[จบแล้ว] Sugar Daddy เล่น||ของ||สูง(อายุ) 4 years later [6-2-63] คห.951
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [จบแล้ว] Sugar Daddy เล่น||ของ||สูง(อายุ) 4 years later [6-2-63] คห.951  (อ่าน 199387 ครั้ง)

ออฟไลน์ klomkling

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ดีค่ะดี ดีมากค่ะลูกกกกก
หยอดวันละนิดละหน่อย ยังไงพี่ภัทรก็ใจอ่อนยวบยาบ

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2

ออฟไลน์ เสพศิลป์

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 277
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
ชอบคู่ซันภัทรอะ เด็กมันร้ายยยยยย คู่นี้น่ารัก

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2662
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
มารอ

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
รุ่นพี่น้ำอุ่นนี่คือยังไง?

ออฟไลน์ littlepig

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 429
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +413/-5
Chapter 5: อาจารย์ที่ปรึกษา

"ขอโทษนะครับที่ต้องรบกวน"




มีนาเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนแรงหลังจากที่รถของธีรเชษฐ์เคลื่อนตัวออกมาจากมหาวิทยาลัยได้ระยะหนึ่ง คนขับเหลือบมองร่างเล็กที่มีเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า ลมหายใจกระชั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆอย่างน่าเป็นห่วง ชายหนุ่มเอื้อมไปกดเร่งความแรงของแอร์ในรถ แต่นั่นกลับทำให้มีนากอดตัวเองอย่างหนาวสั่น ธีรเชษฐ์เหลือบมองร่างเล็กข้างๆสลับกับถนนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา




"คราม มึงมาที่คอนโดกูหน่อย เปล่า ไม่ใช่เมฆ เออน่า ช่วยกูหน่อย"




สติของเด็กหนุ่มร่างเล็กเริ่มเลือนหายไปทุกขณะ เมื่อธีรเชษฐ์วางสาย มีนาก็หมดสติไปเสียแล้ว ร่างสูงอุ้มร่างที่มีเหงื่อโทรมกายออกมาจากรถ ความเบาหวิวดุจปุยนุ่นทำให้เขาแอบสงสัยว่าอีกฝ่ายได้กินอะไรบ้างหรือไม่



"อือ..."



เสียงครางผะแผ่วดังลอดออกมาจากลำคอเมื่อธีรเชษฐ์วางร่างที่ยังคงไม่ได้สติลงบนเตียง ร่างสูงตัดสินใจเตรียมน้ำอุ่นเช็ดตัวให้กับเด็กหนุ่มที่ตอนนี้เหงื่อกาฬทำให้เสื้อผ้าเหนื่อยติดตัวจนดูไม่น่าสบายตัวเท่าไหร่ โชคดีที่เขาให้มีนาขนของจากหอใส่รถเขาตั้งแต่เมื่อเช้า ทำให้เขามีชุดของเด็กหนุ่มไว้เปลี่ยนให้อีกฝ่าย




ร่องรอยสีกุหลาบที่กระจายเต็มร่างขาวบอบบางทำเอาคนทำแอบรู้สึกผิด




ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เด็กนี่น่าฟัดขนาดนี้กันล่ะ




"นั่นเหรอเด็กมึง? เดี๋ยวนี้มีเซอร์วิสขนาดนี้เลยเหรอ?"




เสียงของคเชนทร์ เพื่อนของเขาซึ่งเป็นอาจารย์แพทย์อยู่ในมหาวิทยาลัยที่มีนาเรียนอยู่ดังขึ้นจากด้านหลังคนที่ก้มๆเงยๆถอดเสื้อผ้าให้ร่างที่ไม่ได้สติ




จะว่าไป...ทำไมเมื่อกี้มีนาถึงให้เขาไปรับแถวๆคณะแพทย์?




เขาไม่ได้ใส่ใจพอจะถามอีกฝ่ายว่าเรียนอยู่คณะอะไร แต่พอมาคิดดูตอนนี้ก็อดสงสัยไม่ได้




"ลงมาสิ กูจะได้ตรวจคนไข้"




คเชนทร์เร่ง ขยับแว่นรีไร้กรอบของตัวเองอย่างหงุดหงิดที่ถูกเรียกออกมาในวันหยุดจากเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมที่ไม่เข้าใจว่าโรงพยาบาลคืออะไร ธีรเชษฐ์ขยับลุกออกมาจากเตียง เผยให้เห็นร่างของมีนาที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ดวงตาสีดำสนิทของคเชนทร์เบิกกว้าง ก่อนจะหันมาหาเจ้าของห้องด้วยสีหน้าที่บอกได้ว่าชายหนุ่มกำลังบันดาลโทสะถึงขีดสุดแต่พยายามข่มอารมณ์ไว้ไม่ให้รบกวนคนไข้ตัวน้อย




"ออกไปรอข้างนอก เสร็จแล้วกูมีเรื่องจะคุยกับมึง"









"อือ..."




ดวงตาสีน้ำตาลปรือขึ้นอย่างยากลำบาก หัวของมีนารู้สึกหนักอึ้งเมื่อพยายามขยับตัวลุกขึ้นจากที่นอน




"อย่าเพิ่งลุกจะดีกว่านะ"




เสียงที่คุ้นเคยแต่ไม่ควรอยู่ในห้องของธีรเชษฐ์ทำให้มีนาชะงัก ร่างเล็กตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเจ้าของเสียงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง ราวกับว่าหากเขาไม่หันไป คนที่นั่งกอดอกมองหน้าเขาอยู่นี้จะสลายหายไปเอง




"ไม่คิดเลยนะว่าจะมาเจอเธอในที่แบบนี้ มีนา"





เสียงทุ้มเจือไปด้วยความผิดหวัง และนั่นยิ่งทำให้สภาพจิตใจที่เปราะบางอยู่แล้วของคนป่วยย่ำแย่ลงไปอีก มีนาก้มหน้านิ่ง บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ อย่าทำให้อีกฝ่ายรู้สึกรังเกียจตัวเองไปมากกว่านี้




"มีน อยากพูดอะไรกับครูมั้ย?"




คเชนทร์ถามเสียงอ่อนโยน ซึ่งหาได้ยากจากคนเจ้าระเบียบอย่างเขา ชายหนุ่มไม่เคยคิดว่าเด็กคนใหม่ของธีรเชษฐ์จะเป็นนักศึกษาในความดูแลที่เขาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาอยู่ และยังเป็นเด็กที่เขาไม่มีวันคิดฝันว่าจะทำเรื่องแบบนี้




มีนาเป็นนักเรียนทุนเพียงคนเดียวของคณะในปีนี้ การที่จะได้ทุนเต็มจำนวนจากพวกเขาไม่ใช่แค่จะต้องเรียนเก่ง แต่เด็กที่เข้ามาจะต้องเป็นเด็กที่มีจิตใจดีงามและพร้อมจะช่วยเหลือสังคม ในรอบสิบปีที่เขาเป็นคณะกรรมการในการสัมภาษณ์เพื่อให้ทุนมา มีนาเป็นคนแรกที่ได้คะแนนเต็มจากอาจารย์ทุกคนไม่เว้นแม้แต่คณบดีเอง




"ผม...อึก...ขะ...ขอโทษครับ"




เสียงหวานสั่นเครือเดาได้ไม่ยากว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ากำลังกลั้นสะอื้นไว้อย่างสุดความสามารถ




"มีน เล่าให้ครูฟังได้มั้ย ทำไมถึงต้องทำแบบนี้"




หลังจากเค้นคอเอาข้อมูลออกมาจากธีรเชษฐ์ได้บางส่วน เขาค้นพบว่าอีกฝ่ายก็ไม่รู้เช่นกันว่ามีนาต้องการเงินไปทำอะไร




"แม่ผม...ต้องใช้เงินรักษา ยายผมก็ลุกไม่ไหว ไปขายของที่ตลาดไม่ได้แล้วครับ ผมกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ผมจะไม่มีเงินรักษาแม่กับยาย ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม..."




เสียงหวานสั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ คเชนทร์จำได้ว่ามารดาของเด็กหนุ่มล้มป่วยด้วยโรคมะเร็ง ส่วนยายก็มีโรคประจำตัวมากมาย นั่นเป็นสาเหตุส่วนหนึ่งที่พวกเขาชื่นชมร่างเล็กที่ช่วยแม่กับยายเร่ขายของมาตั้งแต่เด็ก จริงอยู่ที่พวกเขาให้ทุนค่าเทอมเต็มจำนวนกับอีกฝ่าย แต่ค่าใช้จ่ายอย่างอื่นถึงแม้จะไม่รวมค่าคีโมและค่ายาราคาสูงบางตัวก็ยังสามารถทำให้คนที่ไม่มีรายได้อย่างอื่นนอกจากการขายของที่ตลาดในวันเสาร์อาทิตย์หมดทางเลือกได้เหมือนกัน




"เรื่องค่าเทอมที่ต้องจ่ายล่วงหน้า ครูจะคุยให้เอง"




มีนาเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์ที่ปรึกษาของตัวเองอย่างประหลาดใจ




"ผม...ไม่ถูกไล่ออกเหรอครับ?"




"คิดมากไปแล้วมีน เธอคิดว่าคณะจะไล่เธอออกแค่เพราะเธอพยายามหาเงินช่วยแม่ของตัวเองเหรอ?"




รอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งปรากฎบนใบหน้าคมของชายหนุ่มวัยสี่สิบสองปี คเชนทร์เอื้อมมือออกมาอย่างละล้าละลัง แต่ก็วางลงบนศีรษะของร่างเล็กในที่สุด




ในกลุ่มเพื่อนสนิทที่มีอยู่น้อยนิดของธีรเชษฐ์ คเชนทร์น่าจะเรียกได้ว่าเป็นคนที่มีคุณธรรมและน่าเชื่อถือที่สุด แต่ชายหนุ่มก็ขึ้นชื่อเรื่องการไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนรอบกายแม้จะเป็นเรื่องที่เขาไม่เห็นด้วยเช่นกัน




ร่างสูงมีความเชื่อว่า ‘ความถูกต้อง’ ไม่สามารถตีความได้ด้วยความหมายเดียว




"เรื่องค่ารักษาพยาบาลของคุณแม่กับคุณยายของเธอ เอาจริงๆถ้าให้ครูช่วยพูดกับคณะก็น่าจะพอมีทาง...."




อย่างเช่นในตอนนี้ ดวงตากลมโตที่เปี่ยมไปด้วยความหวังทำเอาหัวใจที่ไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับใครเขาเจ็บแปลบด้วยความสงสาร และทำให้สิ่งที่จะพูดต่อไปยากยิ่งกว่าเดิม




"....แต่ถึงจะอย่างนั้นก็ยังมีค่ารักษาที่เธอยังต้องออกเองจำนวนนึง ซึ่งก็ยังถือว่าเยอะในสถานภาพทางการเงินของเธอในตอนนี้"



คเชนทร์รู้ว่าคำพูดของตนแทบจะเป็นการผลักไสให้ร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอดของธีรเชษฐ์ไปครึ่งก้าว แต่นั่นเป็นสิ่งที่มีนาจะเป็นคนตัดสินใจ




"ครับ..."




ถึงแม้จะยังไม่รู้จำนวนเงิน แต่มีนาก็ยังรู้สึกว่าดีกว่าสภาพที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ที่เขาไม่รู้ว่าจะต่อลมหายใจของมารดาไปได้อีกเท่าไหร่




"ใครบอกว่าจำเป็นจะต้องให้มึงช่วย"




ธีรเชษฐ์ที่ยืนฟังอยู่ข้างนอกเปิดประตูเข้ามา คนที่อยู่ภายในห้องนอนหันไปหาเจ้าของห้อง คเชนทร์เลิกคิ้ว




"กูว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะเชษฐ์"




"กูจะคุยกับมีน มึงกลับไปได้แล้ว" ชายหนุ่มลูกครึ่งเอ่ยเสียงเรียบ




"เชษฐ์ เด็กมันยังมีอนาคต..." ชายหนุ่มพยายามให้เพื่อนสนิทได้เห็นเด็กหนุ่มบนเตียงจากมุมมองของตน อย่างน้อยก็ให้คนที่ไม่เคยเห็นค่าของของเล่นบนเตียงมีความเมตตาต่อร่างเล็กบ้าง




"กูก็ไม่ได้บอกว่าจะทำลายอนาคตใคร" ร่างสูงขัด "ทำไม? กูจะเป็นพ่อพระให้อะไรใครโดยไม่หวังผลตอบแทนบ้างไม่ได้รึไง?"




"มึงเห็นหัวกูมีเขาเหรอ?" อาจารย์แพทย์กอดอกอย่างไม่พอใจ ธีรเชษฐ์ถอนหายใจ




"คราม กลับไปก่อน กูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเด็กนี่ กูแค่อยากคุยให้รู้เรื่อง แล้วหลังจากนั้นจะทำอะไรก็เรื่องของมึง ตกลงมั้ย?"




ถึงแม้ธีรเชษฐ์จะไม่ใช่คนมีคุณธรรมนำจิตใจอะไร แต่คเชนทร์รู้ว่าเนื้อแม้ของเพื่อนเขาเป็นคนดี อาจารย์แพทย์เหลือบมองร่างเล็กบนเตียง ก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก




"ครูจะให้เธอตัดสินใจ มีอะไรก็ปรึกษาครูได้นะ"




"ครับอาจารย์ ขอบคุณมากครับ"




มีนายกมือไหว้อาจารย์ปรึกษาของตัวเอง เมื่อลับร่างของคเชนทร์ ธีรเชษฐ์ก็ทรุดตัวลงนั่งบนเตียง มีนาสะดุ้ง กระถดตัวหนีตามสัญชาตญาณ ชายหนุ่มแค่นเสียงหึในลำคออย่างไม่สบอารมณ์




"ทีเมื่อคืนไม่เห็นหนีแบบนี้เลยนี่"




"ขอ...ขอโทษครับ"




ร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองต่อจากนี้




"ขอโทษที่หลอกฉันเรื่องอายุ ขอโทษที่ไม่บอกฉันว่าตัวเองไม่มีเงินกินข้าวจนเป็นลมไป หรือขอโทษที่ทำให้ฉันโดนเพื่อนสวดรอเธอตื่นเป็นชั่วโมง หืม?"




สีหน้าหวาดหวั่นของเด็กน้อยตรงหน้าช่างปลุกสัญชาตญาณนักล่าในตัวเขาได้ดีเหลือเกิน แต่ถึงแม้ธีรเชษฐ์จะไม่ใช่คนดีอะไรนัก แต่เขาก็ไม่ได้เลวถึงขั้นฉวยโอกาสจากเด็กตัวเล็กๆที่ถูกโชคชะตาเหยียบย่ำจนติดดินแบบนี้




"ขอโทษครับ..."




มีนาก้มหน้างุด ร่างกายที่สั่นเทาเป็นลูกนกท้าทายขีดจำกัดความอดทนอดกลั้นที่มีอยู่น้อยนิดของเขายิ่งนัก




"โลกกลมดีนะ ใครจะคิดว่าเพื่อนสนิทฉันจะกลายเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอไปซะได้"




ร่างสูงเหลือบมองปฎิกิริยาของร่างบางที่ไม่หือไม่อืออะไรทั้งนั้น




"แล้วไหวมั้ย?"




"คะ...ครับ?"




มีนาเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงงกับคำถามนั้น




"เงินส่วนต่าง เห็นว่าเยอะพอตัวเหมือนกันนี่ หาไหวเหรอ?" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มีนากัดริมฝีปากก่อนจะส่ายหน้า เขารู้ว่าอาจารย์อยากช่วย แต่สำหรับเขามันยังไม่พอจริงๆ




"แล้วจะไปหามาจากไหน?"ร่างสูงถามต่อ สังเกตปฎิกิริยาของเด็กหนุ่มตลอดบทสนทนานี้



"ก็คง...หากู้นอกระบบมาโปะก่อนน่ะครับ"




เขาไม่อยากทำแบบนั้น แต่เมื่อไม่มีทางเลือก สิ่งนั้นก็ดูจะเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ที่สุดที่เขาคิดออกในตอนนี้




ในหัวของมีนานึกถึงทรัพย์สินบ้านไม้เพิงเก่าๆที่พวกเขาอยู่ด้วยกันสามคนที่จะสามารถค้ำประกันได้ แต่ในหัวของธีรเชษฐ์นั้นคิดเลยไปถึงอาเสี่ยหัวล้านที่รอเวลาให้มีนาใช้ร่างกายขัดดอกชดเชยไปแล้ว




"ไม่ได้!"




มีนาสะดุ้งกับเสียงตวาดดังลั่นของชายหนุ่ม ร่างเล็กขวัญเสียอยู่แล้วยิ่งตัวสั่นเข้าไปใหญ่




"อะ...อะไรเหรอครับ?"




"ฉันไม่ให้ทำ" ธีรเชษฐ์เอ่ยเสียงห้วนอย่างเอาแต่ใจ "กู้ไปแล้วแล้วจะเอาที่ไหนไปใช้เขา ดอกเบี้ยอีก คิดบ้างสิมีนา"




"ขอโทษครับ" คนโดนดุเอ่ยเสียงอ่อย



"ขอเสนอของฉันยังอยู่"




"เอ๊ะ?"




มีนาเอียงคออย่างประหลาดใจเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นมาแบบนั้น




"ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แลกกับการที่เธอมาอยู่ที่นี่ หน้าที่ของเธอคือทำอาหาร ทำความสะอาด ซักผ้ารีดผ้า เชื่อฟังฉันทุกอย่าง ฉันพาไปไหนก็ต้องไป ฉันให้ใส่อะไรก็ต้องใส่ ฟังดูดีกว่ามั้ย?"




"แต่...เงินขนาดนั้น แค่ต้องการคนรับใช้เนี่ยเหรอครับ?"




ร่างเล็กมีสีหน้าเคลือบแคลงใจ ทั้งที่ถ้าเป็นคนอื่นคงตะครุบข้อเสนอนั้นตั้งแต่เขายังพูดไม่จบแล้ว ธีรเชษฐ์ยิ้มอย่างพึงพอใจ




"เปล่า ฉันอยากได้สัตว์เลี้ยง"




"สัตว์...สัตว์เลี้ยงเหรอครับ?" คนฟังทวนคำอย่างงุนงง ไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ




"แค่อยากเลี้ยงอะไรน่ารักๆไว้ดูเล่นบ้าง แต่ฉันไม่มีเวลามานั่งให้อาหาร" ชายหนุ่มไหวไหล่ คนโดนชมอย่างไม่ทันตั้งตัวหน้าแดง




"ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ..."...เงินพวกนั้นมันก็มากเกินไปอยู่ดีนั้นแหละ




"อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะสิบแปดแล้วใช่มั้ย?"ธีรเชษฐ์ถามขึ้น




"เอ่อ..ครับ" ร่างเล็กตอบอย่างลังเล




"หลังจากวันเกิดครบรอบสิบแปดของเธอ ฉันมีทางเลือกให้สองทาง" ชายหนุ่มว่า "ทางแรกคือฉันจะรอจนเธอเรียนจบมีรายได้เป็นของตัวเอง แล้วเอาเงินมาให้ฉัน ส่วนเรื่องงานบ้านพวกนี้ฉันจะถือว่าเป็นค่าดอกเบี้ย"




"แล้ว...ทางที่สองล่ะครับ?"





ถึงแม้จะดีใจจนเนื้อเต้นกับทางออกที่หนึ่ง แต่มีนาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอีกทางเลือกคืออะไร




"ถ้าเธอยอมนอนกับฉัน ฉันจะให้ครั้งละสองหมื่น" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง "ฉันไม่ชอบบังคับจิตใจใคร แล้วฉันก็รู้ว่าฉันไม่จำเป็นต้องซื้อกิน แต่เห็นแก่ที่เธอเป็นเด็กดีฉันจะให้ทางปลดหนี้สบายๆนี่แล้วกัน"




"ทำไม...ถึงช่วยผมล่ะครับ"




มีนาที่รู้ดีอยู่แล้วว่าจะเลือกหนทางไหนถามอย่างไม่เข้าใจ ทำไมอีกฝ่ายถึงมาทำดีกับเขาทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้แค่วันเดียว




"ฉันเป็นนักธุรกิจนะ" ธีรเชษฐ์โน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะพิษไข้ รอยยิ้มที่ขโมยใจสาวมานักต่อนักทำเอาท้องไส้ของมีนาปั้นป่วนโดยไม่ทันตั้งตัว "ถ้าเจอสินค้าที่ทดลองใช้แล้วคุ้มค่าต่อการลงทุน ทำไมฉันจะไม่จ่าย"




มีนาหน้าร้อนวูบเมื่อนึกถึงการ'ทดลองใช้'ของอีกฝ่ายเมื่อคืน




"แต่...แต่ผมไม่ได้บอกเลยนะครับว่าจะเลือกทางที่สอง"



มีนาแย้งเสียงสั่น ร่างสูงหัวเราะเสียงต่ำ ใบหน้าที่ใกล้จนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างกันทำให้เด็กหนุ่มต้องรีบเบือนหน้าหนีด้วยกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น




"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเป็นนักธุรกิจ อะไรที่ไม่ได้กำไร ฉันไม่ทำอยู่แล้ว"




สายตาโลมเลียบ่งบอกชัดเจนว่าเขาไม่มีความคิดสักนิดว่ามีนาจะปฎิเสธที่จะนอนกับเขา และนั่นทำให้ร่างเล็กรู้สึกว่าตัวเองไร้ศักดิ์ศรีเหลือเกินในสายตาของคนตรงหน้า




"ถ้ามีทางเลือก ผมไม่มีวันขายตัวให้คุณเพื่อใช้หนี้หรอกครับ"




เด็กหนุ่มสวนกลับอย่างมุ่งมั่นถึงแม้ร่างกายจะสั่นเป็นลูกนก ธีรเชษฐ์ยิ้มรับคำท้า




"ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอวันที่เธอเต็มใจขึ้นเตียงกับฉันเองฟรีๆก็แล้วกันนะ มีนา"


--------------


ออฟไลน์ warin

  • รถไฟขบวนนั้น ได้แล่นผ่านไปแล้ว
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1937
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
    • -
เหอๆ เจ้าเล่ห์เชียวนะคุณเชษฐ์

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
คนแก่เจ้าเล่ห์ ลูกแกะน้อยมีนาของแมมมม่

ออฟไลน์ donutnoi

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-7
คุณเชษฐ์นี่นักธุรกิจจริงๆ

ออฟไลน์ ดาวโจร500

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 643
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
โฮฮฮฮฮ น้องมีนนนนนน คิดถึงหนูจัง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ myd3ar

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-4
คุณเชษฐ์ ข่มน้องตลอดอ่ะ

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
แพ้คนเจ้าเล่ห์ ใจบางงงงง o18

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
 :hao3:


ดีลลล

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
หึหึ

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ยอมๆ เขาไปเถอะมีน เพื่อแม่กันยาย  o18

ออฟไลน์ WilpeR

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1555
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-2
เป็นข้อเสนอที่เย้ายวนใจมากเลย

ออฟไลน์ littlepig

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 429
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +413/-5

"มีน...นี่มันอะไรกันลูก มีนมีเงินจ่ายค่าห้องพิเศษโรงพยาบาลแบบนี้ด้วยเหรอ?"




มารดาของเขาถามด้วยน้ำเสียงแตกตื่นเมื่อจู่ๆเธอก็ถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลเอกชนที่เชี่ยวชาญทางด้านโรคมะเร็งเป็นพิเศษ แถมยังได้อยู่ห้องพิเศษที่มีห้องนอนญาติอยู่ภายในให้ยายของเขาได้อาศัยนอนอีกด้วยอีกด้วย เรียกได้ว่าใหญ่กว่าเพิงไม้ที่พวกเธออยู่หลายเท่า




“...เอ่อ...พอดีอาจารย์ของหนูเขาช่วยน่ะจ้ะแม่ แล้วท่านก็ช่วยฝากหนูเข้าทำงานพิเศษที่บริษัทของเพื่อนด้วย แม่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ พักผ่อนเถอะ"




มีนายิ้มให้มารดาที่ถึงแม้จะล้มป่วยได้ไม่นาน แต่การไม่ยอมไปหาหมอทำให้อาการแย่กว่าที่ควรจะเป็นบ้าง มีนาได้คุยกับคุณหมอเจ้าของไข้ ถึงแม้การรักษาจะมีราคาที่สูงลิบลิ่วจนเขาไม่มั่นใจว่าชาตินี้จะหามาคืนธีรเชษฐ์ได้หรือไม่ แต่อย่างน้อยโอกาสรอดก็มีมากขึ้นจนเด็กหนุ่มที่แทบหมดหวังยิ้มแก้มปริตอนออกมาจากโรงพยาบาล







"ถูกใจมั้ย?"





นั่นเป็นคำแรกที่ธีรเชษฐ์ถามเขาเมื่อร่างเล็กเข้ามานั่งในรถ




"คือ...ผมว่าห้องพิเศษมันแพงไปรึเปล่าครับคุณเชษฐ์"




มีนาถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ หลายวันที่ผ่านมานี้เขาปรับตัวคุ้นชินกับเจ้าชีวิตคนใหม่ของตัวเองได้ดีขึ้น แต่นั่นก็ทำให้เขาเรียนรู้ด้วยว่าอีกฝ่ายไม่ชอบให้ใครสงสัยในการตัดสินใจของตน




คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยินพร้อมรถคันหรูที่กระชากตัวออกสู่ท้องถนนอย่างรวดเร็วจนมีนาคว้าเข็มขัดนิรภัยแทบไม่ทัน




นั่นไง ว่าแล้ว




"โกรธ...เหรอครับ?"




ร่างเล็กถามขึ้นเสียงเบาเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรกับเขา




"รู้มั้ยว่ามีคนมากมายแค่ไหนพยายามหาทางนอนกับฉันเพื่อให้ซื้อเสื้อผ้าแพงๆ กระเป๋าหรูๆให้?"




ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น มีนานิ่งเงียบ ไม่มั่นใจว่าควรจะตอบอะไรในสถานการณ์แบบนี้




"กับเธอ นอกจากฉันจะให้ทุกอย่างโดยที่เธอไม่ต้องทำอะไร ยังให้ของที่ดีที่สุดกับเธอ แล้วเธอมีอะไรไม่พอใจอีก?"




"มะ...ไม่ใช่นะครับ" มีนารีบส่ายหน้าปฎิเสธ ความกตัญญูตีกันในหัวกับหนี้ที่ทับถมจนแทบมองไม่เห็นยอด "ผมแค่กลัวว่าผมจะไม่มีเงินมาใช้คุณ..."




"ฉันยินดีรับอย่างอื่นเสมอ" ร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจ "แค่วันละสิบครั้งไม่กี่เดือนก็หมดหนี้แล้ว"




"...."




ร่างเล็กตัดสินใจที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย พูดอะไรไปก็ยิ่งเหมือนเขาหาเรื่องให้ตัวเองขึ้นทุกที







"คุณเชษฐ์ ผมเตรียมน้ำในอ่างแล้วนะครับ"




มีนาที่ม้วนแขนเสื้อขากางเกงเพื่อกันน้ำกระเด็นใส่เดินออกมาเรียกคนที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะตั้งแต่กลับมา ร่างสูงพยักหน้ารับรู้ แต่ยังคงไม่ขยับจากโต๊ะทำงาน




เป็นอย่างนี้ทุกวัน




แต่ร่างเล็กเพียงแค่นั่งรอ เขาไม่เคยกล้าเรียกอีกฝ่ายมากเกินกว่าสองสามครั้งด้วยกลัวว่าชายหนุ่มจะรำคาญ นี่เป็นเหตุผลที่เขารองน้ำไว้แค่ครึ่งเดียวเพื่อที่จะได้เตรียมที่เหลือให้อุ่นเวลาที่ธีรเชษฐ์ขยับ ซึ่งคือสองชั่วโมงให้หลัง




ร่างสูงถอดเสื้อผ้าโยนลงบนพื้นระหว่างทางอย่างไม่ใยดีโดยมีร่างเล็กตามเก็บไม่ห่าง มีนาเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบธีรเชษฐ์ยืนเปลือยอยู่ในอ่างน้ำเข้าเต็มตา



"ตกใจอะไร ทำเป็นไม่เคยเห็น"




ชายหนุ่มกอดอกโชว์กล้ามเนื้อต้นแขนที่ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากล้ามเนื้อท้องแน่นเป็นลูกที่มีนาเคยสัมผัสเลย เด็กหนุ่มกลืนน้ำเอื้อก รีบกุลีกุจอเก็บผ้าบนพื้นแล้วเอาไปใส่ในตะกร้า เมื่อหันมาอีกทีคนที่ทำเอาเขาเกือบหัวใจวายแต่เด็กก็ทรุดตัวลงแช่ในอ่างเสียแล้ว




มีนาตั้งใจว่าจะกลับออกไปเตรียมเสื้อผ้ารออีกฝ่ายข้างนอก แต่สีหน้าเคร่งเครียดและเสียงคำรามในลำคออย่างหงุดหงิดของคนที่กำลังพยายามผ่อนคลายในอ่างน้ำทำให้เขาเป็นห่วงขึ้นมา




หลังจากวันที่มีนาตกลงเป็นกระต่ายน้อยให้ร่างสูงเลี้ยง ธีรเชษฐ์ก็มัวแต่วุ่นวายกับการจัดการเรื่องย้ายโรงพยาบาลและการจ้างพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแลทั้งมารดาและยายของร่างเล็ก อีกทั้งเรื่องเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนรักยอมโอนอ่อนตามการตัดสินใจของลูกศิษย์ ถึงแม้คเชนทร์จะคาดโทษเขาไว้อย่างเต็มที่ก็ตาม




อีกทั้งหลังจากเรื่องที่เขาหุนหันออกมาหามีนาในวันที่ร่างเล็กล้มป่วย มธุวัน เลขาคนสนิทของเขาก็งอนที่ถูกเขาดุจนหนีไปทำงานที่ห้องลูกชายคนโตของเขา กว่าจะง้อกลับมาได้เล่นเขาเหนื่อย แถมเด็กที่ให้มาทำงานระหว่างที่มธุวันไม่อยู่ยังโดนหนึ่งในผู้หญิงของเขาซ้อมจนได้แผลเต็มตัว ทำให้มธุวันโกรธเขาเข้าไปใหญ่ ส่งงานมาให้ทำราวกับธีรเชษฐ์เป็นเลขาเสียเอง ทั้งหมดนี่ทำให้เขาไม่ได้ออกไประบายความเครียดที่ไหน และสำหรับธีรเชษฐ์นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยชินอย่างมาก





แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่ออกไปหาเด็กมากกเลย ขนาดจะกินข้าวเขายังไม่มีเวลา ดูท่ารอบนี้เขาจะทำให้เลขาของเขาโกรธมากจริงๆ





และการที่มีกระต่ายตัวน้อยขนปุยส่ายหางกลมดุ๊กดิ๊กล่อสายตาเขาอยู่ตลอดเวลาไม่ได้ช่วยธีรเชษฐ์เลย ก้อนเนื้อกลมกลึงที่เคยพาเขาทัวร์สวรรค์ไปรอบหนึ่งในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเบาบางซึ่งเป็นหนึ่งในชุดที่เขาซื้อมาให้อีกฝ่ายใหม่ยกตู้เสื้อผ้าขยับไปมาตามจังหวะการเดินของคนที่ก้มๆเงยๆเก็บข้าวของที่เจ้าของห้องทำรกไว้ส่งสัญญาณกระตุ้นคนที่ไม่ได้ปลดปล่อยนานจนผิดวิสัย ร่างสูงกัดฟันกรอด ได้แต่หลับตาท่องไว้ในใจว่ายิ่งเขาทนมากเท่าไหร่ เวลาที่ได้อีกฝ่ายมาครอบครองจะยิ่งคุ้มค่ามากขึ้นเท่านั้น




"คุณเชษฐ์ เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ปวดหัวเหรอครับ?"




แต่มือนุ่มนิ่มที่แตะลงบนไหล่ของเขากับกลิ่นน้ำอบหอมอ่อนๆนั้นทำให้คนที่พยายามผ่อนคลายเครียดหนักขึ้นไปอีก




"ออกไปรอข้างนอก"




ชายหนุ่มข่มใจสั่ง ลืมตาขึ้นพบใบหน้าหวานและดวงตากลมโตที่ฉายแววกังวลในระยะประชิด




"ให้ผมนวดขมับให้มั้ยครับ เผื่อจะดีขึ้น"




ร่างเล็กเสนอ ถึงอย่างไรธีรเชษฐ์ก็เป็นผู้มีพระคุณ เขาอยากจะตอบแทนอีกฝ่ายในทุกทางที่เขาทำได้




"ไม่ต้อง ออกไป ล็อคประตูด้วย"




ชายหนุ่มสั่งเสียงห้วน มีนาที่รู้ตัวว่ากำลังกวนใจอีกฝ่ายรีบขอโทษขอโพยแล้วออกไปจากห้องน้ำ ไม่ลืมล็อคประตูตามคำสั่งของอีกฝ่าย ทันทีที่เขากดล็อคประตู เสียงครางต่ำในลำคอที่เขาเคยได้ยินในคืนแรกที่พวกเขาเจอกันก็ดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตู มีนาไม่ได้ใสซื่อถึงขั้นจะไม่รู้ว่าธีรเชษฐ์กำลังทำอะไร แต่เมื่อคิดว่านี่คือสาเหตุของสีหน้าหงุดหงิดงุ่นง่านใจเมื่อครู่ของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาอดหน้าร้อนด้วยความอับอายไม่ได้ที่คิดว่าชายหนุ่มแค่เครียดสะสมจากงานเท่านั้น





จะว่าไป หลายวันมานี้เขาก็ไม่เคยเห็นธีรเชษฐ์พาใครมาที่ห้องเลยซักคน หรือว่าร่างสูงจะเกรงใจเขา?




"ไม่ใช่หรอกมั้ง..."




เด็กหนุ่มส่ายหน้า คนที่แก้ผ้าเดินไปไหนมาไหนต่อหน้าเขาได้อย่างไม่อายมีหรือจะมาเกรงใจกับเรื่องแบบนี้ 




"ไม่เอามีน เลิกคิดๆ ไปทำกับข้าวได้แล้ว"




ร่างเล็กพึมพำกับตัวเอง ไม่อยากหาคำตอบว่าทำไมภาพของชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังทำเรื่องแบบนั้นกับคนอื่นทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมา เด็กหนุ่มทุ่มเทสมาธิทั้งหมดไปที่การทำครัวจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาประชิดตัวจนกระทั่งเอวบางถูกรั้งเข้าไปในอ้อมกอดของร่างที่มีเพียงผ้าขนหนูผูกไว้ที่เอว




"อ๊ะ..."




มีนาตัวแข็งทื่อกับสัมผัสที่ทำอย่างไรเขาก็ยังไม่คุ้นเคย ถึงแม้จะตกลงกันไว้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำอะไรเขา แต่ร่างสูงก็มักจะสัมผัสเขาอย่างถือวิสาสะด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับนั่นเป็นสิทธิ์อันชอบธรรมของตัวเองแบบนี้เสมอ




ซึ่งหากมาคิดดูดีๆก็เป็นสิทธิ์ของอีกฝ่ายจริงๆ




“พึมพำอะไรอยู่คนเดียว?”



เสียงทุ้มถาม กระชับอ้อมกอดให้สัมผัสเด็กหนุ่มได้มากขึ้นซึ่งเป็นสิ่งที่ธีรเชษฐ์ชอบทำเป็นประจำ ถึงกระนั้นมีนายังคงไม่ชินกับท่าทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของที่อีกฝ่ายปฎิบัติกับเขาเสียที




“ผมแค่…คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรให้คุณทานน่ะครับ”




มีนาแก้ตัวเสียงเบา เขาเป็นคนที่พูดจาแผ่วเบาจนหลายครั้งหลายหนถูกคนรอบข้างตำหนิว่าฟังไม่ได้ศัพท์ แต่บุคลิกของเขาจะสดใสขึ้นทันเมื่อถึงเวลาที่จำเป็นจะต้องไปขายดอกไม้ไหว้พระที่ตลาดแทนแม่กับยายที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ในตอนนี้ เขาพยายามผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ที่มหาวิทยาลัยด้วยวิธีนั้นในวันแรกๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม กับธีรเชษฐ์เขาถึงรู้สึกว่าไม่สามารถปั้นรอยยิ้มหวานและน้ำเสียงสดใสนั้นมาหลอกตาอีกฝ่ายได้




“ไม่ต้องทำ เดี๋ยวคืนนี้พาออกไปกินข้างนอก”




ชายหนุ่มฝังจมูกโด่งเป็นสันลงบนกลุ่มผมนุ่มนิ่มสีน้ำตาล สูดกลิ่นหอมอ่อนจางของน้ำอบจากร่างเล็ก มีนาห่อไหล่ ย่นคอหนีตามสัญชาตญาณ เมื่อรู้ตัวว่าเผลอแสดงกริยาที่ไม่เหมาะสมออกไป เด็กหนุ่มจึงรีบหันไปหาอีกฝ่ายเพื่อขอโทษขอโพย แต่ถึงแม้ธีรเชษฐ์จะชักสีหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ แต่อีกฝ่ายเพียงแค่ผละจากเขาเงียบๆโดยไม่พูดอะไร




มีนาสลด ความรู้สึกผิดก่อตัวภายในจิตใจ





คุณเชษฐ์โกรธเขารึเปล่านะ?

-------

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
สงสารคนแก่ ต้องข่มใจขนาดไหน เอิ๊กกก

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2662
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
เข้ามาเพราะคู่ภัทร ดันเป้นคู่มีนา เสียใจ

ออฟไลน์ Natsuki-ChaN

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 219
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ผู้สูงวัยอดกินเด็กจ้าาาาาาาา  :hao7: :hao7: :hao7:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
คนแก่จะลงแดงตายก่อนไหมหนิ

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
สงสารแฮะ โคแก่อยากกินหญ้าอ่อน  :hao6:

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
       สงสารมีนามากถึงจะมีคุณเชษฐ์มาช่วยแต่ไม่รู้ทำไมเรายังสงสารเด็กตัวเล็กที่ต้องอาศัยกับแม่และยายในบ้านเก่าๆแค่คิดภาพตามก็ชวนหดหู่แล้วค่ะ

ออฟไลน์ ดาวโจร500

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 643
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
อร้ายยยยยยยยยยน้องมีนน่ารักน่าชัง
รอนะคะรอเอ็นดูน้อง

ออฟไลน์ net. net_n2537

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 304
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0

ออฟไลน์ WilpeR

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1555
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-2
คุณเชษฐ์พยายามข่มกลั้นความรู้สึกน่าดู น้องมีนคนเก่งอย่าหลงกลเชษฐ์ง่ายๆนะ

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
กระต่ายน้อยน่ารักส่ายหางกลมดุกดิ๊ก555555 อดทนไว้คุณพ่อ

ออฟไลน์ EunSung87

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1171
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +142/-2
กระต่ายน้อยแค่นังไม่ชินนะ
คุณเชษก็ฝึกหักให้กระต่ายน้อยเก่งได้นิ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด