ตอนที่ 2 : พิสูจน์ความจริง“เมื่อไหร่จะมาตาภูมิถึงเวลานัดแล้วนะ” คุณภารวีถามลูกชาย เธอตื่นเต้นอยากเจอหน้าหลานชายเร็วๆ
“หรือจะเบี้ยวไม่มา ไม่ได้นะแม่ไม่ยอม”
“โธ่แม่ครับใจเย็นๆ เพิ่งถึงเวลานัดรถอาจติดก็ได้ อีกอย่างผลตรวจยังไม่ออกแม่เผื่อใจไว้บ้าง อาจใช่หรือไม่ใช่เรายังไม่รู้” ภูริช
พูดอย่างอ่อนใจ เขาบอกให้รออยู่ที่บ้านแต่มารดาไม่ยอมฟังเสียงเขา
“นัดมาตรวจแบบนี้ฝ่ายโน้นต้องมั่นใจมาก จะไม่ใช่ได้ยังไง” คุณภารวีเสียงสะบัด โมโหที่ลูกชายพยายามดับความหวังของเธอ
“เอาเถอะครับถ้าแม่ร้อนใจเดี๋ยวผมโทรถามให้ว่าถึงไหนกันแล้ว” ภูริชตัดปัญหา หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปยังหมายเลขที่มีคุณ
ใช้โทรมาแจ้งสถานที่
ไม่มีคนรับ ภูริชขมวดคิ้ว หรือเขาโดนมีคุณเล่นตลกเข้าให้แล้ว ไม่น่าชะล่าใจ มารดาของเขาเสนอให้จ้างนักสืบเอกชน แต่ภูริช
เห็นว่าไม่จำเป็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อผลตรวจออกมาความจริงจะปรากฎเอง
“เป็นไงตาภูมิ”
“ไม่มีคนรับครับ”
“หรือจะเปลี่ยนใจไม่อยากยกเด็กให้เรา”
“แม่ครับทางโน้นอยากให้ผมจดรับรองบุตรยังไม่เคยบอกว่าจะยกให้ เรื่องนั้นแม่ปล่อยผมจัดการเอง อย่าเพิ่งพูดอะไรไป”
“ไม่รุ้ล่ะ หลานแม่ลูกภูมิก็ต้องอยู่กับภูมิสิ” คุณภารวีดื้อดึงหลานของเธอทั้งคน พยายามมาตั้งเท่าไหร่อยากให้ลูกชายมีคู่แต่ไม่
เคยสำเร็จ เธออยากอุ้มหลาน
“มาแล้วครับ” ภูริชลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นมีคุณเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กชายสองคนที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกัน หรือจะเป็นลูกของ
มีคุณ มีคุณกับนาบุญเป็นพี่น้องฝาแฝด เป็นไปได้ที่เด็กจะออกมาหน้าคล้ายกัน
“สวัสดีครับ” มีคุณยกมือขึ้นไหว้คุณภารวี เขาศึกษาประวัติครอบครัวนี้มาพอสมควร คนรวยก็แบบนี้หาข้อมูลได้ไม่ยาก
“สวัสดีจ้ะ ไหนคนไหนหลานฉัน” คุณภารวียกมือรับไหว้ก่อนถามถึงหลานชายที่รอคอยมาหลายวัน
“ตรวจก่อนไหมครับ ผมอยากให้คุณภูริชแน่ใจก่อน” มีคุณหันไปส่งยิ้มให้ภูริช เป็นรอยยิ้มที่บอกว่าเขารู้ทันอีกฝ่ายว่าคงไม่ยอมรับ
จนกว่าผลตรวจจะออกมา โชคดีที่หลานแฝดของเขาหน้าไม่เหมือนกันร้อยเปอร์เซ็นต์จึงพอกลบเกลื่อนไปได้
“สวัสดีครับภู แล้วคนนี้ชื่ออะไรครับ” ภูริชไม่สนใจรอยยิ้มเยาะของมีคุณ เขาย่อตัวลงนั่งคุกเข่า ยืนมือไปลูบหัวเด็กชายภูริวัจน์เบาๆ
“สวัสดีครับพ่อ”
“สวัสดีครับ ไหนยังไม่ได้บอกเลยชื่ออะไรครับ” ภูริชหันไปมองเด็กชายอีกคนที่ยืนจับมือเด็กชายภูไว้แน่น แอบมองเขาด้วย
สายตาเอียงอาย
“ซาหวัดดีคับ ชื่อ..”
“ดลฤทธิ์” มีคุณรีบชิงบอกชื่อจริง เพื่อไม่ให้ภูริชคาดเดาความจริงได้ ยังก่อน เขายังไม่รู้ว่าภูริชคิดจะทำอะไรหลังทราบผลตรวจ
จนกว่าจะเผยออกมาเขาจะเก็บความลับนี้ไว้ก่อน
“สวัสดีครับ ลุง..พ่อชื่อภูริช เรียกพ่อภูมิก็ได้” ภูริชสองจิตสองใจไม่รู้ว่าควรใช้สรรพนามแทนตัวเองอย่างไร แต่เขาไม่อยากให้เด็ก
น้อยตรงหน้าเสียใจ จึงตัดสินใจเรียกแทนตัวด้วยคำที่เด็กชายเรียกขานเขาไปก่อน
“ภู..ริช” เด็กชายภูยิ้มกว้าง ใช้นิ้วจิ้มที่อกตัวเองและเอื้อมมือไปจิ้มที่อกน้องชาย
“ใช่ครับพ่อชื่อภูริช” ภูริชเข้าใจว่าเด็กชายภูเรียกทวนชื่อของเขา จึงพยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้ม
“ส่วนนี่คุณแม่ของพ่อชื่อ..”
“คุณย่าจ้ะ” คุณภารวีรีบย่อตัวลง เมื่อมองอย่างตั้งใจแล้วเด็กชายภูริวัจน์มีส่วนคล้ายลูกชายของเธอตอนเด็กมาก ถึงไม่ตรวจคุณ
ภารวีก็เอนเอียงไปกว่าครึ่งว่าใช่หลานของเธอ
“คุณย่า”
“ใช่ลูก คุณย่า” คุณภารวียิ้มหน้าบาน พูดได้ว่าเธอหลงรักหลานตั้งแต่แรกเจอ
“ขอโทษครับ ผมขออนุญาตจัดการธุระที่นัดมาให้เรียบร้อยก่อนได้ไหมครับ”
“ได้สิ” คุณภารวีลุกขึ้นยืน เธออยากให้เรื่องทั้งหมดเรียบร้อยเสียทีเหมือนกัน
“ผมนัดหมอให้แล้ว เป็นแพทย์ที่ดูแลตาภูมาตั้งแต่เล็ก เขาจะช่วยเรื่องนี้” มีคุณคิดจะเก็บเรื่องหลานแฝดไว้เป็นความลับ เขาจึงเ
เลือกโรงพยาบาลที่รู้จักกับหมอเป็นอย่างดี อธิชาติเป็นทั้งหมอดูแลหลานแฝดและเป็นญาติสนิทของเขา
“ถ้าอย่างนั้นนายนำทาง”
“ครับ” มีคุณยื่นมือให้หลานแฝด เขาจูงมือหลานคนละข้าง สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนก้าวเดิน มาถึงขั้นนี้แล้วเขาจะถอยไม่ได้ อย่าง
น้อยมารดาของภูริชก็ดูเหมือนจะให้การยอมรับหลานแฝด เห็นอย่างนี้มีคุณค่อยเบาใจไปเปราะหนึ่ง สิ่งที่เขาคิดเอาไว้น่าจะเกิด
ขึ้นได้ไม่ยาก
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ทราบผลแล้วผมจะติดต่อกลับไป”
“เดี๋ยว” ภูริชเรียกมีคุณเอาไว้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะแยกย้ายหลังดำเนินเรื่องการตรวจเรียบร้อย
“ใกล้เที่ยงแล้ว ผมอยากเลี้ยงข้าวเด็กๆ” มีคุณคิดหนัก เพราะเขาต้องให้อธิชาติตรวจเด็กชายริชอีกคน ไหนจะกลัวเด็กๆ ทำความ
ลับเรื่องคู่แฝดแตก มีคุณคิดว่าเขาควรปฏิเสธ
“ไปกับคุณย่าไหม คุณย่าจะพาไปทานขนม” คุณภารวีรีบเห็นดีเห็นงามด้วย เธออยากใช้เวลาอยู่กับหลานชายที่เธอมั่นใจว่าต้อง
ใช่แน่
“ผมว่าอย่าดีกว่าครับ เอาไว้ให้เรื่องเรียบร้อยแล้วค่อยนัดคุยกันอีกที”
“แต่ป้าคิดว่าควรให้พ่อกับลูกได้มีโอกาสทำความรู้จักกัน” คุณภารวีเปลี่ยนมาแทนตัวเองว่าป้า เพราะเด็กคนนี้เป็นน้าของหลานเธอ
“คือผมมีธุระต้องคุยกับคุณหมอที่ดูแลเด็กนิดหน่อยครับ เลยไม่อยากให้เสียเวลารอกัน” มีคุณติดว่าคุณภารวีเป็นคนเอ่ยปาก เขา
จึงปฏิเสธได้ไม่เต็มที่
“ไปสิ ฝากหลานไว้กับป้าก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ! ผมจะพาเข้าไปด้วย ถ้าอย่างนั้นกรุณารอสักครู่” มีคุณพาหลานทั้งสองเดินแยกออกมา เขาพยายามหาทางออก
มีเหตุผลอะไรที่พอจะยกขึ้นมาอ้างได้บ้าง
“น้าคุนพ่อล้อหล่อ ภูหล่อเหมือนพ่อ” เด็กชายภูพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“ลิดก๊ะหล่อ”
“ไม่ๆ ริชหล่อน้อยกว่าภู” เด็กชายภูหันไปส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับน้องชาย
“แต่..”
“ถูกแล้ว ภูเป็นพี่ ริชต้องเชื่อสิ”
“อืม” เด็กชายริชพยักหน้าเอาใจพี่ชาย ในใจแอบคิดว่า..แต่เราเป็นแฝดกันนะต้องหล่อเหมือนกันสิ
“ภู ริช ฟังน้าคุนนะ” มีคุณดึงเด็กทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับคนไข้นั่งรอหมอ
“จำได้ไหมครับที่น้าคุนห้ามเด็กๆ คุยกับคนแปลกหน้า ห้ามบอกว่าชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน ห้ามบอกข้อมูลส่วนตัว”
"ครับ" “คับ”
“กับใครก็ห้ามบอก คนที่เราเพิ่งเจอเรายังไว้ใจไม่ได้”
“ภูรู้ ภูไม่บอก”
“ลิดก๊ะมะบอก” เด็กชายริชรีบพูดตาม เขายังพูดไม่ไม่ชัดนักเมื่อเทียบกับพี่ชาย
“น้าคุนหมายถึงกับคุณพ่อหรือคุณย่าก็ห้าม”
“แต่พ่อกับคุณย่าไม่ใช่คนแปลกหน้า พ่อภูมิเป็นพ่อของภู” ฟังน้ำเสียงภูมิใจปนดีใจของหลานชายแล้ว มีคุณอยากร้องไห้ออกมา
บอกตัวเองว่าเขาคิดถูกแล้ว
“พ่อของลิดด้วย” นี่คือสิ่งที่มีคุณกังวล เด็กชายริชผู้อ่อนโยนและขี้อาย ติดพี่ชายขนาดหนัก เขาจะปกปิดไปได้ตลอดรอดฝั่งหรือ
“น้าคุนมีเหตุผล ทำให้น้าคุนได้ไหมครับ อย่าเพิ่งพูดอะไร” มีคุณไม่แน่ใจว่าเด็กสามขวบกว่าจะเข้าใจหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ต้อง
ลองพยายามดู
“ครับ” “คับ” มีคุณพยักหน้า เขาทำได้เพียงเท่านี้ที่เหลือคงต้องลุ้นผลเอา
“ไปครับ ไปหาลุงหมอกัน”
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ผมคงต้องขอให้เด็กๆ อยู่เพื่อเช็คสุขภาพเพิ่มเติม” อธิชาติออกหน้าให้มีคุณ เขาไม่อยากพูดแต่ถูกบังคับมา
“ยังไงเด็กก็ต้องกินข้าวหรือเปล่าหมอ” คุณภารวีนิ่วหน้า อธิชาติสะดุ้งโหยง มีคุณหนอมีคุณหาเรื่องให้หมออย่างเขาเสียแล้ว
“ผมให้เด็กๆ ทานก่อนออกจากบ้านมาแล้วครับ เตรียมพร้อมไว้ เดี๋ยวตรวจเสร็จค่อยออกไปหาอะไรทานทีเดียว” มีคุณเป็นคน
ตอบคำถามคุณภารวี
“ถ้าอย่างนั้นก็รอ ตรวจเสร็จค่อยไปหาอะไรทาน” มีคุณปวดหัวกับความดื้อดึงของคุณภารวี เห็นทีงานนี้เขาต้องรับศึกหนักหลาย
ทาง ไม่ใช่แค่ภูริชคนเดียว
“อย่าเพิ่งเลยครับแม่ ผมมีประชุมตอนบ่ายเข้าสายไม่ได้”
“งั้นแม่อยู่รอเอง”
“แม่ครับ” ภูริชแตะแขนคุณภารวีเป็นเชิงปราม เขารู้ว่ามารดาของเขาตื่นเต้นมาก แต่เขาไม่เห็นด้วยที่จะแสดงออกมากเกินไป
“ผลออกแล้วโทรบอกฉันด้วย ถ้าเป็นจริงตามที่นายบอก เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ไม่ต้องห่วง ผมมั่นใจว่าเราจะได้คุยกันแน่นอน”
“ขอบคุณคุณหมอมากครับที่เป็นธุระให้” ภูริชหันไปขอบคุณอธิชาติที่ช่วยดูแลอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่าง
“ไม่เป็นไรครับ” อธิชาติอยากแยกย้ายเต็มที เห็นรอยยิ้มของภูริชแล้วเขากลัวจะเสียหมอ
“กลับกันครับแม่” ภูริชหันไปบอกมารดา จู่ๆ มือเล็กก็คว้ามือของเขาไว้
“พ่อ”
“ครับ?” ภูริชหันกลับไปมองเจ้าของมือเล็กที่สอดเข้ามาในมือของเขา
“ภูคิดถึง” รอยยิ้มใสซื่อทำเอาภูริชพูดไม่ออก มารดาของเขายกมือปิดปากทำตาแดงคล้ายจะร้องไห้ ภูริชย่อตัวลงช้าๆ ดึงเด็ก
ชายภูเข้ามากอด
“อีกไม่กี่วันเจอกันครับภู แล้วพ่อจะไปหา”
“ครับ” เด็กชายภูริวัจน์ยิ้มแป้น ดีใจยิ่งกว่าได้ของขวัญชิ้นใดในโลก
“สัญญานะ” มือกลมป้อมยกขึ้นชูนิ้วก้อยยื่นมาตรงหน้า ภูริชยื่นนิ้วไปเกี่ยวกระชับ เขารัดนิ้วแน่นขึ้นให้เด็กน้อยรู้สึกมั่นใจก่อน
คลายออก
“สัญญาครับ”
“ด้วย ขอลิดเกี่ยวด้วย” เด็กชายที่ยืนเกาะขาน้าชาย ยื่นมือออกมาท่าทางกล้าๆ กลัวๆ มืออีกข้างหนึ่งยังเกาะกางเกงน้าชายไว้แน่น
“มานี่มา” เด็กชายภูปล่อยมือจากมือพ่อ กวักมือเรียกน้องชาย เด็กชายริชยิ้มกว้างปล่อยมือจากกางเกงมีคุณมาเกาะเสื้อพี่ชายไว้แน่น
เขายื่นนิ้วเล็กๆ เข้าหาคนเป็นพ่อ
“เด็กถูกเลี้ยงมาด้วยกันเลยสนิทกันมาก” มีคุณพูดลอยๆ เขาไม่ได้โกหก
“ฤทธิ์ใช่ไหมครับ” ภูริชจำได้ว่ามีคุณบอกเขาว่าเด็กคนนี้ชื่อดลฤทธิ์
“คับ” เด็กชายยิ้มเอียงอายให้เขา
“พ่อสัญญากับริชหน่อย” มีคุณสะดุ้งเมื่อเด็กชายภูออกเสียงรอเรือได้เกือบชัดเจน เขาหวังว่าภูริชจะไม่ทันฟัง หรือทันคิดอะไร
“สัญญาครับ” ภูริชยื่นนิ้วไปเกี่ยวกับนิ้วเล็กๆ ที่ยื่นรอยู่ เขายกมืออีกข้างขึ้นลูบหัวเด็กชายดลฤทธิ์
“ภูด้วย” เด็กชายภูเอียงหัวให้พ่อ ภูริชยิ้มเอ็นดูเปลี่ยนมาลูบหัวเด็กชายภูเบาๆ
“พ่อกลับก่อนนะครับ”
“ครับ” “คับ” “สวัสดีครับ”
“ย่ากลับก่อนนะแล้วย่าจะรีบมาหาให้เร็วที่สุด” คุณภารวีย่อตัวลงกอดหลานไว้แน่นก่อนปล่อยออก ตาเหลือบไปเห็นแววตาใสๆ
ของเด็กชายดลฤทธิ์ เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปกอดเด็กชายอีกคน
“สวัสดีครับ” มีคุณยกมื้อไหว้คุณภารวีเป็นการอำลา โล่งอกที่เขาตัดปัญหาทุกอย่างไปได้ อีกแค่ไม่กี่วัน ขอเพียงให้เขาได้คุยกับ
ภูริช ให้รู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ จะยอมรับข้อเสนอเขาไหม แล้วเขาจะบอกเรื่องหลานแฝดทันที
น้าขอโทษนะครับริช รอน้าอีกไม่นาน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
“ทำไมเกริ่นนำเปิดเรื่องมาคุณน้าน้องภูดูชั่วร้ายขนาดนี้ อคติบังตาแสดงบทบาทตัวร้ายแบบพระเอกหูเบาโง่เง่าทำร้ายนายเอก
ในนิยาย SM หลายๆ เรื่องขนาดเน้ โฮ่วววววว” >> ขนาดแค่บทนำคนอ่านยังอินตามที่คนเขียนเล่า ดังนั้นไม่แปลกที่นาย
เอกจะเชื่อพี่สาวเนอะ นี่ว่านายเอกด่าคุณภูมิน้อยกว่าคนอ่านด่านายเอกอีก 555 (แอบแซว ดีใจคนอ่านอิน)
ปล.ใครสงสัยว่าทำไมนาบุญต้องโกหก หรือทำไมมีคุณถึงไม่ชอบพระเอกนัก เรื่องราวจะค่อยๆ เฉลยออกมาบนะคะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
