ตอนที่ 13 : ประโยคที่ไม่ทันได้ตั้งตัว (Part2)
เป็นอีกครั้งที่เสี่ยวหลิวต้องอับอาย ตัวสั่นไปหมด พอกันที เขาตัดสินใจปล่อยหมัดไปอีกครั้ง หวังให้เรื่องราวจบลงแต่เพียงเท่านี้
ทว่ากำปั้นที่เคยได้ประทับลงบนใบหน้าถูกหยุดเอาไว้อย่างง่ายดาย
“ไม่มีครั้งที่สอง ที่รัก” ครั้งแรกโดนเข้าอย่างจังเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว แต่หลังจากนั้นสายตาคมคอยระวังการเคลื่อนไหวตลอด เสี่ยวหลิวยังไม่ยอมแพ้ ยกเข่าเตรียมกระแทกเข้าไปที่กลางลำตัว หย่งเหวินเองก็ไม่คิดจะเป็นเป้านิ่ง จับไหล่สองข้างเหวี่ยงร่างที่เปียกปอนเหมือนตัวเองไปทางฝั่งซ้าย เกิดเสียงสั่นสะเทือนของผนังกระจกสะท้อนกังวาลอันเป็นผลลัพธ์จากการโจมตีที่ผิดพลาด
หลับตาแน่นเมื่อรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเบลอ เด็กหนุ่มส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ด้านหลังทั้งหมดถูกกระทบกระเทือน ความเจ็บที่ศีรษะยังถือว่าน้อยมากเมื่อเทียบกับรอยช้ำตรงข้อศอกและบั้นท้าย เขาเจ็บจนต้องพยายามยืดตัวขึ้นไม่ให้สัมผัสกับวัสดุแข็ง
ยังทรงตัวได้ไม่ดีนักก็เป็นอันต้องหายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง เมื่อลิ้นร้อนของสามีแลบเลียยอดอกที่แข็งเป็นไตอย่างหยาบโลน ปราการที่สวมใส่ไม่ได้ช่วยบรรเทาความเสียวซ่านมี่ส่งผ่านขึ้นมาตามไขสันหลัง ปากได้รูปครอบครองดูดเม้มสลับสับเปลี่ยนสองข้างไปมา หลอกล่อให้บิดตัวหลบไม่ทัน
“อย่าหลับตาสิ ปากของฉันกำลังละเลงบนหัวนมนาย เสี่ยวหลิว มันเหมือนกับที่นายเคยจินตนาการไว้ไหม” เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มพร่าในลักษณะเชื้อเชิญ คำพูดล้อเลียนประโยคที่ภรรยาเคยกล่าวเอาไว้เมื่อครั้งที่มาปักกิ่งคืนแรก
เสี่ยวหลิวเข่าอ่อน สติที่มีอยู่กระเจิดกระเจิง ค่อย ๆ ปล่อยตัวทิ้งน้ำหนักลงสู่พื้นกระเบื้องเจิ่งนอง ได้แต่หวังว่าคนตรงหน้าจะยอมหยุดสิ่งที่ทำอยู่ ปล่อยเขาไป เพราะถ้ามากกว่านี้ร่างกายเขาคงรับไม่ไหว ต้องขาดอากาศหายใจก่อนแน่ ๆ
คำภาวนาของเสี่ยวหลิวไม่เคยเป็นผล หวังหย่งเหวินไม่มีความปรานี กลับคุกเข่าตามลงมาไม่ลดละ ใช้ลำตัวแทรกกลางแยกขาเรียวในกางเกงยีนส์สองข้างให้อ้าออกกว้าง เสี่ยวหลิวรู้สึกตึงทั้งท่อนล่างเพราะแรงรั้งจากเนื้อผ้าหนา บัดนี้ยอดอกบวมแดงไม่ใช่เป้าหมายของผู้เป็นสามีอีกต่อไป ยังไงหวังหย่งเหวินก็ต้องจัดการรอยทั้งหมดให้ได้
ริมฝีปากเล็กร้องแบบไม่มีเสียงเมื่อไหปลาร้าถูกกัดด้วยฟันคม ผวาเอื้อมมือดึงรั้งกลุ่มผมคนใจร้ายเอาไว้ หวังหย่งเหวินรู้สึกเจ็บที่หนังศีรษะแต่ก็ยังไม่ลดความพยายามที่จะดูดผิวบางจนขึ้นสีเข้ม เขายอมสละผมสิบเส้นเพื่อที่จะได้บรรลุสิ่งที่หมายมาดเอาไว้ ต่อให้ถูกดึงทึ้งจนไร้เส้นผมทั้งหัว ก็ไม่อาจหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนได้ในนาทีนี้
มือใหญ่กระชากเสื้อที่เกะกะออก กระดุมหลายเม็ดกระเด็นไปอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง เสื้อตัวใหญ่หลุดลงจากลาดไหล่ แผ่นอกขาวเนียนลอยเด่นอยู่ตรงหน้า หย่งเหวินไม่รีรอที่จะละเลียดชิม สักพักกลับอดใจไม่ไหวกับความนุ่มของเนื้อและกลิ่นหอมเหมือนชามะลิที่เจ้าตัวชอบชงมาให้ดื่ม มีแต่ความตะกละตะกลามจาบจ้วงรุนแรง รอยเก่าล้วนถูกทำใหม่จนหมดสิ้น แต่คนลงโทษไม่ได้หยุดแค่นั้น ริมฝีปากร้อนยังคงขับเคลื่อนด้วยไฟราคะขบเม้มไปทั่วบริเวณ ฝากรอยรักไว้มากกว่าที่เพื่อนสนิททำเป็นเท่าตัว
“ฮื่อ” เสี่ยวหลิวไม่สามารถห้ามความวาบหวามที่เกิดขึ้นได้ เผลอสนับสนุนการกระทำของสามีด้วยการแหงนหน้าพร้อมทั้งแอ่นอกสู้ เผยอปากครางออกมาเมื่อต้นขาโดนบีบเฟ้นแรง ๆ สมองที่บันทึกเรื่องเพศในตำราคล้ายจะถูกหยิบยกมาใช้โดยไม่รู้ตัว
“พูดออกมา... พูดคำลามกพวกนั้น ฉันอยากฟังจากปากนาย บอกสิว่านายรู้สึกยังไง ตรงนั้นของนายมันทนไม่ไหวแล้วใช่ไหม” หวังหย่งเหวินไม่ได้ขอร้อง แต่ออกคำสั่งด้วยการเบียดตัวไปด้านหน้า แนบร่างที่เปียกชื้นให้หยดน้ำบนร่างพวกเขารวมตัวกันตกลงสู่พื้น ใบหน้าหล่อเหลาย้ายไปคลอเคลียข้างริมฝีปากเล็ก ยังไม่ประกบจูบลงไปเสียที รอก็แต่คำพูดกระตุ้นสัญชาติญาณดิบที่กำลังจะถูกเปล่งออกมา
“ไม่”
ส่วนอ่อนไหวซึ่งแข็งตัวอยู่ใต้กางเกงยีนส์โดนกอบกุมทันทีเมื่อเอ่ยคำปฎิเสธ มือใหญ่ลงน้ำหนักอย่างไม่ปรานี นวดเฟ้นจนต้องครางหวือ
คนตัวเล็กพยายามรวบรวมสติที่ยังเหลืออยู่อันน้อยนิด ยังไงเสียก็ยังไม่ยอมทำตามใจ น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกมันตีกันไปหมด ความต้องการทางร่างกายกับสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้ว
ส่วนลึกในจิตใจบอกว่าเขายังมีโอกาสหยุดเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ แต่แค่ต้องกล้าพูดมันออกไปเท่านั้น
“ห-หลิวยอมแพ้แล้ว”
เขายอมรับว่านี่อาจจะไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะนัก มันไม่มีความเป็นทางการใด ๆ ทั้งสิ้น เสื้อผ้าพวกเขาชุ่มไปด้วยน้ำ ความต้องการที่แข่งขันกันปะทุออกมาอย่างไม่ลดละ อีกไม่กี่อึดใจทุกอย่างคงจะไปจบลงที่เตียงใหญ่ มันไม่ใช่ฉากสุดท้ายที่น่าจดจำ มันควรจะเป็นฉากที่เขาเดินจากมาอย่างสง่าผ่าเผย แต่ประสบการณ์ในอดีตที่ผ่านมาทำให้เสี่ยวหลิวได้รู้ว่ามันไม่เคยมีอะไรที่เป็นดั่งใจเลย ไม่ว่าจะกี่ครั้งทุกอย่างล้วนผิดพลาดจากที่คิดไว้เสมอ
แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะยอมผิดพลาด เขาจะต้องจบลงมันตรงนี้และเดี๋ยวนี้
“เราหย่ากันเถอะ ! ”
ไม่... นั่นไม่ใช่สิ่งที่หวังหย่งเหวินอยากได้ยินจากคนตัวเล็ก เสี่ยวหลิวไม่ได้พูดคำลามกแบบที่ชายหนุ่มคาดหวังเอาไว้ กลับกลายเป็นประโยคที่ยับยั้งการกระทำทุกอย่าง เหมือนกับถูกตบหน้าให้ตื่นจากฝัน
“อะไรนะ” เผลอถามออกไปทั้งที่ไม่ได้เข้าใจสถานการณ์ อารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงค่อย ๆ ถูกความมึนงงดับมอดลง
เสี่ยวหลิวใช้โอกาสนั้นผลักร่างสูงใหญ่ของสามี ใบหน้าขาวซีดจากการโดนน้ำเป็นเวลานาน พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น พูดซ้ำอีกครั้ง “เราหย่ากันเถอะ”
คราวนี้ได้ยินอย่างชัดเจน “ทำไม” จู่ ๆ ทำไมถึงพูดออกมา เกิดอะไรขึ้น
เสี่ยวหลิวไม่ตอบ เขาพยายามลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะออกไปจากตรงนี้ แต่ขาทั้งสองข้างไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิด ตรงกลางกายก็ยังปวดหนึบอย่างน่าสงสาร
คนที่เพิ่งถูกประกาศยุติความสัมพันธ์จับข้อมือเล็กไว้
แปลก ที่หัวใจเขาไม่ได้ดีใจ ทั้งที่วางแผนเอาไว้ว่ายังไงก็ต้องหย่าให้ได้
แต่พอเสี่ยวหลิวเป็นฝ่ายพูดออกมาเอง เขากลับรู้สึกในทางตรงกันข้าม
ไม่พอใจ ? เจ็บปวด ? ไม่รู้ว่าจะนิยามด้วยคำไหน
รู้เพียงแต่ว่าเขาไม่ยอมรับคำว่า 'หย่า'
“ฉันไม่อนุญาต”
เสี่ยวหลิวสูดลมหายใจ “หลิวไม่ได้ขอ แค่ทำในสิ่งที่ต้องทำ”
“ฉันไม่หย่า”
“ทำไม” คราวนี้คนที่ต้องตั้งคำถามเป็นเสี่ยวหลิวแทน “นี่ไม่ใช่สิ่งที่เฮียต้องการอยู่แล้วเหรอ”
มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ
ไม่ มัน ‘เคย’ เป็นสิ่งที่เขาต้องการ
ตอนนี้เขาไม่ได้ต้องการแบบนั้น พวกเขากำลังจะทำอะไรที่ลึกซึ้งต่อกัน จากนั้นคนเป็นภรรยาก็พูดออกมาว่าหย่างั้นเหรอ ?
หวังหย่งเหวินเงียบ สมองกำลังดึงเหตุผลทั้งหมดมาพิจารณาความไม่ชัดเจนนี้
ตอนที่หวังหย่งเหวินสัมผัสเสี่ยวหลิว กระทำล่วงเกินร่างขาวเนียน ทุกอย่างเริ่มต้นมาจากเขาที่โมโหเรื่องซุนไป่หานและภรรยา ใจที่ร้อนรนเพราะรู้สึกว่ากำลังจะโดนแย่งสิ่งที่สำคัญไป ถ้าเขาไม่รู้สึกอะไรแล้ว คงจะไม่โกรธขนาดนี้ ควรจะยินดีที่เสี่ยวหลิวเจอผู้ชายคนใหม่ เพราะเขาจะได้เป็นอิสระ ทว่าเขาดันโมโหจนขาดสติเสียได้
มันมีอีกหลายวิธีที่หวังหย่งเหวินสามารถใช้ในการลงโทษ แต่เขาเลือกที่จะให้ตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยว เพราะในจิตใต้สำนึกพยายามบอกให้เขาครอบครองร่างตรงหน้าเสียที ไม่ใช่แค่คืนนี้เป็นคืนแรก มันดังในหัวทุกคืนที่ต้องนอนด้วยกัน เพียงแต่ครั้งนี้มันถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงให้ต้องลงมือก็เท่านั้น
หวังหย่งเหวินสะท้านไปทั้งตัว เพิ่งจะรับรู้สิ่งที่ตนเองพยายามปฎิเสธมาตลอด
เขาเพิ่งจะตระหนักถึงความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อเสี่ยวหลิว
ความรู้สึกที่คิดว่าจะไม่หลงเหลืออยู่แล้ว
เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้
หลายนาทีผ่านไปจนเสี่ยวหลิวเริ่มรู้สึกปวดหัว หนาวเพราะไม่มีเสื้อที่สมบูรณ์สวมใส่ หวังหย่งเหวินอ้ำอึ้งไปมา จนสุดท้ายก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้นเสียที
“ฉันไม่หย่า”
ได้แต่พูดประโยคเดิม ร่างสูงสับสนขนาดหนัก แม้แต่เหตุผลที่มียังรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ไม่อาจทำใจให้เชื่อลงได้
“แต่หลิวจะหย่า หลิวจะกลับไทย ต่อจากนี้เฮียจะได้เป็นอิสระจากหลิว” บิดข้อมือยังไงก็บิดไม่ออกเสียที แน่นอย่างกับคีมเหล็ก
“ฉันไม่หย่า”
“เฮียช่วยพูดอะไรที่มันรู้เรื่องมากกว่านี้ได้ไหม ! ” พูดแต่ประโยคเดิม ๆ “แล้วก็ปล่อยหลิวด้วย หลิวจะไปเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้แหละ” ไปให้พ้นหน้าเฮียเหวิน สภาพตอนนี้ของเขามันน่าสมเพชมากเกินไป
“นายต่างหากที่ฟังไม่รู้เรื่อง ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่หย่า ! ” กระชากเสี่ยวหลิวให้เข้ามาใกล้ แต่คนตัวเล็กไม่ยอมโดนกักขังเป็นครั้งที่สอง แขนเขาสั้นเกินไปที่จะต่อยหน้าอีกฝ่าย เลยตัดสินใจยกเท้าถีบเข้าที่ยอดอกหวังหย่งเหวินแทน คนเป็นสามีหงายหลังหัวเกือบกระแทกพื้น เสี่ยวหลิวไม่รีรอที่จะชันตัวลุกขึ้น
“จะไปไหน ! ” กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน เขาไม่หย่า ! กระเด้งตัวเอื้อมมือดึงขากางเกงยีนส์ไว้จนเสี่ยวหลิวเสียหลักไปด้านหน้า หวังหย่งเหวินเห็นอย่างนั้นจึงรีบใช้มืออีกข้างขยุ้มเสื้อที่หลุดค้างอยู่บนข้อพับแขนนั่น เขาช่วยเสี่ยวหลิวไว้ไม่ให้ต้องหน้าคว่ำได้อย่างหวุดหวิด
เสี่ยวหลิวหันหน้ามาจะว่าคนที่ฉุดรั้งเขาเอาไว้ ทว่าหวังหย่งเหวินไม่ได้สนใจมองด้วยซ้ำ ดวงตาคมมองรอยช้ำน่ากลัวที่ถูกเปิดเผยสู่สายตา
ข้อศอกขาวทั้งสองข้างยับเยินไม่มีชิ้นดี
“ปล่-”
“เงียบ ! ” พูดด้วยน้ำเสียงที่ทั้งห้วนและสั้น ระงับเรื่องหน้าตกใจเมื่อกี้ไว้ หย่งเหวินรีบลุกขึ้น ยกข้อศอกขาวขึ้นมาใกล้ ๆ จำได้ว่าเสี่ยวหลิวไม่เคยมีแผลตรงนี้ เกิดอะไรขึ้นกับภรรยาเขา ?
เป็นอุบัติเหตุหรือว่าโดนใครทำร้าย ?
“หลิวจะไปเก็บของ” เสี่ยวหลิวย้ำความประสงค์อีกครั้ง ไม่อยากอยู่ที่นี้แม่แต่วินาทีเดียว เขาไม่ได้ต้องการความห่วงใยจากคนที่กำลังจะเป็นเพียงอดีตสามี
หวังหย่งเหวินไม่มีอารมณ์จะโต้แย้ง ตอนนี้เขาเห็นว่ารอยช้ำนั้นมีเลือดไหลออกมาด้วย เพิ่งเห็นว่ามีสะเก็ดแผลที่หลุดออกมา คงมาจากการเหวี่ยงกระแทกกับผนักห้องน้ำเมื่อครู่
“เรื่องหย่าเอาไว้ก่อน ตอนนี้นายต้องทำแผล”
------------------------------------------------------------------
ขอโทษที่ให้รอนนานนะคะฮือออออออออออออออ แต่งไปไม่รู้จะหั่นตอนยังไงดี ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันนะคะ ดีใจมากเลยนั่งอ่านทุกเม้นท์ หลายคนสงสารเฮียหานกัน เขาไปดีแล้วค่ะ เอ้ย ไม่ใช่55555555555 เขาต้องได้รับผลบุนจากการปฎิบัติภารกิจครั้งนี้แน่นอนค่ะ
ไม่รู้ตอนนี้จะมีหลายคนเดาถูกไหมว่าจะเป็นยังไง ยอมรับว่าตรงนี้เป็นสุดหักของเรื่องเลย แต่งยากมากๆ (คือบอกว่ายากทุกตอน5555) ยิ่งความรู้สึกหย่งเหวินยิ่งบรรยายยาก ไม่รู้จะทำยังไงให้รู้สึกว่ารู้ตัวแต่ไม่ปุ๊ปปั๊บจนเกินไป ยังไม่ฟันธงว่ายังรัก แต่แบบมันน่าจะใช่อะไรประมาณนั้นฮือ พูดเองงงเอง555555555555
หลายคนคิดว่าตอนนี้น้องจะเสร็จเฮีย เราแหกโค้งอย่างนี้คงคิลมู้ดหลายคนไม่น้อย YY ใจเย็น ๆ กันนะคะ น้องหลิวจะต้องไม่เสร็จคนใจร้ายเร็วขนาดนั้น เฮียมันต้องโดนขัดใจบ้าง เป็นการเอาคืนในเบื้องต้น
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกยังไงเม้นท์บอกได้น้า อยากอ่าน5555555555 แทคในทวิตเราก็ตามอ่านทุกคนเหมือนกัน เห็นทุกคนอินเราก็ดีใจ ไม่คิดว่าหลายคนจะร้องไห้กับตอนแรก ๆ ไม่ได้ตั้งใจให้หน่วงขนาดนั้นเลยค่ะ /ยื่นทิชชู๋
เจอกันตอนต่อไปค่าาาา รักทุกคนๆๆๆๆ
ปล. ในส่วนของ e-book ที่นักอ่านสอบถามเข้ามา นักเขียนได้คุยกับสนพ.แล้วนะคะ มีโอกาส แต่ว่ายังไม่คอนเฟิร์มค่ะ ต้องขอบคุณที่ให้ความสนใจกันนะคะ ยังไงก็จะนำไปพิจารณาต่อไปค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
