ตอนที่ 3
“ตื่นขึ้นมาสิ” เสียงใครเนี่ยน่ารำคาญจริง
“ตื่น สิ ตื่นขึ้นมาสิไอ้ฟ้า” เอะเสียงไอ้มานะนิ มันมาร้องห่มร้องให้อะไรแถวนี้ว่ะ
“นี่ เพื่อนนายไม่ได้ตายสักหน่อย จะร้องให้ทำไมห่ะ” ใช่ครับบอกมันไปเลยว่าผมยังไม่ตายหยุดร้องได้แล้ว
“แล้วทำไมมันยังไม่ตื่นอีกละ”
“ไม่รู้สิ” ตื่นแล้วครับแต่แค่ลืมตาไม่ขึ้น
“เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะพี่ปืน คนเดียวเลย”
“นิ นายมานะมันไม่ใช่ความผิดของเขานะ”
“จะไม่ใช่ได้ไงละ พี่ วาก็เพราะมัน ไอ้ฟ้ามันถึงเป็นแบบนี้”
เอะเดียวนะ พี่ วาหรอ หะ พี่วา
พรึบ
“โอ๊ย”
“ไอ้ฟ้าเป็นไงบ้าง ค่อยๆลุกสิวะ”
ก็ผมรีบลุกเกินไปทั้งๆที่นอนไปตั้งนานทำให้เวียนหัวจึงต้องนอนลงไปตามเดิมครับสาเหตุนะหรอก็กำลังประคองผมลุกอยู่นี่
”ไง”
“พี่วา”
“ใช่พี่เอง” ครับผมรู้ครับว่าเป็นพี่ ตัวจริงเสียงจริงเลย
“พะ พี่มาได้ไงแล้ว”แล้ว นี่ผม จะถามถึงไอ้เถื่อนทำไมเนี่ย ก็แค่รู้สึกเป็นห่วง ทำไมกันนะ
“ตอนนี้อย่าพึ่งถามอะไรมากเลยพักผ่อนให้ให้หายก่อนแล้วค่อยเคลียกัน แต่ว่าตอนนี้พักผ่อนก่อนนะ “
“แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ นอนลงไป” ไมวันนี้พี่ดุจัง แต่ไม่เป็นไรยังหน้ารักอยู่ดี
“นายกลับบ้านได้ละ ค่ำแล้ว” พี่วาชี้ไปทางไอ้มานะ
“อ่าวแล้วไอ้ฟ้าละครับ ผมอยู่ดูแลดีกว่า” ซึ้งใจมากเพื่อน แต่ขออยู่คนเดียวดีกว่า
“ไม่เป็นไร ฟ้า มีคนดูแล้วละ “
“ใครครับ” ผมไม่ต้องถามไอ้มานะมันถามให้ละ
“ตัวก่อเรื่องยังไงละ” เอ๊ะตัวก่อ เรื่องอย่าบอกนะว่า
ก๊อกๆๆๆ
“ขออนุญาติ”
“ไงฟื้นแล้วหรอ”
“หนิ คิดจะมาแกล้งอะไรไอ้ฟ้ามันอีก มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ”
“นายมานะ ใจเย็นๆก่อนที่เขามาเขาแค่อยากขอโทษ”
“ขอโทษหรอ กองไว้ตรงนั้น แล้วกลับไปได้ละ “
“ไอ้มานะ ใจเย็นก่อนเว้ย”
“ไม่เย็นแล้วมันทำให้มึงเป็นแบบนี้นะ” เฮ้ยปวดหัวจริงเว้ย
“มึงกลับไปก่อนไปเดี๋ยวเรื่องนี้กูเคลียเอง”
“แต่”
“ไป”
“ก็ได้วะ แม่งทำไมต้องตะคอกใส่กูตลอด”
“ชิ กูงอนมึง เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะมาให้มึงง้อใหม่”
“เฮ้อ เอ่อ ผมฝากไอ้มานะด้วยนะครับ พี่วา”
แค่พูดแค่นี้กูต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วยวะ
“ได้ๆๆพักผ่อน เยอะๆละ และคุยกันดีๆๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเยี่ยมใหม่”
“ครับกลับบ้าน ดีๆๆนะครับ”ผมนี่ยิ้มแป้นเลย แต่พอพี่เขากลับไปผมก็หันกลับมา ทำให้ผมชะงัก แล้วหุบยิ้มทันที
จ้อง
จ้อง
อึดอัดชะมัด ก็ตั้งแต่ พี่วา กับไอ้มานะกลับไปไอ้เถื่อนมันก็เอาแต่จ้องหน้าผม จ้องอย่างกับ จะทะลุได้อย่างงั้นแหละแต่ทุกคน
อย่าเข้าใจผิดนะครับเห็นผมเรียกเขาว่าไอ้เถื่อนแบบนี้รูปร่างพี่มันนี่ตรงกันข้ามเลย หน้าหวานพอๆๆกับ พี่วาเลย แต่นิสัยเนี่ย รับ
ไม่ได้จริงๆ ผมก็เลยเรียกมันว่าไอ้เถื่อน
“เอ่อ พี่กลับบ้านก่อนก็ได้นะครับ ผมอยู่คนเดียวได้”
“ไม่เป็นไร กูว่าง” งั้นก็เลิกจ้องหน้ากูสักทีสิวะ
“ทำไมไม่บอก” อะไรว่ะ อยู่ดีๆก็ถามแบบนี้
“บอกอะไรครับ”
“ไม่สบาย”
“ออ ผมคิดว่าไม่จำเป็น”
หมับ
อยู่ดีๆพี่แกก็ลุกขึ้นมาจับมือผมไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บผมทำอะไรให้พี่แกโกรธอีกเนี่ย
“ถ้ามันเป็นอะไรมากกว่านี้จะทำยังไงห่ะ”
“แล้วมันสำคัญอะไรอย่างนั้นหรอครับ”
“ถึงผมจะบอก หรือไม่บอก มันก็ไม่เห็นจะสำคัญอะไรขนาดนั้น”
“แล้วอีกอย่างผมก็ไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด ถึงทำให้พี่โกรธจนต้องลงโทษผมขนาดนี้ ทำไปเพราะอะไรครับผมทำอะไรผิดนักหรือไง
กัน”
พูดจบผมก็หันหน้าหนี ไม่รู้ทำไมถึงพูดออกไปเหมือนกับน้อยอกน้อยใจขนาดนั้น รู้แค่ว่าเห็นหน้าเขาแล้วรู้สึกน้ำตามันจะไหลยัง
ไงไม่รู้ทำไมความรู้สึกผมเหมือนอย่างกับไม่ได้เจอกันแค่ 2-3วัน แต่เหมือนกับเคยเจอกันมานานมากแล้วทำไมกันนะความรู้สึกนี้
หรือว่า
ไม่ ไม่ เลิกคิดซะ ที ไอ้ท้องฟ้า มึงไม่มีทางๆจำคนผิด ไม่ มีทาง ๆ เราแค่รู้สึกไปเองๆเท่านั้นแหละ
หมับ
“ขอโทษนะ” อะไรนะ ผีเข้าพี่แกหรือไง อยู่ดีๆๆก็กอดผมแล้วก็ขอโทษ
“อะอะไรนะ”
“ขอโทษ ยกโทษให้คนไม่เอาไหนคนนี้สักครั้ง ได้หรือเปล่า”
เอ๋
“ช้าแค่ก้าวเดียว ตลอด” อะไรนะ คงไม่ใช่ว่า ผะ ผม ไม่นะ
“ตั้งแต่ครั้งนั้น แค่ก้าวเดียวจริงๆ รอยยิ้มที่จริงใจสักครั้ง พี่ถึงไม่มีสิทธิ์ได้มัน”
“เอ๋”
ผมคงพูดได้แค่นี่จริง งงไปหมดแล้ว
****ห่างหายไปนานตอนนี้ก็กลับมาแล้วนะค่ะ ฝากติดตามด้วยนะค่ะ***
****
หัวข้อ: {รอเธอหันมา } (อ่าน 1624 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก