หัวข้อ: short story Series by letter 123 ตอนแอบรัก 3 31/3/60

[Letter123]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

สวัสดีค่ะ
อันนี้เป็นรวมเรื่องสั้นที่แต่งตามฟิลที่โผล่มา 
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ

[Letter123]

เคยไหมที่รักคนๆหนึ่งมากมาย รักจนเคยทำให้ทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ รักจนลืมสิ่งสำคัญ รักจนลืมรักตัวเอง รักคนที่เป็นเพื่อนสนิท รักคนที่ไม่สมควรจะรัก

            “เถา แม่งกูอกหักวะ” ผมได้แต่นิ่งเงียบ มองหน้ามันนิ่งๆ เดือนๆหนึ่งมันอกหักได้เกือบสิบครั้ง   

            “อืม”

            “มึงปลอบใจกูหน่อยสิวะ แม่ง”  ถอนหายใจหนักมากกกกกกกกกก ถ้ากระทืบมันตอนนี้จะเป็นไรไหมนะ ถึงจะแอบรักมันก็เถอะ แต่มันก็น่ารำคาญไปนะ

            “ถามจริงอกหักกี่ครั้งแล้วเดือนนี้” ผมวางมือจากงานที่ทำค้างไว้มานั่งคุยกับมันดีๆ

            “หก”

            “แล้วทำไมมึงถึงโดนบอกเลิก”         

            “เค้าว่ากูไม่มีเวลาให้เค้า” ผมมองบน ทำไมมันจะไม่มีเวลา แม่งก็นั่งเล่นเกมส์ อยู่นี่ล่ะ ทุกคนคงงงว่าทำไมผมไม่รู้สึกปวดใจ ไม่รู้สึกเสียใจที่มันมาร้องโวยวายเวลาอกหัก มันเลยจุดๆนั้นมาแล้วจริงๆ ผมเคยทุรนทุรายอยู่คนเดียวจนตอนนี้เหมือนมันด้านชาไปซะแล้ว จะให้มาเจ็บปวดทุกครั้งที่มันมีแฟน หัวใจผมได้ทำงานหนักกันพอดี

            “กูก็เห็นมึงไปเที่ยวได้ทุกวัน” ผมกับมันเป็นรูมเมทกันแต่เป็นเพื่อนกันมานี่ก็จะเข้าปีที่เจ็ดแล้ว แอบรักมันตั้งแต่ตอนไหนนะเหรอ ผมก็อยากหาคำตอบให้ตัวเองเหมือนกันครับ รู้ตัวอีกทีความรู้สึกเกินเพื่อนนี้มันก็เกิดขึ้นแล้ว

            “กูก็ไปเที่ยวนะเว้ยแต่เค้าว่ากูกับมึงแม่งเป็นเกย์” ผมสะดุ้งนิดหน่อย ทำไงได้ก็ผมกับมันตัวติดกันตลอดเวลา จนสาวๆของมันบางที่มาว่าผม

            “สัดนี่คิดแล้วเหรอวะ”

            “นั่นสิ ถ้าเอากับมึงนะ กูไปคบกับน้องจิวคนน่ารักดีกว่า”  ฉึก ฆ่ากูเถอะ แม่งเอ๊ย ตอนเด็กนี่มึงแย่งหญ้าวัวกินใช่ไหม ไอ้ง่าววววว กูจะด่าควายกูก็สงสารควาย เชี่ยเอ๊ย

            “อืมจริงจิวแม่งน่ารักจริงๆ” ผมพยักหน้าเออออ ก้มหน้าทำงานเพื่อซ่อนแววตาไม่ให้มันเห็น

            “ใช่ไหม อย่างมึงนะแม่งเอาไม่ลงวะ” ฉึก ฉึก เออ กรีดแผลกูเข้าไป แม่งเอ๊ยยยย ไม่ทนแม่งแล้ว

            “กูไปซื้อของกินนะ” ผมรีบหยิบกระเป๋าตัง เดินหนีออกจากห้องไม่สนใจเสียงที่เรียกตามหลังมา

            ถามว่าผมจะไปไกลได้แค่ไหน ตอบไปได้แค่บึงบัวในมหาลัย นั่งเศร้าอยู่คนเดียว อึก เชี่ยเอ๊ย ทำกูร้องจนได้ อุตส่าห์ทนมาได้ตั้งนาน ไม่เก็บเอาคำพูดมันมาทำร้ายตัวเองแต่สุดท้าย

            “อึก ไอ้เหี้ยต้า มึงแม่งโง่” ผมนั่งด่ามัน เช็ดน้ำตาป้อยๆ

            “ไอ้ง่าวววววววววววว ไอ้ควายยยยย โง่แล้วเสือกโง่อีก” เริ่มไปแล้ว ร้องไห้จนพอแล้วก็นั่งซึมซักพัก พอจะลุกก็เห็นมีคนนั่งอยู่ข้างหลัง

            เหี้ยยยยยยยย กูโดนผีหลอกกกกก

            “อ่าวจะกลับแล้วเหรอ” ก่อนที่ผมจะวิ่งหนี คนที่นั่งเงียบอยู่ข้างหลังก็พูดขึ้น

            “เอ่อ อืม”

            “ไว้คราวหน้าค่อยคุยกันนะ” แล้วบุคคลปริศนาก็เดินหนีผมไป อ่าว เอออแปลกคน ผมเลยเดินกลับห้อง ที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ ผมจะทนอยู่แบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่นะ เมื่อถึงวันหนึ่งผมพร้อมที่จะเดินออกไปไหม

            .

            .

            ผมมาเรียนโดยที่เมื่อวานไอ้ต้ามันไม่กลับมานอนห้อง ผมรอมันจบผมเผลอหลับไปตื่นมาตอนเช้าก็ยังไม่เห็นกลับมา แล้วตอนนี้มันยังไม่มาเรียนเลย มันเป็นอะไรรึเปล่านะ ก่อนหน้านี้อกหักกี่ทีก็ไม่เห็นเป็นขนาดนี้นี่หว่า ผมนั่งคิดไปต่างๆนาๆ เลิกเรียนผมรีบกลับห้อง ก็เจอแต่ความว่างเปล่า หายไปไหนของมันกันนะ ติดต่อก็ไม่ได้ เพื่อนๆที่รู้จักกันก็ไม่เจอ ผมได้แต่นั่งวิตกกังวลว่ามันจะเป็นอะไรรึเปล่า นั่งรอจนไม่ได้กินอะไร รอมันจนถึงเที่ยงคืน

            โครม ปัง

            ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงปิดประตูเสียงดัง ต้ามันกลับมาพร้อมกับสภาพเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            “มึงหายไปไหนมาวะ ติดต่อก็ไม่ได้” ผมแทบจะกระชากตัวมันมาถาม เขย่าดูว่าในหัวมันมีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง

            “....................” มันมองหน้าผมนิ่งโดยไม่พูดอะไร

            “มึงเป็นไรวะ มีไรทำไมไม่บอกกู กูเป็นห่วงมึงนะ หายไปแบนี้” ผมเดินเข้าไปจับบ่ามันไว้ ทันที่ที่เหมือนมันจะเดินหนี

            เพี๊ยะ!!!

            “พูดจบรึยัง กูจะไปอาบน้ำ พูดมากน่ารำคาญ” ผมชาไปทั้งร่าง เหมือนผมถูกสต๊าฟด้วยคำพูดและการกระทำของมัน มันปัดมือผม สายตาที่มองมองมา มันเย็นชา จนทำให้ผมก้าวขาไม่ออก

            พอแล้ว

            “กูน่ารำคาญสินะ ขอโทษนะเว้ย อึก กูจะเลิกแล้ว พอแล้ว ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะ” น้ำตาที่คอยเก็บซ่อนไว้ตลอดไหลออกมาเหมือนเปิดก๊อก พอแล้ว ผมพอจริงๆ คว้าเป้ที่วางไว้ขึ้น

            “ขอโทษที่กูวุ่นวาย แต่กูเป็นห่วงมึงจริงๆ” ผมรีบเดินออกจากห้อง

            ปัง

            อึก ฮือ แม่ง  กูแม่งบ้าวะ เดินร้องไห้ออกจากห้องตอนเที่ยงคืน หึๆ รักข้างเดียวหกปีเหรอ จบแล้วสินะ ผมหันไปมองด้านหลัง คาดหวังอะไรกัน คิดเหรอว่ามันจะตามมา ห๊ะ ไอ้เถา พอเถอะ คืนนี้มึงต้องหาที่ซุกหัวนอนให้ได้ก่อนเถอะ

            “นายนี่ร้องไห้ในที่แปลกๆดีนะ

            “เหี้ย!!!” ผมตกใจจนน้ำตาหยุดไหล

            “แถวนี้คงไม่มีนะ ถ้าอยากเจอต้องบึงบัวโน้น”

            “มึงเป็นใครวะแม่งโผล่มาตอนกูร้องไห้ตลอด” ผมเช็ดน้ำตา หน้าตาตอนนี้แม่งอุบาทว์สุดๆ

            “ก็อยากรู้เหมือนกันครับ นี่หนีออกมาจากบ้านเหรอ” สภาพกูคงเป็นแบบนั้นสินะ

            “.....ก็ประมาณนั้น” ผมพูดเสียงอ่อน

            “ไปพักด้วยกันก่อนก็ได้นะครับ”  ตาโตเท่าไข่เหี้ย คนบ้าอะไรเจอกันได้สองครั้ง มึงจะใจดีไปเปล่า

            “ทำไม”

            “อืม....... เหมือนเห็นตัวเองล่ะมั้งครับ จะไปไหม”  เหลือบมองด้านหลังที่จากมามีเพียงความเงียบ เอาวะ อย่างน้อยๆก็มีที่ซุกหัวนอน

            “เอาสิ ขอบคุณนะ กูเถา มึงล่ะ” คุยมานานชื่อมันยังไม่รู้เลย มันเดินไปที่รถมอไซค์ ที่ต่อให้เสียบกุญแจติดเครื่องไว้ แม่งก็ยังไม่หาย

            “คิมหันต์ครับ” ผมขึ้นซ้อนท้าย มันพาผมขับรถพาไปที่หอมันที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ แถมมันยังเป็นคนดีให้ยืมเสื้อผ้าอีก ก่อนที่จะบอกให้ผมหาที่นอนเอาท่ามกลาง กองเศษงานของมัน แม่งเรียนถาปัตย์นี่หว่า มิน่าถึงได้ดูประหลาดๆ ผมเจอที่นอนมุมหนึ่งเลยล้มตัวลงนอน

            “มึงใจดีแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอวะ” ผมถามมันที่ตอนนี้นั่งประกอบงาน

            “ไม่ครับ เพราะเห็นเถาแล้วนึกถึงตัวเอง” มันมีรอยยิ้มเศร้า แววตาเหมือนต้นไม้ที่แห้งแล้ง

            “มึงว่ากูบ้าไหม แม่งรักมันมาได้ตั้ง หกปี รักจนยอมทำให้ทุกอย่าง แต่แม่งมันโง่วะ ไม่เคยรู้ห่าอะไรเลย

            “เถาไม่ได้บ้าหรอก ความรักมันก็แบบนี้ล่ะครับไม่มีใครได้สมหวังทุกคนหรอก” สู เกือบยกมือไหว้ มองมันที่นั่งทำงานความเศร้าที่มีของผมก็ค่อยบรรเทา อย่างน้อยก็มีคนที่เข้าใจ

            “มึงลืมคนนั้นของมึงได้ยัง” มือที่กำลังต่อแบบชะงัก

            “คงตลอดชีวิตมั้งครับ” และต่างคนก็ต่างเงียบ

            ผมแบไปขนของในเวลาที่มันไม่อยู่ ย้ามาไหนเหรอครับ มาอยู่กับไอ้คุณชายสิครับ จริงๆมันไม่ใช่คุณชายอะไรหรอกแต่ผมเรียกประชด เวลามันพูด แผลที่มีไม่ได้หายดี เพียงแค่เลือดหยุดไหล ผมมองรอบๆห้องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่เตียงของมัน ลูบที่นอนเบาๆ หวังว่ามันจะเอาผ้าห่มไปซักบ้าง ปกตินี่ผมทำให้ ผมวางซองเงินที่เป็นค่าหอไว้บนหมอนเน่าๆที่มันติดมาตั้งแต่ปี 1

            “กูรักมึงนะ รักมึงมานานแล้ว” บอกลากับไอ้เน่านี่ล่ะ ตบเบาๆสองสามที ก่อนหยิบกระเป๋าเสื้อเดินออกจากห้อง

            ในคลาสจากที่ผมมักไปนั่งจองที่ ผมเปลี่ยนเป็นเข้าเรียนพร้อมอาจารย์ และรีบเดินออกจากห้องทันทีที่จบคลาสประหนึ่งรีบวิ่งไปตามควาย ผมปิดการติดต่อทุกอย่าง ผมยังไม่พร้อม แผลยังไม่ดี แรกๆพวกเพื่อนๆมันก็มาถามว่าผมทะเลาะอะไรกับมันเหรอ ผมได้แต่เงียบจนพวกมันเลิกซัก เผลอแป๊บๆ ก็ผ่านมาครึ่งปี ผมเห็นมันยังยิ้มได้ มีความรักครั้งใหม่กับใครอีกหลายคน หึๆ นี่ผมคาดหวังอะไรเหรอ

            “มองเค้าขนาดนั้น เดินไปบอกรักเลยสิครับ” ใครว่ามันเป็นคนดี แม่งที่สุดของความกวนประสาท

            “เหอะ มึงมองเค้าจนาดนั้นดักตีหัวลากเข้าห้องเลยไหม” เรื่องอะไรจะขอม ผมรู้ว่าคนๆนั้นของมันเป็นใคร และมันก็รู้เรื่องของผมเหมือนกัน เลยสนิทกันแบบแปลกๆแบบนี้ล่ะครับ ผมกลายเป็นเพื่อนซี้ของไอ้คุณชายนี้ ผมนั่งมองไอ้ต้าที่หัวเราะร่ากับน่าจะเป็นแฟนคนใหม่ของมัน แปลก ครึ่งปีจะว่าสั้นก็ว่าสั้น จะว่ายาวก็ว่ายาว ความรู้สึก สายตาของผมก็ยังมองหาแต่มัน เมื่อไหร่นะกูจะเลิกรักมึงได้ซักที

            “ทำหน้าเหมือนลูกหมาถูกทิ้งเลยนะครับ ไปสั่งข้าวเถอะ” อย่าเดินหนีก่อนกูจะด่าสิวะ ผมได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ เพราะเห็นเลยว่ามันเดินไปหาใคร ช่างเหอะ อาการตัวเองก็ไม่ได้ดีกว่ามัน

            “พี่ครับเอากาแฟเย็นแก้ว” ผมกลายเป็นคนติดกาแฟ เพราะไอ้ต้ามันติด จากคนที่เกลียดการกินกาแฟผมกลับเปลี่ยนไป ไม่รู้สิ แค่อยากซื้อ

            “มึงกินกาแฟตั้งแต่เมื่อไหร่” เหี้ย กาแฟในมือแทบร่วง

            “ก็พึ่งเริ่มกิน” ผมตอบเบาๆ

            “กินแล้วปวดหัวไม่ใช่เหรอ” มันจำได้ด้วยเหรอ เหมือนน้ำหยดพรมบนดินที่แห้งผาก

            “แรกๆก็เป็น แต่พอติดแล้วก็ไม่เป็นไร”

            “มึง............สบายดีไหม” เห้ยๆ ใจเย็นๆไว้ไอ้เถา

            “ก็เรื่อยๆ มึงล่ะ”

            “ก็ดี” มันตอบสั้นๆ ผมสังเกตเห็นแฟนคนใหม่ล่าสุดมันเดินมา กูไม่น่าหวังอะไรเลย

            “นั่นสินะ แฟนมึงออกจะน่ารัก ท่าทางมีความสุขดีนะ” ผมพูดเบาๆ แฟนคนใหม่ของมันก็เดินมาถึงพอดี

            “กูไปนะ” ผมบอกก่อนที่จะเดินหนีไม่อยากเจอภาพบาดตา บาดใจไปกว่านี้

            “ยังดีอยู่ไหม”

            “ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่” ผมตอบมัน

            “หึๆ ใช่เหรอครับ”

            “เชี่ย อย่าผลักหัวแม่ง กูอุตส่าห์เซ็ทมา” มันหัวเราะแต่ก็ยังผลักผมอีกหลายที มันน่าหนัก

            “เห้ย ไอ้ต้ามึงเป็นไรวะ” ผมมองไปตามเสียงโวยวาย ก็เห็นต้าเดินดุ่มๆหนีเพื่อนๆไป  ผมได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง

*************************************************************************

อ่าอันนี้เอามาลงแก้ขัดคิดไว้มีประมาณ สาม ตอน

อ่านแล้วเป็นไงบอกเราด้วยเน้อ

[cchompoo]

รอตอนต่อไปจ้ะ

[ืniyataan]

ต้าเองก้อ...รู้สึกเหมือนกันกะเถารึป่าว ???     

[twinmonkey0311]

รอตอนต่อไปนะคะ

[Ujeen]

เชียร์คิมหันต์ ขอให้เถาเลิกรักต้าได้เร็วๆ

[Letter123]

​

แค่กๆ ไอ้คุณชายเฮงซวย ผมนอนซมอยู่บนเตียง ถามต้นเหตุเพราะใคร ไอ้คุณชายนั่น มันสาดน้ำใส่ผมตอนที่มันสาดลงจากระเบียงหอ  แม่งแล้วตอนนี้มันก็ปล่อยผมนอนเน่าอยู่บนเตียงส่วนมันนะเหรอ หนีไปส่งโปรเจคบ้านอะไรของมันก็ไม่รู้ ผมนอนเหงื่อชุ่ม ไม่ค่อยได้ป่วยบ่อยแต่เป็นทีก็หนักเอาเรื่อง ผมทานยาแล้วก็หลับไป

            “อือ”

            “อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวเช็ดตัวให้” ผมพยายามลืมตาขึ้นมองคนที่กำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผม แต่อาการที่หนักตัวทำให้ผมฝืนลืมตาไม่ขึ้น

            “ทำไมมันปล่อยให้มึงเป็นหนักขนาดนี้ แล้วทำไมไม่ดูแลมึง ถ้ากูไม่ไปถามมึงจะนอนป่วยอยู่คนเดียวอย่างนี้” อ่าหนวกหูจริงๆ

            “อืม หนวกหูน่า”  พยายามยกมือปัดมือที่พยายามปลดกระดุมเสื้อของผม

            “อยู่นิ่งๆสิอย่าให้ต้องมัดมือนะเถา” เสียงคุ้นหูทำให้ผมหยุดชะงัก ไม่หรอกมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว มันจะมาอยู่ที่ห้องนี้ได้ยังไง ผมยิ้มเยาะให้ตัวเอง นี่เพ้อเพราะไข้สินะ

            “ร้องไห้ทำไม”

            “ฝันไปแน่ๆ พอแล้วไม่เอาแล้ว” ผมพึมพำก่อนที่จะหลับตาลง

            “เฮ้ๆ ตื่นได้แล้วผมชื้อข้าวมาให้แล้วครับ”

            “อืม งานเสร็จแล้วเหรอไอ้คุณชาย” ผมลุกถามมันด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า อ่ารู้สึกค่อยยังชั่วมานิดหน่อย

            “เออ ดีขึ้นรึยังครับ”

            “อืมดีขึ้นเยอะเลยล่ะ แต๊งนะ”

            “เรื่องอะไรครับ”

            “มึงกลับมาหอตอนเที่ยงใช่เปล่า” ผมถามมันก่อนที่จะตักข้าวต้มเข้าปาก

            “หืม ผมเปล่ากลับมานะครับ” ผมชะงักมือ หรือกูฝันไปจริงๆวะ ผมขยี้หัวแรงๆ

            “มีอะไรหรือเปล่าครับ”

            “กูคงเพ้อไป ไม่มีอะไรหรอก” บอกปัดก่อนที่จะจ้วงข้าวต้มเข้าปาก นี่กูเพ้อได้เป็นเรื่อง เป็นราว

            “ใกล้ปิดเทอมแล้วเถาจะกลับบ้านไหมครับ” ผมชะงักทุกปีผมจะกลับบ้านพร้อมกับมัน ปีนี้คงได้กลับคนเดียวแปลกๆดีเหมือนกันแหะ โว๊ะนี่กูป่วยแล้วเพ้อจริงๆนะ ไอ้อารมณ์อ่อนไหวนี่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยให้ตายเถอะ กินเสร็จผมเก็บจานไปล้าง

            “เออว่ะ คงจะกลับวันจันทร์หน้านะ แล้วมึงล่ะไอ้คุณชาย” สอบเสร็จคงวันศุกร์ขอพักสองวันแล้วค่อยกลับ

            “ผมจะกลับวันศุกร์นี้ล่ะครับ ผมเคลียทุกอย่างเสร็จแล้ว”

            “อืม แล้วเรื่องคนนั้นของมึงล่ะ”

            “อ้อ ผมมีเรื่องจะบอก เทอมหน้าผมจะต้องย้ายไปเรียนที่อื่นแล้ว” ผมหันควับไปมองหน้ามันที่มีแต่รอยยิ้มเหมือนเดิม

            “หมายความว่าไงวะ”

            “ผมบอกลาทุกคนเรียบร้อยแล้วครับ วันศุกร์นี้ผมก็จะบินไปแล้ว พอดีได้ทุนนะครับ” ช็อค ช็อคเหี้ยๆ

            “แล้วมึงพึ่งบอกกู”

            “ครับ จริงๆผมก็ไม่อยากไปแต่บางทีการไปอาจจะดีเสียกว่า” ผมมองหน้ามัน มันคงตัดสินใจที่จะเลือกทางนี้แล้ว  เหมือนที่ผมเคยเลือกเดินออกมา           

            “เอาเหอะไงมึงก็เลือกแล้ว ยังไงก็ติดต่อมาบ้าง ไปกี่ปีวะ”

            “ปีครึ่งครับ และผมจะอยู่ทำงานที่นั่นอีกปีหนึ่ง”

            “แม่งไปยาวเลยนี่หว่า” ผมนั่งลงข้างๆมัน

            “ครับ” และเราก็เงียบ มันเป็นเพื่อนที่เข้าใจผมมากที่สุดคนหนึ่ง

            “กลับมาจากบ้านกูคงได้อยู่คนเดียว”

            “อาจจะไม่นะครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมได้แต่มองตามงงๆ แปลกได้ตลอดนะมึง  หลังจากที่คุยกันเรียบร้อย ผมกับมันต่างใช้ชีวิตปกติ  จนวันศุกร์มันก็ขนของออกจากหอเพราะมันคงไม่ได้กลับมา ไอ้คุณชายยังบอกอีกว่าให้เช่าหอนี้ต่อก็ได้ หลังจากมันกลับไปผมก็นอนเน่าอยู่ห้องสองวันก็ต้องเตรียมตัวกลับบ้านช่วงปิดเทอม

            ผมนั่งรอรถที่จะขึ้นเพื่อกลับบ้านรู้สึกแปลกๆที่ต้องกลับบ้านคนเดียว ทุกๆปีผมจะมีคนนั่งข้างตลอดเวลา

            “คิดถึงมันอีกแล้วนะ ไม่ได้ดีขึ้นเลยนะมึง” ผมว่าก่อนจะยัดหูฟังเข้าหูปิดการรับรู้ ซักพักรถทัวร์ก็มาผมเดินขึ้นไปนั่งที่ก่อนจะเอนตัวหลับตาลง

            ‘มึงเข้าไปนั่งข้างหน้าต่างเลย เดี๋ยวมึงจะเมารถ’ มันเคยบอกกับผมอย่างนี้

            ‘ง่วงมึงก็พิงมาสิ’ ในตอนที่ผมง่วงมันก็รั้งให้ผมนอนซบไหล่มันจนถึงบ้าน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ใครก็ได้เอามันออกไปจากหัวผมที แทบจะทึ้งหัวตัวเอง นั่งจนถึงเวลารถจะออก

            “เฮ้ยน้องรีบวิ่งไอ้น้อง” เสียงโวยวายของคนขับผมตัดรำคาญด้วยการเพิ่มเสียงเพลงเพื่อให้ไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านผมคงจะหลับได้หลายตื่น รู้สึกได้ว่ามีคนมานั่งข้างๆ ผมเอนหัวพิงกระจกและหลับตาลง

            “...............ดีกว่า” หืมไอ้คนข้างๆมึงพูดอะไรวะ ผมเอียงหน้าหนี  แต่เหมือนมันยังไม่ยอมแพ้ คราวนี้มันดึงไหล่ผมเข้าไปหา เกินไปแล้วนะ ผมดึงหูฟังออก

            “เหี้ยไรของมึงวะ....... ไอ้ต้า” ผมหันไปเหวคนที่นั่งข้างๆแต่ผมกลับต้องเป็นคนอึ้งเอง มันมาได้ไง

            “เออกูเอง จะไปพิงให้มันปวดคอทำไมวะ พิงกูนี่”ผมได้แต่เอนตัวไปตามแรงดึงอย่างว่าง่ายเพราะตอนนี้ผมยังอึ้งอยู่

            “มา..... มึงมาได้ยังไง”

            “ก็กลับบ้านพร้อมมึงไง” ผมเงียบ มันเงียบ เอาวะถือว่าเป็นรางวัลขอดืมด่ำกับบรรยากาศที่ผมแสนจะคิดถึง

            “มึงหายไข้ดีแล้วเหรอ” อยู่ๆมันก็ถามขึ้น มันรู้ได้ไง

            “รู้ได้ไงว่ากูไม่สบาย”

            “กูรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับมึง คิดว่าคบกันมากี่ปี”

            “มึงโม้ มึงไม่ได้รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับกูซักหน่อย” ผมบอกมันเสียงแผ่ว มันไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้เลยว่าผมรักมันมาตั้งหลายปี

            “รู้สิ กูรู้ กูหายโง่แล้วนนะ ตอนนี้มึงนอนก่อนเหอะ” ผมที่กำลังจะเงยหน้าไปมอง มันก็กดหัวผมลงซบไหล่ แม่งผมกูฟูแน่ๆ

            ในที่สุดก็ถึงบ้านแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

            ผมรีบกระโดดลงจากรถทัวร์โดยไม่สนใจคนที่เดินตามหลังมา ผมรีบเดินเพื่อไปหารถรับจ้าง แต่ก่อนที่ผมเรียก ผมก็โดนดึงจากคนที่เดินตามมา

            “อะไรอีกวะ”

            “กลับกับกู”

            “เรื่องสิ บ้านกูกับมึงอยู่คนล่ะฟากเลย”

            “ไปบ้านกู มีเรื่องต้องคุยกัน”  มึงไม่ต้องทำเสียงจริงจังอย่างนี้เลยนะ แม่งกูแพ้ทางมึงตลอด ได้แต่เดินตามไอ้ต้าที่เดินลากผมไปขึ้นรถสองแถว เอาเหอะยังไงก็ตามมันไปก่อน  จนถึงบ้านมันก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจนไปถึงห้องมัน ว่าแต่คุณลุงคุณป้าไปไหน

            “นี่จะปล่อยได้ยัง ??” ผมบิดมือออกรอบที่ล้านแปดแต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย มันโยนกระเป๋าทิ้งไปมุมห้องก่อนที่นั่งลงบนเตียงแล้วดึงผมไปลงไปนั่งที่ตัก

            หวา ตักมันอ่า ตักมัน  สติของผมหายไปหมดแล้ว

            “นิ่ง นิ่งไปเลย คนปากเก่งหายไปไหนแล้ว” อย่า อย่าท้ากู กูแค่ตั้งสติเว้ย

            “ปล่อยกูดิ๊ มึงจะกอดกูทำไมวะ” ผมดิ้นพยายามหนีแต่มึงหรือคีมวะ จะรัดแน่นไปไหน

            “หึๆ ไม่ปล่อยหรอก รู้ว่ากอดแบบนี้แล้วมึงอายได้น่ารักดีขนาดนี้ กูน่าจะกอดไปตั้งนาน” ค้าง อ้าปากค้างไปแล้ว ก้อนเนื้อในอกเต้นรัวจนผมได้ยินเสียงมันชัดเจนก้องในหู

            “มึงพูดบ้าอะไรของมึง ประสาทแดกเหรอ”

            “ เขินแล้วปากจัดนะมึง”       

            “ใครเขิน ไม่มี๊” ผมหันหน้าหนี จะหันไปมองได้ยังไงล่ะ ไอ้รอยยิ้มกว้างนี่มันตัวทำลายสติของผมชัดๆ

            “นี่ ถามหน่อยสิ มึงกับไอ้ถาปัตนั่นคบกันเหรอ”

            “หือ พูดบ้าไรของมึง กับไอ้คุณชายนั่นนะ”

            “ก็กูเห็นว่ามึงสนิทกันถึงขนาดเล่นหัวกันได้ขนาดนั้น”

            “มันเป็นคนที่เข้าใจกูมากที่สุด” ผมตอบแบบไม่คิดอะไร ก็มันเป็นเรื่องจริง แต่ที่ทำให้ผมงงคือท่าทีของต้าต่างหาก

            “เจ็บนะ” ผมโวยทันทีที่มันเพิ่มแรงที่กอดเอวผมแน่น

            “เลิกคบกับมันซะ แล้วมึงก็ย้ายกลับมาได้แล้ว”  ผมขมวดคิ้วแน่น   

            “มันไม่เกี่ยวกับมึงเลยนะไอ้ต้า ปล่อยกู กูจะกลับบ้าน”

            “ไม่ มึงย้ายกลับมาซะ เลิกคบกับมันไอ้เถา”

            “มึงไม่มีสิทธิมาสั่งกู” ผมผลักอกมันด้วยแรงที่มี จนมันปล่อยผมเลยรีบลุกขึ้นจากตักมายืนอยู่ตรงหน้ามัน

            “ทำไมกูจะไม่มีสิทธิ กูเป็นเพื่อนมึงนะ” หึๆ นั่นสินะมันเป็นเพื่อนผม มันมองว่าผมเป็นเพื่อนแต่ผมไม่สามารถมองว่ามันเป็นเพื่อนได้จริงๆ มันจะมายุ่งวุ่นวายกับผมทำไม

            “มึงจะมายุ่งวุ่นวายกับกูอีกทำไม ครึ่งปีนะ ครึ่งปีที่ไม่ได้คุยกัน มึงจะมาวุ่นวายกับกูอีกทำไมวะ มึงต้องการอะไร” ผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาถาม

            “ก็มึงต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอ” ใครกันแน่ที่ต้องการแบบนั้น ผมร้องไห้ครั้งสุดท้ายก็ตอนที่เดินจากมันมา แต่ตอนนี้ผมกลับร้องไห้ต่อหน้ามัน

            “ใครกันแน่ที่ต้องการแบบนั้น อึก มึงบอกเองว่ามึงรำคาญ กูก็ออกมาจากชีวิตมึงแล้ว มึงจะเข้ามาวุ่นวายทำไม” ผมได้แต่ปล่อยน้ำตาไหลโดยที่ไม่เช็ดออก

            “กูบอกแล้ว กูพอแล้ว มึงยังจะมายุ่งกับกูทำไม” ยิ่งมันเงียบผมก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่มันแสดงออกมา ผมได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกับเด็กๆ

            “ตาแดงหมดแล้ว” มือที่ยืนมาเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยน “เลิกร้องได้แล้วน่า”

            “ไม่ต้องมาสั่ง”

            “งั้นไม่สั่งก็ได้”

            “อือ” ผมได้แต่ตกใจเมื่อไอ้ต้าดึงผมเข้าไปจูบ ใช่มันจูบผม!!!!

            “อ๊ะ” ผมแทบลืมหายใจเมื่อจากการสัมผัสเบาๆกลับเพิ่มความร้อนแรงขึ้นไปอีก

            “อืม” จนผมแทบหมดลมใจจนรวบรวมแรงที่เหลือผลักมันออก

            “แฮ่กๆ”ผมรีบโกยเอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด

            “น่ารักจังนะ” ฉ่า

            “ทำไม”

            “อยากรู้เหรอ จูบกูสิ” มันน่าต่อยให้หงาย

            “เรื่องสิกูจะกลับแล้ว”

            “โอ๊ะขี้งอนจังนะมึง กูรักมึงนะ”

            “กูหูฟาดไปแน่ๆ” ผมมองมันแบบไม่เชื่อสายตา มันยิ้มกว้าง ล้อกันเล่นหรือเปล่า

            “ให้กูจูบยืนยันอีกซักครั้งไหม” ผมรีบเอามือยันหน้ามันไว้ ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ

            “ตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่บอกกู”

            “กูก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหน กูรู้ว่าตั้งแต่ตอนนั้นก็ก็คอยมองหาแต่มึง กูไม่ชอบเวลาที่มึงอยู่ใกล้ไอ้คุณชายนั่น ไม่ชอบที่มึงยิ้มให้มึงเหมือนที่มึงเคยยิ้มให้กู กูขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้” อย่ามาทำเสียงนุ่มใส่แบบนั้นนะเว้ย ไอ้ความตั้งใจก่อนหน้านี้ได้สั่นคลอนแน่ๆ แล้วอย่ามาส่งสายตาแบบนั้นสิ

            “อึก มึงอาจเข้าใจผิด”

            “ไม่กูมั่นใจแล้ว และมึงตกลงคบกับกูซะดีๆ”

            “ไอ้เผด็จการ” ผมว่าทั้งๆที่ในใจเต้นรัว ผมยิ้มกว้างส่งให้ไอ้คนเผด็จการ

            “ตกลงคบกันนะ”

            “ไม่ เรื่องอะไรกูต้องยอม กลับล่ะ” ผมรีบคว้าเอากระเป๋าที่หล่นแล้ววิ่งหนีมันกลับมาบ้าน เหอะทำกูเฟลมาตั้งครึ่งปี กูคงยอมล่ะนะ หึๆ


***********************************************************************
ตอนหน้าก็เป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน นะคะ

[ืniyataan]

อ้าว..วววว ลึกๆแอบเชียร์คิมหันต์นะเนี่ย..ยยยย คุณชายชิ่งซะแล้ว 

[Letter123]

​

            “มึงย้ายกลับมาอยู่กับทีซะทีสิ”

            “ไม่ กูวางเงินเช่าห้องนั้นต่อไว้แล้ว” ผมบอกปัด

            “ห้องมันกว๊างกว้าง กูเหงา” เดี๋ยวนี้มันมีกระบวนท่าอ้อน อ้อนตีนนะ

            “แล้วทุกวันนี้มึงนอนห้องมึงรึไง” กูอยากจะทึ้งหัวมัน ก็ในเมื่อหลังจากที่กลับมาจากบ้านมันก็ยิ่งวอแวกับผมมากขึ้นแทบจะย้ายมาอยู่ห้องไอ้คุณชายกับผมแล้วตอนนี้ถึงผมจะย้ายไปหรือไม่ย้ายมันก็แทบไม่มีความแตกต่าง

            “เอามือมึงออกไปเดี๋ยวนี้ไอ้ต้า” อีกอย่างหนึ่งที่เลเวลอัพคือไอ้มือปลาหมึกแบบนี้ไง มือมันตอนนี้สอดเข้ามาในเสื้อยืดผมแล้ว

            “ผิวมึงเนียนดีนะ”

            “อือ อย่าลูบ”

            “กลิ่นก็หอม” ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่าผมกับมันคุยเรื่องเดียวกันอยู่ใช่ไหม

            “พอเลิกได้แล้วนะไอ้ต้า มึงกลับห้องมึงไปได้แล้ว”

            “ไม่!! กูอยากอยู่กับมึง อยากคุยกับมึง อยากนอนกอดมึง” หันไปมองคนที่นั่งซ้อนหลังเอาคางวางที่บ่าผม

            “มึงอาจแค่คิดผิดก็ได้นะ”

            “กูคงคิดผิดที่ทำให้มึงเสียใจตั้งแต่ตอนนั้น”

            “ใช่มึงผิด แม่งทำให้กูเสียใจตั้งครึ่งปี พอกูเริ่มที่จะทำใจได้ มึงก็โผล่มาทำให้กูต้องรู้สึกแบบนี้อีก” แล้วบ่อน้ำตาผมก็แตก มันกลับมาทำไมยิ่งมันเข้ามาวุ่นวายกับผมเท่าไหร่ความรู้สึกที่พยายามจะลืมไปมันยิ่งตีตื้นขึ้นมาจนไม่สามารถที่จะเก็บมันต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

            “กูขอโทษ กูขอโทษจริงๆ ไม่ร้องนะ ขี้แยเป็นเด็กๆเลยนะมึง”

            “หุบปาก กูจะร้องทำไม มีปัญหา”

            “โอ๋ๆครับไม่มีครับไม่มีปัญหาอะไรครับ” รู้สึกขนหัวลุกมันพูดเพราะ มันหมุนตัวผมที่ยังรู้สึกขนลุกไม่หาย กดหัวผมซบลงกับบ่ามัน พร้อมกับลูบหัวลูบหางจนผมหยุดร้อง

            “เลิกลูบได้แล้วน่า”

            “กำลังเพลิน”

            “ไอ้หื่น”

            “หื่นกับมึงคนเดียว”

            “หัดโกหกนะมึง” ผมค้อนมันแรงๆ

            “หึๆไปกินข้าวกันเหอะเดี๋ยวมึงปวดท้องอีก”

            “แสนรู้นะเรา” ผมว่ามันฮ่าๆๆ

            “เดี๋ยวโดนเลียปาก” มันว่าก่อนจะทีสีหน้าจริงจังผมรีบหยิบกระเป๋าก่อนที่จะเผ่นออกจากห้องโดยเร็วก่อนที่มันจะเริ่มทำอะไรๆกับผม ปล่อยช่องว่างให้มันไม่ได้หรอกนะ เดี๋ยวมันจะหาโอกาสกับผมอีก

            หลังจากนั้นบางวันมันก็มานอนห้องผมหรือไม่ก็ลักพาตัวผมไปนอนที่ห้องมัน ทั้งๆที่ความสัมพันธ์ของมันและผมไม่มีคำนิยาม มันไปเที่ยวน้อยลงรึถ้าไปเที่ยวมันก็จะลากผมไปด้วย เรื่องผู้หญิงมันแทบจะตัวติดกับผมอยู่แล้วไม่มีเลยจริงๆ ยิ่งนับวันผมยิ่งจะมั่นใจในการกระทำของมัน เอาจริงๆตั้งแต่วันนั้นมันก็ไม่ได้บอกรักผมอีกแต่การกระทำของมันทำให้ผมมั่นใจขึ้นนิดหน่อย เออ เยอะก็ได้

            “ไฮ เถา” เสียงนุ่มๆทักขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ม้าหินอ่อนรอไอ้ต้าหน้าหอ

            “ไอ้คุณชายยยยยมึงกลับมาแล้วเหรอ” ผมถามมันงงๆก็มันบอกว่าปีหนึ่งไม่ใช่เหรอ

            “อ่าพอดีมาจัดการเอกสารที่จะย้ายไปเรียนที่โน้นจนจบนะครับ”

            “เฮ้ยมึงจะไปอยู่โน้นเลยเหรอวะ”

            “ครับ ผมเลยมาเจอเถาก่อน ดูดีขึ้นเยอะเลยนะครับ”

            “อ่า ก็นะ”

            “เอ๋หรือผมจะตกข่าวอะไรไป”

            “เฮ้ยๆๆไม่มี๊ ไม่มีอะไรเว้ย” ผมรีบปฎิเสธ แต่มองดูหน้ามันก็รู้แล้วว่ารู้ทันไอ้คนฉลาดดดด

            “หึๆงั้นเหรอครับ” มันยิ้ม ผมชวนมันนั่งคุยไปเรื่อยๆ

            “นี่มันอะไร”เสียงเหี้ยมมาพร้อมกับหน้าตาเคร่งเครียด

            “อ่า ที่อาการดีขึ้นก็เพราะคนๆนี้สินะครับ”

            “พูดมากน่าไอ้คุณชาย” ผมรีบห้ามยิ่งไอ้คุณชายพูดเหมือนรู้จักผมดีเท่าไหร่ไอ้ต้ายิ่งทำหน้าน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น

            “มานานแล้วเหรอวะ”

            “ก็ไม่นานเท่าไหร่”

            “อ่านี่ไอ้คิมหันต์นะ ส่วนนี่ก็นั่นล่ะนะ” ผมหันไปบอกไอ้คิมหันต์ที่ส่งสายตารู้ทัน ไม่ต้องเสือกรู้ทันกูทุกเรื่องก็ได้ ไอ้ต้ามันพยักหน้าให้ก่อนจะจ้องหน้ากันนิ่ง มึง เดี๋ยวก็ท้องนะเว้ย

            “อืมงั้นเถาก็คงต้องย้ายกลับไปอยู่กับต้าแล้วสินะครับ ว้าเสียใจจังเลยครับผมอยากอยู่แสดงความยินดีด้วยจังแต่ตอนนี้ต้องรีบไปแล้ว อยากไปดูหน้าอีกครั้งนะ” ประโยคหลังมันหันมาพูดกับผม

            “อย่างมึงต้องเจอคนดีๆแน่” ผมดึงตัวมันมากอด “โชคดีนะเว้ยติดต่อกูมาด้วย” ผมตบหลังมันแรงๆสองที

            “ฮ่าๆๆได้ครับแต่รีบปล่อยดีกว่านะครับเดี๋ยวผมจะซวย” ซะอุ้ย ผมรีบปล่อยตัวมันก่อนที่จะเดินไปยืนข้างไอ้ต้า

            “งั้นเดี๋ยวผมไปทำธุระต่อก่อนนะครับ อ้อผมลืมบอกไปห้องนี้ผมขอเช่าต่อแต่ว่าจะมีน้องสาวมาอยู่นะครับ แล้วผมจะติดต่อมานะครับ” แล้วมันก็เดินหนี เหี้ยยยยยยย

            “ดีจะได้ย้ายกลับมาอยู่กับกูซะที” แต่กูไม่อยากอยู่กับมึงงงงงง ขนาดไม่อยู่ยังแทะเล็มกูขนาดนี้ ถ้ากูย้ายไปน้องเอกกูแม่งคงไม่เหลือ

            “ทำหน้างั้นทำไมวะ”

            “ก็ถ้ากูย้ายไปอยู่กับมึงแม่งโคตรไม่ปลอดภัยวะ”

            “เออมึงก็รู้เพราะงั้นย้ายกลับวันนี้เลย” แล้วมันก็ลากคอผมขึ้นห้อง

            “ไม่กินข้าวก่อนเหรอ”

            “ไม่”

            “หิว”

            “กูก็หิว”

            “ใช่ไหมๆ ไปกินข้าวกัน”

            “ไม่กูจะกินมึง”

            จบเถอะ ไม่ต้องสนใจผมแล้ว น้องเอกผมคงรักษาไว้ไม่ได้แล้วววว ลาก่อนนนนนนนน

********************************************************************************************

ฮ่าๆๆๆจบแล้วว

สั้นไหม สั้นมาก //หลบรองเท้า

ซีรี่ย์ต่อไปที่จะเขียนนะคะ เขียนในคอนเสป

"ดอกไม้" ฝากติดตามด้วยนะคะ

สำหรับน้องคิมนั้น จะกลับมาเมื่อทุกคนยังไม่ลืมค่ะ 5555

[MayA@TK]

 

 

[ืniyataan]

อยากแอบดูตอนเค้ากินกัน 

[Billie]