หัวข้อ: ┌▼Nitrogen ไนโตรเจน▲┘ ==[จบ]==

[B52]

 

[Numai]

น้ำตาไหล .....

 

[insunhwen]

 

[PrimYJ]

ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ ฮืออแอ ซึ้งมากเลย

[missm2c]

ปริ่ม...ปริ่มสุดๆ...น้ำตาละปริ่มเลย ฮือออออ (˘ ³˘)♡ #พี่ภูของบ่าว

[aeecd]

ทำไมร้องไห้
มีฟามสุข เค้าได้เจอกันแล้วววววว

[xxSunShinexx]

มาช่วยหรือมาป่วนคะคุณเก้า
อยากเห็นน้องเป็นเลขาพี่ภู คงจะแซ่บ ฮี่ๆ

[่patsaporn]

น้ำตาซึมไปกับน้องเก้าด้วย สองปีที่รอคอย ได้เจอกันแล้ว
พี่ภูขาดีใจใช่ไหมล่า เก้าเก่งมากเลย เข้มแข็งมากด้วย กำลังใจคนสำคัญของพี่ภู

ขอบคุณค่ะ

[TIKA_n]

หวานละมุนละไม พี่ภูอ่อนโยนกับกระต่ายก้อนเหลือเกิน
ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกันสักที ฮือออ ครอบครัวพี่ภู ต้อนรับน้องเก้าอบอุ่นมาก
เหลือแต่ภามนี่แหละ เจอกันครั้งแรก จะเป็นยังไงน้า
เอาใจช่วยน้องเก้าพี่ภู รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่า 

[kiszy]

เจอกันแล้วววววววว ฮิ้ววววววววว

ละมุนละไมสู้ๆนะก้อนนน

[Mura_saki]

อบอุ่นจังพี่ภู

[CLShunny]

  :heavenฟินนนนนนนนนรนนจ้าาสสา มันฟินอบอุ่นเนาะ สมกับที่รอคอยมาตลอด และสมกับที่เฝ้ารอให้เค้ามาหา เค้ารักกันมานานและอยุ่ด้วยกันแล้วเว้ยยยยยย

[route rover]

ฮืออ ก้อนของพี่ภู  อบอุ่นจริงงงง

[Guitar.]

เข้ามาอ่านเรื่องนี้ แบบน่ารักดีอ่ะ ไม่มากไม่น้อยเกินไป มีความพอดีๆ เก้าน่ารักมากๆ555

[Cappello]

เราไปโอนไม่ทันนนนนน ฮือออออออออออ
อยากด้ายยยยยยยยยย 

[shoi_toei]

คือดีย์ !!!!!

โอ้ย มีความละมุนนน

[sangzaja122]

 

[Snowermyhae]

นึกว่าจะพลิกล็อคคนที่ก้อนกอดเป็นภาม แอบระแวง 555555555555555555555555

[ChabaSri]

ดีต่อใจ

[minenat]

พี่ภูไม่เหงาแล้วนะน้องก้อนมาแล้ว

[CHESS.]

-25-


การตื่นมาในยามเช้าโดยมีใครสักคนอยู่ข้างๆ มันรู้สึกดีขนาดไหน ผมเองก็เพิ่งได้รู้ในวันนี้ สิ่งที่น่าแปลกใจคงเป็นการที่คนข้างๆ ผมนอนหลับสนิทโดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นทั้งที่เป็นเวลาแปดโมงเช้าแล้ว และผมเองก็นิสัยเสียพอที่จะปล่อยให้เขานอนต่อโดยไม่ปลุก ผมรู้ดีว่าพี่ภูคงไม่ได้หยุดงานในวันนี้ แต่วันที่หนึ่งใครๆ เขาก็ไปพักผ่อนกันทั้งนั้น ขอทำตัวเด็กไม่เตือนเขาสักครั้งก็แล้วกัน

“โทรมจริงๆ ด้วย” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อได้มองใบหน้าของเขาในระยะประชิด ยิ่งเป็นช่วงเวลาเช้ายิ่งเห็นได้ชัด ทั้งรอยคล้ำหรือปากแห้งผากล้วนทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจทั้งนั้น ถ้าให้เดาคนตรงหน้าคงลืมรักษาสุขภาพแน่ๆ เผลอๆ อาจจะกินข้าวไม่ครบทุกมื้อด้วยซ้ำ

“ไม่ชอบเลย” อยากจะเอามือถูๆ เพื่อลบรอยพวกนั้นออกให้หมด

เหมือนจะไม่ใช่แค่คิด แต่ผมดันเผลอยื่นมือออกไปแตะใบหน้าของคนนอนหลับจริงๆ ทว่าก่อนจะได้ลงมือถูตามที่ต้องการ คนที่ควรจะหลับอยู่กลับลืมตาแล้วจับมือผมไว้ได้ทันเวลา

“ไม่ชอบอะไร” คิดไปเองเปล่าวะว่าเสียงเขานุ่มกว่าเดิม

“ไม่ชอบรอยบนหน้าพี่เนี่ย” ผมตอบแล้วเอานิ้วจิ้มหน้าเขาเป็นคำตอบ แล้วก็ตามที่คาด...โดนดึงแก้มจนหน้าทิ่มเตียงเป็นการเอาคืน

“แก้มยานว่ะ”

เออ...สรุปไอ้ที่คิดเมื่อกี้คือคิดไปเอง ยังกวนตีนหน้าตายเสียงเรียบเหมือนเดิมเป๊ะ

“พี่ไม่ไปทำงานหรือไง” ผมเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วจนคนมองขำ ดวงตาคมดุคู่นั้นเปล่งประกายของความสุขจนผมอดยิ้มตามไม่ได้

“กะจะไม่ไปอยู่แล้ว”

“หืม…” คนที่ดูขยันสุดๆ แบบนี้เนี่ยนะยอมอู้ไม่ไปทำงาน

“คิดอะไรของมึง” คนรู้ทันบิดแก้มผมให้ยกหัวขึ้นสบตาเหมือนเดิม โชคดีที่ยกหน้าตามทัน ไม่งั้นคราวนี้แก้มหลุดติดมือเขาไปจริงๆ แน่ บิดซะเต็มไม้เต็มมือ ไม่เกรงใจกันเลย “ดูทำหน้าเข้าดิ”

“หน้ายังไง”

“หน้าเหมือนตูด”

“ตูดที่หน้าพี่สิ!” ผมใช้สองมือหยิกแก้มสองข้างของคนที่ยังนอนหงายอย่างหมดความอดทน หยิกไม่พอต้องบี้ไปบี้มาให้เจ็บด้วย แต่เพราะเนื้อแก้มเขาน้อยเหลือเกิน จากที่จะแกล้งผมเลยเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วแล้วปัดป่ายไปทั่วใบหน้าคมเพื่อสำรวจแทน “ทำไมผอมแบบนี้”

จับแล้วไม่ตุ้ยนุ้ยเลย อย่างน้อยก็น่าจะมีแก้มให้ดึงบ้าง

“ใครจะจับตรงไหนก็ก้อนแบบมึงฮึ” ว่าแล้วคนพูดก็ยื่นมือมาบีบพุงเสียเต็มแรงจนผมสะดุ้ง ต้องรีบกลิ้งตัวไปอีกฝั่งของเตียงด้วยความตกใจ

“ไม่ต้องมาว่าผมคืนเลย อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ” ผมขยับตัวนั่งคุกเข่าแล้วมองใบหน้าขบขันของคนหน้าดุด้วยความไม่พอใจ ไม่ใช่ว่าบ้าจี้นะ แต่ไม่เคยโดนบีบพุงเหรอ มันคนละเรื่องกับจั๊กจี้เลยเถอะ ใครก็สะดุ้งได้ทั้งนั้น

คนที่ยังทำหน้าเหมือนจะขำไม่เลิกยันกายขึ้นนั่งพิงพนักเตียงแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ เขาทำตัวเป็นแป๊ะยิ้มที่ไม่ได้ยิ้มโดยไม่พูดอะไร ประมาณว่าไม่ได้แสดงออกว่ายิ้ม แต่แค่มองผมก็รับรู้ได้ว่าเขายังขำอยู่

“ยังเงียบอีก”

“เดี๋ยวนี้กล้าว่ากูแล้วเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามด้วยท่าทางกวนๆ

“สองปีผ่านไป คุณอชิราก็ต้องมีภูมิต้านทานเสน่ห์ของคุณภูริเยอะขึ้นเป็นธรรมดา” ผมส่งเสียงหึเบาๆ แล้วยืดอกด้วยความมั่นอกมั่นใจสุดๆ

“ก็ยังเป็นกระต่ายบ้าเหมือนเดิม”

“เดี๋ยว!...” ถ้อยคำที่กำลังจะพูดเพื่อแสดงออกว่าไม่กลัวเขาหยุดชะงักเมื่อคนที่เคยนั่งพิงหัวเตียงอยู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาหาจนหน้าแทบติดกัน รอยยิ้มน้อยๆ ที่ติดอยู่ตรงมุมปากของเขาทำให้ผมเอ๋อแดกไปชั่วขณะ รู้ตัวอีกทีก็… “โอ๊ย!”

โดยผลักตกเตียงมานั่งหน้าเหวออยู่บนพื้นเฉยเลย

“ไหนภูมิต้านทาน”

“ขี้โกงนี่หว่า” ผมบ่นเบาๆ เมื่อได้สติก่อนจะเงยหน้ามองแรงใส่คนพูดที่ยังขำไม่เลิกอยู่บนเตียง อยากจะทราบเหลือเกินว่าพี่ท่านไปกินยาอะไรผิดสำแดงมา ทำไมต้องหาเรื่องแกล้งกันขนาดนี้ด้วย แต่เดี๋ยวก่อน… “นี่พี่หาทางเปลี่ยนเรื่องอีกแล้วใช่ไหม”

“เหรอ...ไม่เห็นรู้ตัวเลย” พูดเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้ ใจจริงอยากจะขยับหน้ากลับเข้าหาให้สะดุ้งกันไปข้าง แต่เหมือนผมจะเผลอถอยหลังโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว “ไหนว่ามีภูมิต้านทานไง”

“พี่ภู…” ผมหรี่ตามองคนช่างเปลี่ยนเรื่องอย่างหมดความอดทน และในวินาทีที่เขากำลังหัวเราะแล้วผละหน้าออก ผมใช้โอกาสนั้นลุกขึ้นแล้วโถมตัวใส่คนบนเตียงเต็มแรงจนเราล้มกลิ้งกันทั้งคู่ แต่เมื่อหยุดหมุนติ้วกลับกลายเป็นผมที่อยู่ใต้ร่างคนตัวสูงกว่า “ผมต้องนั่งทับพี่ดิ”

“ขอแบบนี้ก็ได้เหรอวะ” เขาเปรยเบาๆ แต่ก็ยอมพลิกตัวให้ผมนั่งทับแต่โดยดี คราวนี้ได้โอกาสแล้วผมเลยทับช่วงท้องที่ดูผอมกว่าเดิมของเขาไว้แน่น จากนั้นก็จับมือเขาไม่ให้ขยับ

“พี่เป็นรองแล้ว ทีนี้บอกมาเลยว่าทำไมผอมแบบนี้”

“ไม่บอก”

“ไม่บอกผมจูบนะ” ผมข่มขู่ด้วยวิธีที่น่าจะได้ผลมากที่สุด แต่นอกจากจะไม่กลัวแล้วคนตกเป็นรองยังทำตาแวววาวแล้วเงยหน้าให้อีก

“เอาสิ”

“พี่ภู พี่เป็นอะไรเนี่ย” ผมปล่อยมือที่จับแขนสองข้างของเขาไว้เพื่อใช้ในการเปิดตาเปิดปากหาความผิดปกติ แต่เหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดเมื่อคนที่ยอมอยู่ด้านล่างมานานออกแรงนิดเดียวก็สามารถพลิกตัวกลับมาอยู่ด้านบนได้อย่างง่ายดาย แถมมือเขายังล็อคแขนผมไว้แน่นยิ่งกว่าคีมอีก

“ก้อน”

“หือ” ถ้าเสียงดูเหม่อก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเพราะใคร

คนที่มองหน้าผมอยู่ก้มลงมาหา ก่อนริมฝีปากของเขาจะเฉียดผ่านแก้มผมไปจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่รดอยู่ข้างใบหู แล้วเสียงทุ้มต่ำที่เคยเย็นชาก็เอ่ยคำสั้นๆ ออกมาด้วยความอ่อนโยน

“คิดถึง”

เอาเป็นว่า...ที่เคยบอกว่าสองปีมานี้ผมมีภูมิคุ้นกันคุณภูริมากกว่าเดิม ขอสารภาพบาป ณ ตรงนี้เลยว่ามันไม่จริง...ไม่จริงเลยสักนิดเดียว

“ผมก็…”

“หิวข้าว”

“...”

“หิว”

“อันนี้จะกวนตีนหรือจะกวนตีน”

“ตลกว่ะ” คนตรงข้ามมองหน้าผมด้วยดวงตาเป็นประกายวาววับ “ปากเก่งกับกูมากขึ้นนะมึง”

“คนเราต้องมีการพัฒนาไง” ผมตอบกลับทันควัน แล้วก็พบว่าพลาดอีกแล้วเมื่อใบหน้าคมคายขยับเข้าใกล้ แต่ครั้งนี้ผมจ้องหน้าเขานิ่ง ไม่คิดจะหลงกลทำหน้าตาตลกให้คนขี้แกล้งขำอีก

“พัฒนา?”

ทำไมจมูกชนกันเฉยเลยวะ ไม่ขยับไปข้างๆ แล้วเหรอ..

“พี่…”

“พัฒนาจริงเหรอ”

“โอเคผมยอมแพ้” ผมชูมือเป็นรูปตัวเอกซ์ตรงหน้าเพื่อขวางกั้นใบหน้าใครอีกคนไม่ให้เข้าใกล้มากกว่าเดิม คราวนี้คนหน้าดุส่งเสียงขำออกมาแบบไม่เกรงใจชาวบ้าน ผมอยากจะดีใจที่เห็นเขายิ้มได้แต่ก็ดีใจไม่ลงเพราะตัวเองยังคงหน้าบูดสนิท

“เลิกแกล้งละ ไปอาบน้ำไป จะได้ไปกินข้าว” พี่ภูขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วดึงผมที่ยังหน้างอให้ขยับตัวลุกตาม พอเรียบร้อยแล้วเขาก็เดินไปเปิดตู้ส่งผ้าเช็ดตัวมาให้ก่อนจะบอกผมว่าตัวเองจะไปอาบอีกห้องแทน

ผมจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วเพื่อออกมานั่งรื้อกระเป๋าแล้วแยกของขวัญที่เตรียมไว้ออกมา จะให้จัดเสื้อผ้าเลยก็ยังไม่กล้าเพราะไม่รู้ว่าพี่ภูจะให้นอนที่ไหน กล่องของขวัญปีใหม่ที่ผมเอามาจากไทยมีอยู่แปดกล่อง กล่องใหญ่สุดเป็นของพี่ภู นอกนั้นเป็นกล่องขนาดกลางที่เตรียมไว้ให้พ่อแม่เขาแล้วก็คนในบ้านที่ไม่รู้ว่ามีกี่คน ถ้าเกินแปดคงต้องไปหาซื้อเพิ่มเอา

ตอนแรกผมคิดไว้ว่าจะเข้าทางแม่พี่ภูเลยจัดการเตรียมของไว้แค่อย่างเดียวตั้งแต่ขึ้นปีสาม แต่พอผ่านไปนานๆ ความคิดต่างๆ เริ่มตกตะกอนผมก็เริ่มมองภาพให้กว้างขึ้น...ผูกใจไว้แค่คนเดียวจะสู้ผูกใจทุกคนได้ยังไง อย่างน้อยถ้าภามต่อต้านผมจะได้มีคนช่วยนอกเหนือจากแม่เฮเลน

“สองปีแล้วยังชอบทำหน้าตาชั่วร้ายไม่เปลี่ยน” คนที่มายืนพิงขอบประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ทักทายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยติดขบขัน ผมได้แต่หันไปมอง ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่คนตรงหน้าดูจะขำบ่อยเสียเหลือเกิน

“พี่มาช่วยผมขนของลงไปหน่อย” ผมกวักมือเรียกคนตัวสูงให้เดินเข้ามาหา แต่มาถึงเขาก็ทำท่าจะยกกล่องใหญ่ของตัวเองก่อนเลย เอาซะผมต้องดึงกล่องมากอดไว้เพราะกลัวจะโดนเปิดก่อนเวลาอันควร “อันนี้อย่าเพิ่ง พี่ถือของคุณแม่กับป้าเจนไปก่อน”

“คุณแม่?”

“แม่เฮเลนไง”

“เฮเลนไปเป็นแม่มึงตอนไหน” เขาถามด้วยน้ำเสียงข้องใจก่อนจะหยิบกล่องกำมะหยี่ของแม่เฮเลนกับกล่องของขวัญอีกชิ้นของป้าเจนขึ้น

“เป็นมานานแล้ว พี่ไม่รู้หรอก” ผมตอบยิ้มๆ แล้วยกกล่องของขวัญกล่องใหญ่ในมือขึ้น “เออใช่ ว่าแต่บ้านพี่มีคนอยู่กี่คน ผมจะได้เอาของขวัญลงไปถูก”

“มีกู ภาม เฮเลน ป้าเจน แล้วก็ลุงอดัมคนขับรถอีกคน ส่วนพ่อกูไปต่างประเทศยังไม่กลับ”

หืม...คนน้อยกว่าที่คิดนะเนี่ย

ผมหยิบกล่องของขวัญของลุงอดัมเพิ่มมาอีกกล่อง ส่วนของภามที่เตรียมไว้เป็นพิเศษยังวางอยู่ที่เดิมเพราะคิดว่าฝั่งนั้นคงไม่มาร่วมโต๊ะอยู่แล้ว หลังจากจัดการของเรียบร้อยแล้วผมก็เดินตามพี่ภูลงไปด้านล่าง

“หนูเก้า!” แม่เฮเลนเดินยิ้มกว้างเข้ามาหาแต่ไกล ข้างๆ กันมีป้าเจนที่อมยิ้มแปลกๆ เดินตามมาด้วย พอเข้าถึงตัวผมท่านก็เข้ามาควงแขนแล้วพาเดินไปที่ห้องรับแขกแบบไม่สนใจพี่ภูเลยสักนิด

“เป็นยังไงบ้างคะ” ป้าเจนที่เดินตามติดอยู่ข้างๆ กระซิบถาม

ผมนิ่งไปเมื่อพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ภาพที่ชัดเจนที่สุดในความทรงจำกลับเป็นภาพตัวเองร้องไห้น่าอายกอดคนหน้าดุไว้แน่น เท่านั้นล่ะ...ความร้อนพาดผ่านใบหน้าไร้ยางอายของผมแทบจะทันที

“หน้าแดงขนาดนี้...เอาเป็นว่าแม่รู้คำตอบแล้วจ้ะ” แม่เฮเลนหันไปหัวเราะกับป้าเจนแบบไม่ฟังคำอธิบายใดๆ จากผมอีก ซึ่งดูเหมือนผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี ยิ่งยามหันหลังไปเห็นสายตาเป็นประกายของคนด้านหลังก็ยิ่งพูดไม่ออก

ตกลงแม่ๆ เขาไม่ได้ตั้งใจกระซิบแต่จงใจพูดให้พี่ภูได้ยินถูกไหม

“คือผมเอาของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาฝาก” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนกดดันมากกว่าเดิม ทีนี้เลยได้รับเสียงหัวเราะจากพวกผู้ใหญ่ดังกลับมา ท่าทางคงคิดว่าผมเขินเรื่องเดิมอยู่แน่ๆ

“งั้นเดี๋ยวเราค่อยมาเปิดดูกันเนอะ ตอนนี้ไปทานข้าวก่อนดีกว่าจ้ะ” แม่เฮเลนว่าจบก็ยกกล่องออกไปจากแขนผมแล้วจูงให้เดินตามไปที่ห้องอาหารอย่างรวดเร็ว

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารไม่ได้รื่นเริงอย่างที่คิด กลับกันผมว่ามันค่อนข้างจะกระอักกระอ่วนพอควร ป้าเจนที่ยืนอยู่ด้านหลังแอบมากระซิบบอกว่าปกติครอบครัวนี้ไม่ได้ทานข้าวพร้อมกันเท่าไหร่นัก หรือถ้าทานพร้อมกันก็มักจะทานเงียบๆ ทั้งยังแอบบอกผมว่าพี่ภูทานข้าวน้อยด้วย บางครั้งจมอยู่กับกองเอกสารไม่ยอมทานก็มีเหมือนกัน กลายเป็นไปบังคับภามแต่ตัวเองไม่ยอมทานเสียเอง

ผมรอบสังเกตการทานอาหารของพี่ภูอย่างจริงจังอีกครั้ง มีหลายคราวที่สังเกตเห็นว่าแม่เฮเลนแอบเหลือบมองเขาด้วยความเป็นห่วง แล้วก็ตามคาด...ท่าทางพี่ภูดูเหมือนคนกินอะไรไม่ลงจริงๆ

“ป้าเจนครับ ผมขอยืมครัวหน่อยนะ” ผมหันไปบอกป้าเจนเมื่อตัดสินใจอะไรบางอย่างได้

“ได้ค่ะ”

“ขออนุญาตสักครู่นะครับ” หลังจากขอโทษแม่เฮเลนแล้วผมก็วางช้อนส้อมก่อนจะเดินเข้าครัวไปกับป้าเจน

สิ่งที่ผมทำคือกับข้าวง่ายๆ ที่ฝึกทำมากว่าร้อยครั้งในช่วงที่ห่างกับเขา อยากจะอวดว่าผมทำอาหารได้เยอะแล้วด้วย แต่เพราะเวลาตอนนี้มีน้อยแล้ววัตถุดิบที่ต้องการก็คงไม่เพียงพอ ผมเลยเลือกทำไข่เจียวหมูสับง่ายๆ แล้วยกออกไปด้านนอกโดยไม่ลืมทำเผื่อแม่เฮเลนกับป้าเจนด้วย

“ลองทานดูนะครับ” ผมวางจานอาหารตรงหน้าแม่เฮเลนก่อนจะเดินไปวางอีกจานตรงหน้าพี่ภู สายตาของเขามองผมเหมือนจะตั้งคำถามกับสิ่งที่ผมทำ ผมนึกอยากอวดสรรพคุณของตัวเองตามนิสัย แต่เพราะต้องรักษาหน้าเลยทำได้เพียงก้มลงกระซิบกับเขาสั้นๆ “ผมเก่งใช่ไหมล่ะ”


หน้าตาแบบนั้น...ชัดเจนเลยว่าคำตอบคือใช่

“หนูเก้าทำอาหารเป็นด้วยเหรอจ๊ะ” แม่เฮเลนตักไข่เจียวเข้าปากก่อนจะหันมาถามด้วยความแปลกใจ

“พอได้ครับ”

“เมื่อก่อนทำทีครัวแทบพัง”

ผมหันไปถลึงตาใส่คนที่พูดขัดโดยอัตโนมัติ ยิ่งเห็นเขาลอยหน้าลอยตาตักไข่กินแล้วยักไหล่เหมือนจะบอกว่างั้นๆ ก็ยิ่งของขึ้น

“ใครจะไปทำอร่อยเหมือนพี่ล่ะ” ผมแสร้งตัดพ้อแล้วส่งสายตาไปหาคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ซึ่งท่านก็ไม่ทำให้ผมผิดหวัง

“หนูเก้าทำอร่อยแล้วจ้ะ ภูอย่าแกล้งน้องสิ”

“ผมแค่พูดความจริง”

“อย่าสนใจเลยจ้ะ ยิ่งชอบมากก็ยิ่งอยากแกล้งมากเป็นธรรมดา” คุณแม่ผู้เริ่มเข้าข้างผมมากกว่าลูกตัวเองปลอบเสียงหวาน เล่นเอาหน้าพี่ภูมืดมนไปครึ่งแถบ ถึงอย่างนั้นเมื่อได้เห็นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่เริ่มผ่อนคลายมากกว่าเดิมผมก็ดีใจ และเมื่อได้หันไปเห็นข้าวในจานพี่ภูที่ลดลงกว่าเดิมรอยยิ้มก็กว้างขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

“คุณแม่ครับ แล้วภาม…” ผมไม่แน่ใจนักว่าควรถามเรื่องภามตรงนี้หรือเปล่า แต่เมื่อคิดดูดีๆ แล้วก็รู้สึกว่าถ้าไม่พูดอาจจะยาว ผมไม่อยากให้ภามคิดว่าการที่ผมมาที่นี่จะทำให้ทุกคนสนใจเขาน้อยลงกว่าเดิม ถ้าเป็นแบบนั้นคงแย่แน่ๆ “เขายังไม่กินอะไรเหรอครับ”

พอได้ยินคำถามความเงียบก็เข้ามาปกคลุมรอบโต๊ะอาหารอีกครั้ง ผมเห็นสายตาของพี่ภูดูแย่กว่าเดิมก็รู้สึกแย่ตาม แม้แต่ความไวในการกินข้าวของเขาก็น้อยลงด้วย

“ปกติแม่จะรีบทานให้เสร็จแล้วถึงจะยกไปให้ภามจ้ะ” แม่เฮเลนยิ้มเศร้าให้ผมก่อนจะพูดต่อ “ถ้าภูอยู่บ้านภูจะเป็นคนยกไปเอง ส่วนใหญ่ภามจะยอมทาน แต่ถ้าแม่หรือป้าเจนยกไปให้จะไม่ค่อยทานเท่าไหร่”

“เดี๋ยวผมยกไปเอง เฮเลนไปนั่งดูของขวัญกับเก้าเถอะ” พี่ภูรวบช้อนแล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว อยากจะรั้งเขาไว้ก็ไม่ได้เพราะไข่เจียวที่ผมทำให้เขากินจนหมดจานไปแล้ว

ผมได้แต่มองตามภาพพี่ภูยกถาดอาหารขึ้นไปด้านบนจนลับสายตา รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกแม่เฮเลนแตะแขนเบาๆ ให้ลุกขึ้นยืนตาม ท่านพาผมเดินมานั่งตรงโซฟาห้องรับแขกที่เราทิ้งกล่องของขวัญเอาไว้ ผมกอดกล่องของขวัญที่เตรียมไว้ให้พี่ภูแน่นด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก

เรื่องของภามผมควรเริ่มยังไงดี ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงตามเขาไปง่ายๆ แล้วทำทุกอย่างตามที่อยากทำ แต่ยิ่งศึกษาผมก็ยิ่งรู้ว่าสิ่งที่ภามเป็นอยู่มันเป็นอะไรที่ละเอียดอ่อน การทำตามความรู้สึกทั้งหมดไม่ใช่เรื่องดี ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรก็ต้องคิดให้เยอะกว่าเดิม

“ค่อยๆ คิดนะคะ” ป้าเจนดึงมือผมไปจับไว้แล้วบีบเบาๆ สายตามากประสบการณ์ของท่านมองผมอย่างทะลุปรุโปร่ง “แค่อยากช่วยพวกเราก็ดีใจมากแล้ว”

“อีกอย่างหนูเก้าก็ช่วยอยู่แล้วด้วย” แม่เฮเลนพูดแทรกก่อนจะมองผมด้วยสายตาอ่อนโยน “ถ้าไม่ใช่เพราะหนู พวกเราคงไม่ได้กังวลแค่เรื่องภาม”

เรื่องพี่ภูก็น่ากังวลไม่แพ้กันสินะ...แค่นึกถึงภาพเขาตอนได้เจอกันเมื่อวานผมก็เข้าใจในสิ่งที่แม่อยากสื่อในทันที แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ควรเอาความคิดมากของตัวเองไปทำให้แม่เฮเลนกับป้าเจนเครียดกว่าเดิม

“ผมเอาของมาฝากด้วยนะครับ” ผมสลัดเรื่องพี่ภูกับภามออกจากหัวก่อนจะหันไปหยิบกล่องของขวัญที่อยู่ด้านข้างส่งให้ทั้งคู่

“ของป้าด้วยเหรอคะ” ป้าเจนรับของไปจากมือผม ก่อนท่านจะทำหน้างงเมื่อผมส่งให้อีกกล่อง

“อันนี้ผมฝากให้ลุงอดัมด้วยนะครับ”

“ขอบคุณมากเลยค่ะ” ท่านขยับยิ้มกว้างก่อนจะดันกายลุกขึ้น “งั้นป้าขอตัวไปหาอดัมก่อนนะคะ ถ้ามีปัญหาอะไรคุณเก้าเรียกได้ตลอดเวลาเลยนะ”

“ขอบคุณครับป้า”

หลังจากป้าเจนเดินออกไปแล้วผมเลยหันกลับมาสนใจแม่เฮเลนที่กำลังสำรวจกล่องกำมะหยี่ในมืออย่างละเอียด ผมเข้าใจดีว่าทำไมท่านถึงสังเกตรายละเอียดแม้กระทั่งกล่องใส่ ทั้งที่แค่เปิดดูข้างในก็น่าจะรู้แล้ว กล่องกำมะหยี่ทรงแบนมีตราสัญลักษณ์ด้านหน้าแบบนั้นคงใส่อะไรไม่ได้มากนัก ยิ่งกับคนที่ชื่นชอบอยู่แล้วย่อมเดาได้ไม่ยากว่าในนั้นมีอะไร

“นี่มัน…”

ผมเห็นท่านจ้องมองตราสัญลักษณ์บนกล่องด้วยสายตาเป็นประกายแล้วก็ต้องอมยิ้ม สิ่งที่สะดุดตาแม่เฮเลนไม่ใช่กล่องกำมะหยี่ที่ดูธรรมดานั่นหรอก แต่เป็นตราบนนั้นและของที่อยู่ภายในต่างหาก เพราะมูลค่าของสิ่งของไม่ได้อยู่ที่เปลือกนอก บรรจุภัณฑ์เป็นแค่สิ่งที่เพิ่มความน่าดึงดูดให้แก่สินค้าเท่านั้น คนเลือกซื้อของอาจจะซื้อเพราะลักษณะภายนอกสวยงาม แต่เมื่อพบว่าของภายในไม่มีคุณภาพก็สามารถทิ้งได้ง่ายๆ มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

“ของขวัญจากทางบ้านผมครับ” อันที่จริงคือจากผมแล้วก็จ๋า เพราะป๋าไม่มีทางสนับสนุนให้ผมเอาของมาเซ่นครอบครัวว่าที่แฟนอยู่แล้ว

“ตายแล้ว!” แม่เฮเลนอุทานเสียงดังเมื่อเปิดกล่องออก ด้านในก็ไม่ใช่อะไรที่เกินคาด...มันคือสร้อยคอเพชรที่จ๋าสั่งทำให้ผม ตัวสร้อยไม่ได้ใหญ่โตอะไรออกจะเล็กด้วยซ้ำ เพียงแต่ถ้าดูใกล้ๆ จะเห็นความวิจิตรและปราณีตของช่างอย่างชัดเจน ยิ่งเป็นลวดลายแบบไทยๆ ก็ยิ่งทำให้สร้อยเส้นนี้ดูแปลกตาสำหรับคนต่างชาติเข้าไปใหญ่

“ถูกใจไหมครับ”

“สวยมากเลยจ้ะ” ท่านตอบโดยไม่ละสายตาออกจากตัวสร้อย “ไม่ต้องดูใหญ่หรือเยอะ แต่แค่มองก็รู้สึกได้ถึงมูลค่าข้างใน ทั้งความปราณีตและความตั้งใจทุกอย่างใส่อยู่ในนี้หมดเลย”

“สำหรับคนที่โตมากับเพชร ผมดีใจมากเลยครับที่แม่เข้าใจความงามของมันจริงๆ” ผมบอกจากใจก่อนจะได้รับสายตาตกใจตอบกลับมา

“หนูเก้าโตมากับเพชรเหรอจ๊ะ”

“พ่อผมเป็นพ่อค้าเพชรครับ ส่วนแม่เคยเป็นนักออกแบบเครื่องประดับก่อนจะผันตัวมาเป็นแม่บ้าน ปัจจุบันก็ยังทำงานบ้างนานๆ ครั้ง นอกจากดนตรีแล้วก็คงเป็นเรื่องนี้ที่ผมค่อนข้างจะมีความรู้”

“ไม่เห็นเคยรู้” เสียงทุ้มที่ดังมาจากประตูห้องรับแขกเรียกให้ผมกับแม่เฮเลนหันไปมอง แล้วก็พบว่าเป็นพี่ภูที่กำลังเลิกคิ้วแปลกใจขณะที่จ้องมาที่ผม

“ผมไม่เคยบอกพี่อีกแล้วเหรอ” จำได้ว่าตอนนั้นบอกไปว่าป๋าเป็นพ่อค้าเพชร...เออว่ะ ไม่ได้บอกว่าจ๋าทำอะไรนี่หว่า

“เล่าก็เล่าไม่หมด” คนหน้าดุเขกหัวผมเสียงดังก่อนจะทรุดกายนั่งลงข้างๆ เขาคว้ากล่องที่ผมกอดอยู่ออกไปโดยไม่ให้ตั้งตัวก่อนจะลงมือดึงโบว์ออกอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยว!” ผมดึงมือพี่ภูไว้ไม่ให้ลงมือแกะต่อ แต่พอได้สบตาแล้วก็ต้องงงว่าจะห้ามทำไมในเมื่อเอามาให้เขาอยู่แล้ว สุดท้ายเลยได้แต่กลับมานั่งบีบมือตัวเองไว้เหมือนเดิมเพื่อคิดหาเหตุผล

“ทำไมเบา” คนที่กำลังแกะเขย่ากล่องเบาๆ เพื่อทดสอบ ผมที่นั่งดูอยู่ข้างๆ ใจหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มโดยไร้สาเหตุ ยิ่งกระดาษถูกฉีกออกมากเท่าไหร่ใจผมก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น จวบจนเขากำลังจะเปิดกล่องออกนั่นล่ะ…

“พี่” ผมเรียกเขาไว้ ไม่รู้ความมั่นใจตอนแรกหายไปไหนหมดเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ คือเริ่มไม่โอเคกับของที่อยู่ในนั้นแล้ว

“อะไรของมึง” สิ้นคำ พี่ภูเปิดกล่องออกแล้วกระชากของในนั้นออกมาอย่างแรง ผมรีบหันหน้าหนีกะทันหัน มาถึงตอนนี้รู้แล้วว่าตัวเองเป็นอะไร

ไม่ใช่ว่าเขิน...แต่เพราะไม่อยากเห็นไอ้กระต่ายขนปุยตัวเท่าควายในมือเขาต่างหาก!

 “ตุ๊กตา?”

“น่ารักจังเลย” ณ จุดนี้แม้แต่เสียงของแม่เฮเลนก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย

“หึ” เสียงหัวเราะไม่น่าไว้วางใจของคนข้างๆ ทำเอาขนลุกชัน และวินาทีต่อมาผมก็ได้คำตอบว่าเขาจะทำอะไร “เหมือนมึงเลยดูดิ”

“พี่ภู!” ผมรีบเอามือดันไอ้ตัวขนปุยที่เขายื่นมาตรงหน้าออก ขนาดเป็นแค่ตุ๊กตายังรู้สึกได้ถึงความปุกปุยหยึยๆ ของมัน ไม่ควร...ไม่ควรจำใจซื้อมันมาสุดๆ ซวยเองเฉยเลยกู

“ดูก่อนดิ หน้าเหมือนมึงจริงๆ”

“เอาไปห่างๆ!”

“หน้าเอ๋อๆ ด้วยว่ะ”

“พี่ภู ผมบอกให้เอาออกไปปปปป”

“ไม่”

“คิกๆ แม่เอาสร้อยไปเก็บก่อนนะจ๊ะ” แม่จะหัวเราะอะไรครับ แล้วยังจะหนีอีก ทำไมไม่ช่วยผมก่อนเล่า

คราวนี้คนแรงเยอะกว่าล็อคคอผมแล้วดึงเข้าไปหาจนแทบจะปลิวไปนั่งเกยบนตัก ก่อนเขาจะจับไอ้ตัวปุกปุยยัดใส่หน้าให้ผมโวยวายเล่นท่ามกลางเสียงหัวเราะของแม่เฮเลนที่ดูห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่เอาปุกปุย!”

“ลืมตาเร็ว”

สัมผัสจั๊กจี้ที่จมูกบวกกับแรงจิ้มที่เอวทำเอาคนไม่บ้าจี้อย่างผมต้องหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่ ยิ่งขำตัวก็ยิ่งเอนไปข้างหลัง ถ้าไม่ใช่เพราะคนขี้แกล้งเอาแขนรองรับไว้ผมคงกลิ้งลงไปอยู่ที่พื้นเป็นแน่

“ก้อน ไม่ลืมตาดูกูดีใจเหรอ” ได้โปรดอย่าพูดด้วยเสียงนุ่มแบบนั้นจะได้ไหม

“พี่ดีใจก็พอแล้ว”

“ลืมตาเร็ว...นะ”

แล้วแบบนี้ใครจะหลับตาอยู่ได้วะ

“นิสัยไม่ดี” ผมครวญครางหน้าบูดก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ...แล้วก็เป็นไปตามคาด คนอย่างพี่ภูไม่หยุดแกล้งแล้วเอาหน้าตัวเองยื่นมาแทนหรอก เพราะลูกกะตาสีดำสนิทของไอ้กระต่ายปุกปุยมันจ้องผมเขม็งเลย “พี่แม่ง!...”

“ขอบคุณ”

 “...”

“กูชอบมาก…”

ผมลืมว่ามีกระต่ายตัวโตจ้องหน้าอยู่ ลืมว่าตัวเองเอนกายนอนอยู่บนตักของใคร ลืมแม้แต่ความขุ่นเคืองหัวร้อนที่เพิ่งเกิดขึ้น เพราะตอนนี้ใจเต้นแรงไปกับคำพูดสั้นๆ แค่ไม่กี่คำของเขาจนเผลอยื่นมือไปดึงกระต่ายนุ่มนิ่มเข้ามากอด ถึงจะเกลียดแต่ก็ต้องยอมรับว่าตัวโตๆ ของมันเป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่ช่วยซ่อนใบหน้าแดงเถือกของผมได้

“ผมก็ชอบ”

“กูหมายถึงกระต่าย”

“******”

“บ่นไร” คนฟังหัวเราะร่วนเสียงดังไม่เกรงใจใคร เล่นเอาผมปากระต่ายใส่หน้าเขาแทบไม่ทัน

กูเกลียดความพลาดนี้! พลาด พลาดมากๆ พี่ไปอัพเกรดตัวเองมาตอนไหนวะ

“เหมือนมึงจริงๆ นะ” พี่ภูพูดหลังจากดันตัวผมขึ้นมานั่งเป็นปกติแล้ว เขาวางกระต่ายไว้บนตักแล้วจับหูมันพลิกไปมาเหมือนกำลังพิจารณาอยู่ “ตัวขาวๆ ก้อนๆ กลมๆ”

“ไม่เห็นน่ารักเลย” ผมเบะปากแล้วมองกระต่ายเหยียดๆ แต่คนที่ถือมันไว้กลับเลิกคิ้วแล้วถามด้วยความไม่เข้าใจ

“แล้วกูบอกตอนไหนว่าน่ารัก”

แพ้...แพ้ทุกทาง

ผมยกมือกุมขมับด้วยความปวดไตระดับสุด ปากยังอ้าเงิบๆ เหมือนเดิมด้วยไม่รู้จะพูดอะไรดี สุดท้ายเลยได้แต่เงียบแล้วคุยกับตัวเองในใจไปตามระเบียบ

“ก้อน…”

“คุณเดรคคะ”

ทั้งผมทั้งพี่ภูหันไปตามเสียงเรียกร้อนรนของป้าเจนที่มายืนอยู่ตรงประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือร่างสูงโปร่งผอมแห้งของ ‘คุณหนู’ ของบ้านที่ยืนทำหน้าตาว่างเปล่าอยู่ข้างๆ ป้าเจน

“ภาม…”

เจ้าของชื่อมองใบหน้าพี่ชายตัวเองนิ่งงัน ก่อนเขาจะค่อยๆ ใช้มือในการสื่อสารช้าๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่เข้าใจว่าภามพูดอะไร แต่การเตรียมตัวมากว่าสองปีไม่เสียเปล่า เมื่อผมสามารถเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อได้อย่างชัดเจน

‘พี่ทำอะไร’

“...”

‘ทิ้งผมลงมาหามัน?’

อ้าว...ไม่ให้ลงมาแล้วจะให้เขาล็อคตัวเองไว้บนห้องเหมือนเอ็งหรือไง แล้วอะไรคือการลงมาได้จังหวะเหลือเกิน ได้ข่าวว่าร้อยวันพันปีไม่เคยยอมออกจากห้อง

“พี่ภู…” ผมกระซิบเรียกคนข้างๆ เบาๆ จนเขาหันมาหา “น้องพี่มีเครื่องตรวจจับระเบิดติดตัวเหรอ”

“ระเบิด?”

“ผมไงระเบิด”

อยากจะบึ้มไอ้หน้าว่างเปล่าเหมือนตุ๊กตานั่นเหลือเกิน เดี๋ยวจะเอาให้หน้าตายด้านนั่นหงิกงอไม่เว้นวันเลยคอยดู



------------------------

[jaokhwan]

  สู้ๆ นะคุณชายภูเก้า

[m.starlight]

จะเกิดศึกน้องชายกับพี่สะใภ้รึป่าวเนี่ย 

[FaiiFay_Elle]

โอ่ยยยย เขิน ดีต่อใจเหลือเกิน ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว 

[่patsaporn]

เจอกันแล้ว ขอให้เก้าเอาชนะใจน้องแฟนให้ได้นะ
เก้าน่ารัก ใส่ใจคนในครอบครัวพี่ภูด้วย

ขอบคุณค่ะ

[B52]

ได้เวลาทำงาน

[ChabaSri]

น้องเก้าสู้ๆ

[LadySaiKim]

สู้ๆน้ะเก้าาา

[missm2c]

#จุดพลุฉลอง เค้าเจอกันแล้ว เย้ๆ 55555. หมายถึงเจ้าก้อนกับภามนะ ระเบิดชัดๆ ส่วนพี่ภูนั้น...รักค่ะ ♥ #พี่ภูของบ่าว

[TIKA_n]

โอ้โห  เจอกันครั้งแรก ก็เหมือนจะมีสงครามเล็ก ๆ ในบ้านแล้วสินะ มีระเบิดเสียด้วย 555
แล้วอย่างนี้ ของขวัญที่เตรียมให้ภาม จะได้ให้เมื่อไหร่น้อ ให้ตอนนี้โดนปาทิ้งแน่ ๆ
อยากรู้จริง ๆ กระต่ายก้อนจะเอาวิธีไหนมารับมือและช่วยเหลือภาม ภามก็ไม่ใช่ย่อย ๆ เลย
แต่ตอนนี้ มีความสุขตามพี่ภู น้องเก้าเพิ่งมาถึงวันเดียว ก็ทำให้พี่ภูหัวเราะได้เยอะขนาดนี้แล้ว
ถึงขนาดหยุดงาน เพื่ออยู่กับน้องเก้าเลย กินไข่เจียวน้องเก้าหมดเลยด้วย
พี่ภูน่ารัก แสดงออกมากขึ้นเยอะเลย ถึงจะขี้แกล้งเหมือนเดิมก็เถอะ
ชอบที่ขยันทำตาประกายวิบวับใส่น้องเก้าอ่ะ อยากฟัดกระต่ายละสิ >////<
รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณคนเขียนนะคะ