เหตุเกิดจากความหิว
ตอนที่ 12
เรื่องที่จะขอ
เวลาสองทุ่มเศษๆแถวย่านของคนจีนและคนไทยเชื้อสายจีนนั้นยังคงมีความคึกคัก รถรายังวิ่งกันเต็มสี่เลนถนน ร้านรวงสองข้างทางที่แออัดไปด้วยผู้คนนั้นทำให้พายต้องยกยิ้มขึ้นมาภายในหัวก็คิดเรียงลำดับไปด้วยว่าจะเริ่มจากการกินอะไรก่อนดีโดยที่เจ้าตัวก็ลืมไปว่าสองมือของตนกำลังเกาะแขนรุ่นพี่ตัวใหญ่เอาไว้เสียแน่น ความจริงคือแค่หาหลักไว้นำทางเพราะสองตาต้องคอยมองร้านอาหารไปด้วย
“พี่ๆ ก๋วยจั๊บร้านนั้นเปิดแล้ว”
“เห็นแล้วครับน้องพาย”
“ร้านนี้นะผมมากินหลายรอบแล้วชอบมาก ถ้าพี่ได้กินพี่จะติดใจผมการันตี”
“อืม”
ต้นน้ำหันไปส่งยิ้มให้เด็กชอบกินซึ่งอีกฝ่ายก็ทำเพียงแค่เอาหัวโหม่งกับต้นแขนอีกคนเบาๆซึ่งทั้งสองคนก็คงจะลืมไปว่ายังคงมีติดสอยห้อยตามมาด้วยอย่างกันต์และน้ำ หนึ่งหนุ่มกับหนึ่งสาวทำได้เพียงกลอกตาใส่และน้ำก็เบ้ปากออกมาก่อนจะหันไปกระซิบกับกันต์
“กูรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินมาก มึงว่าเราแยกกันเดินไหมวะ เหม็นความรัก”
กันต์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากหัวเราะเสียงดังแทน และในขณะที่พวกเขาเดินมาเรื่อยๆเสียงโทรศัพท์ของพายก็ดังขึ้นซึ่งชื่อที่โทรเข้ามาก็ทำเอาต้นน้ำตีหน้านิ่งขึ้นมาทันที เจ้าตัวทำทีเป็นมองไปรอบๆแต่สมาธิกลับไปตกที่บทสนทนาของคนข้างตัว
“ครับพี่ ที่ร้านก๋วยจั๊บเลยครับ”
(งั้นพี่จองโต๊ะเลยนะครับ น้องพายเดินใกล้ถึงรึยัง)
“ใกล้แล้วครับพี่ ไว้เจอกันครับ”
(ครับ)
พายกดวางสายไปเรียบร้อยแล้วและกำลังจะเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง เขาเหลือบมองคนข้างๆแวบเดียวแต่ก็ไม่คิดจะพูดอะไรออกมา เขารู้ว่าอีกคนอยู่ในอารมณ์ไหนเพราะสีหน้าที่นิ่งนั่นเดาได้ไม่ยากเลยสักนิดอยากทำอะไรสักอย่างให้รุ่นพี่ข้างๆไม่ทำหน้าแบบนั้นแต่ก็นึกไม่ออกเลยปล่อยเลยตามเลย
ร้านก๋วยจั๊บชื่อดังเต็มไปด้วยความวุ่นวายเสียงดังเซ็งแซ่ถือเป็นการยืนยันได้ว่าความยอดนิยมยังคงไม่ตกไปไหน พายเดินนำทุกคนตรงเข้าไปในร้านที่มีรุ่นพี่ต่างมหาวิทยาลัยนั่งอยู่
“พี่สั่งไปแค่น้ำเองกะรอมาสั่งพร้อมกัน” เกนพูดขึ้น
“อ๋อครับ” พายพยักหน้ารับก่อนจะหันไปหาคนที่มาด้วย "พี่กินอะไรแล้วก็พวกมึงล่ะ”
“พายสั่งเพื่อพี่เลย” ต้นน้ำพูด
พายพยักหน้าก่อนจะหันไปเรียกพนักงานของร้าน "เอาก๋วยจั๊บพิเศษสามที่แล้วก็น้ำเก๊กฮวยสองครับ”
“ผมก๋วยจั๊บธรรมดาสองชามแล้วก็เป๊ปซี่” กันต์พูด
“หนูพิเศษหนึ่งค่ะแล้วก็น้ำแข็งเปล่า”
“ของผมพิเศษชามแล้วก็เป๊ปซี่”
พนักงานชาวประเทศเพื่อนบ้านพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินไปและอีกไม่กี่นาทีถัดมาน้ำแข็งเปล่าสามแก้วพร้อมเป๊ปซี่ก็ถูกนำมาเสิร์ฟก่อนจะตามมาด้วยน้ำเก๊กฮวย น้ำกับกันต์หันไปคุยกันเรื่องงานสแตนด์เชียร์ในวันนี้ส่วนสามคนที่เหลือบนโต๊ะก็ผลัดกันมองหน้ากันไปมา ความน่าอึดอัดค่อยๆก่อตัวขึ้นช้าๆ
“น้องพายมาแถวนี้บ่อยไหมครับ”
“อืม..ถ้าเมื่อก่อนก็บ่อยนะพี่”
“งี้เราก็รู้จักร้านเยอะเลยละสิ”
“อย่าหาว่าผมอวดเลยแต่ผมนี่เอฟซีตัวยง เดินวนสักสิบรอบก็ไม่หลง”
“น่ารัก”
เกนเอ่ยปากชมออกมาอย่างลื่นไหล เขานั่งเท้าคางมองหน้าพายอย่างหลงใหลโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาคุกรุ่นจากต้นน้ำเลยสักนิดความจริงถ้าจะพูดให้ถูกคือเขาไม่ได้ใส่ใจสักนิดถ้าอีกคนเดินหายไปก็คงไม่รู้สึกตัว เป็นแค่คนตามจีบทำไมเขาต้องใส่ใจกัน
“แล้วนี่พี่แวะมาทำอะไรที่มหาลัยผมเหรอครับ” พายรีบเปลี่ยนเรื่อง
“พี่เหรอ ก็บังเอิญไปแถวนั้นๆน่ะ”
“บังเอิญอะไรบ่อยๆ” ต้นน้ำพูดขึ้นลอยๆโดยที่สายตาก็มองไปทางอื่น
“ถ้าให้พูดจริงๆก็พี่ตั้งใจมาหาน้องพายแหละครับ”
“เอ่อ...”
“คันตีนฉิบหายเลยโว้ย”และก็เป็นต้นน้ำอีกครั้งที่พูดขึ้นแทรก
“ถ้าคันมาทำไมไม่กลับหอไปดูเท้าหน่อยละ นั่งอยู่ตรงนี้มันคงไม่หายหรอกมั้ง”
สายตาดุดันของต้นน้ำมองไปที่เกนซึ่งเจ้าตัวก็ทำหน้าตากวนประสาทกลับมาให้ ยกยิ้มยียวนจนอยากต่อยหน้าในขณะที่บุคคลที่เป็นตัวกลางอย่างพายได้แต่ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สถานการณ์ตรงหน้าเรียกได้ว่ามาคุเต็มที่ หม้อน้ำซุปก๋วยจั๊บที่ว่าร้อนอาจเทียบไม่ได้กับบรรยากาศระหว่างเกนกับต้นน้ำเลย
“รหัสแดง” กันต์หันไปกระซิบกับน้ำ
“อีกนิดมีลุกขึ้นต่อยกันแน่ แต่ไม่คิดว่าจะเจอภาพลักษณ์พี่รหัสมึงเป็นแบบนี้นะปกติเห็นแต่ความสุขุม”
“อย่าว่าแต่มึงเลยกูด้วยเนี้ย”
“เอ้า! นี่มึงเป็นน้องรหัสพี่เขาจริงไหมวะ”
“กูเป็นน้องรหัสไม่ได้เป็นเมียพี่เขาไหมวะ”
“เออๆ”
แม้เสียงกระซิบของสองคนนั้นจะเบามากแต่ก็ไม่สามารถเล็ดลอดผ่านหูของพายได้ เขาอยากเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยแต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินในเมื่อตอนนี้เขาต้องคอยพูดแทรกคนสองคนที่กำลังพูดจาชวนหาเรื่องอยู่ตลอดและแน่นอนว่าสุดท้ายแล้วพายก็ตัดสินใจจะเอื้อมมือที่วางไว้ใต้โต๊ะไปจับที่มือของต้นน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆเอาไว้อย่างน้อยมันก็น่าจะทำให้เจ้าตัวอารมณ์เย็นลงบ้าง
“อาหารมาแล้ว กินกันทุกคนๆ”
พายพูดขึ้นทันทีที่อาหารถูกนำมาเสิร์ฟ ก๋วยจั๊บที่อัดแน่นไปด้วยเครื่องในและเนื้อหมูนั้นช่างดูเย้ายวนใจไหนจะไอความร้อนจางๆจากน้ำซุปอีก พายกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะผละมือที่เกาะกุมต้นน้ำเอาไว้ออกมา ดวงตากลมโตเป็นประกาย
“...นี่แปะลดเนื้อแต่เพิ่มเส้นแน่เลย” พายบ่นงึมงำในลำคอ
และคนที่หลงใหลในการกินก็ตัดทุกอย่างรอบตัวทิ้งทันที บรรยากาศจะมาคุยังไงหรือจะมีใครตีกันตายไหมพายก็ไม่คิดจะรับรู้สิ่งเดียวที่น่าสนคือของกินต่างหาก เจ้าตัวเริ่มจากตักน้ำซุปขึ้นมาชิมก่อนจะตามด้วยเส้น เนื้อหมูและไส้ แก้มของเขาขยับขึ้นลงและท่าทางการกินนั่นทำเอาคนมองรู้สึกอิ่มไปด้วย
พายกินอะไรก็ดูน่าอร่อยไปหมด
“มองหน้าผมแล้วมันจะทำให้อิ่มเหรอไง” พายหันไปถามต้นน้ำ
“อืม”
แค่คำตอบสั้นๆก็ทำเอาคนที่กำลังจะตักอาหารในชามเป็นคำสุดท้ายต้องชะงัก ใบหน้าที่ตอนนี้มีสีแดงระเรื่อเพราะความร้อนนั้นแดงขึ้นกว่าเดิมอย่างห้ามไม่อยู่ เขาได้หันไปส่งสายตาขวางๆกลับไปให้เพื่อกลบเกลื่อนอาการ
“เลี่ยนฉิบหายเลย” กันต์พูดขึ้นและแน่นอนว่าโดนพายส่งสายตามาด่า "กูหมายถึงก๋วยจั๊บเนี้ยกูไม่น่าใส่น้ำตาลเยอะเลยหวานเลี่ยนสุด”
“สีข้างถลอกแล้วค่ะพี่กันต์ขา” น้ำกระซิบ
แค่ท่ามกลางบรรยากาศที่เข้าขากันนั้นเกนได้แต่ก้มหน้าก้มตากินก๋วยจั๊บต่อทั้งๆที่ในใจแทบลุกเป็นไฟ เขากำลังคิดว่าทำยังถึงจะได้เข้าไปแทรกกลางระหว่างพายกับต้นน้ำให้ได้ เกนคิดว่าตัวเองก็มีดีไม่น้อยไปกว่าไอ้คนประสาทนั่นอย่างน้อยสายตาที่พายหลุดมองเขาบ่อยๆนั้นมันคือสายร้องขออะไรสักอย่าง
จบจากการกินก๋วยจั๊บพายก็พาทุกคนไปต่อคิวที่ร้านขายขนมหวานที่ตั้งอยู่ริมข้างทาง มันเป็นร้านที่ไม่มีโต๊ะนั่งเป็นสัดส่วนแต่มีเพียงแค่เก้าอี้พลาสติกเดี่ยวๆตั้งไว้ไม่กี่ตัว คนส่วนใหญ่เวลามาสั่งก็ต้องกินแบบทำเวลาหน่อยแบบว่าสั่งเสร็จได้ของหวานมาปุ๊ปก็ต้องตักกินเลยแต่ทางร้านก็มีให้เลือกแบบใส่ถ้วยพลาสติกแล้วนำกลับได้
“พวกมึงเอาอะไรเดี๋ยวกูไปสั่งให้ทีเดียว” พายหันไปถามเพื่อนที่เดินขนาบข้าง
“เต้าฮวย” น้ำรีบพูด
“กูกินกับมึงได้ปะวะ ของหวานแม่งไม่ถนัดแต่อยากแดกอยู่”
น้ำหรี่ตามอง “มึงก็สั่งมาแล้วเดี๋ยวกูช่วยเนอะน้องพาย”
“เอาตามนั้นแหละ”
“เออๆ กูเอา..” กันต์กวาดตามองตรงรถเข็นของร้าน "ทับทิมกรอบ”
“โอเค พี่สองคนละ”
“เฉาก๊วย/เฉาก๊วย!”
พายหันไปมองรุ่นพี่สองคนที่ขนาดตัวเท่าๆกันด้วยความรู้สึกมากมาย ทั้งสองคนตอบจริงจังแถมยังมองตากันราวกับจะฆ่ากันให้ตายตรงนี้ เขาไม่ได้ตอบอะไรไปนอกจากแสดงสีหน้าเนือยๆพร้อมกับพยักหน้ารับและเดินไปสั่งอาหาร
รอไม่นานนักของหวานที่ถูกสั่งไปก็ได้มา พวกเขาผลัดกันนั่งเก้าอี้เพราะส่วนที่ว่างให้นั่งนั้นมีแค่สองตัวซึ่งคนที่ได้รับสิทธิ์คือน้ำและพาย บทสนทนาระหว่างพวกเขามีแค่พาย น้ำและกันต์เท่านั้นส่วนสองคนที่เหลือเอาแต่ยืนกินเฉาก๊วยอย่างเงียบๆ
“พี่ครับเดี๋ยวสองคนนี้จะแยกเดินกับเรา แล้วก็ผมก็--”
“ไปกับพี่/พี่ดีกว่า”
เอาอีกแล้ว—พายกลอกตาใส่
“ไปกันสามคนเนี้ยแหละ แล้วไม่ต้องขออะไรจากผมอีก”
เมื่อคนมีอำนาจสูงสุดว่ามาอย่างนั้นก็ต้องเป็นไปตามนั้น น้ำกับกันต์บอกลากันตรงหน้าร้านโดยที่ก่อนจะแยกกันไปกันต์ก็ขอดึงตัวพี่รหัสมาพูดคุยอะไรสักหน่อยซึ่งแน่นอนว่าพายอยากเข้ามามีส่วนร่วมแต่น้ำกลับดึงตัวไว้อย่างรู้งานเจ้าตัวเลยเผลอทำหน้าบูดขึ้นมาทันที
“ถ้าเพื่อนผมมันจัดการไม่ได้พี่ก็จัดการเองเลย”
“กูมีสิทธิ์อะไรขนาดนั้นวะ”
“พี่มีเชื่อผมดิ”
“เขาบอกให้กูรอ”
“คำว่ารอของมันน่ะก็หมายความว่าพี่คือคนที่มันเลือกแล้ว เพื่อนผมผมดูออก”
“มึงมั่นใจแต่กูไม่มั่นใจเลยสักนิด กับเรื่องของพายกูไม่มีความมั่นใจเลย”
“ผมจะบอกพี่ให้นะนอกจากเรื่องกินก็มีเรื่องพี่นี่แหละที่มันให้ความสนใจอยู่”
กันต์ตบบ่าพี่รหัสตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปส่วนคนเป็นพี่ก็ได้แต่มองใบหน้าของพายที่กำลังพูดคุยกับเกนอยู่ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่ว่าเขาเห็นแววตาบางอย่างที่ส่งไป แววตาที่ดูอาลัยอาวรณ์อย่างไงอย่างงั้น แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาคิดมากได้อย่างไรกัน
ต่อจากร้านขายขนมหวานพายก็ไปต่อคิวที่ร้านขนมปังปิ้งยอดนิยม คนต่อคิวยาวมากแม้ว่าเวลาในตอนนี้จะดึกมากแล้วก็ตาม พายเดินยังคงเป็นคนเดินนำไปแถวๆหน้าร้านเพื่อเขียนใบสั่งอาหารโดยที่มีเกนเดินขนาบข้างอย่างใกล้ชิดในขณะที่ต้นน้ำกลับกลายเป็นคนที่เดินตามหลัง
“พี่ต้นเอาอะไรไหม”
“ไม่ละ พายกินเลยเดี๋ยวพี่รอ”
“งั้นไว้ชิมของผมก็ได้”
เจ้าเด็กกินเก่งหันไปสนใจกับใบสั่งอาหารในมือโดยมีเกนคอยกระซิบคุยอยู่ไม่ห่างและการกระทำตรงหน้าทำเอาต้นน้ำหัวร้อนขึ้นมาทันที เขาโมโหและอยากจะเดินเข้าไปกระทืบแต่นั่นมันก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น และถึงแม้ว่าน้องรหัสเขาจะยืนยันว่าเขาสามารถทำตามที่คิดได้ เขาก็ไม่ทำหรอกเพราะความจริงคือเขาไม่มีความมั่นใจอะไรเลย
สุดท้ายแล้วพายอาจไม่ได้เลือกเขาก็ได้
เวลาสี่ทุ่มกว่าพายก็จัดอาหารที่อยากกินไปได้หลายอย่างโดยมีผู้สนับสนุนใจดีอย่างต้นน้ำที่ตีหน้านิ่งเดินตามไม่ห่าง พายปฏิเสธที่จะรับน้ำใจจากรุ่นพี่ต่างมหาวิทยาลัยอย่างเกน เขาเกรงใจและอีกอย่างการยอมให้อีกคนเลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมก็ดูจะให้ความหวังมากไปหน่อย
“พี่เกนจอดรถไว้แถวไหนครับ”
“แถวโรงแรมน่ะ แล้วพายละ”
“ที่เดียวกันเลยครับ”
“ดีเลยจะได้เดินกลับทางเดียวกัน”
“ครับ”
“แล้วนี่อาทิตย์หน้าน้องพายมีแผนจะไปไหนไหม”
“คงไม่อะพี่ ผมต้องเตรียมสอบมิดเทอมแล้ว”
“อืม..งั้นสนใจไปอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟไหม แถวม.พี่”
“น่าสนนะพี่แต่ว่าไกลไปน่ะสิ”
บทสนทนาที่มีเพียงเกนเท่านั้นที่เป็นคนถามโน่นนี่ส่วนพายก็ทำหน้าที่ตอบตามมารยาทเท่านั้น ทั้งสองคนเดินกันไปเรื่อยๆโดยที่อาจลืมไปว่ามีต้นน้ำเดินตามหลังมา ดวงตาคมที่เคยดูน่าหลงใหลกลับเต็มไปด้วยความหม่นหมอง มันรู้สึกเหมือนหน่วงๆที่ใจอย่างบอกไม่ถูกและเขาต้องแบกรับความรู้สึกนี้มาจนกระทั่งถึงที่จอดรถ
“พี่ไปรอในรถนะพาย” ต้นน้ำพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ครับ”
ต้นน้ำพูดจบก็เดินไปขึ้นรถรออย่างที่ว่าจริงๆซึ่งทันทีเขาปิดประตูรถไปเจ้าตัวก็หยิบเอามือถือขึ้นมากดเล่นอย่างฆ่าเวลา เขาคิดว่าเขาควรหยุดมองคนทั้งคู่เสียทีเพราะถ้ามากกว่านี้พูดเลยว่าสองมือนี้ต้องได้ปล่อยหมัดใส่หน้าเกนแน่ๆ ทำหน้ายียวนมาตลอดจนเขาแทบประสาทกิน
“พี่เกน”
“ครับ”
“เรื่องที่พี่บอกผมในไลน์น่ะ” พายพูดเสียงเบา "ที่พี่บอกว่าชอบผม”
“อืม พี่ก็แค่บอกพี่ได้เร่งเร้าเอาคำตอบหรอกนะ”
“ผมรู้แต่ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่าผมดีใจและขอบคุณที่พี่ชอบผมแต่ว่าเราเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันก็น่าจะดีกว่านะครับ”
“...”
“ผมขอโทษที่ผมไม่สามาร--”
“พี่เข้าใจ” เกนยิ้มให้แต่แววตากลับดูเศร้า "พี่มันคนมาทีหลังนี่เนอะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่”
“ช่างเถอะ ก็ดีที่เราบอกพี่มาตรงๆ”
“ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ” พูดพร้อมยกมือขึ้นลูบหัวเด็กตรงหน้าเบาๆ "กลับหอดีๆละ”
“พี่ก็ด้วยนะครับ ขับรถกลับบ้านดีๆ”
“ครับผม”
พายยืนมองเกนไปที่รถจนอีกคนเตรียมสตาร์ทรถถึงเดินกลับมาที่รถของต้นน้ำบ้าง เขาไม่ได้มองแล้วว่ารุ่นพี่อีกคนจะขับออกไปแล้วหรือไม่สิ่งที่สนใจในตอนนี้คือคนในรถที่เอาแต่กดเล่นเกมในมือถืออย่างเป็นเอาตาย สีหน้าดูเคร่งเครียดเสียเหลือเกิน เขายกมือขึ้นแตะลงที่ต้นแขนของอีกฝ่าย
“พี่..”
“อืม อีกแป๊บนะจะจบเกมแล้ว”
“ครับ” ตอบไปอย่างนั้นพร้อมกับดึงมือกลับมาวางไว้ที่หน้าตักตัวเอง
เวลาผ่านไปเกือบห้านาทีคนที่นั่งในตำแหน่งคนขับก็วางมือถือลงไว้ในช่องตรงประตูรถ ต้นน้ำไม่ได้หันไปมองหน้าพายเลยสักนิดนอกจากบังคับพวงมาลัยแล้วเคลื่อนรถออกจากลานจอดแสนคับแคบนี่ และระหว่างที่กลับหอพักก็ไม่มีใครคิดจะพูดอะไรขึ้นมานอกจากปล่อยให้เสียงเพลงจากวิทยุทำงานไปเรื่อยๆ
“พี่”
“อืม”
“ผมปวดท้องอะ”
ต้นน้ำรับหันมามองทันทีที่ฟังจบก่อนจะหันกลับไปมองถนนอย่างเดิมเพราะตอนนี้รถอยู่บนสะพานที่สภาพโล่งมาก และจากที่เห็นสีหน้าของพายที่เจ้าตัวแสดงออกมาทำเอาใจเขาหล่นวูบ
“ปวดมากไหมพาย”
“ก็น่าจะทนไหวครับ” พูดไปก็คิ้วขมวดไปด้วย
“เดี๋ยวแวะซื้อยาก่อนแล้วกันหรือว่าจะให้พี่วกรถกลับไปแล้วไปโรงพยาบาลดี”
“ห้องผมมียาอยู่ สงสัยท้องอืดอะพี่”
“แน่ใจนะว่าไม่ต้องไปถึงโรงพยาบาลน่ะ”
“ครับ”
“อดทนหน่อยแล้วกันเดี๋ยวก็ถึงหอแล้ว”
ต้นน้ำเปลี่ยนสีหน้าจนกลายเป็นคนดูเคร่งเครียดมากกว่าเดิม สายตามองตรงไปที่ถนนด้านหน้าอย่างมีสมาธิพร้อมกับการที่เหยียบคันเร่งเพิ่มเพื่อให้รถเคลื่อนตัวไปไวขึ้นส่วนพายก็นั่งหลังตรงกับเบาะโดยที่มีมือกุมไว้ที่ท้อง เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยแต่ดวงตากลมโตนั่นไม่ได้แสดงออกถึงความเจ็บปวดเลยสักนิด
ใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีรถยนต์ของพายที่มีต้นน้ำขับก็มาจอดที่ใต้ตึกหอพักอย่างปลอดภัย ต้นน้ำรีบดับเครื่องยนต์และพยุงเด็กกินจุจนท้องอืดมาจนถึงในห้อง เขาเดินวนหายาตามที่พายบอกซึ่งอีกฝ่ายก็นั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะทำการบ้านพร้อมกับมองตามร่างสูงใหญ่ไปเรื่อยๆ
“อะกินซะแล้วก็นี่น้ำ”
“ขอบคุณครับ” พายพูดจบก็วางของทั้งสองอย่างไว้ที่โต๊ะแล้วแหงนมองหน้าอีกคน
“ทำไมไม่กิน ปวดท้องไม่ใช่เหรอไง”
“ก็หายแล้ว” พายพูดพร้อมทำตาแป๋วใส่
“พาย”
“ผมรู้นะว่าวันนี้พี่ไม่พอใจอะไรหลายๆอย่าง ผมขอโทษ”
“...”
“โกรธผมไหม”
พายคว้ามืออีกคนมาจับไว้ก่อนจะดึงให้ตัวอีกคนขยับเข้ามาใกล้ ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายที่มีแต่ความเรียบเฉย ไม่คุ้นชินเลยสักนิด
“พี่ต้นน้ำ”
“พี่ไม่ได้โกรธอะไรพายหรอก อย่าคิดมาก”
“แต่--”
“พี่ไม่ได้มีสิทธิ์ให้โกรธอยู่แล้ว” เขาว่าพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวพายเบาๆ "พี่โอเคอาจจะหงุดหงิดนิดหน่อยเดี๋ยวก็หาย”
คนฟังทำได้แค่ตีหน้านิ่งกลับก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พายมองหน้าอีกคนอย่างสื่อความในใจ แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกก่อนที่จะยกมือขึ้นมาจับที่บ่าของต้นน้ำ เขาไม่คิดจะพูดอะไรนอกจากขยับใบหน้าเข้าไปหาและประทับริมฝีปากตัวเองลงที่ริมฝีปากของอีกคน ไม่มีการรุกล้ำแต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึก และทันทีที่พายผละใบหน้าออกมาเขาก็รีบพูดขึ้น--
“ผมชอบพี่"
“...”
“พี่ไม่ต้องรอแล้วนะ”
“พาย”
ต้นน้ำส่งยิ้มให้กับเด็กตรงหน้าซึ่งเจ้าตัวก็ส่งรอยยิ้มน่ารักกลับมาให้ เขาไม่มีอะไรจะพูดนอกจากโน้มใบหน้าไปหาและมอบจูบให้ ริมฝีปากได้รูปของเขาประทับลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มเนิ่นนานก่อนจะค่อยๆแทรกลิ้นร้อนเข้าไปเพื่อช่วงชิมความหวาน ถ้าเขาจำไม่ผิดเมนูสุดท้ายที่พายกินคือไอติมกะทิ ความหวานที่สัมผัสได้จากลิ้นทำเอาเขาไม่อยากถอนจูบออกเลยสักนิด
---------------------------------------
เพราะน้องพายก็คือน้องพาย555555555555555555
ขอบคุณคนอ่านเสมอนะคะ<3
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
