หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[ShadeoftheMoon]

ถึงน้องไม่บอกเดี๋ยวเจิ้นก็รู้ จันทร์เคยมีความลับกับเจิ้นที่ไหน มีความลับกับเจิ้นทำให้จันทร์ไม่สบายใจแน่

[PrimYJ]

คิวหาเรื่องตายแล้ววววว เจอแบบนี้มูนนี่สับสนมากแน่ๆ

[Snowermyhae]

คิวคะ อย่าล้ำเส้นค่ะ 

[｡Atlas]

โอ้ย ตาย อ่านตอนนี้แล้วกุมขมับอีกแล้ว 555555
สงสารทั้งจันทร์ ทั้งคิว แต่หมั่นไส้เจิ้น


เจิ้นใช้คิวเป็นไม้กันหมา เพราะรู้ใช่มั้ยว่าคิวต้องชอบจันทร์อยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย
แต่ระวังเฮอะ จนโดนแงะกรงจนเปิดออกกว้างแล้วนกน้อยจะบินออกจากอกโดยไม่รู้ตัว
เลี้ยงน้องมาแบบตอบทุกคำถาม ทุกข้อสงสัย แต่ตอบแบบมีชั้นเชิงที่แยบยลจนสงสารหนูจันทร์เลย
ไม่แปลกที่น้องจะมีชุดความคิดที่ต่างจากชาวบ้านไปนิด(?) 555555

ส่วนคิวก็ไม่น่าใจร้อนไปจูบจันทร์แบบนั้นเลย เกิดเจิ้นรู้ขึ้นมา จันทร์นี่แหละมั้งจะโดนแทะเล็มหนักกว่าเดิม
แต่ก็ถือว่าเป็นการเปิดโลกเปิดประสบการณ์ให้น้องจันทร์สุด ๆ ประหนึ่งเจอ culture shock ครั้งใหญ่ ฮ่าา

[jane_August]

วงวาน มูนนี่ลูกแม่
คนน่ารักมักโดนเอาเปรียบ
ทั้งพี่เจิ้น ทั้งคิว
แต่หนักสุดนี่ เจิ้น
นางร้ายนะค่ะคุณผู้ชม
สงสารคิว แต่แอบเชียร์คิว
แต่ชอบเวลาที่มูนนี่อยู่กับเจิ้น
งง ใน งง สับสนกว่าจันทร์ก็เรานี่แหละ
 

[bambooiihallo]

Chapter 11 Chocolate



   ผมเครียดและวิตกกังวล แต่ก็อยากที่รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่จัดการกับความเครียดได้ดีเท่าไหร่เพราะเจิ้นไม่ชอบให้ผมเครียด และผมก็ไม่ได้มีโอกาสหรือเรื่องให้เครียดมากนัก ประสบการณ์ด้านนี้ผมต่ำเกินไป



   เมื่อคืนคิวไม่ได้นอนที่ห้องเพราะผมกลัวเขา เราร้องไห้กันทั้งคู่แต่ผมสงบสติอารมณ์ได้ช้ากว่า คิวเลยให้ผมได้อยู่กับตัวเอง เขาย้ำว่าอย่าบอกใคร เขาอยากจะแก้ปัญหาและเคลียร์ความรู้สึกกับผมด้วยตัวเอง



   และเพราะผมไม่ได้เกลียดคิว...มันเหมือนกลัวเลยตกใจแต่เขาเป็นเพื่อนที่ดีผมเลยเครียดแทนเพราะผมอยากระบายความอัดอั้นพวกนี้กับใครสักคน และไม่ใช่ใครก็ได้แต่ต้องเป็นเจิ้น ซึ่งสวนทางกับคำขอร้องของคิวที่ไม่ให้บอกเจิ้น



   สินเชื่อไม่อยู่...หมอนผ้าห่มไม่ได้ทำให้ผมสบายใจเหมือนคุยกับกระต่ายของตัวเองผมเลยกดดัน ความกดดันทำให้ผมกินข้าวไม่ค่อยได้ ข้าวเช้าของโรงแรมก็เน้นแบบอเมริกันเบรคฟาสต์ที่มีข้าวต้มกับข้าวผัดแยกมาอีกสเตชั่น เป็นแนวบุฟเฟ่ต์ที่ให้เลือกตักตามความต้องการเหมือนโรงแรมทั่วไป ผมกินข้าวต้มหมูสับไปได้นิดหน่อยและน้ำเปล่า ผมไม่อยากชงชาสำเร็จเองเพราะไม่แน่ใจว่าจะเหมือนของที่บ้านไหม และนมกับน้ำผลไม้ก็ไม่ใช่ตัวเลือกของผมเพราะมันแช่เย็น น้ำเปล่าก็เย็นแต่ก็น่าจะเหมาะกับท้องผมที่สุด



   “นั่งด้วยคนนะ”



   คิวสภาพเหมือนคนไม่ได้นอนแต่เขาอาบน้ำแล้ว คงจะกลับห้องไปหลังจากผมออกมา คิวถือจานข้าวและแก้วน้ำเปล่ายืน
อยู่ข้างโต๊ะ ผมพยักหน้าเพราะไม่อยากให้คนดูออกว่าเรามีปัญหากัน เราตัวติดกัน...และสนิทกันสองคนถึงแม้จะมีกลุ่มใหญ่อีกทีแต่ถ้าแยกกันมันก็จะดูออก ยังไงก็แล้วแต่ผมไม่ได้เกลียดคิวแค่ยังไม่พร้อมกับทุกๆเรื่อง



   “อือ...”



   เรากินข้าวเช้ากันเงียบๆ อันที่จริงผมมีคำถามในใจหลายอย่างที่อยากจะถาม วนเวียนไปกับเรื่องที่คิวจูบผม ทุกการกระทำควรมีเหตุผลรองรับ คิวอาจจะแค่แกล้งเล่นหรือว่าพิสูจน์เรื่องจูบที่ไม่จำเป็นต้องเป็นกับแฟนของผม หรือเขาจะยืนยันว่าไม่มีใครจูบคนที่ไม่รัก



   แต่ผมกับคิวก็รักกันไม่ใช่หรอ? ระยะเวลาอาจจะยังไม่มาก แต่เราก็เป็นเพื่อนกัน เพื่อนกันก็ต้องรักกัน งั้นก็เหมือนกับที่ผมรักเจิ้นใช่ไหม? แต่อะไรบางอย่างในหัวผมก็บอกว่ามันไม่เหมือน



   ความฟุ้งซ่านทำผมเครียด...อึดอัด...



   “กินอีกหน่อยดิ อย่าเพิ่งวางช้อน”



   “กินไม่ลง”



   “ขนมปังไหม? เดี๋ยวปิ้งให้”



   “ไม่เอา...”



   กิจกรรมยามเช้าผ่านไปแบบที่ผมไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่ และฐานกิจกรรมที่ผมอยู่กับคิวตลอดทำให้ความอึดอัดดูจะก่อตัวเป็นก้อนใหญ่ขึ้นทุกที อึดอัดที่เราไม่อาจคุยกันได้และผมก็ยังไม่อยากคุย จริงๆถ้าแยกกันสักพักมันคงจะดี ผมแค่อยาก...สงบจิตสงบใจ



   ถ้าคุยกับเจิ้นความเครียดของผมอาจจะหายไปอย่างรวดเร็วแต่เพราะคุยไม่ได้เพราะยังอยากเป็นเพื่อนกับคิว แต่มันคงต้องใช้เวลา...



   “น้องจันทร์ไม่สบายหรอคะ พี่เห็นหนูดูซึมๆ”



   พี่ประจำกลุ่มผมชื่อพี่แทนใจ ท่าทีผมคงแสดงออกชัดจนทำให้พี่เขาถามผมสองรอบแล้ววันนี้ ผมเลือกตอบว่าผมปวดหัวเพราะผมอาจจะได้ไปนอนพัก พี่แทนพาผมมากินยาที่ล็อบบี้ซึ่งรุ่นพี่นั่งรวมกันเป็นฝ่ายพยาบาล อาจารย์ที่พามาด้วยยกกล่องยามาให้ผม ยาในกล่องเหมือนกับที่คุณแม่บ้านเตรียมไว้ติดบ้านทำให้ผมรู้ว่ามึนๆแบบนี้แค่ยาแก้ปวดเม็ดเดียวก็พอ อันที่จริงผมก็ซื้อยากินเองไม่เป็นเพราะคุณแม่บ้านบอกว่าถ้าปวดหัวแล้วไม่มียาให้ไปซื้อแค่ยี่ห้อนี่ เป็นไข้ก็อีกยี่ห้อ เพราะกลัวผมจะแพ้ส่วนผสมยายี่ห้อที่ไม่คุ้นเคย



   ผมกินยาเสร็จก็ได้กลับไปนอนที่ห้องแต่ไม่ใช่ห้องตัวเอง พี่แทนใจพาผมไปนอนห้องสูทสองห้องนอนที่เปิดไว้สำหรับเป็นห้องสตาฟ มีรุ่นพี่เตรียมของกันที่โซนรับแขก ส่วนผมได้เข้าไปนอนในห้องหนึ่ง



   “นอนที่นี่ก่อนนะคะ ไปนอนคนเดียวเผื่อไม่สบายหนักไม่มีคนดูแลนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ชงอะไรอุ่นๆให้กินจะได้หลับสบาย”



   อันที่จริงผมอยากขอกลับไปเอาหมอนผ้าห่มของผมมากอดแต่คงจะรบกวนเปล่าๆ พี่ๆทุกคนดูยุ่งๆกันหมด พี่แทนใจเข้ามาอีกสักพักพร้อมแก้วใส่ของร้อนแล้วรีบออกไป



   ผมยกแก้วขึ้นดื่มแล้วพบรสชาติที่ไม่คุ้นเคย ผมว่าผมไม่เคยกินอะไรแบบนี้แต่มันก็หอมๆดีและหวานติดลิ้น กลิ่นไม่ค่อยคล้ายโอวัลตินเท่าไหร่ ผมเคยได้กลิ่นโอวัลตินแต่ไม่เคยกินเพราะมันมีส่วนประกอบคล้ายกับช็อคโกแลต อันนี้ออกจะกลิ่นเข้มๆหน่อย



   การดื่มอะไรอุ่นๆทำให้ผมอุ่นท้องและเริ่มง่วงนอนคงเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับทำให้ผมตาเริ่มจะปิด คิดถึงเจิ้นจัง...ต้องรออีกหนึ่งวันแน่ะถึงจะได้เจอกัน...










   ผมหายใจไม่ออก...ความทรมานทำให้ผมตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองเข้าสู่สภาวะไม่ปลอดภัย ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่าแต่ผมกำลังจะหายใจไม่ออกจริงๆ เสียงของรุ่นพี่ดังอยู่ข้างนอกและประตูออกจากห้องนอนที่แง้มไว้นิดหน่อยนี่คือสิ่งที่ผมต้องฝ่าฟันออกไป



   น้ำตาผมไหลเหมือนก๊อกแตกเพราะคิดว่าตัวเองจะตาย มันหมดแรงและพยายามจะส่งเสียงแต่มันก็กลายเป็นเพียงความแห่บพร่าในลำคอ ผมพยายามอ้าปากกว้างเพื่อสูดลมหายใจก่อนจะตะเกียกตะกายลงมาจากเตียง
   


สัญชาติญาณบอกว่าผมน่าจะไปไม่ถึงประตูเพราะตาผมเริ่มพร่าไปหมด แรงที่เหลืออยู่ทำได้แค่พยุงตัวกับโต๊ะข้างเตียงและหยิบแก้วที่ผมวางไว้โยนใส่ประตู



   เขาว่ากันว่าตอนใกล้ตายทุกคนจะมีแรงอย่างไม่น่าเชื่อหรือทำอะไรที่เกินขีดจำกัด...ผมไม่เคยปาแก้วทิ้งมาก่อนแต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะคว้าได้อย่างน้อยก็ให้มันโดนประตู



   “เห้ยแก้วอะไรแตกวะ เข้าไปดูหน่อยดิ้”



   สติผมยังอยู่แค่ร่างกายมันไม่เป็นอย่างใจคิดเท่าไหร่... แต่ในที่สุดประตูก็เปิดออก รุ่นพี่ที่เข้ามากริ๊ดเสียงดังที่เห็นผมคู้ตัวอยู่กับพื้น



   ในวินาทีที่ผมเหมือนจะตายไปแล้ว....ผมคิดถึงเจิ้น







   ขั้นตอนการไปโรงพยาบาลของผมไม่ได้ซับซ้อนเท่าไหร่ กล่องยาของอาจารย์มียาแก้แพ้แบบพ่นพอดี รุ่นพี่ผู้ชายตัวผอมๆแบกผมขึ้นหลังแต่เขาคงแรงน้อยมากเพราะผมเหมือนจะหล่นจากหลังเขาอยู่เรื่อย



   “จันทร์!”



   ผมได้ยินเสียงคิวทันทีที่ลิฟต์เปิดลงมาชั้นล่าง



   “ผมอุ้มเองครับพี่ รถอยู่ไหนครับ”



   ตัวผมลอยและเห็นหน้าคิวในระยะประชิด ผมยังคงหอบหายใจอย่างหนักจนเจ็บหน้าอก คิวอุ้มผมไปที่รถตู้อาจารย์ น่าจะมีคนตามเรามาหลายคนอยู่เหมือนกันแต่ผมกลัวตายเกินกว่าจะให้ความสนใจกับคนรอบข้าง



   โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลมากหรอกมั้งเพราะผมยังมีสติตอนถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน และผมไม่น่าจะเป็นอะไรมากเพราะผมถึงมือหมอแล้ว



   ผมภาวนาไม่อยากให้ตัวเองเป็นอะไร ผมต้องดูแลตัวเองเหมือนที่สัญญากับเจิ้นไว้ ผมยังอยากเจอเจิ้นอยู่ ยังอยากใช้เวลากับเจิ้นอีกเยอะๆ....แล้วถ้าผมตายไปใครจะอยู่กับเจิ้น



   เจิ้นมีแค่ผม...เราเป็นครอบครัวกันแค่สองคน








   กลิ่นหอมอ่อนๆแสนคุ้นเคยเรียกสติผมให้กลับมา เพดานสีขาวๆเป็นภาพแรกที่ผมเห็นแต่มันก็ถูกบดบังไปเล็กน้อยจากอะไรที่มีขนหอมๆ... อ้ะ



   “สินเชื่อ!”



   แขนผมกอดหมับไปที่ตุ๊กตาที่พอดีอ้อมแขนที่สุดในโลก หูยาวๆของสินเชื่อหล่นมาบังหน้าผมไว้นิดหน่อย ผมเจ็บมือเล็กน้อยจากการกอดฟัดสินเชื่อเพราะโดนเจาะสายน้ำเกลือ



   “เจิ้นอยู่ไหน เจิ้น เจิ้น”



   ผมหันขวับซ้ายขวา ถ้าสินเชื่อมาได้แสดงว่าเจิ้นก็ต้องมาได้ หัวใจผมเต้นรัวอยากจะเจอเจิ้นใจจะขาด แต่ทั้งห้องว่างเปล่าไม่มีคน โรงพยาบาลที่นี่แตกต่างออกไปจากโรงพยาบาลที่บ้านรักมักจะชอบไป มันดูเก่ากว่านิดหน่อยและห้องแคบกว่า ผมเห็นกระเป๋าผ้าลูกไม้ใบใหญ่ของคุณป้าแม่บ้านวางอยู่บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาแคบๆ ผมซื้อกระเป๋าให้คุณป้าแม่บ้านเมื่อตอนปีใหม่ที่เราไปซูเปอร์ในเทอมินอลด้วยกัน ผมจำได้!



   ผมดีใจที่คุณป้าแม่บ้านมาด้วย แต่ทุกคนไปไหนล่ะ?



   เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับคุณป้าแม่บ้านที่เดินเข้ามา คุณป้าตาเบิกกว้างก่อนจะรีบเดินมากอดผม



   “โธ่คุณจันทร์ ขวัญเอ้ยขวัญมานะคะคุณ ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหมคะ”



   “จันทร์โอเค โอเคมากๆ เจิ้นล่ะครับ เจิ้นไปไหน?”



   “เจิ้นคุยกับอาจารย์คุณจันทร์อยู่ค่ะ ตื่นนานหรือยังคะ ป้าไปซื้อน้ำมา น้ำกรองที่นี่เจิ้นเขากลัวไม่สะอาดแล้วคุณจันทร์จะไม่สบายอีก ทานน้ำสักหน่อยนะคะ”



   “จันทร์...คัน”



   ผมยื่นแขนที่ยุบยิบหน่อยๆให้คุณป้าดู มันขึ้มลมพิษเป็นดวงๆสีจางๆ



   “คุณจันทร์ทานช็อคโกแลตเข้าไปค่ะ ป้าล่ะย้ำนักย้ำหนาว่ากินไม่ได้นะคะไปเผลอกินตอนไหน”



   ผมหน้ามุ่ยเมื่อโดนคุนป้าดุ แต่คราวนี้คุณป้าแม่บ้านไม่ยอมโอ๋ผมเหมือนทุกที ผมเลยได้แต่ขอโทษแล้วฟังเสียงบ่นยาวยืดอยู่สักพักจนประตูเปิดอีกรอบ



   เจิ้นเดินเข้ามา ใบหน้าเขาดูเหนื่อยล้าและอยู่ในชุดออกกำลังกายอยู่เลย เสื้อโปโลกับกางเกงวอร์มขายาว...อาจเพราะวันนี้วันเสาร์เป็นวันออกกำลังกายของเจิ้น



   ตาผมร้อนผ่าวแล้วเริ่มงอแงอีกรอบ ทั้งๆที่ผมก็คิดว่าตัวเองโอเคแล้วแต่ก็เปล่า...พอเห็นเจิ้นผมก็รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ



   “ร้องไห้ทำไมหือ”



   “เจิ้น เจิ้น...”



   “พี่อยู่นี่ ไม่มีอะไรแล้วนะ”



   เจิ้นเดินเข้ามากอดผมปล่อยให้ผมได้กอดเจิ้นแน่นแล้วร้องไห้งอแง สินเชื่อสิบตัวยังสู้เจิ้นคนเดียวไม่ได้ ผมอยากบอกเจิ้นมากว่าผมตกใจ ผมคิดว่าตัวเองจะตายแล้วผมก็มีปัญหา แล้วผมก็คิดถึงเจิ้น แล้ว แล้วก็อีกหลายอย่างๆเลยแต่ผมก็ทำได้แค่ร้องไห้



   เจิ้นยืนให้ผมกอดอยู่นานจนผมหยุดร้องไห้ เขารับผ้าเช็ดหน้าจากคุณป้าแม่บ้านมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผมก่อนจะผละออกไปเมื่อผมโอเคขึ้น แต่มือของเจิ้นก็ยังจับมือผมไว้อยู่



   “จันทร์กินช็อคโกแลตเข้าไปได้ยังไงหืม?”



   “ก็...จันทร์ปวดหัว พอกินยาแล้วพี่แทนใจพาไปนอน แล้วเขาก็ชงอะไรอุ่นๆให้ เขาไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร จันทร์ไม่รู้ แต่มันไม่เหมือนโอวัลตินจันทร์เลยคิดว่าไม่ใช่ช็อคโกแลต แต่มันอร่อย...จันทร์เลยกินหมด”



   “คราวหลังถ้าไม่รู้ว่าเป็นอะไรห้ามกินเข้าใจไหม? พี่คุยกับรุ่นพี่จันทร์แล้วมันเป็นโกโก้ร้อนและเขาไม่รู้ว่าจันทร์แพ้ รู้ไหมพี่ตกใจขนาดไหนตอนอาจารย์โทรมาหา?”



   “จันทร์ขอโทษ”



   “กลับไปพี่จะทำโทษจันทร์”



   ไม่รู้ทำไมพอเจิ้นบอกว่าจะทำโทษผมกลับหน้าร้อนผ่าว...พักหลังมานี่การทำโทษของเจิ้นคือการที่ผมโดนกัด เจิ้นกัดผมทั้งตัว...แค่จินตนาการว่าผมจะโดนเจิ้นกัดอีกมันก็...



   “หน้าแดงแบบนี้...อยากให้พี่ทำโทษเยอะๆใช่ไหม?”



   ยิ้มกรุ้มกริ่มของเจิ้นทำผมอาย ผมอ้อมแอ้มตอบปฏิเสธไปแต่เจิ้นกลับหัวเราะแล้วบีบแก้มผมเบาๆ ตาของผมวนเวียนอยู่ที่ปากของเจิ้น อยู่ดีๆผมก็อยากให้เจิ้นจูบผม ปากผมแห้งผากจนต้องแลบลิ้นออกมาเลีย



   “ป้าครับ...รบกวนหาผลไม้ให้หน่อย เผื่อจันทร์จะสดชื่นขึ้น”



   “ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวป้ามานะคะ”



   ทันที่ประตูห้องปิดลงสองแขนผมก็โอบรอบคอเจิ้นที่โน้มตัวลงมา ปากของเราสัมผัสกัน ลิ้นของเจิ้น... มือของเจิ้นที่สัมผัสไปทั่วแผ่นหลังผมและกอดรัดให้ผมจมไปในอ้อมแขนของเขา



   “คิดถึง”



   ผมกระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูเขา ตอนที่เขาเอียงหน้ามาขบเม้มกับใบหูผม...



   “พี่ก็คิดถึงจันทร์”



   ผมหลุดครางเพราะมือของเจิ้นบีบก้นผมอย่างแรง...และนั่นทำให้รู้ว่าผมนั่งแอ่นตัวไปทางเจิ้นมากขนาดไหนเพราะสะโพกผมลอยขึ้นจากพื้นเตียงนิดหน่อย



   “จะ เจิ้น ... หยุดก่อน”



   “น่า...”



   “หยุดก่อนนะ หยุดๆๆ”



   “ทำไม...”



   จันทร์น้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ เขาผละออกมาสบตาผม



   “จันทร์คัน”



   เพราะการเสียดสีจากการสัมผัสทำให้ลมพิษของผมคันยุบยิบแถวๆช่วงอก เจิ้นหลุดยิ้มแล้วถามว่าผมคันตรงไหน ผมเขินๆแต่ก็ถกเสื้อให้เขาดู ตามแผ่นอกผมมีรอยลมพิษแดงๆเต็มไปหมด



   ผมจัดอยู่ในกลุ่มแพ้ช็อคโกแลตขั้นรุนแรงทำให้ตอนนี้ตัวผมออกจะคล้ายตุ๊กแกหน่อยๆ มือของเจิ้นแตะไปตามจุดแดงช้าๆ ผมนึกว่าเจิ้นจะช่วยเกาแต่เปล่า...ปลายนิ้วของเขาบีบหัวนมผมแทน



   ผมอยากจะโวยวายแต่สิ่งที่หลุดออกมาจากปากมีเพียงเสียงครางน่าอาย... ผมรีบดึงเสื้อลงแต่เจิ้นไวกว่า เขาจับข้อผมไว้ไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น



   “ขอพี่ดูก่อน...พี่อยากดูจันทร์ชัดๆ...คันตรงไหนหืม ตรงนี้หรือเปล่า”



   ผมอยากบอกเจิ้นเหลือเกินว่าเขาเกาผิดที่...และวิธีการเกาของเขามันทำผมหมดแรง....เพราะสุดท้ายเจิ้นก็เปลี่ยนมาใช้ฟันกัด เขากัด...และดูดราวกับหิวน้ำ



   อาการคันของผมหายวับไปจนหมดได้แต่พยายามบิดตัวหนีเพราะความรู้สึกอย่างอื่นมันมากกว่า ตาผมพร่าไปหมด ยอมทิ้งตัวลงบนเตียงที่มีเจิ้นกำลังจะเขยิบขึ้นมา



   “เจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”



   อารมณ์ผมกระเจิดกระเจิงเพราะเจิ้นทับสายน้ำเกลือยผม เจิ้นเองก็สะดุ้งรีบลงจากเตียง เลือดไหลย้อนมาตามสายน้ำเกลือทำให้ผมต้องรีบปรับท่าทางให้มันไหลกลับไป



   เราสบตากันแล้วหัวเราะออกมา เจิ้นเดินเข้ามาหาผมอีกครั้งแต่คราวนี้เขาไม่ยุบยับแล้วแค่หอมเหม่งผมหนึ่งทีแล้วจัดการเสื้อผ้าผมให้เรียบร้อย



   ผมถามเจิ้นว่าไม่มีใครมาเยี่ยมผมหรอ? คำตอบคือเจิ้นให้การ์ดกันไว้ข้างนอกและบอกให้มาเยี่ยมพรุ่งนี้แทนเขาขอเวลาส่วนตัว ทุกคนมองว่าเป็นเพราะความสะเพร่าทำให้ผมต้องเข้าโรงพยาบาลทั้งๆที่ผมก็แจ้งไว้ล่วงหน้าแล้วว่าผมแพ้ช็อคโกแลต เจิ้นเล่าด้วยท่าทางสบายๆแต่ผมรู้ว่าเขาโมโห



   “พี่แทนใจเขาดีกับจันทร์จริงๆนะ เขาแค่อาจจะรีบๆ”



   นึกภาพพี่แทนใจแล้วพอจะรู้เลยว่าต้องรู้สึกผิดแน่ๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดพี่แทนใจทั้งหมด ผมเองก็ควรต้องระวังตัวเองด้วย เจิ้นดูไม่อยากคุยเรื่องนี้เราเลยเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน เรานั่งบนเตียงด้วยกัน มันก็ออกจะคับแคบไปหน่อยเพราะมันเป็นแค่เตียงสำหรับนอนคนเดียว แต่ผมนั่งเกยไหล่พิงตัวเจิ้นอีกทีก็เลยไม่เป็นไร แล้วแขนเจิ้นก็โอบเอวผมไว้ด้วยเลยไม่ต้องกลัวตก
ผมพยายามไม่เล่าเรื่องคิวเพราะถ้าเล่าเจิ้นคงโกรธแล้วไม่ยอมให้ผมคืนดีกับคิว จริงๆผมก็เคยโกรธกับเพื่อนเหมือนกัน แต่เราก็เปิดอกคุยกันหลังจากไม่คุยกันสองวัน ทุกความสัมพันธ์ก็ต้องมีปัญหากันบ้างใช่ไหม?



   จริงๆเจิ้นอยากจะให้ผมย้ายโรงพยาบาลกลับไปกรุงเทพแต่ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก จริงๆก็ออกจากโรงพยาบาลได้เลยวันพรุ่งนี้เราเลยอยู่กันต่อ แต่เจิ้นก็โทรไปบอกโรงพยาบาลประจำแล้วว่าจะพาผมไปตรวจอีกที



   มื้อเย็นคุณป้าแม่บ้านสั่งอาหารจากโรงแรมมาให้เพราะเจิ้นยังคงคลางแคลงใจกับความสะอาดเรื่องอาหารการกินของผม ผมปล่อยให้เจิ้นจัดการชีวิตผมอย่างเต็มที่ และเจิ้นก็ยืนยันจะเฝ้าผมด้วยตัวเอง



   ความรู้สึกผิดล้นอยู่ในหัวใจผมเพราะโซฟาเล็กๆไม่ได้ทำให้เจิ้นหลับสบายเลย เจิ้นไม่เคยชินกับชีวิตลำบากเหมือนผมนั่นแหละ ท่านั่งกอดอกเขาทำผมหงุดหงิด



   “เจิ้นมานอนกับจันทร์ก็ได้นะ”



   ละนั่นทำให้เราได้นอนกอดกันแม้จะต้องนอนตะแคงเพราะเตียงมันเล็กแต่ผมกลับรู้สึกสบายกว่าเพราะเจิ้นนอนกอดผมแล้วผมก็กอดสินเชื่ออีกที แขนของเจิ้นรองคอผมแทนหมอน กลิ่นเฉพาะตัวของเจิ้นโอบรอบตัวผมไว้ทำให้ผมรู้สึกดี



   “เจิ้นนอนไม่สบายหรือเปล่า?”



   “นอนกับจันทร์สบายอยู่แล้ว”



   “จันทร์นอนกับเจิ้นก็สบาย”



   “ก็อย่าไปนอนกับคนอื่นนอกจากพี่”



   “จันทร์อยากนอนกับเจิ้นแค่คนเดียวนั่นแหละ...แล้วก็สินเชื่อด้วย”



   “สินเชื่อกับพี่อยากนอนกับใครมากกว่ากัน?”



   “เจิ้นจะไปแข่งกับตุ๊กตาทำไมเล่า...”



   “สำหรับจันทร์พี่ก็อยากเป็นที่หนึ่งทุกอย่าง ไม่ได้หรอ?”



   คงเพราะมันดึกแล้ว เสียงติดจะแหบของเจิ้นที่ดังอยู่ข้างๆเลยทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น แรงกระชับอ้อมกอดก็ยิ่งเหมือนผมกำลังจมลงไปในความอบอุ่นของเจิ้น



   “เจิ้นก็เป็นที่หนึ่งของจันทร์ทุกเรื่องอยู่แล้ว...”



   “พี่เป็นเด็กดีของจันทร์ใช่ไหม?”



   “อื้อออ”



   ผมชอบเวลาที่เจิ้นพูดคำว่า ‘เด็กดี’ มันเหมือนมีลูกโป่งพองตัวอยู่ข้างในตัวผม ความสุขของผมของเพิ่มขึ้นหลายเลเวลทุกครั้ง เพราะการเป็น ‘เด็กดี’ มันมักจะมาคู่กับรางวัล



   “แล้ว...พี่ขอรางวัลเด็กดีได้หรือยัง?”



   “ทีเดียวนะ...”



   “...มูนนี่เด็กดีของพี่...”



    ผมคงเอาเปรียบเจิ้นไปหน่อยที่ผมก็ชอบรางวัลของเจิ้นไม่ต่างกัน จริงๆเจิ้นควรจะชอบที่สุดแต่ผมก็ดันแอบคาดหวังว่าจะได้จูบเจิ้นบ่อยๆเหมือนกัน



   จันทร์ขอโกงเจิ้นหน่อยนะ...


==============================

มูนนี่หนูจะโกงเจิ้นหรอลูก น่าจะช้าไปนะคะ โดนอิพี่มันโกงก่อนจนหนูตามเขาไม่ทันแล้ววว แต่ถือว่าเป็นการพัฒนานิสัยของมูนนี่นะ มีปิดบงปิดบังเรื่องคิวด้วย แล้วก็เริ่มจะหัดโกงด้วยถึงจะช้าไปหน่อย 555+

ตอนนี้ก็พี่เจิ้นแกล้งน้องอีกละ ให้ช่วยเกาก็ไปช่วยอย่างอื่น... ในโรงพยาบาลค่ะเจิ้นนนนน โรงพยาบาลลลล

[awfsp]

เจิ้นโกงกว่าเยอะ

[Fahsaizzz]

โถ่หนูจันทร์ เจิ้นโกงจนถ้าวัดเป็นเงินก็สร้างตึกได้อีกเป็น 10 ตึกแล้วลูกกก

[JellyKei]

มูนนี่ลูกเดี๋ยวนี้ร้ายแล้วนะร้าย​ แต่คงสู้เจิ้นเค้าไม่ได้หรอกเนาะ

[Faii0518]

 จันทร์โกงเจิ้นไม่เท่ากับที่เจิ้นโกงจันทร์มาทั้งชีวิตเลยลู๊กกกกก

[Supparang-k]

เจิ้นสุดยอดใช้ทั้งมือทั้งปากเกาเลย  อิออ

[kitty08]

เกืิอบตายแหละมูนนี่

[B52]

 

[Snowermyhae]

หัดโกงครั้งแรกมีความน่ารักกกกก 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โอยๆ........ยิ่งอ่านยิ่งชอบบบบบบบ   

จันทร์ น่ารัก ติดเจิ้นมากกกกก
จันทร์ เริ่มโลภมาก กับการจูบเจิ้น
รู้ตัวด้วยว่าตัวเองขี้โกง คาดหวังกับการจูบของเจิ้น 

เจิ้น จันทร์ 
     
 

[manami1155]

นี่อ่านไปก้ลุ้นไป
ว่ามูนนี่จะบอกเนิ้นเรื่องคิวไหม
พอน้องไม่บอก ใจนึงก้แอบโล่ง
แต่อีกใจก้แอบกลัว ถ้าเจิ้นรู้เอง
ไม่ใครก้ใครต้องมีเสียน้ำตากันละทีนี้

[Piima]

โอ้ยยย กิจกรรมเฮลท์แคร์ของพวกเค้า มันไม่ธรรมดาจริงๆค่ะ คุณณณณณณณ

[malula]

กะลังจะฟินเจิ้นดันทับสายน้ำเกลือเสียนี่ กลายเป็นขำแทน

[MyLavenderLand]

มูนนี่เริ่มมีความลับปิดบังเจิ้น จะปิดได้แค่ไหนน้อเด็กดี? นั่นใคร? เจิ้น! เลยนะ  เจิ้น! เชียวนะมูนนี่ / เสียวแทน

[MyMine104]

คือดี เจิ้นคือดีต่อใจมากจริงๆ น้องจันทร์ก็ใสมากเว่อ แต่รวมๆแล้วน่ารักมากกกก

[cheezett]

จะโกหกเจิ้นได้ตลอดมั้ยน้ออเรื่องคิวเนี่ย

[Petit.K]

เด็กน้อยมูนนี่หัดโกง จะมาสู้อะไนกับพี่เจิ้นผู้โกงมาเป็นสิบปี กร้ากกกก

[theindiez]

จันทร์โตขึ้นมาอีกนิดแล้ว มีกล้าปิดบังเจิ้น เจิ้นรู้คงโดนมากกว่าทำโทษไหมน้าา 

[theindiez]

หนูลูกกกกก เอ็นดูจะจันทร์

[baibuabuaz]

จันทร์โกงเจิ้นครั้งเดียว แต่เจิ้นโกงจันทร์ไปหลายครั้งแล้ว 555555555

[เป็ดอนุบาล]

จันทร์นี่น่าสงสารนะแพ้ทางเจิ้นยับเลย

[JustWait]

จันทร์เอ๊ย ชีวิตตัวเองแค่เรื่องสิ่งที่ตัวเองแพ้นี่หนูรู้หน่อยเถอะ ไอ้เครืองดื่มสีน้ำตาลหวานๆหอมๆขมๆไใต้องไปแตะมันเลย

[klaew]

เป็นเจ้าจันทร์นี่ ลำบากน่าดู

[｡Atlas]

น้องจันทร์ลูกกก จะปิดไปได้นานแค่ไหนกัน ยิ่งถ้ามารู้ทีหลังว่ามีอะไรปิดบังนี่โดนทำโทษชุดใหญ่แน่เลย 
ส่วนเจิ้นก็ยังคงเป็นเจิ้นที่หาเรื่องเนียนแทะโลมน้องต่อไป 

[ChabaSri]

ความคิดของจันทร์ที่เริ่มจะมีอะไรปิดบังเจิ้น แล้วยังเริ่มคิดซับซ้อนเรื่องโกงไม่โกงอีก เหมือนน้องค่อยๆโตขึ้นเรื่อยๆ ก็โอเคนะแต่กลัวน้องจะโตจนรู้สึกว่ากรงมันแคบจังเลย  กลัวแทนเจิ้น