ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 14 part 3
“ พี่ยังอีกไกลไหมคะ “ พิงที่อดรนทนไม่ไหวจึงถามอีกครั้งหนึ่ง
“ ก็อีก 2 ภูก็ถึงแล้ว เป็นอย่างไงละ พี่บอกว่าไม่ต้องมาก็ไม่เชื่อ “ รุ่นพี่คนในพื้นที่อดจะบ่นใส่ไม่ได้
“ ก็ ใครจะรู้ไหมว่าแค่โน้นของพี่นะมันต้องข้ามเขามาตั้งกี่ลูก “
“ ไม่ต้องบ่นหรอกไหนๆก็มาแล้วดูวิวทิวทัศน์ไปนั่นแหละ สายขนาดนี้แล้วยังมีหมอกอยู่เลยอยู่กรุงเทพคงไม่ได้เห็นแบบนี้หรอก ไอ้พิง “
“ เออ ถ้ากูไม่อยากรู้ อยากได้ยินกับหู กูไม่มาหรอก นั่งเหล่ผู้อยู่ที่นั้นละ เดี๋ยวกลับมามึงก็ไม่เล่าต้องให้มาเอง แล้วพี่ขาทำไมหลวงตาท่านมาบิณฑ์ไกลจังเลยคะ “
“ ก็วัดบนดอยบนภูแบบนี้ไม่ค่อยมีหรอก ส่วนมากก็จะอยู่พื้นราบซะมาก วัดนี้หลวงตาแกเป็นคนซื้อที่ดินแล้วก็สร้างเป็นวัดก่อนจะนิมนต์พระมาจำพรรษาแล้วหลวงตาแกก็ตามมาบวชทีหลัง จากพระลูกวัดมาจนได้เป็นอาวาส “
“ ท่าทางหลวงตาท่านจะรวยเนอะปิง เขาจะยกสมบัติให้มึงเปล่าเนี้ย “ พิงพูดพรางหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“ บาปกรรมรู้จักมั้งไหมมึงน่ะ กับพระดับเจ้าก็ไม่เว้น “ ปิงอดจะระอากับเพื่อนตัวเองไม่ได้
บนยอดภูเตี้ยๆ ที่มองเห็นอยู่ เรือนไม้หลังคาทรงจั่วครอบต่ำจนเกือบติดพื้น หางหงส์ที่ออกสีเกือบดำติดประดับไว้บนยอดลดหลั่นกัน3ชั้น ไม่ได้โอ่อ่าอย่างวัดในเมือง แต่เพิ่มเสน่ห์แบบที่มีมนต์ขลังที่วัดสร้างจากปูนหาไม่ได้ ไม้เก่าสีเข้มที่ดูว่าผ่านลมผ่านฝนมาหลายขวบปี หน้าบันเป็นลายไม้แกะสลักลายเถาไม้พันเกาะที่เห็นเป็นลายนูนต่ำไม่ได้ลงสี โบสถ์หลังเดียวที่ทำให้รู้ว่าที่นี่เป็นวัด เสมาทั้งแปดที่แกะจากไม้ก็เรียงล้อม พื้นรอบนอกมองเห็นเป็นหินดานที่วางจนเติมพื้นที่รอบโบสถ์ไม่ได้เทพื้นซีเมนต์เพื่อความแข็งแรงหากแต่แค่วางไว้เพื่อไม่ได้ดินเป็นโคลนยามฝนตก ข้างกันเป็นศาลาเสาสูง ยกพื้นแค่ศอก ไม่มีผนัง อาศัยแค่เพียงหลังคาไว้แค่กันแดดกันฝน และใช้เป็นที่ปฏิบัติกิจแห่งสงฆ์ พระประธานก่อจากดินและเทปูนหล่อทับก่อนจะปั้นตามแบบศิลปะเชียงแสนทรงเครื่อง ที่สวมชฎา บนอกสวมทับด้วยทับสรวง ระฆังแก้วที่ห้อยไว้รอบชายคายามที่ต้องลมก็ส่งเสียงเย็น ทำให้ใจพลันสงบ
“ มาส่งของหรือพ่อหนุ่ม ยกมาไว้ในศาลาได้เลย “ เสียงชายวัยชราทักทายเมื่อเห็นหนุ่มๆทยอยยกของลง
“ ครับ ตรงไหนหรือครับศาลา ? “
“ โน้นละ ที่มีพระประธาน วางไว้ด้านหน้าก่อนเลยประเดี๋ยวหลวงพ่อจะมารับประเคน “ เด็กหนุ่มชาวค่ายเลยพากันยกกล่องนม 20 ลังรวมทั้งอาหารแห้งจำพวกข้าวสารและอาหารกระป๋องที่ได้รับมาจากผู้บริจาคมาแบ่งนำมาถวายวัดในพื้นที่
“ สงบดีจังเลยว่าไหม พิง “ ปิงเอยเบาๆพอให้เพื่อนได้ยิน
“ ชอบก็ดีแต่อย่าหนีมาอยู่คนเดียว กูบอกเลยนะ กูตามมาตบหน้าแหก “
“ ทำไมคิดอย่างนั้นละ “
“ ถ้ายูกิได้เปลี่ยนหัวใจแล้ว มึงก็วางภาระลงได้แล้วใช่ไหม ยังมีพี่อากิระช่วยดูน้องให้อีก กูรู้จักมึงมากี่ปีทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงอยากทำอะไร ‘อิสระ’ ใช่ไหมที่มึงอยากได้ กูรู้ว่ามึงเหนื่อยกับทุกอย่าง ไหนจะเรื่องนั้นอีก ถ้าอยากพักก็พักได้แต่อย่าทิ้งใครไว้ข้างหลัง เพราะคนข้างหลังอย่างกูไม่อยากจะเสียมึงไปอีกหน เข้าใจไหม “
ทั้ง2คนต่างก็ยืนนิ่งมองดูสิ่งรอบตัว เสียงกระดิ่งที่ถูกลมที่พัดเรื่อยเอื่อย เสียงกังวานแว่วเบาๆ ที่ทำให้รู้สึกว่าความวุ่นวายในทุกวันที่เจอเป็นของแปลกไป ไม่เหมือนที่นี่มัน สงบจนแทบไม่อยากจะไปไหนอีกแล้ว
“ เห้ย ไอ้ปิง หลวงตาท่านถามหาแนะ “ เสียงรุ่นพี่ตะโกนออกมาจากบนศาลา แต่เมื่อกำลังจะเดินขึ้นไปก็ปรากฏว่าหลวงตาเป็นฝ่ายเดินลงมาหา
“ มานั่งกันตรงนี้เถอะ “ หลวงตาพาปิงเดินมานั่งใต้ร่มพิกุลที่ออกดอกดกจนหล่นเต็มพื้นที่พากันส่งกลิ่นหอมไปทั่วลาน
“ หลวงตา มีเรื่องอะไรที่จะคุยกับผมหรือครับ ? “
“ เรียกชั้นว่า หลวงปู่น่าจะถูกกว่า “
“ แล้วต่างกันตรงไหน ครับ ? “
“ ตามศักดิ์แล้วชั้นเป็นปู่ของเธอ ซึ่งสมควรเรียกกว่า หลวงปู่น่าจะเหมาะกว่า “
“ หลวงปู่ ........ “ ปิงนิ่งเพราะกำลังเรียบเรียงความคิด
“ ก็พ่อของพ่อ มึงไง “ พิงที่ฟังอยู่ด้วยร้องทักที่เห็นคนตัวเล็กหน้ามุ้ย
“ พ่อของเธอชื่อ กรณ์ อุดรพิทักษ์เขตต์ใช่ไหมเล่า ”
“ หลวงปู่รู้ด้วยหรือครับ ? “
“ เราก็ละไมคล้ายตากรณ์อยู่หลายส่วนแต่ท่าทางจะหนักไปทางแม่เสียมาก แต่ที่เหมือนกันมากจนทำให้จำได้ก็คือตาคู่นี้แหละ ตาที่เหมือนกับแม่เขา กับรูปหน้าที่ไม่ต่างไปจากตอนยังเล็ก อยู่เย็นเป็นสุขดีหรือไม่ละเรา “
“ ถ้าตอนนี้ก็มีความสุขดีครับ ผมไม่นึกว่าญาติทางพ่อจะยังมีอยู่อีก “
“ มันเป็นเวรเป็นกรรมแหละหลานเอ๋ย มันผิดมาจากหลวงปู่เองทำให้บ้านที่เป็นสุขกลับต้องมาพินาศไป อโหสิกรรมให้หลวงปู่เถอะด้วยนะ หลวงปู่เองก็กำลังใช้กรรมในแบบของตัวเองหวังว่าผลบุญนี้มันจะทำให้หลายอย่างที่ผิดไปมันจะได้เบาบางลง “
“ ถึงผมจะไม่ทราบเรื่องอะไร แต่ผมก็อโหสิกรรมให้หลวงปู่ครับ หลวงปู่ทราบหรือเปล่าครับว่าพ่อกรณ์เสียไปนานแล้ว “
“ ชั้นเพิ่งมารู้เมื่อไม่กี่ปีหลังจากที่บวชแล้วต่อจากนั้นก็พยายามตามหาเราสองคน แต่โชคร้ายนักก็ไม่เคยได้ข่าวเลย พวกเธออาจจะคิดว่าชั้นใจร้าย แต่เรื่องทางนี้เองก็มีมากเกินไป พอมาถึงจุดหนึ่งหลวงปู่ถึงต้องมาพึ่งผ้าเหลืองให้ใจสงบ แล้วก็ทำได้แค่รอว่าวันหนึ่งหลานจะขึ้นมาหา “
“ ทำไมถึงมั่นใจละครับว่าผมจะมาถึงที่นี่ ? “
“ เจ้าอาวาสองค์ก่อนท่านบอกเอาไว้ ว่าบวชเถอะ แล้วทุกอย่างจะเข้ามาหาเอง ตอนนั้นชั้นเองก็ทุกข์สาหัสนักจึงบวชโดยไม่ได้คิดถึงอย่างอื่น และก็รอ เพราะชั้นเชื่อในหลวงตาองค์ก่อนว่า ก่อนชั้นจะตายต้องได้เจอพวกเธอ แล้วหลานอีกคนละไม่ได้มาด้วยกันหรือ ? “
“ หลวงปู่ทราบด้วยเหรอครับว่า เรามีกันสองคนพี่น้อง “
“ รู้ ตากรณ์เคยพามาครั้งหนึ่งตั้งแต่ยังเด็กอยู่คงจำไม่ได้ อีกคนยังอยู่ในท้องอยู่เลย แต่ตอนนั้นมันเลวร้ายมากก็ว่าได้ครอบครัวถึงไม่ได้เป็นครอบครัว ถ้าตอนนั้นหลวงปู่รั้งพ่อของเราเอาไว้เราคงได้อยู่กันพร้อมหน้า แต่ตอนนี้ หลวงปู่หมดห่วงแล้ว รู้ว่าพวกเราสบายกันดี แต่หลังพ่อเราเสียพวกเราอยู่กันอย่างไรรึ หลวงปู่ห่วงมาตลอดแต่จนใจนักที่ตามให้เจอไม่ได้ “
“ หลวงปู่ไม่เป็นกังวลแล้วละครับ พอพ่อแม่เสียผมก็ทำขนมขายเลี้ยงน้อง จนได้มาเจอคุณตา พวกเราเลยไม่ได้ทำขนมขายกันอีกแล้ว “
“ อย่างนั้นรึ ตาของเราดีกับพวกเธอหรือเปล่า อยู่กันลำบากไหมตอนที่ตากรณ์พากันมาบอกแค่ว่าแม่เราหนีจากบ้านมา หลวงปู่ก็ห่วงมากกลัวว่าจะพากันไปลำบาก เลยมีปากเสียงกันรุนแรง ถ้าตอนนั้นต่างคนต่างเย็นคงจะไม่มีเรื่องราว “
“ ดีครับ คุณตาใจดีมากครับ ตามใจพวกเรามากไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือการใช้ชีวิต คุณตาบอกว่าอยากชดเชยในเรื่องที่เกิดกับแม่ แล้วหลวงปู่ครับ คุณย่าท่านอยู่ที่ไหนหรือครับ ? “
“ เธอไปดีแล้ว หลวงปู่เลยทิ้งทางโลกหวังว่าจะช่วยปลอบประโลมให้เขามีความสุขในโลกหน้า “ พระภิกษุวัยชราเอยเสียงราบเรียบ “ ถ้าอย่างไรก่อนกลับแวะมาหาหลวงปู่อีกนะ บ้านเราไม่มีใครอีกแล้วทุกอย่างคงจะสุดที่ตัวหลานกับน้อง หลวงปู่มีพินัยกรรมที่ทำเอาไว้นานแล้วด้วยหวังว่าวันหนึ่งพวกเราจะได้มาพบกัน สมบัติของตระกูลที่สืบทอดกันมา อย่าได้ปฏิเสธมันเลยเป็นส่วนของพ่อหลานมานานแล้ว สำหรับหลวงปู่ขอแค่ผ้าเหลืองเป็นสมบัติอย่างเดียวก็พอ แค่นี้หลวงปู่คงมีหน้าจะไปพบย่าของเราได้เสียที “
“ หลังจากกลับไปผมจะพาน้องมาเยี่ยมด้วยนะครับ น้องคงดีใจที่พวกเรามีญาติทางพ่อแล้ว “
“ เอาตามที่เราสะดวกเถอะ ถ้ามันมาไกลลำบากก็อย่าพากันมาเลยนะ โกศกระดูกย่าของเราอยู่บ้านในตัวเมืองนะ ถ้าอยากไปกราบเดี๋ยววันไหนที่มาหลวงปู่จะให้ทนายพาไปบ้านเรา เดี๋ยวหลวงปู่ต้องไปรับประเคนของก่อนแล้ว พวกเราเดินไปข้างในกันเถอะ “ เมื่อกล่าวจบหลวงปู่กระเดินด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงหายเข้าไปก่อนในศาลา ปล่อยให้หลานชายนั่งอยู่เพื่อที่จะได้คิด
“ นิยายมาก อิแคระ ชีวิตมึงนี่อย่างกับละครหลังข่าว ต่อไปจะมีอะไรมาเซอร์ไพรซ์อีกไหมวะคะเนี่ย “
“ โห มึง!!! อยากเป็นนางเองหลังข่าวไหมละ ต้องปากกัดตีนถีบมาตั้งกี่ปีถึงจะเจอญาติทีละคน “
“ ว่าแต่สมบัติหลวงปู่มึงเยอะไหมวะ “
“ กูจะรู้ไหม ?? แค่ได้รู้ว่ายังมีญาติทางพ่อเหลืออยู่ก็ดีแล้วคราวหน้ากูจะได้เอาโกศกระดูกมาทำบุญที่นี่ ให้พ่อกับหลวงอโหสิกรรมให้แก่กัน “ ถึงแม้ว่าในใจจะเฉย เพราะความผูกพันนั้นไม่เคยมีแต่ อีกใจก็อดจะดีใจไม่ได้ที่รู้ว่าหลวงปู่ไม่เคยคิดทอดทิ้ง แค่รู้เพียงเท่านี้ก็คุ้มแล้วกับที่รอมานานแสนนาน
“ ไอ้ปิง ไปนานจังวะ ข้าวเที่ยงจะได้กินไหมเนี่ย “ เสียงพร้าวที่ทักมาก่อนที่ตัวจะมาถึง
“ โห โครตเหม็นแกไปทำห่าอะไรมาวะ นี่ขนาดไกลๆกลิ่นยังลอยมาถึงนี่เลย “
“ โห เจ๊ ไปทำห้องน้ำมาอะสิ ฝังกลบอันเก่าแล้วขุดมาใหม่ นี่ก็เหม็นกันหมดทุกคนแหละ นี่กำลังจะไปอาบน้ำพอดีแต่เห็นในครัวไม่มีเสียงเลยแวะเข้ามาดู แล้วไปแต่สายเพิ่งมาถึงกันเหรอ “
“ แกลองไปขึ้นเขา ขย่มเขา ขึ้นๆลงๆแบบพวกชั้นก่อนเหอะถึงค่อยมาพูด รุ่นพี่พวกแกบอกแป๊บเดียว กว่าจะถึงได้ไส้ชั้นไปรวบกองกันอยู่ที่เดียวแล้วเนี่ย แล้วกับข้าวก่อนไปให้พวกเพื่อนแกทำไว้รอไม่ใช่เหรอ ?? “
“ โห พี่ บอกมันแต่พี่ไม่ถามว่ามันทำเป็นไหม มันก็บอกรอไอ้ปิงเนี่ย “
“ เวรกรรม อย่างนั้นเหรอ เออ ต้มจับฉ่ายแป๊บเดียวไม่นานหรอกไฟแรงๆ แป๊บเดียวผักก็เปื่อย พวกมึงไปอาบน้ำรอเลย กินขนมรอกันไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูรีบไปทำให้ “ ปิงว่าแล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปบนโรงครัว
“ เจ๊ มันดูลั้นล้านะ พระท่านให้เลขเด็ดมันมาเหรอ ?? “
“ เออ สิ รอบนี้กูว่ามันรวย “
“ เดี๋ยวนะ มันต้องซื้อหวยอีกเหรอ ถ้าอย่างเจ๊ก็ว่าไม่น่าแปลก แต่รวยๆอย่างมันยังต้องฝันจะรวยอีกเหรอ ?? “
“ มึงคอยดูขากลับ มันคงได้นั่งเสลี่ยงมีคนแบกละ แล้วแกอะไปสักที โครตเหม็น ชิ้ว ชิ้ว เจ๊จะรีบไปช่วยไอ้ปิงมัน “
“ ใช้ชี่ ได้เค้าแล้วก็ทิ้งนี่ “ พร้าวเบ๊ะปาก แกล้งร้องไห้กระซิกกระซิก
“ พูดเยอะ เดี๋ยวของเข้าตัวหรอก เจ๊ไม่นิยมเป็นสมภารกินไก่วัดนะยะ ไปได้แล้ว “ พิงพูดเล่นก่อนจะสะบัดบ๊อบตามปิงขึ้นไป
“ อร่อยจังเลยปิง ใครได้เป็นแฟนนี่คงมีความสุขเนอะ “
“ พี่นี่เห็นแกกินเนอะ ซื้อเขากินมันก็อร่อยเหมือนกันแหละ “
“ ไม่เหมือนหรอกพิง มันคนละอารมณ์กันนี่ครับ รสมือใครไหนจะสู้รสมือแฟน “
“ ฮิ้ววว ฮิ้ววว “ เสียงโห่ตอบกลับจนดังล้งเล้งไปหมด
“ แหม พี่หมอกา เห็นเงียบๆนี่ก็ต่อยหนักดีเหมือนกันนะคะ ถ้าไม่ติดว่าไอ้ปิงมันเป็นผู้ชาย ผึ้งคงรีบเอามันถวายให้พี่แล้วละ “
“ ผึ้ง เราไม่ใช่ของไหว้นะไม่ต้องเอาไปถวายใครหรอกมั้ง “
“ ผึ้ง ถ้าว่างก็แอบเอามาก็ได้นะ ถ้าเป็นปิงพี่ก็จะรอรับเลยละ “
“ พี่หมอก็บ้า ไปกับไอ้ผึ้งมัน แล้วนี่ไม่รีบไปตรวจกันเหรอครับ เห็นชาวบ้านเดินมามองหลายรอบแล้ว “
“ อ้าว เหรองั้นพี่ไปก่อนนะ “ หมอการีบพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างเร็วก่อนจะรีบเดินไปทางเต็นท์พยาบาล
“ มึงละไอ้ฟ้า นั่งจ้องหน้ากูนานละ มีอะไรก็พูดมา “
“ คราวหน้าถ้าจะพายูกิมากราบหลวงปู่บอกกูด้วยนะ “
“ แหม ข่าวไปไวเนอะ จะมาทำไม มันไกล ลำบากด้วย “
“ อ้าว เดี๋ยวก็หมั้นกันแล้วก็ต้องมาบอกผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอ แล้วมึงไม่ลองชวนหลวงปู่ย้ายไปจำวัดแถวบ้านเราละ “
“ ถามแล้ว ท่านอบกว่าชินกับความเงียบที่นี่มากกว่า แล้วอีกอย่างท่านอยากอยู่กับคุณย่าที่นี้ “
“ แล้วได้คุยกับพี่กูมั่งปะ “
“ ก็คุยบ้าง แต่งานในครัวมึงก็เห็นยุ่งซะจนแทบไม่ว่าง “
“ ไม่ใช่ว่า ไม่อยากคุยหรือเปล่า กูเห็นพี่มันเข้าหามึงตลอดแต่ก็เฉากลับออกไปทุกที “
“ มึงจะสื่ออะไรปะ กูโง่ คิดไม่ทันมีอะไรก็พูดมากูขี้เกียจคิดเยอะ “
“ กูพึ่งรู้มาว่าว่าที่พี่โชหมั้นกับพลอย ก็เพราะมึง “
“ เดี๋ยวนะ เกี่ยวกับกูตรงไหน ?? “
“ อ้าว พลอยมันเป็นทอมไงมันไม่ชอบผู้ชาย มันรำคาญแม่มันที่คอยจ้องแต่จะหาคู่ให้มัน มันก็เลยตกลงหมั้นกับพี่โช “
“ กูก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับกูยังไง ?? “
“ ก็พี่โช มันชอบมึงไง พี่กูก็เลยตกลงหมั้นจะได้ไม่ต้องให้คุณแม่เทียวหาผู้หญิงมาให้ดูตัว “
“ เออ “
“ เดี๋ยวนะ มึงจะไม่ช่วยตกใจหน่อยเหรอ พี่กูชอบมึงนะ ไม่ใช่ว่ามึงก็ชอบพี่กูไม่ใช่เหรอ?? “
“ ไอ้ฟ้า มึงนี่อยากเห็นเพื่อนมึงมีผัวจังนะ “
“ อ๊ายยย มึงยอมเป็นรับแล้วใช่ไหม “
“ กวนตีน มึงช่วยดูสภาพกูด้วย แค่พวกมึงจะแตะตัวกูยังต้องทำใจแล้วมึงคิดเหรอว่ากูจะรักพี่มึงได้อีก “
“ นั้นสินะ “
“ แล้วมึงเอาอะไรไปหลอกเจ้ากรมข่าวอย่างไอ้พิงมันถึงเล่าให้มึงฟัง ?? “
“ น้องปี1 เห้ย ไม่ใช่ กูแค่เล่าอย่างที่รู้มามันฟังเห็นมันไม่แปลกใจ กูก็เลยคาดคั้นมันมาอะสิ นั้นสินะกูลืมไปว่ามึง “
“ ดีแล้วละที่เป็นแบบนี้ ให้พี่เขาเป็นผู้ชายปกติไปเถอะ กูก็ไม่ได้ชอบผู้ชายแบบไอ้พิงมันเหมือนกัน จบแบบนี้จะได้ไม่ต้องมีใครแย่ อาจจะเสียใจ
บ้างแต่ก็อยู่ได้เป็นคนปกติ แล้วคุณหญิงแม่มึงจะได้ไม่ต้องมาแหกอกกูทีหลังด้วย “
“ มึงโกธรพี่กู หรือเปล่า ? “
“ ได้ข่าว ว่ามึงโกธรแทนไปแล้วนี่ “
“ ...... “
“ แต่พี่ไม่ยอมนะ ในเมื่อปิงชอบพี่ แล้วพี่ก็ชอบปิง ทำไมเราถึงรักการไม่ได้ “
“ พี่โช ...... “
หัวข้อ: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับ [8/8/2018] (อ่าน 17651 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก