หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ความลับของคนที่แกล้งภูริ จง.....แตกๆๆๆๆๆๆ   

เกลียดพวกที่เอาแต่ประโยชน์จากภูริ 
โดยเฉพาะไอ้พิชัย หัวหน้าตัวอิจฉา
สาวๆสนใจภูริก็อิจฉากลั่นแกล้งตลอด โดนไล่ออกจะสมน้ำหน้าเลย 

น่าสงสัย ทุกอย่างอยู่ใต้จมูกอีธานที่เป็นผู้บริหารสุดเก่ง
แต่ไม่กระสากลิ่นเลย แปลกมากๆ   
นี่ถ้าไม่เกิดซัมติงฟีโรโมนกระจาย ภูริคงโดนแกล้งจนอดตายละมั้ง   
       
 

[meteexp]

เกลียดอีประทานน่า 




ป.ล.รอตอนต่อไปครับ

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆๆๆ

[joborcusier]

ลุ่นระทึกกันต่อไปค่าาา ชะตากรรมของคู่นี้คือน่าตื่นตาตื่นใจขึ้นเรื่อยๆ

[BAKA]

หืออออ คนที่บอกไม่คิดอะไร ต้านการมีคู่แท้สุดๆ แต่มากลัวว่าเขาจะไม่เชื่อตัวเอง ต้องหาทางทำให้เขาเชื่องี้หรอ?

อือๆ เราเชื่ออีธาน โอเคๆ

[แมวดำ]

 :pig2:รอเลย

[Konzen]

เหมือนคุณอีธานเขาไม่รู้ตัวว่ากระทำดีกับคุณภูริมากกว่าที่ตัวเองคิด ยกเว้นเรื่องปาก

[PrimYJ]

อย่าดราม่าหนักเลยนะคะ

[Naamtaan22]

เราเห็นด้วยนะ ที่บอกว่า อีธานปากร้ายบ่นว่าภูริได้ตลอดเกือบทุกเรื่องแต่ก็ขัดแย้งกับการกระทำที่แสดงออกต่อภูริ แล้วก็ใช่เลย ที่สุดท้ายแล้วจะเป็นอีธานที่จะรู้สึกแย่กว่าเมื่อต้องเลิกข้องเกี่ยวกับภูริจริงๆ

[patompong888]

 
 ลุ้นกันต่อปายยย   

[snowboxs]

เย้ๆ อ่านทันแล้ว สนุกดีอ่ะ

อีธานน่ะเป็นคนจริงจังกับทุกสิ่งอย่าง
ทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบเสมอ
พอมาเจอภูริที่เป็นคนใจเย็น
มองทุกอย่างบวกเพื่อความสบายใจ
อีธานก็อาจจะกลายเป็นคนที่หมกมุ่นเรื่องภูริ
ป๊าบๆกันไม่กี่ครั้งต่างฝ่ายต่างเห็นตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายแล้วนะ คู่แท้ซินะ


ทั้งคู่เป็นคนที่จริงจังกับทุกเรื่องเหมือนกัน
และเป็นคนที่ไม่ยอมให้คนไม่เกี่ยวข้องมามีผลต่อความรู้สึกตนเอง
แต่ที่ต่างกันคือวิธีการคิดและวิธีจัดการที่ต่างกัน เลยทำให้ดูเหมือนต่างกัน
อันนี้ไม่รวมฐานะทางสังคมนะ

รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ

[2pmui]

อีธานจะสับสนไปอีกนานมั้ย หรือจะรอให้เมียเราไปหาเมียใหม่
ถ้ารู้ว่าภูริคิดจะมีเมียสร้างครอบครัวของตัวเอง
คงได้ดิ้น
มีอะไรทำให้เขารักได้บ้างอะ นอกจากหล่อรวย เอวดี แต่เป็นคนปากเสีย นิสัยแย่ รีบทำคะแนนหน่อย

[awfsp]

ลูกออกมาจะเป็นยังไงเนี่ย ซื่อแบบภูริ หรือ ปากร้ายใจดีแบบอีธาน

[GukakST]

>….ตอนที่ 17 [100%]….<

ตอนแรกก็กะว่าจะแวะหาอะไรข้างทางไปกินที่ห้องอยู่หรอกนะ แต่ว่าอีธานดันไม่ยอมจอดให้เขาได้ซื้ออะไรไปกินเลยอ่า ทำไมเหยียบคันเร่งรัวๆ แบบนั้นเล่าท่าน ให้ข้าได้หาอะไรยัดใส่ท้องก่อนมิได้หรือยอย่างไร น่าน...หิวจนเพี้ยน

“ผมหิวนะ” เห็นว่ามันผ่านร้านอาหารมาเยอะมากแล้ว และภูริก็จะไม่ทน! นี่ไม่ใช่สีทนได้นะครับ

“เดี๋ยวสั่งมากินที่ห้องเอา ผมไม่อยากกินข้าวข้างทาง”

“สั่งมากิน? ผมเคยเห็นเพื่อนในแผนกสั่งมานะ...น้อยและแพงมาก คุณไม่กินก็ปล่อยผมลงไปซื้ออะไรมากินคนเดียว” จำได้แม่นเลย ไอ้อาหารคลีนอะไรนั่นน่ะ ข้าวจึ๋งหนึ่ง แต่กล่องสามร้อยกว่าบาท โอ้โห...ขอไปซัดข้าวขาหมูจานละห้าสิบบาทดีกว่า ได้ไข่หนึ่งฟองด้วยนะเว้ย

“ก็กินด้วยกันนี่แหละ เดี๋ยวผมจ่ายเอง...โอเคไหม” อีธานหันมามองหน้า และเขาก็ปะทะเข้ากับรอยยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยของภูริเข้าเต็มเปา

“ดีคร้าบเจ้านาย” หึ...ปากหวานขึ้นมาทันที

“เห็นแก่กินเหมือนกันนะคุณเนี่ย”

“เรียกว่าแก่ของฟรีดีกว่า” ภูริส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ขำตัวเองนี่แหละเขาไม่ได้หัวเราะเยาะใครหรอก

แต่ไอ้การพูดเอง ขำเองมันค่อนข้างจะแปลกประหลาดสำหรับอีธาน ก็อยากจะว่าอีกฝ่ายบ้าหรอกนะ แต่พอหันไปเห็นสีหน้าที่มีความสุขของภูริแล้วเขาก็ตัดสินใจไม่พูดอะไรที่อยากจะพูด ตอนไปรับยังเห็นท่าทางเหนื่อยอ่อน ดูเพลีย ดูไม่มีแรงอยู่เลย ถัดมาไม่นานเท่าไหร่ก็หัวเราะได้เริงร่าขนาดนี้แล้ว คนแบบนี้นี่เรียกว่าพลังชีวิตเยอะใช่ไหมนะ

“ใช่ ผมอยากกินเบียร์ แวะซื้อหน่อยสิ”

“ที่ห้องมี” จบ...มีครบทุกอย่างที่อยากได้ แหม สมกับเป็นคนมีอันจะกินจริงๆ เลยน้า ภูริอุตส่าห์แอบนับเศษเหรียญเพื่อสมทบทุนให้กับเบียร์หนึ่งขวดไว้แล้วเชียว

“ห้องคุณมีทุกอย่างเหรอ” เขาหันไปมองหน้าอีธานที่เรียบนิ่งหนึ่งรูปปั้น

“ไม่ มันจะมีก็ต่อเมื่อผมอยากให้มันมีเท่านั้นแหละ อีกอย่าง...เบียร์นี่ถ้าคนดื่มเขาก็พกติดตู้ไว้เป็นปกติไหม” ปกติของคนมีเงินดิ ลองภูริซื้อเบียร์ตุนไว้ที่บ้านเหมือนตุนมาม่านะ แม่จะด่ายันเขานอนอยู่ในโลงเลยล่ะ

“ดีจังเนอะ” เขาเอนกายพิงเบาะเต็มตัวหลังสบายใจแล้วว่าตัวเองจะมีข้าวและเบียร์ดื่มในวันนี้

มันดูเหมือนเขามีความสุขอยู่คนเดียวอะ ไอ้คนขับรถให้เนี่ยไม่มีความสุขขีสุขขังอะไรกับเขาเลย ภูริรู้น้า อีธานน่ะชอบแอบเหลือบตาสีฟ้าคู่นั้นมามองเขาอยู่บ่อยๆ เขาแค่ไม่สนใจ พอดีอยากจะเล่นตัวนิดหน่อยอะนะ เพราะว่าวันนี้ขายยาได้เยอะมากเลย แฮ่มๆ เขาต้องทำเสียงหล่อด้วยไหม เก๊กเสียงเหมือนดาราในยุคสิบยี่สิบปีก่อนอะไรแบบนั้นน่ะ ฮ่าๆ นึกว่าตัวเองทำแล้วเสียงคนเป็นเป็ดแล้วมันตลกเนอะ...

ภูริริดจากเส้นเลือดในสมองแตกมาได้เพราะความคิดบ้าบอของตัวเองนี่แหละ

มาถึงห้องอีธานก็ไล่ให้ภูริไปอาบน้ำให้เรียบร้อย บอกด้วยนะว่าตัวเขาน่ะเหม็นมาก ภูริรีบพิสูจน์กลิ่นตัวเองด้วยการดมจักแร้มันต่อหน้าอีธาน ดูสายตาเอือมๆ นั้นสิ ทำไมอะ...อีธานไม่เคยดมจักแร้ตัวเองเหรอ? ทำจมูกฟุดฟิดไปสองทีก็เบ้หน้าใส่อีธานที่กำมือถืออยู่ปลายเตียง เออ...ตัวเขาเหม็นวะ

ด้วยนิสัยที่ติดตัว อยู่ห้องคนเดียวมานาน เวลาเข้าห้องน้ำภูริก็จะพกแค่ผ้าขนหนูเข้าไปผืนเดียวแล้วถึงออกมาแต่งตัวข้างนอก บางทีใส่แค่บ็อกเซอร์ปล่อยให้ภูน้อยที่ช่วงนี้น้อย....กว่าเดิมให้เป็นอิสระเสรี ดังนั้นพออาบน้ำเสร็จเขาก็เลยเอาผ้าขนหนูนั้นพันเอวออกมาอย่างนั้นเลย

เขามาสังเกตตัวเองด้วยนะ พอกลายเป็นโอเมก้าขึ้นมาไอ้ถุงทองคำเขานี่ก็หดเล็กลงไปเยอะเลยอะ น่าเศร้า มองเจ้าโตงเตงทีไรเศร้าทุกที ทำไมมันเล็กขนาดนั้นละลูก...หดเข้าไปข้างในหมดเหรอไง แต่มันก็ถูกที่เขาบอกว่าโอเมก้าจะมีส่วนนี้เล็กกว่าปกติมาก แก้ผ้าปั้บดูออกทันทีว่าไอ้นี่เป็นโอเมก้า

“ขาไปโดนอะไรมาน่ะ” ออกมาถึงทั้งหัวเปียกชุ่ม อีธานก็ทักเขาทันทีพร้อมกับสายตาคมคู่นั้นจ้องไปที่หน้าเข้ง ภูริมองตามอีธานจนเห็นว่าเออ...ขาเขาเขียววะ ตายแล้ว ขาเขากำลังจะตาย!

บ้าเหอะ มันแค่ช้ำ!

“อ๋อ สงสัยจะตอนล้ม” คิดว่างั้น ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้หน้าแข้งเขียวได้ ตอนทำกับอีธานนี่ใช้แค่เข่า มือศอก อ๋อ มีปากด้วย ฮุ่ย...แค่คิดก็ติดเรตแล้ว

“ล้ม? ไปล้มได้ยังไง...ซุ่มซ่ามขนาดเดินดีๆ ก็ยังล้มเหรอคุณน่ะ” พอดีคิดฉากติดเรตไปใส่เสื้อผ้าไปก็เลยไม่ได้ฟังเท่าไหร่

“...” ก็ไม่ได้ฟัง จะให้ตอบอะไรอะ

“นี่คุณ ผมถามได้ยินไหม นี่อยู่แค่นี้ยังไม่ได้ยินที่ผมพูดอีกเหรอ มีหูซะเปล่า ถ้าไม่ใช้ก็ตัดออกซะ” เอ้า มาไม้โหดอีก เขารีบใส่กางเกงบอลและเสื้อยืดตัวเองก่อนจะหันไปมองหน้าอีธาน

“ไม่เอาไม่โหดสิคุณ ผมสะดุดน่ะ” สะดุดขาใหญ่ในแผนก

“สะดุดมด?” เอ้า นี่เรียกกวนนะครับผม อยากให้ภูริคนนี้กวนบ้างเหรอ แล้วจะรู้ว่าภูริคนนี้กวนประสาทไม่แพ้ใครนะบอกเอาไว้ก่อน

“ใช่ มดมันตัวใหญ่มาก ใหญ่ขนาดที่ว่าผมไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลยอะ พอผมเดินไปช้ะ ผมก็...เอ๊อะ! ขึ้นมาอย่างนี้เลย แล้วขาก็ช้ำ” เห็นสีหน้าคนฟังไหม ไม่เห็นละซิ...นี่ไม่ใช่การ์ตูนจะเห็นได้ไง งั้นไอ้ภูริจะบอกให้ สีหน้าคนฟังมันก็จะคิ้วขมวดๆ รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน...เรียกว่าโหดปนงง

“คุณกวนประสาทผม”

“ใครเขาจะไปเดินสะดุดมดล่ะ” ว่าแล้วก็เดินไปนั่งตรงที่นอนแสนนุ่มราวกับพื้นหินอ่อนของตัวเอง

“งั้นสะดุดอะไร ตอบดีๆ ไม่งั้นมื้อนี้อด...” อย่าเอาอาหารมาเป็นตัวประกันสิฟร้ะ โอ้ย มามุกเด็กน้อยอีกคนล่ะ ภูริล่ะเบื่อจริง

“สะดุดขาหัวหน้าน่ะ ผมไม่เห็น กำลังเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วสะดุด”

“เพราะคุณไปอ่อยเขาหรือเปล่า...ก่อนหน้านั้นก็อ่อยเขาหนิ แล้ววันนี้ยังไปอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องเก็บเอกสารด้วย”

“เออ...เพ้อเจ้อไปเหอะ” เขาว่าเขาเพ้อเจ้อแล้วเจออีธานเพ้อเจ้อหนักเลย เป็นสายมโนเหมือนกันนะเราอะ คิดอะไรเป็นตุเป็นตะจริงๆ เชียวให้ตายเหอะ

“คุณกำลังว่าผมอยู่ ผมเป็นเพื่อนเล่นคุณ?”

“ผมเหนื่อย” ภูริรู้แหละว่าอีธานไม่พอใจ เขาก็...อืม ผิดก็ได้ที่กวนประสาทกลับ แต่อีธาน็ไม่ควรกวนเขาก่อนไหม ช่างเหอะ ใครเริ่มก่อนไม่สำคัณเพราะตอนนี้เขาไม่อยากเถียงอีก ดูอีกฝ่ายดิ หน้ายักษ์ขนาดนั้นคงกล้ายอกเล่นด้วยหรอก

“ทำงานแค่นี้ยังบ่นเหนื่อย งานหนักกว่านี้ไม่เข้าโรงพยาบาลนอนให้น้ำเกลือเลยเหรอ”

“เมื่อไหร่คุณจะไปอาบน้ำ?” ภูริถามชิวมาก ถามเหมือนเป็นเรื่องปกติที่ต้องถามในขณะที่อีธานกำลังว่าเขาอยู่ด้วยซ้ำ

แล้วไอ้นิสัยเนี่ยแหละที่ทำให้ทั้งห้องเกิดสถานการณ์เดดแอร์ขึ้น ภูริจ้องหน้าอีธาน และอีธานก็จ้องกลับไม่โกงเช่นกัน ทว่าไม่มีใครพูดอะไร ดูเหมือนร่างสูงของเจ้าของห้องจะกำลังระงับอารมณ์โมโหของตัวเอง แต่...โมโหทำไม นั่นแหละที่ภูริคิด

“ผมจะอาบไม่อาบมันก็เรื่องของผม”

“อือ” จบบทสนทนาแต่เพียงเท่านี้

ภูริกระดื้บไปที่กระเป๋าเป้ใส่งานของตัวเองซึ่งมันถูกวางเอาไว้ข้างกายอีธาน เมื่อหยิบมาได้แล้วก็ล้วงเอาสมุดพกเล่มเล็กๆ ของตนเองกับปากกาที่มีหลายสีออกมา เขานอนคว่ำหน้ากับผ้าปูนอน ใช้ศอกทั้งสองข้างค้ำร่างเอาไว้เพื่อจะได้วาดการ์ตูนเล่น

วาดการ์ตูน โอ้โห...ดูดีไหมล่ะ คิดว่าภูริต้องวาดรูปได้สวยสดงดงามเป็นแน่แท้ แต่เปล่าเลย ที่เขาวาดได้มันก็แค่ลายเส้นของเด็กน้อยเท่านั้นแหละ แต่เขาชอบนะ เวลาที่ว่างมากๆ ภูริจะชอบวาดรูปตัวการ์ตูนหน้าตาตลกๆ ลงไปในสมุดเล่มนี้นี่แหละ

วาดไปทำไม...วาดแล้วให้ใครดู คำตอบง่ายมาก ให้ตัวเองดูแล้วก็ขำนี่แหละ ฮ่าๆ เรียกว่าคนอื่นไม่สร้างความสุขให้ไม่เป็นไร ภูริมีตัวเองที่เป็นจุดกำเนิดความสุขอยู่แล้ว ก็นะ...เป็นเสาหลักของบ้านนี่ ต้องพึ่งพาตัวเองเป็นเรื่องปกติ

ภูริลากปากกาหมึกสีดำขึ้นโครงหน้า ภาพที่เขาเห็นในหัวนั้นเป็นสีหน้ายุ่งยากใจของอีธานและเขาก็กะจะวาดอีธานนี่แหละลงในหน้ากระดาษตัวเอง โครงหน้าได้แล้วตามด้วยทรงผม คนอื่นอาจวาด คิ้วตาจมูกปากก่อน แต่เขาวาดผม เส้นผมจะทำให้เขากะตำแหน่งตาได้น่ะนะ วาดไปก็ขำไปเบาๆ ดูมีความสุขอะ...แน่นอน เขามีความสุข ยิ่งหน้าตาอีธานเวอร์ชั่นการ์ตูนออกมาเป็นรูปเป็นร่างแล้วยิ่งน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่เลย

ต้องใส่สูทด้วย วันนี้อีธานใส่สูทสีขาวเนกไทสีน้ำตาลดูหล่อเหลาและโฉดมาก เสียดาย ปากกาเขามีแค่สามสี ดำ น้ำเงิน แดง ตามมาตรฐานเท่านั้นเอง ภูริไม่คิดว่าตัวเองจะกระหายดินสอสี ก็อยากให้มันดูสมจริงนี่นา...

แต่ร่างโปร่งคงลืมไปอะนะว่า...ต้นแบบของตัวการ์ตูนนั้นนั่งมองอยู่ข้างๆ เลย อีธานลุกขึ้น ฝีเท้าค่อนข้างเบาแม้ว่าจะลงน้ำหนักเยอะ เขาเอาเสื้อสูทของตัวเองไปแขวนไว้จากนั้นก็หยิบปากกาน้ำเงินซึ่งมีด้ามสีเงินสลักชื่อ ย้อนกลับมาที่เตียง แต่ไม่ได้นั่งลงบนเตียงเหมือนตอนแรกหรอก กลายเป็นข้างๆ ภูริเนี่ยแหละ

“เอ๊ะ...” ภูริชะงัก เงยหน้ามองร่างใหญ่ข้างกาย

แต่อีธานก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาเอื้อมมือที่มีปากกาพร้อมเขียนไปที่ตัวการ์ตูนตัวนั้น ตัวที่เขามองยังไงมันก็คือตัวเขาเองแต่มันน่าตลกกว่าตัวจริง ดูตาสีฟ้าที่ควรดุสิ มันโตเป็นไข่ห่านเลย เทกไทก็เบี้ยว เส้นผมก็ไม่สวย เขาจัดการลากปลายปากเป็นเส้นเพื่อเสริมให้ตัวละครต๊องๆ ที่ภูริวาดออกมานั้นดูดีมากยิ่งขึ้นโดยไม่ถามความสมักใจของเขาของสมุดแต่อย่างใด

เออเนอะ...อีธานก็มีมุมนี้ด้วย

ภูริไม่ใช่ตัวเอกที่ชอบเล่นตัวมากนัก ก็นิดๆ หน่อยๆ พอเป็นพิธีเท่านั้น ช่วงเวลานี้...เล่นตัวก็เสียบรรยากาศหมดอะถูกไหม ดังนั้นภูริจึงหันไปขีดเขียนต่อ กลายเป็นปลายปากกาทั้งสองด้ามนั้นไขว้กันไปมา ช่วยเสริมตรงนั้น ต่อเติมตรงนี้

แล้วภาพตัวการ์ตูนบ๊องๆ ก็มีสองตัว...อีธานน่ะ เล่นวาดภูริขึ้นมา แบล็กกราด์นี่ภูริไม่รู้จะบรรยายมันว่าอะไรดี เขาวาดร้านอาหารสุดหรูและเสต็กอันน่ากิ๊นนนนนน่ากิน แต่อีธานดันเติมต้นไม้ใบหญ้า เติมอาหารไทยและอะไรก็ไม่รู้ มันเลยกลายเป็นการผสมผสานที่มั่วซั่วแต่ก็ใช้ได้

เสียงออดดังขึ้นมาขัดจังหวะการนออนวาดรูปของทั้งคู่ อีธานชะงัก รู้สึกขัดใจนิดๆ เพราะเขากำลังสนุกกับการนอนวาดรูปเล่นอย่างไร้สมอง แต่คิดว่าจำเป็นต้องออกไปเปิดประตู อาหารคงมาส่งแล้วนั่นแหละ

“เดี๋ยวผมไปเปิดเอง คุณไปอาบน้ำเถอะ” ทว่าภูริก็ลุกพรวดขึ้นมาก่อน

“กระเป๋าเงินผมอยู่หัวเตียง จ่ายค่าอาหารด้วย ผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบตามออกไป คุณจัดโต๊ะเลยด้วยล่ะ” สั่งได้ก็สั่งเป็นชุด ภูริโค้งรับคำ

“รับทราบครับ” อีธานส่ายหัวให้กับความกวนประสาทของภูริ

อาหารมาแล้วววววว เอ้าฮิ้ววววว ไชโยโห่ฮิ้วอีกร้อยรอบแล้วบูชาอาหารก่อนรับประทาน ฮ่าๆ ภูริดันคิดอะไรที่บ้าบอออกมาตอนที่เปิดประตูห้อง กลายเป็นส่งยิ้มหวานแสนน่ามองให้กับพนักงานส่งอาหาร

รับถุงอาหาร ใบเสร็จและจ่ายเงินเป็นอันเรียบร้อย อะไรจะสบายขนาดนั้น อาหารก็ส่งกลิ่นหอมหวนยั่วยวนเสียนี่กระไร อยากจะงับกินมันทั้งถุงเลย ติดที่ว่าพลาสติกนั้นไม่ดีต่อร่างกาย ซ้ำร้ายยังเป็นพิษอีกด้วย กินเข้าไปต้องไปนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาลอย่างที่อีธานว่าเขาแน่นอนร้อยล้านเปอร์เซ็น

แต่ว่า...เงินอีธานเยอะจังเนอะ!

เมื่อกี้เปิดกระเป๋าอีธาน แบงค์นี้อยู่ในนั้นเป็นตับเลยอะ อย่างกับเบิกมาสักสี่ห้าแสนแล้วใส่ไว้ในกระเป๋า นี่ขโมยสักสามสี่ใบจะดีไหมน้า เยอะขนาดนี้อีธานไม่น่ารู้หรอกว่ามันหายอะ เขาล่ะอยากจะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายบ้าง เอาไปชอปปิง ซื้อนาฬิกาแพงๆ เอาสักสองสามหมื่น กระเป๋าสะพายอีกใบล่ะหลายๆ พัน กระเป๋าเงินที่ดูอู้ฟู่พองโตประหนึ่งยัดเงินกินเล่นหลักล้านเอาไว้ โอ้ย…ถ้าเป็นงั้นนะมึงเอ้ยยยยยย

แต่ความคิดก็คือความคิดนะ คนเราจะโลกสวยได้ก็ต้องมีจินตนาการอะเนอะ ภูริเดินเอากระเป๋าเงินไปวางไว้ที่เดิมก่อนจะออกมาจัดอาหารใส่จานชาม ดูเป็นคนบ้านนอกก็ตอนที่เห็นจานชามในตู้นี่แหละ คราวก่อนอีธานทำอาหารให้กินเขาไม่ได้เป็นคนเปิดตู้นี้ ตอนนี้เห็นแล้วมันช่างอลังอะไรขนาดนี้นะ บ้านเขายังใช่แค่ถ้วยใบล่ะสิบบาทอยู่เลย ใส่ไมโครเวฟไม่ได้นะ...ใส่เข้าไปแล้วรู้เรื่อง เบี้ยวไม่รู้จะเบี้ยวยังไงกันเลยทีเดียว

“ว้าว...สเต็ก!” โปรดมองที่ประกายวิบวับในดวงตาเขาเสียก่อน...เป็นไง เจิดจ้ายิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้าเสียอีก

“อ่าว?” แต่แล้วประกายวิบวับนั้นก็หายไปเมื่ออีกกล่องนั้นกลายเป็นข้าวเปล่ากับน้ำพริกปลาทูแบบครบชุด หรือว่าอีธานซื้อน้ำพริกปลาทูให้เขาวะ เฮ้ย ไม่เอาดิ...อยากกินสเต็กอะ กินกับเบียร์นะ...มันต้องชื่นใจมากแน่ๆ เลย

“มองอะไร ไม่จัดจานล่ะคุณ ไหนบอกหิวข้าว? จ้องแบบนั้นอิ่มเหรอ” อีธานเดินลงมาจากชั้นสอง เขาเห็นตั้งแต่ตอนออกมาจากห้องแล้วว่าภูริจ้องอาหารที่แตกต่างกันสองอย่างนั้นนิ่งงัน ตกอยู่ในผวังค์ความหิวหรือไงกัน

“อันไหนของผม?” คนไม่รู้ก็ต้องถาม ครูสอนมา ท่องไว้ให้ขึ้นใจนะครับโผม แต่ข้างในน่ะภูริหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้กินสเต็กน่ะน้า

“คุณบอกหิวข้าวใช่ไงล่ะ ก็ต้องข้าวสิ” มองปลาทูแป็บ มองหน้าอีธานอีกที

“ผมอยากกินสเต็กอะ ผมขอสเต็กนะ...นะคร้าบท่านประธานผู้ใจดี” เพื่อความต้องการของตัวเอง ต่อให้ต้องฉาบทั้งหน้าด้วยซีเมนซ์ภูริก็ยอมอะตอนนี้

“ไม่” อีธานกระตุกยิ้มขำ ท่าทางอ้อนๆ แบบนั้นเพิ่งเคยเห็น...ก็ไม่แย่นะ

“พลีสสสส ผมอยากกินสเต็กกับเบียร์น่ะ น้าครับ...ผมขอนะ” อยากจะบอกว่าเดี๋ยวจ่ายเงินคืนให้ก็ได้ แต่ตอนดูใบเสร็จเขาเห็นราคาอาหารไง เห็นแล้วก็ไม่กล้าขอจ่ายเองไง เขามีเงินติดกระเป๋าแค่พันเดียวแต่สเต็กเนี่ยราคามันเกินเงินที่เขามีไง!

“เรื่องของคุณสิ” อีธานนั่งรอตรงข้ามกับที่ภูริยืน เขาดึงจานสเต็กเนื้อแกะราดซอสน่าตาน่าทานไปทางตัวเอง ทำเหมือนไม่มองอีกฝ่ายแต่ก็แอบชำเลืองดูหน้าตาหมาหงอย

“...” อะไรวะ ทำไมขี้งกล่ะ เศร้าเลย...ภูริเกิดอาการเศร้าขึ้นมาราวกับตัวเองเป็นไบโพล่า อ๊ากกกก เขาจะเป็นบ้านะถ้าเขาไม่ได้กินสเต็กเนี่ย

แต่ช่างเหอะ...ปลาทูก็ปลาทู

นั่งลง ทำใจด้วยการท่องยุบหนอ พองหนอสามสี่รอบ หลับตาอีกหนึ่งทีเพื่อทำใจ เพื่อ? ไม่รู้ แค่เศร้านิดหน่อย คิดว่าจะได้กินอะไรหรูหราแบบนั้นบ้างอะนะ แต่คิดอีกทีข้าวกับน้ำพริกปลาทูก็ราคาเอาเรื่อง แถมยังอิ่มท้อง เออ เหมาะกับเขาที่โคตรหิวอยู่หรอกเนอะ

ครืด!

เอ๊ะ ภูริเงยหน้ามองไปที่อีธาน ก็อีกฝ่ายเล่นดึงจานข้าวและน้ำพริกปลาทูไปทางตัวเอง กำลังงงว่าจะเอายังไง อีธานก็ดันจานสเต็กมาทางเขา นั่นแหละ...มันต้องอย่างน้าน ได้เขาเป็นเมียแล้วก็ต้องเอาอกเอาใจเขาอย่างน้านมันถึงจะเหมาะสม

“ผมชอบอาหารไทยมากกว่า...” เป็นคำพูดเรียบง่ายที่ทำให้ภูริร้องอ๋อในใจ ก็เวลากกินข้าวกับอีธาน อาหารที่มาเสิร์ฟก็เป็นอาหารที่ถูกจัดและตกแต่งอย่างสวยงามมากกว่าอาหารสไตล์ฝรั่งจ๋าน่ะนะ

“ผมไปเอาเบียร์นะ”

“ผมเอาน้ำเปล่า” แหม ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยจริงๆ

ภูริรีบลุกไปเอาน้ำเปล่าและเบียร์ยี่ห้อดังมาวางไว้บนโต๊ะ หน้าตาแช่มชื่น อาหารมื้อนี้นี่ฮิลหัวใจและร่างกายของเขาได้เป็นอย่างดีเลยเชียว เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วก็เริ่มทานมื้อค่ำที่ออกจะดึกไปหน่อยหนึ่งพร้อมกัน

เป็นมื้ออาหารที่เงียบเชียบ มีเสียงช้อนส้อมเบาๆ และเสียงวางแก้วสลับกันไป อีธานน่ะไม่ค่อยชอบคุยระหว่างทานแต่ภูริเนี่ยไม่รู้จะคุยอะไร ปกติกินข้าวด้วยกันก็เหมือนต่างคนต่างกินอะนะ แต่ที่สังเกตเห็นบ่อยคืออีธานชอบแอบมองเขา

ว้าย...แอบชอบเขาล่ะสิ เพราะเขาหล่อ เขารู้ตัวหรอก ยิ้มก็น่าเอ็นดู เรียกว่ามองมุมไหนไอ้ภูคนนี้ก็หล่อเหลาและน่ามองไปหมดเลยจริงๆ เป็นไง การคิดเข้าข้างตัวเองระดับภูริ เวอร์วังอลังการมากเลยใช่ไหมล่ะ นี่ยังไม่รวมว่าที่เขาชมตัวเองเรื่องเก่งนะ ไม่อยากจะบอกเลย...ไอ้คำว่าเก่งโคตรเนี่ยมอบให้ตัวเองทุกวัน

เพราะภูริคนนี้โคตรเก่งเว้ย!

“เออคุณภูริ”

“ครับ” กำลังดื่มด่ำและชมตัวเองอยู่เพลินๆ อีธานที่กินข้าวเสร็จแล้วก็เรียกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง อืม...อันที่จริงก็ดูเขาจริงจังตลอดอะเนอะ

“พรุ่งนี้ผมจะให้คุณแวะไปตรวจร่างกาย” อีธานเม้มปากเล็กน้อย ท่าทางเหมือนจะแอบเครียดนะ....

“ตรวจเพศนี่ผมตรวจไปแล้วนี่ครับ ผมต้องตรวจอะไรอีกเหรอ?” ภูริยกเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดขวด เขาตั้งท่าจะลุกไปเอาขวดใหม่มาเปิดดื่ม

“ตรวจครรภ์น่ะ” อวสานเบียร์เย็นๆ อันชื่นใจ....

….100%….

น้องภูริเราช็อกไปแล้วจ้าาาาาา

[BooJiRa_]

ภูริท้องงงง!!!! (ซ้อมไว้ อิอิ)

[lizzii]

ตัดไปที่ฉาก ยินดีด้วยค่ะคุณได้ลูกแฝด งี้ 555555555

[patompong888]

 

  ขอให้ท้องๆๆ 

[Billie]

 

[B52]

 

[azure]

ซีดกันไปหลายยก ไม่น่ารอด หึๆ

[orloftin]

ภูริช็อคไปแล้วแน่ๆ 
วงวารรรรร 55555555555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อั่ยยะ ........... 
อีธาน ไม่รีรอเรื่องตรวจว่าภูริตั้งครรภ์หรือเปล่า 
 
อีธาน ภูริ   
       
 

[kanj1005]

ภูริให้กำลังใจตัวเองเก่งจริงๆ

[KoTo_Nat]

55555 ภูริ

จะรักกันได้ยังไงเนี๊ย รอตอนต่อไปครับ

[BAKA]

โอ้ยยยย วิถีคนซึนงี้หรอ

[kms]

ภูริสู้ๆๆ

[tuek]

ไปตรวจแล้วหมอบอกท้องทีเถอะ

[2pmui]

นี่มันคู่สามีภรรยาพึ่งแต่งงานกันชัดๆ

[puiiz]

 

[zakimi]

ภูริท้องงงง!!!! (ซ้อมไว้ เหมือนกัน 555)