หัวข้อ: [เรื่องสั้น] บ า ง พ ร ะ จั น ท ร์ [ตอนเดียวจบ]

[แต้มต้วมเตี้ยม]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 


++++++++++++++++++++++++++++




เป็นเรื่องสั้นๆ ตอนเดียวจบค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ^^





'คนเราก็เหมือนกับสถานที่ แต่ละที่ก็มีเสน่ห์แตกต่างกันออกไป และมันก็เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา บางสถานที่ที่เราเคยไปเมื่อนานมาแล้ว พอไปอีกทีกลับเปลี่ยนแปลงไปแทบทุกอย่างเลยก็มี เพราะฉะนั้นสิ่งที่เก็บความรู้สึกในตอนนั้นไว้ได้ดีคือภาพถ่าย

แต่ที่ดีที่สุดคือหัวใจ... เก็บมันไว้ในนั้น ไม่มีใครทำลายมันได้ แม้กระทั่งตัวเอง

[แต้มต้วมเตี้ยม]

....



"มาจากโรงเรียนไหนน่ะ โคตรหล่อเลยแก!"

"สูงยาวเข่าดี ขาวตี๋ เนื้อคู่ฉันชัดๆ"

"กรี๊ดดด!!! ชะนีหลบไปย่ะ! นั่นน่ะของฉัน"

"คนนั้นน่ะเหรอ ภูเขาไง คนที่ดังๆ อะ"

  ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าคนพวกนี้เขากรี๊ดใครกัน ผมเองก็ไม่ได้อยากจะโม้หรอกนะว่าที่จริงแล้วเป็นผมเองแหละ ไม่เชื่อล่ะสิ แต่ก็เชื่อเถอะครับเพราะตั้งแต่ที่ผมจอดรถมอเตอร์ไซค์แล้วถอดหมวกกันน็อกออกจากนั้นก็ก้าวเท้าเข้ามาในรั้วโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ เกือบทุกสายตาก็มองมาทันทีทันใด แล้วยิ่งตอนยกมือขึ้นเสยผมนะครับ... ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ

  ผมก็ไม่ใช่คนหลงตัวเองอะไรมากมายหรอกนะ แต่เพราะสิ่งที่ผมเจอมาโดยตลอดตั้งแต่จำความได้มันทำให้ผมมั่นใจว่าผมดูดีมากจริงๆ

  อย่างไรก็ตามคำชื่นชมหรือความสนใจจากคนเหล่านั้นมันไม่ใช่จุดประสงค์ของผมในการมาที่นี่เลยสักนิด โอเค ผมยอมรักว่าผมเองก็พึงพอใจในสิ่งเหล่านั้น แต่มันไม่ใช่ประเด็น

  วันนี้ผมมาร่วมกิจกรรมรับน้องครับ ซึ่งผมเองก็เพิ่งจะขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ พอขึ้นม.ปลายก็เปลี่ยนที่เรียน คิดว่าถ้าเรียนที่โรงเรียนเดิมคงเบื่อแย่ บรรยากาศเดิม ครูคนเดิม หันไปทางไหนก็คุ้นเคยหมดแล้ว แค่ตอนม.ต้นก็เบื่อจะตายชัก เลยลองเปลี่ยนที่จะได้เจออะไรใหม่ๆ กับเขาบ้าง

  ผมก้าวเท้าเข้ามาตามทางเดินที่ลาดยาวเป็นพื้นคอนกรีตด้วยความมั่นใจ เสียงกรี๊ดยังคงดังขึ้นไม่ขาดสาย บางคนแกล้งเดินเข้ามาใกล้ๆ บางคนก็หัวเราะเสียงดังเพื่อเรียกร้องความสนใจ

  ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าผมน่ะหล่อจริงๆ ผิวขาวสีน้ำผึ้ง ส่วนสูงร้อยเจ็ดสิงแปดกำลังดี คิ้วเข้มตาตี๋ จมูกโด่ง บอกเลยว่าสาวคนไหนไมสนใจผมนี่ใจแข็งมากเลยนะขอบอก

  ผมยกยิ้มบางให้กับผู้คนที่อยู่รอบข้าง มือทั้งสองล้วงกระเป๋าอย่างมั่นหน้า ดูแล้วผมก็น่าหมั่นไส้ไม่น้อยเลยเหมือนกันนะครับเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ด้วยความหน้าตาดีของผม ผมเชื่อว่าทุกคนคงให้อภัยได้ในเรื่องนี้

  ผมต้องหยุดเดินอย่างกะทันหันเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งเดินตัดหน้าในระยะประชั้นชิด รู้สึกไม่พอใจอยู่เหมือนกันเพราะดูก็รู้ว่าเขาตั้งใจแน่ๆ คิดว่าเขาคงจะหมั่นไส้ผมเต็มทีเลยได้ทำแบบนั้น และมันคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ถ้าผมเอาต่อความยาวสาวความยิดด้วยเลยเลือกที่จะไม่สนใจ แต่เมื่อผมกำลังจะก้าวขาเพื่อจะเดินต่อนั้น...

วืดดดด แชะ!

ผมได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ

เดี๋ยวนะ

เมื่อกี้ผมเห็นแวบๆ ว่าแสงแฟลชมันตรงกับที่ผมยืนอยู่

ใช่ไหม...

ใช่หรือเปล่า

  ผมหันไปมองผู้ชายที่กำลังถือกล้องถ่ายรูปยี่ห้อดังอยู่ ผมมองไม่เห็นใบหน้าของเขาเพราะกล้องมันบังจนเกือบมิด และตอนนี้เขากำลังหันไปถ่ายรูปอยู่ทางอื่น

ผมรู้สึกมึนงง... เบลอๆ แปลกๆ

  ผู้ชายที่กำลังกดชัตเตอร์และไม่ยอมเอากล้องออกสักทีนั่นทำให้ผมรู้สึกทำอะไรไม่ถูก และหายใจติดขัดอย่างแปลกประหลาด รูปร่างของเขาแลดูสูงโปร่ง สูงกว่าผมอีก เสื้อนักเรียนที่ปักจุดสองจุดตรงหน้าอกด้านขวานั่นแสดงว่าเขาอยู่ม.ห้า แต่สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจคือทรงผมเกรียนๆ ของเขา ม.ปลายแล้วยังต้องตัดผมแบบนี้อยู่อีกเหรอ หรือเป็นความชอบส่วนตัวของเขากันนะ แต่ผมว่ามันไม่ได้มำให้เขาดูดีน้อยลงเลย

แล้วนี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ยืนวิเคราะห์ใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ

 หันหน้ากลับมามองพื้นคอนกรีตอีกครั้งและพบว่าสายตาของใครหลายคนก็ให้ความสนใจกับตากล้องในชุดนักเรียนนั่นเหมือนกัน แต่สักพักก็พากันหันมามองผมเหมือนเดิม ดูดีขนาดนั้นทำไมถึงไม่กรี๊ดกันล่ะ

  เอาจริงๆ ผมก็ยอมรับเลยนะว่ารูปร่างเขาดูดีกว่าผมอีก ดูแบบเท่มีสไตล์ หรือบางทีเขาเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงหรือเปล่า หรืออาจจะนิสัยไม่ดี แต่บางที... อาจจะมีแฟนอยู่แล้ว

อ่าฮ้ะผมโสด แต่มันก็ไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องไปสนใจสถานะของผู้ชายคนนั้นนี่

  หรือที่จริงแล้วอาจจะไม่ได้หล่ออย่างที่ผมคิด หน้าเต็มไปด้วยหลุมสิว มีรอยแผลเป็นอันน่าเกลียดน่ากลัว หรืออะไราักอย่างที่ทำให้สาวปลื้มกันไม่ลง อืมๆ... อาจเป็นไปได้อยู่นะ

ผมรู้สึกว่าวันนี้ผมแปลกๆ

  ผทเลิกสนใจผู้ชายึนนั้นและเดิรไปตามทางเรื่อยๆ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่คิดว่ากล้องถ่ายรูปมันจะให้ความดึงดูดกับผู้ชายคนไหน

แต่กับคนนี้ผมต้องยอมรับว่าเขาดูมีเสน่ห์มากจริงๆ

  ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ ผมไม่ได้ชอบเขาแน่นอน ผมอาจจะแค่ตื่นเต้นเพราะคนคนนั้นดูดี

  เขาไม่ได้ดูดีเหมือนนายแบบสุดฮอต ดารายอดนิยม เน็ตไอดอลหน้าตาดี หรือแม้แต่คนดังในโรงเรียน แต่เขาดูดี... ในแบบที่เขาเป็นเขา แบบที่อยู่กับกล้องถ่ายรูปนั่น

  ผมเดินออกมาจากตรงนั้นสี่ห้าก้าวแล้วต้องหยุดเดิน ความรู้สึกค้างคาใจทำให้ผมไม่สามารถก้าวเท้าต่อไปได้

  คนที่จับตามองผมอยู่อาจคิดว่าผมเป็นบ้าไปแล้วก็ได้

  ผมหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พิเศษกว่าตรงที่พบว่าเขาเองกำลังมอวผมอยู่เหมือนกัน เราสบตากันผ่านเลนส์กล้อง และผมคงจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้ากล้องถ่ายรูปตัวนั้นไปบังหน้าของเขาอยู่

  คลิ๊ก แชะ!

  คราวนี้ไม่มีแสงแฟลช คาดว่ารอบที่แล้วเขาคงจะลืมปิด แต่นิ้วมือที่กดปุ่มชัตเตอร์ทำให้ผมรู้ว่าเขาถ่ายรูปผมอีกแล้ว

ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะหันหน้าไปทางอื่นในชั่ววินาที
 
 เอาล่ะ ผมยอมรับแล้วก็ได้ ว่าผู้ชายคนนั้นดึงดูดผมให้ตกลงไปในหลุมอะไรสักอย่างได้จริงๆ

  คนที่ผมไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าของเขา...



++-+++++++++++++++





"มึง กูฝากดอกไม้หน่อย"

"ของมึงก็ถือเองดิ"

"รู้จัดคำว่าเซอร์ไพรส์เปล่าวะ เออน่า ถือหน่อย ใครถามก็บอกว่าของมึง"

"เฮ้ย งี้สาวก็เข้าใจผิดคิดว่ากูมีแฟนหมดดิ"

"พูดมาก ถือไป"

  ช่อดอกไม้ช่อโตถูกจับยัดใส่มือเด็กหนุ่มร่างสูงโดยไม่รอถามความสมัครใจเลยสักนิด แต่ด้วยความมีน้ำใจภูเขาก็ช่วยมันถือแต่โดยดี ถึงจะยังไม่เข้าใจก็เถอะว่าทำไมมันถึงไม่ถือเอง

  พอก้าวขาออกมาจากห้องเรียน เหล่านักเรียนชายหญิงที่อยู่ข้างนอกก็หันขวับมามองทันทีราวกับนัดหมายกันเอาไว้แล้วทั้งที่ก็ไม่ใช่

"ให้ตาย"

  โซ่ชะงักเล็กน้อยเมื่อเจอแบบนี้ ถึงจะเป็นเพื่อนกับพ่อหนุ่มคนดังมาเป็นปีแล้วแต่ก็ยังไม่ชินสักทีกับการที่ต้องตกเป็นเป้าสายตา ภูเขายักไหล่แล้วส่งสายตาให้มันเป็นเชิงบอกว่า 'กูว่าแล้ว' ไปให้ แต่ถึงอย่างนั้นโซ่ก็ไม่ได้คิดเปลี่ยนใจแต่อย่างใด

"ไอ้โซ่ มึงจะเอาไปให้ใครวะ กูไม่เห็นว่ามึงจะสนใจพี่ม.6 หรือ น้องม.3 คนไหน"

  วันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศ เรื่องถือช่อดอกไม้ ตุ๊กตาตัวโต หรือกล่องของขวัญเดินไปเดินมานี่เป็นเรื่องสุดแสนจะปกติ มันก็น่าจะปกติอยู่หรอกถ้าคนที่ถือช่อดอกไม้นั่นไม่ใช่ภูเขา หรือนายหิมาลัยขวัญใจทั้งสาวในโรงเรียนและนอกโรงเรียน

แน่ล่ะ ก็โสดมาตลอด แล้ววันดีคืนดีก็มาถือช่อดอกไม้อยู่เนี่ยนะ

"กูจะเอาไปให้ชมพู"

"ให้ทำไม ชมพูไม่ได้จบปีนี้สักหน่อย"

"การแสดงความรัก ไม่ว่าวันไหนก็ทำได้ทั้งนั้น"

  ภูเขาได้ยินแบบนี้ถึงกับถอนหายใจให้กับความไม่ปกติของเพื่อนตัวเอง ชมพูคือผู้หญิงที่โซ่ชอบ จะใช้คำว่าแอบชอบก็ไม่ได้เพราะมันเล่นแสดงออกอย่างกับเป็นแฟนเค้าไปแล้วด้วยซ้ำ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าชมพูรู้สึกยังไงกันแน่ ที่รู้คือไม่เคยต่อต้านหรือปฏิเสธเลย ก็แปลกดี

"ไปหน้าซุ้มที่ห้องเราทำ"

"ครับครับ คุณเพื่อน"

  ได้แต่เดินตามมันต้อยๆ ไปยังซุ้มถ่ายรูปที่ห้องตัวเองทำขึ้น เพราะนี่เป็นกิจกรรมที่จัดทำให้ชั้นพี่สุด คนที่ต้องดูแลเลยกลายเป็นพี่ที่รองลงมานั่นก็คือชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 ซึ่งก็เป็นพวกเขาเอง

  ตลอดทางที่เดินมาก็มีคนมองมาตลอด ยิ่งพอเดินมาถึงซุ้มพวกเพื่อนในห้องที่นั่งเฝ้ากันอยู่ก็หันขวับมาพร้อมกับพุ่งเข้ามาถามกันทันที

"ภู จะให้ใครน่ะ"

"ไหนบอกว่าจะไม่มีแฟนเดี๋ยวเรตติ้งลดไง"

"หรือมีคนเอามาให้อะ"

"เอ่อ... คือเรา..."

  คนถูกถามตอบไม่ถูก หันไปหาเพื่อนเพื่อขอความช่วยเหลือเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี และมันก็พอดีกับที่เจ้าของช่อดอกไม้ตัวจริงเดินเข้ามาพอดี

"ป้ายตัวซีมันเหมือนจะหักแล้วอะ สกอตเทปอยู่ไหนเหรอ"

  ชมพูเดินเข้ามาถามพลางมองไปที่แผ่นโฟมที่ตัดเป็นรูปตัวอักษรภาษาอังกฤษที่แปะอยู่ตรงซุ้ม ภูเขามองตามไปด้วยแล้วพบว่ามันใกล้จะหักแล้วอย่างที่บอกจริงๆ

"อ้าวภู ไม่คิดว่าจะลงมานะ"

"แหะ"

  คนถูกทักส่งเสียงในลำคอเมื่อคำถามเสียดสีนั่นมันก็เป็นความจริง เพราะถ้าโซ่มันไม่เกิดบ้าอยากเซอร์ไพรส์ขึ้นมาก็คงจะนอนอืดอยู่บนห้องนั่นแหละ ไม่คิดจะลงมาหรอก หนึ่งคือเขาขี้เกียจ และสองคือโซ่มันเกลียดความวุ่นวายสุดๆ

และชมพูนี่แหละคือความวุ่นวายตัวโตๆ

"ชม คือ... เรามีอะไรจะให้น่ะ"

"โอเค..."

  เฮ้อ... ภูเขาทำหน้าเพลียจัด เซอร์ไพรส์กับให้ตรงๆของไอ้โซ่มันต่างกันตรงไหนไม่ทราบ และเหมือนชมพูจะรู้อยู่ก่อนแล้วด้วยซ้ำว่าดอกไม้นี้เป็นของตัวเอง เพราะไม่เห็นจะถามว่าเขาจะเอาไปให้ใคร

 โซ่ก้าวเข้าไปหาชมพูพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนเป็นเรื่องตื่นเต้นเสียเต็มประดาทั้งที่ชมพูทำหน้าอ่อนใจเต็มที คนอื่นๆทำสีหน้าโล่งใจกันพร้อมถอยหลังยกพื้นที่ให้คุณเกราะโซ่เต็มที่ บางคนก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกภาพเก็บไว้

"คือ..."

"..."

  คนรอบข้างพร้อมใจกันเงียบ รอลุ้นเต็มที่ว่ามันจะพูดอะไรออกมา ส่วนภูเขาก็ทำได้แค่เป็นคนถือดอกไม้ยืนล้วงกระเป๋าหล่อๆ ซึ่งดูเป็นที่น่าสนใจมากกว่าสองคนนั้นอีก

คลิ๊ก

คลิ๊ก

  เสียงชัตเตอร์จากกล้องถ่ายรูปทำให้ภูเขาหันไปมองตามเสียง เห็นผู้ชายคนหนึ่งในชุดนักเรียนที่เป็นกางเกงสีกรมท่ากับรอยปากกาเมจิกขีดอยู่บนเสื้อเล็กน้อย บ่งบอกให้รู้ว่าเขาอยู่ม.6 แต่ที่น่าแปลกคือเขาไม่ได้ถ่ายสองคนนั้นที่ยืนอยู่กลางวงล้อม แต่กลับหันกล้องมาถ่ายภูเขาที่ยืนถือช่อดอกไม้อยู่

"คือ... เราไม่รู้จะบอกอะไรดี"

"โซ่..."

"ก็เพราะบอกอยู่ทุกวันแล้วนี่ แต่วันนี้เรามีอะไรอยากให้น่ะ"

  ดอกไม้ที่ถูกดึงออกไปจากมือไม่สามารถทำให้ภูเขาสนใจได้อีกแล้ว เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำให้เขาสนใจได้คือผู้ชายที่ค่อยๆลดกล้องลง... ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยเห็นผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ตัดผมทรงสกินเฮดแบบนี้ รูปร่างสูงโปร่งแบบนี้ ผิวสีแทนแบบนี้...

แต่เป็นครั้งแรกที่เคยเห็นใบหน้าของเขา...

  ภูเขามองคนในสายตาด้วยความรู้สึกปั่นป่วน ผู้ชายคนนี้เป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้ ถึงจะเคยรู้สึกแบบนี้เมื่อนานมาแล้วแต่ก็ยังจำได้ดี ภูเขาไม่ได้สนใจผู้ชายที่ถ่ายรูปเขาเมื่อวันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนนี้อะไรมากมาย ทุกอย่างจบลงแค่ในวันนั้น แต่ไม่ปฏิเสธว่ายังจำได้ดีอยู่ตลอดเวลา

  ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกจากภูเขา แต่เป็นภูเขาเองที่ทนสบตากับเขาไปได้จนต้องเลื่อนสายตาหนี ลงไปมองบริเวณหน้าอกด้านขวาของอีกฝ่าย ไม่ทันที่จะได้สังเกตอะไรมากมายเขาก็หันหลังแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว...

พสุธา... คือชื่อจริงของผู้ชายคนนั้นที่ภูเขาอ่านทันพอดี

  โดยไม่รู้ตัวร่างสูงของนายหิมาลัยคนดังก็เดินแทรกวงล้อมนั่นออกมา ไม่สนใจแล้วว่าโซ่มันจะทำอะไรต่อ เพราะตอนนี้เขาอยากมองหน้าคนที่มาทำให้รู้สึกจั๊กจี้ที่อกนั่นให้ชัดอีกสักที อยากมองให้นานกว่านี้ เหมือนสิ่งที่ได้มันยังไม่พอ แต่เหมือนเขาจะเดินเร็วเป็นบ้า เพราะเมื่อเดินออกมาก็มองไม่เห็นแผ่นหลังนั่นแล้ว

แบบนี้น่ะดีแล้ว

บ า ง พ ร ะ จั น ท ร์ ได้เพิ่มรูปภาพ
คือสิ่งที่ผมให้ค่ากับมันมากกว่าตัวเอง
*แนบรูปเด็กมัธยมปลายในชุดนักเรียนกำลังยืนหันหลังอยู่
ถูกใจ.3,819 ความคิดเห็น.329 แชร.์259

[ืniyataan]

ยังไม่จบใช่ไหม?? เอาอี๊ก..กกกกกกก

[unicorncolour]

กำลังฟิน 

 

[ImInDragon]

แหน่ะะะะะะ  น่ารักก