๒๘ ( SEMI FINAL )
“ ทำไมมีไม่ได้วะ ”
“........................” ดั๊กปากยี้หยังวะ ( เงียบทำไมวะ ? )
“ ถ้าลำบากใจไม่เป็นไรนะเว่ย ” ผมบอกมัน
“ ผมชอบพี่ครับ !!! ”
.
.
“ แล้วไงต่อวะ ” ผมตอบ
“ พี่ไม่ตกใจเหรอ ? ” ไอ้ว่านเห่า
“ ตกใจไมวะ ...ไม่งั้นเมิงจะอยู่กับกรูได้เหรอวะ กรูแมร่งกวนตีน แล้วก็เหรี้ยจะตาย ....กรูก็ชอบเมิงนะเว่ย ”
“ ๕๕๕๕๕+ มันชอบคนละอย่างนะพี่ ”
“ เอาเถอะเมิง ชอบแบบไหนก็ตาม ยังไงเมิงก็อยู่กับกรูอยู่ดี ใช่ปะ ”
“ คำไหนคำนั้นครับ ” …….คงจะเป็นอย่างที่เดี่ยวเคยบอก ว่านมันชอบผมแน่นอน ผมเข้าใจมันครับ
ไม่ว่ามันจะชอบผมแบบไหน หรือผมจะชอบมันแบบไหนก็ตาม มันไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน
แต่ที่ผมรู้คือมันเป็นคนสำคัญสำหรับผมครับ ........
“ พี่นัทครับ ผมขอบคุณพี่มากนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตผม ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้จักคำว่ารัก
ขอบคุณ....ขอบคุณ.....ครับ ”
“ เฮ้ย เป็นไรวะ อยู่ดี ๆ มาซึ้ง ” ผมเข้าไปปลอบมัน ผมเพิ่งเคยเห็นมันอ่อนแอครับ เหมือนน้ำตามันจะไหลด้วย
“ เมิง ร้องไห้ไมวะ บอกกรูมาดิ ” ผมบอกมัน
“ ไม่มีไรหรอกครับ ที่ผมทำอยู่มันอาจเหมือนบีบหินไว้ในกำมือมันมีแต่เจ็บ แต่สำหรับผมหินนั้นมันมีค่าเหลือเกิน
ผมขาดมันไม่ได้จริง ๆ ”
” เออ เรื่องของเมิงดิ อะไรที่อยากทำก็ทำไป ใครจะว่าไรเมิงได้ มันตัวเมิงเองนี่หว่า ”
คุยกันสักพัก ……อิ่มแล้วก็เข้าบ้านครับ ก่อนนอนก็มีเถียงกับไอ้ว่านอีกแล้ว มันไม่ยอมนอนบนเตียงกับผมอะ
มันจะนอนโซฟา
“ ถ้าเมิงไม่นอนกับกรูบนเตียง เมิงกับกรูไม่ต้องมาคุยกันอีก ”
ผมประกาศกร้าว ชอบทำให้กรูกริ้วเสียเหลือเกิน ชิ
“ โหย พี่อะ ถ้าผมเผลอกอดพี่แล้วมีคนเห็นจะทำไงอะ ” ไอ้ว่านเห่าตอบ
“ ใครจะมาเห็นวะ นี่บ้านนะเว่ย ไม่ใช่ห้าง สาดดดด อย่าให้กรูกริ้วไปกว่านี้ ตอบมาจะนอนหรือไม่นอน ”
“....อ่า นอนก็ได้ครับ…. ”
“ เออ ดีมาก ....เท่านี้ก็จบ ” ….ยังไม่ห้าทุ่มก็นอนกันแล้วครับ แบบว่าเพลียโคตร ๆ
ผมหาชุดไอ้เดี่ยวให้ไอ้ว่านใส่ครับ ตอนแรกมันไม่ยอมใส่ ไม่รู้เป็นเชี่ยไร เจอผมขู่หน่อยเลยยอม
แต่พอจะนอนอย่างจริงจังดันนอนไม่หลับ บัดซบมาก T_T หลับหน่อยเห้อออ .....
ไปฉี่เอาฤกษ์เอาชัยดีกว่า...แต่ไม่ทันจะเข้าห้องน้ำดันเจอสิ่งที่พิเศษกว่านั้นครับ.......ดวงจันทร์.......
เห็นทีไรก็ทำให้นึกถึงไอ้นั่นครับ มันชอบท้องฟ้ายามค่ำคืนมาก.....อยากรู้จังครับว่าดวงจันทร์
มันจะเหนื่อยมั้ยกับการที่ต้องอวดแสงอยู่อย่างนั้นตลอด....แล้วมันเหงามั้ยที่ต้องอยู่อย่างเดียวดายท่ามกลางความมืดมิด
******
มองเห็นดวงดาว ส่องอยู่เต็มฟ้า ลมหนาวโชยมา จากที่แสนไกล
อยู่ไกลกันเหลือเกิน คิดถึงจะขาดใจ ไม่รู้นานเท่าไหร่ ถึงจะพบกัน
ความเหงามักทำให้ต้องชอกช้ำ ลมหนาวยิ่งทำ ให้ยิ่งร้าวราน
เคยใกล้ชิดอยู่ ทั้งรักทั้งผูกพัน จากกันมานาน จะเป็นยังไง
ป่านนี้เธอจะอยู่ไหน ป่านนี้จะเป็นอย่างไร จะมีใครดูแลหรือเปล่า
ป่านนี้คงจะนอนหนาว ป่านนี้คงจะเงียบเหงา ฝากเดือนและดาวช่วยปลอบที
(ฝากเดือนและดาว บอกว่าฉันยังห่วงเธอ)
ตรงนี้มีคน ที่ยังคอยหา คอยหาทุกเวลา เมื่อเธอร้างไกล
ยังคอยและยังรู้สึก คิดถึงและห่วงใย จะทำยังไง ให้เธอรับรู้
******
เพ้อเสร็จก็กลับมานอนครับ.....ตอนนี้ต่อมความเหงาดันทำงานอีก เฮ้อ หันไปหาไอ้ว่านแล้วก็.....กอดมันครับ
หาที่เกาะก่อนละกรู ก่อนที่จะไปกันใหญ่.....วันต่อมาก็ไม่มีอะไรมากครับ ผมกับไอ้ว่านก็มีติวกัน ก็แยกย้ายกันไป
ตอนเย็นมันก็มารับผมไปกินข้าว แล้วก็มาส่งที่บ้านไอ้เดี่ยว.....แต่คืนนี้ผมนอนคนเดียวอะ .....แย่หวะ T_T....
ยังดีที่มีปลาทองอยู่เป็นเพื่อน......แต่ที่น่าแปลกใจยิ่งกว่านั้นคือ.....ม๊าเดี่ยวโทรฯมาอะ
“ สวัสดีครับม๊า ” ผมทักทายม๊า
“ ม๊าคิดถึงลื้อจัง ลื้อสบายดีมั้ย ” ….คุยกันมากมาย จนแล้วจนเล่าผมก็ต้องถามม๊าไปว่า....
“ ม๊าครับ ....เดี่ยวเป็นไงมั่งครับ ”
“ อาเดี่ยว ตอนนี้ไม่อยู่หรอก เห็นว่าไปติวกับเพื่อน อาเดี่ยวกลับพรุ่งนี้นะ ”…เฮ้ย กลับพรุ่งนี้แล้วเหรอวะ !!!!
“ อ่อ ครับผม ”
“ ลื้อจะเอาอะไรหรือเปล่า ? เดี๋ยวม๊าฝากเดี่ยวไปให้ ” ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าม๊ารู้มั้ยว่าผมกับเดี่ยวห่างกันอยู่
“ ไม่เป็นไรครับม๊า ขอบคุณครับ ......แล้วเดี่ยวได้คุยไรเรื่องผมมั้ยครับ ”
“ ก็คุยนะ ลื้อมีอะไรหรือเปล่า ? ” ….ไม่กล้าถามต่อละกรู -*-
“ สวัสดีครับม๊า ” คุยกันอีกสักพักก็วางไปครับ
.
.
แล้ววันนี้ก็มาถึง ตื่นเต้นครับที่รู้ว่ามันจะกลับมาแล้ว เฮ้ย! แล้วมันรู้ป่าววะ ว่ากรูมานอนบ้านมันอะ
แย่แล้วพี่น้อง ต้องเผ่นก่อนละ ไม่พร้อมจะเจอมัน จั๊งซี่ต้องโทรฯหาไอ้ว่าน............
ไอ้สาดดดดด ดันไม่รับโทรศัพท์กรูอีก …แล้วทำไมกรูต้อง ร้อนรน ว้าวุ่น ด้วยวะ ?
เหมือนกรูกำลังหนีอะไรบางอย่าง นี่กรูหนีตัวเองเหรอวะ หรือกรูหนีการเผชิญหน้าวะ
คิดมากอีกแล้วกรู ทำไมต้องกลัวววววว ด้วยว้า
“ พี่มารับผมหน่อยดิ ไอ้เดี่ยวกลับมาวันนี้แล้ว เดี๋ยวมันเจอผม ” โทรฯหาไอ้พี่แหกให้มารับครับ
“ ค่อย ๆ พูดได้ป่าววะ เมิงจะรีบไปตายไหน เมิงอยู่ที่นั่นไปเถอะ ไอ้เดี่ยวมันรู้อยู่แล้ว ”
“ ห๊า มันรู้แล้วไม่ว่าไรเหรอพี่ ”
“ มันจะว่าไรวะ เมียตัวเองกลับมานอนบ้าน เรื่องปกติ ”
“ คือแบบว่า.......”
“ หุบตรูดแล้วอยู่ไปเถอะ เดี๋ยวเย็น ๆ กรูไปรับ จบข่าวแค่นี้ ” -*- อยากจะวางก็วางเหรอวะ เอาไงก็เอา.....
ตอนนี้ขออ่านหนังสือก่อน .....จนในที่สุดก็เย็น....ไม่มีวี่แววว่าไอ้เดี่ยวจะมาเลยครับ .....
หกโมงเย็นนิด ๆ พี่แหกก็มารับผมครับพร้อมด้วย ไอ้แบค กับไอ้ว่าน .....ไปหม่ำสุกี้กันงับ สั่งไม่ยั้ง
พ่อเมิงผลิตแบงค์เหรอไงวะ ค่าเสียหายประมาณสองพันกว่าบาท เชี่ยมากกกกกกก นี่กินกันจริง ๆ เหรอวะนึกว่าสูบ
แล้วทีเด็ดคือผู้ชายสามคนแย่งกันจ่ายพี่น้อง เอิ๊ก ๆ รู้สึกดีมีผู้ชายแย่งกันเลี้ยงกรู ^0^ แต่กรูแอบอายหวะ -*-
เถียงกันแบบเด็กพนักงานก็มองหน้า ผ่านไป ๕ นาทียังไม่ได้เรื่องกรูเริ่มรำคาญ กรูเลยยื่นเงินให้พนักงาน
ยิ้มเชียวเมิงคงคิดว่ากรูจะได้เช็คบิลซะทีรำคาญอีพวกนี้ หุหุ
“ เฮ้ยเมิงทำเชี่ยไรวะ ” ไอ้พี่แหกเห่าดัง ๆ ใส่ผม
“ ซักผ้ามั้งพี่ .....กว่าจะตกลงว่าใครจะจ่าย ไปประชุมที่สภาก่อนมั้ยครับ ”
…T_T เข้าเนื้อตั้งสองพันกว่าเจ็บปางตาย....
“ พี่ แล้วตกลงไอ้เดี่ยวมันจะมากี่โมงอะ นี่ค่ำแล้วนะ พรุ่งนี้ก็สอบแล้ว ” ผมถามไอ้พี่แหก
“ ไม่รู้หวะ ไม่แน่ใจ มันไม่ติดต่อมาเลยหวะ ” ……เสร็จจากร้านสุกี้ก็กลับครับ
“ ไอ้นัทพรุ่งนี้ตอนเช้ากรูไปรับเมิงนะ ” ไอ้พี่แหกเห่า
“ รับไมอะ มีไรเหรอ ? ” ผมตอบ
“ ไอ้สาดด เมิงมีสอบเช้าไม่ใช่เหรอวะ ” เออหวะ กรูมีสอบเช้า
“ แล้วพี่รู้ได้ไงอะ ? ผมไม่เคยบอกพี่นะ ” ….น่าสงสัยฉิบหาย.....
“ อย่าถามไรมากได้ปะ เอาเป็นว่ากรูรู้จบ อะถึงละลงดิ ” โหหยย ดูมันไล่ผมลงรถ เชอะ .....เห็นบ้านแล้ว
ชักไม่อยากเข้า กลัวว่าไอ้เดี่ยวจะกลับมาแล้ว แบบว่าทำอะไรไม่ถูกอะ หุหุ .......แต่บ้านก็ปิดสนิทครับ....
ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนอยู่เลย.....ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว.....ทำไมไอ้เดี่ยวยังไม่มาวะ.......
กริ๊งงงงงง !!!!!....เวรเช้าแล้วเหรอวะ....สรุปผมเผลอหลับไปแล้วไอ้เดี่ยวก็ไม่ได้กลับมาครับ
สอบวันที่ ๑ ผ่านไป........
สอบวันที่ ๒ ผ่านไป.......
สอบวันที่ ๓ ผ่านไป.......เดี่ยวมันก็ยังไม่กลับบ้านครับ......ผมไม่รู้ข่าวคราวของมันเลยจะมีก็แต่พี่แหกบอกว่า
เดี่ยวมันกลับมาแล้ว มันก็ไปสอบตามปกติแต่แค่ไม่นอนบ้าน......แล้วมันไปนอนที่ไหนวะ ? หรือมันมีคนใหม่แล้ว ?
คิดไปต่าง ๆ นานา เป็นบ้าได้เลยนะเนี่ย ผมเป็นคนเหงาง่ายครับ แมร่งนอนคนเดียวมา ๕ วันละ สุด ๆ เลยหวะ
ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตไรเลย ........ยิ่งฟังเพลงเศร้า ๆ นี่เอาน้ำตานองหน้า.........กู่ไม่กลับละกรู
นี่ก็สิบกว่าวันแล้วสินะที่ผมห่างจากมัน ชีวิตมันก็เดินต่อไปได้นี่หว่า......แค่เหงาหน่อยเดียวเอง ๕๕๕๕+
มันก็แค่คำปลอบใจตัวเองแหละว้า
สอบวันที่ ๔ และ ๕ ผ่านไป........ตอนนี้เริ่มสบายขึ้นแล้วครับ เหลืออีกแค่วันเดียวก็จะสอบเสร็จแล้ว.........
ทุก ๆ วัน ผู้ชายสามคนจะผลัดเปลี่ยนกันมารับผม พาผมไปทำอะไรต่างๆ มากมาย เพื่อให้ผมไม่เหงา
ผมพยายามไม่คิดมากเรื่องมันครับ ตอนนี้ขอเรื่องสอบมาก่อน........แต่ก็นะ....อย่างที่บอก มันสวนทางกัน
******
การรอคอย ที่ไม่มีจุดหมายมันเป็นความ ทรมาน
วันวันหนึ่ง มันช่างดู เนิ่นนาน กว่าวันแต่ละวัน จะเลยไป
ดูมันนาน มันเหนื่อย จนไม่เข้าใจ มันลังเล และหมดหวัง
ไม่รู้ต้องรออีกนาน แค่ไหน ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่เราจะพบกัน
จะเหลือสักกี่ปี จะเหลือสักกี่วัน ที่ชีวิตฉัน จะอยู่ ได้พบและเจอเธอ
ในใจมันยังร้อนรน ในใจมันยังโหยหา
ในใจมันยังทุกข์ทน เฝ้ารอเธอมา
ได้แต่ถามหัวใจ เมื่อไรจะเจอกัน
******
แล้วการสอบวันสุดท้ายก็มาถึง.....ทุกอย่างจบลงด้วยดีครับ......การสอบจบแต่ชีวิตจริงยังไม่จบ......
ทุกวันที่ผ่านมา .....ถึงตอนนี้มันคงเกินกว่าคำว่ารอแล้วครับ กลับบ้านตัวเองดีป่าววะ...
ผมไม่ได้กลับบ้านเกือบเดือนแล้วครับ จะมีก็แค่คุยโทรศัพท์กับม๊าแล้วก็เจอน้องตอนเรียนจีน
เอาวะ กลับก็กลับ.....ผมตัดสินใจกลับบ้านพรุ่งนี้ครับ กลับสู่มาตุภูมิ....
“ เฮ้ยเมิงพรุ่งนี้มารับกรูหน่อย ” ผมโทรฯหาไอ้ว่าน
“ พี่จะไปไหนเหรอ ” ไอ้ว่านเห่า
“ กรูจะกลับบ้านหวะ ”
“ ห๊ะ ! นี่พี่อยู่ไหนอะ ไม่ได้อยู่บ้านเหรอ แล้วทำไมไม่กลับบ้าน งั้นเดี๋ยวผมไปรับตอนนี้เลยนะ ”
ไอ้ว่านแมร่งตกใจเกินจริง เวอร์โคตร ๆ แต่รู้สึกดีนะครับที่มันเป็นห่วงผม อิอิ
“ ไอ้สาดดด หุบตรูดแล้วฟังกรูก่อน ที่กรูจะกลับบ้านอะคือบ้านกรูเอง ไม่ใช่บ้านไอ้เดี่ยว ”
“ อ่าว เหรอครับ .....เอ่อ....ได้ครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปรับ ”
จัดของไม่นานก็เสร็จครับ……..หวิว ๆ ยังไงไม่รู้ครับ......เกือบเที่ยงคืนละ นอนดีกว่า
......แล้วกลางดึกผมก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียง......แอ๊ดด ....แอ๊ดด......เสียงไรวะ....
โทรศัพท์เหรอวะ แต่ที่นี้ไม่มีโทรศัพท์บ้านนี่หว่า ( ต่อ net อย่างเดียว )
....เชี่ย -*- รู้ละเสียงไร เพิ่งตื่นเลยงัวเงียสมองเลยไม่สั่งการ ......ป่านนี้ใครมาวะ....
คงเป็นไอ้ว่านแมร่งกรูบอกให้มาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอวะ
“ ใครวะ ” ผมตะโกนเรียก .....ไม่มีเสียงตอบกลับมา แค่รู้ว่ามีคนอยู่ที่รั้วแน่นอน ปลาทองก็ดันไม่เห่าอีก....
“ เฮ้ย !!! ” o_O อึ้งแดรกเลยกรู
((( TBC. )))
>>> คำเมืองตอนละคำ : ฮูดัง = จมูก <<<
หัวข้อ: กรูเนี่ยแหละผู้จัดการทีมฟุตบอล... (อ่าน 919951 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก