๒๖.
ตอนมามีกระเป๋าแค่ใบเดียว แต่ตอนกลับแมร่งมี 3 ใบ 5555+ ยังดีที่ไอ้ว่านช่วยเลยทำให้เสร็จเร็วขึ้น
ลงมาด้านล่าง...ผมมองไปทุกมุมก็จะเห็นมันอยู่......ความเป็นห่วงก็บังเกิด.....มันจะอยู่คนเดียวได้ป่าววะ......
แต่ก่อนยังไม่มีกรูเลย มันต้องอยู่ได้ดิ เน๊อะ ^^.....เพื่อความสบายใจผมเลยเอา post it ไปแปะไว้ที่ต่าง ๆ ......
.
.
“ แล้วพี่จะบอกที่บ้านว่าไงอะ ” ไอ้ว่านเห่า
“ แล้วใครว่ากรูจะกลับบ้านวะ ” หุหุ ยังไม่กลับบ้านดีกว่า หาที่ซุกหัวนอนใหม่ หรือซุกอย่างอื่นวะ อิอิ
“ อ่าวแล้วพี่จะไปอยู่ไหนอะ ”
“ อยู่กับเมิงไง เอ๊ะ ๆ หรือไปอยู่กับหมอโอมดีวะ ”
“ ไม่ต้องเลยพี่ มาอยู่กับผมเนี่ยแหละ ” ๕๕๕๕๕+ ยั่วมันเล่นหนุกดี
“ เฮ้ย โทรฯหาพี่แหกให้มารับหน่อยดิ ” ผมบอกไอ้ว่าน
“ อ่าว ทำไมไม่ไปเองอะ ? ”
“ ไอ้เชี่ย นี่มันรถของไอ้เดี่ยวไม่ใช่ของกรูเว่ย จอดไว้เนี่ยแหละ ให้ไอ้พี่แหกไปส่งที่หอเมิงไง ”….
ไอ้พี่แหกโวยวายใหญ่เลย มันกินข้าวอยู่ในห้าง หุหุ แต่มันก็บ่นไปงั้นแหละครับ ยังไงก็มารับอยู่ดี
รอมันสักพักก็มาถึงครับ.....
“ คิงกะลังยะหยังอยู่ ? ( เมิงกำลังทำไรอยู่ ? ) ” มาถึงก็เล่นกรูแล้ว ไม่แปลกที่มันถาม
ก็นะกระเป๋า ๓ ใบเหมือนจะย้ายบ้าน....
“ ก็มีเรื่องนิดหน่อย ไปก่อนเต๊อะ เดี๋ยวผมเล่าฮื้อฟังบนรถ ” .....ขึ้นรถปั๊บผมก็เล่าคร่าว ๆ ครับ.....
“ คิงกึ๊ดดีละก๋า ? ( เมิงคิดดีแล้วเหรอ ) ” นั่น! คำถามเดียวกับไอ้ว่านเลย .....ผมก็ตอบเหมือนที่ตอบไอ้ว่านไป
“ แล้วยี้หยัง คิงไปนอนโตยไอ้ว่าน ( แล้วทำไมเมิงต้องไปนอนกับไอ้ว่าน ) ” เหมือนโดนสอบสวนไงไม่รู้ -*-
แต่มันก็เข้าใจผมครับ ....อ่อ ๆ ผมเกือบลืมโทรฯ หาม๊าไอ้เดี่ยว ม๊าจะกลับคืนนี้แล้วครับแล้วไอ้เดี่ยวก็ออก รพ. เย็นนี้ด้วย .....ผมบอกให้ไอ้พี่แหกไปส่งม๊าที่สนามบินแล้วก็ไปส่งไอ้เดี่ยวที่บ้าน......ไอ้พี่แหกก็ดีครับ
ถึงจะบ่นบ้างแต่ก็ช่วยเหลือผมทุกครั้ง.......ขอบคุณนะครับ
.
.
เวลาผ่านไปเร็วโคตร ตอนนี้ ๓ ทุ่มกว่าแล้วครับ.....ตอนเย็นม๊าโทรฯมาครับ ม๊าขอบคุณที่ให้พี่แหกมาส่ง
ม๊าบอกว่าตอนแรกพี่แพมจะมาส่งแต่ม๊าจะให้พี่แหกมาส่ง ...แจ่มมากครับม๊า ^^ แล้วม๊าก็พูดถึงเดี่ยว
ลื้อรู้มั้ยกระดาษที่ลื้อติดอาเดี่ยวไม่ให้ไปแตะเลยนะ ดูเงียบ ๆ ไป เอาแต่เล่นกับปลาทอง ข้าวก็ไม่กินอีก...
.....จุกเลยครับ....เป็นห่วงมันครับ.....แต่...ให้มันรู้ซะมั่ง ขาดกรูแล้วเป็นไง หึหึ เข้มแข็งโว้ยยย ......
แล้วม๊าก็พูดอะไรอีกมากมาย......ยิ่งฟังผมยิ่งรู้สึกกลัว.....กลัวว่าถ้าเดี่ยวไม่กลับมา ผมจะตัดใจไม่ได้....
“ เฮ้ยกรูหิวแล้ว ” ผมบอกไอ้ว่าน
“ อีกนิดพี่จะเสร็จละ ” มันนั่งปั่นงานในชมรมครับ .... ผมทำรายงานจนเริ่มเบลอตอนนี้งานบอลเข้าสู่ช่วงท้ายแล้วครับ
ชิงที่ ๓ กันแล้ว อีก ๒ นัดก็จบ ....ผมเหนื่อยกับงานนี้เยอะมากครับ....ก็หวังว่าอยากจะให้มันจบลงด้วยดี....
ผมออกมาสูดอากาศด้านนอก...มีเด็กในชมรมเตะบอลอยู่ ๕ – ๖ คน...แมร่งดึกป่านนี้แล้วยังเล่นอยู่อีก...
....คือ....มองจันทร์แล้วคิดถึง...เฮ้อ!...ไอ้คนนั้นจังครับ...เป็นห่วงมันหวะ....
> กินข้าวด้วยนะ ดูแลตัวเองมาก ๆ นะครับ < ผมส่ง sms ไปหามัน....
“ เสร็จแล้วพี่ ปะไปหาไรกินกัน ” ไอ้ว่านออกมาแล้ว
“ กินไรดีวะ ” จากรถคันหรูมาเป็นมอไซค์ฯ ๕๕๕+ รับลมครับ
“ เมื่อกี้พี่แฮ๊ค ชวนไปกินแถวหลัง ม. อะ ”
“ เออ ไปเดะ ” ตอนนี้ใครพาไปไหนผมไปหมดครับ....ร้านแมร่งน่านั่งดีครับ โปร่ง ๆ ดี มีดนตรีสดด้วย
ทั้งโต๊ะมี ๔ คน มี พี่แหก ไอ้แบค ไอ้ว่าน แล้วก็ผม ชายงามทั้ง ๔ แต่ละคนหล่อสาดด >0< ...ไม่รอช้าสั่งอย่างเยอะ แดรกแมร่งเข้าไป....ผมพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....ทำตัวปรกติที่สุด....สั่งมาอย่างเยอะครับ...
แต่ก็หมด แต่ละคนยังไม่อยากกลับ เลยสั่งเบียร์มาดื่มคนละขวดพอซู่ซ่า....เอาแล้วสิครับ จาก ๑ เป็น ๒ ....
ไอ้พี่แหกซัดไป ๔ ไอ้แบคซัดไป ๕ ไอ้ว่าน ๓ ผม ๓ ......ไอ้พวกนั้นสบายมากแต่กรูนี่ดิเชี่ยแล้วตามใจปากมากไปหน่อย .....แต่ก็ยังพอรู้สึกตัวนะครับ.....
“ อีนัทคิงเมาละก๋า ? ( ไอ้นัทเมิงเมาแล้วเหรอ ) “ ไอ้พี่แหกเห่า
“ บ่าได้เมาเจ้า ” ผมตอบ
“ สลิดนัก ”
“ มีคนขอเพลงให้คนที่อยู่ในร้านนี้นะครับ แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร.......วันหนึ่งจะทำเพื่อเธอ...ฟังกันเลยครับ ”
แล้วนักร้องบนเวทีก็ร้อง.....
วันหนึ่งจะดีกับเธอ จะคอยดูแลใส่ใจ จะเก็บวันคืนที่เคยห่างหายไป
ขอชดใช้ให้เธอวันนั้น วันหนึ่งจะไปกับเธอ
ทำตามที่เธอต้องการ จะไปที่ไหนสองคนไปด้วยกัน
ฉันไม่ทิ้งให้เธอต้องเหงาใจ เธอเองก็รู้ ว่าฉันไม่ต้องการ จะห่างไป
วันหนึ่งจะทำเพื่อเธอ เธอพอจะรอได้ไหม
ถ้าเธอยังรักและยังคงเชื่อใจ ในวันหนึ่งก็คงได้ใกล้กัน (รู้ไว้นะว่าเรายังรักกัน)
(รู้ไว้นะฉันยังเหมือนเดิม)
บ่อยครั้ง ที่ต้องทนคิดถึงเธอ ไม่ใช่เธอแค่คนเดียว ที่มีอารมณ์แบบนี้.........
......เพลงจบผมพยายามหาคน ๆ นั้นว่าอยู่ที่ไหน....มันต้องอยู่ที่นี่ดิ ใช่ป่าวครับ.....มันมารับผมแล้วใช่มั้ยครับ ?
ด้วยสติที่มีทั้งหมดผมลุกขึ้น หา.....หา.....แล้วก็หา.......มันอยู่ไหนวะ.....มันหายไปไหน....กรูอยู่นี่ไง ...กรูอยู่นี่..
“ พวกเมิงช่วยกรูหาหน่อย .......” ……คงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์.......ทำให้มันล้นออกมา.....พรั่งพรูจน
.....ไร้ซึ่งสติ........คงมีแต่แรงใจที่ทำให้ผมยืนอยู่ได้.........เหมือนคนบ้าที่กำลังคว้าความว่างเปล่า......รู้ว่ามันไม่มีอะไร แต่ก็พยายามหามันให้จงได้..................( พยายามจะมองหาบางอย่าง...แต่ไม่เคยพบซักอย่าง )
“ เฮ้ย เริ่มรั่วละ ลากมันกลับดิ๊ ” …..พี่แหกเห่า....จากนั้นผมก็เหมือนหลับไป แต่รู้สึกว่ามีคนอุ้ม...แล้วมีคนกระซิบ.... “ ชอบทำให้เป็นห่วงนะ ”....?????????
......เริ่มรู้สึกตัวอีกทีตอนอยู่ในห้อง....มีคนเช็ดตัวให้ผมครับ...คงเป็นไอ้ว่าน.....มันเช็ดได้สบายมากอะ
มีกลิ่นหอม ๆ ของสบู่ที่ผมชอบด้วย....แล้วสุดท้ายมันจูบที่หน้าผาก.... “ ฝันดีนะครับ ......” ZZzzZZzzzZZ
“ เชี่ยเอ้ย ” ผมตื่นด้วยอาการที่งัวเงีย แถมปวดหัวตื้บ ๆ เลย สาดดมากก ไม่ชอบเลย.....
หันไปข้าง ๆ อ่าวไอ้ว่านไปไหนวะ......ไม่ไหว ๆ ตอนนี้ต้องอาบน้ำอย่างด่วน วันนี้มีพิธีปิดซะด้วย
แก๊ก ๆ .....ไอ้ว่านมาแล้วครับ.....
“ อ่าวพี่ไมรีบตื่นอะ ”
“ มีงานเว่ย ดีนะที่ตื่นเองอะ ถ้าสายนี่กรูดับอนาถแน่ ๆ ”
“ นี่ครับ น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋แล้วก็โจ๊ก ” หุหุ เด็กกรูนี่เป็นงานจริง ๆ
“ เมิงจะให้กรูเอาท้องที่ไหนยัดวะ เดี๋ยวกรูปั่นรายงานแป๊ปค่อยแดรก ”
“ มันก็หายร้อนหมดอะดิ ”
“ แล้วจะให้กรูทำไงวะ ” …..ดูมันทำหน้า -*- เหมือนจะงอนอะ .....เฮ้อออ เอาไงดีวะ
“ งั้นเมิงมาป้อนกรูมะ ” โหยย ยิ้มเลยพี่น้อง - - เอากับมันสิครับ มันป้อน..ผมทำงาน .....ไม่ทำงี้งานกรูไม่เสร็จแน่ ๆ ....หุ หุ ครึ่ง ชม. ผ่านไป งานเสร็จท้องก็อิ่ม ......เอิ๊ก ๆ จากนั้นก็รีบบึ่งไปมหาลัยครับ....สุดตรีนหัวกรูฟูสาดดด............ไปถึงก็ประชุมเตรียมความพร้อมครับ พี่แพมก็เป็นหนึ่งในนั้น.....ตอนเที่ยงก็กลับชมรม....ไม่ค่อยมีคนครับ ก็มีไอ้พี่แหก ไอ้แบค....แล้วก็......ไอ้เดี่ยว........เห็นหน้ามันแล้วก็สะดุดไปนิดนึง แต่ก็ยังยิ้มให้มันแล้วก็ไปคุยกับพี่แหกต่อ.....เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.......ผมรู้สึกว่ามันมองมาที่ผม....เลยทำให้ผมสั่น ๆ ( ไม่รู้มีคนเคยเป็นมั้ยแบบว่ารู้ว่ามีคนมองเราอยู่ เลยทำให้เราทำอะไรไม่ถูก.....) แค่เห็นมันแข็งแรงแล้วก็ยังอยู่ได้ก็ดีแล้วครับ
....๑๗.oo น. ได้เวลาพิธีปิด……. ๑๙.๓o น.........แล้วทุกอย่างที่ผมเหนื่อยมาก็เสร็จสิ้นลง.....มีงานเลี้ยงขอบคุณให้กับ staff แต่ผมขอบายครับ ไปตามทางกรูเองดีกว่า.....
“ พี่ไปหาไรกินปะ ” ไอ้ว่านเห่า จะ ๒ ทุ่มแล้วครับ หิวสาดดดด
“ เอาดิ ” ไม่รู้ว่าที่ไหนแต่ยังไงกรูก็ไปหมด....แล้วร้านที่มันพามา.....คือร้านที่ผมชอบกินมากเป็นร้านอาหารเล็ก ๆ
แถวหลัง ม. ครับ
“ เมิงนี่รู้ใจกรูจริง ๆ ” ผมบอกไอ้ว่าน
“ ผมรู้ใจพี่หมดแหละ ๕๕๕๕+ ” รู้ให้หมด ๆ นะเมิง หึหึ ……...แล้วที่ทำให้ผมแปลกใจไปอีกคือทุกอย่างที่ไอ้ว่านสั่งไปคืออาหารที่ผมชอบทั้งหมดเลย...ย้ำว่าทั้งหมด....จริง ๆ ร้านนี้ผมมาหม่ำกับเดี่ยวบ่อยครับเป็นร้านโปรดของเรา ๒ คน ....... เหมือนทุกที่มีมันอยู่ครับ......มันอยู่รอบตัวผมเสมอ ^^
ข่าวคราวของมันพี่แหกจะมาเล่าให้ฟังเสมอครับ ช่วงนี้มันอยู่กับพี่แหกบ่อย ก็มีบ้างที่ผมให้พี่แหกดูแลมันหน่อย เตือนเรื่องกิจวัตรประจำวันของมัน เรื่องอาหารการกิน เรื่องบ้าน บลา ๆ มากมาย ผมคงทำได้เท่านี้ครับ
> อย่าลืมห่มผ้าก่อนนอน ฝันดีครับ < ว่าแล้วเลยส่ง sms หามัน
......ตอนนี้ ๓ ทุ่มกว่าแล้ว ได้เวลาปิ๊กบ้านครับ………. “ แวะ เซเว่น แปปนะพี่ ” ไอ้ว่านเห่า...
ดีเลยอยากกินสาหร่าย......เฮ้ย ! ของที่มันซื้อทุกอย่าง...เป็นของที่ผมซื้อประจำ
ไม่ว่าจะเป็นน้ำแร่มิเนเร่ , ลิปตันไอซ์ที , แลคตาซอยงาดำ , สาหร่ายซีลีโกะ ( สมัยนั้นยังไม่มีเถ้าแก่น้อย )
แต่....คงไม่มีไรมั้ง แค่บังเอิญน่า....แต่มีคนเคยบอกผมว่าความบังเอิญไม่มีในโลก....ทุกสิ่งล้วนถูกกำหนดไว้แล้ว
ช่างเถอะตอนนี้ยังไม่อยากคิดไร.........แล้วก็ผ่านไป ๕ วัน......๕ วันที่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ๕ วันที่แทบจะไม่ได้เจอคน ๆ นั้น แต่ทุกวันยังคงมีความคิดถึงเสมอ.......แต่ไม่ว่าจะเป็น ๕ วัน ๕ เดือน หรืออาจจะเป็น ๕ ปี
ชีวิตผมก็ต้องดำเนินต่อไป.......มันอาจเป็นอดีตที่แค่หันหลังกลับไปมองก็ยังรู้สึกดี....... ตั้งแต่ครั้งที่เราจากกันแสนไกล เหตุและผลมากมายไม่เคยสำคัญ
เท่ากับความรู้สึกที่ใจของฉันนั้นเก็บให้เธอ แต่ละครั้งที่เราผ่านมาพบกัน
อาจบังเอิญได้ยินข่าวคราวของเธอ
นั่นคือความรู้สึกที่ใจของฉันคอยอยู่เสมอ
ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ
หยิบเอาภาพที่เรากอดคอด้วยกัน ได้แต่ยิ้มกับมันด้วยความชื่นใจ
และก็ยังเสียดายกับการสูญเสียเธออยู่เรื่อยมา
ได้ยินเสียงบทเพลงที่เธอชอบฟัง และทุกครั้งยังแอบมีน้ำตา
ยิ่งเวลารู้สึกไม่มีไม่เหลือใครอยู่ตรงนี้
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ และจะคิดถึงเธอตลอดไป
((( TBC. )))
>>> คำเมืองตอนละคำ : ปะเลอะขี้เต๋อ = มากมาย , ทั่วไป <<<
หัวข้อ: กรูเนี่ยแหละผู้จัดการทีมฟุตบอล... (อ่าน 876197 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก