หัวข้อ: " พิชิตภู " : Chapter 18 --- [ 17.04.2019 ]

[Leenboy]

หายไปนานจังเลย

[enas290843]

คิดถึงค่า

[nin@]

คิดถึงพี่ภู หนูพุกนะคะ กลับมาต่อไวๆน๊าาาา 

[junlifelove]

คิดถึงพี่ภู หนูพุกค่ะ ฮืออออออ ยังรออยู่นะคะ

[Ninnin]

the best novel for me, keep fighting,  I believe you can be a good writer.  thank you for making my day ka. 

[t2007]

หนูพุก จิตใจเข้มแข็งดีมาก ส่วนพี่ภู เป็นผู้ชายที่ดีพร้อม ไม่แตะอบายมุข ส่วนนี้ก็ดีที่สุดแล้ว

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

+1 ขอบคุณมากครับ

[akichan]

สนุกจัง อยากอ่านต่อมากกกกกก

[Miss Midnight]

Chapter 17


   “ยืนดี ๆ ก่อนคุณ” ร่างสูงโปร่งของหม่อมหลวงกวียืดตรงขึ้นเมื่อปลดแขนคนเมาที่คล้องบ่าลง เขาใช้มือเดียวดันเต้ยให้ยืนชิดผนังห้อง

   “ม่าย..” เสียงยานคางของเต้ยทำคนฟังส่ายหัว เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะถอดรองเท้าผ้าใบให้อีกฝ่ายเเต่ดูคล้ายกับว่ามันคงไม่สำเร็จไปด้วยดีเมื่อเต้ยไม่ได้ยืนนิ่งแต่กลับขยับตัวไปทางนั้นทีทางนี้ทีไม่ต่างอะไรกับลูกลิง

   “ถ้าเป็นคนอื่นผมตีตายไปแล้วรู้ไหม”

   กวีได้เพียงแต่บ่นและยอมจำนน สองเเขนเเข็งเเรงรวบตัวเต้ยขึ้น เป้าหมายของเขาคือการทิ้งร่างคนมาซึ่งฝากรองรองเท้าไว้บนพรมราคาหลักหมื่นปลาย ๆ ให้เจ้าของห้องหงุดหงิด

   “แล้วทำไมไม่ตี” นิ้วเรียวของเต้ยเปะป่ายอยู่บนใบหน้าของราชนิกูลหนุ่ม กวีได้แต่มองสบดวงตาหวานเชื่อมอย่างยับยั้งชั่งใจ เขาวางเต้ยบนโซฟาตัวยาวเเล้วเอียงศีรษะหนี

   “เพราะจะไม่ใจร้ายกับคุณน่ะสิ” กวีส่ายหัวน้อย ๆ พร้อมกับปลดรองเท้าผ้าใบของเต้ยออก พูดไปอีกฝ่ายก็คงไม่รู้เรื่อง เล่นดื่มจนหมดท่าแบบนี้ ยังพูดเป็นคำได้ก็นับว่าบุญโขแล้ว

   “ใจร้ายสิ… ใจร้ายมาก” ถ้อยคำตัดพ้อนั้นทำให้เจ้าของห้องที่เพิ่งจะหิ้วรองเท้าเจ้ากรรมไปเก็บในตู้ต้องเดินกลับมาใกล้

   “ผมใจร้ายตอนไหน หืม?”

กวีทรุดตัวลงนั่งเคียงข้าง ตั้งใจอย่างยิ่งที่จะไม่สบตากลมรื้นน้ำ หากเมื่อเต้ยช้อนตามอง เขาก็คล้ายถูกสะกดอยู่ในอำนาจนั้น ร่างกายสูงใหญ่กลายเป็นหลักให้เต้ยเอนกายเข้าหา ปลดปล่อยความในใจอย่างไม่ปิดบัง
   
   “ใจร้ายตอนที่หายไป สุดท้ายทุกคนก็จะหายไป”

   เสียงอู้อี้ที่ซุกอยู่กับไหล่ทำหัวใจเขาไหวคลอน น้ำตาร้อนผ่าวของเต้ยทำเสื้อเชิ้ตของเขาชุ่มไปทั้งเเถบ อย่างน้อยที่สุดกวีก็ยังรับรู้ได้ว่าช่วงเวลาที่เขาไม่ได้ติดต่อมา… เต้ยยังนึกถึงเขาอยู่ตลอด

อยู่ดี ๆ ก็มีกำลังใจให้เดินหน้าเต็มเปี่ยมทีเดียว   

   “ชู่ว์… ไม่หายไปไหนแล้วครับ ต่อให้ไล่ก็ไม่ไปแล้วนะ”

   ตลอดชีวิตเขาไม่เคยจะต้องดูแลคนที่ตกอยู่ในฤทธิ์น้ำเมา ไม่เคยต้องมานั่งเสียงอ่อนเสียงหวานทั้งที่ไม่รู้ด้วยว่าพรุ่งนี้เจ้าตัวจะยังจำได้หรือไม่หากตื่นขึ้นมา

   “อื้อ… ถ้าไล่ก็ห้ามไป” เต้ยกำสาบเสื้อเขาไว้เเน่น ดวงตาเว้าวอนไร้ปราการปิดบังอย่างในตอนที่มีสติครบพร้อม

   “ครับ ๆ ไม่ไป”

กวีผลักเต้ยให้เอนลงบนโซฟาแต่อีกฝ่ายไม่เอาด้วย เขาจึงได้แต่เลยตามเลย ชายหนุ่มเจ้าของห้องผละออกห่าง หมายใจว่าจะลุกไปหยิบผ้าขนหนูกับอ่างน้ำมาเช็ดตัวให้

   “ไหนบอกว่าไม่ไป” ขายหนุ่มถอยออกไปยังไม่ถึงก้าวดี เต้ยก็ทวงสัญญา

   “จะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ก่อนครับ”  หม่อมหลวงกวีคลี่ยิ้ม ด้วยท่าทางของอีกฝ่ายนั้นเกินคำว่าน่าหลงใหลมาไกลเหลือเกิน

   “อย่าไป… นะ” สุดท้ายเขาก็ได้แต่หมอบราบคาบแก้ว ย่อตัวลงเสมอคนนั่งบนโซฟา กวีมองมือเรียวที่รั้งแขนเขาไว้ อดใจไม่ได้ที่จะก้มลงไปเเตะจูบลงบนหลังมือคนดื้อเบา ๆ

   “ถ้าไม่ไป พอจะบอกได้ไหมว่าจะให้โอกาสผมเข้าไปในนี้เมื่อไหร่” นิ้วชี้ใหญ่เเตะลงบนกลางอกของเต้ย พูดช้าชัด ราวกับต้องการสื่อให้ลึกถึงใจ

   “....” เต้ยส่ายหน้า น้ำตาหยดแหมะ ทำให้คนมองรู้แค่เพียงว่าครั้งนี้เขาคว้าน้ำเหลวอีกตามเคย เขาขยับเข้าใกล้เต้ยขึ้นอีกนิด ใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาออกจากเเก้มของอีกฝ่าย

   มองกี่ทีก็เห็นตรงตามเดิมว่าตาคู่นี้ไม่ควรเปียกชื้นด้วยร่องรอยความเศร้าหมองสักนิด

   “นิ่งซะ ผมจะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้” ที่สุดเเล้วหม่อมหลวงหนุ่มก็ลุกขึ้นจนเต็มความสูงแล้วหายลับไปในห้องนอนส่วนตัว ทิ้งให้อีกคนมองเหม่อลอยไล่หลัง ได้แต่กระซิบกับความเงียบงันอย่างเเผ่วเบา

   “ขอโทษนะคุณวี”

   ไม่นานนัก หม่อมหลวงกวีก็กลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนหนึ่งเเละอ่างแก้วใสบรรจุน้ำอุ่นอยู่เกือบครึ่ง เขาวางมันลงกับโต๊ะกาแฟ แล้วเอ่ยขออนุญาติเต้ยที่มองมาทางเขาอย่างเหม่อลอย

   “ขอผมถอดเสื้อให้นะ เช็ดตัวหน่อย เดี๋ยวจะนอนไม่สบาย”

   “...”

เต้ยไม่ได้ตอบรับเป็นคำพูด เพียงเเต่พยักหน้าเบา ๆ ปล่อยให้กวีดึงเอาเสื้อเเจ็คเก็ตตัวนอกออก และเพราะการนั่งอย่างรักษาระยะทำให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องรู้สึกไม่ถนัดนัก เขาขยับเข้าหาเต้ยจนแทบชิด ใช้สองมือช่วยกันถอดเสื้อยืดคอกลมของเขาออกทางศีรษะ

   เมื่อเสื้อตัวนั้นหลุดพ้นไปจากครรลองสายตา เพียงสิ่งเดียวที่เต้ยมองเห็นคือใบหน้าของหม่อมหลวงกวี กรจักร เข้าอยู่ใกล้เกินกว่าที่ควรจะเป็น แต่เขาเองก็ไม่ได้นึกเดียดฉันท์อะไร ซ้ำร้ายยังรู้สึกผิดต่ออีกฝ่ายที่ตัวเองเห็นแก่ได้ เอาแต่รั้งเขาไว้โดยไม่เคยบอกด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่กันเขาถึงจะรู้สึก ‘ไว้ใจ’ ได้อีกหน

 ดวงตากลมสบเข้ากับแววตาของอีกฝ่าย ประกายตาของเขามีเเววลุแก่โทษ ณ เวลานี้ หากลบเรื่องราวทั้งหมดทุกอย่างออกไป เขาก็พอจะเห็นว่าหนทางข้างหน้าคงไม่มืดมนอย่างเคย

เต้ยไม่คิดจะโทษฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้เขาขาดความยับยั้งชั่งใจ ไม่คิดโทษตัวเอง หรือใครในวินาทีนี้ เต้ยแตะมือข้างหนึ่งลงที่ข้างแก้มของคนตรงหน้า เอียงหน้าเพียงเล็กน้อยริมฝีปากนุ่มก็เเตะเขข้ากับกลีบปากของหม่อมหลวงหนุ่มอย่างพอดิบพอดี

“ผมไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษนะ อย่าทำให้ผมหมดความอดทน” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเตือนเมื่อเขาละริมฝีปากออก เต้ยเห็น… เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาขบกรามแน่น พยายามจะคงเอาไว้ซึ่งความให้เกียรติและระมัดระวัง

“ผมไม่ได้ขอให้คุณอดทน อย่างน้อยก็ตอนนี้” สถาปนิกหนุ่มเลื่อนมือไปบนสาบเสื้อของคนตรงหน้า ทาบนิ้วลงบนกระดุมเม็ดบนสุดแล้วปลดมันทีละเม็ดอย่างอ้อยอิ่ง

“ทำแบบนี้เเล้วจะมาโวยวายทีหลังไม่ได้นะ” หม่อมหลวงกวีผุดยิ้มขึ้นเมื่อเต้ยคงรำคาญที่เขาพูดมากเต็มทน จึงจัดการลุกขึ้นแล้วยึดตักเขาเป็นที่อิงแอบต่างโซฟา

เสียงเนื้อผ้าที่ถูกปลดออกกลับกลายเป็นเสียงที่ดังที่สุดในห้องเพนท์เฮาส์ ตั้งแต่ความถูกใจเกิดขึ้นและพัฒนาเป็นความชอบพอ กวียิ่งรู้สึกเต็มตื้นขึ้นอีกยามได้กอดก่ายแนบชิด

“อา…”

เสียงสุขสมนั้นลอดออกจากลำคอเมื่อไหร่นั้นเจ้าของมันก็ยังไม่อาจรับรู้ได้ ความอุ่นชื้นของเต้ยครอบครองเขา ทำให้ใจเต้นแรงเมื่อก้มมองร่างที่ขยับลงไปที่หว่างขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเกินความคาดหมาย และมันก็ยังไปต่อได้มากกว่าที่เขาคิด

กวีเกือบจะเอื้อมมือคว้าสุดปลายของก้อนเมฆที่เต้ยบันดาลให้ แต่ก็ถูกฉุดลงมาทันใดยามที่ริมฝีปากของเต้ยละออกจากตัวตน

“ดีไหม” หม่อมหลวงหนุ่มอยากจะดึงเต้ยขึ้นมาฟัดให้จมเขี้ยว ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ในหัวถึงได้ถามคำถามพร้อมดวงตาหวานเชื่อมอย่างนั้น

“ยิ่งกว่าดีเสียอีก” เจ้าของห้องไม่คิดหวงคำชมเชย เขาดึงเต้ยขึ้นมา รั้งให้ร่างโปร่งบางนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่เหยียดขาได้จนเต็มความยาว

“อื้อ.. อย่ากัด” นิ้วมือทั้งห้าของคนเบื้องล่างสอดไปในกลุ่มผมสีดำ สัมผัสจากลิ้นและฟันทำให้เขาร้องครางขึ้นอย่างไม่สามารถระงับไหว สัญชาตญานทำให้ร้องห้าม หากความรู้สึกกลับอยู่ฝั่งตรงกันข้าม

   กางเกงยีนและชั้นในถูกรูดออกในคราวเดียวเผยให้เห็นสิ่งที่ถูกปกปิดไว้ เต้ยเปลือยเปล่าตลอดร่าง ลมหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้เขาห่อตัว พยายายกเข่าขึ้นปิดบังส่วนที่ควรซ่อนเร้นในตอนที่กวีนิ่งงันไปชั่วขณะ

   “อายเหรอ หืม” คนเคยมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมทั้งตอนเมาเเละไม่เมาเบือนหน้าหนี เพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายคิดอะไร มันจึงทำให้เต้ยกลัว

“เปล่า ก็นึกว่าคุณจะไม่ทำ” ประโยคสุดท้ายเบาลงจนแทบจะกลายเป็นขยับปาก ทว่าคนหูดีกลับจับมันได้ทุกคำไม่ขาดไม่เกิน กวีพอจะเข้าใจได้ว่าเต้ยน่าจะขาดความมั่นใจเรื่องใดจึงประคองกรอบหน้ารูปไข่ด้วยสองมือ สื่อสารช้าและชัด

“ไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่นะ… แต่ตอนนี้มองหน้าผม ตั้งแต่วินาทีนี้คุณเป็นของผม และผมก็เป็นของคุณ ไม่มีคนอื่นมาเกี่ยวข้อง… ได้ไหม”

  สถาปนิกหนุ่มคล้ายถูกปล่อยให้ยืนอยู่กลางสะพานที่สร้างไม่สมบูรณ์ หากก้าวผิดเขาจะตกลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง ทว่าเบื้องหน้ากลับต้องใช้ความพยายามในการก้าวข้ามไปให้ถึง

ความหวาดกลัวที่เขาแบกมันมาด้วยหนักหนาเกินกว่าจะนำพามันไปด้วย หากดื้อรั้น สิ่งเหล่านั้นเองที่จะฉุดให้เขาตกลงไป

“อืม...”

เสียงผะเเผ่วนั้นลอดออกจากริมฝีปาก ฝ่ามือของเต้ยแตะลงบนหลังมือของกวีเบา ๆ ร่วมกับการพยักหน้าซึ่งเป็นอากัปที่แสดงออกถึงการตัดสินใจไม่ได้มอบความมั่นใจให้อีกคน หากมันยังเพิ่มความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับอนาคตให้กับตัวเขาเองอีกด้วย

“คิดถึงแค่ผมก็พอนะ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มโอบกอดห้วงความคิดของเต้ยเหมือนกันกับที่อ้อมเเขนของอีกฝ่ายกำลังโอบรัดเขาให้แนบชิด

แทบไม่มีส่วนใดของพวกเขาที่ไม่สัมผัสกัน เรียวเเขนของเต้ยรัดเขากลับยามที่ร่างกายสอดประสาน ไม่มีเสียงพูดคุยอะไรต่อไปอีกนอกเหนือจากเสียงลมหายใจเเละเสียงครางสุขสม

เต้ยไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะคาดหวัง และไม่มีประโยชน์ที่เขาจะเฝ้าระวังอีกต่อไป เขายินยอมแล้วที่จะวางอีกครึ่งหนึ่งของความรู้สึกไว้ให้กวีดูแลแลกกันกับที่อีกฝ่ายก็หยิบยื่นมาให้

หากมันจะซ้ำรอยเดิมก็ให้รู้กันไป


--------------------------------------------------------

คีรินทร์วางคนนอนหลับใหลไม่รู้เรื่องลงบนเตียงในคอนโดที่เขามักจะมาขออาศัยนอนในช่วงหลัง ชายหนุ่มถอดรองเท้าให้เจ้าของห้อง คลี่ผ้าห่มคลุ่มร่างให้คนที่อยู่ในห้วงนิทรา บางอย่างที่อยู่ในหัวทำให้เขาปล่อยวางไม่ได้

ให้ตายเถอะ เขาหยุดคิดเรื่องจูบนั่นไม่ได้เลย

มันไม่เหมือนความบังเอิญครั้งก่อนหน้า ถึงจะไม่ได้ล้ำลึกแต่ก็คงไม่มีคำจำกัดความอื่น นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ภูดำดิ่งลง ค่อย ๆ สำรวจความคิดทีละชิ้นละอัน

หากพูดกันในเรื่องหลักการและเหตุผล สิ่งที่เกิดขึ้นนี้คงจะถือว่าผิดอย่างสิ้นเชิง ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้างาน และหนูพุกเองก็เป็นลูกน้องในการควบคุม

แต่การที่หนูพุกเมาก็น่าจะถือว่าทำให้กฎเกณฑ์เหล่านั้นกลายเป็นโมฆะ เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาและหนูพุกตั้งใจให้มันเกิดขึ้น

   หากในซอกหลืบลึกของความคิดกลับส่งเสียงดังว่าจริงหรือ ?

   แม้ว่าภูไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แต่หลังจากนั้นเล่า เขาเต็มใจให้มันดำเนินต่อไปหรือเปล่า ?

   ดวงตาคมทอดมองไปยังร่างที่นอนนิ่งอยู่บนฟูกนุ่ม หนูพุกหลับสบายโดยไม่ได้ก่อกวนเขาอีกหลังจะถูกเขาดันตัวออกและคาดเข็มขัดนิรภัยให้

   เขานึกสงสัยตัวเองอยู่ไม่น้อยว่าเหตุใดตัวเองจึงไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจกับการใกล้ชิดเลขาหนุ่ม ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วไม่ว่าจะกับใครก็ตามที่เป็นเพศเดียวกัน ให้เข้าใกล้จนปากแตะปากก็คงต้องรู้สึกประหลาดอยู่ไม่น้อย

   เพียงแค่สมมติว่าเขาจูบกับผู้ชายสักคนภูก็อดรู้สึกสยองขึ้นมา แต่เมื่อคนคนนั้นกลายเป็นหนูพุกความรู้สึกที่ว่ากลับจางหายไป มันไม่ต่างอะไรกับตอนที่เขาสัมผัสแพรหรือใครต่อใครก่อนหน้านี้

   ทำไมกัน ?

แต่เขาไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน

   ไม่เคยมีสักครั้งที่จะมีรสนิยมสนใจในเพศชาย

   คีรินทร์สืบเท้าเข้าใกล้เตียงนอนห้าฟุต นั่งลงอย่างระมัดระวังไม่ให้เจ้าของเตียงตื่น เขามองหน้าเลขาหนุ่มอย่างพิจารณา ที่สุดแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะแตะริมฝีปากของคนหลับลึกด้วยปลายนิ้ว

   กลีบปากสีอ่อนนั้นนิ่มหยุ่นไม่ต่างอะไรกับตอนที่สัมผัสด้วยปาก 

   ภูคิดว่าสิ่งที่อันตรายกว่าการที่เขาไม่ได้รู้สึกขัดแย้งน่าจะมาเยือนเขาเข้าแล้ว… สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่การอยากหลีกห่างให้ไกล หากเป็นการอยากอยู่ใกล้ชิด อยากจะสัมผัสหนูพุกอีกครั้ง

   เขาพยายามที่จะหาคำตอบอย่างยิ่งว่าเหตุใดกัน

   มือใหญ่เสยผมขึ้นอย่างสุดจะเข้าใจ เมื่อเขาพยายามคิดหาเหตุผลอันใดมาประกอบความรู้สึกก็ล้วนแล้วแต่ไม่ทำเขารู้สึกปลดล็อคเสียที

   “ฝันดีนะหนูพุก”

   ที่สุดเเล้วชายหนุ่มก็ตัดสินใจที่จะบอกราตรีสวัสดิ์คนที่ไม่น่าจะรู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้วปิดประตูล็อคห้องให้เจ้าของอย่างเงียบเชียบ ทีแรกภูตั้งใจว่าคคงจะขออาศัยที่นี่เพื่อหาคำตอบเรื่องอาการนอนไม่หลับ แต่มันกลับกลายเป็นว่าเขาต้องหาคำตอบที่ใหญ่กว่าคำถามที่แล้ว

 ทันทีที่ประตูห้องนอนบานสูงใหญ่ถูกปิดสนิท เสียงฝีเท้าก้าวออกไปไกลจนเกินระยะที่จะได้ยิน ดวงตาเรียวก็เปิดขึ้น หนูพุกลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ใช้สองแขนกอดเข่าเอาไว้ แล้วหันมองไปทางประตูห้องที่คนปิดเอาไว้คงไม่กลับเข้ามาอีก

เขาไม่รู้หรอกว่าคีรินทร์คิดอะไรอยู่ถึงได้ขยับเข้าใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่กระทบผิวแก้ม หนำซ้ำยังมีอะไรบางอย่างที่เเตะลงบนริมฝีปาก หนูพุกเดาว่าน่าจะเป็นปลายนิ้ว

หากคิดจะปฏิเสธกันด้วยการดันเขาออก คาดเข็มขัดเเละปรับเบาะให้เอนนอนเพื่อที่เขาจะได้ไม่ลุกขึ้นมาก่อกวนกันอีกแล้วจะต้องมาเข้าใกล้กันอีกเพื่ออะไร

หนูพุกถอนหายใจยืดยาว

สุดท้ายเเผนอ่อยพี่ภูก็ล่มไม่เป็นท่าไปอีกหน

ไม่รู้ด้วยว่าอีกฝ่ายจะเดาออกไหมว่าทั้งหมดเป็นเพียงสิ่งที่เขาสร้างขึ้น

วินาทีนี้หนูพุกเลิกนับไปเเล้วว่าเขาเหลือระยะทางอีกมากน้อยเเค่ไหนกว่าจะไปถึงจุดที่ต้องการ อย่างเดียวที่หนูพุกสัมผัสได้คือความพยายามที่ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

...เขาเหนื่อย…


เช้าวันจันทร์ของหนูพุกเเทบจะเป็นวันที่ทุกอย่างกลับสู่จุดเริ่มต้นอีกหน คนบนรถไฟฟ้าแน่นขนัด การจราจรเป็นอัมพาตเนื่องจากเกิดอุบัติเหตุ กว่าจะไปถึงออฟฟิศก็จวนจะเกินเวลาเข้างาน พนักงานในออฟฟิศทุกคนดูเเช่มชื่นหลังจากได้พักผ่อนในวันหยุดเสาร์อาทิตย์

คงจะมีเเต่เขาที่ต้องเผชิญเรื่องหนักใจอยู่เพียงคนเดียว

หนูพุกเดินเลยเข้าไปในห้องทำงานของพี่ภู เปิดคอมพิวเตอร์เอาไว้ให้และจัดการตรวจเช็คความเรียบร้อยอีกหนว่าไม่มีอะไรวางอยู่ผิดที่ ส่วนกระดาษที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วโต๊ะเขาก็จัดการจัดหมวดหมู่และหาเเฟ้มใสมาใส่ให้ หนูพุกฉีดสเปรย์ปรับอากาศกำจัดกลิ่นอับที่อออฟฟิศไม่ได้เปิดมาสองวันให้ห้องสดชื่นขึ้นอีกนิด

   หนูพุกเก็บขวดสเปรย์เอาไว้ที่เดิมของมัน ขณะที่ประตูกระจกถูกผลักเข้ามาโดยเจ้าของห้องทำงาน วันนี้คีรินทร์ใส่เสื้อคอจีนตีดำกับกางเกงยีนสีเดียวกัน เขายิ้มทักทายให้หนูพุกอย่างเคย

“อ้าวหนูพุก แวะมาจัดของเหรอ ขอบใจมาก” ชายหนุ่มทิ้งกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะ ส่งเเฟ้มเอกสารหนาเตอะที่เขาเอากลับบ้านไปเซ็นด้วยคืนให้คุณเลขา

“ครับ พี่ภูจะรับอะไรเป็นมื้อเช้ามั้ย”

“เอาพวกกจานเดียว อะไรก็ได้ แล้วเรากินอะไรรึยังสั่งมากินพร้อมกันเลย” ภูหันไปใส่พาสเวิร์ดคอมพิวเตอร์และอ่านอีเมลล์ไปพลาง ๆ

“พุกเรียบร้อยมาแล้วครับ” หนูพุกยิ้มให้เขา พยายามสังเกตร่องรอยความผิดปกติทว่าเขาสัมผัสมันไม่ได้แม้แต่นิด หากไม่ใช่ว่าถูกจับไต๋ไม่ได้ก็คงเป็นเพราะพี่ภูเนียนเกินไป

วันนี้หนูพุกยุ่งตลอดวันเพราะเอกสารราชการต่างก็พุ่งเข้ามาหาในช่วงต้นสัปดาห์ เขาเข้าร่วมประชุมกับเหล่าสถาปนิกในช่วงเช้าอีกเช่นเคย

ตารางในช่วงเที่ยงถึงบ่ายของพี่ภูว่างเปล่า แต่เขาบอกแล้วว่าคงจะออกไปหาอะไรกินกับเต้ย ให้หนูพุกกินข้าวไปก่อนโดยไม่ต้องรอ หนูพุกเห็นว่าพี่ภูออกจากโต๊ะไปได้สักพักเเล้วและน่าจะออกจากบริษัทไปแล้วเพราะเหล่าพนักงานก็ล้วนหายออกจากออฟฟิศไปกันหมด เขารวบเอกสารทั้งหมดที่พี่เต้ยจะต้องเซ็นไว้กับอ้อมแขน ตั้งใจจะทิ้งมันไว้ที่โต๊ะของอีกฝ่ายแล้วค่อยลงไปพักกลางวัน

หากสิ่งที่เขาคาดไว้กลับผิดไปถนัด แม้ว่าสถาปนิกทุกคนจะไปพักแล้วก็จริง หากหุ้นส่วนบริษัททั้งคู่ต่างก็กำลังพูดคุยกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด

หนูพุกไม่ได้อยากจะเสียมารยาทนัก แต่เขาเหมือนจะได้ยินชื่อตัวเองตอนที่กำลังจะหันออกไป เลขาหนุ่มจึงขยับเข้าใกล้มุมที่น่าจะใกล้โต๊ะทำงานเต้ยที่สุดและจะไม่มีใครสังเกตเห็น

“กูว่าหนูพุกชอบมึงเเหงเลย” น้ำเสียงของพี่เต้ยมั่นใจจนใจสั่น ๆ ของหนูพุกร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม นี่คงเป็นเวลาที่ความลับของเขากำลังจะถูกเปิดเผย

   “กูไม่รู้…” เพราะแผ่นหลังกว้างของพี่ภูบดบังไปพี่เต้ยไปด้วย หนูพุกจึงไม่อาจมองเห็นสีหน้าของคนทั้งคู่ แต่เขาได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจหนัก ๆ ของพี่เต้ยเท่านั้น

    “แล้วมึงล่ะ ยังไง”

   “กูไม่ได้เป็นเกย์...จะไปชอบหนูพุกได้ยังไงวะ”

   คราวนี้คนฟังทำได้เพียงสูดหายใจลึก สุดท้ายแล้วก็ได้ยินชัดเจนกับหู

   ...พี่ภูไม่ได้ชอบหนูพุก เพราะหนูพุกเป็นผู้ชาย…

เลขาหนุ่มไม่สามารถปฏิเสธความจริงในข้อนี้ได้ คราวนี้คงสมควรแก่เวลาเเล้วที่เขาจะยกธงขาว ทุกสิ่งที่กัดฟันทำมาล้วนไม่มีความหมาย

หนูพุกน่าจะเข้าใจตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนใจใครได้

ชายหนุ่มสูดหายใจลึกอีกหน เขายอมเเพ้และทุกอย่างจะต้องดำเนินต่อไปอย่างปกติที่สุด คิดได้ดังนั้น หนูพุกจึงเคาะประตูที่มักจะเปิดกว้างไว้เป็นสัญญาณว่ากำลังจะเข้าไป

“ขออนุญาตครับ มีเอกสารให้พี่เต้ยเซ็น เดี๋ยวบ่ายสองหนูพุกมารับนะครับ”

เลขาหนุ่มฝืนยิ้มให้เจ้านายทั้งสอง เขามองหน้าพี่ภูเพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่จะเสหลบไปแล้วพาตัวเองออกจากห้องนั้นด้วยไม่ต้องการให้ใครมองเห็นความร้าวรานที่อาจส่องเเสงทางดวงตา

ถึงตอนนี้ไม่อยากจะทำใจยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าเขาเเพ้ราบคาบแล้วจริง ๆ

------------------------------------------------------
สวัสดีวันสงกรานต์ค่ะ/ไหว้ย่อ
ขอโทษที่หายไปนานประหนึ่งตายไปแล้ววว แงงงง
พอดีว่าหลังจากเที่ยนเรื่องนี้ได้สักพักคนเขียนดันได้งานใหม่เป็นเลขาค่ะ
ซึ่งเนื้องานจริง ๆ ก็เรียกได้ว่าถาโถมมาก 555555555555 เลยทำให้ต้องหยุดเขียนนิยายไปช่วงหนึ่งค่ะ
รู้สึกผิดต่อคนอ่านมากๆ แล้วก็คิดด้วยว่าคงไม่มีใครรอแล้ว แต่ยังมีคนอ่านที่ไม่ทอดทิ้งเรา /เช็ดน้ำตา
ขอบคุณนะคะ
ปล.พี่ภูพระเอกจริงมั้ยคะ ทำไมกากจัง แงงงง 555555555555555

[Lyralyn]

ดีใจที่มาต่อนะคะ คิดถึงหนูพุก 

[Snowermyhae]

กรี๊ดดดดด สวัสดีวันสงกรานต์ค่าา นึึกว่าตาฝาดไปแล้วววว ในที่สุดก็มา

หนูพุกท้อแท้แล้ว ให้พี่ภูได้มาเป็นฝ่ายตามซะบ้าง 

[Billie]

 

สงสารหนูพุก
ดีใจที่กลับมาเขียนต่อแล้ว

[mrsnikiforov]

โอ้โห คู่รองมาแรงแซงทางโค้งสุด เงียบๆแต่เค้าได้กันแล้วค่ะ /กรี๊ดด
ช็อตที่ไปได้ยินนี่อ่านแล้วเจ็บแทนหนูพุก ;-; รูกแม่ ได้เวลาตัดใจ ให้คนความรู้สึกช้าได้เจ็บซะบ้าง !!!

[angelninae]

ดีใจที่มาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[donutnoi]

หนูพุกกลับมาแล้ว    สงสารหนูพุก ถ้าเหนื่อยก็พักนะ ถ้าอยู่ใกล้เจ็บก็ถอยออกมานะหนูพุก

[DrSlump]

 

นานมากจริง ๆ ที่หายไป

ดีใจที่กลับมา

พร้อมกับงานใหม่ที่ต้องกลับไปอ่านตอนเดิม

เนื่องจากลืมไปแล้วว่าเหตุการณ์ล่าสุดถึงไหน 555

[Chucream.nabi]

  ขอบคุณที่กลับมานะคะ ...ยังรออยู่เสมอ

[kawisara]

หนูพุก ลาออก แล้วกลับไปตั้งหลักที่บ้านเถอะ

[PrimYJ]

ดีใจที่กลับมานะคะ คิดถึงหนูพุกมากเลย

[Duangjai]

……

อือมม _หนูพุกคงต้องลองทิ้งระยะห่างแบบกวีดูบ้างละนะ ว่าพี่ภูจะรู้สึกอะไรบ้างไหม


อย่างน้อยคู่กวีเต้ยก้อลงตัวไปละหนึ่งคู่ มาคู่เอกนี่นะ พี่ภูจะมองหนูพุกแบบจริงจังได้หรือยัง


…………



                 



……

[ดาวโจร500]

กรี๊ดดดดดดด กลับมาแล้วววคิดถึงฝุด

[akichan]

หนูพุก T_T
คนเขียนกับมาแล้ววววว

[k2blove]

ขอบคุณนะที่มาต่อ
 
คุณเต้ยมีคนปลอบใจแล้ว
ส่วนหนูพุก อ่อยถึงขนาดนั้นแล้ว ก็ยังไม่คืบหน้า
สงสารหนูพุกจัง
 

[Khanomni]

อยากอดปลอบหนูพุก
ยอมแพ้ให้พี่ภูได้พยายามบ้างง รออ่านอยู่นะคะ

[ommanymontra]

 

[Leenboy]

ดีใจนะเนี่ย ที่มาอัพต่อ

[MsMin]

คุ้มค่าการรอคอยค่าาาา พอคุมหมีบอกว่าพิชิตภูอัพแล้ว ก็รีบตามมาทันที
ต้องย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าอีก เพราะลืม 555555

[_jinxpy]

พึ่งมาตอนอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนล่าสุดสงสาาน้องพุกมากน้องคงเหนื่อยจะตามคนพี่แล้ว;_;
หวังว่าพี่ภูจะเลิกสับสนแล้วหันกลับมาดูน้องนะ
ไรท์เขียนดีๆมากเลยค่ะใช้ภาษาที่เข้าใจง่ายเนื้อเรื่องต่อกันสนุกมาๆเป็นกำลังใจและติดตามนะคะ

[Jibbubu]

ดีใจที่กลับมานะคะ ทำไมตอนนี้คู่รองแซงทางโค้งคู่หลักแล้วล่ะคะ ตอนท้ายก่อนจบตอนหนูพุกคงใจสลายที่ได้ยินพี่ภูพูดแบบนั้นออกไป

[snowboxs]

ดีใจที่คนเขียนนำทุกคนกลับมาหาคนอ่านค่ะ
อย่าหายไปนานๆอีกนะคะ เพีาะตอนนี้หนูพุกต้องการคนปลอบใจ