หัวข้อ: เรื่องสั้น (พยายาม) จบในตอน [A.B.O. College โรงเรียนเถื่อนคนโอเมก้า ♡ตอนที่ 1 ]

[mokupirin]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

 

[mokupirin]

สวัสดีสวีดัด ทุกท่านที่หลงเข้ามา
ขออนุญาติเรียกตัวเองว่าน้อง 
ที่นี่คือห้องเก็บเรื่องสั้นที่น้องแต่ง
ทั้งเรื่องที่จบ และไหดอง
ยังไงก็ขอให้ทุกท่านมีความสุขและเพลิดเพลินไปกับการอ่านเน้ออ

[mokupirin]

The Hobbit

 เรามอง ‘มัน’ ด้วยตาแวววาว มันเดินด้วยสองขาเหมือนเรา แต่เท้าของมันมีอะไรบางอย่างติดอยู่ ทั้งยังใส่ผ้ามากชิ้นดูแปลกประหลาด ทั้งท่อนบนล่าง ดูอึดอัดชอบกล มันถือวัตถุแปลกๆ คล้ายหินสีดำในมือ ยกไว้ใกล้ตาแล้วส่องไปมาน่าสงสัย
 
  มันเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ที่เราแอบซ่อนไป เรามองมันเดินไปสักระยะแล้ววิ่งตามรวดเร็ว เราเท้าเบามากๆ แม้ว่าเท้าของเราจะใหญ่กว่าสัตว์อื่นๆในป่า



  สองขาปุกปุยของเราวิ่งตามหยุดตามมาได้อีกระยะ แต่ก็ไกลจากที่เราอยู่พอสมควร เราไม่ชอบเดินไกลๆเลย ดังนั้นระยะเท่านี้ก็ยังพอให้เราหอบแฮ่กได้ เราย่อจับเข่าพักเหนื่อยแค่ครู่เดียว เงยขึ้นมาอีกที มันก็หายไปแล้ว



  หายไปไหนกัน แม้จะมองรอบตัวเท่าใดก็ไม่พบมันเลย

  ช่างน่าเสียดาย

  เราตามติดมันมาเพราะเราสนใจมัน ใช่ สนใจ อาจเป็นเพราะผ้าที่มันใส่ช่างดูแปลกลวงตานัก หรืออาจเพราะวัตถุดำๆเหมือนหินแร่ที่เจ้าคนแคระหมู่บ้านข้างๆชอบมาอวด หรืออาจเป็นเพราะหน้าของมัน

  มันมีตาสีเขียว ไม่ใช่เขียวใบพืช หรือเขียวรามอสที่ขึ้นตามโพรงบ้านเรา แต่เขียวเหมือนแร่ที่เจ้าแคระเอามาร้อยให้คนที่มันรัก ส่วนผมของมันกลับเรียบตรงตามธรรมชาติ และเข้มเหมือนเปลือกไม้แก่ๆ จมูกมันไม่งองุ้มเหมือนของยัยแม่มดข้างป่า มันเหยียดตรงเป็นสัน กับปากที่บางเหมือนกลีบดอกลิลลี่ แต่แดงเหมือนลูกเบอร์รี่ป่า

  หน้ามันเรียกได้ว่าคล้ายกับเรามากทีเดียว เพียงแต่ผมของเราหยิก และจมูกไม่ได้เป็นสันไม้ขนาดนั้น ตาของเราก็เขียวแก่อย่างหญ้ารกๆนั้น ไม่ได้ดูแวววาวเช่นมัน กระเล็กๆบนแก้มของเราเองก็ต่างจากมัน รวมทั้งความสูงที่เราสูงเพียงอกมันเท่านั้น



  ไม่น่าตามมันมาเสียไกล สุดท้ายก็คลาดกันจนได้

  ทั้งๆที่เราชอบความสงบแท้ๆ แต่กลับกระโจนตามมันมาอย่างไม่ทันคิดอะไร อย่างที่ท่านแม่ว่า อยู่กับต้นไม้ดีกว่าสัตว์มากนัก อย่างน้อยมันก็ไม่หนีจากเราไป

  เราออกจากที่ซ่อนไปยังที่ที่มันยืนก่อนหน้า มองรอบตัวอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจจะกลับไปหาท่านแม่ที่โพรงบ้านของท่าน



พรึ่บ

“อ๊ะ”

  เท้าของเราตกลงในหลุมเล็กๆ ดูท่าว่าจะเป็นหลุมที่เจ้าโทรลมาขุดไว้ เท้าขนปุยพันกับรากไม้ในหลุม เราลองดึงออก แต่ก็ยากเหลือเกิน
เสียงสวบสาบดังขึ้นด้านหลัง

  เราผวาเฮือกกลัวจะเจอสัตว์ใจร้ายที่คิดจะกินเรา หันขวับจ้องมอง ก็พบว่าเป็น ‘มัน’ นั้นเอง



“ดูสิเราเจออะไร ฮ็อบบิทตัวน้อยนี่เอง”

  เราขมวดคิ้ว มันว่าเราตัวน้อย เราอายุตั้ง 43 แล้วนะ ผ่านช่วงโตเต็มวัย*มาตั้งนานแล้ว ยังจะเรียกเราว่าตัวน้อยอีก เราพองปากไม่พอใจ แล้วทำไมมันจึงต้องหน้าแดงด้วยเล่า

“เราไม่เด็กแล้ว อย่าเรียกเราว่าตัวน้อย”

“หืม ไม่เด็กจริงหรอ”

  มันยืนมือมาช่วยดึงเราขึ้น แต่ยังไงเท้าเราก็ยังติดอยู่ดี มันก้มมองในหลุม หยิบมีดข้างเชือกหนาๆที่เอว เรามองมันอย่างตกใจ

“เราว่าแค่นี้คิดจะหั่นเราเลยหรอ”

“พูดบ้าๆ ฉันไม่นิยมเนื้อฮ็อบบิทหรอกนะ”

  มันว่า มีดในมือเอื้อมลงหลุมช่วยตัดรากไม้จนขาดวิ่น เท้าปุกปุยของเราจึงออกจากหลุมได้ เรามองหน้ามัน รู้สึกซึ้งใจอยากตอบแทนแม้ว่าที่มันช่วยเราจะเล็กน้อยก็ตาม

“ขอบคุณที่ช่วยเรา”

“ฉันไม่อยากได้คำขอบคุณ”

“แล้วอยากได้อะไร”

  มันยิ้ม ยิ้มแปลกที่เราอธิบายไม่ถูก เราไม่ได้ไม่ชอบรอยยิ้มนี่ แต่ก็ไม่ได้เกลียดเช่นกัน ราวกับว่ารอยยิ้มนี่จะทำให้เกิดเรื่องแปลกๆกับเรา มันลุกขึ้นเต็มความสูงจนเราต้องเงยหน้ามองตาม ยกเราขึ้นง่ายดาย จนเราต้องโวยวายเพราะกลัวจะตก มันอุ้มเราไปริมน้ำตกเล็กๆข้างหน้านั่น วางเรากับโขดหิน แล้วขี้นนั่งที่ข้างกัน มันยิ้มแปลกอีกแล้ว

