หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[tawanna]

 :sad11:หมู รู้หรือเปล่าน้ำกับต้นเขาเป็นคู่บุญกัน เราอย่าไปฝ่าฝืนดวงชะตาเลยนะ

[sharp2]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

ตัดฉากไปที่น้ำบ้างเน้อ

[maabbdo]

ง่า...มาต่อด่วนเลย  ค้างคามากมายอ่ะ

 

[patee]

อยากรู้นะว่า น้ำหยดไปอยู่กับต้นแล้วเป็นงัยบ้าง

 

[krappom]

สงสัยน้ำหยดไปอยู่ช่วยต้นไม้ทำกายภาพป่าว
 

[ลูกลิงตัวอ้วน]

 

ขอรอบดึกกว่า ด่วน ๆ เลยครับ

[marchmenlo]

หยดน้ำเค้าไปทำหน้าที่ภรรยาที่ดี 

[pongsj]

เอาละเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หมูทำตัวเป็นโคนัน แต่สงสัยจะช้าไป 555 สม

[jannie]

สายไปซะแล้วละ...หมูเอ๊ยย

[cartoons]

 

[ifwedo]

มาดันนนนนนนนนนนนน

[panang]

  อยากอ่าน อยากอ่าน

[Ferfa]

  ขอให้ไปอยู่กะพี่ต้น 

[three]

  :z3:ผมอยากอ่านอ่ะ

[kongkilmania]

รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอน้ำหยดนานมากเลยอ่ะ   
เมื่อไหร่น้ำหยดกะพี่ต้นจะออกโรงซะที  เค้าคิดถึงแล้วนะ
  ไม่เอาหมู ๆ  จะเอาน้ำหยดกะพี่ต้นไม้ ๆ




 ปล. งานของน้องตั้มเป็นไงบ้าง ยุ่งมากป่าว
สถานการณ์บ้านเมืองไม่ค่อยดี  เห็นหลายงานต้องถูกยกเลิก
หวังว่างานของตั้มคงผ่านไปด้วยความเรียบร้อยนะคะ   

[mist]

รอตอนต่อไป เมื่อไหร่จะมาซะที 

[abcd]

  ค้างอีกแระ กระดื๊บๆๆ

[mutoo]

คุณบุหรงมาต่อช้าจัง
ไม่รู้เหรอว่าคนอ่านใจร้อน..


ตอนหน้าขอยาวๆหน่อยนะจ๊ะ..เรื่องแต่ละตอนมั้นสั้นจริงจริ๊ง 

[PoP~Pu]

มีแต่หมูมา3ตอนและ   

พี่ต้นกลับน้ำหยด อยู่ไสสสสส

ลุ้นตัวโก่งแล้วอ้ากกกก

[ka[ze]na]

ฆ่าคะน้าให้ตายง่ายกว่าไหมพี่
ค้างอย่างแรง
อยากอ่านม๊ากกกกกกกก  
คิดถึงพี่ชาย ดูแลตัวเองด้วยน๊า

[Ottomechan]

หยดน้ำไปทำอะไรอยู่เอ่ย



อยู่กับพี่ต้นหรือป่าวหนอ

[โพ่มือคลี่]

หยดน้ำไปทำอะไรอยู่เอ่ย



อยู่กับพี่ต้นหรือป่าวหนอ

[YMP]

60 

60 

60 

60 

[Shumi]

รอ ๆ กำลังสนุกเลย

น้ำกำลังดูแลพี่ต้นอยู่หรอ 

[kongkilmania]

เอาดอกไม้มาฝากตั้ม 

[บุหรง]

ตอนที่ ๖๐

   “สวัสดีครับ” หมูพูดลงไปในโทรศัพท์มือถือ เมื่อกดปุ่มรับสายหลังจากที่ได้ยินเสียงสัญญาณ ว่ามีสายเรียกเข้าดังขึ้นหลายครั้ง
   “สวัสดีครับ” หมูพูดอีกครั้ง เมื่อไม่มีเสียงอะไรมาจากอีกด้านของสัญญาณ
   “หมู” เสียงเรียกชื่อเบาๆดังมาตามสาย
   “น้ำ ... น้ำเหรอ” น้ำเสียงของหมูตื่นเต้น เพราะจำได้ว่าเป็นเสียงของใคร “น้ำอยู่ที่ไหน ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ทำไมดรอปที่มหาวิทยาลัยไว้ล่ะ แล้วตอนนี้น้ำไปอยู่กับใคร เราไปหาที่บ้านไม่เจอ” หมูถามด้วยความรวดเร็ว จนอีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์หัวเราะเบาๆ
   “ถามทีละเรื่องสิ ถามซะเยอะเราตอบไม่ทัน” คำตอบกลั้วเสียงหัวเราะ ทำให้หมูคิดไปถึงตอนที่เขาเห็นน้ำหยดคุยโทรศัพท์กับแม่ เมื่อตอนที่เขารู้จักน้ำหยดใหม่ๆ
   “น้ำ ... ทำไมถึงหายไปแบบนี้ เราเป็นห่วงนะ” หมูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
   เสียงจากอีกด้านหนึ่งเงียบไปชั่วครู่ จีงมีเสียงตอบมาอย่างช้าๆ
   “ขอบใจนะ ... ขอบใจที่หายโกรธเราแล้ว” น้ำเสียงที่อ่อนโยนตอบมา “เราสบายดี หมูไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมูกับเพื่อนๆคงสบายดีนะ”
   “แล้วน้ำคิดถึงเราบ้างมั๊ย”
   เงียบลงไปอีกครั้ง ก่อนที่จะมีเสียงตอบกลับ
   “เราคิดถึงเพื่อนทุกคนเสมอ” เสียงตอบมาอย่างแผ่วเบา
   “เพื่อนเหรอ” หมูคราง
   “ถ้านายยกโทษให้เรานะหมู เราขอให้นายรับเราเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้มั๊ย เหมือนเมื่อตอนที่เราได้รู้จักกันใหม่ๆ”
   คราวนี้หมูเป็นฝ่ายเงียบบ้าง ถึงตอนนี้จึงได้รู้ความรู้สึกของตัวเองอย่างแท้จริง
   “หมูเราต้องวางสายแล้วหล่ะ ขอบใจอีกครั้งนะที่เป็นห่วงเรา หมูก็ถนอมสุขภาพนะ”
   “น้ำ เดี๋ยว....” หมูพูดออกไป แต่ช้ากว่าอีกฝ่ายหนึ่ง “น้ำ ... กลับมาเถอะ  เราอยากเจอนายนะ เรา ... เราต้องการนาย” หมูพูดทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายวางหูโทรศัพท์ไปแล้ว

   นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่หมูได้ยินเสียงน้ำหยด ในสัปดาห์ต่อมาหลังจากที่เขาไปหาน้ำหยดถึงบ้าน จากนั้นก็ไม่มีการติดต่อใดๆอีกเลย แม้จะโทรศัพท์กลับไปยังหมายเลขโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา ก็ไม่มีคนรับสาย ทำให้คิดว่า น้ำหยดคงจะใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรเขามาหาเขาในครั้งนั้น
   “ปีใหม่ไปไหนวะ” เสียงดังขึ้นทำลายภวังค์
   หมูเงยหน้าจากหนังสือที่กางอยู่บนโต๊ะ โดยที่ตนเองไม่ได้สนใจตัวหนังสือในหน้านั้นเลย มองไปยังอ้วนที่นั่งลงตรงข้ามเขา พร้อมกับมิตร ส่วนต้อยนั่งลงข้างๆเขาบนม้าหินที่โต๊ะใต้ต้นหูกวางในบริเวณตึกคณะ
   “ถามกูเหรอ” หมูพูดสีหน้ากวนๆ
   “เออ” อ้วน ลากเสียงยาว
   “กลับบ้าน” หมูตอบห้วนๆ
   “แค่เนี๊ยนะ” มิตรพูดดังๆ ทำตาโต
   “เออ แล้วมึงล่ะ” หมูย้อนถาม
   “กลับบ้านเหมือนกันหว่ะ ฮ่าๆๆ” มิตรตอบแล้วหัวเราะร่วน
   หมูยกหนังสือบนโต๊ะ ตบเบาๆไปที่หัวของมิตรแต่ไม่โดน เพราะมิตรเอี้ยวตัวหลบ หลังจากนั้นเสียงพูดคุยหยอกล้อกันก็เข้ามาแทนที่ความงียบ ทำให้หมูหยุดคิดเรื่องที่อยู่ภายในใจไปชั่วขณะหนึ่ง

   “ปีใหม่ปีนี้บ้านเราคงครึกครื้น” ผกาพูดกับเด็กหนุ่ม ที่กำลังตักเกลือในกระปุกเติมลงไปในน้ำส้มคั้น
   “เหรอครับ” น้ำหยดพูดยิ้มๆ เงยหน้าขึ้นมองผกาด้วยความสนใจ
   “ปีนี้มีตาต้น แล้วยังมีหนูอีก”
   “น้ำเอาน้ำส้มไปให้พี่ต้นก่อนนะครับ” พูดจบน้ำหยดก็ถือแก้วน้ำส้มคั้นเดินออกไปจากครัว
   สักพักผกาก็เดินออกจากครัว ไปยืนอยู่บริเวณห้องรับแขก ยืนมองเด็กหนุ่มสองคน ที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่บนโซฟาตัวยาว ด้วยใบหน้าที่มีความสุข
   “แอบดูอะไรอยู่เหรอคุณ” เสียงของอรัญ สามีของเธอดังขึ้นข้างหลัง
   “ดูลูกเราน่ะสิคะคุณ ท่าทางมีความสุข” ผกาหันไปตอบ
   “คุณก็ด้วยแหละ” อรัญพูดยิ้มๆ เดินเข้าไปจับไหล่ภรรยา “น้ำหยดเองก็ท่าทางจะมีความสุขนะ หรือคุณว่ายังไง”
   “ค่ะ” ผกาตอบ แล้วหันกลับไปมองเด็กหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง “ไม่น่าเชื่อนะค่ะคุณ ชั้นเองยังแทบไม่เชื่อเลยว่า ตาต้นจะดีขึ้นทันทีที่เด็กคนนี้ก้าวเข้ามาในบ้าน”
   “นั่นสิ ตอนที่คุณโทรฯไปบอกผม ว่าตาต้นฟื้นง่ายๆแบบนั้น ผมยังแทบไม่เชื่อเลย”
   “ทีแรกชั้นกลัวเหมือนกันนะค่ะ ว่าคุณจะไม่ยอมรับเด็กคนนี้”
   “ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ... คงจะใช่” อรัญพูดยิ้มๆ “แต่ตอนนี้ขอแค่ตาต้นดีขิ้น ไม่ว่าเรื่องอะไรผมก็ยอมรับได้ทั้งนั้นแหละ ผมกลับคิดว่าพวกเราโชคดีนะ ตั้งแต่เด็กคนนี้เข้ามาในชีวิตพวกเรา ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะตาต้น”
   “เพราะเด็กคนนั้นแหละค่ะคุณ แกเหมือนหยดน้ำที่นำความชุ่มชื่นใจมาให้พวกเราจริงๆ” ผกาพูดพลางคิดถึงวันแรกที่น้ำหยดก้าวเข้ามาในบ้านของเธอในวันนั้น

[Mint]

 


พี่ต้นฟื้นแล้ว


 

[Ryze]

โหววว กำลังมันเลยทีเดียว

[Ottomechan]

พี่ต้นฟื้นแล้วววววว




พี่ต้นฟื้นแล้วจะหื่นไม่น้ออออ


 

[nartch]

อ่านตอนนี้แล้วรู้ซึ้งถึงความหมายของหยดน้ำ  
เพียงหยดเดียวที่หยดบนพื้นดินที่แห้งแล้งอย่างถ่องแท้
รู้สึกตื้นตันใจพิกล...แต่ก็แอบสงสารหมูลึก ๆ ...