ตอนที่ 10 จบ
มาวิน พาร์ท
"สวัสดีครับ" เสียงทักทายที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำเอาผมหน้าตึงไปเลย
"มึงมาได้ไง"
"ผมก็ขับรถมา"
"ชุน! กูรู้ว่ามึงเก่ง แต่มึงจะขับรถทั้งๆ ที่แขนเข้าเฝือกแบบนี้ไม่ได้"
"แต่ผมก็มาถึงแล้วนิครับ"
"มันอัตรายนะ"
“ก็คุณไม่โทรหาผมเลย”
"มึงปิดโทรศัพท์ไหม"
"อ้าวเหรอครับ"
"กวนตีนแล้ว"
"ฮ่าๆๆ ก็อยากมาหา อยู่แต่บ้าน ผมเบื่อ"
"กูยังมีเรียนต่อนะ"
"เดี๋ยวผมเดินเล่นแถวนี้รอ"
"อยู่กับกูก็ได้ กูว่าง" ไอ้ลิเคียวขัด มันเองก็มาหาไอ้วาเหมือนกัน
"พี่ไม่มีเรียนเหรอ"
"มีแค่คาบเช้า มึงหายดีแล้วใช่ไหม"
"ครับดีขึ้นมากแล้ว" ชุนตอบ ระหว่างไอ้ลิเคียวกับชุนก็ถือว่าสนิทกันพอสมควร เคยแอบหนีพวกผมไปเที่ยวด้วยกันมาแล้วด้วย ตอนนั้นไอ้วาแทบเผารถของชุนทิ้งข้อหาสมรู้ร่วมคิด ผมนี่รีบเข้าไปห้ามเลยเพราะเสียดายรถ ขนาดไอ้วาเป็นคนรักรถมากๆ แต่พอโมโหทีก็เอาแทบไม่อยู่เหมือนกัน
"แล้วจะกินอะไรไหม" ผมถาม ก่อนมานี่ก็ไม่รู้ว่ากินอะไรมาบ้างหรือยัง
"ผมกินมาแล้ว"
"งั้นนั่งรอก่อน" ผมบอกชุนแล้วกลับมาตั้งใจกินข้าวตรงหน้า
เพื่อนๆ ของผมก็อยู่ด้วย วันนี้มีสอบท้ายคาบ พวกผมจึงรีบมาที่โรงอาหาร กินเสร็จก็ว่าจะไปนั่งติวกันเลย
"พี่ลิเคียว แล้วพี่ไม่กินเหรอ"
"กูกินมาแล้ว ไปซื้อนมกันไหม"
"ไปซื้อนมหรือดูนม มึงคิดดีๆ " ก่อนที่ชุนจะตอบกลับ ไอ้วาก็สวนไปก่อน
"ระดับพี่ลิเคียวไม่ดูหรอกครับ น่าจะดูดมากกว่า"
"ไอ้เหี้ย พูดดีๆ บ้านแตกได้นะ"
"หัวมึงสิจะแตกก่อน กูเห็นนะว่ามึงมอง"
"โห่อ้วน กูมองไปเรื่อย ไม่ได้เจาะจงใคร"
"เหรออออออ"
"แน่สิ ไม่ทะเลาะดิวะ"
"เออๆ อย่าให้รู้นะ" ไอ้วาว่าอย่างคาดโทษ
"ไม่หรอกครับ"
"มึงจะรู้อะไรไอ้ชุน"
"ผมหมายถึง พี่วาจับไม่ได้หรอกครับ"
"ชุน! " ผมเรียกเสียงดุ
"แค่หยอกเล่นเองครับ วินจะเอาน้ำอะไรไหม"
"ชาเขียวไข่มุก"
"โอเค" อีกคนรับคำแล้วเดินไป มือก็ใส่เฝือกแบบนั้นคงไม่พ้นไอ้ลิเคียวถือมาให้แน่ๆ
++++
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็เดินมายังดึกคณะเพื่อติวให้กับเพื่อนๆ เนื้อหาที่อาจารย์จะสอนผมอ่านและทำความเข้าใจมาก่อนแล้ว เลยไม่ใช่เรื่องยากเลย
"มึงเก่งขนาดนี้ได้ไงวะ" ไอ้สวยถาม
"นั่นดิ เหมือนความรู้ไม่ได้อยู่แค่ที่สมองมึงอ่ะ แต่อยู่ทุกรูขุมขนเลยป่ะ มึงถึงจำกฎหมายต่างๆ ได้ขนาดนี้"
"เว่อร์ล่ะไอ้โซ่ มึงก็แค่ต้องทำความเข้าใจกับมันเอง"
"มึงใช้คำว่า ‘ก็แค่’ เหรอวะ น้ำตากูจะไหล ตั้งแต่นั่งฟังมึงพูดมา กูจำได้แค่ประโยคแรกเอง" ไอ้โซ่อวดครวญ มันจะเข้าใจได้ยังไง ผมพูดจนปากเปียกปากแฉะแต่แม่งก็เอาแต่เล่นกับลิงมาโมเสทที่เพิ่งได้มาเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน
"ก็เลิกเล่น"
"กูไม่ได้เล่น มึงไม่เข้าใจ มึงเห็นหน้าเขาไหม เขาต้องการความรักจากกู"
"แล้วแต่ คงมีใครสักคนในนี้อาจใจดีกลับมาเรียนซ้ำเป็นเพื่อนมึง"
"ไม่! ไม่! No! " ไอ้สวย ไอ้ธัน ไอ้วาพูดออกมาแทบจะพร้อมกัน ทำเอาไอ้โซ่หน้าบูดไปเลย มันเลิกเล่นแล้วหันมาตั้งใจฟังผม แต่ก็คงไม่ทันแล้วเพราะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว
"พวกมึงจะนั่งรอกันตรงนี้ใช่ไหม" ไอ้วาถามไอ้ลิเคียวกับชุน
"ครับ ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวผมดูพี่ลิเคียวให้"
"จะดูมันทำไม มันไม่หายไปไหนหรอก"
"พี่คิดไปเองเปล่า เขาอาจจะหายไปตอนพี่ไม่อยู่ก็ได้นะ"
"เนี่ย จุดไฟเข้าไป ทุกวันนี้อ้วนมันยังไม่ยอมรับกูเป็นแฟนเลย กูไหว้ล่ะ สงสารกูเถอะ"
"พอชุน" ผมปรามชุนเมื่อมันดูกับสนุกกับการได้แกล้งไอ้ลิเคียว
"โอเคๆ ตั้งใจเรียน ตั้งใจสอบนะครับ"
"อืม" ผมพยักหน้ารับ บอกตามตรงว่าผมไม่ห่วงเรื่องมือที่สามกับชุนเลย ถึงก่อนหน้านี้ถึงจะมีระแวงไปบ้าง แต่พอวันนั้นที่มันเลี่ยงการไปส่งเจีย ผมก็คิดแล้วล่ะว่าผมคงไว้ใจมันได้ ตั้งแต่รู้จักกันมา ชุนเองก็ไม่เคยมองใครที่ไหน ไม่ว่าจะสวย รวย หรือเก่ง แถมยังหักหน้าจนอีกฝ่ายหน้าตึงไปเลยก็มี
วันนี้ก็ไม่คิดว่าชุนจะมาหา เพราะหลังจากวันนั้น วันที่มันขอผมเป็นแฟน พวกเราก็ยังไม่มีอะไรที่ต่างไปจากเดิมมากนั้น อาจเพราะเวลาที่เพิ่งผ่านมาไม่นานบวกกับชุนยังคงรักษาตัวอยู่ที่บ้าน ตัวผมก็ต้องไปเรียนและเข้าคลินิก กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำมากแล้ว บางวันเขาก็หลับไปก่อนด้วยซ้ำเลยทำให้เราคุยกันไม่มาก อาจมีโทรหาผมบ้างเวลาเขาอยากกินอะไร ผมก็จะซื้อเข้ามาให้
"ตายแน่ กูตายแน่ เมื่อกี้กูทำได้ข้อเดียวเอง" ไอ้โซ่บ่นออกมา
"ก็มึงไม่ฟังที่ไอ้วินพูด แม่งออกเกือบหมด พอได้ฟังอาจารย์สอนหลังจากที่ฟังไอ้วินไปแล้ว กูนี่อ๋อ เข้าใจเลย"
"จริงมึง พอกูเห็นข้อสอบนะ กูยิ้มเลย"
"มึงกับไอ้สวยไม่ต้องเกทับกูเลย แล้วมึงทำได้ไหมวะไอ้ธัน"
"ก็ได้บ้าง คิดว่าผ่านอ่ะ"
"ไว้ครั้งหน้าน่า อย่าคิดมาก" ผมปลอบใจ เพราะตอนนี้ไอ้โซ่เอามือทึ้งหัวตัวเองแล้ว
"นั่นดิ สอบแล้วก็แล้วไป แยกย้ายกันเถอะ"
"มึงก็พูดได้ ผัวมารอแล้วนิ"
"เอ้า พรุ่งนี้วันหยุดก็ขอมีเวลาสวีทไหมล่ะ"
"เออ แล้วแต่มึงเถอะ กูต้องกลับไปหาไมเคิ้ล (ชื่อกุ้งเครฟิช) " ไอ้โซ่บอก พอคิดถึงสัตว์เลี้ยงของตัวเองขึ้นมาได้ก็หายเศร้าทันที
"ไปส่งกูกลับบ้านได้ไหม หรือต้องไปที่ไหนหรือเปล่า"
"ไปส่งได้"
"มึงนัดจีไว้ไม่ใช่เหรอ" หลังจากฟังบทสนทนาระหว่างไอ้สวยกับไอ้ธัน ไอ้วามันก็ขัดขึ้น ความจริงแล้วไอ้วาค่อนข้างสนิทกับจีแฟนของไอ้ธันนะ เพราะทุกครั้งที่จีมาร่วมกลุ่ม ไม่มีใครที่คุยกับเธอเลยนอกจากไอ้วา
"เดี๋ยววนมารับ ยังไงจีก็ยังไม่เลิกเรียน"
"รู้ได้ไง โทรถามเขาหรือยัง"
"จีส่งข้อความมาบอกแล้ว"
"งั้นก็แล้วแต่" ไอ้วาพูดอย่างไม่ใส่ใจ เพราะเคยเกิดประเด็นก่อนหน้านี้ระหว่างไอ้สวยกับไอ้ธัน ทุกคนในกลุ่มรู้ว่าไอ้สวยกับไอ้ธันเคยชอบๆ กันแต่ไม่ยอมพูดออกมา พอจะสารภาพรัก อะไรๆ มันก็สายไปแล้ว เรื่องนี้ทำให้ไอ้สวยไม่ชอบจีเอามากๆ
"ทำดีๆ นะ" ผมเตือนไอ้ธัน ก็รู้ว่ามันคงไม่นอกใจจี แต่มันก็เคยพูดเองว่ารักไอ้สวยมาก การทำแบบนี้ไอ้สวยก็ยิ่งไม่ตัดใจ
ทุกคนโตพอที่จะเลือกทางของตัวเอง ความรักของทุกคนเป็นสิ่งสวยงาม แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะสมหวัง ระหว่างทางก็มีอุปสรรคที่ต้องข้ามผ่านและผมก็หวังว่าเพื่อนๆ ของผมจะได้เจอกับคนดีๆ และมีความรักที่ดี
"เสร็จแล้วเหรอครับ ทำได้ไหม" ชุนถามผม
"อืม ไม่ยากเท่าไหร่"
"งั้นกลับกันเลยนะ" ผมพยักหน้ารับก่อนจะหลับไปลาเพื่อนๆ
"กูกลับก่อนนะ"
"เออเจอกัน / กลับดีๆ โว้ย" พวกมันหันมาพูดพร้อมกับโบกมือ ผมเลยเดินแยกมาเพื่อเดินไปยังรถของชุนที่จอดอยู่
ที่ลานกว้างหน้าตึก
"ให้กูขับไหม"
"ผมขับได้"
"แล้วแต่นะ" ผมบอกแล้วเดินไปนั่งข้างคนขับ ผมไม่ชอบขับรถ แต่ก็คิดว่าพอขับได้อยู่
เราขับรถกลับมายังที่บ้านของชุน มีหมาหนึ่งตัวและแมวอีกหนึ่งที่ยืนต้อนรับอยู่ในบ้าน ผมเริ่มผูกมิตรกับสีเงินหมาของชุนตั้งแต่มาดูแลชุน ส่วนกรีนอายแมวตาสีเขียวนั้น ไม่ว่าผมจะทำดีด้วยแค่ไหน มันก็ยังทำสีหน้าไม่ชอบผมอยู่ดี มันเดินหนีและไม่สนใจแม้ผมจะถืออาหารที่มันชอบ ต่างกับชุน เพียงแค่มันผิวปาก ทั้งสีเงินและกรีนอายแทบจะวิ่งเข้าหา ก็นะ เจ้าของมันนี่นา
"ทำไมมันไม่ให้กูอุ้ม"
"แมวก็แบบนี้แหละครับ" ชุนบอกแล้วอุ้มเจ้ากรีนอายขึ้นด้วยมือข้างเดียวที่ว่างอยู่ มันนิ่งแล้วซบลงบนบ่าของชุน สายตาของมันเหมือนกำลังบอกผมอยู่ว่าชุนเป็นของมันและไม่หวังให้ผมเข้าใกล้
ผมไม่รู้ว่าแมวเป็นแบบนี้ทุกตัวไหม มันดูหยิ่งและไม่สนใจอะไร แต่ก็ดูน่าหลงใหลไปพร้อมๆ กัน ผมหยุดมองเจ้าแมวตาสีเขียวแล้วหันมาสนใจสีเงิน หมาตัวใหญ่ที่ดูน่ากลัวแต่กลับมีนิสัยน่ารัก
"เดินไปกันเถอะ" ผมบอกเจ้าสีเงินพร้อมพร้อมกับลูบหัวมันด้วย ถึงมันจะฟังไม่ออก แต่มันก็รู้เรื่องที่ผมพูด ช่างเป็นหมาที่แสนรู้เสียจริง
ชุนวางแมวลงแล้วเดินเข้าห้อง เจ้ากรีนอายก็เดินไปยังห้องของมันที่อยู่ด้านนอก ส่วนเจ้าสีเงินเองก็หยุดอยู่หน้าห้อง เขานั่งรอเพราะเราไม่อนุญาตให้เข้ามา
"ก้มลงหน่อย" ผมบอกอีกคนเพราะกำลังถอดเสื้อให้ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมอาบน้ำให้เขา เนื่องจากแขนข้างที่เข้าเฝือกเป็นข้างที่เขาถนัด ช่วงนี้ชุนเลยทำอะไรๆ ไม่สะดวกนัก
ถึงจะอาบน้ำด้วยกันตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่ผมก็ยังไม่ชินตาเวลาอีกคนเปลือย กล้ามหน้าท้องที่เป็นลอน รอยสักที่แขนและต้นคอ ทำเอาหัวใจของผมสั่นไหวทุกครั้งที่ได้มอง
"คุณเขินเหรอ หน้าคุณแดงตลอดเลย"
"-///- ก็ไม่ต้องพูดก็ได้ไหมล่ะ" ผมบอกแล้วเดินหนีมายังห้องน้ำก่อน
ชุนเองก็เดินตามมาเช่นกัน รู้เลยว่าอีกคนคงมีรอยยิ้มร้ายๆ อยู่บนใบหน้า เขานั่งลงบนเก้าอี้ที่เตรียมเอาไว้ ผมราดน้ำใส่ชุนก่อนที่จะหยิบสบู่มาถูหลังให้เขา ผมชอบนะ การได้มองแผ่นหลังกว้างของอีกคน
ชุนเป็นผู้ชายที่อบอุ่น ใจดี และขี้เล่นคนหนึ่ง แถมยังเป็นคนรักเดียวใจเดียว การได้ชื่นชมเขา มันทำให้ผมตกหลุมรักเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า กับคนอื่นหรือเมื่อก่อนชุนจะเลวร้ายแค่ไหน ผมไม่รู้หรอก แต่ปัจจุบันกับผมแล้ว ชุนโคตรจะดีเลย
เดี๋ยวนี้เขาเปิดใจกับผมมากขึ้น เล่าเรื่องต่างๆ ในอดีตมากขึ้น และบางเรื่องมันก็เหมือนกับที่ฟินิกซ์เคยเล่าให้ผมฟังในฝันเลย ผมไม่ได้รู้สึกแย่นะ เวลาที่ชุนพูดถึงฟินิกซ์ แต่รู้สึกทึ่งในความเก่งกาจมากกว่า หลายเรื่องที่ชุนเล่า เหมือนกับเอาฉากในหนังมาพูดเลย ทั้งการต่อสู้ การสะกดจิต อ่านใจ หรือแม้แต่เล่นมายากล เขาถูกฝึกมาหมดแล้วทั้งนั้น
"บางครั้งกูก็รู้สึกเหมือนได้ฟังนิทานก่อนนอน"
"คุณดูชอบเรื่องที่ผมเล่า"
"ก็มันสนุก ภารกิจที่มึงเคยได้รับมอบหมายก็ดูทึ่งๆ ความสามารถของแต่ละคนก็ด้วย ไม่คิดว่าสวยๆ อย่างเอวาจะถนัดรอบสังหาร"
"ยาพิษของยัยนั่นน่ากลัวสุดๆ เลยล่ะ ผมเคยเห็นสองสามครั้ง บอกเลยว่าศพไม่สวย"
"แล้วนอกจากฟินิกซ์ ใครเก่งรองลงมาล่ะ ดราก้อนที่เป็นฝาแฝดเขาเหรอ"
"เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจ มีรุ่นใหม่ๆ เพิ่มขึ้นเยอะแล้วก็เก่งๆ กันทั้งนั้นเลยด้วย"
"เหรอ แล้วนายเก่งอะไรล่ะ"
"ผมไม่ถึงกับเก่งหรอก แต่ที่ชอบและทำได้ดีก็คงจะเป็นต่อสู้ระยะประชิด"
"อ่า ถ้ากูได้เข้าไปฝึกบ้าง จะเป็นไงนะ"
"เลิกถามแล้วนอนได้แล้วครับ วันนี้คุณถามมากไปแล้วนะ" ชุนพูด ผมเพลินกับการได้รู้สิ่งต่างๆ มากไปในวันนี้ รู้ตัวอีกทีก็คือแต่งตัวเสร็จแล้ว จนตอนนี้คือพร้อมจะนอนแล้วอย่างที่ชุนบอก
"นั่นสินะ ฝันดีนะชุน"
"ครับ ฝันดีครับ" ผมสนุกที่ได้รับฟัง บางอย่างก็น่าตื่นเต้นเพราะไม่เคยพบเจอกับตัวเอง ผมโตมากับตำราเรียนอย่างเดียว ถึงจะไม่ได้เบื่อเพราะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ แต่การได้รู้อะไรที่ต่างจากในตำราเรียนเพิ่มเติม มันก็ยิ่งสนุกเข้าไปอีก
+++++++
"อื่ออออ"
"จะตื่นเหรอครับ"
"ชุนเหรอ"
"ครับ หิวไหม"
"กี่โมงแล้ว"
"11 โมงกว่าแล้วครับ"
"หืม" ผมงัวเงีย ก็รู้ว่าวันนี้วันหยุดเลยอยากจะตื่นสาย แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะตื่นสายขนาดนี้ ผมลุกขึ้นนั่งพร้อมกับขยี้ตา รู้สึกปวดตานิดๆ อาจเพราะนอนมากไป
"ตื่นแล้วก็ลุกครับ"
"เฮ้ย" ผมตกใจ เพราะบรรยากาศรอบๆ เปลี่ยนไป มันไม่เหมือนกับเมื่อคืนก่อนที่ผมจะหลับ ทั้งของตกแต่ง รูปแบบห้อง สีห้อง และทิศทางของเตียง
"ที่นี่ที่ไหน"
"บ้านผมเอง"
"เดี๋ยวๆ " ผมเอ่ยทักและสะบัดหัวตัวเอง ก่อนจะลืมตาขึ้นใหม่แบบดีๆ แต่มันก็ยังต่างจากเดิมอยู่ดี
"เป็นบ้านอีกหลังน่ะครับ อยู่ชานเมือง"
"แล้วคือกูมาได้ไง"
"ผมแบกคุณขึ้นรถมาเมื่อเช้า"
"แบก! ยังไง"
"ก็แบกขึ้นบ่าไงครับ"
"ด้วยมือข้างเดียวอะนะ"
"ครับ"
"แล้วทำไมไม่ปลุกกู"
"ปลุกแล้ว คุณไม่ตื่น"
"ก็รอให้ตื่นก่อนค่อยมาก็ได้ไหม เดี๋ยวแขนมึงก็เดี้ยงไปอีกข้างหรอก"
"ก็ว่าจะพามาดูพระอาทิตย์ขึ้น แต่คุณไม่ยอมตื่นผมเลยปล่อยเลยตามเลย แล้วผมก็แข็งแรงขึ้นแล้วด้วย เราออกไปข้างนอกกันเถอะ" ก่อนที่ผมจะพูดอะไร ชุนก็พาเดินออกจากห้องนอน ที่นี่เป็นบ้านหลังเล็ก พอเดินออกจากห้องนอนก็เป็นห้องนั่งเล่นเลย มันดูน่ารักมากด้วยของตกแต่งต่างๆ ที่ว่างเอาไว้
"เดี๋ยวนะ" ผมบอกชุนก่อนที่จะเป็นคนเดินนำไปยังนอกบ้าน แล้วก็พบว่าใช่จริงๆ ด้วย เป็นหลังเดียวกันกับในฟังของผมตอนนั้นเลย ตอนที่ฟินิกซ์มาหา
"คุณจะเดินไปไหน" ผมไม่ได้ตอบแต่เดินมาข้างบ้าน มีจักรยานเก่าๆ พิงอยู่ พอมองตรงไปอีกทาง ทางที่เคยเดินไปกับฟินิกซ์ มีภูเขาตั้งซ้อนกันหลายต่อหลายลูก สายลมพัดผ่านตัวจนรู้สึกเย็นสบายถึงแม้แสงแดดตอนกลางวันจะกำลังสาดส่องลงมา
"เป็นอะไรไปวิน"
"มึงเชื่อไหม กูเคยมาที่นี่" ผมบอกก่อนที่จะเดินตรงไป มันห่างจากตัวบ้านพอสมควร กดูเหมือนจะห่างมากกว่าในฝันด้วย แต่ก็ไม่ได้แตกต่างสักเท่าไหร่ ผมจำได้ว่าเคยนั่งกับฟินิกซ์ ที่ตรงนั้น
"นั่น..." ผมไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ชี้ไปยังทางด้านหน้า
"หลุมศพของฟินิกซ์น่ะ เขาชอบที่นี่ผมเลยเอาเขามาไว้ คุณทำผมแปลกใจนะ"
"กูบอกแล้ว ว่ากูเคยฝันถึงฟินิกซ์"
"ผมจำได้ แค่ไม่คิดว่าฟินิกซ์จะพาคุณมาที่นี่"
"เรานั่งกันตรงนี้ ในฝันของกูมีต้นไม้ด้วย"
"อืม เคยมีครับ แต่มันถูกตัดไปแล้ว คุณเล่าให้ผมฟังได้ไหม เรื่องความฝันน่ะ" ชุนถาม แน่นอนว่าผมต้องเล่าให้เขาฟังอยู่แล้ว
"ผมว่าเขาคงจะชอบคุณ"
"เขาฝากให้กูดูแลมึง เขาเป็นห่วงมึงนะ"
"ผมรู้"
"กูยังจำใบหน้ากับรอยยิ้มของเขาได้อยู่เลย เขาดูเป็นคนใจดีและอบอุ่น"
"ใช่ครับ วันนี้ผมว่าจะพาวินมาแนะนำให้รู้จัก แต่คงไม่ต้องแล้วล่ะ เพราะเขาไปหาคุณเองแล้ว"
"นั่นมัน...วันนี้เหรอ" ผมถามหลังจากเห็นวันตายของฟินิกซ์ซึ่งก็ตรงกับวันนี้
"ใช่ครับ ครบรอบ 4 ปี วันที่ฟินิกซ์จากไป มันเป็นความรู้สึกที่รวดเร็วแต่ก็ยาวนานจนผมไม่รู้แน่ชัดแล้วว่ารู้สึกแบบไหนมากกว่ากัน"
"ช่วงเวลาที่ยาวนานคงเป็นช่วงที่มึงเศร้า แต่หากว่ามันผ่านไปเร็ว นั่นแปลว่ามึงมีความสุข แต่ละวัน เวลามันก็ผ่านไปเท่าเดิม ไม่มีเร็วไปหรือช้าไปหรอก"
"ก็คงจะจริง...ฟินิกซ์ ผมพาเขามาหาคุณแล้วนะ ไม่ต้องห่วงผมอีกแล้วรู้ไหม เด็กน้อยในตอนนั้น โตพอที่จะดูแลตัวเองและมีเส้นทางที่ได้เลือกเดินแล้ว ขอบคุณที่ทำให้ความฝันของผมเป็นจริงขึ้นมาได้ ผมรักคุณตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตของผม ขอบคุณที่ทำให้ผมมีความทรงจำที่ดี..." ชุนพูดออกมา เขาดูเหมือนมีอะไรจะพูดอีก แต่ก็พูดไม่ออก ได้ยินเสียงสะอื้นเล็กๆ ผมจึงเดินไปตบบ่าของเขาเบาๆ
"สวัสดีฟินิกซ์ ผมดีใจที่ได้เจอคุณอีกนะ ขอบคุณคุณด้วยที่ดูแลชุนมาอย่างดี ต่อจากนี้ผมขอเป็นคนรักของชุนต่อจากคุณ ผมรู้ว่าคุณเองก็รักเขามากแค่ไหน ผมสัญญานะ ว่าจะรักและดูแลชุนให้มากเท่ากับคนรักคนหนึ่งจะทำได้ มีหลายสิ่งที่ผมอยากบอกคุณแต่มันคงไม่สำคัญเท่าไหร่ ต่อจากนี้ให้ดูจากการกระทำของผมแทนแล้วกัน" หลังจากที่พูดจบ ชุนก็หันมากอดผมแล้วร้องไห้ เรายืนกอดกันท่ามกลางสายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่าน แสงแดดตอนกลางวันเริ่มแรงและอยู่ตรงเหนือหัวพวกเราพอดี ผมรอให้อีกคนหยุดร้องไห้แล้วจึงพากันเดินกลับเข้ามาในบ้าน
การเดินทางของความรักของพวกผมยังไม่จบ นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ยังคงมีอีกหลายอุปสรรคที่เราต้องข้ามผ่าน เพียงแต่ตอนนี้ผมแค่ช่วยให้ชุนออกมาจากอดีตได้สำเร็จ
++++++++++
"วิน"
"อะไร"
"ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม"
"ว่า"
"ผมรักคุณนะ"
"อืม บอกแล้ว กูก็รักมึง"
"ครับ ผมรู้ ขอโทษที่ก่อนหน้านี้เอาแต่บ่ายเบี่ยงนะครับ"
"กูเข้าใจ"
"ขอบคุณที่เป็นอีกคนที่เข้ามาเติมเต็มในชีวิตของผม"
"อืม เจอเรื่องแย่ๆ มามากแล้ว ถ้ากูได้เป็นอีกเรื่อง ที่เป็นเรื่องที่ดีของมึงได้ กูก็ดีใจ"
"ครับ ตั้งแต่ได้รู้จักคุณ มันดีจริงๆ นะ ถึงผมจะไม่เคยบอก แต่ผมก็ชอบช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน"
"อืม -///-"
"วินเขินเหรอ"
"เปล่า"
"คุณหน้าแดง"
"กูร้อน"
"ตอนนี้หิวหรือยังครับ"
"ก็ไม่ค่อยนะ มึงหิวเหรอ"
"ก็หิวนะครับ"
"อยากกินอะไร"
"คุณไง"
"._."
"ดูทำหน้าเข้าสิ ผมอยากเข้าไปในตัวคุณจัง"
"ดูพูดเข้า แล้วแขนมึงล่ะ ยังเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง"
"นั่นไม่ใช่ปัญหา มาเถอะครับ" ชุนบอกแล้วเดินมาจับมือผม ก่อนจะเดินนำไปยังห้องนอน
"มาสิครับ" ชุนปล่อยมือที่จับผมออกหลังจากที่เราอยู่ในห้องนอน ก่อนจะนั่งลงบนเตียงพร้อมกับอ้าแขนข้างที่ไม่เป็นไรออก เพื่อให้ผมเข้าไปหา
ผมยืนเม้มปากอยู่นาน มันเขินอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นสีหน้าทะเล้นของอีกคนด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ผมก้าวขาไม่ออกเลย
"ต้องให้ผมบอกเหรอครับ ว่าต้องทำยังไง" ชุนถาม ผมเลยส่ายศีรษะก่อนที่จะค่อยๆ ขยับเข้าไปหาอีกคนแล้วนั่งลงบนตักแกร่ง ผมใช้มือทั้งสองข้างคล้องคออีกคน ก่อนจะก้มหน้าลงไปจูบเบาๆ
"ทำเลยได้ไหม"
"ใครบอกกูจะขึ้นให้"
"ต้องให้บอกด้วยเหรอครับ" ชุนทำหน้าทะเล้นถาม ทำเอาหัวใจของผมเต้นไม่เป็นระส่ำ ก่อนจะกอดอีกคนพร้อมกับซุกหน้าลงบนบ่าอย่างอ้อนๆ
"เป็นอะไรครับ"
"หิวแล้ว"
"ไหนดูหน้าสิ"
"หิวจริงๆ "
"ถ้าอย่างนั้น ไปหาอะไรกินกันเถอะครับ"
"ไม่ทำแล้วใช่ไหม"
"ไม่ทำก็ได้ครับ คุณก็ลุกขึ้นสิ"
"ขอนั่งแบบนี้อีกแป๊บ" ผมบอกพร้อมกับกอดอีกคนแน่น รู้สึกถึงแรงขยับตัวของชุนเลยเงยขึ้นมอง
"นี่ครับ ผมให้" ชุนบอกแล้วเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงออก
"อะไร"
"นาฬิกา ที่พาเดินเข้ามาก็ตั้งใจว่าจะให้นี่แหละครับ"
"สวยดี" ผมบอกแล้วมองดู จับนาฬิกาพลิกไปมาเพื่อสำรวจ มันดูสวยหรูแบบไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่มียี่ห้อและรุ่นด้วย แต่เหมือนเคยเห็นชุนใส่อยู่นะ แค่คนละสี มันมีรอยขีดข่วนเหมือนกับผ่านการใช้งานที่หนักมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของตัวเรือนลดน้อยลงไปเลย
"มันเคยเป็นของฟินิกซ์ ถ้าคุณไม่ถือสา..."
"กูไม่ถือ" ผมพูดสวนกลับไปทั้งที่อีกคนยังพูดไม่จบ
"ครับ ไว้เอวากลับมาจากภารกิจ ผมจะให้เธอเอาเรือนใหม่มาให้นะครับ รุ่นที่ใหม่กว่านี้"
"อืม กูยังไงก็ได้ แต่ว่าทำไมล่ะ"
"วินรู้ใช่ไหมว่าคบกับผมอะไรก็ไม่แน่นอน ผมหมายถึงว่าหากข้อมูลรั่วไหลไปอีก อาจมีคนมาทำร้ายพวกเราเหมือนกับครั้งก่อน"
"อืม กูเข้าใจที่มึงพูด แต่เกี่ยวอะไรกับนาฬิกา"
"ไว้ผมจะสอนวิธีใช้ มันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ผมจะรู้ที่อยู่ของคุณตลอดเวลา หมายถึงคุณก็จะรู้ที่อยู่ของผมด้วย"
"โทรศัพท์ก็ตามตัวได้ไม่ใช่เหรอ"
"นาฬิกาเรือนนี้มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น มันถูกพัฒนาโดยนักเทคโนโลยีชั้นนำที่เก่งที่สุดในองค์กร มันมีรหัสผ่าน และถ้าไม่ใช่ตัวเราปลดออก ก็ไม่สามารถถอดออกได้นอกซะจาก..."
"อะไร"
"ตัดแขนครับ"
"มันเป็นเรื่องดีใช่ไหมที่กูจะได้ใช้มัน"
"ก็เผื่อๆ เอาไว้ อะไรๆ ก็ไม่แน่นอนนิครับ"
"ไหนบอกว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก"
"ผมหมายถึงกับพวกเดิมที่มาทำร้ายพวกเราครั้งก่อน พวกมันถูกพี่ดราก้อนและคนอื่นๆ ในกลุ่มของผมทำลายไปแล้ว แต่ก็ใช่จะไม่มีกลุ่มอื่นๆ "
"ดูใหญ่โตมากเลยนะ"
"ป๊าของผมเป็นผู้ทรงอิทธิพล ขอละไว้ไม่พูดถึงแล้วกันนะ"
"อืม ดีนะที่กูไม่ขี้เสือก"
"นั่นสิครับ ถ้าเป็นพี่วาคงถามไม่หยุด"
"หึ นั่นสิ"
"ไปหาอะไรกินกันได้แล้วล่ะครับ แถวนี้มีหลายร้านเลยที่ผมอยากแนะนำ"
"เอาสิ ขี่จักรยานไปไหม"
"คันนั้นมันเก่าเกินไป ไว้ผมจะหาคันใหม่มาให้ใช้ดีกว่านะครับ"
"ไม่เป็นไร กูชอบคันนั้น ไว้เอาไปซ่อมเพิ่มก็ได้ ตอนนี้มันก็ยังใช้ได้ไม่ใช่เหรอ"
"ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ"
"ป่ะ" ผมพูดแล้วลุกขึ้น ยื่นมือออกไปให้อีกคนจับ ชุนเองก็ยิ้มรับแล้วจับมือของผมด้วยเช่นกัน
เราสองคนเดินออกมาจากบ้าน ชุนเดินไปยังข้างบ้านเพื่อนดูจักรยาน สายลมอยู่ๆ ก็แรงขึ้นจนผมต้องหันไปมองยังทิศทางที่ลมพัดผ่านมา เป็นทิศเดียวกับหลุมศพของฟินิกซ์ ผมมองทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา หากผมไม่ได้ตาฝาด ผมว่าผมเห็นชายหนุ่ม ผมยาวระต้นคอ นั่งอยู่ตรงนั้นนะ ตรงที่เดิมที่ผมเคยนั่งอยู่กับฟินิกซ์ในความฝัน เป็นจุดชมวิวที่สวยจนผมไม่อาจลืมได้เลย ผมพยายามจ้องมองเพื่อให้แน่ใจ จนกระทั่งสายลมพัดผ่านไปจนหมด ชายหนุ่มตรงนั้นก็หันมามองทางผม มันไกลมากจนผมมองไม่ออกเลยว่าเขาเป็นใคร แต่ความรู้สึกของผมมันกำลังบอกว่า เขาหันมายิ้มให้กับผม รอยยิ้มที่ต้องเหมือนกับในความฝันวันนั้นแน่ๆ
“วิน”
“หืม” ผมหันกลับมามองชุนที่จูงจักรยานออกมา
“มองอะไรครับ”
“ก็...เปล่า” ผมคิดว่าจะบอกชุน เพียงแต่พูดไม่ออก เพราะพอหันกลับไปมองยังจุดนั้น กลับไม่มีใครอยู่เลย ทุกอย่างว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่สายลม ผมเชื่อนะว่าคนๆ นั้นจะต้องเป็นฟินิกซ์ ชายหนุ่มจิตใจดี เขาชอบที่ตรงนั้นและคงมีความสุขดี ผมเชื่อว่าเขาจะยิ้มให้ผมกับชุนอย่างที่เคยทำ และคงจะคอยเฝ้ามองดูพวกผมอยู่เป็นแน่
“ไปกันได้แล้วครับ ^^” ชุนบอกแล้วขึ้นคร่อมจักรยาน
“อืม
” ผมตอบรับแล้วเดินไปนั่งซ้อนท้ายเขา ผมคิดว่าตอนนี้ปากผมคงจะยิ้มกว้างมากแน่ๆ เพราะเป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความสุข ผมบอกไว้ก่อนเลย นอกจากชุนแล้ว ผมจะเป็นอีกคนที่จะคอยคิดถึงฟินิกซ์ ชายผู้มากับสายลมอันอบอุ่น ผู้ที่โอบกอดคนรักของผมไว้ในยามที่เขาเศร้า ผมเคยอิจฉาเขาก็จริง แต่ตอนนี้ผมไม่คิดแบบนั้นเลย ผมยอมรับในตัวฟินิกซ์อย่างจริงใจ แล้วสักวันหนึ่ง ผมจะกลายเป็นคนโอบกอดชุนเอาไว้ในอ้อมกอดในยามที่เขาเศร้าเช่นกัน
หัวข้อ: (จบแล้วค่ะ)...ใจรัก... | ตอนที่ 10 จบ | 19/07/2020 (อ่าน 5889 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก