หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ)

[เบบี้]

ต่อๆ ลงช้าเพราะว่ามันเกินกำหนดตัวอักษรอะ .. ต่อเลยแล้วกันค่ะ



“อะ...อะ..อืออออ..ออกแล้วววว..ออกแล้วว..อะ.ซี๊ดดดดด..”โอย พระเจ้า เสียวสัดเลย เชี้ยเอ้ย ผมกระแทกไม่ลืมหูลืมตาเลยครับ จนน้ำมันพุ่งทะยานเข้าตัวไอ้เข็ม เอวมันก็ไม่ยอมหยุด ด้วยความเสียวสุดตีน กระแทกเน้นๆ หนักๆอีกจนตัวเกรง ไอ้เข็มกับผมทิ้งตัว ลงบนที่นอนอย่างหมดเรี่ยวแรง
ผมจูบไหล่มันเบาๆ หมดแรงจริงๆครับ ขอบอก พอทิ้งตัวปุ๊บ แม่ง ง่วงทันทีเลย ไม่รู้เพราะว่าดึกด้วยรึเปล่า ผมผลิกตัวเองลงจากตัวไอ้เข็ม แล้วเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดทั้งผมทั้งไอ้เข็ม ไอ้เข็มนี่ไม่ขยับตัวเลยครับ
“ไหวรึเปล่า.”ผมรีบลุกขึ้น แล้วเงยหน้าไปมองอีกด้านนึง มันมองหน้าผม
“หิวน้ำ.”มันบอก เบาๆ เสียงแทบไม่มีเลยครับ ผมยิ้มให้ แล้วหอมลงที่แก้มมัน ผมลุกจากเตียง แล้วเดินไปที่ตู้เย็นเล็กที่อยู่ในห้องนอน รินน้ำให้มัน  ไอ้เข็มพลิกตัวเองแบบคนไม่มีแรง แล้วมองผม
“ถ้ามึงเป็นแบบนี้ทุกวัน..กรูคงตายก่อนแก่”มันพูดเสียงแหบๆ ผมยิ้มให้
“เอาผ้าขนหนูให้กรูด้วย..”ผมบอกเบาๆ ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูให้มัน
“..เปลี่ยนผ้าปูเตียงด้วย.”มันสั่ง
“คราบเมียครับ.อยากได้อะไรสั่งมาเลยครับ ตามคำบัญชา”ผมบอก ไอ้เข็มมันลุกไปเข้าห้องน้ำ กรูเหนื่อยก็เหนื่อย ต้องมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอีก ไม่งั้นคุณชายมันจะไม่ยอมนอนนะครับ เปลี่ยนเสร็จ เปิดโทรทัศน์รอคุณชาย  ออกมาผมก็เข้าไปอาบต่อ ก่อนเข้าขอดูผลงานก่อนแล้วกัน ผมดึงผ้าขนหนูไอ้เข็มอย่างที่มันไม่ได้ตั้งตัว
“เฮ้ย...”มันรีบจะคว้าไว้แต่ไม่ทันแล้วครับ ผมยิ้ม
“เฉยๆดิ.ขอดูนิดเดียว”ผมบอก แล้วเข้าไปกอดมัน ไอ้เข็มมันดิ้นแรงเยอะชิบหาย แต่แล้วก็เห็นจนได้ รอยฟันผมที่ก้นมันครับ แดง เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้เขียวแน่ๆ 
“ไอ้โรคจิตเอ้ย..ไอ้ห่า..ไปตายซะไป..”ไอ้เข็มมันคงรู้นะครับว่าผมขอดูอะไร มันหน้างอ ผลักอกผมใหญ่ ตัวมันมีแต่รอยเลยครับ รอยกัด กับดูดเยอะมาก ยิ่งตรงคอ เออดี จะได้รู้กันไปว่ากรูสองคนร้อนแรงขนาดไหน ไอ้ห่าป้อง หน้าอกมันนี่ เห็นชัดเลยครับ ชัวร์ พรุ่งนี้แม่ง ช้ำชัวร์ กรูโดนมันด่าแน่ ทำผิวพรรณที่มันดูแลเป็นอย่างดีช้ำ กร๊ากก ด้วยความสะใจยิ่ง
ผมกับมันหยอกล้อกันสักพัก ผมก็เข้าไปอาบน้ำ แล้วก็เข้านอนกันทั้งคู่แหละครับ
...............................
“โห..ม๊า...ไหนเมื่อคืนทะเลาะกันไม่ใช่หรอ..แล้วนั้นไรอะ”ไอ้แฟงครับทำเสียงตกใจมาเชียวครับ แล้วชี้ไปที่คอไอ้เข็ม ไอ้เข็มรีบปิดไว้ คงมิดแย่
“มึงรู้ได้ไงว่ากรูทะเลาะกัน”ไอ้เข็มรีบถาม ไอ้แฟงยิ้มแหยๆ แล้วเกาหัว
“บังเอิญเห็นนะม๊า”มันบอก
“เออไอ้เด็กเวร..ไปเลย.กรูหิว”ไอ้เข็มมันตบหัวไอ้แฟงเบาๆก่อนที่จะลากคอไอ้แฟงเดินไปที่ร้าน ผมเดินตามมันสองคนเข้าไปในร้าน
วันนี้ไอ้เข็มเข้ามาดูร้าน ก่อนไปทำงานตอนกลางคืน ผมก็แว๊บออกมาหาศรีภรรยาผมบ่อยๆจนโดนมันด่าไปตามระเบียบแหละครับ
...........................
“กรูจะยกร้านนี้เป็นชื่อมึงนะ..”ตอนนี้ผมกับมันนอนอยู่ที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ มาพักผ่อนนะครับ ผมนอนตักไอ้เข็ม ที่ตอนนี้มันนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่ มันเงยมองหน้าผม
“ทำไม.”มันหน้างอถาม มันก็คงรู้แหละครับว่าร้านนี้ผมรักมาก ทำมาด้วยน้ำพักน้ำแรง แต่ผมก็อยากจะให้เป็นชื่อของคนที่ผมรักนิครับ ผมรู้อยู่แล้วละครับว่ามันจะต้องโกรธ
“หึ..กรูว่าแล้วว่ามึงต้องไม่พอใจ..แต่กรูอยากให้นี่.”ผมบอกมัน แล้วจับมือซ้ายมันมาหอม ไอ้เข็มยิ่งหน้างอ
“กรูไม่เอา.ร้านนั้นเป็นของมึง.มันก็สมควรเป็นของมึง.กรูไม่เหมาะสมหรอก”ไอ้เข็มพูด แล้วจ้องตาผม
“..แต่กรูคิดไว้แล้วนะ..สักวันกรูคงต้องไปจากที่นี้.ไม่อยู่นี่ไปจนตายหรอก.กรุงเทพไม่ใช่บ้านกรู..กรูจะกลับไปบ้านกรู...อาจไปเปิดร้านที่นั้น.ยังไงบ้านหลังนั้นพ่อก็ยกให้กรู..”ผมบอกมัน  ไอ้เข็มเงียบสักพัก
“ถ้ามึงไป.มึงจะทิ้งกรูไว้หรอ.”มันถาม เสียงเริ่มเบาลง ผมรีบลุกขึ้น หันหน้าเข้าหามัน ขาสองข้างตั้งชัน เหมือนบังคับไม่ให้มันไปไหน
“กรูไม่ได้อยากทิ้งหรอก..แต่กรูคิดว่ามึงรักงานที่นี่.กรูก็อยากถามหลายครั้งแล้ว..แต่กรูกลัวมึงลำบากใจ.ถ้ากรูกลับบ้านจริงๆ.แค่นี้เองเดี๋ยวก็ถึง.ร้านนี้กรูก็อยากให้คนที่กรูรักและไว้ใจที่สุดดูแล.”ผมบอกมัน
“มึงจะไม่ถามกรูสักนิดเลยรึไง..ว่ากรูอยากอยู่ที่ไหนกับใคร”มันพูดพร้อมกับก้มหน้า ผมก็พอจะรู้นะครับว่ามันเริ่มน้อยใจ
“งั้นถ้ากรูบังคับให้มึงไปอยู่กับกรูที่บ้าน.มึงจะไปมั้ย.”ผมพูดแล้วลูบหูมัน ลูบผมมันเบาๆมันยิ้มให้ผม น้อยๆ แล้วพยักหน้า
“..งั้นสักสามสิบกว่าๆเราค่อยตัดสินใจกันเนอะ.”ผมยิ้มบอกมัน มันยิ้มกลับ แล้วพยักหน้ารับ
“....แต่ถ้ามึงกลับไปแล้วงานที่มึงรักละ..”ผมก็ยังกังวนไม่ได้
“กรูก็แปลงาน.แปลเสร็จก็เอาต้นฉบับ.ขับรถเข้ากรุงเทพไม่เห็นยาก..อยากเป็นดีเจ.ก็เปลี่ยนจากกรุงเทพ..ไปบ้านเราก็จบ.ไอ้ฟาย..”นั้นโดนด่าเลยกรู
“ก็ไม่รู้..เห็นมึงชอบกรุงเทพนี่หว่า..เจ้าพ่อแฟชั่นนิมึงอะ”ผมบอกมัน
“มึงก็พูดอย่างกับบ้านเรากันดาร.เป็นพันโลจากกรุงเทพ.แค่ขับสองชั่วโมงก็ถึง”มันบอก
“กรูจะไปรู้หรอ...แต่กรูก็ใจหายนะมึง.ถ้าคิดถึงวันนั้นจริงๆ ร้านนี้จะไม่ใช่ร้านของกรูอีก..แต่กรูได้ทำความฝันกรูสำเร็จแล้ว..แล้วก็อยากกลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน มันรู้สึกอบอุ่นดี..อีกอย่าง.อยากไปเปิดร้านอาหารที่บ้านกรูอยากไปดูพ่อกับแม่ด้วย..กรูจะได้ไม่ต้องกังวลใจ”ผมบอกมัน มันพยักหน้า พ่อแม่ผมกับพ่อแม่ไอ้เป้รู้เรื่องผมกับมันแล้วนะครับ ตั้งแต่ เออไปสวิสด้วยกันแล้วนั้นแหละครับ ผมเป็นคนบอกเอง ไม่มีอะไรร้ายแรง เพราะว่า พ่อไอ้เข็มก็รักผมดี แต่ท่านสองคนก็ต้องตกใจมันเป็นเรื่องปกติของพ่อกับแม่อยู่แล้วแหละครับ
“ทำอะไรที่อยากทำเถอะมึง..กรูกลับไปจะไปดูกิจการที่ร้านเหมือนกัน..ดูท่าแล้วคงไม่มีใครทำต่อ..นั้นมันงานของตระกูลกรูเลย..กรูก็อยากทำอะไรให้ป๊าสบายใจ.บ้าง..เหมือนกัน..ดีแล้วแหละ.เดี๋ยวถ้าเราอิ่มตัวกับที่นี่แล้ว..ก็กลับกัน...ส่วนร้าน.มึงก็ตัดสินใจแล้วกันว่าจะเอายังไง”ไอ้เข็มมันบอกผม
ผมคิดนึกไป ที่จริงผมอยากจะให้ไอ้แฟงนั้นแหละครับ ไม่ก็อยากจะขายให้ไอ้ฝิ่น เพราะมันก็อยากได้อยู่เหมือนกัน แต่คิดแล้วไอ้แฟงน่าจะเหมาะที่สุด ถึงปากมันจะบอกว่าไม่ว่าป๋ากับม๊าจะไปไหน แฟงจะไปด้วย แต่ชีวิตคนเรายังอีกยาวไกล ผมอยากให้อย่างน้อย มันมีมรดกที่มันไม่เคยมีเลยในชีวิตชิ้นนี้ ทำให้มันอุ่นใจว่าอย่างน้อยชีวิตมันก็ยังมีเสาหลักคุ้มครองมัน
................................
“ไม่เอาหรอกป๋า..แฟงจะกลับไปกับป๋าด้วย”กรูว่าแล้วไง
“มึงจะไม่เรียนต่อเลยรึไงไอ้แฟง..เป็นพ่อครัวนะมันต้องหาประสบการณ์รอบด้าน..ไม่ใช่แค่ตรงนี้”ผมบอก
“แต่ว่าแฟงไม่อยากห่างป๋ากับม๊านี่.”มันพูด ตอนนี้ผมยังไม่ได้บอกหรอกครับว่าผมจะยกร้านให้มัน แค่เอ่ยขึ้นว่า ถ้าผมกับไอ้เข็มพร้อมที่จะกลับบ้านเมื่อไหร่ คงต้องหยุดกิจการที่นี่
“ไอ้แฟงกรูจะบอกอะไรมึงให้นะ..ชีวิตมึงคือชีวิตมึง..มึงจะมายึดติดกรูกับไอ้เข็มไม่ได้..กรูได้แค่ชี้แนะ ให้แนวทาง..และให้เงิน ให้ความรัก ความเป็นพี่ เป็นเพื่อนกับมึง..แต่วันข้างหน้ากรูกับไอ้เข็มจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ มันเป็นเรื่องของอนาคต มึงต้องยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง ไม่ใช่กรูสองคน..มึงไม่เคยเป็นคนแบบนี้นิแฟง..แต่ก่อน มึงเข้มแข็งกว่านี่กรูรู้.”ผมบอก
“แต่ก่อนแฟงไม่มีใครนิป๋า..แต่ตอนนี้แฟงมีป๋ากับม๊าแล้วไง..แล้วอยู่ดีๆจะทิ้งแฟงไปเหมือนพี่สาวแฟงหรอ”มันพูด เอา บ่อน้ำตาตื้นขึ้นมาอีก ไอ้เข็มหน้าเหรอหรา มองหน้าผม แล้วชี้หน้า ประมาณว่ากรูผิด ที่ทำให้ไอ้แฟงร้องไห้ ผมลุกจากโซฟาตัวผม ไปนั่งโซฟาด้านมัน
“กรูเข้าใจ..กรูรักมึงเหมือนน้องแท้ๆกรูเลยด้วยซ้ำ ไม่มีทางทิ้งมึงไปไหนหรอก..ร้านนี้กรูอยากให้คนที่กรูรักและไว้ใจได้เป็นคนดูแลต่อ..และคนที่กรูเลือกก็คือมึง..”ผมลูบหัวมัน ไอ้แฟงมองหน้าผมทันที
“ตะ....”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น..มึงต้องดูแลร้านที่กรูรัก.กรูทำมันมา กรูลงทุนกับมันมาเยอะในทุกๆเรื่องกว่าจะเป็นวันนี้ และกรูไม่อยากให้มันจบลงแค่นี้...และมึงคือคนที่กรูคิดว่าต้องทำให้กรูได้..”ผมบอกมัน
“แต่ว่าแฟงไม่ได้เป็นญาติไม่ได้เป็นน้องแท้ๆนะฮะ..”มันพูดตะกุกตะกัก
“แล้วไงวะ..กรูบอกแล้วไงกรูรักมึงเหมือนน้องแท้ๆ กรูคนนึง.เหมือนลูกเหมือนหลานกรู..ทำไมกรูจะให้ไม่ได้..มันขึ้นอยู่กับความสามารถและความไว้ใจที่กรูมีให้มึง..มาตลอดและมึงไม่เคยทำให้กรูผิดหวัง..ดังนั้นสิ่งนี้คือสิ่งตอบแทนสำหรับมึง.”ผมบอกมัน
“..ไม่ต้องห่วงหรอก..กรูยังไม่ได้ไปตอนนี้สักหน่อย..กรูบอกว่าสักสามสิบกว่าๆ ไอ้ห่ามึงจะร้องไรนักหนาวะ”จากที่ผมพูด ผมเริ่มด่ามันแล้วครับ เพราะยิ่งพูดน้ำตามันยิ่งร่วง
“..อ่าว.ป๋ายังไม่สามสิบอีกหรอ.”มันทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่
“มะเหงนิไอ้ห่าแฟง..”ผมเข็กหัวมันเบาๆ ไอ้แฟงหัวเราะ
“สักวันร้านนี้ต้องเป็นของมึง..กรูรักมันมาก..ดูแลมันให้ดีละ...กรูเชื่อว่ามึงทำได้..แต่ถ้าสักวันคิดว่าจะทุบมันทิ้งละก็อย่างน้อยบอกกรูล่วงหน้าก่อนก็ดีนะ กรูขอทำใจก่อน.”ผมพูดติดตลก
“โหป๋า..ใครจะไปทุบกัน.”ไอ้แฟงมันพูด แล้วเช็ดน้ำตา
“..หึ...มึงนี่แม่งขี่แยวะ...”ผมบอก เพราะตอนนี้มันกอดผมแจเลยครับ
“แฟงจะดูให้ดีที่สุดเลย..จะรักมันเท่าชีวิต..รักมันเท่าที่แฟงรักพี่เป้กับพี่เข็มเลยนะฮะ..”มันพูดอยู่ตรงอกผม ผมยิ้มให้ไอ้เข็มที่มันนั่งมองผมสองคนอยู่
“อืม...กรูเชื่อใจมึง..ว่ามึงทำได้..”ผมลูบหัวมันเบาๆ
..............................
และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ผมต้องยกร้านให้ไอ้แฟงจริงๆ ต่างคนต่างร้องไห้ไม่มีดี ผมได้บอกพ่อกับแม่แล้วว่าจะกลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน พ่อกับแม่ก็ยินดีปรีดาเป็นยิ่งนัก ฮ่าๆ ผมเริ่มสร้างร้านใหม่ที่นั้น ให้เป็นชื่อเดียว เหมือนกับทำสาขาไว้ พร้อมกับประวัติร้าน ให้เห็นเด่นชัด จนร้านที่นั้นเสร็จ ผมได้เซนต์โอนทั้งบ้านและร้านเป็นชื่อไอ้แฟง มันร้องไห้ไม่มีดี มันบอกว่า ขนาดพ่อกับแม่มันยังดูแลไม่ได้ครึ่งของผมกับไอ้เข็มเลย แต่ผมก็ได้แค่บอกมันแหละครับ ไม่ว่ายังไง เค้าก็เป็นคนให้กำเนิดมึง อย่าไปโทษเค้าเลย เค้าคงมีเหตุผลของเค้า มันก็เงียบ ไม่พูด และบอกว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว ช่างมันเหอะครับพี่
ตอนนี้ร้านของผมโดยมีไอ้แฟงที่เรียนจบเรียบร้อยเป็นคนดูแล พร้อมกับสูตรอาหาร ที่ผมฝึกให้มันกับมือ ทุกวิถีการทำ ไอ้แฟงมีโปรแกรมเรียนต่อปริญญาโท ผมสนับสนุนเต็มที่ เพราะมันต้องใช้เงินไงครับ มันก็เกรงใจผมแหละ แต่ผมบอกไมเป็นไร เรียนไปเหอะ แต่คราวนี้ต้องเอาเงินมาใช้คืนกรู มันก็โห ไรอะป๋า ใหญ่เลยครับ
ผมกับไอ้เข็มไปมาหาสู่กันดีอยู่เรื่อยๆ มันนอนบ้านผม ผมไปนอนบ้านมัน โรงงานค้าไม้ของพ่อมันก็ไปด้วยดี หวยของแม่มันก็ไปได้สวย แต่มันบอกว่าจะให้เลิกแล้ว มันบอกแม่กรูวันๆไม่ทำอะไร เห็นกรูมาทำงานให้แบบนี้ เอาแต่คิดหวย ฮ่าๆ เอากับมันครบ พ่อกับแม่ผมก็ไปมาหาสู่กันเนี้ยแหละครับ ไอ้แป้ง จะแต่งงานแล้ว ก็จะย้ายไปอยู่บ้านที่มันซื้อไว้ ส่วนผมก็อยู่ดูแลพ่อกับแม่นี่แหละครับ
ไม่มีอะไรมาก ชีวิตดำเนินไปเรื่อยๆ ตามมีตามเกิด วันดีคืนดี ช่วงเทศกาล ผมก็พากันไปเที่ยวต่างประเทศกับไอ้เข็มสองคน หาข้อมูล แบ๊คแพคกันไป แบบลุยๆ มันมันส์ดีจริงๆครับ ผมก็คิดว่าชีวิตแบบนี้นะดีแล้ว ดีมากเลยด้วยซ้ำ ได้อยู่กับคนที่ผมรัก ทั้งพ่อ แม่ น้องสาว ไอ้เข็ม และครอบครัวของมัน มันเป็นอะไรที่ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่มีคนพวกนี้ ก็ทำให้ชีวิตผมอยู่ได้ รอบๆตัวมีแต่ความอบอุ่น ขอให้เป็นอย่างนี้ไปทุกๆวันเถอะนะ ขอให้เป็นแบบนี้ทุกๆวัน ผมเฝ้าบอกและภาวนากับตัวเอง ถึงแม้จะรู้ว่าสักวันต้องมีวันสิ้นสุด นั้นคือการจากลา  การจากลาที่ใครๆหลายคนไม่ต้องการ


...

จบเป้กับเข็มแล้ว
ต่อไปตาร์กับข้าว จบสุดท้าย ท้ายสุดจริงๆแล้วนะเจ้าค่ะ ไม่มีการต่ออีกแล้ว
ไปแระค่ะ
ขอโทษที่ดึก บับบาย

[puffy_nuchy]

จิ้มเบบี้จ้า



กรี๊ดด
ตื่นเต้น แวะเข้ามาดูก่อนนอน
จะเอ๋ โชคสองชั้น....

[arjinn]

เยี่ยมค่ะ 

[Salim021]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


แปะๆๆๆๆ (ตบมือ)



จบเป้-เข็มได้เยี่ยมมากกกกกก สาวน้อยเบบี้




 

[the_pooh9]

+1

[TONG]

ได้อ่านหลายๆคู่แล้วมีความสุขมากๆ

แต่แอบใจหายกับประโยคที่ว่า "ไม่มีการต่ออีกแล้ว"

ใจหายเล้กๆ

[archi_10_001]

 

จบน่ารักเจ้าค่ะ ถึงจะเศร้าด้วยคำว่าจากลา ช่วงนี้อ่อนไหวต้องเข้าใจ 5555+++

อืมมมมม ใจหายเหมือนกัน บอกตรงว่าช้อนทำงานไปอ่านไประริกระรี้มากเจ้าค่ะ ต้องส่งงานยังโฉบเข้ามาอ่านทุกวัน สนุกมากๆ ไล่อ่านตามหลายวันอยู่เจ้าค่ะ ((เกือบ อาทิตย์)) 555+++ แต่ยังไม่ได้อ่านคู่หลัก เตรียมไว้อ่านช่วงเครียดๆ

แล้วจะพยายามหักห้ามใจทำงานเจ้าค่ะ ((ตัวจบแล้ว ไม่อยากอู้ 55555)) อืมๆ อาจจะโฉบเข้ามาหลังส่งงาน เหอๆ อีกพักใหญ่ทีเดียว

ขอบคุณมากๆสนุกจริงๆ

ชอบคู่แสบนะ อืม ความจริงชอบทุกคู่แหละ ((แอบไปอ่านคู่หลักมาหน่อยนึง หึๆ))

แต่ชอบคู่แสบที่สุด รักแบบไม่รู้ตัว และแอบรักอย่างเจ็บปวด แต่ก็รัก----รักมากมาย

ว้า.....เสียดายเีนี้ยจบแล้วแง่มๆ.....ยังไงติดตามเรื่องต่อๆไปของคุณเยยี้เรื่อยๆเจ้าค่ะ

ขอบคุณมากมาย เอิ๊กๆ

[Poes]

ขอบคุณเบบี้มาก ชอบคู่นี้มากๆๆๆๆๆ 

[namtaan]

บวก 1 ให้เบบี้ก่อนเลย
จบแล้ว เป้-เข็ม เต็มอิ่ม เต็มอารมณ์ ครบทุกรสชาติ
ถ้านี่คือชีิวิตจริง ก้อบอกได้เลยว่า คู่นี้เค้าแรงจริงๆ

รออ่านต้าร์-ข้าว แม้ว่าอ่านแล้วจะต้องจบนิรันดรจริงๆ แต่ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรานี่นา

แอบเห็น กร๊ากๆๆๆๆๆ จริงๆก้อเห็นเต็มๆอ้ะ

ตอนนี้
“ทีหลัง อย่าทำอะไรขัดใจกรูอีก..จำไว้.”ผมกระซิบข้างหู แล้วเช็ดน้ำตาให้มันที่แก้มด้านขวา
“ไอ้โรคจิต.”มันด่า
“หึ..ขอบใจที่ชมครับ.”ผมตอบ

ตอนแสบ-ปาน
“มึงรู้ตัวมั้ย...มึงน่าเอาไปทั้งตัวเลย..”พี่แสบมันกระซิบเข้าที่หู ผมรีบหันหน้าหนี พี่แสบจูบลงที่หน้าผมเบาๆ แล้วเลีย ไอ้บ้า โรคจิต ก่อนจะไล่ลิ้นมาเรื่อยๆ

ตอนหน้ารอลุ้นละกัน ว่าใครจะโรคจิตกว่ากัน ระหว่างต้าร์กะข้าว
ขอบคุณเบบี้จ้า

[•JaJuJing•]

เป้เข็มจบลงแล้ว

ชอบมากๆเลยค่ะ

จบแบบซึ้งเลย 

จริงๆไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยอ่ะ ชอบนิ 

รอตอนสุดท้ายและท้ายสุด นะจ๊ะเบบี้

[โน๊อา]

ตาม มา รอ ต่อ
จุ๊บ ๆ นะ ทุก ๆ คน

[benxine]

มารอค๊าบบบบ




รักพี่เบบี้จังเลยยย!!!~




หุหุ

[IZE]

เป้เข็มจบแล้ว

อิจฉาจังเลย อยากได้แบบนี้มั้งจัง

[M@nfaNG]

ขอบคุณค่ะอ่านแล้วมีความสุขจังเลย

[sodamini]

^

^
ซ้อนท้ายพี่ฟางอีกแล้ว 

เห้อ..คู้นี้ลุ้นจนเหนื่อย

ขอบคุณเบบี้มากๆๆค่ะ 

[Mint]

 
ม่ายยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยย
เหลือคู่ตาร์กะข้าวคู่เดียวเอง
ม่ายยยยยยยยยย
เราไม่ยอมให้จบ
ตรูจะใส่เสื้อเล้าเป็ดไปปิดหนามบิน ปิดหนามบิน

 

  เบบี้แก้เครียด

[Ferfa]

^
^
^
^
จิ้มคนข้างบนด้วย

มารออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

โรคจิตกันทุกคู่อ่ะเรื่องนี้ -*-

เหอๆ

จริงๆ ผมว่าเรื่องแสบปานมันยังไม่จบดีนะครับ (ถ้าเทียบกะเรื่องเป้เข็ม)

แต่ว่าถ้าจะจบแค่นั้นก็โอเคคับๆ

รักเรื่องนี้มากๆ ค้าบบบบ

จะรอต่อปายๆ

ป.ล. พิมพ์หนังสือแล้วบอกนะคับ

จะได้ซื้อๆ อิอิ 

[nOn†ღ]

ซึ้งปนหื่นเลยอ่ะเบเบี้ ชอบมากๆๆๆเลยยยยย

อ่านแล้วมีความสุข อิ่มใจมากๆๆๆ 


ขอบคุณเบบี้นะจ้ะ ใจดีมาเขียนเป้-เข็มหลายตอนเลย 

[deedo]

ขอบคุณมากมายจ้า

[OHmeza019]

โห่ ตอนนี่ครบทุกรสชาติเลยอะ
ไม่รู้ว่าชีวิตจะต้องทำไงต่อไป
เเต่ที่รู้ ๆๆ ขออยู่กับคนที่เรารักเท่านั้น !!

ร้องไห้อ่า !!

[a_tapha]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ได้ใจมากมาย

   มากๆๆๆๆๆค่ะ

[Bessonova]

สนุกมากๆๆๆๆๆ

[kimagain]

สนุกจังขอบคุณค่ะ เบบี้ 

[anna1234]

  ลงอ่างแช่น้ำรอเบบี๋มาอาบให้
มีความสุขทีสุ๊ด555

[เบบี้]

 

บ้าหรอที่ไต๋คุง  ทะลึ่ง เค้าเขินนะ

กร๊ากกก



ฝากจิ้มพี่มิ้น


อะไรๆของพี่มิ้นเนี้ย เค้าจะจบก็ไม่ให้จบ เมื่อคืนเบบี้ก็ใจหายเหมือนกันอะ นึกไปแล้ว ถ้าจบจริงๆ จะไม่ได้เขียนเรือ่งนี้ต่อจริงๆหรอเนี้ย แต่ยังไงก็ต้องจบอะ
ถ้าไม่จบก็จะไม่ต่อเรื่องใหม่ กร๊ากก    เอาไงพี่มิ้น เอาไง

ฮ้วววววว

ไปดีกว่า

บับบาย

วันนี้เห็นเข้ามากันเยอะนะ
เดี๋ยวคิดก่อนว่าจะลงตอนตาร์กับข้าววันนี้ดีรึเปล่า

[loveorlike]

^
^
^
^

กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

เดี๋ยวเขารอ พยายามเข้านะจ้าเบบี้

ตาร์ข้าว กีสๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

[torto]

อ่านแล้วซะใจในอารมณ์จริงๆนะ  เป้เข็ม  เข็มเป้   


nc สุดยอดนะ  เบบี้   


ได้ใจมากเลยนะ   



แต่คู่สุดท้ายนี่  คู่เอกเลย   ต้องเยี่ยมยอด  และ ยอดเยี่ยมเด้อ  เบบี้    รักจ้า 

[Ferfa]

โหหหห เบบี้ไม่มาไม่ได้แล้วนะ มีคนรอเยอะขนาดนี้ 

[Min*Jee]

พี่เป้กับเข็มจบซะละ 
อยากบอกว่ารักคู่นี้ที่สุด  (โดนเบบี้ตื๊บ)
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ

รออ่านข้าวกับตาร์