หัวข้อ: ดอกฟ้า-กับ-หมาคอนโด 13-3-62 จบแล้วครับ รบกวนย้ายให้หน่อย ขอบคุณครับ

[tomnub]

รอติดตามตอนต่อไป ยาวๆหน่อย

[due]

ผมทนคำทิ่งแทงของไอ้มอสไม่ไหวหรือง่ายๆก็คือผมอยากตัดรำคาญมันซักทีเลยยอมนอนอยูเล่นเกมส์กับมันซักคืนหนึ่ง
ไอ้มอสน้องรักมันเลยชิ่งกลับไปเก็บห้องก่อน สงสัยห้องมันคงรกมาก ซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากห้องผมเท่าไรเลย
ก็ห้องนอนมันห้องส่วนตัวของเรา เพราะงั้นเราจะทำอะไรกับห้องเราก็ได้
จะมีก็แต่แม่กับฝ้ายเท่านั้นแหละบ่นตลอดว่าเก็บห้องให้เรียบร้อย หนักเข้าผมไม่เก็บ ก็ลงมือทำให้ซะเองเลย
"คิดไร?"
"เปล่าครับ..."
"อืม.." ผมไม่เข้าใจว่าคุณเต้ยไปหิวอะไรมาจากไหน ผมนะอิ่มนานแล้ว ที่นั่งอยู่นี่ก็นั่งรอมันนี่แหละ
"ลุงพันยังทำงานอยู่ที่นี่ไหมครับ?" ผมชวนคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบเกินไป
"ทำ"
"แต่ตอนนี้ออกมาผมไม่เห็นแกเลย"
"แกทำตอนค่ำๆ ป่านนี้คงมาแล้วแหละ....คิดถึงแกเหรอ?"
"คิดถึงสิครับ คนเคยคุย เคยทำงานด้วยกัน"
"งั้นมึงก็คงคิดถึงกูด้วยสิ...."
"...................." ปากพาซวยอีกแล้วกู
"ทำหน้าแบบนั้นทำไม กูก็พูดตามตรรกะที่มึงว่าไง มึงกับกูก็เคยคุย เคยกินด้วยกัน มันก็ต้องคิดถึงกันสิ ใช่เปล่า?"
"ก็......มีบ้างครับ"
"อืม" ผมโคตรจะอึดอัดกับคำว่า อืม ของมันมากเลย
ไม่รู้มันหมายความอืม ว่ารับทราบ
อืม เห็นด้วย
หรืออืมแค่ให้มันผ่านๆไปเพราะขี้เกียจพูดยาว
ผมเลยตัดสินใจเก็บปากเก็บคำให้สนิทจะดีกว่า
และทั้งโต๊ะก็เงียบจนมันกินเสร็จ

ระหว่างทางเดินกลับคอนโด
มันก็ยังเงียบอีก
ผมเคยจินตนาการว่าถ้าผมกับมันได้กลับมาเจอกันอีกครั้งจริงๆจะเป็นยังไง
มันต้องโกรธผม
ด่าผม
ต่อยหน้าผม
หรืออะไรก็ตามที่ไม่ใช่แบบนี้
แบบที่เป็นอยู่ตอนนี้โคตรจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดไว้เลย
"โอ๊ย!!"
"เดินระวังหน่อยสิมึง ใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ย" ผมพยักหน้าขอโทษคนที่ผมเดินชน แต่ชนไม่แรงเท่าไร แค่เฉียดๆไหล่ไป เพราะได้คุณเต้ยดึงตัวผมไว้ทัน
ผมหันมองรอบตัว ผู้คนเริ่มหนาตาขึ้น ก็มันเป็นเวลาที่ต้องหาอะไรกิน
บางคนเดินคนเดียว
บางคนเดินเป็นคู่
บางคนเดินกันเป็นกลุ่ม
"ไปได้แล้ว....." มันดึงสติผมกลับมาอีกครั้ง ผมว่าสติผมหลุดบ่อยไปแล้วนะ เพราะฤทธิ์ยาหรือฤทธิ์เต้ยวะ....ไม่ไหวๆ


"คุณนั่นมันไม่ใช่ทางกลับคอนโดนิ" ทางกลับคอนโดมันต้องเดินตรง แต่นี่มันดันเลี้ยวซ้าย
"กูจะเข้าเซเว่นหน่อย"
"งั้นผม...."
"ไปช่วยกูถือของเลย"
"เอ๊ย!!" ก็มันเล่นมาลากแขนผม ลากเลยนะครับ

"ซื้อชาเขียวขวดเดียวนี่นะ แล้วไหนบอกจะให้ผมช่วยถือของไง" ผมเริ่มโวยวายตามประสา เพราะผมตั้งใจจะกลับห้องก่อน
"ก็กูรำคาญสายตาพนักงานที่มองนี่หว่า เลยคว้าชาเขียวมาได้ขวดเดียว"
"ก็คุณเล่นยืนเลือกและวิจารณ์ถุงยางซะขนาดนั้น เป็นผม ผมก็มอง"
"เค้ามองเพราะกูหล่อเหอะ"
"ขี้เห่อตัวเองตลอด" ผมหลุดขำออกมา คุณเต้ยเป็นแบบนี้เสมอ หลงตัวเองแต่ก็ไม่ผิด เพราะมันหล่อจริง
"มึงจำได้ด้วยเหรอ?" มันเดินนำหน้าผมแต่แบบถอยหลัง
สายตาแบบนี้แหละคุณเต้ยที่ผมรู้จัก ผมหลุดยิ้มออกมา
"คุณเดินดีดี เดี๋ยวก็ล้มหรอก" นั่นแหละมันถึงยอมกลับมาเดินแบบปกติ




"ลุงพัน!!!"  ผมวิ่งตะโกนตั้งแต่ยังไม่ถึงเซฟเอาส์
ส่วนลุงพันก็วิ่งออกมาทันที
"ศิน!"
"ดีครับลุง" ผมยกมือไว้แก แกก็เข้ามาตบไหล่ตบบ่า คล้ายๆกอด แต่ก็ไม่ใช่กอดซะทีเดียว
"ลุงสบายดีไหมครับ" ผมพยักหน้าเชิงขออนุญาตพาลุงพันไปนั่งคุยที่ม้าหิน
"อืม" อีกละ

"ก็เรื่อยๆแหละตามประสาคนแก่....แล้วเอ็งละ จู่ๆก็หายไป หายไปไหนมา?"
"ผม....ผมแค่กลับไปอยู่บ้านเท่านั้นเองครับ" ผมแอบมองหน้าคุณเต้ยนิดหนึ่ง ดูมันจะไม่ได้สนใจบทสนทนาก็ผมกับลุงเท่าไร เห็นนั่งกดโทรศัพท์ยิกๆ
"คุณ....ขึ้นห้องไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมตามไป ขอคุยกับลุงพันอีกแป๊บ"
"กูนั่งรอแป้งอยู่...แต่ทักแชทกูมาบอกจะถึงละ"
"อ้อ" หน้าแตกเลยกู...
"แล้วทำไมไม่บอกกันบ้างว่าจะกลับบ้าน จู่ๆหายไป รู้ไหมทุกคนเป็นห่วงแค่ไหน"
"ผมขอโทษนะลุง พอดีกะทันหันไปหน่อยเลยบอกใครไม่ทัน"
"ช่างเถอะ เอ็งไม่เป็นไรก็ดีแล้ว  แล้วนี่สบายดีไหม"
"ผมสบายดีครับ....กลับไปเรียนแล้วด้วย แต่ต้องลงเรียนซ้ำ เสียเวลาไปปีหนึ่ง"
"อย่าคิดมาก อย่างน้อยก็ได้กลับไปเรียน ถือซะว่าหนึ่งปีที่หยุดไป เอ็งไปเรียนประสบการณ์ชีวิตจริง ได้ทำงานจริง ได้พบเจอผู้คนในรูปแบบต่างๆ ทุกอย่างคือการเรียนรู้ทั้งนั้นแหละ"
"โหลุง.....พูดงี้ผมมีกำลังใจเพียบเลย"
"แล้วนี่ไปไงมาไงละ....คุณเต้ยไปรับมาเหรอ?"
"คือ...." นั่นดิ แล้วผมมานี่ได้ไง
"ผมไม่ได้ไปรับมันมา....แต่ผมไปหิ้วมันมาต่างหาก" สงสัยพอขึ้นห้องต้องถามให้ละเอียดซะแล้ว
"ศิน!!!!"
"คุณแป้ง"
คุณแป้งลงจากรถแล้วรีบวิ่งมา ผทนึกว่าจะหยุดแค่ตรงหน้าผม
แต่เปล่าเลย เธอกลับสวมกอดผมซะงั้น
ผมจะทำไรได้ละครับ ยืนนิ่งๆให้เธอกอดสิ อีกนิดคือเอามือตบไหล่เธอเบาๆ
"ฝ้ายพอแล้ว.....เต้ยหึง" มันดึงคุณแป้งออกจากตัวผม ถึงจะดึงเบาๆก็เหอะ
"เต้ยอ่ะ....... ก็แป้งคิดถึงศินนี่นา....พอเต้ยแชทไปบอกว่าศินมา แป้งยกเลิกนัดกับเพื่อนแล้วก็เหยียบมาเลย"



สรุปผมก็ไม่ได้เล่นเกมส์กับไอ้มอสและไม่ได้นอนห้องไอ้มอสด้วย
มันโวยวายนิดหน่อยแต่ก็ต้องยอมเพราะแป้งเป็นคนออกปากขอเรื่องนี้เอง
"น้องมอสขาาาาาาาา คืนนี้อย่าเพิ่งเล่นเกมส์กันเลยนะค่ะ พี่ขอตัวศินไปคุยด้วยก่อนนะ พวกพี่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน นะค่ะน้องมอส สัญญาเลย เดี๋ยวพี่จะซื้อขนมเจ้าอร่อยมาฝากน นะค่ะ" เล่นอ้อนซะขนาดนี้ ถ้าเป็นผมนะ ผมยอมถวายหัวแถมตัวไปแล้ว
ไอ้มอสก็ไม่ต่างจากผมเลยครับ
ได้แต่พยักหน้าแล้วก็ยิ้ม
ได้ตามที่ขอ คุณแป้งก็กลับห้อง แต่ไม่ใช่ห้องตัวเองนะครับ ห้องคุณเต้ยนี่แหละ
ผมก็เห็นด้วย ถ้าผมไปห้องคุณแป้ง คงไม่เหมาะสมเท่าไร
"แล้วเดี๋ยวกูจะกลับมานอนด้วย ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลย"
"ทำไมต้องเป็นผมทุกทีที่ต้องเสียสละ" มันเริ่มออกอาการงอแง
"เอาน่ามึง กูกับมึงเจอกันที่มหาลัยเกือบทุกวัน"
"แล้วมันเหมือนกันที่ไหนละ?"
"งอแงมาก เด๊่ยวกูโบกเลย.....เอาน่า เด๊่ยวมานอนด้วยไง" ผมลูบหัวมันเบาๆ
"ผมไม่ใช่ลูกหมา ไม่ต้องมาลูบหัว" แน่ะเขิน เพราะผมเห็นมันแอบยิ้ม




บทสนทนาทั้งหมดผูกขาดอยู่แค่ผมกับคุณแป้ง
ส่วนมันนั่งกินเค้กดูทีวีไปเรื่อย....คุณเต้ยชอบกินเค้ก
"แล้วนี่จะมาเยี่ยมกันอีกไหมเนี่ย?"
"มาสิครับ" ผมเห็นมันหันมามองแวบหนึ่งด้วย
ผมก็เล่าเรื่องของผมให้ฟัง แต่ก็ไม่ได้ทุกเรื่อง ส่วนมากจะเป็นเรื่องราวในมหาลัยซะมากกว่า
บ่นไปตามเรื่อง วิชานี่ยาก วิชานั่นอาจารย์ขี้บ่น สั่งงานเยอะ ได้เกรดยาก
เหมือนมานั่งแลกเปลี่ยนประสบการณ์ของกันและกันมากกว่า
ส่วนเรื่องที่ผมเป็นใคร มาจากไหน ผมไม่ได้เล่า
เพราะผมก็คือผม คนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่ไม่ว่าจะเป็นยามศิน หรือนายพศิน ก็คนๆเดียวกัน ความรู้สึกและการกระทำทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม
"ศินรู้ไหม ช่วงแรกๆที่ศินหายไป พวกเราเป็นห่วงศินมาก โดยเฉพาะเต้ย...."
"แป้งครับบบบบ....พูดมากไปแล้วนะ" สองคนนี่มันยังไง ดูเมือนจะสนิทและหวานกันมากกว่าเดิม หรือว่าจะกลับมาคบกันอีก
แต่ผมก็ไม่กล้าถามเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว

คุณแป้งขอตัวกลับไปนอนเมื่อเวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้ว
คุณแป้งคุยเก่งมาก ชวนผมคุยตลอดเลย
"งั้นผมไปนอนห้องรุ่นน้องผมนะ"
"อืม...."



"พี่ศิน....ผมต้องกลับบ้านด่วน แม่โทรเรียกตัว ขอโทษด้วยนะครับ"
เชี่ย!!!! แล้วกูจะนอนไหนละเนี่ย
ผมหยิบโน้ตที่แปะตรงประตู ในหัวก็คิด
หรือว่าจะกลับบ้านดี
กลับบ้านดีกว่า
แต่ผมคงต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องคุณเต้ยก่อน

ผมเคาะห้องสองที ประตูก็เปิด
ผมเดินเข้าห้องมาก่อน มันปิดประตูแล้วก็เดินตามมา
"ไอ้มอสต้องกลับบ้านด่วน ผมเลยกะว่าจะกลับบ้าน นี่ก็แวะมาเอาเสื้อผ้า ส่วนของคุณเดี๋ยวผมเอาไปซักให้ก่อนแล้วจะฝากมากับไอ้มอสทีหลัง"
"ขับรถไหวแล้วเหรอ?" อาการมึนๆมันก็ยังมีอยู่หน่อยๆ
"ก็พอได้ครับ"
"ตามใจ...."
"ครับ"
"แต่ถ้าเกิดไรขึ้นมา ทุกคนคงโทษกูที่ไม่ห้ามมึงไว้"
พูดซะขนาดนี้ งั้นมึงบังคับให้กูนอนที่นี่เลยดีกว่ามั้ง
"ผม....."
"ถ้าไม่อยากนอนเตียงเดียวกัน นอนตรงโซฟานี้ก็ได้ ผ้าห่มกับหมอนสำรองกูส่งซักหมดแล้ว เอาผ้าเช็ดตัวมาห่มแทนละกัน" เชี่ย!! เมื่อยก็เมื่อย หนาวก็หนาว
เอาวะ เกิดเป็นผู้ชายต้องมีใจอดทน


แม่ง หนาวเว่ย!!!
เจ็บตัวไปหมดแล้วเนี่ย
เอาวะ
ผมค่อยๆเดิน ค่อยเปิดประตูห้องนอน
ค่อยๆคลานขึ้นเตียง
แล้วก็ค่อยๆดึงผ้าห่มที่เหลือกองไว้ของมันมาห่ม
เตียงของมันกว้าง ผ้าห่มมันก็ใหญ่ ส่วนหมอนไม่เป็นไร หนุนแขนตัวเองแทนก็ได้
สบายขึ้นเยอะ พอจะเคลิ้มๆหลับ
"ขยับมาหนุนหมอนนี่มา" มันขยับตัวเอง พร้อมเลื่อนหมอนมาทงผมนิดหน่อย หมอนก็มันก็ยาวใช้ได้ นอนสองคนได้สบาย
"ขอบคุณครับ....แล้วผมทำคุณตื่นรึเปล่าเนี่ย"
"อืม..." สาบานเลยถ้ามันพูดอีกครั้งเดียว ผมจะหาอะไรมาอุดปากมันจริงๆ

อ้าว ดันตาสว่างนอนไม่หลับซะงั้น
"นอนไม่หลับเหรอ"
"ครับ..." ผมคงขยับตัวมากไปหน่อยเลยทำให้มันตื่น
"ถ้ากูไม่เจอมึงเมื่อคืนก่อน มึงคิดจะมาหากันบ้างไหม?"
"............................................ไม่รู้"
"มึงนี่ใจร้ายจัง..........ดีแล้วละ ที่กูรู้สึกเฉยๆกับมึงไปแล้ว ไม่งั้นป่านนี้กูคงปวดใจน่าดู"
"ครับ...."
"มึงหล่อขึ้นนะ ดูดีขึ้นเยอะ......"
"คุณก็เหมือนกัน"
"แต่กูกลับชอบเหี้ยศินคนที่เคยทำงานที่นี่มากกว่า"
"...............................................ผมก็คือผมนี่แหละครับ จะเหี้ยศินหรือพศินก็เหมือนกัน................................จุ๊บ........................เห็นไหมครับ เหี้ยยังจูบเหี้ยได้เหมือนเดิม"
"หึหึหึ...." มันหัวเราะแค่นั้น แล้วก็หันหลังให้ผมทันที
ส่วนผม เชี่ย!!!!!!!!!!!!!กูทำไรไปวะ
"เหี้ยของจริงต้องจูบปากเว่ย.......ไม่ใช่จุ๊บหน้าผากเหมือนเด็กอนุบาลแบบนี้" มันพูดเสียงขรั้วหัวเราะ
พอแล้วครับไอ้คุณเต้ย!!!!!! แค่นี้กูก็อายจนแทบจะมุดเตียงหนีมึงอยู่แล้ว




ผมบอกแล้วว่ามันไม่ได้มีปมอะไร
ทั้งเรื่องมีแต่ความน่าเตะของสองหนุ่มเท่านั้นแหละครับ
แล้ววจะมาอัพต่อพรุ่งนี้นะครับ............................(ถ้าว่าง)
ขอบคุณครับ

[iceman555]

 

[Kelvin Degree]

ก็ยังคงเป็นเหี้ย เหมือนเดิม. 555

[DrSlump]

 

ทำมั้ยโมเมนต์ตอนนี้  อ้ายศินดูเป็นสาวน้อยยังไงไม่รู้สิ

[areenart1984]

แล้วก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่รู้เพิ่มเติมจากปากพศิน 

[k2blove]

คุณเต้ยที่่่่่เฉยๆ อืมๆ เนี่ย น้ำนิ่งไหลลึกหรือเปล่า
อย่าบอกนะว่า วางแผนให้แม่มาเรียกมอสกลับบ้าน
 

[ommanymontra]

  

[due]

"ศิน เป็นไรคะหมู่นี้ ฝ้ายว่าศินดูเหม่อๆนะ เรียนหนักไปรึเปล่า?"
"ก็  นิดหน่อยนะ...อย่าห่วงเลย ผมแข็งแรงจะตาย" พูดไปก็ตักอาหารให้ฝ้ายไป ไม่อยากให้เธอมากังวลเรื่องผมอีก แค่เรื่องเรียนก็หนักกันพออยู่แล้ว
"อย่าหายไปแบบวันก่อนอีกนะค่ะ รู้ไหมว่าฝ้ายเป็นห่วงแค่ไหน มีอะไรก็บอกกันตรงๆนะ ฝ้ายรับได้ทุกอย่างแหละ จะเมา จะเกเร จะมีเรื่อง เรื่องเดียวที่ฝ้ายยรับไม่ได้คือ นอกใจ นะคะ" จึก!!!!!! เหมือนมีอะไรที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูงเข้าปะทะที่อกผมแบบเต็มๆ เล่นเอาเซไปเหมือนกัน แต่ฝ้ายกลับยิ้มกริ่ม เธอพูดเล่นแต่หมายความตามนั้นจริงๆ
เล่นเอาผมรู้สึกผิดนิดหน่อย แต่พอคิดอีกที ผมจะรู้สึกผิดทำไม ก็ในเมื่อผมไม่เคยนอกใจฝ้ายเลย
"แฟนน่ารักขนาดนี้ นอกใจได้ไงละครับ"
"สัญญากับฝ้ายนะคะ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ศินต้องบอกให้ฝ้ายรู้ทุกเรื่องนะ ฝ้ายคิดว่าตัวเองมีเหตุผลพอ"
"ครับบบบบบ รู้แล้ว" หมั่นเขี้ยวผมเลยบี้จมูกเธอเบาๆ แต่ก็เล่นเอาแดงไปเหมือนกัน แต่ฝ้ายกลับยิ้มร่าไม่ได้สนใจจมูกตัวเองที่แดงเป่งอยู่เลย
นี่ถ้าไม่ใช่ในมหาลัยนะ ผมฟัดแก้มฝ้ายไปเรียบร้อยแล้ว

..............
ผมกำลังจะขึ้นเรียน แต่มีสายโทรเข้า
ไอ้บอล...
หลังจากวันนั้นผ่านมาก็สองอาทิตย์แล้ว ผมยังไม่ได้คุยกับไอ้บอลเลย
หรือพูดให้ถูกต้องคือ ผมตัดการติดต่อทุกทางกับมัน
ผมยังไม่พร้อมจะคุยด้วย ผมไม่รู้ว่ามันจะรู้เรื่องที่ผมโดนยาเหี้ยๆนั่นด้วยไหม
ถ้ามันรู้ ผมคงเสียใจและเสียความรู้สึกมากเพราะผมเอ็นดูมันเหมือนน้องชายคนหนึ่งจริงๆ
"ว่าไง" ผมกดรับสายและพูดออกไปโดยไม่รออีกฝ่ายทักมาก่อน ผมพาตัวเองมาคุยข้างๆตึก ซึ่งไม่ค่อยใครเดินผ่านไปมาเท่าไร เพราะส่วนมากพากันขึ้นเรียนหมดแล้ว
"ทำไมพี่ไม่รับสายผมอ่ะ ไปหาที่มหาลัยก็ไม่เจอทักแชทไปก็ไม่ตอบ" น้ำเสียงมันรนๆ
"มีไรก็ว่ามา กูจะขึ้นเรียนแล้ว"
"พี่ศิน เรื่องคืนก่อน ผมไม่รู้เรื่องจริงๆนะพี่ ไอ้โร่มันทำเอง แต่ยังไงผมก็ผิด เพราะมันทำเพื่อผม..............ผมขอโทษครับ" ผมนึกหน้ามันออกเลยว่าตอนนี้หน้ามันกำลังสำนึกผิดแค่ไหน
"ไม่ผิดแล้วขอโทษทำไม?"
"ก็มันทำเพื่อผม....ถ้าไม่มีผม มันก็ไม่ทำกับพี่แบบนั้น ผมพยายามติดต่อพี่เพื่อจะอธิบาย แต่ติดต่อไม่ได้เลย..........โกรธผมมากไหม?" เสียงมันเหมือนจะกลัวๆ แต่ก็ยังติดอ้อนมาหน่อยๆ
"งั้นมึงพาไอ้โร่เพื่อนมึงมาหากูหน่อย คืนนี้ ร้านเดิม" ผมอยากถามอะไรมันหน่อยเรื่องคืนนั้น เพราะถามคุณเต้ย มันก็ไม่ยอมเล่าอะไรเลย บอกแค่ว่าหิ้มผมมาๆ
กูไม่ใช่ถุงพลาสติก จะหิ้วไรนักหนา
"พี่จะทำไรเพื่อนผมรึเปล่า? แต่ผมว่าพี่ไม่ต้องทำอะไรมันแล้วแหละ เพราะเท่าที่มันโดนผมว่าก็สาหัสละ" นี่ไอ้บอลจัดการเพื่อนมันแทนผมแล้วเหรอ สมกับเป็นน้องรักจริงๆ แต่ยังไงผมก็ยังอยากเจอไอ้เหี้ยโร่นั่นอยู่ดี
"มาไม่มา?" ผมยื่นคำขาด เพราะอีกแป๊บเดียว อาจารย์จะล็อคห้องแล้ว ไอ้มอสก็แชทมาตามแล้วด้วย
"ไปๆๆพี่ ...งั้น" ไม่รู้มันจะพูดไรต่อ ผมชิงตัดสายทันทีที่ได้รับคำตอบที่พอใจ


อาจารย์กำลังจะล็อคห้องพอดี ผมเลยเร็วร้อยเมตรแทรกตัววเข้ามาได้ก่อน
อาจารย์มองหน้าผมแบบ.....ผมเลยไหว้ขอโทษแกแบบงามๆไปทีหนึ่ง พอแกพยักหน้าผมเลยวิ่งไปที่นั่งซึ่งไอมอสจองไว้ให้เสร็จสรรพแล้ว
"ไปทำไรมาละ เกือบไม่ทัน" ปากพูดไปแต่มือที่พัดสมุดใส่หน้า คงคิดว่าผมเหนื่อยมั้ง ผมปัดมือมันออกเบาๆประมาณให้หยุดพัด
"ไปคุยธุระมา"
"อ้อ........ผมถามได้ไหม?"
"ไม่เสือกครับน้องมอส ตั้งใจเรียนไปเลยมึง"
ผมตัดบท วันนี้ผมมีสมาธิในการเรียนมากเป็นพิเศษ อาจารย์พูดไรเข้าหัวผมหมดเลย
"ไมวันนี้พี่ตั้งใจเรียนจัง"
"มึงก็ควรตั้งใจนะ"  ผมหันไปกระซิบตอบมัน
"ตั้งใจแล้วไง ไม่ตั้งใจแล้วไง"
"อนาคตมึงไง..........หุบปากกูจะเรียน" เวลาที่เสียไปหนึ่งปี ผมต้องชดใช้ให้หมด

บ่ายเรียนเสร็จ ก็หมดเรียนแล้ว
วันนี้ฝ้ายไปชอปปิ้งกับเพื่อน ผมเลยว่างมานั่งแกร่วที่โต๊ะม้าหินใต้ตึกคณะ
มีทั้งรุ่นน้อง และเพื่อนทักทายบ้างประปราย
เมื่อก่อนฮอตมากนะครับ ไม่อยากจะโม้เลย
แต่พอตั้งใจว่าจะคบฝ้ายจริงจัง ผมก็ล้างมือในอ่างทองคำเพื่อถอนตัวออกจากวงการเจ้าชู้
มาอยู่วงการรักเดียวใจเดียวแทน
ความฮอตของผมก็เลยมีรุ่นน้องหน้าละอ่อนเข้ามาแทนที่บ้าง......
"หวัดครับไอ้เพื่อนศิน" ไอ้เซ็นวิ่งยิ้มร่ากางแขนมาแต่ไกล ผมเลยต้องเบรคมันด้วยเท้าก่อนที่จะถึงตัว ไอ้นี่ชอบเล่นไรถึงเนื้อถึงตัวตลอด
"หยุดเลยไอ้เซ็น ห้ามโดนตัวกู"
"แม่ง รังเกียจกูขนาดนี้เอาขี้มาปาใส้หน้ากูดีกว่า"
"กูอยากเมา"
"อยากเมาหรืออยากไปหาคนที่ร้านทำให้เมา"
"อยากเมาเว้ย"
"ร้านไหน?"
"ร้าน...ร้าน ไหนก็ได้เว่ย บรรยากาศดีดี กับแกล้มอร่อย "
"งั้นกูรู้จักอยู่ร้านหนึ่ง"
"ร้านไรๆ" หูมันตั้ง หางมันชี้ทันที
"ร้านคุณนีน" แม่ง อยากยิ้มก็ยิ้มเลยมึง กลั้นขนาดนั้นกูกลัวแก้มมึงแตก
"มึงว่าร้านนี้ดีแล้วเหรอ"
"อืม ดีมาก"
"งั้นกูเลือกร้านนี้ก็ได้ นี่กูเลือกตามใจมึงเลยนะเว่ย กูนัดพวกไแ้เลแล้วด้วย"
"เดี๋ยวๆๆๆ กูไปไม่ได้คืนนี้ มีนัดกับรุ่นน้องแล้ว"
"งั้นกูก็ไม่ไปด้วย"
"ได้ไงมึง ไหนมึงบอกนัดพวกไอ้เลไว้แล้วไง กูไม่ไปมึงก็ไปได้..."
"แต่กูไม่อยากไปนิ ถ้าไม่มีมึง"
"กูเพื่อนนะครับ ไม่ใช่ผัวมึง ไม่ต้องตัวติดกันตลอดก็ได้"
"เหี้ยศิน มึงพูดซะสาวเลย.......เอาตรงๆ ถ้ากูเจอนีนแล้วกูต้องทำตัวไม่ถูกวะ มึมึงไปด้วยมึงยังวนมันคุยได้บ้าง"
"ตกลงจะไปดื่มหรือไปหาคุณนีน"
"ดื่มสิวะ แต่เผื่อเจอไง.........หรือมึงว่ากูเปลี่ยนร้านดีไหม"
"แล้วแต่มึงเลยครับเพื่อน" ผมตบบ่ามันแปะๆ แล้วก็เดินออกมาเลย
ชอบเขาก็บอกไปดิ จะมาฟอร์มไปเพื่อ?


ผมกลับบ้านก่อน เพราะนัดพวกมันไว้ค่ำๆนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง
กลิ้งๆจนสมองเริ่มรวน จนคิดไปถึงเรื่องที่ไอ้มอสถามบ่อยๆในช่วงนี้
มันถามเกี่ยวกับผมกับเฮียมันรู็จักกันได้ไง แล้วสนิทกันขนาดไหน
ผมเดาเอาว่าคุณเต้ยคงไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง
ซึ่งผมก็ว่าดีแล้ว
ผมเลยตอบมันไปว่าเป็นเพื่อนกันห่างๆ รู้จักกันมาซักพักแล้ว
พูดถึงคุณเต้ย หลังจากวันนั้น ผมกับมันก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
เหมือนต่างคนต่างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง
แต่เอาจริงๆ ผมยังอยากเป็นเพื่อนกับมันอยู่นะ
ยังอยากคุย อยากเล่นกับมัน


"ลูกแม่แต่งตัวหล่อขนาดนี้ ไปเที่ยวไหนจ๊ะ?"
"นัดกับรุ่นน้องไว้นะครับแม่.....แล้วนี่พ่อยังไม่กลับเหรอครับ?"
"เห็นบอกว่ามีประชุม....ศินมานั่งคุยกับแม่หน่อยสิลูก" มาแปลก
"แม่มีไรครับ" นั่งปุ๊บ ผมก็ถามปั๊บ
"เรื่องลูกกับฝ้าย ยังไปได้ดีใช่ไหม?"
"ครับ ฝ้ายดีกับผมมาก"
"แล้วพ่อเขาละ?"
"คงต้องใช้เวลาอีกหน่อยครับ แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะ ผมรักฝ้ายมาก ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก"
"รักใครก็รักใครได้นะลูก แต่อย่าลืมรักตัวเองด้วย"
"ครับแม่" ผมกอดแม่ก่อนจะออกมา




มาถึงหน้าร้าน
ผมก็เห็นไอ้บอลรออยู่แล้ว
แต่กลับไม่เห็นไอ้โร่
"มันไปรอในร้านแล้ว"ไอ้บอลตอบมา รู้ใจดีเหลือเกิน
"อืม....แล้วนี่มึงมารอกูเหรอ?"
"ก็ประมาณนั้น อีกอย่างไม่อยากนั่งเห็นหน้าไอ้โร่ เห็นหน้ามันแล้วก็อดโมโหเรื่องที่มันทำกับพี่ไม่ได้"
"ช่างเหอะมึง กูไม่เป็นไรซะหน่อย ไป เข้าไปข้างในกัน"
"พี่ศิน" มันคว้ามือผมไว้
"หืม?"
"พี่ไม่ได้โกรธผมใช่ไหม?"
"คิดมากนะมึง ไปได้แล้ว" ผมดึงหัวมันล็อคไว้ใต้จั๊กแร้ มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดังใหญ่
นี่มันกลัวผมโกรธมันขนาดนี้เลย
สงสัยผมคงต้องมานั่งคุยกับมันจริงจังซะทีแล้ว
ปล่อยไว้อย่างนี้ก็เหมือนผมให้ความหวังมัน ก็เหมือนผมกำลังทำร้ายมัน


มุมที่นั่งค่อนข้างเป็นส่วนตัวมาก
ไฟก็ไม่ได้สลัวมองเห็นกันชัด
ชัดจนผมต้องตกใจ
เพราะหน้าไอ้โร่เหลือรอยอารยธรรมของการโดนกระทืบมาแบบจัดเต็มมาก
คิ้วแตกเป็นรอยยาว
โหนกแก้มมีรอยแผลตกสะเก็ดั้งสองข้าง
มุมปากก็ยังช้ำอยู่บ้าง
จู่ๆมันก็ถลกเสื้อขึ้น
รอยช้ำเต็มหน้าท้องมันเลย
นี่มึงโดนมากี่ตีนวะ
"บอล นี่มึงจัดการเพื่อนมึงหนักขนาดนี้เลยเหรอ?" ผมหันไปถามไอ้บอล ดูพวกมันยังเคืองๆมันอยู่ เห็นสภาพไอ้โร่แบบนี้ ผมโกรธมันไม่ลงจริงๆ
"ผมเปล่า แต่ถ้าทำได้ ผมก็อยากทำนะ"
"เชี่ยบอล กูเพื่อนมึงนะ"
"เพื่อนเหี้ยๆสิ"
"พอๆ พอกันทั้งคู่เลย........ไอ้โร่ แล้วใครทำมึงขนาดนี้"
"ก็คนที่มาพาพี่ไปไง"
"หืม!"
"ก็คนที่สูงๆ หล่อๆ แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนดีไง" ถุ้ย มึงไอ้คนดีมาก  มอมยากูขนาดนี้ ยังมีหน้าไปว่าคนอื่นอีก
"ไหนยังไง เล่ามาดิ ละเอียดนะมึง ห้ามโกหก "
"ก็....ก็ผมอยากช่วยไอ้บอลให้สมหวัง มันชอบพี่มากจริงๆนะ"
"แค่่กๆๆ ไม่ต้องเอากูไปเกี่ยวกับเรื่องเหี้ยๆที่มึงทำเลย"
"ตามนั้นแหละ ผมเลยวางแผนใส่ยาในเหล้าพี่"
"ยาไร?"
"ยานอนหลับนี่แหละ แต่ผมใส่ไปไม่เยอะ"
"แค่ยานอนหลับอย่างเดียว กูคงไม่อยู่ในสภาพนั้น"
"แล้วก็.....ก็ยาสร้างจินตนาการอีกนิดหน่อย"
"มึงหมายถึง หลอนประสาทกูใช่ไหม?"
"ครับ...แต่พอตื่น พี่จะปวดหัวมากหน่อย"
"หลอนยังไง?"
"พี่คิดอะไร พี่รู้สึกยังไง พี่ก็จะแสดงออกมาแบบนั้น" แล้วกูแสดงอะไรไปบ้างวะ
"ไงต่อ"
"พอผมจะพาพี่ขึ้นรถ ไอ้คนนั้นก็ถลามาทั้งหมัดทั้งตีนใส่ผมแบบไม่ยั้ง....ผมกะว่าจะพาพี่ไปห้องผม แล้วโทรตามไอ้บอลให้ตามไปทีหลัง"
"เหี้ย!" ยิ่งฟังยิ่งโมโห ผมเผลอไปคว้าคอเสื้อมันแล้วกระชากให้ยืนขึ้น
"แม่ง มึงทำอย่างนี้กับกูได้ไงวะ!!!!"
"พี่ๆ ใจเย็นก่อนนะครับ" มันพูดสียงลนๆ แต่ไอ้บอลนั่งดูเฉย ผมว่ามันคงอยากร่วมด้วยช่วยกันกับผมนะ ดูจากสายตามันแล้ว
แต่เดี๋ยวเรื่องจะไม่จบ ผมพยายามตั้งสติและทำให้ใจเย็นลงโดยการนับหนึ่งถึงห้า.....ยังไมเย็นพอ เลยนับไปถึงสิบ 20 และไปนิ่งตอนนับถึง30
ผมผลักมันออกจนเซ
"งั้นผมเล่าต่อนะ..............ตอนนั้นพี่ยังพอมีสติบ้าง ผมได้ยินพี่เรียกคนๆนั้น คุณเต้ หรือคุณเต้ยไรนี่แหละ คนนั้นเข้ามาประคองพี่ไปที่รถของเขา แล้วก็กลับมารุมตีนผมอีกครั้ง สภาพก็อย่างที่เห็นนี่แหละ....มันทืบไปด้วย ด่าไปด้วย แต่ผมไม่ได้ฟังหรอก เพราะสติเกือบจะดับเต็มทีแล้วตอนนั้น........อะไรๆของกูนี่แหละ"
ผมลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วก็ส่งหมัดเสยหน้ามันเต็มๆไปทีหนึ่ง มันล้มจากเก้าอี้้เพราะไม่ทันตั้งตัว
เสร็จกิจผมก็นั่งลงดื่มต่อ ส่วนมันพอลุกขึ้นมาได้ก็สะบัดหัวไล่งงอยู่สองสามที
"หมัดหนักเหมือนกันนะพี่"
"ถ้ามึงไม่โดนมาหนักขนาดนี้ กูทืบมึงจมดินไปละ"
"กูด้วย" ไอ้บอลเสริมอีกแรง เล่นเอาไอ้โร่โบกมือยอมแพ้พัลวันเลย
"พอเหอะ แค่นี้ผมก็กลัวจนหดหมดแล้วพี่.......แต่ว่าก็ว่านะพี่ คนนั้นใครอ่ะ ดูเขาห่วงพี่มาก โกรธแค้นแทนพี่มาก ผมว่าตอนนั้นเขาฆ่าผมได้เลยนะ ดีที่มีคนมาห้ามไว้ทัน"
 หลังจากที่ผมซัดมันไปหนึ่งหมัด เราก็นั่งดื่มกันต่ออย่างหนุหนาน เหมือนไม่เคยเกิดเรื่องราวมาก่อน
สำหรับผม จบก็คือจบ ไม่เอามาคิดเล็กคิดน้อยให้รกหัวหรอก
แต่ผมควรจะไปขอบคุณมันดีไหม
 ก่อนแยกย้ายกันกลับหน้าร้าน
"พี่ศิน ผมขอโทษจริงๆนะพี่ ผมทำไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี แล้วก็ขอบคุณที่พี่ไม่เอาเรื่องผมด้วย" มันยกมือไหว้ขอโทษ
"ช่างเหอะ แต่ทีหลังมึงอย่าทำอีกนะ ไม่ว่ากับใคร เพราะมึงอาจไม่โชคดีแบบนี้"
"ผมเข็ดละพี่ ตีนหนักชริบ"
ผมหัวเราะหึหึ ตบไหล่มันไปเบาๆสองสามที
สรุปผมกับมันไม่ติดค้างไรกันแล้ว
แต่กับอีกคน กลายเป็นว่าผมติดค้างมันอีกเรื่องแล้ว




ตอนต่อไป จะเป็นเรื่องของสองหนุ่มแบบเต็มๆนะครับ

[DrSlump]

 

คาใจเรื่องความรู้สึกของศินที่มีต่อฝ้ายกับเต้ย

กับฝ้ายที่บอกว่ารักมาก แต่เวลาออกฉากด้วยกันทำไมถึงไม่รู้สึกถึงบรรยากาศแห่งรักนั้น

กับเต้ยบรรยากาศมันรู้สึกราวกับว่าศินมีใจให้แถมไม่ใช่ในฐานะเพื่อนด้วย หนำซ้ำถ้าต้องปะฉะดะกัน อาจต้องตกเป็นฝ่ายรับอีกต่างหาก

[areenart1984]

เป็นไปได้ไหมที่พศินเป็นต้นเหตุให้เกิดอุบัติเหตุแก่ฝ้ายและพ่อฝ้าย จนทำให้พ่อฝ้ายไม่ยอมยกโทษให้พศิน อยากเผือกเรื่องนี้จริง ๆ 

[iceman555]

 

[snowboxs]

ตอนหน้าคุณเต้ยจะมีคิวแล้ว
ว่าแต่เราก็อยากรูฤทธิ์ยากล่อมประสาทเหมือนกันนะ
ว่ามันทำให้ศินพูดและแสดงออกอะไรมาบ้างน่ะ

ฝ้าย ศิน พ่อฝ้าย มันอะไรยังไงกันบ่ะนี่

[nunda]

ทำไงดีอ่ะ ไม่อยากให้เต้ยแย่งแฟนคนอืีน
แล้วก็ไม่อยากให้ศินนอกใจแฟนด้วย!!!

[Isunn]

สงสัยตอนโดนยา ไม่ใช่ไปสารภาพรักคุณเต้ยไว้หรือเปล่าน้อ

[tomnub]

อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนหรอ .. ศิน

[t2007]

ศินกับฝ้ายก็รักกันดี ส่วนเต้ยนั้นเป็นคนที่เคยรักก็ได้นะ เจ็บปวดดี แล้วมาเจอกันอีก 5 ปี 10 ปี ก็ยังรัก แล้วเริ่มสานสัมพันธ์รัก เมื่อทั้งคู่โสด

[Kelvin Degree]

คุณเต้ยมาช่วยนี่เอง,,,

[k2blove]

อยากรุ้ตอนสินเมา พูดอะไรออกไปบ้างนะ อิอิอิ
 

[due]

ปกติ ผมไม่ใช่คนคิดมากหรือคิดอะไรให้มันยากเลย
อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็เลิก
แต่พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณเต้ยทีไร ทุกอย่างมันดูยากไปหมด
มันลังเลที่จะตัดสินใจ มันต้องคิดแล้วคิดอีกที่จะพูดแค่คำง่ายๆ
แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกของการลำบากใจหรืออึดอัดนะครับ มัน....มันยังไงดีอ่ะ ผมอธิบายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้ แต่ผมรู้สึกแบบนั้นได้จริงๆ
เช่นตอนนี้ ผมอยากเจอคุณเต้ย เพื่อจะขอบคุณที่ช่วยผมจากไอ้โร่ไว้วันก่อน
เพราะถ้าไม่ได้มันช่วย ป่านนี้ผมคงกลายเป็นเมียไอ้บอลไปแล้ว ถ้าไอ้บอลมันกล้าทำผมลงอ่ะนะ
แต่ผมไม่รู้จะเริ่มพูดกับมันยังไงหรือนัดเจอมันยังไง
ดูแล้วมันไม่ใช่เรื่องยากหรือต้องมานั่งคิดมากอะไรเลย อยากเจอก็ไปหา อยากขอบคุณก็แค่เดินไปบอก
มันก็จบเท่านั้น แต่ที่ทุกอย่างมันยากและผมต้องมานั่งคิดให้ปวดหัวแบบนี้ เพราะ.....
"เอ้อ!!" อ้าว เวร ดันเผลอถอนหายใจดังซะงั้น
"เป็นไรพี่?"
"กูมีเรื่องคิดไม่ตกนิดหน่อย" ตอนนี้อยู่ระหว่างพักเบรคสิบนาที เพราะวิชานี่เรียนสองชั่วโมงติด ในหัวผมหนักไปหมดเลยหมอบราบคาบกับโต๊ะไปเลย
"ปรึกษาผมดิ ผมเก่งนะเรื่องแก้ปัญหาให้คนอื่น" ดูมันตั้งใจมาก ปรึกษามันดูก็ไม่เสียหายอะไร
"กูอยากไปขอบคุณคนๆหนึ่ง แต่ไม่รู้จะเริ่มไงวะ มึงว่ากูควรเริ่มไงดี" ผมยกหัวขึ้นจากโต๊ะให้มาอยู่ในสภาพปกติ อยากรู้ว่าไอ้คนขี้อวดมันจะว่าไงบ้าง
"โหพี่ ไอ้เราก็คิดว่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายซะอีก เรื่องแค่เนี่ย คิดมากให้รกหมองไมวะ"
"เชี่ยมอส พูดขนาดนี้ มึงอย่ามาช่วยกูเลย" แม่ม เหวี่ยงมัน มึงไม่เข้ากูหรอก เลยถีบขาเก้าอี้มันไปทีหนึ่ง
"เอ๊ยพี่ศิน เดี๋ยวผีซ้ำ ผมก็ตกเก้าอี้กันพอดี" พอผมจะซ้ำมันยกมือทำท่ายอมแพ้
"มึงไม่ใช่กู มึงไม่เข้าใจหรอก เรื่องบางเรื่องมันง่ายสำหรับใครบางคน แต่มันอาจจะโคตรยากสำหรับใครอีกคนนะเว่ย"
"อันนั้นอ่ะพอเข้าใจได้ครับ แต่แค่เรื่องขอบคุณเนี่ยนะ มันจะไปยากตรงไหนอ่ะ ผมมองไม่เห็นเลยจริงๆ"
"งั้นมึงเคยติดหนี้บุญคุณคนที่มึงไม่อยากเกี่ยวข้องด้วยไหม?"
"ไม่เคย....แต่ถ้าเป็นผมนะ อยากเกี่ยวหรือไม่อยากเกี่ยวข้องด้วย ผมก็พูดขอบคุณได้นะ ถ้าเขาช่วยเรา"
"ก็จริงของมึง เรื่องง่ายๆทำไมกูต้องทำให้ยากด้วยวะ"
"เรื่องง่ายๆแต่ถ้าคนๆนั้นพิเศษ มันก็อาจจะกลายเป็นเรื่องยากได้นะพี่"
"หืม?"
"เปล่า....เรียนต่อเหอะ อาจารย์เข้าละ"


จนหมดคาบ
ผมก็ยังหาทางขอบคุณคุณเต้ยแบบเนียนๆยังไม่ได้
"ว่าไงครับฝ้าย?" เรียนเสร็จนั่งรออยู่ใต้ตึก ฝ้ายก็โทรมา แต่รออะไรผมก็ไม่รู้นะ แค่นั่งฆ่าเวลาให้เสียเปล่าไปเฉยๆ
"วันนี้ศินมารับฝ้ายหน่อยได้ไหมค่ะ เพื่อนฝ้ายไปเที่ยวต่างจังหวัดนะ" ฝ้ายไม่มีรถขับครับ ปกติฝ้ายจะมามหาลัยกับเพื่อนที่อยู่ละแวกเดียวกันหรือไม่ก็ผมคอยตามรับส่ง
"ได้ครับ แล้วฝ้ายเรียนเสร็จกี่โมง"
"วันนี้อาจารย์นัดพิเศษค่ะ น่าจะเลิกหกโมงเย็นโน่นแหละ...รอนานเหมือนกันนะ ฝ้ายก็เกรงใจแหละ ว่าแต่ศินสะดวกไหมคะ" ผมดูนาฬิกา ตอนนี้เพิ่งสี่โมง อีกสามชั่วโมง ผมทำไรดี
"ได้ครับ ไม่เห็นต้อเกรงใจกันเลย เดี๋ยวผมไปส่งฝ้ายเองนะ เรียนเสร็จตอนไหนก็โทรมาละกัน ตั้งใจเรียนนะครับ อ้อ หิวไหม ผมจะได้เอาอะไรไปให้ที่ตึก"
"ฝ้ายเรียบร้อยแล้วค่ะ ศินละ?"
"เพิ่งเรียนเสร็จครับ ว่าจะออกไปนี่แหละ"
พูดกันอีกหน่อยผมก็วางสาย
ฝ้ายเปลี่ยนไปเยอะมาก เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ดีจนผมไม่กล้าเลวใส่
“เห็นมอสไหม?” ผมหันไปตามเสียงเรียกจากข้างหลัง
“อะ..........................” ตัวเป็นๆ
“ถามว่าเห็นไอ้มอสบ้างไหม” มันย้ำผมอีกครั้ง พร้อมกับพาตัวเองมานั่งโต๊ะฝั่งตรงข้ามผม ผมก็บ้าจี้มองตามมันมันทุกอิริยาบถเหมือนหมาที่มองตามเจ้าของเลย
“ไม่เห็น....เอ๊ยๆ!! เห็นๆ”
“ตกลงยังไง?” แค่นี้ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ
“พูดกันดีดีจะตายไหมครับ” ผมถามนิ่งๆ เริ่มหมั่นไส้มันละ
“ตาย” ย้ำ แน่น ชัดเจน
“มันไปหาอาจารย์คงไปปรึกษาเรื่องรายงานมั้ง”
“นานไหม?”
“ไม่รู้ครับ”
“ขึ้นไปตามได้ไหม?”
“ไม่ควรครับ”
“หิวไหม?”
“หิว..... เอ๊ย!”
“เอ๊ยทำไม หิวก็ไปกินดิ....พากูไปด้วย หิวเหมือนกัน”
“ไม่รอน้องคุณแล้วเหรอ?”
“โตแล้ว มันดูแลตัวเองได้” ผมละเชื่อเขาเลยจริงๆ
“แล้วคุณจะกินอะไร.............จ้องผมทำไม?” ผมไม่ไดกระแดะหรืออยากสุภาพชนกับมันนะครับ คือผมชินกับการพูดคุยแบบนี้กับมันจริงๆ จะให้ขึ้นมึงกูลู่ว่าเหมือนทั่วไปก็รู้สึกแปลกๆ
“ก็ถามเองว่าอยากกินอะไร?” มันส่งยิ้มชั่วให้ผม เล่นเอาใจเต้นไปหนึ่งตุ๊บใหญ่เลย
“ตลกละคุณ....อยากกินไรเอาจริงๆ สาระนะครับ”
“กินอะไรก็ได้..........................................................กับมึง” มันจะเว้นวรรคเพื่อ แต่พอปล่อยคำออกมา ทำเอาผมหลุดยิ้มออกมาเข่งใหญ่เลย
“ขี้อ่อยวะ”
“หึหึหึ” ผมส่ายหัวให้กับความกะล่อนของมึง ปากบอกว่าเฉยๆกับกู แต่การกระทำมึงเนี่ยเลยคำว่าอ่อยไปเยอะแล้วนะ
“ใครอ่อยใครเฮีย?” ไอ้มอสเดินมาพอดี สภาพมันเหมือนเพิ่งผ่านสงครามเก้าทัพรบมาเลย ในมือก็ถือเอกสารชีทเชิทเต็มมือไปหมด พี่ชายมันก็ช่างน่ารัก นั่งมองเฉ้ยยยย
“พี่รหัสมึงไง อ่อยกู”
“พี่ศินเนี่ยนะอ่อย ผมไม่เชื่อหรอก แต่ถ้าเป็นเฮีย อันนี้ก็ต้องคิดอีกที”
“สรรเสริญกันเข้าไปพี่รหัสมึงนะ”
“แล้วไหนบอกว่าจะมาตอนห้าโมง นี่ผมกะไปห้องสมุดหาหนังสือทำรายงานซะหน่อย”
“ไปดิ กูไปด้วย” ผมคล้อยตามไอ้มอสทันที เพราะไม่อยากนั่งรอฝ้ายเฉยๆ
“กูหิว ไปกินข้าวกับกูก่อน” ผมไม่รู้มันพูดกับน้องมันหรือพูดกับผมกันแน่ แต่สายตามันมองมาที่ผมนะ
“จะกินอะไรอีกละเฮีย เดี๋ยวก็ต้องกลับไปกินที่บ้านใหญ่อยู่ดี ป่านนี้แม่เตรียมกับข้าวล้นโต๊ะเลยเข้าไปในครัวแล้วมั้ง”
“ก็กูหิวตอนนี้ไง.....มึงจะไปห้องสมุดก็เรื่องของ แต่มึงไปกับกู” มันพยักเพยิดมาทางผม
โดยไม่รอคำตอบ มันเดินออกนำไปแล้ว
“อืม เอ่อ งั้นกูไปกินข้าวก่อนนะ รู้สึกหิวๆแล้วเหมือนกัน” แล้วผมก็ตัดฉากออกมาเลย



“ไหนบอกว่าหิวไง ไม่เห็นคุณแตะอะไรเลย” อาหารตั้งอยู่ตรงหน้าสามสี่อย่าง ผมไม่เห็นมันจะแตะอะไรเลย เห็นก็แต่มันนั่งมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย
“เดี๋ยวกิน” ผมเลิกสนใจ หันมาตักกับข้าวใส่จานตัวเอง.....อื้ม อร่อย
โทรศัพท์นี่ขัดจังหวะจริงเว่ย
“ครับฝ้าย ว่าไง”
“ศินค่ะ อาจารย์ขอยืดเวลาอ่ะค่ะ งั้นศินไม่ต้องรอแล้วนะ เด่ยวฝ้ายให้เพื่อนอีกคนไปส่งดีกว่าค่ะ”
“ผมรอได้ ยิ่งดึกยิ่งน่าเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
“ก็ฝ้ายเกรงใจนี่ค่ะ”
“เราเป็นแฟนกันนะครับ.......เคร้ง” จู่ๆใครอีกคนก็กระแทกช้อนกับจาน ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรืออีกจงใจ
“โทษ หลุดมือ”
“เสียงอะไรอ่ะค่ะศิน?”
“อ๋อ พอดีเพื่อนทำช้อนตก .....ยังไงผมก็จะรอรับฝ้ายนะครับ ตั้งใจเรียนละ ”
“รักกันดีเนาะ” พอผมวางสายปุ๊บ มันก็พูดปั๊บ ผมยังไม่ทันวางโทรศัพท์บนโต๊ะเลยด้วยซ้ำ
“ก็..ครับ” มันถามผมก็ตอบไป
เห็นมันไม่พูดอะไรต่อ แค่ดุนลิ้นข้างแก้มแล้วพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
ผมเลยก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
มองหน้ากูอย่างเดียวจะอิ่มไหมละครับมึง
ส่วนเรื่องที่อยากขอบคุณ เป็นอันเก็บพับไว้ก่อน
"กูเปลี่ยนใจละ" อย่าบอกว่าพอกูจะเรียกเขามาเก็บตังค์ มึงเจ๋ออยากสั่งอะไรมาแดกเพิ่มอีกนะ ถ้ามันทำงั้นจริง ผมจะทิ้งมันไว้นี่แหละ นั่งอยู่เป็นนานสองนาน พอจะลุก เสือกจะกินซะงั้น
"ถ้าเกิดคุณจะสั่งอะไรมากินเพิ่ม ผมไม่รอนะ เสียเวลา......ตกลงเปลี่ยนใจเรื่องไรครับ?"
"กู จะ จีบ มึง"
"หืม"
"บอกก่อนนะ กูไม่ได้ขออนุญาต แค่แจ้งเพื่อทราบ มึงจะได้เตรียมตัวเตรียมใจ และตั้งตัวตั้งใจทัน"
"เดี๋ยวๆๆๆๆ ตั้งสตินะครับคุณเต้ย"
"บอกตัวมึงเองก่อนไหม ปากสั่นมือสั่นไปมหดแล้วนั่นอ่ะ" แม่ง เสือกรู้ทันกูอีก
"แล้วไหนคุณบอกว่ารู็สึกกับผมเฉยๆแล้วไง?"
"ก็ใช่..."
"แล้วจะมาจีบผมทำไม?"
"หมั่นไส้มึงกับแฟนไง รักกันดีนัก กูจะคอยดูว่าจะรักกันมากแค่ไหนถ้ามีใครอีกคนเข้ามา"
"ขาดความอบอุ่นรึไงครับ ถึงได้เที่ยวอิจฉาคนอื่นที่เขารักกันแบบนี้"
"ขาดไหมไม่รู้ แต่พ่อแม่ตายหมดตั้งแต่มอต้น" มันพูดออกมาอย่าง่ายดาย แต่คนฟังอย่างผมถึงกับสะอึกและจุกไปเลยทีเดียว
".....................................................โทษครับ ผมไม่รู้"
"แล้วเลิกพูดกับกูแบบนี้ได้แล้ว มึงไม่ใช่ลูกจ้างที่คอนโดอีก"
"แต่ผมชินแบบนี้"
"งั้นก็ตามใจ.....แล้วเรื่องที่จะจีบกูพูดจริง "
"คุณ อย่าทำแบบนี้เลย เรายังเป็นเพื่อนกินได้นิ"
"งั้นมึง มึงใหจูบมึงได้ไหม มึงให้กอดได้ไหม มึงให้กูโทรหา24ชั่วโมงได้ไหม มึงให้กูนอนกอดได้ไหม มึงจะไปเที่ยวกับกูทุกวันหยุดได้ไหม มึงจะให้กูจูงมือมึงได้ไหม เพื่อนที่มึงว่าอ่ะ ทำอย่างที่กูขอได้ไหม"
"เพื่อนบ้าอะไรจะทำขนาดนั้นได้"
"ก็นั่นไง กูไม่ได้อยากมีเพื่อน กูอยากมีคนที่กูแบบนั้นได้ด้วยต่างหาก"
"แต่ผมจำได้ว่าผมเคยให้โอกาสคุณไปแล้ว แล้วคุณก็ทำให้ผมใจอ่อนไม่ได้"
"ขอโทษนะครับคุณพศิน แน่ใจนะครับว่าคุณไม่ได้ใจอ่อนให้ผมเลยแม้แต่นิดเดียว"
"........."
"เรื่องที่ผ่านมาแล้วช่างมันเหอะ.......แต่คราวนี้กูไม่ได้จะขอโอกาสจากมึง"
"....................."
มันโน้มตัวข้ามโต๊ะ ยื่นหน้ามาพูดตรงหน้าผมเด๊ะ ห่างกันแค่ช่วงนิ้วเดียว


"เพราะกูจะเป็นคนที่ยัดเยียดโอกาสนั้นให้มึงเอง"




นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[iceman555]

อร๊ายยยยย ชอบอีคุณเต้ยเวอร์ชั่นนี้มากๆ ชัดเจนดี มั่นใจกว่าแต่ก่อนด้วย ดูโตขึ้นเยอะเลย พศินใจอ่อนเร็วๆนะ ใครก็ได้เอาอีฝ้ายไปเก็บที ลำไยมากๆ

[ommanymontra]

 

 

[k2blove]

เต้ยยยยยย รุกมากกกกกกกกกกก เสร็จแน่ศินเอ๋ย เตรียมกาย เอ้ย เตรียมใจไว้เถอะ
 

[Kelvin Degree]

เอาละสิ. สนุกแน่งานนี้,,,

[DrSlump]

 

เออ...มันต้องแบบนี้สิ

เดินหน้าเข้าไป  ปัญหามีไว้พุ่งชน

[snowboxs]

ให้มันได้อย่างนี้สิคุณเต้ย
 ศินยังรักฝ้ายหรือแค่รู้สึกผิดต้องรับผิดชอบ
 แลดูฝืดๆนะความรักของศินกับฝ้ายน่ะ

[areenart1984]

คุณเต้ยมีแนวดุดันแอบแฝง ชอบ ๆ 

[t2007]

เต้ยเวอร์ชั่นร้าย 4G

[tomnub]

สมน้ำหน้า ต้องจัดการแบบนี้พวกหลายใจ

[kun]

เต้ยคนจริง ชอบๆๆ