#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่าน 12
เซอร์ไวเวอร์เป็นห่วงฆาตกร
พี่ธีร์หายไปจนถึงตอนเย็นและโซ่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้เปิดอ่านข้อความเหล่านั้นหรือไม่ แม้จะเอาโทรศัพท์เพื่อนส่งไปอีกรอบ แต่บอลลูนสีเขียวที่เต็มไปด้วยความห่วงใยก็ยังไม่ถูกเปิดอ่านอยู่ดี ด้วยความร้อนใจบวกกับเป็นห่วง โซ่จึงโทรหาพี่แหลมเพื่อความสบายใจว่าฝันร้ายเมื่อคืนมันเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระที่เขาคิดมากไปเอง หรือว่าเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่างกันแน่
และเขาก็ได้ทั้งข่าวดีและข่าวร้ายว่าพี่ธีร์ยังปลอดภัยดี เพียงแต่เมาหัวราน้ำนอนสิ้นสภาพอยู่ร้านพี่ตั้บตั้งแต่เช้าลากยาวไปจนถึงเที่ยง ซึ่งสาเหตุเป็นเพราะเพิ่งเลิกกับพี่เบล และไม่มีใครให้คำตอบได้ว่าเพราะอะไร พี่แหลมบอกว่าพี่ธีร์คงเฮิร์ทไปอีกหลายวันแต่ก็ย้ำว่าไม่ต้องเป็นห่วง วันพุธนี้ยังมีแข่งเหมือนเดิม
ทั้งที่ควรโล่งใจเพราะพี่ธีร์ปลอดภัยแล้ว แต่โซ่กลับเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิมเพราะเรื่องเลิกกับแฟนนั้นไม่ใช่การทะเลาะแล้วแยกย้ายกันไปสงบสติอารมณ์ แต่มันคือเรื่องของคนสองคนที่จบกันไปแล้ว
ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ... เมื่อคืนโซ่จำได้ลาง ๆ ว่าพี่ธีร์ไปรับพี่เบลไม่ใช่เหรอ มันไม่มีสัญญาณอะไรเลยที่จะบอกได้ว่าทั้งคู่จะแตกหักกัน
“เอาไปสั่งน้ำมูกซะ” อาร์มโยนซองทิชชู่ลงบนโต๊ะพลางมองคนป่วยที่ยืมโทรศัพท์ของเขาไปใช้คุยกับคนในทีม
“ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ โกรธที่กูมีน้ำมูกเหรอ”
“เปล่า กูเวทนามึงอะ” เจ้าของคำพูดนั่งลงฝั่งตรงข้าม ขณะที่ไอ้เจมส์ยอมเสี่ยงติดหวัดเพราะอยากเสือกเรื่องในโทรศัพท์ “เป็นไงบ้างวะ?”
“พี่ธีร์ไม่อ่านเลย กูว่าพอแค่นี้ดีกว่าเดี๋ยวพี่เขารำคาญ”
“ไปหาที่คอนโดเลยดิ ไหน ๆ ก็สนิทกันแล้วไม่ใช่เหรอ กูเห็นพี่เขาสปอยล์มึงจะตายห่า แค่ถามว่าเป็นไงบ้างคงไม่แดกหัวมึงหรอกมั้ง”
“ทำไมอินอะ โมโหอะไรกูเปล่าเนี่ย?” โซ่มองเพื่อนที่กำลังทำหน้านิ่ง “โกรธที่กูมีทีมเหรอ พูดกันตรง ๆ ได้นะ”
อาร์มกับเจมส์มองหน้ากัน ก่อนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จะเป็นฝ่ายกอดคอโซ่เอาไว้ แววตาของคนป่วยที่ส่งมานั้นเหมือนอยากบอกให้รู้ว่าพร้อมจะสำนึกผิดและพร้อมจะแก้ไขถ้าหากทำอะไรผิดไป ซึ่งอาร์มสามารถเข้าใจได้โดยไม่ต้องให้อีกฝ่ายอ้าปากอธิบายเพราะเขามั่นใจว่ารู้จักไอ้โซ่ไม่น้อยไปกว่าใคร
“ทำไมกูต้องโกรธเรื่องนั้นด้วยวะ?”
“ก็พักหลังเราไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน แต่กูยังเหมือนเดิมจริง ๆ นะ มึงสองคนคือที่ศูนย์ในใจกูเสมอเลย”
“ที่ศูนย์คือเชี่ยไรมึง?” เจมส์ขมวดคิ้วหรี่ตามองคนข้าง ๆ
“ก็ศูนย์มาก่อนหนึ่ง สำคัญกว่าที่หนึ่งแน่นอน”
“กูจะเริ่มโกรธก็ตอนมึงเล่นมุกนี่แหละ” พอสนิทกับพี่ ๆ ในทีมแล้วจำมุกกะโหลกมายิงใส่พวกกูใหญ่เลยนะห่า
“กูเริ่มทันคนแล้ว ต่อไปด่ากูให้น้อยลงด้วย” ไอ้คนเสียงขึ้นจมูกนั่งกอดอกอย่างภาคภูมิใจ เจมส์จึงหันไปเบ้ปากใส่เพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างรู้กัน
“ไม่โกรธหรอก กูดีใจด้วยซ้ำที่มึงยอมเปิดใจรับคนอื่นนอกจากกูสองคน” อาร์มพูดอย่างไม่โกหก แม้ก่อนหน้านี้จะมีคิดบ้างเพราะกลัวว่าไอ้ซื่อบื้อจะดังแล้วทิ้งเพื่อน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเมื่ออีกฝ่ายได้ทำให้เห็นแล้วว่ามันยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่แบ่งเวลาไปให้เพื่อนใหม่บ้าง ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก
ความน้อยใจที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบได้กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเมื่อทั้งคู่มองถึงผลลัพธ์ที่ส่งไปในทางที่ดี ไอ้โซ่มีเพื่อน มีคนหวังดี มีคนรักในสิ่งที่มันชอบ มีคนคอยผลักดันให้ไปอยู่ในจุดที่ไม่กล้าไปยืนจนคนมากมายเริ่มให้ความสนใจจนให้การสนับสนุน
อาร์มกับเจมส์รู้สึกเหมือนเป็นคุณพ่อวัยหกสิบที่กำลังมองลูกชายเติบโตขึ้น
“เพราะงั้นไม่ต้องห่วงพวกกู”
“ไม่ได้หรอก พวกมึงสองคนเป็นเพื่อนกู พวกพี่ธีร์ก็คือพี่ ๆ ที่เป็นทีมเดียวกันแล้ว ทุกคนสำคัญไปหมดเลย แล้วกูก็โลภมากด้วย กูจะเก็บทุกคนไว้กับตัวเอง”
“มึงพูดมากขึ้นเพราะพี่แหลมใช่ไหมไหนบอกซิ?” เจมส์หรี่ตาพลางเอนหลังถอยออกห่างจากคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ยิ้มหลังจากสารภาพรักเลี่ยน ๆ จนเขาทั้งคู่ทำตัวไม่ถูก
*
ปลายทางของค่ำนี้ไม่ได้จบที่คอนโดเหมือนกับทุกวัน เด็กหนุ่มตัวผอมใส่ผ้าปิดปากอนามัยหยุดยืนอยู่หน้าคอนโดสูงพลางมองเข้าไปในประตูทางเข้าซึ่งจะเนียนเดินตามหลังคนอื่นก็ได้ แต่เขากลับยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ พร้อมแท็บเล็ตที่เจมส์ให้ยืมใช้ชั่วคราวระหว่างรอโทรศัพท์
ทั้งที่มาถึงแล้วแต่โซ่กลับไม่กล้าส่งข้อความย้ำไปอีกรอบว่าเขาอยู่ตรงนี้ ความกล้าและความเป็นห่วงกำลังชกต่อยกันในหัวและคิดว่าฝั่งความกล้านั้นทำแต้มได้ไม่เก่งเอาเสียเลย โซ่ไม่สามารถตีมึนเคาะประตูอีกฝ่ายแล้วทำเหมือนเป็นเรื่องปกติได้ ระดับความสนิทของโซ่กับพี่ธีร์นั้นอยู่ในระดับไหน เด็กหนุ่มรู้ตัวดี
เอาไงดีล่ะโซ่... นั่งรถเมล์กลับไปเลยไหมถ้าจะปอดแหกแบบนี้ ถ้าพี่ธีร์พร้อมคงตอบกลับมาเองนั่นแหละน่า... แต่พาตัวเองมาถึงที่แล้วนะ จะกลับไปทั้งอย่างนี้จริง ๆ เหรอ?
เด็กหนุ่มตัวผอมขมวดคิ้วเม้มปากแน่น กำหมัดหมุนตัวเต็มองศาแล้วเดินกลับด้วยทางที่เข้ามา แม้ในหัวยังคงทะเลาะกันไม่หยุด
‘ตอนแกไม่สบายใจพี่ธีร์ยังนั่งแท็กซี่มาหาเลย แล้วนี่ทำอะไรอยู่อะโซ่ จะกลับทั้งอย่างนี้จริง ๆ เหรอ?’
‘แต่เรื่องนี้มันไม่เหมือนกันนี่ บางทีพี่ธีร์อาจจะอยากอยู่คนเดียวมากกว่านั่งมองหน้าโง่ ๆ ของแกก็ได้ กลับไปก็ถูกแล้ว’
‘ปอดแหก สงสารพี่ธีร์แล้ว’
‘ถ้าขึ้นไปแล้วโดนพี่ธีร์ว่า สู้เป็นคนปอดแหกไม่ดีกว่าเหรอ?’
โอ๊ย... ปวดหัวไปหมดแล้วล่ะ...
เด็กหนุ่มดึงผ้าปิดปากอนามัยลงพลางทาบมือกับหน้าผากเพื่อให้รู้ว่าร่างกายกำลังประท้วงขอกลับไปกินยานอนพัก โซ่ต้องเลือกว่าจะเป็นห่วงร่างกายหรือความรู้สึกตัวเอง ซึ่งคนปอดแหกที่ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ก็เลี้ยวไปทางซ้ายแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างสวนเพื่อหยุดตั้งหลัก
วางกระเป๋าเป้ลงบนตักพร้อมรูดซิป ก่อนจะเอาตลับยาออกมาแกะทีละช่องแล้วกินในครั้งเดียวก่อนจะดื่มน้ำเปล่าอุณหภูมิปกติตามเข้าไป เด็กหนุ่มตัวผอมยังคงมีไข้ ใช่ เรื่องนี้เขาไม่ได้ลืมหรอกนะ และแม่ก็ย้ำอยู่ตลอดเลยว่าโซ่ต้องดูแลตัวเองให้ดี เพราะยังมีคนเป็นห่วงอยู่เชียงใหม่ แต่ตอนนี้เขาเป็นห่วงพี่ธีร์มากเลย เพราะฉะนั้นถ้าเฉไฉแกล้งหลับไม่ตอบไลน์แม่สักครั้งก็คงไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกมั้ง...
ดูแลร่างกายเสร็จเรียบร้อยก็เอาแท็บเล็ตขึ้นวางบนตัก เขากดเข้า Twitch เพื่อเช็กดูความเคลื่อนไหวแม้ว่าเมื่อชั่วโมงที่แล้วยังคงนิ่งเงียบ และการที่พี่ธีร์จะไลฟ์สตรีมตอนกำลังอกหักมันก็ค่อนข้างเป็นไปได้ยาก แต่การตรวจสอบทุกอย่างเพื่อความแน่ใจมันก็เป็นนิสัยที่โซ่เลิกไม่ได้เสียที
ผิดคาด... เด็กหนุ่มค่อนข้างประหลาดใจอยู่ไม่น้อยเมื่อสายตาพลันไปเห็นคลิปสั้น ๆ ที่เพิ่งอัปโหลดลงไปเมื่อสามนาทีที่แล้ว โซ่รีบเอาซองใส่หูฟังออกมาเสียบ ก่อนคลิปเล่นเกมยิงปืนจะเริ่มต้นขึ้นพร้อมคำทักทายเช่นเคย แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงความร่าเริงที่ลดน้อยลงจนแทบไม่หลงเหลือความทะเล้น
และคลิปนี้ไม่มีหน้าพี่ธีร์ ไม่มีวิดีโอผู้เล่นที่เคยอยู่มุมด้านซ้ายล่างของหน้าจอ
โซ่มองตัวละครในเกมที่กำลังวิ่งไปหลบหลังบังเกอร์แล้วกดนั่งลงเพื่อรอดูทางหนีทีไล่ ซึ่งละแวกนั้นไม่มีทีมเดียวกันคอยยิงซัพพอร์ทให้อยู่เลยแม้แต่คนเดียว ซึ่งนั่นหมายความว่าสถานการณ์ของตัวละครพี่ธีร์ค่อนข้างสุ่มเสี่ยงโดนรุม
( วิธีดูว่าศัตรูอยู่ตรงไหน อันดับแรกให้ดูจากวิถีกระสุนที่ยิงมาครับ อย่างตอนนี้มาทั้งซ้ายขวา )
( ทริคอีกอย่างคือสังเกตจากเสียงปืน มันบอกได้นะครับว่าฝั่งนั้นใช้ปืนประเภทไหน หวังผลจากระยะใกล้หรือไกล ผมคิดว่าหนึ่งในสองคนนั้นมีคนถือ AK-47 เหมือนผมว่ะ กระสุนก็เบสิกเลยครับ บรรจุได้สามสิบนัด ส่วนอีกคนถ้าเดาไม่ผิดผมว่าน่าจะใช้ MP5 กระสุนเท่ากัน แต่ตัวนี้น่ากลัวน้อยกว่าหน่อยเพราะเห็นผลชัดแค่ในระยะใกล้ ไอ้ตัวที่น่ากลัวคือคนถือ AK-47 เนี่ย ถ้าแม่งยิงแม่นผมโดนสามสี่นัดคงมีร่วง )
Vari: วันนี้ไม่ไลฟ์เหรอคะ
Pongsathon: ทำไมสุภาพแปลก ๆ ครับ อ้อ วันนี้วันพระ
NickGreanmer: ขอบคุณสำหรับ How to นะครับ คลิปนี้ได้ประโยชน์มากเลย
BlueLagoon: พี่ธีร์ไม่สบายปะคับ เสียงแปลก ๆ
( นั่งหาวรอใครคนหนึ่งลั่นจนหมดแม็กก่อนครับ อะ คราวนี้ก็ถึงทีผมแล้วว่ะ คุณผู้ชมลองตั้งใจฟังดูนะว่าฝั่งตรงข้ามยิงไปแล้วกี่นัด เพราะจังหวะเปลี่ยนแม็กนี่โคตรสำคัญเลย ถึงจะแค่เสี้ยววิแต่มันทำให้คุณตัดกำลังศัตรูได้ถ้าจะใช้จังหวะนั้นโผล่ออกไปยิงอีกตัว )
( ตายไปแล้วหนึ่ง รีบสลับเป็นปืนสั้นแล้วเล็งให้ดี หนึ่ง สอง สาม ไม่ตายครับ ไม่เป็นไร วิ่งหาบังเกอร์แล้วเปลี่ยนแม็กรอแก้งานได้ )
ตัวละครในชุดทหารกำลังยัดแม็กกาซีนใส่เข้าไปใหม่ พี่ธีร์ยังคงนิ่งผิดจากคาแรกเตอร์ฆาตกรในอีกเกมที่เป็นฝ่ายวิ่งไล่ล่า กระทั่งมีระเบิดปาเข้ามากดดันให้วิ่งออกไป พี่ธีร์จึงคว้าปืน AK-47 ขึ้นมาสาดใส่ศัตรูที่อยู่ในระยะใกล้จนแทบเรียกได้ว่าเผาขน
( ถ้ายิง AK-47 ในระยะใกล้ให้เล็งต่ำ ๆ เลยนะ เพราะแรงดีดของปืนมันจะเสยขึ้นจนถึงหัวพอดีครับ )
โซ่มองความจริงจังที่ไม่ได้เห็นบ่อย ๆ บางทีมันอาจจะเป็นคลิปเก่าที่พี่ธีร์เอามาอัพลงให้แฟนคลับดูเล่นในช่วงเวลาที่ตนเองไลฟ์สตรีมไม่ได้ แต่ฟังน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากเขาแล้วก็เริ่มชั่งใจ มันจะใช่คลิปเก่าแน่หรือ? มีแต่คำ ๆ นี้วนเวียนอยู่ในความคิด
โซ่ถอดหูฟังออกพลางเขย่าขาอย่างร้อนใจ เงยหน้าขึ้นมองความมืดบนท้องฟ้าเพื่อกดดันตัวเองให้ตัดสินใจว่าควรทำอะไรในเวลานี้ ...พี่ธีร์ไม่สบายแน่ ๆ นั่นไม่ใช่คลิปเก่าหรอก
ก้มลงเก็บของใส่เข้าไปในกระเป๋าแล้วพรูลมหายใจออกทางริมฝีปากเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปร้านอาหารข้างล่าง สั่งเมนูสำหรับคนป่วยทิ้งไว้แล้ววิ่งออกไปข้างนอกเพื่อแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตที่คงมีผลไม้สดอยู่ คนป่วยที่ร่างกายอ่อนเพลียแต่ใจแข็งแรงเต็มร้อยยืนเลือกส้มทีละลูกอย่างตั้งใจ แล้วรีบไปจ่ายเงินก่อนจะกลับไปเอากับข้าวที่สั่งเอาไว้
โซ่หยุดยืนตรงจุดเดิม จุดที่ทำให้ต้องถามตัวเองอีกครั้งว่าเขามีสิทธิ์ยื่นมือเข้าไปลูบหลังปลอบใจพี่ธีร์หรือไม่?
การตัดสินใจคราวนี้มันยากยิ่งกว่าตอนไลฟ์โชว์ตัวตนเป็นครั้งแรกเสียอีก โซ่เงยหน้ามองตึกสูงพร้อมหาคำตอบไว้ในใจไว้ล่วงหน้าว่าถ้าหากพี่ธีร์เปิดประตูออกมาแล้วอารมณ์ไม่ดี... ตอนนั้นเขาต้องยื่นของกินให้แล้วบอกว่าแวะมาหาเพื่อนแถวนี้เลยซื้อมาฝาก แต่เหตุผลแค่นั้นจะฟังขึ้นไหมนะ...
ฮึบกลั้นหายใจเดินเนียนตามคู่รักวัยกลางคนเข้าไปอย่างที่ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะทำได้โดยไม่พลาด โซ่หายใจเข้าลึก ๆ อยู่ด้านในสุดของลิฟต์แล้วปล่อยให้บทสนทนาเรื่องราคาไอโฟนรุ่นใหม่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปทั้งที่หัวใจกำลังเต้นแรง
โซ่หยุดยืนหน้าประตูห้องรุ่นพี่พร้อมใช้เวลาไปกับความขี้ขลาดราว ๆ ห้านาที ก่อนจะกำมือขึ้นมาเคาะอากาศเป็นการซ้อม พร้อมทวนเหตุผลที่ทำให้มาอยู่ที่นี่ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูเบา ๆ เพียงสามครั้งเท่านั้น ซึ่งการทำได้แต่ยืนรอเพราะไม่มีใครเปิดประตู มันก็ชวนให้ใจหวิวเหลือเกิน
พี่ธีร์อาจจะหลับไปแล้ว หรือไม่ก็คงอยากทำอะไรสักอย่างมากกว่าการเดินมาเปิดประตูต้อนรับเด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้น พี่ธีร์คงอยากคุยกับพวกพี่แหลมมากกว่า เขาคงมาผิดเวลาไปหน่อยแล้ว
โซ่เม้มริมฝีปากพลางทาบมือกับหน้าผากอย่างเป็นกังวล สาบานเลยว่าเขาจะไม่เคาะซ้ำอีกเด็ดขาด เพราะถ้าครั้งแรกพี่ธีร์ไม่เปิด ครั้งที่สองก็คงเป็นคำตอบเดียวกัน สุดท้ายโซ่ก็เลือกห้อยกับข้าวและถุงส้มเอาไว้กับลูกบิดประตู เขาหวังว่าอีกฝ่ายจะเปิดมาเห็นมันก่อนที่แม่บ้านจะเก็บไปทิ้งเสียก่อน
แต่ความกังวลคงไม่อยากกลั่นแกล้งเด็กคนนี้มากเกินไปนัก ประตูที่คิดว่าคงปิดตายไปอีกหลายวันจึงเปิดออกมาโดยเจ้าของใบหน้าซีดเซียว ดวงตาที่เคยทะเล้นคู่นั้นแดงก่ำจนสังเกตได้ในทันที พอเอาเข้าจริงคำพูดที่เตรียมไว้ก็ถูกกลืนลงคอไปหมดเลย
“โซ่... ซื้อข้าวมาฝากพี่ธีร์ครับ” ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบบนทางเดินยาว เป็นอีกครั้งที่เด็กหนุ่มตัวผอมไม่สามารถอ่านใจอีกฝ่ายได้ว่ากำลังรู้สึกอย่างไร อยากให้เขาอยู่ตรงนี้ไหม หรือว่าอยากให้กลับบ้านเพราะอยากอยู่ตามลำพัง ซึ่งถ้าเป็นอย่างหลังโซ่ก็พร้อมที่จะไปอย่างง่ายดาย โดยไม่สร้างคำถามชวนปวดหัวทิ้งไว้ให้พี่ธีร์ต้องคิดมาก
และโซ่ก็ได้คำตอบเป็นอ้อมกอดที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด
เขาทำตัวไม่ถูก ได้เพียงยืนนิ่ง ๆ ให้รุ่นพี่ซบหน้าลงกับไหล่แคบ ๆ ของตนเอง ร่างกายที่ถูกพิษไข้เล่นงานตั้งแต่วันเสาร์ยังคงร้อนไม่ต่างจากไฟ และเขารับรู้ได้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายก็มีไข้สูงไม่ต่างกัน
เสียงถอนหายใจของผู้ชายขี้เล่นนั้นเบาหวิวบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า กอดที่คิดว่าหละหลวมเริ่มกระชับแนบแน่นยิ่งขึ้นจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศวิ่งผ่าน โซ่รู้สึกได้ถึงกลิ่นเบียร์ที่คละคลุ้งอยู่ใต้จมูก กลิ่นของมันเต็มไปด้วยความเสียใจที่กำลังกัดกินพี่ชายคนนี้
ไม่มีอีกแล้วคนที่ชอบยิงมุกตลกพูดจาทะลึ่งตึงตังเพื่อให้เขาทำตัวไม่ถูก ตอนนี้เหลือเพียงผู้ชายตัวโต ๆ หนึ่งคนที่เจ็บป่วยทั้งกายและใจ ซึ่งโซ่ไม่สนแล้วว่าพี่ธีร์อยากอยู่คนเดียวหรือไม่ เพราะเขากำลังเอื้อมมือขึ้นค้างไว้กลางอากาศระหว่างถามตนเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกอดตอบคนเป็นพี่ชายแล้วลูบแผ่นหลังกว้างเบา ๆ
*
“กินข้าวสักครึ่งจานนะครับจะได้กินยาต่อ เดี๋ยวโซ่จะคั้นน้ำส้มผสมน้ำผึ้งกับมะนาวให้ รับรองพี่ธีร์ต้องชุ่มคอจนกลับไปไลฟ์ได้ในวันสองวันนี้เลย”
โซ่หวังว่าเขาคงไม่ได้ยัดเยียดความเป็นห่วงให้จนมากเกินไป เขาพยายามหาตรงกลางให้กับความรู้สึกนี้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัด แต่พี่ธีร์ที่เอาแต่จ้องกับข้าวที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะโดยไม่คิดจะตักเข้าปากสักคำ
โซ่เบนสายตาไปทางกระป๋องเบียร์จำนวนหนึ่งที่คงเพิ่งถูกเปิดดื่มหลังจากอัปโหลดคลิปนั้น จึงตรงเข้าไปเก็บใส่ถุงขยะแล้วมัดปากถุงเพื่อไม่ให้ส่งกลิ่นเหม็น ก่อนจะพลันไปสบตากับคนอายุมากกว่า
“ในสายตาเรา พี่เป็นคนเลวมากไหม?” ธีร์เงยหน้าขึ้นถามความเห็น และเขาอยากให้เด็กคนนี้ตอบตามความจริงมากกว่าจะปลอบใจกันด้วยคำโกหก
เด็กนั่นไม่ได้ตอบในทันที ธีร์มองคนที่กำลังเอาส้มออกมาจากถุงพร้อมมองหาที่คั่นน้ำผลไม้ เขาจึงเดินไปเอาลงมาให้แล้วถอยหลังพิงกับผนัง พร้อมตั้งคำถามว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายมาถึงที่นี่ทั้งที่ตัวเองก็ป่วยไม่ต่างกัน
“พี่ธีร์จำวันที่โซ่โดนด่าได้ไหมครับ?”
“อืม จำได้”
“ครับ จากที่ได้ฟังพี่ธีร์ปลอบวันนั้นมันทำให้โซ่มองเห็นอะไรได้กว้างขึ้นมากเลยนะ”
“...”
“พี่ธีร์ทำให้รู้ว่าสังคมที่เราอยู่มีทั้งดีและร้าย แต่โซ่คิดว่าคน ๆ หนึ่งคงไม่ได้เลวไปซะทุกเรื่องหรอกครับ มันต้องมีใครสักคนที่เขาอยากทำดีด้วย แล้วเขาก็คงอยากเป็นคนดีในสายตาใครสักคนเหมือนกัน ซึ่งโซ่คิดว่ามันยิ่งใหญ่มากพอแล้ว เพราะโซ่เองก็เป็นคนดีให้คนทั้งโลกไม่ได้ครับ”
ธีร์ยังคงมองเด็กเด๋อจากข้างหลัง มองความเข้มแข็งทั้งที่ตัวแค่นั้น ผิดกับเขาที่ใจเสาะเป็นปลาซิว
“เราอาจจะเป็นผู้ชายแสนดีสำหรับคน ๆ นึง แต่โซ่ว่าเราก็เป็นไอ้ควายของใครสักคนได้ครับ”
“ไอ้ควายงั้นเหรอ?” เขาหัวเราะเป็นครั้งแรกหลังจากจมอยู่กับความเศร้ามาตลอดทั้งวัน “ด่าแรงสุดได้แค่นี่หรือไงหื้อ?”
“แรงไม่แรงไม่สำคัญเท่าโกรธจนอยากด่าหรอกนะครับ พี่ธีร์อาจจะร้ายในสายตาแอนตี้แล้วก็ใครอีกก็ไม่รู้ แต่สำหรับแฟนคลับสามล้านหก พี่ตั้บ พี่แจ็ค พี่แหลม แล้วก็โซ่อีกหนึ่งคน พี่ธีร์น่ะสุดยอดเลย” มือที่กำมะนาวชูนิ้วโป้งขึ้นมาทั้งที่ยืนหันหลัง ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ กับคำพูดเหล่านั้นก่อนจะลดระดับสายตาลง
“เข้าใจพูด” ธีร์ถูปลายจมูกกับอาการไข้หวัด ปล่อยให้ความเงียบกลืนกินอยู่ครู่หนึ่ง “ไอ้แหลมเล่าให้ฟังหมดแล้วใช่ไหม?”
“นิดนึงครับ ไม่ทั้งหมดหรอก”
“ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้กลับไป ทั้งที่รับปากแล้วว่าจะอยู่ดูแล”
“โหย ไม่เป็นไรครับ พี่ธีร์ไม่ต้องคิดมากเลย ที่โซ่ดีขึ้นได้ก็เพราะพี่ธีร์ทั้งนั้นนะ คนที่ควรพูดน่ะควรเป็นโซ่ – ขอบคุณครั้งที่ห้านะครับ” คนฟังหัวเราะในลำคอพลางส่ายศีรษะหน่าย ๆ ทั้งที่ป่วยจนจมูกแดงขนาดนั้นยังจะมาดูแลคนอื่นอีก ไอ้เด็กนี่มันดื้อจริง ๆ
“นับไปเรื่อย ๆ นะ ถ้าข้ามเลขเมื่อไหร่มีเจอดี”
“โซ่นับเลขเก่งครับ ไม่มีพลาดแน่ ๆ” เด็กหนุ่มไม่ได้พูดถึงเรื่องข้อความมากมายที่ส่งไป และถ้าหากมันสร้างความลำบากใจให้พี่ธีร์เมื่อไหร่ เขาคงต้องขอโทษที่เอาทั้งไลน์ตัวเองและไลน์เพื่อนส่งหาไม่หยุด “พี่ธีร์ไม่ต้องเล่านะครับว่าเกิดอะไรขึ้น โซ่มาเพราะอยากกินข้าวด้วยเฉย ๆ พอกินแล้วจะกลับไปอ่านหนังสือต่อเลย”
“ทำไมล่ะ ทั้งที่คนในโซเชียลตั้งกระทู้ไปแล้วเพราะเห็นสเตตัสเฟซบุ๊กเบล เราไม่อยากรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายห่วยแตกอย่างพี่”
“อยากครับ แต่รอพี่ธีร์ไว้ใจโซ่ก่อน โซ่รอได้” ธีร์รู้สึกเหมือนเด็กคนนี้พาเขากลับไปยืนอยู่บนถนนเส้นเล็กซึ่งเป็นทางไปเซเว่น กับคำพูดเดิมที่เขาเคยคิดว่ามันคือการซื้อใจ แต่ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา เจ้าเด็กเด๋อก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกว่าคิดผิดที่ไว้ใจเลยสักครั้ง
“พี่รู้สึกแย่มากเลยโซ่ พี่ไม่ชินกับชีวิตที่ไม่มีเบล”
“อยากง้อไหมครับ ถ้าพี่ธีร์ไม่ห่วงเรื่องวางฟอร์มก็ไปเลย เดี๋ยวโซ่เรียกแกร็บให้”
“ไม่” ชายหนุ่มส่ายศีรษะ “พี่กับเบลคงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว” ถ้าใจอ่อนแอจนเลือกกลับไปง้อ อีกไม่นานเขากับเธอคงได้ทะเลาะกันอีกเหมือนเดิม
“โซ่ไม่เคยมีแฟนก็เลยไม่อยากพูดอะไรมาก แต่โซ่คิดว่าพี่ธีร์คงเจ็บไม่ต่างจากพี่เบลเลย”
“ไม่หรอก ยังไงคนที่เจ็บกว่าก็คงเป็นเบลที่ต้องมาเจอผู้ชายแบบพี่”
“พี่ธีร์ครับ ไม่มีใครชนะเพราะใครเจ็บมากกว่าหรือน้อยกว่าหรอกนะ พี่ธีร์มีสิทธิ์ที่จะเสียใจ ร้องไห้ แล้วก็ดื่มเบียร์เท่าที่อยากจะดื่ม ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ ขอแค่พูดมาคำเดียวว่าอยากให้โซ่อยู่หรืออยากให้กลับไป โซ่ก็พร้อมที่จะทำตามขอแค่พี่ธีร์รู้สึกดีขึ้น”
“อะไรที่ทำให้เราทำเพื่อพี่ขนาดนี้?”
“พี่ธีร์เข้ามาเป็นคนสำคัญในชีวิตโซ่แล้ว ถ้าให้มองข้ามไปเฉย ๆ โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยโซ่ก็คงเป็นคนที่ใจร้ายมาก ว่าไหมครับ?” เจ้าเด็กเด๋อหันมาถามความเห็น เขาจึงยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้าเป็นคำตอบ “แต่พี่ธีร์กินรองท้องหน่อยนะ เดี๋ยวหมดแรงเป็นลมไปจะดื่มเบียร์ต่อไม่ได้”
ไม่บ่อยนักหรอกที่ธีร์จะได้ยินอีกฝ่ายพูดไม่หยุดอย่างนี้ และเขาเข้าใจดีว่าเด็กเด๋อมีเจตนาแบบไหน
“ได้ใช่ไหมโซ่?”
“ครับ?” เจ้าของชื่อหันมาเต็มตัวพร้อมถือแก้วน้ำส้มไว้ด้วยสองมือ แววตาคู่นั้นฉายไปด้วยความสงสัย เขาจึงถอนหายใจพลางเลียริมฝีปากคลายความรู้สึกแย่ ๆ
“คนอย่างพี่น่ะ สามารถรับคำปลอบใจได้ใช่ไหม?” หลังจากเห็นแฟนสาวถ่ายทอดความรู้สึกมากมายลงในโซเชียล ธีร์ก็รู้สึกผิดจับใจที่เป็นคนทำให้เธอเป็นอย่างนั้น
“ถ้าพี่ธีร์ไม่รำคาญเสียงโซ่ โซ่ก็จะปลอบทั้งวันทั้งคืนจนกว่าจะรำคาญเลยก็ยังได้”
“แบบนั้นเรียกปลอบที่ไหนล่ะ เขาเรียกพล่าม”
“อ้าว เป็นงั้นไป” เจ้าเด็กเด๋อหัวเราะแห้ง ๆ พร้อมยื่นแก้วน้ำส้มมาให้ เขาจึงยกดื่มแต่ได้เพียงนิดเดียวก็ต้องหยุดเพราะรู้สึกเหมือนจะอ้วกออกมา
“ให้ตาย”
“เอาของเก่าออกก่อนไหมครับ... เดี๋ยวโซ่ลูบหลังให้”
“เออ ก็ดีเหมือนกัน” ธีร์ส่ายศีรษะแล้วตรงเข้าไปในห้องน้ำ โซ่จึงตามเข้าไปลูบหลังก่อนจะออกมาเอาทิชชู่ให้คนพี่เช็ดปาก
“คราวนี้ถึงเวลาที่น้องจะดูแลพี่แล้วนะ”
ชายหนุ่มนิ่งงันกับคำพูดที่ทำให้คนจมอยู่กับความเศร้ารู้สึกดีขึ้นมาได้ ธีร์ไม่ใช่คนมีเพื่อนเยอะนัก ดังนั้นการมีใครสักคนแสดงออกให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ตามลำพัง... มันช่างเป็นเรื่องดีเหลือเกิน
ทั้งที่เคยคิดว่าจะนอนโง่ ๆ บนเตียงแล้วแห้งตายไปเยี่ยงหมาข้างถนน แต่อีกใจหนึ่งมันก็ต่อต้าน ตะโกนบอกให้เข้มแข็งหน่อยถ้าไม่อยากเป็นคนกระจอกตอนใกล้อายุยี่สิบเจ็ด
ธีร์เช็ดปากพลางกดชักโครก เขาเห็นว่าน้องเด๋อเดินนำไปก่อนแล้วผายมือไปทางกับข้าวมากมาย ก่อนจะชูนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างราวกับว่าถ้าเขาไม่กินของเหล่านั้นต้องเสียใจจนวันตาย
“ซื้อมาเยอะจริง บ้านรวยมากไง?” ธีร์เลิกคิ้วบ่นอุบอิบ ตรงเข้าไปหาเด็กเด๋อพร้อมเคาะช้อนลงบนศีรษะทุยเบา ๆ ก่อนเจ้าตัวจะช้อนตามองราวกับอยากรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “ไปคั้นน้ำส้มอีกแก้ว จะได้หายป่วยพร้อมกัน”
เจ้าของจมูกสีระเรื่ออมยิ้มพลางมองอีกคนที่ยอมนั่งกินข้าวโดยที่เขาไม่ต้องคิดหาคำหว่านล้อมอีกแล้วแล้ว เด็กหนุ่มมองรุ่นพี่ที่ตักทั้งข้าวเข้าปากตามด้วยน้ำซุป หลังจากอาเจียนไปเรียบร้อยพี่ธีร์คงกินข้าวได้บ้าง ถึงจะแค่สี่ห้าคำแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
“ยืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียว รีบไปคั้นน้ำส้มแล้วมานั่งกินข้าวได้แล้ว”
“อะ... จริงด้วยครับ โซ่จะไปคั้นเดียวนี้เลย เพราะโซ่น่ะหิวมาก ๆ หิวจนท้องร้องดังไปหมดแล้ว แต่พี่ธีร์คงไม่ได้ยินหรอกครับ เพราะพี่ธีร์หูไม่ดี”
“ปากดีไปอีก ไม่ไง นึกว่าอยากให้ป้อน แต่ไม่เอาด้วยหรอกนะ เพราะพี่ไม่อยากติดหวัดเด็ก”
“อะไรกันครับ พี่ธีร์ก็เป็น โซ่ก็เป็น เราคือพาหะทั้งคู่”
“พูดมากจริงว่ะ เข้าเกมเลยไหมจะได้รู้ว่าใครหมู่ใครจ่า?”
“โห ท้าแบบนี้กินข้าวเสร็จเจอโซ่แน่ ฉายา Juke Master ไม่ได้มาเพราะสอยดาวงานวัดนะครับ พี่แหลมคอนเฟิร์ม”
“เออรีบมาเหอะ เดี๋ยวจะเอาไปห้อยกับเสาจนร้องหงิง ๆ เลย”
คนอกหักยังคงเศร้า แต่โซ่รู้สึกเหมือนได้พี่ธีร์คนเดิมกลับมาแม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาหนึ่ง เด็กหนุ่มลูบศีรษะชมตัวเองที่กล้าตัดสินใจทำตามที่ใจต้องการมากกว่าจะขึ้นรถเมล์กลับไปพร้อมความวุ่นวายในใจ โซ่เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่ได้พิเศษไปกว่าใคร แต่เขาอยากเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พี่ธีร์ลุกขึ้นยืนได้และผ่านพ้นปัญหาไปจนหัวใจแข็งแรงขึ้น
ถ้าการเล่นเกมด้วยกันทำให้พี่ธีร์ยิ้มได้ การวิ่งหนีตายจากคมมีดฆาตกรก็คงเป็นเรื่องที่คุ้มค่าไม่น้อยเลย
To be continuedเราจะมีอุปกรณ์ทำแผลไปทำไม ในเมื่อเรามีน้องโซ่อยู่ทั้งคน
หัวข้อ: ▲เกมเมอร์และน้องเด๋อของเขา▲ #ซอโซ่ล่ามธีร์ (01/09/61) (อ่าน 223585 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก