ตอนที่ 21 : เด็กน้อยคนโปรดลอบมองนาฬิกา เกือบสี่ทุ่มแล้ว เขาลังเลว่าจะทักดีไหม ใจหนึ่งก็อยากให้อยู่ต่อ อีกใจก็ไม่อยากให้รหัสขับรถกลับดึกๆ มันอันตราย
“อยากพูดอะไรก็พูดมา” เขาเกลียดคนรู้ทัน
“สี่ทุ่มแล้ว”
“อยากให้พี่กลับ”
“เปล่าครับ” คนโปรดส่ายหน้า “ไม่อยากให้กลับ แต่ก็ไม่อยากให้ขับรถดึกๆ” ดวงตาคมเข้มจ้องมองเขานิ่ง ก่อนเจ้าตัวจะวางโทรศัพท์ลง รหัสนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง ในขณะที่คนโปรดนั่งทำงานกับพื้นห้อง หลังพิงกับขอบเตียง
“ถ้าอย่างนั้นก็ง่ายมาก”
“ยังไงเหรอครับ” คนโปรดขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนขอบเตียง มองหน้ารหัสด้วยความสงสัย
“พี่ค้างที่นี่ก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องกลับแล้วก็ไม่ต้องขับรถด้วย”
“ค้างที่นี่เหรอครับ!” หัวใจของเขาเต้นแรง
“เราไม่ได้คิดไว้แบบนี้เหรอ”
“หา~” คนโปรดมึนงงก่อนคิดขึ้นมาได้ “เปล่านะครับ! ไม่ใช่สักหน่อย ผมไมได้พูดอ่อยพี่รหัสนะ”
“หึๆ ไม่ใช่เหรอ ที่เราพูดมา ไม่เห็นจะมีทางเลือกอื่นให้พี่เลือกเลย”
“ไม่ใช่ครับ” คนโปรดเสียงอ่อย จะแก้ตัวยังไงล่ะเนี่ย พอมาคิดดูแล้วมันก็เหมือนเขาอ่อยจริงๆ โธ่ วันหลังต้องรู้จักคิดก่อนพูด แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เอาวะ
“อ่อยก็ได้ครับ”
“ฮ่าๆ “ คนตัวโตทิ้งศีรษะลงบนหมอนที่พิงอยู่ เอนลำตัวลงนอน เหยียดเท้ายาว “ตกลงไม่ให้พี่กลับ”
“ได้หรือเปล่าครับ” เขาไมได้คิดไว้หรอกแต่เมื่อมีคนคิดให้ก็ต้องตะครุบไว้
“อืม จะให้พี่บอกพ่อกับแม่ยังไง”
“จริงด้วย!” คนโปรดรีบฉุดมือรหัสพยายามดึงให้ลุกขึ้นนั่ง “กลับเลยครับ เดี๋ยวพ่อแม่พี่รหัสไม่ชอบขี้หน้าผม หาว่าทำให้ลูกชายท่านเกเร”
“ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย” หน้าของเขาเหรอหราเมื่อรหัสเอาแต่หัวเราะไม่หยุด “นี่เชื่อพี่จริงๆ เหรอ”
“อ้าว! ไม่จริงเหรอครับ”
“พี่มหาลัยปีสี่แล้วนะ ค้างนอกบ้านได้”
“พี่รหัสอ่ะ” คนโปรดทำหน้างอน “รู้ว่าผมโง่ก็แกล้งกันได้ลงคอ ผมเชื่อแล้วว่าพี่รหัสกับพี่เบรลล์เป็นพี่น้องกัน”
“เป็นเด็กขี้งอนเหรอ” รหัสดึงแขนเขาให้ล้มลงบนเตียง จับให้นอนซบอก
“พี่ง่วงแล้ว”
“ง่วงก็กลับบ้านเลยครับ”
“จะให้พี่ขับรถทั้งๆ ที่ง่วงเหรอ”
“พี่รหัสเก่ง ทำได้อยู่แล้ว” เสียงคนพูดยังขึ้นจมูก
“ถ้าง้อแบบนี้จะหายไหม” จมูกโด่งจรดลงบนแก้มซ้ายขวา
“ไม่หาย”
“แบบนี้ล่ะ” ริมฝีปากร้อนปิดทับลงมาบนปากยื่นๆ ของเขา
“ทุกที”
“หึๆ แล้วหายหรือเปล่า”
“หายแล้ว” คนโปรดซุกหน้าลงกับอกของรหัส ยิ้มเขินๆ ก็เขาแพ้จูบนี่โดนทีไรเคลิ้มทุกที คนอะไรจูบเก่งเป็นบ้า
“มีเสื้อผ้าที่พี่ใส่ได้ไหม”
“ตายล่ะผมลืมคิด” คนโปรดผงกศีรษะขึ้นสบตากับรหัส “ทำไงดีครับ พี่รหัสใส่เสื้อผ้าผมไม่ได้แน่ๆ หรือจะไปซื้อ แถวตลาดโต้รุ่งใกล้ๆ น่าจะพอมี”
“ไม่ใส่ง่ายกว่า”
!!!
“ทำตาโตคือ?”
“เปล่านะครับ” โว้ย เขาไม่มีคำอื่นจะพูดหรือไงวะ
“หึๆ พี่ได้ว่าอะไรหรือยัง แค่ถาม”
“ผมก็ไม่ได้พูดอะไรนี่ครับ บอกแต่ว่าเปล่า เปล่าตาโต” คนโปรดเอากำปั้นทุบดิน
“ถ้าอย่างนั้นมาดูกันว่าจริงไหม” สายตาของเขามองตามมือของรหัสที่เริ่มปลดกระดุมเสื้อของตัวเองทีละเม็ด แผงอกกว้างค่อยๆ เผยออก เรื่อยลงมาจนถึงมัดกล้ามที่หน้าท้อง
“พะ..พี่รหัสครับ”
“ว่าไง”
“ผม..ผมว่าพอเถอะครับ”
“หึๆ ทำไม”
“เลือดกำเดาผมจะพุ่ง”
“ฮ่าๆ ไอ้เด็กบ๊อง” แต่แทนที่คนขำจะยอมหยุด กลับจับมือของเขาไปวางลงบนลอนคลื่น ลากมือช้าๆ ให้เขาได้สัมผัส หัวใจของคนโปรดเต้นตูมตาม เลือดลมสูบฉีดเต็มกำลัง
“พี่รหัสชอบแกล้ง” ผมบ่นเบาๆ
“ก็เราน่ารัก” ใบหน้าคมโน้มเข้ามาหา คนโปรดเผยอริมฝีปากรอ ความร้อนที่ทาบทับลงมาทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นไข้ ร่างกายค่อยๆ ร้อนผ่าว
“อื้อ!” คนโปรดตาโตเมื่อลิ้นร้องแทรกเข้ามาในช่องปาก เกี่ยวกระหวัดเข้ากับลิ้นเล็กของเขา ดูดซับความหวานจนสมองของเขาพร่าเบลอ แต่ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่สิ่งเดียวที่แตกต่างไปจากทุกครั้ง เพราะมือหนาสอดเข้ามาใต้เสื้อเชิ้ตที่เขาใส่อยู่ ลูบไล้ช้าๆ ไปทั่วแผ่นหลังก่อนวนกลับมาด้านหน้า
“อ๊ะ” คนโปรดสะดุ้งเฮือก เมื่อปลายนิ้วยาวแตะต้องเข้าที่ปลายยอดอก เขาบิดตัวเพราะทนความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหว
“พี่รหัส ผม..ผม..”
“ชู่ว” รหัสไล้ริมฝีปากไปทั่วใบหน้าเล็ก จูบซับแผ่วเบาเพื่อให้คนโปรดผ่อนคลาย
“อนุญาตพี่ไหม”
“อะ..อะไรนะครับ” สมองของคนโปรดพร่าเบลอเกินกว่าจะประมวลผลใดๆ ได้
“อนุญาตให้พี่รักคนโปรดได้ไหมครับ” เสียงทุ้มอ่อนโยน คนโปรดเผยอเปลือกตาขึ้นมอง ดวงตาที่สบประสานเต็มไปด้วยความรักใคร่จนเขาสัมผัสได้ เขาพยักหน้าน้อยๆ ใบหน้าแดงเรื่อ ไม่เหลือร่องรอยของเด็กแสบซน รหัสยกยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย เอ็นดูเด็กน้อยของเขา ที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้างุด ทำอะไรไม่ถูก
สีหน้าของคนโปรดดูงงผสมเสียดายเมื่อเขาดึงมือออก แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาแดงซ่าน เมื่อเสื้อถูกปลดออกจากตัว
“ผมผอม” มือที่ยกขึ้นกอดอกบอกถึงความไม่มั่นใจ รหัสไม่ค้าน สิ่งที่เขาทำคือจับตัวคนโปรดให้เอนลงนอน แตะริมฝีปากลงบนแขนผอม จูบไล่ไปจนถึงหลังฝ่ามือ เขาไม่ชอบพูดแต่จะแสดงออกจนกว่าเด็กน้อยของเขาจะเข้าใจ ว่าสำหรับเขาแล้วไม่มีส่วนใดที่ไม่น่าหลงใหล เขารักทั้งหมดที่เป็นคนโปรด
“พี่รหัส” คนโปรดเรียกเสียงแหบพร่า ยกมือสั่นเทาขึ้นกอดรั้งศีรษะ หน้าแหงนเงยไปข้างหลัง ริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกของเขา ลิ้นสากไล้วนรอบก่อนดูดกลืน ปลายนิ้วสะกิดตุ่มไตอีกข้างรัวเร็ว
“อ๊ะ!” คนโปรดผงกศีรษะขึ้นมอง เมื่อกางเกงของเขาถูกถอดออก ร่างสูงจัดการกับเสื้อผ้าที่เหลือของตัวเอง เขาได้แต่มองด้วยสายตาชื่นชมปนหลงใหล ถึงตอนนี้ก็ยังไม่อยากเชื่อ ว่าเขาจะได้สัมผัสกับร่างกายนี้อย่างใกล้ชิด
“แอบมองพี่เหรอ” ร่างเปลือยเปล่าเข้ามาใกล้ คนโปรดรีบหลุบตาลง เขินเกินกว่าจะสู้สายตา
“หลบทำไม เด็กเก่งของพี่หายไปไหน”
“พี่รหัสหุ่นดี” คนโปรดไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ
“ดูแต่ตาจะไปรู้อะไร” มือใหญ่ดึงมือเขาให้ไปทาบทับลอนคลื่นก่อนลากลงไปช้าๆ จนถึงส่วนกลางลำตัว คนโปรดเบิกตากว้าง นี่มัน..มัน..ตื่นขนาดนี้เลยเหรอ!!
“ผะ.ผม.ผมรู้แล้ว” คนโปรดรีบชักมือกลับ ไม่ไหวแล้ว หัวใจของเขากำลังจะวาย ร่างกายกำลังจะขาดออกซิเจนเพราะดันลืมหายใจเข้า
“แต่พี่ยังไม่รู้” คนพูดส่งสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนมือใหญ่จะสัมผัสไปทั่วร่างกายเปลือยเปล่าของเขา เหมือนต้องการสำรวจให้รู้ทุกซอกทุกมุม คนโปรดหายใจสะท้อน บิดตัวเร่าไปกับการเคลื่อนไหวของมือใหญ่ ก่อนที่มันจะเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวของเขา
“อย่าครับ” คนโปรดรีบห้าม
“ให้พี่จัดการให้เถอะ” คนพูดไม่ยอมปล่อยมือ ค่อยๆ ขยับขึ้นลงช้าๆ คนโปรดทิ้งตัวลงกับที่นอน ยกมือขึ้นจิกหมอนเพื่อบรรเทาความรู้สึกเสียวซ่านภายใน เขากัดริมฝีปากจนห้อเลือด ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะตามลงมาทาบทับเพื่อบังคับให้เขาคลายออก
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนคนโปรดไม่อาจรู้ได้ จวบจนร่างกายของเขากระตุกเกร็ง ปล่อยร่องรอยความรักสีขาวขุ่นออกมา คนโปรดทิ้งตัวลงนอนหอบ หายใจรวยริน
รหัสตามลงไปทาบทับ ริมฝีปากดูดกลืนความหวานของริมฝีปากนุ่มก่อนถอนออก เขาสอดนิ้วเข้าไปในโพรงปากพยักหน้าให้เด็กน้อยช่วยดูดเลีย คนโปรดทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนที่นิ้วนั้นจะเปลี่ยนเป็นริมฝีปากอีกครั้ง
“อื้อ” คนโปรดสะดุ้งโหยง เขากำลังเคลิบเคลิ้มเมื่อนิ้วยาวถูกสอดใส่เข้าไปภายในช่องทางด้านหลัง แต่คนตัวโตไม่ปล่อยให้เขาตั้งหลัก ใช้ริมฝีปากโจมตีจนสมองของเขากลับมาพร่าเลือน ได้แต่รอรับความสุขที่อีกฝ่ายป้อนให้
“พี่รหัส” เขาเรียกเสียงเบาเมื่อรหัสผละใบหน้าออก
“ทนเจ็บนิดนะครับ”
“ครับ?” เขาไม่ต้องสงสัยนาน เมื่อมือใหญ่รั้งขาของเขาขึ้น ภายในถูกแทนที่ด้วยบางอย่างที่ขยายตัวใหญ่กว่านิ้วไม่รู้กี่สิบเท่า คนโปรดร้องออกมาเบาๆ นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ร่างสูงชะงัก ทาบทับตัวลงมาจูบปลอบขวัญ มือไล้ไปทั่วใบหน้าเขา
“ให้พี่เอาออกไหม” เสียงถามแหบพร่า คนโปรดรีบส่ายหน้า เขารู้ว่ารหัสกำลังรู้สึกอย่างไร เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
เขากัดฟันอดกลั้นความเจ็บ ขยับเอวของตัวเองน้อยๆ ให้รหัสรู้ว่าเขาเต็มใจและต้องการ ดูเหมือนว่านั่นทำลายฟางเส้นสุดท้ายของคนพี่ ท่อนลำถูกดันเข้ามาจนชิด ก่อนที่มันจะขยับเข้าออกช้าๆ
“อื้อ” คนโปรดจิกมือลงบนไหล่ของรหัส ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามา ทั้งความเจ็บปวด ความเสียวซ่านและความรู้สึกต้องการที่มากกว่านี้
“พี่รหัส ..พี่รหัส..” เขาได้แต่ร้องเรียกอีกฝ่ายแทบไม่เป็นภาษา ลำตัวสั่นสะท้านไปกับแรงกระแทกกระทั้น สองร่างสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน
“อ๊า” คนโปรดทิ้งตัวลงนอนสิ้นแรง แม้ร่างกายจะยังขยับตามการเคลื่อนไหวเข้าออกที่แรงและเร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ร่างสูงจะกระตุกเกร็ง ฉีดพ่นความสุขออกมาบนหน้าท้องของเขา
คนโปรดปรือตาขึ้นมองเมื่อริมฝีปากชื้นทาบทับลงมาบนขยับ เหมือนต้องการซับเหงื่อที่ซึมออกมาให้เขา มือใหญ่ปาดเอาน้ำที่เปรอะเปื้อนออกจากหน้าท้อง เช็ดมือกับเสื้อเชิ้ตของตัวเอง ก่อนตามลงมานอนกอดเขาบนหมอนใบเดียวกัน
“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ก่อนริมฝีปากจะกดลงบนแก้มของเขา
“ขอบคุณครับ” คนโปรดตอบกลับ เพราะเขาเองก็มีความสุขมากเช่นกัน
“ง่วงไหม หรืออยากอาบน้ำก่อนเดี๋ยวพี่อุ้มไป” น้ำเสียงอาทรทำให้คนโปรดยิ้มบาง
“อยากได้ยินคำว่ารักมากกว่า” เขาข่มความเขินอายพูดออกไปอย่างที่อยากได้ยิน
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรครับ” คนเขินเปลี่ยนเป็นงอนแทน เพราะแทนที่จะได้ฟังคำหวานกลับได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เสียนี่
“เราก็รู้จักพี่ดี”
“อะไรครับ”
“พี่ชอบแสดงออกมากกว่าพูด แน่ใจเหรอว่าเราไหวแล้ว”
“พี่รหัส~” คนโปรดหน้าแดงซ่านเมื่อเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย รีบอุบอิบบอก“งั้นไม่ต้องบอกก็ได้ครับ ผมยังเหนื่อยๆ อยู่เลย
ขอพักนิดเดี๋ยวจะตื่นมาฟัง”
“หึๆ ไอ้เด็กบ๊องของพี่” คนโปรดเผยอปากรับริมฝีปากที่แนบชิดลงมา เขารู้สึกอุ่นสบายในอ้อมแขนของอีกฝ่าย สบายจนเปิดเปลือกตาแทบไม่ไหว
“ง่วงก็นอนเถอะ”
“ครับ” คนโปรดตอบรับงึมงำ ซุกตัวเข้าหาอกอุ่น อ้อมแขนที่โอบกอดเขารัดแน่นขึ้นอีกนิดแต่กลับไม่รู้สึกอึดอัด
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่รหัส”
“ราตรีสวัสดิ์ครับคนเก่ง” ริมฝีปากหนาแตะลงบนขมับเพื่อส่งเขาเข้านอน
ก่อนที่สติของคนโปรดจะดับวูบ เขามั่นใจว่าเขาได้ยินคำบางคำ รอยยิ้มน้อยๆจุดขึ้นที่ริมฝีปาก เขาหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มและความสุข
“พี่รักคนโปรดครับ เด็กน้อยของพี่”
อืมมม พี่รหัสไม่ต้องใช้เสื้อผ้าจริงๆ ด้วย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 332456 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก