หัวข้อ: [3P] Sugar daddy ❤️ #พริ้มกับdaddy แจ้งข่าว

[whistle]

ทำไมคุณท่านต้องดูแลขนาดนี้ แล้วทำไมทำแต่ลับหลังพริ้มอ่ะ
ถ้าคนที่ชื่อฟ้าครามกลับมานี่คงต้องกินมาม่ากี่ซองถึงจะพอหล่ะเนี่ย.....

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

ฟ้าครามนี่คนรักคุณท่านรึเปล่า
ไม่ชอบนิสัย การกระทำของท่านเลยสักนิด

[wanirahot]

คุณท่านจะฮารดคอร์ไปไหน คุณฟ้าครามคือpที่3ใช่ไหมเนี่ย

[shiroinu]

อ่านไถึงตอนดำน้ำแล้วแบบ   หืมมมม?.... กลั้นหายใจ5นาที เอ่อ เราว่ายน้ำกลั้นหายใจได้แค่2นาทีเอง นี่เพิ่งหัด มีความเหนือมาก  อ่านแล้วตกใจ

เพิ่มเติม เนื้อหาเราว่าค่อนข้างขัดกับในตอนแรกว่าพริ้มกลัวน้ำแต่ตอนที่หลังจากโดนวี.... กลับกลั้นหายใจตายใต้น้ำ? อีกอย่างตามความคิดเราคิดว่าคนที่กลัวน้ำถึงขนาดนั้น ไม่น่ายิมง่ายขนาดนั้นอ่ะ เหมือนเรากลัวจิ้งจก ต่อให้ใครมาสั่ง มาให้ของอะไรก็ไม่ทำอ่ะ ไม่มีทางงงง

มาต่อแล้ววว เหมือนฟ้าครามจะสำคัญกับนายท่ายมสกเลย หรือเธอคืออีกคนใน3p นี้ คงไม่ใช่ว่ามีรับสองคนนะ เดาต่อไปปปป

[areenart1984]

สุดยอดดดดดดดด ดำได้นานถึง 5 นาที ปอดใหญ่ดีแท้ 

[fullfinale]

ฮือออ  นี่ก็ไม่ดื้อแล้วนะ คุณรัตติกาล 

[kanj1005]

รัตติกาล, กาล  ฟังแล้วไม่แมนเลย  เรียกคุณท่านฟังดุเดือดกว่า
เอ๊ะ หรือว่าที่จริงแล้วคุณท่านเป็นคนน้อมแน้ม
อยากจะบอก   ไอ้หมาสู้ๆๆ

[แม้วธวัลหทัย]

คนแบบคุณท่านนี่มัน!!!
พริ้มมมมม หนีไปปปปปปปป
กรี้ดดดดดดดดด

ไม่น่ารักเลย
พูดดีๆ ก็ได้ ทำไมไม่พูด
ชิ

[แม่มดน้อยจอมลามก]

3p เพราะมีนายเอก2คนแน่ๆเลย

[kunt]

เป็นคนที่มีความย้อยแย้งในตัวเองสูงมาก มะลิบอกเป็นคนหวงของ แต่ให้คนอื่นข่มขืนคนของตัวเอง ใช่เหรอ ถ้าดูจากการกระทำพริ้มยังไม่ได้ไปนอนกับใครเลยนะ ทั้งที่ขณะนั้นพริ้มก็ไม่มีพันธะผูกมัดเป็นเด็กเลี้ยงของรัตติกาลสักหน่อย พริ้มไม่เห็นจะมีเรื่องผิดเลย แต่ให้ไอ้คนที่หลอกพริ้มเป็นคนข่มขืนด้วย หนักไปอีก สรุปคือพริ้มซวยฉิบหายที่มาเจอรัตติกาล ฉิบหายแบบบรรลัยวายป่วงเลยชีวิต ถึงกับตายเลยยังดีกว่า จมน้ำในอ่างตายด้วย ไม่ธรรมดา

[lemonpreaw]

คุณฟ้าครามนี่เป็นคนรักของท่านรึป่าว

[shoi_toei]

คุณท่าน นี่อารมแปรปรวนเป็นบ้าาา

[arjinn]

จริงๆ ไม่อยากได้ 3P เลย
คุณท่านดูมีหัวใจ แต่แสดงออกรุนแรง
คงมีคนชื่อฟ้าครามมาเกี่ยวด้วยแน่ๆ แต่จะแบบไหน
หรือ 3P แบบนายเอกสอง พระเอกหนึ่ง

[แม่พิเสือ]

ตอนที่ 9


หลังจากนอนหลับเป็นตายบนเตียงเฉยๆไปเต็มๆวันเพราะพิษไข้
อาการผมก็ค่อยๆดีขึ้น ไข้ลดลง แต่ยังมีอาการไอและเจ็บคออยู่บ้าง


แผลในช่องทางรักก็ได้ ‘คนใจร้าย’ ทายาให้ทุกวัน
อาการแสบขัดก็น้อยลง


ส่วนแผลที่หลังก็โดนบังคับให้ทายาวันละ 5 เวลา…เช้า สาย บ่าย เย็นและก่อนนอน
เว่อร์เหลือเกิน!


“แค่กๆ”ผมปิดปากเบี่ยงตัวหนีคุณท่านที่นั่งทานข้าวเช้าด้วยกันบนโต๊ะเพื่อไอ


“ถ้าไปเรียนไม่ไหวก็ให้ชัยทำเรื่องลาป่วย”คุณท่านวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วหันมาจ้องผม


“ไม่เป็นไรครับ ผมไหว”ผมตอบกลับคุณท่านด้วยเสียงแหบแห้ง
ถึงจะป่วยยังไง ผมก็จะไปเรียน
ถ้าเกิดคุณท่านเปลี่ยนใจไม่ให้ผมเรียน ผมจะได้ไม่เสียใจภายหลัง
ได้ไปเรียนวันเดียวก็ยังดี


“ไหวชั้นไม่กลัว กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งระหว่างวัน เป็นภาระให้คนอื่นไปรับอีก”


คำว่า ‘ภาระ’ ที่คุณท่านพูดทำใจผมสั่นไหว


“แค่ก...ผม แค่ก…ไหวครับ”


“จะไปเรียนก็ไป อย่ามานั่งไอใส่หน้าชั้น”ท่านโบกมือไล่อย่างเอือมระอา


“สวัสดีครับ”ผมรีบลุกจากโต๊ะกินข้าว ยกมือไหว้ท่านกับคุณชัยแล้วออกไปเรียน


“ใส่ mask ด้วยครับ”คุณชัยยื่น mask สีเทาให้ผมก่อนจะแสกนคีย์การ์ดกดลิฟท์ให้


“ขอบคุณครับ”ผมรับมาแล้วยัดเจ้า mask สีเทาลงกระเป๋า


ผมเดินออกจากคอนโดท่านไปขึ้นบีทีเอสที่อยู่ห่างจากคอนโดเพียงไม่กี่ก้าว
คอนโดหรูในย่านธุรกิจ เดินทางสะดวกสบาย
วิถีชีวิตคนรวยมันเป็นแบบนี้นี่เอง


ผมเดินลงจากบีทีเอสแล้วเดินต่ออีกไม่ไกลก็ถึงมหาลัย
เดินวนอยู่นานกว่าจะหาห้องเรียนรวมเจอ


ผมเปิดประตูเข้าทางด้านหลัง
ภายในห้องเรียนรวมมีลักษณะเป็นสโลปลงไปเหมือนโรงหนัง
คาดคะเนจากสายตาคร่าวๆน่าจะรองรับนักศึกษาได้หลายร้อยคน


“พี่พริ้มมมม”ผมขมวดคิ้วอย่างงงๆ รู้สึกเหมือนตัวเองหูแว่วได้ยินคนเรียกชื่อ


“พี่พริ้มมมมมมมมม!!!”คราวนี้เสียงตะโกนเรียกดังมากกว่าเดิม ผมหันซ้ายหันขวามองหาไม่นาน ก็เจอน้องนัทโบกมืออยู่ด้านล่าง ผมรีบสาวเท้าเร็วๆไปหาน้องก่อนที่น้องจะตะโกนดังมากกว่านี้แล้วคนทั้งห้องหันมามอง


“เฮ้ยพี่ มาได้ไง?”น้องยิ้มกว้างถามผมอย่างตกใจ


“พึ่งทำเรื่องกลับมาเรียนต่ออะ”


“เหี้ยพี่!!! จริงปะ?”


“จริงครับ นี่ดีใจจนเรียกพี่ว่าเหี้ยเลยเหรอ?”ผมแซวน้องขำๆ ถอดกระเป๋าเป้วางบนเก้าอี้เลคเช่อร์ใกล้ๆน้อง


“โหยดีใจดิพี่ ไม่เจอกันตั้งหลายปี วันนั้นเจอพี่ก็ไม่ยอมคุยกับผม เปิดประตูลงรถหนีไปเลย”


“พี่เกรงใจ แค่กๆ”ผมเบี่ยงตัวหนีน้องนัทเพื่อไอแล้วรีบหยิบ mask ที่คุณชัยให้มาใส่


“เกรงใจทำไมพี่ คนรู้จักกัน”


“ถ้างั้นหลังจากนี้พี่ไม่เกรงใจละนะ”


“เออดิพี่ ลูกผู้ชายป่าว ใจๆดิวะ เกรงใจทำไร”น้องนัทตบอกข้างซ้ายตัวเอง สื่อว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายตัวจริง


“ถ้างั้นพรุ่งนี้เอาเลคเช่อร์ทั้งหมดทุกคาบตั้งแต่ต้นเทอมมาให้หน่อยดิ”


“โหยพี่ ไม่ใช่เรื่องนี้ดิ”น้องรีบปฏิเสธหน้ามู่


“หวงเหรอ แค่กๆ”ผมยักคิ้วถามน้อง
ผมรู้สึกคันคอยังไงบอกไม่ถูก ถ้าได้ยาอมมาอมให้ชุ่มคอคงดีกว่านี้


“โหพี่ คนแบบผมอะไม่หวงหรอกถ้ามีอะ แต่นี่ไม่มีไง ถ้าพี่อยากได้จริงๆต้องขอไออิฐ”


“ใครเหรอ?”


“เพื่อนผมเอง มันเข้าเรียนทุกคาบ ไม่เคยหลับ ไม่เคยโดด แม่งไม่ใช่คน”


“ไปว่าเขาทำไม เพื่อนตั้งใจเรียนทุกคาบก็เป็นเรื่องถูกต้องแล้วนี่”


“โหยยยยพี่!”น้องนัทโอดครวญ ผมตบหลังน้องเบาๆ


“แล้วนี่เพื่อนเราไปไหนหมด ทำไมนั่งเรียนคนเดียว?”


“มันไปกินข้าวกันพี่”


“อื้อ”ผมพยักหน้าแล้วนั่งลงข้างๆน้อง


“พี่อยู่ภาคอะไร?”


“โยธา”


“ภาคเดียวกับผมเลย โลกกลมฉิบหาย ดีๆพี่ มาเรียนด้วยกัน”น้องนัทยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าอยู่ภาคเดียวกัน


น้องนัทเป็นเด็กอัธยาศัยดี เพื่อนเยอะ
เมื่อก่อนเป็นแบบไหนตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น


“ฝากตัวด้วยนะครับคุณน้องนัท”


“โหยพี่อย่ามาพูดสุภาพ ผมขนลุก”ยังไม่ทันที่ผมจะได้เถียงอะไรไปมากกว่านั้น นาฬิกาหน้าห้องก็บอกเวลา 9 โมงตรง นักศึกษาทยอยเข้าเรียนจบเกือบเต็มห้องเลคเช่อร์


ผมหยิบสมุดจด ปากกาออกจากกระเป๋าเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเรียนในวันนี้
แต่พอล้วงเข้าไปก็เจอยาอมอยู่ในกระเป๋ามีโพสต์อิทติดไว้


‘เลิกไอสักที รำคาญ’


ผมยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ
คุณท่านหน่ะ…ปากร้าย ใจดี ขี้เป็นห่วง


“พี่พริ้มยิ้มหวานอะไรเบอร์นั้น ชอบผู้หญิงคนนั้นอ่อ?”น้องนัทหันมาทักผมแล้วชี้ให้ดูน้องนักศึกษาหญิงร่วมชั้นปีที่กำลังเดินขึ้นสโลปโบกมือทักทายเพื่อน เธอเป็นคนผิวขาวเหลือง หน้าคม ดวงตาสวยเฉี่ยว


ผมสั่นหน้าปฏิเสธ มือลูบบนตัวอักษรที่เขียนอยู่บนโพสต์อิท ไม่รู้ว่าคุณท่านเอายาอมมาใส่ไว้ให้ตอนไหน
ตั้งแต่ผมป่วย คุณท่านก็ใจดีขึ้นเยอะ
ใจดีแบบนี้ตลอดไปเลยได้รึเปล่านะ…


หมาโง่…ได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกจะเอาวา ได้ศาลาจะเอาพระอุโบสถ โลภมากจริงๆ!!!


ผมพยายามตั้งใจเรียน ตั้งใจฟังในสิ่งที่อาจารย์สอน แต่ก็มีหลายๆจุดที่ผมไม่เข้าใจ
แคลคูลัสปีหนึ่งเป็นเรื่องยากมากสำหรับผม เพราะพื้นฐานเดิมที่เคยเรียนตอนม.6 ผมลืมไปหมดแล้ว


ถ้าไม่รีบขอเลคเช่อร์เพื่อนไปอ่านต้องเป็นปัญหาต่อไปในอนาคตแน่ๆ
ผมเห็นเค้าลางของการเรียนไม่รู้เรื่องอยู่รำไร


การเรียน 3 ชั่วโมงแรกผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ผมเก็บสมุดปากกาใส่กระเป๋าก่อนจะสะกิดนัทให้ตื่น


“ตื่นได้แล้วนัท เลิกแล้วนะ”


“งรือ~ เลิกแล้วเหรอวะพี่ โอ๊ย! ง่วงฉิบหาย”น้องขยี้ตาตัวเอง ค่อยๆปรือตามองไปรอบๆห้อง


“เชี่ยนัทกินข้าว”เพื่อนน้องเก็บของเสร็จก็หันมาบอกนัท


“เออๆ”


“ไปพี่ ไปกินข้าวด้วยกัน”ผมพยักหน้าแล้วเดินตามน้องไป


“มึงนี่พี่ชายเพื่อนเก่ากูชื่อพี่พริ้ม เขาจะมาเรียนกับเรา พี่เขาอยู่ภาคโยธา”น้องนัทแนะนำให้ผมรู้จักเพื่อนๆน้องระหว่างทางที่เราเดินไปโรงอาหาร


“สวัสดีครับ”ผมยิ้มทักทายเพื่อนน้องนัท


“หวัดดีครับพี่”เพื่อนน้องพยักหน้าทักทายผม


“นี่อิฐ เพทาย แล้วก็ใบตองพี่”


“กูชื่อตองไอสัส ไม่ต้องเติมใบ”น้องใบตองเป็นคนตัวเล็กแต่ใจห้าวเหลือเกิน
ใบตองเหมือนเด็กชายไซส์มินิ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก
ไม่รู้จะบรรยายยังไง แต่น้องน่ารักจริงๆ แก้มป่องๆน่าหยิกเหลือเกิน


“แม่มึงบอกว่ามึงชื่อใบตอง ทำมะ? อายชื่อที่แม่ตั้งให้อ่อ”น้องนัทพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆกลับไป


“ไอ้เพื่อนเหี้ย”น้องนัททะเลาะตบตีกับน้องใบตอง ระหว่างทางที่เราเดินไปโรงอาหาร
น้องอิฐกับน้องเพทายเลยเดินมาคุยกับผม
น้องอิฐเป็นผู้ชายสูงประมาณผม ผิวขาวตาตี่ ใส่แว่นกรอบกลมแบบที่วัยรุ่นสมัยนี้นิยมใส่เป็นแว่นแฟชั่น
ผมว่าน้องอิฐนี่สเปคสาวๆเดี๋ยวนี้เลย ‘หนุ่มแว่น ขาว เกาหลี อินเตอร์’


“พี่อย่าไปถือสาพวกมันเลยนะ อ๊องๆ เอ๋อๆ ขาดๆเกินๆแบบนี้แหละพี่”ผมมองภาพที่ใบตองกับนัททะเลาะกันแล้วก็ขำ ดูก็รู้ว่าหยอกกัน ไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรง


“ไม่หรอก ตลกดี”


“เออพี่ เมื่อเช้าไอ้นัทไลน์มาบอกผมว่าพี่อยากยืมเลคเช่อร์เหรอ”


“อื้อ ใช่ๆ อิฐสะดวกรึเปล่า”


“สะดวกพี่ แต่ผมเรียนในไอแพดอะ พี่มีรึเปล่า? ดรอปไปตอนนี้เลยก็ได้”


“ดรอปกับไอโฟนได้ไหม”


“ได้ดิพี่ เดี๋ยวผมส่ง text ที่ต้องอ่านให้ด้วย”


“ทาย วิชาเทอร์โมมึงเรียนครบทุกคาบปะวะ”น้องอิฐหันไปถามน้องเพทาย
เพทายเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ เห็นครั้งแรกผมก็ได้แต่ถามน้องในใจ ‘อากาศข้างบนดีไหม?’
น้องสูงมากๆ น่าจะเกือบๆ 185 ซม
ถ้าเล่นบาสคงเทพมากแน่ๆ


“ครบ”น้องทายตอบกลับมาหน้านิ่ง


“เลคเช่อร์เทอร์โมพี่อ่านของไอ้ทายดีกว่า มันจดเข้าใจกว่าผมเยอะ”น้องอิฐหันมาบอกผม


“พี่ขอเลคเช่อร์ทายด้วยไหม”


“ได้ครับ”น้องตอบกลับมาหน้านิ่ง วางกระเป๋าทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วไปซื้อข้าว


“ขอบคุณนะ”


ผมเดินวนๆดูร้านข้าวในโรงอาหารแล้วก็ยังไม่เจออะไรที่อยากกิน จนน้องอิฐดึงให้มาต่อแถวร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำด้วยกัน “พี่ต้องลองร้านนี้…เด็ดมาก ก๋วยเตี๋ยวต้มยำไข่ยางมะตูมนี่โคตรแซ่บ”


“ขนาดนั้นเลย”


“เด็ดมาก พี่ต้องลอง”


ระหว่างต่อแถวยาวเหยียดรอซื้อก๋วยเตี๋ยวร้านเด็ดของน้องอิฐผมก็หันไปถามน้อง “พี่อยากรบกวนถามอะไรหน่อยได้ไหม?”


“ได้ดิพี่ ถามมาๆ ไม่รบกวน”


“ตั้งแต่เปิดเทอมมา อาจารย์สั่งงานอะไรรึเปล่า”


“ไม่มีนะพี่ ควิซก็ไม่มี เกรดนี่มาจากคะแนนสอบ 100 เปอร์เลย”ผมพยักหน้ารับคำน้อง


การเรียนมหาลัยต่างกับการเรียนมัธยมโดยสิ้นเชิง
การบ้านก็ไม่ต้องทำ งานก็ไม่ต้องส่ง แต่ต้องรับผิดชอบตัวให้เองให้เข้าเรียนทุกคาบ เพราะคะแนนมาจากการสอบล้วนๆ


“เรียนทันอยู่แล้วพี่ พี่ไม่ต้องกังวลหรอก ดูไอนัทดิ วันๆแม่งมาหลับอย่างเดียว ไม่เคยเรียน”


ระหว่างต่อแถวผมก็คุยกับน้องอิฐไปเรื่อยเปื่อย
หลังจากได้ก๋วยเตี๋ยวแล้ว ผมก็กลับไปที่โต๊ะ พบว่าน้องๆกินข้าวกันเกือบหมดแล้ว


“หลอกพี่พริ้มไปต่อแถวเป็นเพื่อนมึงใช่มะ”น้องตองว่าอิฐแล้วเบะปาก


“ใครที่ไหนหลอก กูพาพี่เขาไปรู้จักของดี ของอร่อย มีแต่พวกมึงนั่นแหละที่ไม่เห็นค่า”หลังจากน้องอิฐพูดจบ ทุกคนก็มองบน


“พี่ว่าก็อร่อยดีนะ”ผมพูดหลังจากชิมคำแรก


“อร่อยแต่รอนานเสียเวลาทำมาหากินพี่”น้องนัทเถียงกลับมา ผมได้แต่ยิ้มบางๆฟังน้องเถียงกันเรื่องก๋วยเตี๋ยวร้านเด็ดที่มักใช้เวลาต่อแถวซื้อเกือบครึ่งพักกลางวัน
 

หลังจากกินข้าวกับน้องเสร็จ เราก็ขึ้นไปเรียนต่อตอนบ่าย


ผมรู้สึกว่าเวลาในวันนี้เดินผ่านไปเร็วมากกว่าปกติ…แปปเดียวก็เย็นแล้ว
หลังเลิกเรียนแล้วเราแยกย้ายกันกลับบ้าน


ผมใช้เวลาเดินทางไม่นานก็ถึงคอนโดท่าน
แต่พอมาถึงผมก็ได้แต่ยืนเอ๋ออยู่หน้าลิฟท์
คอนโดท่านเป็นคอนโดที่มีระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก
การจะใช้ลิฟท์ได้ต้องมีคีย์การ์ดสแกน ห้องของท่านก็ต้องสแกนลายนิ้วมือ
แล้วผมจะขึ้นคอนโดได้ยังไงเนี่ย???


ผมไลน์ไปบอกคุณชัยว่าถึงคอนโดแล้ว
ผ่านไปเกือบสิบนาทีกว่าคุณชัยจะตอบกลับมาว่าให้ผมรออยู่ด้านล่างล็อบบี้


นั่งรออยู่นานคุณชัยก็ยังไม่มาสักที
สุดท้ายผมก็นั่งหลับคอพับคออ่อนด้วยความเพลียอยู่ตรงนั้น
แต่พอตื่นมาอีกทีผมขึ้นมานอนอยู่บนโซฟาในห้องคุณท่านแล้วได้ยังไงไม่รู้


“ชั้นนึกว่าเธอตายไปแล้ว”ผมกระพริบตาปริบๆเงยหน้ามองคุณท่านที่ให้ผมนอนหนุนตักอยู่


“คุณท่าน!!!”ผมเรียกอย่างตกใจ แล้วรีบลุกจากตักท่านขึ้นมานั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ


“ทุกที่บนโลกมันไม่ได้ปลอดภัยให้เธอนอนหลับเป็นตายได้หรอกนะ รู้ไหม?”


“ขอโทษครับ”ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ผมว่าผมพูดคำนี้บ่อยจนนับครั้งไม่ถ้วน


“ไม่ต้องมาขอโทษชั้น วันหลังนอนให้มันเป็นที่เป็นทางก็พอ เธอไม่ใช่หมาข้างถนนนะ ที่นึกจะนอนตรงไหนก็นอน”


“ครับ”


“ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย จะได้ทานข้าว”ผมรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน


ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อจะมาเตรียมมื้อเย็นให้คุณท่าน แต่ก็พบว่าอาหารทุกอย่างถูกเตรียมไว้หมดแล้วโดยคุณท่านเอง


“ยังอีก ยังยืนนิ่งอยู่อีก มายกไปสิ”คุณท่านพูดด้วยน้ำเสียงดุ แต่แววตาไม่ได้ดุไปด้วย
ผมรีบเดินเข้าไปยกชามข้าวต้ม ปลากระพงลวกจิ้ม ไชโป๊ผัดไข่ไปวางบนโต๊ะ


คุณท่านถอดผ้ากันเปื้อนแล้วมานั่งข้างผม “ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้ทำกับข้าวให้ท่าน”


“พริ้ม”


“ครับ”


“ชั้นไม่ได้สั่งให้เธอทำกับข้าวให้ชั้นวันนี้ ดังนั้นการที่เธอไม่ได้ทำ มันถือว่าผิดไหม?”


“ไม่ผิดครับ”


“ถ้ารู้ตัวว่าไม่ผิดก็ไม่ต้องขอโทษ คำขอโทษที่สักแต่พูดออกมามันก็แค่ลมปากที่ไม่มีค่า ไม่มีความหมาย”


“ครับ”


“เรื่องงานบ้านที่ชั้นจะให้เธอทำ อีกเดือนนึงค่อยว่ากัน ให้เธอปรับตัวกับการเรียนให้ได้ก่อน”


“ครับ”


“ทานข้าวได้ละ”


“คุณท่านครับ”


“มีอะไร?”คุณท่านขมวดคิ้วมุ่นมองผม อีกนิด…ผมก็รู้สึกว่ากำลังจะถูกกินหัวละ


“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ครับ”ผมยกมือไหว้ขอบคุณท่าน
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่มีคนทำกับข้าวให้กินแบบนี้


“ถ้ารู้สึกขอบคุณชั้นจริงๆ ก็ทานให้หมดอย่าให้เหลือ”คุณท่านพูดพร้อมกับตักปลากระพงและราดน้ำจิ้มซีฟู้ดให้ ผมมองการกระทำของคุณท่านตาแป๋ว…ใจดีอีกแล้ว


“ขอบคุณครับ”


ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ท้องทะเล คลื่นลมสงบ เรือเล็กออกจากฝั่งได้ แต่มรสุมใหญ่กำลังจะเข้ารึเปล่านะ
ชักกลัวใจคุณท่านแล้วสิ…


ผมตักข้าวกล้องเข้าปากคำแรกแล้วกลืนอย่างฝืดคอ รสชาติมันไม่เหมือนข้าวหอมมะลิที่เคยกินประจำทุกวัน


“ไม่ต้องมาทำหน้าแหยเลย ของมีประโยชน์ทั้งนั้น ทานให้หมด”


ผมนั่งทานข้าวกับคุณท่านจนหมด
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารไม่ได้ตึงเครียด ท่านถามผมถึงการเรียนวันนี้ ผมก็เล่าให้ท่านฟัง
คุณท่านเป็นผู้ฟังที่ดี ถึงท่านจะไม่ได้มีทีท่าว่าสนใจในสิ่งที่ผมพูด แต่ท่านก็เก็บข้อมูลครบทุกประโยค

[แม่พิเสือ]

ผมจัดการเก็บกวาด ล้างจานให้เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ไปหยิบมามือถือเตรียมอ่านเลคเช่อร์ที่อิฐส่งมาให้


“ไปเรียนวันแรกทำไมไม่ทบทวน นั่งเล่นมือถืออยู่นั่นแหละ”คุณท่านเดินออกมาจากห้องด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีดำ สาบเสื้อไม่ได้ปกปิดร่างกายคุณท่านไว้ทั้งหมด เผยให้เห็นแผงอกแกร่งวับๆแวมๆ
คุณท่านนี่เป็นผู้ชายที่เซ็กซี่จริงๆ


“ผมพยายามเปิดไฟล์เลคเช่อร์ที่เพื่อนส่งมาให้อยู่ครับ แต่มันเปิดไม่ได้”ผมส่งมือถือให้คุณท่านดูเป็นหลักฐานว่าผมเปิดไฟล์ไม่ได้จริงๆ


“ไปหยิบไอแพดในห้องเธอมาสิ”


“ไอแพดในห้องนอนผมเหรอครับ”ผมถามอย่างงงๆ ไอแพดอะไรนั่น…ผมไม่มีเงินซื้อหรอก


“พริ้ม อย่าให้ชั้นพูดหลายรอบ”คุณท่านเริ่มทำหน้าตาไม่สบอารมณ์ ผมรีบลุกขึ้น วิ่งเข้าไปหาไอแพด ในห้องตัวเอง กวาดสายตาหาไม่นานก็เจอกล่อง Ipad pro รุ่นใหม่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ


“อันนี้เหรอครับ”


“อือ”ผมยื่นกล่องไอแพดที่ยังไม่ได้แกะให้คุณท่าน
คุณท่านรับไปจัดการเปิดเครื่องให้ผม


“ใส่ ID เธอสิ”ผมป้อน apple ID ของตัวเองเสร็จ
คุณท่านก็จัดการซื้อแอพ Goodnote ให้ แล้ว airdrop ไฟล์จากไอโฟนผมไป
Import ไฟล์เลคเช่อร์เข้า Goodnote
สุดท้ายผมก็เปิดอ่านไฟล์เลคเช่อร์ได้ครบทุกไฟล์


“ขอบคุณครับ”


“อือ”คุณท่านตอบรับสั้นๆแล้วลุกไปห้องทำงาน


“ตามชั้นมาทำไม?”คุณท่านขมวดคิ้วหันมามองผมที่เดินตามท่านมา


ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปเอาความกล้ามาจากไหน เดินเข้าไปสวมกอดท่าน


“ขอบคุณครับ”จริงๆคำ ‘ขอบคุณ’ ที่เอ่ยออกมาในครั้งนี้ ไม่ได้เอ่ยเพียงแค่ต้องการขอบคุณที่ท่านซื้อวัตถุสิ่งของให้ แต่ผมอยากขอบคุณที่ท่านดูแลผมตอนป่วยมากกว่า
ถึงผมจะงงหน่อยๆกับความ Bipolar ของคุณท่านที่ลงโทษผมแบบอำมหิต เลือดเย็น เหมือนจะเฆ่นฆ่ากันให้ตายคามือ แต่สุดท้ายพอผมป่วย กลับเป็นท่านที่คอยดูแล เช็ดตัว ป้อนข้าว ป้อนน้ำ ทายาให้


“วันนี้ทานยาแล้วใช่ไหม”ท่านผลักตัวผมออกจากอ้อมกอด ฝ่ามืออุ่นทาบทับลงบนหน้าผากเพื่อวัดไข้


“ทานแล้วครับ”


“ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย คืนนี้อย่านอนดึกนะ แล้วอย่าลืมทายาด้วย”


“ครับ”ผมรับคำท่านแล้วน้ำตาไหลออกมาเอง ผมจ้องเข้าไปในนัยน์ตาท่านนิ่ง…นัยน์ตาที่ฉายแววอ่อนโยน


ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ผมเดาความคิดเขาไม่ออกจริงๆ
เขาดูเหมือนปีศาจร้ายกาจที่พร้อมประหัดประหารทำลายทุกคนที่ทรยศเขา
แต่เขาก็เหมือนเทวดาที่บันดาลทุกสิ่งให้คนที่เขาพึงใจได้ในพริบตา


ผมไม่รู้จริงๆว่าร่างไหนกันแน่ที่เป็นร่างที่แท้จริงของเขา
ผู้ชายแววตาดุร้ายเหมือนสัตว์ป่าที่เฆี่ยนตีผมในวันนั้นหรือผู้ชายแววตาอ่อนโยนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้


“เกิดเป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง อย่าร้องไห้ง่ายๆ”


“ฮึกๆ”ยิ่งห้ามเหมือน…ยิ่งยุ
ยิ่งท่านบอกว่าอย่าร้อง ผมก็ยิ่งร้องหนักขึ้น


ฝ่ามือหนาดึงผมเข้าไปกอด ลูบหลังขึ้นลงอย่างปลอบประโลม เรายืนกอดกันอยู่นาน “เลิกร้องได้แล้วพริ้ม ชั้นขอโทษที่ลงโทษเธอรุนแรงเกินไป”


ใจผมอ่อนยวบทันทีที่ได้ยินคำขอโทษ
ไอ้คนใจไม่รักดี เขาทำเลวไว้กับตัวเองตั้งเยอะ ทำไมให้อภัยง่ายขนาดนี้ละ!!!


“ฮรืออออ….”


ผมร้องไห้น้ำตานองหน้า
ไม่รู้แล้ว…สับสนไปหมด
สับสนกับสิ่งดีๆที่คุณท่านมอบให้…ให้ชีวิตใหม่ ให้ได้เรียนหนังสือ ให้เงินใช้หนี้ ให้ที่อยู่อาศัย ให้ข้าวปลาอาหารประทังชีวิต
คนมันไม่มีใครดูแลมานาน พอมีคนมาทำดีด้วยหน่อย…ใจก็อ่อนยวบ


ถ้าผมจะยอมทิ้งความโหดร้ายที่ผ่านมาไว้ในอดีตแล้วเรามาเริ่มต้นใหม่กับปัจจุบันจะดีไหมนะ?


คุณท่านจูบซับน้ำตาที่หางตา ประทับรอยจูบเนิ่นนาน “ตาบวมแล้วเด็กดี ไปนอนได้แล้ว ชั้นจะไปทำงาน” ผมพยายามกลั้นสะอื้น เงยหน้ามองคุณท่าตาแป๋ว


“คุณท่าน”


“หืม???”


“เรื่องที่ผ่านมาพริ้มไม่ถือโทษโกรธคุณท่าน พริ้มเข้าใจว่าทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ แต่ต่อไป...คุณท่านดูแลพริ้มได้ไหม? ดูแลพริ้มเหมือนคนๆหนึ่ง ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง พริ้มสัญญาว่าพริ้มจะซื่อสัตย์กับคุณท่านคนเดียว”


“ไปนอนได้แล้วพริ้ม”คุณท่านไม่ตอบกลับคำขอของผมเหมือนเป็นการปฏิเสธกลายๆ
ผมเดินคอตกเข้าห้อง ผมมันเด็กไม่รู้จักพอ…คุณท่านให้เท่าไหร่ก็ไม่เติมเต็ม


ผมหยิบไอแพดเครื่องใหม่แกะกล่องเดินเข้าห้อง
สิ่งที่คุณท่านให้ได้ง่ายๆ คงเป็นข้าวของมีราคาพวกนี้
ผมไม่น่าขออะไรที่รู้อยู่แก่ใจว่าชาตินี้คงไม่มีวันได้รับเลย


ผมนอนพลิกตัวไปกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนานมาก…นอนไม่หลับสักที
การได้นอนในอ้อมกอดอุ่นๆของคุณท่านตลอดเวลาที่ป่วยทำให้ผมเคยตัว
พอต้องมานอนคนเดียวในห้องแอร์หนาวๆ เลยไม่ยอมหลับยอมนอน


สายตาผมเหลือบมองนาฬิกาในความมืดบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ผมรีบหลับตาลง ซุกหน้าลงกับหมอน
ถ้าคุณท่านเข้ามาเห็นผมยังไม่นอนต้องถูกดุอีกแน่ๆ


คุณท่านเลิกผ้าห่มขึ้น สอดตัวเข้ามานอนด้วย
ฝ่ามือหนาดึงให้ผมพลิกตัวไปหา ผมซุกหน้าลงกับอกอุ่นๆของคุณท่านอย่างเคยเหมือนที่ทำตอนป่วย
หอม…กลิ่นตัวของคุณท่านหอมเหมือนเคย กลิ่นนี้ที่ผมเคยกลัวแต่ตอนนี้มันทำให้ผมอุ่นใจ


“ฝันดีนะเด็กเอาแต่ใจ”ผมอยากจะลืมตาขึ้นมาโวยวายว่าผมเอาแต่ใจตรงไหน แต่ก็ทำไม่ได้


เพียงไม่นานหลังจากที่คุณท่านโอบกอดผมไว้
ผมก็เข้าสู่นิทรา

.
.
.

ผมสะดุ้งตื่นทันทีที่เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น...ตีห้าครึ่งแล้ว
ผมหันไปมองข้างกายไม่เจอใคร แต่ที่นอนยังอุ่นๆอยู่ คุณท่านคงตื่นไปออกกำลังกายแล้ว


ผมบิดขี้เกียจอย่างเด็กไม่อยากลุกจากที่นอน แล้วค่อยๆพาตัวเองเดินไปห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้คุณท่าน


“อ้าวคุณพริ้มตื่นแล้วเหรอคะ”พี่มะลิหันมาทักผม มือก็กำลังล้างผักอยู่


“พี่มะลิสวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ทักทายพี่มะลิ


“สวัสดีค่ะ คุณพริ้มอย่าไหว้พี่สิคะ”พี่มะลิยกมือรับไหว้ผมแทบไม่ทัน ผมไม่ตอบรับหรือปฏิเสธคำพูดพี่มะลิ ทำเพียงแค่ส่งยิ้มบางๆให้


ไม่ว่าจะเป็นใคร มีฐานะอะไร ทุกคนก็ควรค่าแก่การไหว้
เพราะการไหว้คือสิ่งที่เราใช้ทักทายกัน
ไม่ใช่สิ่งที่เอาไว้แบ่งชนชั้นวรรณะ


“คุณพริ้มอยากทานอะไรคะ พี่มะลิจะทำให้”


“อะไรก็ได้ครับ”


“อะไรก็ได้ไม่ได้ค่ะ คุณพริ้มควรเลือกตอนที่ยังมีโอกาสเลือกนะคะ”
คำพูดพี่มะลิสะกิดใจผมแปลกๆ


“ข้าวห่อไข่ง่ายๆก็ได้ครับ”


“ได้ค่ะ”


“ให้ผมช่วยนะครับ”


“ไม่ต้องค่ะคุณพริ้ม ถ้าอยากช่วยพี่มะลิจริงๆ คุณพริ้มเอาเสื้อคลุมไปให้คุณท่านที่สระว่ายน้ำแทนพี่มะลิจะดีกว่าค่ะ”


“เสื้อคลุมอยู่ในตู้ใต้อ่างล้างหน้าในห้องน้ำใช่ไหมครับ”


“ใช่ค่ะ”ผมพยักหน้ารับทราบแล้วรีบเดินไปหยิบเสื้อคลุม


ผมถือเสื้อคลุมอาบน้ำมารอคุณท่านที่สระว่ายน้ำ
ภาพวิวกรุงเทพจากตึกสูงสวยงามมาก ท้องฟ้าเป็นสีส้มแดง พระอาทิตย์ที่กำลังขึ้นก็เปล่งลำแสงสีทองออกมาก
ภาพแบบนี้ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก
ปกติเวลานี้ผมมักจะสะลึมสะลือเดินออกจากคลับเพื่อกลับหอพัก
ความเหน็ดเหนื่อยตลอดทั้งคืน ทำให้ผมไม่ได้รู้สึกสุนทรีย์ไปกับภาพงดงามตรงหน้า


“พริ้ม ลงมา”ผมสะดุ้ง หันกลับไปมองคุณท่านที่ลอยคออยู่ในสระ


“ผมไม่มีกางเกงว่ายน้ำ”ผมรีบตอบปฏิเสธ ถึงความหวาดกลัวน้ำจะเบาบางลงและว่ายน้ำเป็น แต่ก็ไม่อยากพาตัวเองลงไปอยู่ในน้ำอยู่ดี


“ถอดเสื้อผ้าออกสิ”ผมมองคุณท่านตาโต บ้าเหรอ จะให้ว่ายน้ำเป็นชีเปลือย


“คุณท่าน…”ผมใช้น้ำเสียงออดอ้อน พยายามหาทางเลี่ยงเพื่อเอาตัวรอด
ผมเป็นคนไม่ชอบใส่ชั้นในนอน ปกติถ้านอนคนเดียวผมใส่แค่บ็อกเซอร์ด้วยซ้ำ เสื้อก็ไม่ใส่ ถ้าถอดตามคำสั่งคุณท่าน ผมก็กลายเป็นชีเปลือยที่แท้ทรู


“นับ 1 ถึง 3”คุณท่านจ้องผมตาดุ…เอาอีกแล้ว เผด็จการเบ็ดเสร็จมาอีกแล้ว
ถ้าไม่ทำตามคงโดนลงโทษอีก


“1”ผมรีบถอดเสื้อผ้าทันทีที่คุณท่านเริ่มนับ 


ตูมมมมม!


หลังจากถอดกางเกงออกจากตัว ผมก็รีบพุ่งตัวลงน้ำอย่างรวดเร็ว ใครจะกล้ายืนเป็นชีเปลือยอยู่เล่า!
น้ำในสระแตกกระเซ็นเปียกไปทั่ว


“ว่ายน้ำแข่งกันพริ้ม ถ้าเธอแพ้จะถูกลงโทษ แต่ถ้าเธอชนะ เธอขออะไรจากชั้นก็ได้ 1 อย่าง”ผมอ้าปากหวอทันทีที่ได้ยินคุณท่านสั่ง
บ้าไปแล้ว ให้คนพึ่งว่ายน้ำเป็นแข่งกับคนที่ว่ายมาแล้วไม่รู้กี่ปี
ใครๆก็เดาผลออกว่าผมต้องแพ้


“อย่าพึ่งคิดว่าตัวเองจะแพ้ทั้งๆที่ยังไม่ได้แข่ง”คุณท่านพูดขึ้นมาเหมือนเดาใจผมออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่


“เราจะแข่งกันว่ายไปกลับ 3 รอบ”


“ครับ”ผมว่ายไปตั้งต้นที่ริมสระน้ำฝั่งที่มีห้องกระจก ผมปีนขึ้นไปเกาะขอบสระอยู่ในท่าเตรียม
รู้สึกหวิวๆลมเย็นๆยังไงก็ไม่รู้


“3...2...1”สิ้นเสียงคุณท่านนับ 1 ผมก็รีบพุ่งตัวลงในน้ำ
ความกระหายในชัยชนะไม่เข้าใครออกใคร


รอบแรกผมยังตามหลังคุณท่านอยู่สองช่วงตัว
คนแก่แรงดีตอนแรกก็แบบนี้แหละ…เดี๋ยวตอนปลายต้องแผ่วลงแน่ๆ
ผมวางแผนไว้ว่า ผมจะออมแรงว่ายให้ช้ากว่าคุณท่านประมาณ 1-2 ช่วงตัว คุณท่านจะได้ตายใจว่าผมว่ายน้ำช้ากว่า ตีตื้นขึ้นมาไม่ทันแน่ๆ


ผมกลับตัวในรอบสุดท้ายก่อนคุณท่าน ผมใส่เต็มแรงที่มี ว่ายให้เร็วที่สุด
ยังไงแรงเด็กหนุ่มก็ต้องมากกว่าแรงผู้ใหญ่อายุขึ้นเลข 3 อยู่แล้ว


ผมแตะถึงขอบสระก่อนแล้วรีบวิ่งไปหยิบเสื้อคลุมที่ตอนแรกจะเอามาให้คุณท่านใส่ก่อน
แค่ว่ายน้ำเปลือยๆด้วยกันก็เสียวจะแย่ ไม่รู้จะถูกกระทำชำเราเมือไหร่


“อยากได้อะไร”คุณท่านดันตัวเองขึ้นจากสระน้ำโดยไม่ใช้บันได
เผยให้เห็นร่างกายขาวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ หน้าท้องแกร่งเป็นลอนหกห่อแบบคนออกกำลังกายดูแลตัวเอง
ตาซนๆของผมเหลือบไปมองส่วนที่โป่งนูนในกางเกงว่ายน้ำแล้วต้องเบือนหน้าหนี
สงสัยพ่อคุณท่านคงจะรักน่าดู…ถึงได้ให้มาเยอะขนาดนี้


“ว่าไง อยากได้อะไร”


“จูบผม”ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็วเหมือนคำตอบออกมาจากไขสันหลัง ไม่ผ่านการประมวลผลจากสมอง
ไอ้พริ้ม ไอ้เด็กบ้า! แกเป็นไฮดรารึไง!!!
คิดแล้วก็อยากตบปากตัวเอง
มีโอกาสดีๆแทนที่จะขออิสรภาพ ดันบ้าไปขอให้เขาจูบ
โว้ยยยยยยยยยย!!!


“ชั้นไม่จูบใครฟรีๆหรอกนะ ถึงจะเป็นคำขอก็เถอะ พร้อมแลกไหมละ”ผมตวัดสายตาค้อนคุณท่าน
ขี้โกง! แบบนี้มันขี้โกงชัดๆ ไหนบอกว่าขออะไรก็ได้ไงเล่า


“หึ ถ้าไม่พร้อมแลกก็ขออย่างอื่น”คุณท่านยิ้มร้ายเดินเข้าห้องไป


ผมกำมือแน่น คนโกหก! คนหลอกลวง! คนขี้โกง!!!
ขนาดขอจูบยังไม่ได้ นับประสาอะไรกับการขออิสรภาพ


“พริ้มเข้ามาอาบน้ำ เดี๋ยวสาย”ผมหันไปมองคุณท่านที่ใส่เสื้อคลุมแล้วออกมาเรียกผม
บ้าเหรอ จะให้อาบน้ำด้วยกัน


“คุณท่าน พริ้มอาบแปปเดียว 3 นาทีเสร็จ คุณท่านอาบก่อนเลย”ผมปั้นยิ้มตอบคุณท่าน
บ้าไปแล้วขืนอาบน้ำด้วยกัน ผมก็เสียทั้งขึ้นทั้งล่อง
นอกจากจะไม่ได้รางวัลละยังต้องมาเปลืองตัวให้เขาดูอีก
ไอ้พริ้มคนโง่! โง่ให้เขาหลอกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง!


“ชั้นสั่ง”ผมหลับตาถอนหายใจกับตัวเอง สั่งก็สั่ง! ทำก็ทำวะ!


ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อคลุมแขวนไว้แล้วรีบเดินเข้าห้องกระจก
แต่ตัวผมลอยกลับมาในนั่งในอ่างอาบน้ำเพราะคุณท่านอุ้มผมจากทางด้านหลัง


“คุณท่าน…”ผมเรียกคุณท่านอย่างตกใจ รีบเกาะรอบคอไว้กลัวท่านจะปล่อยผมตกลงพื้น
คุณท่านนั่งลงที่ขอบอ่างแล้วค่อยๆวางตัวผมลงในอ่างจากุชชี่ที่เปิดน้ำวนอยู่
อุณหภูมิในน้ำค่อนข้างร้อน


“ร้อนไปไหม?”ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ จริงๆก็ร้อนนั่นแหละ อุณหภูมิน่าจะประมาณ 40 องศา มากกว่าอุณหภูมิปกติของร่างกายมนุษย์นิดหน่อย แต่ผมทนได้


คุณท่านดึงให้ผมขยับไปใกล้หว่างขา ท่าทางแบบนี้มันล่อแหลมชอบกล
วันนี้จะได้ไปเรียนไหมนี่?


คุณท่านดึงฝักบัวออกมา เปิดน้ำราดเส้นผมก่อนจะเทแชมพูแล้วสระผมให้
คุณท่านนวดวนหนังศรีษะผมอย่างแผ่วเบา เค้นคลึงหนังศรีษะจากทางด้านหลังจนถึงขมับ
สบายจังเลย~ นี่มันสปาหมาระดับ VIP


หลังจากสระผมเสร็จแล้วท่านก็นวดผมให้
กลิ่นหอมๆของครีมนวดผสานกับความสบายที่มีคนนวดหนังศรีษะให้ ทำให้ผมหลับตาพริ้มรับสัมผัสอ่อนโยน
คุณท่านล้างครีมนวดออกตอนไหน ผมยังไม่รู้ตัวเลย


“เสร็จแล้ว”คุณท่านหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็ดผมให้


“ขอบคุณครับ”ผมเงยหน้าไปหาท่านที่นั่งอยู่ด้านหลัง ท่านก้มหน้าลงมาจุ๊บบนริมฝีปากผมเสียงดัง ‘จุ๊บ’


“รางวัล”ท่านพูดเพียงแค่นั้นก็ลุกออกไปอาบน้ำในห้องกระจก


ผมแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆอย่างเสียจริต
ใช่เหรอ…เมื่อกี้มันใช่จริงๆเหรอ


ตอนแรกที่ถูกบังคับให้อาบน้ำด้วยกัน ใจผมคิดไปไกลว่าต้องถูกเชือดคาห้องน้ำแน่ๆ
คิดว่าวันนี้คงไปไม่ได้ไปเรียนแล้วด้วยซ้ำ


แต่นี่อะไร…มาสระผมให้เฉยเลย
ความอ่อนโยนที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้รับมันไม่ดีกับใจไม่รักดีเลยจริงๆ


ใจเจ้ากรรม...อย่าเต้นแรงกับคนที่เคยทำร้ายเราสิ




ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ

ฝากเอ็นดู #พริ้มกับdaddy ด้วยนะคะ

[shiroinu]

แปะไว้ก่อน
------------------
อ่านตอนนี้จบแล้วไม่รู้จะเม้นอะไรดี
ยังคงสงสัยปริศนาของฟ้าครามกับคุณท่าน แถมคุณท่านก็ดูไม่ได้ชอบพริ้มมากมายเมื่อเทียบกับฟ้าคราม เฮ้อ จะบอกว่าสงสารพริ้มก็ไม่ได้เพราะพริ้มเลือกสถานะนี้เอง ก็ควรจะเจียมตัวในสถานะอ่ะนะ อย่าให้ใจท่านไปหมดนะพริ้ม เดี้ยวเจ็บเอง

[JustWait]

พริ้ม สตอล์คโฮล์มซินโดรมละลูก

[B52]

 

[magic-moon]

ฟ้าคราม อืมมมมม ไม่ใช่ว่ารักกะฟ้าคราม แต่ดันเป็นรุกทั้งคู่ใช่มะ แล้วพริ้มเนี่ย เอามาเลี้ยงแทนฟ้าครามแหง ไอ้สระผมให้อะไรให้เนี่ย พริ้มคิดถูกเเล้วว่ามันโอ่นโยนผิดปกติ เค้าเอาหนูมาเป็นตัวแทนแน่เลยลูก อย่าไปเผลอใจมาก

[Nus@nT@R@]

คุณท่านเป้นไบโพล่าแหงๆ

[Supparang-k]

หืมมมม...คุณท่านละมุนมากจนเราใจไม่ดีกับอาการไบโพล่าที่ท่านเป็น

[lemonpreaw]

ใจดีแปลกๆนะคุณท่านเนี่ย

[naruxiah]

ระแวงคุณท่าน ดีดีใจหาย ร้ายก็ร้ายสุด

[areenart1984]

เหมือนหลอกให้ตายใจ หลงกลเมื่อไหร่โดนเมื่อนั้น 

[wanirahot]

ตอนนี้ดีจนน่าใจหาย ตอนหน้ามีเซอร์ไพร์สเปล่าคะเนี่ย

[papapoope]

คุณท่านดูแปลกๆนะคะ
กลัวใจมากตอนนี้

[Minty]

วิญญาณคนดีสิงคุณท่านรึเปล่าคะ ทำไมดีก็ดีจนใจหายแบบนี้

[nuum]

เรื่องนี้ชอบจังครับ
มาลงบ่อยๆนะครับผม

       

[love boy]

ไม่เอา 3P  ได้ไหมมมม

[แม้วธวัลหทัย]

มรสุมใหญ่กำลับจะมา....