ตอนที่ 17 : อ๋อภูริชล้มตัวลงนอน เมื่อครู่เขาลุกขึ้นเพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าสองแฝดนอนเรียบร้อยดี เขาจับมือเด็กชายภูที่พาดอยู่บนหัวน้องชายออก ห่มผ้าให้เด็กชายริช ก่อนกู๊ดไนท์คิสเด็กชายทั้งสองที่หน้าผาก สายตาเหลือบไปเห็นน้าชายของเด็กๆ นอนดิ้นกับเขาเหมือนกันหรือนี่ ภูริชชะโงกตัวดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ถึงไหล่ มีคุณหลับสนิทใบหน้าดูอ่อนเยาว์ไม่เหลือเค้าคุณน้าจอมดุของสองแฝด น่ารักดีเหมือนกัน ภูริชประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา เจ้าตัวส่ายหน้าน้อยๆ คล้ายขัดใจที่ถูกรบกวน มันทำให้สติของภูริชกลับมา
ภูริชพยายามข่มตาหลับ ความรู้สึกเมื่อครู่คืออะไร ก่อนหน้านี้เขาเคยแกล้งหอมมีคุณมาก่อน นอกจากขำที่ได้แกล้งคุณน้าของลูกชายแล้วภูริชไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น แต่สัมผัสเมื่อครู่ภูริชกลับตอบตัวเองไม่ได้เต็มปากว่าเขาไม่รู้สึกอะไร ถ้ามีคุณไม่ขยับตัวเสียก่อนเขาอาจจูบลงไปอีกครั้ง เขาคิดจะจูบมีคุณ ภูริชนิ่งไปกับความคิดของตัวเอง เป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกนี้ไม่ควรเกิดขึ้น มีคุณเหมือนน้องชายคนหนึ่งของเขาและที่สำคัญมีคุณเป็นผู้ชาย
ภูริชคิดกลับไปกลับมา พยายามถามตัวเองว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นคืออะไร จู่ๆ ภาพมีคุณอกเปล่าเปลือยในอ่างอาบน้ำก็ผุดขึ้นมาในหัว ผิวเนียนละเอียด ขาวผ่อง ลาดไหล่บอบบาง รูปร่างที่ได้สัดส่วน ภูริชชะงักรีบปัดความคิดออกแทบไม่ทัน บ้าชะมัดเขาดื่มเหล้ากับพ่อไปไม่ถึงครึ่งขวดทำไมถึงคิดอะไรได้เพี้ยนขนาดนี้ นอนเถอะภูริชนายเมาแล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่ภูมิ” เสียงเรียกเหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล ภูริชอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น เขาไม่แน่ใจว่ากำลังฝันไปหรือเปล่า
“พี่ภูมิครับ” เสียงเรียกใกล้เข้ามาอีกนิด ภูริชค่อยๆ ตื่นจากหลับไหล
“พี่ภูมิครับตื่นได้แล้ว” มือเย็นแตะลงบนไหล่ ภูริชลืมตาขึ้นทันที ใบหน้าที่ลอยอยู่ตรงหน้าทำเอาเขาหายใจติดขัด จมูกโด่งของมีคุณห่างจากใบหน้าของเขาไม่ถึงฝ่ามือ
“คุน” ภูริชเอ่ยชื่อมีคุณด้วยเสียงเบาแสนเบา เจ้าของชื่อยิ้มกว้าง เอียงคอมองเขาด้วยสายตาพิจารณา
“พี่ภูมิตื่นแล้วหรือละเมอครับ”
“ตื่นแล้ว”
“ตื่นแล้วก็ลุกครับจะได้ลงไปกินอาหารเช้า” มีคุณขยับตัวขึ้นยืนตัวตรง ภูริชรู้สึกเสียดายไม่อยากให้ใบหน้าเรียวห่างออกไป หรือว่าเขากำลังละเมออยู่จริงๆ ถึงได้คิดอะไรแปลกๆ แบบนี้
“เด็กๆ ล่ะ” ภูริชถามเพราะห้องเงียบผิดปกติ
“ผมพาไปฝากไว้ห้องแม่ครับ จะได้รีบกลับมาอาบน้ำจัดการธุระให้เสร็จก่อนสองแฝดจะหิว”
“อืม พี่หลับลึกขนาดนี้เลยเหรอ” ภูริชลุกขึ้นนั่ง สะบัดคอไปมาเบาๆ
“เด็กๆ ไม่ได้ส่งเสียงดังด้วยครับ ผมห้ามไว้ว่าคุณพ่อหลับอยู่” มีคุณหัวเราะออกมาเบาๆ ขำเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ใหญ่ สองแฝดพยายามกระซิบกระซาบกัน เดินหย่องๆ พยายามเต็มที่ที่จะไม่รบกวนผู้เป็นพ่อ
“เห็นเป็นเด็กแบบนั้น แต่ภูกับริชก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อพี่ภูมิ แถมทำได้ดีด้วยนะครับ”
“พี่เป็นพ่อที่ใช่ไม่ได้เลยลูกตื่นยังไม่รู้สึกตัว” กว่าภูริชจะข่มตาหลับได้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมง เขาจึงหลับลึกกว่าทุกๆ วัน
“เรื่องแค่นี้เอง” มีคุณยิ้มปลอบใจ เขาไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร
“พี่ภูมิจะอาบน้ำก่อนไหมครับ ผมล้างหน้าแปรงฟันพร้อมเด็กๆ แล้ว เดี๋ยวค่อยอาบน้ำทีหลังพี่ภูมิก็ได้”
“คุนอาบก่อนเถอะเดี๋ยวพี่อาบทีหลัง”
“ก็ได้ครับ” มีคุณเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดตากไว้ เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดที่แขวนเตรียมไว้สำหรับใส่วันนี้ จะได้ไม่ต้องออกมาแต่งตัวข้างนอก
“คุน”
“ครับ”
“พี่เข้าไปล้างหน้าแปรงฟันเลยดีกว่า”
“อะไรนะครับ!” มีคุณหันขวับไปมองภูริชตาโต หมายความว่าอย่างไร ภูริชหมายถึงเปลี่ยนใจจะเข้าห้องน้ำก่อนเขา หรือหมายถึงจะยืนแปรงฟันตอนที่เขาอาบน้ำอยู่ บ้าไปแล้ว
“ตกใจทำไม คุนก็อาบน้ำไปพี่ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จคุนก็อาบน้ำเสร็จพอดี”
“ผมไม่อาบไวขนาดนั้น” มีคุณส่ายหน้า อย่างไรก็ไม่ได้เด็ดขาด
“พี่รอได้” ภูริชตอบหน้าตาย ถ้ามันคาใจขนาดนี้เขาขอพิสูจน์ให้รู้ไปเลยดีกว่า ว่าเขารู้สึกแปลกไปกับมีคุณจริงไหม ในเมื่อเช้านี้ภูริชมั่นใจว่าเขาไม่ได้เมาแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้นพี่ภูมิก็อาบก่อนเลยครับผมไม่รีบ” มีคุณทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เปิดทางให้ภูริชใช้ห้องน้ำก่อน
“ไหนบอกว่ากลัวสองแฝดหิว มาเร็ว” ภูริชไม่ฟังเสียง คว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดบนเก้าอี้อีกตัว จับมือมีคุณดึงให้ลุกขึ้นยืน ก่อนใช้แรงที่มากกว่าลากอีกฝ่ายให้เดินตาม
“ไม่เป็นไรพี่ภูมิอาบเถอะ ผมไปอาบห้องแม่ก็ได้”
“จะไปรบกวนผู้ใหญ่ทำไมห้องนี้ก็ว่าง”
“แต่ผม...”
“ผมทำไม” มีคุณใจหายวาบเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนของภูริช เขามัวแต่คิดหาทางออกจึงไม่เห็นว่าอีกฝ่ายหยุดเดินและหมุนตัวกลับมา มีคุณชนเข้ากับแผ่นอกของภูริชอย่างจัง จนอีกฝ่ายต้องยกมือจับเอาไว้ไม่ให้เขาล้ม
“คุนแน่ใจเหรอว่ายังไม่ได้อาบน้ำ”
“ครับ ผมยังไม่ได้อาบ”
“หอมดี” มีคุณหน้าแดงซ่าน ภูริชหมายถึงอะไรหรือจมูกภูริชโดนตรงไหนเข้า โธ่เขายังไม่ได้อาบน้ำเลย มีคุณไม่มั่นใจสักนิด
“ปล่อยได้แล้วครับ” มีคุณใช้สองมือผลักอกของภูริช
“ตอบพี่ก่อนสิ”
“ตอบอะไรครับ”
“เมื่อกี้คุนพูดว่า..แต่ผม..” ภูริชย้อนความหลังให้
“อ๋อ” มีคุณนึกออกแล้ว “ผมจะพูดว่าแต่ผมไม่อยากกวนพี่ภูมิ ผมไปห้องแม่สะดวกกว่า”
“ไม่กวนสักนิด คุนอยู่พี่จะได้ไม่เหงา”
“แค่แปรงฟันจะเหงาอะไรล่ะครับ”
“แต่ยังไงอยู่สองคนย่อมดีกว่าใช่ไหม ไปอาบน้ำได้แล้วพี่จะแปรงฟัน” ภูริชโมเมหน้าตาเฉย เขาจับไหล่มีคุณหมุนตัว ดันให้อีกฝ่ายเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำ
“ไม่เอาครับพี่ภูมิ” มีคุณขืนตัวเองสุดฤทธิ์ ให้ตายเขาก็ไม่อาบน้ำต่อหน้าภูริช
“ทำไมคุณน้าดื้อแบบนี้ ไหนสอนหลานว่าห้ามดื้อกับผู้ใหญ่”
“มันใช่เรื่องเดียวกันไหมครับ ผมว่าผู้ใหญ่ดื้อมากกว่าไม่ฟังผมบ้างเลย” ภูริชยอมหยุดเดิน มีคุณหายใจโล่งขึ้นเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายยอมแพ้ แต่ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อภูริชใช้สองมือจับชายเสื้อยืดของเขาดึงขึ้น
“พี่ภูมิ!” เสื้อยืดตัวโคร่งที่มีคุณใช้ใส่นอนหลุดออกไปโดยง่ายดาย ภูริชยืนมองนิ่งในมือถือเสื้อของมีคุณ
“คุนอาบน้ำเถอะ เสร็จแล้วเรียกพี่ด้วย” ภูริชส่งเสื้อยืดที่เพิ่งถอดให้มีคุณ เขาเดินดุ่มๆ ออกจากห้องน้ำ จึงไม่เห็นสายตาแปลกใจผสมไม่เข้าใจของมีคุณที่มองตามหลังมา
บ้าชะมัด วินาทีนี้ภูริชแน่ใจแล้วว่าเขารู้สึกกับมีคุณจริงๆ แม้ยังไม่แน่ชัดว่ารู้สึกเพราะอะไรหรือแบบไหนก็ตาม
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“น้าคุน” สองแฝดดีใจเมื่อได้ยินเสียงกรดกริ่ง พากันวิ่งมาอออยู่หน้าประตูรอน้าชายเข้ามา
“ไม่มีใครคิดถึงพ่อเลยหรือครับ เรียกหาแต่น้าคุนเสียงดังไปถึงข้างนอก” ภูริชแซ็วลูกชาย สองแฝดรีบวิ่งเข้ามากอดขาเขาเป็นการเอาใจ
“ภูคิดถึง” ลิดก๊ะคิดถึง”
“ยายว่าไม่ใช่หรอก” คุณปานวาดดักคอหลานชาย “คิดถึงอาหารมากกว่า ตาภูบ่นหิวใหญ่ ป้ากำลังคิดว่าจะพาหลานลงไปกินก่อนคุนก็มาพอดี”
“อ้าว ตกลงดีใจที่จะได้ลงไปกินข้าวหรือครับ” มีคุณแกล้งทำสีหน้าผิดหวัง “นึกว่าดีใจได้เจอน้าคุน”
“มะช่ายๆ ลิดมะหิว” เด็กชายริชกลัวน้าชายงอนจนเผลอลืมแก้ต่างให้พี่ชายตัวเอง
“ภูหิวก็ได้ แต่คิดถึงน้าคุนด้วย” เมื่อเหลือหัวเดียวกระเทียมลีบเด็กชายภูจึงรับออกไปตามตรง เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากน้าชายได้เป็นอย่างดี
“ฟังแบบนี้น้าคุนค่อยมีกำลังใจอุ้มหน่อย” มีคุณเลือกอุ้มเด็กชายภูริวัจน์เพราะหนักกว่า เขาเลือกแบบนี้เสมอไม่ว่าคนช่วยอุ้มจะเป็นใครก็ตาม
“พี่อุ้มภูเอง” ภูริชส่งมือมารับเด็กชายตัวอ้วนกลมต่อจากมีคุณแต่ถูกปฏิเสธ
“ผมไหวครับ”
“ช่าย ภูไม่หนัก” เด็กชายภูกอดคอหน้าชาย ทำสีหน้าจริงจังเลียนแบบผู้ใหญ่
“ใครบอกครับว่าภูไม่หนัก” มีคุณหอมแก้มหลานชายฟอดใหญ่ มันเขี้ยวท่าทางของเจ้าตัวดี
“ภูบอก” เด็กชายภูยิ้มแป้นแล้น มั่นใจมาก ภูริชหัวเราะลั่น ก้มลงอุ้มแฝดน้องขึ้นมา เด็กชายดลฤทธิ์หัวเราะคิกคิกตามผู้เป็นพ่อ ก่อนตบมือลงบนอกตัวเองเบาๆ “ภูม่ายหนักทับลิดแบนเยย” คนน้องยิ้มตาหยีดีใจที่ได้ช่วยสนับสนุนพี่ชาย หารู้ไม่ว่าคำพูดของตนเองทำให้ผู้ใหญ่ขำกันท้องแข็ง
“ริชแบนเลยหรือครับ” ภูริชถามด้วยความเอ็นดู เด็กชายริชรีบพยักหน้า “ช่าย ลิดลุกมะขึ้นเยย”
“ไม่ใช่ๆ ภูตั้งใจทับ” เด็กชายภูรีบแก้ตัว “เล่นกัน”
“ครับลูก” ภูริชเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กชายตัวอ้วน “ภูไม่หนักเลยเนอะยังกินได้อีกเยอะ”
“ภูกินได้อีกเยอะ ไม่อ้วน” เด็กชายภูยกมือลูบท้อง ก่อนเสียงโครกครากจะดังขึ้นมา
“ป้าว่ารีบพาลูกลงไปกินข้าวเถอะ ก่อนตาภูจะผอมไปกว่านี้” คุณปานวาดแซ็วหลานชาย แต่เจ้าตัวอ้วนไม่รู้ตัวสักนิด รีบพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของคุณยาย
“ไปกัน ไปกัน”
“คุนลงไปก่อนเดี๋ยวป้ากับแม่ตามไป”
“ได้ครับ” มีคุณเดินนำภูริชออกจากห้อง คุณปานวาดมองตามหลานไปจนประตูปิดลง
“ถ้าเป็นนาบุญก็ดีสินะแม่วรรณ” คุณปานวาดนึกอยากให้หลานได้อยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ มันคงดีกว่านี้มาก
“แค่นี้ก็ดีมากแล้วค่ะ” คุณกมลวรรณยิ้มบางๆ ให้พี่สาว เธอจะไม่หวนย้อนกลับไปมองอดีตแม้จะคิดถึงลูกสาวมากเพียงใดก็ตาม อนาคตต่างหากคือสิ่งที่ต้องนึกถึง เมื่อเทียบกับวันที่หลานไม่มีพ่ออยู่ในชีวิต สำหรับเธอภาพที่เห็นตอนนี้ถือว่าดีที่สุดแล้ว ต้องขอบใจมีคุณที่ตัดสินใจได้ถูกต้อง ถือเป็นโชคดีเหลือเกิน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุณวรรณคิดถึงหลานๆ ก็ไปค้างที่บ้านบ้างสิคะ” คุณภารวีเอ่ยปากเชื้อเชิญคุณกมลวรรณ เธอทราบมาจากภูริชว่าตอนนี้คุณกมลวรรณพักอยู่กับคุณปานวาดพี่สาวเพราะมีคุณไม่อยากให้อยู่บ้านคนเดียวเกรงจะเหงา และเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย
“ขอบคุณค่ะแต่วรรณเกรงใจคุณภา”
“โอ๊ยเกรงใจอะไรคะ คนกันเองทั้งนั้น เด็กๆ จะได้ไม่เหงา ไปนะคะเดี๋ยวภาเตรียมห้องไว้ให้” คุณภารวีเล็งการณ์ไกล ไม่มีใครรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในหัว
“แต่..”
“ไม่เอาค่ะไม่มีแต่” คุณภารวีไม่ยอมรับคำปฏิเสธ ถ้าคุณกมลกวรรณมาพักด้วย มีคุณจะได้ไม่ต้องกลับไปอยู่บ้าน ถ้ามีคุณไม่กลับบ้านหลานแฝดก็จะไม่จากเธอไปไหน คุณภารวีไม่ยอมรับความเสี่ยงใดๆ ที่จะเสียหลานชายฝาแฝดไป เกิดมีคุณกลับไปตามที่ตกลงกับลูกชายของเธอไว้ แล้วสองแฝดไม่ยอมอยู่เธอจะทำอย่างไร ภูริชตกลงกับมีคุณอย่างไรคุณภารวีไม่ยุ่งเพราะเธอมีวิธีจัดการในแบบของเธอเช่นกัน
“นะคะ ถือว่าไปเยี่ยมหลานๆ” คุณกมลวรรณลอบสบตากับคุณปานวาด เธอไม่ค่อยสบายใจนักเพราะเกรงใครจะครหาว่าเธอใช้หลานเป็นสะพานเพื่อความสุขสบายของตัวเอง
“ภาเชิญพี่วาดด้วยนะคะ ห้ามปฏิเสธ” คุณภารวีเปลี่ยนเป้าหมายมาที่คุณปานวาด
“อย่าดีกว่าคุณภา พี่เกรงใจ” คุณปานวาดปฏิเสธตามน้องสาว จู่ๆ จะให้ไปค้างบ้านคนอื่นเธอเกรงใจ
“คุณสัณณ์ช่วยภาพูดหน่อยค่ะ” คุณภารวีหันไปหาสามี
“คุณวาดคุณวรรณแวะไปหน่อยเถอะครับ ถือว่าช่วยผม ผมไม่อยากร้อนหู” คุณสัณณ์พูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี แอบแซ็วภรรยาไปด้วยในตัว
“แหมคุณสัณณ์”
“หรือไม่จริง”
“จริงก็ได้ค่ะ นะคะถือว่าช่วยคุณสัณณ์หน่อย ไม่อย่างนั้นภาคงได้บ่นทั้งวันไม่เลิก”
“เอาไงแม่วรรณ” คุณปานวาดหันไปถามน้องสาว
“นะคะคุณวรรณ” คุณภารวีแตะมือลงบนแขนคุณกมลวรรณเป็นการขอร้อง
“ก็ได้ค่ะ” คุณกมลวรรณเป็นคนขี้เกรงใจอยู่แล้ว เจอลูกอ้อนของคุณภารวีเข้าไปสุดท้ายก็ใจอ่อนด้วยความเกรงใจ
มีคุณนั่งอมยิ้ม เขารู้แล้วว่าภูริชได้นิสัยขี้อ้อนและดื้อดึงมาจากใคร เวลาทำงานภูริชเหมือนพ่อ นิ่งสุขุมและเยือกเย็น แต่เวลาเอาแต่ใจขึ้นมาก็เหมือนแม่นี่เอง
“ยิ้มอะไรครับ” มีคุณหันไปมองภูริชถึงเห็นว่าอีกฝ่ายมองเขาอยู่ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว
“เปล่าครับ”
“ไม่จริงมั้งเหมือนคุนขำอะไรอยู่”
“ไม่บอกครับ” มีคุณไม่อยากโกหกเพราะเขาขำจริงๆ
“ขำแม่พี่เหรอ” ภูริชยื่นหน้ามากระซิบใกล้ๆ
“ไม่ใช่นะครับ!” มีคุณตกใจ กลัวภูริชเข้าใจเขาผิดจึงรีบปฏิเสธ
“งั้นขำอะไรครับ บอกพี่หน่อยสิพี่อยากรู้”
“ขำเด็กไม่รู้จักโตครับ”
“ขำภูกับริช”
“ใช่เหรอครับ” มีคุณเลิกคิ้ว
“อ๋อ” ครามนี้ภูริชลากเสียงยาว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จนมีคุณเริ่มระแวง
“อ๋ออะไรครับ”
“อ๋อพี่รู้แล้วว่าคุนยิ้มอะไร” ภูริชชะโงกหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด “คุนคิดถึงพี่อยู่นี่เอง” เสียงกระซิบแผ่วเบาริมหู มีคุณหน้าร้อนผ่าว เขาปิดปากเงียบได้ยินเสียงหัวเราะหึหึดังเบาๆ อายจนไม่กล้าหันหน้าไปมอง
เขาจะปฏิเสธได้อย่างไรในเมื่อเขากำลังคิดถึงภูริชอยู่จริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนนี้ขอพื้นที่ให้น้าคุนกับพ่อภูมินิดนะคะ เดี๋ยวเรื่องไม่เดิน ^^
ปล. แซ็ว เขียนแบบนี้แล้วนะคะถึงจะถูกหลัก
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 652896 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก