ตอนที่ ๕๗
“มองอะไรวะ” อ้วนถามพลางมองตามสายตาของหมูไป ก็มองเห็นกลุ่มของรุ่นพี่ต่างคณะ ที่นั่งกินข้าวกันอยู่ที่โต๊ะห่างออกไป ภายในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย
“เปล่า” หมูปฏิเสธแล้วหันมากินข้าวในจานตรงหน้าต่อ
“มึงจะเข้าไปถามมั๊ย” ต้อยที่มองตามสายตาของอ้วนไปด้วย หันกลับมาถามหมูที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“จะไปถามอะไรใคร” ชมพู่ที่นั่งอยู่ข้างๆหมูเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมาถาม
“ไม่ ... ช่างมันเถอะ” หมูตอบอย่างไม่ใส่ใจ แล้วกินข้าวต่อไป
คนอื่นๆในกลุ่มก็กินข้าวไปคุยกันไป หมูเองก็ร่วมคุยด้วยเฉพาะเวลาที่มีใครหันมาพูดหรือถามอะไรเขา พยายามที่จะไม่สนใจรุ่นพี่กลุ่มนั้น สุดท้ายก็อดที่จะเหลือบสายตาไปมองดูอีกครั้งไม่ได้ แต่ก็ไม่พบเห็นคนที่เขาพยายามมองหา ทุกครั้งที่ได้พบเห็นรุ่นพี่กลุ่มนี้ ตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนหนึ่งแล้ว
ปิดเทอมไปเพียงเดือนเดียว หมูเปลี่ยนคนที่คบหาไปแล้วถึง๒คน หญิงหนึ่งชายหนึ่ง เขาพบทั้ง๒คนในสถานบันเทิงยามค่ำคืน ล้วนแต่เป็นคนรูปร่างหน้าตาดี และเข้ากับเขาได้ แต่ก็มักจะรู้สึกว่าทั้งสองคนมีบางอย่างที่ขาดหายไป บางอย่างที่เขาต้องการ บางอย่างที่เขาคิดว่าเขาเคยได้รับจากน้ำหยด หลายครั้งแววตาที่เหมือนจะยิ้มให้เขาอยู่ตลอดเวลา แว่บเข้ามาพร้อมกับความคิดถึง เมื่อช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา
ทุ่มกว่าแล้ว หมูนอนก่ายหน้าผากมองฝ้าเพดานแน่วนิ่ง นึกประหลาดใจอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ ว่าทำไมตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนแล้วถึงไม่เห็นน้ำหยดเลย ไม่ว่าจะเป็นที่หอชาย๙นี้ หอชาย๕ที่น้ำหยดมักจะไปบ่อยๆ ตามบริเวณต่างๆของมหาวิทยาลัย หรือแม้กระทั่งในกลุ่มเพื่อนของน้ำหยด
ก๊อกๆๆ .....
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับบานประตูเปิดออกทีละบาน แล้วรูมเมทของเขาก็เดินเข้าห้องมา หมูขยับศรีษะขึ้นมองดูเอกที่กำลังปิดประตูให้เรียบร้อย พลางยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ไม่ออกไปไหนเหรอหมู” เอกหันมาทักทายหลังจากที่เก็บรองเท้าเรียบร้อย แล้ววางหนังสือลงบนโต๊ะ พลางหันตัวไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ เตรียมจะไปอาบน้ำ
“ไม่อะพี่ เซ็งๆ”
“ไม่ไปหาน้ำล่ะ จะได้หายเซ็ง” เอกพูดพลางหันมายิ้มล้อเลียนรูมเมทรุ่นน้อง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหมูเหยียดริมฝีปาก เป็นท่าทางไม่พอใจ
“พี่คิดถึงก็ไปหาเองสิ”
“ฮ่าๆๆ ทะเลาะกันเหรอไง” เอกส่ายหน้า นั่งลงบนเก้าอี้ปลายเตียงของตัวเอง “พี่จะไปหาทำไมล่ะ แต่จะว่าไปพี่เองก็ฝึกสอน ยังไม่ได้เจอน้ำเลยตั้งแต่เปิดเทอม”
“พี่ไม่ต้องไป เค้าก็มาหาถึงห้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง พี่อิทธิ์อีกคน”หมูแค่นเสียงพูดด้วยความไม่พอใจ
“ใครมาหาพี่ถึงห้อง แล้วใครไปหาอิทธิ์” เอกย้อนถามด้วยความแปลกใจ
“จะใคร ก็น้ำของพวกพี่ไง ชอบกันนักไม่ใช่เหรอไง ต่อไปก็ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกนะ ยังไงก็ไม่ใช่แฟนผมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“หมายความว่ายังไง ใครชอบใคร แล้วใครไม่ได้เป็นแฟนใคร” เอกยิ่งงงมากขึ้น
“ผมกับน้ำหยดไม่ได้คบกันเป็นแฟน พี่จะมีอะไรกับเค้าก็ไม่ต้องทำมาเป็นเกรงใจผม พี่อิทธิ์ด้วย” หมูกัดฟันพูด จ้องหน้าเอกเขม็ง
“เฮ๊ย อย่ามั่วสิวะหมู ทะเลาะกันแล้วเรื่องอะไรเอาพี่กับไอ้อิทธิ์มันไปเกี่ยวด้วย มาหาว่าพวกพี่มีอะไรกับน้ำเค้า” เอกพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าสองสามที
“พี่อย่าปฏิเสธเลย ผมได้ยินกับหู ที่พี่กับพี่อิทธิ์พูดกันในห้องนี้เมื่อปลายเทอมที่แล้ว”
เอกขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นลูบคาง คิดอยู่สักครู่ก็คิดขึ้นได้
“อ๋อ เมื่อตอนสอบปลายเทอมใช่มั๊ย ไอ้บ้าเอ๊ย” เอกทำเสียงดุ แต่ใบหน้ายิ้มแย้ม “นั่นพี่พูดถึงน้ำอีกคนหนึ่ง หมูจำได้รึเปล่าที่พี่เคยเล่าให้ฟังไง”
“น้ำอีกคนหนึ่ง หรือว่า...” คิดขึ้นมาได้หมูก็ จ้องหน้าเอกอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้ามีแต่ความตกใจอย่างมาก
“เออ ... พวกพี่พูดถึงน้ำที่ชื่อชลมารถ แฟนไอ้ต้นรูมเมทเก่าพี่” แล้วใบหน้าเอกก็แสดงออกถึงความตกใจแบบเดียวกับหมู เมื่อคิดถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้ “หมู อย่าบอกพี่นะว่ามีเรื่องกับน้ำเพราะเรื่องนี้”
หมูไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้า ใบหน้าซีดลงถนัดใจ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอกถามด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้สึกเอ็นดูรูมเมทรุ่นน้องคนนี้และน้ำหยดอยู่มาก
“ตั้งแต่วันที่ผมได้ยินพี่พูด” หมูตอบเสียงเบา
“จนถึงตอนนี้เลยเหรอ” เอกถามพลางลุกขึ้นมานั่งลงข้างหมู “แล้วน้ำเค้าว่ายังไงบ้าง”
“เค้าไม่พูดอะไรเลยพี่” หมูตอบด้วยดวงตาแดงกล่ำ “ทำไมน้ำเค้าไม่พูดอะไรเลยล่ะพี่ ผมดูถูกเค้า ผมว่าเค้าไปตั้งเยอะ ทำไมเค้าไม่ตอบโต้อะไรผมเลย”
“อันนี้พี่ก็ไม่รู้ หมูควรจะไปถามเค้าเองนะ”
“เดี๋ยวผมมานะพี่” หมูพูดแล้วก็ผลุนผลันลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดประตูออกไปจากห้อง
เอกส่ายหน้าเบาๆ พลางเดินไปหยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ข้างใน หยิบพวงกุญแจแล้วออกจากห้องไปอาบน้ำอย่างที่ตั้งใจไว้ โดยที่ไม่ได้ลอคห้อง เพราะคิดว่าถ้าหมูไม่เจอกับน้ำหยด จะได้กลับเข้าห้องได้ เมื่อเอกอาบน้ำเสร็จกลับมาที่ห้อง ก็เห็นหมูนั่งอยู่บนเตียง
“น้ำไม่อยู่เหรอ” เอกถามโดยไม่ได้หันไปมองดูหมู เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อกางเกงออกมาพาดไว้กับพนักเก้าอี้ แล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ว่าไงหมู ไม่เจอน้ำเหรอ” เอกถามอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหมูเงียบไปนาน
“น้ำไม่อยู่แล้วพี่” เสียงตอบมาแผ่วๆ น้ำเสียงนั้นทำให้เอกหันไปมอง ทั้งๆที่กำลังใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมอยู่
“ไม่อยู่เหรอ งั้นเดี๋ยวดึกๆก็ขึ้นไปหาอีกทีสิ”
“ไม่อยู่แล้วพี่ น้ำเค้าไม่อยู่แล้ว” เสียงของหมูแหบแห้ง พูดพลางก้มหน้านิ่ง จนเอกรู้สึกแปลกใจว่าสิ่งที่หมูพูดหมายถึงอะไรกันแน่
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
