หัวข้อ: พรพระจันทร์ (กระต่าย เต่าตุ๊ )(กระทู้เก่าหาย) ตอนที่ 19 -23 (จบแล้วค่ะ)

[mumii009]

บทที่ 17

 

ผมแวะซื้อเค้กร้านโปรดเต่าตุ๊มาเดินเข้ามาในห้องเห็นเต่าตุ๊ยืนอยู่ตรงระเบียงเหมือนตอนที่ผม

ฝันในช่วงแรกๆ

"ต้องกลับมาแล้วเหรอ" ไม่รู้ทำไมวันนี้สีหน้าเต่าตุ๊ดูไม่ค่อยดีเลย

"เป็นอะไรไปตัวเล็ก" เดินเข้ามากอดเอวเอาไว้ พอเอาคางเกยกับไหล่แล้วเต่าตุ๊ก็ยิ้มอ่อนๆ

"เหนื่อยมั๊ยต้อง..."

"ไม่เลยเห็นหน้าแล้วหายเหนื่อย" ผมจูบข้างแก้มเขาเบาๆ

"ต้องเดี๋ยวตุ๊จะกลับร่างแล้วนะ"

"ทำไมละ" ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาเป็นอะไร

"ตอนนี้ควบคุมไม่ได้เลยต้อง มันเหมือนไม่มีแรง ปวดไปหมด" เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงอาการออก

มาให้ผมเห็น มันเหมือนกับว่าความอดทนของเขามันเหลอน้อยเต็มที

"อันที่จริงตุ๊แค่อยากบอกเอาไว้ก่อนน่ะ เผื่อวันไหนกลับบ้านมาแล้วไม่เห็นกันจะได้รู้ว่าเป็น

กระต่ายไปแล้ว" ยังมีหน้ามายิ้มอีก ทั้งที่พูดไปยิ้มไปแต่ทำไมแววตาถึงเศร้าขนาดนั้น

"จะไปอะไรก็ช่างเถอะ รู้ไว้แค่ยังมีเต่าตุ๊ของต้องก็พอ"

"อื้ม...จะเป็นยังไง จะเกิดอะไร ตุ๊น้อยจะอยู่ข้างๆต้องนะ"

 

หลังจากทานข้าวแล้วเราก็เข้านอนครับผมกอดเขาเอาไว้ไม่ปล่อยไปไหนเลย

มันเหมือนผมขี้ขลาดครับ กลัวว่าตื่นมาจะไม่ได้เห็นเขา

ผมรู้ว่าความเห็นแก่ตัวของผมตลอดหลายเดือนมานี่มันให้เต่าตุ๊ต้องอดทนมากขนาดไหน

ความกลัวของผมมันยาวนานมากเลยครับ

ผ่านมาจนถึงวันเสารผมลาครึ่งวันเพื่อกลับมาดูแลเจ้าตัวเล็ก

เขานั่งดูการ์ตูนอยู่ในห้อง เวลาที่เปิดห้องมาแล้วยังเห็นเขาอยู่ในร่างนี้มันรู้สึกโล่งใจอย่างบอก

ไม่ถูก

"เย็นนี้อยากกินองุ่นครับ" เจ้าตัวเล็กเอียงหน้ามาบอก

"เดี๋ยวจัดการให้นะ" เพราะระยะนี้ร่างกายอ่อนแอผมเลยขอให้เขาอยู่แต่ในห้อง

พยายามอย่าออกไปไหน

ผมแค่อยากให้เขาอยู่ตรงนี้ถ้าเกิดว่าไปเปลี่ยนร่างข้างนอกอาจจะมีอันตรายก็ได้

ความรู้สึกกลัวบวกกับความกังวลใจนี้มันทำให้ผมแทบบ้า

"พี่ต้องเป็นอะไรรึเปล่าครับ" วันเดินเข้ามาแตะไหล่ของผม

ผมแทบไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครเดินเข้ามา

"เปล่าไม่มีอะไร"

"ผมเห็นพี่มองมือถืออยู่นานแล้ว...เคาะประตูก็ไม่ตอบ" วันมองหน้ามอง

"ไม่มีอะไรหรอก" ผมย้ำคำเดิม

"งั้นนี่เอกสารครับ" วันวางแฟ้มเอาไว้แล้วถอยออกไป

 

ตอนเย็นเราลงมาทานไอศกรีมกันตรงหน้าตึกเพราะเจ้าตัวเล็กบอกว่าเบื่อห้องแล้วอยากเดินเล่น

บ้าง

"นี่ชอบไอติมรสอะไรที่สุด"

"สีขาว" ชูให้ดูประกอบด้วย

"มันหวานแล้วก็อร่อย" ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าเจ้าตัวเล็กของผมดูอิดโรยเหลือเกิน

"ตุ๊น้อย..." ผมเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่คอหอยมองเขานั่งกินไอติมแล้วยิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไร

เกิดขึ้น

"หื้ม"

"เมื่อตอนกลางวันปวดตัวอีกเปล่า"

"ปวดนิดหน่อย"

"แค่นิดหน่อยเองเหรอ" ผมถามเขาซ้ำอีกครั้ง

 

เมื่อคืนก่อนผมตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วเห็นเจ้าตัวเล็กของผม...

นอนขดตัวอยู่ที่พื้นห้อง ริมฝีปากสีสดนั้นเม้มจนเป็นเส้นตรงเพื่อกลั้นเสียงร้อง พยายามอดทน

เพื่อไม่ให้ผมตื่นขึ้นมาเห็น

ผมปวดหัวใจที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย

 

ต้องมองหน้าตุ๊น้อยเหมือนจะร้องไห้เลย

"นี่ๆ ขึ้นข้างบนกันเถอะ" เพราะรู้ว่าต้องคงรู้สึกไม่ดีที่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น

"ต้องถ้าตุ๊น้อยเป็นกระต่ายอย่างเดิมต้องต้องเอาใจตุ๊น้อยมากๆนะ เพราะตอนนั้นที่ตุ๊น้อยเป็น

กระต่ายน่ะ ต้องไม่เข้าใจตุ๊น้อยเลย" ตุ๊น้อยเท้าเอวพูดใส่เขาที่ยืนนิ่งฟัง

"ถ้าตอนเช้าจะไปทำงานต้องมาจุ๊บทุกวันนะ รู้มั๊ย" ทั้งที่พูดไปแบบนั้นแท้ แต่ทำไมกลัวขนาดนี้

ก็ไม่รู้ กลัวว่แม้ร่างกระต่ายก็จะไม่เหลือน่ะสิ

"แต่ถ้าไม่เหลือร่างไหนเลยก็..."

"ต้องเหลือ...ไม่ว่าร่างไหนก็ได้...จะเป็นกระต่ายไปตลอดก็ไม่เป็นไร" อ้อมกอดนั้นรัดร่างตุ๊น้อยเอาไว้

"ต้อง..."

"..."

"พระจันทร์ไม่ใจร้ายหรอกเนอะ" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ร่างก็เริ่มปวดร้าวอีกแล้ว

พอเดินเข้าไปตุ๊นั่งลงกัดฟันอดทนมองต้องที่เดินไปในห้อง

ก๊อกๆ..เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ต้องเดินมาเปิดประตูแล้วพี่วันก็เดินเข้ามา

พี่วันทักทายตุ๊น้อยตามปกติ แต่วันนี้เต่าตุ๊เริ่มมองพี่วินไม่ชัดแล้ว

"ต้อง..." เสียงอ่อนระโรยและร่างกายที่โงนเงนทรุดลงตรงหน้าทั้งคู่

"ตุ๊" ต้องวิ่งมาช้อนตัวเต่าตุ๊เข้ามาในห้องนอน

"ปวดไม่ไหวแล้ว" ครั้งแรกที่เอ่ยปากพูดอกไปว่าไหวคือสุดจะทนแล้วจริงๆ

"ตุ๊น้อยเป็นอะไรพี่ต้อง" พี่วันเรีบถาม หน้าตาตื่น

"เต่าตุ๊อย่าเป็นอะไรนะ" ปวดจนหูแทบไม่ได้ยินเสียงใครเลยด้วยซ้ำ

"ต้อง..." ซุกตัวจนแทบจะหายไปกับอ้อมกอด

"อย่าเป็นอะไรนะ" เสียงภาวนาอยู่ข้างหู

"โอ๊ย..."

 

 

ผมทำอะไรไม่ได้เลยวันที่ยืนตกใจได้แค่มองผมที่กอดเขาเอาไว้

"อย่าเป็นอะไรนะ" ผมขอละครับ จะต้องทำอะไรให้เขาไม่เจ็บไม่ปวดแบบนี้ ผมได้แค่ปลอบเขา

เบาๆที่ข้างหู

ถ้านางฟ้า หรือพรจากพระจันทร์มีจริงผมขอให้เขาได้อยู่กับผมตลอดไป

 

 

ผมมองเขาสองคนที่นั่งก่อนกัน เด็กคนนั้นเหมือยอาการอะไรบ้างอย่างกำเริบ พี่ต้องดูจะเครียด

แล้วก็พยายามจะปลอบ ผมได้แต่มองทั้งสองคนกอดกัน

ปวดใจแต่ก็รู้ว่าไม่มีวันแทรกเข้าไปได้ ผมเห็นน้ำตาของพี่ต้องครั้งแรกก็วันนี้

"พี่ต้องเราต้องพาตุ๊ไปหาหมอนะ" ผมนั่งลงข้างๆ เด็กน้อยนิ่งไปแล้ว

"ตุ๊ ลืมตาก่อน"

"ไม่มีแรงแล้วต้อง..." สีหน้าซีดจนเกือบขาวของตุ๊น้อยทำให้เราสองคนใจวูบไปเลย

"สงสัยจะกลับร่างวันนี้แหละ"

"กลับร่าง" ผมทวนคำ พี่ต้องลูบใบหน้าซีดๆนั้นแล้วจูบที่หน้าผาก

"ไม่เป็นไรไม่ต้องฝืนแล้ว จะแบบไหนก็เป็นเต่าตุ๊อยู่ดี" ผมยังคงสับสนอยู่ แต่เชื่อผมเถอะ ร่างตรง

หน้ากลายเป็นกระต่ายทันที่พี่ต้องพูดจบผมนี่เข่าอ่อนนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไหนเลย พี่ต้องช้อน

กระต่ายสีเทาตัวนั้นมาแนบอกแล้วเดินเข้าห้องนอนไป

"วันกลับไปก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน" เขาไม่แม้แต่จะหันมามองผม

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร พูดไปใครจะเชื่อผม ว่าคนกลายเป็นต่ายต่อหน้าต่อตาเลย

เด็กตุ๊น้อยคนนั้นเป็นกระต่าย เป็นผี หรือปีศาจกันแน่

 

"นี่...เจ้าตัวเล็ก" ผมลูบเบาๆที่หัวเขา ไม่รู้ว่าทำไมแม้จะอยู่ในร่างนี้แต่ผมกลับู้สึกเหมือนเขายังอยู่

ในร่างเดิม ไม่ว่าจะร่างไหนผมก็รักเจ้าตัวเล็กของผมอยู่ดี

[mumii009]

บทที่  18

ดวงตากลมๆลืมขึ้นมอง ต้องนอนฟุบอยู่ไม่ห่าง

"ต้องๆ" ตุ๊น้อยดมฟุดฟิดตามใบหน้า

"ตื่นได้แล้วนะ ตุ๊น้อยหิว" ยังไม่มีทีท่าจะตื่น

"หื้ม..." เขาค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น แล้วเบิกตามองมาที่ตุ๊น้อย

"ตื่นแล้วเหรอ" โดนต้องรวบเข้าไปกอดอีกละ

"ต้องเจ้าจะกอดเราบ่อยไปแล้วนะ" ตุ๊น้อยบ่นอย่างนั้นแต่ก็อยู่นิ่งให้กอดอยู่นานสองนาน

"เราเป็นกระต่ายแล้วแหละต้อง ไม่รู้ว่าเราจะได้เปลี่ยนเป็นมนุษย์อีกเมื่อไหร่"

"..." ต้องได้พูดอะไรเพียงแต่กอดร่างเล็กของกระต่ายขนสีเทาเอาไว้

"เย็นนี้จะรีบกลับนะ" ก่อนต้องออกไปก้มลงจุ๊บเบาๆที่ใบหูของตุ๊น้อย

"ต้องโชคดีนะ"

 

อากาศวันนี้แดดไม่มีเลย ฟ้าหลัวผิดปกติเหมือนฝนจะตกอย่างไรชอบกล

"อดออกไปตรงระเบียง" บ่นงึมงำกับตัวเองแล้วก็ทความสะอาดใบหูสักหน่อย

อดดูโทมินจุนที่เคเบิ้ลอามารีรันเลย เพราะเปิดทีวีไม่ได้

"ตอนจบพี่วันบอกว่าไม่ได้อยู่ด้วยตลอดไป แต่ก็โผล่ๆไปมา"

ตุ๊น้อมเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ไม่สดใสนั้

"เหมือนตุ๊น้อยเลยที่จะอาจจะไม่มีวันได้เจอต้อง หรือไม่ก็เจอกันได้ไม่นานเท่าเดิม"

"ตอนกลางวันก็เป็นกระต่าย กลางคือก็กลายเป็นมนุษย์งั้นเหรอ.."

คิดแล้วได้นั่งมอง เมฆที่ค่อยๆเคลื่อนตัวมาเป็นก้อนทึบ

"นี่...ถ้าสมมติว่าลองเปลี่ยนร่างอีกครั้ง แล้วมันไม่ได้ หรืออาจจะได้แล้วร่างแหลกขึ้นมาต้องอยากจะให้เป็นแบบไหนมากกว่ากันนะ"

คิดแล้วกลุ้มใจ ตุ๊น้อยมองสลัดผักในจาน องุ่นกลมๆถูกปอกเปลือกไว้ให้ด้วย

แค่นึกถึงต้องว่าต้องพยายามทำอะไรเพื่อตุ๊น่อยแล้วมันปวดหัวใจไปหมด

 

 

"ตุ๊น้อยไม่ใช่ปีศาจนะวัน ไม่ใช่ผีสางอะไรนั่นด้วย" โกรธแบบเลือดขึ้นหน้าเลยที่วันมาพูดอะไรร้ายๆแบบนี้

"ผมแค่คิด แล้วนี่พี่ต้องจะตะโกนทำไมเนี่ย" วันดึงแขนผมให้นั่งลง

"ผมแค่ถามดูว่าตุ๊น้อยแบบอะไรเทือกนั้นรึเปล่า ผมมีเคนที่พอจะช่วยอะไรอย่างนี้"

"เพื่อน...?"

"เปล่าเป็นลูกพี่ลูกน้องนะครับ"

"...." ผมสบตาเขา ไม่ใช่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ถ้าเกิดว่าคนที่วันจะพามาเกิดทำร้ายเต่าตุ๊ผมอาจจะแย่ก็ได้

"เชื่อได้มากแค่ไหน"

"ก็มากเท่าที่พี่จะไล่ผมออกได้ครับ" วันเชิดหน้าขึ้นมองตอบกลับมา ไม่ค่อยเห็นวันเป็นแบบนี้เท่าไหร่ แต่ก็ดีถ้าเขาหวังดีแต่ถ้าประสงค์ร้ายละก็ผมไม่เอาไว้แน่ๆ

 

 

เปิดประตูเข้าห้องมาแล้วมองหาเจ้าตัวเล็ก นั่งเล่นอยู่ตรงริมประตูระเบียง

"กลับมาแล้ว" ร่างเล็กวิ่งปรู๊ดมาหาเกือบทันที

เจ้าตัวเล็กของผมดูร่างเริงดี แต่ผมต้องกันเอาไว้ก่อนแม้ว่าตั้งแต่อยู่กันมาเต่าตุ๊จะร่าเริงและมองโลกแง่ดีมาตลอดแต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะไม่เศร้าเวลาที่อยู่คนเดียว

"อยากออกไปข้างนอกมั๊ย..." เจ้าตัวเล็กตาเป็นประกายนิดหน่อย

"นี่...กินข้าวเยอะๆ มีความสุขให้มากๆนะ" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็ไม่รู้ตัวว่ายิ้มรึเปล่า

 

 

"นี่...กินข้าวเยอะๆ มีความสุขให้มากๆนะ" ต้องบอกกับตุ๊น้อย

ทั้งที่คำพูดนั้นมันควรจะเป็นตุ๊น้อยที่พูดกับต้องต่างหาก

"ต้องนั่นแหละที่กินข้าวให้อิ่ม นอนให้หลับ พักผ่อนมากๆ"

เพราะอยู่บนตักต้องเลยเอาสองมือวางลงตรงอกซ้าย

"ขอโทษนะที่ทำให้ต้องวุ่นวาย...ขอโทษจริงๆนะ" เพราะตุ๊น้อยห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้เลยที่จะรักต้อง ห้ามความรู้สึกทั้งหมดไม่ได้เลยต้อง

"อย่าพยายามทำอะไรเลย ตุ๊น้อยเป็นกระต่ายของต้องอีกไม่นานหรอก"

"ตุ๊น้อย อยู่ด้วยกันนานๆนะ" ต้องลูบใบหูเบาๆ จุ๊บตรงกลางหัวด้วย

ยิ่งทำให้ตุ๊น้อยเศร้าหนักกว่าเดิม

"ต้องมีทางที่เราจะอยู่ด้วยกันได้นะ อย่าเศร้าอย่าเพิ่งท้อแท้ เรารักกันนี่นา"

"เพราะว่ารักของเราไม่มีทางเป็นไปได้ยังไงละต้อง..." เถียงต้องข้างๆคูๆ

"ถ้าเกิดปาฏิหารย์ ไม่สิ มันต้องมีปาฎิหารย์แน่ๆ"

 

ต้องเดินไปเดินมาในห้องพอถึงเวลานอนก็มาอุ้มตุ๊น้อยไปวางบนเตียง

"ถ้าทับต้องดิ้นแรงๆเข้าใจมั๊ย"

"เข้าใจ รับทราบ เยสเซอร์ ครับผม" ตุ๊น้อยมุดๆลงไปในผ้าห่มโผล่หน้าออกมานิดๆให้เห็นหูยาวๆ

"วันนี้เจออะไรมาบ้างไหนต้องเล่าให้ฟังซิ" ขยับตัวให้เข้าที่เข้าทางแล้วเหลียวมองต้อง

"ฝันดีนะเต่าตุ๊" ต้องดันจุ๊บแล้วนอนลงข้างๆ

"ต้องนี่ละก็...ถ้าเป็นคนเหมือนกันก็คงคุยกันรู้เรื่องกว่านี้" งึมงำๆคนเดียว

"กลางคืนน่ะ ตุ๊ไม่ง่วงนะต้อง แต่ต้องเป็นคนต้องทำงานทั้งวันต้องก็คงง่วงมาก"

ถอนใจเบาๆแต่พยายามไม่ดุ๊กดิ๊ก

"ถ้าต้องลำบากตุ๊น้อยหายไปก็ดีนะ พอถึงวันนึงต้องจะลืมตุ๊น้อยไปหมดรึเปล่า"

แค่คิดก็แย่แล้ว

"รู้ม๊ยตัวเล็ก...ตอนนี้มันก็เหมือนตอนที่เราเจอกันแรกๆเลยว่ามั๊ย..."

"ต้อง..."

"ฉันคงฟังตัวเล็กพูดไม่รู้เรื่อง...ไม่แน่นะตัวเล็กอาจจะกำลังบ่นฉันอยู่ก็ได้..." เสียงหัวเราะในลำคอกับดวงตาเศร้าๆมันไม่เข้ากันเลยสักนิด

"ถ้าเกิดพรทั้งหมดนับตั้งแต่นี้ต่อไปที่จะขอ ก็คงขอให้ฉันมีตัวเล็กตลอดไป"

 

 

ผมเดินเข้ามาในออฟฟิสและทันทีที่เดินเข้าห้องวันก็เดินเข้ามาหาทันที

"ผมนัดเขาแล้วพรุ่งนี้เขาจะไปที่ห้องพี่ต้องพร้อมผม"

"พี่ยัง..."

"งั้นไม่ต้องไป" วันทำท่าจะหยิบมือถือขึ้นมา แต่อย่างน้อยก็ควรได้ลองดูมั้งสิ

"วัน...."

"ครับ"

"ลองดูก็ได้ แต่เขาไว้ใจได้ใช่มั๊ย"

"ทั้งโลกใบนี้คนที่กลัวว่าดอกพิกุลร่วงออกจากปากคงมีแต่เขาเท่านั้นแหละครับ"

 

เจ้าตัวเล็กของผมอยู่บนตักนั่งดูซี่รี่ย์เรื่องโปรด

กลับร่างมาจะสองอาทิตย์แล้ว เจ้าตัวยังไม่มีทีท่าจะเปลี่ยนร่างได้เลย

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นผมเลยวางเขาลงที่โซฟา เจ้าตัวดูจะไม่สนใจอะไรไปกว่าทีวีแล้วตอนนี้

"วันเข้ามาสิ" วัน มาพร้อมกับผู้ชายตัวโตผิวขาวใส่แว่นกรอบดำหน้าตาเหมือนคนหลับไม่เต็มอิ่ม

"นี่ญาติผมชื่อรัตติกร" เขายกมือเป็นท่าทางให้รู้ว่าเขาทักทาย

ให้ตายไม่ค่อยชอบเจ้านี่เลยแหะ

"เขากำลังดูทีวีอยู่ขอเวลาแปบนะ"

"ครับ" วันพาเขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้อีกทาง

 

"นี่นาย..." กรพูดเสียงดัง

"....." เต่าตุ๊กระโดดวิ่งปรู๊ดไปที่ขาเขาทันที

"งั้นเหรอ" เหมือนกับว่าเขาพูดอยู่คนเดียว และเต่าตุ๊ของผมก็เงยหน้ามองเขาอย่างตั้งใจ แล้วหันมามองผมก่อนจะหันหลังให้

"ผมขอคุยกับเขาแบบส่วนตัวนะครับ" เจ้าตาปรือนั่นบอกผมแล้วอุ้มตุ๊น้อยเดินเข้าห้องนอนไป แถมยังล็อกประตูอีกด้วย

 

ตุ๊น้อยมองหน้าคนตรงหน้า

"นี่นาย..."

"พระจันทร์...ตุ๊น้อยเปลี่ยนร่างไม่ได้เลย ตุ๊น้อยอยากอยู่กับต้อง..ตุ๊น้อยรักต้อง" หันไปมองเขานิดนึงก่อนหมุนตัวหันหลังมาให้

"งั้นเหรอ..." แม้ว่าพระจันทร์จะโผล่มาใกล้ขนาดนี้แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ตุ๊น้อยได้รับพลังอะไรเลย

"ผมขอคุยกับเขาแบบส่วนตัวนะครับ" พระจันทร์อุ้มตุ๊น้อยเดินเข้ามาให้ห้องนอนโดยที่ไม่สนใจต้องอีก

 

พอเข้ามาในห้องพระจันทร์เอาตุ๊น้อยมากอดแล้วจุมพิตเบาๆที่หัวเท่านั้นร่างก็เปลียนเป็นคน

"เอ๋..." ก้มมองร่างที่กลายเป็นคนแล้วอดเขินๆพระจันทร์ไม่ได้ แต่ก็ดีใจจนโผเข้ากอดพรจันทร์

"สมเป็นกระต่ายตื่นตูมและโวยวายเป็นที่สุด" พระจันทร์ยิ้มกว้างโอบกอดตอบกลับมา

"ข้านึกว่าเจ้าจะลืมอ้อมกอดของข้าไปแล้วเจ้าพระต่าย"

"ตุ๊น้อยจะลืมพระจันทร์ที่รักได้อย่างไรกันล่าาาาาา"ลากเสียงแล้วเอาหัวซบ

"ใส่เสื้อผ้าซะ...เดี๋ยวเจ้าของเจ้าจะเข้าใจผิด" พระจันทร์จุมพิตที่แก้มใสๆอีกครั้ง

"ป้าเต่าของเจ้าไปเที่ยวไกลมา ส่วนลุงนกกระจิบของเจ้ากำลังอยู่ในห้วงรักเหมือนเจ้าแหลม"

"ตุ๊น้อยก็มีความรัก" เจ้าตัวเล็กของต้องแก้มแดงระเรื่อ

"ข้อรู้แค่เห็นแววตาของเจ้าเวลามองเจ้าของเจ้าแล้วมันน่าแกล้งจริงๆ"

"แกล้งตุ๊น้อยเหรอ"

"เปล่าแกล้งเจ้าของของเจ้าต่างหาก" บีบปลายจมูกอย่างเอ็นดู

"ตอนนี้พลังดสงจันทร์นะเข้าที่เข้าทางแล้ง กลางวันก็หัดกลับร่างบ้างเพราะเกิดให้พลังหมดบ่อยๆมันจะเปลี่ยนร่างไม่ได้ แล้วเจ้าก็เป็นเจ้ากระต่ายจอมตื่นตูมของข้า เจ้าจะป่วยง่าย และขี้กังวลมากกว่าใครๆข้าเป็นห่วง" เพราะตุ๊น้อยใสซื่อกว่าใครๆ พระจันทร์รักเจ้ากระต่ายน้อยนี่เป็นพิเศษ

"ตุ๊น้อยเป็นกระต่ายของพระจันทร์" ประจบอย่างเอาใจ พระจันทร์ยิ้มอ่อนโยน

"เตือนไว้อย่างนะเจ้ากระต่าย...ความรักมันเจ็บปวดกว่าที่คิด หากคิดจะรักแล้วอย่าคาดหวังหาคำว่าตลอดกาล บอกเจ้าของเจ้าด้วย"

 

[mumii009]

บทที่ 19

 

ทั้งที่ร้อนใจมากแต่ก็พยายามอดทน แม้ว่าจะเดินไปทำท่าจะเคาะประตูหลายครั้งแล้วก็ตาม เขาหายไปนานแล้วนะ เป็นชั่วโมงแล้วด้วย

"พี่ต้อง..." พอทำท่าจะเดินไปหน้าประตูวันก็รั้งมือผมเอาไว้แล้วส่ายหัวเบาๆเป็นการปราม

ตั้งแต่ผมกับเขาเปลี่ยนสถานะ ดูท่าวันจะมีปากมีเสียงมากขึ้น

"ผมรู้ว่าพี่ต้องห่วงแต่อดทนหน่อย กรไม่ทำอะไรตุ๊น้อยหรอก" ถึงจะได้ยินอย่างนั้นแต่ใจมันกลับกังวลอยู่ดี

"ญาติข้างไหนเนี่ย"

"ก็ไม่รู้โผล่มาอีกทีก็เอาบัตรมาให้ดูว่านามสกุลเดียวกัน...แต่น่าแปลกนะที่พ่อแม่ผมไม่มีใครคุ้นหูหรือรู้จักเขาสักคน"

"แล้วเชื่อได้เหรอ"

"ผมเอางานผมที่พี่หาให้เป็นเดิมพันนี่ยังไม่พอรึไง"

"ก็..." จะพูดว่าไม่แต่พอเห็นสีหน้าแล้วก็เลือกจะไม่พูดดีกว่า

 

ประตูเปิดออกมา ไอ้หน้าจืดก็เดินออกมา

"เขาน่ารักดีนะ" คำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกตงิดหัวใจจนพุ่งตัวเข้าไปในห้อง

ร่างเจ้าตัวเล็กนอนหลับบนเตียงในร่างมนุษย์ แต่ไม่มีเสื้อผมถลาเข้าไปกอดร่างนั้น

"..." กอดเขาแน่นอย่างเผลอตัว

พอนึกขึ้นมาได้ว่าต้องขอบคุณพวกเขาก็เลยต้องขยับผ้าห่มให้เจ้าตัวเล็กก่อนจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผาก

 

"นี่ค่าตอบแทน" ผมยื่นซองให้ ไอ้หน้าจืดที่ทำยังไงผมก็ไม่ชอบขี้หน้านี่

"ดี" เขารับเงินไปแล้วโยนซองให้วัน ที่นั่งหน้านิ่งๆอยู่ไม่ไกล

"เก็บเอาไว้นายยังต้องใช้เงิน" ทำหน้าเหมือนไม่ค่อยสนใจจำนวนเงินนั้นด้วยซ้ำ ให้ตายสิถ้าไม่ติดที่เขาช่วยเจ้าตัวเล็กได้ละก็

"ผมยังต้องมาที่นี่อีก...เพราะเขาต้องการจุมพิตจากผม" เดี๋ยวนะ มันพูดจุมพิต จูบน่ะเหรอ

"...มึง..." ถึงจะอยากซัดหน้ามันแต่พอวันดึงแขนแล้วบอกว่ามันช่วยตุ๊ได้เท่านั้นผมก็ลดความอยากซํดหน้ามันได้โข

"รักษาอะไรต้องจูบ มึงทำอะไรเต่าตุ๊"

"ผมต้องจูบกับเจ้ากระต่ายอีกหกครั้งทุกอย่างถึงจะดีขึ้น"

"อะไรนะ" มันท่าทางเหมือนเป็นต่อแล้วก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะกระตุกมือของวัน

"กลับได้แล้ว" วันหันไปหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินตามมัน

"แล้วก็นะ...ความรักของคุณกับเจ้ากระต่ายมันไม่ยั้งยืนหรอก"

 

 

เพราะตื่นมาช่วงบ่ายแล้วตุ๊น้อยถึงได้รู้ว่าต้องมานอนอยู๋ข้างๆ ไม่รู้ว่านอนอยู่นานแค่ไหนแล้ว แต่ดวงตาที่มองมามันมีแววบางอย่างทำเอาเขินไปเหมือนกัน

"ต้อง...มองทำไม"

"มองนานๆไง ชดเชยที่ไม่ได้มอง" ตุ๊น้อยหย่อนคอ

"ต้อง..." กอดกันอยู่สักพักต้องก็เอ่อยปากถามเหมือนที่พระจันทร์บอกไว้เลย

"ไอ้จืด...เอ่อ กรทำยังไงเหรอถึงได้เปลี่ยนร่างได้" ตุ๊น้อยเห็นต้องทำหน้านิ่งๆ

"ก็จุมพิตน่ะ" ก็พระจันทร์แค่จุมพิตเบาๆที่หัวก็รู้สึกดีขึ้นมาเลย เหมือนมีอะไรไหลเข้าสู่ร่างกายเลย

"จูบน่ะเหรอ" หน้าต้องยิ่งเครียดกว่าเดิม

"มัน...เขาบอกว่าต้องจูบอีกหกครั้ง" ใจตุ๊น้อยสั่นเลยที่เห็นตาต้องมันออดอ้อน

"ไม่อยากให้โดนคนอื่นจูบเลย..." ตุ๊น้อยขยับไปจูบต้อง มือน้อยๆสอดเข้าไปในผมแล้วจูบเร้า

"...ต้องจูบตุ๊เท่าไหร่ก็ได้ แต่ตุ๊จะให้เขาจูบต่อเมื่อจำเป็น(?)" ต้องจูบอีกครั้งนี้มันเว้าวอนโหยหายจนสั่นไปหมดทั้งตัว

ตุ๊น้อยจะขาดใจเพราะจูบของต้อง

"ต้อง..." มือเล็กนั้นจับมือของตังมาสัมผัสที่แก้มแล้วเอียงคออย่างเขินอาย

"ข้างล่างของต้อง..." แน่ละส่วนกลางของต้องมันเปลี่ยนแปลงไปแถมมันก็โดนขาตุ๊น้อยด้วย

"ยังไม่หายเลยตัวเล็ก...เดี๋ยวจะทรุดนะ"

"ถ้าไม่ทำอาจจะไม่ได้ทำ..." สองคนสบตากันไปมาต้องมองคนในอ้อมกอด

"ถ้าเจ็บต้องบอกนะ...ทนไม่ไหวก็ต้องพูดนะ"

.

.

.

.

.

เจ็บมาเลยต้อง...เจ็บจนเกือบจะบอกให้หยุดแน่ะ

แต่ตอนนั้นที่ต้องเข้ามามันเหมือนร่างจะฉีกออกจากกัน น้ำตาตุ๊น้อยไหลเป็นทาง ต้องเองก็พอจะรู้ทั้งจูบทั้งปลอบจนทุกอย่างมันทุเลาลง

แม้ว่าตุ๊น้อยจะทั้งข่วน ทั้งกัดระบสยอารมณ์ที่ทั้งเจ็บทั้งเสียงออกไปแบบนั้น

แต่ต้องเองก็พยายามควบคุมอารมณ์ พยายามใจเย็นกับตุ๊น้อยมากๆ

"ตุ๊น้อยรัก...ต้อง" แม้จะกระท่อนกระแท่นไปบ้างแต่วินาทีนั้นตุ๊น้อยอยากบอกต้อง

"ตัวเล็ก" เสียงต้องสั่นพร่า

หลังจากนั้นก็จำไม่ได้อีกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

อารมณ์ดีสุดๆเลย...จะว่าอารมณ์ดีเกินไปก็ไม่แปลกอะไรเพราะเจ้าตัวเล็กทีตอนนี้นอนหลับอยู่บนเตียงเป็นภาพที่ผมอยากเห็ฯทุกเช้า

"อื้ม..." ตุ๊น้อยขยับตัวอย่างเกียจคร้าน

"ของหอมก่อนไปทำงานหน่อยนะ" ไม่รู้ทำไมต้องของอนุญาตแต่พอพูดแบบนั้นเขาก็หันมาจุ๊บแก้มผมแล้วก็นอนต่อ...

จะน่ารักเกินแล้วนะ...

"ถ้าจะเป็นกระต่ายก็โทรบอกหน่อยนะ" กลัวตัวเองกลับมาแล้วหาไม่เจอจริงๆครับ เวลามองหาในห้องแล้วไม่เต่าตุ๊นี่ใจหายสดครับ

"อื้ม..." เจ้าตัวเล็กรับคำผมแล้วหลับต่อ

 

พอตื่นมาปวดตามเนื้อตามตัวถามว่ามีความสุขมั๊ยตุ๊น้อยบอกได้ว่าไม่เคยสุขใจขนาดนี้ อ้อมกอดของต้องมันทำให้รู้สึกดีที่สุดเลย  แต่พระจันทร์ก็บอกว่าช่วงกลางวันให้กลับร่างกระต่ายบ้าง เพื่อเป็นการออมพลังเอาไว้บ้าง เพราะถึงแม้ว่ามีพระจันทร์อยู่ใกล้ๆแต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมันก็ไม่คุ้มกัน

ตุ๊น้อยเดินออกจากห้องนอนมานั่งที่ริมหน้าต่าง

 

 

เส้นผมสีเงินเหมือนกับจะทอประกายยามที่มันโดนแดดที่ส่องเข้ามา ผิวที่ขาวราวกับว่ามันเรืองแสงได้ ริมฝีปากสีเข้มที่ไม่ได้มีแต่งแต้มใดๆกับตัวตาสีน้ำตาที่กลมโตทำเอารอบๆข้างเผลอใจอ่อน เต่าตุ๊เป็นสิ่งมีชีวิตที่ร่างกายสมบูรณ์แบบทั้งยามที่เป็ฯคนและกระต่าย เพราะอะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่ได้รับพร รอบๆตัวก็มีพวกเพื่อนๆที่ไม่ได้รับพรล้มหายตายจาก ไม่ว่าจะเป็นเพราะเป็นห่วงโซ่อาหารหรือเพราะวัฎจักรชีวิต สลัดในจานพร่องล

งไปเยอพอควร เต่าตุ๊มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ยิ้มกับแสงแดด ขอบคุณที่เต่าตุ๊ยังอยู่ตรงนี้ ยังได้อยู่ข้างๆต้อง

"ขอบคุณจริง"

 

 

เพราะตั้งแต่วันนั้นจนวันศุกร์งานของต้องก็เข้าจนกลับบ้านดึกอยู่บ่อยๆ วันนี้พระจันทร์มาหาเลยอาสาจะนั่งอยู่เป็นเพื่อน

"พระจันทร์ทำไมไปอยู่กับพี่วันละ"

"ก็คนคนนั้นไม่ใช่คนที่เลวร้าย"

"พี่วันรักต้อง"

"เออ...ก็ไม่มีอะไรหรอก" แม้ว่าพระจันทร์จะพูดกับเต่าตุ๊แบบนั้นแต่ก็ใช่ว่าพระจันร์จะไม่คิด คงเพราะดชคชะตาพาให้พระจันทร์ไปเจอวันแล้ววันก็ดันมาเกี่ยวข้องกับเต่าตุ๊

"เจ้าเชื่อได้มากแค่ไหนว่าเจ้ามนุษย์จะเป็นคนดี และรักเจ้าตลอดไป"

"อื้ม...ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตุ๊น้อยรู้แค่ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็ตามต้องจะเป็นที่ตุ๊น้อยรักตลอดไปไม่ว่าจะนานแค่ไหน" เพราะอะไรกันนะที่เจ้ากระต่ายของพระนทร์ดูตาเป็นประกายขนาดนี้

"ความรักทำให้เจ้าเปล่งประกาย" มือเรียวๆลูบผมสีเงินอย่างเอ็นดู เพราะเจ้าเป็นกระต่ายน้อยของข้ารู้มั๊ย" พระจันทร์จุมพิตเบาๆที่หน้าผากแผ่วเบาแล้วละออกมากุมแก้มทั้งสองข้างเอาไว้

"นี่ๆ...น้อยๆหน่อยจุ๊บแล้วก็กลับไปเลย อีกห้าครั้งใช่มั๊ยจะได้จดเอาไว้เลย" ต้องเดินเข้ามาในห้องรับแขกแล้วเอาเท้าเขี่ยๆพระจันทร์

"หึ..." พระจันทร์อมยิ้มน้อยๆสบตาเต่าตุ๊อย่า

รู้กัน วันที่เดินเข้ามาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมไม่ชอบใจที่รัตติกรจุ๊บตุ๊น้อย

"กรกลับกันได้แล้ว" เพราะเมื่อกลางวันเขาโทรหาวันหรอก ไม่งั้นวันไม่ขับรถมารับแบบนี้หรอก

"กลับก็ได้ไว้วันหลังจะมาใหม่นะครับ ตุ๊น้อยของผม" เพราะรู้ว่าต้องไม่ชอบขี้หน้าตัวเองสักเท่าไหร่ พระจันทร์จงใจพูดแบบนั้น ต้องเองก็หัวเสียไม่น้อย ยิ่งเมื่อเจ้าตัวเล็กของเขาโบกไม้โบกมือแถมทำหน้าแป้นแล้นให้

"..."

 

 

 

"แม่ว่าต้องมันจะยอมให้ติเข้าห้องมันมั๊ย"ถามแม่ที่กำลังเตรียมเสื้อผ้าให้

"เราก็พูดกับน้องดีๆสิ" เจ้าตัวย่นจมูกนิดหน่อย

"ก็ต้องมันชอบกวนโมโหติอยู่เรื่อย" ติทำท่าหงุดหงิดนิดหน่อย

"แม่ๆ...ติชอบนะเด็กคนนั้น แววตามันซื่อๆดี" นึกถึงเด็กคนนั้นแล้วรู้สึกถูกชะตาบอกไม่ถูก

"ติรักต้องมั๊ยลูกแม่ถามจริงๆ"

"...ติก็รักแหละแม่แต่ต้องมันกวนตีน"

"ติ"

"น้องทั้งคนนะแม่ ติก็ต้องรักสิ" ถึงแม้ว่าจะคนสายเลือดก็เถอะ ตอนนั้นรติยอมรับว่าควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเองไม่ได้ เพราะคิดว่าใครๆก็ต้องตามใจ แต่พอเติบโตขึ้นการงาน และการพบเจอประสบการณ์บางอย่างทำให้รติคิดถึงต้องแทบจะตลอดเวลา บ่อยครั้งที่ถามแม่ว่าเมื่อไหร่ต้องจะกลับ วันที่พ่อเสียพ่อถามหาต้อง ติได้แต่มองแล้วขอโทษที่ทำให้ต้องหายไป พ่อไม่ได้โกรธติเลยสักนิด

ต้องมาศพพ่อก็จริงแต่ไม่ยอมพักที่บ้าน ต้องที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้กวนโทสะรติอย่างวันวานแต่ก็มีบางอย่างที่บอกติว่าต้องยังมีกำแพง

"แม่ถ้าสมมติ...ว่าติไปหาต้อง"

"...ก็ลองดูสิติ" แม่ยิ้มให้ลูกสาวที่แสนงี่เง่าอย่างติ รอยยิ้มที่ติบอกแม่ว่าต้องยิ้มเหมือนแม่ น้องชายของเธอยิ้มสวยเหมือนแม่ เพียวแต่เวลานี้ต้องไม่ค่อยยิ้ม

"ต้องจะยิ้มให้ติมั๊ยแม่"

 

 

บอกตามตรงว่าผมอยากจะลากคอมันให้ออกจากหากห้องผมไปตอนนี้เลย เพราะมันทำให้เต่าตุ๊ดีอกดีใจที่จะได้ออกไปที่สวน ทั้งที่ผมเองก็อยากจะออกไปด้วยกันแท้ๆ แต่เพราะวันนี้มีงานสำคัญ และตุ๊เองก็ไม่อยากให้ผมหยุดงานบ่อยๆ

"พี่วันบอกว่าต้องหยุดงานมากๆไม่ได้นะ...ต้องจะต้องหัวหน้าคนนะ" เท้าเอวฉอเลาะอย่างหน้ามันเขี้ยว...

ช่วงนี้เขาเองก็ไม่อยากกวนตุ๊น้อยเท่าไหร่ เพราะวันนั้นเจ้าตัวเล็กก็แทบจะร้องไห้...

"ตุ๊...อย่าซนนะรู้รึเปล่า...แล้วโทรหาด้วยนะ" เหมือนสั่งลูกยังไงพิกล ลูบหัวเจ้าตัวเล็กที่กำลังกอดรักเอวอยู่นี่

"รับทราบครับผมนายท่าน"

[mumii009]

บทที่ 20

 

พอได้ออกมาเดินจูงมืออยู่ในสวนสาธารณะแบบนี้มันแสนสุขจริงๆ

นั่งกันตรงเก้าอี้ริมสระน้ำในสวนมองโน่นมองนี่ไปสักพัก เจ้าแหลมก็

เดินหน้างอเข้ามา

"หายไปไหนมาตั้งนาน"

"กระต่ายน้อยไม่ค่อยสบาายน่ะ" พระจันทร์ตอบให้แทน เจ้าแหลทเลย

หย่อนตูดนั่งอีกข้างของตุ๊น้อย

"นี่...ไหนว่าไม่สบายมานั่งจ้องหน้าข้าแล้วยิ้มอยู่ได้"

"เจ้าแหลม...ข้าคิดถึงเจ้าจังเลย"ว่าแล้วก็กอดแขนประจบ

"เป็นอะไรของเจ้านี่" แม้ว่าจะโวยวายแต่ใบหน้าก็ออกสีเข้มเลียจนพระ

จันทร์ยิ้มล้อๆ

"เจ้านี่มัน... เจ้าแหลมขยี้หัวตุ๊น้อยอย่างรักใคร

"พระจันทร์ละทำไมมาอยู่ที่นี่"

"ก็พอดีผ่านมา เมื่อพักก่อนไปอยู่กับป้าเต่าของพวกเจ้ามา รายนั้นไปเที่ยว

ไกลเชี่ยวแหละ"ตุ๊น้อยตั้งใจฟัง

"พระจันทร์..." เจ้าแหลมทำท่าเหมือนจะพูดแต่ก็เงียบไป

"ว่าไง"

"ไม่มีอะไรหรอก" ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็เมินหน้าไปอีกทาง

"เพราะเจ้ากำลังอ่อนไหวถ้าเจ้าไม่อยากอ่อนไหวเจ้าจงตัดใจ เจ้ากลัวว่า

การที่เจ้ารักใครสักคนนอกจากเพื่นตัวน้อยแล้วมันจะทำให้เจ้าเจ็บปวด

กว่าที่เป็นอยู่ ก็หยุด" พระจันทร์พูดทั้งที่ไม่ได้มองหน้าใครเลยแม้แต่คน

เดียว เพียงแต่คนที่อยู่ ณที่ตรงนั้นรับรู้ได้โดยปริยาย...เอิม...เว้นตุ๊น้อย

ไว้สักคน

"อะไรเหรอ...พระจันทร์" หน้าตาเหรอหรามาเชียว พระจันทร์ยิ้มอ่อนๆ

จุ๊บแก้มใสๆอย่างอดใจไม่อยู่

"อื้อออออ" เอียงหนีไปหาเจ้าแหลมที่ยิ้มอยู่

"ยังไง...เข้าใจมั๊ยที่พระจันทร์พูดอ่ะ" เจ้าแหลมดึงแก้มเสียยืด

"โอยยยย ขี้แกล้งทั้งคู่เลย" พูดจบก็วิ่งไปนั่งตรงริมน้ำ สองหน่อที่เหลือ

เลยได้แต่มองหน้ากัน

ถ้าความสุขที่สะอาดที่สุดบนโลกใบนี้ พระจันทร์ยกให้เจ้ากระต่ายน้อยนี่

เป็นที่หนึ่ง

เจ้าแหลมเองถ้าถามว่าสิ่งไหนสำคัญที่สุดก็คงจะเป็นน้องน้อยตลอดการ

อย่างเจ้าตัวเล็กขาวๆนี่แหละ

 

 

 

กลับบ้านมาก่อนนั่งรอนานแล้วโทรหาเต่าตุ๊ก็บอกว่ากำลังกลับแท้ๆ

แต่ต้องก็อดหงุดหงิดไม่ได้

"กลับมาแล้ว" เจ้าตัวเล็กตะโกนเสียงแจ๋วๆหน้าประตู

รองเท้าถูกวางไว้เรียบร้อย ถึงแม้จะอยากชมแต่ก็อดจะบ่นไม่ได้

"กลับช้าจังเลย...คิดว่าลืมกัน"

"บ้าแล้วต้อง...ตุ๊น้อยจะลืมคนที่รักได้ยังไงกัน"

แค่นั้นก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง

"ทั้งต้อง ทั้งพระจันทร์ ทั้งเจ้าแหลม ลุงกระจิบ ป้าเต่า แล้วก็พี่วันด้วย"

หุบฉับเสียเดี๋ยวนั้น หันหลังขวับกลับเข้าห้องทันที

"งั้นก็ไปล้างมือแล้วมากินข้าวเถอะ"

"ไม่ละต้อง...ตุ๊น้อยจะเป็นกระต่าย พระจันทร์บอกว่าวันนี้เล่นเยอะแล้ว

ให้กลับร่างบ้าง" หน้าที่นิ่งอยู่แล้ว ยิ่งนิ่งสนิทเข้าไปใหญ่ ไปนั่งกินข้าว

คนเดียวที่โซฟา

 

ตุ๊น้อยถอนใจเบาๆ ช่วงนี้ต้องพยายามเลี่ยงต้องเพราะเวลาอยู่ใกล้ๆใจก็

นึกถึงตอนที่ต้องทำแบบนั้นทุกทีเลย

พระจันทร์บอกว่ามนุษย์ผสมพันธุ์กันตลอดเวลา กระต่ายก็ทำอย่างนั้น

แต่เว้นกระต่ายอย่างเตาตุ๊ไว้สักตัวเถอะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้จักหน้าติด

สัตว์กับใครเขาหรอก วันๆเอาแต่วิ่งเล่นอย่างน้น

 

พอถึงเวลานอนต้องอุ้มตุ๊น้อยขึ้นมาวางบนที่นอนก็จริงแต่ก็ไม่กอดได้

หอมอย่างเคย ถึงจะรู้สึกแปลกๆแต่วันนี้วิ่งเล่นจนเหนื่อยเลยไม่มีแรงจะ

มาอ้อนขอนอนดีกว่า

 

ต้องพลิกตัวหันมาอีกทีเจ้าตัวเล็กก็หลับปุ๋ยไปแล้ว

ใบหน้าอ่อนวัยมันน่ารักจนทำมจโกรธไม่ลง

"ตุ๊น้อย...อย่าทำให้หวงนักเลยนะ...รู้ว่าสู้ใครๆของเราไม่ได้เลย อัน

ที่จริง...ฉันไม่มีอะไรสู้คนที่ช่วงเราได้ สู้คนที่มาก่อนหน้าไม่ได้ แต่สิ่งเดียวที่

ฉันมีและมันไม่แพ้ใครเลย คือฉันรักตุ๊จริงๆ มันอาจจะฟังดูปลอมๆหลอกๆ

แต่ไม่รู้สิ...ฉันไม่เคยต้องเจ็บปวดจากการรักใคร มันทนแทบไม่ได้ตอนที่

เราเจ็บ มันจะตายตอนที่มองไม่เห็นเรา ..." พูดคำพูดไม่ค่อยได้พูดตอนที่

เจ้าตัวเล็กนี่ตื่น

"ฝันดีเต่าตุ๊ของฉัน" จุมพิตเบาๆที่กระหม่อม กอดให้เจ้าตัวน้อยซุกเข้า

มาที่อกอย่างสุขใจ

"ต้อง........." เสียงงึมงำจากเจ้าตัวยุ่งบอกกับต้องว่าอย่างน้อยที่สุด เขาก็

ยังเป็นต้องของตุ๊น้อย

 

[mumii009]

บทที่ 21

 

พระจันทร์เดินอมยิ้มเข้ามาในห้องนอนของวัน

"นี่ๆ...ตื่นได้แล้วนะ" ทั้งที่รู้ว่าคนคนนี้ไม่ถูกใจพระจันทร์เอาเสียเลย

"อื้อ..." นี่มั้งที่แตกต่างจากพวกพระอาทิตย์ ความไร้เดียงสาของคนตรงหน้ามันเป็นความจริงที่ไม่เสแสร้ง

"เจ้ามนุษย์ ตื่นเถอะ" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ดวงตาอ่อนโยนมองไปยังร่างที่คู้ตัวในผ้าห่ม

"ไม่เอาหรอกเดี๋ยวนายก็ชวนไปหาตุ๊น้อยอีก"

"ก็คุณบอกเองนี่ว่าถ้าจะไปที่นั่น คุณจะเป็นคนพาไป"

"คราวก่อนไม่พาไปยังไปเองได้เลย"

"แต่คุณเป็นคนไปรับไม่ใช่เหรอ" บทสนทนาที่ฟังดูคล้ายกับค‑สามีภรรยาทำให้พระจันทร์หลุดขำ

"กรมีอะไรน่าขำ" วันที่หงุดหงิดเพราะโดนปลุกกับใบหน้าตี๋ๆของอีกคนที่วันนี้มันดูขาวใสผิดปกติ

"วันก่อนคุณเองก็ดูใจดีไม่งี่เง่าแบบนี้นี่นา"

"ลองมาโดนปลุกดูมั๊ยละ" พูดไปก็มุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม

"นี่ๆ...วันผมจะคุยกับคุณต้องเรื่องตุ๊น้อยก่อน"

"ทำไมอีกละ" เอาเถอะถึงเจ้าของชื่อจะน่ารักขนาดไหนแต่พอมันได้ยินทีไรจี๊ดหัวใจทุกที

"วัน...คุณหึงเหรอ" แม้ว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้เอ่ยออกมาว่าหมายถึงเขาหึงใครแต่แววตาวิบวับนั่นมันทำเอาวันต้องปฏิเสธเสียงแข็ง

"ไม่"

 

 

ถึงจะหน้าบูดเป็นตูดลิงอย่างที่คนข้างๆล้อแต่วันก็เดินมาเคาะประตูห้องพี่ต้องอย่างคนใจแกว่ง

ไม่ใช่ว่าพอจบกันแล้วเห็นเขายิ้มแล้วจะไม่อิจฉาหรอกบอกเลย ในใจนี่ยังกะใครเอาไฟมาสุม มันโกรธอย่างบอกไม่ถูกร้อนรนเพราะคนที่อยู่ในอ้อมกอดพี่ต้องไม่ใช่เขา วันสะบัดหัวก่อนที่ประตูจะเปิดออกเจ้าตัวเล็กโผเข้ามาหา

"พี่วันๆ" เพราะความอ่อนเดียงสาในแววตาที่ซื่อๆของเด็กตรงหน้า ละลายความโกรธเกรี้ยวทั้งหมด

มองเลยเข้าไปในห้องมีกระดาษเกลื่อนห้องไปหมด พี่ต้องนั่งอยู่ตรงโต๊ะหน้าทีวี ยิ้มกลับมาให้เขาอย่างมีมารยาท

"ว่าไง" เสียงคนข้างๆดังที่ข้างหูทำเอาใจที่ลอยออกไปกลับมาอยู่กับตัว

เขาเอาหน้ามาเกยไหล่วันแล้วซบที่ไหล่น้อยๆ

"เอาหัวออกไป" ถึงจะทำท่าไม่ชอบใจแต่อดชอบกลิ่นจางๆที่ลอยมาเข้าจมูกไม่ได้

"หึ..." เจ้าคนตาตี่ยิ้มตาหยีให้

"เข้าก่อน"

 

เพราะเห็นสองคนทที่ระเบียงคุยกันเงียบๆ ด้วยสีหน้าที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

คนนึงหน้าตาหยิ่งและเย็นชาอย่างเห็นได้ชัดเหลือบมองมาทางพวกเขาเป็นระยะ ส่วนเจ้าคนหน้าขาวยิ้มทะเล้นมาทางวันชัดเจน รู้ตัวหรอกนะว่าพี่ต้องไม่มีวันชายตามามองเขาอีกแล้ว สายตาคู่นั้นมองแค่ตุ๊น้อยตรงหน้าเขา

พอเหลือบไปเห็นรอยแดงที่คอมันก็ยิ่งย้ำใหรู้ว่า มันมีทางที่เขาจะเข้าไปแทรกกลางได้เลย

"พี่วัน" มือนุ่มๆแตะที่หลังมือเขา มันหักความรู้สึกร้ายๆลง

"หื้ม"

"พี่วันรู้สึกไม่ดีหรือว่าโกรธอะไรรึเปล่า" เพราะน้องจี้ใจดำคนเป็นพี่ได้แต่อ้ำอึ้ง

"ถ้าหากว่ารู้สึกไม่ดีมากๆเรามานั่งสมาธิกันมั๊ย"

"สมาธิ"

"อื้ม...พระ...พี่กรบอกว่า นั่งสมาธิจิตใจจะสงบ"เจ้าตัวทำหน้าจริงจังตอนพูด มันทำให้วันอดเอื้อมมือไปลูบแก้มน้องเบาๆ

"พี่หายโกรธแล้ว ไม่โกรธไม่เกลียดเลย"

 

เพียงแค่ถ้าหันไปมองวันจะเห็นแววตาอาทรจากคนที่ไม่ชอบขี้หน้า

 

 

 

ผมยืนมองเจ้าตัวเล็กวาดรูปอย่างตั้งใจแล้วอดเผลอยิ้มไม่ได้

เขาดูมีความสุขกับการวาดภาพ พอรูตัวว่าถูกมองก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้

"มากอดกันหน่อย" พอพูดแบบนั้นเจ้าตัวจะกุลีกุจอวิ่งเขามาโถมกอด

"อยากกอดบนเตียง" ถ้าพูดเรื่องนี้เมื่อไหร่ ไดเห็นเจ้าตัวเล็กเผลอหน้าเหวอแก้มแดงกันบ้างละ

"เดี๋ยวจะกลับร่าง"

"ไม่ยอม" ผมแกล้งทำเสียงนิ่งใส่ แล้วปล่อยเขาไม่กอดอีก

"ต้อง..." เสียงอ้อนๆพาลจะใจอ่อนเอา

"ต้องครับ" มือเล็กคว้าเสื้อของผมเอาไว้ก่อนจะก้มหน้ามาซุกที่ท้อง

"เอาไว้ตอนนอนแล้วกันนะ"

"พูดแล้วนะ" ทั้งที่ใบหูนั้นแดงจัดแล้วแต่ก็พยักหน้ารับ

 

 

"คุณจะให้เขาอยู่อย่างนี้ไปตลอดกาลไม่ได้ ถ้าเขาจะต้องอยู่กับคุณไปในฐานะของหลานคุณต้องมีหลักฐาน" วันนี้ไอ้ตี่มันเข้าประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม

"แล้วต้องทำยังไง"

"ผมช่วยคุณได้" ผมงงๆ

"อันที่จริงมันคือการหลักฐานให้ พวกเขาจะมีตัวตนเหมือนคนอย่างพวกคุณ" มันยิ้มแล้วเหลือบมองเข้าไปในห้อง

"ผมมีคนที่ช่วยคุณได้ ถ้าคุณอยากให้เขาอยู่กับคุณ คุณก็ต้องทำให้เขามีตัวตน คุณเข้าใจมั๊ย" ผมเข้าใจ แล้วก็ตกลง มันบอกผมอย่างคร่าวๆ แล้วก็บอกผมว่าเจ้าตัวเล็กนี่อันที่จริงอายุจะยี่สิบแล้วแต่ด้วยรูปร่างนี่ผมเถียงขาดใจ

"เอางี้ ผมจะให้คนทำหลักฐานตามที่คุณอยากจะให้ทำ คุณเอาข้อมูลที่อยากให้ใส่มาตามนี้แล้วกันนะ" มันกดโทรศัพท์ยุกยิกก่อนจะมีเมล์เด้งเขามาในโทรศัพท์ของผม

"คุณส่งให้ภายในสัปดาห์นี้นะ พอดีผมมีเรื่องต้องไปเจอคนที่เอกสารนี่" มันยิ้มให้ แต่ผมก็ยังเฉย

"ค่าตอบแทนเท่าไหร่" มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนแน่ๆ

"เอาไว้จะฝากวันมาบอกแล้วกัน" มันเดินเข้าไปข้างในห้อง เรียกวันว่าจะกลับแล้ว ผมได้แต่มองเต่าตุ๊อย่างชั่งใจ เอาสิถ้ามันจะทำให้เขาอยู่กับผมนานๆ

 

ผมกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง นอนดูรายการอัพเดทอะไรไปเรื่อยๆ เจ้าตัวยุ่งเดินออกจากห้องน้ำมาแต่งตัวแล้วนั่งข้างๆผม

"นี่"

"ว่าไง"

"วันนี้คุยอะไรหน้าเครียดเชียว"

"ก็เรื่องของเรานั่นแหละ"

"เรื่องของตุ๊น้อยเหรอ"

"อื้ม..."

"ตุ๊เบื่อรึเปล่า ที่ต้องอยู่ด้วยกันแบบนี้" เจ้าตัวยุ่งส่ายหน้าคอแทบหัก

"แค่ได้อยู่กับต้องก็พอ " เจ้าตัวเล็กยิ้มประจบอย่างเอาใจ แต่ผมก็รู้ว่าเขาพูดจริงๆ

"งั้นอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ"

"อื้ม" อดรัดเอวให้แน่นขึ้นอีกนิดไม่ได้

อยากให้อยู่ด้วยกันตลอดไปจริงๆ

 

 

"ฮัลโหล..." ผมกดเบอร์โทรศัพท์ของแม่แต่เสียงที่รับไม่ใช่แม่

"จะคุยกับแม่..." ผมพูดเสียงลมหายใจจากฝั่งนั้นไม่ได้ดังมากเดท่าไหร่ก็ได้ยิน

"เดี๋ยวนะ" สักแปบเสียงเรียกแม่ แล้วก็เสียงเดิน

"ว่าไงต้อง...ตุ๊ละลูก" นั่นไง สุดสวาทของแม่จริงๆ

"แม่ต้องยังไม่ถึงห้องเลย ต้องจะตั้งชื่อให้ตุ๊ ทีนี้ต้องจะให้แม่ช่วยตั้งชื่อให้หน่อย"

"เอ้า...งั้นเหรอ...ได้ๆ" แม่รับคำ ผมคุยกับแม่อีกนิดหน่อยแล้วก็วางไป

แต่พอผมกำลังจะเดินเข้าลิฟต์แม่ก็โทรกลับเข้ามาอีก

"ต้องใช้น้องชื่อ ปาณัสม์...แม่ว่าชื่อนี้เหมาะกับน้องนะ"

"แปลว่าอะไรครับ"

"รักเสมอชีวิต"

 

 

************************

มีตัวตน อยู่ด้วยกันตลอดไป

 

[mumii009]

บทที่ 22

 

วันนี้ต้องพามาเที่ยว

เมื่อคืนต้องถามว่าตุ๊เกิดวันอะไร

เอาจริงๆก็ตอบไม่ได้หรอกจำไม่ได้ ไม่รู้จริงๆ ต้องเลยบอกว่าไม่เป็นไร

"ต้อง จะไปไหนกันครับ" เวลาออกมาข้างนอกต้องพูดเพราะๆ คนอื่นจะได้

ไม่ว่า ว่าเราไม่มีสัมมาคารวะ

"ไปฉลองวันพิเศษครับ" ต้องจุ๊บแก้มเบาๆแล้วหันไปขับรถต่อ

"..." ถึงจะสงสัยแต่ถ้าถามตอนนี้ต้องก็คงไม่ตอบ

ตอบขับรถมาจอดที่วัด

"ทำร่วมบุญกัน จะได้เจอกันใหม่" ทำไมคำพูดง่ายๆที่ต้องพูดมันถึงทำ

ให้รู้สึกอุ่นในหัวใจก็ไม่รู้ เดินคู่กันไปประนมมือไหว้พระพุทธรูปที่ตั้ง

เรียงราย มีบาตรให้ใส่เหรียญ ตุ๊น้อยสนุกกับการใส่เหรียญ มันอาจจะ

แปลกแต่ถ้าได้ทำกับต้องก็ดีอยู่แล้ว ต้องพาเข้าไปด้านใน

"ว่าไง" เสียงคุ้นๆคล้ายเคยได้ยินที่ไหนสักแห่งทำให้ตุ๊น้อยต้องหันไปมอง

"พระคุณเจ้า" ตุ๊น้อยเจอคนรู้จักอีกแล้ว พระคุณเจ้าเป็นพระที่เคยจำวัดอยู่

ในเมือง ไม่ห่างจากสวนที่ตุ๊น้อยอาศัยอยู่เมื่อก่อน

"เดินทางมาไกลอยู่เหมือนกันนะโยม"

"ไกลอยู่เหมือนกันขอรับ แต่คิดว่าไม่อยากเดินทางอีกแล้ว" ตุ๊น้อยตอบ ต้อง

เองก็นั่งลงข้างๆ ประนมมืออยู่ด้วยไม่ได้ถามอะไร

"โยมแม่จะอยากหยุดแล้ว แต่กงล้อโชคชะตาก็จะพาเจ้าเดินทางต่อไป"

แม้จะพูดเรื่อยๆ แต่คนฟังก็รู้ว่านัยยะ

"ผมจะเดินข้างๆกันไม่ทิ้งไปไหนครับ" ต้องชิงพูดแทบทันทีที่ตุ๊น้อยก้ม

หน้าลงเพราะรู้สึกหวั่นใจ

"อาตมาก็เดินทาง ตามแต่กรรมที่ทำไว้ คนเรามีกรรม ทุกชีวิตมีกรรม

ใช่มั๊ยท่าน" พระหันไปมองทางต้นไม้อีกทาง พระจันทร์เดินออกมาแล้ว

ยกมือไว้

"นมัสการพระคุณเจ้าเจอกันอยู่เรื่อย"

"ท่านต่างหาก โคจรหมุนวน"

"ก็ท่านเป็นศุนย์กลาง" พระจันทร์ว่าพลางหันหน้าไปทางอื่น

"ไม่มีใครเป็นศูนย์กลาง"

ตุ๊น้อยมองพระจันทร์ที่เดินเข้ามาแล้วยิ้มทักทาย

ไม่รู้ทำไมพระจันทร์ที่กำลังยิ้มตอนนี้คล้ายกับว่ายิ้มเศร้าเสียเหลือเกิน

 

 

ช่วงสายของวันนึงหลังจากที่เอกสารทุกอย่างสำเร็จเสร็จหมดแล้ว

พระจันทร์ก็มาหาตุ๊น้อย

"มีเรื่องสำคัญมากๆสำหรับเจ้า" พระจันทร์บอกกับตุ๊น้อย

ทั้งสองคนนั่งเล่นกันจนบ่ายคล้อย

ตุ๊น้อยมองพระจันทร์ที่เหม่อลอยคล้ายกับครุ่นคิดอะไรในใจตลอดเวลา

"อย่าร้องไห้" ตุ๊น้อยแตะแก้มพระจันทร์เบาๆ พระจันทร์เลิกคิ้วมอง

"เราไม่ได้ร้องไห้"

"โกหก...ตรงนี้กำลังร้องไห้" เพราะแววตานี้กำลังร้องไห้

"เจ้ากระต่าย..." พระจันทร์ลูบหัวเด็กน้อยน่ารักของตัวเอง

"เจ้าเป็นเจ้ากระต่ายที่น่ารักของข้า..." ตุ๊น้อยยิ้มรับ

"แต่วันนี้เจ้าจะไม่ใช่ของข้าอีกแล้ว นับจากนี้เจ้าเป็นของมนุษย์นั่น"

"..." วินาทีนั่นความร้อนผ่าวลามไปตามร่างกาย

ปวดกระดูกข้างในจนแทบจะล้มลงกับพื้นถ้าไม่มีมือของพระจันทร์

ประคองไว้

"ข้านี่น่าขันนักเจ้ารู้มั๊ย ทั้งที่ข้ารรู้ว่าข้าไม่อาจรักคนคนนั้นได้ ทั้งที่

พยายามจะหลงลืมความรักที่ไร้หนทางนั้น แต่เมื่อครั้งแรกที่ข้าเห็นเจ้า

กระต่ายที่แสนน่ารักอย่างเจ้าข้ากลับลืมความพยายามนั้นเพราะเจ้า

มีดวงตาที่ละม้ายคนคนนั้น ข้าถึงให้พรกับเจ้า" พระจันทร์ลูบใบหน้า

อ่อนเยาว์ของตุ๊น้อย

"นี่จะเป็นการเจ็บปวดครั้งสุดท้ายของสัตว์ที่ได้รับพรอย่างเจ้า" ตุ๊น้อยกัด

ฟันทนความเจ็บปวดทรมาน เสียงพูดที่เข้ามาในโสตของพระจันทร์

เหมือนกับการสารภาพผิดนั้นไม่ได้ดึงความรู้สึกออกจากกความร้าวราน

นี้ได้เลย

"ข้าเป็นพระจันทร์ เมื่อก่อนเจ้ารักข้า มีข้าเป็นสิ่งสำคัญแต่วันนี้หัวใจ

ของเจ้ามีสิ่งที่สำคัญกว่าข้าเสียแล้ว" รอยยิ้มหม่นๆทำให้ใจตุ๊น้อยกระตุก

"ต่อไปเจ้าไม่ใช่สัตว์ที่ได้รับพรอีกต่อไปแล้ว" คล้ายถูกกระชากอย่างแรง

ทั้งที่ร่างกายก็ยังอยู่ในอ้อมแขนของพระจันทร์

 

"ลาก่อนเจ้ากระต่ายน้อยของข้า" พระจันทร์จุมพิตที่ริมฝีปากอย่างแผ่ว

เบาก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป

 

[mumii009]

 

ต้องเดินเข้ามาในห้อง เขาเห็นกรนั่งอยู่ที่โซฟามองตุ๊น้อยที่นอนอยู่ที่

โซฟาตัวใหญ่

"คุณมาก็ดีแล้ว..." กรลุกขึ้นและมองตรงมาที่เจ้าของห้อง

"เขาเป็นอิสระแล้ว"

"หมายความว่ายังไง"

"เขาจะมีเปลี่ยนร่างอีกต่อไปแล้ว"

"..."

 

 

"ตุ๊น้อย" ร่างเล็กที่เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย

จากผมสีเทาตอนนี้เป็นเพียงสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ก็ดูมี

เครื่องหน้าที่ชัดเจนขึ้น แล้วดูเหมือนเสียงจะแหบด้วย

"เจ็บคอจังต้อง"

"อื้ม ต้องกินน้ำอุ่นเยอะๆนะ" ต้องประคองร่างที่สูงขึ้นเล็กน้อยของคนรัก

อย่างเอ็นดู แต่ก่อนตุ๊น้อยสูงแค่ไหล่เขาตอนนี้สูงถึงปลายคาง

"ต้องพักผ่อนนะ" ต้องกอดร่างที่ดูจะมีกล้ามเนื้อขึ้นจากเดิมแล้วยิ้มกับตัว

เอง

 

 

"เขาจะมีเปลี่ยนร่างอีกต่อไปแล้ว"  กรพูดแบบนั้นกับผม

"เขาจะเติบโตและแก่ชราลงตามเวลาเหมือนคุณ"

"..." ผมรับฟังและมองไปที่ร่างที่หลับอยู่บนโซฟา

"เขาเป็นคุณแล้ว จงดูแลเขาตราบนานเท่านาน" เหมือนกับคำที่ย้ำให้

สัญญา

"ทุกอย่างมันเหมือนจะง่ายดายที่คุณจงได้เขามาอยู่ข้างๆอย่างที่ต้องการ

แต่ให้คุณจดจำเอาไว้ว่า เพราะเขามีจิตใจที่ไร้เดียงสาแต่มั่นคงต่อคุณ"

กรเดินมาหยุดตรงหน้าผม

"ต่อแต่นี้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณอีกต่อไป" ชั่วขณะที่

เราสบตากับเหมือนกับว่าอะไรบางอย่างแผ่ออกจาตัวคนตรงหน้า

"หากคุณทำเขาเสียใจคุณจะเสียเขาไปตลอดกาล"

"ไม่มีทาง" ต้องไม่รู้ตัวว่าพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแบบไหน แต่รอยยิ้มมุม

ปากบอกให้รู้ว่าคนฟังพอใจในคำตอบ

"จำคำคุณเอาไว้แล้วกัน"

 

 

 

"ต้องเหนื่อยมั๊ย" เสียงจากตุ๊น้อยดึงผมกลับมา

"ต้องรักตุ๊นะ" ผมจูบแก้มของเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้เติบโตไปพร้อมๆกับความ

รักของเรา

"ตุ๊น้อยรักต้องที่สุด" เสียงอู้อี้บอกกลับมา

“ขอบคุณ” ผมกระซิบบอกเขา

ตุ๊น้อยกอดผมแน่นขึ้นอีกนิด

ไม่รู้ว่าการเดินทางต่อไปนี้จะแสนไกลหรือเรื่องราวอะไรที่จะผ่านเข้ามาในชีวิต

ไม่ว่าจะร้ายหรือดีถ้ามีคนคนนี้อยู่ ผมก็พร้อมจะจับมือไปด้วยกัน

 

 

 

 

THE END

 

*

*

*

เดี๋ยวๆ

ยังมีต่ออีกนะ

 

 

 

 

 

"นั่งเอ๋อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" พระจันทร์หันมามองมนุษย์ข้างๆตัว

"..." เหมือนเห็นแววตาอาทรในดวงตานั้น

"แล้วไง" เพราะใบหน้าที่ไม่ได้โดดเด่นแต่เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง

"ก็ไม่แล้วไง" วันยักไหล่คล้ายไม่ใส่ใจ

"จะไปแล้ว" พระจันทร์ลุกขึ้นสะพายเป้ขึ้นกับไหล่

"อ้าว" วันเผลอเอามือที่ถือถุงของหลบไว้ด้านหลัง

"อื้ม...เอาไว้จะมาเยี่ยมใหม่" ถึงจะพูดอย่างไม่คิดอะไรแต่มันกลับสร้าง

ความรู้สึกบางอย่างกับคนฟัง

"อื้ม" วันรับคำ พยักหน้าให้คนพูด

"วัน...โชคดีนะ" ได้แต่มองมือที่ตบที่บ่าตัวเอง

"ไปส่งมั๊ย" เพราะอะไรถึงถามออกไปก็ไม่รู้

"ส่งแค่หน้าห้องก็พอ"

เดินตามมาถึงหน้าห้องคนก็ไปก็นั่งลงใส่รองเท้าผ้าใบคู่เก่ง

แผ่นหลังที่ขยับน้อยๆทำเอาคนยืนมองใจหาย

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" ไม่ได้หันมาพูดด้วยแต่น้ำเสียงที่ฟังมันก็แค่

คำขอบคุณธรรมดาแต่มันแฝงคำว่าลาไว้ชัดเจนเหลือเกิน

"เล็กน้อย" วันตอบแล้วพยายามยิ้ม

"ไปละ" เจ้าตัวยกมือน้อยๆตอนที่กำลังจะเปิดประตูออกไป

"นี่...กร" ไม่รู้ทำไมเสียงที่เปล่งออกไปถึงได้เบานัก

คนที่ไม่ชอบขี้หน้าขนาดนั้น ไปซะได้มันก็น่าโล่งใจไม่ใช่เหรอ

 

แผ่นหลังนั้นเดินลับหายไปตรงมุม วันปิดประตูแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ ถุงที่มีโลโก้ห้างหราที่เพิ่งแวะก่อนจะขึ้นมาทำเอาความเงียบเข้าครอบงำจิตใจอีกครั้ง

 

ไม่ได้เสียใจเลยสักนิดก็แค่ใจหายหน่อยๆเท่านั้นแหละ

คว้าถุงเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วยัดเข้าตู้ใต้เคาน์เตอร์ไป

เหลือบไปเห็นโน๊ตเล็กๆที่แก้วแปรงสีฟัน

"คราวหน้าซื้อผ้าขนหนูมาให้เร็วๆกว่านี้นะ

ผมใช้ของวันเสียตั้งนาน : )"

ทั้งที่คิดว่ามันน่ารำคาญแท้ๆ

"ไอ้หน้าจืด" หัวเราะกับตัวเองอย่างน้อยที่สุดครั้งหน้าถ้าแวะมาที่นี่วันก็มีผ้าขนหนูให้เขาใช้

 

----------


พรพระจันทร์ 2

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63306.0

[zuu_zaa]

น่ารักกก

[sirin_chadada]

เย้ ได้อยู่ด้วยกัน แก่ไปด้วยกัน ตุ๊น้อยน่ารัก
ปล. จำได้ว่าเจ้าแหลมมีคู่ด้วยใช่ไหมคะ แต่ตอนนั้นเหมือนจะยังลงไม่จบ

[abcee]

ตุ๊น้อยน่ารักมากๆๆ ขอบคุณครับ

[stickyyrice]

น่ารักมากมากกก
อ่านง่ายดีจัง เหมือนเรื่องสั้นเลย

[หมวยลำเค็ญ]

สนุกจัง แต่มันหม่นๆ ยังไงไม่รู้ มีอะไรให้ติดตามอีกตั้งเยอะ

[RinNam]

ตุ๊น้อยยยย คิดถึงงงงงง

เหมือนเจอเพื่อนเก่าเลย คิดถึงตุ๊น้อย คิดถึงเจ้าแหลม คิดถึงพระจันทร์

><

[ShadeoftheMoon]

ชอบ อยากอ่านคู่แหลม กับเรื่องของพระจันทร์ต่อ

[Gatjang_naka]

 

[mumii009]

มีภาค 2 แล้วเน้อ

ฝากเจ้าแหลมด้วยจ้า

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63306.0

[Bb nale]

น่ารักมาก ตุ๊น้อยใสๆ

[unicorncolour]

ตุ๊น้อย 

ตามภาคสองต่อ 

[Mayana]

น่ารักตุ๊น้อยยย 

[yumenari]

 
ปริ่มมมาก 

คคือดี น่ารักมากค่ะ

[Keane]

 

[q.tr]

น่ารักที่สุดดดด 

[nOn†ღ]