“ได้ข่าวว่าฮ็อบบิทกินจุกจิก กินเยอะวันละ 7 มื้อ**”

  ถูกตามมันว่า แล้วตอนนี้เราก็เริ่มหิวแล้วด้วย

“ฉันอยากป้อนอาหารว่างให้นายนะ”

  มันรูดเศษแร่เล็กๆที่กลางลำตัว ข้างในยังมีผ้าอีกชั้นกันกับผิวหนัง ส่วนนี้ของมันดูโปงพองจนน่ากลัว มันใช้มือจับลูบเบาๆต่อหน้าเรา ดึงเราให้โน้มตัวลงใกล้ส่วนนั้นเรื่อยๆ จนเราต้องขืนตัวก่อนที่จะซุกเข้าไปทั้งหน้า รีบช้อนตาขึ้นถามเร็วๆ

“เจ้าจะให้เราทำอะไรกัน”

“ดื่มนมไง นมของฉัน อร่อยนะJ”

  เราไม่แน่ใจ ก่อนมันจะดึงผ้าบางๆที่กั้นผิวเนื้อออก แท่งยักษ์คล้ายลำต้นพืชก็เด้งจนตบหน้าเราเบาๆ มันดูแดงก่ำ และเหมือนดอกไม้ที่มียอดปริ่มน้ำใสเหมือนน้ำหวาน

“ลองดูดเหมือนนายดูดน้ำตาลจากอ้อย”

  เราลองตามที่มันว่า แตะลิ้นเราลงส่วนหัว รสชาติไม่ได้เหมือนน้ำหวานดอกไม้ หรือน้ำตาลอ้อยสักนิด ที่รับรู้ได้คือรสเค็มปร่าแปลกๆ เจ้าลำต้นนี้อวบอ้วนและยาวเหมือนบวบ เวลาเอาเข้าปากจึงเข้าได้ไม่มาก เพียงครึ่งก็แต่กลืน เรางงๆ ดูดไปๆมาๆ น้ำนมก็ไม่ออกสักทีจนรู้สึกเบื่อที่จะรอ

“ลูบมันไปมาเหมือนรีดนมวัว เดี้ยวมันก็ออก อย่าลืมห่อลิ้นด้วยล่ะ”

  เราก็ทำตาม ใช้สองมือรูดรั้งไปมาบริเวณที่ปากคาอบครองไม่ถึง ดูดส่วนหัวสลับข้าง เราเริ่มเจ็บคอ เพราะอยู่ดีมันก็สวนเอวดันให้ลำต้นบวบเข้ามาลึกสุดคอ สวนเข้าจนหายใจแทบไม่ออก ยังดีที่เอาออกให้ได้หายใจหายคอ แต่สุดท้ายก็ดันเข้ามาอีก เผลอๆจะลึกกว่าเดิม ทำไปเรื่อยๆจนน้ำหวานที่ปริ่มหัวไหลเยิ้มเต็มช่องปาก

“อืม...ดีมาก”

“ฮึก อึก”

  มันส่งเสียงผะแผ่วแปลกๆ ก่อนเราจะรู้สึกได้ถึงแรงกระตุ้นและของเหลวข้นอุ่นๆในลำคอ น้ำนมที่มันว่าออกมาเยอะมาก มีกลิ่นประหลาดเล็กน้อยแต่เราก็ไม่ได้รังเกียจอะไร ออกจะเป็นกลิ่นกายหอมอ่อนๆด้วยซ้ำ น้ำนมจากบวบไหลลงคอเราไปเยอะ แต่ก็มีส่วนที่เล็ดลอดออกมา เรากลืนลงไปเหมือนดื่มน้ำนมวัว



“อร่อยไหม หืม”

“เราไม่รู้ เราจำรสชาติไม่ทัน มันมาเร็วจนไม่ได้ตั้งตัว”

“หึหึ ไว้คราวหน้าค่อยๆกลืน แล้วบอกรสชาติน้ำนมของฉันด้วยล่ะ”

“ได้สิ เราอิ่มมาก”

  ก็น้ำนมของมันเยอะขนาดนี้ ทั้งเยอะ ทั้งอุ่น กลืนเขาไปเรานี่อุ่นวาบช่องท้องไปหมด

“หึหึ ดีมากตัวน้อย แล้ววันหลังฉันจะสอนนายเล่นอะไรสนุกๆ”

“ขอบใจ แต่อย่าเรียกเราตัวน้อย”

  เราเถียงมัน ก่อนที่มันจะพาเราไปส่งที่หน้าหมู่บ้านเหมือนเดิม...ว่าแต่มันเป็นใคร แล้วชื่ออะไรนะ


--------------------------
*ฮ็อบบิทอายุยืนกว่ามนุษย์ธรรมดา ถ้าฮ็อบบิทอายุได้ 33 ปี จะเทียบกับมนุษย์ได้ 21 ปี เมื่อนั้นจึงจะถือว่าฮ็อบบิทคนนั้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว
**ฮ็อบบิทกินอาหารถึงวันละ 7 มื้อ ได้แก่ มื้อเช้า, มื้อหลังเช้า, มื้อ 11 โมง, มื้อเที่ยง, มื้อน้ำชา, มื้อเย็น และมื้อดึก ทั้งนี้ไม่รวมของว่างเล็กๆ น้อยๆ ที่ทานได้ตลอดทั้งวัน

ขอบคุณข้อมูลจากวิกิ๊พีเดี๋ย






น้องไม่หื่นนะน้องไม่หื่น
จริงๆนี่ก้เรียกจบล่ะนะ ฉากต่อควรมีไหมเนี่ยยย 555

[snowboxs]

ควรมีต่อค่ะ เพราะยังไม่ได้สอนอะไรสนุกๆเลยค่ะ

[KKKwanGGG]

 

[mokupirin]

The Hobbit
(ต่อ)

บันทึกลับจากใจนายมนุษย์



  ฉันเดินเข้ามาในป่าใหญ่ข้างหมู่บ้าน ป่าที่ขึ้นชื่อในเรื่องของสัตว์ร้ายและมนต์ดำ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลยสักนิด พวกนั้นมันก็แค่ข่าวลอยๆ เป็นแค่ข่าวลือที่เกิดจากความกลัวของพวกชาวบ้านธรรมดาพวกนั้น แต่ไม่ใช่กับฉัน
 
  ฉันคือมนุษย์ธรรมดา แต่ไม่ธรรมดา เอาง่ายๆคือ เป็นสายพันธุ์มนุษย์ที่รู้การมีอยู่ของเผ่าพันธุ์อื่นในโลกนี่ ทั้งพวกผี ปีศาจ แม่มด เอลฟ์ และอื่นๆอีกมากมาย ฉันมีเพื่อนเป็นพ่อมดด้วยซ้ำไป

  ฉันจบจากโรงเรียนเวทย์มนต์และเริ่มทำงานเป็นผู้พิทักษ์ความสงบของผืนป่า ว่าด้วยการอยู่รวมกันของสายพันธุ์ต่างๆ ทุกวันฉันต้องเดินป่าเพื่อตรวจสอบ ใช้เวลาทั้งวัน เข้าป่าแต่เช้า กว่าจะออกจากป่าก็เย็นโข บางทีพวกคนแคระก็ไปหาเรื่องกับยัยแม่มด จนเสียเวลาฉันต้องเข้าจัดการทุกที และเพราะงานแบบนี้แหล่ะ ทำให้ฉันรู้จัก ‘ตัวน้อย’



“อืม..”

