หัวข้อ: ┌▼Nitrogen ไนโตรเจน▲┘ ==[จบ]==

[m.starlight]

ตอนก่อนเขินพี่ภูตอนนี้เขินเก้าแทน   

[B52]

 

[jaokhwan]

 

[hoihak]

เป็นอะไรที่ดีงามมมม

[205arr]

ประโยคสุดท้ายมัน...

[LadySaiKim]

อ่อยไปให้สุดน่ะก้อนน พี่ภูเขาใจอ่อนโคตรๆแล้วว

[missm2c]

ต้องถามพี่ภูว่ายังโอเคอยู่ไหม?? เจอพลังก้อนดาเมจอย่างรุนแรง 55555 ก้อนนี่เราเดาไว้อยู่ละว่ารวย แต่ก็น่าจะรวยมากระดับหรึ่ง แต่แค่ยังไม่รู้อาชีพของป๋ากับจ๋าแค่นั้นเอง #พี่ภูของบ่าว

[Mura_saki]

อะไรมันจะหวานขนาดนี้นะ
อิจฉาจังเว้ยยยยยยยย
พี่ภูยิ้มเก่งขึ้นค่ะ

[sam3sam]

ความเก้านี่มันน่ารักจริงๆ
ตอนนี้หวานนิดๆอบอุ่นหน่อยๆ

[shoi_toei]

นางน่ารักนะ รีบรับเลี้ยงเถอะ

[nijikii]

ลำไยนังก้อนยิ่งนัก
วาสนาดีมากๆ
ฮืออออ พี่ภูของน้อง

[TIKA_n]

เขิน มีการช้อนตามองพี่ภูซะด้วยนะน้องเก้า 
พี่ภู เปิดใจให้น้องมากขึ้น ๆ เรื่อย ๆ แล้ว เริ่มหวานนิด ๆ
ชื่อน้องหมาแต่ละตัวของน้องเก้านี่สุด ๆ 555 นี่อยากรู้สตอรี่ชื่อของ ไข่อูฐ มากเลย
แล้วที่มาของเรด ก็มาจากน้องไข่อูฐนี่เอง คุณป๋าซื้อให้ด้วย ยิ่งสำคัญมาก ๆ
ป๋าน้องเก้า เป็นพ่อค้าเพชรเหรอเนี่ย จริง ๆ คิดว่าเป็นพวกนักการเมือง หรือ มาเฟียซะอีก
พี่ภู มาค้างห้องน้องเก้าครั้งแรก เขาจะนอนกอดกันไหมน้า >////<
รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณคนเขียนจ้า

[kiszy]

มันก็จะหวานๆอยู่หน่อยไ อิอิ

[CHESS.]

-20-

 

“ไอ้เก้า ตั้งใจซ้อมหน่อยสิวะ เป็นอะไรของมึง”

ผมมองพี่วินด้วยตาลอยๆ ก่อนจะพรั่งพรูลมหายใจใส่หน้าแกด้วยความหงุดหงิด เล่นเอาพี่ชายคนดีผงะถอยหลังจนลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น

“เหี้ย...เจ็บตัวอีกกู”

“พี่แม่ง...เฮ้อ” ผมถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านแปดก่อนจะเอนกายลงนอนยาวเหยียดบนโซฟาโดยไม่ลืมพลิกเข้าหาพนังแล้วขดตัวเป็นก้อนแบบที่ชอบทำ

“กูผิดอะไรเนี่ย…”

“มันผีเข้า” ไอ้โซที่ดีดกีตาร์อยู่ข้างๆ ตอบแทนแล้วยื่นมือมาผลักหัวผม แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ไปสนใจมันนัก เพราะตัวเองยังหาทางออกไม่ได้เลย

“มันเป็นอะไรของมัน”

“ผัวทิ้ง”

“หาาาาา”

“ไม่ได้ทิ้งเว้ย!” ผมลุกขึ้นนั่งแล้วฟาดหมอนรองคอส่วนตัวใส่หน้าเพื่อนเวรที่พูดออกมาเต็มปากเต็มคำ อีกอย่าง… “เขาไม่ใช่ผัวกูสักหน่อย”

ตอนนี้อ่ะนะ…

เรื่องของเรื่องคือผมเพิ่งนึกได้ว่าพี่ภูจะกลับอังกฤษตั้งแต่จบเทอมหนึ่งและเขาบอกภามไว้แล้วด้วย ตอนนั้นผมอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องมองส่วนรวมมากกว่าเลยไม่ได้คิดอะไร แค่รู้สึกใจหายหน่อยๆ แต่พอกลับมาคิดตอนอยู่กับตัวเองเลยรู้ว่าผมไม่โอเคมากๆ

แน่ล่ะว่าผมรวย...แต่อังกฤษกับไทยมันห่างกันน้อยเสียเมื่อไหร่ ไม่ใช่กรุงเทพกับภูเก็ตนะที่จะบินไปหาได้ทุกเวลาที่ต้องการ

นี่ก็ไม่ได้เจอกันมาเกือบอาทิตย์แล้วนับตั้งแต่เขามาค้างที่หอผม แถมวันนั้นยังผิดแผนเพราะพี่ภูยอมลงไปนอนที่พื้นอีกต่างหาก ผมจะห้ามก็ห้ามไม่ทันเพราะเขาเอนตัวนอนแล้วก็หลับไปเลย ทำเอาไม่กล้ากวนต่อ บางทีก็เกลียดความรู้ทันของเขาเหลือเกิน ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีเลยนะ...แค่อยากแต๊ะอั๋งนิดๆ หน่อยๆ เอง

แต่ถึงจะไม่ได้เจอกันก็ยังมีเรื่องดีๆ อยู่บ้าง อย่างเช่นการที่เขาทักมาบอกผมด้วยตัวเองว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามหา’ลัยแล้วเพราะมีเรียนแค่ไม่กี่คาบ คนอื่นๆ เตรียมตัวฝึกงานกันหมด หรือบางทีถ้าผมทักไปแล้วขี้เกียจตอบ เจ้าตัวก็ไม่ได้ส่งแค่สติกเกอร์กระต่ายอ้วนหน้านิ่งกลับมาแล้ว...แต่พัฒนาเป็นการส่งสติกเกอร์กระต่ายอ้วนทำท่าทางอย่างอื่นมาด้วย

เอาเถอะ...อย่างน้อยผมก็ยังรู้บ้างว่าเขาตอบว่าใช่หรือไม่ใช่

“เลิกหงอยแล้วมาซ้อมมา” พี่วินส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่ผมยกหมอนปิดหู ทำตัวเป็นซูชิอยู่บนโซฟาโดยการเอาผ้าห่มส่วนตัวคลุมโปงไว้

“จะนอน”

“มึงปล่อยมันไปเถอะไอ้วิน มันจำเพลงได้หมดแล้ว”

ผมเห็นด้วยอยู่ในใจเมื่อได้ยินคำพูดของเฮียเจมส์ ก็ตามนั้นล่ะ...ผมจำได้หมดแล้ว แทบจะไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องซ้อมเลยด้วยซ้ำ ถึงการซ้อมจะทำให้รู้จังหวะมากขึ้น แต่แค่นอนฟังคนอื่นเล่นผมก็จำได้แล้ว

“ถ้าแม่งไม่ได้เก่งกูจะตบกะโหลกสักสามที” พี่วินบ่นเบาๆ ก่อนเสียงจะออกห่างไปเรื่อยๆ ผมคิดว่าแกคงยอมแพ้แล้วเลยเลือกเดินกลับไปดูคนอื่นซ้อม

แต่พอเสียงกวนๆ หายไปเพราะคนอื่นหันไปตั้งใจซ้อม ผมก็กลับมาบ่นนั่นบ่นนี่ในใจเหมือนเดิม

เทอมนี้ผมเหลือเวทีที่ต้องขึ้นอีกงานเดียว เพราะพี่วินกระจายงานให้คนอื่นทำหมดแล้ว แต่เวทีที่ว่าคือเวทีใหญ่ เป็นเวทีประกวดวงดนตรีของมหา’ลัยที่จะจัดสองปีครั้ง ผมไม่ได้ลงประกวดในฐานะผู้สมัคร แต่เป็นหนึ่งในผู้จัดงานและอยู่ในนามกรรมการ ส่วนที่ต้องขึ้นเวทีคือการแสดงเปิดงานของวงดนตรีมหา’ลัย

ผมขมวดคิ้วเมื่ออยู่ๆ เสียงดนตรีที่ซ้อมกันเงียบลง สิ่งที่กำลังคิดในใจหยุดชะงักลงตามไปด้วย ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่พร้อมจะหันไปสนใจมองเพราะรู้สึกขี้เกียจ

“ไอ้เก้า…”

“ไม่ฟัง”

“สัตว์” สิ้นประโยคด่าของเพื่อนสนิท ผ้าห่มที่ผมคลุมตัวไว้ก็ถูกกระชากออก มันไม่ได้กระชากธรรมดา แต่กระชากจนตัวผมกลิ้งตกโซฟาลงมาด้วย ผมลูบสะโพกตัวเองแล้วตวัดตามองไอ้โซตาเขียว อยากจะกระโดดถีบยอดหน้าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่ข้างมัน

คนที่ทำให้จิตใจผมเตลิดไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยืนทำหน้าตายอยู่ข้างไอ้โซ เขาไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาแต่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขน ดูแล้วน่าจะไปทำงานมาเพราะวันนี้เขาเซตผมเหมือนตอนไปงานไม่มีผิด

“พี่ภู” ผมแทบจะลอยตัวไปเกาะแขนคนหน้าดุ พอจับได้แล้วก็เขย่าๆ ก่อนจะพูดเสียงอ่อย “ไม่เจอกันเลย”

“แหมมมมมมมมมม”

จะแหมไปให้ถึงดาวอังคารเลยมะ

ผมมองพวกที่แหมขึ้นมาพร้อมกันทั้งห้องเหยียดๆ ก่อนจะเบะปากแล้วเลิกสนใจพวกมัน หันมาสนใจคนที่ยังคงยืนนิ่งแทน

“มาๆ มานั่งเลย ตรงนี้ที่ผมเอง” ผมดึงแขนพี่ภูไปที่โซฟาประจำตัว กวาดผ้าห่มประจำตัวกับหมอนประจำตัวไปติดมุมหนึ่งแล้วนั่งลงตาม

“ได้ข่าวว่านั่นผ้าห่มกู”

“นั่นก็หมอนกู”

“โซฟาก็ของชมรมกู”

ผมเมินเสียงเพื่อนที่พูดแทรกขึ้นมาแบบจงใจให้ได้ยิน หันมาหยิบน้ำหยิบขนมที่พกไว้ในกระเป๋าออกมาส่งให้พี่ภูแทน

“อันนี้ลูกอมชาเขียว ป๋าส่งมาจากญี่ปุ่น พี่ลองกินดู”

“หูววว ไอ้เก้ายอมให้คนอื่นกินชาเขียวว่ะ”

“พวกมึงไปซ้อมไป!” หันไปตวาดจนพวกมันหัวเราะแล้วยอมกลับไปซ้อมแล้วผมก็กลับมาสนใจคนข้างตัวอีกครั้ง พี่ภูยังคงมองรอบด้านด้วยความสนใจแต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ จวบจนสายตาคมเบนมาสบผมพอดีและผมยิ้มให้ เขาถึงได้เริ่มพูดออกมา

“เพิ่งกลับจากต่างจังหวัด”

“พี่เลยแวะมาหาผมเหรอ”

“ปะ…” คนที่โดนผมจ้องเขม็งชะงักคำพูดไปก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “อืม”

“เย้!” ผมชูสองมือ ทำตัวเหมือนเป็นเด็กๆ ทั้งหมดเพื่อให้ได้รับรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากของเขาเหมือนในตอนนี้ “แบบนี้สิพูดความจริง”

“ไม่คิดว่ากูพูดให้มึงดีใจเลยหรือไง”

“แบบนั้นก็ดีกว่าเดิมอีกสิ” ผมอธิบายก่อนจะขยับตัวให้ชิดเขามากกว่าเดิมแล้วค่อยพูดต่อ “ถ้าพี่พูดให้ผมดีใจ แสดงว่าพี่แคร์ผมมากกว่าเดิมไง แบบนั้นดีกว่าอีก”

คนฟังทำหน้าตาเหนื่อยหน่ายเหมือนไม่รู้ว่าควรตอบอะไรแต่สุดท้ายเขาก็ยังใจดีพยักหน้าให้

“เออ เอาที่มึงสบายใจ”

เผื่อไม่รู้...เอาที่สบายใจคือรูปแบบของประโยคซึ่งบ่งบอกว่าผู้พูดจะตามใจเรา เวลาได้ยินจงพึงระลึกไว้ว่าควรขอบคุณ

“ขอบคุณครับ”

พี่ภูไม่ตอบแต่กดหัวผมให้เอนตัวลงนอนกับโซฟา จากนั้นก็นวดขมับให้ผมเบาๆ ถึงมันจะให้ความรู้สึกสบายใจแปลกๆ แต่บอกตรงๆ ว่าผมรู้สึกไม่ดีเลย มันเหมือนเขากำลัง…

“จูนสมองให้เหมือนคนปกติหน่อย”

นั่นไงล่ะ

ผมมุ่นคิ้วแต่ก็ยอมให้พี่ภูนวดต่อเพราะมันรู้สึกสบาย รอจนเขายอมถอนมือออกไปเองแล้วผมถึงผงกหัวขึ้นมาคุยต่อจากที่คุยทิ้งไว้ พอคิดอะไรแล้วอยากพูดแต่ไม่ได้พูดมันจะรู้สึกแปลกๆ ทุกที

“พี่รู้จักของแรร์ไหม”

พี่ภูทำท่าทางสนใจ เขาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะบอกให้พูดต่อ

“คนแรร์มันคือของหายาก...แสดงว่าแตกต่างจากของทั่วไปใช่ป่ะ เวลาพี่มีของแรร์ที่ไม่เหมือนใคร พี่จะอยากทำให้มันกลับไปเป็นเหมือนของปกติเหรอ”

“ก็ไม่…”

“ถูกต้อง…” ผมพยักหน้ายืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดถูกต้องแล้วจากนั้นก็ทำหน้าตาจริงจังใส่ “ผมเนี่ยซุปเปอร์แรร์ รู้แบบนี้แล้วพี่ยังอยากให้กลับไปเป็นคนปกติอีกเหรอ...โอ๊ย!”

“อีกสักทีไหม”

ผมยกมือห้ามไม่ให้คนใจร้ายยื่นมือมาดีดหน้าผาก ส่วนอีกมือก็ลูบๆ คลำๆ หน้าผากตัวเองป้อยๆ เขาไม่ได้ดีดธรรมดานะ แต่ดีดแบบเต็มไม้เต็มมือเต็มแรง ทำเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองแรงเยอะขนาดไหน

“ทำไมชอบทำร้ายร่างกาย เดี๋ยวสึกหรอไปหาใหม่ไม่ได้แล้ว...โอ๊ย!”

“หึ”

สองที!...เขาดีดหน้าผากผมสองทีแล้วนะ!

“ชอบทำร้ายร่างกาย” ผมบ่นแล้วเอาสองมือปิดหน้าผากตัวเองไว้ ไม่ให้เหลือช่องว่างพอจะให้เขาทำร้ายได้อีก แต่ลืมไปว่าตัวไม่ได้เล็กๆ ปิดยังไงก็ปิดไม่หมดเลยโดนหยิกแก้มจนร้องโอดโอยแทน

ย้ำว่าหยิก ไม่ใช่ดึงแบบน่ารักๆ

“กระต่ายบางตัวมันชอบให้เล่นแรง” เขาตอบหน้าตายก่อนจะออกแรงหยิกซ้ำอีกทีจนผมต้องตีมือให้เอาออกแล้วมองเคืองๆ

“ผมเปล่าสักหน่อย” ว่าแล้วก็ลูบๆ แก้มเป็นการแสดงออกให้เห็นว่าไม่ได้ชอบเลยสักนิด

“เหรอ...เห็นกูทำร้ายทีไรทำหน้าฟินตลอด”

“เดี๋ยวๆ” ผมยกมือห้ามไม่ให้พูดต่อก่อนอะไรๆ มันจะไปไกลกว่านี้ ส่วนคนพูดพอเห็นผมทำหน้ายุ่งจริงจังก็หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างอารมณ์ดี

ไม่ไหว...จะทางคำพูดหรือการกระทำ ผมสู้เขาไม่ไหวเลยสักทาง

ถ้าจ๋ารู้ว่าคุณอชิราแพ้คนอื่น ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง

“พี่ภูครับ” ไอ้เปรมที่มาจากไหนไม่รู้คลานเข่าเข้ามาเกาะโซฟาอยู่ข้างๆ พอเห็นผมหรี่ตามองเป็นเชิงด่าที่มาขัดจังหวะมันก็รีบหลบสายตาหันไปมองพี่ภูเหมือนจะร้องไห้ใส่ “ช่วยผมด้วยเถอะครับ”

มาขอให้ช่วยมึงถึงกับคลานเข่า...ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ไหม

พี่ภูยังคงทำหน้าตาเย็นชาเหมือนเดิม แต่ผมสัมผัสได้ว่าเขาดูเกร็งขึ้นเล็กน้อย แค่นั้นก็พอจะเดาได้แล้วว่าเจ้าตัวกำลังทำอะไรไม่ถูก เหมือนเขาคิดว่าคำพูดตัวเองอาจจะดูใจร้ายเลยยอมเงียบดีกว่า

“พี่วินกับพี่ๆ คนอื่นๆ บอกให้ผมเป็นหน่วยกล้าตายมารบกวนเวลา...คือ...พวกเขาอยากให้พี่ช่วยบอกให้พี่เก้าไปซ้อมรวมวงครับ” ไอ้เปรมจ้องพี่ภูเขม็งไม่ยอมหันมาสบตาผม พอจะรู้อยู่หรอกว่ามันกลัว แต่ไม่เห็นต้องทำเหมือนผมเป็นยักษ์ขนาดนั้นเลย

“กูไปซ้อมก็ได้ ไม่เห็นต้องกลัวขนาดนั้น” ผมบ่นมันเบาๆ ได้ยินเสียงไอ้เปรมร้องเย้ ยกมือไหว้พี่ภูทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรก่อนจะวิ่งหนีไปซ้อมต่อ ผมมองตามความไวระดับสิบของมันแล้วก็ได้แต่ขำ เหมือนพี่ภูจะยังงงๆ อยู่เลยด้วยซ้ำ

“ไปซ้อมไป” เขาโบกมือไล่

“พี่รอก่อนนะ ซ้อมไม่นาน เดี๋ยวไปหาข้าวกินกัน” ผมรอจนเขาพยักหน้าตอบแล้วก็ยิ้มกว้าง วิ่งไปหาพวกพี่วินอย่างรวดเร็วจะได้ซ้อมเสร็จไวๆ โดนไอ้โซมองแรงยังไงก็ไม่สน

ณ จุดๆ นี้มีความสุขมากบอกเลย ส่วนเรื่องที่เครียด...เอาไว้ก่อนแล้วกัน

ผมเริ่มซ้อมดนตรีโดยการเล่นตามเพลงที่วางแผนกันไว้ ใช้เวลาไม่นานก็เข้ากับพวกมันได้เพราะนอนฟังจังหวะมานานแล้ว จุดไหนที่คิดว่าควรปรับก็บอกพวกมัน โชคดีที่ผมเก่งเลยไม่โดนอะไรมาก ออกคำสั่งอย่างเดียวก็ว่าได้ แต่ไอ้เปรมที่เข้ามาดูการซ้อมเฉยๆ โดยพี่วินด่าเละเทะ เพราะมันบอกให้พี่แกสอนเล่นกีตาร์ แต่ตัวเองทำอะไรไม่ดีสักอย่าง เล่นยังไงก็ไม่ได้เรื่อง ดีที่มันร้องเพลงเพราะ ถ้าไม่นับผมมันก็น่าจะเป็นคนที่เสียงดีที่สุดในตอนนี้

“มึงเบาหน่อย ทำไมมือหนักนักวะ” ผมหันไปบ่นไอ้มือกลองที่เพิ่งเคยเล่นด้วย เหมือนมันจะเป็นเด็กปีหนึ่งที่มีฝีมือแต่ออกจะเอาสนุกเกินไปหน่อย พอผมพูดจบมันก็ชักสีหน้า เห็นแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่หน่อยๆ อยากจะถามว่ามีสิทธิ์ทำด้วยเหรอ…กิจกรรมก็ไม่เข้าร่วม เพื่อนก็ไม่เอา ถ้าไม่ติดว่าเฮียเจมส์ขอให้พาขึ้นเวทีผมเทแม่งไปแล้ว

พอถึงเวลาเป็นเรื่องงานผมจะจริงจังขึ้นนิดหน่อย เพราะงั้นพวกมันถึงไม่ได้ทำเล่นๆ ด้วยเหมือนปกติ ต้องจริงจังตามกันไปหมด สำหรับคนที่ทุกอย่างได้ดี เป็นปกติที่จะหงุดหงิดเมื่อพบเจอข้อผิดพลาด ผมเองก็เหมือนกัน ยิ่งเวลาเจออะไรซ้ำๆ ซากๆ ผมก็ยิ่งหงุดหงิด ไอ้โซต้องคอยดึงออกจากวงตลอด แต่ที่ผมหงุดหงิดครั้งนี้ไม่ใช่แค่เพราะมันพลาดซ้ำๆ แต่แม่งเสือกชักสีหน้าแล้วทำท่าทางไม่พอใจไง

“เก้า…” พี่วินที่เห็นผมหยุดร้องกะทันหันละสายตาจากไอ้เปรมแล้วเดินมาหา พี่แกคงเริ่มเห็นท่าไม่ดีเลยเข้ามาช่วยหยุด

“พี่ไปบอกมือกลองให้เล่นดีๆ ก่อนค่อยเรียกผมดีไหม”

“อะไรวะ” มือกลองที่ว่าลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินมามองหน้าผมด้วยความหงุดหงิด พอเห็นหน้าตากวนตีนๆ ของแม่งยิ่งทำให้ผมของขึ้นกว่าเดิม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังมองกลับไปด้วยใบหน้านิ่งๆ ไม่ได้หัวร้อนเป็นคนโง่แบบมัน

“มึงเล่นเป็นวงไม่ได้เล่นคนเดียว ถ้ายังจะไม่สนใจใครก็ออกไปเล่นข้างนอก”

“มึง…”

“มึงพูดดีๆ ไอ้เก้ามันเป็นพี่” เฮียเจมส์ปรามเสียงดุ รั้งแขนไอ้หน้าเหียกไว้ให้อยู่กับที่ ส่วนผมแค่ปรายตามองมันต่ำๆ ก่อนจะยักไหล่พูดเสียงเรียบ

“มึงขอขึ้นเวทีเพราะอยากเด่น แต่ถ้าเล่นกากใครจะสนใจ”

“พูดเหมือนตัวเอง...”

“มึงคิดดีๆ ก่อนจะพูด” ผมตัดบทหน้าตาย “ถ้าจะบอกว่า ‘พูดเหมือนตัวเองเก่งตาย’ ไม่ต้องถามกูมึงก็น่าจะรู้มั้ง”

ไม่ใช่แค่พูดปากเปล่าว่าตัวเองเก่ง แต่ผมแสดงให้เห็นมาตั้งแต่แรกว่ามีฝีมือ ถ้าไม่เก่งจริงผมไม่มีทางพูดให้ตัวเองดูโง่ในสายตาคนอื่นหรอก

 “เหอะ…” มันหัวเราะในลำคอ เหลือบตามองพี่ภูที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วเบนกลับมาสบตาผม “เก่ง...แต่ชอบผู้ชายด้วยกันเอง ทุเรศทั้งคู่ พวกเกย์”

อารมณ์หงุดหงิดจากเรื่องงานเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเยียบในใจอย่างรวดเร็ว ผมไม่ได้หงุดหงิดเหมือนเดิม แต่มันยิ่งกว่าความหงุดหงิดหรือความโกรธ

“มึงนี่ก็แปลกนะ…เรื่องให้ยุ่งมีตั้งแต่เยอะแยะ…แต่เสือกมาแตะเรื่องที่ไม่ควรแตะ” ผมก้าวเท้าเข้าหามัน ดันแขนพี่วินออกให้พ้นทาง ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองมองด้วยความโกรธหรือหัวร้อน แต่ผมมองมันด้วยสายตาที่สงบนิ่งที่สุด “กูชอบเขามาตั้งนาน รอมาเป็นปี ได้ใกล้ชิดเขาที่สุด ถึงจะสนิทกันแล้วกูยังไม่เคยพูดไม่ดีกับเขาสักคำ”

“ถอยไปนะเว้ย!” มันง้างแขน ทำท่าจะต่อย แต่เท้ากลับก้าวถอยหลัง

“ขนาดกูยังไม่ทำ….”

“...ถอย”

“แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาแตะ”

อีกนิดเดียว...ขอแค่อีกนิดเดียวไอ้คนโง่อวดฉลาดที่ทำหน้าตาลุกลนต้องต่อยผมแน่

“ไอ้เกย์!”

“เกย์แล้วหนักหัวมึงเหรอ”

เป็นเหี้ยไรนักหนากับเรื่องเพศ ทำตัวเป็นพวกไร้การศึกษา จะรักจะชอบเพศอะไรมันทำให้อวัยวะเพศมึงเล็กลงหรือไง ถ้าเกลียดนักเวลาเห็นคนชอบเพศเดียวกัน ไปเกิดเป็นไส้เดือนเถอะไอ้ห่าจะได้ไม่ต้องคิดเยอะ

“ต่อยดิ” ผมยื่นหน้าเข้าหา ใกล้จนเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมาจากหน้าผากมันทั้งที่เป็นห้องแอร์

“อย่าคิดว่ากูไม่กล้า”

“กล้าก็ทำดิ...ต่อยเลย...ต่อยดิวะ!” ผมตะโกนดังลั่นจนมันสะดุ้ง ปล่อยหมัดเข้าใส่เต็มแรง ได้ยินเสียงร้องตกใจของพวกพี่วินแต่ผมไม่สนใจ

หมับ!

ทว่าหมัดกระจอกกลับมาไม่ถึงใบหน้าเมื่อมือของใครอีกคนรับหมัดมันไว้ ผมหันไปมองคนหน้าดุที่ขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะยกยิ้มให้เขา หลังจากนั้นก็เบนสายตาไปทางไอ้โซที่ยืนถือโทรศัพท์อยู่ไม่ไกล พอมันพยักหน้าให้ ผมก็หันกลับไปหาไอ้รุ่นน้องปากหมาตัวเดิม ก่อนจะ…

ผัวะ!

“ไอ้เก้า!”

ซัดแม่งเต็มแรงจนมันหล่นไปกองที่พื้น ผมคุกเข่าตาม กระชากคอเสื้อมันขึ้นมาสบตา ก่อนจะมองดวงตาสั่นๆ นั่นเย้ยๆ

“มึงแตะผิดคนแล้ว”

มึงไม่ผิดที่หาเรื่องกู...แต่ผิดที่แตะคนสำคัญของกู

“ไอ้เก้า พอแล้ว” พี่วินดึงผมให้ออกห่าง แต่แกไม่ว่าอะไรสักคำ คงเพราะรู้ดีว่าผมไม่ได้ชอบใช้ความรุนแรงแบบนี้

นานแล้วที่ไม่ได้ต่อยคน แต่ถ้าไม่ได้สักหมัดผมต้องคาใจไปนานแน่...ถ้ามันไม่ได้ด่ารวมพี่ภูไปด้วย ทุกอย่างจะไม่มีวันเป็นแบบนี้

ถึงอย่างนั้น...ผมก็ยังไม่ได้ขาดสติจนลืมใช้สมองอยู่ดี

“มึงถ่ายไว้แล้วใช่ไหม”

“เรียบร้อย”

ผมรับโทรศัพท์ที่มีรูปถ่ายฉากไอ้เด็กนั้นกำลังจะต่อยหน้าผมคืนมาจากไอ้โซ โชคดีที่มันรู้ทันผมแทบทุกอย่าง ตอนเดินผ่านแค่ผมยัดโทรศัพท์ใส่มือมันก็รู้ทันทีว่าควรทำอะไร

จัดการเองได้ก็จัดการก่อน...อย่าเพิ่งพึ่งป๋าเลยดีกว่า ไม่งั้นมันคงไม่โดนแค่หมัดเดียวแน่

“ก้อน” พี่ภูดึงแขนผมเบาๆ ให้หันไปหา ใบหน้าของเขาราบเรียบไร้อารมณ์เหมือนเคย ผมพยายามกัดริมฝีปากตัวเอง ไม่อยากเผลอมองเขาด้วยดวงตาแข็งๆ แบบที่กำลังทำอยู่ แต่เมื่อก้มหน้าลงก็โดนเชยคางให้เงยมองอีก

“พี่ภู”

“ไม่เป็นไร” มือใหญ่ที่ยังคงอบอุ่นเหมือนทุกครั้งวางแปะลงบนหัวผมแล้วโยกไปมาเบาๆ “กูหิวแล้ว”

ผมถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อรู้สึกเหมือนถูกดูดอารมณ์ร้ายๆ ออกไปจนหมด ทั้งที่เขาทำเพียงแค่โยกหัวไปมาแล้วบอกว่าหิวเท่านั้นเอง

“พี่วิน…”

“เออ ไว้ค่อยซ้อมพรุ่งนี้” พี่วินพยักหน้าเข้าใจ มือยังคงวุ่นกับการทำแผลให้ไอ้เด็กปากดีที่ยังไม่กล้าสบตาผม…แค่เห็นหน้ามันก็เหมือนอารมณ์บูดๆ จะปะทุขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก่อนจะได้คิดหาแผนการเชือดไก่อีกรอบ ผมดันถูกดึงแขนให้ออกเดินโดยคนรู้ทันที่ยังทำหน้าตายเสียก่อน ถึงจะยังหงิดๆ อยู่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตาม จนเขาพาเดินมาถึงรถนั่นล่ะความหงุดหงิดของผมถึงได้จางหายไป

“อยากกินอะไร”

“อยากกินไอติมชาเขียว” ผมตอบแล้วคว้าลูกอมชาเขียวในกระเป๋ามาแกะกินอย่างรวดเร็ว หวังว่าชาเขียวจะทำให้อารมณ์อึมครึมนี้หายไปจนเกลี้ยงเสียที

“อืม”

พี่ภูจอดรถที่ห้างซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดเขานัก พอเดินเข้ามาถึงในตัวห้างเจ้าตัวก็เดินดุ่มๆ นำผมไปยังจุดหมายอย่างรวดเร็ว ซึ่งจุดหมายที่ว่านั่นก็คือ...ร้านไอติม

ผมสั่งไอติมชาเขียวที่ตัวเองชอบมาสี่ลูกโดยไม่ต้องรอให้เขาบอก พอมาเสิร์ฟแล้วก็จ้วงเอาๆ โดยลืมถามไปด้วยซ้ำว่าเขาไม่กินอะไรเหรอ แต่พี่ภูก็ยังมีความอดทนมากพอจะนั่งมองนิ่งๆ รอให้ผมกินจนหมด พอได้กินของที่ชอบเยอะๆ ผมก็ลืมเลือนอารมณ์ความรู้สึกแย่ๆ ไป สามารถกลับมายิ้มเป็นไอ้บ้าให้เขาได้เหมือนเดิม

“พี่กินอะไรไหม”

“มาถามตอนมึงกินเสร็จแล้วเนี่ยนะ” พี่ภูส่ายหน้าหน่าย เขายื่นมือมาผลักหัวผมเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงิน ส่วนผมก็ทำตัวเป็นลูกกระต่ายที่ดีเดินตามหลังเขาต้อยๆ โดยไม่บ่นอะไรสักคำ

คนตัวสูงไม่ได้พาเดินไปขึ้นรถแบบที่คิด แต่เขาพาผมเดินไปที่ขอบตึกตรงลานจอดรถ แล้วทอดสายตามองออกไปด้านนอก ท่าทางเหมือนคนที่กำลังคิดอะไรอยู่ ผมพอมองออกว่าเขาน่าจะมีเรื่องอยากพูด เลยเลือกทรุดตัวนั่งที่บันไดใกล้ๆ โดยไม่พูดอะไร

“เพิ่งเคยเห็นมึงเป็นแบบนั้น” นั่นคือประโยคแรกที่เขาพูดออกมา...และช่างเป็นประโยคเกริ่นเรื่องที่อ้อมโลกเสียเหลือเกิน

“ก็มันแตะเรื่องที่ไม่สมควรแตะ”

“ถ้ามันไม่ได้พาดพิงกู...แต่บอกว่ามึงเป็นเกย์ทุเรศ แบบนั้นมึงยังจะโกรธอยู่ไหม”

ผมมองหน้าพี่ภูด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งไม่เข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร รวมถึงไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรด้วย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังตอบเขาไปตามความจริงโดยไม่ปิดบัง

“เรียกว่าโกรธคงไม่ถูก ผมคงหงุดหงิด ไม่ใช่เพราะโดนบอกว่าเป็นเกย์ แต่เพราะน้ำเสียงและท่าทางที่หาเรื่องของมัน...แต่อย่างมากก็น่าจะแค่ด่ากลับกวนตีนๆ แบบที่ชอบทำ” เพราะเวลากวนตีนกลับไอ้พวกสมองเล็กพวกนี้มักจะหัวร้อน และมันไม่มีอะไรสร้างความสุขให้ผมได้มากเท่าการเห็นพวกมันหัวร้อนอีกแล้ว เต้นเป็นเจ้าเข้าแต่เสือกทำอะไรไม่ได้ แค่คิดก็สนุกละ

“คนที่โตในที่ที่เปิดกว้างแบบกูยังพอเข้าใจ แต่กูจำได้ว่าที่นี่ไม่ได้เปิดกว้างขนาดนั้น ทำไมมึงถึงยอมรับอะไรง่ายนัก” พี่ภูถามต่อด้วยใบหน้าข้องใจ เขาดูเหมือนกำลังสงสัยเรื่องนี้จริงๆ แต่ก็ยังไม่ใช่ใส่ที่เป็นประเด็นอยากพูด...ไม่รู้ว่าผมอยู่กับเขาและสังเกตเขามากไปจนเพ้อหรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะมองยังไงผมก็ยังคิดแบบนั้น

“โลกใบนี้มันกว้างแบบที่เดินเป็นร้อยเป็นพันปีก็ไม่มีวันทั่ว หรือต่อให้เดินทั่วก็ไม่มีวันมองเห็นทุกซอกทุกมุม แถมทุกวินาทีที่เดินเรายังแก่ขึ้นเรื่อยๆ ด้วย ป๋าบอกผมว่าอย่าตัดสินอะไรแค่เพราะเห็นภายนอกหรือเพราะมันไม่เหมือนใคร แล้วทำไมผมต้องจำกัดความสุขของตัวเองแค่เพราะชอบเพศเดียวกันด้วย…”

“...”

“ถ้าผมชอบพี่แล้วต้องเรียกว่าตัวเองว่าเกย์...ผมก็จะบอกว่าตัวเองเป็นเกย์”

จะเพศอะไรก็ช่าง แค่ไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใครก็พอ ผมรู้ดีว่าที่ที่เราอยู่ยังไม่ได้เปิดกว้างขนาดนั้น แม้แต่จ๋ายังตกใจที่ผมชอบผู้ชาย แต่ผมเชื่อว่าครอบครัวของตัวเองจะเข้าใจ เพราะขนาดรู้แล้วจ๋ายังช่วยให้คำปรึกษาผมอยู่เลย

ถ้าคนที่เราแคร์เข้าใจและเราไม่ได้ทำความเดือดร้อนหรือทำตัวน่าเกลียด ไม่ว่าใครจะมาพูดจาไม่ดีใส่ ก็มองมันเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่งก็พอ

“งั้นเหรอ” พี่ภูยิ้มบาง ก่อนจะทรุดกายลงนั่งข้างผม “ดีแล้วที่คิดได้แบบนั้น”

“อื้อ”

“ก้อน…”

“ครับ” ผมเงยหน้ามอง ยิ้มส่งไปให้เหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้พี่ภูไม่ได้ส่งส่ายตาหน่ายๆ กลับมา เขามองผมด้วยสายตานิ่งๆ ที่ทำให้ผมรู้สึกกังวล

“อีกเดือนเดียวก็จะจบเทอมหนึ่งแล้ว”

“ใช่...เดี๋ยวผมมีขึ้นเวทีใหญ่ด้วยนะ เป็นเวทีประกวด ผมแสดงเปิดงาน แล้วจัดก่อนสอบด้วยอ่ะ เท่ไหมล่ะ” ผมหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงตอนพี่วินมาบอกว่างานนี้จะจัดก่อนสอบแค่อาทิตย์เดียว ตอนนั้นคนอื่นๆ ร้องกันเป็นแถบ แต่คนเก่งแบบคุณอชิราไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

ก็ผมน่ะ…

“ก้อน…”

“พี่มาดูผมเล่นด้วยนะ แค่เปิดงานก็ได้ ผมจะ…”

“สอบเสร็จกูต้องกลับอังกฤษ”

“...”

“และยังไม่มีแพลนจะกลับมาที่นี่อีก...อย่างน้อยก็สองปี”

ก็คิดไว้อยู่แล้ว...แต่พอมาได้ยินชัดๆ…

“พี่ภู”

“อืม”

“เวลากระต่ายปวดใจ...มันทำยังไงกันเหรอ”

ผมเงียบไปเพื่อรอคอยคำตอบ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังได้รับเพียงสายตานิ่งๆ กลับมา ผมจับมือเขาขึ้นมากุมไว้ อยากจะบีบแรงๆ ให้เข้าใจความรู้สึกตอนนี้ แต่กลับไม่มีแรงมากพอจะทำ...

เป็นได้แค่กระต่ายอ่อนแอที่คิดอะไรไม่ออกแม้แต่อย่างเดียว

“ไม่รู้…”

“ผมเข้าใจ” ทำได้เพียงพูดถ้อยคำที่ตรงข้ามกับความเป็นจริง ลูบมือที่กุมไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยออก...

แต่คนที่นิ่งมาตลอดกลับคว้าจับมือผมไว้ ก่อนเขาจะยกมันขึ้นวางทับลงบนอกซ้ายของตัวเอง แล้วมองมาด้วยสายตาแบบที่ผมไม่เคยเห็น

สายตา…ที่สื่อความรู้สึกแบบเดียวกัน

“กูจะตอบได้ยังไง...ในเมื่อเจ้าของกระต่ายก็ปวดใจไม่แพ้กัน”

 

-------------

 

[jaokhwan]

  พี่ภู ตายๆๆๆ

"กูจะตอบยังไงในเมื่อเจ้าของกระต่ายก็ปวดใจไม่แพ้กัน"

อะเฮื้อออออ!!!!

[hoihak]

ฮึก แงงง ไม่เอานะ ฮื้อออ ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[GimNgek]

ฮืออออ พี่ภูของน้องเก้่า

[m.starlight]

กระต่ายปวดใจ...เจ้าของกระต่ายก็ปวดใจ
คนอ่านก็ปวดใจตาม ฮือออ
เก้าตามพี่ภูไปมั้ยไปอยู่ช่วงปิดเทอมก็ยังดี

[B52]

 

[MayA@TK]

ประโยคสุดท้ายของพี่ภูนี่บาดลึกเลย

 

 

[missm2c]

“กูจะตอบได้ยังไง...ในเมื่อเจ้าของกระต่ายก็ปวดใจไม่แพ้กัน” ตายกันระเนระนาดกันเลยทีเดียว ก้อนปวดใจ พี่ภูก็ปวดใจ เราเองก็ปวดใจ #พี่ภูของบ่าว

[05th_of_06th]

งื้อออออออ ไม่รู้ว่าต้องฟินหรือต้องเศร้าดี 

[TIKA_n]

แงงงง สองปีเลยเหรอพี่ภู  นานไปแล้วว 
ตอนนี้ น้องเก้าเท่ห์สุด ๆ อ่ะ ตอนจัดการไอ้เด็กปีหนึ่งปากเสียนั่น
แตะใครไม่แตะ มาแตะคนสำคัญ ซัดไปหมัดเดียวมันน้อยไปนะเนี่ย
ชอบความสัมพันธ์โซเก้ามากเลย ไม่ต้องพูด ก็เข้าใจหมดว่าต้องการอะไร
ยังไง พี่ภูก็รอสอบเสร็จ ต้องได้มาดูน้องเก้าแสดงแน่ ๆ น้า

[205arr]

ตอนท้ายๆ นี่แบบ...
ไม่รู้จะร้องให้ หรือจะฟินดี แง้
 

[PKT]

ช็อตสุดท้ายนี่แบบบ....โอ้ยยยย ขอปวดใจด้วยคนค่ะ

[Chonlachy]

คือน้ำตาซึมอ่ะ อินแรง

[PharS]

 

[no.fourth]

ตายๆๆ ปวดใจแทน

[xxSunShinexx]

คนอ่าก็ปวดใจค่ะ ถถถถ
ตอนนี้แอบมีความสวีทนะ ปริ่มมม

[PrimYJ]

ทำยังไงดี คนอ่านก็ปวดใจเหมือนกัน ตั้ง2ปีเลย