดหัวไปแล้วว่าต้องเรียกแบบนี้อะ

“หลายวันก็ได้ กูอยากได้คนมาเป็นหนูทดลองขิมเมนูใหม่พอดี”

“ถ้าผมขี้แตกอะ”

“เชฟระดับเทพแบบกูไม่ทำมึงขี้แตกหรอก”

“ก็ได้ๆ ช่วงนี้ผมยังไม่วางใจจะกลับบ้านนั้นเท่าไหร่ กลัวโจรงัดมาฆ่าทิ้ง เพราะไม่มีอะไรให้มัน... เอ๊ะ เฮีย กระปุกออมสินควายติดปีกผมมมมม” เพิ่งนึกได้ว่าผมมีกระปุกอมสินที่ซื้อมาจากตลาดนัดเพราะความฮาของมัน มันคือควายที่มีปีก ผมเลยซื้อมาแล้วเฝ้าหยอดด้วยความรัก (?) ทุกวันหลังเลิกงาน ไม่ได้แกะสักที แล้วดูท่าหนักพอสมควร แปลว่ามีเงินเยอะเหมือนกันนะในนั้นอะ

“ควายติดปีกอะไรมึง”

“กระปุมออมสินนนน”

“เลือกมา ชีวิตมึงกับ ควายบิน”

“ก็มันเสียดายอะ”

“ง้องแง้งอย่างกับเป็นเมียกูเลยนะ”

“เมียอะไรวะ ผมชอบผู้หญิงเว้ย”

“ไม่แลมองผู้ชายเลยงี้?”

“ค่อนข้างอี๋กับความรักแบบนี้หน่อยๆ นี่อย่าบอกนะว่าเฮียเป็นเกย์อะ”

“ทำไม ถ้ากูเป็นแล้วมึงจะออกจากบ้านกูตอนนี้เพราะความอี๋เลยเหรอ ไปสิ ไปเลย ไปให้โจรมันหักคอเลย”

“ก็เปล่าครับ ผมไม่ได้รังเกียจเพศที่สาม แต่ผมแค่แบบ...ถูกโฉลกกับการที่ตัวเองจะต้องคบกับผู้ชายอะ”

แม้จะชอบมองผู้ชายหล่อ แต่ที่ผมมองก็เพราะผมอยากหล่อแบบนั้น ไม่ได้หมายความว่าผมอยากได้คนคนั้นมาเป็นผัวไง ผมชื่นชมเขาในหนังหน้า แต่ไม่อยากได้หนังหน้าแบบนี้มาเป็นแฟน ตอนนี้ยังมองผู้หญิงสวยๆ แล้วรู้สึกปิ๊งอยู่ว่ะ

“อืม” เขาพยักหน้ารับและทำอาหารต่อไป ในขณะที่ผมกลายมาเป็นตัวเกะกะ เพราะทำในสิ่งที่เฮียมีนสั่งเสร็จแล้ว ตอนนี้เลยมายืนมองเขาทำอาหารแทน

ท่าทางของเขาทะมัดทะแมงมากๆ ตอนทำอาหาร ดูไม่สนโลกเลย ใส่ใจกับสิ่งตรงหน้า ดูเป็นคนจริงจัง เข้มๆ ขรึมๆ ดูหล่อไปเลยอะ ถ้าไม่พูดจาเถื่อนๆ ใส่คนอื่นตลอด โครงหน้าเขาดีมากอยู่แล้ว ส่วนผมต่อให้ไว้ยาวปะบ่าก็ไม่ได้ทำร้ายเลย กลับกัน เสริมให้ดูเท่ แบบเซอๆ ต่างจากผมที่เคยไว้ผมประมาณนี้ช่วงเรียนปีหนึ่ง ถูกแซวจนต้องไปตัดแล้วเซ็ตทรงเดิมมาจนถึงปัจจุบัน หรือพูดจริงๆ จากใจ ตัวกูเองยังมองว่ามันเหี้ยเล้ย คนอื่นชมสิแปลก

คือมันจะมีผู้ชายสักพี่คนวะที่ไว้ผมยาวแล้วดูหล่อ ดูเท่อะ ส่วนมากจะพ่ายแพ้กับความเซอร์เลยไปซกมก บอกตรงๆ แม่งอยู่ที่เบ้าหน้าจริงๆ นะ

เบ้าหน้าหล่อมากคือชนะ ทรงอะไรก็รอด

“ผมถามหน่อยสิ”

“ว่า?”

“ทำไมไว้ผมยาวอะครับ”

“พอใจ”

“อ่อ”

“มีไรจะถามอีกไหม”

“ไม่มีแล้วครับ”

“ถามจนนึกว่าสนิทกันเลยนะมึงเนี่ย”

“ทีเฮียยังพูดมึงกูกับผมได้ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้วันเดียวเลยครับ”

“เถียงเก่ง”

ปกติผมไม่ค่อยยอมคนเท่าไหร่ ที่บ้านสอนมาให้เป็นไฟเตอร์ ผมเลยไม่ค่อยกลัวความเถื่อนของเฮียมีนเท่าไหร่ แน่นอนว่าพอไม่กลัวก็เถียงคำไม่ตกฟากไง แต่พูดก็พูดเถอะ เขาไม่ใช่คนเข้าถึงยากอะไรขนาดนั้น ถึงลุคจะดูดุๆ ก็ตาม ผมค่อนข้างวางใจเขาในระดับหนึ่ง ด้วยความที่รู้ที่ทำงาน แล้วเขาก็เป็นญาติของเพื่อนสนิทที่ทำงานผม อีกทั้งยังช่วยเหลือผมในยามคับขัน ในเวลาที่ผมไปไหนไม่ได้ เพราะมันมืดแล้ว เปลี่ยว มีโจร ...เรียกได้ว่าเรื่องระหว่างเราครั้งนี้แม่งคือการตกกะไดลอยโจรจริงๆ “ยืนเอ๋ออะไรของมึง มาช่วยยกของไปตั้งที่โต๊ะสิ”

“ครับๆ จะดุทำไมเนี่ย”

“ก็มึงมันเอ๋อ”

“ผมเอ๋อตรงไหน เฮียแม่งปากร้าย”

“เถียงนักก็ออกไปเลย”

“โหยย คนกำลังเดือดร้อนนะเว้ย เอะอะไล่ตลอดอะ”

“...” แหมะ ทำมาฟัดเหวี่ยงใส่ สุดท้ายก็หยิบของไปวางบนโต๊ะ ผมมองตามเขาเล็กน้อย แต่ก็ช่วยยกไป ตอนนี้ไม่ค่อยหิว แต่จะนั่งเป็นเพื่อนเขาก็ได้ กะว่ารอกินเสร็จแล้วจะไปนั่งคิดงานต่อ มันใกล้เดทไลน์แล้วด้วย ไม่อยากดอง

ถึงแม้จะเพิ่งผ่านเรื่องที่ทำให้หัวใจเกือบวายตาย แต่ถ้างานไม่ทันเดทไลน์ ผมว่าแม่งน่ากลัวกว่าโจรขึ้นบ้านอีก

“เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอครับ ไม่เคยเจอเลย”

“เออ”

“คนเดียว?”

“ถามทำไม จะดูลาดเลาแล้วมาปล้นบ้านกูเหรอ”

“ก็แค่ถามให้มีเรื่องคุยไหมอะ”

“พูดมาก”

นี่ปากแน่เหรอ ทำไมร้ายจังวะเนี่ย

หน้าตาก็ดี แต่ชอบปากร้ายใส่คนอื่น ดูจากปากร้ายใส่ผมตั้งแต่วันแรกที่เจอกันที่ร้านเขาดิ นั่นขนาดผมเป็นลูกค้านะ ยังโดนเหวี่ยงเลย

“แล้วสรุปเฮียชอบผู้ชายเหรอ”

“ถามทำไม”

“ก็อยากรู้”

“เรื่องส่วนตัว”

“โอเค”

ไม่รู้จะชวนคุยอะไรละ ปกติผมชวนคุยเก่งอยู่ถ้าไม่เครียดมาก แต่พอเจอเขานี่หักหลบทุกคำถามเล่นเอาไปต่อไม่ถูก ผมเลยกินอาหารที่เขาทำแทน เป็นเมนูที่ไม่เคยกินที่ไหนมาก่อน แต่พอลองชิมพบว่าแม่งโคตรอร่อย “หือออ อร่อยยย”

“ชอบเหรอ?”

“ชอบสิครับ อร่อยดี ทำอาหารเก่งอะ”

“ชอบก็มากินบ่อยๆ”

“เหมือนตอนบอกให้ไปดื่มกาแฟที่ร้านบ่อยๆ เลย เออ ผมถามอีกอย่างสิ”

“อะไรอีก”

“ที่บอกเคยบอกว่า เฉพาะบางคนที่... แล้วเฮียก็บอกให้ไปวันหลังอีกอะ คือทำไมเหรอ”

“อ่อ เฉพาะบางคนที่หน้าตากวนตีนเป็นพิเศษ”

...สัด คิดว่าจะมีอะไร โดนหลอกด่าอีกละ แม่ง อุตส่าห์ลดทิฐิจากที่เกือบไฟต์กันตอนร้านกาแฟแล้วเป็นมิตรด้วยแท้ๆ

เขานี่แม่งไม่เป็นมิตรกับทุกสิ่งบนโลกจริงๆ

 

นี่หลังจากที่กินอะไรเสร็จ ผมก็ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านล้างจาน เพราะมาพึ่งพาอาศัยเจ้าของบ้าน ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งกระดิกตีนยิกๆ ที่โซฟา ...เอาเถอะ ตอนนี้ผมก็ต้องพึ่งเขาจริงๆ นั่นแหละ บ้านก็ยังไม่กล้ากลับ กลับไปคงนอนไม่หลับแน่ๆ ต้องจัดการเปลียนกุญแจ แจ้งตำรวจ แล้วทำอะไรให้สบายใจก่อน ค่อยกลับ คืนนี้ก็นอนบ้านเฮียมีนนี่แหละ

“เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมนอนโซฟาข้างล่างก็ได้” ผมล้างจานเสร็จแล้วก็เดินมาหาเขาที่โซฟา

คนตัวสูงช้อนสายตามองหน้าผม และเลิกคิ้วใส่เล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับมาเสียงห้วน

“นอนบนห้องก็ได้ ยังไงมึงก็แขก”

“เฮ้ย ผมเกรงใจ นอนนี่ก็ได้ครับ”

“ไม่มีพัดลม ไม่มีแอร์ มันร้อน จะนอนเหรอ ได้นะ ตามสบาย”

“ผมนอน...” ไม่ได้ ฮือออ ไม่ชอบอากาศร้อนอะ ยิ่งช่วงนี้ไทยร้อนอบอ้าวอยู่ นอนเหงื่อแตกตายห่าแน่

ร่างกายต้องการลมแอร์ปะทะแรงๆ

 

ณ ห้องนอน

เราขึ้นมาบนห้องนอน ซึ่งเป็นห้องนอนของเขา คือเขาเพิ่งย้ายมา ของเลยยังไม่มีอะไรมาก ส่วนอีกห้องมันเป็นห้องเก็บของไปแล้ว นอนไม่ได้ สรุปคือเราต้องนอนห้องนี้แหละ นอนด้วยกัน

ผมว่าเฮียแกปลอดภัย ไม่น่าจะทำมิดีมิร้ายผม แต่ถ้าแอบกระทืบผมตอนหลับอะไม่แน่ ตื่นมาไส้แตก ลิ้นปี่ระเบิด ตับพังก็รู้ได้เลยว่าฆาตกรเป็นใคร

“นอนบนเตียงนี่แหละ ไม่มีผ้าปู ถ้าเรื่องมากก็ไปนอนที่ระเบียง”

“ครับๆ นอนได้ครับ นอนได้”

“ระเบียง?”

“หมายถึงบนเตียงอะครับ”

“ดี”

เตียงใหญ่อยู่ น่าจะนอนได้ไม่มีปัญหา

 

มีน Part

ที่ผมต้องทำตัวเหี้ยมๆ นี่ก็เพราะไม่อยากให้เด็กนี่มันรู้ว่าผมชอบแม่งอยู่ไง คือบอกตามตรงตั้งแต่ที่แม่งออกตัวชัดเจนว่าเขาไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมก็ไม่สามารถแสดงออกอะไรได้เลย เพราะกลัวว่าถ้าแม่งรู้แล้วจะพยายามตีตัวออกห่างจากผม

ต้องค่อยๆ หาวิธีตะล่อมๆ เอาแหละ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยเอาความดุมาบังหน้าไว้เท่านั้นเอง

ตอนนี้ผมลอบมองลินที่กำลังเปิดจอโน๊ตบุ๊คแล้วเขี่ยๆ งานในนั้น ผมไม่ค่อยรู้สายงานนี้เท่าไหร่ แต่ลูกพี่ลูกน้องผมก็ทำที่บริษัทใกล้ๆ ร้านกาแฟผมเนี่ยแหละ เขาดูตั้งใจกับงานมาก

จริงๆ ลินดูแมนนะ ออกแนวผู้ชายเฟรนลี่เลยแหละ แต่ไม่เข้ากับเบ้าหน้าหวานๆ ของตัวเองเลยว่ะ ส่วนสูงก็ไม่ได้สูงอะไรมากมาย กะจากสายตาคงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ รูปร่างไม่ผอม ไม่อ้วน ยิ้มหวาน หน้าหวาน ตาหวาน...ทุกอย่างหวานละมุนไปหมด ทว่าทำตัวตรงกันข้ามกับลุคตัวเองอย่างสิ้นเชิง

คิดไม่ออกจริงๆ จะว่าจะจีบคนคนนี้ยังไงดี

คือผมไม่ได้ใจง่าย เจอน่ารักแล้วชอบเลยนะ แต่คนนี้เจอครั้งแรกมันรู้สึกคลิก... คลิกจนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรแสดงออกยังไงดีให้เป็นธรรมชาติ มันเก้อๆ เขินๆ จนต้องดึงลุคดุๆ ของตัวเองมาปิดบังไว้ก่อนไง ยิ่งมารู้ว่าเขาไม่ชอบผู้ชาย แล้วค่อนข้างแอนตี้ความสัมพันธ์เชิงนี้อีก แม่งยิ่งเป็นงานหยาบเลย

“เฮีย ถามหน่อยสิครับ”

“ถามว่าอะไรอีก”

“ถ้าเฮียมีแฟนแล้วรักแฟนมาก เฮียจะซื้อดอกไม้อะไรให้”

“คาเนชั่นสีแดง”

“ทำไมอะ”

“ถามแบบนี้จะให้กูซื้อให้เหรอ”

“เฮียชอบผมอ่อ?”

“!!!” เชี่ย สตั๊น เหมือนโดนหมัดฮุก

แล้วดูถามยิ้มๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาหนักมาก ราวกับเรื่องที่แม่งเพิ่งพูดออกมามันเป็นเรื่องตลกมาก

ไม่ขำนะ นี่กูชอบมึงจริงๆ นะเนี่ย

“แซวๆ ทำไมทำหน้าเหวอ ผมแค่ต้องดีไซน์ไง ก็เลยอยากหาไอเดียดอกไม้วาเลนไทน์ที่นอกจากดอกกุหลาบ มันค่อนข้างเกร่อแล้วในความคิดผม เอ...แต่ความหมายดอกนี้ดีเลยนะ สื่อถึงความรักที่โปรดเห็นถึงความรักฉันด้วย อ่ออ ดอกไม้ให้คนที่แอบชอบนี่นา เฮียแอบชอบใครอะ”

...แอบชอบมึงแหละ เด็กเวร


แซวมากนักจับปล้ำแม่งเลยดีไหม มันเขี้ยว







100%



อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้นน้าา ข้ารออ่านฟีตแบคอยู่จ้า

[miikii]

เอียต้องวางแผนดีๆนะ

[mubmy121]

- 5 -

เรื่องบนเตียง 2



ผมแกล้งหลับเพื่อรอให้อีกฝ่ายยอมพับจอคอมพ์แล้วมานอนด้วยกันดีๆ ทว่าลินเหมือนจะมุ่งมั่นกับงานมากจนผมเบลอๆ เคลิ้มหลับไป รู้ตัวอีกทีก็เที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว เขาพับจอแล้วเอาวางที่พื้นก่อนจะขยับตัวมุดผ้าห่ม แล้วก็นอน

พอลินนอน ผมก็เสือกนอนไม่หลับซะอย่างนั้น ...กลายมาเป็นไอ้โรคจิตที่เพลิดเพลินกับการได้นอนมองหน้าสวยๆ ของอีกคนมาก ใช่ครับ หน้าลินสวยมาก ใช้คำว่าสวยได้เลย แก้มยุ้ยๆ แม่งขนตายาวสุดๆ ผมยุ่งเหยิงแต่น่าฟัดฉิบหาย นี่แหละสเป็คเลย ตัวกลมๆ (?) กินเก่งๆ ที่ชอบแบบนี้เพราะผมชอบทำอาหารมาก ที่ชอบที่สุดน่าจะการชงกาแฟ ผมชอบกลิ่นมันนะ แค่ดื่มมันไม่ได้ แล้วก็ดันได้พรสวรรค์ตกทอดมาต่อจากพ่ออีก อีกคนคือชอบดื่มกาแฟ เท่าที่ลองสังเกตดู และชอบกิน

น่าจะเข้ากันได้ แต่ที่เข้าอยู่อย่างคือเขาดันไม่คบผู้ชายในแบบแฟนหัน ส่วนผมก็ดันไปชอบเขาแบบแฟน

งานหยาบที่สุด อย่างอื่นยังพอว่า ยังพอแก้ได้ แต่การจีบผู้ชายที่ไม่สนใจผู้ชายด้วยกันเองนี่สิ ผมจะทำยังไงดี

แต่งานนี้ผมจะแห้วไม่ได้เด็ดขาด เพราะผมโสดมานานแล้ว กว่าจะเจอคลิกขนาดนี้ไม่ง่ายๆ นะ แล้วดูท่าทางลินไม่ใช่คนเจ้าชู้ด้วย ถ้าจีบติดแล้วได้คบกันคงไม่ทำเรื่องแบบนั้นให้ผมช้ำใจอีกรอบหรอก

นอนคิดไปคิดมา อีกคนก็หลับสนิทไปแล้ว จะไม่ให้คิดแบบนั้นได้ยังไง เพราะเขานอนดิ้นมาก ไม่ได้ดิ้นมาถีบผม หรือตีลังกาท้ากระดูกสันหลังนะ แต่ดิ้นจะถีบตัวเองตกเตียงอย่างเดียวเลย

ฟึบ!

เอ้า นี่มึงจะลงไปนอนพื้นหรือไงวะ ลงแบบนี้เดี๋ยวก็หลังหักตายห่าหรอก

หมับ! ผมคว้าเอวของลินเอาไว้ทัน ก่อนที่เขาจะกลิ้งตกเตียง นี่ขนาดเตียงใหญ่ มันยังดิ้นจนไปขอบเตียงได้อะ ยอมใจเลย แล้วปกตินอนที่บ้านไม่ตกเตียงจนกระดูกร้าวเหรอวะเนี่ย

ผมพยายามต้องดึงตัวลินเอาไว้แล้วล็อคไอ้คนนอนดิ้นให้อยู่เป็นที่ แต่น้องมันก็ยังดิ้นไม่หยุด ดิ้นสักพักใหญ่ๆ จนผมเองจับจนเริ่มง่วงแล้ว เลยตัดปัญหาด้วยการเอาขากับแขนก่ายล็อคตัวเด็กนี่เอาไว้แทน ให้คอยจับทั้งคืนคงไม่ไหวหรอก

นี่ถ้าไม่ติดว่าชอบนะ ปล่อยให้ตกเตียงหลังเดาะไปแล้ว

“งืออ” มาครางใส่แบบนี้ อยากโดนใช่ไหมวะ

ชักจะหมดความอดทนกับความน่ารักนี่แล้วนะ ไม่ได้การ ต้องรีบหลับแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเปิดร้านแต่เช้าด้วย เด็กๆ มันเข้ากันสายๆ ผมต้องเข้าไปเคลียร์ลิสอาหารในห้องเย็นของร้านอีก ของบางอย่างมันหมด สั่งมาลงร้านเมื่อวาน ยังไม่ได้จัดการแยกสัดส่วนเลย ถ้าไม่ทำมันจะทำให้ร้านวุ่นมากตอนลูกค้าเข้า ทำอาหารได้ช้า เพราะปกติเวลาผมทำจะไม่ค่อยให้มีลูกมือช่วยเท่าไหร่ ชอบทำเองทีละจาน ทีละจานมากกว่า เคยมีลูกมือแล้วไม่ได้ดั่งใจ ผมเหวี่ยงจนลาออกไปก็หลายคน ตอนนี้เลยให้เด็กๆ ในร้านช่วยพวกเคลียร์ของ เช็คของ แล้วก็รับออเดอร์ เสิร์ฟไปเลย แยกสัดส่วนกันชัดเจนดี

แต่ถ้าคืนนี้ผมยังนอนมองหน้าลินไม่เลิก พรุ่งนี้สายแน่ๆ

พอลินหยุดดิ้น ผมง่วงจัด เราก็หลับไปด้วยสภาพที่ผมก่ายตัวเขาไว้แน่นหนึบ

ไม่รู้ว่าตื่นเช้ามาจะโวยวายไหม แต่ถ้าโวยวายจะจับแดกหัวแม่ง คนหวังดีช่วยไม่ให้ตกเตียงแท้ๆ

 

เช้าวันต่อมา

ลิน Part

ผมตื่นขึ้นมาด้วยความหนักและร้อน เหงื่อแตกพลักเลย พอตื่นถึงรู้ว่าผมโนแขนและขาของเฮียมีนพาดไว้ ทำราวกับผมเป็นหมอนข้าง

“เฮียยยย มันหนักโว้ยยยย” ปกติผมไม่ใช่คนตื่นเช้าอะไรเลยนะ แต่นี่ตื่นมาเจ็ดโมงเช้า เพราะหนักแล้วก็ร้อนเนี่ยแหละ มองไปที่แอร์เห็นว่ามันถูกปิดสนิทเลย โห...ปิดแอร์แบบนี้ก็ร้อนตับแตกสิฮะท่านผู้ชม “ปิดแอร์ทำไมวะ”

“หือ ตื่นละเหรอ”

“เออดิ เฮียปิดแอร์ทำไมอะ”

“กูไม่ได้ปิด”

“เอาแขนขาเฮียออกไปดิ๊ ร้อน”

“มึงโวยวายอะไรนักหนาวะ ไฟมันดับ”

“ไฟดับได้ไง”

“ยังไม่ได้จ่ายค่าไฟ ลืม”

“วอทท” ใจอยากจะโกนให้กู่ก้องโลกว่าวอทเดอะฟัค แต่ทำไม่ได้ เพราะง่วงมากๆ นี่เขายอมเอาแขนเอาขาที่พาดไว้ออกแล้วก็พลิกตัวหนี เอาหมอนปิดหน้าหนีผม ผมเลยลุกไปหยิบรีโมตแอร์เพื่อมากดเปิดมันอีกครั้ง พบว่าไฟแม่งดับจริงๆ ทำไมไม่จ่ายค่าไฟวะ ขับรถสี่ห้าล้าน ของใช้ในบ้านอย่างหรู แต่เสือกลืมจ่ายค่าไฟ พาผมมานอนซวยร้อนตับแตก “โอ้ย หงุดหงิด”

“เลิกโวยวายได้ยัง”

“ก็มันร้อนอะ”

“มึงนี่โวยวายอย่างกับเป็นเมียกูเลยนะ ร้อนก็ไปอาบน้ำ”

เอะอะให้เป็นเมียอย่างเดียว นี่เฮียแกขาดแคลนเมียขนาดนี้เลยเหรอ ท่าทางดูหล่อนะ น่าจะหาแฟนได้ง่ายๆ ปะวะ แล้วอะไร มายกหน้าที่นั้นให้ผมตลอด เดี๋ยวก็ถีบหน้าหงายหรอก เฮียเวร

“เอออ” ไปทำงานสิบโมง แต่ตื่นมาแล้วเจ็ดโมง ปกติผมตื่นแปดครึ่งไม่ก็เก้าไปเลย แต่งตัวอะไรเสร็จก็ออกไปทำงาน แต่นี่ตื่นมาด้วยความหงุดหงิด เลยทำให้นอนต่อไม่ได้ ต้องลุกลงจากเตียงแล้วก็เดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองมาสพายพาดบ่าไว้ จะกลับไปอาบน้ำที่บ้าน ตอนเช้าๆ แบบนี้คงไม่มีอะไรแล้วแหละ โจรมันคงไม่หน้าด้านนอนค้างบ้านผมยันเช้าหรอก

“อาบเสร็จมากินข้าวบ้านกู”

“ฟรีปะ”

“กินเสร็จล้างจาน ไปจ่ายค่าไฟให้ด้วย แต่แดกฟรี”

ฟรีเชี่ยอะไร กินเสร็จใช้งานอย่างกับเบ๊

แต่ก็เอาเถอะ เขาทำอาหารอร่อย ยอมก็ได้

 

ผมกลับมาอาบน้ำที่บ้าน เช็คของ พบว่ากระปุมออสินควายติดปีกของผมหายไปแล้ว ไปแล้วไปลับไม่กลับย้อนมา รู้สึกเสียใจ เสียดาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ของอื่นๆ ที่พอจะมีค่าก็โดนยกเค้าไปเกือบหมดเลย หงุดหงิด อารมณ์เสียเหมือนกันแหละที่บ้านโดนรื้อเละเทะแบบนี้อะ ไว้ค่อยเก็บแล้วกัน วันนี้ว่าจะลางาน คิดมาตั้งแต่เมื่อคืนละ แต่เดทไลน์งาน พอมานั่งๆ นอนๆ คิดแล้วไปทำงานดีกว่า ส่วนแจ้งความไว้ค่อยแจ้งตอนก่อนเข้าที่ทำงาน โทรบอกไอ้พูว่าไปสายหน่อยคงไม่เป็นไร คือผมอยากเก็บวันหยุดไว้ไปหยุดยาวๆ พักสมองอะ สรุปก็คือไปทำงานแหละ

จัดบ้านไว้กลับมาค่อยจัดเย็นๆ ก็ได้

 

“เฮีย บ้านหลังต่อไปที่จะโดนน่าจะบ้านเฮียไหม บ้านเฮียมีของน่าขโมยเยอะเลยนะ”

“ปากมึงนี่นะ”

“อ้าวก็จริง ผมเป็นโจร ผมก็ปล้นบ้านเฮียนะ”

“มึงจะแช่งกูทำไมเนี่ย บ้านโดนโจรขึ้นคนเดียวไม่พอเหรอ”

“อยากให้ระวังไงเฮีย”

“กูมีปืน”

“...”

“แล้วถ้ามึงแช่งให้โจรขึ้นบ้านกูอีกที กูจะเอาปืนมายิงกรอกปากมึงก่อนเลย”

“ข้าวผัดอร่อยมากเลยอะเฮีย” ท่าทางเหมือนจะเอาจริง ผมเลยชิ่งเปลี่ยนเรื่องแล้วเคี้ยวข้าวตุ่ยๆ

เขาส่ายหัวใส่ แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินของตัวเองต่อ

จนมาถึงขั้นตอนสุดท้ายที่ผมต้องทำคือ ล้างจานจ้า ล้างเสร็จเขาก็เดินมายื่นบิลการไฟฟ้าให้พร้อมกับเงิน

“ครับๆ เดี๋ยวจะไปจ่ายให้ครับ”

“เออ”

“งั้นไปก่อนนะครับ”

“...อย่าลืมแวะมาที่ร้านนะ”

“หือ?”

“ชอบดื่มกาแฟไม่ใช่เหรอ จะชงให้”

“ฟรีปะ?”

“สำหรับมึงอะฟรี”

“...”

“แค่มึงคนเดียวนะ”

“ทำไมบทสนทนามันแปลกๆ อะเฮีย” ผมถามกลับไปเสียงติดตลกหน่อยๆ เขาเลยไหวไหล่แล้วเดินหันหลังหนีผม คำตอบสุดท้ายของเฮียมีนมันทำให้บทสนทนาที่ผมขนลุกในตอนแรกกลายมาเป็น อยากลุกไปถีบเฮียแม่งมากกว่า

“สงสารควายตาดำๆ ที่โนโจรขึ้นบ้าน แถมยังหน้าตาดูโง่ๆ อีก”


...นี่กูเป็นทั้งควาย ทั้งคนโง่ในสายตาเฮียแกเลยเหรอวะ เหยดดดด หัวร้อน





100%

[Billie]

 

[mubmy121]

- 6 -

สายเนียน



“แปลกนะ ปกติเฮียกูจะค่อนข้างหมาบ้ากับทุกคน นี่มาหยิบยื่นไมตรีให้มึง กูว่าเฮียแกต้องคิดซัมติง ติงนังกับมึงแน่ๆ เลยอะลิน” ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอ้ชมพูฟังอีกครั้ง คือตอนแรกก็เล่าผ่านสายแหละ แต่ติดต้องขึ้นโรงพักนั่งคุย เล่าเหตุการณ์ให้คุณตำรวจฟังเลยไม่ได้เล่าอะไรมากมาย แค่บอกว่าโจรขึ้นบ้าน ขอแจ้งความ อาจจะมาทำงานสายหน่อย ผมโนเจ๊ศรีเขม่นหน่อยๆ ด้วย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ปะวะ เจ๊แกอะผิด เขม่นไม่เข้าเรื่อง ไม่มีใครอยากให้โจรขึ้นบ้านแล้วต้องมาทำงานสายหรอก

“มึงอย่าพูดอะไรที่มันน่าขนลุกมากได้ปะ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบเรื่องพวกนี้”

“เออออ กูเข้าใจมึงเว้ย กูแค่วิเคราะห์ตามสถานการณ์ปะวะ”

มันก็ไม่ใช่ว่าอยู่ๆ ผมจะมาแอนตี้ความรักแบบนี้หรอกนะ แต่ผมเคนเจอเหตุการณ์ที่โคตรจะไม่ดีมากๆ เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้มา มันเลยทำให้ผมขยาดไปเลย ถ้าให้มีเพื่อนเป็นเพศที่สาม หรือเกย์อะไรงี้ มีได้ สนิทได้ปกติ อยู่ใน Friend zone แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ก้าวล้ำเข้ามาลุ่มล่ามกับผม ผมก็พร้อมถีบแม่งออกไปได้ทุกเมื่อ เพราะมันจะทำให้ผมหลอนถึงเหตุการณ์เหี้ยๆ ในวันนั้นไง

“เออช่างแม่งเหอะ เนี่ยกูต้องเปลี่ยนกุญแจบ้านใหม่ยกเซ็ต แม่กับพ่อกูยังไม่กล้าโทรบอกเลย เดี๋ยวเอิกเกริกมากรุงเทพฯ กันหมด พ่อแม่กูยิ่งชอบห่วงเกินสถานการณ์ด้วย”

“ติดกล้องวงจรปิดได้ปะ เออ แล้วตำรวจว่าไงบ้าง”

“ก็รับแจ้งความ แล้วก็จะไปลาดตระเวนแถวๆ นั้นบ่อยๆ เขาบอกว่าบ้านกูโดนหลังแรกเลย ดีที่ไม่เป็นอะไร”

“แค่เนี้ย?”

“เออ ได้เท่านี้ก็บุญหัวละ”

ผมคุยกับไอ้ชมพูอีกนิดหน่อย ก่อนจะต้องลากร่างกายที่เหนื่อยล้าของตัวเองเข้าห้องประชุมต่อ คือทีมผมจะเป็นทีมทำพวกเว็บ กับแอพฯ ของบริษัท หรือหน่วยไอทีไงล่ะจ๊ะ เห็นหน้าตาดูโง่ๆ แบบนี้ แต่ผมก็ทำฝ่ายกราฟฟิกเก๋ๆ นะครับ บอสสั่งงานเพิ่มนิดหน่อย เอามาทับและถมงานเก่าที่ยังค้างอยู่ ต้องทำให้เสร็จก่อนวันวาเลนไทน์ที่จะมาถึง ตีมความรัก เหมือนกับคนในทีมทุกคนเลย ที่มีความรัก รักกันยมบาล เพราะเดทไลน์จ่อตูดมากอะไรมาก

“พี่ บอสเร่งเรายิกๆๆ บอสจะเห็นไหมว่าตาพวกเราจ้องคอมพ์จนกำลังจะเป็นต้อแล้ว”

พอออกจากห้องประชุมแม่งบ่นกันกระจาย ทีอยู่ในห้องประชุมต่อหน้าบอสที่นั่งบัลลังก์โยกเยกไม่กล้าพูดอะไร นอกจากค่ะๆ ครับๆ

ไอ้พวกเก่งงง

“เลิกบ่นไอ้แว่นคุง มึงอะ ดูดีๆ หน่อย ป็อบอัพเด้งเป็นลูกชิ้นโอเด้งเฮียเม้งปากซอยเลยสัด”

“โห่พี่แทน อย่าบ่นดิ นี่อะ คุงพยายามอยู่”

“คุงพยายามความ แล้วคุงพยายามไม่พอ แล้วถ้าไม่พอกว่านี้ ระวังบอสหัวร้อนไล่คุงออกนะ” พี่จ๋าหนึ่งในทีมพูดหน้าตาย และพอทุกคนเกือบจะเผชิญหน้ากับคำว่าไล่ออก ก็รีบกุลีกุจอกลับไปทำงานของตัวเอง ส่วนผมก็ว่าจะหากาแฟมาดื่มระหว่างทำงานซะหน่อย หัวไม่ค่อยแล่นเลย

“พู เดี๋ยวกูเข้ามานะ ออกไปซื้อกาแฟแปปนึง”

“นมชมพูหวานน้อย”

“เงิน”

“ไม่เลี้ยงเค้าเหรอ”

“มึงจะเอาอะไรกับคนที่โจรเพิ่งขึ้นบ้านวะ”

“อะๆ กูเลี้ยงมึงแทนก็ได้” ผมพยักหน้าแล้วรับเงินมาจากมันสองร้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน ตอนแรกว่าจะเข้าร้านใต้ตึก แต่ยังจำรสชาติกาแฟฝีมือเฮียมีนได้เลย และติดใจมาก ผมเลยหักเลี้ยวออกไปแล้วเดินลัดตามซอยที่ไปเมื่อวานไปยังร้านเฮียมีนแทน

วันนี้ที่ร้านคนค่อนข้างเยอะ ส่วนมากจะเป็นชาวต่างชาติ เพราะโซนที่ผมอยู่และทำงานมันแถวสุขุมวิท ต่างชาติจะค่อนข้างเยอะ บริษัทก็ตั้งเยอะด้วยเช่นกัน

“รับอะไรดีครับ”

“อเมริกาโน หวานจัด กับนมชมพูหวานน้อยครับ”

“ครับผม อเมริกาโนร้อยห้าบาทนะครับ ส่วนนมชมพูหวานน้อยห้าสิบห้าบาทครับ”

“นี่ครับ”

 

“เฮ้ยๆ คนนี้ไม่ต้องคิดเงินๆ” ขณะที่พนักงานกำลังจะเอาเงินจากมือผมไปคิด เสียงทุ้มๆ ก็ตะโกนแทรกขึ้นมาซะก่อน พอมองไปพบว่าเป็นเฮียมีนที่สวมผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้ม ผมยาวปะบ่าถูกรวบขึ้น แต่ก็ยังมีปอยๆ ตกลงมาอยู่นิดหน่อย เขาดันหัวน้องพนักงานแล้วมาเกาะจอคิดเงินตรงหน้าผม ผมเลยเลิกคิ้วใส่เฮียแกไป “ไงมึง”

“ไม่คิดเงินจริงดิเฮีย”

“กูบอกแล้วไง”

“เกรงใจอ่า”

“กูพอใจจะไม่คิด ถ้ายังดื้อจะจ่าย มึงมาช่วยกูหลังร้านแทน ช่วยด้วยร่างกาย”

“เดี๋ยวๆๆๆ”

“หมายถึงมาล้างแก้ว”

“แล้วไป”

เฮียแม่งชอบพูดจาสองแง่สองง่ามตลอด



“ไปนั่งรอเลยไป” เฮียมีนโบกมือไล่ผมแล้วก็เดินหายไป ทิ้งให้น้องพนักงานทำหน้าเหยๆ ใส่ผม น้องแม่งอาจจะงงว่าอีเฮียของเขาแม่งเป็นอะไรวะ ผมไม่ได้อยู่อธิบายอะไรหรอก แค่เดินไปหาโต๊ะนั่งรอเขาเฉยๆ

ไม่นานนักคนตัวสูงก็เดินมาพร้อมกับถุงพลาสติกที่บรรจุอเมริกาโนเย็นหนึ่งแก้ว นมชมพูหนึ่งแก้ว อีกมือหนึ่งก็มีขนมปังอยู่สองชิ้น “ผมไม่ได้สั่งขนมนะเฮีย”

“กูอยากให้ อย่ามาปัญหาเยอะ”

“ไม่กลัวร้านขาดทุนหรือไง”

“กูรวย ให้เด็กโจรขึ้นบ้านแค่นี้ กูไม่ขาดทุนหรอก ของเหลือๆ” ครับ พ่อคนรวยยยยย แหมมมม อยากจะแหมไปให้ถึงดาวอังคารจริงๆ เลยแม่ง ของเหลือๆ ด้วยนะ ดูก็รู้ว่าเพิ่งอบใหม่ๆ ปากเฮียนะปาก พูดจาดีๆ ไม่เป็นหรือไง

“ครับๆ ขอบคุณนะครับ จะทานให้อร่อย”

“ฝีมือกู อร่อยทุกอย่างอยู่แล้ว”

“เฮียไม่ค่อยอวยตัวเองเลยอะ”

“จะแดกมะ”

“กินครับกิน” เหมือนจะเปลี่ยนใจไม่ให้ได้ทุกเมื่อเลยแฮะ ผมนี่รีบไปรับมาถือไว้อย่างดี ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างแสดงความเป็นรักแฟนเพลงของเฮียเต็มที่ “ขอบคุณนะครับ”

“ขอบคุณอะไร ต้องตอบแทนอยู่แล้ว ของฟรีไม่มีในโลก”

“อ้าว”

“เลิกงานโมง”

“ก็น่าจะสักสี่โมงกว่าๆ ครับ หรืออาจจะไวกว่านั้นนิดหน่อย”

“เดี๋ยวไปรับ”

“เฮ้ย เฮียเกรงใจ ไม่เห็นต้องมารับผมเลย”

“จะไปรับให้มึงช่วยแบกของที่ซุปเปอร์เข้าร้าน ของหมด”

“ทำไมผมอะ ลูกน้องเฮียไม่มีเหรอ นั่นน่ะ เต็มเลย” ผมถามแล้วก็ชี้ไปที่พนักงานที่น่าตะเป็นนิสิตที่รับพาร์ทไทม์กับพนักงานประจำ สองสามหน่อที่อยู่ร้านอยู่แล้ว

“ไอ้เด็กอกตัญญู”

“เฮียยยย”

“เออ แล้วแต่มึงเลย ไม่มีน้ำใจ อกตัญญู ไม่รู้คุณคน ไอ้...”

“ไปครับไปๆๆ รอเลิกงานจะไปช่วยครับลูกพี่”

“ดีมาก” พอผมยอม ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ประหนึ่งว่าจัดการผมเข้าทำเนียบลูกน้องได้แล้ว

เอาเถอะ เลิกงานไปก็ไม่ได้มีธุระอะไร ไปซุปเปอร์ก็ดี จะได้แวะโซนเครื่องมือซื้อพวกกุญแจไว้ด้วย ส่วนที่ล็อคเดี๋ญวเรียกช่างมาทำให้ก็ได้ น่าจะง่ายกว่า เพราะงานฝีมือแบบนี้ผมไม่ถนัดเท่าไหร่ ให้ทำเอง ตอกตะปูดีๆ อาจจะนิ้วขาดก็ได้

“งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ”

“อืม”


“ไปละๆ”

"ตั้งใจทำงาน ไอ้เตี้ย"

 


 



100%

[Billie]

เรื่องเนียนขอให้บอกเฮีย

 

[winndy]

เฮียมีนคนดุ

[miikii]

เนียนจ้ะเนียนนนนนนน

[mubmy121]

- 7 -

เนียนกว่าเฮียมีน ก็บีบีครีมแล้ว





ผมลาจากเฮียมีนแล้วก็กลับมาที่บริษัท ก้มหน้าก้มตาทำงานพร้อมกับดื่มกาแฟไป บอกเลยว่าชื่นใจมาก ดีต่อใจจริงๆ กาแฟฝีมือเฮียมีนอะ คาเฟอีนเข้ามาในร่างกาย สมองปุ๊งปั๊งมาก งานเดินสุดอะไรสุด จนเวลาล่วงเลยมาถึงเลิกงานนี่แหละ ตอนแรกผมว่าจะอยู่ทำโอ แต่จำได้ว่านัดกับเฮียมีนไว้ บวกกับเมื่อเช้าผมแม่งลืมจ่ายค่าไฟให้เฮียแก เดี๋ยวนั่งจ่ายออนไลน์แปปนึงแล้วกัน ดีนะ มีเทคโนโลยีช่วย ไม่งั้นผมโดนเฮียมีนแดกหัวแน่

“กูไปก่อนนะมึง”

“เออๆ เจอกันๆ”

“อื้ม”

“มีไรก็โทรมานะมึง เผื่อโจรขึ้นบ้านอีก”

“ปากมึงนี่นะ” ผมว่าไอ้ชมพูและผลักหัวมันด้วยความหมั่นไส้ ภาวนาอย่าให้โจรกลับมาเลย แต่ถึงกลับมาผมก็ไม่มีอะไรให้ปล้นละ ไปปล้นบ้านเฮียมีนเถอะ มีของน่าปล้นเยอะแยะไปหมด อย่างกับเข้า home shopping แหน่ะ ยิ่งเฮียแกเป็นสายทำอาหาร ทำขนมด้วย เครื่องครัวครบครัน อุปกรณ์ดีๆ ทั้งนั้น

แล้วผมจะมาคิดบาปกับผู้มีพระคุณทำไมวะเนี่ย พอๆ พอเลยไอ้ลิน

“เออ มีไรก็โทรบอก”

“อืมๆ รู้ละ”

ไอ้ชมพูมันชอบอยู่ทำโอ แต่จริงๆ แล้วจุดโฟกัสไม่ใช่การทำโออย่างเดียว จุดโฟกัสคือน้องฝึกงานชื่อเมย์ อารมณ์เมย์ไหนไฟแรงเฟร่อ มันจะเนียนจีบเขาอะเลยทำโออยู่เป็นเพื่อนน้องเขา เนียนไปส่งที่บ้าน อะไรที่ทำให้น้องเขาได้มันก็ทำ มันบอกว่าน้องเมย์เนี่ย แม่ของลูกเลย ซึ่งผมก็ไม่ขัดศรัทธาอะไรมันหรอก เพื่อนรักใครเราก็รักด้วย

ผมลงมาจากออฟฟิศก็เห็นรถเบนซ์มาจอดรออยู่หน้าตึกแล้ว ตอนแรกไม่มั่นใจหรอกว่าใช่รถเฮียมีนไหม แต่พอเขาลดกระจกลงมา พลางทำหน้าทำตาเหมือนรอจนหงุดหงิดมาก ผมเลยต้องรีบวิ่งไปหาเฮียแก ก่อนที่เฮียจะระเบิดรถทิ้งตามด้วยโลกใบหน้า

คนอะไร ขี้หงุดหงิดฉิบเป๋ง จะมีเมียได้ไหมเนี่ย ท่าทางคงตบเมียคว่ำทุกครั้งที่เมียทำให้ไม่พอใจ อนาคตดูดวไว้ให้เลย ว่าเฮียแกน่าจะเลี้ยงเมียด้วยลำแข้ง

“มาช้าจังวะ”

“เอ้า ก็ทำงานสิครับ อยู่จัดการเอกสารอีกนิดหน่อยอะ”

“เออ รถติดเลยเนี่ย”

“ความผิดผมปะเนี่ย”

“ความผิดมึงเต็มๆ”

“พาลละ”

“คาดเบลท์ด้วยดิ อย่าควาย” โอ้ยยย นี่ผมจะทนทำความรู้จักกับคนปากร้ายขนาดนี้ได้นานแค่ไหนวะเนี่ย อยากจะตั้นหน้าเฮียแกแรงๆ สักทีแล้วบอกว่าให้พูดจาดีๆ หน่อย “คาดดิ รอไร รอกูคาดให้เหรอ”

“อะ...เออๆ แปปดิ ทำไมชอบดุจังวะเฮีย เห็นผมเป็นลูกกระจ๊อกเฮียเหรอ ดุจัง กดจัง”

“ก็มึงมันโง่อะ”

“ผมโง่ตรงไหน แค่โดนเฮียด่าจนลืมคาดเนี่ย เดี๋ยวก็ซัดหน้าหงายเลย”

“มึงจะซัดกูเหรอ”

“ถ้าเฮียยังไม่เลิกด่าผมอะ” ปกติผมยอมคนที่ไหนอะ สมัยมัธยมผมก็หัวโจกนะเว้ย อย่ามาทำห้าวใส่ เฮียมีนก็เฮียมันเถอะ บุญคุณก็ส่วนบุญคุณ ความแค้นก็ส่วนความเค้นเว้ย ตัวก็ไม่ได้ต่างกันมาก ถ้าผมทนไม่ไหว มือลั่นขึ้นมาทำไงอะ “จะไปซุปเปอร์ไหนอะเฮีย แล้วรถติดงี้ไม่ถึงค่ำเลยเหรอ”

“อย่าบ่น”

“เอ้า” ชวนคุยดีๆ ก็ว่าอีก ไม่คุยก็ได้วะแม่ง



พอชวนคุยก็มีแต่จะโดนเฮียแกตอกหน้ากลับมา ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นนั่นนี่ไปเรื่อย แต่ไม่ว่าจะเงยหน้ามากี่ครั้งรถก็ติดแหง็กอยู่ที่เดิม มันขยับแหละ แต่ขยับน้อยมาก คือเดินเร็วกว่า

“เปิดเพลงหน่อย ไม่เอาเพลงในวิทยุนะ กูขี้เกียจฟังเสียงดีเจ”

“งั้นผมเชื่อมโทรศัพท์ผมแล้วกัน รอแปปครับ” ผมบอกและจัดการเชื่อม Bluetooth กับตัวเครื่องเล่นเพลงรถ จากนั้นก็เปิดเพลงที่มักจะฟังประจำตอนนั่งทำงาน เพลงของ Lauv สไตล์เพลงออกแนวป็อบ ฟังง่าย ความหมายดี ส่วนเพลงที่เปิดคือเพลง Paris in the rain อารมณ์ได้อยู่กับคนที่รัก ที่ไหนก็ดีหมดแหละ มองภาพไม่ออกเลยว่าถ้าขาดคนคนนี้ไปจะมีชีวิตต่อไปยังไง ที่ผมแปลออกก็ทำนองนี้ แต่ดีเทลเพลงมันก็มีอะไรเยอะอยู่แหละ

“ฟังเพลงสากลเป็นหลักเหรอ”

“อื้อ เพราะดีครับ ฟังแล้วสมองแล่นดี”

“...” เฮียมีนเบะปากและพยักหน้า แอคติ้งประมาณ อื้อหือ หน้าอย่างมึงเนี่ยนะฟังเพลงแนวนี้ด้วย

“ละเฮียอะ ฟังเพลงแนวไหน”

“คาราบาว”

“...” สตั๊นแปปนะ

“เพื่อชีวิต”

“...”

“เชื่อเหรอ”

“หน้าเฮียจริงจังมาก เชื่อดิ”

“ก็ฟังได้หมด ยกเว้นลูกทุ่ง”

“อ๋ออ”

และหลังจากนั้นเราก็ปล่อยให้เพลงเล่นไปเรื่อยๆ ในลิสท์นี้มีแต่เพลงของ Lauv อะ ฟังแล้วเพลินดี ผมจัดลิสท์ไว้ ผมกับเฮียมีนไม่ได้คุยอะไรกันอีก หนึ่งเพราะเขาคงหงุดหงิดกับรถติด และสองผมไม่อยากฟังเฮียแกด่าผมอีก กลัวจะยั้งมือไม่ให้ต่อยเฮียแกไม่ไหวอะ ถ้าพูดแบบหยาบๆ เลยเฮียแม่งปากหาเรื่อง กวนตีน

 

Run Market

ผมลงจากรถหลังจากที่รถจอดเข้าซองเรียบร้อยแล้ว แต่เฮียมีนกระชากแขนผมให้กลับเข้ามาในรถอย่างเร็ว เล่นเอาผมตกใจไปเลย เพราะอยู่ๆ เขามาดึงแขนผมแบบนี้ แต่พอหันมองไปด้านหลังก็เห็นรถคันหนึ่งมันแล่นจอดเข้าซองข้างๆ แบบเร็วมาก คือถ้าเฮียมีนไม่ดึงผมเข้ามาทัน ผมน่าจะโดนชนตายอยู่ตรงนี้

“ขะ...ขอบคุณครับ”

“ระวังหน่อย”

“ไม่ทันมองๆ”

“มาเดินข้างๆ กูเลย มึงมันซุ่มซ่าม”

“โห่ แค่รถคันนั้นมาจอดเร็ว ผมไม่ทันมองหรอกน่า”

“มานี่!” หลังจากลงรถแล้ว เฮียก็ตามกำกับผมแจ ทำเหมือนว่าผมเป็นลูกชายคนพร้อมจะเดินออกไปให้รถเหยียบตลอดเวลา อะไร นี่แค่ไม่ทันมอง ตลอดชีวิตผม รอยช้ำที่เกิดจากการชนนั่นนี่แทบไม่มีเลยนะเว้ย ผมนี่โคตรมีสติแล้ว “กูบอกให้มานี่ มึงจะอะไรนักหนาเนี่ย ทำไมดื้อจังวะ”

“ผมไม่ใช่ลูกน้องเฮียนะเว้ย อย่ามาสั่งมากได้ปะ”

“พยศเหรอ?”

“แบบนี้เขาเรียกพยศที่ไหน ใช้คำให้ถูกด้วย”

“มานี่!” โอ้ยยย อยากจะแดกหัวอีเฮียบ้านี่จริงๆ ว่ะ

เฮียแกดึงแขนผมให้ไปเดินข้างๆ กันข้างห้าง จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็น ...จับมือ

“เฮ้ยๆๆๆ เดินจับมือกันไม่แปลกๆ ไปหน่อยเหรอครับ ปล่อยผมเถอะ ผมจะเดินตามเฮียเหมือนวิญญาณยังตามติดเลย โอเคไหม ปล่อยๆๆ”

“ขี้โวยวายจังวะ”

“ก็เฮียจับมือผมทำไมเล่า คนเยอะแยะ อายเขา!”

“กูจะอุ้มมึงเดินก็ยังได้ อายใครทำไม ทำไมต้องแคร์สายตาคนอื่น”

“เฮีย ไม่ปล่อย กูต่อยจริงนะ”

“ขึ้นมึงกู?”

“เออ ปล่อย!” 

“กูไม่ปล่อย”

“เฮี้ยยยยย”

“เฮีย! มึงจะเติมไม้โททำมะเขืออะไร”

ทำไมเราต้องมายืนเถียงกันหน้าซุปเปอร์ด้วยวะเนี่ย กูล่ะปวดหัว

“ปล่อยสิวะ”

“เออ” เขายอมปล่อยมือจากผม และเปลี่ยนเป็นมาโอบไหล่ผมแทน ซึ่ง...มันทำให้ผมขึ้นมาก

หัวอุ่นเลย

ฆ่าแม่ง!


 



100%

[cavalli]

 

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[mubmy121]

- 8 -

แฟน



ผมสะบัดเฮียมีนออกแบบสุดแรงมากเพราะไม่ชอบ ทำให้นึกถึงวันนั้น นี่แค่นึกถึงแค่เศษเสี้ยวเดียวยังขนลุกเลย บอกตรงๆ นะถ้าผมเจอเหตุการณ์แบบวันนั้นหรือคนที่ทำแบบนั้นกับผมอีก ผมน่าจะช็อคอะ ขนาดโดนเฮียมีนซึ่งท่าทางไม่ได้คิดอะไร คงแค่อยากจะกวนตีนผมจับนิดหน่อยผมก็หลอนแล้ว

“เฮีย ผมไม่ชอบจริงๆ ขอร้องอย่าเล่นแบบนี้”

“มันขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“มันอาจจะไม่อะไรสำหรับเฮีย แต่มันโคตรอะไรสำหรับผม เฮียเข้าใจปะ”

“อืม” ในที่สุดเขาก็ยอมฟังผมบ้างสักที เราเลยได้เดินเลือกของอย่างสบายใจ เฮียมีนเป็นคนเดินเลือกของ ส่วนผมก็เป็นคนช่วยเข็นรถเข็นตาม เราเดินด้วยกันเงียบๆ เพราะเขาไม่แกล้งผมอีก แต่ก็ยังไม่ยอมคุยอะไร หรือปกตินิสัยเขามันไม่ใช่พวกช่างคุยกันนะ เพราะเท่าที่รู้จักกันมา ถึงจะแค่วันสองวัน ส่วนมากผมจะชวนเขาคุยซะมากกว่า

“ปกติพวกร้านอาหารเขาออเดอร์เข้าร้านไม่ใช่เหรอเฮีย”

“บางอย่างอยากออกมาเลือกเองมากกว่า”

“อ๋อ”

ผมพยักหน้าและเดินตามผู้ชายตัวโตๆ ผมยุ่งๆ ไม่ยอมมัดให้เรียบร้อยเดินเลือกนั่นเลือกนี่ไปได้ค่อนรถเข็น ตอนแรกผมคิดว่าเราจะไปจ่ายเงินเลย

“อยากกินอะไรเย็นนี้”

“เฮียทำอะไรผมก็กินหมดนั่นแหละ”

“ขี้”

“อันนั้นน่าจะของโปรดเฮีย ผมไม่แย่ง”

ปัก! พอตบมุขเท่านั้นแหละ ตบหัวกูกลัวมาเลย เล่นเอาวิ๊งเห็นดาววิ๊งวั๊บบนหัว ซึ่งปกติผมไม่ยอมคน ตอนนี้ก็เหมือนกัน ผมกำหมัดแล้วต่อยไปที่ท้องเฮียมีนแบบไม่ยั้งมือเหมือนกัน

ปัก!

“เจ๊า!”

“ไอ้เด็กเวร!!!” คนกุมท้องโวยวายแล้วทำท่าจะวิ่งตามผมมา เพราะต่อยเสร็จจะยืนให้เฮียตั้งหลักได้แล้วเหวี่ยงออกไปนอกโลกเหรอ หนีสิครับ สับสี่คูณร้อย ตีนผีดิ ตอนแรกคิดว่าเฮียแกจะวิ่งตามมาเลย แต่พอหันไปมองพบว่าเฮียมีนยืนลูบท้องตัวเองแล้วคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ที่จากสายตาผมมอง โคตรสวย

ผมไม่ได้เข้าไปหาเฮียมีน แค่ยืนรอให้เขาคุยธุระเสร็จ ในใจได้แค่ภาวนาให้เฮียลืมที่ผมตุ้ยท้องเขาไปเมื่อกี้ เพราะถ้าจำได้ ผมน่าจะโดนฝ่ามือนั่นฟาดหัวโยกอีกแน่ ทว่าเท่าที่สังเกตนะ เฮียมีนมีท่าทีลำบากใจนิดหน่อยตอนคุย ผมไม่ได้ยินบทสนทนาหรอก แค่ยืนอยู่ห่างๆ แล้วดูท่าทางเฮียแกออกเท่านั้นเอง แต่ไม่นานนักเฮียมันก็เดินมาทางผม พร้อมกับหน้านิ่งๆ แต่รังสีรอบตัวคือแบบไม่เหมือนกับอาการผู้ชายที่ได้ยืนคุยกับผู้หญิงสวยๆ มาหมาดๆ เลย

“ใครอะเฮีย”

“เสือก”

“เอ้า”

“แฟน”

“แฟนเฮียอะนะ แล้วตอนยืนคุยทำไมทำหน้าขี้ไม่ออกแบบนั้นล่ะครับ”

“แฟนเก่า”

แล้วก็ไม่พูดให้จบในทีเดียว เหยดดดด อีเฮียนี่ แต่ผมไม่กล้าไปล้ออะไร เพราะท่าทางเหมือนไม่อยากเล่นอะไร

“ทำไมหน้าเสียแบบนั้นอะเฮีย เลิกกันไม่ดีเหรอ”

“เออ มึงอะมานี่เลย” ว่าแล้วเขาก็ก้าวเข้ามาแล้วเอาแขนล็อคคอผมแน่นจนผมหายใจไม่ออกต้องยกมือขึ้นมาทุบมือเฮียมีนให้เขาปล่อย

“อ๊อกก เฮียยย จะฆ่าผมเรอะ!”

“วันนี้กูเฮิร์ท ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนหน่อย”

“ทะ...ที่บ้านนะ ไม่ไปข้างนอก”

“เออ”

เขาเกี่ยวคอผมทำเหมือนเพื่อนสนิทชิดเชื้อกันทั้งที่เราเพิ่งจะรู้จักกันแบบจริงๆ จังๆ ได้แค่สองวัน เดินไปยังโซนขายพวกเหล้า เฮียมีนหยิบทั้งเหล้าทั้งเบียร์ใส่ตะกร้าเลย คือเยอะมากประหนึ่งว่าจะเอาไปอาบบำรุงผิว

“เยอะไปปะเฮีย ดื่มหมดนี่เมาถึงปีหน้าเลยนะ เอาดีๆ จะดื่มให้ลืมหญิงหรือดื่มเมาเผื่อชาติหน้า”

“กูคอแข็ง ไก่อ่อนแบบมึงเงียบปากไป”

“ไก่อ่อนอะไร ผมก็คอแข็งเว้ย”

“อะได้ งั้นมาดวลกัน”

จากการจะดื่มเหล้าให้ลืมเธอกลายมาเป็นท้าดวลความคอทองคำแทน ซึ่งผมไม่ค่อยชอบโมเม้นตอนเฮียแกหน้าบูดเป็นตูดหมึกเท่าไหร่ ก็ยอมๆ ไปก่อน คือผมมาอาศัยบ้านเขาอยู่สักพักอะ ถ้าเจ้าของบ้านเฟลๆ ก็คงจะทำตัวไม่ถูกไง ดูดิ พอบอกจะดวลความคอแข็งเฮียมีนยิ้มกริ่มเลย หึ คิดว่าจะชนะผมเหรอ ไม่มีทาง ระดับลินร้อยเอ็ดแล้วไม่มีแอลกอฮอล์ชนิดไหนทำร้ายผมได้

ผมยิ้มกริ่มตอบกลับไปก่อนที่จะเลี้ยวไปแวะซื้อกุญแจบ้านใหม่มาเพิ่มด้วย

 

บ้าน

หลังจากซื้อของเสร็จ เขาแวะเอาไปฟิชเก็บที่ร้าน แล้วก็ขับรถวนกลับมาที่บ้าน วันนี้ที่จะทำไม่ใช่อาหารหนักแต่อย่างใด เขาเน้นทำกับแกล้ม มีหมึกแห้งย่าง น้ำจิ้มสูตรเฮียมีนที่ผมลองเอานิ้วแตะๆ ชิมแล้วพบว่าอร่อยมาก แถมโดนโบกกะโหลกแทบยุบเพราะไม่มีมารยาทในการกินอาหาร มีกุ้งนึ่งมะนาวที่เห็นภาพตอนทำแล้วน้ำลายแอบไหล ปิดท้ายด้วยปลากรอบ

“นี่ถ้าไม่รู้จัก ไม่เคยกิน มองไม่ออกเลยนะเนี่ยว่าเฮียคือเชฟมือฉมัง”

“ทำไม ถ้าไม่รู้จักกูมึงคิดว่ากูเป็นอะไร”

“กุ้ย”

“หะ?!”

“อยากกินข้าวต้มกุ้ย เฮียทำเป็นไหม?”

“เดี๋ยวกูตบเกรียนแตก ได้ยินนะ”

“แหะๆ หยอกๆ อ่าไม่คิดมาสิครับ”

แกล้งเฮียแกพอหอมปากหอมคอก็ช่วยยกจานมาวางที่โต๊ะอาหาร ผมหนีบน้ำแข็งใส่แก้วสองใบ แล้วก็รินเบียร์ เฮียมีนดื่มเบียร์เหมือนผมเลย คือคนดื่มเบียร์จะมีสองประเภทคือ ดื่มเพียวๆ ไปเลย กับต้องใส่น้ำแข็ง ผมชอบแบบใส่น้ำแข็ง เพราะมันช่วยเจือจางได้หน่อยๆ เมาช้ากว่าเดิมนิดนึง

“เออเฮีย”

“ว่า” คนที่ทิ้งตัวนั่งลงหลังจากวางจานกับแกล้งเงยหน้าขึ้นตอบ

“เลิกกันไม่ดีเหรอ กับแฟนอะ”

“...”

“ขอน้องเผือกหน่อย”

“มึงเป็นน้องกูตอนไหน”

“โห่ กะจะไม่นับญาติกันเลยเหรอ ช่วยเหลือกันมาขนาดนี้” ถ้าสนิทกับเฮียมีน อนิสงส์ผลบุญได้กินของอร่อยบ่อยแถมฟรีอีกต่างหาก แม้เฮียแกจะปากหมาโคตรๆ ก็เถอะ แต่มองไป ปากผมก็ไม่เบาเหมือนกัน คุยกันดีๆ ได้ประมาณสามวิแล้วก็แง้มกันอีก แต่ไม่ได้โกรธจริงจังอะไร

“ไม่อยากนับญาติกับคนแบบมึง”

“เสียใจอะ”

เฮียส่ายหน้าใส่ผมแล้วก็ยอมตอบกลับมา แต่ตอบแบบเป็นคำถามอะ

“ถามเรื่องแฟนเหรอ?”

“อื้อ อยากเผือก”

เฮียมีนไหวไหล่แล้วก็เอาส้อมจิ้มกุ้งขึ้นเคี้ยวตุ่ยๆ ก่อนจะยอมตอบหลังจากเงียบไปนาน

“โดนนอกใจ”

“...”

“...กลับบ้านมาก็เห็นเขากำลังเอากับเพื่อนกูอยู่ที่โซฟาบ้านเก่า”

โห ดาร์กสัด นึกว่าอยู่ในจักรวาลดีซี เหยดเข้!

 

 





100%

[fsbeentaken]

โอ๊ยยยย

ดีงามมม อ่านไปขรรมไปที่แท้ทรู
 

ปล. ยังมีพิมตก + คำผิดนิดหน่อยนะคะ ลุ่มล่าม => รุ่มร่าม จ้า

[cavalli]

 


มอมเลยเฮียยย

[miikii]

เป็นกำลังใจให้เฮีย

[mubmy121]

- 9 -

มอมเหล้าตัวเอง





ผมนิ่งไปเมื่อเฮียแกตอบกลับมาแบบนั้น คือแฟนนอกใจว่าเฮิร์ทแล้วนะ แต่การถูกนอกใจไปกับเพื่อนตัวเองเนี่ยมันเป็นอะไรที่บัดซบมากๆ เลย และที่พีคสุดๆ คือการที่เขาเห็นคาตานั่นแหละว่าทั้งสองคนมีอะไรกัน ถึงว่าตอนเจอหน้าเธอเฮียทำท่าทางไม่สู้ดีนัก

“นานเท่าไหร่แล้วครับเนี่ย”

“ปีกว่าเอง”

“ก็ไม่ใช่แผลสดแล้วดิ”

“ก็ไม่เชิง”

“อือฮึ” ผมพยักหน้าและรินเบียร์ให้เฮียมีน แต่ท่าทางเหมือนเบียร์จะไม่พอรักษาและเยียวยาอาหารเฮิร์ทของเขาได้ ผมเลยเปิดเหล้า เปิดโซดาแล้วทำตัวเป็นเด็กเชียร์เบียร์ชงเหล้าให้เฮียผู้มีพระคุณอันใหญ่หลวง เฝ้าหวงห่วงผมเมื่อตอนโจรมานอนเปล ถุย! มุขอะไรของกูเนี่ย “อะเฮีย เหล้าเลยเชื่อผม เยียวยาหัวใจอันบอบช้ำได้ดี”

“มึงจะมอมกูใช่ไหม”

“เปล๊า!”

“เสียงสูงไปถึงทางช้างเผือก อ้าปากก็เห็นลิ้นปี่แล้ว”

“ลิ้นไก่ปะล่ะ”

“เหอะ” ถึงจะเหอะแต่ก็ยอมรับแก้วเหล้าไปแล้วจิบๆ พอเข้าเรื่องแฟนแล้วดูท่าทางเฮียจะยังเฮิร์ท แปลว่าแผลยังไม่หายสนิทดีอะแหละ ผมเคยคบกับผู้หญิงแล้วก็เลิก แต่เหตุผลส่วนมากมันไม่ค่อยจะเป็นปมในใจเท่าไหร่อะ ดูแลไม่ไหว ไม่มีเวลา เมินเฉยใส่บ้างทำนองนี้มากกว่า หรือว่าบางคนแอบไปมีแล้วผมไม่รู้ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ

“แล้วตอนเจอเฮียทำยังไงอะ”

“เอากันอยู่ขนาดนั้นกูจะทำอะไรได้นอกจากออกไปนั่งรอ”

“อื้อหือ แล้วก็เลิกกับแฟน เลิกคบกับเพื่อนว่างั้น?”

“คบต่อก็เหี้ยละ แม่งสารภาพกับกูว่าแอบเอากันมาตั้งแต่กลางปี ตอนงานเลี้ยงรุ่น”

“แปลว่าเฮีย” ผมไม่ได้พูดแต่เอามือทำรูปเขาบนหัวตัวเองใส่เฮียมีน “...เลยดิ”

“เดี๋ยวกูเตะเขาหักเลย”

“แต่จะว่าไปก็ใจร้ายเนอะ แฟนเพื่อยังยุ่งเลย เพื่อนแบบนี้ไม่น่าคบ”

“อืม”

“แต่คิดแง่ดีนะครับ ก็ดีที่เฮียหลุดออกมาได้ ไม่มีเขาบนหัวต่อไป เอาน่ะเฮีย หล่อๆ อย่างเฮีย จีบสาวไหนก็ติด แค่ลดความปาก Dog ลงหน่อยเท่านั้นเอง”

“แซะกูขนาดนี้มึงอยากมาเล่นท่า Dog กับกูไหมล่ะ”

...โอโห เป็นคำชวนที่น่ากลัวกว่าการต้องไปนั่งดื่มชายามบ่ายกับผู้เสพความตายอีก

“เกรงใจอะเฮีย”

“ไม่ต้องเกรงใจ กูเต็มใจ”

“เฮีย ไม่เอางี้ดิ ขนลุกไปหมดละเนี่ย” ...เสียวตูดด้วย “มาเรื่องเฮียดีกว่า คือโดนแฟนนอกใจกลายเป็นเกย์เลยว่างั้น?”

“ก็อยากลองดู”

“ลองกับคนอื่นนะ”

“ทำไม กลัวกูอยากจะลองกับมึงเหรอ?”

“เออดิ เฮียแม่งยิ่งชอบพูดจาสองแง่สองง่ามกับผมบ่อยๆ น่ากลัวอะ”

“หึ ...ว่าแต่มึงเถอะ ทำไมถึงเกลียดเกย์ขนาดนี้” เข้าประเด็นตรงจุดเกิดเหตุเลยเหรอ แต่เราเพิ่งรู้จักกันแปปเดียวเอง ผมไม่ค่อยอยากเล่าปมในใจอันโหดร้ายนี้ให้เขาฟังเลยว่ะ มันออกจะน่ารังเกียจ กลัวเล่าไปแล้วเฮียเอามาล้อผมอะ ผมนี่หยิบเบียร์ขึ้นมาซดแล้วค่อยๆ ตั้งสติตอบแบบบ่ายเบี่ยง

“ก็แบบ...แค่เคยโดนเกย์ลวนลามนิดหน่อยอะ เลยไม่ชอบ”

“แค่นั้น?”

“ครับ แค่นั้นแหละ”

“อืม แล้วตอนนี้มีแฟนไหม?”

“ก็ยังครับ ไม่พร้อมอะ งานไม่มั่นคงเท่าไหร่เลย อายุก็ขนาดนี้แล้ว ถ้ามีก็อยากจะคบไปยาวๆ อะครับ”

“สเปคล่ะ”

“ไม่มีตายตัวนะ ถ้าเจอแล้วถูกใจแบบคลิกกันก็ได้อยู่”

“...” เฮียมีนพยักหน้าและหยิบเหล้าขึ้นมาดื่ม เขาจ้องหน้าผมไม่วางตาเลยอะ แต่สายตาไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดหรืออะไรหรอก แค่มันแปลกๆ เท่านั้นเอง ผมว่านะ ตอนนี้ไม่ผมก็เฮียที่เริ่มเมาแล้ว

“ละ...แล้วสเปคเฮียล่ะ”

“ตัวเล็กๆ หน้าสวยๆ ผิวขาว ปากไว ทันคน...ประมาณนี้”

“ขอให้เจอไวๆ นะเฮียจะได้ลืมแฟนเก่าที่ทำไม่ดีใส่” อันนี้อวยพรด้วยใจจริง และเฮียมีนก็ยิ้มรับ รอยยิ้มไม่น่าไว้วางใจทำเอาผมต้องหยิบเบียร์ขึ้นมาซดอีกครั้งแก้เก้า จากนั้นก็ตักกับแกล้มมากิน... ความซวยผมมีเป็นอันลิมิเต็ด เพราะพริกในจานมีน้อยมาก ส่วนมากจะถูกตำละเอียดมาแล้ว แต่คนแบบไอ้ลินสามารถตักแล้วเคี้ยวพริกได้กรุบกรับ

เผ็ดปากเจ่อสิครับรออะไรล่ะ! “โอ๊กกกกก เผ็ดเหี้ยๆ!”

“เอ้า แดกพริก โง่อีกมึง”

“อ๊ากกก”

“ดื่มๆๆ” จากบรรยากาศแปลกๆ ตอนนี้ชุลมุนไปแล้วเพราะผมกำลังดีดดิ้นจากการถูกสารแคปไซซินในพริกเล่นงาน ผมยกเบียร์กระดกจนหมดแก้ว ตามด้วยคว้าจากมือเฮียมีนมาดื่ม “เฮ้ย เดี๋ยวก็เมาตายห่าหรอก ดื่มน้ำสิวะ”

“ไม่ทันการ แฮก เฮียแม่งจะใส่พริกมาทำไมวะ กินกันเอง ตกแต่งจานให้สวยเพื่อ”

“พาลละเด็กเวร เอ้า น้ำ”

ผมที่เผ็ดน้ำหูน้ำตาไหลคว้าน้ำมาจากมือเฮียมีนแล้วดื่มมันอึกอักจนไหลออกจากปาก เลอะเสื้อ เปียกเสื้อหมด ทว่าผมไม่มีอารมณ์จะมาแคร์ภาพลักษณ์แล้ว แม่งเผ็ดมาก มากจริงๆ มากจนแทบพ่นไฟได้เลยอะ ไม่รู้เผลอเคี้ยวไปกี่เม็ด นี่พอหมดจากน้ำ มันยังแสบร้อนข้างใน คือถ้าไม่มีอะไรกระดกเข้ามา น้ำตาก็จะไหล ร้อนรนขั้นสุด ผมเลยเอาเบียร์มาเปิดกระป๋องดื่มจนหมดไปสาม ดื่มจนท้องจะระเบิดอะ

 

มีน Part

ตอนแรกผมก็ขำน้องมันที่กินพริกเข้าไป แต่พอเจอช็อต Sexy เข้าไปเท่านั้นแหละ ถึงกับต้องนั่งตัวแข็งทื่อเลย นึกภาพตอนเบียร์มันไหลออกมาจากปากเพราะเอาแต่ดื่มโดยไม่สนใจว่ามันจะหกเลอะเทอะ น้ำที่ไหลลงมาบริเวณลำคอและเลอะเสื้อเชิ้ตสีไข่นั่น

นี่คือจะอ่อยผมถูกไหม จะได้ทำตัวถูก ...ปล้ำแม่งเลยดีไหม อ่อยได้อ่อยดี

“โฮกกกก...” แถมยังมาทำปากเจ่อใส่อีก แก้มแดง ปากจือๆ แดง... ไอ้เด็กน่ารักเอ้ย “เฮียแม่ง” ทำท่าทางก่นด่าผมไปแล้วหยิบช็อกโกแลตขึ้นมากิน ซึ่งถ้าน้องรู้ว่าการดื่มแอลกอฮอล์พ่วงด้วยการกินของหวานๆ เข้าไปเนี่ย มันคือการมอมตัวเองให้เมาเร็ว เมาฉิบหาย แต่ผมไม่เตือนหรอก ให้เมาแหละ อยากเห็นตอนเมาว่าจะน่ารักขนาดไหน

“หน้าตาของอาหารมันเพิ่มความอร่อยด้วยส่วนหนึ่ง กูผิดอะไร มึงนั่นแหละผิดที่กินไม่ดู มาเช็ดปาก” ผมแกล้งบ่นเพื่อบ่ายเบี่ยงความสนใจของตัวเอง จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบทิชชูมาแล้วหยัดกายไปด้านหน้า เอากระดาษเช็ดปากให้เขา ทำเหมือนว่าอีกคนเป็นเด็กๆ และดูเหมือนว่าลินจะเผ็ดจนเบลอ เขาไม่มีท่าทีต่อต้านผม แค่เบะปากใส่ ...เจ้าตัวจะรู้บ้างไหมวะว่าการทำหน้าทำตาแบบนั้นของเขามันโคตรจะน่ารักเลย “ไม่เอา ไม่ร้องแล้ว”

“ยะ...อย่ามาทำเหมือนผมเด็กๆ ซี่เฮียย ผมเช็ดเองดีกว่า”

“อืม” ผมยอมพยักหน้าและหยิบทชชูเพิ่มก่อนจะยื่นให้น้องเอาไปเช็ดปากเอง

“ไม่รู้ล่ะเฮียทำผมเผ็ดมาก เฮียล้างจาน”

ปัก! ผมขยำทิชชูเป็นก้อนๆ แล้วปาใส่หน้าน้องทันทีที่พูดแบบนั้น

“อย่ามาเนียน”

“โหยยย ผมเมาแล้วง่า” พูดแล้วมาทำปากจู๋ๆ ใส่ผมอีก คิดว่าน่ารักมากเหรอวะ

ก็เออ น่ารักฉิบหายเลยไง

“ลองลุกขึ้นเดิน ตอแหลว่าเมากูจะหิ้วมึงออกไปนอนข้างถังขยะ”

“ไม่เมาครับ แค่กรึ๊บๆ”

“กรึ๊บอะไรของมึง”

“แต่มันชาๆ แล้วอะ ผมว่าคงเมา ไว้ล้างพรุ่งนี้ได้ไหมอ่า นะๆๆ”

“อืมๆ เมาก็ไปอาบน้ำนอน”

“ครับผ้มลูกเพ่!”

กูว่าเมา แม่งลุกขึ้นแล้วทำท่าตะเบะใส่ ก่อนจะยิ้มกว้างเหมือนคนบ้า ทำตาเยิ้มเหมือนคนเมายาอีก

“ไปนอน!”

“ครับ!!!”

“มึงจะตะโกนทำไมเนี่ย”

“คราบบบ”

กวนตีนนนนนน

ผมที่กำลังเก็บจานอยู่วางจานลงแล้วเท้าเอวมองไอ้เด็กเมาแล้วอ่อยด้วยความเหลืออด ดูมันดิ ดูมัน หมุนเก้าอี้เข้าหาโต๊ะแล้วนั่งเท้าคางกับที่พักหลังทำตาแป๋วใส่ผม

“ลิน”

“จ๋าเฮียยย”


โอโห... มาโหมดนี้ผมนี่รับมือไม่ถูกเลยว่ะคุณ





100%

[cavalli]

 


อย่าเล่นกับไฟ ไอ้หนู

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[DrSlump]

 

ไวเนอะเฮีย   ความรู้สึกเฮียอ่ะ 

แค่สบตาครั้งแรก  ก็ตกหลุมเลย

[fsbeentaken]

ชอบเฮีย ชอบน้องลิน

ลับฝีปากกันสนุกมากกกก

[mubmy121]

- 10 -

เด็กขี้อ่อย





“มึงเมาถูกปะ?”

“เมาอะไร๊ ผมนี่คอทองแดง”

“...” ทองแดงก็ทองแดง เล่นดื่มอักๆ อัดไปขนาดนั้นไม่เมาก็ไม่ใช่คนละ เหล้านี่ดีกรีแรงด้วยนะ ขนาดผมยังแค่จิบๆ เลย แล้วน้องเป็นใคร แม่งดื่มขนาดนั้น แถมตอนชงกะจะชงเพียวๆ มอมผมด้วยไง ผมชิมไปนิดเดียวรู้เลยว่าอัตราส่วนโซดาแม่งน้อยนิดมาก สุดท้ายเป็นไงอะ ดื่มเองจนหมด สภาพเลยล่องลอยแบบนี้ไง แล้วท่าทางผมจะต้องหอบหิ้วไอ้เด็กน่ารักนี่ขึ้นห้องด้วย เพราะไร้สติแบบนี้ปล่อยให้ขึ้นเอง ได้ตกบันไดลงมาคอหักตายแน่ “นั่งรอนี่แหละ เก็บจานก่อน”

“เก็บมายยย พรุ่งนี้ผมล้างเองง”

“รู้ว่าพรุ่งนี้มึงต้องล้าง แต่ปล่อยไว้บนตะแบบรถ มด แมลงสาบมันจะขึ้นบ้านกูน่ะสิ”

“หูยยยยย” มาทำปากจู๋ใส่อีกละ “ละเอียดจังงงง”

“ลิน”

“จ๋า”

“หุบปาก” ก่อนที่กูจะทนไม่ไหวแล้วปล้ำมึงตรงนี้ คนยิ่งขาดของ (?) มานานอยู่

“รูดซิป!!!”

แม่งหลุดฉิบหายเลยว่ะ ทำท่ารูดซิปปากใส่แล้วยิ้มหวานหยดย้อยเข้ากับหน้าสวยๆ นั่นมาก มากจนผมไม่อยากจะละสายตาหนีเลย “เฮียมีน ทำไมเฮียชอบพูดหยาบ ชอบขู่ผมจัง”

“ก็ชอบมึงไง”

“หืออออ”

“ก็ชอบพูดเพราะมึงโง่ไง”

“อ๋ออ ผมไม่เห็นโง่เลยย เห็นแบบนี้หัวกะทิแผนกไอทีเลยนะ!”

“ทั้งแผนกมีมึงคนเดียวใช่ปะ”

“ถูกต้องนะครับบบ” ตบมุขผมไปอีก มาทำท่าชี้นิ้วแล้วหัวเราะร่า เมาแล้วรั่ว หลุดโลกดีจริงๆ

ผมรีบเก็บจาน เขี่ยเศษอาหารเข้าถุงดำแล้วมัดปากถุงเตรียมทิ้งพรุ่งนี้ จากนั้นก็มาจัดการโต๊ะ ปิดท้ายด้วยการหอบร่างกายปวกเปียกของลินขึ้นมาจากเก้าอี้

เห็นตัวบางๆ งี้ หนักเอาเรื่องเลยนะ

“อุ้มๆๆ มะหย่ะเดินนน” (ไม่อยากเดิน)

“ตอนปกติมึงพูดงี้บ้างก็ดีอะ” เวลาปกตินะ ผมเข้าใกล้หน่อยจะทำเป็นขนลุก พยายามดีดตัวออกห่างจากผมสุดๆ แล้วนี่อะไร ตอนเมามาคะยั้นคะยอให้อุ้ม “กอดคอไว้”

“ครับลูกเพ่!”

“เรียกผัวจะน่ารักกว่านี้มาก”

“ไรนะ เฮียอยากมีผัวเหรออออ”

“ผัวหน้ามึงอะ หุบปาก!”

“อ๋อๆๆๆ เฮียอยากมีผัว”

“พูดมากฉิบหาย”

“กิ้วๆๆๆ”

“ลิน ถ้ากวนตีนอีกกูปล่อยมึงตกไปคอหักตายไม่รู้นะ”

“หึๆๆๆ” เปลี่ยนจากพูดจาปั่นประสาทผมมาเป็นหัวเราะเหมือนคนบ้าแทน

ยอมใจเลยแม่ง ทั้งกวนตีน ทั้งน่ารัก กับคนนคนนี้สำหรับผมคือสามารถใช้คำว่า น่ารักได้ฟุ่มเฟือยมาก แม่กินอะไรตอนท้องทำไมออกมาแล้วสวยขนาดนี้ หน้าน่าจะได้แม่ นิสัยน่าจะได้พ่อนะผมว่า ห้าวจริงจัง ไม่ห้าวธรรมดา ห้าวตีน

 

ผมพาไปเด็กนี่ขึ้นมาบนห้องได้สำเร็จหลังจากเกือบจะพลาดตกบันไดตายคู่เพราะเขาเอาแต่ล้อผมแล้วแกล้งผม เหมือนนิสัยจริงๆ เป็นคนขี้แกล้ง ตอนมีสติน่าจะยังไม่กล้ากับผมเท่าไหร่ แต่พอเมาเท่านั้นแหละ สันดานดิบออกมาเฉิดฉายเลย แกล้งจนนึกว่าเป็นเพื่อนเล่นกัน

“ร้อน เปิดแอร์ดิ๊” สั่งกูอีก มึงมาพึ่งพากูยังสั่งกูอีกกกกกก

“เออ”

ที่เปิดให้เพราะร้อนเหมือนกันหรอกนะ

หลังจากที่ผมกดเปิดแอร์ก็โยนรีโมตทิ้งบนเตียงแล้วเหลือบไปมองคนเมาที่นอนทำปากจับๆ แจบๆ อยู่คนเดียว ตัวแม่งหนักฉิบหาย แบกมาเล่นเอาเหนื่อยหลังแทบหัก ต้องนั่งพังเลยอะ นี่ถ้ามาขอให้อุ้มอีก โกรธจริงๆ นะ

ไม่นานนักหลังจากที่ผมนั่งพัก ผมลุกขึ้นไปเตรียมตัวอาบน้ำ แต่ก่อนไปก็เหลือบมามองคนเมา ซึ่งลินกำลังถอดถุงเท้า แล้วก็โยนทิ้งสะเปะสะปะมาก ไม่เป็นระเบียบเลย ปิดท้ายด้วยการถอดกางเกง ตอนแรกผมจะเข้าไปห้าม แต่ยืนมองแบบนี้น่าจะดีกว่า อีกอย่างเจ้าตัวมีกางเกงบ็อกเซอร์ใส่อยู่ มันไม่ได้โป๊ แค่เห็นขาอ่อนขาวๆ นั่น ถือว่ากำไรจากการแบกเขาขึ้นมาแล้วกัน ไม่พอเท่านั้นลินยังปลดกระดุมเสื้อออกสามสี่เม็ดบน ก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำแบบสบายใจมาก

ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองยืนมองภาพนั้นนานกี่นาที รู้แค่ว่ามันเพลินตามากจนละสายตาหนีแทบไม่ได้

จริงๆ มันก็นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้คบใครตั้งแต่ที่หมิวนอกใจไปกับไอ้เวรเกมอะ ผมเฮิร์ท แล้วก็เปลี่ยนมาตั้งใจทำงาน ดูแลร้านที่ตกทอดมาจากพ่ออย่างดีที่สุด แม้ที่บ้านคุณป้ากับแม่จะเรียกร้องให้ผมไปดูแลบริษัท แต่ผมไม่อยากไปว่ะ แม่งงานบริษัทมันปวดหัวมาก แถมผมไม่ถูกกับพี่มิกอีก ชอบใส่สูทแล้วเบ่งอำนาจใส่ เห็นแล้วรำคาญลูกตา

นั่นแหละ ผมก็ออกมาอยู่คนเดียว ตอนแรกก็ที่บ้านเก่ามีเรื่อง เลยมาบ้านนี้ของเพื่อนแทน

แล้วก็บังเอิญมาเจอลิน คนที่เห็นครั้งแรกก็ชอบเลย แน่นอนว่าผมชอบเขาด้วยหน้าตาเป็นอันดับแรก อันดับต่อมาที่เริ่มเด่นขึ้นเรื่อยๆ คือนิสัยที่น่ารักดี ห้าวๆ กวนตีน เฟรนลี่ ขี้เล่น อยู่ด้วยแล้วรู้สึกดีอะ สบายใจ

คือผมว่ายากนะ กับการที่เราจะมีโอกาสเจอใครที่ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ได้อะ ถ้าเจอก็อยากคว้าเอาไว้แหละ

แต่ไม่รู้ว่าเขาจะยอมให้ผมคว้าหรือเปล่า เพราะท่าทางแอนตี้ความรักแบบนี้มาก

 

เช้าวันต่อมา

ลิน Part

วันนี้คืออาหารเจ็บคอ ปวดหัว โลกหมุน ปวดตัว และเพลียมาก อาการแฮงค์และเตรียมป่วยมาครบเลย แต่ตื่นมาผมไม่เจอเฮียมีนละอะ แถมสภาพคือ...เกือบเปลือย เล่นเอาผมที่เบลอๆ อยู่สะดุ้งเฮือกแล้วลุกขึ้นมา ก่อนจะพบว่าการลุกขึ้นมาแบบฉันพลันนั้นมันทำให้หน้ามืดและปวดหัวแทบระเบิดเลยต้องทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

ฮืออออ ทำไมล่ะ เมื่อวานดื่มไปไม่เยอะไม่ใช่เหรอ ทำไมอาการหนักขนาดนี้ ปกติผมไม่ได้คออ่อนขนาดนั้นนะ ไอ้ดื่มเหล้ากับที่บริษัทผมนี่แหละเป็นฝ่ายแบกเพื่อนกลับบ้านด้วยซ้ำ

 

“กว่าจะแหกขี้ตาตื่นได้นะมึง” คนที่เดินเข้ามาด้วยสภาพแจ่มใสแซะผม ก่อนที่เขาจะโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ “อาบน้ำแล้วลงไปแดกข้าว มีมึงมาอยู่บ้านนี่นึกว่ามีลูก”

“เมื่อคืน เฮียทำไรผมเปล่าอะ”

“ทำ”

“ไอ้เหี้ยเฮีย พ่องงงงง”

“กูอุ้มมึงมาจากชั้นล่างเพราะมึงเมาอย่างกับหมาขี้เรื้อนไง”

“แล้วทำไมสภาพผมเป็นงี้อะ”

“มึงถอดเองนะ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

“ผมเนี่ยนะ”

“นี่ไอ้ควายเผือก เมาตัวเหม็นเหล้าขนาดนั้นกูทำอะไรมึงไม่ลงหรอก ขยะแขยง”

โอโห...ใช้ความว่าขยะแขยงกันเลยทีเดียวเชียว แต่กลิ่นตัวผมตอนนี้ก็มีกลิ่นเบียร์กลิ่นเหล้าคละคลุ้งจริงๆ นั่นแหละ “เมื่อวานมึงโม่แดกพริก แล้วก็ดื่มเหล้า ดื่มเบียร์แดกของหวานอัดไป ไม่เมาก็ไม่ใช่คนละ แล้วเมื่อกี้ที่ด่ากูเนี่ย เดี๋ยวกูตบกะโหลกยุบเลย ลามปาม”

เออว่ะ เมื่อวาน... อ๊ากกก ดันลืมซะงั้น

“ขะ...ขอโทษครับ”

“รีบไสหัวไปอาบน้ำ เออ แล้วมาเอาผ้าปูกูไปซักตากให้ด้วย มึงทำเหม็นเบียร์อะ รีบๆ เลยตอนนี้แดดกำลังแรง”

“ครับเฮีย”

“ครับแล้วยังนั่งนิ่งอีก”

“เอออ รู้แล้วน่า คนมันปวดหัวอะ ใจเย็นๆ ได้ปะ สั่งเป็นพ่อเลย”

“กูก็พ่อมึงนะ”

“แม่ผมไปจ๊ะเอ๋กับเฮียตอนไหน”

“พ่อทูนหัวของมึงอะ”

“...อาบน้ำละ คุยกับเฮียแล้วเหมือนจะเป็นไข้”

“มึงเห็นกูเป็นเชื้อโรคเหรอ”

“ใช่ครับ” พ่อด่าเฮียแล้วก็รีบคลานวิ่งเข้าห้องน้ำหนีตีนทันที เพราะถ้ายังนั่งอยู่ อาจจะคอหักตายได้

หลังจากที่ผมหนีเฮียมีนไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็ตามเฮียแกลงไปชั้นล่าง มาถึงนี่เพิ่งรู้สึกผิด เพราะพบว่าจานชามแก้วอะไรแบบนี้เฮียล้างเก็บหมดแล้ว

“เฮ้ย เฮีย ไม่เห็นต้องล้างเองเลย”

“มึงเล่นตื่นสายโด่งขนาดนี้ ปล่อยไว้มันเหม็นบ้านกู เข้าใจไหม”

“อ่อ ขอโทษทีครับ เอ๊ะ สายโด่ง” ผมลืมดูนาฬิกาไปเลยอะว่านี่กี่โมงแล้ว มัวแต่มึนๆ “เชี่ยยยย สิบเอ็ดโมงงง”

“วันนี้วันอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ”

“...” ผมนิ่งไปเมื่อเฮียบอกวัน คือวันอาทิตย์เป็นวันหยุดไง

“นั่งลง จะแดกไม่แดก ไม่แดกก็กลับบ้านไป”

“สงสัยว่าผมจะเบลอๆ อะครับ” ผมเอามือลูบหน้าตัวเองและทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ เฮียมีนถอนหายใจใส่ยาวๆ จนผมอยากจะถอนสายบัวใส่เลย เขาวางจานอาหารเช้าให้ผม มันเป็นอาหารสไตล์ฝรั่ง มีขนมปัง ไส้กรอก ไข่ดาวแบบยางมะตูม แล้วก็น้ำส้ม เซอร์วิสเหมือนอยู่ในโรงแรมหรู นี่ขนาดจัดให้คนกันเองกินยังใส่ใจรายละเอียดขนาดนี้เลยอะ “ขอบคุณครับเฮีย”

“อืม เดี๋ยววันนี้ช่วยปลูกต้นไม้หน่อย”

...นึกว่าฟรี ที่แท้ก็ใช้แรงงานอีกเหมือนเดิม

“แล้ววันนี้เฮียไม่ไปร้านเหรอ”

“ร้านปิดวันอาทิตย์”

“อ่อ”

“รีบๆ แดก”

“ครับๆๆ” เดี๋ยวช่วยเฮียมีนปลูกต้นไม้เสร็จผมโทรหาช่างให้มาเปลี่ยนกุญแจที่บ้านเลยดีกว่า ไหนๆ ก็วันว่างแล้ว วันทำงานไม่มีเวลามานั่งดูอะ “ขอโทษนะเฮีย ผมรบกวนเฮียตลอดเลย” ถึงจะโดนเฮียใช้งานโขกสับตามหลังก็เถอะ

“ไม่ต้องขอโทษหรอก”

“ใจดีอะ”

“เพราะกูจะให้มึงปลูกต้นไม้ทดแทนความผิดมึง ส่วนกูจะนั่งชี้นิ้ว”

ขอถอนคำพูดแปป

 

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ได้นั่งพักสักหน่อยก็ดีขึ้น ผมเลยโทรเรียกช่างมานัดเวลามาช่วงเย็นๆ เลย เท่ากับตอนนี้สวมบทบาทเป็นกรรมกรปลูกต้นไม้ให้เฮียมีนที่ต้มน้ำใบเตยใส่น้ำแข็ง จากนั้นเฮียแกก็ไปนั่งที่เก้าอี้ ชี้นิ้วให้ผมขุดดิน ไอ้เชี่ย... นี่เราอยู่ในความสัมพันธ์รูปแบบไหนวะ คนรู้จัก เจ้านายคนใช้ หรือยังไงดี อารมณืเป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว

“ขุดดีๆ ดิ”

“เออออ ผมพยายามอยู่เนี่ย หลุมแค่นี้พอไหม”

“ไม่พอ”

“อะไร ต้นไม้แค่นี้เอง”

“หมายถึงไม่พอให้ฝังมึง”

“โว้ยยย มันร้อนนะเฮีย เร็วๆ เด้ ลีลานัก เดี๋ยวจะได้ฝังเฮียก่อนอะ”

“เออๆ ได้ละ เอาถุงดำออกแล้วใส่ไปเลย”

“ครับๆ”

ปลูกดอกมะลินั่นแหละ ประมาณสามต้น เรียบด้านหลังบ้าน เขามาได้แปปเดียว แต่จัดบริเวณหลังบ้านโคตรน่ารักเลย บ่งบอกว่าเฮียมีนค่อนข้างใส่ใจรายละเอียดต่างๆ พอสมควร ไม่หยาบๆ เหมือนผมอะ บ้านผมนะ นานๆ ทีจัด ถ้าพ่อแม่มา ต้องให้บอกล่วงหน้าก่อน เพราะผมจะต้อง Big cleaning คือถ้าแม่มาเห็นสภาพบ้านที่ผมอยู่คนเดียวนะ แม่ได้เหวี่ยงผมออกไปคุยกับดินที่ดาวอังคารแน่ๆ “ได้ละนะเฮีย เสร็จละ ผมกลับบ้านก่อน”

“ไปดิ ใครรั้งมึงอะ”

“กวนตีน”

“อ้าว เด็กนี่ ลามปาม”

แปะ!

อีเฮียมันควักมือเข้าถุงดินแล้วปาใส่ผมอะ เสื้อเลอะเลยโว้ยยยยยย

“เฮียยย มึงปาดินใส่กูเหรอ”

“ขึ้นมึงกูเหรอ”

แปะ!

อ๊ากกกก ฆ่ามันนนนนน ตอนนี้กลายเป็นสงครามดินละ เพราะผมก็คว้าจากพื้นนี่แหละปากใส่หน้าเฮีย แล้วเราก็ปาใส่กันไปมาเล่นกันเป็นเด็กๆ ...ถึงจะรู้ว่าเป็นเด็กแต่มันยอมไม่ได้

“โอ้ยเข้าปาก เข้าตา เข้ารูจมูก ไอ้เฮียมีน กูจะฆ่ามึงงงง”

“เข้ามาสิ กูจะเอาดินกรอกปากมึงเอง”

“ท้าเหรอ”

“มา”

“ได้!!!”

 


“เล่นไรกันเหรอ เสียงดังไปถึงหน้าบ้าน”

100%

[DrSlump]

 

ใครมาหว่า?

[miikii]

ใครมา??????

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[Tiffany]

เสียงใคร