  สองมือเล็กๆ รูดขึ้นลงตามแก่นกายของฉัน ของฉันมันใหญ่จนมือเล็กๆนั่นกำไม่รอบ ปากเล็กตามขนาดตัวที่เหมือนเด็กทั้งที่เจ้าตัวก็จะสี่สิบห้าแล้วแท้ๆ ตัวน้อยห่อปากกันไม่ให้ฟันโดนของฉัน ทำตามที่ฉันสอนได้ดีเยี่ยม ตัวน้อยช้อนตาขึ้นมองฉัน จนหัวใจนี่เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ลิ้นเล็กเลียรอบหัว ทั้งยังดูดจ๊วบจ๊าบราวกับดื่มน้ำตาลหวานจากอ้อยยังไงยังงั้น

“ดีมากตัวน้อย อา..ฉันจะเสร็จแล้ว”

“อึก..อืม”

  ฉันกัดฟันกรอด ตัวกระตุ้นนิดหน่อย ก่อนจะปล่อยน้ำออกมาเต็มปากตัวน้อย ตัวน้อยเหมือนตกใจนิดหน่อย ก่อนจะกลืนลงไปเหมือนเคย บางส่วนที่เล็ดลอดออกมามุมปาก ยิ่งทำตัวน้อยดูเซ็กซี่เร่าอารมณ์ จนของฉันขึ้นอีกครั้ง

“ขอบคุณสำหรับของว่างนะ”

  ฉันยิ้มเจ้าเล่ห์ ยกตัวน้อยขึ้นนั่งบนตักง่ายๆ หอมแก้มเนียนไปฟอดใหญ่ ตัวน้อยดิ้นดุ๊กดิ๊ก แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้หลุดจากแขนของฉันไปได้ เลียหูเรียวยาวเหมือนเอลฟ์นั่นเบาๆ ตัวน้อยกระตุกวูบ เบี่ยงหน้าขำซะงั้น

“อืม คิกคิก อย่าเลียสิ เราจ๊กจี้”

  หัวเราะเสียงใสซะน่ารักน่าชัง ไอ้หนูของฉันเด้งขึ้นอีกแล้ว ดูเหมือนตัวน้อยก็รู้สึกเช่นกัน ถึงได้หันหน้ามามองฉันเขม็งซะอย่างนั้น แก้มเนียนพองออกแล้วบ่นมุบมิบ

“เราเมื่อยปากแล้วนะ อิ่มแล้วด้วย” ตัวน้อยปฎิเสธกลายๆ

“แล้วน้ำนมนี่ล่ะจะทำยังไง ทิ้งไปก็เสียดายแย่”

“อืม.. ท่านก็ทนไว้ก่อนสิ เดี้ยวเราปลูกต้นกล้าร้อยเจ็ดต้นเสร็จแล้วเดี้ยวมากิน”

  ตัวน้อยช่างใจร้าย ฉันจะทนนานขนาดนั้นได้ไงกัน โลกสวยด้วยสองมือไใดีกว่าหรือ ฉันทำหน้าหงอๆเหมือนเจ้าแบล็กข้างบ้าน ส่งสายตาหมาหงอยไปให้ ตัวน้อยเหมือนใจอ่อนลง

“อยู่กับฉันดีกว่านะ ค่อยปลูกกล้าวันอื่นไม่ได้หรอ”

  ฉันมาที่นี่ทุกวันก็จริง แต่ไม่ได้อยู่นานขนาดนั้น ส่วนใหญ่ฉันมาตรวจถิ่นฮ็อบบิทแป๊ปเดียวก็ต้องรีบไปแล้ว ได้เจอแค่หน้าตัวน้อยเท่านั้น กว่าจะได้อยู่ด้วยกันนานๆก็ต้องรอวันหยุดของฉัน ซึ่งก็ราวห้าวันนี่แหล่ะ

“แต่จะให้อยู่เฉยๆกับท่าน เราเบื่อนี่นา”

“ใครบอกอยู่เฉยๆ ฉันจะสอนเรื่องสนุกที่เคยสัญญาไว้ยังไงเล่า”

“เรื่องอะไรหรอ ท่านเคยสัญญากับเราด้วยรึ”

“ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน เมื่อสองเดือนก่อนไง”

  ตัวน้อยขมวดคิ้วได้น่ารักมาก คงย้อนคิดอยู่สินะ ฉันใช้จังหวะนี่หากำไรจากร่างเล็กๆ ทั้งสูด ทั้งดม หอมแก้มจนถึงไซร้คอ ตัวน้อยนิ่งคิดอยู่นาน กว่าจะรู้ตัวพอจะดันฉันออก ฉันก็เม้มสร้างรอยไว้แล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเจ้าคนแคระแถวโพรงบ้านตัวน้อยคิดจะงาบตัวน้อยอยู่น่ะ ฮึ่ย

“แล้วท่านจะสอนอะไรรากัน”

“เริ่มที่จูบก่อนล่ะกัน”

“จูบ หร-- อื้ออ”

  ฉันพลิกตัวน้อยให้หันมา กดจูบบนปากสีระเรื่อนั้น กดย้ำเม้มแผ่วเบาสลับแรงไปช้าๆ ใช่ลิ้นที่หนากว่ารุกไล้ ไล่ตามแนวปากอย่างขออนุญาติ ก่อนจะแทรกเข้าไปชิมความหวานนุ่มของตัวน้อย ลิ้นเล็กๆนั่นทำอะไรไม่ถูก ไม่ประสีประสาตามฉันไปอย่างว่าง่าย ค่อยๆจูบช้าอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้น ร้อนแรงจนตัวน้อยตามไม่ทัน

“ฮ้า.. แฮ่ก ฮะ ท่าน อื้อ”

  ฉันกดจูบอีกครั้ง มือข้างที่ไม่ได้โอบเอวตัวน้อยก็ไล้ลงตามแผ่นอก ตามเสื้อผ้าน้อยชิ้น เลิกออก ฉีกทึ้งจนเผยผิวขาวๆน่าขบกัด ฉันผละจากปากบางๆ ปล่อยให้ตัวน้อยได้หายใจ เปลี่ยนมาซุไซร้ซอกของหอมหวาน

“นี่เรียกว่ารอยจูบ”

    ฉันกดจูบที่ซอกคอ กดย้ำจนขึ้นสี ผละเปลี่ยนที่ใหม่แล้วทำซ้ำๆ จนคอตัวน้อยเต็มไปด้วยรอยจูบ

“รอย..จูบ”

“ใช่ รอยจูบ”

  ยกตัวน้อยขึ้นอีกนิด ถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นก่อนจะใช้นิ้ว ขยาย ส่วนนั้นให้ตัวน้อย ช่องทางนั้นคับแคบมาก ทั้งเล็กทั้งแคบ คงเพราะขนาดตัวที่แตกต่าง ช่องทางเล็กๆนี่จึงคล้ายของเด็กมากทีเดียว ทางไม่ขยายไว้ก่อน มีหวังฉีกขาด เลือดตกยางออกแน่นอน

“ท่าน...อืม ทำอะไร”

  ฉันแสร้งทำหูทวนลม ไม่ตอยคำถามแต่เร่งความเร็วนิ้วให้รัวเร็วยิ่งขึ้น เริ่มเพิ่มแรงกระแทกจนได้ยินเสียงครวญคราง

“อืม.. มะ อ๊าา.. นี่ เรียกอะไร”

“ฉันขยายทางให้ตัวเล็กอยู่ ไม่งั้นเดี้ยวเลือดออก”

“เลือด...อ๊ะ อย่า ไม่เอาตรงนั้น อ๊าาา!”

“หึหึ ตรงนี้หรอ”

“อ๊าาา!”

“นี่เขาเรียกว่าจุดกระสัน”

  ฉันกระแทกนิ้วทั้งสามเข้าไปอย่างรัวเร็วและรุนแรง ตัวน้อยเชิดหน้าครางสุดตัวหน้าดู ตัวเอนเอียงไปมา จนสุดท้ายก็ซบบ่าฉัน มือก็จิกจนเจ็บไหล่ไปหมด… แต่ก็เสียวอีกแบบเหมือนกัน

“อืม ตัวน้อย ฉันไม่ไว้แล้ว ขอนะ”

“อืม…”

  ฉันจุ๊บปากแดงๆนั้นทีนึง ก่อนจะยกตัวน้อยขึ้น จับแก่นกายให้พร้อมและเสียบเข้าจนครึ่งทาง ตัวน้อยตัวเล็ก ฉันไม่คิดหรอกว่าจะใส่ได้หมด แต่สุดท้ายฉันก็กระเสือกกระสนเข้ามาจน มิด เลยทีเดียว

  ฉันค่อยๆไปด้วยจังหวะฉัน หน้าตาตัวน้อยไม่ได้แย่มากมาย แต่ก็มีน้ำตาหน่วงๆอยู่ คงจะจุกมากพอควร ก็ของฉันใหญ่กว่าไซส์มาตรฐานของมนุษย์ด้วยซ้ำ พอเห็นว่าน้ำตาเริ่มหายไปแล้ว ฉันก็เร่งเครื่องทันที เสียงเนื้อกระแทกกระทบกันดัง ปัก ปัก แต่ฉันก็ไม่สนใจมากนัก เรานั่งกันอยู่ข้างน้ำตก เสียงน้ำพรางเสียงร้องและเสียงหยาบโลนได้มากโข

“อืม ระ..อ๊ะ”

“หืม ว่ายังไงตัวน้อย”

“อื้ออ รัก.. รักท่าน อา”


ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

  คล้ายกับโลกชะงัก ใจฉันเต้นแรงจนผิดจังหวะ ของฉันแข็งกว่าเดิม แลเวยังสั่นๆเหมือนจะเสร็จเพราะสุขจนได้ ตัวน้อยปรือตามองฉันที่ค้าง ส่งยิ้มจากปากเล็กๆ ที่ดูแล้วยั่วอารมณ์ที่สุด ก่อนจะพูดย้ำ

“รัก.. เรารักท่าน”

  เฮือก ฉันกระตุ้ก และ.. เสร็จจนได้สิโถ่ หน้าฉันคงแดงไปหมด อิ่มเอิบใจจนทำอะไรไม่ถูกซะอย่างนั้น

“อืม.. ฉันก็รักตัวน้อยเหมือนกัน”

  พูดจบก็ฉกจูบ ฉันพองตัวอีกครั้งภายในร่างของตัวน้อย ตัวน้อยครางงื้อ ถึงฉันจะแตกเร็วเพราะตัวน้อยบอกรัก แต่คราวนี้จะทำให้ตัวน้อยได้รู้ฤทธ์ของฉันบ้าง ว่าจริงๆแล้ว สามีของตัวน้อยอึด ถึกแค่ไหน ก่อนฉันจะเริ่มเกมถัดไป



  ที่จริงฉันกับตัวน้อยเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ไม่สิ เรียกว่าเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่สำหรับฉันที่เจอตัวน้อยมานาน และแอบเฝ้ามอง กว่าจะได้รู้จัก กว่าตัวน้อยจะสนใจฉัน หัวใจฉันก็เป็นของตัวน้อยไปซะแล้ว เพราะความรักมันไม่เลือกเพศ ไม่เลือกสายพันธุ์ ฉันกับตัวน้อยถึงได้พบกัน แม้จะเวลาสั้นๆ แต่ความรักของเราจะยั่งยืน ตลอดไป



จบบันทึกลับจากใจนายมนุษย์




--------------------------

จบแล้วสำหรับ เรื่องสั้นตอน The Hobbit
เรื่องนี้คือสนองนีทน้องเลยอ่ะ
ยืนยันคำเดิม น้องไม่หื่นนะน้องไม่หื่น
คราวหน้าน้องจะมาแนวไหน
ฝากติดตามด้วยเน้ออ 

[puiiz]

 

[snowboxs]

 

[Snowermyhae]

ตัวน้อยน่ารัก 

[ืniyataan]

ดูเหมือนพระเอกจะแอบรักตัวน้อยมานาน อยากรู้ที่มาที่ไป มาต่ออีกนิดนะฮะ 

[yunjae123]

คือท่านขาาาาา
ท่านหลอกตัวน้อยว่ามันคือนมเหรอ!!!!
ตัวน้อยก็ดูดใหญ่เลยนะย่ะ ><
แอบรู้สึกอยากจะไปซุ่มดูแถวๆซอกหินริมน้ำตกจัง 

[mokupirin]

The Hobbit spacial

12.07.xx
 
  วันนี้อากาศค่อนข้างอบอ้าวเลยครับเจ้านาย ฉันมาดูเขตใต้ก่อนค่อยขึ้นเหนือ พวกสเมิร์ฟทะเลาะกับแวร์แคทอีกแล้วครับ ปรับและจับกุมกักขังนิดหน่อย ส่วนทางเหนือไม่มีปัญหาครับ

14.07.xx

  วันนี้อากาศร้อนขึ้นอีกแล้วครับเจ้านาย ทางตอนใต้ยังมีแต่ปัญหาเดิมๆ ส่วนทางเหนืออากาศร้อนจนเอลฟ์ข้างหมู่บ้านฮ็อบบิทมาร้องเรียนแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับอากาศกันครับ

15.07.xx

  ฉันเจอต้นตอของสภาพอากาศแล้วครับ มันคือเจ้ามังกรบาดเจ็บทางทิศเหนือ มันเป็นมังกรไฟท้องแก่ที่น่าจะบินชนเครื่องบินจนบาดเจ็บ ดุร้ายน่าดูครับ ฉันกำลังหาทางจัดการต่อไป

16.07.xx

  วันนี้อากาศเย็นลง แปลกจริง ฉันไปตรวจทิศเหนือก่อน ไปแอบบดูเจ้ามังกร แผลของมันเหมือนมีใครมาทำแผลให้แล้ว ใครที่ทำกันนะ ใจดีจริงๆ

17.07.xx

  เจ้านาย ฉันเจอแล้ว คนใจดีคนนั้น เขาเป็นฮ็อบบืทครับ ตัวเล็กแค่อกฉันเอง ใจดีจริงๆเลย เออ นอกนั้นก็ดีครับเจ้านาย

19.07.xx

ได้มีโอกาสเห็นหน้าชัดๆ น่ารักมากครับเจ้านาย ใจดี หน้าตาดีอีกต่างหาก สมกับที่เป็นฮ็อบบิท รักสงบแล้วยังใจเมตตา ฉันชื่นชมจากใจจริงเลย

.
.
.

03.08.xx

โอ๊ยย เจ้าคนแคระก่อเรื่องอีกแล้วครับ มันระเบิดถ้ำเพื่อขุดเอาแร่ แต่ดันไปถับบ้านยัยแม่มดข้างป่าซะได้ ฉันปรับและสั่งกักบริเวณหนึ่งเดือน อ่าา วันนี้ผ่านหมู่บ้านฮ็อบบิทเจอเขาด้วย ตัวเล็กตัวน้อย น่ารักจริงๆนะครับ ฮ็อบบิทเนี่ย

06.08.xx

เดินงานทางใต้หนักหน่วงมากครับเจ้านาย ไอ้พวกโทรลเริ่มขุดหลุมไปเรื่อยอีกแล้ว ท่าทางคงต้องเคร่งกฏกันเพิ่มอีกแล้ว

14.08.XX

เจ้าพวกพีหาซัสถูกทำร้าย ไม่แน่ใจว่าเป็นยัยแม่มดจากเขตเหนือรึเปล่า พูดถึงเขตเหนือ ฉันเห็นตัวน้อยด้วย่ะวันนี้ วันนี้ตัวน้อยช่วยลูกนกขึ้นรังล่ะ ฉันชอบส่วนนี้ของเขาจริงๆ

.
.
.

25.09.XX

กลางเดือนเก้าแล้ว อากาศเย็นขึ้นมาก ฉันเห็นพวกกบยักษ์ทะเลาะกับเจ้าโทรลเรื่องขุดหลุม ใกล้ฤดูหนาวอีกแล้ว อาหารก็คงหายากขึ้น ว่าแต่ฮ็อบบืทนี่กินจุกจิก กินเยอะเหมือนกันนะครับเจ้านาย

.
.
.

30.10. XX

จะเดือนสิบเอ็ดแล้ว ภูตหิมเริ่มเดินทางมาถึงแล้ว วันนี้ฉันเจอลูกน้องของนาง กำลังจะร่ายหิมะ ฉันขอให้พวกนางลงมนต์ให้น้อยลง อย่างน้อยพวกฮ็อบบิทก็จะได้หาอาหารกินง่ายขึ้นล่ะนะ

.
.
.

24.12.XX

วันนี้คือคริสมาสต์อีฟ ฉันขอบคุณเจ้านายมากนะสำหรับงานวันคริสมาสต์ แต่ก็ดี เพราะฉันได้เจอตัวน้อยของฉันด้วย วันนี้ตัวน้อยถักเสื้อกันหนาวที่ดูบางมากๆ ตัวน้อยจะหนาวไหมนะ เป็นห่วงจังเลย

30.12.xx

สุขสันต์ปีใหม่นะตัวน้อย อากาศปีนี้เย็นมาก ฉันเห็นตัวน้อยใส่เสื้อบางๆแล้วใจไม่ดี ดูแลตัวเองด้วยนะ

.
.
.

24.01.xx

อากาศยังเย็นอยู่นะ ฉันไปตรวจบ้านฮ็อบบิท เดินสวนกับตัวน้อยด้วย แต่ตัวน้อยไม่ได้สนใจฉันเลย ไม่เป็นไร ฉันจะทำให้ตัวน้อยสนใจฉันเอง

.
.
.

14.02.xx

วันนี้วาเลนไทน์ ตัวน้อยรู้จักไหม ฉันอยากให้ช็อกโกแลตตัวน้อยจัง แต่วันนี้ยังไม่เจอตัวน้อยเลย ทั้งที่อยู่ป่าเดียวกัน แต่ทำไมเราไกลกันเหลือเกิน

.
.
.

31.03.xx

กี่เดือนแล้วที่เรารู้จักกัน ไม่สิ กี่เดือนแล้วที่ฉันรู้จักตัวน้อย ฉันเริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวเองแล้ว

.
.
.

26.04.xx

อากาศร้อนขึ้นมาก ตัวน้อยต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ฉันได้แต่มองอยู่ไกลๆ ไม่กล้าเข้าไป กลัวตัวน้อยไม่สนใจ ฉันคงทำใจไม่ได้แน่ๆ

.
.
.

14.05.xx

อากาศอบอุ่นอยู่ และเริ่มชื้นขึ้นแล้ว ตัวน้อยมีผ้าอุ่นรึยัง ระวังเป็นปอดบวมนะ คิดแล้วเศร้า อยากเป็นผ้าห่มให้ตัวน้อยจัง

.
.
.

09.06.xx

ฝนตกหนัก เจ้าคนแคระนั่นก็เริ่มมายุ่งกับตัวน้อย อย่ามายุ่งกับตัวน้อยนะ ฉันเกลียดเจ้าคนแคระนั่นจริงๆ แต่จะทำอะไรได้ ฉันเป็นแค่คนไกลที่แอบมองนี่นา

.
.
.

12.07.xx

ฉันจะไม่ทนแล้ว ตัวน้อยต้องเป็นของฉัน เจ้าคนแคระมันแต๊ะอั่งตัวน้อยเยอะมาก ตัวน้อยก็ไม่รู้เรื่องเลย ฮึ่ม ฉันจะปกป้องตัวน้อยเอง จากทุกๆอย่าง โดยเฉพาะเจ้าคนแคระนั่น!!

.
.
.

และเรื่องราวก็เริ่มต้นขึ้น




----------------------

ตอนพิเศษ จากใจพี่มนุษย์เลย
สำหรับคราวหน้าเป็นตอนใหม่
ใบ้นิดนึง เรื่องเกี่ยวกับอัลฟ่า โอเมก้า เวิร์ส

แล้วเจอกันจ้าา

[ืniyataan]

ตัวน้อยน่ารักเหมือนเดิม..รอตอนต่อไปจ้า   

[mokupirin]

A.B.O. College โรงเรียนเถื่อนคนโอเมก้า [♡ตอนที่ 1 ]



  โลกนี้แบ่งคนเป็น 3 ระดับ


  อัลฟ่า ประชากรส่วนน้อย เป็นได้ทั้งหญิงและชาย สามารถกลายเป็นคู่ของโอเมก้าได้ ปกติมักจะอยู่เหนือโอเมก้า และมักได้รับตำแหน่งในแวดวงสังคม แต่เมื่อได้รับฟีโรโมนของโอเมก้า พวกเขาจะสูญเสียความสามารถต่างๆ อย่างตรรกะและการยับยั้งชั่งใจ

  เบต้า ประชากรทั่วไป มีมากที่สุด มีเพศตามปกติ สามารถมีเซ็กส์กับทั้งอัลฟ่าและโอเมก้า แต่ไม่สามารถเป็นคู่พวกเขาได้

  และ โอเมก้า ประชากรที่น้อยที่สุด ลัษณะของโอเมก้าจะปรากฎออกมาในวัยแรกรุ่น ไม่เกี่ยวว่าพวกเขาจะมีเพศอะไร พวกโอเมก้าจะมีช่วงเวลาที่เรียกว่าฮีท คล้ายกับอาการติดสัด พวกเขาจะปล่อยฟีโรโมนที่แสนยั่วยวนและเร้าอารมณ์พวกอัลฟ่าบริเวณใกล้เคียง การมีเพศสัมพันธ์กับพวกอัลฟ่าทำให้ตั้งครรภ์ได้ แม้เพียงครั้งเดียวก็ตาม แต่การมีเพศสัมพันธุ์และการใช้ยาลดอาการหลั่ง จะสามารถช่วยลดอาการฮีทลงได้ เพราะเมื่อเกิดอาการฮีท พวกเขาจะไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากการมีเซ็กส์ โอเมก้าจะไม่ได้รับตำแหน่งใดๆในแวดวงสังคม และเป็นทหารไม่ได้


  การเลือกคู่

  การเลือกคู่ของเหล่าโอเมก้าคือเซ็กส์ครั้งแรกครั้งเดียว ที่มอบให้กับอัลฟ่า โดยอัลฟ่าคนนั้นจะกลายเป็นคนเดียว ที่สามารถลดอาการฮีทของโอเมก้าลงได้ จึงถือเป็นการเลือกคู่ ที่จะอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิต ซึ่งเป็นการเลือกคู่ที่โมเมก้าเสียเปรียบเป็นอันมาก เพราะเป็นการเลือกคู่ในขณะที่โอเมก้ากำลังเป็นฮีทและเสียสติ ควบคุมตนเองไม่ได้นั่นเอง

  การตีตรา

  อัลฟ่าจะทำการตีตราโดยการกัดที่หลังคอของโอเมก้า และรอยนี้จะอยู่ตลอดไป เป็นเครื่องหมายแสดงว่า โอเมก้าคนนี้มีเจ้าของแล้ว

  เพิ่มเติม

  เมื่อโอเมก้าเลือกคู่แล้วจะสามารถมีเซ็กส์ได้กับอัลฟ่าเพียงคนเดียวเท่านั้น หากมีเซ็กส์กับคนที่ไม่ใช่คู่ จะมีอาการแพ้ เช่น คลื่นไส้ ปวดหัว อาเจียร เป็นต้น





“เอาจริงหรอ กูว่าอย่าเลย เดี้ยวก็เกิดเรื่องจนได้”
“ก็ถ่ายแบล็กเมย์ไว้ดิ มึงอย่าโง่”
“เฮ้ย แต่กูเห็นด้วยกับไอ้เนนะเว้ย”
“มึงก็ป๊อดหรอว่ะคิม”
“กูไม่ป๊อด แต่พวกมันมีคนเยอะนะเว้ย ห่าหงส์”

  หงส์ขมวดคิ้วมองเพื่อนรักสองคนอย่างขัดใจ คิมกับเนเป็นเพื่อนเขามานานแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียนประถมที่เป็นเดอะแก็งหกคน พวกเขาคุยกันเบาๆ หลังป้ายโฆษณาของร้านข้าวมันไก่หน้าโรงเรียน จ้องมองหลังไอ้เด็กคลาส A ไม่วางตา
  คนในร้านน้อยลงแล้ว กลุ่มเด็กคลาส B เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้ เหลือมันคนเดียว เนคิดถึงแผนการที่พวกเขากำลังจะทำ มันถือเป็นเรื่องที่ผิดกฏ ไม่ใช่แค่กฏของโรงเรียน แต่รวมถึงกฏของประเทศและมนุษยธรรม
  พวกเขากำลังจะ ‘ลักพาตัว’ และ ‘ข่มขืน’ เจ้าเด็กคลาส A !!!
 

“ข่มขืนนี่ ติดคุกตั้งแต่ 4 - 20 ปี ปรับตั้งแต่ 8,000 - 40,000  บาทเลยนะเว้ย”
“แต่ไอ้เน ข่มขืนนี่เฉพาะชายทำหญิงเว้ย ชายทำชายไม่เกี่ยว ถือเป็นความผิดฐานอนาจาร”
“สองคนนี่เงียบๆหน่อยได้ม่ะ เดี้ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก”

  หงส์หันไปเอ็ดเพื่อนอีกครั้ง เขาไม่ต้องการให้แผนนี้ล่ม ยอมรับว่ามันเป็นการกระทำที่เลวร้าย แต่ก็เป็นทางเดียวที่พวกเขาพอจะแก้แค้นในเพื่อนในคลาสได้
  หลังจากรออีกสักพัก เจ้าเด็กนั่นก็กินข้าวเสร็จ จ่ายเงินและเดินออกจากร้านเฉื่อนๆ หงส์รีบวิ่งตามพร้อมทำสัญญาณให้เริ่มภารกิจ
  ถึงเขาจะเป็นโอเมก้าไม่ได้หมายความว่าจะยอมโดนกระทำฝ่ายเดียวหรอกนะ


  A.B.O. College หรือโรงเรียนของพวกหงส์ เป็นโรงเรียนประจำระดับประเทศ ที่ขึ้นชื่อทั้งด้านการเรียน ดนตรี และกีฬา นอกจากนี้ยังเป็นโรงเรียนที่แยกคลาสของมนุษย์ และสอนการอยู่รวมกันของทั้งสามคลาส
  ภายในโรงเรียน มีทั้งหมดสามคลาส 7 ชั้นปี ได้แก่
  คลาส A ปีที่ 1 - 7
  คลาส B ปีที่ 1 - 7
  และคลาส O ปีที่ 1 - 7
  คลาสเหล่านี้แบ่งตามชนชั้นของนักเรียน พวกอัลฟ่าจะได้อยู่คลาส A เบต้าคลาส B และโอเมก้าคลาส  O
  การที่อยู่คลาสโอเมก้ามันไม่ดีเอาเสียเลย พูดได้เต็มปากหงส์เลยว่า มันแย่มาก พวกเขาโดนเอาเปรียบ ทั้งจากพวกอัลฟ่าและเบต้าที่นิยมการดูถูกคนอื่น ยิ่งเพื่อนของหงส์หลายคนที่เริ่มมีฮีทแล้ว ยิ่งแย่ใหญ่ ถ้าไม่ได้พกยาติดตัวตลอดเวลา ส่วนใหญ่ก็ไม่รอดสักราย เจ้าพวกอัลฟ่ามันกระทำกับเพื่อนเขาอย่างไร้เหตุผล ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น ยิ่งพวกเขาขัดขืนไม่ได้ พวกมันยิ่งกระทำกับพวกเขาราวกับสัตว์มากขึ้น
  เขาเกลียดร่างกายของตัวเอง เกลียดโลกรวมทั้งสังคมที่ไม่ยอมรับโอเมก้า แค่การที่ดวงซวยเป็นโอเมก้า ชีวิตครึ่งหนึ่งก็หมดโอกาสได้งานหรือตำแหน่งดีๆแล้ว สำหรับหงส์ที่เคยอยากเป็นทหาร ก็ต้องหมดโอกาสเช่นกัน
  คลาส O ปี 6 อย่างหงส์และเพื่อนๆมีราว 27 คน มีอาการฮีทแล้ว 22 คน ถูกบังคับให้ร่วมคู่กับพวกคลาส A ไปแล้ว 18 คน มีเพียง 4คนที่ยังรอด แต่ก็ต้องใช้ยาอยู่เสมอ
  หงส์ คิม เน ยังไม่มีอาการฮีท นับเป็นโชคดีอย่างเดียวที่หงส์รู้สึกได้ แต่ยังไงการเกิดเป็นโอเมก้าก็เลวร้ายเต็มที เขาใช้ความได้เปรียบจากโอเมก้าคนอื่นๆ แก้แค้นให้กับตนเองและเพื่อนๆ


“หยุด ไม่ ฮึก..”
“จำไว้ว่าพวกมึงไม่มีสิทธ์มายุ่งกับพวกกู ไปบอกพวกอัลฟ่าว่าอย่ามาใกล้โอเมก้าอีก”
“ไม่.. ไม่มีทาง ยังไงพวกมึงก็ไม่รอดจากพวกกูหรอก”
“ปากดี”
“อ๊าา!”

  หงส์สวนเอวเข้าไป ช่องทางเจ้านี้ฝืดเคืองคับแน่น ใจหนึ่งรู้สึกผิดและเสียใจ แต่อีกใจก็รู้สึกสะใจ ที่ได้แก้แค้นพวกมัน อย่างน้อยก็ทางอ้อม ไม่ได้เจ็บทุกคน แต่มีสักคนที่เจ็บก็โอเคแล้ว
  เนเป็นคนถือกล้องมือถือ กดถ่ายวิดีโอและไม่ได้เข้ามาร่วมด้วย ส่วนคิมที่เข้ามาแจมบ้าง ถ่ายบ้างก็กำลังยกยิ้มเหยาะใส่เจ้านี้อยู่ ปากดีจริงเจ้าอัลฟ่า โดนขนาดนี้ยังจะกล้าด่าพวกเขาฉอดๆ


  หลังเสร็จกิจรอบที่สอง หงส์ถอนแกนกาย ถอดถุงยางทิ้งบนตัวมัน ให้น้ำกามอาบท่วมมันให้รู้สึกอับอาย สวมเสื้อผ้าเตรียมจากลาแล้วพูดขู่เสียงดัง

“ถ้าพวกมึงยังมายุ่งกับฝั่งโอเมก้าอีก พวกกูจะโพสคลิปลงบอร์ดโรงเรียน คราวนี้แหล่ะดังแน่มึง”
  เนขู่ได้ดูเหี้ยมโหด ไม่ได้เข้ากับหน้าและเสียงเลยสักนิด

“เพื่อนมึงด้วย อย่าให้พวกกูรู้นะสัด ว่ามึงบอกใครให้มาเล่นพวกกู กูจะกลับมาเอามึง”
  คิมสมทบเสียงดัง ตีหน้าโหดแล้วเดินออกมาด้วยกันอย่างเท่ๆ

“กูสงสารมันว่ะ”
“สงสารมันตอนนี้แล้วได้อะไรว่ะ” คิมเถียงเสียงเครียด จริงๆเขาก็สงสารอยู่เหมือนกัน แต่ตัดสินใจทำไปแล้วคงย้อนกลับไปแก้ไม่ได้ ถ้าจะเลวก็ต้องเลวให้ถึงที่สุด
“หึ สงสารมันแล้วมันเคยปรานีพวกเราบ้างไหมล่ะ”
  หงส์ที่เดินนำพูดเสียงขึ้นจมูก
  พวกมันไม่เคยปรานีโอเมก้าอย่างเรา ขนาดไอ้เบลที่โดนไอ้เหี้ยพวกนั้นขืนใจไปยังมีร่องรอยเต็มตัว วันที่เบลโดนกระทำ เขาก็อยู่ด้วย เบลยอมสละตัวเองเพื่อซ่อนเขาจากมัน หงส์จำได้ดีกับเสียงวอนขอความกรุณา แต่สิ่งที่เบลได้ก็มีแต่การกระทำที่รุนแรง ขาดสติ และเมามายในกามรส
  ต่อไปนี้พวกเขาจะไม่ยอมเป็นเบี้ยอีกต่อไป
  พวกมันทำได้ ทำไมเขาจะขืนใจมันไม่ได้ล่ะ
  อย่างนี้สิ คนดี ทำมาทำกลับไม่โกง J


  หงส์เดินกลับหอที่อยู่เกือบท้ายโรงเรียนพร้อมกับคิมและเน แต่เพราะลืมยาลดอาการหลั่งไว้ใต้โต๊ะ จึงต้องย้อนกลับไปเอาคนเดียว ถึงจะยังไม่เคยเกิดอาการฮีท แต่กันไว้ก็ดีกว่าแก้
  กว่าจะเอายาและเดินกลับหอท้องฟ้าก็มืดซะแล้ว หงส์เดินอย่างรีบร้อน เขาไม่ชอบเดินคนเดียวอย่างนี้เลย มันให้ความรู้สึกเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นได้เสมอ

อย่างเช่นการเจอกับ ‘อริ’

“โอเมก้ามาเดินเล่นอะไรอยู่แถวนี้กัน” มันยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างทาง พอเห็นเขาก็ยกยิ้มทักทาย “รึอยากให้คนมาฉุดกันล่ะ”
“ความคิดสกปรก เหมาะกับคนต่ำๆ”
  หงส์แค่นยิ้ม เชิดหน้าเดินดุ่มๆหนีอย่างไม่สนใจ แต่มันก็ยังเดินมาขวางทางเดิน
“คนต่ำๆ… หึ คงเหมาะกันดีกับชั้นต่ำๆ”
  มันฉวยจับข้อมือของเขา กระชากเข้าใกล้แล้วบีบแรงๆ หงส์จ้องตามันอย่างเครียดแค้น
“หุบปากของมึงซะ!”
“มึงมากกว่ามั้ง หุบปากแล้วอยู่สวยๆดีกว่า”
  มันยังกระทำหยาบคาย พลั่กเข้าติดพนังแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ หงส์กรอตาอย่างเบื่อหน่าย มันชื่อ “ริศ” เป็นอัลฟ่าตระกูลดัง อริที่เขาเกลียดนักหนา ชังขี้หน้ากว่าอะไรดี มันมาดักรอเขาอย่างนี้ทุกวันที่เขาจำเป็นต้องกลับคนเดียว หลายคนบอกว่ามันเล็งเขาอยู่ และเขาต้องเสร็จมันแน่ๆ… เหอะ พ่อมันสิ หงส์เป็นผู้ชาย ถึงจะเป็นโอเมก้า แต่ก็ยังเป็นผู้ชาย!!!

“เวลาเงียบๆ สงบเสงียมก็น่ารักดีแท้ๆ จะพยศทำไมนักหนา ห่ะ…” เขานิ่ง มันเลยไล่ตามมาตามแนวแก้ม “ทำไมไม่ว่าง่ายๆเหมือนตอนเด็กล่ะ หืม”
  เขาหลับตาแน่นตอนมันกดจูบที่แก้ม ใจคิดต่อต้านสารพัด มันต้องไม่ใช่แบบนี้ แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนองเท่าที่คิด
“กูไม่ใช่หงส์ตัวน้อยๆอีกแล้ว เลิกยุ่งกับกูซะที!!!”
เขาตวาดเสียงดัง รวมใจฮึดสู้กับร่างกายทรยศ กระแทกเท้าเหยียบรอฝเท้าหนังของมัน พลั่กออกแรงๆ ก่อนจะวิ่งหนีกลับหอรวดเร็ว



“อ้าวหงส์ กลับมาแล้วหรอ”
  เสียงหวานใสจากเบล เพื่อนร่วมห้อง รูมเมตของหงส์ เบลเป็นผู้ชายตัวเล็ก น่ารัก ลูกครึ่งไทยแคนาดา ตาสีอัลมอนกลมเป็นประกาย ผมสีน้ำตาลที่เวลาต้องแดดแล้วก็สวยสุดๆ ผิวสีขาวเหมือนผิวเด็ก เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งที่หงส์รักและหวงแหนราวกับน้องชายแท้ๆ

  แต่กลับต้องถูกอัลฟ่าบดขยี้จนบอบช้ำ..

“อืม เบลกลับนานยัง”
“สักพักแล้ว เบลทำหมี่ให้หงส์ด้วย แต่วันนี้หงส์กลับช้า เย็นซะล่ะ เดี้ยวเบลอุ่นให้ล่ะกันเนอะ”
“ขอบคุณนะ”

  หงส์ล้มตัวนอนบนเตียงของตัวเอง เบลเดินหันหลังอุ่นหมี่น้ำให้เขา หลังคอของเบลเต็มไปด้วยรอยจูบและรอยฟัน หงส์เห็นแล้วก็รู้สึกโกรธ โกรธพวกอัลฟ่า และ โกรธที่เขาดูแลเบลได้ไม่ดี แต่สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่ฟึดฟัดกับตัวเอง

“หงส์ หงส์ไปทำอะไรมา ทำไมวันนี้กลับช้าจัง”
“หงส์ก็เดินเล่นกับพวกเนไปเรื่อยนั่นแหล่ะ”
“หรอ..”
  หงส์ซดน้ำซุปเข้าไปอึกใหญ่ เบลนั่งตรงข้ามมองเขาเงียบๆ ก่อนจะพูดเบาๆ
“หงส์..กับพวกเน” เบลมองตาตรงมา “เลิกแก้แค้นให้พวกเราเถอะ ไม่ต้องทำแล้ว”
“ทำไม”
  เบลมองหงส์ด้วยความจริงจัง เบลและเพื่อนร่วมชั้นรู้มานานแล้วที่พวกหงส์จับพวกอัลฟ่ามาขืนใจ ถึงแม้ว่าจะเพราะแก้แค้นให้โชคชะตาของตัวเองหรือพวกเขา แต่แบบนี้ก็กลายเป็นว่าหงส์กำลังทำในสิ่งที่น่ารังเกียจไม่ต่างจากพวกมันหรอหรอ?
“เบลว่าหงส์หยุดเถอะ ไม่ต้องแก้แค้นให้พวกเราหรอก”
“ทำไมล่ะเบล มันทำเราตั้งมากมาย ทำไมเราจะทำมันกลับไม่ได้”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับที่มันทำเรารึเปล่า แต่ว่ามันเเกี่ยวกับการที่นายต้องทำเรื่องชั่วๆต่างหากล่ะ” เบลยันโต๊ะ เถียงกลับเสียงดัง “พวกที่หงส์ขืนใจเขาไม่ได้ผิดอะไร ที่อัลฟ่าทำไป มันเป็นเพราะสัญชาตญาณ!!!”
“ก็เพราะสัญชาตญาณเหี้ยๆของพวกมันไง เบลเลยต้องเจ็บตัวกลับมาแบบนี้ทุกที!”
  หงส์ตบโต๊ะเสียงดัง ตาวาวโรจน์ ยิ่งพูดยิ่งโกรธแค้น
“...แต่อัลฟ่าก็ไม่ได้เหี้ยหมดทุกคนหรอกนะหงส์” เบลอ่อนเสียงลง อันที่จริงเพื่อนๆของคู่อัลฟ่าเขาก็ใจดีกับเขาอยู่หรอก แต่รอยตามตัวเขานี้มันเพราะรสนิยมส่วนตัวของคู่เขาต่างหาก แต่เรื่องนี้เบลก็ได้แต่เก็บไว้ในใจอย่างเก่อเขิน จะให้บอกหงส์ยังไงดีล่ะว่ารอยพวกนี้ จริงๆแล้วเขาก็สมยอมครึ่งหนึ่ง ///

“หึ แต่หงส์ก็ยังไม่เคยเจอเลยอัลฟ่าดีๆ มีแต่อัลฟ่าแย่ๆ ที่เห็นแต่ได้” พลันก็นึกถึงริศ ศัตรูตัวฉกาจของเขา
“เอาเถอะ แต่หงส์เชื่อเบลเถอะ หยุดทำแบบนี้ ไม่งั้นหงส์เองแหล่ะที่จะแย่” เบลพูดอย่างอ่อนใจ “พวกมันอาจกลับมาแก้แค้นหงส์ก็ได้”
“หึ ก็เอาสิ จะชกให้กระเด็นเลย”
  หงส์พูดอย่างไม่คิดอะไร และไม่คิดด้วย ว่ามันกำลังจะเกิดขึ้นกับตัว…….





----------------------------------------------------------------------------------------------
แฮร่ หายไปนาน ขอโทษคร้าบ
ช่วงนี้ติดเรียน ติดสอบหนักมาก
ไว้มาเจอกันตอนหน้าคร้าบ


อุอิ ของฝากจากน้อง

ตัวน้อย// (คิด) มันบอกว่านี่คือนมจากวัว... สู้นมมันไม่ได้แหะ
* ของฝากจากพี่มนุษย์

[ืniyataan]

ใตรจะเป็นเนิ้อคู่ของหงส์ รอติดตามจ้า 

[puiiz]

อยากอ่านต่อแล้ววววววว   
ชอบบบบบบ   

[Kei]