Happy valentine
# มีความคิดถึงหนุ่มๆหนักมาก เลยเเวะเอามาฝากให้หายคิดถึง
# แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ ย้อนหลัง(2018)
[PART : หมู]
วันแห่งความรักผมมีให้คนรักทุกวัน ไม่จำเป็นต้องเป็นวันวาเลนไทน์ ผมก็พร้อมจะให้ของทุกอย่างกับพี่ศิลา...
แต่ว่าขอสารภาพตามตรงครับว่า ผมยังไม่ได้เตรียมของอะไรให้พี่เขาเลย โฮก งานมันเยอะจนไม่มีเวลาไปคิด แล้วนี่ผมไม่ได้เจอพี่ศิลามากี่วันแล้ววะ ผมนับนิ้วตัวเองดู พอดีพี่เขากลับบ้านอ่าครับ ผมไม่ได้กลับไปด้วย และไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาหอเมื่อไหร่
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมเดินออกมาในสภาพชุดนอนใส่แค่เพียงกางเกงไว้ ส่วนเสื้อทิ้งไว้ก่อนค่อยใส่ ผมเช็ดผมของตัวเองพลางมองแสงไฟจากตึกด้านนอก ความมืดบวกกับแสงไฟ ก่อนผมจะหันกลับมามองห้องที่มันว่างเปล่า ห้องที่ไม่มีพี่ศิลาอยู่ โคตรเหงาเลย
“คิดถึงพี่ศิลาชะมัดโว้ย...” ผมโวยวายก่อนโทรศัพท์ของผมจะสั่น และเป็นเบอร์ที่ผมคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออก ผมรีบหยิบมารับ
(“รับเร็วดีนี่...”) เสียงหวานดังมาจากปลายสาย ฮือ พี่ศิลาของหมู
“คนของใจโทร.มา ผมก็ต้องรับเร็วสิครับ”
(“แหวะ...มึงกินข้าวยัง? ทำอะไรอยู่?”)
“คิดถึงพี่”
(“เอาดี ๆ ไอ้สัด กินข้าวยัง ไม่ใช่ว่าทำแล็ปจนไม่ได้กินข้าวกินปลาหรอกนะ”) น้ำเสียงด่าแต่แฝงไปด้วยความห่วง
“คิดถึงพี่จริง ๆ ผมกินแล้วครับ หมูแดงร้านเดิม แต่มันไม่อร่อยเท่าวันที่กินกับพี่” ผมโปรยความหวานจนอีกฝ่ายหัวเราะในลำคอ
(“มึงนี่มันพูดจาได้เลี่ยนตลอด เออ กูจะโทร.มาบอกมึงว่า กูจะนอนบ้านนะ”)
“ได้ครับ” ผมตอบรับก่อนชะงัก
“เดี๋ยวครับ หมายความว่าพรุ่งนี้ พี่จะอยู่ที่บ้านเหรอ...”
(“อือ กูคิดว่างั้นแหละ พรุ่งนี้มึงมีเรียนไหม”) เสียงหวานถามอ้อมแอ้ม ส่วนใจผมแทบจะเหม่อลอยไปเรียบร้อย เมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้อาจไม่ได้อยู่กับพี่เขาในวันแห่งความรัก
“มีครับ คาบเช้าเลย” ผมตอบ ปลายสายเงียบไปสักพัก
(“ตั้งใจเรียนนะมึง นี่จะนอนยังวะ”) พี่เขาดูไม่ค่อยด่าผมเลย ทั้งที่ดีแล้ว ทำไมผมดูเหงาแปลก ๆ
หรือนี่ผมเป็นโรคจิตชอบให้พี่ศิลาด่าไปแล้ว
“ใกล้แล้วล่ะครับ พี่ล่ะจะนอนยัง”
(“นี่แหละ กลับมาอยู่บ้านต้องนอนเร็วหน่อย ป๊าเคร่งเรื่องนอนอย่างไรไม่ให้ตาบวม”) พี่เขาหัวเราะเล็กน้อย พี่จะรู้ไหมว่าหมูใจละลายทุกการกระทำ ทุกอิริยาบถที่พี่แสดงออกมา
“งั้นไปนอนกันครับ พี่จะได้ตาไม่บวม...” ผมชวนทั้งที่ยังไม่ได้อยากวาง อีกฝ่ายเงียบไปเหมือนกัน
(“มึงรีบๆ นอนนะ ฝันดีไอ้หมูกรอบ”) ผมยิ้ม
“ครับ ฝันดีครับพี่หมวยเล็ก” เสียงปลายสายตัดไป ผมทิ้งตัวลงนอนตรงที่นอนแล้วเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงหันไปทางหมอนของพี่ศิลา ผมเลื่อนมือไปสัมผัสหมอนเบา ๆ ราวกับว่ากลิ่นกายของพี่ยังอยู่
เฮ้อ นี่ผมเพ้อเจ้อไปแล้วใช่ไหม อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะวันวาเลนไทน์แล้วครับ...อยากนอนกอดพี่เขาชะมัด
ก่อนผมจะหลับตาลงด้วยความเหงา...เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ผมกลับรู้สึกถึงแรงยุบของเตียงพร้อมกับกลิ่นหอมเหมือนช็อกโกแลต
“หมู ไอ้หมูกรอบ...” ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก็พบกับใบหน้าหวาน รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้ใจผมเต้นแรงโดยอัตโนมัติ
“พี่ศิลา หมูกำลังฝันอยู่ใช่ไหม พี่ยิ้ม” ร่างกายกับสัญชาติญาณของผมสั่งให้ผมพลิกตัวเองขึ้นไปคร่อมร่างบางไว้ ร่างบางยกมือขึ้นมาลูบหน้าผม
“สุขสันต์วันวาเลนไทนเดย์นะไอ้หมู มึงไม่ได้ฝัน นี่คือความจริง” เขาพูดไม่พอกลับเอามือหยิกแก้มจนผมรู้สึกเจ็บ
“โอ๊ย อย่าหยิกสิครับ แต่ยังไง ไหนพี่บอกนอนบ้าน?” ผมถามงง ๆ คนตรงหน้ากลั้นยิ้มแล้วหันหน้าหนี
คอตรงหน้า ขาวยั่วตายั่วใจหมูมาก
“กูจะแอบเซอร์ไพร์มึงไม่ได้รึไง ถ้าบอกมันก็ไม่ตื่นเต้นสิวะ” คนขี้แกล้งตัวเล็กกว่าตรงหน้ากำลังหัวเราะ
“นี่แกล้งผมเหรอ”
“เปล่าไม่ได้แกล้ง กูรู้น่า ว่ามึงอยากอยู่กับกูในวันวาเลนไทน์ ใช่ไหม” เขาถามทั้งที่รู้ทางคนอย่างผม
ผมเลื่อนมือไปจับมือร่างบางแบบประสาน มือนุ่มที่ผมคุ้นเคยดี ผมกระตุกยิ้มมองพี่ศิลาที่หลบตาผมเพราะเขินกับการจ้องผมของผม
“ใช่ครับ ผมอยากอยู่กับพี่ในคืนวันวาเลนไทน์” ผมก้มลงไปใกล้ซอกคอของเขา พี่เขาสะดุ้งนิด ๆ แต่ก็เม้มปากนิดหน่อยเหมือนตัดสินใจ และคำตอบจากปากเขาทำให้ผมยิ้มแบบหุบไม่ได้
“เออ อยากทำอะไรก็ทำ กูจะถือว่านี่เป็นของขวัญวาเลนไทน์ให้มึงละกัน” โอ้พระเจ้า...ดาเมจแรงมากทุกคน
“จริงเหรอครับ ผมทำได้เหรอ” ผมถามอึ้งอีกรอบ เผื่อพี่เขาพูดเล่น
“ไอ้สัด! มึงจะมาถามอะไรให้กูพูดหลายรอบวะ...จะทำก็รีบ อื้อออ อา มึงมือเย็นจัง กูหนาว...” เสียงหวานดังแผ่วเบา กับคนภายใต้ร่างผม ดูยังไงเขาก็น่ารักที่สุดสำหรับผม และผมหวงเขามากด้วย
“ไม่ต้องกลัวนะครับ อีกสักพักมันก็อุ่นแล้ว” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของผมทำให้เขายิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่
น่ารักโคตร ๆ โว้ย
.........
........
ผมนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง เผลอหลับหลังจากเสร็จกิจกรรมคู่รัก ผมควานมือหาคนข้างกายกลับไม่พบ ผมเลยลืมตาขึ้นแล้วหันไปเห็นพี่เขานั่งอยู่ตรงโซฟาถัดไปจากเตียงตรงแถวหน้าต่างกระจกใส พี่ศิลาใส่เสื้อชุดนอนแขนยาวลายทางของผม ซึ่งมันตัวใหญ่สำหรับเขามาก จนเหมือนเป็นชุดเดรสไปแล้ว พี่เขานั่งยืดขาไม่เกรงใจคนมองอย่างผมเลย
ถ้าผมหัวใจวายเพราะเห็นขาอ่อนของเมีย ช่วยเตรียมออกซิเจนไว้ให้ผมด้วยนะครับ
“ไม่หนาวเหรอครับ ไปนั่งอยู่ตรงนั้น” ผมทักแล้วก้าวลงจากเตียงในสภาพกางเกงนอนขายาว เข้าคู่กับร่างบาง เขาใส่เสื้อ ส่วนผมใส่กางเกง เขาหันมามองผมพลางยกโกโก้ร้อนดื่ม
“ไม่เท่าไหร่ มึงตื่นขึ้นมาทำไม พรุ่งนี้ไปเรียนไม่ใช่เหรอวะ”
“พี่ไม่ได้นอนอยู่ด้วย ใครจะหลับลงล่ะ...ผมนั่งด้วยนะ” ผมขอ แต่ไม่ได้รอให้เขาอนุญาต ผมนั่งลงข้างหลังพี่ศิลาแล้วใช้โอบเอวร่างบางจากด้านหลังให้มานั่งบนตักผมแทน เขาเหลือบสายตาดุใส่ผม แต่ไม่ได้คัดค้านอะไร
“ปีนี้ขอโทษนะครับ ที่ไม่มีอะไรให้พี่” ผมว่าตามความจริง แต่ประโยคคำตอบจากร่างบางทำให้ผมยิ้ม
เขาเอนตัวมาพิงผมที่อยู่ด้านหลัง
“ไว้วาเลนไทน์ปีหน้า มึงก็ค่อยซื้อให้กูละกัน” ผมว่าประโยคนี้มันเหมือนบอกรักที่ไม่มีคำว่ารัก ยังไงยังงั้นเลย เพราะมันหมายถึง ไม่ว่ากี่ปี เราก็อยู่ฉลองวาเลนไทน์กันไปแบบนี้เรื่อย ๆ
“ได้สิครับ ผมจะจัดชุดใหญ่ให้เลย” ผมอวด เขาเอียงคอมามองผมก่อนจะหันหน้ามาหาผม
ลืมบอกพี่ศิลาว่า อย่าขยับบ่อยครับ พี่นั่งอยู่บนตักผม...แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้และขยับตัวไม่เกรงใจผมเลย
“เออ! กูซื้อของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้มึงด้วย นี่...” พี่ศิลาเอื้อมไปหยิบถุงจากร้านวัตสันมาเปิดดู ผมมองคนตัวเล็กกว่าที่นั่งอยู่บนตัก พอดูแบบนี้ พี่เขาจะรู้ปะวะว่าน่ารักมาก นี่พี่หมวยเล็กที่ชอบบอกว่าตัวเองเถื่อนเป็นประจำไงครับ เถื่อนตรงไหนไม่รู้ ที่มองอยู่นี่มีแต่คำว่าน่ารัก และโคตรน่ารัก!
แฟนใครวะ งานดีชะมัด (ชมแฟนตัวเองก็เป็น...)
“มึงอย่ามาจ้องกูด้วยสายตาหื่นกามขนาดนั้นได้มะ เดี๋ยวเอานิ้วจิ้มตาเลยนิ” โหดมาก โหดจนน่าจับกดอีกรอบ
“ไหนครับ ซื้ออะไรมาผม” ผมเหลือบมองซองในถุงเลยพูดอย่างขี้แกล้ง
“ถุงยางเหรอ?”
“ไอ้สัด เดี๋ยวกูถีบออกนอกห้อง” ผมขอถอนคำพูดที่บอกว่าพี่เขาไม่ด่าผม ไม่ด่าอะไรล่ะ ไอ้สัดเต็มหน้าเลย...
“โหย หยอกนิดเดียวเอง” พี่ศิลาทำหน้าเอือมกับการหยอกของผม เขาหยิบสิ่งที่ซื้อมาขึ้นมาโชว์ผม มันคือ ที่มาร์กหน้าลายหมีแพนด้าครับ
“นึกยังไงซื้อมาให้ พี่จะบอกว่าตาผมดำเหรอ?” ผมเลิกคิ้วมองเขาฉีกซองแผ่นมาร์กหน้าออกมา
“เหตุผลที่กูซื้อมาให้มึง ข้อ 1 คือ มึงเริ่มนอนดึกบ่อย พักผ่อนไม่เพียงพอ ครีมกูบอกให้ทาบำรุง ได้ทาไหม?” พี่ศิลาเริ่มบ่นยาว
“ข้อ 2 แผ่นนี้รีวิวดี พี่ออกศึกแนะนำกูมา เห็นมันทำให้หน้าเด้ง ใสกิ๊ง” ผมมองร่างบางบรรยายสรรพคุณ บอกตรงว่าไม่ได้บอกส่วนไหนหรอก นอกจากขาขาวที่อยู่บนตักผม อย่าไปบอกพี่ศิลานะครับ มีหวังโดนเตะออกนอกห้องแน่
“และข้อสุดท้าย คือ กูซื้อแล้วมันได้แสตมป์สะสมแลกกระเป๋าผ้า นี่! สวยใช่ไหม” ผมว่าเหตุผลคือข้อสุดท้ายมากกว่าที่พี่เขาซื้อมา แต่ผมก็ยิ้มพยักหน้าเข้าใจ เห็นแฟนยิ้ม หมูก็มีความสุขด้วยครับ
“พี่แกะออกมา จะเอามามาร์กหน้าผมเหรอ?”
“ใช่ ลองเลย เดี๋ยวกูแปะให้” เขายืดตัวขึ้น โอ้...พี่ศิลาทับตรงจุดนั้นของผมพอดี เข่าเล็กกดลงไปเล็กน้อย
“อึก พี่...” ดูเหมือนเขาจะยังไม่รู้ตัว พี่ศิลาแปะมาร์กแพนด้าให้ผมด้วยความอารมณ์ดีถึงกับชะงักและกระเด้งตัวออกจากผม เมื่อรู้สึก
“ไอ้หมู!” ผมรีบลุกขึ้นและจะพูด แต่ปากมันกลับขยับไม่ถนัดเนื่องจากมีที่มาร์กหน้า
“ใจ เย็น นะ ครับ พี่ ศิ ลา คือ ผม ห้าม ตัวเอง ยาก เวลาอยู่ใกล้พี่...” พอเห็นผมพูดประโยคช้า ๆ ร่างบางถึงกับหัวเราะกับท่าทีอย่างกลั้นไม่ได้ ผมลอกมาร์กออกจากหน้าตัวเอง
“เฮ้ย เอาออกทำไมวะ มันต้องมาร์ก...” เขาโวยก่อนจะหยุดเมื่อผมโน้มตัวลงไปจูบประกบปากเล็กตรงหน้า แววตากลมโตสบตากับผมนิ่ง มือเขาเตรียมผลักผมออกแน่ ๆ ผมเลยจะผละออก เพราะไม่อยากให้เขาโกรธ
ทว่า พอผมถอนจูบออก ร่างบางใช้แขนโอบรอบคอผมไว้ทำให้ผมที่กำลังจะลุกโน้มไปหาเขาที่คุกเข่าอยู่บนโซฟา เฮือก พี่ศิลากอดผม! แถมประโยคของเขาทำเอาผมสวมกอดเขาไว้แน่น
“ถ้ามึงเหนื่อยกับเรื่องเรียน กูไม่อยากให้มึงเก็บไว้คนเดียว มีอะไรก็บอกกูได้นะไอ้หมู...
“บอกให้แฟนของมึงฟังได้” เสียงหวานดังแผ่วแต่มันกลับดังก้องไปทั่วใจ ผมใช้สองมือประคองเอวเขาพร้อมกับลุกขึ้น พี่ศิลาก็ใช้มือจับไหล่ผมไว้เพื่อยึด
“ขอบคุณนะครับ ที่ทำให้วันนี้เป็นวันพิเศษ เหมือนในทุก ๆ วันของเรา หมูรักพี่นะครับ พี่หมวยเล็ก”
ถึงแม้ปีนี้ ผมจะไม่มีของขวัญอะไรให้พี่เขา แต่ปีหน้าและในอีกทุก ๆ ปีต่อจากนี้...
ผมจะมีเขาอยู่ฉลองวันวาเลนไทน์แบบนี้เรื่อยไป
สุขสันต์วันแห่งความรักนะครับทุกคน
=====================================****
เเฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ย้อนหลังนะคะ <3 (2018)
จริงๆ ลงไว้ในบันทึกเพจ เลยเอามาลงไว้ในตอนนี้ด้วย
เผื่อใครยังไม่ได้ติดตามเพจน๊าา
ขอบคุณคอมเมนต์เเละกำลังใจดีๆ ที่เป็นกำลังใจให้กันเสมอนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
