หัวข้อ: The Queen number one เพราะผมเป็นราชินีแวมไพร์ ตอนที่9 [13/11/2015] 100%

[GBlk]

หง่ะ ค้าง

[nekozaa]

   "นี่ห้องนอนว่าง น้องเอวาใช้ได้ตามสบายเลยนะครับ"พี่จินยื่นตะเกียงให้ผมไปถือ

   ผมถือตะเกียงที่มีไฟแสงสีนวลส่องเข้าไปในห้อง แสงจากดวงจันทน์สาดส่องเข้ามาในห้องทำให้เห็นสภาพข้างในห้องมากขึ้นแต่ความมืดก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับแวมไพร์อย่างผม ในห้องมีเตียงนอนไม้ขนาดเล็กให้พอนอนได้ 1 คน มีตู้เสื้อผ้าและห้องอาบน้ำในตัว

   "ระวังสัตว์ป่าเข้ามาทำร้ายนะครับให้พี่นอนด้วยไหม"ฮั่นแหน่ หน้าตาหื่นไม่ปกปิดเลยนะครับ

   "ไม่เป็นไรครับ พี่จินไปนอนเถอะ"

   "งั้นหรือ อย่างนั้นมีอะไรก็เรียกพี่แล้วกันพี่อยู่ห้องข้างๆนี้เอง"

   แอบเห็นสายตาผิดหวังของพี่จินด้วยแต่ก็แค่แวบหนึ่งแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย เอ่อ เราเจอกันแค่วันเดียวพี่ก็คิดจะจับผมกินแล้วหรอ

   "ครับ ขอบคุณมาก"ประตูปิดผมก็เดินไปนั่งที่เตียงมองออกไปนอกหน้าต่าง

   ทำไมพี่เคาท์ไม่ตามหาผมเลย ทิ้งกันแล้วหรอ

   "ก็ดีไม่ใช่รึไงจะน้อยใจมันทำไม เห้ย ไม่ได้น้อยใจ คิดบ้าไรวะ"

   ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านแล้วเอนตัวลงนอนก่อนจะหลับลงไปในที่สุด



   "อืม"ผมปัดบางอย่างออกจากตัวที่เข้ามายุ่มย่ามกับร่างกายพลิกตัวนอนตะแคงข้างแต่ก็ขยับไม่ได้เพราะมือถูกรวบขึ้นเหนือหัวเตียงก่อนจะถูกผูกไว้

   เห้ย! อะไรวะ ผมลืมตาเบิดโพลงขึ้นแต่ก็ไม่เห็นอะไรทุกอย่างรอบตัวมันมืดไปหมด ผมถูกผ้าปิดตาไว้

   "อะไรวะ ปล่อยนะ...อุ๊บ"พอผมจะโวยวายปากก็ถูกผ้าอุดไว้จนเสียงผมหายไปในลำคอ

   พอผมจะใช้พลังของแวมไพร์ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรเป็นเส้นเล็กๆมาสวมไว้ที่คอรู้สึกได้ถึงพลังที่ลดน้อยลงไปมากกลายเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่ดิ้นและใช้ความแข็งแรงแค่ไหนก็หลุดออกจากพันธนาการได้

   "อื้อ อ่อยอ๊ะอายเอ็นไออ้องอานอะไอ(ปล่อยนะนายเป็นใครต้องการอะไร"ผมนี่พูดติดอ่างเลยครับเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ

   "..."ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ตู๊ด ตู๊ด

   ผมสะดุ้งตัวโยนเมื่อลิ้นร้อนแยงเข้าไปในหูอย่างหยอกล้อ มือหนาหยาบก็ลูบไล้ผิวกายผมทั่วทั้งตัวผ่านเสื้อผ้าผืนบาง

   "ไอ้เอี้ย อ่อยอูอึงอ่ะอำเอี้ยอะไอ(ไอ้เหี้ย ปล่อยกูมึงจะทำเหี้ยอะไร)"ผมก่นด่ามันเสียงอู้อี้หวังว่ามันจะฟังออกแล้วตอบคำถามผมไม่ใช่เล่นบทละครไอ้ใบ้แล้วลวนลามร่างกายผม

   ไอ้หื่นปริศนาใช้ลิ้นสากๆของมันซุกไซ้ไล้เลียซอกคอผมจนขนตั้งชัน ขนลุกชิบ จั๊กจี้ด้วยผมเลยหัวเราะคิกคักก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อมันกัดคอผมอย่างแรง เหมือนเลือดจะไหลด้วย ไอ้พี่เคาท์หรือเปล่าวะ ไม่น่าใช่เพราะผมไม่รู้สึกถึงเขี้ยวที่ฝังคอเข้ามาเลย

   แคว่ก!

   แรงกระชากทำให้เสื้อผ้าผมขาดออกจากตัว ไอ้เหี้ยนี่มันกระชากเสื้อผ้าผมออกอย่างบ้าคลั่ง เล็บมันข่วนเนื้อกายผมจนแสบๆคันๆ ไอ้นี่มันแม่งซาดิสถ์ว่ะ ตอนนี้ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆเพราะผมไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นปกปิดร่างกายบวกกับความรู้สึกที่เหมือนมีดวงตาจ้องร่างกายผมอยู่ ผมดิ้นขลุกขลักพยายามถีบไอ้คนที่คร่อมผมอยู่ออกแต่โดนขาหน้ามันกดไว้จนขยับไม่ได้

   "อ่อยยยย อ่วยอ้วยยยย"ผมแหกปากลั่นแต่ก็ไม่ได้ดังใจ ไอ้ผ้านี่มันอุดปากผมอยู่เสียงทุกเสียงที่ผมส่งออกไปก็อู้อี้ฟังไม่รู้เรื่อง

  ไอ้หื่นนิรนามก็ยังคงโลมเลียร่างกายผมต่อไปยิ่งผ้าที่ปิดตาผมอยู่ทำให้การรับรู้ทั้งหมดเด่นชัดขึ้น

   มันเลียตรงแผลที่เล็บมันข่วนโดนจนผมแสบ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่หน้าท้องผมหดเกร็งเพราะรู้สึกเสียวซ่าน ครางในลำคอเบาๆอย่างพอใจ มันจูบหน้าท้องผมแล้วไล้ลงมาเรื่อยๆจนถึงจุดอ่อนไหวที่ตั้งขึ้นมานิดหน่อย ผมดิ้นเมื่อรู้ว่ามันต้องการจะทำอะไร

   "อื้อ ไอ้(ไม่)"

   ไม่ทันแล้ว ปากอุ่นร้อนครอบครองแก่นกายของผมจนมิดมันรูดปากไล้เลียส่วนอ่อนไหวของผมจนมันตื่นเต็มตัว ผมบิดกายครางเสียงกระเส่าในลำคอด้วยความเสียวที่ถูกไอ้หื่นนิรนามมอบให้ มือหนาใหญ่ของมันก็เคล้นคลึงติ่งไตบดขยี้อย่างแรงจนผมนิ่วหน้าด้วยความเสียว

   เมื่อใกล้ถึงฝั่งผมก็เด้งสะโพกไปตามความต้องการของตัวเองแต่ไอ้หื่นนิรนามก็ถอนปากออกจนอารมณ์ที่ขึ้นสูงตกดิ่งวูบจนผมเสียอารมณ์ไม่ใช่น้อยที่ค้างคา

   "ถุย"เห้ย มึงมาถุยน้ำลายอะไรแถวนี้ สกปรกชิบหายแถมทำอารมณ์กูค้างอีก

   "อึก เอ็บ อำอะไออ๊ะ(เจ็บ ทำอะไรวะ)"

   ผมนิ่วหน้าเจ็บปวดกับช่องทางข้างหลังที่ถูกรุกล้ำ นิ้วมือของมันกวาดไปทั่วช่องทางที่บีบรัดแน่นช่วงแรกข้างในฝืดมากแต่เพราะน้ำลายที่มันถุยใช้เป็นสารหล่อลื่นให้ล่วงล้ำเข้ามาในช่องทางผมง่ายขึ้นจากหนึ่งนิ้วก็เพิ่มเป็นสองจนถึงสามนิ้ว อารมณ์ผมตอนนี้มันขึ้นสูงจนหยุดไม่อยู่ ความรู้สึกแปลกที่เพิ่งเคยรู้จักทำให้ผมกลัวแต่ก็รู้สึกดี

   "อึ๊"

   นิ้วทั้งสามถอนออกไปแต่ไม่ทันได้หายใจหายคอ สิ่งแปลกปลอมที่ใหญ่กว่านิ้วก็สอดแทรกดุนดันเข้ามา

   "เอ็บบบบบ อื้ออออ...ไอ้เอา เอาออกไอ(เจ็บ ไม่เอา เอาออกไป)"

   ผมเขยิบสะโพกหนีแต่ไอ้หื่นนิรนามก็ยึดสะโพกไว้ไม่ให้ดิ้นพลางค่อยๆกดแก่นกายอุ่นร้อนเข้าช่องทางที่ขมิบเกร็ง น้ำตาผมไหลพรากด้วยความเจ็บ

   ครั้งแรกของผมกำลังถูกใครก็ไม่รู้ข่มขืน

   "อึก เอ็บ...ออแอ้ว(เจ็บ...พอแล้ว)"

   ผมคร่ำครวญขอร้องแต่ไอ้หื่นนิรนามก็ยังพยายามดึงดันกระแทกกายเข้ามา มันเข้ามาได้เพียงส่วนหัวเพราะผมเกร็ง มันสูดปากด้วยความเสียวหอบอย่างแรงจนผมรู้สึกได้

   เมื่อพยายามเข้ามาเท่าไรผมก็ยิ่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มือหนาจึงเล้าโลมส่วนอ่อนไหวที่ตอนนี้หดลงของผม ลิ้นร้อนก็ซุกไซ้ดูดดุนตุ่มไตสีชมพูสร้างความเสียวซ่านให้ผมจนลืมความเจ็บไปชั่วขณะ

   "อื้ออออออ"

   ผมสะดุ้งเมื่อแก่นกายใหญ่กระแทกกระทั้นเข้ามาจนสุดแล้วแช่ไว้ น้ำตาผมไหลรินอีกครั้งพลางกัดผ้าที่อุดไว้แน่นเพื่อสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่แล่นริ้วถึงกระดูกสันหลัง

   สักพักผมก็รู้สึกเสียววูบเมื่อแก่นกายใหญ่อุ่นร้อนขยับเข้าออกช้าๆผมครางลั่นเมื่อมันกระแทกโดนจุดกระสันพอมันรู้ว่าตรงนั้นเป็นจุดอ่อนไหวมันก็กระแทกย้ำๆเน้นๆตรงจุดนั้น ตอนแรกที่เจ็บปวดแทบเป็นแทบตายตอนนี้ได้แทนที่เป็นความเสียวซ่านอย่างไม่เคยรู้สึกขนาดนี้มาก่อน ผมเสียวจนเผลอขมิบช่องทางหลังตอดแก่นกายไอ้หื่นนิรนามถี่รัว มันซี้ดปากครางจะถอนแก่นกายออก...

   "อื้ออออ อืออออ...เอี๋ยว(เสียว)"

   ผมคิดผิดไอ้หื่นนี่มันกลับกระแทกเข้ามาจนมิดด้ามแล้วสอบสะโพกเข้าออกช่องทางผมอย่างแรงถี่รัวจนร่างผมสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกที่มันชักนำ ผมก็เผลอคล้อยตามเด้งสะโพกกลับด้วยความเสียวซ่าน

   พั่บๆๆ

   เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องอย่างหยาบโลนไปพร้อมกับเสียงครางระงมของคนทั้งสอง สมองผมขาวโพลนรับรู้แต่ความเสียวกระสัน

   ช่องทางผมตอดรัดแน่นขึ้นสวรรค์อยู่ใกล้แค่เอื้อมผมเด้งสะโพกรับอย่างเร็วเพราะใกล้ถึงฝั่ง คนที่กระแทกผมอยู่ข้างบนรู้จึงสอบสะโพกเข้าออกถี่รัวและแรงขึ้นเหมือนพายุโหมกระหน่ำที่ต้องการปลดปล่อย

   "อื้ออออ"ผมแอ่นกายปลดปล่อยของเหลวจนเปรอะเปรื้อนหน้าท้อง

   ไอ้หื่นนิรนามยังคงซอยสะโพกถี่ยิบแล้วมันก็กระตุกปล่อยของเหลวอุ่นร้อนเข้าช่องทางของผมจนเอ่อล้น ผมรู้สึกอุ่นวาบในช่องท้อง...มันรู้สึกดีจัง

   แก่นกายใหญ่ของไอ้หื่นนิรนามยังคงคาอยู่ในตัวผมก่อนมันจะขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้ง

   "ไอ้เอาแอ้ว ออแอ้ว(ไม่เอาแล้ว พอแล้ว)"

   เมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกผมก็ร้องปฏิเสธแต่มันก็ไม่ปราณีต่อคำขอของผม มันจับผมพลิกตัวชันเข่าแอ่นก้นขึ้นทั้งที่ยังเชื่อมกันอยู่จนผมเสียววูบ

   "อื้อ อึ๊"

   แล้วทั้งคืนเราก็เล่นเสียวกันไปหลายรอบ ผมสลบเหมือนไปตอนไหนก็ไม่รู้แต่ที่รู้ๆผมเสียตัวให้คนแปลกหน้ากลายเป็นเมียมันไปแล้ว




TBC.
ใครกันที่ข่มขืนเอวาของเรา อยากรู้ก็เม้นเพื่อเฉลยในตอนต่อไปนะ หุหุหุ
เนื่องจากแมวมีงานเยอะแยะเลย แมวจะมาลงให้วันเว้นวันนะคะ
คืนนี้มีตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนาา

[ciaiwpot]

ไม่นะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
เอวาทำไม

[GBlk]

จิน?

[nekozaa]

ตอนพิเศษ วันฮาโลวีน


   "กรี๊ดดดดดด"

   "เห้ยยย ตกใจไอ้เหี้ยแม่ง"

   เสียงกรีดร้อง ตกใจของเหล่าผู้คนที่อกสั่นขวัญอ่อนพากันหลับหูหลับตาจับมือเดินกันไปตามบ้านร้างที่เป็นสถานที่จัดงานวันฮาโลวีน

   เนื่องจากวันนี้เป็นวันปล่อยผี พวกผมแก๊ง The Queen and The King และพวกรับจ้างแต่งผีพากันร่วมแรงร่วมใจจัดงานนี้ขึ้นโดยเฉพาะ

   ปาร์ตี้นี้จัดขึ้นที่ใจกลางเมืองที่ทีบ้านร้างที่ถูกปล่อยทิ้งขว้างเนื่องจากบ้านร้างนี้เคยมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่ามีคนตายตายกันยกครอบครัว

   บ้านร้างหลังนี้มีเรื่องเล่าว่าเคยเป็นบ้านที่อบอุ่นครอบครัวอยู่กันอย่างมีความสุขมีกันครบทั้ง พ่อ แม่ ลูกน้อยทั้ง 2 เป็นโซ่คล้องใจแต่อยู่มาวันหนึ่งภรรยาเกิดนอกใจแอบคบชู้สามีที่รู้เข้าก็เกิดหึงหวงกักขังหน่วงเหนี่ยวและทำร้ายภรรยาทำให้เธอกลายเป็นคนเก็บกดเกิดสติแตกฆ่าสามี ฆ่าลูกทั้งสองอย่างป่าเถื่อนเมื่อรู้ว่าตนเองทำอะไรลงไปก็ฆ่าตัวตายตามหลังจากนั้นก็มีคนมาซื้อบ้านพอเข้าไปอยู่ก็ถูกหลอกทุกรายจนกลายเป็นบ้านร้าง

   ที่แห่งนี้แหละเหมาะจะเป็นที่จัดปาร์ตี้สุดเฮี้ยนของพวกเรา

   ขอเชิญทุกท่านเข้าสู่ Party of Halloween in Ghost Houseland!

   ปาร์ตี้ครึกครื้นเต็มไปด้วยผู้คนที่รอเข้าไปล่าท้าผีอยู่หน้าบ้านร้างที่ในสวนจัดเป็นโซนอาหารและเครื่องดื่ม ทางเข้าบ้านร้างเป็นทางผ่านซื้อตั๋วเข้าบ้าน ผม เพื่อนๆ พี่เคาท์ และเพื่อนๆนองพี่เคาท์เป็นฝ่ายคอสตูมเมอร์แต่งผีแล้วหลอกผู้คน

   เปอร์เซียแต่งเป็นปีศาจผีแมว แอรีสแต่งเป็นผีพ่อมดซอมบี้ ข้าวหอมเป็นผีคนท้องไส้แตก(เหมาะสมกับคนท้องพอดี) ไอริสเป็นผีจับขา(มันบอกขี้เกียจ) อาใจเป็นผีจูออนที่รอโผล่อยู่ทางออกของบ้านร้าง เหนือฟ้าเป็นผีปากฉีก เฌอแตมเป็นผีเด็กผู้หญิงถือคอคนพร้อมมีดสั้น(ของปลอม) ลูซเป็นผีซาตานมีเขาแหลมคมยาวอยู่บนหัว 1 คู่(ของจริงตัวจริง) พี่เคาท์เป็นผีแวมไพร์ ส่วนผมเป็นผีนางพยาบาล ผมเถียงแทบตายว่าจะเป็นแวมไพร์แต่สุดท้ายก็โดนจับแต่งเป็นผีนางพยาบาลกระโปรงสั้นกุด เข็มฉีดยาขนาดใหญ่เป็นของคู่กาย

   ตอนนี้ผมกำลังไล่กวดจ้องจะแทงเข็มฉีดยาคู่รักคู่หนึ่งอยู่ ฝ่ายหญิงกรีดร้องตาเหลือกแล้ววิ่งแจ้นไปทางอื่นแต่ฝ่ายกลับยืนมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาแพรวพราว

   "ฉันจะฆ่าแกกก"ผมก็เลยต้องแผดร้องเสียงแหลมพร้อมชูเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ให้ชายหนุ่มคนนี้กลัวแต่มันก็ยังยืนอยู่เฉยๆ

   "น่ารักจังครับ"เหี้ยไรวะ สภาพชุดนางพยาบาลหน้าเละ ขาเป๋ เลือดกระฉูดเต็มตัวเนี่ยนะน่ารัก ใช้ก้นดูรึไงวะ

   "ไม่กลัวก็รีบไปหาแฟนคุณสิครับ ป่านนี้ร้องไห้หาคุณแยาแล้วล่ะ"

   ในเมื่อหลอกไม่ได้ผลผมก็พูดเตรียมไปยืนประจำจุดหลอกแต่ถูกคว้าข้อมือไว้

   "ทำอะไรครับ ผมจะรีบไปหลอกคนอื่นต่อ"ผมชักสีหน้าเละๆไม่พอใจใส่ทันที

   "ถ้าเป็นน้องคนสวย พี่ยอมให้หลอกทั้งคืนเลยครับ"

   "พ่อมึงสิ ปล่อยกู"

   "ปากดีแบบนี้พี่ชอบ...เราไปสวรรค์กันเถอะครับ"ไอ้หน้าเหียกนี่ยังตื๊อไม่เลิกผมนี่ปรี๊ดแตกเลยครับ

   "มึงสิไปนรกไป ไอ้เหี้ย"ผมสะบัดมือออกอย่างแรง

   "เอาน่า ค่าตัวเท่าไรเดี๋ยวพี่จ่ายมากกว่าสิบเท่า"

  "ไปเอากับเมียมึงสิวะ มายุ่งกับกูทำไม"ผมพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้เผลอฆ่าไอ้หน้าเหียกนี่ท่องพุธโธในใจ พุธ...โธ ยุบหนอ...พองหนอ

   "เอากับน้องดีกว่า ท่าทางคงเจนจัดน่าดู"ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วโว้ย

   "มีอะไรเอวา"เสียงทุ้มนุ่มมีเสน่ห์ที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังผมไม่ต้องหันให้เสียเวลาก็รู้ว่าเป็นใครไม่ได้นอกจากแวมไพร์ที่รักของผม มาช่วยแล้วสินะ

   "ชื่อเอวาหรอครับ...ไปกันเถอะน้องเอวาพี่อยากจะแย่อยู่แล้ว"พูดอะไรรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนน่ะ หึหึ

   "เมียกู"คำพูดสั้นๆได้ใจความพร้อมแรงกดดันมหาศาลทำให้ไอ้หน้าเหียกหน้าซีด

   "งะ งั้นหรอครับ...ผมขอตัวไปหาแฟน"ไอ้คนกล้าลองดีหงอยลงเตรียมหันหลังกลับ

   "เดี๋ยว"สุดที่รักของผมเรียกไว้เมื่อมันหันมาพี่เคาท์ก็ตวัดเล็บไปที่ปากมันจะเป็นรอยเล็บทั้ง 4 เลือดซิบเต็มปาก

   "โอ๊ยยยยยย"มันทรุดเข่าลงกับพื้นกุมปากแล้วร้องอย่างโหยหวน ผมมองมันเหยียดๆไม่รู้สึกสงสารแต่อย่างใด สมแล้วกับปากหมาไม่รับประทานอย่างมัน

   "เหนือฟ้า"พี่เคาท์เรียกให้พี่เหนือจัดการที่เหลือด้วยการสะจิตบิดเบือนความจริงที่เกิดในวันนี้

   "มึงจะลืมทุกอย่างในวันนี้รู้แค่ว่ามึงมาบ้านร้างกับแฟนมึงแล้วถูกผู้ชายรุมข่มขืนมึงเลยติดใจบอกเลิกกับแฟนมึง...อ่อ พอวันนี้มึงกลับไปหาแฟนมึงเจอ จงบอกกับแฟนมึงว่า อิชะนีหน้าวอกกูไม่ชอบนมเบี้ยวๆอย่างมึงหรอกกูชอบกินถั่วดำ"กล่าวสุนทรพจน์จบพี่เหนือก็เดินไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ

   ผมขำฮาแตกกับคำพูดสะกดจิตของพี่เหนือ นึกสงสารมันขึ้นมาไม่ได้จากนี้ไปชีวิตของมันคงชอบกินถั่วดำมากกว่านมจากเต้าแน่นอน

   "มันได้ทำอะไรมากกว่านี้มั้ย"พี่เคาท์เอ่ยถามผมด้วยความเป็นห่วง ผมยิ้มและส่ายหน้า

   "ขอบคุณนะครับ"

   "เอาไว้ตอบแทนคืนนี้นะครับคุณนางพยาบาล"ผมหน้าร้อนเห่อกับเสียงกระซิบแหบพร่าข้างหู
 
   "ไปได้แล้ว"ผมเบือนหน้าหนีอย่างอายๆปากก็ไล่แวมไพร์จอมหื่นตรงหน้า

   เมื่อปาร์ตี้จบลงแล้วพวกผมก็ช่วยกันจัดเก็บของ งานนี้เล่นเอาเหนื่อยเลยแต่ก็คุ้มเพราะงานนี้ทำให้ทุกคนมีความสุขและความหลอนติดตัวกลับไปได้สัมผัสบรรยากาศหลอนๆของบ้านหลังนี้ ได้ผูกพันกับเพื่อนและคนรักมากขึ้น ได้พิสูจน์ความไว้เนื้อเชื่อใจ ความรักที่จะไม่ทิ้งกัน ผมชอบงานนี้นะมันเป็นเครื่องพิสูจน์รักแท้และความจริงใจได้ดีเลยล่ะ

   "น้องเอวาคะ พี่จัดการตรงนี้เองน้องช่วยเก็บของในห้องนอนใหญ่ชั้นสองให้หน่อยได้มั้ยคะ"พี่ผู้หญิงที่มาช่วยงานบอกผมที่กำลังเก็บแขนขาดปลอมเข้าลัง

   "ทำไมต้องเป็นผมอ่ะครับ"ไม่ใช่ไม่อยากทำตามคำขอร้องหรอกนะแต่คนอื่นที่ยังว่างๆก็มีอยู่เยอะแยะทำไมไม่เรียกใช้

   "คือพี่ลองขอแล้วแต่ไม่มีใครยอมขึ้นไปเลยค่ะ...พี่ก็ไม่อยากขึ้นไป...นะเอวา ช่วยพวกพี่หน่อย"สงสัยพวกพี่คงกลัวผีครอบครัวหลอกสินะ ผมก็กลัวนะแต่ไม่เคยเจอผีครอบครัวเลยตลอดที่อยู่ที่นี่

   "ก็ได้ครับ"ผมถอนหายใจรับปากอย่างช่วยไม่ได้

   "ขอบใจมากนะเอวา"พวกพี่ๆที่อยู่รอบๆเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ส่งสายตาขอบคุณสุดซึ้งมาให้

   สิ่งแรกที่ผมเห็นหลังจากเปิดประตูห้องนอนใหญ่เข้ามาคือความหลอนของห้องนอนและบรรยากาศชวนหดหู่ ขนแขนพร้อมกันสแตนอัพ ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ขาสั่นน้อยๆยามก้าวเดินเข้าไปในห้อง

   ปัง!

   "เห้ยยยยย"ผมตาลีตาเหลือตกใจเสียงปิดประตู มันปิดเอง ประตูมันปิดเองได้ พ่อแก้วแมาแก้วช่วยลูกด้วยลูกโดนผีหลอก

   หมับ

   "ว้ากกกกกก ผีหลอก"ผมตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อมีมือซีดมากอดเอวผมไว้

   "ผีที่ไหนจะหล่อขนาดนี้...หืม"

   "พี่เคาท์"ที่แท้ก็ผีทะเลจอมลามกนี่เอง ตกใจหมด

   "ขวัญเอ้ยขวัญมา...ฟู่"พูดพร้อมเป่าลมรดหูผม มันต้องเพี้ยงไม่ใช่หรอ

   "เก็บของกันเถอะครับ"ผมเปลี่ยนเรื่องทำท่าจะไปเก็บของ

   "ขอรางวัลหน่อยสิครับ"พี่เคาท์กระชากตัวผมไปกอดไว้แน่นแล้วเริ่มคลอเคลียแถวซอกคอ

   "ที่นี่ไม่ได้นะครับ กลับบ้านก่อน"ผมดันแผ่นอกหนาแกร่งออก

   "เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไงครับ นะ เอวาของพี่เคาท์...นะครับ"

   "ไม่ครับ"ผมปฏิเสธเสียงแข็ง
.
.
.
   "อาาา พี่เคาท์...เข้ามาอีกสิครับ"

   สุดท้ายแล้วผมก็ต้องยอมเพราะทนลูกอ้อนบวกกับการเล้าโลมจากแวมไพร์จอมหื่นไม่ไหว ผมคือลงเอยแบบนี้แหละ

   "เอวา เอวาของพี่...ซี้ดดด"พี่เคาท์ครางเสียงกระเส่าข้างหูพลางแหย่ลิ้นเล่นจนผมต้องหดคอหนีด้วยความจั๊กจี้

   แรงกระแทกรัวเร็วและแรงที่ส่งมาทำให้ผมแทบทรงตัวยืนไม่อยู่มือทั้งสองพยายามเกาะผนังไว้แต่ขาสั่นจนแทบล้มทั้งยืนดีที่ได้แขนแกร่งโอบไว้ทำให้ไม่ต้องทรุดลงไปกองกับพื้น

   "อื้ออ...อ่าาๆ...จะ จูบผมหน่อย"ผมเอี้ยวตัวไปข้างหลังยื่นมือไปคว้าคอของพี่เคาท์ที่กำลังทำหน้าที่สอบสะโพกเป็นจังหวะ

   เราจูบกันดูดดื่มจนน้ำลายไหลเยิ้ม เสียงจ๊วบจ๊าบฟังแล้วยิ่งพาให้อารมณ์เตลิดไปมากขึ้น พี่เคาท์ดูดดุนลิ้นเก็บเกี่ยวความหวานในปากอย่างโหยหาจูบที่เร่าร้อนรุนแรงทำให้ผมคลางในลำคออย่างพอใจและจูบตอบกลับไม่ยอมแพ้เช่นกัน

   "พี่เคาท์ ระ...เร็ว...ผมจะไม่เสร็จ...อีก"

   สิ้นคำขอพี่เคาท์ก็กระแทกแก่นกายเข้ามาไม่ยั้งสะโพกผมแทบลอยถ้าไม่ได้มือหนาจับอยู่ ผมเด้งสะโพกรับอย่างรู้หน้าที่ ผมเชิดหน้าครางลั่นห้องโดยลืมไปว่าอาจจะทำให้คนอื่นได้ยิน

   "เอวา เอวา...ซี้ดดด...รักพี่ให้แน่นๆเลยนะครับ"

   "อื้อออ...อื้มม...อ่าๆๆ...พะ พี่ก็รักผมให้เยอะๆเลย...อื้อ...นะครับ"

   ไม่นานผมก็ปล่อยความต้องการออกมาจนเลอะผ้าปูสีแดงที่เป็นของประกอบฉากบ้านร้าง สะโพกหนากระแทกเข้าออกอีกสองสามครั้งก็ดึงแก่นกายออกจับผมนั่งลงไม่ต้องให้พูดอะไรผมก็อ้าปากรอรับความรักของพี่เคาท์ที่จะให้ผมกลืนกินมันลงไป

   "ซี้ดดดดด...อ่าาา"

   พี่เคาท์สาวแก่นกายปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นเข้ามาในปากผม ผมกลืนกินจนหมดทุกหยาดหยดแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเก็บให้หมดไม่มีเหลือพลางจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของชายที่ผมรัก

   "คืนนี้พี่ไม่ให้เอวานอนทั้งคืนแน่...เมียพี่เซ็กซี่ขนาดนี้คงไม่จบแค่รอบสองรอบ"

   "ใครว่าผมอยากนอน ผมก็อยากอยู่เล่นเสียวกับพี่ทั้งคืนยันรุ่งสางเหมือนกัน...จุ๊บ"ผมยื่นหน้าไปจูบปากพี่เคาท์เบาๆพลางยิ้มยั่ว

   "หึหึ เด็กบ้าชอบยั่ว...จะทำให้ครางจนไม่มีเสียงเลย"

   "ทำได้ก็ลองดูสิครับ"

   "ไป รีบเก็บของแล้วรีบกลับบ้านเรากันเถอะ พี่ชักจะทนไม่ไหวอีกแล้ว"

   "ครับ"

   ผ่านไปสักพักผมกับพี่เคาท์ก็ช่วยกันเก็บของเสร็จแล้วถือเดินลงมารวมกองไว้กับของข้างล่าง ระหว่างทางที่เดินมาผมเห็นพวกพี่ๆมองผมกับพี่เคาท์แล้วหน้าแดงกันยกใหญ่

   "แหม สองคนนี้ทำอะไรก็เบาๆกันหน่อยสิ...รู้มั้ยดังมาถึงข้างล่างจนพวกพี่แทบมีอารมณ์ตามแหนะ"พอวางของเสร็จพี่ผู้ชายก็แซวผม

   "อะ อะไรครับ"ผมเหวอก่อนจะปรับสีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่หน้าที่แดงก่ำลามไปยันหูก็เป็นตัวฟ้องอย่างดี

   "ได้เอาไหมพวกมึง กูได้เว้ย"พี่แอรีสถามขึ้นเมื่อเดินมารวมตัวกันพร้อมกับเพื่อนผมและเพื่อนๆของเขา ว่าแต่เอาอะไรวะ

   "กูเพิ่งได้ไปเมื่อกี้"พี่เหนือฟ้า

   "เพิ่งเสร็จไปเมื่อกี้"พี่เคาท์อีกคน

   "กูได้เหมือนกัน"พี่ลูซ

   "กูสามรอบ"พวกพี่เคาท์พร้อมใจกันหันไปมองพี่ไอริสที่ทำหน้านิ่งรอบกาวเปล่งออร่าผ่องสดใส

   "พวกมึงพูดเรื่องอะไร"เปอร์เซียในชุดปีศาจแมวกัดฟันกรอดถามลอดไรฟัน สังเกตเห็นข้าวหอม อาใจ และเฌอแตมก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับมองพวกนั้น

   "ก็พวกกูนัดแนะกันว่าวันนี้ต้องเอาเมียตัวเองที่นี่ให้ได้ทุกคน"พี่แอรีสตอบหน้าตายียวนจนผมที่เห็นยังแอบหมั่นไส้แทน

   "นี่มันหมายความว่าไง"ผมหันไปถามพี่เคาท์ที่มองด้วยหน้าแหยๆ

   "ก็วันนี้วันฮาโลวีน...วันปล่อยผี...พวกพี่ก็แค่อยากปล่อยผีบ้าง...แต่ปล่อยในตัวนะ"

   สิ้นคำพูดกวนๆของพี่เคาท์เท่านั้นแหละผมก็เข้าไปหมายตะปบหน้าหล่อๆนั่นพร้อมกับเพื่อนๆผมที่ก็เข้าประชิดตัวสามีของตัวเองเพื่อแจกรอยมือรอยตีนในฐานะที่บังอาจมาปล่อยผีในบ้านร้าง



   สุขสันต์วันฮาโลวีนนะคะนักอ่านทุกคน

[magarons]

อาจจะได้ความเป็นผีแถมไปทุกคนเลยนะ พวกคุณสามี55555

[ciaiwpot]

ตอนอ่านไป
นึกว่าจะมีผีมาขัดจังหวะซะแล้ว
ลุ้นแทน

[GBlk]

ตอนพิเศษแจ่มดี

[nekozaa]

ตอนที่ 6 วิ่งไล่จับ


   "อืม"ผมปิดหน้าบังตาตัวเองจากสุริยาสาดแสงที่ส่องเข้ามา ผมขยับตัวเพื่อที่จะหันหลังให้กับยามเช้าแต่ก็ขยับไม่ได้เพราะอ้อมแขนอุ่นโอบกอดผม

   "ตื่นแล้วหรอ"ใบหน้าหล่อเหลาชวนลุ่มหลงเอ่ยถามขึ้นผมเพ่งมองคนตรงหน้าว่าไม่ใช่ความฝันแล้วก็ตกใจ

   "พี่เคาท์...นี่มันเรื่องอะไรกัน"ผมกระเด้งตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง นิ่วหน้าเมื่อรู้สึกมีอะไรไหลออกมาจากช่องทาง น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกเจ็บก้นหลังจากผ่านศึกหนักเมื่อคืน

   "เรื่องอะไร"พี่เคาท์ทำหน้างงจนผมหมั่นไส้

   "เมื่อคืนฝีมือพี่ใช่มั้ย...แล้วนี่พี่พาผมกลับมาตอนไหน"หันมองรอบตัวก็พบว่าผมอยู่ในห้องนอนสุดหรูในคฤหาสน์

   "หืม...เมื่อคืนอะไร พี่เพิ่งเห็นเอวากลับมาเมื่อเช้าตรู่แล้วมานอนที่เตียงต่อเองนะครับ"แวมไพร์จอมหื่นยังทำหน้าตางงงวยไร้เดียงสา

   "ไม่จริง ผมจำไม่เห็นได้ว่ากลับมาเอง"คิ้วขมวดยุ่งจนเป็นปมพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแต่ก็เป็นแค่ภาพลางๆว่าผมถูกผู้ชายข่มขืน

   "เกิดอะไรขึ้นหรอครับ พี่ได้ข่าวจากชาวบ้านว่าเมื่อวานเอวาไปที่หมู่บ้านแล้วนอนค้างที่บ้านของจิน"

   "เอ่อ..."แล้วผมก็เงียบ

   ไม่ใช่พี่เคาท์แล้วจะเป็นใครหรือว่าพี่จินที่ข่มขืนผมทำไมเขาต้องทำกับผมแบบนี้ล่ะ

   "เป็นอะไร บอกพี่ได้นะเอวา"

   "คือ...ผมถูก...อึก"ผมอึกอักเม้มปากเข้ากันถ้าบอกว่าถูกพี่จินข่มขืนผมที่เป็นคู่หมั้นของพี่เคาท์ มันน่าอาย

   "ที่ถูกพี่กระแทกใส่น่ะหรอ...ไม่รู้สึกดีรึไง ครางลั่นขนาดนั้น"

   "เอ๊ะ"

   ผมหันควับไปมองพี่เคาท์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโกรธที่มัวแต่ปั้นหน้าปั้นตาข่มขืนผมจนผมเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนอื่น ทั้งเขินอายที่เมื่อคืนเราทำกันอย่างร้อนแรงแค่ไหนแต่มันมีความรู้สึกหนึ่งที่ยากจะบรรยายคือ ความโล่งใจ

   ผมคงโล่งอกที่คนที่ข่มขืนผมไม่ใช่พี่จินที่เพิ่งรู้จักกันหรือผู้ชายคนอื่นอย่างน้อยผมก็เสียตัวให้คนที่เป็นจ้าวชีวิตผม

   "ทำไมพี่ต้องเล่นอะไรแบบนั้น ไอ้โรคจิต"คำหลังผมแอบด่าเบาๆ

   "ทำโทษที่หนีออกไปโดยไม่บอกแถมยังไปนอนกับผู้ชายคนอื่น"

   "ครั้งนี้ถือว่าผมพลาดแต่มันจะไม่มีครั้งต่อไปอีก"ถึงแม้มันจะรู้สึกดีแต่มันก็ทำให้ผมกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะติดใจในรสรักจนโงหัวไม่ขึ้น

   "ถ้าเอวาสมยอมอันนั้นก็อีกเรื่องหนึ่งใช่มั้ย หึหึ"

   "ไม่มีทาง...ถ้าเข้ามาใกล้ผมผมจะหนี"

   "เอวาเป็นของพี่แล้ว ไม่มีทางหนีไปจากพี่พ้นหรอก"

   "หึ มั่นใจไปหน่อยมั้ย"

   "ถ้าหนีแล้วจับได้พี่จะกักขังเอวาไว้ที่นี่ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย"พูดพลางกระชากแขนผมมากอดหมับอย่างแน่น ดูเหมือนจะทำจริงซะด้วยสิแวมไพร์ตนนี้

   เอาน่าเอวา ทนอีกแค่เดือนเดียว

   "ปล่อยได้แล้วผมอึดอัด"ยอมปล่อยง่ายๆแต่ก็ไม่วายมาจูบเหม่งผม

   "ไปอาบน้ำกันเมียจ๋า"

   "ถ้าเรียกแบบนี้ผมจะไม่คุยด้วย"ผมมองพี่เคาท์ตาเขียวปั๊ดได้ผมแค่คืนเดียวก็ทำได้ใจใหญ่ไปแล้วนะ

   "งั้นที่รักครับ ไปอาบน้ำกัน"

   "ที่รักก็ไม่เอา...หวอ"ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพี่เคาท์ก็อุ้มผมตัวลอยในท่าเจ้าหญิง

   "พูดอะไรอีก เดี๋ยวจูบนะ"เมื่อเห็รผมกำลังอ้าปากด่าแวมไพร์เจ้าเล่ห์ก็ดักคอผม หุบปากแทบไม่ทันแหนะ



   
   "ทำไมเมื่อคืนตอนที่...เอ่อ ทำแบบนั้นทำไมผมถึงใช้พลังแวมไพร์ไม่ได้...มันรู้สึกไร้เรี่ยวแรง"เข้ามานั่งแช่บ่อน้ำแร่ได้สักพักผมก็อดสงสัยเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาไม่ได้

   "อยากรู้หรอ"

   "ไม่อยากรู้แล้วผมจะถามทำไม"ยอกย้อนคนแก่แปป ฮ่าๆ

   "งั้นขอเอาสักสิบครั้งเดี๋ยวบอกให้หมดเปลือกเลย"ไม่น่าถามเลยจริงๆว่าแล้วว่าต้องเล่นลิ้นขออะไรหื่นๆอีกแน่

   "เออ ไม่อยากรู้แล้วก็ได้...วันนี้สอนผมเกี่ยวกับการใช้พลังแวมไพร์ด้วยล่ะ"พูดจบผมก็คว้าผ้าเช็ดตัวบนโขดหินคลุมร่างกายออกจากบ่อน้ำแร่
.
.
.
   ตอนนี้ผมและพี่เคาท์อยู่ที่ป่าแถบหลังคฤหาสน์ที่เป็นลานกว้างรอบๆเป็นป่าไม้ พี่เคาท์อยู่ในชุดเปลือยท่อนบนอวดมัดกล้ามผมพยายามไม่มอง ร่างกายนั่นมันชวนให้ลูบไล้จริงๆ ทำเอาผมไขว้เขวไปไม่เป็น

   "วันนี้พี่จะสอนให้เอวาเคลื่อนไหวร่างกายได้คล่องแคล่วว่องไว...พี่พูดก็มองมาที่พี่สิ"ก็ใส่เสื้อก่อนเส่ วิตถาร โรคจิตเอ๊ย

   "แล้วทำไมพี่เคาท์ต้องถอดเสื้อสอนด้วยล่ะ เป็นไอ้โรคจิตชอบโชว์รึไง"

   "เพื่อความคล่องตัว เอวาก็ถอดด้วยสิ"

   "ไม่"ปฏิเสธเสียงแข็งทันทีครับ

   "ถ้างั้นก็อย่าบ่นสิจ้ะที่รัก"

   "สอนมาเร็วสิ"แววตาหวานเยิ้มยามพูดว่าที่รักทำให้ผมกระดากอายเขินหน้าแดงจึงต้องรีบก้มหน้าลงแทบชิดอก

   "ที่จริงเรื่องแบบนี้มันสอนกันไม่ได้หรอกต้องใช้สัณชาตญานแวมไพร์"

   "อ้าว"เป็นงั้นไป ไหนบอกจะสอนกลายเป็นว่าผมต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองงั้นหรือ

   "แต่พี่มีวิธีปลุกสัณชาตญาณในตัวเอวานะ"

   "ยังไงครับ"แปลงร่างหรอ ฮ่าๆๆ

   "ก็วิ่งไล่จับกัน"เล่นเป็นเด็กๆไปได้วิธีนี้จะปลุกผมได้หรอ ปัญญาอ่อนชิบ

   "ไม่ใช่วิ่งไล่จับธรรมดานา...กติกามีอยู่ว่า พี่เป็นฝ่ายไล่จับส่วนเอวาเป็นฝ่ายวิ่งหนี ถ้าพี่จับเอวาได้ก่อนตะวันตกดินพี่จะได้กินเอวา"

   ว้อทเดอะฟาคคคค ทำไมมีแต่เรื่องให้เสียตัวฟระ ครั้งที่แล้วก็อีหรอบนี้ ผลเป็นไงละ ผมแพ้ครับยังไงๆพี่เคาท์มันก็ได้เปรียบ งานนี้มีแต่เสียกับเสีย เสียตัวไงครับ ฮืออออ

      "ไม่เอาแล้วเว้ย ฝึกเองก็ได้...พี่มันขี้โกง"

   "เกมนี้พี่ต่อให้เลยอ่ะ พี่จะไม่ใช้พลังแวมไพร์สักนิดเดียวใช้พลังขาล้วนๆ...แล้วถ้าเอวาชนะอยากได้อะไรพี่ทำให้หมด"

   "งั้นหันหลังนับหนึ่งถึงร้อยเดี๋ยวผมจะวิ่งก่อนผมไม่ไว้ใจพี่"

   "หนึ่งถึงร้อย เริ่มได้!"พี่เคาท์ตะโกนแล้วพุ่งตรงมาทางผม

   "เห้ยแม่ง ไอ้ขี้โกง"ผมก็จะอยู่ยืนนิ่งให้มันจับทำไมละครับ ไอ้แวมไพร์เจ้าเล่ห์ ขี้โกง หื่น

   กรี๊ดดดดด(สาวแตกแปป)มันกำลังจะจับผมได้แล้ว ทำไงดีๆ

   ผมก้มหน้าก้มตาวิ่งแล้วก็ปิ๊งไอเดียก้มตัวลงหยิบทรายกำใหญ่ปาใส่ตามันแม่งเลย

   "โอ๊ะ"

   แล้วข้างหน้าผมก็มีกิ่งไม้ยื่นออกมาผมเลยวิ่งไปแล้วเกี่ยวกิ่งไม้ฟาดใส่พี่เคาท์จนมันเซเล็กน้อย

   เอาไรอีกดีวะ เห้ย! เจอแล้วของดีผมโฟกัสไปที่รังผึ้งที่อยู่บนกิ่งไม้ไม่สูงนัก เอี่ยวตัวมองหลังก็เห็นมันสะบัดหน้าเล็กน้อยแล้วรีบวิ่งตามผมมา หน้าพี่มันแม่งโคตรโหดเลย

   ใกล้ถึงรังผึ้งที่ผมหมายไว้ก็คว้ากิ่งไม้แถวนั้นมาแล้วฟาดไปที่รังผึ้งจิ้มรังมันแล้วโยนไปทางพี่เคาท์ พี่แกวิ่งหลบแต่ไม่ทันโดนดาเมจรังผึ้งไปเต็มๆ ผึ้งก็กรูกันออกมาจากรังแล้วรุมตรอมไอ้แวมไพร์เจ้าเล่ห์(ไม่เท่าผม)

   "สมน้ำหน้า แบร่"แอบเห็นมันส่งสายตาอัมหิตมาก่อนจะวิ่งหนีไปอีกทาง คงจะเป็นแม่น้ำแต่ยังวางใจไม่ได้ ไปหาที่ซ่อนก่อน ที่ไกลๆ...

[ciaiwpot]

นึกว่าเป็นจินที่ข่มขืนเอวา
อยากรู้ว่าทำไมเอวาไม่มีแรงขัดขืน
เอวาลงทุนหน่อยก็ไม่ได้
พี่เคาท์จะบอกก็ไม่อยากรู้ซะงัน
แค่ยอมยอมพี่เคาท์เอง

[nekozaa]

   "เราแกล้งหนักเกินไปรึเปล่านะ"

   วิ่งมาได้ไม่ไกลผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ถ้าพี่เคาท์เป็นอะไรขึ้นมาแล้วใครจะสอนผมล่ะ แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนผมไปอีกเป็นร้อยเป็นพันปี

   คิดได้ดังนั้นผมก็หมุนตัวกลับไปวิ่งซุ่มแถวหลังพุ่มไม้ไปตามทางที่พี่เคาท์วิ่งไป สังเกตรอยเท้าใหญ่พลางมองหน้าหลังซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง

   แซ่กๆ

   เสียงเคลื่อนไหวแถวพุ่มไม้ทำให้ผมกระโดดหลบไปซ่อนอยู่หลังต้นไม้หนาที่พอซ่อนร่างกายผมได้ เกือบเผลอร้องออกมาเพราะความตกใจแหนะ

   "หมูป่าเองหรอ"ตกใจหมด ที่แท้ก็หมูป่ากับลูกน้อยกรอยใจของมันอีกสองตัว

   แม่หมูป่าหันซ้ายแลขวาแล้วนั่งลงลูกน้อยก็นั่งลงด้วยเขยิบไปใกล้เต้านมแม่หมูแล้วดูดน้ำนมกิน ภาพนั้นที่ผมเห็นชวนให้คิดถึงแม่อิ้งของผมขึ้นมา แม่ที่แสนใจดี ห่วงใยผม ยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้ผมอุ่นใจทุกครั้ง อ้อมกอดที่ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาได้

   พอคิดถึงแม่น้ำตาก็พาลจะไหลเลยละจากภาพของแม่หมูป่ากับลูกแล้วค่อยๆย่องออกจากต้นไม้จ้ำอ้าวไปทางแม่น้ำ

   กลิ่นอายของแม่น้ำพัดโชยตามลมมาเสียงแม่น้ำที่ไหลกระทบตามหิน ผมยิ่งระมัดระวังมากขึ้นหลบซิกแซกตามที่กำบังแบบในหนังแอคชั่น

   ผมหลบตรงหลังพุ่มไม้ขนาดใหญ่ก้มคุกเข่าลงกับพื้นแล้วแหวกพุ่มไม้นิดนึงให้ส่องสายตาไปมาได้ ไม่นานก็พบร่างสูงใหญ่ของพี่เคาท์ยืนอยู่ในน้ำครึ่งตัว ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเย็นชาตอนนี้บูดบึ้งขวางโลก รอยบวมของเหล็กในผึ้งก็ไม่มีปรากฎให้เห็นคงเพราะใช้พลังแวมไพร์ในการรักษา

   เห็นพี่เคาท์หลุดแบบนี้แล้วอดจะขำไม่ได้แต่ละสายตาไปได้แปปเดียวพี่เคาท์ก็หายไปจากจุดที่เคยยืน

   เอาแล้วไง หายไปไหนแล้ววะจากการคาดเดาของผมที่เคยดูหนังมานับร้อยเรื่องพี่เคาท์คงจะโผล่มาจับผมจากด้านหลังอย่างเงียบๆ

   ไม่นั่งรอคิดอะไรอีกผมรีบกึ่งวิ่งกึ่งย่องออกจากพุ่มไม้กลับไปทางเดิมถ้าถูกไล่ตามมาผมก็มีแผนสำรองรอดักทางไว้แล้ว

   "จะหนีไปไหนที่รัก เล่นพี่ซะเจ็บแสบไว้เยอะเลยนะ"

   เดาผิดที่ไหน พี่เคาท์วิ่งตามผมมาแล้วครับหยดน้ำเกราะพราวตามใบหน้าและร่างกายทำให้มันดูเซ็กซี่เลดี้มากยิ่งใบหน้ามุ่งมั่นตั้งใจยิ่งทำให้ดูคมเข้มแต่เผอิญว่านี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมผมต้องวิ่งหนีเจ้าเสือตกมันนี่อีกครั้ง

   "ยอมๆผมไม่ได้บ้างรึไง...ไม่รักผมหรอ"คำพูดท่อนหลังผมพยายามกัดฟันพูดอย่างอ่อนหวาน

   "เพราะรักไงครับถึงต้องเอาชนะ"

   แล้วพี่เคาท์ก็ออกแรงวิ่งขึ้นมาอีกยังไงมันก็ได้เปรียบกว่าเรื่องกำลังของชายแกร่งประกอบกับขายาวอีกไม่กี่เมตรมันก็จะวิ่งตามผมทันอยู่แล้ว ผมก็ฮึดขึ้นมาบ้างวิ่งไปทางที่แม่หมูป่าและลูกมันนอนอยู่

   ใครกำลังคิดว่าผมกำลังใช้แม่หมูป่าเป็นแผนล่ะก็ คุณคิดถูกแล้วแหละ

   ระหว่างทางวิ่งผมแอบเก็บหินก้อนใหญ่ขนาดพอดีมือมาถือไว้วิ่งเลี้ยวไปมาอีกหน่อยก็เจอแม่หมูป่ายังนอนอยู่ที่เดิมผมกลิ้งตัวหลบไปทางพุ่มไม้แล้วขว้างหินไปทางลูกแม่ป่าได้อย่างแม่นยำ ใครจะว่าผมเลวก็ได้ที่ทำร้ายสัตว์ป่าที่ไม่มีทางสู้แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกมากนัก ขอโทษนะน้องหมูป่า อโหสิกรรมให้เอวาคนนี้ด้วยนะ

   "อี๊ด"

   แม่หมูป่าเกิดอาการพิโรจเมื่อเห็นลูกน้อยนองตัวเองถูกทำร้ายมันมองหาผู้ที่ทำร้ายลูกมันจนหันไปเจอพี่เคาท์วิ่งมาพอดี แม่หมูป่าสะบัดหัวไปมาเหมือนกระทิงเขี่ยเท้าสามครั้งแล้วพุ่งตรงไปยังพี่เคาท์ที่ยืนทำหน้างงอยู่เหมือนจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังกลายเป็นเป้านิ่งจึงวิ่งหนีไปอีกทาง

   อันที่จริงพี่เคาท์จะจับมันฆ่าทิ้งก็ได้แต่ก็ไม่ทำคงเพราะเห็นว่ายังมีลูกน้อยที่ต้องการแม่หมูป่า

   สนุกดีแหะได้แกล้งพี่เคาท์ วางกับดักไว้ให้มาติดกับดีมั้ยนะ สมองระดับนี้แล้วเรื่องแค่นี้ผมก็ทำได้ เห็นด้วยกับผมไหม เรามาแกล้งพี่เคาท์ไปด้วยกันเถอะครับ

   วางกับดักหลุมลับ โหวต1

   เถาวัลย์ห้อยหัว โหวต2

   เถาวัลย์สกัดดาวรุ่ง โหวต3

   รังแตนมหาประลัย โหวต4

   งั้นเอาเป็นว่าเอาทุกอย่างมารวมกันเลยเป็นไง ความคิดเข้าท่ามากเลยเอวา

   ชักช้าอยู่ใยเริ่มเลยดีกว่า แม่สอนว่าทุกอย่างที่เราตั้งใจทำจะสำเร็จได้ก็ต่อเมื่อเริ่มทำ

   ปฏิบัติการภารกิจขุดหลุมฝังแวมไพร์โดยนายเอวาจะเริ่ม ณ บัดนี้ ก่อนอื่นต้องหารังแตนซะก่อนจะได้รู้จุดขึงเถาวัลย์สกัดดาวรุ่ง

   ผมเดินมองหารังแตนสักพักเห็นแวบๆว่าอยู่แถวนี้

   "อ๊ะ เจอแล้ว"รังแตนขนาดเท่าหัวเด็กแรกเกิดเกาะอยู่ที่กิ่งไม้ พอดีเลยแผนรังแตนมหาประลัยค่อยสะดวกขึ้นหน่อย อะไรจะเป็นใจให้เอวาขนาดนี้ ผมจะกระตุกเถาวัลย์ที่แอบผูกไว้กับรังแตนให้ครอบใส่หัวพี่เคาท์แต่กว่าจะผูกได้นี่เฉียดโดนต่อยไปหลายครั้งเหมือนกัน

   ต่อไปก็ไปหาเถาวัลย์สักสองสามต้นเพื่อมาขึงไว้กับต้นไม้สองต้นผมไม่โง่ที่จะขึงกันจะๆเลยเอาใบไม้ดอกหญ้ามาสุมๆกันไว้ถึงเวลาค่อยดึงสกัด เวลามีไม่มากนัก พี่เคาท์คงจัดการหลบจากแม่หมูป่าได้แล้วและคงกำลังตามรอยผมมา

   ผมใช้เวลามากกว่า 30 นาที ในการขุดหลุมฝังแวมไพร์ที่อยู่ถัดไปจากเถาวัลย์สกัดดาวรุ่งเวลามันกลิ้งจะได้ตกหลุมพอดี ผมกะระยะทางและคำนวณโดยทฤษฎี...&$€฿%*#@~^& เรียบร้อยแล้ว แผนสำรองคือเถาวัลย์ห้อยหัวถ้าพี่เคาท์ขึ้นมาได้รอบๆก็จะเป็นเถาวัลย์วางไว้แบบในหนังพอเท้าเหยียบโดนเถาวัลย์จะกระตุกขึ้น

   บางทีผมก็คิดนะว่าผมดูหนังเยอะไป ฮ่าๆ

   เอาล่ะ ไปล่อแวมไพร์มาติดกับกันดีกว่า พี่เคาท์บอกว่าสามารถสื่อใจกันได้ วิธีนี้คงเรียกได้ง่ายกว่า

   โอ๊ยยยยย ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยที มันจะฆ่าผมไอ้นักล่าแวมไพร์ ไม่...เจ็บ!

   ผมคิดพลางนึกถึงใบหน้าของพี่เคาท์เหมือนกับว่าจะส่งกระแสจิตไปให้ ผมนั่งทรุดตัวกับผืนดินที่มีใบหญ้าปกคลุมห่างจากรังแตนเล็กน้อยในมือก็กุมเถาวัลช์เส้นเล็กไว้กระตุกรังแตนไว้อย่างแนบเนียน

   "เอวา"เสียงเรียกราวกับคำรามดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามาจังหวะนั้นเองผมก็กระตุกรังแตนจนรังมันหล่นไปตรงหัวของพี่เคาท์แต่มันไหวตัวทันฟาดหลังแตนไปไกลหลายเมตร

   "บ้าจริง"

   "ฮึ่ม"พี่เคาท์คำรามในลำคอ หน้าตาพี่แกดูตกมันมากจริงๆจนผมอดที่จะกลัวไม่ได้

   พลาดได้ไง ไม่เป็นไรมีแผนสำรองผมจึงรีบยืดตัววิ่งไปทางที่มีเถาวัลย์สกัดดาวรุ่งอยู่ เอี้ยวตัวหลบไปดึงเส้นเถาวัลย์ให้ขึงตึงขึ้นมาจนคนที่วิ่งตามมาติดๆเสียหลักสะดุดเถาวัลย์ล้มกลิ้งไปตามทางแล้วตกลงไปในหลุมที่ผมขุด

   สำเร็จ! แต่ยังดีใจไปได้ไม่เท่าไรหลุมที่ผมขุดไว้คงไม่ลึกมากพอ(ใช้หินแถวนั้นขุดอ่ะคิดดู)พี่เคาท์ตะกายขึ้นมาได้(คือหลุมมันลึกเท่าเอวพี่เคาท์)แต่ก็นั่นแหละเถาวัลย์ห้อยหัวที่ผมวางไว้รอบๆเป็นแผนสำรองได้ดี พอพี่เคาท์ก้าวขาไปโดนเถาวัลย์เส้นหนึ่งปุ๊บมันก็ดึงร่างพี่เคาท์ให้ห้อยหัวโตงเตงปั๊บ

   ผมยืนมองดูผลงานห่างๆอย่างห่วงๆแต่พอเห็นว่าพี่เคาท์ไม่เป็นอะไรมากก็เตรียมตัวหนีไปหาที่กบดานต่อ ใช้แรงมาทั้งวันเหนื่อยแล้วล่ะ

   "หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว พี่จะไม่ออมมือให้เอวาแล้วนะ"

   ผมสะดุ้งเฮือกรีบหันหลังไปก็พบว่าพี่เคาท์หลุดจากเถาวัลย์เรียบร้อยแล้ว

   "อะไร จะใช้พลังแวมไพร์หรอ...ผิดสัญญากันนี่"

   "พี่จะใช้พลังใจของพี่เนี่ยแหละจับเอวามาทำเมียอีกครั้ง"

   ตึกตัก ตึกตัก

   ไม่ใช่เสียงหัวใจที่มันเต้นเพราะคำพูดวาบหวิวนั้นหรอกครับเพราะว่าพี่เคาท์กำลังเดินเร็วมาถึงตัวผมต่างหาก อีกไม่กี่วิข้างหน้ามือของพี่เคาท์กำลังสัมผัสตัวผม

   ตึกตักๆๆๆ สิ้นเสียงหัวใจที่เต้นเร็วรัวราวกับตีกลองผมก็หลับตาแน่นแล้ววิ่งออกจากมือหนาที่กำลังมาถึงตัวผม

   ผมรู้สึกได้ถึงลมที่ปะทะหน้าผมอย่างแรงเหมือนพายุพัด ผมหยุดวิ่งและลืมตาโพลงทันทีพลางกวาดตามองรอบตัวเองก็ไม่เห็นพี่เคาท์และรอบๆก็ไม่ใช่พื้นที่ป่าเมื่อกี้นี้

   ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าผมทำสำเร็จ ผมเคลื่อนไหวตัวเองคล่องแคล่วว่องไวได้แล้ว ผมทำได้

   "ทำได้แล้วจริงๆ"แล้วผมก็ลองเคลื่อสไหวตัวเองอีกครั้งครั้งแล้วครั้งเล่าให้มั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป

   ด้วยความที่ผมกำลังเห่อพลังใหม่ที่ฝึกสำเร็จทำให้ผมวิ่งร่าหน้าตีลมอย่างเพลิดเพลิน ไม่ได้ดูทางว่ากำลังเข้าป่าลึกไป

   "ที่นี่ที่ไหน"

   พอรู้สึกตัวเองอีกทีก็พบว่าผมกำลังยืนอยู่ในป่าทึบที่ไม่คุ้นตา มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ทึบเรียงกันแทบไม่เห็นแสงสว่าง บรรยากาศอึมครึมชวนวังเวง พอลองเดินกลับไปทางเก่าก็เหมือนจะยิ่งหลงหนักเข้าไปอีกเหมือนเดิมวนซ้ำๆ

  ...นี่ผมหลงทาง?




TBC.
เอวาแอบเป็นเด็กแสบเบาๆค่ะ ใครหมั่นไส้นายเอกเดี๋ยวเราจะจัดหนักจัดเต็มให้เนอะ เอวาเป็นคนค่อนข้างฐิถิสูงชอบเล่นตัว หวงตัวเองยิ่งกว่างูห่วงไข่ แต่ไม่นานนักหรอกนายเอกของเราจะว่านอนสอนง่ายในเรื่องแบบนั้น หุหุ
ปล.ครั้งแรกของนายเอกต้องท่านเคาท์เท่าน้านนเพราะจินมีอะไรไม่ชอบมาพากลอยู่...?
แล้วพบกันใหม่ในอีก 2 วันนะคะ

[magarons]

หลงทางละเทอววววววววว พี่เคาท์อยู่ไหนหาน้องด่วนนน

[pigarea]

ถ้าขอความช่วยเหลือพี่เขาจะเชื่อไหม

[nekozaa]

ตอนที่ 7 หลงป่า




   "ทำไมเดินวนอยู่ที่เดิมวะเนี่ย"

   ไม่คิดว่าพอวิ่งเล่นเพลินๆแล้วจะทำให้หลงทางขนาดที่ผมวิ่งไวเหมือนวาบแล้วยังหลงอยู่เลยตอนนี้ ยิ่งหาทางออกยิ่งหลงนี่มันจะอิงละครน้ำเน่าเกินไปแล้วนะ

   นี่ก็จวนจะค่ำแล้วด้วย จริงสิ เขาบอกว่าถ้าหลงป่าให้ดูที่พระอาทิตย์รีบเดินไปตามทางก่อนตะวันจะตกดินดีกว่า วิ่งเร็วไปเนี่ยแหละ

   แต่ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกว่าวิ่งไปไม่ถึงสักทีกลับยิ่งเข้าป่าลึกไปอีก ผมต้องยอมรับความเป็นจริงสินะ ว่าผมหลงป่า

   "แต่ถ้าเรียกให้พี่เคาท์มาช่วยคงถูกกัดแน่เลย แสบกับเขาไว้เยอะ"

   ถอนหายใจเบาๆก่อนจะนั่งลงตรงโขดหินแถวนั้นยังไงพี่เคาท์ก็ต้องตามหาผมอยู่แล้วแหละอยู่ที่ว่าช้าหรือเร็ว รอให้ตะวันตกดินก่อนแล้วกันค่อยเรียกให้มาช่วย

   เมื่อไรกันนะที่ผมปล่อยเลยเรื่องที่พี่เคาท์ทำไว้กับผมทั้งที่ผมควรจะโกรธเกลียดแต่ก็ทำไม่ได้ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยแล้วผมยังยอมรับว่าตัวเองกลายเป็นแวมไพร์โดยไม่ทักท้วงหรือเสียใจเพราะน้อยคนงั้นหรอที่จะได้อยู่อย่างอมตะมีพลังที่แข็งแกร่งกลายเป็นผู้วิเศษวิโส

   ถ้าหากว่าผมต้องอยู่เป็นอมตะอย่างโดดเดี่ยวละก็ผมคงทนไม่ได้แต่พี่เคาท์กลับอยู่มาได้จนถึงวันนี้...เหงามากเลยสินะ



   ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรผมหลับตาลงคิดอะไรหลายๆอย่างจนผล็อยหลับ ตื่นมาอีกทีท้องฟ้าก็มืดมิดพร่างพรายไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ บรรยากาศเย็นตัวลง รอบข้างก็มืดสนิทดีที่สายตาของแวมไพร์นั้นสามารถมองเห็นในที่มืดได้

   "อึก"

   จู่ๆ ร่างกายของผมก็ร้อนผ่าวลำคอแห้งผากรู้สึกหน้ามืดตาลาย อาการแบบนี้หรือว่าจะ...หิว?

   จะทำยังไงดีในเวลาแบบนี้ ผมจะหาเลือดได้ที่ไหน กัดแขนดูดเลือดตัวเองอย่างงั้นหรอ ไม่ได้สิผมต้องควบคุมตัวเองให้ได้ หากวันหนึ่งผมกลับไปอยู่ในเมืองแล้วผมเกิดหิวอาจจะเผลอทำร้ายคนรอบข้างก็ได้

   "อดทนไว้"เสียงแหบแห้งนั่นของผมหรอทำไมมันฟังดูเหมือนฆาตรกรโรคจิตเลยล่ะ

   เหมือนตอนนี้ผมจะไม่ได้อยู่คนเดียวซะแล้ว รู้สึกได้ถึงสายตาหลายสิบคู่กำลังจ้อมมองผมอยู่ ผมมองไปในความมืดที่อยู่รอบด้านก่อนจะเห็นอะไรบางอย่างแวบๆเคลื่อนไหว ผมมั่นใจว่าไม่ใช่คนแน่

   กรรซ์

   แล้วที่ผมคิดไว้ก็จริง หมาป่าที่น่าจะเป็นหัวหน้าฝูงเดินออกมาพร้อมขู่คำรามลูกฝูงของมันที่เหลือก็ค่อยๆโผล่ออกมาจากที่หลบซ่อนทีละตัว ฝูงหมาป่ารายล้อมอยู่รอบตัวผมพลางจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อซึ่งพวกมันคงตั้งใจจะกินผมอยู่แล้ว

   จ่าฝูงของพวกหมาป่าคำรามก้องอีกครั้งแล้วกระโจนทะยานตรงมาทางผมที่รอรับคมเขี้ยวแต่ผมไหวตัวทันหลบได้พ้นแล้วเจ้าหัวหน้าหมาป่าก็คำรามอีกครั้งฝูงหมาป่าก็เข้ามาฟัดผม

   สู้ๆหลบๆกันไปมาผมก็พลาดท่าถูกหมาป่าตัวหนึ่งกัดที่แขนก่อนสติผมจะขาดผึงเหมือนเส้นความอดทนถูกตัดจากนั้นผมก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรอีก รู้แค่ว่าต้องการ เลือด
.
.
.
   เวลาผ่านไปเนิ่นนานผมกำลังนั่งจมกองเลือดของซากหมาป่าที่กองอยู่รอบตัวผม เสื้อผ้าที่เคยสะอาดบัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด กลิ่นคาวเลือดของหมาป่าฟรุ้งกระจาย ที่นี่กลายเป็นสุสานหมาป่าจนน่าหดหู่ ฝีมือทั้งหมดเป็นผมเองที่ทำ ปลายลิ้นยังมีเลือดหมาป่าติดอยู่เลย

   ความบ้าคลั่งที่กระหายเลือดเหมือนในนิทานที่แม่อ่านให้ฟัง ขนาดผมฆ่าหมาป่านับสิบตัวตายยังเสียใจและขยะแขยงตัวเองขนาดนี้ถ้าผมฆ่าคนเพียงคนเดียวผมไม่แย่ไปกว่านี้หรอผมคงจะเอาลิ่มมาตอกหัวใจจนตัวตายตาม

   "ขอโทษ...ฮึก...ขอโทษๆๆๆๆ"

   ผมปิดหน้าตัวเองร้องไห้ไมาอยากรับรู้ว่าตัวเองคร่าชีวิตของหมาป่าหลายตัวไปแม้พวกมันพยายามฆ่าผมแต่ที่พวกมันทำเพราะเพื่อเอาตัวรอดต้องกินเพื่ออยู่แล้วผมเป็นตัวอะไร ตัวที่เอาแต่สูบเลือดสูบเนื้อเพื่อความเป็นอมตะงั้นหรือ

   ขยะแขยง รังเกียจตัวเองที่เป็นแบบนี้ที่ไม่สามารถควบคุมความต้องการของตัวเองได้

   "ฮึก...ฮือออ...พะ พี่เคาท์"

   คนที่ผมต้องการที่สุดในเวลานี้ทำไมไม่อยู่กับผมมัวทำอะไรอยู่ทำไมไม่มาช่วยผม เกลียดผมแล้วใช่มั้ยจะทิ้งผมแล้วใช่มั้ย ไอ้แวมไพร์นิสัยไม่ดี

   "หาเจอซะที...นี่วิ่งเข้าป่ามาลึกซะสุดขอบโลกเลยนะ"

   "พี่เคาท์"ผมเงยหน้าจากมือค่อยๆลุกขึ้นยืนมองใบหน้าเฉยชาที่มองรอบๆอย่างนิ่งเงียบเหมือนเป็นเรื่องปกติ

   "คงกลัวมากเลยสินะ มานี่มา"พี่เคาท์อ้าแขนกว้างผมไม่ลังเลเลยที่จะเข้าไปหาไออุ่นนั้น

   แล้วผมก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมคำด่าสารพัดที่มอบให้กับตัวเอง

   "ไม่อยากทำแบบนี้อีกแล้วใช่มั้ย"มือหนาลูบหลังผมอย่างปลอบประโลมทำให้ผมสบายใจได้ไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยก็มีพี่เคาท์ที่อยู่ใกล้ๆผม

   "ครับ ผมไม่อยากฆ่าใครหรือตัวอะไรอีกแล้ว...ฮึก"

   "ถ้างั้นก็เชื่อฟังพี่...ตกลงมั้ย"

   "ครับ"ผมพยักหน้าหงึกหงักไม่เล่นตัวอะไรอีก

   "เอวาไม่ผิดหรอกที่เป็นแบบนี้เพราะแวมไพร์ใหม่ๆจะควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกตน...เพราะฉะนั้นอย่าโทษตัวเองเลยนะเด็กดี"

   แค่คำพูดไม่กี่ประโยคกับอ้อมกอดอบอุ่นที่กระชับแน่นขึ้นทำให้ผมลืมสิ่งเลวร้ายไปได้ชั่วขณะ ผมหยุดสะอื้นร้องไห้รู้สึกสบายใจขึ้นแต่ก็ยังกังวลอยู่หน่อยกับความกระหายเลือดอย่างล้าคลั่งของตัวเอง

   "แถวนี้มีน้ำตกอยู่ ไปล้างตัวที่นั่นก่อนนะ"

   "ครับ"

   ตลอดทางเดินไปน้ำตกพี่เคาท์จับมือผมแน่นเหมือนกับว่าจะทำให้ผมมั่นใจได้ว่าจะไม่ปล่อยมือให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพเลวร้ายอีก พี่เคาท์ในเวลาแบบนี้จะต่างจากทุกทีจะเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้เสมอเพราะแบบนี้สินะถึงทำให้ผมอุ่นใจเมื่ออยู่กับเขา

   "สวยจัง"

   น้ำตกที่ผมเห็นสวยมากกว่าน้ำตกที่ผมเคยไปอีกยิ่งแสงจันทน์นวลส่องสะท้อนกับผิวน้ำยิ่งสวยเหมือนเพชรส่องแสงระยิบระยับ กลิ่นของธรรมชาติตรงหน้ากลบกลิ่นคาวเลือดออกไปจนหมด

   "คงไม่มีสัตว์ป่ากล้ามาแล้วล่ะ อาบน้ำเถอะ"ผมค้อนตาใส่พี่เคาท์ จะบอกว่าผมเป็นตัวอันตรายก็บอกมาเถอะ เชอะ

   "หันหลังสิ"ผมสั่งเพราะจะถอดเสื้อผ้า

   "เห็นหมดแล้วจะอายอะไร"หน้าตาที่เคยนิ่งเงียบสงบตอนนี้กลับมาเป็นแวมไพร์เจ้าเล่ห์อีกครั้งจนผมอยากจะสต๊าฟหน้านิ่งๆของพี่มันไว้

   "ดูได้ก็ดูไป ขึ้นแล้วผมไม่ช่วยให้ลงหรอกนะ"สายตาผมหลุบต่ำไปมองเป้ากางเกงพี่เคาท์ก่อนจะถอดเสื้อผ้าต่อหน้ามัน

   นี่ผมกลายเป็นคนไร้ยางอายตั้งแต่เมื่อไรกันเพียงไม่กี่วันที่อยู่กับพี่เคาท์ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ

   "จงใจยั่วพี่ใช่มั้ย"

   "ถ้าใช่แล้วจะทำไม"ล้อเล่นสักหน่อยแต่ลืมไปว่าจะกลายเป็นยุอารมณ์พี่เคาท์ซะงั้น มันเดินดุ่มๆเข้ามาใกล้ก่อนจะ...

   "เหม็นคาวเลือดหมาป่า ไปล้างตัวได้แล้ว"ผมหน้าแดงผ่าวเมื่อคิดว่าจะถูกจูบแน่ๆทำไมผมต้องคิดอะไรน่าอายแบบนั้นด้วยหรือที่จริงแล้วใจผมต้องการแบบนั้น

   ไม่ต้องให้มันบอกแบบนั้นผมก็รีบกระโจนลงน้ำทันทีเพียงแค่เท้าสัมผัสกับผิวน้ำที่เย็นเยียบทำให้ผมขนลุกซู่แต่พอลงไปทั้งตัวก็ไม่รู้สึกหนาว เย็นสบายกำลังพอดี

   เสียงบางอย่างลงน้ำพร้อมแรงกระเพื่อมทำให้ผมหันไปมอง พี่เคาท์ในชุดวันเกิดแหวกว่ายผิวน้ำมาทางที่ผมยืนอยู่

   "ป่าแถบนี้ไม่ค่อยมีใครเข้ามาหรอกเพราะที่นี่อันตรายแถมยังทึบแสงแดดเข้าไม่ถึง"

   "น่าแปลกนะครับ ที่ที่อันตรายแต่กลับมีสิ่งสวยงามอยู่...น้ำตกที่นี่สวยมากจริงๆ"

   "สวยมาก...ยิ่งแสงจันทน์กระทบผิวกายขาวผ่องยิ่งทำให้เธองดงามขึ้นไปอีก"

   ผมหน้าแดงนิ่งอึ้งกับคำพูดหวานเชื่อมของแวมไพร์ตรงหน้า นิยายที่ผมเคยอ่านว่าพระเอกพูดจาหวานเลี่ยนมันเทียบไม่ได้เลยกับคนตรงหน้าที่พูดออกมาด้วยแววตาสื่อความนัย ใครไม่หวั่นใจก็คงไม่มีหัวใจเกินไปแล้วล่ะ

   ไม่รู้ว่าผมนิ่งไปนานเท่าไรใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาก่อนจะประกบจูบอย่างแผ่วเบาผมรู้สึกตัวอีกทีตอนที่พี่เคาท์สอดลิ้นเข้ามาแล้วไล้เลียไรฟันบดจูบอย่างนุ่มนวลจนผมหลงเคลิ้มจูบตอบไปตามอัตโนมัติ มือถูกรวบขึ้นก่อนจะดึงให้กอดคอแวมไพร์เจ้าเล่ห์นี่ไว้ จากจูบที่นุ่มนวลเริ่มบดขยี้รุนแรงตามแรงอารมณ์แต่ในความร้อนแรงก็มีความอ่อนหวานประปรายอยู่จนผมแทบทรงตัวไม่อยู่ถ้าไม่ได้มือหนาประคองเอาไว้

   "กินพี่สิเอวา"คำชักชวนพร้อมเอียงคอหน่อยๆเผยให้เห็นถึงเส้นเลือดที่เต้นตุบๆทำให้ผมคล้อยตามอย่างว่าง่าย

[nekozaa]

   "กินพี่สิเอวา"คำชักชวนพร้อมเอียงคอหน่อยๆเผยให้เห็นถึงเส้นเลือดที่เต้นตุบๆทำให้ผมคล้อยตามอย่างว่าง่าย

   เขี้ยวแหลมคมเผยออกมาผมเลียต้นคอขาวซีดพอเป็นพิธีก่อนจะฝังคมเขี้ยวลงไปดูดดื่มเลือดหวานอย่างสุขใจ

   "พี่ขอกินเอวาบ้างนะ"

   "อื้อ"ผมตอบรับในลำคอเบาๆอย่างเผลอไผลด้วยแรงอารมณ์และความหวานของเลือด

   เมื่อสูบเลือดจนอิ่มท้องแล้วผมก็ผละออกมาเลียหยดเลือดที่ไหลละต้นคอ มือหนาลูบไล้แผ่นหลังผมก่อนจะลากผ่านขึ้นมาจับที่ต้นคอให้เอียงเล็กน้อย พอรู้ว่าจะถูกทำอะไรผมก็ผลักอกแกร่งออกแต่ก็ไม่เป็นผล พี่เคาท์จับมือผมทั้งสองข้างแน่นจนขยับไม่ได้

   "ไหนบอกจะให้กินยังไงล่ะ"เสียงทุ้มนุ่มกระซิบจรดอยู่ข้างหูพร้อมคลอเคลียจนผมต้องหดคอหนีเพราะจั๊กจี้

   "เมื่อกี้ผมตอบแบบไม่ค่อยมีสติเพราะงั้นปล่อนเถอะครับ"

   "พี่หิวมากเลย...นะครับ"สายตาอ้อนวอนเหมือนเด็กน้อยร้องขอของเล่นทำให้ใจผมอ่อนยวบ

   "มะ...อื้อ"ยังไม่ทันจะปฏิเสธพี่เคาท์ก็ประกบปากจูบทันที

   ความวาบหวามถูกส่งผ่านมายังลิ้นร้อนที่ดูดดุนอย่างเอาแต่ใจ เร่าร้อนรุนแรงแต่ก็นุ่มนวลอ่อนหวาน ผมเผลอไผลไปกับรสจูบนั่นอีกครั้ง ร่างกายของเราแนบชิดสนิทกันมากขึ้นแทบไม่มีอากาศผ่านไปได้ มือหนาเอียงหัวผมแล้วผละจูบมาหอมแก้มผมที่กำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ก่อนจะลากริมฝีปากอุ่นลงเรื่อยถึงต้นคอ ลมหายใจเป่ารดที่ต้นคอแผ่วเบาพลางรู้สึกถึงลิ้นชื้นที่ดูดทำรอยรักเอาไว้

   รู้สึกดีได้ไม่นานก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจี๊ดเมื่อถูกเขี้ยวฝังลงที่ต้นคอแต่พอผ่านไปสักพักความเจ็บก็แปรเปลี่ยนความหฤหรรษ์ ร่างกายพลันวูบวาบไปทั่วทั้งตัว มือหนาลูบสะโพกของผมลามไปถึงก้นแล้วบีบเคล้นคลึงอย่างแรง

   "เบาๆหน่อยสิ...อา"ถึงแม้ปากจะบอกให้เบาแรงแต่ผมกลับครางออกมาด้วยความสุขสม กลัวใจตัวเองที่คิดลึกๆว่าผมชอบความรุนแรง

   "อร่อยมาก...อยากกินทั้งตัว"

   ริมฝีปากสีแดงคล้ำผละออกจากซอกคอผมอย่างอ้อยอิ่ง นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องสบลึกเข้ามาในตาผมเหมือนจะอ้อนวอนในแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งขอความรักจากผู้หญิง(ผู้ชาย)คนหนึ่ง

   "ถ้างั้นก็ช่วยกลืนกินผมให้หมดทั้งตัวด้วยนะครับ"

   สิ้นสุดคำพูดยั่วยวนพี่เคาท์ก็ก้มลงมาบดจูบริมฝีปากผมอย่างหื่นกระหาย ผมก็ตอบรับทุกสัมผัสที่พี่เคาท์มอบให้อย่างยินดีปรีดาเพราะตอนนี้ความต้องการมันไม่เข้าใครออกใคร ผมต้องการความอุ่นร้อนของชายตรงหน้า ต้องการให้กระแทกกายเข้ามาแรงๆจนลึกสุด ใครจะว่าผมง่ายก็ช่างก็ผมติดใจติดลมไปแล้ว

   แวมไพร์ก็เปรียบเสมือนสัตว์ป่าที่มีทั้งความหิวกระหาย ความบ้าคลั่ง ความต้องการสูง

   "กระแทกเข้ามาแรงๆเลยครับ...อ๊ะ อา"

   พี่เคาท์จัดให้ตามคำขอ กายแข็งกระแทกเข้ามาในช่องทางที่ตอดรัดตุบๆ ความแข็งขืนที่สอดแทรกเข้ามาโดยไม่เบิกทางทำให้ผมเจ็บเล็กน้อยเพราะน้ำช่วยบรรเทาความเจ็บลงได้มาก

   ทำในน้ำนี่รู้สึกดีจังยิ่งเสียงกระพือไหวของน้ำดังกระทบไปทั่วบริเวณช่องทางผมยิ่งตอดรัดแน่นขึ้น

   "ซี้ดดด อย่าตอดแรงขนาดนั้นสิ"พี่เคาท์เบ้หน้าเหยแกด้วยความเสียว

   ผมถูกจับให้ยืนหันหลังก่อนแก่นกายจะแทรกเข้ามาอีกครั้งจนโดนจุดกระสันเต็มๆทำเอาผมครางแทบไม่ได้ศัพท์ เสียววูบวาบไปถึงท้องน้อย

   "อ่า พี่มีแรงเท่านี้เองหรอ"

   "หึหึ"

   "อ๊าาาา อ่ะ...อาาาา...ซี้ด"

   ผมครางระงมเมื่อจู่ๆพี่เคาท์ก็ซอยสะโพกถี่ยิบโดนจุดกระสันทุกครั้งที่แทงเข้าออก มือหนายึดสะโพกของผมไว้ไม่ให้ถูกกระแทกจนหลุดช่วง

   เสียงน้ำกระทบกันเป็นจังหวะเฉอะแฉะอย่างหยาบโลนพร้อมเสียงครางของผมกับพี่เคาท์ดังสอดประสานกันทั่วบริเวณไม่กลัวว่าสัตส์กินเนื้อจะโผล่มาอีก

   "หันหน้ามา"

   ผมหันหน้าไปตามคำสั่งของพี่เคาท์ก่อนจะถูกบดจูบอย่างเร่าร้อนจนน้ำใสๆไหลที่มุมปาก เสียงจูบดังจ๊วบจ๊าบทำให้อารมณ์ที่มีอยู่ยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้นไป

   "เร็ว...อีก...อา"

   เมื่อใกล้ถึงฝั่งผมก็เด้งสะโพกสวนกลับรับกับแรงส่งของพี่เคาท์ยิ่งทำให้แก่นกายเข้าไปลึกกว่าเดิม สะโพกหนาสอบเข้ามาเร็วแรงขึ้นถี่ยิบจนผมแทบทรงตัวไม่อยู่ พี่เคาท์จึงถอนแก่นกายออก

   "อ๊ะ...ถอนออกทำไม"ผมทำสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิดที่อารมณ์ค้างเติ่ง

   "กอดไว้นะ...ต่อไปนี้จะเป็นของจริง"

   พี่เคาท์ยกขาผมพาดบ่าข้างหนึ่งก่อนจะกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้ามาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม แท่งร้อนที่เต้นตุบๆอยู่ในตัวผมขยายใหญ่ขึ้นจนน่าตกใจ ช่องทางผมคับแน่นไปหมดจนหายใจแทบไม่ออก

   "อั้ก...มะ ไม่...มันใหญ่เกิน...อ๊าาา"

   ผมกอดคอพี่เคาท์แน่นเมื่อแก่นกายขยับแทงกระหน่ำราวกับพายุที่บ้าคลั่ง รู้สึกว่าเจ็บร้าวไปหมดแต่น่าแปลกที่ผมกลับรู้สึกสุขสมและชอบมันมาก นี่ผมคงเป็นมาโซคิสถ์ไปแล้วใช่มั้ย

   ไม่นานผมก็เกร็งตัวกระตุกร่างปลดปล่อยของเหลวออกจากร่างกาย พี่เคาท์ยังคงซอยสะโพกอย่างเมามันส์จนผมเสียววูบทั้งที่เพิ่งเสร็จไปหมาดๆ แก่นกายใหญ่พองตัวก่อนสะโพกหนาจะซอยถี่ยิกเข้าออกรัวเร็วปลดปล่อยหยาดน้ำอุ่นเข้าช่องทางผม พี่เคาท์กระแทกสะโพกอีกสองสามครั้งรีดน้ำออกให้หมดก่อนจะถอนออก ผมค่อยหายใจหายคอได้สะดวกหน่อย ไม่คิดว่าพี่เคาท์จะอารมณ์ดิบขนาดนี้นี่ผมไปกดเปิดสวิชต์อะไรพี่แกหรือเปล่าถึงคึกอย่างกับกินยาม้า

   "ขึ้นกันเถอะ"

   "จะกลับแล้วหรือครับ"

   "เปล่า...จะต่อจากเมื่อกี้น่ะ"

   แวมไพร์เจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปากพลางส่งสายตาหื่นกามสื่อความนัยให้ผมที่ยืนหน้าซีดอยู่

   ผมคงไปเปิดสวิชต์ความหื่นมันเข้าให้สินะครับ ฮือออออ




TBC.
หายไปสักพักขอโทษนะคะ เคลียร์งานจนหัวหมุนเลยทีเดียว แต่รับรองไม่หายไปแน่นอนค่ะ 
อยากแต่งเรื่องใหม่จังเลยมีเรื่องใหม่วนเวียนอยู่ในหัวค่ะ ฮ่าๆ แต่แต่งเรื่องนี้ให้จบก่อนดีกว่า งหรือจะตัดฉับจบดีนะ (น่าเกลียด)
เนื่องจากเราเกลียดมาม่าเพราะงั้นจะจบแบบพระเอกตายนายเอกถูกจับไปทดลองแล้วกันเนอะ (ฮา)
คิดถึงคนอ่านจังขอกำลังใจหน่อยเร้ววว คนเขียนจะแห้งตายอยู่แว้วว (บ่นๆๆๆๆๆ)
เดี๋ยววันเสาร์จะมาต่อให้นะคะ 
ขอบคุณค่า

[magarons]

ดีงามมากอ่ะตอนสุดท้าย

[pigarea]

ไม่หมดแรง คงไม่ได้กลับบ้าน

[ciaiwpot]

สงสัยจะหลงป่ากันทั้งคู่ซะแล้ว

[nekozaa]

ตอนที่ 8 ควบคุม



   เช้าวันใหม่ผมก็ตื้นขึ้นมาองจากการหลับใหล สายตากวาดมองไปทั่วพบว่าผมกลับมานอนที่คฤหาสน์เรียบร้อยแล้วหลังจากเมื่อคืนผ่านศึกหนักมา คนข้างกายยังคงนอนหลับสนิทอย่างสบายใจ

   "ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ"ผมเขย่าแขนพี่เคาท์แรงๆจนตัวสั่นคลอน

   "อื้อ"ครางรับเสียงแผ่วก่อนจะตะแคงข้างนอนไปอีกด้าน

   "ตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ ไอ้แวมไพร์ตัณหากลับ"

   "ตอนเย็นค่อยคุยกันนะครับ ที่รัก"

   "ไม่ได้ ต้องคุยตอนนี้เลย"

   "แวมไพร์อย่างพี่ต้องนอนกลางวันนะครับ...อย่าให้พี่หงุดหงิดเชียวเดี๋ยวจะโดนกินแบบเมื่อคืน"พี่เคาท์หันมาพูดกับผมพร้อมมองด้วยความกระหายก่อนจะหันกลับไปนอนอีกครั้ง

   "ตื่นมาเมื่อไรเถอะ คอยดู"ผมกัดฟันพูดเบาๆแล้วลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล

   "อุหวา"เดินยังไม่ทันถึงห้องน้ำผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไหลมาตามหว่างขา พอก้มลงมองดีๆสิ่งนั้นก็คืออสุจิของพี่เคาท์นั่นเอง ทะลักออกมาจนหยดเปื้อนทางเดิน ผมเลยรีบจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำ

   ตอนที่ล้วงสิ่งนั้นออกมาเกือบทำอารมณ์ผมขึ้น แวมไพร์นี่ความต้องการสูงจนแทบจะควบคุมไม่อยู่จริงๆ เห็นทีผมต้องฝึกควบคุมตัวเองให้ได้กว่านี้ไม่งั้นผมเสร็จพี่เคาท์วันละหลายๆรอบแน่

   ภาพคืนวันนั้นไหลย้อนกลับมาเข้าหัวผมเป็นฉากๆทั้งที่ไม่ตั้งใจจะคิดแต่ก็อดนึกถึงมันไม่ได้ ความอบอุ่นที่ถูกสอดแทรกเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่ายิ่งทำมห้ผมต้องการมันมากขึ้น ผมไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนั้น มันดูง่ายเกินไปใช่มั้ยที่ผมปล่อยตัวปล่อยใจ

   ถ้าให้พี่เคาท์ช่วยมันต้องหาอะไรมาเล่นเพื่อลวนลามผมอีกแน่ สมองมันคิดได้แค่นี้ใช่มั้ยเนี่ย เห็นผมเป็นที่ระบายความใคร่รึไง พึ่งตัวเองก็ได้วะ

   หากต้องการควบคุมความต้องการของตัวเองก็ต้องเริ่มจากความต้องการทางที่จะกินเลือดนี่แหละ

   ผมไปหยิบถุงเลือดในตู้เย็นมาถุงหนึ่งแล้วจัดการรินเลือดในแก้วไวน์แล้วก็นั่งจ้องอยู่อย่างงั้นโดยไม่แตะ จมูกที่เพียงแค่หายใจเข้าออกก็ได้กลิ่นคาวเลือดติดตามลมมาทำให้ท้องไส้ผมปั่นป่วนไม่ใช่น้อย

   ร่างกายผมเริ่มวูบวาบ คอแห้งผากหน้ามืดตาลายเมื่อจะทนไม่ไหวอีกต่อไปก็รีบเก็บแก้วเลือดไปแช่ในตู้เย็น

   วันนี้ทำได้ดีที่สุดแล้วอดทนได้ถึง 5 นาที พรุ่งนี้ก็ลองฝึกควบคุมใหม่ให้ได้นานกว่านี้ ผมจะต้องทำให้ได้!

      เมื่อคืนตอนที่ไอ้นั่นกับพี่เคาท์ ครางไปครางมาผมก็ถามนั่นนู่นนี่เกี่ยวกับแวมไพร์ด้วยซะเลย แวมไพร์จะหิวเลือดขึ้นมาเวลาที่ใช้กำลังเยอะหรือแวมไพร์ฝึกหัดอย่างผม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอยู่ๆทำไมผมถึงลงแดงขนาดนั้น อีกอย่างที่แวมไพร์จะหิวก็คือไม่ได้ดื่มกินเลือดถึง 2 เดือนแต่ถ้าอึดขั้นเทพเลยก็ 1 ปี ซึ่งพี่เคาท์อายุปูนนี้ก็ต้องอึดเป็นธรรมดาแต่ข้อเสียของการไม่ดื่มเลือดนานๆคือพละกำลังจะอ่อนลง

   ส่วนความต้องการทางด้านร่างกายของแวมไพร์จะมีมากกว่าในมนุษย์ธรรมดามีอารมณ์ได้ง่ายถ้าถูกปลุกเร้าและยิ่งได้ดื่มกินเลือดที่หอมหวานพร้อมทำอย่างว่าจะยิ่งมีอารมณ์ความต้องการจนฉุดไม่อยู่ซึ่งเมื่อคืนผมเจอมากับตัวแล้วและคืนนี้ผมก็ต้องเตรียมตัวรับศึกหนักไม่ให้พี่เคาท์ทำอะไรผมได้อีกต้องห้ามความต้องการของตัวเองควบคู่ไปด้วย

   "อ๊ะ ลืมติดต่อพี่จินเลยจะเป็นห่วงเรารึเปล่าที่หายตัวไป...ไปหาดีมั้ยนะ"

   ถ้าพี่จินเป็นห่วงป่านนี้คงต้องมาถามหาผมกับพี่เคาท์แล้วสิคงคิดว่าผมแอบกลับมาก่อนเลยโกรธหรือเปล่านะแต่ยังไงก็ต้องไปเอาธนูกับมีดสั้นที่พ่อพี่จินจะให้ล่ะนะ เอาเงินไปด้วยดีกว่าแอบเห็นถุงเงินวางไว้ที่โต๊ะทำงานด้วยสิ

   ดีที่เงินอยู่ในห้องทำงานแยกกับห้องนอนผมเลยจิ๊กไปได้สบายนี่ผมไม่ได้ขโมยนะผมเป็นคู่หมั้นพี่เคาท์ก็ต้องมีสิทธิ์ในทรัพย์สมบัติสิ จริงมั้ย

   "ทำอะไรครับเอวา"

   "...!?"ตกใจครับ จู่ๆพี่เคาท์ก็โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงคนกำลังนับเงินในถุงอยู่เลย ไหนบอกจะนอนกลางวันไงฟะตื่นมาจับขโมยทำไม

   "ขโมยเงินพี่หรอ"หน้าตาเจ้าเล่ห์ยียวนยื่นหน้ามาใกล้จนผมต้องถดตัวหนีอัตโนมัติ

   "ปะ เปล่า...นึกว่าช็อกโกแลตเหรียญอ่ะของกินที่ขายตามเซเว่นไงตอนเด็กๆผมชอบกินมากเลยนะ"เสียงสั่นไปหน่อยแต่ก็พอแถไปได้แสดงให้เห็นว่าสมองผมยังใช้หารได้ดีอยู่

   ห้ะ เดี๋ยวนะผมลืมสิ่งสำคัญที่สุดไปผมยังเรียน ม.6 อยู่ไม่ใช่หรอผมมาโดยไม่ได้จัดการอะไรก่อนด้วยต้องอยู่ที่นี่อีก 28 วันเลยนะ

   "เอ่อ เรื่องโรงเรียนผมคงต้องกลับไปจัดการก่อน เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ทำอะไรเลย"

   "อ่า เรื่องนั้นเหนือฟ้าจัดการให้แล้ว ไอคิวสองร้อยแบบเธอกลับไปแล้วสอบเข้ามหาลัยยังได้เลย"

   "ฮ่ะๆงั้นผมไปอ่านหนังสือดีกว่า มีนวนิยายที่ผมสนใจอยากอ่านอยู่ตั้งหลายเรื่อง"ผมวางถุงเงินไว้บนโต๊ะก่อนจะรีบจ้ำอ้าวผ่านพี่เคาท์ไป

   "เดี๋ยว ไม่อยากกินช็อกโกแลตที่ว่านั่นแล้วหรอ"

   "อ้าว ก็นี่มันเงินไม่ใช่หรอแล้วผมจะกินได้ยังไง"

   "ก็เธอบอกว่าเป็นช็อกโกแลตนี่"

   "ไม่ใช่ช็อกโกแลต ใครดูไม่ออกตั้งแต่แรกก็โง่แล้ว"ขึ้นครับขึ้น มาทงมาเถียง

   "งั้นเธอก็โง่สินะ"

   "ไม่โง่ว้อยรู้อยู่แล้วว่าเป็นเงินถึงจะเอาไปใช้ไง...อุ๊บ"ตายล่ะหวา เผลอปล่อยไก่ไปเต็มๆตะครุบปากตอนนี้คงไม่ทันแล้วใช่มั้ย

   "หึหึ ยอมรับมาแล้วนะ...เด็กขี้ขโมย"ถ้าจะเกิดมาเป็นแวมไพร์อย่าเกิดมาเลยเกิดมาเป็นจิ้งจอกยังดูเข้าท่ากว่าอีก เจ้าเล่ห์ชิบหาย

   "ไม่ได้ขโมยจะขอยืมไปเท่านั้นแหละ ขี้งกไปได้"

   "จะเอาไปซื้ออะไรล่ะ"

   "ซื้อปลิงมาดูดเลือดพี่ไง...เผื่อจะดูดความเจ้าเล่ห์ออกจากร่างกายไปได้บ้าง"

   "ใช้ปลิงดูดก็เสียเวลาเปล่า เอวามาดูดน้ำพี่เองดีกว่าม่ะ"

   "เหอะ จะดูดให้หมดตัวเลย"

   "ดูดตอนนี้เลยนะครับ"แค่ดูดเลือดทำไมพี่เคาท์ต้องทำหน้าหื่นด้วยชอบถูกกัดหรือไง

   "อย่าท้านะ ผมเอาจริง"

   "อย่าช้านะ พี่รออยู่"

   "ฮึ่ม"อยากตายนักก็จัดให้ ผมเดินเร็วไปตรงหน้าพี่เคาท์พลางหรี่สายตายข่มศัตรู

   "อ๊ะๆ ไม่ใช่ที่คอ...ตรงนี้ต่างหาก"

   "ตรงไหน..."แล้วผมก็เลื่อนสายตาไปจับข้างล่างที่พี่เคาท์กำลังถอดกางเกงเอาไอ้นั่นออกมาโชว์หรา

   "ขอความกรุณาด้วยนะครับ...หวังว่าจะไม่คืนคำนะ"

[GBlk]

แวมหื่นนนนน

[nekozaa]

   "เห้ย หมายความว่าไงไม่ใช่ให้กินเลือดหรอกหรอ"ผมถอยกรูดออกห่างจากแวมไพร์จอมหื่นตรงหน้าทันที

   "พี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นเลือดสักหน่อยที่เอวาจะดูด"

   "แล้วทำไมไม่บอกให้ชัดเจนกว่านี้ละ ยังไงผมก็ไม่ดูดตรงนั้นให้หรอกนะ"พูดจบผมก็หมุนตัวหนีวิ่งเร็วไปที่ห้องหนังสือแต่เหมือนพี่เคาท์จะวิ่งตามมา

   พอถึงห้องหนังสือผมก็ถูกสกินชิพจากด้านหลังทำเอาล้มกลิ้งไปตามพื้นห้อง

   "อ๊ะ"

   กลิ้งบนพื้นกันหนำใจแล้วร่างกายผมกำลังนอนทับอยู่บนตัวของพี่เคาท์ที่กอดเอวผมไว้อย่างแน่นหนา จะตามจองล้างจองผลาญผมไปถึงไหนก็ไม่รู้จะให้ผมดูดให้ได้เลยใช่มั้ย

   "คล่องขึ้นเยอะเลยนี่แต่ยังสู้พี่ไม่ได้นะ"

   "หึ อายุก็ปูนนี้แล้วก็ไม่เห็นแปลกที่จะมีประสบการณ์มากกว่าผม"มือไม้ที่เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขทำให้ผมต้องดันแผ่นออกมันเพื่อที่จะลุกจากสถานการ์ที่วาบหวามนี่

   "เอาน่า ถ้าดูดให้คืนนี้พี่จะไม่ทำอะไรเอวาเลย"

   "ปล่อยก่อนสิ"มันก็ปล่อยแต่โดยดีผมจึงรีบหยัดตัวขึ้นยืยอยู่ห่างจากมันไป 1 เมตร

   "ตกลงแล้วใช่มั้ยครับ"

   "นี่พี่หวังแค่ร่างกายของผมใช่มั้ย"ผมเสหน้าหลบปิดบังแววตาน้อยใจเอาไว้

   [Count]

   "นี่พี่หวังแค่ร่างกายของผมใช่มั้ย"

   คำพูดที่แฝงไปด้วยความน้อยใจทำให้ผมรู้สึกวูบโหวงในอก นี่ผมดูเป็นคนแบบนั้นหรอผมต้องการอยากกอดคนรักผมผิดตรงไหน ผมคงคิดไปเองคนเดียวสินะว่าเราผูกพันกันแต่ที่ผมจะให้ เอ่อ เอวาดูดของผมก็เพราะอยากให้เอวาได้รู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับแวมไพร์ น้องบอกอยากให้ผมสอนผมก็กำลังสอนอยู่นี่ไง

   "พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ พี่หวังทั้งตัวและหัวใจเอวาเพราะเธอคือคู่หมั้นคนรักของพี่"เอวาที่เบือนหน้าหนีในตอนแรกหันกลับมาสบตาผมแต่ในแววตาคู่นั้นไม่มีความไว้ใจผมอยู่เลย

   "หึ"

   "ก็เธอบอกเองไม่ใช่หรอว่าให้สอนอะไรๆที่เกี่ยวกับแวมไพร์นี่พี่กำลังสอนอยู่นะครับ"

   "ด้วยการให้ดูดของของพี่เนี่ยนะ"

   "ถ้าเอวาอยากรู้ก็ต้องลองนะครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้น"...แต่ถ้าสมยอมเองก็อีกเรื่องหนึ่ง แอบดอดในใจเบาๆนี่ถ้าเอวาเรียนรู้สำเร็จเกี่ยวกับอ่านใจคู่หมั้นคู่หมายได้ผมคงถูกเดาทางได้หมดไส้หมดพุง

   "แล้วทำไมไม่บอกผมเลยล่ะครับว่าการดูดไอ้นั่นจะเกี่ยวโยงกับแวมไพร์อย่างไร"ฉลาดมากน้องเอ๊ยแต่ของแบบนี้ทำด้วยทฤษฎีไม่ได้ต้องปฏิบัติเท่านั้น

   "นี่จะสามารถฝึกการควบคุมทางความต้องการเรื่องเซ็กส์ได้ครับ"

   "ผมจะเชื่อพี่ได้ยังไง ไม่ใช่ว่านี่เป็นกลอุบายล่อลวงทะลวงตูดหรอกนะ"นัยน์ตาคู่นั้นฉายแววไม่ไว้เนื้อเชื่อใจในตัวผมสุดขีดจนผมอดน้อยใจไม่ได้ เป็นเมียพี่มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนยังจะกลัวอะไรอีกนะหรือบทรักของพี่ไม่ถึงพริกถึงขิงพอ

   ในสายตาเอวาผมคงเป็นไอ้แวมไพร์หื่นกามมากเมื่อวานที่เอวาเล่นผมไว้เจ็บแสบแล้วปล่อยให้ตัวเองหลงทางนั่นยอมรับเลยว่าเป็นแผนของผม ผมรู้ว่าเอวาจะต้องหลงระเริงกับพลังใหม่จนวิ่งร่าหลงเข้าไปในทางที่ผมกะไว้แล้วและฝูงหมาป่าที่หิวโซนั่นผมก็ล่อให้พวกมันไปเจอเอวาที่กำลังหิว

   อย่าเพิ่งว่าผมเลวเลยครับผมแค่กำลังสร้างแรงบันดาลใจให้เอวาพยายามฝึกควบคุมตัวเองและเป็นแผนหลอกแอ้มเอวาอีกครั้งนี่ก็เป็นแผนซ้อนแผนของผมครับ ผมว่าคนอย่างเอวาเมื่อตื่นมารู้ว่าตัวเองเร่าร้อนต้องการมากขนาดไหนก็จะรู้สึกว่าตัวเองต้องพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เป็นแบบเมื่อคืนอีก ผมว่าเมื่อคืนเอวาก็เร้าใจดีนะแต่ให้เป็นเอวาที่ชอบขัดขืนส่งสายตาไม่พอใจมายังดีกว่า ร้อยทั้งร้อยผู้ชายก็ชอบที่จะคุมเกมมากกว่าถูกคุม

  "อย่าเงียบสิ ตอบคำถามผมมา"

   "ในเมื่อเอวาไม่ไว้ใจพี่ พี่ก็คงสอนอะไรไม่ได้"ผมพูดแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องสมุดแอบเห็นท่าทียึกยักบวกกับนัยน์ตาสีรัตติกาลคู่สวยที่ฉายแววลังเลและสับสนอยู่เนืองๆ

   "ก็ได้"เสียงหวานทุ้มแผ่วเบามากซะจนผมไม่ได้ยินต้องถามอีกรอบให้แน่ใจพยายามควบคุมอาการระริกระรี้ของตัวเองที่จะตะครุบเหยื่อตัวน้อย

   "อะไรนะครับ"

   "ฮึ่ย เงียบแล้วหลับตาซะ"สิ้นสุดคำผมแทบจะไม่รีรอที่จะหลับตาลงเตรียมรับความสุขสมที่เอวาจะมอบให้

   "อย่าให้โดนฟันนะครับ"ผมเอ่ยพูดพร่ำสอนเมื่อเอวาถกกางเกงผมลง

   "รู้แล้วน่า เงียบๆแล้วเตรียมรับมือไว้เลยผมจะรีดให้ออกไม่ได้อีก คอยดู"แล้วพี่จะคอยดูนะแต่น้ำของพี่มันมีเยอะซะจนท้องของน้องคงอิ่มก่อนจะรีดหมดน่ะสิ

   และแล้วกางเกงในปราการสุดท้ายก็หลุดออกจนมังกรยักษ์เด้งออกมาชี้หน้าเอวา ผมเหลือบมองใบหน้าสีระเรื่อที่แดงก่ำแล้วแทบจะกลั้นความต้องการของตัวเองไว้ไม่ได้อยากจะกระแทกเข้าไปในปากอุ่นนั้นเหลือเกินแต่ทำไม่ได้เดี๋ยวไก่ตื่น

   "พี่นี่หื่นจริงๆยังไม่ได้ทำอะไรก็ตั้งขนาดนี้แล้ว"ปากจิ้มลิ้มขยับบ่นอย่างแผ่วเบาแต่ก็เข้าหูผมก็เพราะเมียจะดูดให้ทั้งทีลูกผมมันก็เลยสั่นสู้น่ะสิ

   ลิ้นน้อยของเอวาแลบลิ้นเลียส่วนหัวมังกรยักษ์ของผมอย่างแผ่วเบาแล้วไล้ลิ้นเลียจากหัวไปยังปลายโคนเลียขึ้นลงเหมือนกินไอติม นี่คงกำลังนึกว่าเลียไอติมสินะน่ารักจริงๆแต่อย่าเพลินจนเผลอกัดมันเข้าล่ะเดี๋ยวจะไม่มีไว้แทงทำพันธุ์

   "อือ"ผมครางในลำคออย่างพอใจเมื่อปากอุ่นครอบแก่นกายของผมไปครึ่งหนึ่งแล้วดูดดุนเบาๆเล่นเอาผมเสียววาบกัดฟันข่มไม่ให้กระแทกสวนกลับ

   ดูเหมือนเสียงครางด้วยความพอใจของผมจะทำให้เอวาที่น่ารักได้ใจรูดรั้งแก่นกายใหญ่ของผมจนเกิดเสียงเฉอะแฉะอย่างหยาบโลน

   "ซี้ดดด"ผมสูดปากครางเมื่อปากอุ่นดูดส่วนหัวดังจ๊วบจ๊าบ เอวาของผมเรียนรู้ได้ไวจนน่าใจหายจริงๆ

   "เก่งมากเมียจ๋า"ผมลูบหัวทุยของเอวาพลางเอ่ยปากชมแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อฟันแหลมขูดแก่นกายเบาๆพร้อมสีหน้าไม่พอใรของเอวาที่เหลือบตามองมาพร้อมกับดูดไอ้นั่นของผม

   แม่ง เร้าใจ!

   สติสตังผมขาดผึงจับหัวเอวาไว้มั่นก่อนจะสอบสะโพกเข้าออกตามความต้องการของตนเอง

   "อื้ออออ"เสียงอู้อี้ของเอวาที่ร้องประท้วงกับมือน้อยที่พยายามผลักต้นขาผมออกไม่ได้ทำให้ผมหยุดการกระทำอย่างจาบจ้วงนี่แม้แต่น้อย

   "ซี้ดดดด เสียวมากเลยเมียจ๋า"

   ผมกระแทกสะโพกถี่ขึ้นเมื่อกำลังถึงปลายทาง เอวาที่ทนไม่ไหวก็พยายามผลักต้นขาผมออก ผมเลยดันสะโพกตัวเองให้เอวาเอนตัวลงนอนทั้งที่แก่นกายผมยังซอยเข้าออกอย่างเมามันส์ เมื่อเอวานอนลงผมก็เอาแขนค้ำยันพื้นไม้อย่างดีไว้แล้วเร่งซอยสะโพก

   "อึก อื้อออ"

   "ซี้ดดด สุดยอด...อา"ผมกระตุกอีกสองสามทีก็ปล่อยน้ำรักเข้าปากคนใต้ล่างจนเอ่อล้นออกมาเล็กน้อยด้วยความคับแน่นทำให้เอวากลืนน้ำของผมลงไป นั่นแหละที่รักกลืยลงไปแล้วจะได้รู้เสียทีว่าทำไมผมถึงให้ดูด

   มือน้อยตีต้นขาผมเบาๆเป็นเชิงว่าให้ลุกออกไปผมก็ถอนแก่นกายออกจากความอุ่นร้อนแต่โดยดี นั่งมองคนน่ารักที่กำลังไอค่อกแค่กสำลักน้ำของผมหน้าดำหน้าแดง เห็นแล้วสงสารอยากต่ออีกรอบ(ไอ้หื่น)

   "จะฆ่ากันรึไง แค่กๆ"เอวามองผมตาเขียวปั๊ดอย่างไม่พอใจผมก็เลยส่งยิ้มหวานไปให้แต่ดูเหมือนจะทำให้ที่รักของผมไม่พอใจเขวี้ยงหนังสือแถวนั้นมาทางผม ผมก็เอนหน้าหลบทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่รับให้โง่สิ

   "ต่อไปนี้พี่จะอยู่เฉยๆเอวาก็ควบคุมให้ได้นะครับ"อีกไม่นานฤทธิ์คงจะออก

   "อะไร...อึก...อา"ผมมองคนตรงหน้าที่ทรุดตัวลงกอดร่างกายที่คงกำลังร้อนผ่าวเอาไว้ เหงื่อเริ่มออกจนเห็นได้ชัด

   "ที่พี่กำลังสอนคือ น้ำกามของแวมไพร์เมื่อกินเข้าไปแล้วจะเป็นยากำหนัดดีๆนี่เอง"

   "ทะ ทำไมไม่บอกก่อนล่ะวะ"ท่าทางทรมานของเอวาทำให้ผมอยากยื่นมือเข้าไปช่วยแต่นี่คือการฝีกควบคุมตัวเอง ก็ขึ้นอยู่กับเอวาแล้วหละ

   "หากบอกไปเอวาก็คงไม่ยอมง่ายๆหรอก"

   "แล้วมันจะหายเมื่อไร...งื้ออ"เอวาครางออกมาเล็กน้อยเงยหน้ามองผมด้วยสายตาหวานฉ่ำจนผมแทบกระโจนเข้าไปโลมเลีย

   "อย่างเร็วคือต้องปลดปล่อยอย่างช้าก็สองวัน"ที่จริงวันเดียวแต่เผื่อเอวาจะเลือกจะเลือกอย่างหลังมากกว่าอย่างหน้าก็ขอยืดไว้สักหน่อยให้เลือกแบบแลกแทน

   "งั้นผมเลือกแบบแรก..."ผมยิ้มกริ่มแล้วจะเดินเข้าไปให้ความอบอุ่น

   "...แต่ผมจะทำเอง"




TBC.
ยังไงดีตอนต่อไปให้พี่เคาท์ทำให้หรือเอวาจะทำเองดีนะ 
พี่เคาท์ก็เจ้าเล่ห์จริงแต่เขารักจริงหวังแต่งนะเออแม้จะหื่นไปบ้างนิดหน่อย
เดินทางมาได้ถึงตอนที่ 8 มาได้ก็เพราะกำลังใจดี ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
ปล.อาจจะมาอัพวันครึ่งตอนนะคะ ลองดูว่าเวิร์คมั้ยเผื่อคนอ่านรอนานไปค่ะ

[GBlk]

ตั้งใจจะสอนจริงๆหราาาา???

[nekozaa]

ตอนที่ 9 เปิดใจ



   2 วันผ่านไป

   ผมกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งและมั่นกว่าเก่า คงคาดหวังว่าผมจะโดนปู้ยี่ปู้ยำสินะ เสียใจด้วยครับผมสามารถอดทนผ่านมันมาได้เมื่อคิดดูอีกทีว่าในเมื่อพี่เคาท์มอบบทเรียนนี้ให้ผมก็ควรจะสนองมันด้วยการอดทนให้ถึง 2 วันแต่ฤทธิ์ยา(กาม)กำหนัดมันหมดตั้งแต่พ้นวันแรกไปแล้วครับ อีกวันผมก็ใช้เวลาในการพักฟื้นเพื่อเตรียมตัวรบ

   ออกจากจะสำเร็จวิชาอดทน อดกลั้นต่ออารมณ์แล้วยังทำให้ผมรู้ว่าไอ้แวมไพร์เจ้าเล่ห์มันเชื่อใจไม่ได้จริงๆผมแทบตามเกมส์คนแก่พันปีอย่างมันไม่ทัน

   ตอนเช้าของวันนี้ผมก็ยังมานั่งจ้องและดมกลิ่นเลือด คราวนี้ผมทนได้ถึง 10 นาทีแหนะดูจะน้อยในสายตาคนอื่นแต่สำหรับผมที่เวลาได้กลิ่นเลือดก็แทบกระโจนเข้าใส่ก็ดีถมไปแล้ว

   ผมใช้เวลาที่เหลือไปกับการนั่งจ้องตัวหนังสือในห้องสมุดขนาดใหญ่หนังสือหลายประเภทหลายแนววางเรียงรายอัดแน่นเต็มชั้นผมว่าชาตินี้ก็อ่านไม่จบแต่ผมอยู่บนโลกนี้จวบจนจะมีคนมาตอกลิ่มที่หัวใจนี่นาเพราะงั้นสำหรับผมชาตินี้ก็อ่านจบ ฮ่าๆ

   หนังสือที่ผมอ่านอยู่เมื่อกี้จบไปแล้วผมจึงเดินมาเลือกหนังสือใหม่ที่อยู่ชั้นบน นิ้วไล่ไปตามตัวหนังสือก็พบหนังสือเก่าเล่มหนาที่หน้าสนใจไม่เบาเพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับผมที่เป็นแวมไพร์

  "หืม...The Vampire"

   หน้าปกเป็นกระดาษสีน้ำตาลเก่าแก่ตัวหนังสือเขียนด้วยหมึกดำตวัดเป็นชื่อตัวอักษรว่า The Vampire ไม่มีชื่อผู้เขียนไม่มีรูปประกอบให้สะพรึงใจมีแต่ออร่าควาขลังที่แผ่ออกมาจนผมขนลุก

   ผมรีบวิ่งกลับมานั่งเพื่อที่จะได้เปิดอ่านมันแต่พอเปิดหน้าแรกสายตาผมก็มืดวูบเหมือนจมดิ่งไปองอีกโลกหนึ่งผมหลับตาลงเมื่อแสงสว่างเริ่มเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ

   ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เห็นเหล่าชาวบ้านเดินกันขวักไขว่ บ้างจับจ่ายซื้อของที่แผงลอย บ้างก็เดินไปมาพบปะผู้คน แต่คนที่ผมให้ความสนใจอยู่ตอนนี้คือ หญิงสาวใบหน้าสะสวยคนหนึ่งเดินจูงมือเด็กชายที่หน้าตาเหมือนพี่เคาท์เป๊ะ เด็กน้อยคนนั้นยิ้มร่าพูดคุยกับหญิงสาวคนนั้นอย่างมีความสุข ถ้าเดาไม่ผิดผู้หญิงคนนั้นคงเป็นแม่ของเด็กคนนั้น

   ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินตามสองแม่ลูกไป ดูเหมือนคนรอบข้างจะไม่เห็นผมแถมยังเดินผ่านตัวผมไปเหมือนธาตุอากาศ นี่ผมคงเข้ามาอยู่ในอีกมิติหนึ่งเป็นพันหรือร้อยปีมาแล้วหนังสือเล่มนั้นมีเวทมนตร์จริงๆด้วยสินะ

   เวลาในนิมิตนี้ผ่านไปเร็วมากผมยังคงตามติดชีวิตสองแม่ลูก เด็กชายคนนั้นเป็นคนเดียวกับพี่เคาท์ของผม เอ๊ะ ไม่ใช่ของผมสิถือซะว่าเมื่อกี้ไก่กามันพูดแล้วกันเนอะ

   ตอนนี้สองคนนั้นกำลังจับจ่ายซื้อของสดในตลาด ผมอมยิ้มให้กับท่าทางของเคาท์น้อยที่ไร้เดียงสา น่ารักน่าชังผิดกับตอนโตมาก

   และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีกลุ่มชาวบ้านเดินมาพร้อมกับชายในชุดเสื้อคลุมสีดำที่มีอาวุธครบมือ หนึ่งในชาวบ้านที่ท่าจะเป็นผู้นำชี้ไปทางแม่ลูกที่ผมเฝ้ามองดูอยู่ตลอด แม่ของพี่เคาท์เห็นท่าไม่ดีก็อุ้มเคาท์น้อยขึ้นก่อนจะวิ่งหนีด้วยความเร็วที่เหนือกว่ามนุษย์เพราะเธอคือแวมไพร์นั่นเองแต่ก็ถูกธนูปักเข้าที่ขาจนทรุดตัวลงไป

   "วิ่งหนีไปเคาท์ลูกแม่"

   เธอคะยั้นคะยอเคาท์น้อยหน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดไปอีกเมื่อคนที่ท่าจะเป็นนักล่าเยื้องย่างเข้ามา

   "ผมไม่ไป ทำไมคนชั่วต้องทำร้ายแม่ด้วย"

   "แม่บอกให้...กรี๊ดดดด"

   พูดไม่ทันจบประโยคเธอก็ถูกธนูปักลงตรงกลางหลังอีกดอกผมวิ่งเข้าไปจะประทุษร้ายนักล่าแต่ก็ผ่านเลยไปเหมือนวิญณาน ผมใจเสียที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ในเมื่อเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้

  "ผมจะปกป้องแม่"

   เคาท์น้อยวิ่งไปทางนักล่าหมายจะยุดยั้งการกระทำที่ป่าเถื่อน

   นักล่ามองเด็กน้อยอย่างเฉยชาและเกลียดชังมันเงื้อมีดขึ้นจนพระอาทิตย์สะท้อนกับมีดแหลมแวววาว มีดฉวัดเฉวียดตรงมายังร่างเด็กน้อย ผมหลับตาปี๋เพราะทนเห็นภาพนั้นไม่ได้

  "อย่าทำร้ายลูกข้า"

   แม่ของพี่เคาท์พุ่งตัวข่วนปลายเล็บบนใบหน้าของนักล่าคนนั้นอย่างว่องไวมืออีกข้างของเธอก็จับมีดไว้แน่นปกป้องลูกน้อยอันเป็นที่รักของตน เลือดบนใบหน้าไหลเป็นรอยทางยาว มือหยาบชั่วของนักล่าแตะที่รอยข่วนพบางทำหน้าคับแค้นใจ

   "เจ้าคงไม่ตายดี ข้าจะทรมานเจ้านังปีศาจร้าย!"

   นักล่าตะโกนก้องก่อนจะยิงหน้าไม้ไปที่ร่างของเธอหลายจุดจนเลือดนองเต็มไปหมด เหล่าชาวบ้านพากันหลบอยู่ในบ้านแง้มหน้าต่างและประตูออกมาเพื่อดูสถานการณ์ นัยน์ตาของพวกคนเหล่านั้นไม่มีแม้แต่ความสงสารเห็นใจ มีแต่ความรังเกียจและกลัวเหมือนอยากให้เธอตายๆไปซะ ผมได้แต่ยืนมองภาพเหล่านั้นอย่างช่วยไม่ได้ ได้ยืนมองเด็กน้อยที่ร้องไห้กอดแม่ของตัวเองไว้ในอ้อมกอด ผมปล่อยให้น้ำตาไหลรินเพื่อระบายความทุกข์ใจนึกสงสารพี่เคาท์ที่เคยผ่านช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุด

   เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนที่นักล่าอัมหิตคนนั้นจับแม่ลูกมาขังไว้ในห้องใต้ดินที่เหม็นอับไร้แสงสว่าง เธอไม่ได้ดื่มเลือดมานานทำให้ร่างกายอ่อนแอ ซ้ำร้ายเธอถูกทรมานตัดนั่นเฉือนนี่แทนลูกชายเพื่อให้ลูกของตนรอดจากการถูกทำร้าย เธอหิวมากจนเกือบกระโจนใส่เคาท์น้อยแต่จิตใต้สำนึกของคนเป็นแม่ก็รั้งตนไว้และดึงเขี้ยวของตัวเองออก

   "ไหนๆเจ้าก็จะตายอยู่แล้ว วันนี้ข้าอารมณ์ดีจะให้เจ้าตายอย่างสบายๆหน่อย"

   นักล่าลากร่างกายผอมซีดและเต็มไปด้วยเลือดของเธอ ร่างของเธอถูกขูดไปกับพื้นหินดินแดงเนื่องจากนักล่าชั่วช้านั่นใส่ปลอกคอให้เธอแล้วโซ่ตรวนลากเธอมาอย่างไร้เยื่อใย ผมอยากจะฆ่ามันให้ตาย นั่นหรือใจคนทำไมถึงได้ใจดำ อัมหิต ชั่วช้ายิ่งกว่าสัตว์นรก แวมไพร์ยังมีค่ามากกว่าปีศาจอย่างมัน!

   "แม่ แม่...เอาแม่ผมคืนมา อย่าทำร้ายแม่ของผม แม่ของผมเป็นคนดี ฮือออออ"

   น้ำตาที่เหือดแห้งไปได้สักพักของผมก็ไหลลงมาอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางราวกับขาดใจของเคาท์น้อย หน้าตาที่เคยสะอาดเกลี้ยงเกลาเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและคราบเลือดของคนเป็นแม่ ผมเอามือกุมหัวใจที่มันเต้นแรงอย่างเจ็บปวดไปด้วย

   "หึหึ ไม่ต้องห่วง...ข้าจะส่งเจ้าตามนังปีศาจนี่ไป"

   มันแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจหน้าตาบิดเบี้ยวน่าเกลียด นักล่าชั่วช้าพยักหน้าให้ชาวบ้านคนหนึ่งจับเคาท์ตามไปด้วย

   ลานกว้างในหมู่บ้านจากที่เคยรื่นเริงไปด้วยผู้คนตอนนี้ไม่มีแม้แต่เสียงลม เงียบสงบอย่างที่ไม่เคยเป็น ตรงกลางลานมีเสาต้นใหญ่ตั้งอยู่รอบๆเต็มไปด้วยกองฟางยกสูงขึ้นจนถึงช่วงเอว

   ร่างกายระโหยโรยแรงของเธอถูกจับขึงไว้บนเสาไม้ เคาท์น้อยพยายามสะบัดตัวออกจากการจับกุมของชายคนหนึ่ง ผมกัดฟันกรอดทันทีเมื่อเคาท์น้อยถูกไอ้ชายคนนั้นตบจนหน้าหัน

   "กรี๊ดดดดดดด"

   เสียงกรีดร้องดังไปทั่วลานจนผมต้องหันไปมอง ภาพตรงหน้าที่ร่างกายของเธอมอดไหม้ถูกเปลวไฟร้อนระอุเผาทั้งเป็นทำให้ผมทรุดตัวลงปิดปากร้องไห้ หัวใจผมบีบอัดแน่นจนเจ็บร้าวไปหมด เจ็บปวดยิ่งกว่าแม่อิ้งของผมจากโลกนี้ไปอย่างน้อยแม่อิ้งก็จากไปอย่างสงบกว่าแม่ของพี่เคาท์   

   "แม่!!!"

   เด็กน้อยใช้แรงทั้งหมดที่มีสะบัดตัวให้พ้นจากการเกาะกุมของชายใจบาป เคาท์น้อยวิ่งไปหาแม่จองตนด้วยดวงตาแดงก่ำ ปากของเธอเผยออกมาพูดคำบางคำบอกลูกรักของตนแล้วยิ้มให้น้อยๆก่อรที่ร่างนั้นจะสลายเป็นเถ้าผงธุลี

  'แม่ รัก ลูก'

   เคาท์น้อยทรุดตัวลงต่อหน้ากองไฟที่ว่างเปล่า เด็กน้อยกรีดร้องเรียกหาแม่อย่างบ้าคลั่ง น้ำตาผมคลอจนบดบังภาพเบื้องหน้าไปชั่วขณะ

   "พวกเจ้าฆ่าแม่ของข้า ข้าจะไม่ยกโทษให้...พวกเจ้าต้องตาย!"
.
.
.

[nekozaa]

   "เอวา"

   แรงสะกิดเรียกและเสียงที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาจากความฝันที่เป็นความจริง ยังรู้สึกได้ถึงน้ำตรงหางตาที่แห้งเหือด ผมมองคนที่มาปลุกด้วยสายตาสื่อความหมาย

   "ทำไมไม่ไปหลับดีๆที่เตียงล่ะ หืม"ใบหน้าที่ไม่เคยเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาแย้มยิ้มให้ผม ภายใต้รอยยิ้มของพี่เคาท์ที่ดูเหมือนไม่เคยมีเรื่องร้ายๆอะไรแต่ที่จริงคงเศร้าเสียใจมากสินะ

   "นี่ พี่เคาท์...หนังสือเล่มนี้น่ะ"ผมชูหนังสือเล่มหนาเก่าแก่ให้ดู

   "สนุกมั้ยครับ"พี่เคาท์มีสีหน้าเศร้าเสียใจวูบหนึ่งก่อนจะยิ้มตามเดิม หรือจะไม่รู้ว่าหนังสือเล่มนี้ทำให้ผมสามารถเข้าไปเห็นเหตุการณ์จริงๆได้

   "ไม่สนุกเลยครับ ผมว่าเรามาเริ่มฝึกกันต่อดีกว่า"ผมวิ่งเอาหนังสือไปวางไว้ที่เดิมก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าพี่เคาท์

   "ตอนนี้พี่กำลังคิดอะไร"

   "อยากปล้ำผมหรอครับ"ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีรัตติกาลมืดมิด

   "ผิด...การที่เราจะสื่อใจถึงกันได้ต้องเปิดใจ"

   พยักหน้าอย่างเข้าใจพลางหลับตาลงนึกถึงภาพในวัยเด็กของพี่เคาท์ที่น่าสงสาร อยากช่วย อยากกอด อยากปลอบใจอยู่ข้างๆ

   'แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่พี่ก็รักเอวาคนดีของพี่'

   ''อ๊ะ ได้ยินแล้ว''

   'จากนี้ไปพี่จะอยู่กับเอวาตลอดชั่วชีวิต'

   "ความในใจพี่โกหกใครไม่ได้หรอกนะครับ"มือหนาเชยคางผมให้สบตาที่เขาบอกว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจนี่จริงสินะ

   ในสายตาของพี่เคาท์มีแต่ผม รู้สึกได้ทั้งหัวใจและการกระทำของคนตรงหน้าว่าเขารักผมจริงๆ ผมควรจะลองเชื่อใจ เปิดใจให้ปีศาจที่หน้าสงสารตนนี้มั้ย

   'เชื่อใจพี่นะครับ'

   "เล่าให้ผมฟังได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจาก...ที่แม่พี่ตาย"

   "มันไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอก"

   "แต่..."

   "เมื่อถึงเวลาเธอก็จะรู้เอง"

   'ขอให้รู้ไว้ว่าพี่ไม่มีวันทำร้ายเมียของพี่'

   "ผมจะไม่บังคับให้พี่บอกหรอกนะ เรื่องในอดีตปล่อยมันไปก็ดีแต่เราเจอกันแค่ไม่กี่วัน ผมยังวางใจไม่ได้"

   "พี่เข้าใจ..."ผมยิ้มหวานให้ทันทีเมื่อแวมไพร์เจ้าเล่ห์ตรงหน้ายอมศิโรราบ

   "...แต่ช่วยปลอบหน่อยได้มั้ย"

   "ยังไงหรอครับ"หากมีอะไรให้ช่วยได้ผมก็จะช่วยอย่างเต็มที่

   "จูบตรงนี้ให้หน่อย"พี่เคาท์ยกนิ้วมาชี้ที่หน้าผากมนของตน เรื่องแค่นี้เองเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการความรักจากคนคนหนึ่ง

   ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันเป็น 10 เซนต์ทำให้ผมต้องเขย่งเท้าจูบหน้าผากมงพี่เคาท์อย่างนุ่มนวล

   "ตรงนี้ด้วย"แล้วก็จูบตรงเปลือกตา

   "ตรงนี้"แล้วก็จูบที่จมูกโด่งสัน

   "ตรงนี้"จูบที่แก้มขาวซีด

   "ตรงนี้"ผมลังเลเล็กน้อยก่อนจะไล้ริมฝีปากลากผ่านแก้มไปจูบที่ปากอิ่ม รีบผละออกมาก่อนที่จะถูกทำอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้

   "ตรงนี้ด้วยสิเอวา"

   "อย่าเยอะนะพี่เคาท์"นิ้วเรียวยาวชี้ที่เป้ากางเกงของตัวเองผมยู่หน้าไม่ชอบใจแต่ในใจนี่อยากจะลงไปนอนแด้ดิ้นด้วยความเขินพี่เคาท์ก็ยิ้มแล้วหัวเราะพลางลูบหัวผมเบาๆ

   ทุกวันที่ผมตื่นเช้ามาก็จะเห็นใบหน้าราวกับรูปสลักของเทพีเทวดาที่กำลังหลับพริ้มมันทำให้ผมรู้สึกเอ็นดูพี่เคาท์ขึ้นเรื่อยๆ ตอนเช้าผมจะทำแบบเดิมซ้ำๆคือการเอาแก้วไวน์ที่มีเลือดมานั่งจ้องและอดทนต่อกลิ่นของมัน ตอนเที่ยงจะเข้าไปอ่านหนังสือในห้องสมุดโดยไม่ได้หยิบหนังสือ The Vampire มาอ่านอีก ตอนเย็นพี่เคาท์จะสอนและฝีกฝนให้ผมเกี่ยวกับการเป็นแวมไพร์ที่สมบูรณ์แบบ ตอนกลางคืนผมก็โดนแวมไพร์หื่นแทะเล็มเล็กน้อยไม่ได้ล่วงล้ำอะไรไปมากกว่านั้น

   นี่ก็ผ่านไป 28 วันแล้ว ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่เคาท์เริ่มมากขึ้น ผมเปิดใจตั้งแต่วันนั้นที่ผมได้รู้ความในใจของพี่เคาท์ มีความสุขที่ได้อยู่ใช้ชีวิตไปกับแวมไพร์ตนนี้

   อีกไม่กี่วันผมจะได้กลับบ้านสักที คิดถึงคนที่นู่นจะแย่แล้วกลับไปเมื่อไรผมจะบอกความในใจที่มี่ต่อพี่เคาท์ให้ได้รู้กันทั่วหน้าแน่นอนว่าจะต้องมีบทพิสูจน์ในความรัก ความจริงใจของพี่เคาท์ซะก่อนถึงผมจะยอมเป็นเมียของพี่เคาท์จริงๆและผมก็มั่นใจว่าเขาต้องผ่านมันไปได้แน่ แค่คิดถึงวันนั้นผมก็มีความสุขมากเหลือเกิน

[makone]

สงสารพี่เคาน์จัง ทำไมต้องทำร้ายแม่ของเขาขนาดนี้ 

[Sohso]

อยากอ่านต่อไวๆ

[มนุษย์สาววาย]

เป็นกำลังใจให้นะ