หัวข้อ: ดอกฟ้า-กับ-หมาคอนโด 13-3-62 จบแล้วครับ รบกวนย้ายให้หน่อย ขอบคุณครับ

[DrSlump]

 

เหมือนจะมาน้อยไปหน่อย  ยังไม่จุใจเลย

[k2blove]

ตอนนี้สงสารคุณนีนสุดๆ ตัดพ้ออย่างเข้มแข็ง ข้างในคงอ่อนไหวอย่างมาก
ถ้าร้องไห้ได้คงร้องไปแล้ว เซ็นนี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ทำมึน ใจร้ายมาก

[areenart1984]

ที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย 

[ommanymontra]

 


 

[nunda]

เซ็นนิสัยไม่ดีว่ะ
จริงๆไม่ค่อยชอบตั้งแต่ภาคก่อนแล้วล่ะ

[Kelvin Degree]

อยากรู้ต้องไปดูให้เห็นเองพศิน,,,

[snowboxs]

อารมณ์สะดุดๆ มาต่อเร็วๆนะคะ

[due]

"ครับฝ้าย งั้นเดี๋ยวผมไปรับที่คณะนะ"
"ศิน.....กินข้าวเสร็จ ไป ......ไปหาพ่อฝ้ายกันไหม?" เสียงผ่านโทรศัพท์ทำให้มือผมชะงักไปวูบหนึ่ง
ไม่ได้กลัวที่จะเจอ แต่กลัวความรู้สึกตอนที่ได้เจอมากกว่า
ถ้าเจอโดยไม่รู้สึก ความกลัวก็จะหายไป
เพียงแต่ตอนนี้ ผมคนนี้ยังทำไม่ได้
ความผิดมันยังล้นใจผมอยู่
ความผิดมันยังคงกดหัวอยู่
"ได้ไหมคะศิน?"
"ผม ผมว่า.........."
"เราจะผ่านเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ไปด้วยกันนะค่ะ อย่ากลัวเลย......นะคะ"
นอกจากผมจะแพ้ความขาวแล้ว ผมยังแพ้ความอ้อนด้วย
"ก็ได้ครับ.....งั้นผมขึ้นเรียนก่อนนะ.....ฝ้ายก็รีบกินข้าว แล้วก็ต้องกินเยอะๆด้วย ผอมไป กอดไม่อุ่น"
"ศินอ่ะ.....ก็ได้ งั้นฝ้ายจะไปกินให้เยอะๆนะ" แหม่ ผมนี่ชอบจังเลย ตอนที่สั่งอะไรแล้วได้อย่างนั้น

ผมนั่งเรียน แต่ในหัวเอาแต่คิดเรื่องที่จะไปหาพ่อในตอนเย็น
ต้องทำหน้ายังไง
ต้องเตรียมคำพูดแบบไหน
ต้อง.....แต่ก่อนอื่น ทำไงให้พ่อยอมมองหน้าให้ได้ก่อนเหอะ

"เชี่ย มอส อะไรของมึงเนี่ย!" ก็มันเล่นเอาปากกามาจิ้มแก้มผม แล้วปากกาหัวแหลม มันก็ต้องเจ็บดิ
"ผมขอโทษ เจ็บป่าว"
"รู้ว่ากูต้องเจ็บ แล้วมึงจะทำเพื่อ?"
 ผมโวยใส่มันเบาๆ เพราะเกรงใจคนอื่นที่กำลังเรียน ด่ามันก็จับๆแก้มตัวเองไป
หน้ามันเสียจริงๆ จนผมรู้สึกตัวว่าคงว่ามันแรงเกินไป
ที่จริงมันก็ไม่ได้ทำไรผิด ปกติ มันก็แกล้งผมแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้เป็นผมเองที่ไม่ปกติ
"ช่างเหอะๆ กูไม่เจ็บแล้ว" ผมบอกปัดๆให้ผ่านไป เห็นหน้าหงอยๆของมันแล้วก็อดสงสารไม่ได้
"จริงนะ?" มันถามเสียงอ่อยๆ กล้าๆกลัวๆ
"อืม ไม่เจ็บแล้ว"
"เย็นนี้ไปห้องผมกัน นัดเพื่อนหลายคนไปเล่นเกมส์ ไปด้วยกันนะพี่ศิน"
"กูนัดฝ้ายไว้แล้ว คราวหน้าเหอะ"
"ตลอด" มันทำเสียงสะบัด จนผมอดมองหน้ามันไม่ได้
"ทำไม ก็ผมงอนพี่ไง"
"แล้วแต่มึงเลย...." ผมเลิกสนใจไอ้คนก่อกวน หันมาตั้งใจเรียนต่อ


"ศิน เข้าบ้านกันเถอะคะ"
"พ่อจะไม่โกรธจริงๆเหรอ?"
"ไม่หรอกค่ะ...มา" เธอจับมือผมแล้วเดินเข้าบ้านพร้อมกัน
ใจมันตุ๊มๆต่อมๆ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว
วูบไปวูบมา



"พ่อค่ะ" เสียงเรียกทำให้พ่อละหน้าจากทีวีหันมาทางพวกเรา
ผมค่อยๆโผล่ออกมาจากข้างหลังฝ้าย
"สวัสดีครับพ่อ" ผมยกมือไหว้
"พ่อค่ะ?"
"ฝ้ายกินไรมายังละลูก....?" พ่อไม่ได้แสดงอาอาการโกรธเกรี้ยว แต่พ่อทำเหมือนผมเป็นเพียงฝุ่นผงที่ปลิวว่อนไปมา
"พ่อค่ะ....ศินไหว้พ่อแล้ว จะไม่รับไหว้เขาหน่อยเหรอค่ะ"
"พ่อไม่เห็นมีใครมากับลูกเลยนิ.....ที่เห็นก็แค่ฝุ่นสกปรกที่ตอดเท้าลูกเข้าบ้านมาเท่านั้น" ผมกำหมัดแน่น ทำไมผมต้องมาทนให้คนอืนด่าผม เหยียบย่ำผมขนาดนี้......

ฝ้ายกำหมัดผมจนแน่น เธอมองหน้าผม ผมมองหน้าเธอ จนผมยอมคลายกำปั้นในที่สุด แต่มือของเรายังไม่คลายจากกัน
"พ่อค่ะ ฝ้ายว่าพ่อพูดแรงไปแล้วนะ"
"พ่อแค่พูดความจริง"
"แต่พ่อคะ....." ผมกระตุกมือฝ้ายเพื่อให้หยุดพูด เป็นลูกเถียงพ่อแม่ไปมีแต่ไม่ดี ถึงแม้เราจะทำอย่างมีเหตุผลก็เหอะ
"พอเถอะฝ้าย...อย่างน้อยพ่อก็ไม่ไล่ผมออกจากบ้านเหมือนตอนแรกๆ" ผมพยายามยิ้มให้เธอ
ผมไหว้ลาพ่อทันที ก้นยังไม่ทันได้แตะที่นั่งก็กลับซะแล้ว
แต่เหมือนเดิม พ่อมองไม่เห็นผมอยู่ดี

ฝ้ายเดินมาส่งผมที่รถ
"ฝ้ายขอโทษแทนพ่อนะค่ะ อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งห่างจากฝ้ายนะ" เธอจับมือผมไว้แน่น คงกลัวผมจะถอย
"อย่าคิดมากเลยครับ ผมไม่หนีไปไหนหรอก รักขนาดนี้ จะไปไหนได้ไง " เธอจุ๊บปากผมเบาๆไปทีหนึ่ง ผมก็ยิ้มสิครับ แต่ไม่อยากตอบโต้ เพราะอยู่หน้าบ้าน
"ฝ้ายรักศินนะ"
"รับทราบครับ....เข้าบ้านเหอะ พ่อคงรอแล้ว" ผมรอจนเธอเข้าบ้านแล้วขับรถออกมา

ยังไม่อยากกลับบ้าน
"ว่าไงมึง?"
"พี่ศิน เลี้ยงเหล้าหน่อย วันนี้คะแนนควิซออก ผมผ่านนะ" มันโม้อย่างภาคภูมิใจ
"คะแนนมึงออก แล้วเกี่ยวไรกับกู" ได้คุยกับมันแล้วสบายใจขึ้นมาหน่อย ผมตอบตกลงในใจกับมันตั้งแต่แรกแล้ว แต่แค่อยากกวนตีนมันเฉยๆ
"โหพี่ ไม่ใจเลยอ่ะ"
"ร้านไหน?"
"ว่าแล้ว พี่ศินอ่ะ ใจดีที่สุด"
"อย่ามาเวอร์มึง บอกมาร้านไหน ไปเองนะ กูไม่ไปรับ เจอกันที่ร้านเลย"
"ร้าน........" ร้านที่มันบอก เป็นร้านไม่ไกลจากบ้านมันเท่าไร แต่มีชื่อเสียงใช้ได้
"อืมๆ "

ผมขับรถเรื่อยๆ
ไม่ได้รีบอะไร เพราะนัดมันไว้ตอนสองทุ่ม

เอ๊ย นั่นมันไอ้มอสนิ มันมาทำไรแถวนี้วะ
ผมกดแตรใส่มัน แล้วตี้รถเข้าเทียบฟุตบาธ
มันหันมามองงงๆ
จนผมลดกระจกลงนั่นแหละ
มันยิ้มแผล่เลย
"พี่ศิน มาทำไรเนี่ย?"
"กูนัดรุ่นน้องไว้แถวนี้อ่ะ แล้วมึง?"
"อ๋อ ผมพักแถวนี้อ่ะ นี่ออกมาหาไรกินนิดหน่อย"
"ขึ้นมาดิ กูไปด้วย" ไม่ต้องมีการซ้ำรอบสอง มันเปิดประตูเข้ามานั่งอย่างไว

ร้านอาหารตามสั่งธรรมดา แต่ไอ้มอสคุยไว้หนักว่าอร่อยมาก
ผมก็คนกินง่ายอยู่แล้ว อะไรก็ได้ แค่อิ่มก็พอละ
ระหว่างรอข้าวที่สั่งไป
ไอ้มอสชวนผมคุยเหมือนเราไม่ได้เจอกันมาซักสิบปี
"มอส มึงใจเย็นก็ได้ กูไม่ได้จะหนีไปไหน ไม่ต้องรีบพูด"
"ก็ผมมีเรื่องอยากคุบกับพี่เยอะแยะนี่นา"
"รักกูขนาดนั้นเชียว?"
"มากกว่าที่พี่คิดซะอีก" สะอึกเลย!!!!
"มึงมีพี่น้องกี่คน"
"ผมลูกคนเดียว พี่ก็ลูกคนเดียวนิ"
"รู้เหรอ?"
"เรื่องกล้วยๆ"
"ชอบเสือกเรื่องคนอื่นมากกว่าอ่ะดิ"
"ก็พี่ไม่ใช่คนอื่น"
"เออ นั่นดิ ก็กูเป็นรุ่นพี่มึงนี่นะ จะเป็นคนอื่นได้ไง" ตั้งแต่ผมเจอคุณเต้ย ผมรู้สึกว่าผมกำลังโดนผู้ชายด้วยกันจีบบ่อยๆ เหมือนคุณเต้ยมาเปิดก๊อกให้ผมรู้ว่านี่คือการจีบจากผู้ชายนะ และผมรู้สึกว่าไอ้มอสรุ่นน้องตรงหน้ากำลังทำแบบนั้นอยู่
"ศิน" เสียงเรียกชื่อผมมากด้านหลัง ผมต้องหันหลังไปมอง
"ลุงกัน!"
"ศินจริงๆด้วย" ลุงแกถลาเข้ามานั่งเก้าอี้ที่ส่างติดกับผม
ผมยกมือไว้แกแทบไม่ทัน
"ลุงสบายดีนะครับ"
"ลุงสบายดี ศินละ"
"ผมสบายดีครับ แล้วลุงพัน สบายดีไหมครับ"
"ก็ป่วยกระเสาะกระแสะตามประสาคนแก่แหละ ว่าแต่ศินเถอะ ทำไมจู่ๆหายตัวไป มีปัญหาไรรึเปล่า?"
"ผม....ผม แค่ กลับไอยู่บ้านนะครับลุง"
"แค่กลับบ้าน แล้วทำไมไม่ลากันซักคำละลูก หืม?" แกเรียกผมลูกแบบนี้ ก้อนความผิดแล่นมาจุกอกอุดปากผมไปหมดเลย
"มันกะทันหันนะครับลุง ผมขอโทษนะครับ" ผมยกมือไหว้แกอีกครั้ง
"พี่ศิน.....คือ ผม นั่งอยู่ด้วยนะพี่..........สวัสดีครับลุง"
ลุงกันรับไหว้มันแล้วหันมาตั้งใจคุยกับผมต่อ ไอ้มอสกลายเป็นมาหัวเน่าแบบเต็มรูปแบบ

ลุงอยุ่คุยกับผมจนทานข้าวเสร็จ
แกชวนผมไปบ้านด้วย แต่ผมบอกว่านัดกับเพื่อนไว้แล้ว
แต่ผมก็สัญญาว่าจะไปเยี่ยมแกให้ได้ในเร็วๆวันนี้
ไอ้มอสกินเสร็จก็ขอตัวกลับไปก่อน เพราะมันนัดเพื่อนเล่นเกมส์ไว้
"ศิน ไม่ได้หนีปัญหาอะไรไปใช่ไหม? จะหาว่าลุงเสือกก็ได้"
"โห อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับลุง ผมรู้ลุงเป็นห่วงผม"
"งั้นก็ตอบลุงมา"
"ผมกลับบ้านจริงๆครับ พอดีปัญหาที่คลี่คลายได้พอดี ผมเลยถือโอกาสกลับบ้านซะเลย อย่างที่บอก มันกะทันหันจนผมไม่ทันได้บอกใคร" อีกอย่างผมคิดว่าจะไม่เจอกับใครที่เกี่ยวข้องกับที่นี้อีกแล้ว แต่ผมลืมคิดไปว่า โลกเรามีทั้งความบังเอิญ โชคชะตา และความกลมๆของโลกใบนี้ อาจทำให้เราวนมาเจอกันอีก
 
 
ผมเลยเวลานัดมานิดหน่อยเพราะคุยกับลุงกันแบบติดลม
หาที่จอดได้ ผมก็รีบลงจากรถ
กะจะเข้าร้านเลย
"คิดว่าจะเบี้ยวกันซะแล้ว" ไอ้บอลมาดักรอผมตรงทางเข้า วันนี้มันแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษนะผมว่า
"ทำไม ไม่เข้าไปรอในร้านก่อน"
"อย่าเข้าไปพร้อมกับพี่อ่ะ อีกอย่างพี่จะได้เลือกโต๊ะเองด้วย"
"ทำไม?"
"ก็พี่เป็นเจ้ามือนิ...เข้าร้านเหอะ" ไอ้นี่แปลกๆ

เข้ามาในร้าน คนค่อนข้างเยอะ ทำเลดีดีโดนจับจองไปหมดแล้ว
ไฟก็สลัวๆ เห็นชัดในระยะประชิดเท่านั้น
"ไงละมึง จะมีที่นังไหมเนี่ย"
"เอาน่าพี่ เดี๋ยวก็เจอ"
"ไอ้บอลๆ ทางนี้โว้ย"
ทางนั้นคงเห็นไอ้บอลไม่ยอมเดินไปหา เลยเดินมาหาซะเองเลย
"กูเรียกไม่หันนะมึง"
"ก็กูไม่อยากเจอพวกมึงตอนนี้นิ"
"ไอ้เชี่ย พวกกูเพื่อนมึงนะ.....อูย ดีครับพี่"
"อืม....นั่งกันกี่คนละ พี่กับบอลนั่งด้วยได้เปล่า ที่ดีดีไม่เหลือแล้ว"
"เชิญเลยครับพี่ มีที่ว่างอีกสองพอดี" มันเดินนำออกไปก่อน
"พี่ศินจะไปนั่งกับพวกมันทำไมนิ" น้ำเสียงไอ้บอลหงุดหงิดอย่างชัดเจน
"เอาน่ามึง หลายคนสนุกดี อีกอย่างนั่นเพื่อนมึงเองนะ"
"แต่ผมอยากอยู่กับพี่แค่สองคนนี่นา"
"งั้นคงต้องอยู่ในห้องนอนแล้วแหละ"
"เอาดิ" ไอ้นี่พลาลเว่ย
"กูประชด....อย่าดื้อน่าเด็กน้อย" ผมล็อคคอมันเข้ามาหนีบไว้
 มันดิ้นนิดหน่อย แต่ก็หัวเราะออกมาจนได้
จนมาถึงโต๊ะนั่นแหละ ผมถึงได้ยอมปล่อยมัน

ผู้ชายเหล้าเข้าปาก ความสนิทก็เข้ามาเยือนในเวลาอันสั้น
"พี่เรียนปีไหนอ่ะ" เพื่อนไอ้บอลถามมา แต่พวกเรายังไม่ได้แนะนำชื่อกันเลย ก็เรียกพี่ๆ มึงๆ กันไปตามประสา
"สาม"
"เรียนหนักป่ะ"
"ก็ใช้ได้"
"ไอ้โร่ ถ้ามึงจะชวนพี่เขาคุยขนาดนี้ มึงพาพี่เขากลับไปคุยกันที่ห้องเลยดีไหม?" เพื่อนอีกคนพูดขึ้นมา
"ได้เหรอ?" ไอ้นี่ก็บ้าจี้ตาม ผมนี่หลุดขำกับความบ้าบอของพวกมัน
"กูจะไปรู้เหรอ ลองถามไอ้บอลดูดิ"
"เอาตีนกูไปคุบกับหน้ามึงก่อนไหมไอ้โร่"
"พี่ดูดิ....ไอ้บอลหยาบคายอ่ะ"
"พี่ศินผมไปห้องน้ำนะ ไปด้วยกันเปล่า?"
"กูยังไม่ปวด"
"กูไปๆ"

"พี่"
"หืม?"
"ผมขอเสือกนะ" จู่ๆไอ้เพื่อนปากดีของไอ้บอลก็ขยับก้นมานั่งซะติดผมเลย ผมตกใจเผลอขยับตัวออกห่าง แต่มันก็ยังขยับตามมาอีก ดูท่าแล้ว มันตั้งใจเสือกของจริง
"ก่อนเสือก บอกชื่อมึงมาก่อนดิ"
"อ้อ ผมชื่อโร่พี่"
"หมายถึงทาโร่?"
"ใช่พี่ แม่ผมชอบกินทาโร่ตอนท้องผม แต่พอเช้ามหาลัย เลยเปลี่ยนเป็นโร่อย่างเดียว เดี๋ยวมันไม่คูล"
"กูก็คิดว่าทาโร่ที่แปลว่าเผื่อกซะอีก กูว่าเหมาะกับมึงดี"
"โหพี่ พูดมาเหอะว่าผมขี้เสือก เพราะใครๆเขากพูดกับแบบนั้น" มันยิ้มรับซะตาปิดเลย มันน่ารักดีครับ ซนๆดี
"อยากเสือกเรื่องไรละ?"
"งั้นผมเสือกแบบไม่เกรงใจละนะ" นิสัยมันกวนๆเหมือนไอ้บอลเลย
"เชิญเสือกครับ" ความลับผมไม่มีหรอก
"พี่ชอบเพื่อนผมไหม?"
"ถ้าเหมือนน้องกูคนหนึ่ง กูชอบมัน แต่ถ้าแบบพร้อมจะพุ่งงเข้าหากัน ไม่วะ"
"นั่นดิ ผมก็ว่าพี่ไม่เหมือนคนที่จะชอบผู้ชายด้วยกันเลย แล้วทำไมเพื่อนผมไปชอบพี่ได้ละ"
"ไปถามมันเองดิ"
"พี่รูู้เปล่า...พอมีคนมาชอบมันมันนะ มันก็จะบอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว"
"แล้วทำไมมึงรู้ว่าคนที่มันชอบคือกูอ่ะ?"
"ก็มันเล่นนั่งจ้องหน้าพี่ซะไม่ยอมแตะเหล้าเลย ปกติไอ้นี่เห็นเหล้ายิ่งกว่าเห็นนมแม่มันอีก วิ่งเข้าใส่ตลอด...เพื่อนผมมันชอบพี่มากเลยนะ เรียกว่าคลั่งได้เลยแหละ ยิ่งช่วงนี้มันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ"
"ซักวันมันคงเลิกรู็สึกแบบนั้นไปเอง วันไหนมันได้เจอคนที่มันรักจริงๆ"
"ที่พี่ไม่ตอบรับมัน ไม่ใช่เพราพี่กับมันเป็นผู้ชายเหมือนกันใช่ไหม"
"ถ้ากูจะรัก กูก็จะรัก"
"ก็ดี....งั้นพี่ช่วยไรหน่อยได้เปล่า?"
"ช่วยไร?"
"ช่วยมองมันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่น้องชาย เผื่อวันหนึ่งพี่จะเห็นความจริงใจของมันบ้าง"
ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ยกแก้วที่โร่เพิ่งชงให้จนก้นแก้วกระดก
ผมคงไม่ตอบคำถามของไอ้โร่อีก เพราะผมเคยตอบคำถามพวกนี้กับเจ้าตัวไปแล้ว





"โอ๊ย!!!" ทำไมมันปวดหัวขนาดนี้วะ แค่จะยันตุวลุกนั่ง ผมยังทำไม่ได้เลย
ต้องหลุ่นตุ๊บไปบนที่นอน
ที่นอน? แล้วผมมาอยู่บนที่นอนได้ยังไง
ผมจำอะไรไม่ได้เลย
สุดท้ายที่จำได้คือ ผมนั่งดื่มกับไอ้โร่ หลังจากนั้นสติการรับรู้ของผมก็ถูกตัดจนหมด

ผมพยายามเอามือคลึงขมับเบาๆเพื่อคลายปวดและเพื่อเรียกสติในเวลาเดียวกัน
ผมไม่เคยดื่มจนสติขาดขนาดนี้ ต่อให้เมาจนคลานแค่ไหน ผมก็ยังพอจำอะไรได้บ้าง แต่นี่ในหัวผมหลงเหลืออยู่แค่ความปวด
"โอ๊ย!! ปวดหัว" เหมือนมีอะไรหนักๆมาทับบนหัวผมเต็มไปหมด
จนผมผลอยหลับไปอีกครั้ง

คราวนี้ตื่นขึ้นมาอาการปวดหัวดีขึ้น
แล้วทำไมเสื้อผมเปียกๆ ในคอก็ไม่แห้งเหมือนตอนแรก
ลองเลียริมฝีปากดูก็ขมๆเหมือนยา หรือว่าตอนผมหลับมีใครเอายามาให้กิน อาการปวดหัวเลยดีขึ้น
แล้วใคร?
ผมสำรวจบรรยากาศรอบๆจากโคมไฟหัวเตียง ซึ่งก็ไม่ได้ชวยอะไรมาก มันเป็นเพียงแค่แสงสลัว เห็นชัดแค่มือตัวเองเท่านั้นเอง
ที่นี่ที่ไหน
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เวลากี่โมง มองข้างนอกก็ไม่เห็น คงเพราะท่านหนามาก แสงไฟจากข้างนอกข้ามาไม่ได้เลย
หรือว่าไอ้บอลพาผมมานอนบ้านมัน
พอสายตาเริ่มชินกับความมืด
ผมก็เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานแค่ไหนแล้ว แต่ผมเพิ่งเห็น
รูปร่างคุ้นๆ
"ไอ้บอล?" ผมลองเรียกชื่ออกไป แต่ไม่มีการตอบรับใดๆ
ผมทิ้งช่วงไปหลายอึดใจ เพื่อรอดูว่าใครอีกคนนั้นจะพูดหรือทำอะไร แต่ทุกอย่างยังคงสงบเงียบ
"ใคร?...............กูถามว่าใคร?" ความกลัวเริ่มโจมตีผมอย่างจัง เพราะถ้าเกิดไรขึ้นกับผมตอนนี้ การเอาตัวรอดของผมเท่ากับศูนย์ การป้องกันตัวเองติดลบด้วยซ้ำ แค่จะยันให้ตัวเองลุกขึ้นนั่งยังกลายเป็นเรื่องลำบากเลย
ถ้าเกิดโดนกระทืบขึ้นมาจริงๆ ตายติดพื้นแน่ๆ
ผมกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อหาตัวช่วยและทางหนีทีไล่
สมองคิด มือก็คว้าโคมไฟข้างหัวเตียง
เงานั่นเริ่มมีการขยับ ค่อยๆขยับเข้าใกล้ผมมากขึ้น มากขึ้น
"ใคร?" ยิ่งเห็นรูปร่างใกล้ขึ้น ผมก็ยิ่งคุ้น
เอาวะ! ผมกระชับโคมไฟด้วยมือทั้งสอง พร้อมหวดเต็มที่
"พรึบ!!" ไฟทั้งห้องสว่าง สว่างจนผมต้องกระพริบตาหลายครั้ง


"ไอ้มอส!!!!!"
"ก็ผมไง.....แล้วพี่คิดว่าใครละ?" นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง
มันขยับมานั่งตรงหัวเตียงข้างๆผม
มันยื่นมือจะจับตรงหน้าผาก แต่ผมเบี่ยงหลลบและปัดมือมันออก
"มึงมาอยู่นี่ได้ไง กูด้วย.....แล้วที่นี่ที่ไหน?" อาการปวดหัวค่อยๆกลับมาอีกแล้ว
"เรื่องมันยาว ผมขี้เกียจเล่า" มันทำท่าจะลุกขึ้น
"เชี่ยมอส กูจริงจัง"
"แล้วพี่เห็นผมกำลังเล่นอยู่เหรอ?" มันนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง ผมว่ามันแปลกๆ ไม่เหมือนไอ้มอสกวนตีนคนเดิม
"กูอยากกลับบ้าน"
"ปวดหัวอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วพี่จะกลับได้ยังไง นอนพักก่อนเหอะ"
"ที่นี่ที่ไหน?"
"คอนโดผมเอง พี่ไม่ต้องกลัวหรอก ผมน้องพี่ไง หรือว่าพี่ไม่เชื่อใจผม" กูจะไม่เชื่อก็เพราะมึงพูดแปลกๆแบบนี้นี่แหละ ปกติมันเคยพูดอะไรแบบนี้ที่ไหนละ
มันเหมือนจะยื่นมือมา แต่ก็ชักมือกลับแทบจะในทันทีเหมือนกัน
"กินยาหน่อยนะพี่ ผมไม่รู้พี่โดนตัวไหนมาถึงได้แฮงค์แล้วก็ปวดหัวขนาดนี้" มันยื่นน้ำก้ับยาให้ผม ผมก็รับมากิน
"กูโดนยาเหรอ?"
"อืม...." ทำไมถึงว่าผมถึงเป็นได้ขนาดนี้ แม่ง ใครมันทำวะ
"แล้วนี่กี่โมงละ?"
"ตีสี่"
"แล้วมึงทำไรยังไม่นอนอีก"
"ก็เป็นห่วงพี่ แค่อยากเฝ้า"
"ไปนอนได้แล้ว กู ไม่ค่อย ปวดหัวแล้ว" ความเกรงใจวิ่งปรี๊ดเข้าสู่หัวใจทันที

มันไม่ตอบรับอะไร แต่ก็ยอมลุกไปโดยดี
"ขอบใจ" มันหันกลับมายิ้มรับคำขอบคุณจากผม
รอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ยิ้มจริงๆ
แต่ผมไม่มีเวลามานั่งคิดวิเคราะห์ไรทั้งนั้น
เพราะความง่วงกำลังดึงสติของผมให้ขาดจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

[DrSlump]

 

ไม่คุ้นกับตัวละครชื่อ "มอส" ภาคแรกยังไม่ได้ออกมาใช่ป่าว?  แบบว่านานจนลืม 555

ว่าแต่ว่า....ใครวางยาศินหว่า?  พวกเพื่อนเจ้าบอลใช่ป่ะ?

[ommanymontra]

 

[areenart1984]

พ่อฝ้ายโกรธอะไรศินหนักหนาฟ่ะ 

[Meen2495]

อ่านตั้งแต่ต้นจนถึง reply นี้
เหมือนจะดี .. คืออ่านได้เพลิน ๆ
แต่ความคลุมเครือที่ปูมา ... มันนานไป
คือไม่คลี่คลายสักปมเดียว นอกจาก "อ้าว นั่นพ่อฝ้ายเหรอ"
แล้วก็กลับมาคลุมเครือต่อ ... เรื่องมันก็เลยเบื่อ ๆ
เหมือนวิ่งวน วนเวียน ... ที่สำคัญ ตัวละครเยอะเกิน
ตัวเก่าก็ยังไม่ได้ไปไหน ตัวใหม่ก็เข้ามา ...

เอาไว้ END เมื่อไหร่ ถ้าไม่ลืม จะกลับมาอ่านใหม่อีกสักรอบนะคะ

[snowboxs]

มอสคือรุ่นน้องที่มหาลัยใช่ป่ะ
เรื่องยาบอลรู้เรื่องหรือเปล่า
ตกลงพศินไม่ใช่หมาคอนโดที่แท้จริงใช่ไหม
ถ้าอย่างนั้นใครกัน ที่เป็นหมาคอนโด

[t2007]

อิอิ ก็เรื่อยๆ นะ สนุกดี คันยุบยิบเป็นช่วงๆ ตัวเอกคือพศินที่รักฝ้ายมาก ชอบ

[brookzaa]

แอบงงบางช่วงบางตอน แต่รอต่อไป

[tomnub]

รอๆอ่านครับ สนุกดี

[Kelvin Degree]

มีปมมาเพิ่มละ ทำไมถึงวางยาล่ะ

[nunda]

เรื่องนี้ช่างลึกลับซับซ้อน มีปริศนามากมายยิ่งนัก

[pare_140]

 

[iceman555]

 

[due]

ขออนุญาตชี้แจงนิดหนึ่งนะครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องเบาสมองนะครับ ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่ได้เครียดหรือมีปมอะไรเลย
ดำเนินไปเรื่อยๆนะครับ




"อืมมมมม" ผมรู้สึกตัวอีกทีก็เกิดอาการคอแห้ง ส่วนอาการปวดหัวไม่มากเท่าตอนแรก ปวดแค่นี้ผมทนได้
แต่พอจะลุก ก็ล้มตึงลงบนเตียงอีกครั้ง สงสัยผมลุกเร็วเกินไป
"มอส"
"ไอ้มอส หาน้ำให้หน่อย"
"มอสสสส" ผมเรียกมันอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ จนอาการเจ็บคอรุนแรงขึ้น
ผมเลยพยายามยันตัวขึ้นจากที่นอนอีกครั้ง
กี่โมงแล้ววะเนี่ย
สรุปในห้องนี้ไม่มีกลางวันใช่ไหม มืดตลอด แต่สายตาผมก็เริ่มชินกับความสลัวแบบนี้

จู่ๆก็มีแก้วน้ำยื่นมาตรงหน้า
"ขอบใจ" ผมรับมาดื่มอย่างเร็ว คงเร็วไปหน่อยเลยหกใส่เสื้อเลย
อาการเจ็บคอค่อยดีขึ้นหน่อย
ผมยื่นแก้วให้มัน
มันก็รับไปแต่โดยดี

"หิวยัง?"





"เปิดไฟ"



"กูบอกให้เปิดไฟไง!"
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าไม่กี่ก้าว
ไฟในห้องก็สว่างพรึบ
และวินาทีนั้น ตัวผมชาไปหมดแล้ว
แต่ตากลับไม่หลุดจากโฟกัสคนตรงหน้า





"เงียบแบบนี้หมายความว่าไง?"
"................"
อีกคนค่อยๆเดินมานั่งตรงปลายเตียง นั่งหันหลังให้ผม
แต่ผมก็ยังคงจับจ้องเขาอยู่อย่างไม่ละสายตา
ผมกำลังโดนสะกดจิต!
"จะไม่ยอมพูดกันหน่อยเหรอ?" น้ำเสียงราบเรียบแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
"................."
"ขอโทษดิ กูมาให้มึงขอโทษแล้วไง"
"ผม ขอ    โทษ"  เสียงผมที่ออกจากปากไม่ได้ต่างจากเสียงกระซิบเลย
"คิดว่าเป็นใบ้ไปแล้วซะอีก ปล่อยกูพูดคนเดียวตั้งนาน"
เขาหันมาพูดยิ้มๆให้ผม
"กะพริบตาบ้างก็ได้ ไม่ต้องจ้องกูขนาดนั้น......รู้ว่าคิดถึง"
นั่นแหละผมถึงเรียกสติตัวเองมาได้
ก้มหน้ากะพริบตารัวๆเพราะรู้สึกว่าแสบตาจริงๆ
"หลับจนกูนึกว่ามึงจะไหลตายไปแล้วซะอีก....บ่ายแล้ว หิวยัง"
ผมส่ายหัว
ผมหยุดจ้องหน้า คุณเต้ย ไม่ได้จริงๆ
ผมไม่ได้คิดอะไรในหัวเลยตอนนี้
แค่บังคับสายตาให้หยุดมองไม่ได้จริงๆ
สมองผมหยุดสั่งการไปแล้ว เห็นแค่ปากเขาขยับไปมา
ผมขอเวลาตั้งสติ เรียบเรียงเรื่องราวก่อน
ผมล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ค่อยๆหลับตาลง
ภาพสุดท้ายที่เห็นคือเขากำลังเดินมาตรงหัวเตียงแต่เป็นอีกฝั่งที่ว่าง
และผมรู้สึกว่าเตียงยวบ ไออุ่นจากตัวเขาทำให้ผมพลอยอุ่นไปด้วย ทั้งที่เมื่อกี้แอร์หนาวมาก
ผมคงกำลังฝันอยู่...................และดูเหมือนฝันนี้ ก็ทำให้ผมยิ้มได้
ยิ้มทั้งที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นฝันดีหรือฝันร้าย







ผมลืมตาขึ้น ก็เห็นหลังของใครอีกคนนอนอยู่อีกฝั่งของเตียง
ผมจำได้ ผมเคยนั่งจ้องหลังของคนๆนี้
"คุณเต้ย" ผมลองเรียกออกไป แต่เบามากไม่ต่างจากการกระซิบเลย
"หืม?" เขาก็ขานรับมาเบาๆเหมือนกัน แต่ก็ไม่ยอมหันหน้ามา ซึ่งผมก็ว่าดีแล้ว
"ไม่โกรธผมเหรอ?"
"โกรธจนหายโกรธ โมโหจนเลิกโมโห คิดถึงจนเลิกคิดถึง อยากเจอจนกลายเป็น............เฉยๆ"
แล้วคุณเต้ยก็พลิกตัวกลับมา ยิ้มใส่ตาผม
"ลุกเหอะ....กูหิวแล้ว"
ความรู้สึกผมตอนนี้คืออะไร
พอสติผมเริ่มมา
ชริบแล้ว นี่ผมหายมาวันหนึ่งกับคืนหนึ่งเต็มๆ
ป่านนี้ที่บ้านไม่ไปแจ้งความคนหายแล้วเหรอ?
บ้า!!!มิสคอลเป็นร้อย
ผมเลือกโทรหาที่บ้านก่อน โดนนายแม่บ่นไปตามระเบียบ
ที่จริงท่านยังบ่นไม่เสร็จหรอก....ผมขอวางสายก่อนจะโทรไปหาฝ้าย ให้เธอบ่นต่ออีก
"ครับฝ้าย...."
"ศินหายไปไหนมา.....รู้ไหมว่าฝ้ายเป็น่วงแค่ไหน ฮึกๆๆ" อ้าว ร้องไห้ซะงั้น
"ฝ้ายอย่าร้องสิครับ ผมดื่มมากไปหน่อย แฮงค์เพิ่งฟื้นนี้แหละครับ นอนบ้านเพื่อน ไม่ต้องห่วงนะ"
"ก็คนมันรัก จะไม่ให้ห่วงได้ไงละคะ ฮึกๆๆ"
"ครับๆๆๆ งั้นตอนนี้หมดห่วงแล้วนะ พรุ่งนี้ผมไปรับที่บ้านนะครับ" ผมไปรับไปส่งฝ้ายบ่อย แต่แค่หน้าบ้านเท่านั้น
"ไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหมค่ะ?"
"นอกจากปวดหัว ทุกอย่างก็ปกติครับ" คุยกันอีกนิดหน่อย ผมก็วางสาย
"แฟนคนเดิมเหรอ?"
"ครับ ฝ้าย"
"สวยดีนิ ตาถึงเหมือนกันนิ.....ไปล้างหน้าดิ เดี๋ยวออกไปหาไรกิน กูหิวละ"
"ครับ" ผมว่าง่าย เดินเข้าห้อง แต่ต้องผ่านคุณเต้ย เพราะมันเล่นยืนซะที่ประตูเลย ผมเลยต้องเบี่ยงตัวเข้าไปแทน

ผมออกจากห้องน้ำก็ทำหน้าหมางงหน่อยๆ
เพราะกลิ่นเสื้อผ้าตัวเองเริ่มเปรี้ยวแล้ว
"ไปหยิบของกูในตู้ไป........ขืนใส่ชุดนี้ไปอีก กูได้แดกข้าวไม่ลงกันพอดี"
ผมก็ว่าง่ายอีก
สั่งให้ทำไรทำหมด
ผมว่าสติเสตอะผมยังมาไม่ครบแน่เลย ไม่รู้มันไปค้างอยู่ที่ไหนบ้าง


มานั่งกินข้าวด้วยกันแถวๆคอนโด
ผมยังไม่กล้าชวนคุยด้วยเท่าไร
ความผิดติดตัวส่วนหนึ่ง อีกส่วนคือ ผมรู้สึกคุณเต้ยไม่เหมือนเดิม
มันสงบ  สงบจนน่ากลัว
"จ้องหน้ากูอีกแล้ว"
"ผมเปล่า" รีบก้มๆ
"สบายดีป่ะ?" นั่งกินไปคุยไป มันดูสบายๆ ชิวๆ ส่วนผมนี่เกร็งจนเหน็บชาแดกไปทั้งตัวแล้ว
"ก็.....ดีครับ"
"เป็นคนรวยดีๆไม่ชอบ ชอบมาเป็นคนจน ชอบความลำบาก ชอบมาทำให้คนอื่นรู้สึกดีด้วยแล้วหายไป ชอบแบบนี้เหรอ?"
"ผมขอโทษ" ผมไม่รู้ว่าคุณเต้ยรู้เรื่องผมมากน้อยแค่ไหน แล้วรู้ได้ยังไง
"มึงบอกกูไปแล้ว......ไข่เจียวกุ้งสับ มึงชอบ " มันตักใส่จานผม
ผมยังไม่รู้ตัวเลยตอนนี้กำลังรู้สึกอะไรอยู่
ดีใจ?
หรือเสียใจ?
หรือกลัว?
มันอึนๆ หนักๆทั้งในหัวและ ใน ใจ
"เฮีย.....อ้าวพี่ศิน ยังไม่กลับอีกเหรอ" ไอ้มอสไม่รู้มาจากไหน แต่จู่ๆก็มานั่งร่วมโต๊ะกับเรา
"กลับได้ไงมึง เพิ่งฟื้นเนี่ย" ไม่ใช่ผมตอบนะ แต่เป็นอีกคนตอบ
แล้วสองคนนี้รู้จักกันเหรอ?
ต้องรู้จักกันสิ เพราะผมเจอไอ้มอสในห้องคุณเต้ย
"แล้วเฮียกับพี่ศินรู้จักกันได้ไงอ่ะ ผมไม่เห็นเคยรู้เลย"
"เพื่อนกัน นานแล้ว" คุณเต้ยตอบ ผมก็ได้แต่ครับๆเออออไปด้วย
"แล้วมึงกับ...." ผมพยักหน้าไปทางคุณเต้ย
"อ้อ.....ผมเป็นน้องของเฮีย ลูกพี่ลูกน้องอ่ะ แต่ผมเพิ่งย้ายมาอยู่นี่ไม่ถึงปี กว่าจะขอพ่อกับแม่มาได้ แทบตาย....ผมว่าบางทีโลกเรามันก็กลมจนน่ากลัวนะ ไปๆมาๆ รู้จักกันหมดเลย" ใช่ กลมจนน่ากลัว และผมก็กลัวไปแล้วด้วย
"พี่ศิน ไหนๆก็มาแล้ว ไปนอนห้องผมนะ เล่นเกมส์กัน เฮียด้วยเลย ทั้งสองคนผมชวนมาเล่นด้วยกันตั้งนานแล้ว แต่ไม่ยอมมากันเลย"
"กูต้องกลับบ้าน หายมาเป็นวันเป็นคืนแล้ว"
"โทรศัพท์เขาสร้างไว้โทรหากันเวลาไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ ไม่ได้มีไว้ชาร์ตแบตอย่างเดียว....พี่ก็โทรไปบอกที่บ้านดิ ว่าขอนอนค้างบ้านเพื่อนอีกคืน...หรือกลัวพี่ฝ้าย"
"มั่วละมึง ฝ้ายไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกู" ใขขณะที่ผมกำลังแข่งกันพูดหับไอ้มอส คุณเต้ยกลับนั่งกินโนน่นี่นั่นอย่างสบายใจ
คือเขาไม่โกรธผมแล้วใช่ไหม
เขารู้สึกเฉยๆกับผมแล้วใช่ไหม??????????????????

[DrSlump]

 

ไม่มีปม?

อ่อ  ไม่มีปม  มีแต่ "ความลับ" เยอะแยะไปหมดเลย

[iceman555]

    อีเต้ยน่ากลัวจริงๆ

[areenart1984]

  เต้ยรู้ได้ไงว่าพศินไม่จน

[nunda]

กรี๊ดดดดด อิคุณเต้ยอยู่ดีๆก็โผล่มาไม่ให้ตั้งตัวเลยยยย
จะเป็นไงต่อเน้อออออ

[t2007]

คุณเต้ยได้รับค่าตัวแล้ว

[snowboxs]

เต้ยคงไปเจอศิน ตอนโดนยาแหงๆ ดีแล้ว
นึกถึงความสัมพันในอนาคตกันและกันไม่ออกเลยแฮะ

[k2blove]

 
ก็ยังงงๆ อยู่นะ เริ่มมาต่อเลยจะได้รู้ที่มาที่ไป

[meteexp]

ทำไมอ่านแล้วงงๆ นานจนลืมไปหมดล่ะเนื้อเรื่อง

[brookzaa]

เดี๋ยวๆๆ จะว่าไม่มีปมก็ใช่ จะว่าไม่มีก็ไม่ใช่ มันบับบ