Chapter 45 : ของขวัญพาเพลินภูพิงค์นั่งเกยโต๊ะกุมขมับอยู่ในห้องประชุมสโมฯ ภายในตึกคณะ แม้จะยังไม่เปิดเทอม แต่เขาก็โดนลากมาประชุมเพื่อเตรียมการไว้สำหรับกิจกรรมในเทอมใหม่ที่กำลังจะประดังกันเข้ามา ถึงเขาจะไม่ได้มีตำแหน่งในสโมฯ ทว่าก็เป็นเจเนอรัลเบ๊ประจำรุ่น
ไหนจะงานรับปริญญาพี่ๆ งานดนตรี งานกีฬา และต้องมีการหาเงินทุนกับสปอนเซอร์ไว้สำหรับค่ายอาสาในตอนปิดเทอมใหญ่อีก เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไอ้พี่ๆ สโมฯ มันรับงานจับฉ่ายแบบนี้วะ
ทั้งนี้เรื่องเหล่านั้นไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มกลุ้มใจแต่อย่างใด
อีกสามวันก็จะเป็นวันปีใหม่แล้ว ตัวเขาเกิดมายังไม่เคยให้ของขวัญใครวันปีใหม่มาก่อนเลย ไม่เคยสนใจวันนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะมันเป็นวันพิเศษวันแรกนับตั้งแต่พวกเขาคบกันมา ทำให้ความพิเศษเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“อย่างที่รู้กันว่าทางสโมฯ ประสานงานกับทางชมรมอาสาพัฒนาเป็นประจำทุกปี แต่ปีนี้เราจะยื่นมือเข้าไปช่วยชมรมมากกว่าปีอื่นๆ เพราะรองประธานชมรมกับผมอยู่สายรหัสเดียวกัน และประธานชมรมเป็นเพื่อนสนิทผม” นายกสโมฯ พล่ามพร้อมกับผายมือไปทางประธานและรองประธานชมรมค่ายอาสาที่นั่งยิ้มอยู่ข้างกัน “โดยเราจะรับหน้าที่เป็นเสาหลักในการจัดหาทุน หาสปอนเซอร์และโปรโมตกิจกรรมค่ายอาสา”
สมาชิกสโมฯ เบ้ปาก “โห ก็เห็นยื่นมือกันแบบนี้ทุกปีมะ ปีที่แล้วก็ประธานชมรมเป็นพี่รหัสของรองนายกสโมฯ ปีก่อนปีที่แล้วก็เหรัญญิกสโมฯ ก็เป็นแฟนกับประธานชมรม เห็นเป็นญาติกันแม่งทุกปี”
“เออน่ะ ช่างเหอะ ช่วยๆ กันก็ดีแล้วไง เรื่องการหาทุนไปค่ายอาสา ผมว่าทำเสื้อกะหมวกขายอะ ดีสุด ง่ายด้วย”
“ผมเห็นด้วยนะ แล้วก็ให้มีกิจกรรมประกวดลายเสื้อ...”
แต่ละคนในห้องประชุมแสดงความคิดเห็นกันเป็นระยะๆ หากไม่ว่าจะเป็นคำถามหรือคำตอบใดๆ ก็ไม่สามารถทะลุผ่านเข้ามาในโสตประสาทของภูพิงค์ได้ เขายังคงนั่งคิดใจจดจ่ออยู่กับเรื่องของขวัญ
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า จนคนทั้งห้องหมั่นไส้
“คิดถึงพี่วินคนดีของมึงมากรึไง บ่าฮ่านี่!”
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “พี่ จะปีใหม่แล้วอะ ซื้อของขวัญไรให้พี่วินดีวะ ปีใหม่นี่เขาต้องทำไรบ้างอะ” สิ้นคำพูดของเขาทั้งห้องก็เงียบกริบ ทุกสายตาพร้อมใจกันพุ่งมารุมทิ่มแทงเด็กหนุ่ม
หากภูพิงค์ยังไม่สำนึก เขาถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ “มันสำคัญมากนะเว้ยพี่ ผมอยากทำให้พี่วินประทับใจอะ”
ซันกวาดสายตามองไปภายในห้อง อันที่จริงเขาเองก็งงว่าไอ้พิงค์มันเครียดปานไหน ถึงได้เอาเรื่องของขวัญมาถามในที่ประชุมแบบนี้ ดีที่ไม่มีอาจารย์อยู่ด้วยนะเนี่ย ไม่งั้นโดนด่าเปิง แต่ไหนๆ เพื่อนก็กำลังกลุ้ม ในฐานะเพื่อนที่แสนดี เขาก็ควรจะช่วย
“ผมก็ว่ามันสำคัญนะพี่ เทอมสองเราอาจต้องขอความช่วยเหลือจากพี่หมออีก ให้ไอ้พิงค์มันเอาใจไว้นี่แหละดี”
ต่ายดีดนิ้วเปาะ “จะว่าไปก็จริงเว้ย ถ้าได้พี่หมอกับไอ้พิงค์มาเป็นนายแบบเสื้อนะมึ้ง ยอดขายถล่มทลายแน่นอน”
“เออ ผมก็คิดงั้น ไอ้พิงค์ มึงว่าไงวะ”
“อือ” ภูพิงค์พยักหน้าหงึกๆ แต่ที่จริงได้ยินอะไรมาก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เขากำลังคิดหนักเรื่องของขวัญมากกว่า
สมาชิกสโมฯ ชักจะคล้อยตามไปด้วย “ก็เป็นความคิดที่ดีนะ เฮ้ย! พวกมึง วางมือจากทุกสิ่ง เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน ช่วยไอ้พิงค์คิดหาของขวัญก่อนเว้ย แล้วนี่มึงมีแผนจะพาพี่หมอไปเคาทน์ดาวน์ที่ไหนรึยังวะ”
เด็กหนุ่มส่ายหน้ายิก “ไม่มีว่ะ ของขวัญยังไม่มีเลย”
“งั้นเอาของขวัญก่อน เสื้อบอลดีมั้ยวะ” เหรัญญิกเสนอ
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “ไม่รู้พี่วินดูบอลรึเปล่าเลยอะ”
“พาไปกินข้าวที่ร้านอาหารหรูๆ มั้ย” นายกสโมฯ ออกความคิดบ้าง
ตากล้องสโมฯ ส่ายหน้ารัว “ไอ้พาไปกินข้าวมันก็ต้องพาอยู่แล้วมะ แต่มันก็ต้องมีของขวัญด้วยเว้ย” เขาหันไปมองเด็กหนุ่ม “ใกล้หนาวแล้ว ผ้าพันคอมั้ยวะ”
“ไม่ค่อยครีเอตเลยค่ะ ของแบบนี้มันต้องถักเองถึงจะซึ้ง ซึ่งน้องพิงค์คงไม่มีปัญญาแน่” หญิงสาวสมาชิกสโมฯ เพียงหนึ่งเดียวเอ่ยขัด “ซื้อ iwatch แล้วซื้อเพลงรักหวานๆ ใส่ไว้ให้ดีกว่า พี่เขาจะได้ใส่ไว้กับตัวได้ตลอดเวลาด้วย”
“แพงว่ะ อันนั้นไว้ให้วันวาเลนไทน์ดีกว่ามั้ยวะ ให้แล้วจะได้เปิดเพลงรักๆ กล่อมได้ด้วยไง” รองนายกสโมฯ หันไปสั่งเด็กหนุ่ม “ไอ้พิงค์ มึงจดไว้นะ”
“กล่อมไปทำไรวะ ไอ้ท่านรอง” นายกสโมฯ หันไปแขวะ
“ให้เครื่องประดับดิ แบบ... สร้อยคอ แหวน สร้อยข้อมืองี้ ห้อยชื่อคนให้ด้วย”
“มันจะไม่ดูเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของมากไปเหรอวะ” สมาชิกสโมฯ อีกคนหันไปเถียงเป็นจริงเป็นจัง เวลานี้แต่ละคนในห้องเครียดตามภูพิงค์กันไปหมดแล้ว หลายๆ คนก็เริ่มเปิดกูเกิลค้นหากันด้วย
ต่ายยกมือขึ้นลูบคางตัวเองขณะครุ่นคิด “กูว่าพวกเครื่องประดับมันก็ดีนะเว้ย แต่ให้เป็นของคู่ สร้อยคู่ แหวนคู่ หรือสร้อยข้อมือคู่ดีกว่า เอาไว้ให้ประชาชนสาววายจิ้นต่อยอดได้อีกมากมาย”
“เฮ้ย ให้เกียร์ก็ดีนะเว้ย จิ้นได้เหมือนกัน”
“มันเกร่อไปป่ะวะ เกียร์เนี่ย”
“แต่มันเป็นของสำคัญ มันคือหัวใจของเด็กวิดวะนะเว้ย”
ไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นว่าสมาชิกสโมฯ ถกเถียงกันเอง ส่งเสียงดังโวยวาย เป็นจริงเป็นจังมากกว่าเรื่องที่จะประชุมหารือกันในตอนแรกซะอีก
“น้ำหอมดีมั้ยวะ จะได้เนียนดม”
ภูพิงค์เลิกคิ้วขึ้น “เออ อันนี้น่าสนใจ”
“อ้าว ที่กลุ้มใจจะเป็นจะตายนี่ เพราะมึงอยากได้ของขวัญที่เอาไว้เนียนแต๊ะอั๋งได้เหรอวะ” ซันหันไปมองเหยียดเพื่อน “งั้นก็ให้เสื้อผ้าเลยดิ จะได้เนียนขอถอด”
จู่ๆ สมาชิกสโมฯ อีกคนก็พูดขึ้น “กูว่าพี่หมอเหมาะกับใส่เสื้อขาวเปียกๆ นะ ให้เนื้อผ้าแนบไปตามตัว ต้องเซะซี่มากแน่ๆ”
“ใครเขาจะให้เสื้อขาวเปียกๆ เป็นของขวัญกันวะ”
“ก็ให้แล้วทำน้ำหกใส่ดิ”
ภูพิงค์คิดภาพตามไปด้วย พี่วินใส่เสื้อเปียกๆ แนบเนื้อน่ะเหรอ ก็คงดูเซ็กซี่มากจริงๆ นั่นล่ะ คิดไปคิดมาใบหน้าของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
“ไอ้พิงค์ มึงใจเย็น คิดออกทะเลไปถึงไหนแล้ววะ”
เด็กหนุ่มรีบปฏิเสธเสียงหลง “เปล่า! เปล่านะเว้ย! จะบ้าเรอะไอ้พวกพี่นี่!”
“มันคิดๆ” สมาชิกสโมฯ หันไปสบสายตากัน ทำท่าป้องปากซุบซิบกันแล้วพยักหน้าหงึกหงัก “ไอ้พิงค์แม่งคิดไม่ซื่อกับพี่หมอว่ะ”
“ไม่ประชุมแล้วเว้ย” ภูพิงค์ชักจะพาล
“เอ้า ได้ของขวัญแล้วเหรอวะ”
“ยังเว้ย แต่ผมไปถามคนอื่นดีกว่า” แล้วเด็กหนุ่มก็กระฟัดกระเฟียดออกจากห้องประชุมไป
หลังจากประตูปิดลงปังใหญ่ แต่ละคนในห้องก็หัวเราะคิกคัก
“แหม ไอ้พิงค์ก็มีมุมน่าเอ็นดู เขินซะจนทำอะไรไม่ถูกเลย สงสัยมันจะชอบพี่หมอจริงๆ จังๆ แล้วมั้งเนี่ย”
“ถ้าไม่ชอบมันจะไปไหนมาไหนกับพี่หมอสองต่อสองเหรอ” พวกสมาชิกสโมฯ หันหน้าคุยกัน “มันหวงพี่หมอของมันด้วยนะเว้ย”
ซันยิ้มแห้งๆ “มาประชุมต่อเหอะพี่ วันนี้ปล่อยไอ้พิงค์ไปสักวันละกัน”
นายกสโมฯ พยักหน้า “เออ มันอารมณ์นี้อยู่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกว่ะ มาๆ กลับมาเรื่องเดิม... ถึงไหนแล้ววะเนี่ย”
ภูพิงค์เดินเซออกจากคณะไป ใจคิดว่าจะซื้อน้ำหอมนี่แหละ แต่พอคิดไปคิดมา... พี่วินเป็นหมอฟัน อาจจะไม่ค่อยใส่น้ำหอมหรือเปล่าวะ
ฉิบหาย!
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับ นิ่งคิดสักพักก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไป “อีแซนดี้ช่วยกูด้วยยย~”
และแล้ว ภูพิงค์ก็ขับรถไปรับแซนดี้จากบ้านเช่า จากนั้นก็ไปที่ห้างเซนทรัลกันเพื่อให้อีกฝ่ายช่วยเลือกซื้อของขวัญ
“โธ่ มึง ทำไมจั๊ดง่าว ก็ให้อาฟเตอร์เชฟสิวะ แบบหอมอ่อนๆ ก็พอถูไถแหละ”
“เออ แล้ว... กูจะซื้อกลิ่นไหนดี”
“ก็กลิ่นที่มึงชอบไง มึงเป็นคนดมนี่”
“นั่นสินะ กูเป็นคนดม” ใบหน้าของเด็กหนุ่มซับสีเลือด เขาเดินวนอยู่ในแผนกเครื่องสำอาง ดมกลิ่นอาฟเตอร์เชฟจากทุกเคาทน์เตอร์ วนอยู่เป็นสิบรอบจนพื้นแทบจะขึ้นเงา
“สัสพิงค์ กูเดินจนเมื่อยแล้ว” แซนดี้เริ่มงอแง “เปลี่ยนไปซื้อกางเกงในกินได้เหอะว่ะ”
“ไม่เว้ย” สีหน้าของภูพิงค์เครียดขึ้นเรื่อยๆ “กูขอดมอีกรอบ”
กว่าจะตัดสินใจได้ จมูกของแซนดี้และเขาก็คงตายด้านไปอีกหลายชั่วโมง แต่ในที่สุดก็ได้ของขวัญมาให้พี่วินแล้ว ภูพิงค์ยิ้มหน้าบานไม่หุบ
“ขอบใจมึงมากเว้ย”
“เออ ขอให้ได้ดมพี่หมอให้ทั่วสมใจ”
ภูพิงค์ฟาดหัวไหล่เพื่อนไปอย่างเขินๆ “ไอ้เหี้ย~ อาฟเตอร์เชฟเขาใช้ทาที่หน้า กูจะไปดมตีนได้มั้ยล่ะ”
แซนดี้ส่ายหน้าไปมาแบบปลงๆ “พากูไปส่งบ้านด้วย ทำให้กูเสียเวลาชีวิตจริงๆ มึงนี่”
“เออๆ กูจะรีบไปรับพี่วินด้วย ใกล้เลิกงานแล้ว”
ฝ่ายรวินท์นั้น ช่วงนี้ยุ่งมือเป็นระวิง เพราะทันตแพทย์มีไม่พอ คนไข้ก็มหาศาล เขาอยากจะสาปแช่งเตชิตที่มันเสือกหาเรื่องเจ็บตัว แต่ก็กลัวว่าถ้าแช่งแล้วจะยิ่งหายช้าหนักกว่าเดิมไปอีก
หลังจากมื้อเที่ยงของวัน เขามีเวลาได้พักนิดหน่อยก่อนจะต้องลุยรักษาฟันให้คนไข้ต่อ ทันตแพทย์หนุ่มจึงมานั่งกุมขมับอยู่ในห้องพักทันตแพทย์
ทำงานทุกวันแบบนี้ เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปหาซื้อของขวัญให้ภูพิงค์วะเนี่ย จะปีใหม่แล้ว ถ้าไม่นับวันคริสต์มาสซึ่งมีแต่เรื่องวุ่นวาย วันปีใหม่ก็จะเป็นวันพิเศษวันแรกนับตั้งแต่คบกันมา เขาควรจะพาเด็กหนุ่มไปเคาน์ดาวน์ด้วย แต่ที่ไหนดีล่ะ
เมื่อสมัยเรียนเขาไม่เคยพลาดที่จะเตรียมของขวัญไว้ให้ขวัญข้าว แต่เพราะของขวัญสำหรับผู้หญิงหาง่าย และขวัญข้าวก็เอาใจง่ายซะด้วย แค่ช่อดอกไม้กับขนมอร่อยๆ เธอก็ดีใจมากแล้ว
หากสำหรับภูพิงค์ คงไม่ได้ง่ายแบบนั้น ถ้าเขาให้ช่อดอกไม้ อีกฝ่ายคงจะไม่ชอบใจแน่
ถ้าให้ขนม... เขาก็คงโดนแซะว่าสิ้นคิด
ให้ของขวัญเป็นผ่าฟันคุดอีกซี่ดีมั้ยวะ พิงค์น่าจะจดจำไปอีกนานๆ
รวินท์ยกมือขึ้นคลึงขมับ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดๆ ส่งข้อความไปหาพี่สาวเพื่อขอคำปรึกษา จากนั้นก็นั่งกุมขมับต่อ
อืม... เย็นวันศุกร์น่าจะพอแวบไปเซนทรัลได้อยู่นะ วันอาทิตย์ก็ปีใหม่พอดี วันจันทร์หยุดด้วย แล้วจะไปไหนต่อดีวะ ตลาดโต้รุ่งก็ธรรมดาเกิน
เขาไม่ชอบเลยที่ต้องเลือกซื้อของขวัญเอาลวกๆ แต่จะติดอีกฝ่ายไว้ก่อนก็ดูเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่อง เสียยี่ห้อรวินท์หมด
“ฮือ...”
“ครางหงุงหงิงอะไรวะวิน” สิงหาเดินเข้ามาทัก
“วันปีใหม่ทำไรดีวะพี่”
“นอนดิ ได้หยุดหลายวันทั้งที”
“ไม่ใช่สิเว้ย ผมหมายถึง... จะทำไรกับแฟนดี”
“มึงมีแฟนกับเขาด้วยเหรอวะ เสกมาจากไหน” สิงหาทำหน้างง เพราะนอกจากภูพิงค์แล้ว เขาก็ไม่เคยเห็นไอ้วินอยู่กับใครนี่หว่า แต่ช่างแม่ง ไม่เกี่ยวกับเขา “เออ เอานี่มะ พี่ยกให้” รุ่นพี่เดินไปที่โต๊ะทำงานของเขา เปิดลิ้นชักหยิบซองออกมาแล้วเอามาส่งให้อีกฝ่าย
“อะไรวะพี่”
“แหกตาดูสิ”
เมื่อรวินท์เปิดซองดูก็พบ vocher ร้านอาหารและห้องพักโรงแรมที่บนภูเขาเขาแถบชานเมืองเชียงใหม่ หมดเขตสิ้นเดือนมกราคมปีหน้าพอดี
“โห ไม่เอาอะ จะให้ผมพาแฟนไปกินของฟรีกับพักที่พักฟรีเนี่ยนะ ไม่เท่เลยว่ะ”
“ปากดีนะมึง มีเวลาหาเหรอ ห้องพักจะว่างให้มึงมั้ยยังไม่รู้เลย เอาไปเหอะ แล้วรีบโทรไปจองไว้ซะ”
ก็จริงของพี่สิงหาว่ะ เขาไม่มีเวลาแล้ว เอาก็เอาวะ รวินท์ตอบเสียงจ๋อยๆ “ขอบคุณครับ” จากนั้นก็จัดการโทรศัพท์ไปจอง
“อ่า ร้านอาหารไม่มีโต๊ะว่างเลยเหรอครับ” รวินท์พูดเสียงเศร้า “แล้วห้องล่ะครับ”
“ห้องใน vocher เต็มหมดเหมือนกันค่ะ” ปลายสายตอบ หากเพราะเสียงของรวินท์ดูจะเศร้าและหมดหวังสุดๆ เธอจึงเสนอห้องใหม่ให้ “แต่ตอนนี้ยังมีห้องพิเศษว่างนะคะ เป็นห้องใหญ่ มีชุดรับแขก โต๊ะทานข้าว อ่างจากุซซี ผนังห้องฝั่งนึงเป็นกระจก ชมวิวภูเขาได้จากเตียงเลยค่ะ แต่ต้องเพิ่มเงินอีก xxxx บาท ราคารวมมื้อเย็นเสิร์ฟถึงห้องด้วยนะคะ ไม่ทราบว่าสนใจมั้ยคะ”
“สนครับ โอเค งั้นผมจองห้องคืนนึงนะ” พอจองได้รวินท์ก็ยิ้มกว้าง อย่างน้อยก็ได้เปลี่ยนที่นอน เตียงก็คงจะกว้างกว่าในห้องพักที่คลินิก นั่งกินข้าว ดูวิวสวยๆ แล้วเคาน์ดาวน์กันสองคนก็ไม่เลวนะ
หลังเสร็จจากคนไข้คนสุดท้ายของวัน ทันตแพทย์หนุ่มก็เดินเซไปเก็บข้าวของ แล้วสิ่งเดียวที่ทำให้หายเหนื่อยได้ก็คือคนที่มานั่งยิ้มรออยู่ที่โต๊ะนี่แหละ มาบ่อยเสียจนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของแผนกไปแล้ว
“เหนื่อยมั้ยคร้าบ”
“เหนื่อยด้วยหิวด้วย”
“โห ระดับพี่วินนี่ ไม่หิวสิแปลก” ภูพิงค์รวบของในมือทันตแพทย์หนุ่มมาถือไว้เอง จากนั้นก็พากันเดินออกไป “วันนี้กลับมาไม่ทันทำมื้อเย็นไว้รอ ไปตลาดโต้รุ่งกันดีกว่า”
“โอเค”
ระหว่างทางที่เดินไป สองหนุ่มก็พูดคุยกันไปด้วย
“วันนี้ไปประชุมสโมฯ ใช่มั้ย เป็นไงบ้างล่ะ”
“ไม่รู้ว่ะพี่ ไม่ได้ฟังเลย มัวแต่คิดถึงพี่อะ”
“โห ได้ยินแบบนี้แล้วโคตรชื่นใจ หายเหนื่อยเลยเนี่ย” รวินท์กระตุกยิ้มมุมปาก “แล้วพรุ่งนี้ต้องไปอีกป่ะวะ”
“ไปว่ะพี่ แม่งน่าเบื่อ”
“งั้นพรุ่งนี้ไม่ต้องมารับผมนะ เดี๋ยวไปหาเอง”
เด็กหนุ่มหันขวับ “ทำไมอ่ะ”
“เอ๊า ก็จะได้ไม่ต้องขับไปขับมาไง”
“มันก็ไม่ได้ไกล...”
“เสียเวลาน่ะ คุณขับไปๆ มาๆ ทุกวันเลย เหนื่อยแย่ ผมไม่โอ้เอ้หรอก เสร็จงานแล้วจะรีบไปหาเลยนะ”
“อือ... แล้ววันเสาร์ไปกินเหล้าที่บ้านเช่าผมกันนะ ไอ้พวกนั้นมันชวน”
“เอาดิ แล้ว...วันอาทิตย์เย็นเราไปเคาน์ดาวน์ด้วยกันสองคนนะ”
ภูพิงค์หันขวับ “ไปดิ เดี๋ยวผมหาที่ดีๆ หรือเราจะไปร้านอาหาร...” ทว่าอีกฝ่ายส่ายหน้ารัว
“ไม่ต้องๆ ผมจองห้องพักบนเขากับเซตอาหารไว้แล้ว”
“อ้าว...”
“ตอนแรกว่าจะจองโต๊ะที่ร้านอาหารไปดินเนอร์กันก่อน แต่โต๊ะมันเต็มแล้ว” รวินท์ทำหน้าเจื่อนๆ “จริงๆ มันก็ฉุกละหุกไปหน่อย แต่พี่สิงหาให้ vocher มา มันจะหมดอายุเดือนหน้า ผมเลยเอามาใช้... ขอโทษด้วยนะที่คงไม่ใช่อะไรหรูหราอ่ะ”
เด็กหนุ่มยกแขนขึ้นโอบไหล่อีกฝ่าย “ไปกับพี่วินอะ นอนกระต๊อบหรือนอนเต็นท์ผมก็โอเค”
“วันนี้มีอะไรดีๆ รึเปล่าวะ ทำไมปากดีผิดปกติ”
“เขาเรียกปากหวานเว้ย”
“โห ผมไม่คุ้นเลยอะ ตัวปลอมรึเปล่าวะเนี่ย”
“รุ่นนี้แล้ว ปลอมย้ากก~”
เสียงหัวเราะของสองหนุ่มดังแว่วๆ พวกเขาเดินยิ้มหน้าบาน ใช้เวลาไม่นานก็กลับไปถึงห้องพัก
ในตอนบ่ายของวันศุกร์ เมื่อเลิกงานแล้วรวินท์ก็รีบบึ่งออกจากโรงพยาบาล มุ่งหน้าเข้าสู่เมืองเชียงใหม่ ตรงไปยังห้างเซนทรัลก่อนเป็นแห่งแรก
หลังจากที่นอนคิดมาทั้งคืนว่าควรจะซื้ออะไร ทันตแพทย์หนุ่มก็สรุปได้ว่าน่าจะให้ของขวัญที่เอาไปใช้งานได้อยู่บ่อยๆ ซึ่งสำหรับนักศึกษาก็น่าจะเป็นพวกเครื่องเขียนทั้งหลาย เขาเดินไปหยุดอยู่ที่เคาทน์เตอร์หนึ่งในแผนกเครื่องเขียน เมื่อตอนเที่ยงกูเกิลมาแล้วว่าควรจะซื้อรุ่นไหน ยี่ห้ออะไรดี!
พอซื้อแล้วก็ให้พนักงานจัดการห่อของขวัญเสร็จสรรพ เขายืนยิ้มรออย่างมีความสุข
ฝ่ายภูพิงค์นั้นนั่งหน้าบูดอยู่ที่คณะ ขณะที่กำลังช่วยเพื่อนๆ เตรียมของขวัญไว้ให้ให้พี่บัณฑิตในงานรับปริญญา
“เมื่อไหร่จะเสร็จซะทีวะ น่าเบื่อ ไอเดียใครวะ ต้องมีของที่ระลึกให้พี่บัณฑิตเนี่ย ใช้งานกันข้ามปีเลยแม่ง”
ซันชำเลืองมองเพื่อนรักแล้วเบะปาก “เออ กูก็เบื่อน่ะ เบื่อมึงนี่แหละ เมื่อไหร่จะเลิกบ่นวะ แค่จับของใส่ซองแค่เนี้ยะ บ่นเหมือนใครใช้ไปสร้างตึกร้อยชั้น”
“แล้วมึงไม่ต้องไปรับพี่หมอเหรอวะวันนี้” ขิงเอ่ยถาม
“พี่วินบอกจะขับรถมาเอง... แต่แม่ง ป่านนี้ทำไมยังไม่มาวะ ช้าฉิบหาย”
“พี่เขาจะมาที่มหาลัยเหรอ”
“เออ”
“แหม มิน่า จอดรถทิ้งไว้บ้านพร้อม”
“เฮ้อ~” ภูพิงค์ถอนหายใจด้วยความถี่ร้อยครั้งต่อชั่วโมง จนเพื่อนในกลุ่มอยากจะลุกขึ้นถีบเขากันเต็มที่แล้ว
ทว่าจู่ๆ ก็มีเพื่อนหญิงในคณะที่นั่งอยู่ในกลุ่มใกล้ๆ ขยับเข้ามานั่งยองๆ ลงข้างกัน เธอยิ้มกรุ้มกริ่ม “เฮ้ย สัสพิงค์ คิดถึงพี่หมอมากเหรอวะ กูรู้นะพี่หมออยู่ไหน”
เด็กหนุ่มหันขวับ “ฮะ! พี่วินอยู่ไหน”
เธอส่งโทรศัพท์มือถือซึ่งบนหน้าจอมีภาพของรวินท์ให้อีกฝ่ายดู มีคนแอบถ่ายรูปทันตแพทย์หนุ่มไว้แล้วเพิ่งโพสต์ลงในเฟซบุ๊กหมาดๆ รวินท์กำลังก้มหน้าลงมองบางสิ่งบางอย่างในตู้กระจกของเคาทน์เตอร์หนึ่งในแผนกเครื่องเขียน สีหน้าเคร่งเครียด เจ้าของรูปถ่ายพิมพ์ข้อความสั้นๆ ไว้ด้วยว่า ‘เลือกซื้อดินสอเขียนแบบ หน้าเครียดขนาดนี้ เลือกให้ใครน้อ~’
ภูพิงค์ยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็น มิน่าล่ะ พี่วินถึงไม่ยอมให้เขาไปรับที่ลำพูน
โอย...ทำไมพี่วินน่ารักแบบนี้วะ
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมหัวใจ อกเขาจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
“สัส พี่เขาอาจจะเลือกให้กูก็ได้” ดิวพูดขึ้นพลางเบะปาก
“เออ คนใช้ดินสอก็มีทั้งคณะป่ะวะ ไม่ใช่มึงคนเดียวสักหน่อย”
“คณะอื่นก็มีใช้นะ แต่ที่จริงเขาก็ใช้ดินสอกันทั้งมหาลัยน่ะล่ะ”
“ไอ้พวกเหี้ย พวกมึงจะส่งเสริมให้กูทะเลาะกับพี่วินเหรอวะ!” ภูพิงค์ส่งนิ้วกลางกราดให้เพื่อนๆ ทุกคน
เพื่อนทั้งสามสุมหัวกันแล้วหันไปทางเด็กหนุ่ม “รอดูเถอะมึง ถ้าแกะกล่องมาแล้วไม่เจอดินสอเขียนแบบ หึหึหึ...”
พอได้ยินแบบนี้ ภูพิงค์ก็ชักจะระแวง เขาหุบยิ้ม นั่งก้มหน้าก้มตาแพ็กของตรงหน้าต่อ
เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไป จู่ๆ เสียงพูดคุยกันเซ็งแซ่ภายใต้ตึกคณะก็เงียบลง เงียบเสียจนน่าประหลาดใจ พอภูพิงค์เงยหน้าขึ้นก็เห็นพี่วินของเขาเดินเข้ามาที่ใต้ตึกพร้อมกับเพื่อนในคณะ
“นั่นไงพี่หมอ นั่งหน้าบูดเหมือนตูดเป็นหูดอยู่นั่นอะ”
รวินท์ยิ้มกว้าง เขาหันไปขอบใจคนที่พาเข้ามา แล้วเดินตรงเข้าไปหาเด็กหนุ่ม “ขอโทษที่มาช้า”
เพื่อนในกลุ่มพร้อมใจกันแหวกที่นั่งให้ทันตแพทย์หนุ่มอย่างรู้งาน “เชิญนั่งก่อนคร้าบพี่หมอ”
“ขอบใจ” รวินท์รีบนั่งลง ทำตัวกลมกลืนกับเหล่านักศึกษาเต็มที่ “มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก นั่งเฉยๆ ก็พอ” ภูพิงค์ตอบ “รออีกแป๊บนะพี่ เดี๋ยวหมดกองนี้ก็เสร็จละ”
“อือ” ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอ่านอะไรไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาที่พุ่งมองมาทางตนแทบจะตลอดเวลา
สักพักก็มีเสียงฝีเท้าตึกตักและเสียงคนพูดคุยกันดังมาแว่วๆ ก่อนทีมสมาชิกสโมฯ และประธานชมรมอาสารวมหกชีวิตจะถลาเข้ามาประกบภูพิงค์กับรวินท์ไว้
“พี่หมอ~ ไม่ได้เจอกันน้านนาน คิดถึงงงง”
ภูพิงค์ชะงัก เหงื่อตกทันควัน มาด้วยเสียงสองแบบนี้ ต้องงานเข้าเขากับพี่วินแน่นอน ฉิบหาย! จะจูงพี่วินวิ่งก็ไม่ทันแล้ว!
รวินท์ลุกขึ้นยิ้มรับ “ผมก็คิดถึงทุกคน ผลสอบออกกันรึยังครับ”
นั่น ไอ้พี่วินเข้าโหมดขายของแล้ว ยิ้มแจกอ้อยไปทั่วเลย... เด็กหนุ่มนินทาอยู่ในใจ
“โห... พี่หมอ ทักกันดีๆ ก็ได้ พูดถึงอดีตที่เจ็บช้ำทำไม” หนึ่งในสมาชิกสโมฯ คร่ำครวญ
นายกสโมฯ ขยับเข้ามาไหว้ย่อ “คือว่าพี่หมอจ๋า ขอผมแนะนำหน่อยนะครับ ไอ้นี่ชื่อมิ่งเป็นประธานชมรมอาสา ส่วนนั่นลูกหาบมันเป็นน้องรหัสผม ชื่อบุ๋ง” เขาพูดพร้อมชี้ตัวบอกให้ทีละคนไหว้ย่อตามจังหวะการเรียกชื่อ “คือพวกผมอะ จะทำเสื้อขายไงครับ จะหาเงินทุนไว้ใช้ในค่ายอาสาตอนปิดเทอม แบบว่ามันต้องใช้เงินเยอะ พวกผมก็เลย...”
รวินท์พยักหน้า “เออๆ จะให้ผมช่วยอะไรก็บอกมา ไม่ต้องอ้อมขึ้นดอยสุเทพไปก่อนก็ได้”
“เอาตรงๆ เลยนะ พี่หมอช่วยมาเป็นนายแบบเสื้อให้พวกผมหน่อยสิคร้าบ” แล้วทั้งหกหนุ่มก็ยกมือไหว้ย่อกันอย่างพร้อมเพรียงอีกรอบ
ทันตแพทย์หนุ่มขมวดคิ้ว “จะดีเหรอ ผมว่างานนี้ควรจะเป็นของคนในคณะมากกว่าผมนะ”
“ก็จริงครับพี่ เพราะงั้นพวกผมเลยจะขอให้พี่มาถ่ายคู่กับไอ้พิงค์ไงครับ จะได้สื่อว่าเสื้อเราใส่ได้ทั้งคนนอกคนใน ขอแค่ให้มีใจเดียวกันก็พอ~”
ภูพิงค์เงยหน้าขึ้นพรวด “เฮ้ย! เดี๋ยวดิ! ผมยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะถ่าย!”
“เอ้า ก็มึงตกลงแล้ว”
“ผมตกลงตอนไหนวะ!”
“ตอนที่ประชุมเรื่องเสื้อเมื่อวันก่อนไง ที่มึงถามเรื่อง...” สมาชิกสโมฯ แกล้งพูดค้างไว้ ชำเลืองมองทันตแพทย์หนุ่มแล้วยิ้มมุมปาก
เด็กหนุ่มนึกขึ้นได้ก็รีบทำเสียงดังกลบเกลื่อน “เฮ้ยๆ จำได้แล้วๆ ไม่ต้องพูด!”
รวินท์หันขวับ “เรื่องอะไรวะ”
สมาชิกสโมฯ ส่งสายตาบอกภูพิงค์เป็นเชิงว่า ‘จะให้ทวนความจำเรื่องที่มึงอยากจะซื้อของขวัญแบบคิดไม่ซื่อให้พี่หมอมั้ยวะ’
ภูพิงค์เหงื่อตก ที่กลัวมากกว่าที่พี่วินจะรู้ว่าคิดไม่ซื่อ คือไอ้พี่วินจะตอบสนองแบบจัดหนัก เขายังไม่พร้อม~ “เอ่อ เรื่องถ่ายแบบเสื้อน่ะแหละครับ คือ สรุปว่าผมจะถ่าย” เด็กหนุ่มหัวเราะเจื่อนๆ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย “เราถ่ายด้วยกันเนอะพี่วิน”
“ถ้าถ่ายคู่กับคุณน่ะ ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” รวินท์หันไปโปรยยิ้มให้เหล่าสมาชิกสโมฯ “อะไรที่ช่วยได้ก็อยากช่วยครับ แต่คงจะมาช่วยได้เฉพาะวันเสาร์หรืออาทิตย์เท่านั้นนะ”
“ขอบคุณพี่หมอมากเลยคร้าบ สัญญากันแล้วนา พี่หมอน่ารักที่สุด” สมาชิกสโมฯ ได้ทีก็รีบประจบ
ภูพิงค์เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ เดี๋ยวนี้ไอ้พวกพี่สโมฯ แม่งร้ายกาจ เขาไม่น่าโง่หลวมตัวเผยจุดอ่อนเลยแม่ง
“คงอีกสักระยะนะครับพี่หมอ พอเปิดเทอมเราจะให้มีการประกวดลายเสื้อกันก่อน ให้น้องๆ เพื่อนๆ ได้ส่งแบบเข้าร่วม แล้วถ้าพี่หมอพอมีเวลา มาช่วยเป็นกรรมการกิตติมศักดิ์ให้ได้พวกเราก็จะยินดีมากๆ ครับ”
รวินท์หันไปมองเด็กหนุ่ม “พิงค์ว่าไง”
“โอ๊ะๆ จริงด้วย ควรจะถามน้องพิงค์ก่อนสินะครับ ว่าจะให้พี่หมอมาได้มั้ยน้อ~” พวกรุ่นพี่เบนเข็มไปที่ภูพิงค์ทันที
เด็กหนุ่มชะงัก ใบหน้าร้อนวาบ เขินจนควันจะพุ่งออกจากสองหูู ในใจอยากจะลุกขึ้นกระทืบรุ่นพี่รายตัว
แต่สำหรับรวินท์น่ะ อะไรที่เกี่ยวข้องกับภูพิงค์ เขาก็อยากจะมีส่วนร่วมทั้งนั้นล่ะ “ถ้าผมว่าง แล้วพิงค์โอเค ผมก็ยินดีจะมานะ ผมเองก็อยากมีส่วนร่วมในกิจกรรมดีๆ ของพวกคุณเหมือนกัน ขอบใจที่ชวนครับ”
คำตอบของรวินท์จับใจความได้ง่ายๆ ว่าถ้าภูพิงค์อนุญาตก็ยินดีจะมา เป็นผลให้เด็กหนุ่มหลุดยิ้มหน้าบานออกมาให้ทุกคนเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้บ้าง ส่วนตัวเขาก็ได้แต่บ่นในใจว่าฉิบหายจริงๆ ชีวิต จะหุบยิ้มก็ทำไม่ได้
ทำไมพี่วินน่ารักแบบนี้วะ
โอย ใจกู...
*TBC*น้องพิงค์เริ่มจะเป็นงานแล้วน้าาา~ พี่หมอคงไม่ต้องรอนานแล้ว...(รึเปล่า) 555555
ว่าแต่ปีใหม่จะมีอะไรดีๆ มั้ยน้าาาา~ อิอิอิ
ตอนหน้าเรามาตามสองหนุ่มไปเคาทน์ดาวน์ปีใหม่กันค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า 
เยิฟๆ
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613072 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก