16
ตาบวมกว่านี้ก็ไปเป็นตาปลาแทนเถอะ
เปรียบเทียบให้ดูอะไรเป็นงั้น แท้จริงคือผมนั่งคุมโปงสะอื้นอยู่บนเตียงโดยมีไอ้แทนไอ้มิตรไอ้มิกนอนเล่นROVอยู่ข้างๆอยากจะร้องไห้กว่านี้ถ้าไม่ติดว่าเสียงเห้ยมึงฟาร์มมึงตีป้อมอะไรอยู่ข้างหูตลอดเวลาแต่ถึงอย่างนั้นพวกมันคอยเอาตีนลูบหลังผมเป็นพักๆ ซึ้งน้ำใจเพื่อนจัง มือไม่ว่างก็ยังสละตีนให้
“ฮึก ฟืด”
“ใจเย็นคุณ”
“ฮือๆ ไม่ต้องเป็นห่วงกู”
“เปล่า กูห่วงผ้าห่ม สกปรกฉิบหายเสียงขี้มูกมึง” เท้าไอ้แทนที่ลูบอยู่ออกแรงเตะเบาๆ
“หายร้องไห้ก็โผล่หัวมาเล่าได้แล้วไอ้คุณ กูอยากเสือกจนจะเลิกอยากแล้ว”
“ตกลงคือไม่อยากรู้แล้ว”
“อยากจ้ะ เล่าเลยๆๆๆ” เนี่ย เคยเลิกเป็นคนขี้ใส่ใจเสียที่ไหน ไม่เสียชื่อนอมิเนตออสการ์สาขาขี้เสือก ผมค่อยๆมุดหน้าออกมาจากโปงผ้าฤดูร้อนสูดขี้มูดหนึ่งทีเรียกความสนใจจากROVพวกมัน
“พวกมึง”
“แป๊ปนึง ขอจบตานี้ก่อน”
“เค”
ได้หร้อ!!
ผมลุกขึ้นนั่งแต่ก็ยังห่อตัวด้วยผ้าห่มเป็นหนอน ผมฟูตาบวมขี้มูกย้อย หมดสภาพสุดๆ ไล่สายตามองพวกมันนี่จริงจังกับเกมในมือเยี่ยงกว่าอะไร
กว่าเพื่อนมึงที่ร้องไห้ด้วย ไอ้พวกเหี้ย อยากจะฉาบพวกมึงเป็นกล้วยให้หมด
“พวกมึง”
“แป๊ปนึงอีกสิบนาที”
“กูโดนพี่ปลัดจูบ”
“ห๊ะ!!!!!” ประสานเสียงทันทีทันใดยกเว้นไอ้แทนที่ขมวดคิ้วหนักมาก มันปามือถือลงกับเตียงแล้วจ้องหน้าผม
“ไอ้เหี้ยพี่มันจูบมึงหรอ มันบังคับมึงหรอ?”
“ก็ ก็ไม่เชิงอ่ะ” เรียกบังคับป่ะวะ มันควรจะเรียกโจมตีตอนเผลอมากกว่า
“เอาดีๆไอ้คุณ ถ้ามันบังคับมึงกูจะไปลากมันมาเดี๋ยวนี้เลย”
“จะ จริงๆนะ ไม่เชิงบังคับ แบบมันไม่ได้ตั้งตัว เหมือนจู่ๆก็จะ จะ จูบมา” คิดแล้วก็อดเขินๆไม่ได้ คือแบบนิดหนึ่งเถอะ จูบแรก จูบแรกเลย จูบแรกเลยนะ!!! ผมไม่อยากจะเล่าความเศร้านี้ แต่ที่บ้านผมขนาดหมายังไม่ยอมให้จูบเลยอ่ะ แล้วนี่แบบจูบเลยอ่ะ จูบเหมือนในซีรี่ส์เลย โอ๊ย คิดแล้วมันร้อนๆแก้มจัง
“มึงขยะแขยงป่ะวะ” ไอ้มิกวางมือถือลงตามไอ้แทนแล้วคลานมาขาผม
“ขยะแขยงหรอ? อือ ก็ ก็ไม่นะ ตกใจมากกว่า ใจเต้นดังตั้กๆๆๆๆเลย” คิดภาพย้อนไปหัวใจก็ยังเต้นอยู่
“มึงรู้สึกยังไงที่พี่มันจูบมึง”
“ลื่นๆเปียกๆ ตอนพี่แม่งสอดลิ้นเข้ามากูแบบตกใจมาก ฟีลเหมือนปลาไหลดิ้นในปาก ได้ยินเสียงแฉะๆข้างหูด้วย ประมาณนั้นนะ” คิดภาพแล้วก็อดยกมือขึ้นมาจับปากตัวเองไม่ได้ คืออธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเพราะผมตกใจมาก แต่พอจำได้ว่ามันลื่นๆเปียกๆอ่ะ
“กูหมายถึงความรู้สึกในใจมึง ไม่ต้องบรรยายขนาดนั้น ไอ้สัด เห็นภาพเลยกู” อ้าว ก็คิดว่าอยากรู้
“รู้สึกในใจยังไงวะ”
“แบบ ชอบไม่ชอบ โกรธไหม อยากเบ้งหน้าพี่มันเลยหรือเปล่า” ยากจัง ก็บอกไปแล้วไงว่าจำไม่ค่อยได้ ผมได้แต่พยายามนึกย้อนไป
จะ จะ จำไม่เห็นได้เลยอ่ะ รู้สึกแต่เปียกๆ แง
“ไม่รู้ว่ะ แต่ไม่ได้โกรธนะ แค่ตกใจเฉยๆ” ตอนนี้ขนาดคูลดาวน์ลงแล้วผมก็ยังไม่ได้รู้สึกโมโหหงุดหงิดหรืออยากวิ่งกลับไปต่อยอะไร ตอนนั้นผมตกใจมากจริงๆที่จู่ๆหลายอย่างก็โจมตีเข้ามาในเวลาเดียวกัน ทั้งจูบทั้ง...
คำสารภาพรัก...
แต่ที่แน่ๆจำได้ว่าไม่ได้โกรธอะไรนี่หว่า
“แล้วมึงร้องห่มร้องไห้ทำไมวะ ไหนเล่า”
“ไม่เล่า”
“ไมวะ”
“เพราะให้เล่าเท่ากับแช่ง”
“แต่ถ้าไม่เล่าเท่ากับส้นตีนนะ”
“กูตกใจเฉยๆ” กลัวตีนจ้ะ เล่าก็ได้
“โวะ ไอ้สัด เสียเวลาเล่นเกม พอ แยก” พูดจบพวกมันก็แยกย้ายกันนอนเล่นเกมต่อโดยที่พิงตัวผมไว้ทั้งสามคน อะไรของพวกมันวะ สืบสวนไม่ถึงห้านาที ผมได้แต่นั่งเอ๋ออยู่ในก้อนผ้าห่ม จะขยับก็ไม่ได้เพราะพวกมันนั่งพิงอยู่ สุดท้ายก็เลยหลับพิงไหล่ไอ้มิตรไปก็เนื่องจากง่วงเพราะร้องไห้เยอะ
...สับสนจัง สับสนไปหมดเลย
เช้าวันต่อมาผมก็แบกสภาพศพไปเรียนแต่ยังหล่อเพราะผมคือคุณที่หล่อน้อยกว่านิชคุณ0.5%
ไปมหาลัย ไม่ได้มีสายตามองแรงซุบซิบนินทาอะไร ไอ้แทนบอกว่าคงเพราะรูปหน้าผมมันบวมเบียร์ไหนจะเลอะน้ำลายต่างๆเลยไม่ได้เหมือนตัวจริง ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือร้องไห้เลย ก็ไม่ขนาดนั้นป่ะวะ นี่ซูมดูใหม่ก็ยังหล่ออยู่นิดๆนะ
“โห ไอ้คุณ มึงตาบวมมากเลยอ่ะ มึงอย่าคิดมากนะ” นินิววิ่งมาจับตาผม
“กูไม่ได้คิดมาก”
“โถ่ไอ้น้องคุณ”
“กูเป็นพุทธอ่ะ พุทธมากได้ไหม”
“มุกศาสนานี่อยากลงนรกหรออีเวร” มันต้องปากแบบนี้ถึงจะเป็นนินิว ผมหัวเราะแล้วเอาหัวไปถูๆต้นแขนมัน
“อ้อนหน่อยคร้าบบ”
“อ้อนพ่ออ้อนแม่มึง จากเป็นเทียนมาเรียนตอนนี้เป็นซอมบี้แทน” ทำเป็นปากด่าแต่มือก็ลูบหัวผมไม่เลิก
“ไอ้คุณเป็นลำไยไหทองคำหรอ”
“อะไรวะมิตร”
“ซอมบี้อยู่เด้อ ถ้าหากว่าเธอออ นั้นเลิกกันกับเขา”
“นั่นซ้อมเบิ่งไอ้สัด!!!” ขยันชง พอมีเพื่อนเบาปัญญาดูฉลาดเรียนน้อยถนัดเล่นตลกมากกว่าแบบนี้อยู่รอบตัวเลยทำให้ผมหายคิดมาก ดีที่วันนี้เรียนวิชาของมหาลัยไม่ค่อยหนักเท่าวิชาของเอกไม่งั้นผมคงแย่อยู่เหมือนกัน ไม่ค่อยมีสมาธิเรียนสักเท่าไหร่
ผมเก็บคำสารภาพของพี่ปลัดไว้ในใจแต่ก็สับสนกับคำตอบตัวเอง ผมไม่รู้ว่าควรจะตอบพี่มันว่าอะไร ผมควรจะฏิเสธเพราะผมไม่ใช่เกย์ แต่ใจหนึ่งผมก็ไม่อยากทำร้ายพี่ปลัด ไม่อยากเสียพี่ปลัดไป ยังอยากมีพี่มันคอยเป็นที่ปรึกษา เป็นพี่ให้ผมอ้อน ให้ผมไปเล่นด้วยอยู่ มันตีกันไปหมด อยากจะยอมรับว่าตัวเองโง่ก็ตอนที่คิดอะไรซับซ้อนแบบนี้ไม่ได้เนี่ยแหล่ะ
ไม่รู้ว่าพี่ปลัดมันให้เวลาผมคิดหรือพี่มันตั้งใจหลบหน้า จากวันนั้นผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วผมก็ยังไม่ได้เจอหน้าหล่อๆของพี่มันเลย เรื่องราวในอินเตอร์เนทเกี่ยวกับพี่มันก็แย่ลงเรื่อยๆ ผมแอบเป็นห่วงแต่ไปเคาะห้องก็ไม่เคยเปิด หายตัวเหมือนตอนที่ทะเลาะกันครั้งแรกไม่มีผิด ที่จะแตกต่างหน่อยก็คือนอกจากไลน์จะไม่แม้แต่ขึ้นอ่านแล้วก็...
...แอบเอาโทรศัพท์ตู้โทรก็ไม่รับ
ถึงจะนึกน้อยใจแต่ถ้าพี่มันรับก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรอยู่ดี คราวนี้คำพูดมันไม่ง่ายเหมือนขอโทษแล้ว
“เฮียคุณณณณณณณณณณณณณณ” เสียงดังมาก่อนจะตามด้วยอ้อมกอดรัดแน่นดังอั้ก
“ริกกกก กูเจ็บบบบบ”
“ไหน เจ้นิวบอกเฮียเฉา ขอดูหน้าหน่อย โอ้โห หน้าเหมือนส้นตีนเลย” นี่ปากหรือตูด เดี๋ยวตดใส่หน้าเลย ผมเอามือดันหน้ามันออก
“พูดขนาดนี้มึงโดดเตะหน้ากูดีกว่า”
“เฮียก็รู้ว่าไม่ต้องโดด ตีนริกก็ถึงหน้าเฮียได้” เออจริง แม่งสูง ผมได้แต่กดขามันลง เดี๋ยวบ้าจี้ถีบขึ้นมาผมอาจจะกลายเป็นคุณที่หล่อน้อยกว่านิชคุณ1.5%แทน
“แล้วนี่มาทำไรม.วะ”
“เจ้นิวบอกเฮียต้องการที่ปรึกษา” เรอะ ผมเนี่ยนะ ไม่ยักรู้
“กูหรอ”
“เออเฮียมึงนั่นแหล่ะ” ดูสับสนจะเฮียหรือมึงอ่ะ ผมโดนไอ้ริกลากไปนั่งข้างสนามบาสอย่างงงๆ
“กูไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ” นอกจากเรื่องเลือกเมนุอาหารกลางวันไม่ได้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนี่หว่า...
“เจ้นิวบอกว่าเรื่องคิ้วท์บอย”
อ๋อ...
พูดถึงแล้วก็หมอกหงอยเลย
“...”
“เฮียมีไรจะถามริกป่ะ ริกเป็นที่ปรึกษาที่ดีนะ” ไอ้ริกเอื้อมมือมาบีบมือผม
“ริก”
“ครับ”
“มึง...”
“...”
“ถ้าสมมตินะ”
“ขนาดนี้ยังจะเริ่มต้นด้วยสมมติอีกอ่อ” ผมเลื่อนเท้าไปกระทืบเท้ามันหนึ่งทีแรงๆ ข้อหาขัดความมั่นใจ
“คือสมมตินะ ถ้าเราไม่ได้เป็นกะ...เพศที่สามอ่ะ”
“เพศไหนอ่ะ เฮียคุณจำกัดความหน่อยเพศหนึ่งเพศสองเพศสามเพศสี่นี่มีอะไรบ้าง” ผมได้แต่กลืนคำลงคอ แบบไงดีอ่ะ มันแอบๆรู้สึกแปลกๆที่จะพูดคำนี้เหมือนกัน
“คะ คือ สมมติว่าเราไม่ได้เป็นเกย์นะ”
“อาฮะ”
“แต่มีคนที่เป็นกะ...กะ”
“...”
“ปะ เป็นเกย์มาสารภาพรัก”
“อ้าว! ไหนเฮียแทนบอกแค่จูบ!”
เอ้า!!
ไอ้เฮี้ยแทน มึงขายเพื่อนเรอะ!!
ผมหันขวับไปมองด้านหลังที่ไอ้ริกมองเลยไป ก็พบไอ้แทนไอ้มิตรไอ้มิกนินิวยืนยิ้มแห้งๆอยู่หน้าเซเว่น พวกเพื่อนเวร
“สัด มึงรู้เรื่องหมดแล้วนี่!!” ให้กูเท้าความไมวะ
“อย่าหัวร้อนดิเฮีย ริกก็รู้แค่เฮียโดนจูบเฉยๆไม่ได้รู้สตอรี่ อ่ะเล่าต่อๆ สารภาพรักแล้วไงๆ” ไอ้ริกยิ้มแหะๆแล้วไถตัวเข้ามาเขย่าไหล่ผม ตัวเท่ายีราฟมาทำเป็นอ้อนเป็นลูกแมว คิดว่าน่ารักมากเรอะ
“อือ คือแบบว่าไงดี มึงไม่ได้เป็นเกย์แต่โดนเกย์สารภาพรัก กูก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะ แต่คือแค่คิดภาพว่าเดินไปปฏิเสธพี่มันก็รู้สึกไม่ดี ไม่อยากเสียพี่มันไป แต่กูก็ไม่ได้อยากผิดเพศอ่ะมึงเข้าใจกูป่ะ งงป่ะ” มึงไม่งงแต่กูงง ผมถามอะไรออกไปวะ ไอ้ริกขมวดคิ้วนิดหน่อยก่นจะถอนหายใจออกมา
“เฮียคุณ ริกไม่ชอบคำว่าผิดเพศเลยว่ะ”
“เห้ย ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ” ผมรีบขอโทษมันทันที ริกยกมือขึ้นลูบหัวผม
“เฮียคุณคำว่าผิดเพศมันไม่มีในโลกนะ เพราะมันไม่มีคำตอบว่าอะไรถูกอะไรผิด ความรักเป็นเรื่องของความรู้สึกไม่เกี่ยวกับเพศหรอก อย่าพูดคำนี้อีกนะ” ผมนั่งจ๋องพูดขอโทษเบาๆให้ไอ้ริกลูบหัว แยกไม่ออกแล้วว่าใครเป็นพี่เป็นน้อง ผมเบะปากแล้วเอนหัวซบไหล่มัน
“กูไม่เข้าใจอ่ะริก”
“เฮียคุณ ถ้าสมมติเฮียกลับไปปฏิเสธเขาคนนั้นวันนี้แล้วหลังจากนี้จะไม่ได้คุยกันอีกเลยเฮียจะรู้สึกยังไง”
ไม่จำเป็นต้องสร้างมโนภาพ เอาเหตุการณ์จริงตอนนี้เลยก็ได้ด้วยซ้ำ ผมโดนพี่ปลัดตัดทุกช่องทางการติดต่อ รูปไม่อัพเฟสไม่เล่นไลน์ไม่อ่านห้องไม่อยู่ มันอึดอัดมากๆเลย ผมอยากเจอพี่ปลัด อย่างน้อยๆบึ้งตึงใส่กันแต่ได้เจอหน้าก็ยังดีกว่านี้
ผมไม่ชอบที่เราหายไปจากโลกของกันและกันแบบนี้เลย
“แย่...”
“แล้วถ้าสมมติเฮียกลับไปปฏิเสธเขาคนนั้นแล้วหลังจากนั้นเขาคบใครสักคนหล่ะ”
ไทมีนก็จะคอมพลีต ติ่งก็จะแฮปปี้ ทุกคนก็จะแฮปปี้ ยกเว้นผม... ผมจะปอดตีบ ด้วยความอึดอัด มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้แต่มันหงุดหงิดจนอยากจะตีหมอนข้างแรงๆ
“ก็... แย่นิดๆ”
“เฮียคุณจำกัดความคำว่าคนรักไว้ยังไง เนี่ยอย่างริกนะ น้องเป็นที่ปรึกษาที่ดี อยู่ข้างๆเวลาลำบาก อยากดูแลแต่ฟีลมันไม่เหมือนเพื่อนกันนะ เฮียเข้าใจเส้นบางๆระหว่างเพื่อนกับคนรักใช่ป่ะ แล้วเฮียหล่ะคิดว่าคนรักกันของเฮียคืออะไร”
“อือ ก็อยู่ด้วยแล้วสบายใจมั้ง แบบมีอะไรก็คุยได้ เวลาหิวก็ไปหาอะไรกินด้วยกัน เป็นตัวของตัวเอง ...แล้วก็อยู่ข้างๆเวลาที่ต้องการมั้ง” ผมอิงไหล่ให้ริกลูบเพลิน
“ทุกอย่างที่เฮียพูดมาอ่ะ”
“...”
“ถ้าตัดเรื่องเพศออกไป คนคนนั้นของเฮียเป็นได้ทุกอย่างหรือเปล่า”
...ผมนิ่ง
ภาพทุกอย่างตั้งแต่เริ่มเจอกันที่ห้องสมุดตีกลับเข้ามา เหมือนเล่นเกมโยงคำในการบ้านสมัยมัธยม คำกัดความของผมโยงเข้าได้กับทุกช่องที่เขียนไว้ว่าพี่ปลัดจนน่าตกใจ ผมเงียบเพราะพูดอะไรไม่ออก มันเหมือนประตูอะไรบางอย่างถูกเปิด
“...”
“ตอนริกรู้ตัวว่าเป็นเกย์ ริกแอบชอบเพื่อนตัวเองแหล่ะเฮีย ตอนนี้มันมีแฟนเป็นผู้หญิงน่ารักมากเลย” ผมพิงไหล่ริกไม่ขยับไปไหนเหมือนเดิม
“...”
“ริกนะ อยู่ข้างๆมันเสมอเวลาที่มันต้องการจะอกหักแอบชอบหิวข้าวปวดขี้สอบตกแม่ด่า ตอนแรกริกก็คิดนะว่ามันคงเป็นแค่ความรู้สึกชอบเพื่อน แล้ววันหนึ่งริกก็รู้ว่ามันไม่ใช่ มันเป็นอะไรที่บอกไม่ได้เจาะจงว่าทำไม แต่ริกรู้ตัวเองเลยว่า... ริกอยากเป็นเจ้าของมัน อยากมีแต่มันในทุกๆวัน ไม่อยากให้มันเป็นของใคร แม้แต่รอยยิ้มก็ไม่อยากให้ใครเห็น”
“...”
“ริกเคยมีความคิดว่าถ้าตกหลุมรักผู้หญิงสักคนมันจะดีกว่านี้ไหมหรือถ้ามันเป็นผู้หญิงทุกอย่างจะดีกว่านี้ไหม แล้วรู้ไหมเฮียคุณคำตอบของริกคืออะไร”
“...” ผมเงยหน้าสบตากับริกจังหวะเดียวกับที่ลมพัดจนผมมันปลิวปิดหน้า มันยกมือขึ้นเกี่ยวผมทัดหูก่อนจะยกยิ้มให้ผม
“ไม่ว่ามันจะเป็นเพศอะไรริกก็ชอบมัน เพราะคำว่ารักมันอยู่ที่ตัวบุคคลไม่ใช่เพศ”
“...”
“เหมือนคำกล่าวที่ว่าอะไรรู้ป่ะเฮีย”
“...” ผมส่ายหัวดิ๊กๆ
“แอสการ์ดไม่ใช่สถานที่แต่เป็นผู้คนไงพี่ข้า”
อย่างนั้นเองหรอน้องข้า
เอ๊ะ
ไม่ใช่แล้ว!!
เกือบแล้วมึงเกือบพยักหน้าซ้ำน้ำตาคลอ แต่เดี๋ยวนะ คุ้นๆเหมือนเป็นบทมาร์เวล ผมเด้งหัวขึ้นทันทีทันใด ไอ้นี่ เกือบเพลินเป็นเทพเจ้าสายฟ้าให้แล้วไง เดี๋ยวก็ไล่กลับซาคาร์เลยไอ้โลกิจีนแดง!!
“กูว่าไม่ใช่แล้วไอ้โลกาก!!”
“แหม่ คิดว่าจะเคลิ้มตาม” เออแล้วมึง เกือบอ้ามือเรียกค้อนแล้ว ผมมุ่ยหน้ายกมือขึ้นขยี้หัวมันกลับ เล่าเรื่องเศร้าได้หน้าตาเฉยเชียว ไอ้น้องเวร น้ำตาคลอเลยเนี่ย
“กินข้าวร้านจัดจ้านไหมโลกาก เดี๋ยวเลี้ยงเอง”
“โหพี่ท่อ มีน้ำใจจัง” ไอ้ริกลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมันก่อนจะกวักมือเรียกเพื่อนผมหยอยๆ ทันทีที่ได้สันญาณเพื่อนผมมันก็รีบวิ่งมากอดคอผมทันทีเหมือนรอจังหวะนี้กันอยู่แล้ว เราลากกันไปกินข้าวริมคลองแถวหลังม. ฟังเหมือนโรแมนติกถ้าไม่ติดว่ามันคือคลองแสนแสบ แสบไปยันโคนจมูก
มาถึงก็สั่งอาหาร เมนูเด็ดคือแกงส้มชะอมครับ อร่อยมาก ใครมาก็ต้องสั่ง ข้าวจานละเจ็ดบาทตักได้ไม่อั้น โต๊ะพวกผมผู้ชายตัวโตกันเกือบทั้งโต๊ะเลยแทบจะเหมากะละมังข้าว
“พวกมึงรู้ไหมทำไมกุ้งถึงต้องตัวงอ”
“ทำไมวะคุณ”
“เพราะถ้าตัวมอ มันจะกลายเปงกุ้มมมมมมม”
...ได้รับการดีดเม็ดข้าวจากเพื่อนรอบโต๊ะมาสามสี่เม็ด
“แล้วมึงรู้ไหมว่ากุ้งนี่อิมพอร์ตมาจากลอนดอน” ผมจิ้มกุ้งจากกะเพรากุ้งขึ้นชู
“ยังไงวะคุณ”
“เพราะนี่คือกุ้งกุลาร้อง ฮาย! เห่นโหลว ฮาวอาร์ยู”
“งั้นตัวนี้ก็อิมพอร์ตจากญี่ปุ่นสิวะไอ้คุณ”
“ทำไมวะมิตร!!”
“กุ้งกุลาร้อง ไห้!! อิราไซมาเซ!!”
“แล้วกุ้งตัวนี้จะทำให้พวกมึงเสียใจนะเว้ย”
“ทำไมวะนินิว!!”
“เพราะกูจะดีดเข้าตาพวกมึงให้ร้องให้ถ้ายังไม่หยุดเล่นมุกส้นตีนแบบนี้”
กุ้งหงอยเลยคร้าบบบบ ผมได้ก้มหน้าเขี่ยข้าวกินตามเดิม มุกกุ้งเป็นหมันไปเรียบร้อย แต่กุ้งกุลาร้องไห้ อิราไซมาเซนี่ได้อยู่ ไว้จำไปเล่นกับไอ้เติ้ล กว่าจะเล่นมุกกว่าจะกินข้าวเสร็จกว่าจะเดินไปส่งพวกผู้หญิงกลับเอ็มอาร์ทีฟ้าก็เกือบมืด ตอนแรกก้ว่าจะกลับหอเลยแต่พอดีเปิดเฟสเจอที่มีหนังที่อยากดูเข้าพอดีเลยย้ายทัพไปดูหนังที่ห้างใกล้หอจนดึก
ผมเดินกลับหอโดยเกี่ยวมือไว้กับกระเป๋าไอ้แทนให้มันเดินนำส่วนมืออีกข้างก็ไถเฟสเล่นไปเรื่อยระหว่างรอเวลาไฟเขียวกับข้ามถนนจนกระทั่งมาสะดุดที่โพสต์ของไอ้ปันเพื่อนเมทผม ซึ่งมันแชร์มาจากเพจดูดวงอีกที มันเป็นสิบข้อที่จะทำให้โชคดีหากแชร์พร้อมแคปชั่น 99 คงไม่ต้องบอกนะครับว่าไอ้ปันใส่แคปชั่นว่าอะไร ผมไล่ดูรูปผ่านๆตาพร้อมกับเดินเข้าห้อง
ก่อนจะพบสิ่งที่น่าสนใจตรงรูปท้าย...
‘ถ้าอยากจะพบเจอคนที่รอให้แชร์พร้อมแคปชั่น99 ก่อนก้าวขาออกจากห้องด้วยข้างขวาแต่ให้ยกเท้าซ้ายเหยียบก่อนข้างขวา’
อ่านใหม่สามรอบแล้วทดลองทำกับพื้นในห้องนอนก็ค้นพบว่า
มันยากอยู่นะ...
ถึงจะทำออกมาแล้วแอบอุทานอะไรวะสามทีก็เถอะ ท่าหมาขาหน้าหักหรอ มันช่วยจริงหรอวะ ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย นี่ผมบอกเลยนะครับว่าผมเป็นคนไม่เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้เลย ผมเชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ได้เท่านั้น!!
“มึงทำท่ากระโดดอะไรมาสักพักแล้วคุณ กูรำคาญตาดำ” ผมหันไปมองไอ้แทนที่นั่งเล่มเกมอยู่บนเตียง
“...”
“กูก็ว่าไม่ทักหรอกนะ แต่มึงไม่เลิกทำสักทีไอ้สัด มานอน” มันตบเตียงปุๆให้ผมขึ้นเตียง แต่ผมก็สะบัดหัวเมินเดินมาตรงประตูห้องแทน
แม่งโคตรไร้สาระเลย
ผมยกมือขึ้นมากดแชร์พร้อมแคปชั่น 99 ก่อนจะเปิดประตูยกขาขวาแล้วรีบกระโดดขาซ้ายลงมาเหยียบพื้นก่อน สำเร็จอย่างไม่น่าเชื่อ!! โอ้เยส!!! อยากจะถ่ายคลิปให้แม่ดู!! ผมกำหมัดเฮลั่นแบบไร้เสียงด้วยความดีใจถ้าเกิดตาไม่เหลือบไปมองเห็นรองเท้าผ้าใบคู่คุ้นเคยที่อยู่ตรงข้ามพอเงยหน้ามาก็พบเจ้าของที่หายหัวไปตลอดทั้งอาทิตย์ ยืนมองผมพร้อมกับกลั้นขำไปด้วย
“อ่า...”
“หึ” พี่ปลัดยิ้มพร้อมกับส่ายหัว
“พี่ปลัด...”
ปึ้ง...
ว้าว ไม่เจอกันสองอาทิตย์ พัฒนาถึงขั้นปิดประตูใส่หน้ากันได้แล้วหรอวะ
แม่ง น้อยใจจนน้ำตาคลอ ทำไมต้องหลบหน้าวะ คนต้องหลบหน้าไม่ใช่นี่หรอ เรียกแล้วก็ต้องทำเป็นไม่ได้ยินหรอ แม้แต่หน้าก็มองไม่ได้เลยหรอ แล้วถ้าปล่อยไปนานกว่ากว่านี้
คือเราจะกลายเป็นคนไม่รู้จักกันไปเลยใช่ไหม?
ใจร้าย
พี่ปลัดใจร้าย!!!
ไอ้คิ้วท์บอยใจร้าย!!!
ผมเดินไปหยุดหน้าห้องพี่ปลัด ยกมือถือขึ้นดูเวลาห้าทุ่มกว่าเวลากำลังเหมาะ สูดลมหายใจเข้าจนสุดปอดที่ฟีบก่อนจะ
เตะแม่งเลย!!!!
ปึ้งงง!!!!
ไม่เปิดใช่ป่ะ!! ได้!!
ปึ้งงงง!!!!
ยัง!!! ยังอีกใช่ป่ะ!!!
ปึ้งงงงง!!
ยังไม่เปิดจะเอาขี้มาปาแล้วจริงๆด้วย!!!
แอ๊ด!
“...” พี่ปลัดเปิดประตูมาพร้อมกับถลึงตาใส่ผม แต่พอเห็นว่าผมร้องไห้ชะงักไปนิดหนึ่ง
“ฮึก”
“ขอร้องแหล่ะคุณ อะไรก็ได้แต่ไม่เอาร้องไห้” พี่ปลัดถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวอะไร ผมเบะปาก เบะจนกว่าจะมุมปากจะคว่ำถึงคาง ยิ่งห้ามยิ่งร้อง น้ำตาไหลเป็นเม็ด
“ฮึกๆ”
“ไม่เอาไม่ร้อง” พี่ปลัดถอนหายใจแต่ก็ไม่เดินออกมาหาผม
ผมเกลียดที่ตัวเองคาดหวังว่ามือใหญ่ๆนั่นจะเอื้อมมาขยี้หัวหรือจับแก้มผมเหมือนอย่างที่เคยทำ แล้วพอมันไม่เป็นไปตามที่หวัง ผมก็เจ็บอก ปอดตีบ ซี่โครงกด ปวดร้าวไปหมด
“ฮือออออ”
“เป็นอะไร ร้องทำไม”
“ใจร้าย พี่แม่งโคตรใจร้าย” ผมปาดน้ำตาป้อยๆ ไม่ได้อยากจะร้อง แต่พอน้ำตาไหลแล้วก็หยุดไม่ได้
“ขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำอะไรแล้ว สัญญา เลิกร้องเถอะ” ทำเป็นพูดเสียงนุ่ม เมื่อไหร่จะเอื้อมมือมาจับหัวหล่ะ!!! ผมเงยหน้ามองพี่ปลัดที่ยังคงยืนอยู่ในเซฟโซนตัวเองไม่ขยับเขยื้อน สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวเองต้องเดินกระแทกตัวพี่ปลัดเข้าห้องพี่มันมา แอบได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาจากด้านหลัง แต่ไม่รู้โว้ย เข้ามาแล้ว ไม่สนแล้ว ไล่ก็ไม่ไป!! จะเฮี้ยนยิ่งกว่าผีอีก!!
“ฮึก”
“นี่คุณ”
“ฮือออ”
“ไอ้คุณ” เอ๊ะ ทำไมมีไอ้
“ฮื๊อ?”
“กูจะพูดอะไรหน่อยนะ อยากจะพูดหลายครั้งแล้ว สำนึกไว้หน่อยว่ามึงกำลังย้ายตัวมึงเข้ามาในห้องของรุ่นพี่ที่เป็นเกย์ อ้อแล้วก็เป็นเกย์ที่เพิ่งจูบมึงไปเมื่ออาทิตย์ก่อน”
“สองอาทิตย์ต่างหาก”
“เออ สองอาทิตย์ นี่มึงนับด้วยหรอ” ไม่รู้ ทำเนียนร้องไห้ต่อก่อน ไม่อยากตอบ แงงงงง พี่ปลัดส่ายหัวเดินผ่านผมไปนั่งบนเก้าอี้
“ฮึก”
“หยุดร้องได้แล้ว”
“ฮือออ ใจร้าย”
“อยู่ให้พูดแล้วไง จะเอาแต่ร้องไห้หรอ”
“ใจร้าย” ผมจ้องหน้าพี่ปลัด พี่ปลัดยังคงเหมือนเดิม ต่อให้ห่างไม่เจอกันเท่าไหร่ก็ไม่ค่อยปล่อยให้ตัวเองโทรม ถึงจะมีรอยคล้ำใต้ตาที่ดูเพิ่งมากขึ้น แต่โดยรวมก็ยังดูดีอยู่ มันน่าหมันใส้ป่ะ ระหว่างที่ผมกินข้าวไม่ลง ปอดตีบปอดฟีบจนอยากร้องไห้ตลอดเวลาแต่พี่แม่งยังหล่อพันปีขนาดนี้ได้ ความสองมาตรฐานนี้
“ตั้งโปรแกรมมาพูดแค่นี้?”
“ก็พี่ใจร้าย”
“กูใจดีกับมึงที่สุดแล้วคุณ” พี่ปลัดยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองพร้อมกับเฉสายตาไปทางอื่น
“ทำไมทะเลาะกันแล้วพี่ชอบหลบหน้าผมวะ”
“ก็ไม่อยากเจอหน้า”
“ฮึก”
น้ำตาผมคลออีกรอบก่อนที่มันจะปั้นเป็นตัวแล้วหยดแหมะลงกับพื้น พี่ปลัดเงยหน้ามองผมก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ
“คุณ”
“ฮือ”
“ถ้าคิดจะมาร้องไห้ให้กูกลับเป็นพี่ชายที่แสนดี บอกไว้ตรงนี้เลยนะว่ากูเป็นให้ไม่ได้” พี่ปลัดตอบเสียงนิ่งพร้อมกับจ้องหน้าผมไปด้วย
“ผม..”
"กูเป็นได้แต่พี่ชายที่จ้องจะจูบมึงตลอดเวลา เข้าใจที่พูดไหม”
“ฮึก” ผมหยักหน้าทั้งน้ำตา
“พยักหน้านี่เข้าใจจริงๆหรือเปล่า ที่บอกว่าชอบคือชอบแบบที่แฟน...ไม่สิ แบบที่พ่อแม่ชอบกัน ไม่ได้หมายถึงชอบแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง” พี่ปลัดยังคงย้ำ ส่วนผมก็ยังคงร้องไห้ ไอ้คำตอบไม่อยากเจอหน้ายังส่งผลให้น้ำตาไหลไม่เลิกอยู่ ทำไมอยู่กับพี่ปลัดแล้วผมร้องไห้ง่ายจังวะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“ฮึก”
“เห้อคุณ กูชอบมึงแบบอยากได้เป็นแฟนเข้าใจไหม เข้าใจแล้วก็กลับห้องไป”
“ฮืออออออ” ไล่กันทำไมอ่ะ!!! ผมปาดน้ำตาจนเดาว่ามันต้องบวมแดงมากแน่ๆแต่ถึงอย่างนั้นไอ้พี่ปลัดที่ปกติต้องโอ๋ผมกลับไปขยับตัวสักมิลนึง นั่นยิ่งทำให้ผมอยากร้องไห้กว่าเดิม
“คุณ ตอบอะไรนอกจากฮือหน่อย คือกูไม่รู้จริงๆว่ามึงเข้าใจหรือไม่เข้าใจ”
“ฮึก ผมไม่รู้ ไม่เคยมีแฟน ไม่รู้”
“...มึงแค่สับสน กลับไปนอนก่อนไป” ไล่อีกแล้ว ไล่อะไรนักหนา
“ฟังก่อนได้ไหม ทำไมไล่จังเลยอ่ะ ไหนบอกว่าชอบไง”
“ก็ชอบไง ชอบมาก ชอบจนไม่อยากฟังคำตอบ เข้าใจหรือยัง ไอ้เด็กโง่” พี่ปลัดตอบพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเอง
“ผมไม่รู้จริงๆ”
“คุณพอเถอะ...”
“ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในสถานะไหน แต่อยากให้พี่ลูบหัว อยากให้พี่พาไปกินเนื้อย่าง อยากให้พี่ฟังที่ผมพูดเหมือนเดิม อยากเป็นคนที่เข้าห้องพี่ได้ตลอด สถานะไหนก็ไม่รู้ ฮืออออ พี่อย่าพูดอะไรเข้าใจยากดิ เออ ผมโง่ ผมไม่เข้าใจระบบความสัมพันธ์นี้เลย ผมอยากเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกับพี่แต่พี่ก็ไม่ให้เป็น แล้วเป็นแฟนอะไรนี่มันต่างจากรุ่นพี่รุ่นน้องมากไหมหล่ะ ฮืออ ผมไม่เข้าใจจริงๆพี่จะไล่ผมทำไมวะ”
“คุณ...”
“ผมรู้แต่ว่า...”
“...”
“ผมโคตรคิดถึงพี่เลยอ่ะ”
พี่ปลัดมองหน้าผมพร้อมกับถอนหายใจยาวเหยียด ในที่สุดมือใหญ่ๆนั่นก็ยกขึ้นลูบหัวผม สายตาที่พี่ปลัดมองมาดูเศร้าแต่ที่มุมปากดันยกยิ้ม พี่แม่งเป็นคนที่เข้าใจยากไปทั้งตัวเลย
“มึงนี่เก่งในเรื่องทำให้กูตกหลุมรักซ้ำๆจริงๆนะ”
“ผมคิดถึงเวลาพี่พาไปกินหมูย่างเกาหลีข้างตึกแกรมมี่จริงๆนะ คิมบับอร่อยมาก”
“อืม กูเชื่อ วันนั้นมึงยัดไปตั้งสิบกว่าอัน” พี่ปลัดหัวเราะออกมาเบาๆ
“พี่...”
“เอาหล่ะ ในฐานะที่กูลืมคิดไปว่ามึงคงไม่สามารถเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ กูขอถามมึงแค่คำถามเดียวคุณ” พี่ปลัดเดินมาชิดตัวผม
"ครับ?"
“สถานะรุ่นพี่รุ่นน้อง จูบได้ไหม”
“หื้อ ไม่ได้” คิดภาพตัวเองไปจูบกับไอ้ริกแล้วขนลุกรัวๆเลย
“สถานะพี่ชายที่แสนดี จูบมึงได้ไหม”
“พี่ชายที่แสนดีเขาไม่ไล่จูบน้องชายที่แสนหล่อหรอกพี่” พี่ปลัดหัวเราะออกมาก่อนจะหยุดจ้องหน้าผม
“งั้นกูเป็นได้ทุกสถานะที่มึงอยากให้เป็นเลย...”
“งั้นเป็นห-” ผมกำลังจะตอบว่าให้เป็นหมากีวี่แต่พี่ปลัดก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“...สถานะอะไรก็ตามที่สามารถจูบมึงตอนนี้ได้”
ยังไม่ทันคิดชื่อสถานะให้พี่ปลัด หน้าหล่อนั่นก็โน้มลงมาเสียก่อน จากที่น้ำตาคลอจนไม่เห็นหน้าพี่ปลัด ตอนนี้พี่มันเล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนหลุดโฟกัสยิ่งทำให้ไม่เห็นหน้าเข้าไปใหญ่ รู้แต่สัมผัสนิ่มที่กดลงมาบนริมฝีปาก ผมสะดุ้งเพราะตั้งตัวไม่ทัน ซึ่งพี่มันก็ไม่ปล่อยให้มีเวลาขัดขืนเลยรีบบุกด้วยลิ้นมาทันที ผมไม่สามารถอธิบายได้ แต่ฟีลมันเหมือนมีอะไรหยุ่นๆมาไล่บี้ไปมาอยู่ในปาก แปลกตอนแรกแต่เคลิ้มตอนหลัง แอบเข้าใจนางเอกซีรี่ส์เกาหลีบ้างแล้วว่าทำไมถึงทำหน้าฟินเวลาพระเอกจูบ ถึงอยากจะซึ้งกับบรรยากาศเกาหลีแต่สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายต้องผลักไหล่พี่มันออกเพราะ
หายใจไม่ทันโว้ย!!!
หอบแฮ่กเลย!!!
“ฮื้อ หายใจไม่ทัน” ผมเอนตัวหนีปากที่ไล่งับไปเอาหัวซบไหล่พี่มันไว้แทน
จูบแค่ปากแต่ไหงไม่มีแรงขนาดนี้ ดูดวิญญาณไปด้วยหรือเปล่าเนี่ย หรือพี่แม่งเป็นร่างจำแลงของผู้คุมวิญญาณวะ
“สรุปคิดได้หรือยังว่าอยากให้กูเป็นอะไร หืม?” พี่ปลัดวางคางลงบนหัวผมพร้อมกับกอดผมแล้วโยกตัวไปมา อารมณ์ดีแล้วชัดๆ พอเห็นพี่มันดูอารมณ์ดีผมค่อยโล่งใจกระชับมือที่เกี่ยวหลังพี่ปลัดไว้กลับไปบ้าง
“เป็นหมากีวี่”
“อย่ากวนตีน” ไม่พูดเปล่าตบหัวด้วยดังปั้กตามด้วยลูบหัวต่อ ตามสเตปผู้ชายย้อนแย้ง
“วันนี้พี่ถามคำถามเยอะจัง เหมือนได้เล่นปริศนาฟ้าแล่บเลย” แอบได้ยินเสียงหึแบบเหนื่อยใจดังมาจากบนหัว พี่ปลัดยังคงโยกตัวผมไปเรื่อยๆก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกับถามคำถามผม
“เป็นแฟนกันไหมคุณ”
อ่า… มันคือประโยคที่ผมตอนมัธยมคาดหวังว่าจะได้พูดกับผู้หญิงสักคนในชีวิตมหาลัยแท้ๆ ไหงดันพลิกล็อคมาเป็นโดนผู้ชายหล่อแถมเป็นคิ้วท์บอยของมหาลัยเป็นคนขอแทนได้วะเนี่ย ผมถอนหายใจแล้วกระชับมือที่เกาะหลังพี่มันไว้แน่น
“เป็นเจ้ามือให้ผมไหมพี่ปลัด”
…แฟนมันเขินไป เป็นเจ้ามือแทนไปก่อนแล้วกัน!!!
-
ในที่สุดพี่ปลัดก็ได้สถานะเป็นเสี่ยเจ้ามือแล้ววว
ตามคำแปลพจนานุกรมราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 เจ้ามือแปลว่า ผู้รับออกเงินในการเลี้ยง, เจ้าภาพ
....คงคอนเสปตลกแดกเสมอต้นเสมอปลายไว้ใจน้องคุณ
หัวข้อ: ░ ผมอยากเป็นคิ้วท์บอย ❤️░ ll ตอนที่ 25 บทส่งท้าย [14/06/18] p.23 (อ่าน 277169 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก