[รวมเรื่องสั้น] 24 Hours [ชั่วโมงที่ 3-02.00 น. 8/2/61]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [รวมเรื่องสั้น] 24 Hours [ชั่วโมงที่ 3-02.00 น. 8/2/61]  (อ่าน 2390 ครั้ง)

ออฟไลน์ ZYRUS

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


**********************************

ในหนึ่งวันมี 24 ชั่วโมง
ดังนั้นจึงมีความรักหลายรูปแบบเกิดขึ้นใน 1 วัน

สารบัญ




Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2018 22:54:55 โดย ZYRUS »

ออฟไลน์ ZYRUS

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
00.00 น.



เข็มนาฬิกาติดผนังเรือนใหญ่ตรงประตูทางเข้าออกของแผนกบอกเวลาเที่ยงคืนตรงเมื่อสมาชิกคนสุดท้ายที่ยังหลงเหลือกดปิดไฟ ชายหนุ่มทิ้งความมืดมิดและภาระงานอันหนักอึ้งไว้เบื้องหลัง ก่อนพาร่างอันอ่อนล้าตรงไปยังลิฟท์สุดทางเดิน เสียงรองเท้ากระทบทางเดินฟังวังเวงชวนขนลุก หากสิ่งเหนือธรรมชาติไม่สร้างความหวาดหวั่นให้กับเขาเท่าหัวหน้าตอนรู้ว่าแบบแปลนที่จะต้องส่งให้ลูกค้าดูในวันนี้ตอนเก้าโมงเช้ายังไม่เสร็จ


ใครว่าชีวิตที่นอนรวมกันทั้งสัปดาห์ไม่ถึงสิบชั่วโมงจะจบสิ้นลงเมื่อได้ใบปริญญาสถาปัตยกรรมบัณฑิต มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของสิ่งเลวร้ายที่มีชื่อว่า ‘สถาปนิก’ ต่างหาก


เขายกมือบอกลาพี่ยามหน้าบริษัทซึ่งนับวันจะคุ้นหน้าคุ้นตากว่าเพื่อนร่วมแผนก ขึ้นรถขับออกไปพบกับกรุงเทพมหานครในชั่วโมงแรกของวันใหม่ยังคงมีพาหนะสัญจรไม่ขาดสายสมกับเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล


ชีวิตของคนบ้านไกลแต่รายรับยังไม่พร้อมจะหาคอนโดฯทุ่นเวลาเดินทาง เพื่อหลีกเลี่ยงรถติดเสียเวลาทำงานไปเปล่าประโยชน์ ทำให้ลงเอยที่อยู่สะสางงานยังบริษัทจนดึกดื่น จนได้ปริมาณที่พอใจหรือเลยเวลาจราจรติดขัดไปแล้วจึงได้ฤกษ์กลับบ้าน


แน่นอนว่าร่างกายที่เหนื่อยล้าต้องการอะไรสักอย่างมา ‘เติมพลัง’


เขาจอดรถตรงลานจอดของร้านกาแฟเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงในเขตมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากบริษัทประมาณหนึ่งสถานีรถไฟฟ้า เดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเคาน์เตอร์เหมือนอย่างทุกคืน


และพบกับรอยยิ้มสดใสอวดเขี้ยวซี่เล็กน่าเอ็นดูของพนักงานหนุ่มคนเดิม


“รับหวานๆแต่ไม่มีกาเฟอีนเหมือนเดิมนะครับ”


เขายกยิ้มโรยตอบ...ยกมือขึ้นคลึงขมับเบาๆ


“แล้วแต่เธอเลย ไม่เอาแพงนะ ตอนนี้เข้าสิ้นเดือนแล้ว”


“ครับผม” หนุ่มน้อยตอบรับกลั้วหัวเราะ เสียงนั้นทุ้มนุ่ม ฟังรื่นหู คล้ายมีมนตร์วิเศษช่วยปัดเป่าความเหนื่อยล้าเหลือเพียงเบาบาง


ระหว่างทำเครื่องดื่มให้ พนักงานหนุ่มก็ชวนคุยตามประสาคนที่เริ่มคุ้นเคยกัน


ไม่แปลก...เขาแวะร้านนี้ เวลานี้มาติดต่อกันได้กว่าหนึ่งเดือนแล้ว


“งานหนักกว่าเดิมหรอครับ ดูเหนื่อยมากเลย...ผมหมายถึงมากกว่าทุกวัน”


“ประมาณนั้น คงสะสมด้วย” เขาตอบเสียงเนือย


เด็กหนุ่มพยักหน้าที่ยังเปื้อนยิ้มไม่จาง ก่อนจะยื่นแก้วกระดาษให้พร้อมบอกสรรพคุณอย่างเคย


“พักนะครับ วันนี้เป็นนมอุ่นใส่คาราเมล กินแล้วหลับสบาย”


“ขอบคุณ” เขาเอ่ย จ่ายเงินกับพนักงานประจำตรงแคชเชียร์ ยิ้มรับเสียงน่าฟังที่กล่าวเหมือนกับทุกคืน


“คืนพรุ่งนี้เจอกันครับ”


ชายหนุ่มเดินกลับมาที่รถ วางแก้วนมไว้ยังที่วางหน้าเกียร์ จนกระทั่งเลี้ยวออกมาหยุดตรงสี่แยกจึงเริ่มต้นละเลียดนมอุ่น


ในความเหนื่อยล้ากับภาระงานแต่ละวัน เขารู้สึกโชคดีที่อย่างน้อยก็มีบางสิ่งทำรู้สึกอยากตั้งตารอคอย สร้างสีสันและเป็นที่พักใจ


ซึ่งสำหรับเขาแล้ว...คงเป็นแก้วกระดาษบรรจุเครื่องดื่มที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นชนิดไหน จนกว่าจะได้ยินเสียง


‘รับหวานๆแต่ไม่มีกาเฟอีนเหมือนเดิมนะครับ’



-THE END-


**********************
สวัสดีค่ะ :hao5:
มาเปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว 55555555
คราวนี้จะเป็นเรื่องสั้น 24 เรื่อง ธีมเป็นแต่ละชั่วโมงในหนึ่งวัน อย่างเรื่องแรกนี้จะเป็นเที่ยงคืน เรื่องต่อไปจะตีหนึ่ง ไปเรื่อยๆจนถึงห้าทุ่มที่จะเป็นเรื่องสุดท้าย คิดว่าความสั้นยาวจะต่างกันออกไปด้วยค่ะ---
จะพยายามมาแต่งให้ครบ 24 ชัั่วโมงโดยไม่ดองค่ะ... :sad4:

ฝากด้วยนะคะ 

ปล.มาโพสในนี้ใหม่เพราะตะกี้ไปโพสห้องเรื่องยาวค่ะ... :katai1:

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ธีมเรื่องน่าสนใจ..รออ่านจ้า  :pig4:

ออฟไลน์ purple

  • Aventador FC
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 355
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
น่ารักกกกก >< พล็อตน่าสนใจค่ะ 1 ชม ก็มีอะไรน่ารักๆได้ รอตอนต่อเลยค่า

ออฟไลน์ ZYRUS

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0

01.00 น.




เสียงปิ๊บดังขึ้นเบาๆท่ามกลางความเงียบสงัด พร้อมกับตัวเลขดิจิทัลเปลี่ยนเป็นเลขหนึ่ง เรียกผู้เป็นเจ้าของนาฬิกาข้อมือเหลือบลงดูก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียด เบนสายตาไปยังประตูห้องฉุกเฉินอย่างเบื่อหน่าย เห็นมันยังไม่ถูกผลักเปิดออกมาเสียทีก็ก้มหน้าลงอ่านชีทปึกใหญ่ในมือต่อ


เหลือเวลาอีกประมาณแปดชั่วโมงจะถึงเวลาสอบกลางภาควิชาสำคัญ เขาควรจะปักหลักอ่านหนังสือโต้รุ่งอยู่ที่หอพัก ร้านกาแฟเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรือไม่ก็หอสมุดกลาง ไม่ใช่หอบหิ้วตำรามานั่งซังกะตายอยู่ตรงม้านั่งหน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยแบบนี้


ช่วยไม่ได้...นิสิตหนุ่มพยายามปลง อุบัติเหตุเป็นเรื่องสุดวิสัย ไม่มีใครอยากจะให้มันเกิดขึ้นทั้งนั้น
เช่นเดียวกับเพื่อนสนิทที่หารค่าหอพักอยู่ด้วยกัน ถึงมันจะชอบคิดชอบทำอะไรไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านสักเท่าไหร่ แต่มันคงไม่บ้ากระโดดให้ตัวเองตกบันไดเล่น


หรือว่ามันจะกลัววิชาที่สอบตอนเก้าโมงถึงขนาดต้องเอาชีวิตเข้าแลก....เขาชักไม่แน่ใจ


เด็กหนุ่มสูดน้ำมูก ส่งเสียงไอออกมาเป็นระยะจนรำคาญตนเอง มือตบๆกระเป๋ากางเกงบอลหายาอมแก้เจ็บคอ ขณะมืออีกข้างดึงหน้ากากอนามัย (ที่พยาบาลตรงเคาน์เตอร์ยัดเยียดมาให้ใส่ด้วยสีหน้ารังเกียจ) ลงมาตรงปลายคาง


“ขยันจังนะครับ”


เสียงทุ้มทักขึ้นตามด้วยผู้เป็นเจ้าของนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ขณะคนฟังมองซ้ายขวา ชี้ที่ตนเองอย่างงุนงง


“พูดกับเรานั่นแหละ” กระแสเสียงเจือขบขันเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาแต้มรอยยิ้มบางกับเสื้อเชิ้ตสีอ่อนและกางเกงสแล็คสีดำพร้อมกระเป๋าหนังดูภูมิฐานทำให้นึกถึงนักธุรกิจอายุน้อยตามสื่อต่างๆ


“พรุ่งนี้สอบครับ...ตัวสำคัญด้วย” คนอายุน้อยกว่าตอบพลางรีบดึงหน้ากากอนามัยขึ้นปิดหน้าตามเดิม เสียงอู้อี้จากอาการหวัดและยาอมที่ยังละลายไม่หมดฟังตลกจนอยากจะมุดพื้นหนี


“แล้วยังนอนดึกทั้งที่ไม่สบายเนี่ยนะ” คู่สนทนาติง คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันน้อยๆ “ไม่ไหวเลยนะ”


“ก็ผมอ่านไม่ทันนี่” เด็กหนุ่มตวัดเสียงขุ่น เริ่มไม่ชอบใจที่ถูกคนแปลกหน้าดุ มือพลิกอ่านชีทหน้าถัดไป เลิกสนใจชายหนุ่มข้างๆที่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋าสะพาย


“อ้าว...หมอโจ ยังไม่กลับอีกหรอคะ ออกเวรตั้งนานแล้วนี่” คุณพยาบาลหน้ายักษ์ที่ส่งสายตาจิกใส่ตอนมานั่งรอเพื่อนสนิทใหม่ๆถามคนข้างตัวเขาเสียงหวานราวกับมันไม่ได้ออกมาจากปากเดียวกัน


แน่นอนว่าคำนำหน้าชื่อนั้นทำให้ต้องเบิกตากว้าง


คนๆนี้...เด็กหนุ่มชำเลืองมองคนที่นั่งเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือดูผ่อนคลาย


...เป็นหมออย่างนั้นหรอกหรือ


ร้องครางในใจก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นสรรเสริญเชาว์ปัญญาของตัวเอง


โง่จริงกู...อยู่โรงพยาบาลตอนนี้ แถมจะคำพูดคำจาพวกนั้นอีก ไม่ใช่หมอแล้วจะให้เป็นอะไรได้วะไอ้ชุน!


“ผมอยู่ช่วยหมอกายเย็บแผลน่ะครับ และก็เห็นคืนนี้อีอาร์ดูเงียบผิดปกติ หาดูยากมากเลยอยากซึมซับบรรยากาศหน่อย อ้อ...และตอนนี้ผมมีคนไข้ต้องดูแลอีกหนึ่งคนด้วย”


พยาบาลประจำห้องฉุกเฉินเลิกคิ้ว เดินกลับไปตรวจแฟ้มตรงเคาน์เตอร์อย่างสงสัย ขณะหมอยิ้มระรื่นไล่หลัง เหลือบมาทางเขาเหมือนจะบอกทางสายตาว่า ‘คนไข้’ ที่ต้องดูแลนั้นหมายถึงใคร


“อะไรน่ะหมอ ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” เสียงแหบขึ้นจมูกเถียงทันทีที่ลับหลังนางพยาบาล คันยิบๆตรงอวัยวะเบื้องล่างพิกลเมื่อนายแพทย์หนุ่มหัวเราะร่วน


“ก็เห็นๆอยู่ไม่ใช่หรอว่าเป็นหวัด เราไม่สบาย...ถือว่าเป็นคนไข้ของหมอนะ”


คนอายุน้อยกว่ากลอกตา ก้มลงให้ความสนใจกับตำราในมือต่อ ถ้าเป็นตอนปกติเขาคงเถียงกลับไม่ยอมแพ้ แต่ไม่ใช่กับตอนนี้ที่ขนาดอมยาแก้เจ็บคอยังไม่ทุเลา ขมับสองข้างก็เริ่มปวดตุบๆ จนต้องยอมแพ้ ฟุบหน้าลงกับชีทไอโขลกๆ


“อ้าว...ไหวมั้ยนั่น ขออนุญาตนะ” ถ้อยนั้นมาพร้อมกับมือหนึ่งยื่นมาแตะตามใบหน้า


“ตัวรุมๆนะเรา กลับมั้ย เดี๋ยวหมอไปส่ง”


“ผมต้องรอเพื่อน มันยังไม่ออกมาเลย” เด็กหนุ่มตอบทั้งยังไม่เงยหน้าขึ้นมา


“งั้นนอนดีๆ บนเก้าอี้นี่แหละ หลับไปเลยก็ได้ เดี๋ยวเพื่อนออกมาเมื่อไหร่จะปลุก” คุณหมอยื่นข้อเสนอ คนป่วยพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไร้ซึ่งความระแวงใดๆ เพราะร่างกายเรียกร้องให้ขยับเอนลงนอนเหยียดยาวโดยเร็ว


สิ่งที่รับรู้เป็นลำดับสุดท้ายคือแผ่นหลังสัมผัสกับเก้าอี้ม้านั่งยาว ดวงตาปิดลง...มารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีมือหนึ่งจับขาเขย่าเบาๆ พร้อมส่งเสียงเรียก


“ชุน...ชุนเว้ย ตื่น! มานอนอะไรตรงนี้วะ”


เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นงัวเงีย ภาพแรกที่เห็นคือหน้านิ่วคิ้วขมวดของเพื่อนสนิท ก้มลงมองอะไรบางอย่างที่ห่มคลุมลำตัวเขาอยู่ในตอนแรกแล้วเลื่อนตกไปกองบนตักเมื่อยันตัวลุกขึ้นนั่ง


เสื้อกาวน์สีขาวสะอาด ตรงอกปักชื่อผู้เป็นเจ้าของ...ที่ตอนนี้หายตัวไปไร้ร่องรอย ทิ้งเสื้อประจำตำแหน่งไว้ให้ดูต่างหน้าเป็นหลักฐานว่าก่อนจะหลับไป เขาไม่ได้พูดคุยกับพลังงานเหนือธรรมชาติ


“เสื้อกาวน์? มึงไปหยอดหมอหนุ่มที่ไหนระหว่างกูแหกปากเป็นควายถูกเชือดในห้องฉุกเฉินวะ”


“หัวกระแทกจนเพี้ยนหรอไงวะไอ้โอ กูยังอ่านที่จะสอบเก้าโมงไม่จบเลย จะเอาจิตใจไหนไปหม้อวะไอ้สันขวาน อีกอย่าง....” ชุนใส่เป็นชุด ถลึงตาใส่เพื่อน “กูไม่ได้ชอบผู้ชายเว้ย!”


“แหม่ๆ” โอชี้หน้าล้อเลียน “ถึงมึงจะใส่แมสก์อยู่ แต่กูก็รู้นะว่ามึงหน้าแดงนะเพื่อน เขินอ่ะดิ”


“เขินพ่องดิ ไปๆทำแผลเสร็จเอายาอะไรเรียบร้อยก็กลับหอกันได้แล้ว จะได้อ่านหนังสือต่อ” คนถูกแซวโวยวายกลบเกลื่อน ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเสื้อกาวน์ในอ้อมแขน เดินลิ่วนำหน้าเพื่อนกลับไปที่รถจักรยานยนต์คู่ใจ โดยมีสายตาสองคู่มองตามจากมุมหนึ่งใกล้เคาน์เตอร์


“ไม่ทวงเสื้อกาวน์หรอหมอ” นายแพทย์ใส่แว่นกระเซ้าเพื่อนร่วมอาชีพที่กระตุกยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายพราว


“ก็อยากให้เขาเอามาคืน”




-THE END-


ชั่วโมงที่ 2 มาแล้วค่ะ หลังจากผ่านไป... 2 เดืิอนมาดิบพอดี  :hao5:
ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้นค่ะ 55555 นอกจาก...ไม่มีฟีลและคิดไม่ออกว่าจะให้เป็นสถานการณ์ยังไงดี แหะ...

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้ค่า :hao3:

ชั่วโมงต่อๆไป...จะพยายามไม่ดอง *ไขว้นิ้ว*

ปล.เรื่องนี้ยาวกว่าเรื่องที่แล้วเกือบ 2 เท่าได้ ฮาาาา
ปลล.เรื่องนี้ตัวละครมีชื่อแล้วนะ :hao6:




ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
เรื่องหน้าเอายาวกว่านี้อีกนะ 555  :m23:

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
น่ารักมากค่ะ รอชั่วโมงต่อไปนะคะ 

ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
น่ารักมากๆค่ะ

ออฟไลน์ ZYRUS

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
02.00 น.





นาฬิกาคุณปู่เรือนใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่าบนพื้นหินอ่อนขัดเงาแกว่งลูกตุ้มไปมาเมื่อเข็มสั้นเคลื่อนไปหยุดตรงเลขสองเขียนแบบโรมัน เรียกดวงตาสีน้ำผึ้งกลมโตเหมือนตากวางของเด็กหนุ่มผมทองในชุดนักเรียนหลุดลุ่ยที่กำลังถูพื้นละจากงานเบื้องหน้าช้อนขึ้นมอง ก่อนจะพรูหายใจยาวเหยียดครั้นเห็นว่าเหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมงกว่าเขาจะพ้นโทษกักบริเวณในคืนนี้
   

โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเองที่ดันสูบบุหรี่เพลินจนลืมสังเกตรอบตัว ถูกคุณพ่ออธิการจับได้คาหนังคาเขา ชนิดนิ้วยังคีบมวนนิโคตินควันกรุ่นคานิ้ว ลงเอยที่หลังรับประทานมื้อเย็นต้องมาฉายเดี่ยวทำความสะอาดโบสถ์ประจำโรงเรียน เสร็จแล้วก็ยังไปไหนไม่ได้ ต้องนั่งสำนึกผิดอยู่ในนี้ถึงหกโมงเช้า
   

อยากจะออกไปก่อนก็ทำได้แค่คิด...เพราะประตูทางเข้าออกถูกล็อกจากด้านนอก
   

โชคดีที่เขาไม่กลัวผี ไม่อย่างนั้นบรรยากาศเก่าแก่ของโบสถ์อายุหลายร้อยปีมีเครื่องเคียงเป็นประวัติศาสตร์นองเลือดพ่วงตำนานขนหัวลุกเล่ารุ่นสู่รุ่นคงทำให้ประสาทเสียนับแต่ได้ยินเสียงลั่นดาลขัง ทิ้งให้เดียวดายกลางโบสถ์กว้าง มีเพียงแสงเทียนเป็นเพื่อนปลอบใจ และสหายอีกมากมายนอนหลับสบายอยู่ใต้ผืนดินห่างออกไปประมาณร้อยเมตร
   

อุ่นใจเหลือเกิน
   

เด็กหนุ่มอ้าปากหาว เดินกลับมาทิ้งตัวเอนหลังบนม้านั่งยาวแถวหน้าสุดหลังจัดการทำความสะอาดพื้นตรงแท่นพิธีเสียเรี่ยมเร้
   

ยกมือขึ้นดูนาฬิกาตรงข้อมือ...ยังไม่ตีสองครึ่งด้วยซ้ำ นอนงีบก่อนแล้วกัน ใกล้เวลาบราเธอร์เปิดประตูค่อยลุกขึ้นมาสร้างภาพประสานมือภาวนา
   

คิดแล้วพยักหน้ายิ้มกริ่มกับตัวเอง หยิบโทรศัพท์มือถือที่หมดประโยชน์เพราะบริเวณนี้อับสัญญาณขึ้นมาตั้งเวลาปลุก หลับตาลงอย่างผ่อนคลาย
   

รู้สึกเหมือนหลับไปไม่กี่นาทีเมื่อมือหนึ่งสะกิดตรงหัวไหล่เบาๆ เด็กหนุ่มส่งเสียงในลำคอด้วยความรำคาญ พลิกตัวหันหลังให้ แต่มือนั้นก็ยังตามมาทวีความหงุดหงิด จนต้องทะลึ่งตัวขึ้นมาทำตาขวางใส่เจ้าของมือก่อกวน
   

“นอนอล่างฉ่างในสถานที่แบบนี้ ไม่สำรวมเลยนะ” เสียงทุ้มลึกกังวานเหมือนระฆังใบใหญ่ สำเนียงไพเราะแบบที่เขามั่นใจว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตมาพร้อมกับดวงตาเรียวคมสีเทาเหมือนควันบุหรี่จ้องมองติติง เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบ มองร่างสูงสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางเกงขี่ม้าสีดำพร้อมรองเท้าเข้าชุดก้าวจากตรงหน้าแท่นบูชาตรงเข้ามาหา ทุกท่วงท่าน่ามองราวกับขุนนางในราชสำนักจนอดคิดไม่ได้ว่าตอนถูกฝึกนั้นจะถูกไม้ฟาดจนระบมไปทั้งตัวเหมือนที่เขาโดนรึเปล่า
   

“บราเธอร์เปิดประตูแล้วหรอ” เด็กหนุ่มผมทองถามมึนๆ ผินมองประตูบานคู่อย่างมีความหวัง แล้วต้องยู่ปากเมื่อเห็นมันปิดอยู่เหมือนเดิม
   

แล้ว...หมอนี่เข้ามาได้ยังไง ประตูหลังแท่นพิธีที่เป็นห้องทำงานของผู้ดูแลโบสถ์ก็ถูกล็อกเหมือนกัน
   

คิดไรมาก...เขาก่นด่าตนเองในใจ ประตูมันถูกล็อกจากข้างนอก แค่มีกุญแจก็เข้ามาได้แล้ว
   

“ยังหรอก ผมแค่แวะเข้ามาดู ว่าคุณทำความสะอาดได้เรียบร้อยดีไหม” เสียงของคนแปลกหน้ายามวิกาลเจือหัวเราะเล็กน้อย รับกับนัยน์ตาเหยี่ยวเป็นประกายพราว
   

เขารู้สึกเหมือนถูกสบประมาทแบบผู้ดีอย่างไรชอบกล
   

“นี่...ถึงผมจะเกเร เรียนไม่เอาอ่าว แต่เรื่องทำความสะอาดแบบนี้ ผมเซียนนะ” ว่าแล้วก็ยืดอกภาคภูมิใจ หากต้องถลึงตาใส่อีกฝ่ายที่ส่งเสียงหึในลำคอ
   

“ผมคิดว่าความสามารถที่ได้มาจากการถูกลงโทษบ่อยๆ ไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจนะครับ”
   

“จะด่าก็ด่ามาตรงๆก็ได้ ผมไม่โกรธหรอก” เด็กหนุ่มพึมพำ ขยับตัวเว้นที่ให้คนที่ดูแล้วน่าจะอายุมากกว่าเขาสองหรือสามปีนั่งลงข้างกัน ฝ่ายนั้นโคลงศีรษะเป็นเชิงขอบคุณ เมื่อได้เห็นใบหน้าในระยะใกล้ก็อดชื่นชมในใจไม่ได้ว่าช่างเป็นวงหน้าที่ดูดีเหลือเกิน เหมือนรูปปั้นเทวดาในหนังสือภาพประติมากรรมสมัยเรอเนสซองส์ไม่มีผิด หรือไม่ก็พวกขุนนางหนุ่มในภาพวาดตามคฤหาสน์ต่างๆ
   

จะว่าหน้าตาหล่อแบบโบราณๆก็คงไม่ผิดเท่าไรนัก
   

และดูคุ้นตาไม่น้อย...คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
   

คงจะเป็นรุ่นพี่สักคน....เขาให้คำตอบง่ายๆกับตนเอง เพื่อจะได้ผลักประเด็นไม่เข้าท่าออกไปจากสมอง
   

ฝ่ายนั้นพอนั่งลงแล้วก็นั่งมองรูปพระแม่มารีอุ้มพระกุมารท่ามกลางแสงสลัวของเปลวเทียนอยู่เงียบๆ แม้จะเป็นความเงียบที่ไม่อึดอัด แต่เขาก็ไม่อยากจะนั่งเฉยให้ความง่วงและเบื่อเล่นงาน
   

“เอ่อ...ไหนๆคุณก็มาแล้ว คุยกันหน่อยมั้ย อีกเกือบสี่ชั่วโมงกว่าผมจะได้ออกไปจากที่นี่ นั่งอยู่เฉยๆแล้วมันก็ง่วง”
   

“ได้สิครับ” เสียงทุ้มสำเนียงรื่นหูตอบง่ายๆ “แต่ผมคุยไม่เก่งเท่าไหร่นะ”
   

ได้ยินเช่นนั้นเด็กหนุ่มก็ยิ้มจนตาปิด “ไม่เป็นไร ผมคุยเก่ง”
   

เมื่อเริ่มบทสนทนาเรื่อยเปื่อย อีกฝ่ายคุยไม่เก่งดังออกตัวไว้จริงๆ แต่ก็เป็นผู้ฟังที่ดีและรับส่งสารได้อย่างลื่นไหล เสียงนาฬิกาคุณปู่ตีบอกเวลาผ่านครั้งแล้วครั้งเล่า หากเขาเพลิดเพลินเกินกว่าจะสนใจ กระทั่งได้ยินอีกเสียงหนึ่งที่ดังกว่ามากแทรกขึ้นมา
   

เสียงระฆังตีบอกเวลาย่ำรุ่ง...ปลุกนักเรียนให้ลุกจากเตียงรับวันใหม่
   

“ผมต้องไปแล้วละครับ” สิ้นเสียงระฆังกังวาน คนข้างตัวที่เป็นเพื่อนคุยมาตลอดหลายชั่วโมงก็ลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มบางให้เป็นเชิงลา เด็กหนุ่มใจหาย หากก็ไม่รั้งไว้ พยักหน้ารับช้าๆ
   

“แล้วเจอกันนะ...”
   

พูดแล้วชะงัก เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ถามชื่ออีกฝ่าย
   

“...คุณชื่ออะไรหรอ ผมไคลด์...ไคลด์ โดโนแวน”
   

คนถูกถามอมยิ้ม นัยน์ตาพราวแววขบขันระคนเอ็นดู   


“ผมชื่อเลโอ” เสียงนุ่มเบา ทำนองไพเราะที่เริ่มคุ้นหูตอบเพียงนั้น ยกมือขึ้นระดับไหล่เป็นเชิงลาก่อนจะเดินไปยังประตูด้านหลังแท่นพิธี คลายข้อสงสัยว่าในตอนแรก ฝ่ายนั้นเข้ามาได้อย่างไร


มองส่งร่างสูงสง่าไม่ทันลับตา เสียงไขกุญแจจากประตูใหญ่ก็เรียกหันขวับมอง รีบเข้าประจำม้านั่งแถวหน้าสุด ประสานมือ หลับตาลง เกร็งแผ่นหลังทำทีว่าอยู่ในท่านี้มานานนับชั่วโมง


ไคลด์ค่อยสะดุ้งอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อมือของคุณพ่ออธิการสะกิดแผ่นหลัง แยกยิ้มจืดเจื่อนให้ดูสำนึกผิดเรียกคะแนนสงสารมากที่สุด


“กลับหอไปอาบน้ำได้แล้วโดโนแวน กินข้าวเสร็จขึ้นมาพบครูที่ห้องทำงานด้วย จำได้ใช่ไหมว่าห้องไหน” ประโยคคำถามเหน็บเนิบๆในช่วงท้ายทำนักเรียนขาประจำกระตุกยิ้มแหย พยักหน้าตอบรับเสียงหวาน ก้มหน้าก้าวตามนักบวชวัยต้นห้าสิบแล้วแยกขึ้นหอพักไปทำธุระส่วนตัว


ประตูไม้ประดับลูกบิดทองเหลืองดูผ่านการใช้งานมามากกว่าอายุของเขารอคอยให้ผลักเข้าไป ไคลด์เคาะประตูเบาๆ บอกชื่อของตน เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากด้านในก็เปิดประตูก้าวตรงไปยืนประสานมือสงบเสงี่ยมอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานคุณพ่ออธิการดังทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน


เขาคงจะเข้าไปยืนข้างในแล้ว...หากไม่สะดุดตากับรูปภาพรูปหนึ่งที่ประดับผนังตรงทางเดินทอดสู่ห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงเรียน


ไคลด์เก็บความสงสัยไว้ในใจ รีบเปิดปากก่อนที่คุณพ่อจะเริ่มเทศนาเหมือนดังเคย


“คุณพ่อครับ...ผมมีอะไรอยากจะถามหน่อย เกี่ยวกับรูปของผู้ชายหนุ่มๆที่อยู่ตรงผนัง ใส่เสื้อสีเลือดหมูน่ะครับ”


คุณพ่ออธิการเลิกคิ้วคล้ายระลึกอยู่ในใจ ไม่นานก็โคลงศีรษะ


“ท่านเลโอนาร์ด ฟรานซิส เฮย์เดน ดยุคแห่งคอร์นวอลล์ ผู้สนับสนุนงบประมาณในการก่อตั้งโรงเรียนนี้ขึ้นมา เป็นคนดีทีเดียวละ แต่อายุสั้นเพราะถูกพี่น้องพ่อเดียวกันฆ่าตายเรื่องมรดก ถ้าจำไม่ผิด เหมือนจะถูกแทงตายตรงหลังโบสถ์นี้เอง”


เด็กหนุ่มนิ่งงัน รู้สึกชาวาบไปทั้งสรรพางค์กาย คำเทศนาที่ผู้อาวุโสร่ายมาไม่กระทบโสตสักนิด สมองมีแต่ความจริงที่ว่าเขาคุยกับผีอยู่หลายชั่วโมงสะท้อนไปมาเหมือนยืนอยู่กลางถ้ำ


ไคลด์ดึงสติกลับมาพยักหน้าและกล่าวขอบคุณอย่างเลื่อนลอยเมื่อคุณพ่ออธิการอนุญาตให้ไปได้ เด็กหนุ่มก้าวช้าๆไปหยุดอยู่เบื้องหน้าภาพวาดของดยุคหนุ่มรูปงาม สบดวงตาคมสีเทาจางเนิ่นนานแล้วยกยิ้มบาง



“ขอบคุณมากนะ...เลโอ”



-THE END-


---------------------------
ชั่วโมงที่สามมาแล้ว....หลังจากเว้นไป 55555555 ไม่กล้านับเลยทีเดียว
เหตุผลเดิมค่ะ คือคิดไม่ออก....แหะๆ  :hao5:
   
   

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
กลับมาแบบหลอนๆ  :sad3:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด